ความคิดเห็นที่ 1 "กินเลือดข้าเถอะ" ชายหนุ่มบอก  ยื่นมือไปใกล้ปากโคเวนอีกครั้ง "เลือดข้าไม่มีพิษหรอก" เมื่อชาวชามูลืมตาขึ้นมองอย่างไม่เข้าใจ   นัคทาก็ฝืนยิ้มจาง ๆ "ส่วนหนึ่งก็เพราะข้าเป็นหัวหน้าน่ะนะ  ถ้าหากใครสักคนต้องยอมตัวเป็นคนให้อาหารพวกชามู   แต่ขณะเดียวกันก็สามารถควบคุมปริมาณเลือดที่จะให้และปกป้องตัวเองได้  คนนั้นก็ควรเป็นหัวหน้าไม่ใช่หรือไง   อย่างน้อยก็จนกว่าจะวางระบบให้ดีกว่านี้" เขาเบือนหน้าไปอีกทางหนึ่ง "อีกส่วนก็มี...ข้าชอบฝันร้าย   ข้าฝันว่าให้เลือดเจ้า  แล้วเจ้าก็อาเจียนออกมา   ข้าตกใจแต่รักษาเจ้าไม่ได้   ไม่มีเลือดดี ๆ จะให้   เจ้าอาเจียนจนตาย" ...ตายแล้วอย่างไร   เจ้าก็พยายามจะฆ่าข้ามาหลายครั้งแล้ว...โคเวนนึกในใจ   แต่ไม่รู้ทำไม   เขากลับรู้สึกได้ว่านัคทาพูดจริง "ข้า...ยังไม่ได้คิดจะฆ่าเจ้าด้วยเลือดพิษ  อาจจะเป็นแผนของคนอื่นที่รับผิดชอบ  อาจจะเป็นความบังเอิญ   ข้าไม่รู้ด้วยว่าเจ้ามีลูกสาว  ข้าก็มีลูกสาวเหมือนกัน" เขายื่นมือ  พยายามจะให้โคเวนกินเลือด "กินเถอะ  กินให้มีกำลังสักหน่อย   ข้าจะขุดเจ้าออกมาเอง   เรายังไม่ต้องฆ่ากันหรอก   เราจะออกไปได้   ออกไปได้แล้วค่อยฆ่ากัน   ออกไปได้แล้วค่อยนึกถึงความจริง" ชาวชามูนิ่งเงียบพักใหญ่   แต่สุดท้ายเขาก็กลืนเลือดนัคทาไปหลายคำ ... นัคทายังคงพยายามขุดอยู่   เขาแข่งกับเวลาโดยแท้   เลือดของโคเวนไม่หยุดไหล   ไม่ว่าให้กินเลือดเพิ่มเติมเท่าไรก็แทบเหมือนเทน้ำลงในภาชนะรั่ว   ในที่สุดโคเวนเองยังบอกว่าเจ้าให้เลือดข้าตลอดเวลาฝ่ายเดียวไม่ได้  ให้ข้าให้พลังเจ้า  ให้พลังแล้วเจ้าจะทำอะไรก็ทำ   จะได้มีกำลัง   นัคทาได้ยินอย่างนั้นจึงค่อยยอมแตะตัวเขา   สุดท้ายถ่ายเทพลังและให้เลือดกันไปมาเช่นนี้  นัคทาจึงสามารถเคลื่อนย้ายของที่ตกลงมาทับออกได้พอสมควร  เขาดึงเหล็กเส้นสามเส้นออกจากร่างกายของโคเวนหลังจากนั้นประมาณเกือบชั่วโมง   ชาวชามูเจ็บปวดแทบสิ้นสติ   แต่ก็ยืนยันว่าเป็นวิธีที่ถูกแล้ว   เมื่อนัคทาให้เลือดอีกแผลของเขาจึงสมาน  แต่ดูเหมือนร่างกายก็ยังต้องใช้เวลาฟื้นตัว "ข้าต้องพักแล้ว   ไม่มีแรงเหลือสักนิดเดียว" นัคทาบอก  ทรุดนั่งลงข้าง ๆ  มองไปยังโคเวนที่ยังถูกทับตรงส่วนขา "เจ้ายังไหวใช่ไหม" "อืม" อีกฝ่ายรับในคอ "ต้องการพลังไหม" "ไม่...เจ้าเล่า  ต้องการเลือดไหม" ชาวอิยาถามกลับ "ไม่เป็นไร" โคเวนบอก "แต่ขาข้าอาจจะหักแล้ว..." "ข้าจะดูว่าในฐานมีอะไรใช้ทำรถเข็นได้ไหม   หากไม่มีข้าจะแบกเจ้าไปเอง" นัคทาชันเข่าขึ้นกอดไว้ "อย่าห่วงไป   ข้าเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องการแบกชาวบ้านเดินในอุโมงค์หรอก...แบกพ่อหนีชามูอยู่หลายปี" นั่นเป็นครั้งแรกที่เขาพูดกึ่งเล่นกึ่งจริงในรอบหลายเดือนนี้   ไม่สิ  อาจจะหลายปีก็ได้   ยามเป็นท่านนัคทาแห่งอิยาจะแสดงตัวไม่จริงจังได้อย่างไร   ชายหนุ่มเหลือบมองโคเวนหน่อยหนึ่ง   ในแสงสลัวเขาเห็นชาวชามูหลับตา   เมื่อครู่ตอนที่โคเวนบอกว่าจะให้เขากิน   นัคทาเพิ่งทราบว่าอีกฝ่ายคิดอย่างไรกันแน่   น่าแปลก  เขาคิดมาตลอดว่าโคเวนตั้งใจให้อิยากลับเป็นทาสอีกครั้ง   ที่จริงโคเวนก็อาจจะคิดอย่างนั้นจริง ๆ ก็ได้  แต่นัคทาไม่นึกว่าอีกฝ่ายจะยังคำนึงถึงความเมตตากรุณา   เขาคิดว่าตนก่อความแค้นไว้มากเกินกว่าจะเป็นเช่นนั้นได้แล้ว โคเวนยังเป็นโคเวน "เจ้าทำอะไรกับเลือดหรือเปล่า  นัคทา" ชาวชามูถามในความมืด "เปล่านี่" อีกฝ่ายแปลกใจที่จู่ ๆ ถูกถามเช่นนั้น "ทำไมหรือ" "แปลก..." โคเวนพึมพำ "ข้ารู้สึกเหมือนร่างกายจะรับเลือดเจ้าได้ง่ายกว่าทุกอย่างที่กินมาตลอดเวลานี้" "มันแปลว่าอะไร" "แปลว่าเลือดของเจ้าแปลงเป็นพลังได้ไวและง่าย   แต่ก็นั่นละ  หลายปีนี้ข้ากินมากเกินไป  อาจจะมีพลังส่วนเกินมากจนระบบทำงานไม่ค่อยสมบูรณ์" นัคทายักไหล่ "พลังของเจ้าก็แปลกดีเหมือนกัน" เขาว่า "ข้าไม่เคยเจออะไรอย่างนี้มาก่อน   แค่ได้พลังก็ไม่ต้องกินข้าวกินน้ำ  แทบไม่ต้องนอน   ไม่ต้องสัมผัสพื้นดินไม่ต้องมีแสงอาทิตย์หรือต้นไม้   ที่จริง..." เขาชะงัก  เงียบเสียง  ได้แต่พูดในใจ...ที่จริงหากอิยาสามารถได้พลังจากชามูมากพอก็อาจแทบกลายเป็นอมตะไม่รู้จักตาย  เป็นเทพเจ้าเช่นกัน "ไม่ใช่ไม่เคยเจอ  เจ้าเคยได้รับพลังของข้าแล้ว   แต่ตอนนั้นสิ้นสติไป" โคเวนพูด "เมื่อตอนเจ้ากลายร่างเป็นหมาป่า   ข้าเห็นเจ้าเป็นอย่างนั้นก็ตกใจ   ข้าไม่รู้จักยาของอิยาสักอย่างจึงพยายามรักษาอย่างชามู   ตอนนั้นข้าเพิ่งกินเลือดเต็มอิ่มในรอบหลายปี   ก็มีพลังให้เจ้าพอสมควร" "...อย่างนั้นหรือ" นัคทารับหลังจากเงียบอยู่พักหนึ่ง   ก่อนจะนึกได้ "เพราะอย่างนั้นหรือเปล่า  ช่วงเวลาเปลี่ยนผ่านของข้าจึงสั้นกว่าคนอื่นมาก" ครั้นโคเวนทำเสียงไม่เข้าใจ  ชายหนุ่มก็อธิบายต่อไป "ข้าเป็นหมาป่าสมบูรณ์ในเวลาไม่ถึงวัน   แต่คนอื่นทุกคนล้วนนานกว่าข้า   บางคนก็หลายวัน  ทรมานกว่าหลายเท่า  ที่จริง...