ความคิดเห็นที่ 1 คาถาพันใจ เป็นคาถาพิเศษและมีข้อจำกัดเข้มงวดตรงที่ ผู้ที่จะสามารถใช้คาถานี้ได้ ต้องเกิดมาพร้อมกับความสามารถทางพลังจิตที่มีในสายเลือดร่วมกับยาที่ปรุงเป็นพิเศษเท่านั้น ถ้าเป็นคนปกติแล้วได้สูตรยาไป ต่อให้มีสมุนไพรตัวยาครบ คาถาพันใจก็จะไม่เป็นผลแม้แต่น้อย ปันนาเข้าข่ายผู้ที่สามารถใช้คาถานี้ได้โดยไม่ต้องอาศัยความพยายาม เพียงแต่ไม่สามารถดำเนินพิธีกรรมที่บ้านได้ คนที่บ้านหล่อนมีพลังวิเศษกันหลายคนทีเดียว และแม่มดอ่อนหัดอย่างหล่อน จะไปหลบให้พ้นหูพ้นตาญาติผู้ใหญ่ที่มีพลังกล้าแข็งกว่ามากนั้น เรียกได้ว่ามีความเป็นไปได้เท่ากับศูนย์ สูตรยาของคาถาพันใจก็ดูไม่ยากเย็นอะไรสำหรับปันนา... เพราะปรางทิพย์เป็นหมอสนุนไพรตัวยง จึงสะสมว่านและยาหายากมากมาย และสิ่งที่ใช้ในสูตรยาก็คือบรรดาว่านหลากหลายชนิด และสมุนไพรหลายอย่างที่เก็บในเวลาต่างๆ กัน ซึ่งแม่เก็บจัดแยกไว้อย่างชัดเจน ก่อนกลับบ้าน ปันนาได้จัดการ ‘แอบหยิบ’ สมุนไพรจำเป็นหลายตัวมาจากคลังของแม่เป็นที่เรียบร้อย แม้ปกติแม่จะไม่หวงห้ามที่ปันนาจะเข้าไปดูห้องเก็บสมุนไพร แต่ก็ไม่ค่อยปล่อยให้หล่อนเข้าไปตามลำพัง... ว่าไปอีกที จะเป็นปันนามากกว่าที่ไม่ยอมเข้าไปคนเดียว.. ส่วนผสมของยาบางอย่างก็ช่างมีที่มาแปลกประหลาดน่าขนลุก อย่างพืชหน้าตาพิกลที่ต้องเก็บในวันต่างๆ กันตามค่ำแรมเพื่อให้ได้ผลที่แตกต่างกันไป บางชนิดต้องมีการร่ายเวทย์กำกับขณะเก็บ บางชนิดต้องผ่านกรรมวิธีหลากหลาย ลำพังถ้าไม่มีแม่อยู่ แค่เก็บสมุนไพรพวกนี้ก็คงทำให้หญิงสาวจนปัญญาแน่ ที่ทำใจลำบากที่สุดก็ตรงที่ต้องนำเลือดของผู้ร่ายเวทย์และผู้ที่ต้องการให้ตกในมนต์นั้นมาผสมในตัวยานี่ล่ะ ปันนาโตมากับครอบครัวมีเวทย์มนต์ ถึงจะเป็นมนต์ขาว แต่หญิงสาวก็รู้ดีกว่ามนต์ที่ต้องใช้เลือดสัตว์เป็นส่วนประกอบ.. อย่าว่าแต่เลือดมนุษย์เลย... ไม่มีทางเป็นมนต์ขาวแน่ เพราะในมนต์ขาว การร่ายเวทย์จะเน้นผลของเมตตา นำความอ่อนโยนมาโน้มนำใจ และใช้สมุนไพรเป็นตัวยาหลัก ส่วนประกอบจากสัตว์นั้น มีเพื่อเพิ่มคุณค่าและสรรพคุณทางยาเท่านั้น ... แต่การใช้เลือดในคาถาพันใจ.. ปันนากลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ.. เป็นการใช้เลือดเพื่อต้องการผลคล้าย ‘ยาสั่ง’ อย่างแน่นอน หญิงสาวพยายามผลักความไม่สบายใจออกจากหัว แต่ต่อจะให้เป็นมนต์ขาว มนต์ดำ หรือมนต์เทา ปันนาก็ไม่อยากจะคิดแล้ว..  