ความคิดเห็นที่ 1                                               ตอนที่ ๑ ณ ตึกหลังใหญ่ทรงตะวันตกเป็นสิ่งบอกถึงยุคสมัยที่มีความเจริญรุ่งเรืองของ ประเทศตามสมัยนิยมในปีพ.ศ. 2465 รอบนอกตัวตึกบริเวณกว้างขว้างเต็มไปด้วย ต้นไม้มงคลขนาดใหญ่เรียงรายอยู่มากมาย มีดอกไม้หลากหลายพันธุ์ปลูก แซมอยู่รอบๆ                      ภายในเรือนกว้างใหญ่โอ่โถง ประดับประดาด้วยเครื่องเรือนอันมีค่าราคา แพงล้วนแต่มาจากทั้งฝั่งตะวันตกและฝั่งตะวันออกผสมผสานคละเคล้ากันได้ อย่างลงตัวเป็นเครื่องบ่งบอกว่าเจ้าของเรือนเป็นขุนนางผู้มียศสูง ซึ่งมีนามว่าเจ้า พระยาศิริอภิมุขนครผู้เป็นทายาทใหญ่ของตระกูลอันเก่าแก่ยาวนานและเมื่อเอ่ย ถึงคนทั้งบางย่อมจะรู้จักกันทั่ว โดยเฉพาะกิติศัพท์ที่เคร่งครัดในกฎของตระกูล หัวโบร่ำโบราณไม่ตามยุคสมัยยึดบรรพบุรุษเป็นตัวอย่างมาตลอด ในโถงชั้นล่าง ของเรือนบ่าวรับใช้กำลังนั่งกันเป็นกลุ่มใหญ่สายตาของพวกเขาจับจองมองบันได เหมือนกำลังรอคอยอะไรบ้างอย่างด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยจะดีนัก บ่งบอกว่าจะทราบ ข่าวร้ายในไม่ช้านี้          ในห้องหนึ่งชั้นบนของเรือนผู้คนสี่คนกำลังรายล้อมชายชราวัย 65 ปี ท่านหนึ่งผู้เป็นเจ้าของตึกใหญ่หลังนี้ กำลังนอนหายใจรวยรินอย่างอ่อนล้าอยู่ บนเตียง ใบหน้าซีดเผือกด้วยโรคเรื้อรังในระบบทางเดินอาหารที่คุกคามมานาน หลายปีแต่ตอนนี้กำลังจะพรากชีวิตเขาไปจากโลกนี้แล้ว “พ่อเทิด” เสียงเบาแหบแห้งของเจ้าพระยาศิริอภิมุขนครเอ่ยเรียกคุณพระศรีเขตขจรลูกชาย คนโตของตนที่กำลังนั่งดูใจผู้เป็นพ่ออยู่ข้างๆด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย “ขอรับคุณพ่อ” คุณพระศรีเขตขจรเอ่ยขานรับก่อนขยับตัวเข้าไปใกล้ๆผู้เป็นพ่อ “ต่อจากนี้ไปพ่ออยากให้พ่อเทิดกับแม่พริ้มช่วยกันเป็นหูเป็นตาแทนพ่อด้วย” เสียงแหบแห้งสั่นเคืองเอ่ยบอกด้วยความอาลัยอาวอนต่อโลกนี้อยู่ “ขอรับคุณพ่อ กระผมจะทำหน้าที่ไม่ให้ขาดตกบกพร่องขอรับ” คุณพระศรีเขตขจรเตอบรับด้วยเสียงที่สั่นเคืองในการกล่ำกลืนน้ำตาของตนไว้ไม่ ให้ไหลออกมาเพื่อให้ผู้เป็นพ่อไว้ว่างใจตนโดยมีห่วงก่อนที่จะสิ้นใจ เจ้าพระยาศิริอภิมุขนครพยักหน้ารับเบาๆในตัวของลูกชายอย่างเชื่อมั่นก่อนเอ่ยขึ้น “พ่อมีอีกเรื่องหนึ่งที่พ่ออยากให้พ่อเทิดรับปากกับพ่อ”   “ได้ขอรับ คุณพ่ออยากจะให้กระผมทำอะไร กระผมจะทำตามตามที่คุณพ่อ ได้บอกกล่าวไว้ขอรับ” คุณพระศรีเขตขจรรีบเอ่ยรับปากผู้เป็นพ่อทันทีเมื่อทราบดีว่าตนคงจะไม่มีโอกาส ได้ตอบแทนบุญคุณของท่านอีกต่อไปแล้ว นอกเสียจะทำตามที่ท่านได้เอ่ยสั่งไว้ ในตอนนี้เท่านั้น “พ่อเทิดต้องหาเมียให้พ่อทับน้องของพ่อเทิดก่อนที่จะถึงวันครบร้อยวันของพ่อนะ ลูก