พลังของข้าก็มากและหลากหลายกว่าคนพวกนั้นด้วย" "อย่างนั้นหรือ" พวกเขายังคงพูดอะไรกันอีกหลายอย่าง   บทสนทนาแลกเปลี่ยนเข้าแทนที่ความเงียบซึ่งเคยคงอยู่นานแสนนาน   หัวข้อสนทนายังอ้อมค้อม  เลี่ยงเรื่องบางเรื่องไปราวกับมีข้อตกลงโดยปราศจากคำพูด   ทั้งคู่ต่างเหนื่อยจนสิ้นความปรารถนาจะเสียดสีโทษว่า ทวงถามความเป็นธรรม หรือพูดถึงความแค้นอีกแล้ว "โคเวน" "หือ" "เมื่อออกไปได้เราจะรบกันเหมือนเดิม   แต่ข้าจะให้เลือดลูกสาวเจ้า   เธอจะไม่ตาย   เรื่องนี้ข้าสัญญาได้   และจะไม่ทวนคำ" นัคทาเอนร่างลงนอน "ราตรีสวัสดิ์นะโคเวน" "ขอบคุณ  ราตรีสวัสดิ์นัคทา" นั่นเป็นการพักนอนครั้งแรกที่เขาไม่ได้ผูกมือเข้าด้วยกัน เมื่อตื่นอีกครั้งนัคทาก็รื้อซากสิ่งของที่ทับขาโคเวนอยู่   เขาดึงร่างชาวชามูออกมาจนได้   แต่เพราะกระดูกขาหักเป็นท่อน ๆ และไม่มีอุปกรณ์พอจะดัดแปลงเป็นรถเข็น  นัคทาจึงตัดสินใจแบกไป "เจ้าก็คงไม่ได้หนักกว่าพ่อข้าเท่าไรนักหรอก" ชายหนุ่มบอก  ยักไหล่ "อย่าคิดมากอะไรเลย   ข้าก็ยังต้องการพลังของเจ้าอยู่   ข้ายังไม่อยากตาย" "หากต้องการพลังก็บอกข้า" โคเวนตอบ "หากต้องการเลือดก็บอกข้า" นัคทาแกล้งย้อนคำกึ่งเล่นกึ่งจริง "เออ...เข้าทีดีไม่ใช่หรือ   ประกอบร่างกันเป็นเครื่องจักรสมบูรณ์ในตัวพอดี   ให้พลังงานกันเองได้   แทบไม่มีอะไรเป็นของเสียเหลือทิ้งเลย" ชายหนุ่มชะงักกับถ้อยคำดังกล่าวนิดหนึ่ง   ราวนึกอะไรขึ้นได้   แต่ชั่ววินาทีเขาก็รู้สึกว่าไม่มีเวลาจะมามัวครุ่นคิดอ้อยอิ่งอีกต่อไป   ดังนั้นจึงแบกร่างโคเวนขึ้น...โคเวนหนักกว่าพ่อของเขาไม่มากจริง ๆ   น่าขอบคุณที่ชามูเป็นเผ่าร่างเล็กกระดูกเล็กเช่นนี้เอง "เอ้า  ออกเดินทาง" เมื่อข้ามไปอีกฝั่งของฐานใต้ดินก็พบอุโมงค์มืดมิดทอดยาวออกไป   มีร่องรอยเสียหายมากกว่าช่วงแรกที่ผ่านมามาก  คล้ายกับมีใครพยายามทำลายจนผนังเป็นรอยสึกกร่อนและไฟเทียมแตกทุกดวง   แต่น่าเสียดายที่ท่อโลหะไม่ได้ปริจนรากไม้หรือดินสามารถตกทะลุลงมา   นัคทาจึงยังคงขาดพลังที่เขาควรได้จากธรรมชาติต่อไป "ดูเหมือนไม่ใช่แรงระเบิดเคมี" โคเวนพึมพำเมื่อพิจารณาร่องรอยเหล่านั้นใกล้ ๆ "ดูเหมือนคลื่นความร้อนหรือคลื่นพลังอย่างอื่น  หากไม่ใช่อาวุธแบบที่กระจายพลังแบบนี้   ก็อาจเป็นพลังของอิยาหรือชามู" "บางทีระเบิดนั่นอาจวางดักไว้สำหรับใครก็ตามที่จะมาทำลายฐาน...