ความคิดเห็นที่ 1   จังหวัด สงขลา  พ.ศง 2540 "เม่น 7โมงครึ่งแล้วนะลูก  เดี๊ยวก็ไปโรงเรียนสายหรอก" เสียงคุณนายลูกพีท ตะโกนเรียก อิสระ  ชืวพิตร   หรือ เม่น  ลูกชายคนเล็กของตัวเอง  จากชั้นล่างของบ้าน  พลางจัดอาหารที่อยู่บนโต๊ะ มีทั้ง นมสด ขนมปัง และโจ๊กกุ้ง "แป๊ปครับ" เม่นในวัย13 ตะโกนตอยลงมาจากชั้น2ลองบ้าน  ตอนนี้สายตาของเขากำลังจับจ้องดูตัวเองที่อยู่ในกระจกตรงหน้า  เช็กความเรียบร้อยของเครื่องแบบมัธยมต้นที่ได้ใส่วันแรก "โอเค   หวังว่าคงไม่เห่ยหรอกนะ"   เด็กหนุ่มพูดกับตัวเอง พลางใช้มือบีบเจลจัดแต่งทรงผมออกมาจากขวด แล้วลูบไปที่เส้นผมของตัวเอง จัดทรงให้ผมตั้งขึ้น  เหมือนกับที่รุ่นพี่ม.3ทำ  ที่เขาเห็นในวันปฏมนิเทศเมื่อวันก่อน เด็กหนุ่มเช็กดูเห็นผมตัวเองตั้งสมใจ  ก็รู้สึกภูมิใจที่ตัวเองเริ่มเหมือนเด็กมัธยมคนอื่นได้  เขาหยิบกระเป๋า เปิดประตู  ...ลงบันไดไปยังชั้น1ของบ้าน ... "ทำผมอะไรของแก  ..   เดี๊ยวบรรจบก็ฆ่าให้หรอก"    เสียงกระรอก  พี่สาววัย15ของนายเม่น  ที่นั่งกินโจ๊กอยู่ที่โต๊ะทักขึ้น บรรจบที่ว่าคือ อาจารย์ฝ่ายปกครองในโรงเรียนของพวกเค้านั้นเอง  รับรองถ้าอาจารย์ฝ่ายปกครองได้เห็นทรงผมของเม่นตอนนี้  มีหวังถูกทรายขยี้หัวแน่ๆ   เพราะนโยบายของบรรจบ  ล้างเจลด้วยทราย ไม่ใช่ ด้วยน้ำ!!! "แต่เห็นวันก่อนในโรงเรียนเขาก็ทำกันตั้งหลายคน"  เม่นแก้ต่าง  แล้วเขยิบเก้าอี้ นั่งลงกินนมบนโต๊ะ จนหมดแก้ว "ไอพวกที่แกเห็นเมื่อวันก่อนน่ะ  พวกห้อง10ตั้งนั้น  แกจะไปเลียนแบบทำไม  ..พี่ขอเตือน ถ้าแกไม่อยากอายคนอื่นเค้าเพราะมีทรายอยู่บนหัว  ก็จงไปล้างเจลออกซะนะแก"  กระรอกเตือนน้อง   จริงๆแล้วสาว้อยก็รู้สึกอายคนอื่นเหมือนกัน ถ้าใครๆต่อใครเห็นว่าน้องของเธอ  โดนทำแรกตั้งแต่วันแรกที่เปืดเทอม "แม่ว่าไปล้างออกก็ดีนะลูก"    คุณนายลูกพีทสนับสนุน "ไม่เป็นไรหรอกครับ  รับรองจับไม่ได้แน่"  พอพูดจบนายเม่นก็รีบลุกขึ้นวิ่งออกไปจากบ้านอย่างอารมณืดี  ไม่สนใจคำทักท้วงของมารดาที่ตะโกนตามมาว่า  เขายังไม่ได้กินโจ๊กกุ้งเลย ... หนุ่มน้อยวิ่งออกมาจากบ้านที่อยู่ในซอยมายังถนนใหญ่ คนเริ่มผลุกพล่าน  มีเด็กนักเรียนหลากหลายโรงเรียนทั้งชายหญิง  มายืนรอรถ 'ตุ๊ก ตุ๊ก' เพื่อโดยสารไปยังสถานศึกษาของตัวเอง   โรงเรียนของเม่นอยู่ใกล้กับหาดสมิหลา  แสนเลื่องชื่อของจังหวัด ที่เขารัก  จะบอกได้ว่า เหตุผลที่เม่นสอบเข้าเรียนที่นี่ เพราะ ทะเล แห่งนี้  ก็คงไม่ผิดอะไรนัก รถตุ๊กตุ๊ก สีฟ้าขับเลียบมาจอดที่ริมฟุตบาท  นักเรียนที่ยืนรอกทยอยขึ้นรถกันไปหมด  รวมทั้งเม่นด้วย     คนขับรถตุ๊กตุ๊ก  เลือกที่จะขับไปทางย่านการค้ากลางตลาด เพราะถึงโรงเรียนของเขาเร็วกว่าทางที่ผ่านชายหาด 'โธ่' ... เม่นบ่นเสียดาย  เขานึกว่าจะได้ชมทะเลสีฟ้าสุดสวยก่อนไปโรงเรียนซะอีก 'ขากลับต้องผ่านให้ได้'   เม่นบอกกับตัวเอง   .. เม่นหันไปมองข้างทางที่มีแต่ตึกพาณิชย์น้อยใหญ่ อย่างเบื่อหน่าย   เขานั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย  จนรถตุ๊กตุ๊กจอด....ถึงโรงเรียนของเขาแล้ว จากคุณ : โคมัทซึ นานะ เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 53 21:26:45

