ความคิดเห็นที่ 1 ในขณะที่ผมตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ พลันเอกก็หยุดเล่าเอาเสียดื้อๆ              “อ้าวจบแล้วเหรอ ปัดโธ่กำลังถึงตอนสนุกเชียว”              หึ...เอกแค่นหัวเราะหันมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยพูดกลับมาด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก              “อยากรู้มากนักเหรอ แต่หลังจากนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องสนุกแล้วนะ........ ต่อมาภายหลัง พ่อแม่ฝ่ายชายสืบรู้ว่าทั้งสองได้หนีมากบดานกันที่เกาะนี้ จึงได้ส่งคนมารับลูกชายกลับบ้าน ฝ่ายชายถึงได้รู้ว่า หลังจากที่ตนได้หนีมานั้นยังผลให้คุณแม่เครียดและล้มป่วย เพราะจิตใจเฝ้าแต่พะว้าพะวงคิดถึงลูกชายและนึกโทษตัวเองอยู่ตลอดเวลาที่เป็นต้นเหตุ ด้วยเหตุนี้ฝ่ายชายจึงตัดสินใจยอมกลับบ้าน ทิ้งเพียงคำมั่นสัญญากับฝ่ายหญิงว่าจะขอกลับไปบ้านพักนึง เมื่อเรื่องต่างๆคลี่คลายไปในทางที่ดีขึ้นแล้ว ตนจะกลับมาหาและรับหล่อนไปอยู่ด้วย แต่นั้นเป็นวันสุดท้ายที่หล่อนได้เห็นหน้าคนรัก คนที่หล่อนหลงเชื่อคำสัญญาเพียงลมปากของเขา หล่อนไม่มีโอกาสแม้แต่จะบอกให้เขาได้รับรู้ว่า ในท้องของหล่อนกำลังจะมีพยานรักของเขาและเธอถือกำเนิดมา....”     “โห เอกนายนี่เล่าซะละเอียดยิบเลยว่ะ อย่างกับแกอยู่ในเหตุการณ์จริงอย่างงั้นแหละ”              ผมหันมองเอกหลังจากพูดติดตลกออกไป แต่ทว่าสีหน้าของเอกเปลี่ยนเป็น ใบหน้าเคร่งเครียด ดูเหมือนเป็นคนละคน อย่างกับว่าผมเผลอพูดอะไรไม่เข้าหูให้แล้ว              “ฉันน่ะ ถึงไม่อยู่ในเหตุการณ์ แต่ก็รับรู้เรื่องราวความทุกข์ยากลำบากของหญิงสาวคนนั้นมาโดยตลอดสิบแปดปี”              “แกหมายความว่าไงวะ เอก”              “ลูกในท้องของเธอ ก็คือฉันนี่แหละ ส่วนชายชั่วที่ทิ้งเธอให้เผชิญต่อความทุกข์ยาก จนกระทั่งตายไปก็คือพ่อของแกไงล่ะ ไอ้กันต์” เอกพูดพลางเดินเขยิบเข้ามาใกล้ผมทุกขณะ ส่วนผมเหมือนรู้ว่าจะมีภัยถึงตัวก็พยายามรักษาระยะห่างเอาไว้              “ไอ้ที่แกเห็นอยู่ใต้ต้นไม้เมื่อกี้ คือหลุมฝังศพแม่ฉันเอง!!” จากคุณ : มาช้ายังดีกว่าไม่มา เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 53 16:17:33

ความคิดเห็นที่ 2 ในขณะที่ผมตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ พลันเอกก็หยุดเล่าเอาเสียดื้อๆ              “อ้าวจบแล้วเหรอ ปัดโธ่กำลังถึงตอนสนุกเชียว”              หึ...เอกแค่นหัวเราะหันมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยพูดกลับมาด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก              “อยากรู้มากนักเหรอ แต่หลังจากนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องสนุกแล้วนะ........ ต่อมาภายหลัง พ่อแม่ฝ่ายชายสืบรู้ว่าทั้งสองได้หนีมากบดานกันที่เกาะนี้ จึงได้ส่งคนมารับลูกชายกลับบ้าน ฝ่ายชายถึงได้รู้ว่า หลังจากที่ตนได้หนีมานั้นยังผลให้คุณแม่เครียดและล้มป่วย เพราะจิตใจเฝ้าแต่พะว้าพะวงคิดถึงลูกชายและนึกโทษตัวเองอยู่ตลอดเวลาที่เป็นต้นเหตุ ด้วยเหตุนี้ฝ่ายชายจึงตัดสินใจยอมกลับบ้าน ทิ้งเพียงคำมั่นสัญญากับฝ่ายหญิงว่าจะขอกลับไปบ้านพักนึง เมื่อเรื่องต่างๆคลี่คลายไปในทางที่ดีขึ้นแล้ว ตนจะกลับมาหาและรับหล่อนไปอยู่ด้วย แต่นั้นเป็นวันสุดท้ายที่หล่อนได้เห็นหน้าคนรัก คนที่หล่อนหลงเชื่อคำสัญญาเพียงลมปากของเขา หล่อนไม่มีโอกาสแม้แต่จะบอกให้เขาได้รับรู้ว่า ในท้องของหล่อนกำลังจะมีพยานรักของเขาและเธอถือกำเนิดมา....”     “โห เอกนายนี่เล่าซะละเอียดยิบเลยว่ะ อย่างกับแกอยู่ในเหตุการณ์จริงอย่างงั้นแหละ”              ผมหันมองเอกหลังจากพูดติดตลกออกไป แต่ทว่าสีหน้าของเอกเปลี่ยนเป็น ใบหน้าเคร่งเครียด ดูเหมือนเป็นคนละคน อย่างกับว่าผมเผลอพูดอะไรไม่เข้าหูให้แล้ว              “ฉันน่ะ ถึงไม่อยู่ในเหตุการณ์ แต่ก็รับรู้เรื่องราวความทุกข์ยากลำบากของหญิงสาวคนนั้นมาโดยตลอดสิบแปดปี”              “แกหมายความว่าไงวะ เอก”              “ลูกในท้องของเธอ ก็คือฉันนี่แหละ ส่วนชายชั่วที่ทิ้งเธอให้เผชิญต่อความทุกข์ยาก จนกระทั่งตายไปก็คือพ่อของแกไงล่ะ ไอ้กันต์” เอกพูดพลางเดินเขยิบเข้ามาใกล้ผมทุกขณะ ส่วนผมเหมือนรู้ว่าจะมีภัยถึงตัวก็พยายามรักษาระยะห่างเอาไว้              “ไอ้ที่แกเห็นอยู่ใต้ต้นไม้เมื่อกี้ คือหลุมฝังศพแม่ฉันเอง!!” จากคุณ : มาช้ายังดีกว่าไม่มา เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 53 16:18:37

ความคิดเห็นที่ 3 ในขณะที่ผมตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ พลันเอกก็หยุดเล่าเอาเสียดื้อๆ              “อ้าวจบแล้วเหรอ ปัดโธ่กำลังถึงตอนสนุกเชียว”              หึ...เอกแค่นหัวเราะหันมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยพูดกลับมาด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก              “อยากรู้มากนักเหรอ แต่หลังจากนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่เรื่องสนุกแล้วนะ........ ต่อมาภายหลัง พ่อแม่ฝ่ายชายสืบรู้ว่าทั้งสองได้หนีมากบดานกันที่เกาะนี้ จึงได้ส่งคนมารับลูกชายกลับบ้าน ฝ่ายชายถึงได้รู้ว่า หลังจากที่ตนได้หนีมานั้นยังผลให้คุณแม่เครียดและล้มป่วย เพราะจิตใจเฝ้าแต่พะว้าพะวงคิดถึงลูกชายและนึกโทษตัวเองอยู่ตลอดเวลาที่เป็นต้นเหตุ ด้วยเหตุนี้ฝ่ายชายจึงตัดสินใจยอมกลับบ้าน ทิ้งเพียงคำมั่นสัญญากับฝ่ายหญิงว่าจะขอกลับไปบ้านพักนึง เมื่อเรื่องต่างๆคลี่คลายไปในทางที่ดีขึ้นแล้ว ตนจะกลับมาหาและรับหล่อนไปอยู่ด้วย แต่นั้นเป็นวันสุดท้ายที่หล่อนได้เห็นหน้าคนรัก คนที่หล่อนหลงเชื่อคำสัญญาเพียงลมปากของเขา หล่อนไม่มีโอกาสแม้แต่จะบอกให้เขาได้รับรู้ว่า ในท้องของหล่อนกำลังจะมีพยานรักของเขาและเธอถือกำเนิดมา....”     “โห เอกนายนี่เล่าซะละเอียดยิบเลยว่ะ อย่างกับแกอยู่ในเหตุการณ์จริงอย่างงั้นแหละ”              ผมหันมองเอกหลังจากพูดติดตลกออกไป แต่ทว่าสีหน้าของเอกเปลี่ยนเป็น ใบหน้าเคร่งเครียด ดูเหมือนเป็นคนละคน อย่างกับว่าผมเผลอพูดอะไรไม่เข้าหูให้แล้ว              “ฉันน่ะ ถึงไม่อยู่ในเหตุการณ์ แต่ก็รับรู้เรื่องราวความทุกข์ยากลำบากของหญิงสาวคนนั้นมาโดยตลอดสิบแปดปี”              “แกหมายความว่าไงวะ เอก”              “ลูกในท้องของเธอ ก็คือฉันนี่แหละ ส่วนชายชั่วที่ทิ้งเธอให้เผชิญต่อความทุกข์ยาก จนกระทั่งตายไปก็คือพ่อของแกไงล่ะ ไอ้กันต์” เอกพูดพลางเดินเขยิบเข้ามาใกล้ผมทุกขณะ ส่วนผมเหมือนรู้ว่าจะมีภัยถึงตัวก็พยายามรักษาระยะห่างเอาไว้              “ไอ้ที่แกเห็นอยู่ใต้ต้นไม้เมื่อกี้ คือหลุมฝังศพแม่ฉันเอง!!” จากคุณ : มาช้ายังดีกว่าไม่มา เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 53 16:19:11

ความคิดเห็นที่ 4 ผมอ้าปากค้างพูดอะไรไม่ออก ในหัวสับสนไปหมด ไม่รู้ว่าเรื่องที่ได้ยินตรงหน้าเป็นเรื่องจริงหรือโกหก ระหว่างที่ความคิดในหัวยังสับสนอยู่ เอกก็ปล่อยหมัดเข้าใบหน้าผมอย่างจัง จนผมเซถลาไป              “ไอ้ลูกฆาตกร ไอ้ผู้ชายคนนั้นเป็นคนฆ่าแม่ ทำลายชีวิตฉัน ฉันสู้อุตส่าห์ตีสนิทกับพวกแกก็เพื่อให้แกตายใจ ฉันรอวันนี้มานานแล้ว วันที่จะได้แก้แค้นให้สาสม วันนี้แหล่ะแกจะต้องเป็นศพสังเวยแม่ฉันที่นี่”              เอกถลุงหมัดเข้าที่หน้าและท้องผมอย่างไม่ยั้งมือ ผมไม่มีโอกาสแม้จะตั้งหลัก แม้ว่าผมจะผลักมันตอบโต้ไปบ้าง แต่กำลังวังชามันก็ไม่ได้ลดลงเลย นี่มันช่างเอาเรี่ยวแรงมหาศาลนี้มาจากไหน              “เดี๋ยวก่อนเว้ย เอก ใจเย็น เราคุยกันได้นี่หว่า”              “คุยอะไรกันวะ หากพ่อแกไม่ทิ้งแม่ฉันไป ฉันคงได้อยู่สุขสบายกว่านี้ พอเห็นหน้าแกแล้วขยะแขยงสิ้นดีว่ะ แกแย่งทุกอย่างไปจากฉันจริงๆ ไอ้ตัวซวย”              ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยถูกใครด่าแบบที่ต้องแทรกแผ่นดินหนีเท่านี้มาก่อน คำพูดต่างๆพรั่งพรูเข้าหูจนหัวผมมึนตื้อไปหมด ผมหาทางห้ามเอกเพื่อว่าเราจะได้มาสงบสติอารมณ์คุยกัน