ความคิดเห็นที่ 1 . “ผมอยากสึก” ผมโพล่งออกมา “อะไรนะ?” หลวงพี่อาจกำลังชี้ให้นึงดูเรือหางยาวที่วิ่งฉิวอยู่กลางแม่น้ำ “ผมอยากลาสิกขา..นึกถึงความจริงต่างๆ ที่อยู่ในใจแล้วทำให้ตะขิดตะขวง ไม่สนิทใจที่จะอยู่ในผ้าเหลืองอีกต่อไป” ผมนั่งลงบนพื้นท่าน้ำเหนือบันไดขั้นแรก “แล้วนายคนนี้ล่ะ..” นึงต้วมเตี้ยมมาเกาะหลังผม “คิดให้ดี มีอะไรปรึกษากันก่อน..ระบายออกมา..บางทีที่คุณคิดอาจไม่ถูกต้องก็ได้ “ปล่อยเดินมาหาผมได้อย่างไร พลาดพลั้งตกลงไปละแย่..” เอี้ยวตัวไปอุ้มนึงมาใส่ตัก “หลวงพี่นี่ไม่รู้อะไรเล้ย!” “ที่แท้คุณก็ยังห่วงนึงมากอยู่..” เบียดลงนั่งข้างๆ บนบันไดขั้นเดียวกัน “แล้วพูดออกมาได้ว่าอยากสึก” “บันไดหักจะว่าไงนี่ ไม้ยิ่งเก่าๆ อยู่” เฉไฉไปได้ไง! “ไหน..มันเรื่องอะไรหรือ?” เอื้อมมาอุ้มนึงจากตักผมขึ้นไปนั่งบนม้ายาวตามเดิม “อุ้มไปทำไม?” “ก็ไม่รักนึง จะทิ้งนึงแล้วไม่ใช่หรือ” อ้อนแทนนึงอย่างเดียวหรือหลวงพี่ของผม “แน่อะไรกับใจคน มีรักมีหน่ายได้ทุกเวลา เปลี่ยนแปลงเรื่อยไหลเหมือนน้ำ..” ผมมองไปข้างหน้า แม่น้ำกว้างใหญ่สงบนิ่งเหมือนไม่เคลื่อนไหวแต่ความจริงเลื่อนไหลตลอดเวลา มากบ้างน้อยบ้าง ขึ้นลง ตามธรรมชาติของน้ำ ยิ่งลึกยิ่งวกวนกว่าที่มองเห็น “ผมก็แค่คนๆ หนึ่งที่ไม่มีอะไรดีมากนัก ค่อนข้างจะเหลวไหลด้วยซ้ำ” “อย่าดูถูกตัวเองสิ..คุณนิดเป็นคนดีคนหนึ่งนะเท่าที่ผมเห็นมาสิบกว่าวัน..มีใครล่ะที่จะดีได้ทั้งหมด ผมเองก็ไม่ต่างจากคุณ เพียงแต่ไม่คิดมากปล่อยไปตามกระแส อย่าทำตัวให้เดือดร้อนกับตัวเองกับคนอื่นและสังคมที่เราอยู่ก็พอ” “เรื่องการเป็นพระ..” ตั้งใจจะระบายความคิดเห็นที่จริงเกินไป...ตัดสินใจไม่เด็ดขาดที่จะพูด..ระสายตาไปเรื่อยตามคุ้งน้ำ..เสียงเรือดังอยู่ไกลๆ ผักตบชวาเบียดกันเอี๊ยดอ๊าด ช่อดอกสีม่วงอ่อนแซมอยู่เป็นระยะ ผีเสื้อตัวน้อยบินวนไปมา ได้ยินเสียงปีกแมงปอหึ่งๆ ไม่น่าเชื่อว่าแม้เสียงปลาหุบเหยื่อก็ดังชัดเจน “ผม..” “หือ?” เสียงหลวงพี่เหมือนอยู่ไกล..ใจผมล่องลอยอยู่บนผิวน้ำ ความสุขจากการตั้งใจละทิ้งเกิดขึ้นอย่างไม่รู้ตัว..การไม่มีอะไร การสันโดษ ความสงบ แท้จริงคือความสุขที่ยิ่งใหญ่..ผมเริ่มไม่เห็นอะไรนอกจากแสงสว่างเรืองๆ เยือกเย็น ว่างเปล่า ไร้สรรพสำเนียง “พะ..ป๊ะ..ป๊ะ..” เสียงน้อยๆ ของนึงแว่วมา..แม้อยู่ท่ามกลางสมมติสุขชั่วขณะ ผมก็ไม่อาจทำเฉยได้ จิตระลึกว่าแท้จริงแล้วผมยังมีสิ่งผูกพันอีกมาก หลงไปแวบเดียวว่าไม่มีสิ่งใดยึดติดผูกมัด..ไม่ใช่แค่นึง ยังครอบครัว แม่ น้องๆ และอนาคตข้างหน้าของตัวเองอีกที่ต้องสังวร ผมนำจิตกลับมา..