ความคิดเห็นที่ 2   เม่นและนักเรียนในรถ ค่อยๆทยอยเดินลงมาอยู่บนถนนอย่างเป็นระเบียบ   หนุ่มน้อยจัดเสื้อให้อยู่ในเข็มขัด  แล้วดึงออกมาเกือบหมด  เขาจับเส้นผมของตัวเอง  เช้กดูว่ายังชี้ตั้ง อยู่ไหม  ..เมื่อรู้สึกพอใจ ก็ทำท่าจะก้าวขาเข้าไปในโรงเรียน แต่ก็ต้องชะงัก... บรรจบ อาจารย์ฝ่ายปกครองวัย50  ยืนถือไม้เรียวยาวเฟี้ยวอยู่ที่ประตูทางเข้า 'ซวยแล้ว'   เม่นยืนนิ่ง ก้าวขาไม่ออกอยู่หน้าโรงเรียน  เขาไม่คิดว่าจะมีอาจารย์มาอยู่หน้าโงเรียนเพื่อตรวจระเบียบเครื่องแต่งกายตั้งแต่วันแรก แบบนี้เลย "ไอเม่นนน"  เสียงเรียกดังมาจากข้างหลัง  หนุ่มน้อยหันไปมองก็เจอเพื่อนเก่าตั้งแต่ประถมที่มาเรียนมัธยมด้วยกัน นามว่ากริช นั้นเอง   เม่นมองดูกริช 'อ้าวหัวไม่ตั้งนี่หว่า' "ทำไมแกทำผมทรงนี้วะ    ไม่กลัวหรอ"  เพื่อนสนิทถาม  เม่นทำหน้าตกใจ "อ้าววว... ก็แกบอกเราเองนี่หว่า  ว่าวันแรกให้ทำทรงนี้ด้วยกัน  ..แล้ว นี่ ทำไมแกไม่ทำล่ะ"  หนุ่มน้อยเริ่มหน้าซีด  ไม่อยากจะซวย  โดนทำโทษคนเดียวเลย "โอ๊ยย...เราหมายถึงให้เอาเจลลใส่กระเป๋ามาโรงเรียน  พอพักเที่ยงค่อยไปทำในห้องน้ำตะหาก ล๊า...รุ่นพี่เค้าก็ทำอย่างนี้กันทั้งนั้น  ไม่ใครโง่ทำมาแต่เช้าหรอก   เดี๊ยวอาจารย์ก็เอาตาย" กริชเล่าให้เพื่อนฟัง  เขาเอื้มมือไปจับผมแหลมๆแข็งๆของเม่น "ผมแข็ง เหมือนหนามเม่นเลย  555  สมชื่อเลยว่ะ"  เพื่อนสนิทล้อ เม่นปัดมือของเพื่อนออก  เขารู้สึกทั้งเสียหน้าเพื่อน  และเสียวสันหลังกลัวโดนทำโทษ  ไม่รู้จะทำอย่างไรดี  จะเข้าไปล้างผมข้างในโรงเรียนก็ทำไม่ได้ เพราะมีอาจารย์ยืนคุมอยู่หน้าโงเรียน "ทำไงดีอ่ะกรัช" เม่นขอความช่วยเหลือ "อืมม... เออ  แกไปล้างในสโมสรเทนนิชดิ  เค้ามีน้ำปะปาให้คนล้างหน้านี่"   กริชเสนอความคิด  ถึงสโทสรเทนนิชที่อยู่ติดทางซ้ายขิงโรงเรียน "เออ  ใช่"  เม่นเห็นว่าเข้าที  เลยยิ้มออกมา รู้สึกว่ารอดแล้ว "แกไปเป็นเพื่อเราหน่อยดิ" เม่นร้องขอ "ไม่เอาอ่ะ  จะเข้าแถวแล้ว  เดี๊ยวซวย  แกนั้นแหละไปได้แล้ว  เหลืออีก5นาทีเองนะ"  กริชปฎิเสธ พร้อมเตือนสติเพื่อน  เขารีบเดินเข้าไปในโรงเรียน   เม่นทำท่าจะตะโกนเรียกตาม  แต่อาจ่รย์บรรจบหันมามองทางเขา เข้าพอดี   เม่นตกใจ รีบหลบเข้าข้างกำแพง  แล้ววิ่งไปที่สโมสรเทนนิช อย่างรวดเร็ว แก้ไขเมื่อ 02 ก.ย. 53 22:02:22 จากคุณ : โคมัทซึ นานะ เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 53 21:42:49

ความคิดเห็นที่ 3   สโมสรเทนนิชที่ติดอยู่กับโรงเรียนของเม่น ไม่มีกำแพงหรือประตูกั้น  ใครๆจึงสามารถเข้ามาได้ง่ายๆ  ที่นี่ มีต้นไม้ต้นใหญ่ให้ร่มเงาอยู่จำนวนมาก  ทำให้ดูร่มรื่นสบายตามากทีเดียว   เม่นยืนมองหาก็อกน้ำ แต่ก็ไม่ยักเจอ   เขาเดินไปเรื่อยๆ   จนถึงส่วนของสนามเทนนิช  ก็เห็นมีเด็กคนหนึ่ง กำลังเล่นเทนนิชอยู่กับ ผู้หญิงอายุมากกว่า ดูแล้วคงจะเป็นมารดาของเด็กคนนั้นเป็นแน่ เด็กคนนั้นผิวขาว  แต่มีเลือดฝาดแดงระเรื่อ  อาจเป็นเพราะแสงแดดตอนเช้าที่กำลังสาดส่องอยู่  ผมสีดำขลับยาวประมาณบ่า  แก้มก็ยุ้ยน่าจับเป็นที่สุด "เล่นห่วยชะมัด"    เม่นเผลอพูดออกมา หลังเห็นว่าเด็กคนนี้รับลูกเสริฟของผู้เป็นแม่ไม่ได้เลย   แต่เม่นคงพูดดังไปหน่อย  เด็นน้อยคนนั้นเลยหันมาค้อนควับเข้าให้ นายเม่นนึกขึ้นมาได้ถึงจุดประสงค์ที่มาที่นี่  จึงละสายตาจากเด็กน้อย  แล้วรีบมองหาก็อกน้ำแถวนั้น  ก็ยังไม่เจออีก   เขาตัดสินใจหันไปถามผู้หญิง คนที่คิดว่าน่าจะเป็นแม่ของเด็กเมื่อกี้ "คุณน้าฮะ  ที่นี่ มีก็อกน้ำบ้างรึเปล่า"   เธอคนนั้นลดแขนที่ถือไม้เทนนิชลงลง  หันมาสนใสหนุ่มน้อยข้างสนาม "ไปห้องน้ำสิจ๊ะ  อยู่ตรงนั้นไง  ..มีนก็ไปล้างหน้าด้วยสิลูก  วันนี้พอได้แล้วล่ะ   แดดเริ่มแรงแล้ว"   ผู้เป็นมารดาหันไปสั่งลูกของตัวเองที่กำลังรอเล่นอยู่ "แม่  มีนอยากเล่นอีกนี่  ...ไม่กลับก่อนได้ไหม"  เด็กน้อยอ้อนแม่ "เล่นตีลูกหวืดหรอ"   เม่นอดปากเสียตามสไตล์ไม่ได้  เด็กน้อยเลยหันไปค้อนให้อีกรอบ   ฝ่ายมารดาพอได้ยินคำพูดของเม่น  ก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้   ..ก็จริงอย่างที่เด็กคนนี้พูด   ลูกของเราตีลูกไม่ได้เลย  หวืดตลอด "แม่!!!"  เด็กน้อยหันไปค้อนมารดาอีกคน  ที่หัวเราะเห็นดีเห็นงามกับคนนอก "เอ๊า...พอได้แล้วแหละนะวันนี้  ลูกไปล้างหน้าไปด้แล้ว  พาพี่เค้าไปด้วย  เดี๊ยวแม่จะขับรถไปรับ  จะได้กลับบ้านไปจัดของกันต่อ"   มารดากึ่งสั่ง "หนูก็ตามลูกน้าไปสิ   ...รีบเข้า โรงเรียนจะเข้าแล้วไม่ใช่หรอ"  เธอหันมาบอกนายเม่น   หนุ่มน้อยรีบพยักรับคำ   แล้วหันมองทางมีน  เด็กน้อยเห็นอย่างนี้  ก็วิ่งเอาไม้เทนนิชไปไว้ที่แม่  หน้าตาไม่สบอามรณ์เท่าไหร่  แล้วเดินนำทางนายเม่นไป จากคุณ : โคมัทซึ นานะ เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 53 22:02:05

