ความคิดเห็นที่ 1 |
"เราอยู่ในนรก อิยา" เสียงของโคเวนแทรกเข้ามาในความคิดของนัคทา ทำให้เขาสะดุ้งจากภวังค์ ชายหนุ่มพบว่าอีกฝ่ายไม่ได้พูดคำนั้นอย่างเหยียดหยามหรือสะใจ ที่จริงชาวชามูถึงกับดูใกล้ความสังเวชมากกว่า ให้กับเกาะนี้ ให้กับอิยา ให้กับชามู "ดังนั้นจึงควรใส่ใจว่าจะรอดออกไปไหมดีกว่า คิดเล่น ๆ เราได้มาเห็นของอย่างนี้ ใครรอดคนนั้นอาจกำหนดประวัติศาสตร์ได้ ไม่เจ้าก็ข้า"
โคเวนพูดแล้วก็ลุกขึ้นยืน เขาออกจากห้องไปอีกครั้ง ไปทางที่มีมู่ลี่เหล็กกั้นอีกด้าน คงไประเบิดทางนั้น...ไปจากที่นี่ ไปยังที่มีทางออก กลับสู่ความเป็นจริงปัจจุบันเบื้องบน
นัคทามีเวลาอยู่ในความคิดเช่นนั้นเพียงชั่วนาที ครั้นแล้วก็มีเสียงระเบิดกึกก้องรุนแรง
...
นัคทารู้สึกตัวว่านอนคว่ำ บนหลังไหล่มีน้ำหนักสิ่งของกดอยู่ เขายันตัว ไอโขลก ๆ ขณะสะบัดตัวไปมาเหมือนสุนัข ของตกจากหลัง...โลหะ สายไฟ เศษไม้ ชายหนุ่มตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืน
รอบกายเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง แรงระเบิดเมื่อครู่สั่นฐานทั้งฐาน แม้ไม่ถึงกับทำให้ผนังโลหะปริทลายลงมา แต่ตู้ชั้นก็ล้มระเนระนาด อุปกรณ์บอบบางหลายอย่างหักพัง ฝุ่นคลุ้งไปทั่วอากาศ สายไฟเปลือยมีไฟแลบแปลบออกมา นัคทาไอแคก ๆ อีกครั้ง งุนงงว่าเกิดอะไรขึ้น ครั้นแล้วก็นึกได้ เขาหันขวับไปทางมู่ลี่เหล็กอีกด้าน...แรงระเบิดมาจากทางนั้น...หรือไม่ใช่ ชายหนุ่มพยายามสะบัดแขนไล่ฝุ่นที่บังสายตา เขาปีนผ่านเศษซากต่าง ๆ ไปถึงประตู...ข้างในไม่ถึงกับพังพินาศเช่นเดียวกัน แต่มีรอยไหม้ มีสภาพของการระเบิดให้เห็นชัดเจน
เข้าไปอีก...เข้าไป
"โคเวน...โคเวน" ชายหนุ่มร้องเรียก
ไม่มีเสียงตอบ นัคทาตกใจ หากไม่ติดสิ่งของที่พังลงมา ชาวอิยาคงวิ่งแล้ว เขาฝ่าฝุ่นและควันเข้าไป ไม่ช้าก็เห็นแสงจากอีกด้านหนึ่งของอุโมงค์ มู่ลี่เหล็กระเบิดเป็นชิ้น ๆ เท่าที่เห็นดูเหมือนด้านนอกมู่ลี่เหล็กจะมีสิ่งอื่นยันไว้อยู่ โคเวนคงไม่ทันคิดว่าจะมีอะไรอย่างนั้นจึงใช้พลังพังออกไป พลังอาจไปทำปฏิกิริยากับสิ่งอื่นข้างนอก ส่งผลกระทบให้กลายเป็นระเบิดที่รุนแรง วัตถุต่างที่ยังไม่มีเวลาจำแนกแยกแยะถูกแรงดังกล่าวจึงพังทลายเกลื่อนกระจาย
ในที่สุดเขาก็พบโคเวนถูกทับอยู่ใต้กองซากดังกล่าว เขานอนหงาย ไม่ได้สติ ถูกทับแทบทั้งตัวถึงไหล่ ยามนัคทาจับตัวไว้ลากออกมา โคเวนก็สะดุ้งฟื้นทันที ร้องด้วยความเจ็บปวดเสียงดัง
"โคเวน"
"มี...อะไรแทงท้องข้าอยู่" ชาวชามูพึมพำทั้งหน้าซีดขาว นัคทามองตามสายตาขึ้นไป เขาเห็นเหล็กเส้นโผล่พ้นกองนั้นขึ้นมา ไม่ได้มีเส้นเดียว...บางทีเส้นใดเส้นหนึ่ง หรือหลายเส้นก็ได้ คงแทงเข้าร่างกายของโคเวน บางทีอาจจะถึงกับตรึงเขาไว้กับพื้นดิน
ใต้ร่างของชาวชามูเริ่มมีแอ่งน้ำสีแดงไหลซึมออกมาช้า ๆ