แต่ก็ดีแล้ว  แสดงว่ามีทางเข้าได้อีกทาง" "ถ้าหากคนที่เข้ามาจากอีกทางพยายามทำลายฐานจริง  แสดงว่าเขาไม่ต้องการให้ฐานคงอยู่   อีกทางนั้นอาจถูกปิดตาย" "ไม่หรอก   ในเมื่อยังมีอากาศอยู่  ไม่อับจากกลายสภาพเป็นพิษแสดงว่ามันต้องยังพอมีช่องถ่ายเทได้" บทสนทนาดำเนินต่อไปราวกับความเงียบกลายเป็นของน่ากลัว   แน่นอนว่าไม่อาจสนิทสนมดังหลายปีก่อนได้   นัคทาชั่งใจครั้งแล้วครั้งเล่า   เขาควรจะกล่าวคำขอโทษดีไหมในระหว่างที่นัคทาแห่งอิยาไม่อยู่เช่นนี้   แต่ชายหนุ่มก็รู้ดีว่าคำขอโทษเป็นสิ่งกลวงเปล่าปราศจากความหมาย   ทุกอย่างร้ายแรงเกินเพียงขอโทษแล้ว  อีกอย่างเมื่อออกไปได้   เมื่อนัคทาแห่งอิยากลับมา  สถานการณ์ย่อมกลายเป็นดังเดิมอย่างไม่อาจเลี่ยงได้   โคเวนก็เห็นแล้วว่าเขาเป็นคนกลับกลอกอย่างไร   จะให้เห็นมากกว่านี้ไปทำไม "ข้าอยากรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นในอุโมงนี้    ถ้าหากสามารถเข้าใจได้ด้วยเทคโนโลยีหรือวิธีการทางโบราณคดีใด  อาจจะได้รู้ประวัติศาสตร์จริง ๆ" โคเวนเอ่ยขึ้นมา "ถ้าหากมีประวัติศาสตร์จริง ๆ พวกชามูอื่น ๆ จะรับได้ไหม" "ตอนแรกก็คงรับไม่ได้   แต่ที่จริงในใจของเราเต็มไปด้วยกำแพงมากมาย   ทุกคนต่างคิดว่ากำแพงข้ามไม่ได้จนชิน  ยามกำแพงทลายต่อหน้าย่อมตกใจ...อาจพาลโกรธแค้นคนที่ทำลายความมั่นคงนั้นด้วย   แต่เมื่อเวลาผ่านไปคนที่กล้าหาญจะผ่านซากกำแพงไปได้   คนที่กล้าหาญจะมีชีวิตต่อไป   อะไร ๆ ก็จะเปลี่ยนแปลง" โคเวนนิ่งไปพักหนึ่ง "เจ้าเองเที่ยวไปบอกอิยาอื่น ๆ ว่าชามูไม่ใช่เทพเจ้า   หลายปีนี้ก็คงลำบากมากใช่ไหมเล่า" ...ยังเดาได้แม่นเหมือนเดิม...นัคทานึกในใจ พวกเขาก็ยังคงแลกเปลี่ยนเลือดและพลังครั้งแล้วครั้งเล่า  จนกระทั่งจำไม่ได้และนึกไม่ออกว่าอะไรเคยเป็นอะไรกันแน่  ไก่เกิดก่อนไข่หรือไข่เกิดก่อนไก่  พลังของชามูกลายเป็นโลหิตของอิยา   หรือว่าโลหิตของอิยากลายเป็นพลังของชามู  เลือดเนื้อนั้นเกิดจากที่ไหนกัน  บ่อยครั้งจนจำไม่ได้แล้วว่าให้กันและกันเพราะต้องการอยู่รอด หรือเพราะไม่ต้องการให้อีกฝ่ายตาย   หรือเพราะทั้งสองอย่าง  หรือเพียงเพราะชาจนแทบนึกอะไรไม่ออกอีกต่อไป จากคุณ : ลวิตร์ เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 53 11:22:43