ความคิดเห็นที่ 4   ห้องน้ำของสนามเทนนิชอยู่หลังสวนสไตล์ญี่ปุ่นที่ตกแต่งได้อย่างสวยงาม อยู่ในสโมสร  เม่นไม่เคยเข้ามาในนี้มาก่อน  เลยรู้สึกตื่นตาตื่นใจพอสมควร  เขามองดูต้นไม้ ต้นนี้ ต้นนั้น อยู่ตลอดทาง   เม่นรุ้สึกเหมือนได้เข้ามาอีกโลกหนึ่งเลยทีเดียว "ถึงแล้ว" เม่นหันไปตามเสียงคนนำทาง  ที่กำลังจะเข้าไปในห้องน้ำชาย   เม่นรีบร้องทัก "เฮ้ย  นั้นห้องน้ำชายนะ"  เด็กน้อยหันมามองเม่น หน้างงๆ "ก็ห้อนน้ำชายนะสิ   พี่กับผมเป็นผู้ชาย  จะไปเข้าห้องน้ำผู้หญิงหรอ"  เด็กน้อยถามกลับ เม่นประหลาดใจ  ไม่นึกว่าเด็กคนนี้จะเป็นผู้ชายเลย "นายเป็นผู้ชายหรอ"  เม่นสงสัย  เด็กน้อยพยักหน้ารับคำ  แล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ   เม่นอดที่จะงงไม่ได้  ..แต่ก็เดินตามเข้าไปด้วยแต่โดยดี ห้องน้ำของสนามเทนนิช  แบ่งเป็นชายหญิง คนละหลังชัดเจน  มีต้นเข็มปลูกอยู่ข้างหน้าหลายกออยู่   ในห้องน้ำนั้นไม่ใหญ่อะไรนัก   เม่นเดินเข้าไป เห็นมีนกำลังล้างหน้าอยู่ที่อ่างตัวแรก   ยิ่งเผยผิวขาวสะอาด 'หน้ายังกะผู้หญิง'  เม่นคิด .....ตึ๋ง ตึง ตึ้ง ต่ง   ...ตึ่ง ตึง ตึ้ง ตึ่ง..... เสียงออดเข้าโรงเรียนของเม่นดังแว่วมาถึงห้องน้ำในสนามเทนนิช   หนุ่มน้อยได้ยินก็รีบเดินไปที่อ่างล้างหน้าที่ว่างอยู่  แล้วจัดการก้มหัวลงไปใต้ก็อกน้ำ  แล้วเปืดก็อกออกมา  มีนอดสงสัยไม่ได้ "จะสระผมหรอ"   "อ๋อ...เปล่าหรอก  จะล้างเจลแต่งผมออกน่ะ"  เม่นอธิบาย "ก็ดีนะ   ทรงหนามทุเรียน ไม่เหมาะกับพี่สักเท่าไหร่หรอก"มีนตอบจากใจ   แต่นึกว่าตัวเองโดนหลอกด่า   เขาหันมามองทางเด็กน้อย  หรี่ตาลง "หลอกด่าหรอ"  เม่นยกคอขึ้นมา  แล้วปิดก็อกน้ำ   สายตาหาเรื่องเลยทีเดียว  น้ำหยดลงมาจากเส้นผมของเขา  เต็มเสื้อนักเรียนไปหมด "ไม่ได้หลอกด่าสักหน่อย    ก็มันตลกนี่นา   เหมือนหัวทุเรียนเลย"  มีนตอบอย่างขบขัน   เม่นฟังเข้าก็หมั่นไส้  เอาเอื้มมือไปหยิกแก้มป่องๆของมีนไปมา "โอ๊ย"  มีร้อง  เม่นยิ้ม สนุกใหญ่...  เมื่อรู้สึกพอใจ เขาก็เอามืออกมา  เด็กน้อยขับแก้มป่องของตัวเองไปมา แล้วบ่นพึมพำ.... มีนหันไปดูเสื้อของเม่นที่เปียกเต็มไปด้วยน้ำจากเส้นผม "ไม่เช็ดหรอ   เดี๊ยวเป็นหวัดดนะ   แม่บอกว่าถ้าปล่อยให้ผมเปียกจะไม่สบาย"  มีนพูดอย่างห่วงใยกับคนแปลกหน้าที่เพิ่งแกล้งเขา  แล้วยื่นผ้าขนหนูที่คล้องคออยู่ยื่นให้เม่น "เอาไปดิ  ผมยังไม่ใช้เลย"  เขาพูดเสียงใส  ...เม่นรู้สึกประหลาดใจในอัทยาศัยดี ที่มารวดเร็วอย่างไม่รู้ตัวอยู่บ้าง...แต่เขาก้ไม่ได้ปฎิเสธน้ำใจ  เอื้อมมือไปหยิบรับผ้าขนหนูสีขาวมา "ขอบใจนะ"   เม่นยิ้มให้มีนอย่างเป็นมิตร  แล้วจัดการเอาผ้าขนหนูเช้ดไปมากับผมที่เปียกของตัวเอง "จริงๆนะ  ผมทรงนี้ไม่เข้ากับพี่เลย  ...พี่ลองไว้ผมยาวแบบ โจ นูโวดูสิ  ต้องเท่ห์แน่ๆเลย"   เด็กน้อยเสนอความคิด "โห ...รู้จักโจ นูโว ซะด้วย  5555....แต่โรงเรียนเค้าไมให้ผมยาวนี่นา  ไว้ไม่ได้หรอก" "งั้นก็ค่อยไว้ตอนโตสิ  ดีกว่าหัวทุกเรียนเมื่อกี้อีก"  เม่นได้ยินเลยหัวเราะออกมาเสียงดัง ขำกับคำพูดของเด็กชายที่เพิ่งเจอ  มีนนั้นก็พลอยหัวเราะตามไปด้วย.. จริงๆเม่นก็ไม่ได้พิศวาสผมทรงนี้มากเท่าไหร่หรอก   แต่พอเห็นรุ่นพี่ทำแล้วเพื่อนก็มาชวน  เขาก็เลยเออ ออ ไปด้วย  เพราะไม่อยากดูแปลกแยก เม่นรู้สึกถูกชะตากับเด้กชายคนนี้มาก  เขาอยากจะถามชื่อ  แต่ไม่ทันจะอ้าปาก  เสียงแตรรถยนตร์ก็ดังขึ้น "ปี๊นนนนนนน" มีนและเม่นหันไปดู   เจอรถเก๋งสีขาวมาจอดอยู่หน้าสวนญี่ปุ่น  พอคนในรถเลื่อนกระจกลง  ก็พบกับแม่ของมีนนั้นเอง "เสร็จรึยังลูก...กลับบ้านได้แล้ว"  เธอร้องบอก   เด็กน้อยพอได้ยินเข้า  ก็รีบวิ่งออกไปหาแม่ที่รถทันที "นี่!  แล้วผ้าขนหนูล่ะ"   เม่นตะโกนถาม "พี่เก็บไว้เหอะ"   มีนตะโกนตอบกลับมา  เขาเปิดประตูขึ้นรถของมารดา  แล้วรถก็วิ่งออกไปสู่ถนนใหญ่  ...  เม่นมองตามจนรถวิ่งออกไปสุดสายตา "ขอบใจนะ"  เม่นพูดเบาๆ ถึงแม้จะวุ่นวายแต่เช้า  แต่เขาก็ดีใจที่ได้พบกับเด็กน้อยแสนน่ารักคนนี้ ...เม่นรู้สึกดี  จนเผลอยิ้มออกมา...อย่างสุขใจ จากคุณ : โคมัทซึ นานะ เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 53 22:36:25