เริ่มมองเห็นภาพ โลกของความเป็นจริง..ดึงสายตาเข้ามาจากลำน้ำ..เผอิญมองผ่านท่าน้ำใหญ่ด้านหน้าศาลา..พระภิกษุรูปหนึ่งกำลังชำระล้างร่างกายอยู่..คลับคล้ายคลับคลา..จำได้เมื่อท่านยิ้มตอบมา..ผีหัวโล้น..หลวงพี่หลอที่ผมเคยวิ่งหนีนั่นเอง วันนี้ท่านออกมาอาบน้ำกลางวันแสกๆ..เป็นไปได้อย่างไร! “ป๊ะ..ป๊ะ..” “ลูกชายเรียกไม่ได้ยินหรือ?” สองเสียงดังชัดเจน..ผมกลับเข้ามาสู่ปัจจุบันเต็มตัว..ไม่รู้ทำไมผมยังคงคิดปริศนาเรื่องหลวงพี่หลออาบน้ำ “ได้ยินสิ” รู้สึกว่าตัวเองยิ้ม “เมื่อกี้จะพูดอะไร..ผมถามแต่คุณเงียบไป..เหมือน..เหมือน..” หลวงพี่อาจไม่กล้าพูดสิ่งที่เห็นเมื่อครู่ “ไม่มีอะไร ผมเคลียร์แล้ว..” ไม่แน่ใจว่าเคลียร์อะไรกับใคร รู้แต่ว่าใจโล่ง “เรื่องการเป็นพระ..” หลวงพี่เริ่มประเด็นที่คิดว่าผมหลงลืม “คุณกำลังจะบอกอะไรผมนี่นา” “บอกอะไร..หลวงพี่บวชก่อนผมตั้งสิบปี ผมจะมีอะไรบอก หลวงพี่นั่นละควรบอกผมมากกว่า” ย่อลงอุ้มนึงขึ้นจากตักหลวงพี่เดินเข้าศาลา หลวงพี่หลอที่ถูกสบประมาททางความรู้สึกของผู้ได้พบเห็น แม้แต่ผมยังเคยคิดว่าท่านเป็นผี..วันนี้ ด้วยเหตุผลบางอย่างท่านลุกขึ้นสู้ชีวิต..แล้วผมจะท้อถอยละหรือ ผมกอดนึงแน่น..จะทิ้งไปได้อย่างไร..ปณิธานตัวน้อยของผม... . จากคุณ : ดาเรน เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 53 13:52:30

ความคิดเห็นที่ 2 . บทที่ 12 เมื่อแรกเห็นผมนึกว่านึงอายุสักสามสี่ขวบเพราะผิวพรรณเหี่ยวเกร็งหน้าเหมือนเด็กโต...เพียงไม่กี่วันเมื่อได้กินอาหารที่ถูกต้องนึงอ้วนขึ้นมีน้ำมีนวล กลับเป็นเด็กอายุไม่เกินสองขวบตามที่คุณหมอคาดคะเน..เด็กเอ๋ย แม้วันเวลาเกิดที่แน่นอนยังไม่มีเลย ผมอุ้มนึ่งเดินเล่นแถวหอระฆัง ไม่กล้าไปมากกว่านี้ ตลาดเช้ายังไม่วายเกรงสายตาญาติโยม มองดีก็ดีไป มองไม่ดีจะเสียถึงวัดได้ “ลูกชายหลวงพี่น่ารักจังฮะ” เด็กนักเรียนรุ่นหนุ่มคนหนึ่งเข้ามาทัก “ครับ..” รับคำ ไม่รู้จะตอบว่าอะไร “พูดไม่เหมือนพระเลย..ฮะ..ฮะ..” หนุ่มเข้าใกล้ “ผมอุ้มให้ จะหล่นแล้ว” คว้านึงไปจากอกผม “โอ๊ะ!..” ถูกจู่โจมอย่างไม่คาดฝันเล่นเอาผมเอ๋อ “ไม่หล่นหรอกคุณ แค่ผมตกใจนิดหน่อยกำลังคิดอะไรเพลิน” “น่ารักเหมือนคุณพ่อ..” จูบฟอดที่แก้มนึง “ว่างๆ ผมมาช่วยเลี้ยงให้ไหม ตอนเย็นเลิกเรียนและเสาร์อาทิตย์” ส่งนึงคืนให้..เกี่ยวอังสะจนเกือบหลุดไหล่ “ไปก่อนนะครับเดี๋ยวไม่ทันหลวงพี่คิมฉันเพล” คว้าปิ่นโตเดินไปทางกุฏิหลวงพี่เส้าหลิน “พานึงไปไหว้หลวงพ่อนิลกันไหม?” หลวงพี่อาจเดินมาจากไหนไม่รู้ผมมัวแต่ยืนเซ่ออยู่ “เด็กนักเรียนเมื่อกี้..” “อ๋อ..เด็กที่บ้านหลวงพี่คิม..” นึงออกจากอกผมอีกครั้ง “ทำไมหรือ?” หลวงพ่อนิลองค์ดำตามสมญาทะมึนค้ำอุโบสถ ท่านไม่งามนัก ประทับสมาธิมั่นคงเป็นที่พึ่งของชาวบ้านมานานนับร้อยปี..ใครเดือดร้อนอะไรท่านช่วยปัดเป่าบรรเทาให้แทบทุกราย กระจาดผลไม้บูชาแก้บนเรียงรายอยู่บนพื้นหน้าองค์ท่าน บางกระจาดคนที่นำมาถวายรออยู่จนหมดแสงธูปเทียนแล้วนำกลับ บางกระจาดวางไว้เป็นทานแก่ลูกศิษย์วัดและคนที่ต้องการสิ่งมงคล สิ่งมงคล วัตถุมงคลมากมายหลายประเภทเป็นที่เลื่องลือของวัด ดูเหมือนไม่ใช่จากบารมีหลวงพ่อนิล แต่มาจากอานุภาพชื่อเสียงของเกจิอาจารย์และคำบอกต่อที่ช่วยเสริมความศักดิ์สิทธิ์แก่วัตถุนั้น..ทั้งนี้แล้วแต่ความเชื่อถือของผู้ครอบครอง บางครั้งความศรัทธาก่อให้เกิดกำลังใจ และกำลังใจก่อให้เกิดปาฏิหาริย์ได้เหมือนกัน ชีวิตแต่ละชีวิตมีสิ่งยึดเหนี่ยวและแรงเหนี่ยวนำแตกต่างกัน..ที่เกิดมาเป็นร่างได้แต่ละดวงวิญญาณมีแรงส่งไม่เหมือนกัน ดีบ้างไม่ดีบ้างแล้วแต่การกระทำและความเคยชินที่ได้ทำมาก่อน... “พระนิด!..” หลวงพี่อาจกระตุกอังสะ “กลับเถอะเราครองผ้าไม่เรียบร้อยนั่งนานไม่ดี” “อ้าว!..ไม่ถวายนึงเป็นลูกหลวงพ่อก่อนหรือ?” พระหลายรูปในอุโบสถก็ไม่เรียบร้อยเหมือนกัน บางรูปเห็นหัวไวๆ หลังองค์หลวงพ่อที่ก่อเป็นพื้นยกสูง..สองสามรูปโต้เถียงต่อรองราคากับเซียนพระอยู่ที่ตู้โชว์วัตถุมงคลในโบสถ์นี่เอง “ผมจัดการเรียบร้อยแล้วคุณก็นั่งดูอยู่..แปลก!..” หลวงพี่พนมมือพึมพำปลิดกล้วยน้ำว้าจากกระจาดมาสี่ลูก อุ้มนึงเดินนำออก แปลก..ผมเพิ่งเข้าไปแท้ๆ ไม่เห็นอะไรที่หลวงพี่อาจทำอะไรสักอย่าง จู่ๆ ก็ชวนกลับ “คุณนั่นละแปลก นั่งนิ่งไม่กระดุกกระดิกอยู่ตั้งนาน เหมือนเมื่อวานที่ท่าน้ำ” หลวงพี่โต้ตอบความในใจผม! “ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย” “แน่นะ?..” ยัดกล้วยสี่ลูกใส่มือผมที่ไม่ได้ใช้ทำประโยชน์อะไรเลย “แล้วใครพูดลอยๆ ว่าแปลกที่เพิ่งเข้าไปในโบสถ์แต่ผมชวนกลับออกมาล่ะ..ผมคิดไปเองหรือไง?” “ไม่ได้พูด..” แน่ใจว่าไม่ได้พูดออกมา..หรือว่า..หลายหนแล้วที่ผมแค่คิดแต่คนอื่นได้ยิน..หรือผมพูด..หรือผมเพี้ยน! “เออ..ไม่ก็ไม่..” หลวงพี่อาจดีอย่างนี้เอง ไม่เซ้าซี้ ไม่เอามาเป็นอารมณ์กับเรื่องเล็กน้อย แม้บางเรื่องที่ใหญ่ก็ทำเฉย..ไม่คิดมาก ปล่อยไปตามกระแส..