เพราะสิ่งที่ผมได้ทำไปก่อนหน้านี้ทำให้ผมรู้ว่าอารมณ์เพียงชั่ววูบ ไม่ทำให้อะไรดีขึ้นได้ แต่จนแล้วจนรอดเอกก็ไม่ฟังเสียง คนที่อยู่เบื้องหน้าผมในตอนนี้ไม่ใช่เพื่อนที่ผมรู้จัก แต่เป็นปิศาจร้ายที่ออกอาละวาดอย่างบ้าคลั่ง ทำเอาผมแทบขนลุก ทันทีที่ผมตั้งหลักได้ผมวิ่งหนีอย่างไม่ลืมหูลืมตา วินาทีนั้นเองที่ผมสัมผัสได้ถึงเม็ดฝนเริ่มโปรยปรายลงมา ระหว่างที่หนีอย่างหัวซุกหัวซุนผมก็นึกไปถึงเรื่องของคุณพ่อ แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 53 19:51:38 จากคุณ : มาช้ายังดีกว่าไม่มา เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 53 16:23:12

ความคิดเห็นที่ 5 ตลอดเวลาที่ผมอยู่กับท่านผมรู้สึกได้ว่าท่านไม่ค่อยมีความสุขมากอย่างที่ควรจะเป็น จริงอยู่ว่ากิจการงานของท่านเจริญก้าวหน้า สร้างความเจริญรุ่งเรืองให้ครอบครัวเราได้อยู่ดีมีสุขมาจนทุกวันนี้ คุณแม่กับคุณพ่อเองภายนอกใครก็ว่าดูรักกันดี แต่แท้จริงแล้วผมรู้ดีว่าคุณแม่ไม่สามารถเป็นเจ้าของหัวใจของคุณพ่อได้เลย มิน่าล่ะหลังจากคุณแม่เสียไปคุณพ่อถึงชอบมาพักผ่อนที่เกาะนี้ หากเรื่องที่เอกพูดเป็นเรื่องจริง เอกก็ต้องเป็นพี่น้องกับผม พี่น้องที่ต่างแม่กัน แต่มันต้องมีหลักฐาน ใช่สิถ้าไม่มีหลักฐานก็ยังเชื่ออะไรไม่ได้ พลันความคิดหลุดไปเมื่อผมสะดุดรากไม้เสียหลักเซไปข้างหน้า  ผมล้มลงไปอยู่ตรงหน้าคนคนหนึ่ง เอกนั่นเอง “เฮ้ย เดี๋ยวก่อน เอก ฟังฉันก่อนนะ ใจเย็นๆ แกพูดมาลอยๆแบบเนี้ย หลักฐานก็ไม่มีแล้วจะให้เชื่อได้ไง” ผมยันตัวลุกขึ้น พยายามหาทางถ่วงเวลาให้นานที่สุด เพราะยังหาทางหนีไม่ได้ แต่ไม่วายโดนลูกถีบเข้า สีข้างอย่างจัง ผมคงไม่มีเรี่ยวแรงหนีไปไหนได้แล้ว              “ได้ แกหาว่าฉันโกหกใช่ไหม งั้นแกดูนี่” เอกพูดพร้อมดึงสร้อยคอที่แขวนติดตัวอยู่มาให้ดู ในความมืดนั้นแม้จะมองไม่เห็นอะไรชัดเจน แต่จี้ที่อยู่ติดกับสร้อยนั้นเป็นแบบเดียวกับที่คุณพ่อได้ให้ผมไว้ ท่านเคยบอกว่าจี้อันนี้สั่งทำขึ้นมาพิเศษสองชิ้น เป็นจี้เงินที่สลักอักษรย่อชื่อและนามสกุลของท่าน ชิ้นนึงคุณพ่อเป็นคนเก็บไว้ ส่วนอีกชิ้นนึงท่านบอกแค่ว่าฝากไว้กับเพื่อนรักคนหนึ่ง แต่ได้ขาดการติดต่อกันไปนานมากแล้ว จนไม่รู้ว่าจะไปตามเจอได้ที่ไหน              “จี้ห้อยคอนี้แม่พกติดตัวมาตลอด เห็นเค้าหยิบขึ้นมาดูทีไรเป็นต้องร้องไห้ทุกครั้ง ก่อนที่เค้าจะตายเค้าเลยให้ฉันเก็บไว้ เค้าเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟัง ฉันก็เพิ่งรู้ตอนนั้นเองว่านี่เป็นสมบัติของไอ้ชายชั่วคนนั้น”              สิ้นเสียงนั้นเป็นวินาทีที่เอกเงื้อมมีดในมือพุ่งตรงเข้าเสียบร่างผม แต่เดชะบุญที่หลบได้เฉียดแค่แขนไปเท่านั้น ผมเสียหลักหงายท้องลงไปต่อหน้ามัน ซวยแล้วไงไอ้กันต์ แกตายแน่คราวนี้ แล้วระหว่างที่เอกพุ่งมีดจะมาปักกลางอกผมนั้น....              “โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยย” แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 53 19:54:55 แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 53 19:53:35 แก้ไขเมื่อ 17 ส.ค. 53 16:26:22 จากคุณ : มาช้ายังดีกว่าไม่มา เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 53 16:23:43

ความคิดเห็นที่ 6 ผมผงะไปชั่วขณะ นั่นไม่ใช่เสียงผมเป็นเสียงเอก ผมเห็นเอกร้องครวญครางทุรนทุรายจับขาตัวเองโดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับมัน ไม่ไกลจากขาเอกผมเห็นงูตัวหนึ่งชูคอสูง จึงพอเดาได้ว่าเอกโดนงูกัดเข้าให้แล้ว ผมไม่ลังเลคว้าไม้ท่อนที่กลิ้งอยู่ใกล้ๆฟาดงูตัวนั้นตายคาที่......อโหสิกรรมให้ด้วยนะ......ฉันจำเป็นต้องทำจริงๆ              “เอกเป็นไงมั่งวะ ไหวมั้ย” ไม่มีเสียงตอบจากเอก แต่ผมก็ไม่รอช้าควักผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงมาปฐมพยาบาลคนเจ็บตามวิธีที่เคยเรียนรู้มา              “เป็นไงว่ะ เอก”              “ขอบคุณ....มาก ห่ะเอ๊ยกรรมตามทันยังกับติดจรวดแน่ะ.....แกว่ามั้ย” สีหน้าของเอกขณะนั้นซีดลงอย่างเห็นได้ชัด น้ำเสียงเริ่มแผ่วลงทุกที              “แข็งใจไว้นะเว้ย ทนหน่อย เดี๋ยวฉันพาแกไปหาหมอเอง”              “สงสัยฉันคงไม่รอดแน่คราวนี้ แกอย่าห่วงฉันเลยว่ะ รีบไปซะ”              “ไม่ได้ !!!” ครั้งนี้ผมลั่นวาจาแทบจะสั่งเลยทีเดียว” อย่าหลับนะโว้ย ลืมตาก่อน ลืมตา..........เฮ้ย!!!เอกกกกกกกกกกกกกกกกก”              “.......................”              วินาทีนั้นผมไม่รู้เลยว่าตัวเองเอาเรี่ยวเอาแรงมาจากไหน ผมแบกเอกขึ้นหลัง เดินลุยสายฝนที่โปรยปรายลงมาในค่ำคืนนั้น รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกทีผมก็พบว่ามานอนอยู่ที่เตียงคนไข้ในสถานีอนามัย หันไปเจอนัดกับป้องนั่งประกบอยู่ข้างเตียง จากคุณ : มาช้ายังดีกว่าไม่มา เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 53 16:26:56

ความคิดเห็นที่ 7 หลังจากนั้นผมไต่ถามนัดกับป้องจนได้ความว่า ทั้งสองเผลอหลับไปเฉยๆ หลังจากดื่มน้ำหวานที่เอกชงให้จนหมดแก้ว ตื่นมาอีกทีได้ยินเสียงอะไรตรงหน้าประตู ก็เห็นผมที่แบกเอกขึ้นหลังมานอนล้มฟุบอยู่หน้าประตูบ้านพักพอดิบพอดี ผมยังไม่ได้เล่าเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับเอกให้พวกมันสองคนฟัง และคิดว่าจะไม่เล่า.............