นัคทาปีนข้ามกองดังกล่าวไป เขาเห็นว่ามีประตูอีกชั้นหลังมู่ลี่เหล็ก แต่ประตูดังกล่าวก็ถูกพลังระเบิดทำลายเช่นกัน จากการสำรวจสภาพเท่าที่ทำได้ คิดว่าใครบางคนคงเอาวัตถุที่สามารถระเบิดกองไว้ระหว่างประตูกับมู่ลี่เหล็ก แต่กองไว้ตั้งแต่เมื่อไร กองไว้ทำไม เพื่อป้องกันอะไรหรือเปล่า นัคทาก็ไม่รู้เช่นกัน บางทีคงไม่ได้กองไว้ตั้งแต่เป็นพันปีก่อนกระมัง ต่อให้ของต่าง ๆ ในฐานนี้จะรักษาสภาพดีแค่ไหน การรักษาสภาพก็ไม่ได้กินอาณาเขตไปจนถึงนอกมู่ลี่เหล็กเลย เมื่อไม่รู้และไม่มีประโยชน์ใดที่จะเดา นัคทาจึงปีนออกจากประตูด้านนอก...ยังมีอุโมงค์ต่อไปอีก แต่คราวนี้มืดมิดไม่มีแสงแล้ว เขากลายร่างเป็นหมาป่าเผื่อจะเห็นอะไรได้ ก็พบว่าอุโมงค์ด้านนอกนั้นสภาพไม่ดีเท่าที่ตนจากมา...ไฟเทียมแตกทุกดวง แม้ผนังท่อโลหะจะยังอยู่แต่ก็มีร่องรอยขูดขีด คล้ายกับมีคนพยายามจะทำลาย ชายหนุ่มมองไม่เห็นที่สุดของอุโมงค์จึงปีนกลับมา ตรงโคเวนเองก็ไม่มีแสง แต่ยังพอเห็นได้สลัว ๆ จากแสงไฟในฐาน แรงระเบิดไม่ได้ทำลายมัน นัคทาอาศัยแสงนั้นพิจารณากองเศษซากต่าง ๆ ที่ทับร่างโคเวนอยู่...คงต้องใช้เวลาค่อย ๆ ขุดชาวชามูออกมา
"ไหวไหม ใช้พลังได้ไหม" ชายหนุ่มคุกเข่าลงถามโคเวนที่หลับตาอยู่
"พยายามอยู่" ชาวชามูพึมพำ "แต่เลือดข้ายังไม่หยุดไหล พลังมันไปพร้อมเลือด"
ของข้างบนกองเลื่อนตกลงมาบางส่วน โคเวนหลับตาแน่นขึ้น แอ่งเลือดยังคงขยายตัวช้า ๆ นัคทาเห็นอย่างนั้นจึงกลับเข้าไปในฐาน หาเครื่องมือที่จะใช้ขุดได้มา เขาปีนไปด้านข้างไม่ให้น้ำหนักลงที่ตัวโคเวน พยายามจะลากเอาของที่กองอยู่มากมายออก หากเป็นตอนร่างกายสมบูรณ์คงทำได้เร็วกว่านี้ แต่นัคทามีแรงไม่ถึงครึ่งของปรกติแล้ว ทั้งสองต่างทำสิ่งที่พอทำได้ไปโดยไม่พูดอะไรกัน
...
ผ่านไปนานเท่าไรแล้ว
โคเวนเริ่มถึงขีดจะใช้พลังไม่ไหวอีกต่อไป เขารีดพลังเฮือกสุดท้ายออกมาหมดสิ้น แต่เพราะถูกเสียบเช่นนี้ร่างกายจึงรักษาตัวเองไม่ได้ เลือดไหลไม่ยอมหยุด พลังที่คิดว่าคงมีไม่หมดสิ้นก็เริ่มลดลงอย่างรวดเร็ว อีกอย่างหนึ่งตลอดเวลาที่อยู่ในอุโมงค์นี้เขาก็ให้พลังนัคทา ก่อนหน้านั้นให้พลังคานาอัน บาดเจ็บ ทั้งยังไม่ได้กินอะไรเป็นเวลานาน น่าเสียดายที่แม้พยายามใช้พลังไปไม่น้อย สิ่งที่ทับอยู่ร่างกายก็ยังคงมีน้ำหนักมากจนขยับไม่ได้อยู่นั่นเอง
ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกว่าวูบไปครั้งหนึ่ง...หรือสองครั้ง เขาไม่แน่ใจ รู้สึกได้ว่าร่างกายของตนกำลังจะกลับไปอยู่ในสภาพไร้พลัง เขาเริ่มรู้สึกหิว หลังจากไม่เคยรู้สึกเลยเป็นเวลานาน น่าหัวเราะที่ยิ่งเจ็บปวดเท่าไร ความหิวยิ่งรุนแรงขึ้นเท่านั้น เขาต้องการพลังมาซ่อมแซมร่างกาย เขาต้องการอาหาร ต้องการเลือดเนื้ออิยา
โคเวนมองขึ้นไปข้างบน ทัศนวิสัยไม่ดีนัก แต่ยังเห็นร่างของนัคทาไว ๆ ความคิดเริ่มผ่านเข้ามา หากกินเลือดและเนื้อนั้นอาจมีกำลังอีกครั้งก็ได้ รอดจากที่นี่...รอดกลับไปหาคานา
แต่เลือดและเนื้อนั้นเป็นพิษไม่ใช่หรือ พิษไหลไปทั่วร่างกายของนัคทาแล้ว โคเวนสงสัย หากกินได้จริง เขาจะทนพิษได้นานถึงเพียงไหน ยังมีเวลาเท่าไรจึงจะไม่ตาย เสียงที่เยือกเย็นกว่ากระซิบในใจ...แม้เจ้ารอดไปได้นานพอเห็นหน้าลูกครั้งสุดท้ายแล้วอย่างไร เจ้าช่วยเธอไม่ได้ เจ้าก็ตาย เธอก็อาจจะตาย
ถึงอย่างนั้น...
"อิยา" ชายหนุ่มเรียกออกมา "...นัคทา"
| จากคุณ |
:
ลวิตร์   
|
| เขียนเมื่อ |
:
26 ส.ค. 53 22:04:46
|
|
|
|