อย่างที่เคยบอกกระมัง ขณะกำลังเดินผ่านกลุ่มกุฏิของหลวงพี่คิม มีเสียงสนทนาแว่วมา “เมื่อคืนเห็นนะว่าทำอะไร..” คล้ายเสียงหลวงพี่รูปหล่อ “ผมผ่านมาพอดี” ใช่พระนัทจริงๆ “เห็นอะไรหรือ?” เสียงทุ้มแบบนี้ไม่แน่ใจ..ผมชะเง้อมอง “เด็กนักเรียนคนนั้น” “อ๋อ..หลานผมเอง..เขามาให้ช่วย..แนะนำวิชาที่ติดขัด” หลวงพี่คิมอ้อมแอ้ม “วิชาอะไรหรือ..ผมช่วยได้นะ” “หลวงพี่นั่นแหละกลับกุฏิได้แล้ว..” เสียงเด็กหนุ่มที่ขออุ้มนึง ผมจำได้ “เดี๋ยวไม่ทันฉันเพลหรอก” “ใช่!..เดี๋ยวไม่ทันฉันเพลหรอก..อย่ามัวฟังเรื่องของคนอื่นอยู่เลย” ชิ!..หลวงพี่ก็แอบฟังอยู่เหมือนกัน ว่าแต่ผม “อะไรหรือ..จริงหรือ..” ผมพึมพำตามความคิดอกุศลที่เกิดขึ้น “อาจจริงหรือไม่จริงก็ได้..เราอย่าทำอย่างนั้นก็แล้วกัน” เพราะเดินเลี่ยงตลาดหน้าวัดจึงต้องผ่านกุฏิหลวงพี่คิมเมื่อครู่..ไม่รู้นึกอย่างไรผมดึงอังสะหลวงพี่อาจให้เลี้ยวไปทางกุฏิหลวงพี่เข้มที่ตั้งโลงศพไว้บนระเบียง “ทำไมหรือ?” หลวงพีแปลกใจเพราะเป็นทางไปห้องส้วมแถวไม่ใช่ทางกลับศาลายาว “ผมอยากรู้อะไรบางอย่าง” พอดีถึงโกดัง เอ๊ย!..โรงเก็บของ “อ้าว!..เตรียมฉันเพลหรือหลวงพี่..” หลวงพี่หลอคือสาเหตุที่ผมแวะเข้ามา “มีอะไรฉันล่ะ?” หลวงพี่อาจก้มลงดูขนมปังชนิดมีไส้ที่วางอยู่ในกะละมังสังกะสีบุบๆ “อยากทำให้ถูกต้อง” หลวงพี่หลอนั่งก้มหน้าเหมือนที่เห็นแต่ไกล “ขวนท่านไปฉันที่ศาลายาวดีไหมครับ?” ผมกระซิบถามหลวงพี่อาจ “อย่าเลย..ผมไม่สะอาดและไม่ได้ออกบิณฑบาต” หลวงพี่หลอตอบกับชามสังกะสี..อีกแล้วที่ว่าค่อยๆ ที่ว่าไม่ได้พูดของผม “พะ..พะ..” นึงชี้มือไปที่หลวงพี่หลอ “เออ..” หลวงพี่หลอเงยขึ้นมองทันที “เอ่อ..” “งั้นวันนี้หลวงพี่อาบน้ำให้สะอาด แล้วพรุ่งนี้ออกบิณฑบาตกับพวกเรานะ..” หันมองหลวงพี่อาจเชิงขออนุญาต ขอความเห็น “เดี๋ยวจะให้หลวงพี่อาจนำจีวรและบาตรมาให้นะครับ” บงการเสียแล้วนายนิด “เอ่อ..” สายตายังอยู่กับนึง “ตกลงนะครับ..” พูดย้ำกับหลวงพี่หลอ พร้อมดึงอังสะหลวงพี่อาจอีกครั้ง “ตอนเย็นผมจะนำจีวรที่ใหม่กว่านี้มาให้” พูดออกมาจนได้หลังจากอึ้งกับการจัดการของผม..ก็น่าจะเป็นเช่นนั้นเพราะมันหมายถึงอีกหลายเรื่องที่จะตามมา ที่แน่ๆ อย่างแรก คือการร่วมวงฉันกับพระรูปอื่นที่ไม่ใช่ผมและหลวงพี่ “ผมไปก่อนนะ” เดินออกมา..นึกหาวิธีไม่ให้หลวงพี่หลอเป็นที่รังเกียจของพระรูปอื่น “พะ..