Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
๐๐ ... กมโลภิกขุ..ชายหนุ่มผู้บวชเป็นพระ ... ๐๐ (บทที่ 11-12){แตกประเด็นจาก W9575324}  

.

บทที่ 11





หลวงพี่อาจตกใจไม่แพ้ผม ช่วยกันตามหา...แห่งแรกคือศาลาส่วนหน้าของหลวงตาใบ ห้องหลวงพี่เขียดและห้องพักเด็กดำ..ไม่มีวี่แวว


“ซิ้มนึงอุ้มกลับบ้านหรือเปล่า!” ผมโพล่งออกมาโง่ๆ หลังจากเดินหาทั่ววัด

“คุณพูดอะไรแปลกๆ อีกแล้ว” หลวงพี่อาจส่ายหัว

“ไปบ้านซิ้มนึงกันเถอะ” โดยไม่รอคำตอบผมออกจากวัด แน่ใจว่าจะพบนึงที่นั่น

“เอ๊ยๆ รอด้วย..” กวดจนทันผม “เหลวไหลน่าคุณ เป็นไปได้ไง..เทวดานางฟ้าที่ว่าเมื่อเช้าพอฟังได้ แต่เรื่องซิ้มนึงพาหลานกลับบ้านเป็นไปไม่ได้”

“ไม่รู้นะ ผมว่านึงอยู่ที่นั่น” มั่นใจอย่างนั้นจริงๆ

“ถึงคนอื่นก็เถอะ ถ้าอุ้มนึงไปเขาคงไม่ไว้ที่บ้านหรอก” เสียงหลวงพี่เดินตามพึบๆ

“ไม่รุ๊!” ผมไม่รู้อะไรจริงๆ รู้แต่ว่าจะพบนึงที่นั่น..ทั้งที่คล้อยตามคำพูดของหลวงพี่เหมือนกัน

เย็นแล้วเมื่อถึงบ้านซิ้มนึง..ก้าวเข้าไปอย่างวังเวง เหลียวหาหลวงพี่ที่ไม่ตามเข้ามา

“ก็เคยไม่ให้ผมเข้าไปนี่” ตอบอย่างรู้ทัน..หรือกลัวอะไร

“นึงไปไหน..” ผมนั่งบนระเบียงตำแหน่งที่นึงเคยแหงนมอง “ซิ้มครับคืนนึงให้ผมเถอะ ผมสัญญาว่าจะดูแลเขาให้ดีที่สุด จะไม่มีเหตุการณ์อย่างนี้เกิดขึ้นอีก..” มองกลับเข้าห้องค้นหาด้วยสายตาทุกซอกมุม เพ่งจิตประหนึ่งกำลังคุยกับซิ้มนึงที่นั่งอยู่ในนั้น

“พะ..พะ..”

ผมสะดุ้งสุดตัว..เสียงนึงแว่วมาจากในห้อง..หูฝาดหรือเรื่องจริง..ไม่มีใคร..ห้องนิดเดียว ไม่มีใครอยู่ในนั้น

“พะ..” เสียงกลับอยู่ข้างนอก ด้านแม่น้ำ..หรือนึงตกน้ำ!

“พะ..” เสียงใหญ่กว่าเดิม..ตามมาหลอน

“พะ..พะ..”

“พะ..”

สองเสียงประสานกัน ผมกวาดตาทั่วคุ้งน้ำ..ใกล้เข้ามา เลยไปด้านท้ายวัด มองสูงขึ้นผ่านกิ่งชมพู่

“พะ..พะ..เอิ๊ก..เอิ๊ก..” นึงกระโดดเหยงอยู่บนม้ายาวที่ท่าน้ำท้ายศาลา มีพระนัทอุ้มประคองอยู่..พะ..เสียงใหญ่นี้เอง

ผมพูดไม่ออก ทั้งดีใจทั้งโมโหพระนัท ลืมนึกขอบคุณซิ้มนึงเดินอ้าวออกจากบ้าน

“เดี๋ยวๆ เมื่อกี้ผมได้ยินเสียงนึงเรียก..” หลวงพี่อาจไม่รู้เรื่องราวตามออกมา “นิดไม่ได้ยินหรือ”

“ผมรู้แล้วว่านึงอยู่ไหน” ไม่อยากอธิบาย กำลังหงุดหงิดพระนัทกลัวจะเลยมาที่หลวงพี่..ชิ!..เรียกนิดเฉยเลย ยังไงกันแน่หลวงพี่ของผม



“ทำไมทำอย่างนี้!” ใส่เลย เมื่อถึงท่าน้ำ

“ทำอะไรหรือ?” พระนัททำหน้างง

“เข้าไปในห้องผมพานึงออกมาไม่บอกไม่กล่าว”

“นึกเอ็นดูบ้างไม่ได้หรือ นึงไม่ใช่กรรมสิทธิ์ของใครโดยเฉพาะ..” กอดนึงยั่วผม “ลูกชายคุณ!..” เสียงสูงชวนเส้นเอ็นกระตุก “ฮะ..ฮะ..”

