ความคิดเห็นที่ 1   ...จากนั้นมาผมก็ใช้ชีวิตตามปกติ ไปเรียนทุกวันตามปกติโดยมีคุณกันต์คอยโทร.มาคุยอยู่ทั้งเช้า กลางวัน เย็น และก่อนเข้านอนทุกวัน...นับเป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขมากจริงๆครับ...ถึงแม้ว่าวันเสาร์-อาทิตย์เราจะไม่ค่อยได้คุยกัน เพราะคุณกันต์ต้องกลับไปอยู่กับครอบครัวที่เชียงใหม่ และต้องช่วยภรรยาเขาดูแลร้านกระเป๋า แต่เขาก็จะแอบโทร.มาบอกว่าคิดถึงอยู่เป็นระยะๆ...และทุกครั้งที่จะต้องกลับเชียงใหม่ เขาจะแวะมาขึ้นเครื่องบินที่กรุงเทพฯ ซึ่งก็จะแวะมาหาผมที่หอช่วงเย็นวันศุกร์ แล้วใช้เวลาอยู่ที่หอกับผมราวๆ 2 ชั่วโมง...พอถมเถไปสำหรับ.....??!!! 555 ^^ ...ออกจากหอผมประมาณ 5 โมงเย็น ก็รีบนั่งแท็กซี่ไปสนามบินเพื่อจะเดินทางกลับเชียงใหม่ บางครั้งก็เป็นที่สุวรรณภูมิ บางครั้งก็ที่ดอนเมือง...เราจะหามุมเงียบๆนั่งแอบกุมมือกันใต้กระเป๋าสะพายเหมือนกับไม่อยากให้เวลาเดินทางมาถึง...บางครั้งอาจจะมีเลยเถิดไปกุมอย่างอื่นมากกว่านั้นเล็กน้อย ...แหะๆ -_-‘ ...เคยมีครั้งนึงที่สุวรรณภูมิ ปกติภรรยาคุณกันต์เขาจะซื้อตั๋วไว้ให้แล้วให้คุณกันต์ไปรับตั๋วที่สนามบิน แต่ครั้งนั้นไม่รู้เกิดการสื่อสารกันผิดพลาดยังไงจนคุณกันต์รู้สึกไม่พอใจ คุณกันต์เลยปิดมือถือใส่ภรรยาเขา แล้วไปดำเนินการต่างๆเอง ผมก็พยายามพูดคุยจนเขาใจเย็นลงแล้วก็ขออนุญาตผมโทร.กลับไปคุยกับภรรยา ก็ได้ยินเขาขอโทษขอโพยกันใหญ่แล้วแอบมีน้ำตาคลอเล็กน้อย...ครั้งนี้ล่ะครับที่ทำให้ผมมั่นใจได้ว่าคุณกันต์เขาเองก็รักครอบครัวเขามากเช่นกัน...และผมเชื่อว่าเขาต้องเป็นหัวหน้าครอบครัวที่ดีครับ...ผมเองซะอีก...ที่ต้องพยายามหักห้ามใจ เพราะผมเองก็รู้อยู่แก่ใจว่าอะไรเป็นอะไร ...แต่อีกใจนึงก็คือผมภูมิใจนะ ภูมิใจที่ผมได้รักคนดีๆอย่างคุณกันต์ แม้ว่าการที่เขารักครอบครัวเขาจะทำให้ผมรู้สึกเป็นส่วนเกิน แต่ผมก็ดีใจที่เห็นเขาเป็นคนดี เป็นพ่อที่ดี เป็นสามีที่ดี ผมยินดีกับภรรยาและลูกสาวเขานะครับ สาบานได้เลยว่าผมไม่เคยรู้สึกอยากได้เขามาเป็นของผมเลยครับ เพราะภรรยาและลูกสาวเขา มีความจำเป็นที่จะต้องมีคุณกันต์อยู่ในเส้นทางชีวิตมากกว่าผมซะอีก....แค่ได้รักคนดีๆอย่างนี้สักคนในชีวิต ผมว่าชีวิตผมก็คุ้มค่าแล้วล่ะครับ... ... และผมก็พยายามทำตามที่ให้สัญญาไว้กับไอ้นนท์...คือจะทำอะไรก็ตาม จะรักยังไงก็ตาม...