พะ..” นึงชะโงกข้ามไหล่หลวงพี่อาจ กวักมือหยอยๆ กับหลวงพี่หลอที่มองนึงจนลับตา จบบทแผ่เมตตา ผมขยับจะขออนุญาตหลวงตาใบเรื่องหลวงพี่หลอ กลับถูกขัดโดยหลวงพี่อาจ “วันนี้ผมเสียมารยาทร่วมวงฉันโดยไม่ได้บอกล่วงหน้า..” หลวงพี่อาจพนมมือไหว้หลวงตาและเพื่อนพระร่วมวง พระเขียด พระนัท “พอดีพานึงไปถวายหลวงพ่อนิล กลับกุฏิของผมไม่ทันครับ” “จะเป็นไรไป ดีเสียอีก เดี๋ยวนี้ศาลายาวเงียบๆ ชอบกล ห้องริมนั้นนานๆ เขาจะร่วมวงสักที วันนี้พระติ่งก็หายไปอีก..” หลวงตาใบลุกออกจากวงไปส่วนของท่าน “ศาลานี้ไม่ถือยศถือศักดิ์หรอก มาบ่อยๆ ก็ได้” “เฮ้อ..คนเรา..” เสียงลอยมาจากรูปหล่อที่เดินจากไป “เร็วนะ..มาทันเหมือนกัน” หลวงพี่อาจสวนกลับ “ไปเหล่เด็กมา” ผมต่อในใจ “คิดอกุศล” พระนัทหันขวับมา..อีกแล้วกับการพูดในใจของผม “เกิดอะไรขึ้นหรือครับ?” หมู่นี้นายดำเอาใจใส่กับชีวิตบนศาลายาวมากกว่าเดิม อาจเพราะเขามีส่วนช่วยดูแลนึง จุดศูนย์กลางเล็กๆ ของศาลา “ไม่มีอะไร..” หลวงพี่อาจถือโอกาสบอกกล่าว “พรุ่งนี้จะมีพระใหม่ร่วมสายบิณฑบาตและฉันที่ศาลานี้” “พระใหม่!..” มือที่กำลังเก็บถ้วยชามหยุดค้าง “วันนี้ไม่เห็นมีพระบวชใหม่” “ไปทำงานอื่นก่อนนะ” ไม่มองใครทั้งนั้นเดินลงศาลาไป ผมทำไม่รู้ไม่ชี้กับความสงสัยของนายดำ กลับเข้าห้องเตรียมนมให้นึง นึกชมความฉลาดของหลวงพี่อาจที่ใช้ตัวเองเบิกทางเชิงขออนุญาตการเข้าร่วมวงฉันกับหลวงตาใบและพระรูปอื่น..ในใจจะรู้สึกอย่างไรก็ตาม แต่การนิ่งเฉยคือการยอมรับกฎกติกามารยาท..สำหรับหลวงพี่หลอ! . จากคุณ : ดาเรน เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 53 13:55:13

ความคิดเห็นที่ 3 . รุ่งขึ้น..หลวงพี่หลอมาตามนัด เล่นเอาพระในสายงงไปตามๆ กัน..นอกจากฟันหลอสองซีกแล้วท่านก็เหมือนพระสงฆ์รูปอื่น อาจไม่มีราศีเท่าเพราะร่างกายซูบซีดขาดสุขอนามัยที่ดีมานานแต่ท่านก็เดินตัวตรงพูดจารู้เรื่องดี ไม่มีอาการบ้าบออย่างที่ร่ำลือกัน..อะไรที่เคยขุ่นข้องหมองใจคงหลุดคลายออกไปแล้ว ผมยังเดินรั้งท้ายตามเดิม ถึงหลวงพี่หลอจะเข้ามาใหม่แต่ท่านก็อยู่วัดมาก่อนและอาวุโสกว่าผมมาก...มองส้นเท้าหลวงพี่หลอที่ขึ้นลงตามจังหวะการเดิน..สติผมไม่อยู่กับตัวนัก คิดถึงเรื่องเมื่อคืน เมื่อคืน..หลังจากกล่อมให้นึงหลับผมหวนคิดถึงตัวเองอีกครั้ง..ตัดไม่ขาดกับความวิตกและไม่แน่ใจกับสิ่งที่กำลังเป็นอยู่ ผมจะเป็นพระตลอดไปหรือ..คงไม่..เพราะเหตุผลหลายอย่าง เริ่มจากความไม่ได้ตั้งใจ ต่อมาคือการคิดมากคิดลึกมองอะไรจริงจังเกินไป และท้ายสุดสำคัญเหนือสิ่งใดผมไม่เหมาะกับการเป็นผู้ทรงศีลด้วยประการทั้งปวง..ทรงศีลในความเข้าใจของผมเอง ใครล่ะคือผู้ทรงศีลในความหมายของผม..ใคร..ไม่มี..