อย่าลืมกฎของตระกูลของเราด้วย พ่อเทิดคงเข้าใจดีนะ ทีแรกพ่อกะจะขอพ่อ ทับเขาเอง แต่พ่อทับเขามาไม่ทันดูใจพ่อ พ่อจึงอยากให้พ่อเทิดและเจ้าคุณสุพจน์ อาของเจ้ารับปากพ่อไว้ ไม่อย่างนั้นพ่อคงนอนตายตาไม่หลับ” เจ้าพระยาศิริอภิมุขนครเอ่ยขออีกครั้งหนึ่งด้วยความเป็นห่วงในตัวของ หลวงภัทรสัตย์ลูกชายคนเล็กที่หัวสมัยใหม่ตามยุคไม่อยู่ในกฎของตระกูล ซึ่งตัวของเจ้าพระยาเองไม่ค่อยจะชอบ และจริงจังในข้อนี้เป็นอย่างมาก แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 53 18:18:57 แก้ไขเมื่อ 16 ส.ค. 53 20:31:09 จากคุณ : บานบุรีแช่มชื่น เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 53 20:20:51

ความคิดเห็นที่ 2 ลูกชายคนเล็กที่หัวสมัยใหม่ตามยุคไม่อยู่ในกฎของตระกูล ซึ่งตัวของ เจ้าพระยาเองไม่ค่อยจะชอบ และจริงจังในข้อนี้เป็นอย่างมาก เจ้าพระยาสุพจน์ดุลยพินิจหันมามองหน้าแม่พริ้มหลานสะใภ้ของตนเมื่อได้ยินคำพูดเช่นนั้นออกมาจากผู้เป็นพี่ชาย แสดงท่าทีบ่งบอกว่าเป็นสิ่งที่อยากเหลือเกินเรื่องที่จะรับปากในครั้งนี้ แม่พริ้มเองก็ทำหน้าลำบากใจในเรื่องนี้อยู่เช่นกัน “ขอรับ กระผมจะหาหญิงสาวที่คู่ควรและเหมาะสมที่สุดมาเป็นเมียพ่อทับขอรับ คุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วง” คุณพระศรีเขตขจรรีบเอ่ยรับปากผู้เป็นพ่อทันทีพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้า “แล้วเจ้าคุณล่ะรับปากกับฉันได้ไหม” เจ้าพระยาศิริอภิมุขนครเอ่ยถามผู้เป็นน้องชายอีกคนเพื่อความมั่นใจใจคำสั่งเสียของตน เจ้าพระยาสุพจน์ดุลยพินิจค่อยๆพยักหน้ารับแล้วเอ่ยขึ้น “ขอรับ กระผมรับปากเจ้าคุณพี่ครับ” พอสิ้นเสียงของเจ้าพระยาสุพจน์ดุลยพินิจ ร่างกายของเจ้าพระยาศิริอภิมุขนครค่อยๆหมดแรงลงเปลือกตาค่อยๆหลับลงแล้วจากไปโดยไม่มีวันกลับอีกต่อไป คุณพระศรีเขตขจรบ่อยโอออกมาทันทีหลังจากที่กล่ำกลืนน้ำตาเอาไว้เจ้าพระยา ผู้เป็นน้องชายก็ต้องน้ำตาไหลพรากออกมาจากการจากไปของผู้เป็นพี่ชาย ส่วนแม่พริ้มลูกสะใภ้น้ำตาไหลออกมามากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า หมอประจำประตัวเจ้าพระยาศิริอภิมุขนครยืนอย่างเศร้าสร้อยหลังจากที่ได้รักษาเจ้าพระยามานานหลายวันก็ไม่สามารถยื้อชีวิตของเจ้าพระยาได้   เมื่อทราบข่าวการตายของเจ้าพระยาศิริอภิมุขนครผู้เป็นพ่อหลวงภัทรสัตย์จึงได้รีบกลับมาจากราชการต่างจังหวัดก่อนกำหนด และเสียใจที่ไม่ได้อยู่ดูใจผู้เป็นพ่อก่อนสิ้นใจ พอเรื่องงานศพของเจ้าพระยาศิริอภิมุขนครผ่านพ้นไปหลายวันคุณพระศรีเขตขจรต้องมาปรึกษาเรื่องที่รับปากกับผู้เป็นพ่อไว้กับเจ้าพระยาสุพจน์ดุลยพินิจที่เรือน “คุณอาคิดว่าอย่างไรขอรับ เรื่องหาเมียให้พ่อทับ” เจ้าพระยาสุพจน์ดุลยพินิจถอนหายใจก่อนตอบ “อาคิดว่าคงจะทำตามที่พ่อของพ่อเทิดเขาสั่งไว้นั้นแหละ ขืนปล่อยให้พ่อทับหาเองคงจะผิดกฎของตระกูลเราเป็นแน่ พ่อเทิดก็ทราบดีไม่ใช่รึว่าหลายต่อหลายชั่วอายุคนของเราไม่มีใครได้หญิงสาวชาวบ้านหรือลูกเมียเล็กเมียน้อยของขุนนางมาเป็นเมียตกเมียแต่งเลยสักกะคนเดียว พ่อทับคงจะเป็นคนแรกเป็นแน่หัวสมัยใหม่ออกจะป่านนั้น” “กระผมก็คิดเหมือนเช่นเดียวกับคุณอาขอรับ แต่การที่จะหาใครสักคนหนึ่งให้อีกคนถูกใจไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะขอรับ” คุณพระศรีเขตขจรเอ่ยอย่างหนักใจขึ้นมาอีกครั้ง “เรื่องถูกใจไม่ถูกใจไม่สำคัญดอก อยู่กันไปนานเข้านานเข้าก็จะรักกันไปเองนั้นแหละ แต่อาว่าเราควรมาช่วยกันคิดดีกว่าว่ามีลูกสาวท่านขุนนางผู้ใดบ้างที่เพียบพร้อมทั้งกริยามารยาทและทั้งชาติตระกูล หญิงสาวสมัยนี้มักจะเป็นม้าดีดกะโหลกกันซะเหลือเกิน”เจ้าพระยาสุพจน์ดุลยพินิจเอ่ยขึ้นอย่างหนักใจไม่น้อยในเรื่องนี้ “เรื่องนี้ขอเป็นหน้าที่ของกระผมเองเถอะครับคุณอา อาจจะใช้เวลาหน่อย แต่กระผมคิดว่าคงไม่อยากเกินไปดอกขอรับ” คุณพระศรีเขตขจรเอ่ยรับอย่างหนักแน่น   “งั้นก็แล้วแต่พอเทิดก็แล้วกันอาเชื่อสายตาของพ่อเทิดอยู่แล้ว เออ...ว่าแต่เรื่องนี้พ่อทับเขารู้แล้วหรือยังล่ะ” เจ้าพระยาเอ่ยถามด้วยท่าทีที่สงสัย คุณพระศรีเขตขจรรีบส่ายหน้าไปมาพร้อมกับเอ่ยตอบ “ยังเลยขอรับ ถ้าทราบคงจะไม่ยอมเป็นแน่ครับ กระผมคิดว่าถ้าเจอคนที่จะมาเป็นคู่ของพ่อทับแล้วกระผมจะบอกพ่อทับเขาเองขอรับ” เจ้าพระยาสุพจน์ดุลยพินิจพยักหน้าในคำตอบของผู้เป็นหลานชายอย่างเข้าใจ แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 53 18:35:48 จากคุณ : บานบุรีแช่มชื่น เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 53 20:41:35

ความคิดเห็นที่ 3 ในบ่ายวันหนึ่งแพรน้องสาวของแม่พริ้มได้มาเยี่ยมผู้เป็นพี่สาวที่เรือนอยู่เป็นประจำอย่างเคย เพราะจุดประสงค์ในการมาเยี่ยมแต่ละครั้งของแพรก็คือการได้พบกับหลวงภัทรสัตย์ที่ตนแอบชอบมาตั้งนานหลายปี จะว่าตั้งแต่สมัยยังเป็นเด็กก็ว่าได้ แพรนั่งรอผู้เป็นพี่สาวอยู่ในห้องรับแขกของตึกแต่สายตากำลังสาดส่องมองหาหลวงภัทรสัตย์ว่าอยู่หรือไหมจนในที่สุดแม่พริ้มผู้เป็นพี่สาวก็เข้ามา “วันนี้มาหาพี่หรือมาหาใครกันแน่จ๊ะ” แม่พริ้มเอ่ยทักแพรขึ้นมาทันทีเมื่อนั่งลง แพรทำท่าทีเขินอายเล็กน้อยก่อนเอ่ยค้อนกลับผู้เป็นพี่สาว “แหม...