ความคิดเห็นที่ 1 ลับด่านผ่านแดนมาได้ระยะหนึ่ง คนขับรถม้าจึงถูกนายของตนสั่งให้หยุดข้างทาง เด็กรับใช้ถูกสั่งให้รีบเข้ามา...พร้อมกับค้อนเล็กๆ ที่เขาซ่อนไว้กับตัว สาวใช้ลุกยืน และยกเบาะที่นั่งของตนขึ้น เด็กรับใช้รี่เข้ามาหาพื้นไม้ใต้เบาะ แล้วงัดตะปูออกโดยเร็วทีละตัว จนกระทั่งยกไม้กระดานแผ่นนั้นขึ้นมาได้ เมื่อนั้นเอง ศีรษะที่ปกคลุมด้วยผมแดงยุ่งเหยิงจึงโผล่พรวดขึ้นหายใจเฮือก ใบหน้าแดงก่ำและชุ่มเหงื่อ จนคุณหญิงแมฟส่งผ้าเช็ดหน้าให้กับมือของตน "เป็นอะไรหรือเปล่า รูอาร์ค" สาวใหญ่ถามอย่างห่วงใย รูอาร์ครับผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อ "ข้าว่าข้าเข้าใจความรู้สึกของคนโดนฝังทั้งเป็นแล้วล่ะ ดีที่ยังไม่ลงดิน...ตะกายฝาโลงจนกว่าจะตายคงทรมานพิลึก" "ยังจะพูดเล่นอีก!" หญิงสาวเอ็ด "ก็รู้อยู่หรอกว่าอยากรีบไป แต่ถ้ารู้ว่ามันอันตรายถึงชีวิต...ก็อย่าเล่นอะไรแผลงๆ แบบนี้สิ!" "ข้าไม่ได้เล่นนา พี่แมฟ เพราะต้องรีบต่างหาก ถึงได้ยอมเสี่ยง ขืนไม่ทันเจอคนที่ข้านัดไว้ โลกถล่มดินทลายแน่ๆ" "งั้น ‘นาง’ คงเป็นคนที่สำคัญมากเลยสินะ" คุณหญิงแมฟเปรย "ถึงขั้นขอร้องให้ข้าช่วยให้ได้นี่ น่าอิจฉาจัง" เด็กหนุ่มผมแดงเพียงส่งผ้าเช็ดหน้าคืนให้โดยไม่ตอบ ก่อนจะลุกจากช่องว่างใต้ที่วางเบาะออกมายืดเส้นสาย สาวใหญ่เจ้าของรถม้ารีบโบกมือสั่งเด็กรับใช้ชายให้ออกไปข้างนอกเพื่อเพิ่มที่ว่างทันควัน หลังจากนั่งลงบนเบาะข้างเจ้าของรถม้า ตรงข้ามกับสาวใช้ที่ก้มหน้าเงียบเฉยเหมือนไร้ตัวตน รูอาร์คก็ปิดปากเงียบต่อไป ส่วนสาวใหญ่เคาะทำสัญญาณให้คนขับออกรถอีกครั้ง เด็กหนุ่มคิดว่าควรปล่อยให้คุณหญิงลือชื่อผู้ยอมช่วยเขาด้วยความสิเนหาเชื่อไปก่อน ว่าคนที่เขาต้องรีบไปพบคือผู้หญิงอีกคน อย่างน้อยมันก็ดีกว่าบอกไปโต้งๆ ว่าอีกฝ่ายเป็นผู้ต้องสงสัยในฐานะฆาตกรฆ่าพี่ชายเขาเมื่อไม่กี่สิบวันที่ผ่านมา "นี่...จริงจังกับนางมากหรือ" สาวใหญ่ตั้งคำถาม เด็กหนุ่มไม่ยอมตอบด้วยคำพูด แต่สีหน้าเคร่งขรึมของเขาคงฟ้อง "ต้องใช่สินะ ไม่อย่างนั้นจะยอมเสี่ยงตายไปทำไม แต่ข้าว่ารูอาร์คทำตัวลอยชายไปวันๆ ยังน่ารักน่าเอ็นดูกว่านี้แท้ๆ ถึงข้าจะอยากให้ใครสักคนยอมเสี่ยงตายปีนกำแพงมาหาข้า แบบในบทละครที่เจ้าชอบพูดถึงบ้างก็เถอะ” “โธ่ พี่แมฟก็มีคนรักคอยทุ่มทุนเลี้ยงไม่อั้นอยู่แล้วนี่” นัยน์ตาของอีกฝ่ายกลับฉายแววน้อยใจแวบหนึ่ง “เขาทำแค่เพราะต้องการบางอย่างตอบแทนเท่านั้นล่ะ พอข้าหมดความสาวความสวย กลายเป็นผู้หญิงแก่ๆ หน้าเหี่ยว ก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะมีใครมาใส่ใจอีกไหม ต่อให้ข้าไปนั่งขายดอกไม้อยู่ข้างถนน ก็คงจำกันไม่ได้แล้วกระมัง” “พี่แมฟมีอะไรโดนใจคนอื่นมากกว่าความสาวความสวยอยู่แล้ว” รูอาร์คแย้ง “ข้าพูดจริงนะ” “แต่ไม่โดนใจเจ้าน่ะสิ รูอาร์ค” สาวใหญ่เหลือบมองเขาอย่างมีเลศนัย “ถ้าไม่มีเรื่องสาวในดวงใจของเจ้าคนนี้ละก็ เจ้าคงไม่ยอมแม้แต่จะยืนหน้าประตูบ้านข้าด้วยซ้ำ” เด็กหนุ่มยิ้มแห้งๆ “ข้าก็บอกแล้ว ว่าไม่ให้พี่แมฟช่วยเปล่าๆ หรอก แต่จะตอบแทนให้ ท่านอยากไปเที่ยวที่ไหน หรือดูละครเรื่องอะไรล่ะ เดี๋ยวเราไปด้วยกัน ขอแค่ข้าเสร็จเรื่องคนที่นัดไว้ก่อน แล้วจะติดต่อไปอีกที” ผู้ฟังโบกพัดขนนกอย่างกรีดกราย “ข้าไม่ชอบไปไหนไกล รูอาร์คมาให้ข้าเลี้ยงอาหารค่ำที่บ้านสักมื้อก็พอแล้วล่ะ” เจ้าหล่อนว่าพลางค่อยๆ คลี่ยิ้มที่ทำให้เด็กหนุ่มสะกิดใจ “แต่ต้องค้างนะ” รูอาร์คเม้มปาก แม้พอเดาไว้บ้างว่าคุณหญิงแมฟอาจเอ่ยปากเช่นนั้น “ห้ามเปลี่ยน เพราะรูอาร์คเป็นคนบอกข้าเอง ว่าจะยอมทำทุกอย่างถ้าข้าช่วย เรื่องมาค้างสักคืนนี่ถือว่าเล็กน้อยมากไม่ใช่หรือ ยิ่งข้าได้ยินว่า...ปกติเจ้าก็ไม่อยู่ติดบ้านอยู่แล้วด้วย” “ได้” เด็กหนุ่มยักไหล่ “สัญญาต้องเป็นสัญญา ไว้ข้าเสร็จเรื่องที่นี่ แล้วค่อยนัดวันกัน” “ห้ามบิดพลิ้วนะจ๊ะ” คุณหญิงแมฟยิ้มอย่างอ่อนหวานอีกครั้ง (แต่คู่สัญญาคงอยากเรียกมันว่า ‘ยิ้มกินคน’ มากกว่า) “ข้าเชื่อว่ารูอาร์คจะไม่โกงข้านะ” “แน่นอน” เด็กหนุ่มเอนพิงเบาะ หงายศีรษะขึ้นมองเพดานรถม้า “แต่ข้าขอนอนเอาแรงก่อนละ ถึงเมืองที่ใกล้ที่สุดแล้วปลุกด้วยนะ ถ้าไม่ได้ซื้อม้าในเมืองนั้นควบห้อไปหาคนที่นัดไว้พรุ่งนี้ ข้าอาจไม่มีชีวิตรอดไปนัดกับพี่แมฟอีกแล้ว ข้าพูดจริงๆ นะ” “โถ...ถ้าผู้หญิงเขาน่ากลัวอย่างนั้น รูอาร์คก็ถอนตัวออกมาก่อนเถอะ อย่าเอาตัวเข้าถ้ำแม่มดไปให้นางฆ่าเลย เกิดอะไรขึ้นมา รูอาร์คจะพาใครอีกคนที่รักเจ้าสุดใจไปด้วยนะ” รูอาร์คหัวเราะหึๆ ในคอกับคำออดอ้อน “วางใจเถอะพี่แมฟ คนคนนั้นเขาไม่ใจร้ายเป็นแม่มดถึงขนาดฆ่าข้าหรอก ข้าสิจะฆ่าตัวตายเอง นี่อุตส่าห์ซื้อยาพิษจากนักปรุงยาเตรียมไว้ก่อนมาหาพี่แมฟอีกนะ เป็นยาพิษที่ ‘จักกระจายในสายโลหิตทั้งมวลโดยเร็ว จนผู้ดื่มยาอันหน่ายแล้วซึ่งชีวิตอาจล้มลงวางวาย สิ้นลมหายใจครัน ดุจดินปืนที่ถูกยิงให้พวยพุ่งจากปากกระบอกปืนใหญ่เทียว’” “แล้วให้ข้ามาตัดพ้อว่า ‘โธ่เอ๋ย ท่านดื่มยาพิษเสียสิ้น ไม่เหลือทิ้งไว้ให้ข้าแม้เพียงหยด’ ให้ข้าจุมพิตเจ้าด้วยหวังว่าจะยังเหลือยาพิษค้างบนริมฝีปากให้ข้าตามไปได้บ้าง แต่สุดท้ายก็ต้องใช้อกตัวเองเป็นฝักดาบแทนน่ะหรือ” “พี่แมฟ ข้าว่าบทนั้นไม่เหมาะกับท่านหรอกนะ” “แล้วบทไหนล่ะ” “ไม่รู้เหมือนกัน บทนางกำนัลในตำนานแห่งเหมันต์กระมัง ข้าว่าท่านเหมาะกับบทผู้หญิงปากกล้าไม่ยอมใครแบบนั้นมากกว่า” “อะไร้! ให้ข้าเป็นม่ายสามีถูกหมีกิน แล้วก็นั่งดูหนุ่มๆ สาวๆ เขาแต่งงานกันให้เจ็บใจนี่นะ” “ตอนจบเรื่อง ท่านก็ได้สามีใหม่นี่นา เป็นคนดีที่ดูท่าจะหงอเมียเหมือนกันเสียด้วย” เด็กหนุ่มแกล้งหาวหวอด “ที่จริงก็อยากถกเรื่องบทละครต่อนะ แต่มันง่วงจริงๆ ขอนอนเอาแรงก่อนละ ราตรีสวัสดิ์” ว่าแล้ว รูอาร์คก็แสร้งทำเป็นหลับตา และกรนคร่อกๆ คารถม้าในไม่ช้า * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 53 09:35:35