ความคิดเห็นที่ 5   ในซอยทางเข้าบ้าของเม่น  เต็มไปด้วยบ้านหลังใหญ่หลายหลัง  เจ้าของบ้านแถวนี้ล้วนเป็นคนมีชื่อในจังหวัด  และรวยระดับเศรษฐี  แทบทั้งนั้น  รวมถึงบ้านของคุณนายลูกพีท  เนื่องจากธุรกิจสวนปาล์ม  ที่ทำกำไรให้ครอบครัวเธอเป็นจำนวนหลายสิบล้านต่อปี   ลูกชายกับลูกสาวของเธอ จะจัดว่าเป็นคุณหนูของเมืองนี้ ก็คงไม่แปลก   แต่คุณนายลูกพีท ไม่เคยสปอยลูกๆเลย  เธอเลี้ยงดูลูกอย่างเด็กธรรมดาๆเท่าไป  ทั้งให้นั่งรถไปโรงเรียนเอง  และให้เงินกินขนมอย่างพอเหมาะไม่เยอะเกินไปเหมือนลูกคนรวยบางคน เม่นเดินเข้ามาในซอยประมาณ20เมตร  ก็เจอบ้านสีขาวหลังใหญ่ของตัวเอง   หน้าบ้านนั้นมีกอกุหลาบหลากสีสันที่แม่ของเขาปลูกไว้   รั้วประตูบ้านเป็นไม้สีน้ำตาลอย่างดี ทนแดด ทนฝน  ...เม่นเปิดรั้วไม้เข้าไปในบ้าน   ก็ได้ยินเสียงหัวเราะแว่วมาจากข้างใน   ..เสียงนึงคือแม่ขแงเขาแน่ เขาจำได้..แต่อีกเสียงนั้น  เขาก็ไม่รู้ว่าเป็นใครเหมือนกัน  แต่ชัดๆว่าเป็นเสียงผู้หญิง 'เป็นเพื่อนแม่มั้ง'   เม่นคิด ... "ดีจัง  ที่เธอกลับมาอยู่ที่นี่"  คุณนายลูกพีทพูดกับเพื่อนเก่าด้วยความดีใจ "อืม....พอหย่ากับพ่อของมีน  ฉันก็นึกถึงบ้านเกิดนี่แหละเป็นที่แรก  อยู่ที่นี่สบายใจกว่าเยอะ  เมืองเก่า  สงบดี"  ศิรี  หรือ อ้อย เพื่อนสนิทของคุณนายลูกพีทตั้งแต่สมัยเรียนตอบ   เธอเพิ่งย้ายกลับมาอยู้ที่บ้านเกิดได้5วันแล้ว  หลังหย่าขาดกับสามีที่ภูเก็ต ทั้ง2คุณแม่  พูดคุยกันอยู่ในสวนหลังบ้าน ที่โต๊ะนั่งเล่นสีขาว  มีต้นไม้ร่มรื่นคอนบังแสงแดดตอนบ่ายแก่ๆ "แล้วอ้อย  ทำเรื่องย้ายเรียบร้อยแล้วหรอ"  คุณนายถามเพื่อ "เรียบร้อยแล้ว   ฉันมาบรรจุอยู่ที่โรงเรียนประถมในเมืองนี่แหละ"  คุณครูม่ายตอบ  ฝ่ายคุณนายพอได้ยินดังนั้น ก็โล่งใจ....เธอดีใจจริงๆที่เพื่อนมาหาเธอในวันนี้ "ลูกเธอน่ะ   น่ารักจังเลยนะ  ไม่เจอตั้ง5ปีแล้ว  โตมา หน้ารักยังกับเด็กผู้หญิงเลย"  คุณนายลูกพีทชวนเพื่อนคุยเรื่องลูก  พลางหันไปมองมีนที่นั่งอ่านการ์ตูนอยู่บนชิงช้าสีน้ำเงิน ข้างๆ "คนเข้าใจผิดเยอะมาก  ฉันน่ะอยากจะตัดผมสั้นให้เด็กคนนี้จะตาย  แต่แกไม่ยอม  ...ดูสิ  พอผมยาว  เลยดูเหมือนผู้หญิงไปกันใหญ่..  รู้ไหมตอนอยู่ภูเก็ต  มีเด็กผู้ชายบ้างบ้านมาชอบด้วยน๊า"      คุณครูเผาลุกชายให้เพื่อนฟัง  คุณแม่ทั้งสองประสานเสียงหัวเราะร่วมกันอย่างขบขัน "กลับมาแล้วครับ" เสียงลูกชายคนเด็กของบ้านชีวพิตรดังขึ้นลั่นบ้าน  คุณนายเจ้าของบ้าน ชะโงกหน้าออกมาดูก็เจอลูกชายของตัวเอง  กำลังเดินมาทางมาหา "เหนื่อยไหม  เป็นวัยรุ่นวันแรก"   คุณนายเย้าเข้าให้  หนุ่มน้อยเดินลากขาทำท่าเหมือนเหนื่อนแสนเหนื่อน ล้อเลียนมารดา  เม่นเดินมาโผกอดมารดาที่นั่งอยู่   "เหนื่อยจังเลยครับ  หิวด้วย  มีอะไรกินบ้างน๊า"  เม่นอ้อนแม่ใหญ่ คุณครูศิรี ผู้เห็นเหตุการณ์  เห็นแล้วอดยิ้มแทนเพื่อนไม่ได้  'ว่าแต่ เด็กคนนี้ คุ้นๆนะ'   เธอคิด หลังอ้อนไปพักใหญ่  มีนเพิ่งสังเกตุส่ามีผู้หญิงอีกคนนั่งอยู่ด้วย  เขาหันมามอง ก็ตกใจร้องเสียงดัง "อ้าววว....คุณน้านี่นา" เขาทัก  อ้อยเองพอเห็นหน้าเม่นเต็มตาก็จำได้ทันที "อ๋อ  เด็กคนเมื่อเช้านี่เอง  เป็นลูกของพีทหรอกหรอ"  เธอยิ้มออกมา  ไม่นึกว่าโลกจะกลมขนาดนี้   ฝ่ายมีนที่นั่งก้มหน้าก้มตาอ่านการ์ตูนอยู่ที่ชิงช้า  ได้ยินเสียงมารดาแสดงความประหลาดใจ  ก็เงยหน้าขึ้นมามองเหตุการณ์ "อ้าว   พี่คนเมื่อเช้านี่นา...ใช่ไหมแม่"  มีนขอพยานแสดงความมั่นใจ  อ้อยรีบพยักหน้ารับคำ เม่นพอเห็นหน้ามีน  ก็ผละออกมาจากแม่  แล้วเดินมาหามีนที่ชิงช้าทันที "นี่รู้จักกันด้วยหรอ..เม่นรู้จักมีนได้ไงหรอลูก"   คุณนายเจ้าของบ้านถามด้วยความประหลาดใจ "ชื่อมีนหรอ   พี่ชื่อเม่นนะ"   เม่นไม่ได้สนใจคำพูดของมารดาสักเท่าไหร่   มีนพยักหน้ารับคำ  สีหน้าของเด็กน้อยก็ดีใจไม่แพ้เม่นเลย..   ที่ได้เจอกันอีกครั้ง "อ่านอะไรหรออยู่หรอ"   เม่นถาม  เมื่อมองเห็นหนังสือการ์ตูนในมือของเด็กชาย "แสลมดั๊ง" มีบอกเสียงใส  ..เม่นตาโตเพราะตัวเขาก็มีหนังสือเรื่องนี้เหมือนกัน "เฮ้ยย  จริงดิ..พี่ก็อ่าน  มีหลายเล่มด้วย  อยู่ข้างบนห้อง"   หนุ่มน้อบรีบโม้ "จริงหรอฮะ  อยากอ่าน  อยากอ่าน"  มีนดีใจใหญ่ ได้ฟังดังนั้น  นายเม่นเลย ดึงมือหนุ่มน้อยขึ้นมายืน  แล้ววิ่งพาไปบนห้องที่อยู่ชั้น2   เพื่ออวดการ์ตูนของตัวเอง ตึง  ตึง  ตึง   เด็กทั้ง2คน วิ่งขึ้นบันได เสียงดัง "เด็กๆนี่   สนิทกันเร็วดีเนอะ..ลูกเธอนี่ดีนะ  ไม่หวงของ"   คุณครูม่ายชื่นชมลูกชายเพื่อน     ส่วนคุณนายสวนปาล์มได้แต่ทำหน้างงๆ   "นี่ๆๆ   ไปรู้จักกันตอนไหน   ไหนเล่ามาให้ฟังซิ๊"  คุณนายซักไซ้จากเพื่อนสนิท   คุณครูศิรี จึงเล่าเรื่องราวเมื่อเช้าให้ฟังจนหมดสิ้น แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 53 11:48:12 จากคุณ : โคมัทซึ นานะ เขียนเมื่อ : 2 ก.ย. 53 23:12:55

