ความคิดเห็นที่ 1   ==ความทรงจำในวัยเด็ก==     ตอนเด็กๆ ฉันเป็นเพียงเด็กสาวที่เรียกได้ว่าเพ้อฝัน และศรัทธากับความรักอย่างมาก อาจจะเป็นเพราะว่าฉันเองก็เหมือนเด็กผู้หญิงทั่วๆไป ที่ดูการ์ตูนเจ้าหญิงเจ้าชาย และฝันว่าสักวันฉันจะได้เจอเจ้าชายของฉัน เรารักกัน และจะมีความสุขด้วยกันตลอดไป มันคงต้องเหมือนในนิทานที่พวกผู้ใหญ่เขาชอบเล่าให้ฟัง     ตัวฉันชื่อ “หลิง” เดิมทีฉันเกิดที่ กทม. แต่ภายหลังครอบครัวฉันได้ย้ายมาอยู่ในเมืองเศรษฐกิจแห่งหนึ่ง ทางตอนใต้ของประเทศไทย     ตอนที่ฉันยังเด็ก ฉันเป็นเด็กผู้หญิงที่ค่อนข้างน่าเกลียด เป็นเด็กตัวอ้วนๆ ที่ไม่มีอะไรเด่นเลยสักอย่าง     พูดถึงความรักของฉัน ตัวฉันมีความรักครั้งแรกเมื่อสมัยเรียนโรงเรียนประถม เป็นความรักแบบปั๊ปปี้เลิฟ สมัยนั้นเพราะเพื่อนๆจับคู่ให้ และฉันเองก็รู้สึกว่าเด็กผู้ชายคนนั้นน่ารักดี เด็กผู้ชายคนนั้น ชื่อว่า “บอย”     ฉันคิดว่าความรักเป็นสิ่งที่ดีนะ เป็นเหมือนแรงบันดาลใจให้เราอยากไปเรียนทุกวัน มีความสุขในทุกๆวัน ขอแค่ได้เห็นหน้าเขาก็พอ แต่เหมือนบอยเขาจะไม่ค่อยแฮปปี้หรอก คิดดูสิ บอยเขาออกจะน่ารัก เรียนเก่ง ใครจะอยากถูกจับคู่กับคนอย่างฉันล่ะ ------------------     รักครั้งนั้นก็จบลง พร้อมกับการย้ายโรงเรียนใหม่ของทุกคน ตอนฉันขึ้น ม.ต้นใหม่ๆ ฉันเองก็ใจหายที่จะไม่ได้เจอบอยอีกแล้ว แต่ว่าตอนนั้นยังเด็กนัก ฉันเองก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากมาย จนได้มาเจอกับ “ต้น”     “ต้น” ผู้ชายคนนี้ถือว่าเป็นรักครั้งแรกของฉันเลยก็ได้ มันไม่เหมือนกับบอย เขาเป็นเพื่อนสนิทของฉันเอง เป็นคนเรียบร้อย เรียนก็เก่ง เล่นกีฬาก็เยี่ยม ฉันแอบชอบเขามาตั้งแต่ ม.1 จนขึ้น ม.3 ฉันคอยทำอะไรเพื่อเขาตลอด จนเมื่อเขารู้ความรู้สึกของฉัน เขาก็เปลี่ยนไป เขาไม่คุยกับฉันอีกเลย ตอนนั้นฉันเสียใจมาก ขนาดแค่เพียงเห็นหน้าเขา ฉันก็ถึงกับร้องไห้ออกมา ฉันรู้ดี ว่าฉันมันไม่มีอะไรคู่ควรกับเขาเลย ฉันออกจะน่าเกลียดซะขนาดนี้     อยู่มาวันหนึ่ง ต้นยิ้มให้ฉัน ทำดีกับฉัน ฉันเองก็งงๆ ตอนนั้นจำได้ว่าเพื่อนๆทุกคนดีใจกันมาก เพราะว่าทุกคนเชียร์ฉันกับต้นมาตลอด และแล้วเราก็เป็นแฟนกัน (โดยที่ยังไม่เข้าใจความหมายของมันสักเท่าไหร่) ต้นเป็นแฟนคนแรกของฉัน ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าฝันไป ตลอด 2-3 ปีที่ฉันแอบชอบเขามาตลอด ตอนนี้เป็นความจริงแล้ว     หลังเลิกเรียนเราจะไปกินไอศครีมกัน เล่นวอลเล่ย์บอลด้วยกันหลังเลิกเรียน เวลาฉันกลับบ้านต้นก็จะไปส่งฉันขึ้นรถ เป็นอะไรที่มีความสุขมากๆ ฉันคิดว่าฉันเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก     แต่แล้ว เวลาแห่งความสุขมันแสนสั้นนัก ฉันจำไม่ได้ว่ามันสั้นขนาดไหน อาจจะ 1 เดือน อาจจะแค่ 2 สัปดาห์ ที่ฉันคบกับเขา และแล้วเขาก็มาบอกฉันว่า     “เราไม่เคยชอบเธอเลยนะหลิง เพียงแค่เรารู้ว่าเธอชอบเรา เราก็เลยอยากลองคบกันดู”     ประโยคนั้นทำให้ฉันแทบบ้า เหมือนตัวเองถูกหลอก หากไม่ได้คิดอะไรแล้วมาคบกับฉันทำไม ตอนนั้นคิดว่า หากรู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้ ยอมเป็นแค่คนแอบรักยังดีซะกว่า มาคบกันแล้วทิ้งกันไปแบบนี้.... ------------------ แก้ไขเมื่อ 31 ส.ค. 53 22:47:53 จากคุณ : ผู้อ่าน pantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 53 22:08:31

ความคิดเห็นที่ 2   ม.3 เทอมสุดท้าย อาจเป็นเพราะฉันเริ่มโตขึ้น รูปร่างของฉันเปลี่ยนแปลงไปตามวัย ฉันตัวสูงขึ้นมาก และอยู่ๆน้ำหนักก็ลดฮวบ     ฉันเองก็รู้สึกได้ว่าฉันเปลี่ยนไปมาก ยอมรับว่าตัวเองไม่น่าเกลียดอีกต่อไป และตอนนั้นเองที่ฉันเริ่มมีเด็กหนุ่มเข้ามาขายขนมจีบบ้าง ฉันเองไม่เคยมีใครมาชอบ ก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน แต่ไม่ได้สนใจใครนัก เพราะในใจของฉันเองก็ยังลืมต้นไม่ได้อยู่ดี     วันวาเลนไทน์ ฉันไปเรียนตามปกติ เมื่อเดินไปถึงโต๊ะ ก็พบว่าบนโต๊ะของฉันมีดอกไม้ตั้งอยู่เต็มไปหมด ฉันถามเพื่อนๆว่าเป็นดอกไม้ของใคร บางดอกเป็นของเพื่อนฉัน บางดอกไม่มีใครยอมรับว่าเป็นเจ้าของ     ฉันจึงโยนดอกไม้ที่ไม่มีเจ้าของพวกนั้นลงถังขยะทันที ทำเอาเพื่อนๆของฉันตกใจ ต่างคนต่างบอกว่าฉันไม่น่าทำแบบนี้เลย ตอนนั้นอาจเป็นเพราะยังเด็ก และคิดว่า ฉันไม่แคร์ บางคนเอา จ.ม.รักมาให้ ฉันก็ฉีกทิ้งต่อหน้าโดยที่ไม่อ่าน       ตอนนั้นคิดแค่ว่าฉันเองก็เคยเป็นแบบนี้ เคยชอบต้น เคยทำอะไรให้ต้น แต่ว่าเขาก็ไม่เห็นจะรักฉันเลย... ------------------ จากคุณ : ผู้อ่าน pantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 53 22:52:23

ความคิดเห็นที่ 3   ==ความทรงจำที่ยังคงตามติด==          ฉันเรียนจบ ม.ต้น โดยที่ฉันเองก็ยังลืมต้นไม่ได้ ต่อมาเมื่อฉันเข้าม.