พี่พริ้มก็ ฉันก็มาเยี่ยมพี่พริ้มแหละจ๊ะ ไม่ได้มาใครสักหน่อย ” แม่พริ้มยิ้มให้น้องสาวอย่างรู้ทัน “วันนี้คุณหลวงเขาไม่อยู่ดอก ตั้งแต่เจ้าคุณพ่อท่านเสียคุณหลวงเขาก็สนใจแต่งานอย่างเดียวไม่ค่อยได้อยู่บ้านอยู่ช่องกับเขาดอกจ๊ะ” “ฉันเห็นใจคุณหลวงเขาเหลือเกินพี่พริ้มจ๋า เป็นฉันๆคงจะเสียใจน่าดูเหมือนกันที่ไม่ได้ดูใจผู้เป็นพ่อก่อนตายอย่างนี้”แพรเอ่ยขึ้นอย่างเห็นใจเมื่อได้ยินแม่พริ้มเอ่ยถึงหลวงภัทรสัตย์ แม่พริ้มถอนหายใจออกมาเบาๆก่อนเอ่ยขึ้น “ยังมีเรื่องอีกเรื่องหนึ่งที่อาจทำให้คุณหลวงเขาเสียใจ” แพรรีบมองหน้าแม่พริ้มอย่างสงสัยในคำพูด “ยังมีเรื่องอะไรอีกหรือจ๊ะพี่พริ้มที่คุณ หลวงเขาต้องเสียใจ” แม่พริ้มรีบทำตาดุใส่น้องสาวที่อยากรู้อยากเห็นพร้อมกับเอ่ยขึ้น “เรื่องนี้เป็นเรื่องภายในเรือนของพี่ จะให้พี่บอกแม่แพรคงเห็นจะไม่ได้ดอก คงต้องรออีกสักหน่อย แม่แพรอาจจะทราบเองก็เป็นได้” แพรทำหน้าสงสัยมากขึ้นกว่าเดิมที่แม่พริ้มเอ่ยให้ชวนอยากรู้มากยิ่งขึ้น แต่ก็ชวนแม่พริ้มเอ่ยคุยเรื่องอื่นซะจนได้เวลากลับแพรจึงเอ่ยลาแม่พริ้ม ก่อนเอ่ยบอกพร้อมกับส่งสายตาให้กับบ่าวคนหนึ่งของผู้เป็นพี่สาวที่รู้เห็นเป็นใจกับตนในเรื่องของหลวงภัทรสัตย์ให้ออกมาหาตนที่หน้าตึก “ข่า ประเดี๋ยวออกไปเอาของที่คุณแม่ท่านฝากมาที่หน้าตึกด้วยนะ” แพรลุกเดินออกมาโดยมีข่าผู้เป็นบ่าวเดินตามหลังมาจนมาถึงหน้าตึกแพรไม่รีรอที่จะเอ่ยถามถึงเรื่องที่ตนยังค้างคาใจอยู่ “ข่า แกรู้ไหมว่าเรื่องที่พี่พริ้มบอกกับฉันเมื่อกี้ คือเรื่องอะไรกันรึ” ข่าทำหน้างงในคำถามของแพร “อิฉันก็ไม่ทราบเจ้าคะคุณแพร ตั้งแต่ท่านเจ้าคุณเสียไปคุณพระกับคุณพริ้มมักจะแอบคุยกันอยู่บ่อยๆ ไม่ให้ใครทราบเจ้าคะ ขนาดบ่าวเองก็ยังโดนไล่ออกมาเลยเจ้าค่ะ” แพรทำหน้าอย่างไม่พอใจในคำตอบของผู้เป็นบ่าวพร้อมกับถอนหายใจอย่างอารมณ์เสียก่อนจะเอ่ยขึ้น “ไม่ได้เรื่องเลย คราวหน้าคราวหลังฉันถามอะไร แกต้องรู้นะ เข้าใจไหม ฉันไปล่ะ” แพรรีบเดินหน้างอออกมาจากตึกเพื่อขึ้นรถที่จอดรออยู่ ทำเอาข่างงในการกระทำของผู้เป็นนาย แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 53 18:45:10 จากคุณ : บานบุรีแช่มชื่น เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 53 21:07:14

ความคิดเห็นที่ 4 ในตอนเย็นบนโต๊ะอาหารแม่พริ้มเอ่ยถามคุณพระถึงเรื่องที่เจ้าพระยาศิริอภิมุขนครได้สั่งไว้ว่าไปถึงไหนแล้ว คุณพระศรีขจรส่ายหน้าก่อนเอ่ยตอบ “ฉันยังคิดไม่ออกเลยว่าจะเริ่มจากเรือนขุนนางท่านใดก่อน ถ้าป่าวประกาศได้ฉันก็อยากจะป่าวประกาศไม่ต้องหาเองให้ลำบาก ขืนทำอย่างนี้พ่อทับหนี้ออกจากเรือนแน่”   “ใจเย็นๆคะคุณพี่ ประเดี๋ยวก็พบคะ” แม่พริ้มเอ่ยปลอบคุณพระศรีเขตขจรเมื่อเห็นว่าจริงจังกับเรื่องนี้ซะเหลือเกิน “นี้ถ้าแม่แพรน้องสาวของแม่พริ้มได้สักครึ่งหนึ่งของแม่พริ้มก็ดีสินะ ฉันจะได้จับคู่ให้พ่อทับเสียเลย” คุณพระศรีเขตขจรเอ่ยขึ้นอย่างเสียดายเพราะว่าแพรถูกเลี้ยงมาแบบตามใจตั้งแต่เล็กจนโตจึงมีนิสัยที่ชอบเอาแต่ใจตนเองเป็นใหญ่ไม่ได้อะไรไม่พอใจอะไรแพรมักจะเอะอะโวยวายอยู่เสมอ เรื่องงานบ้านงานเรือนก็แทบทำไม่เป็นสักอย่างแม้แต่มาลัยพวงเดียวก็ยังไม่เคยเสร็จสมบูรณ์ออกมาเป็นพวงเสียด้วยซ้ำ จึงไม่เหมาะสมที่จะมาเป็นน้องสะใภ้ของตน ทำเอาแม่พริ้มพูดไม่ออกเมื่อได้ยินคุณพระศรีขจรเอ่ยขึ้นอย่างนี้ “ฉันต้องขอโทษแม่พริ้มนะที่พูดตรงๆออกไป”คุณพระศรีเขตขจรรีบเอ่ยขอโทษทันทีเมื่อเห็นแม่พริ้มแสดงสีหน้าอึดอัดขึ้นมา แม่พริ้มรีบเอ่ยปฏิเสธ “ไม่เป็นไรดอกคะคุณพี่ ทานข้าวกันต่อเถอะคะ ประเดี๋ยวกับข้าวจะเย็นเสียหมด” ทันใดนั้นหลวงภัทรสัตย์กลับจากกระทรวงเดินเข้ามาที่ห้องอาหารด้วยท่าทีที่เงียบขรึมเพราะยังทำใจไม่ได้ในเรื่องของพ่อที่เสียไป โดยที่ตนยังไม่ได้ดูใจท่านเลยทั้งๆที่ผ่านมาเกือบจะครบหนึ่งเดือนแล้ว “อ้าวคุณหลวง นั่งลงสิจ๊ะ”แม่พริ้มเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นหลวงภัทรสัตย์ “ขอรับ” หลวงภัทรสัตย์เอ่ยขึ้นพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้ทางด้านขวามือของคุณพระศรีเขตขจร “ฉันเข้าใจพ่อทับนะ ที่ยังทำใจไม่ได้เรื่องของท่านเจ้าคุณพ่อ ตัวฉันเองก็เสียใจไม่น้อยไปกว่าพ่อทับดอกนะเจ้าคุณพ่อท่านไปสบายแล้ว” คุณพระศรีเขตขจรเอ่ยปลอบน้องชายอย่างเข้าใจพร้อมกับตบบ่าเบาๆ หลวงภัทรสัตย์ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยล้าบนใบหน้าที่ทุกข์ แล้วตอบรับ “กระผมจะพยายามทำใจให้ได้ขอรับ”คุณพระศรีเขตขจรและแม่พริ้มพยักหน้ารับในคำพูดของหลวงภัทรสัตย์อย่างเข้าใจ “กระผมขอตัวขึ้นข้างบนก่อนนะขอรับ” หลวงภัทรสัตย์เอ่ยจบแล้วลุกขึ้น “เดี๋ยวสิจ๊ะคุณหลวง จะไม่กินข้าวกินปลาก่อนรึ” แม่พริ้มรีบเอ่ยขึ้นทันทีด้วยความเป็นห่วง เพราะตั้งแต่เจ้าพระยาศิริอภิมุขนครสิ้นใจหลวงภัทรสัตย์ไม่ค่อยจะดูแลเอาใจใส่ตัวเอง “ไม่ดอกขอรับ กระผมไม่หิว พี่พริ้มกับพี่เทิดกินข้าวกันต่อเถิดครับ” หลวงภัทรสัตย์เอ่ยจบก็เดินออกจากโต๊ะอาหารไป “คุณหลวงยังเศร้าไม่หายเรื่องท่านเจ้าคุณพ่อ จะไม่ใจร้ายไปดอกรึเจ้าคะคุณพี่” แม่พริ้มเอ่ยถามคุณพระศรีเขตขจรเมื่อเห็นว่าหลวงภัทรสัตย์ขึ้นข้างบนเรือนไปแล้ว คุณพระศรีเขตขจรหัวเราะออกมาเบาๆในคำพูดของแม่พริ้ม “ฉันไม่ใจร้ายกับพ่อทับเขาขนาดนั้นดอก ฉันกะจะบอกตอนเจอเจ้าสาวของพ่อทับเขาแล้ว” แม่พริ้มถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกในคำพูดของคุณพระศรีเขตขจร  เพราะทั้งพี่ทั้งน้องเป็นคนหัวแข็งไม่ค่อยจะยอมฟังใครนอกจากเจ้าพระยาศิริอภิมุขนครผู้เป็นพ่อ จึงกลัวพี่น้องจะมีปากเสียงกัน อีกทั้งก่อนหน้านี้หลวงภัทรสัตย์เองก็เคยเอ่ยถามถึงเรื่องคำสั่งเสียของผู้เป็นพ่อกับญาติทุกคนแต่ก็ไม่มีใครเอ่ยปากบอกแก่หลวงภัทรสัตยเลยสักคนเดียวถ้าเกิดมาทราบในเวลานี้ตัวของหลวงภัทรสัตย์เองก็คงไม่ยอมรับฟังคำพูดของใครทั้งสิ้น   “เออ...