ความคิดเห็นที่ 6 เจอกันครั้งแรกตอนนี้นี่เอง มีนน่ารักแต่เด็กเลยนะเนี่ย ส่วนตาเม่นก็ปากไว ฮ่าๆๆ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 3 ก.ย. 53 15:38:50

ความคิดเห็นที่ 7   "โหหหหหหหหหหห" เสียงของเด็กน้อยแก้มป่อง  แสดงความตื่นเต้น  เมื่อได้เข้ามาในห้องของเม่น  แล้วเจอหนังสือการ์ตูน  เป็นสิบๆเล่ม เต็มชั้นหนังสือ3ชั้น    แล้วไหนจะรถบังคับทั้ง5คัน   โมเดลการ์ตูนอีก    มีนไม่เคยเห็นของเล่นเยอะขนาดนี้เลย     หนุ่มน้อยเจ้าของห้อง  พอเห็นมีนทำสีหน้าตื่นเต้น  ก็อดรู้สึกภูมิใจไม่ได้   "ดีจัง พี่มีห้องเป็นของตัวเองด้วย   ผมต้องนอนกับแม่อยู่เลย  ของเล่นก็มีนิดเดียว"  มีนพ้อ "ก็นายยังเด็กอยู่นี่  อีกอย่างของเล่นพวกนี้พี่เก็บเงินค่าขนมซื้อเองนะ  ไม่ได้ขอแม่"   "พี่ฮะ   ขอเล่นบ้างได้ไหม  ของเล่นของพี่อ่ะ"  มีนร้องถาม   เม่นยืนคิดอยู่นาน ก็ตอบตกลง "อืมม  ได้   แต่เล่นดีๆนะ   กับคนอื่นพี่ไม่ให้แตะเลยนะ  แต่กับนาย...อืม  พี่อนุญาต"   เม่นยอมง่ายๆ  เพราะเอ็นดูในความน่ารักของมีน   "จริงหรอ    พี่ใจดีที่สุดเลย..... อืม  เล่นอันไหนดีนะ"   มีนตั้งหน้าตั้งตาเลือกของเล่นอย่างตั้งใจ..  ไม่ว่าจะเป็นรถบังคับ  โมเดลการ์ตูน   ..มีแต่ของน่าเล่นทั้งนั้นเลย     นายเม่นพอเห็นหนุ่มน้อยทำท่าคิดหนัก  แล้วก็ไม่หยิบอะไรขึ้นมาสักที   เลยเสนอ.. "เล่นรถบังคับไหม   คันนี้คันโปรดพี่เลยนะ  มีไฟเลี้ยวเปิดได้จริงด้วย  ขอบอก"   เม่นหยิบรถบังคับสีดำคันโปรดที่อยู่บนหัวเตียง  มาให้มีน   "อ้าว  ถ้าเป็นคันโปรดของพี่  ไม่เล่นดีกว่า  เดี๊ยวพัง"  เด็กน้อยปฏิเสธ "ไม่พังหรอกน่า...  ถึงพังพี่ก็ไม่โกธรมันหรอก"  เม่นตอบอย่างใจดี ..มีนยืนคิด ลังเลสักพัก   ...เขารู้สึกถูกใจพี่ชายคนนี้มาก   ไม่อยากให้พี่คนนี้เกลียด  ถ้าหากเขาไปทำของเล่นที่รัก  ของพี่ชายคนนี้พัง... "นี่  เอาไปเหอะ"  เม่นคะยั้ยคะยอ   แล้วจับมือเด็กน้อยขึ้นมา  อัดตัวบังคับรถใส่ไปที่มือของมีน "เดี๊ยวพี่สอนให้...   นี่  รถพี่สวยใช่ไหมล่ะ  พอโตขึ้นพี่จะรถแบบนี้จริงๆ  ออกถนนด้วย  จะบอกให้"  เม่นเล่าถึงความฝัน  แล้วอมยิ้ม มีความสุข "งั้นนน...ถ้าผมโตเหมือนพี่   ผมไปนั่งข้างๆพี่ได้ไหมฮะ"   มีนอ้อน "ได้ซี้...   จะให้นั่งทุกวัน  จนเบื่อเลย" "สัญญานะ"  เด็กน้อยทวงถาม  สายตาเป็นประกาย "อืมม   ..พี่สัญญา"  เม่นรับคำ นี่เป็นคำสัญญาแรก...ที่เขาได้ให้ไว้กับมีน   เด็กน้อยในวันนั้น  ที่ได้เติบโตมาเป็นผู้ชายที่เม่นรักจนหมดใจ จากคุณ : โคมัทซึ นานะ เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 12:04:14

ความคิดเห็นที่ 8   แอบปิ้งกันมาตั้งแต่เด็กเลยเหรอ น่ารักดี จากคุณ : pantee เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 12:18:47