ความจริงโลกทุกวันนี้ไม่เพียงด้านศาสนาศีลธรรม ด้านอื่นๆ เช่น การปกครอง การค้า การศึกษา การแพทย์พยาบาล ความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล ถ้าหากไม่ได้เกี่ยวกับตัวเองจริงๆ แล้ว ทุกการกระทำ การดำเนินการมักเป็นไปเรื่อยๆ ไม่เน้นถึงแก่นแท้ของหลักการ..แต่ก็มีข้อยกเว้นเหมือนกันสำหรับ “ดี” ที่นานๆ จะปรากฏขึ้นสักที “พ่อนึง” ใครเรียกใคร..ผมสะดุ้งจากภวังค์ทันได้ยินหางเสียงออกจากปากพระหลอที่ชำเลืองมาทางผม “ขอโทษโยม..” ผมเปิดฝาบาตร..เพราะยืนเฉยอยู่หลวงพี่หลอจึงร้องเตือน..พ่อนึง..เข้าใจเรียก คงไม่รู้จักชื่อผม จีวรเหลืองจำปาขยับพริ้วข้างหน้า..สีเดียวกับสบงของผมเมื่อคืน..จีวรห่มร่างของคนที่ตั้งใจเป็นพระแม้กำลังถูกปรามาส..สบงอยู่บนร่างทีไม่มีความอดกลั้น พระนิดแท้จริงแล้วก็คือนายนิดนุ่งเหลืองห่มเหลืองที่พยายามอยู่ในกฎวินัย 227 ข้อของสถาบันสงฆ์ แต่นายนิดทำได้ไม่ดีนัก เพราะช่างคิดช่างประยุกต์จึงเกิดตำหนิขึ้นบ่อยๆ ในวินัย 227 ข้อนั้น เพราะคิด เพราะสงสัย ไม่สำรวมใจไว้กับตัว...เมื่อวานตอนสายที่ได้ยินพระนัททักพระคิมเรื่องเด็กนักเรียนหนุ่ม..ไม่ใช่นายนิดจะไร้เดียงสาจนไม่รู้ว่าหลวงพี่ทั้งสองพูดถึงเรื่องอะไร..เคยได้ยินมาเหมือนกันแต่ไม่เคยกับหู...ตั้งแต่เกิดมาจนอายุครบบวชนายนิดไม่เคยปฏิบัติกิจประเวณีกับใครทั้งหญิงและชาย เคยแค่จินตนาการ พระคิมเป็นชายหนุ่มเต็มตัว แข็งแรงล่ำสันไม่มีวี่แววอย่างที่พระนัทกล่าวหา..หลวงพี่รูปหล่อต่างหากที่ส่ออาการ ทั้งกับผมและเด็กหนุ่มคนนั้น..เด็กหนุ่มคนที่เข้ามาอุ้มนึงหอมแก้มนึง อาสาเป็นพี่เลี้ยง..อะไรหรือ..เป็นอย่างนั้นหรือ บวชมาสิบกว่าวัน พยายามเป็นพระที่ดี มีบกพร่องบ้างจากความไม่รู้ จากความอดกลั้นไม่มากพอ...อาจเพราะมีเรื่องให้คิด ให้ต้องปรับตัวไม่เว้นวัน..เรื่องผี พระสงฆ์มรณภาพ ความสัมพันธ์กับเพื่อนพระ และเรื่องนึง..ความรู้สึกทางเพศที่วิตกไว้ก่อนบวชไม่เกิดขึ้นเลยจนกระทั่งเมื่อคืน..แค่สงสัยการกระทำที่ไม่รู้ไม่เห็น การกระทำที่อาจไม่เคยเกิดขึ้นอย่างที่พูด...ความรู้สึกนั้นเกิดกับผมได้อย่างไร พยายามเลิกคิดเลิกสนใจ..รู้ดีว่าการทำให้น้ำอสุจิเคลื่อนเป็นอาบัติอย่างหนึ่งที่พระสงฆ์ไม่ควรทำ ไม่ถึงกับปราชิกแต่ต้องปริวาสกรรม...ร่างกายมันไม่ยอม ยิ่งต่อต้านมันยิ่งสู้..ผมไม่ได้คิดถึงใครไม่คิดถึงอะไรมองเพดานมุ้งหวังให้สีขาวสว่างโพล่งจนไม่เห็นอะไร ไม่รู้สึกตัว เหมือนที่เคยเกิดขึ้นบ่อยๆ ร่างกายมนุษย์มีกลไกที่ต่อเนื่อง อาจยับยั้งได้ชั่วคราวแต่ที่สุดก็ต้องเป็นไป ทั้งเกิด แก่ เจ็บ ตาย ไม่มีใครห้ามได้...สบงสีจำปาไม่ใช่ธรรมชาติที่ห้ามไม่ได้..