ต้องไม่ให้เกิดผลกระทบหรือการเปลี่ยนแปลงใดๆกับครอบครัวเล็กๆของคุณกันต์โดยเด็ดขาด... ========================================== “ถ้าสมมติว่าวันนึง..ผมต้องประสบอุบัติเหตุและพิการ อาจจะตาบอดหรือเดินไม่ได้ ผมมั่นใจได้แน่ๆว่าคุณจะดูแลผม อยู่กับผมโดยไม่รังเกียจหรือทิ้งผมไป...ใช่มั๊ยแทน?” คุณกันต์พยายามสื่อออกมาว่าเขาเชื่อมั่นในความรักของเรา “ไม่เอานะคุณ...อย่าพูดอย่างนั้นสิ....ผมใจคอไม่ดีเลย....แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ ผมก็สัญญานะว่าผมจะไม่ทิ้งคุณไปไหนแน่นอน” ผมตอบระคนปลาบปลื้มใจ ^^ “เห็นมั๊ย? ผมบอกคุณตั้งแต่แรกแล้วว่าถ้าเราได้รู้จักกัน...คุณจะต้องหลงรักผม 555 จะถอนตัวตอนนี้ก็สายไปซะแล้วนะน้อง” ^^ ท่าทางเขาพอใจที่ผมหลงรักเขาเข้าแล้วมากเลยอ่ะ “จ้า...จ้า....พ่อคนเสน่ห์แรง...อ้อ!ผมมีเรื่องจะบอกล่ะ” ผมนึกได้ว่าวันนี้ที่วิทยาลัยผมได้ข่าวดีมาข่าวนึง ...ผมเล่าให้คุณกันต์ฟังเกี่ยวกับเรื่องของโรงแรมที่ผมจะลงไปเก็บข้อมูลทำ Project ที่เกาะสมุยเขาแจ้งขอยกเลิกมาเนื่องจากช่วงที่ผมจะไปเป็นช่วงมรสุมและมีแขกเข้าพักน้อย ตอนนี้อาจารย์ที่ปรึกษา Project ของผมเลยมีตัวเลือกมาให้ผมอีก 2 ที่...คือที่กาญจนบุรี........และ..................................พัทยา!!!!! “มาเลย มาเลย..มาพัทยาเลยนะ..มาแล้วก็เช่าหออยู่ข้างนอก เดี๋ยวผมออกเงินค่าเช่าให้ ตอนเย็นเลิกงานผมก็ไปอยู่กับคุณ ตอนเช้าผมก็ค่อยออกไปทำงาน นะ นะ นะ น๊า ที่รัก...มานะ นะ” คุณกันต์รบเร้าให้ผมเลือกพัทยา “แต่.......ที่โรงแรมเขาก็มีหอพักให้อยู่แล้วนี่ครับ ไม่ต้องเช่าก็ได้ เสียดายเงินเปล่าๆ” ผมเอ่ยถึงสวัสดิการที่พักที่โรงแรมเตรียมไว้ให้ผม “ไม่เอาอ่ะ...คุณมาทำ Project ฝึกงานก็แค่ 5 เดือนเอง...ไม่ต้องอยู่หรอก หอพักของโรงแรมน่ะ..ออกมาเช่าอยู่ข้างนอกเถอะนะ..มาอยู่ด้วยกัน เดี๋ยวผมออกค่าห้องเอง” คุณกันต์ยังคงยืนกรานคำเดิม “แล้วคุณจะเอาเงินมาจากไหน เงินเดือนคุณ คุณก็ให้ภรรยาเก็บไว้ทั้งหมดนี่ครับ” จริงๆผมก็อยากอยู่กับเขานะ แต่ไม่อยากให้เขาลำบากต้องเดินทาง เพราะผมจำได้ตอนที่เคยไปเที่ยวระยองว่าจากพัทยาไปสัตหีบมันกินเวลานานพอสมควรสำหรับรถประจำทาง สำหรับผม แค่ได้ไปมาหาสู่กันบ่อยขึ้นก็พอแล้ว ไม่ต้องถึงกับอยู่ด้วยกันก็ได้ “เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงเลย...ผมมีเงินเบี้ยเลี้ยง เงินพิเศษอะไรอีกหลายอย่าง ที่ได้มาเป็นเงินสด ไม่ได้เข้าบัญชีเงินเดือน เดือนๆนึงก็ได้หลายบาทอยู่นะ คุณไม่ต้องกังวลเลยนะที่รัก เรื่องเดินทางไปทำงานก็ไม่ต้องห่วงนะ เอาหอที่ใกล้ๆกับโรงแรมคุณ คุณจะได้ไม่ต้องเหนื่อยเดินทาง ผมเป็นทหาร เรื่องเดินทางแค่นี้ไม่เท่าไหร่หรอก นะ นะ ตกลงแล้วนะ ห้ามเบี้ยวด้วย น๊า น๊า” คุณกันต์มักมีทางออกที่ผมไม่สามารถแย้งได้อยู่เสมอ ...สุดท้ายผมก็แจ้งต่ออาจารย์ที่ปรึกษา Project ว่าผมต้องการไปฝึกงานที่พัทยาครับ... =============================== จากคุณ : นายแทน (icebeach) เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 53 12:22:09

ความคิดเห็นที่ 2   ...ถึงวันสัมภาษณ์...ผมออกเดินทางโดยรถของรถโชควัฒนาจากสถานีขนส่งเอกมัยตามที่คุณกันต์บอก และมาลงรถที่พัทยากลางแล้วเดินไปตามทางที่คุณกันต์อธิบายผ่านทางโทรศัพท์ ขณะที่เขาอยู่ที่เรือและเปิดแผนที่ดูไปด้วยและพูดคุยเป็นเพื่อนผมไปจนถึงโรงแรม... ...พอสัมภาษณ์เสร็จ ผมก็เดินออกมาที่ถนนสุขุมวิทและต่อรถไปโรงแรมแอมบาสซาเดอร์ซิตี้ จอมเทียน...เป็นโรงแรมที่ผมคุ้นเคยอยู่แล้ว เพราะช่วงที่ทำงานอยู่นั้น ออฟฟิศผมมักจะจัดสัมมนาที่นี่บ่อยๆ ถือได้ว่าที่นี่เป็นโรงแรมที่ราคาไม่แพง อยู่ติดชายหาด และที่สำคัญคืออยู่เกือบกึ่งกลางระหว่างทางจากพัทยาไปสัตหีบ...ผมเลือกที่นี่เพราะคุณกันต์จะได้ร่นระยะทางและเวลาในการเดินทางลงไปได้อีกหน่อย... ...ที่โรงแรมแอมบาสซาเดอร์นี้จะมีตึกอยู่หลายตึกและหลายราคาด้วยกัน อย่าง Tower-Wing, Ocean-Wing, Garden-Wing, Inn-Wing, ฯลฯ ซึ่งผมได้เลือกเดินเข้าไป Check-In ที่ตึก Inn-Wing ซึ่งราคาค่าห้องของตึกนี้ต่ำที่สุดจะอยู่ที่ 700 บาทเท่านั้นครับ... ================================= “ว่าไงจ๊ะที่รัก...ผมเลิกงานแล้วนะ คุณอยู่ที่ไหนเนี่ย” คุณกันต์โทรหาผมตอนประมาณ 4 โมงเย็น “เดินเล่นอยู่ริมหาดครับ” ผมตะโกนตอบแข่งกับเสียงลมริมทะเล “อยู่กับครายยยย หืมมมม???” เขาถามด้วยน้ำเสียงขำๆตามเคย “อยู่คนเดียวคร้าบบบบ รอแฟนมาหาคร้าบบบบ” ผมก็ตอบไปขำๆ “อ้าวววว มีแฟนซะแล้วเหรอ...ใครกันน๊าที่เป็นคนโชคดีคนนั้น” ยังไม่วายมีหยอดแฮะ อิอิ “ผมว่าโชคร้ายล่ะไม่ว่า หุหุ...แล้วนี่จะกินอะไรครับเย็นนี้ ผมเห็นร้านอาหารตามสั่งที่อยู่ตรงข้ามโรงแรมแล้วล่ะ เดี๋ยวไปซื้อใส่กล่องมาให้ครับ...” ผมนึกถึงร้านอาหารฝั่งตรงข้ามที่เห็นตอนลงจากรถสองแถว “คุณก็น่าจะรู้นี่ว่าผมชอบอะไร...