เมื่อเย็นนี้พ่อเวทชวนฉันไปดูมวยพรุ่งนี้ ได้ยินมาว่ามีนักมวยมาใหม่มีฝีไม้ลายมือไม้เบาเลย ชกมวยชนะคู่ต่อสู้ตลอด ใครเห็นก็ชื่นชอบในฝีไม้ลายมือ” คุณพระศรีเขตขจร เอ่ยขึ้นมาเมื่อนึกถึงเรื่องที่หลวงบูรณะธำรงเพื่อนสนิทเอ่ยชวนเมื่อเย็นนี้ “คุณหลวงบูรณะธำรงนะรึเจ้าค่ะ ชวนคุณพี่ไปดูมวย” แม่พริ้มเอ่ยขึ้นด้วยความประหลาดใจ เพราะคุณหลวงท่านนี้จะมาหาคุณพระศรีเขตขจรก็ต่อเมื่อมีปัญหาในเรื่องงานเท่านั้น คุณพระศรีเขตขจรพยักหน้าให้ในคำพูดของแม่พริ้มก่อนเอ่ยขึ้น “ทำไมรึ? แม่พริ้มคงจะแปลกใจล่ะสิ พ่อเวทน่ะใครๆในกระทรวงต่างก็เรียกว่าท่านชำนาญแห่งมวยคาดเชือก” “อย่างนั้นรึเจ้าค่ะ คุณหลวงบูรณะธำรงชวนคุณพี่ไปดูมวยดีเหมือนกันนะเจ้าค่ะ ช่วงนี้ดิฉันไม่เห็นคุณพี่ออกไปพบปะเพื่อนฝูงเลย”   แม่พริ้มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แจ่มใส เพราะเป็นห่วงในตัวผู้เป็นสามีที่ต้องแบกรับหน้าที่ทั้งที่กระทรวงและที่เรือนตลอดเวลาเกือบหนึ่งเดือนที่ผ่านมา “งั้น...พรุ่งนี้ฉันคงจะกลับค่ำหน่อยนะแม่พริ้ม ฉันกะจะไปดูนักมวยที่เขาล่ำลือกันนักกันหนา” คุณพระศรีเขตขจรเอ่ยบอกให้แม่พริ้มทราบ “ดิฉันว่าคุณพี่น่าจะชวนคุณหลวงไปด้วยนะเจ้าค่ะ จะได้ไปเปิดหูเปิดตาบ้าง” แม่พริ้มเอ่ยขึ้นอย่างเป็นห่วงในตัวของหลวงภัทรสัตย์ คุณพระศรีเขตขจรถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่แล้วเอ่ยขึ้น “แล้วฉันจะลองชวนพ่อทับก็แล้วกัน” แม่พริ้มยิ้มออกมาด้วยความดีใจในคำพูดของคุณพระศรีเขตขจร แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 53 19:09:43 จากคุณ : บานบุรีแช่มชื่น เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 53 21:19:19

ความคิดเห็นที่ 5 ในวันรุ่งขึ้นคุณพระศรีเขตขจรนั่งรถไปทำงานพร้อมกับหลวงภัทรสัตย์จึงเอ่ยชวนไปดูมวยด้วยกัน “มวยนะรึ? กระผมไม่ชอบดอกขอรับ ผู้คนแน่นหนาร้องตะโกนโหวกเหวกหนวกหู พี่เทิดไปเถอะขอครับ กระผมขอกลับบ้านไปนั่งอ่านตำราดีกว่า” หลวงภัทรสัตย์เอ่ยตอบในน้ำเสียงที่เฉื่อยชาไม่ใส่ใจทำเอาคุณพระศีรเขตขจรฉุนขึ้นมาทันทีพร้อมกับเอ่ยขึ้น “งั้นก็ตามใจพ่อทับก็แล้วกัน ช่วงนี้ฉันเห็นพ่อทับดูเศร้าๆเรื่องเจ้าคุณพ่อยังไม่หาย ก็เลยอยากจะชวนพ่อทับไปเปิดหูเปิดตาบ้างก็เท่านั้น” หลวงภัทรสัตย์ยังคงเฉยๆไม่มีท่าทีที่จะใส่ใจในคำพูดของผู้เป็นพี่ชาย คุณพระศรีเขตขจรมองน้องชายด้วยความฉุนขึ้นมากกว่าเดิมจึงรีบปลีกตัวหันหน้ามองข้างทางซะ พอถึงที่กระทรวงคุณพระศรีเขตขจรกำลังจะเดินเข้าไปในตัวตึกที่ทำงานเสียงร้องเรียกที่คุ้นหูทุกครั้งของชายหน้ายาวสูงโปร่งผู้เป็นเพื่อสนิท “อ้าว...