ความคิดเห็นที่ 2 “น้องชาย แวะทางนี้สิจ๊ะ” “เรามีการแสดงระบำพิเศษนะเจ้าคะ” อาเมียร์เริ่มไม่แน่ใจเสียแล้ว ว่าการพาเจ้าหญิงแอชลีนน์มาที่นี่เป็นความคิดที่ดี ต่อให้พระองค์อยู่ในคราบเด็กผู้ชายก็ตาม บรรดานักเที่ยวราตรีเดินคลาคล่ำรอบกาย แน่นอนว่าไม่สนใจนักเที่ยวชายด้วยกัน (จะมีก็แค่เหลือบมองเด็กสาวในคราบเด็กหนุ่มด้วยความแปลกใจ คงเพราะดูอายุน้อยจนไม่น่าเชื่อว่าจะหัดท่องราตรีแล้ว) แต่เป็นนางคณิกาหลายสำนักที่ออกมาเรียกลูกค้าหน้าหอต่างหาก พวกนางดูจะพุ่งความสนใจมาทางเด็กหนุ่มหน้าตาเลิกลักเหมือนบ้านนอกเข้าเมืองทั้งสอง และคะยั้นคะยอเรียกให้อาเมียร์กระอักกระอ่วนขึ้นมาหลายครั้ง เป็นความสัตย์จริงที่เขาไม่เคยเห็นย่านโคมแดงของเมืองใดเลย จะในอาณาจักรของตนหรือธีร์ดีเรก็ตาม ที่นี่จึงผิดจากภาพซึ่งเด็กหนุ่มเคยวาดไว้เมื่อได้ฟังคำบอกเล่าของแม่ ถ้าย่านโคมแดงจะดูน่ากลัว...ก็ต้องบอกว่าน่ากลัวคนละแบบกับที่เขาคิดไว้ อาเมียร์เคยจินตนาการว่าจะเห็นพวกคนคุมหอโคมแดงตัวใหญ่ๆ หน้าตาน่ากลัวมายืนเฝ้าหน้าอาคาร จัดระเบียบให้ลูกค้าเรียงแถวรอ เข้าไปก็มีนางคณิกาที่พยายามยิ้มแย้มแต่แววตาอมทุกข์ สภาพเหมือนถูกกักขัง ไม่นึกว่าที่แท้กลับเป็นที่ที่ครึกครื้นถึงเพียงนี้ หญิงที่หน้าหอหลายแห่งพูดจาง่ายๆ เป็นกันเอง เหมือนอดีตนางคณิกาที่อารามฮอว์ธอร์นซึ่งแม่เคยพาเขาไปเมื่อครั้งท่านยังเป็นราชินี แต่ที่ต่างออกไปคือพวกนางแต่งกายเปิดเผย ส่งสายตาท่าทางยั่วยวน หรือคำพูดเชิญชวนมาให้เขากับแอชอย่างชัดเจน เขาสงสัย ว่าหญิงเหล่านี้จะหน้าชื่นอกตรมเหมือนกับที่แม่เคยบอกไหมนะ “น้องชายทั้งสอง มาขึ้นครูหรือเปล่าเอ่ย” “สนใจหาที่ดีๆ ก็เชิญทางนี้ได้นะ” ...จู่ๆ มือหนึ่งก็คว้าแขนเขา... อาเมียร์หันขวับ แต่ก็พบว่าเป็นแอชที่มีสีหน้าตื่นและสงสัยเท่านั้นเอง “ทำไมหรือ” “ที่เขาพูดกันน่ะ” เด็กสาวเอ่ยเบาๆ “ขึ้น...อะไรนั่น ใช้คำแปลกดีนะ” “หา...” “คือข้าพอเข้าใจนะ ว่าพวกนางหมายถึงให้เข้าไปเที่ยว แต่สงสัยว่าทำไมใช้คำนี้ มัน...ฟังดูแปลกๆ น่ะ” เด็กหนุ่มเริ่มทำสีหน้าไม่ถูก ขณะคิดว่าตกลงอีกฝ่ายเข้าใจจริงๆ หรือเปล่ากันนี่ “คำว่า...ขึ้นครู...น่ะหรือ” “อือ” “ถ้านั่น หมายความว่า...” เขาตัดสินใจโน้มใบหน้าลง กระซิบบอกความหมายจริงๆ ข้างหูอีกฝ่าย รวมทั้งที่มาของคำที่ตนสันนิษฐานเอง แอชหยุดกึกทันทีที่เริ่มฟังไปได้ไม่นาน ก่อนจะพูดด้วยเสียงดังกว่าปกติเหมือนลืมตัว “พ...พอแล้ว! ไม่ต้องพูดแล้ว!” “ก็เจ้าอยากรู้ไม่ใช่เหรอ” เด็กสาวหันขวับมามองเขา ครั้นแล้วก็สะบัดหน้ากลับไปโดยเร็ว ใบหน้าของเธอแดงเรื่อกว่าปกติ ไม่รู้เพราะแสงโคมตกกระทบ หรือเหตุอื่น “ก...