“หวื๊ด!..” กำปั้นนายนิดแหวกอากาศระบายอารมณ์

“เก่งเสียด้วย!..” พระนัทยื่นหน้าเข้าใกล้ “นึกว่าพระเมียที่แท้พระผัว..ฮะ..ฮะ..” ยัดเด็กนึงใส่อกนายนิดที่กำลังง้างหมัดเอาจริง

“เอ๊ย!..” ผมทำอะไรไม่ได้เพราะนึงอยู่ในอ้อมแขน นึกอยากสบถคำหยาบ

“มีอะไร เสียงดัง” หลวงพี่อาจสวนกับพระรูปหล่อใจสกปรก

“ทีหลังอย่าเรียกผมว่านิดเฉยๆ” พาลกับหลวงพี่ดื้อๆ

“ไม่เห็นเกี่ยวกับที่คุณเสียงดังเมื่อกี้เลย”

“เกี่ยว!” นายนิดอันธพาลอุ้มนึงกลับห้องทิ้งให้หลวงพี่อาจยืนงง

“พะ..พะ..” นึงชะเง้อไปด้านหลังกวักมือเรียก “ป๊ะ..ป๊ะ..”

“หา!..ว่าไงนะ?” ผมรีบเดินถึงห้อง ไม่ทันเข้า วางนึงบนแท่นยาวหน้าห้อง ยกมือตบอกตัวเอง “พะ ไม่ใช่ป๊ะ”

“พะ..ป๊ะ..ป๊ะ..” นึงยิ้ม โบกมือให้หลวงพี่อาจที่เดินตามมา

“พะ..พะ..” ผมจับมือเล็กๆ นั้นวางบนอกผม “พะ ไม่ใช่ป๊ะ”

“ป๊ะ..ป๊ะ..เอิ๊ก..เอิ๊ก..” นึงหัวเราะชอบใจ ตบอกผมเล่น

“อ้าว..เป็นคุณพ่อไปแล้วหรือ..นึงพูดเป็นได้ไง?” หลวงพี่อาจนั่งลงอีกด้านของนึง

“ป๊ะ..ป๊ะ..” นึงหันไปตบอกหลวงพี่

“คุณพ่ออีกคน..” ผมมองเหมือนไม่พอใจหลวงพี่ แต่ความจริงกำลังนึกเขม่นใครบางคน..คงเป็นพระนัทที่สอนให้นึงพูดอย่างนี้ หลวงพี่รูปนี้จะเอาอย่างไรกับผมแน่

“เอ้อ..เป็นไปคนเดียวเถอะไม่แย่งหรอก..เด็กมันหัดพูด พะ..ป๊ะ..คล้ายๆ กัน ไม่เห็นแปลกอะไร..” หลวงพี่อาจส่ายหน้า ลุกขึ้นยืน “ดูนึงคนเดียวก่อนนะ ผมจะไปทำงานอย่างอื่น”

“ครับ” สงบ เรียบร้อยขึ้น..ความจริงหลวงพี่ไม่เกี่ยวกับอารมณ์ขุ่นมัวของผมสักหน่อย เป็นผมโดนอย่างนี้ไม่อยากยุ่งด้วยแล้ว นายนิดอันธพาล

“เบ้ประจำวัด..” เดินบ่นลงจากศาลา “เรื่องใหญ่ขั้นทุกที” ประโยคหลังหมายถึงนึง..ทำไมหลวงพี่จะไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับพระนิด



สองวันต่อมาผมเริ่มคิด..ผมมาบวชเพราะอะไร?..ใช่!..ไม่ได้ตั้งใจ..บวชเป็นเพื่อนนายมหาชัย ได้ค่าตอบแทนเป็นความเอิบอิ่มใจที่เกิดกับแม่และญาติมิตร และลึกๆ ในใจตัวเอง..ต่อมาได้ความสงบ ได้เรียนรู้สัจธรรมบางอย่าง ได้ฝึกฝนความอดทน อดกลั้น ระเบียบวินัย การอยู่ร่วมกับคนแปลกหน้าต่างนิสัย

ส่วนเรื่องบุญกุศลและอานิสงส์ของการเป็นพระผมไม่ได้เท่าไหร่..พูดอย่างนี้ดีกว่า ผมไม่ค่อยเชื่อว่าการได้อยู่ในผ้าเหลืองจะทำให้คนๆ หนึ่งกลายเป็นบุคคลน่าเคารพบูชาเหนือกว่าคนทั่วไป พระก็คือคนธรรมดาที่บำเพ็ญตนอยู่ในระเบียบประเพณีที่ดีงาม เป็นบุคลากรผู้สืบเนื่อง รักษาหลักธรรมคำสอนขององค์สมเด็จสัมมาสัมพุทธเจ้าให้ดำรงอยู่เป็นประโยชน์แก่พุทธศาสนิกชนต่อไป ถ้าจะอาศัยเพียงหลักฐานจารึกจารหรือศาสนสถาน สถูปเจดีย์ พระพุทธรูป เพียงลำพังคงยากที่พระพุทธศาสนาจะมั่นคงได้

สรุปได้ว่า พระสงฆ์คือบุคลากรแห่งองค์กรหนึ่งนั่นเอง แม้จะเป็นองค์กรศาสนาที่น่าเลื่อมใสบูชาก็หาใช่ว่าท่านจะเป็นผู้วิเศษเหนือมนุษย์แต่ประการใด

เมื่อไม่เลื่อมใสการเป็นพระแล้วนายนิดจะอยู่ต่ออีกทำไม สึกออกไปช่วยครอบครัวทำมาหากินไม่ดีกว่าหรือ!..ถ้าจะอยู่เพื่อความอิ่มใจอิ่มบุญของครอบครัวก็สมควร..แต่นายนิดแน่ใจว่าครอบครัวของเขาไม่ต้องการอิ่มใจนานๆ นักหรอก..ช่วยกันทำให้อิ่มท้องนั่นละสำคัญกว่า

.

 
 

จากคุณ : ดาเรน
เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 53 13:49:34




ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com