อิอิ” แน่นอนครับ อาหารจานโปรดที่เรา 2 คนชอบเหมือนกัน .......................กระเพราหมู...ไข่ดาว...ราดข้าว....^^.......................... ========================= ...หลังกินข้าวและดูหนังจีนสุดโปรดของเขาจบ (เปาบุ้นจิ้น) คุณกันต์ก็ขอตัวไปโทรศัพท์กลับบ้านเพื่อพูดคุยกับคนที่บ้าน ซึ่งผมก็บอกว่าไม่ต้องขออนุญาตก็ได้ เพราะเขาทำสิ่งที่ถูกต้องที่สุดสำหรับคนที่เป็นสามีและเป็นพ่ออยู่แล้ว ผมไม่ได้รู้สึกแย่เลย...กลับภูมิใจมากด้วยซ้ำที่เขาจะสามารถดูแลเอาใจใส่คนที่เขารักและรักเขาได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง... “เฮ้อ....เพราะคุณเป็นแบบนี้ล่ะ...มองโลกในแง่ดีแบบนี้ล่ะ ผมถึงได้รักนักรักหนา นี่ถ้าเป็นคนอื่นคงจะงอนและโกรธผมไปแล้ว....ขอบคุณมากนะที่รักที่คุณเข้าใจ” คุณกันต์เอามือลูบหัวผมและพูดอย่างอ่อนโยนก่อนจะหอมแก้มผมฟอดใหญ่แล้วก็โทรศัพท์กลับบ้าน...ซึ่งผมก็รู้หน้าที่ตัวเองดีคือต้องอยู่เงียบๆ มือถือของผมเองผมก็ไม่ลืมที่จะปิดเสียง เผื่อใครโทร.มาหาผมตอนนี้มันจะทำให้ภรรยาเขาสงสัย เพราะเค้าควรจะต้องคิดว่าคุณกันต์อยู่ที่แฟลตคนเดียว ==================================== เกย์ไทย หัวใจรันทด ...อิอิ ตอนนี้ขอจบไว้สั้นๆเท่านี้ก่อนนะครับ ช่วงนี้ได้ยินว่าที่ กทม.ฝนตก ไงก็ดูแลรักษาสุขภาพกันด้วยนะครับ ส่วนเพื่อนๆ ทางเหนือ ทางอิสาน ทางใต้ ทางตะวันออก ก็ดูแลวสุขภาพเช่นกันนะครับ จากคุณ : นายแทน (icebeach) เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 53 12:25:11

ความคิดเห็นที่ 3 ตามอ่านมาทุกตอนเลย เป็นกำลัีงใจให้นะคะ ว่าจะ add MSN แต่ก็ลืมทุกทีเลย เอาเป็นว่าจะตามต่อไปนะคะ จากคุณ : liewauan เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 53 13:19:45

ความคิดเห็นที่ 4   ขอบคุณครับ...มีอะไรก็เมล์มาคุยกันได้นะครับ จากคุณ : นายแทน (icebeach) เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 53 16:51:32

ความคิดเห็นที่ 5 รีบมาต่อเร็วๆนะ จากคุณ : destiny_me เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 53 13:24:07

ความคิดเห็นที่ 6 มดขึ้นเต็มกระทู้นี้แ้ล้ว หวาน...เกิ๊นน นนน จากคุณ : ก้อนหินสีรุ้ง เขียนเมื่อ : 19 ส.ค. 53 21:18:51