ก็ไม่เห็นต้องอธิบายละเอียดขนาดนั้นก็ได้นี่นา” “ข้าแค่เห็นว่าเจ้าอยากรู้” “ไม่ได้อยากรู้ขนาดนั้น” แอชเหลือบมองเขาอีกแวบหนึ่ง “ข้า...ข้าเป็นผู้หญิงแท้ๆ นะ มาพูดเรื่องแบบนั้นกับข้าได้ยังไง” อาเมียร์ยกมือขึ้นเกาศีรษะ “คนจะเป็นผู้ปกครองต้องรู้จักคำให้มากๆ จะได้ตามความคิดคนอื่นทัน รู้ไว้อาจมีประโยชน์ก็ได้...” “ตรงไหนไม่ทราบ” เสียงของเด็กสาวขุ่นเขียว “อาเมียร์ก็เถอะ ถ้ารู้จักคำแบบนี้ก็แสดงว่า...ไม่ได้ซื่อสัตย์อย่างที่ข้าคิดล่ะสิ” “ซื่อสัตย์?” เด็กหนุ่มเริ่มงง “ไม่ซื่อสัตย์ยังไง มันก็แค่...สำนวนที่ผู้ชายที่โตแล้วเขารู้กันทั้งนั้น ข้าแค่คิดว่าให้เจ้ารู้ไว้บ้างก็ดี” “ข้าไม่ใช่ผู้ชายที่โตแล้วนี่!” “นี่ เจ้าสองคน” อาเมียร์หันไป เห็นชายคนหนึ่งเดินขมวดคิ้วเข้ามาหาทั้งสอง ท่าเดินเซเล็กน้อยทำให้เขาเดาว่าอีกฝ่ายคงเมา “เอ่อ...มีอะไรหรือขอรับ” “ถ้ามีรสนิยมชอบไม้ป่าเดียวกัน ก็ไปแถวย่านหลังโรงละครสิ มาทะเลาะกันในนี้ทำไม” เด็กหนุ่มทำสีหน้าไม่ถูกทันที “ข้าไม่ได้...” “ไม่ต้องอายหรอก เราคนอันเวียนซาบซึ้งกับความรักทุกอย่าง” ชายนั้นทำสีหน้าเคลิ้มฝัน จนอาเมียร์ขนลุกขึ้นมาโดยไม่ทราบสาเหตุ “เห็นพวกเจ้าทะเลาะกันราวกับคู่รัก ทำไมข้าจะไม่รู้ ข้าเองก็ไปมาได้ทั้งสองที่ ทั้งความอบอุ่นของสตรี และความงดงามของมิตรภาพบุรุษเพศ ช่างชวนใจหวนระทึกพอกัน...” “แอช เรารีบไปกันดีกว่า” เด็กหนุ่มรีบคว้าแขนเพื่อนร่วมทาง แล้วก็ก้าวยาวๆ ไปจากชายผู้พรรณนาถึงความรักอันงดงามต่อไป “ข้าว่าดูพอแล้ว กลับกันได้เสียที” “เดี๋ยวสิ ย่านหลังโรงละครที่เขาพูดถึงมีอะไรเหรอ ข้ายังไม่รู้เลย” เด็กสาวกลับตั้งคำถาม เหมือนกับลืมความโกรธเมื่อครู่ไปฉับพลัน “แล้วชอบไม้ป่าเดียวกันอะไรนั่นหมายความว่ายังไง” “ม...ไม่รู้แล้ว!” เด็กหนุ่มเผลอพูดเสียงดังขึ้นมา “อยากรู้ก็ไปถามคนอื่น เดี๋ยวจะหาว่าข้าไม่ซื่อสัตย์หรือเป็นอะไรต่อมิอะไรอีก” “แล้วจะให้ไปถามใคร” “ถาม...ถามชาลัวห์มันก็ได้ ถ้ามันไม่รู้ ข้าจะไล่เตะมัน” “แต่เขาเชื่อถือได้ที่ไหนเล่า!” “เรื่องแบบนี้ มันจะโกหกไปทำไม” “แล้วทำไมต้องไปถามเขาล่ะ อาเมียร์รู้ก็บอกมาตรงๆ เลยสิ” “ไม่บอก ข้าจะไม่พูดอะไรอีกแล้ว” “ท่านเป็นอะไรไป เรื่องคราวนี้ ข้าอยากรู้จริงๆ ถึงได้ถาม บอกมาเถอะ ข้าไม่ว่าอะไรหรอก” “ไม่” อาเมียร์ยื่นคำขาด ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นภาพไม่คาดฝัน ... “บอกหน่อยน่า...” เป็นเสียงออดอ้อนของเด็กหญิงวัยสิบเอ็ดปี “เมื่อกี้เสด็จพี่ทรงอักษรอะไร จดหมายรักถึงเคียราใช่ไหม” “ไม่ใช่สักหน่อย” เด็กหนุ่มสูงสง่าซึ่งเธอเงยมองพูดเสียงแข็ง “ถามอะไรแก่แดด เดี๋ยวพี่กราบทูลเสด็จแม่หรอก” “แหม...