ความคิดเห็นที่ 2 นานเท่าไรไม่ทราบ   ขาก็โคเวนก็ดีขึ้น  ลงเดินได้   ตอนนั้นเขาคิดว่าทั้งร่างกายของตนกับนัคทาต่างอยู่ในสภาพกึ่งจำศีล   มึนจนไม่ทันคิดด้วยซ้ำว่าเหตุใดจึงหายไวเช่นนี้ในสภาพขาดอาหาร   เขาเดินได้ก็เดินเอง   บางทีเขายังพยุงนัคทา   บางทีนัคทาก็พยุงเขาเหมือนกัน   สัญชาตญาณจะอยู่รอดคงแรงกล้ามากกระมัง "บางทีโลกนี้อาจจะคิดว่า...ไอ้เจ้าสิ่งแปลกปลอมนี่มายังไงหว่า" นัคทาเคยเอ่ยขึ้น  เขาทั้งเหนื่อยทั้งมึนจนร่างกายหลั่งสารในสมองให้กลายเป็นปลอดโปร่งขึ้นมาแล้ว   คล้าย ๆ กับพวกนักบวชที่อดอาหารนานกระทั่งจากทุกข์ทรมานก็กลายเป็นสติแจ่มใสได้ "หือ" โคเวนส่งเสียงในคอ   ต่างคนต่างนั่งพิงผนัง   มองเพดาน "สิ่งแปลกปลอมทั้งสองอย่างนี้   คนบนโลกกับทาสที่พวกเขาสร้าง   บางทีดาวดวงนี้อาจจะคิดว่า...ก็ในเมื่อทาสขาดสารอาหารแล้วจะทำยังไงดี   ในเมื่อสารอาหารที่ต้องการนั้นต้องมาจากโลก   ทาสก็เลยต้องกินนาย  เพราะมีแต่นายที่มาจากโลกเดียวกัน" นัคทาพูดเหมือนฝัน "ส่วนนายก็เหมือนกัน   จะอยู่ในโลกแปลก ๆ นี้ได้ก็คงต้องการพลังจากทาส   เพื่อจะได้มีพลังกระทั่งปรับตัวเข้ากับโลกนี้ได้    ข้าไม่เข้าใจตรงที่เป็นหมาป่าหรอก   แต่สักวัน...อาจจะเข้าใจ   มันอาจจะเกี่ยวกับการปรับตัวของอิยา" "อย่างนั้นหรือ" "โลกนี้เล่นตลกกับพวกเรา...หรือไม่ใช่" นัคทาหัวเราะหึ ๆ ต่อไป "มันคิดว่าช่วยไม่ได้   ในเมื่อมีตัวประหลาดที่ไม่เข้ากับวงจรอะไรสักอย่างลงมา   ก็ทำให้มันสองตัวเป็นวงจรกันเองแล้วกัน   กินกันและกันเองไปจนกว่าจะทำอะไรได้   เป็นห่วงโซ่อาหารของกันและกัน   หมดเรื่องหมดราวดี" "แต่อิยาก็ไม่ต้องการชามูอีกแล้ว   ไม่ใช่หรือ   ไม่เป็นหมาป่าก็ยังอยู่ได้สบาย" นัคทาหันไป "ไม่มีชามูข้าก็ตายในท่อนี้" เขาพูดจริงจัง   โคเวนส่งเสียงหึในคอ   ไม่รู้ว่ากึ่งเหยียดหยาม  ปลงตก  หรือกำลังคิดอะไร "ไม่มีอิยาข้าก็ตายในท่อนี้เหมือนกัน" ชาวชามูทวนคำ นานหลังจากนั้นจึงเห็นแสงสว่างรำไร   เมื่อแรกไม่อยากมั่นใจนัก   จนกระทั่งเข้าใกล้มากแล้วนัคทาจึงเริ่มกระตือรือร้น   สัญชาตญาณของเขาบอกว่าใช่   เขาแทบจะลากโคเวนไปด้วยความตื่นเต้น...แสงอาทิตย์  อากาศบริสุทธิ์   ต้นไม้ ดูเหมือนปากทางนั้นจะเคยถูกระเบิดทำลายมาแล้ว   แต่เพราะทำลายนั่นเองจึงเปิดโอกาสให้รากไม้ชอนไชลงมา   ให้ต้นไม้ขึ้นค้ำปากอุโมงค์ไว้   รากฝังลึกรอบ ๆ และเปิดช่องให้ส่วนที่ไม่มีดินแข็งทลายลงกลายเป็นโพรงตรงโคนไม้   แม้จะแคบปีนลำบากนัคทาก็ยังใช้ร่างหมาป่าตะกายออกไปได้   เขาคืนร่างโดยไว  ดึงแขนโคเวนลากออกมา ชาวอิยาหัวเราะตลอดเวลา   หัวเราะเกือบเหมือนบ้า   เหมือนคนที่ไม่นึกว่าจะรอดแล้วกลับได้รับการปลดปล่อย   กลับรอดชีวิตได้   ...ป่ารอบตัว   กลิ่นต้นไม้   แสงอาทิตย์อบอุ่น   ได้สัมผัสแผ่นดินอีกครั้ง   เขาสูดลมหายใจ   กางแขนออกแทบจะวิ่งออกไปกอดต้นไม้หรือจูบแผ่นดิน "ข้าจะหาอะไรกิน" เขาบอกโคเวนด้วยเสียงตื่นเต้นดีใจ "กินของจริง ๆ แล้วจะได้มีเลือดให้เจ้า" ชาวชามูเงียบมาก   ไม่ได้พูดอะไรเลยแม้เมื่อนัคทาที่ยินดีเข้าป่าไปหาพวกพืชที่กินได้   เขาบอกว่าไม่รู้กระเพาะลำไส้ตนเป็นอย่างไร   จึงควรต้มเคี่ยวให้เปื่อยก่อนค่อย ๆ กิน   แต่ดูเหมือนร่างกายจะไม่เป็นอะไรมากเท่าที่คิด...พลังของโคเวนยอมเยี่ยมจริง ๆ โคเวนเงียบอยู่ตลอดเวลานั้น   ตลอดเวลาที่นัคทาตัดไม้ทำภาชนะ  ก่อไฟตั้งค่าย   เขาเงียบตอนที่ชาวอิยานั่งต้มอาหาร   ถูมือดีใจว่าตนจะได้กินอะไรสักที "กินแล้วจะให้เลือดเจ้า   รับรองว่าเลือดดีกว่าตอนอยู่ในท่อบ้า ๆ นั่น" นัคทาบอก "ช่างเถอะ" ชาวชามูพูด "หือ" อีกฝ่ายชะงัก   แปลกใจ "ข้าคิดจะฆ่าเจ้าตอนยังมัวตื่นเต้นดีใจ   ยังเหลือพลังพอทำได้" โคเวนบอก "แต่ข้าลอบฆ่าเจ้าไม่ลง   อย่างไรก็ทำไม่ได้  จิตใจคงอ่อนแอเกินไป” ครั้นแล้วดวงตาของชายหนุ่มกลับกร้าวขึ้น “ถึงอย่างนั้น ข้าเองก็ไม่คิดตาย  หากคิดรบจงมารบกัน  ไม่ต้องถ่วงรอจังหวะให้เสียเวลา" นัคทาขยับจะเอ่ยปาก  แต่แล้วเขาก็ชะงัก...เสียงของนัคทาแห่งอิยากลับคืนมา เสียงของความจริง จากคุณ : ลวิตร์ เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 53 11:23:38