ปลาย ได้มาอยู่โรงเรียนใหม่ ฉันไม่คิดเลยว่า ฉันจะได้มาเรียนที่เดียวกับ “ต้น” อีก         ฉันมาอยู่โรงเรียนใหม่ แค่วันแรกที่ปฐมนิเทศ ก็มีคนมาจีบฉันหลายคน จนฉันเองก็เริ่มชินไปซะแล้ว ส่วนต้นเข้ามาเรียนที่นี่ ก็กลายเป็นคนที่ป๊อปปูล่ามากๆเช่นกัน         ฉันกับต้น เราต่างทำเป็นไม่รู้จักกัน จริงๆหลังจากเลิกกันไปแล้ว เราก็ไม่เคยคุยกันอีกเลย  ทั้งๆที่เราเองก็เจอกันทุกวัน ------------------         วันหนึ่งฉันไปเดินห้างกับเพื่อนๆ มีผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาขอเบอร์ฉัน ชื่อว่า “เบนซ์” เขาเรียนอยู่อีกโรงเรียนหนึ่ง เบนซ์เป็นคนหล่อมาก ฉันรู้จักกับเบนซ์ได้ไม่นาน ก็ตกลงคบกับเขา         ฉันกับเบนซ์จะไปเที่ยวด้วยกันทุกวันหยุด จะคุยโทรศัพท์ด้วยกันทุกคืนก่อนนอน แต่ว่าฉันเองรู้สึกว่ามันไม่ใช่ ฉันไม่รู้สึกดีกับสิ่งที่ทำอยู่ ฉันไม่มีความสุขเหมือนเท่าเวลาอยู่กับต้น บางทีเวลาที่ไปเที่ยวด้วยกัน เบนซ์เป็นคนมือไว มักจะโอบฉันบ่อยๆ ซึ่งฉันไม่ชอบเอาซะเลย (ฉันค่อนข้างจะหวงเนื้อหวงตัว)         ฉันพยายามออกห่างจากเบนซ์ ไม่ยอมออกไปไหนด้วยกัน ไม่ยอมรับโทรศัพท์ และทำตัวห่างเหินไป มีอยู่วันหนึ่งเขาขอมีอะไรกับฉัน ฉันตกใจมาก แต่ฉันทำเป็นพูดติดตลกไปว่า            “เบนซ์ นายจะบ้าเหรอ จะทำอะไรชั้นน่ะ อย่าพูดเล่นน่า” ฉันพูด          ทั้งๆที่ในใจฉันรู้แล้วว่าฉันไม่ชอบแบบนี้ รู้สึกว่ามันเป็นการไม่ให้เกียรติ และฉันเองก็คิดมาตลอดว่าจะไม่ยอมมีอะไรกับใครจนกว่าจะแต่งงาน  หลังจากวันนั้น ฉันก็ไม่ยอมไปเจอเบนซ์อีกเลย ต่อมาฉันก็บอกเลิกเขาโดยให้เหตุผลว่า แม่ฉันไม่อนุญาตให้ฉันมีแฟน         หลังจากนั้นเบนซ์ก็ยังมาหาฉันที่หน้าโรงเรียนเวลาเลิกเรียน แต่ฉันไม่สนใจ ทำเป็นไม่รู้จัก ทำเป็นไม่เห็น ครั้งสุดท้ายที่ได้ข่าวของเบนซ์ เขาไปพูดกับเพื่อนฉันว่า ฉันเป็นคนใจร้ายมาก         ฉันไม่เสียใจกับสิ่งที่ทำลงไป เพราะว่าฉันไม่ชอบผู้ชายแบบนี้ จะมองว่าฉันหัวโบราณก็ได้ ฉันกลับสบายใจซะอีกที่เลิกกับเบนซ์ได้ซะที ------------------          ฉันกับเบนซ์ก็คบกันมาระยะหนึ่งแล้ว แต่ลึกๆฉันเองก็ยังไม่ลืมต้น จะลืมได้ยังไง ในเมื่อยังเจอเขาที่โรงเรียนอยู่ทุกวัน แล้ววันหนึ่ง....         “นี่ๆหลิง ต้นเป็นคนยังไงเหรอ” เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งยิงคำถามใส่ฉัน         “ ?... ทำไมถึงมาถามฉันล่ะ ฉันจะไปรู้ได้ยังไง” ฉันยิ้มตอบไป         “เธอจะไม่รู้ได้ไง ก็ต้นบอกว่าเธอเป็นแฟนเก่าเขานี่นา ฉันบอกตรงๆนะว่าฉันชอบเขา... ต้นบอกว่า ถ้าใครจะชอบเขา ต้องมาบอกเธอก่อนอ่ะหลิง ดูเขาแคร์เธอจังเลยนะ เลิกกันไปตั้งแต่โรงเรียนเก่าแล้วแท้ๆอ่ะ งี้ฉันจะมีสิทธิ์ไหมเนี่ยะ เฮ้อออ” พอเธอพูดเสร็จก็เดินจากฉันไป         ฉันอึ้งกับสิ่งที่เธอพูด ทำไมต้นถึงบอกคนอื่นล่ะ ว่าฉันเคยคบกับเขา ทั้งๆที่ฉันเองก็ไม่ได้บอกใครและไม่คิดจะให้ใครรู้อยู่แล้ว ------------------ จากคุณ : ผู้อ่าน pantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 53 22:59:53