ความคิดเห็นที่ 9   ปัจจุบัน.. .......spending all my time lovin' you all my  time lovin' youneed a few more seconds in my day spending all my time lovin' you all my time lovin' youevery minutes runnin' away from when i wake upto when i lay down all i got is you baby on my brain spending all my time lovin' you all my time lovin' you 25 hours in my day......... พ่อครัวหนุ่มวัย23  ร้องคลอตามเพลง 'spendind all my time'  ของanson  fresh  ซีดีแผ่นใหม่ที่เขาซื้อมาตอนไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ตเมื่อเช้า มีนเปิดซีดีแผ่นนี้ครั้งแรกตอนเริ่มทำอาหาร จานโปรดของสุดที่รัก  ..พอได้ฟังเพลงนี้จบในรอบแรก..มีนรู้สึกว่าใช่มากๆ  หนุ่มน้อยนักทำอาหารเลยกดเล่นเพลงนี้ซ้ำไปซ้ำมา...รู้ตัวอีกที  ก็เปิดเพลงนี้ 10รอบเข้าไปแล้ว... มีนคิดว่าเพลงนี้แต่งมาเพื่อเขาจริงๆ ^^ ขณะนี้เขากำกะเพราไก่เสร็จแล้ว  ข้าวก็หุงเรียบร้อย  ตอนนี้กำลังทอดไข่ดาวอยู่  หนุ่มน้อยหน้าตาแช่มชื่น อมยิ้มไปดาวไข่ไป อย่างมีความสุข  เหตุเพราะ  เขาได้บอกความในใจให้คนที่เขารักรับรู้ไปแล้ว..ผลออกมาจะเป็นอย่างไร   มีก็พร้อมที่จะรับได้หมด...มีนเป็นเด็กหนุ่มที่ไม่กลัวอะไร  ทั้งความรัก  และหัวใจของตัวเอง...ถึงตอนแรกๆจะรู้สึกหวั่นใจอยู่มากที่เม่นพยายามเมินเฉยต่อความรู้สึกของเขา   ...แต่เมื่อรักแล้วก็ต้องสู้   ไม่งั้นนั่งรออยู่เฉยๆ ความสุขคงไม่บินมาหาหรอก   คิดได้แบบนี้  มีนเลยตัดสินใจส่งข้อความให้เม่นรับรู้   'ว่าเมื่อก่อนเขารักเม่นแค่ไหน  ตอนนี้แต่ไม่ได้เปลี่ยนไปเลย'   เซฟหนุ่มมองโต๊ะอาหารที่พร้อมไปด้วย  ข้าวเปล่า2จาน  ผัดพะเพราหอมร้อนๆๆจานใหญ่   และน้ำใบเตยกลิ่นยวน2แก้ว...มีนนั้นลงทุนไปซื้อใบเตยจากตลาดเมื่อตอนบ่ายมาต้มเองกับมือ  เขาอยากให้ตู้เย็นมีน้ำอยากอื่นกินบ้าง  ไม่ใช่มีแต่เบียร์กระป๋องเต็มตู้ไปหมด วันนี้มีนรู้สึกภูมิใจในตัวเองเป็นพิเศษ  ไม่ใช่เพราะตัวเองได้ทำอาหารเลิศหรูอะไร   แต่ภูมิใจที่อีกเดี๊ยวคนที่เขารักจะกลับมากินอาหารที่มีนตั้งใจทำตั้งหาก....แค่คิดเขาก็ดีใจจนหัวใจพองโตล้นห้องแล้ว หนุ่มน้อยหันไปมองนาฬิกาที่แขวนติดอยู่กับฝนังในครัว "ห้าโมงครึ่งแล้ว...พี่เม่นบอกว่าจะหลับมาเย็นๆ  งั้นคงอีกไม่นานแล้วละน๊า" มีนบอกตัวเองอย่างอารมณืดี "ฟังเพลงฆ่าเวลาดีกว่า"   ว่าแล้วเซฟหนุ่มก็เดินไปเปิด spending all my time  ฟัง... ครบ11รอบ พอดิบพอดี จากคุณ : โคมัทซึ นานะ เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 12:24:21

ความคิดเห็นที่ 10   ....http://www.youtube.com/watch?v=9EWRQZD2oD8&ob=av3e จากคุณ : โคมัทซึ นานะ เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 12:24:45

ความคิดเห็นที่ 11   รถโตโยต้า camry สีดำ   จอดสนิทอยู่ที่ลายจอดรถในคอนโดที่เจ้าของของมัน พักอาศัยอยู่   ..ไม่มีท่าทีที่จะขยับไปไหน เพียงแค่กระจกด้านคนขับเลื่อนเปิดลงมาเท่านั้น  ...แต่คนด้านในรถนั้นก็ไม่ยักจะออกมาสักที   แม้เครื่องยนตร์จะดับลงนานกว่า1ชั่วโมงแล้วก็ตาม โปรดิวเซอร์หนุ่มพยายามที่จะกดหัวใจของตัวเอง  เขาเลือกที่จะใช้เพียงสมองตัดสินใจว่าตัวเองจะกลับขึ้นไปบนห้องที่มี "คนๆนั้น"  อยู่ข้างในดีรึเปล่า ตลอดมาเม่นพยายามที่จะใช้ชีวิตให้ 'เข้าที่เข้าทาง' อย่างที่ผู้ชายคนนึงควรจะเป็น   การใช้ชีวิตผู้ชายแบบ ใครๆเขาก็ทำกัน   เม่นั้นทำตามมาตลอด  เพื่อหวังว่าตนเองจะได้ไม่หวั่นไหวต่ออะไร และ 'ใคร' ทั้งนั้น ....เป็น ผู้ชายอย่างแท้จริง   แต่ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนตัวเองกลับไปสู่อดีตวัย15อีกครั้ง  ไปอยู่ทางเลือกเดิมๆอีก...ตอนนั้นที่เขาตัดใจ ทิ้งหัวใจ ของตัวเองมาเพราะไม่อยากรู้สึกว่าตัวเอง แตกต่าง  ..ถึงมันจะเจ็บแทบตาย  แต่เขาก็ผ่านมันมาได้...นึกว่าทุกอย่างจะจบลงแล้ว แต่กลับ... เหมือนหนังม้วนเดิม  เรื่องราววนกลับมาอยู่ที่เดิม   กลับมาจุดนี้อีกครั้ง...จุดที่ต้องเลือก ..เมื่อตอนบ่ายหลังจากที่เขากลับไปที่บริษัท  เม่นแทบไม่มีกะจิตกะใจทำงานเลย   ใจเลยไม่อยู่กับเนื้อกับตัว   .. แม้สมองจะสั่งว่า..ทำงาน  ทำงาน  ทำงาน(สิวะ) แต่หัวใจกลับร้องเรียกแต่..มีน ...มีน...มีน วันนี้เม่นเลยนั่งเหม่อจนพี่อั๋นทนดูไม่ได้  เลยไล่ให้เขากลับคอนโดตั้งแต่ยังไม่สี่โมงเย็น "จะทำไงดีวะ  โอ๊ยย กรูอยากจะบ้า....ให้ตายเหอะ" เม่นตะโกนออกมาสุดเสียงยังกับคนบ้า อยู่ในรถ  พยายามคิดแทบตายก็คิดไม่ออกว่าตัวเองจะทำยังไงดี ระหว่างที่เม่นกำลังสับสนแทบตาย  เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น......มีนนั้นเอง ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมา  เห็นชื่คนโทรเข้าก็ อ่อนใจ...เม่นทำใจอยู่สักพัก  ..จึงกดรับ "พี่ฮะ...ถึงไหนแล้ว   ผมทำอาหารเสร็จแล้วนะ   หอมมาก...จะบอกให้"  มีพูดขึ้นมาก่อน น้ำเสียงสดใสเหมือนเดิม "อืมม..เอ่อ  อยู่..เออน่า  ใกล้ถึงแล้ว   เดี๊ยวจะขึ้นไปแล้ว"  พูดจบ ชายหนุ่มผมยาวรีบกดวาง เพื่อตัดบท 'เฮ้อออออออ' เม่นถอนใจยาวอยู่ในรถ "ถึงเวลาต้องเผชิญหน้าแล้วสินะ   เอาวะ  สู้ด้วยความเงียบนี่แหละ" เค้าบอกตัวเอง  แล้วเดินลงมาจากรถ   เขายืนสูดอากาศเข้าเต็มปอดอีกครั้ง... แล้วเดินไปที่ลิฟท์   ...ห้อง707  คือจุดหมายที่ต้องการ แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 53 12:45:32 จากคุณ : โคมัทซึ นานะ เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 12:44:42