ความคิดเห็นที่ 3 อา ตานี้ล่ะ ดราม่าของจริงแน่เลย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 53 14:35:48

ความคิดเห็นที่ 4   เอิ่ม พูดไม่ออก รอดูต่อไป จากคุณ : LaGooNz เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 53 15:52:11 A:58.11.18.210 X: TicketID:189682

ความคิดเห็นที่ 5 อยากอ่านเรื่องของเด็กที่เป็นลูกครึ่งของสองเผ่านี้จัง จะมีบ้างไหม? จากคุณ : Beauty&Stupid เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 53 16:26:14

ความคิดเห็นที่ 6 ^ ไม่ได้อะค่ะ  มันนอนกันได้แต่จะไม่มีลูก  คล้าย ๆ ม้ากับล่อเน่อ (มาแก้จ้า  ผิดพลาดเล็กน้อย - -'') แก้ไขเมื่อ 29 ส.ค. 53 21:48:59 จากคุณ : ลวิตร์ เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 53 16:39:13

ความคิดเห็นที่ 7 ขอรับคำเสนอ เอาผ้ามามัดปากโคเวนไว้หน่อยดิ๊ แง่งๆ จากคุณ : ทินา (ทินา) เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 53 16:53:09

ความคิดเห็นที่ 8 อา.. ดีกันได้เดี๋ยวเดียวเอง จากคุณ : Bangkokian เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 53 18:31:39

ความคิดเห็นที่ 9 กี๊ซ มาเรื่อยๆ ตามเมนต์ไม่ทัน >w< เริ่มดูทำท่าจะปรองดองกันได้แล้ว  อย่าเพิ่งแตกคอกันอีกน้า ~~~ จากคุณ : Draconia เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 53 18:33:05

ความคิดเห็นที่ 10 อยากอ่านเรื่องของเด็กที่เป็นลูกครึ่งของสองเผ่านี้จัง จะมีบ้างไหม? ฮั่นแน่ แสดงว่า นึกถึงนิยายวิทยาศาสตร์ ที่มนุษย์ถูกส่งไปต่างดาวในยานอวกาศขนาดยักษ์ และแบ่งเป็นสองเผ่าพันธ์ เพื่อไม่ให้มีการสร้างลูกหลานที่มีแต่จุดเด่น ปราศจากข้อด้อย เรื่องไรหว่า? ได้รับรางวัล nebula ด้วยนี่นา ... จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 53 19:14:31

ความคิดเห็นที่ 11 อือ เคยเม้นต์ยังงี้แล้ว, แต่ว่า... ก็ตัวเขียนให้คนเค้าแหกปากก้องฟ้าทำไมเล่า >_< จากคุณ : POLLUX^.^ เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 53 21:51:55