ความคิดเห็นที่ 4   มีเพื่อนผู้ชายคนหนึ่ง เขาชอบฉันมาก เขาชื่อ “โอม” โอมเขาจะคอยดูแลเรื่องการเรียนให้ฉันตลอด (ในวิชาที่ฉันไม่ถนัด) วันที่เขามาสารภาพรักกับฉัน ฉันบอกไปว่า ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว เขารู้ว่าคนๆนั้นคือต้น แต่ว่าเขาก็บอกว่าไม่เป็นไร เขาจะรอ          ฉันเป็นดีเจของโรงเรียน ในตอนเช้าจะต้องไปที่ห้องเสียง คอยเตรียมสคริปกับเพลง โอมเองก็เป็นดีเจเช่นกันแต่ประจำอยู่คนละเวลากัน เมื่อถึงเวรของฉันโอมจะคอยไปเตรียมเพลงให้ฉันก่อนเสมอๆ          เพื่อนๆเข้าใจว่าฉันเป็นแฟนกับโอม โอมเองก็ไม่ปฏิเสธ ฉันบอกทุกคนว่าไม่ใช่ แต่ก็ไม่มีใครเชื่อ ก็โอมเล่นมาตามติดฉันตลอดเวลาเลย          “โอม เราไม่ได้คิดแบบนั้นกับนายจริงๆ อย่าทำให้คนอื่นเข้าใจผิดได้ไหม” ฉันพูดขึ้น          “เรารู้ ไม่เป็นไรหรอก เราจะรอ จนกว่าหลิงจะลืมต้นนะ”          “แต่นายทำแบบนี้เราอึดอัด เข้าใจไหมโอม?”          “หลิงบอกมาสิ อยากให้เราทำแบบไหน เราจะเป็นให้ทุกอย่างเลย”          และโอมก็ยังเป็นเหมือนเดิม ยังตามติดฉันเหมือนเดิม ซึ่งฉันไมได้คิดกับเขามากไปกว่าเพื่อนเลย และฉันก็อึดอัดเอามากๆ          ผ่านมาไม่นาน ฉันก็ทนไม่ไหว ฉันคิดว่าทำแบบนี้มันเหมือนให้ความหวังโอมซะเปล่าๆ ฉันไม่อยากให้โอมรอ ฉันไม่อยากหลอกโอม และไม่อยากหลอกตัวเอง         “โอม นายอย่ารอเราเลย เราไม่ได้ชอบนายจริงๆ เราขอโทษด้วย เราไม่อยากหลอกนาย”         “หลิงอย่าพูดแบบนี้ เราไม่เป็นไร หลิงไม่ได้หลอกอะไรเราเลย จริงๆนะ”         “ไม่โอม นายต้องฟังเรานะ เราพูดจริงๆ เรารักต้น รักมาก รักมาหลายปีแล้วด้วย นายมารอเรามันก็ไม่มีประโยชน์ นายไปหาคนอื่นเถอะนะ เชื่อเรานะโอม เราขอโทษ ถ้านายยังพูดไม่รู้เรื่อง เราจะไม่คุยกับนายอีกแล้ว”         ฉันพูดรวดเดียว คิดว่าชัดถ้อยชัดคำ และคิดว่าคงจะทำให้เขาเข้าใจซะที         ฉันกลับรู้สึกเจ็บแปลบๆ มันเหมือนกับวันที่ต้นบอกฉัน ว่าเขาไม่เคยชอบฉัน เพียงแค่ตอนนี้ ฉันกลับกลายมาอยู่สถานะเดียวกับต้นในวันนั้น มันก็รู้สึกไม่ดีเหมือนกันนะ ที่ทำให้ใครคนนึงต้องเจ็บ จบประโยคนั้น ฉันก็เห็นน้ำตาของโอมไหลอาบแก้ม..... ------------------ จากคุณ : ผู้อ่าน pantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 31 ส.ค. 53 23:05:01