สามวันให้หลังผมก็ตัดสินใจเดินทางกลับบ้าน              ผมยังจำภาพวันที่ผมเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้คุณพ่อฟังได้ดี วันนั้นเป็นวันที่สองหลังจากที่ผมกลับมาจากเกาะ ที่ผมไม่ได้เล่าทันทีที่มาถึงนั้น เพราะยังอยู่ในระยะทำใจ และกำลังชั่งใจว่าจะเริ่มต้นบอกคุณพ่ออย่างไรดี วันนั้นเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นน้ำตาของคุณพ่อ ท่านคงมีความรู้สึกหลายอย่างเกิดขึ้นภายในใจ และเป็นครั้งแรกที่คุณพ่อไม่เคยคิดเคยฝันว่าจะได้เจอหน้าลูกอีกคนหนึ่ง...พี่เอกนั่นเอง.... จากคุณ : มาช้ายังดีกว่าไม่มา เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 53 16:33:30

ความคิดเห็นที่ 8 พี่เอกรอดตายจากพิษงูอย่างหวุดหวิด หมอบอกว่างูที่กัดน่าจะไม่ใช่งูพิษร้ายแรง แต่ระยะเวลากว่าจะมาถึงสถานีอนามัยนี่ต่างหากที่น่าเป็นห่วง นับว่ายังเป็นคนไข้ที่ดวงแข็งทีเดียว ผลการตรวจดีเอ็นเอและหลักฐานต่างๆที่ติดตัวเอกมาตลอดนั้นเป็นเครื่องยืนยันเป็นอย่างดีว่าพี่เอกเป็นทายาทตัวจริงอีกคนหนึ่ง คุณพ่อรับพี่เอกมาอยู่กับเราด้วยกันที่บ้าน นัดกับป้องมารู้เรื่องราวต่างๆเอาภายหลังก็ถึงกับงงเป็นไก่ตาแตกเลยทีเดียว หลังจากนั้นช่วงปิดเทอมใหญ่ในปีถัดไป ผมได้ตัดสินใจบวชเป็นเวลาหนึ่งเดือนพอดิบพอดี นอกจากเพื่อทดแทนพระคุณพ่อแม่และดัดนิสัยเสียของตนแล้ว ยังเพื่ออุทิศส่วนกุศลให้แก่เจ้างูตัวนั้นด้วย ในวันที่ปลงผมนาค ดูจะเป็นอีกวันที่คุณพ่อมีความสุขมากเพราะลูกชายบวชถึงสองคนนั่นคือผมและพี่เอก              หากเปรียบชีวิตเป็นแก้วใบหนึ่ง มีบาปกรรมที่ติดตัวมาเหมือนเกลือที่นอนก้นแก้ว ถ้าเราคอยเติมน้ำสะอาดใส่ลงไปทีละน้อยทีละน้อย เปรียบเหมือนกับการทำกรรมดีทุกวันๆ เกลือนั้นก็จะเจือจางจนความเค็มแทบมลายหายไปสิ้น เหลือไว้แค่เพียงบางส่วนนอนก้นอยู่แต่ก็ไร้ซึ่งรสเค็ม ผมคิดว่าใต้ร่มกาสาวพัสตร์จะช่วยเจือจางความเคียดแค้นชิงชังที่เคยมีอยู่ในตัวพี่ชายของผมให้จางหายไป และทำให้พวกเราเป็นครอบครัวที่มีความสุขตลอดไป ----จบ---- จากคุณ : มาช้ายังดีกว่าไม่มา เขียนเมื่อ : 17 ส.ค. 53 16:35:06

ความคิดเห็นที่ 9 จำเรื่องเก่าไม่ได้ แต่เดาๆ เอาค่ะ :) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 53 00:27:59

ความคิดเห็นที่ 10 ขอบคุณครับที่แวะมาอ่าน ตอนต้น อ่านได้จากกระทู้เก่าที่เอามาแปะไว้ คห. แรกครับ จากคุณ : มาช้ายังดีกว่าไม่มา เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 53 09:16:49

ความคิดเห็นที่ 11 โชคดีที่ลงเอยด้วยดีนะครับ แต่ก็สงสารน้องงูตัวนั้นนะเนี่ย จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 18 ส.ค. 53 11:31:11