พ่อเวท ไม่ใช่สิที่นี้ที่กระทรวงต้องเรียกคุณหลวงถึงจะถูก” คุณพระเอ่ยทักขึ้นอย่างยิ้มแย้มเมื่อหลวงบูรณะธำธงเดินเข้ามาใกล้ “ขอรับคุณพระ กระผมทราบดีว่าคุณพระกับกระผมมันคนละชั้นกัน” หลวงบูรณะธำรงเอ่ยหยอกเย้าตามประสาเพื่อนฝูง พร้อมกับเอ่ยถามต่อ “แล้วเย็นนี้คุณพระจะไปดูมวยกับกระผมไหมขอรับ?”   คุณพระศรีเขตขจรยิ้มให้ในคำพูดของหลวงบูรณะธำรงแล้วเอ่ยขึ้น “เป็นอันว่ากระผมไปตามคำชวนของคุณหลวงขอรับ” หลวงบูรณะธำรงยิ้มออกมาอย่างดีใจพร้อมกับโอบบ่าคุณพระศรีเขตขจรแล้ว เผลอหลุดปากออกมา “ให้มันได้อย่างนี้สิว่ะ” คุณพระศรีเขตขจรทำหน้าสะดุ้งมองหลวงบูรณะธำรงก่อนเอ่ยปราม “พ่อเวท ที่นี้กระทรวงนะ สำรวมหน่อย ” หลวงบูรณะธำรงรีบทำตามคำพูดของผู้เป็นเพื่อนทันที ก่อนที่สายตาเหลือบไปเห็นชายวัยกลางคนรูปร่างสันทัด ผมเริ่มหงอก ซึ่งบ่งบอกให้ทราบว่าวัยชรากำลังจะใกล้เข้ามาเยือน ท่าทางน่าเกรงขามกำลังเดินขึ้น บันไดไปยังชั้นบนอย่างกระฉับกระเฉง พร้อมกับสะกิดคุณพระศรีเขตขจรให้ มองตาม “นั้นไงล่ะ ท่านเจ้าคุณนคเรศสาทร ยอดผู้ชำนาญเรื่องมวย พนันนักมวยคนไหนไว้ไม่เคยพลาดเลยสักครั้ง ฉันเคยพนันตามแล้วได้เงินมาตั้งเยอะ” คุณพระศรีเขตขจรมองตามพระยานคเรศสาทรอย่างฉงนและแปลกใจ จากที่ได้ยินมาท่านพระยาคนนี้ชอบดูมวยเป็นชีวิตจิตใจ แต่ไม่คิดว่าจะเล่นพนันด้วย “ถ้าอย่างงั้นเย็นนี้คงได้เจอท่านเจ้าคุณเขาสิน่ะ”คุณพระศรีเขตขจรเอ่ยถามขึ้น “ใช่ เพราะว่าท่านไม่เคยพลาดดูมวยเลยซักคู่ คุณพระอยากจะลองพนันตามท่านสักคู่ไหมล่ะขอรับ” หลวงบูรณะธำรงเอ่ยชวนท้าทาย เมื่อเห็นท่าทีของผู้เป็นเพื่อนทำหน้าอย่างสงสัยมองตามพระยานคเรศสาทรไม่ยอมละจากสายตา “ไม่ทราบสิ เย็นนี้ขอรอดูเป็นแนวทางไว้ก่อนก็แล้วกัน” หลวงบูรณะธำรงหัวเราะออกมาในคำพูดของคุณพระศรีขจร “ไม่ใช่แค่เรื่องมวยอย่างเดียวน่ะคุณพระที่ท่านเจ้าคุณเขามีดี  ท่านยังมีลูกสาวสวยตั้งสองคนขอรับ” คุณพระศรีเขตขจรสะดุดคำพูดของหลวงบูรณะธำรงอย่างทันที เรื่องที่รับปากผู้เป็นพ่อไว้ก่อนสิ้นใจผลุดขึ้นมาในหัวทันที ก่อนที่จะเอ่ยขอตัวไปทำงาน โดยปล่อยให้หลวงบูรณะธำรงร้องเรียกเรื่องนัดหมายดูมวยของเย็นวันนี้ คุณพระศรีเขตขจรนั่งอยู่บนโต๊ะทำงานอย่างกระวนกระวายใจด้วยความอยากรู้เรื่องลูกสาวทั้งสองของพระยานคเรศสาทร จึงลุกขึ้นเดินมาหาหลวงบูรณะธำรงถึงที่โต๊ะทำงานพร้อมเอ่ยถามในท่าทีที่อยากรู้ “ฉันขอรบกวนเวลาคุณหลวงหน่อย” หลวงบูรณะธำรงมองหน้าคุณพระศรีเขตขจรอย่างแปลกใจ “มีอะไรรึขอรับ?” คุณพระศรีเขตขจรมองซ้ายมองขวาอย่างระแวดระวังก่อนดึงตัวหลวงบูรณะธำรงออกมาคุยกันข้างนอกห้องทำงาน “ฉันอยากรู้เรื่องลูกสาวของท่านเจ้าคุณ?” หลวงบูรณะธำรงทำหน้างุนงงในคำพูดของคุณพระศรีเขตขจรยิ่งกว่าเดิม “ลูกสาว? ลูกสาวท่านเจ้าคุณคนไหนล่ะขอรับ” คุณพระศรีเขตขจรถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นท่าทีไม่เข้าใจของหลวงบูรณะธำรง “นี้...