ถ้าเป็นจดหมายรักถึงเคียรา เสด็จแม่จะทรงดีพระทัยเสียอีกนะเพคะ เสด็จแม่ทรงเอ็นดูเคียรามากนี่นา น้องเองก็อยากให้เคียราเป็นพี่สาวจริงๆ –โอ๊ย!” พระเชษฐาทรงกระตุกหางพระเกศาเปียของพระขนิษฐา จัดได้ว่าเบา แต่ยังแรงจนดึงศีรษะของเด็กหญิงเอียงไปแวบหนึ่ง “เสด็จพี่ใจร้าย!” เสียงแหลมหวีดขึ้นทันควัน ... อาเมียร์ปล่อยมือจากเด็กสาวทันที อีกฝ่ายเพียงเงียบไป มีแต่เสียงฝีเท้าข้างกาย เด็กหนุ่มรีบขอโทษด้วยเสียงเจื่อน แอชตอบเพียง “ไม่เป็นไร” และไม่เอ่ยอะไรต่อจากนั้นอีก ต่างคนไร้คำพูด กระทั่งเดินมาถึงโรงแรมที่พวกเขาเข้าพักร่วมกับกลุ่มของโทมา * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 53 09:35:52

ความคิดเห็นที่ 3 ครั้นไขกุญแจเข้าไป ในห้องที่ทั้งสามใช้พักรวมกันกลับไม่มีวี่แววของคนร่วมห้องอีกคน “หือม์?” เด็กหนุ่มกวาดมองทั่วห้องอีกรอบ และพบว่าชาลัวห์ไม่อยู่ที่นี่จริงๆ แม้ว่าเตียงหลังหนึ่งจะมีรอยยับเล็กน้อย เหมือนมีคนทิ้งตัวลงนอนเป็นเวลาสั้นๆ ก็ตาม “เขาหายไปไหน” แอชตั้งคำถามแบบเดียวกับในใจอาเมียร์ ขณะที่เด็กหนุ่มหันไปเปิดกระเป๋าสัมภาระ “เงินของเราหายไปหรือเปล่า” “เงินยังอยู่ครบ” อาเมียร์สรุปหลังจากนับเสร็จ “...เขาจะหนีไปทั้งๆ ไม่มีเงินเหรอ” “ไม่รู้สิ” เด็กหนุ่มสั่นศีรษะ “แต่คงต้องลองไปตามดู” “ที่ไหนล่ะ” “แถวๆ นี้นั่นล่ะ ไม่มีเงินคงไปไหนได้ไม่ไกลหรอก ต่อให้ตั้งใจจะหนีก็เถอะ” “ที่จริง ไม่ต้องไปตามก็ได้นี่” เด็กสาวบอกพลางทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงที่เรียบอยู่ “ถึงอาเมียร์จะอยากให้พ่อแม่ของเฟลิมตัดสินโทษเขาเองก็เถอะ ปล่อยให้หนีไปเขาก็คง...ไปตายเอาเองสักทาง ข้าคิดว่าต่อให้พวกเขาอยากให้ชาลัวห์ตายตามเฟลิม ก็คงไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเขาอีกหรอก ต้องมาคิดถึงคนที่ไม่ควรตายอีก...มันเจ็บปวดมากนะ ข้าคงรู้สึกอย่างนี้เหมือนกัน” “อือม์...” อาเมียร์รับลอยๆ “แต่เราจะบอกพวกโทมายังไงดีล่ะ” “...ชาดานมีธุระ เลยแยกตัวไปแต่เช้ากระมัง” แอชยักไหล่ “ถ้าเขาอยากไปเอง ก็ปล่อยเขาไปเถอะ” ...คงใช่ หากไม่ได้รู้เรื่องของชาลัวห์กับเกรเนียมาก่อน อาเมียร์คงตัดสินใจจะปล่อยเขาไปตามยถากรรมแล้ว แต่ในเมื่อรู้ จึงรู้สึกว่าตนไม่อาจอยู่เฉย “เอาเถอะ ข้าจะออกไปดูรอบๆ หน่อย ถ้าเขายังอยู่แถวนี้ก็จะคุยเสียให้รู้เรื่อง แต่ถ้าเขาไม่อยากกลับจริงๆ ก็ปล่อยไป” “ถ้าอย่างนั้นข้าไปด้วย...” เด็กสาวลุกขึ้นยืน “อย่าเลย นี่ดึกแล้ว เจ้ารีบเข้านอนดีกว่า” “แต่ว่า...” “ข้าไม่ไปไหนไกลหรอก แล้วจะรีบกลับ เจ้านอนพักเอาแรงเถอะ พรุ่งนี้ยังต้องเดินทางแต่เช้า” “ก็ได้” แอชรับ แม้เสียงฟังไม่พอใจอยู่บ้าง * * * * * เด็กหนุ่มลงมาถามพนักงานที่คอกเสมียนของโรงแรม ซึ่งยังจุดตะเกียงรอนักเดินทางรอบดึกอยู่ ได้ความว่าอีกฝ่ายเห็นชาลัวห์เดินลงมาชั้นหนึ่งจริงๆ ก่อนจะออกไปข้างนอก เขาคิดไว้บ้างว่าชาลัวห์อาจหาทางหนีไปคนเดียว...แต่โดยไม่มีเงินติดตัวเลยหรือ ตอนออกไปเดินข้างนอก อาเมียร์กับแอชนำเงินบางส่วนติดตัวไว้เผื่อเกิดเหตุจำเป็น แต่ก็ทิ้งเงินส่วนมากไว้ในกระเป๋าสัมภาระ ซึ่งอยู่ในห้องเดียวกับชาลัวห์ หากตั้งใจหนีเอาตัวรอดจริงๆ ชายหนุ่มคงไม่ขาดความยั้งคิดถึงขั้นบากหน้าไปตัวเปล่าหรอก คงไม่ใช่ว่า...ชาลัวห์ไม่คิดจะหนีเอาตัวรอด แต่หนีไป... อาเมียร์ชะงักกึก เหตุคือเงาของชายหนึ่งซึ่งคุกเข่าอยู่หน้าท่าน้ำเล็กๆ ติดกับแม่น้ำที่ไหลผ่านเมือง ...หากเขาจำไม่ผิด... “อย่าโดด!” เขาตะโกนออกไป ชายคนนั้นหันกลับมามองอาเมียร์อย่างงุนงง เด็กหนุ่มจึงได้พบว่านั่นไม่ใช่คนที่ตนคิดไว้ “เอ้อ...ขอโทษ ข้าจำคนผิด” อาเมียร์รีบสาวเท้ายาวๆ ไปตามถนน พร้อมกันนั้นก็กวาดมองไปรอบๆ ชาลัวห์จะไปที่ไหนได้ คนขลาดแบบนั้นไม่น่าใจเด็ดขนาดฆ่าตัวตาย...หรือจะไปย่านโคมแดง เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเกรเนียหรือเปล่า เด็กหนุ่มพอเห็นความหวังรำไร และค่อยๆ นึกย้อนเส้นทางที่ซานาพาพวกตนไปในบ่ายวันนี้ทันที * * * * * ถนนซึ่งขนาบข้างด้วยบ้านไม้หลังเล็กๆ เรียงรายนั้นมีคนอยู่บ้าง แม้จะไม่มากเท่าถนนย่านโคมแดงสายหลัก บรรยากาศที่นี่เงียบกว่า ไม่มีเสียงเพลงครึกครื้น ไม่มีหญิงสาวคอยยิ้มแย้มต้อนรับ มีเพียงนางโลมค่อนข้างมีอายุหรือผอมเซียว ที่ยืนหรือนั่งรออยู่หน้าบ้านของตนอย่างเงียบๆ หญิงคนหนึ่งกวักมือเรียกเขา อาเมียร์ตั้งใจจะทำเป็นไม่สนใจแล้ว...หากไม่ได้ยินคำพูดตามมา “พ่อหนุ่ม...เจ้าใช่คนที่มากับท่านหมอหญิงวันนี้หรือเปล่า” “ใช่ขอรับ มีอะไรหรือ” เด็กหนุ่มรับ “ผู้ชายผมทองที่มีแผลที่มือเป็นเพื่อนเจ้าใช่ไหม ข้าเห็นเขามาที่นี่” “มาหาเกรเนียหรือขอรับ” อาเมียร์รีบถามทันที “เกรเนีย...เจ้าหมายถึงมาดาเลนหรือ” “ใช่คนที่เรียกเพื่อนข้าไปคุยด้วยเมื่อบ่ายนี้หรือเปล่าขอรับ” หญิงสาวพยักหน้า “เขายังอยู่กับนางใช่ไหม” อาเมียร์แทบโล่งใจ “กลับไปแล้ว มาดาเลน...ไล่เขาไป” “หา...” เด็กหนุ่มตกใจขึ้นมาอีกครั้ง “เห็นว่าเขาทะเลาะกับแขกนาง เลยถูกแขกกับพวกผู้คุ้มครองที่นี่สั่งสอนแล้วจับโยนออกมา ตอนนั้นข้าอยู่ข้างใน ได้ยินเสียงโหวกเหวก แต่ไม่ได้ออกมาดู” “ขอบคุณมากขอรับ” เด็กหนุ่มรับก่อนจะรีบผละไป ด้วยคิดว่าต้องถามเกรเนียหรือมาดาเลนให้ชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้น เพื่อให้เดาได้ว่าชาลัวห์อาจไปไหนต่อ แต่แล้ว อาเมียร์ก็เปลี่ยนใจ หญิงสาวแสดงท่าทีชัดเจนอย่างนี้แล้วว่าไม่ต้องการพบชาลัวห์ เธอจะรู้ หรือแม้แต่สนใจด้วยซ้ำว่าเขาไปไหนหรือ เห็นที ไปตามหาด้วยตัวเองน่าจะได้เรื่องมากกว่ากระมัง * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 53 09:45:31