มันกำลังโป่งพองขึ้น..อะไรล่ะที่ผมจะใช้กำหลาบมัน สิบกว่าวันแล้วที่ธรรมชาติให้ความร่วมมือ..ผมเป็นชายหนุ่มธรรมดา ยังไม่มีอำนาจมากพอจะขอร้อง บังคับธรรมชาติได้นานกว่านี้..ผมคงต้องทำเฉยปล่อยให้มันเป็นไปเอง..พยายามเพ่งสายตานับช่องว่างตาข่ายมุ้ง หนึ่ง สอง สาม ที่ ห้า ..อ้า..อ้า..ผมกำลังพ่ายแพ้ สบงผมกำลังจะเลอะ..คราบไคลชนิดหนึ่ง..ไม่ได้เจตนา.. ผมแหวกมันออกเพื่อหลีกเลี่ยงมลทินที่ถูกกล่าวหาอย่างไม่ยุติธรรมนั้น แต่มันก็คงต้องเลอะส่วนอื่นอยู่ดี ผมพลิกตัวจากมุ้งออกมานอนบนพื้นกระดาน..สัมผัสยั่วยุเกิดขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ..สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น ถ้าในเวลาหลับคงไม่ผิดอะไร แต่นี้ผมยังรู้สึกตัวดี ไม่ได้ทำอะไร ห้ามอะไรไม่ได้ มันกำลังมา ความผิดของมนุษย์ผู้ชายที่ได้พยายามแล้ว..มันกำลังเคลื่อนออกมา ตัดสินใจครั้งสุดท้าย ไม่อยากให้เป็นที่ประจักษ์แก่สายตาของวิญญาณศักดิ์สิทธิ์และชั่วร้ายที่อาจจ้องมองอยู่ ผมพลิกตัวทับกับพื้นห้อง..หลบซ่อน..อ้า..สิ่งมัวหมอง..อ้า..ให้พ้น..อ้า..สิ่งชั่วร้าย..อ้า..ละหรือ... “พระนิด!..” เสียงดังฟังชัดของพระนัท “ฝาบาตร..ฝาบาตร..” “เพล้ง!” ช้าไปเสียแล้ว..ผมสะดุ้งตกใจย่อตัวลงเก็บ..เงยหน้าขึ้นมองพระนัท “ผมจะปลงอาบัติ” . แก้ไขเมื่อ 28 ส.ค. 53 15:14:52 จากคุณ : ดาเรน เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 53 13:57:35

ความคิดเห็นที่ 4 ก่อนพระนิดจะบวช  พระนิดอยู่ในโลกส่วนตัวสูงหรือเปล่าครับ หรือเพิ่งจะมาเป็นตอนบวช จากคุณ : เซโก้4 เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 53 16:23:03

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีครับ คุณ เซโก้4 ... ผมหวนไปวิเคราะห์ตามที่คุณเซโก้ถาม .. แม้จะไม่เข้าใจว่าทำไม ... การที่นายนิดไม่มีโอกาสเป็นเด็กวัยรุ่น .. ไม่มีโอกาสอยู่ในวัยหนุ่มอย่างคนทั่วไป ... อยู่ลำพังกับครอบครัว (ช่วยทำมาหากิน .. เลี้ยงน้องๆ) อย่างนี้จะเรียกว่าอยู่ในโลกส่วนตัวหรือเปล่า ... ชีวิตก่อนบวชของนายนิดมีแต่แม่และน้องๆ เป็นส่วนใหญ่ครับ ... ดาเรน ... จากคุณ : ดาเรน เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 53 18:34:27

ความคิดเห็นที่ 6 สวัสดีค่ะ คุณดาเรน สบายดีนะคะ ภาพประกอบสวยทุกภาพเลยค่ะ โดยเฉพาะ ภาพสุดท้ายนะคะ แสง และความหมายในภาพ งดงามค่ะ จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 28 ส.ค. 53 19:34:43