ความคิดเห็นที่ 12 ฮั่นแน่ แสดงว่า นึกถึงนิยายวิทยาศาสตร์ ที่มนุษย์ถูกส่งไปต่างดาวในยานอวกาศขนาดยักษ์ และแบ่งเป็นสองเผ่าพันธ์ เพื่อไม่ให้มีการสร้างลูกหลานที่มีแต่จุดเด่น ปราศจากข้อด้อย เปล่าค่ะ ไม่ได้นึกถึงเลย เพราะว่าไม่รู้จัก ไม่ชอบอ่านนิยายวิทยาศาสตร์ค่ะ แค่คิดตามเรื่องที่ผู้เขียนเขียน คิดถึงความลักลั่นย้อนแย้งของสองเผ่าที่ขัดแย้งกันอย่างรุนแรง โดยที่จริง ๆ แล้วต่างฝ่ายต่างก็มีชีวิตอยู่เพื่อค้ำจุนกันและกัน แค่อยากรู้ว่า ถ้ามีเด็กที่เกิดขึ้นมาระหว่างสองเผ่านี้ เด็กคนนั้นจะถูกโยนไปทางไหน และแนวความคิดของเด็กคนนั้นเองจะเป็นอย่างไร (รวมทั้งสรีระของเด็กเองจะมีคุณสมบัติแบบไหนด้วย) ก็แค่เนี้ยค่ะ เห็นคุณแมวเหมียวพุงป่อง Comment ทำนองเห็นแล้วคิดถึงเรื่องนั้น แนวเรื่องเหมือนเรื่องนี้มาหลายครั้งแล้ว ไม่ทราบว่าเป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ? มีชีวิตอยู่โดยระแวงจับผิดคนอื่นไม่มีความสุขหรอกค่ะ จริง ๆ นะ จากคุณ : Beauty&Stupid เขียนเมื่อ : 29 ส.ค. 53 22:02:06

ความคิดเห็นที่ 13 ^ คุณ Beauty&Stupid ใจเย็นๆ ค่า คุณแมวฯแกคงอ่านมากก็เลยคิดต่อไปเรื่อยน่ะค่ะ แต่ก็เห็นด้วยนะว่าพูดแบบนี้บ่อยๆ จะบั่นทอนกำลังใจคนเขียนเสียเปล่าๆ แต่ว่าคุณแมวฯ คะ เรื่องที่คุณว่านี่หมายถึง Captive universe ของ Harry Harrison รึเปล่า (โลกบนยานเป็นแอซเทค?) ถ้าใช่ พล็อตมันไม่ใช่อย่างที่คุณเล่าเลยนะคะ (เหมือนแค่มียาน+มีสองเผ่า) แถมยังไม่ใช่หนังสือรางวัลเนบิวล่าด้วยนี่นา มันต้องเป็นอย่างนี้ต่างหาก สปอยล์ Captive universe นะคะ . . . . . . . การที่คนถูกแบ่งเป็นสองเผ่าและทำให้โง่ไม่ได้มีขึ้นเพื่อป้องกันการสร้างลูกหลานที่มีแต่จุดเด่น แต่เพื่อให้ได้คนเชื่องๆ ที่เหมาะกับการอยู่ในที่จำกัดเป็นเวลานาน ไม่ฉลาดจนตีกันต่างหาก และมีแผนการว่าพอถึงโลกใหม่ก็จะให้สองเผ่าผสมพันธุ์กันได้ลูกฉลาดล้ำ ถ้าจำไม่ผิดปมหลักอยู่ที่พวกคนเฝ้ายานดันเพ้อคิดว่าเป้าหมายที่แท้จริงคือการเดินทางไม่ใช่การตั้งรกร้างจนขับยานเลยไปด้วย พอพระเอกซึ่งเกิดจากการลักลอบได้เสียของพ่อแม่จึงฉลาดรู้เข้าก็จะสั่งให้ย้อนยานกลับ . . . . . -จบการสปอยล์- จะเห็นว่าประเด็นที่เหมือนกันก็มีแค่ โลกนี้มีสองเผ่าเองอะ ความเป็นมาก็ต่างกัน (วิวัฒนาการ vs วิทยาการ) การนำไปสู่ความรุ่งเรืองก็ต่างกัน (symbiote ซึ่งต้องเกิดขึ้นทุกรุ่น vs การสืบลูกหลานทำให้รุ่นต่อไปฉลาด) ประเด็นก็ต่างกัน (เข้าใจว่าคนวางแผนในเรื่องนั้นเป็นทรราชย์อะไรสักอย่างนะ น่าจะออกวิพากษ์แนวเจตจำนงอิสระไรทำนองนั้น แล้วก็มีอะไรศาสนาความเชื่อนิดหน่อย) ปล. ถ้าไม่ใช่ก็ถือว่าเราเขียนอะไรเรื่อยเปื่อยละกันนะคะ จากคุณ : ทินา (ทินา) เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 53 09:49:47