ความคิดเห็นที่ 4 กว่าอาเมียร์จะกลับถึงโรงแรมก็เกือบเช้ามืด ที่จริง แอชลีนน์อยากออกไปตามหาเขา แต่ทั้งโทมากับซานาปรามไว้ เกรงว่ายิ่งต่างคนต่างออกจะคลาดกันเข้าไปใหญ่ เธอจึงได้แต่รออยู่ในห้อง กับความโมโหตัวต้นเหตุที่ทำให้เด็กหนุ่มไม่ได้นอนพักผ่อน ซึ่งเริ่มกรุ่นขึ้นเรื่อยๆ จนแทบทนไม่ไหวเมื่อรู้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ...คนคนนั้นอยู่ถัดไปแค่ห้องข้างๆ นี่เอง... เด็กสาวเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วบังคับตนเองให้เข้านอนไปได้ครู่เดียว โทมาก็มาเคาะประตูบอกว่าชาลัวห์หรือชาดานอยู่กับหมอซานา ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะชายหนุ่มเอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมพูดจาเป็นเด็กๆ ทว่าที่รู้แน่ๆ คือเขาถูกซ้อมมา เพราะใบหน้าบวมปูดกับแผลฟกช้ำตามเนื้อตัวเป็นหลักฐานยืนยัน ซานาจึงต้องพยาบาลเขาอย่างเร่งด่วน ก่อนจะให้โทมาพยุงชายหนุ่มมาส่งที่ห้อง ถึงห้องแล้ว ชาลัวห์ก็ยังเอาแต่นอนร้องไห้ไปเงียบๆ ต่อให้ถามหรือคาดคั้นเพียงไรก็ไม่ยอมปริปากสักคำ แอชลีนน์จึงพลอยนอนไม่หลับไปด้วย ได้แต่รอด้วยใจกระวนกระวาย จนอาเมียร์กลับมาถึงในสภาพค่อนข้างอิดโรย ถึงอย่างนั้น ตัวต้นเหตุที่หยุดร้องไห้จนได้ก็ยังไม่ยอมขอโทษ หรือแม้แต่จะพูดอะไรเลย โทมากับซานาต่างหาก ที่เล่าต่ออาเมียร์ว่าเกิดอะไรขึ้น เด็กหนุ่มเองก็ฟังด้วยท่าทีเรียบเฉยราวกับรู้อยู่แล้ว ก่อนจะเอ่ยปากเรื่องแยกทางตามกำหนดเดิม และเก็บของลงมารับประทานอาหารเช้าร่วมกันอีกมื้อก่อนแยกย้าย “พวกเจ้าจะไปไหนต่อหรือ” โทมาถาม “ดาวิมี หมู่บ้านนั้นมีสินค้าที่ข้าสนใจพอดี” “ดาวิมี...เป็นหมู่บ้านที่สวยดีนะ ขอให้เดินทางปลอดภัยล่ะ” “ขอบคุณมาก สำหรับทุกอย่าง” อาเมียร์จับมือกับชายหนุ่ม “ไม่เป็นไร ทางนี้ก็ขอบคุณเหมือนกัน หวังว่าคงได้พบกันอีกนะ” หลังจากนั้น โทมาก็ส่งมือให้แอชลีนน์ ทีแรกเธองุนงงอยู่ครู่หนึ่ง แต่แล้วก็ตัดสินใจจับมือกับเขาตามมารยาท มือใหญ่และสากกร้านของชายหนุ่มปิดมือเล็กของเธอเสียมิด เด็กสาวตั้งท่าจะจับมือกับเกลเป็นคนต่อไป แต่แล้ว เธอก็พบว่าอาเมียร์ซึ่งจับมือกับพรานร่างผอมบางอยู่มีท่าทางแปลกๆ สีหน้าของเด็กหนุ่มผมดำเปลี่ยนเป็นประหลาดใจ ก่อนจะกลับซีดเผือดในเวลาเพียงครู่เดียว เขาร้องออกมาเบาๆ ก่อนที่ร่างจะล้มพับลงในทันใด “อาเมี...พี่เอลม์!” แอชลีนน์ตรงเข้าไปประคองเขา แต่คงรับน้ำหนักของอีกฝ่ายไม่ไหว หากไม่ได้เกลกับโทมารีบเข้ามาช่วยอีกแรงหนึ่ง “เป็นอะไรไป!” “พาเขาเข้าไปนอนพักข้างใน” ซานาร้องบอกทันที ก่อนจะก้าวยาวๆ ไปหาพนักงานโรงแรม เจรจาขอใช้ห้องพักอย่างเร่งด่วน แล้วก็ได้มาตามประสงค์ “เขา...เป็นอะไรไปหรือ” ชาลัวห์ที่ยังมีหน้าบวมปูดถามขึ้นข้างๆ เธออย่างงุนงง ยังผลให้เด็กสาวยิ่งกลั้นโทสะไม่อยู่ “คงเหนื่อยเพราะมัวแต่ไปตามหาเจ้าจนไม่ได้นอนนั่นล่ะ! ไปก่อเรื่องที่ไหน! ไม่คิดถึงคนอื่นบ้างเลย!” แอชลีนน์ชะงักไป เพราะสีหน้าของเขา มันดูเจื่อนลง แต่ไม่ใช่ท่าทีอย่างคนที่ต้องการกลบเกลื่อนความผิด หรือหาข้อแก้ตัวเหมือนเมื่อก่อน “ข...