ความคิดเห็นที่ 7 สวัสดีครับ คุณ teansri ... หวังว่าคงสบายดีเช่นกันนะครับ ... ภาพประกอบส่วนมากมาจากกูเกิ้ล .. ดีใจที่ชอบครับ ... ขอบคุณที่เม้นท์คุยให้กำลังใจผมครับ ... ดาเรน ... จากคุณ : ดาเรน เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 53 05:52:21

ความคิดเห็นที่ 8 ที่ผมกล่าวว่า "อยู่ในโลกส่วนตัวสูง" หมายถึงว่า มีจินตนาการมากกว่าเด็กคนอื่น หรือไม่ก็...มักจะเก็บตัวเงียบอยู่คนเดียวโดยมีการสร้างเพื่อนเล่นในจินตนการ และก็เพลินไปในโลกจินตนาการ แต่โดยธรรมชาติของเด็ก แม้มีตุ๊กตาเพียงตัวเดียว เด็กก็สร้างจินตนการ ได้แล้วครับ จากคุณ : เซโก้4 เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 53 14:09:48

ความคิดเห็นที่ 9 สวัสดีอีกครั้งครับ ... ก็คงจะเป็นบ้างเพราะไม่ค่อยได้พบเจอโลกภายนอก .. ประตูโรงเรียนอยู่เกือบจะติดประตูบ้าน ... บ้านผมสัปรังเค แต่ผมเนรมิตมันด้วยขยะ และจิตนาการจนน่าอยู่ (คิดเอาเอง) เทียบเท่ามหาเศรษฐี (ทางใจ) ครับ ... อ่าว! .. พูดถึงนายนิดไม่ใช่หรือครับ .. ตอบเกี่ยวกับผมทำไม ... ขอบคุณครับที่แวะมาคุยด้วยเสมอๆ ... ดาเรน ... จากคุณ : ดาเรน เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 53 17:36:58

ความคิดเห็นที่ 10 เพิ่งจะได้เข้ามานมัสการพระนิดสองตอนรวด พระนิดเหมือนปู่คนหนึ่งที่คุณแม่รู้จัก ช่างคิด เหมือนขวางโลกบางครั้ง แต่น้ำจิตน้ำใจใสสะอาด คิดถึงปู่คนนั้นค่ะ.. จากคุณ : คุณแม่ใจดี เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 53 08:07:42

ความคิดเห็นที่ 11 สวัสดีครับคุณแม่ใจดี ... ขอบคุณมากครับที่เม้นท์ให้ ... สองสามวันนี้งานมากครับ .. งานครอบครัวอีกด้วย ... ผมแทบไม่มีเวลาเป็นของตัวเองเลย .. จะว่าไปผมไม่เคยมีมานานแล้ว ... อยากจะยืมชื่อของคุณคนสาธารณะมาใช้จังครับ ... "คนสาธารณะ" ดีน ... จากคุณ : ดาเรน เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 53 20:03:50

ความคิดเห็นที่ 12 สวัสดีครับคุณพีท .. และคุณ Fortunism ... ผมเห็นจำนวนเม้นท์อยู่ที่ 10 ไม่เพิ่มขึ้นจึงไม่ได้เข้ามาดู ... ที่แท้ทั้งคุณพีทและคุณ Fortunism ให้กิ๊ฟผมไว้ .. เมื่อไหร่ไม่ทราบ ... วันนี้เหงาๆ เข้ามาจึงพบ .. ขอบคุณมากครับสำหรับกิฟกำลังใจทั้งสี่กิฟs ... ตอนนี้ผมตื้อๆ อย่างไรไม่ทราบ .. เขียนอะไรไม่ออกเลยครับ ... ขอบคุณอีกครั้งครับ ... ดีน ดาเรน ... จากคุณ : ดาเรน เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 53 20:13:12