ความคิดเห็นที่ 12   "กลับมาแล้ว"  เม่นพูดออกมาลอยๆ  ขณะกำลังเปิดประตูเข้าห้องของตัวเอง   พลางนั่งลงกับพื้นเพื่อถอดรองเท้าผ้าใบที่ใส่อยู่ "กลับมาแล้วหรอฮะ"  เม่นยกคอขึ้นมามองเจ้าของเสียงที่อยู่ตรงหน้า 'เฮ้ยย...เจ้านี่ มันจะน่ารักเกินไปแล้วนะเฟ้ยยย' เม่นคิดในใจ  ขณะที่สายตากับกำลังจ้องมองมีนที่ใส่ผ้ากันเปื้อนมีระบายสีฟ้า   ดูแล้วช่างเข้ากับพ่อครัวหนุ่มคนนี้จริงๆ   ใส่แล้วความน่ารักยิ่งทะลุปรอทไปกันใหญ่ "พี่มองอะไรอ่ะ"  มีนสงสัย  เมื่อเห็นเม่นจ้องตัวเองสายตาไม่ยอมขยับไปไหน   ทำให้มีนรู้สึกเขอลนิดหน่อย..  เม่นได้ยินเข้า ก็ทำท่าอึกอัก  แต่ไม่ยอมตอบอะไร  ชายหนุ่มเมื่อถอดรองเท้าเสร็จแล้วก็เดินไปที่โต๊ะอาหาร...มีนเลย งง เข้าไปใหญ่  แต่ก็รีบเดินตามไปสมทบที่โต๊ะด้วย ทั้งคู่นั่งกินข้าวกันอยู่เงียบๆ  ความจริงมีนก็พยายามชวนเม่นคุยบ้างเหมือนกัน   แต่ชายหนุ่มรุ่นพี่กลับไม่ตอบ  เอาแต่ก้มหน้าก้มตากิน ตามสไตล์...มีนเลยหมดหวัง   ทำได้แค่เพียงนั่งกินข้าวไปข้างๆ เท่านั้น "อร่อยดี   อิ่มแล้ว"   เม่นพูดพลางวางช้อนส้อมลงบนจาน   เขาหยิบน้ำใบเตยขึ้นมากินอย่างรวดเร็ว   ฝ่ายคนทำพอได้ยินคำว่า 'อร่อย'  ก็ดีใจซะจนเนื้อเต้น  อยากจะชวนคุยต่อ   แต่หนุ่มผมยาวกลับเดินเข้าไปทางห้องนอนซะแล้ว มีนมองตามพี่เม่นของเขา ปิดประตูเข้าไปในห้อง  เซฟหนุ่มทำหน้าเซ็งๆ  แล้วยืนขึ้นเก็บจานเพื่อไปล้าง "แต่ยังไงก็ชมว่าอร่อยละนะ"  หนุ่มน้อยพยายามคิดบวก   เติมพลังให้ใจตัวเอง    คิดแบบนี้ได้  เจ้าตัวก็รู้สึกดีขึ้นมา  ร้องเพลงไปล้างจานไปจนเสร็จ จากคุณ : โคมัทซึ นานะ เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 12:58:13

ความคิดเห็นที่ 13   หลังจากที่มีนจัดการล้างและเก็บของในครัวเรียบร้อย   เม่นก็อาบน้ำเสร็จพอดี   ขณะนี้หนึ่งหนุ่มกำลังนอนดูทีวีอยู่ในห้องนอน   อีกหนึ่งหนุ่มผู้อาศัยก็ดูทีวีอยู่ในห้องรับแขกเช่นกัน   แถมยังดูช่องเดียวกันอีก...ช่างเป็นการใช้ทรัพยากรประเทศที่โหดร้าย จริงๆ เมื่อเวลา4ทุ่มมาถึง  มีนก็เริ่มง่วงนอนสุดๆ  จนลืมตาแทบไม่ขึ้น  อาจเพราะเมื่อคืนวานนั้นมีนนอนไม่หลับ คิดมากในคำพูดของเม่นอยู่เกือบทั้งคืน  กว่าจะเจอรูปใบนั้น แล้วนอนหลับได้ก็ปาเข้าไปตีสาม ตีสี่  เข้าไปแล้ว  พอตื่นขึ้นมาก็วุ่นวายเรื่องจ่ายตลาด   แล้วพอช่วงบ่ายก็ง่วนอยู่กับการทำอาหาร  ...ยังไม่ได้พักเลย หนุ่มน้อยใช้สติที่เหลืออยู่พาตัวเองเดินเข้าไปในห้องนอน   เมื่อเขาเปิดประตูเข้าไปก็เจอนายเม่นกำลังนอนดูทีวีอยู่ยนเตียงยักษ์นั้น  นายเม่นพอเห็นมีนเดินเข้ามาก็ถึงกับสะดุ้งโหยงลุกขึ้นมานั่งเลยทีเดียว "เฮ้ยย    จะทำไรอ่ะ"  เม่นพูดเสียงดังกลบเสียงหัวใจของตัวเองที่เต้นดังเหลือเกิน "ก็จะนอนนะสิ...พี่ให้ผมนอนบนเตียงแล้วนี่นา....ง่วงจะตายอยู่แล้ว"  มีพูดเสียงงัวเงีย  แล้วล้มตัวลงนอนที่ไปบนเตียง  ข้างๆกับที่นายเม่นนั่งอยู่ "เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย"  เม่นร้องลั่น  เขารีบเขยิบตัวเองออกมา "โห...ไม่ต้องแสดงความรังเกียจกันขนาดนี้ก็ได้   ผมก็แค่จะนอนไม่ได้จะปล้ำพี่ซะหน่อย...หลงตัวเองชะมัด"   มีนบ่นพำพัม  แล้วหลับตาลงเพราะความง่วงสุดขีด เม่นรู้สึกร้อนวูบขึ้นมายังกับแอร์ที่เปิดอยู่เสียไปแล้ว   เขากดรีโมตเครื่องปรับอากาศจาก26องศา เป็น20 องศา อย่างรวดเร็ว  แต่ก็ไม่ได้ผล  ไม่รู้สึกเย็นขึ้นแต่อย่างใด "ทำไมมันร้อนอย่างงี้วะ"  เม่นบ่น  เหลือบไปมองหนุ่มน้อยที่หลับตาพริ้มอยู่ข้างๆ "โอ๊ยย...  จะบ้าตาย "  เม่นบ่นเสียงดังกว่าเดิม เขาพยายามทำใจไม่หันไปมองอีก  สายตากับสมองกำลังรวมพลังทำสมาธิสุดฤทธิ์ ให้อยู่ที่ทีวี    แม้หัวใจจะสั่นไหวเพียงใด   เม่นก็ข่มใจตัวเองเพ่งมองแต่ภาพที่อยู่ในจอโทรทัศน์เท่านั้น ...แต่ไม่รู้ว่าอะไรมาดลใจชายหนุ่มผมยาว  เม่นนั้นจึงหันไปมองมีนที่กำลังหลับอยู่อีกครั้งจนได้ มีนนั้นเมื่อถอดคาดผมออก ผมหน้าม้าที่เคยถูกคาดผมรั้งไว้  ก็ตกลงมาปรกตาเต็มไปหมด   เม่นเห็นแล้วก็ลืมตัว  เอื้อมมือตัวเองไปปัดผมออกให้ ...เหมือนโลกหยุดหมุน  เม่นรู้สึกวาบหวามไปทั้งใจ   เข้าคิดว่าหัวใจน้ำแข็งของตัวเองกำลังถูกทำให้ละลาย  โดยใบหน้าของหนุ่มน้อยคนนี้  ซะแล้ว .... แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 53 13:38:41 แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 53 13:37:39 แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 53 13:22:24 จากคุณ : โคมัทซึ นานะ เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 13:19:50