ความคิดเห็นที่ 14 อยากจะเรียนถามชื่อหนังสือที่ว่าได้รางวัลเนบิวล่านั่นอยู่ กะจะไปหามาอ่านสักหน่อย รบกวนคุณเหมียวพุงป่องช่วยบอกชื่อเรื่อง ชื่อผู้แต่งให้หน่อยได้ไหมคะ เผื่อๆ จะได้เปิดหูเปิดตาขึ้นมากะเขาบ้าง อิฉันก็กบในกะลาค่ะ คงต้องรบกวนผู้รอบรู้กว้างขวางอย่างคุณแล้วล่ะค่ะ อยากทราบว่ามันมีอะไรที่เหมือนหรือว่าคล้่ายหรือว่าต่างกันยังไง น่าสนใจดีนะคะ จากคุณ : NoxNoctis เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 53 10:50:44

ความคิดเห็นที่ 15 เฮ้อ หมดเวลาฮันนีมูนแล้วสินะ - -” กลับสู่โลกความจริงกันต่อ จากคุณ : Lastquarter เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 53 12:38:07

ความคิดเห็นที่ 16 วงจรการกินไม่มีที่สิ้นสุด... จากคุณ : เจรามี (เจรามี) เขียนเมื่อ : 30 ส.ค. 53 17:31:44

ความคิดเห็นที่ 17 ^O^ ทักทายพี่ปันค่ะ กินและกินจริงๆ อ่านไปแอบฮา ตายแล้วอย่างไร เจ้าก็พยายามฆ่าข้ามาหลายครั้ง 555+ จริงของมัน จากคุณ : เหมันต์ใบไม้ผลิ เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 53 10:56:34

ความคิดเห็นที่ 18   โธ่ โคเวนน้อยใจ ต้องบอกว่ายินดีต้อนรับ นัคทา คนเดิมด้วยความคิดถึงมากๆ และโคเวนตอนหลังนี้ก็น่าหักคอมากๆเช่นกัน จากคุณ : ธารธารา เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 53 15:25:00 A:202.41.167.241 X: TicketID:254920

ความคิดเห็นที่ 19 เปิดตอนที่ 10 ครึ่งหลังกับ 11 ครึ่งแรกไม่ได้คะ TOT เลยยังไม่ได้อ่านตอนที่เหลือ ลุ้นจัง ก็เข้าใจความคิดของทั้ง 2 ฝ่าย แต่ก็อยากให้คืนดีกันได้ จะมีวันนั้นมั้ยน่า อยากให้ทั้งคู่นึกถึงตอนที่เป็นโคเว่นกับนัคคาที่ไร้เดียงสา แก้ไขเมื่อ 31 ส.ค. 53 19:50:05 จากคุณ : K.belle (K.belle) เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 53 19:48:24

ความคิดเห็นที่ 20 ...นัคทาเป็นเด็กไปเลย.. ดีใจ ตื่นเต้นจนลืมระวัง.. อ่านแล้วแบบว่า ..ได้เห็นริมฝั่งซักครั้งดีใจ.. ขึ้นบกทีไรให้แสนปรีดา ปลื้มหนักหนาแทบจูบดิน... (อย่าเช็คอายุเค้านะตัวเธอว์ เค้าแค่ชอบเพลงเก่าเฉย ๆ จิง ๆ นะ) จากคุณ : วารี (varavari) เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 53 21:17:57

ความคิดเห็นที่ 21 อะโห รอดออกมาได้ก็จะฆ่ากันอีกแล้วหรือ โคเวนนะโคเวน ตอนใกล้ตายก็ให้ความร่วมมือกันดิบดี พอเห็นทางรอดก็จะห้ำหั่นกันอีกแล้ว น่าตีทั้งคู่จริงๆ จากคุณ : เรียวรุ้ง เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 53 15:25:12

ความคิดเห็นที่ 22 ธรรมชาติของสิ่งมีชีวิตจริงๆ ต้องการการแข่งขัน กับอะไรซักอย่างตลอดเวลา ถ้าสงบเกินไปก็หันมาตีกันเอง ช่วงชิงความเป็นที่หนึ่งของเผ่าพันธุ์ จากคุณ : MOMIJI_99 เขียนเมื่อ : 4 ต.ค. 53 08:48:18

ความคิดเห็นที่ 23 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9782419/W9782419.html จากคุณ : ลวิตร์ เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 53 20:51:39