ข้าขอโทษ” “แอช ชาดาน ขึ้นมารอบนห้องก่อนไหม” ซานาเรียกทั้งสอง “เดี๋ยวข้าจะขึ้นไปดูเอลม์ ถ้าแค่หน้ามืดเป็นลมเพราะอดนอนจริงๆ ก็ไม่เป็นอะไรมากหรอก” “ข...ขอรับ” เด็กสาวได้แต่รับ ก่อนจะก้าวยาวๆ ขึ้นบันไดตามหลังหมอหญิง โดยไม่กล้ามองหน้าอดีตคุณชายตกอับที่ทำให้ตนแปลกใจ แล้วก็พลอยรู้สึกผิดขึ้นมาด้วยนัก ขออย่าให้อาเมียร์เป็นอะไรขึ้นมาเลย พวกเขายังอยู่ในระหว่างหลบหนีแท้ๆ หวังว่าคงไม่มีปัญหาอะไรใหญ่โตกว่านี้ แอชลีนน์นึกกังวลไปสารพัด และยิ่งกังวลขึ้นอีก เมื่อนึกได้ว่าอาการของอาเมียร์ก่อนล้มหมดสติไป...เหมือนกับตอนที่พระเถระมาดายบอกว่า ‘ใช้มนตร์สะกด’ เขาไม่มีผิด ...คงไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับเวทมนตร์อีกแล้วนะ... * * * * * คนเขียนขอคุย อดรู้สึกไม่ได้ว่าเป็นตอนที่มาราธอนเอาเรื่องแฮะ (และการปรู๊ฟก็มาราธอนเอาเรื่องเหมือนกัน) วิธีผ่านด่านของรูอาร์ค ทีแรกตั้งใจไว้ว่าจะให้ซ่อนในรถขนฟาง แล้วดูลัสเอาดาบจิ้มๆ พิสูจน์ แต่ไม่โดนเพราะไปอยู่ใต้พื้นรถ ตะกายแบบจิ้งจก เกือบถูกจับได้ตอนจะโดนปล่อยผ่านเพราะเหงื่อตกพื้นหนึ่งหยด ทว่าดูลัสตัดสินใจบอกตัวเองไม่ให้คิดมากซะก่อน ^^a รู้สึกเหมือนเป็นวิธีที่เพ้อกว่าตอกปิดตายตัวเองใต้เบาะเยอะ แต่วิธีหลังก็เสี่ยงตายยิ่งกว่าเหมือนกัน เจ๊แมฟ ชื่อมาจากเทพีแห่งเวทมนตร์และเมรัยของเคลท์ ส่วนบทละครที่รูอาร์คคุยด้วย เรื่องแรกที่ต่อบทกันน่าจะเดาได้ง่ายๆ ว่าเรื่องอะไร ส่วนเรื่องหลัง ตำนานแห่งเหมันต์ มาจาก The Winter’s Tale ของนักเขียนบทละครท่านเดียวกันครับ มุกในตอนเจ้าหญิงเจ้าชายเดินย่านโคมแดง ไม่รู้ว่าจะเรทไปมั้ย (ใครคิดว่าเรทเกินบอกได้นะครับ) แต่ก็รู้สึกว่าบอกคาแรกเตอร์ของสองคนนี้ได้ดีพอควร ส่วนอาเมียร์เป็นอะไรไป ขอให้รอชมตอนหน้า ซึ่งผมยอมรับว่าเขียนยาก แต่ก็พยายามเต็มที่เหมือนกันครับ จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 53 09:46:05

ความคิดเห็นที่ 5 รูอาร์คได้ใจอีกแล้ว อาเมียร์เห็นภาพอะไรหรือเปล่าล่ะนี่ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 27 ส.ค. 53 22:02:34

ความคิดเห็นที่ 6 เกิด ๆ ๆ ๆอะไรขึ้นนนนน ทำไมโพสต์ไม่ติด . . ตอบคำถามก่อน เป็นนักเรียนที่ดีค่ะ " ไม่เรทๆ ออกแนวเขินๆกันมากกว่า จริงๆที่อาเมียร์พูดก็ถูกน้า เจ้าหญิงน้อยควรจะมีความรู้มั่ง เพิ่มหลักสูตรโลกกว้างศึกษาโดย อาจารย์อาเมียร์ ผู้ขวยเขิน นักเรียนแอชลีนน์ ผู้งงงงวย" แล้วอะไรต่อนะ ... .. อ๋อ ไม่อยากรู้ว่าอาเมียร์จะเป็นยังไงต่อไป อยากรู้ว่าอาเมียร์ไปเห็นอะไรเข้ามากกว่า 555+ รีบๆมาเขียนนะคะ แล้วก็  รูอาร์เข้ามาในหีบก็ดูดีนะ วันก่อนดูหนังเรื่องนึงที่ลักลอบเข้าประเทศในโลงศะ  นอนกันมาอย่างหรูเลย โอกาสหน้าน่าจะลองบ้างนะรูอาร์ค ปล. Copy ไว้ก่อน จากคุณ : Sudiarill เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 53 20:13:44