ความคิดเห็นที่ 14   ชายหนุ่มมองหน้ามีนตาไม่กระพริบ   สมองขาวโพลนไปหมด  ตอนนี้หัวใจของเขาคงชนะน็อคสมองไปแล้วแน่ๆ... เม่นจ้องไปที่ขนตายาวๆของมีน  จมูกที่เป็นสันน่ารัก  แก้มป่องๆนุ่มๆ  และริมฝีปากที่เผยอ ออกมาเล็กน้อย.. ชายหนุ่มค่อยๆโน้มตัวลงไปใกล้กับใบหน้าแสนน่ารักนั้น   เม่นก้มหน้าลง บรรจงจูบลงไปที่ริมฝีปากอันอ่อนนุ่มของมีนอย่างแผ่วเบา  เขาสัมผัสได้ถึงความหวาน และความรักจากริมฝีปากนี้ เมื่อก้มหน้าอยู่ ผมยาวๆของเม่นก็ตกลงมาอยู่บนตัวหนุ่มน้อยเกือบทุกเส้น   มีนรู้สึกจั๊กจี้เลยเขยิบตัวไปมาเล็กๆ  แต่ก็ยังไม่ตื่น ปฏิกิริยาเล็กๆของมีน   ทำให้เม่นได้สติ  เขารีบถอนรอยจูบออกมาอย่างรวดเร็ว ...เม่นนั้นทั้งตกใจ  ทั้งมึน  และไม่นึกฝัน เป็นที่สุด  ว่าตัวเองจะ 'เผลอใจ' ได้ขนาดนี้.. เม่นรีบลุกขึ้นมายืนลุกลี้ลุกลน  จนตัวเองไปสะดุดกับกองหนังสือ4-5เล่มบนพื้น  เขาเสียหลักล้มไปนั่งจ้ำเบ้าอยู่กับพื้น  เสียงดัง  โครมม!!! มีนได้ยินเข้าก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา  เห็นเม่นนั่งอยู่บนพื้น  ทำหน้าเหยเก "พี่..มีอะไรหรอ"  หนุ่มน้อยลุกขึ้นมาถามไถ่คนบนพื้น เสียงงัวเงีย   เม่นพอเห็นว่ามีนตื่นแล้ว  ก็ยิ่งลนลาน  จนทำอะไรไม่ถูก   ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นยืน  พยายามปั้นหน้าให้เป็นปกติอย่างที่สุด "ป่ะ  เปล่า  ไม่มีอะไรเลย  ไม่มีอะไร  ใช่ๆ  ไม่มีอะไร"  เม่นตอบ  ฟังแล้วเหมือนจะพูดให้ตัวเองฟังมากกว่า "อะไรของพี่เนี๊ย"  มีนไม่เข้าใจ "เปล่า  ไม่มีอะไรจริงๆ   ร้อนจรองๆ  ร้อนเนอะ นายว่าไหม  ฉัน  ฉันว่า..ฉันออกไปวิ่งดีกว่า"  เม่นพูด  เสียงฟังแล้วสับสนชอบกล "หา  จะห้าทุ่มแล้วนะพี่"    มีนท้วง "อืม..ห้าทุ่มแล้วไง  คนเราวิ่งตอนไหนก็ได้นี่  ไปนะ"   ว่าแล้วเม่นก็รีบพุ่งออกไปที่ประตู...มีนรีบลุกขึ้นจากเตียงวิ่งตามออกไป "เดี๊ยวสิพี่...อะไรกันเนี๊ย"  มีนตะโกนไล่ตามหลัง "นาย..นายอยู่นี่แหละ  ไม่ต้องตามฉันมา  ง่วงไม่ใช่หรอ  ไปนอนสิ  เดี๊ยวฉันกลับมา  ไปละ"  นายเม่นพูดจบก็ วิ่งออกไปนอกประตูทั้งเท้าเปล่า หนุ่มน้อยเกาหัวตัวเองเบาๆ  รู้สึก งง ชะมัด   นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี๊ย .........มีนไม่เข้าใจสถาณการณ์ในตอนนี้ เอาซะเลย แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 53 13:40:57 จากคุณ : โคมัทซึ นานะ เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 13:37:18

ความคิดเห็นที่ 15   หนุ่มน้อย รู้สึกแสบตา จากแสงแดดในยามเช้าที่ส่องผ่านเข้ามา ทางกระจกของคอนโดที่เขาอาศัยอยู่ เล็กน้อย มีนค่อยๆลืมตาขึ้นมาทีละนิด  จนสายตาสู้กับแสงได้    หนุ่มน้อยรู้สึกยังง่วงอยู่นิดๆ  เขางัวเงีย หันไปมองบนเตียง ด้านซ้ายขวาของตัวเอง  ก็ไม่พบใครเลย   มีนรู้สึกใจเสียขึ้นมา ที่ไม่พบเม่น   มีนรีบลุกขึ้นมานั่ง    เอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือบนหัวเตียง  สายตาปะทะเข้ากับนายเม่น  นอนหลับอยู่บนฝูกสีขาว   ข้างๆเตียง "กลับมาตอนไหนเนี๊ยเมื่อคืนรอถึงตี2ก็ยังไม่กลับมานี่นา.....แล้วไปนอนตรงนั้นอีก   รังเกียจกัน  ขนาดนี้เลยหรอ"    มีนบ่นน้อยใจออกมา   สายตาจ้องไปที่เม่น  ที่กำลังหลับเป็นตายอยู่ที่พื้น "พี่...ยังรักผมอยู่รึเปล่าน๊า"  เป็นคำถามที่เขาอยากรู้ที่สุด หนุ่มน้อยพูดออกมาเพียงเบาๆ   เพราะกลัวคนที่หลับอยู่จะได้ยิน   มีนถอนใจ...แล้วเดินไปเลี่ยงไปที่ห้องน้ำ  เพื่อจัดการธุระส่วนตัว .....วันนี้ เซฟหนุ่มจะเข้าไปรายงานตัว  วันแรกแล้ว  .. แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 53 13:52:00 แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 53 13:51:11 แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 53 13:50:30 แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 53 13:49:43 จากคุณ : โคมัทซึ นานะ เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 13:47:46

ความคิดเห็นที่ 16   จบตอนแล้วคร๊า ขอบคุณทุกคนนะคะ ตอนนี้  อีริก สุดหล่อ  จะมาโผล่ให้นายเม่นคลั่งด้วย....อย่าลืมอ่านน๊า จุ๊บๆๆๆ จากคุณ : โคมัทซึ นานะ เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 13:48:32

ความคิดเห็นที่ 17 โฮ่ ยาวมากค่ะ ตอนนี้ ^^ จากคุณ : เรื่อยๆ-เหนื่อยก็พัก เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 14:44:32

ความคิดเห็นที่ 18 ยาวจริงๆตอนนี้ สรุปว่า ตอนเด็กๆ 2 คนนี้เคยรักกันมาก่อน แต่ตาเม่นใจเสาะหนีมาว่างั้น มีนปล้ำเลยลูก 555 จากคุณ : sukie_moo เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 53 09:12:38

ความคิดเห็นที่ 19 เพิ่งตามมาอ่าน.. ความยาวขนาดนี้กำลังดีเลยคับ ปล. มีนคับปล้ำโลด!! จากคุณ : waven เขียนเมื่อ : 8 ก.ย. 53 23:08:57

ความคิดเห็นที่ 20   นายเม่นมันจะอะไรขนาดนั้น กลัวใจตัวเองละเซ่ จากคุณ : pantee เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 53 21:13:49