พ่อเวท ฉันว่าไม่ต้องพูดจาสำรวมอะไรให้มากความดอก พ่อเวทก็รู้ดีนี้ว่าเราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว” “งั้นฉันไม่เกรงใจพ่อเทิดแล้วนะ” คุณพระศรีเขตขจรพยักหน้ารับในคำพูด ของผู้เป็นเพื่อน “เออ...แล้วพ่อเทิดถามฉันว่าอยากรู้เรื่องลูกสาวของท่านเจ้าคุณ แล้วท่านเจ้าคุณคนใดรึ?แค่ในกระทรวงของเราก็มีตั้งหลายคนแล้ว หรือว่ากระทรวงอื่น” “ท่านเจ้าคุณนคเรศสาทร ยังไงล่ะ ” หลวงบูรณะธำรงทำหน้าชะงักในคำพูดของคุณพระศรีเขตขจรทันที จากที่เป็นเพื่อนกันมานมนานตัวของคุณพระไม่เคยมีท่าทีเจ้าชู้เลยสักนิด แล้วทำไมอยู่ๆก็ถามถึงลูกสาวของพระยานคเรศสาทรขึ้นมาได้ “ฉันว่าพ่อเทิดแปลกๆไปนะ พ่อเทิดถามถึงลูกสาวท่านเจ้าคุณไปทำไมรึ พ่อเทิดบอกฉันมาตรงๆดีกว่า” หลวงบูรณะธำรงมองหน้าคุณพระศรีเขตขจรอย่างสงสัย และพยายามจะคั้นเอาความจริงที่ปิดบังอยู่ออกมาให้ได้  จนคุณพระศรีเขตขจรตัดสินใจบอกความจริงเรื่องที่รับปากกับผู้เป็นพ่อไว้ให้หลวงบูรณะธำรงฟัง เพราะคิดว่าหลวงบูรณะธำรงก็ไม่ใช่ใครที่ไหน และสามารถเป็นที่พึ่งในยามจำเป็นหรือ คับขันได้อยู่ทุกเมื่อ อย่างเช่นในตอนนี้   “เป็นอย่างนี้เองรึ ได้สิพ่อเทิดฉันจะให้คนของฉันไปสอดส่องดูให้ แต่ที่ฉันทราบมามีลูกสาวท่านเจ้าคุณคนหนึ่งที่ไม่ได้เกิดจากคุณหญิง แต่เกิดจากหญิงชาวบ้านเมื่อครั้งท่านเจ้าคุณไปประจำอยู่ที่นอกพระนคร” คุณพระศรีเขตขจรรีบเอ่ยขึ้นมาอย่างดีใจ “งั้นก็ดีเลยสิ จะได้ง่ายขึ้นในการตัดสินใจ” หลงบูรณะธงทำหน้าครุนคิดมองคุณพระศรีเขตขจรแล้วเอ่ยขึ้น “ที่พ่อเทิดพูดมาก็ถูกเหมือนกัน แต่ที่ฉันได้ยินมาลูกสาวทั้งสองของท่านเจ้าคุณ หน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกันมาก ดังนั้นเราต้องทราบให้ได้ก่อนว่าคนไหนเป็นลูกของคุณหญิงกับท่านเจ้าคุณ” “ฉันว่าเรื่องนี้คงไม่เหลือบ่ากว่าแรงพ่อเวทดอกน่ะ ฉันฝากไว้ก็แล้วกัน” คุณพระศรีเขตขจรเอ่ยขึ้นพร้อมกับตบบ่าหลวงบูรณะธำรงอย่างเชื่อมั่น ก่อนเอ่ย ขอตัว เดินยิ้มเข้าห้องทำงานไป แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 53 19:24:35 จากคุณ : บานบุรีแช่มชื่น เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 53 21:27:53

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านได้เกือบจบแล้วค่ะ แต่ว่ามันอ่านยาก อ่านๆ ไปไม่รู้ถึงบรรทัดไหนแล้ว ช่วยตัดเป็นย่อหน้าหน่อยได้ไหมคะ และควรจะเว้นบรรทัดระหว่างย่อหน้าด้วยค่ะ เรื่องค่อนข้างสั้นสำหรับต่อ 1 กระทู้นะคะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 16 ส.ค. 53 22:10:22