ความคิดเห็นที่ 5   ==ตัดใจ==         ในโรงเรียนจัดกิจกรรมใหญ่ ฉันได้รับเลือกให้แสดงละครเวทีเป็นตัวนางเอก ฉันได้บทละครมาอ่าน ในฉากสุดท้ายฉันต้องตาย และตัวพระเอกต้องอุ้มฉันออกจากฉาก ฉันถึงกับหัวเราะออกมา เพราะตัวฉันไม่ใช่เบาๆเลย นึกขำว่าใครนะจะเป็นผู้โชคร้ายคนนั้น              วันซ้อมวันแรก ฉันก็ได้เห็นผู้ที่เล่นเป็นพระเอก ก็คือ ต้น นั่นเอง ------------------         ฉันกับต้นไม่ได้คุยกันมานานมากแล้ว แต่เราสองคนคุยกันผ่านบทละคร ซ้อมการแสดงกันทุกวัน เวลาพักเราจะไม่มองหน้ากันเลย เป็นอย่างนี้อยู่หลายวัน แต่การซ้อมทุกๆวัน มันก็มีสถานการณ์ก็บังคับให้เราคุยกันจนได้ พอได้มาคุยกัน ฉันกลับรู้สึกว่ามันโล่งมาก รู้สึกแปลก ที่อยู่ๆก็สบายใจขึ้น ไม่รู้สึกเจ็บ หรือว่าโกรธอะไรอีกแล้ว         การแสดงในงานโรงเรียนวันนั้นประสบความสำเร็จเป็นอย่างมาก สร้างความประทับใจให้อาจารย์ และเพื่อนๆในโรงเรียนมาก เสียงร้องไห้เพราะความซาบซึ้งดังระงมไปทั่ว คราวนั้นผู้ใหญ่ก็ให้เราไปแสดงอีกครั้งในงานวันเยาวชนแห่งชาติด้วย ------------------         หลังจากนั้นฉันมองต้นเป็นเหมือนเพื่อนเก่าคนหนึ่ง ที่ฉันไม่ได้เจอมานาน ความจริงแล้วต้นยังเหมือนเดิม เขาคุยกับฉันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขายังคงน่ารักเหมือนเดิม ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมฉันถึงรักเขาได้มากขนาดนี้ เป็นเพราะฉันไม่สมหวัง ฉันเสียใจไปเอง ฉันจึงเกือบจะเสียเพื่อนคนนี้ไปซะแล้ว                  ตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา ความคิดของฉันหมดไปกับการคิดแต่เรื่องของเขา มีใครผ่านเข้ามากี่คน ก็ไม่สามารถทำให้ฉันเปลี่ยนใจได้ แปลกที่เขามีอิทธิพลกับฉันมากขนาดนี้ ความจริงแล้ว ต้นเป็นคนดีมาก นิสัยดี มีน้ำใจ เป็นเพราะเขาดีมาก แต่ที่ฉันจะเกลียดเขามาก ก็เพราะเขาไม่ได้ชอบฉัน ก็เท่านั้น          ฉันมันเห็นแก่ตัว แค่เพราะเขาไม่ได้ชอบฉัน ก็ทำให้ฉันไม่คุยกับเขามาเป็นปีๆ ความจริงแล้วตอนที่เราคบกัน เขาอาจจะรู้สึกว่ามันไม่ใช่ ไม่อยากหลอกฉัน ก็เลยปล่อยฉันไป แล้วทำไมฉันยังตอบแทนเขาด้วยการโกรธเกลียดเขาขนาดนั้น         “ต้น นายบ้ารึเปล่า ทำไมต้องไปบอกบรรดาสาวๆของนายว่าฉันเป็นแฟนเก่านายด้วย”         “อ้าว รึว่าไม่จริงล่ะ.... เหตุผลจริงๆก็จะแกล้งเธอน่ะ ก็เธอทำเป็นไม่รู้จักเรานี่นา”         “บ้าจริงๆเลย ฉันต้องคอยตอบคำถามบรรดาสาวๆของนายตลอดเลย”         “ว่าแต่หลิง เธอเป็นอะไรเหรอ ทำไมถึงไม่ยอมคุยกับเราเลยตั้งแต่ย้ายโรงเรียนมา”         “แน่ใจนะ ว่านายไม่รู้อ่ะ”         “อ๋อ.... เรารู้แล้ว ฮ่าๆ เพราะว่าเธอน่ะ.....” เขาทำหน้าทะเล้น         “ว๊ายยย ไม่ต้องพูดเลยนะต้น หยุดนะ!!!” ฉันทำท่าเหมือนจะต่อยเขา         “เขินอ่ะดิ ฮ่าๆ”         จบคำนั้น ฉันก็เหวี่ยงหมัดใส่เขาไปหลายที         “โอ้ยยย จ้าๆ ไม่แกล้งแล้ว ฮ่าๆๆ”         ฉันกับต้น เราสองคนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ฉันรู้สึกดีที่สุด ที่สามารถคุยกับเขาได้อย่างปกติ ไม่รู้สึกเจ็บหรือเสียใจอีกต่อไป สำหรับฉัน เขาจะเป็นความทรงจำที่ดีตลอดไป.... ------------------ จากคุณ : ผู้อ่าน pantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 53 12:45:46

ความคิดเห็นที่ 6   เมื่อได้เขียนถึงสมัยเด็ก เหมือนตัวเองย้อนกลับไปยืนตรงจุดนั้นอีกครั้ง ตอนนั้นเรายังคงเป็นแค่เด็กสาวคนหนึ่ง ที่อ่อนต่อโลกนัก ยังอ่อนไหวและเจ็บช้ำกับเรื่องเล็กๆน้อยๆ แต่เด็กสาวคนนี้ไม่เคยรู้เลยว่า ตัวเองจะต้องเจอกับบทเรียนที่หนักกว่านี้หลายเท่านักในอนาคต ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านนะคะ รอแนะนำติชม จะนำไปแก้ไขปรับปรุง และเป็นกำลังใจให้เขียนเรื่องต่อไปค่ะ ^^ จากคุณ : ผู้อ่าน pantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 1 ก.ย. 53 18:34:31

ความคิดเห็นที่ 7 ติดตามอ่านค่ะ เห็นเขียนว่าห้องศาลา ศาลาไหนคะ จากคุณ : กระรอกเมือง เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 53 06:00:27

ความคิดเห็นที่ 8   ขอบคุณที่เข้ามาทักทายกันนะคะ ห้องศาลา ก็คือ ห้องศาลาประชาคม ในเว็บพันทิปนี่เองค่ะ ^^ จะตั้งกระทู้เมื่อเจอเหตุการณ์แย่ๆ ต้องการคำแนะนำและกำลังใจ มักจะเป็นช่วงเวลาที่เลวร้ายในชีวิตค่ะ กระทู้เก่าๆบางกระทู้ก็หายไปหมดแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่อยากจะเขียนเรื่องราวเรียงลำดับเหตุการณ์ ทั้งดีและไม่ดีทั้งหมด เมื่อได้กลับมาอ่าน จะนึกภาพได้เป็นช็อตๆเลยค่ะ ^^ ยังไงแวะเข้ามาทักทายกันอีกนะคะ ผู้เขียนจะได้ไม่เหงาค่ะ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : ผู้อ่าน pantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 53 22:49:10

ความคิดเห็นที่ 9   ตอนที่ 2 ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9643344/W9643344.html จากคุณ : ผู้อ่าน pantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 53 22:56:08

ความคิดเห็นที่ 10 สิ่งเล็กๆที่เรียกว่ารัก จากคุณ : benno7 เขียนเมื่อ : 21 ก.ย. 53 15:54:22