คาถาพันใจต้องเป็นชะตากรรมของหล่อนแน่ อะไรๆ ถึงได้เป็นใจไปหมด ทุกอย่างที่เป็นอุปสรรคดูเหมือนจะถูกพัดพาไปให้ไร้กังวล... หญิงสาวคิดอย่างดื้อดึง ขณะนี้รอเพียงถึงวันพระจันทร์เต็มดวงครั้งหน้า ปันนาก็สามารถประกอบพิธีปรุงตัวยาพื้นฐานได้ทันที ข้อดีของคาถาพันใจอีกอย่างคือ ผู้ปรุงยาสามารถปรุงยาพื้นฐานเอาไว้ก่อนได้ ส่วนสำคัญที่สุดคือเลือดของผู้ที่ต้องการให้ผูกพันกันนั้น สามารถเติมได้ทีหลังเมื่อต้องการใช้ คาถาพันใจ ยังไม่จบสิ้นกระบวนความเพียงเท่านี้ เมื่อได้ตัวยาผสมเลือดเสร็จแล้ว นั่นเพียงจุดเริ่มต้นของการปรุงตำรับยาพันใจเท่านั้น... ขั้นต่อไปคือจะต้องให้ผู้ที่ต้องการ ‘ดื่ม’ ยาเข้าไปให้ได้ ทันทีที่ดื่มยา ใจของคนผู้นั้นจะตกเป็นของผู้ร่ายเวทย์... ทว่าขั้นตอนสุดท้ายที่สำคัญที่สุดคือการร่ายคาถากำกับเพื่อผูกใจของทั้งคู่ไว้ด้วยกันชั่วกัลปาวสานโดยไม่มีใครสามารถพรากออกจากันได้ตลอดกาล หากมองในแง่ดี นั่นคือในทุกภพทุกชาติ คนๆ นี้จะเป็นของเราตลอดไป หากมองในแง่ความเป็นจริงแล้ว นี่คือจุดเริ่มต้นของการสร้างบ่วงกรรมอันไม่จบสิ้น กรรม ซึ่งไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลาอีกกี่ภพกี่ชาติจะสิ้นสุดลงได้ กรรม... ที่จะผูกพันคนสองคนให้ตามติดกันทุกภพ ทุกชาติไป กรรม ที่อาจต่อสังสารวัฏให้ยืดยาวออกไปโดยไม่อาจรู้จุดจบ นี่คือสาเหตุที่ทำให้คาถาพันใจ เป็นคาถาสำคัญบทสุดท้ายในคัมภีนร์ปุษปวาน! เมื่อร่ายคาถากำกับแล้ว สิ่งเดียวที่จะทำให้คาถาพันใจเสื่อมลงได้ มีเพียงพลังชีวิตของผู้ร่ายคาถาเท่านั้น เพื่อถอนคาถาพันใจ ผู้ร่ายมนต์จะต้องถ่ายทอดพลังชีวิตของตนให้กับผู้ต้องมนต์จนหมดสิ้น เพื่อให้พลังวิเศษที่มีเข้าไปแก้อาการทั้งมวล และมีเพียงพลังชีวิตของผู้ร่ายเวทย์เท่านั้นที่จะแก้ได้ ต่อให้ใช้พลังชีวิตคนอื่นอีกกี่ร้อยกี่พันก็ไม่อาจล้างคาถานี้ การถ่ายทอดพลังชีวิตเช่นนี้ ต่อให้แม่มดฝึกหัดอย่างปันนายังรู้เลยว่าหากโชคดีมาก ก็เพียงแค่สูญเสียพลังวิเศษทั้งหมดไป... แต่โดยปกติแล้ว นี่คือแปลว่านำหนึ่งชีวิตเพื่อแลกกับอีกหนึ่งชีวิตนั่นเอง และในแง่ร้ายที่สุด นอกจากชีวิตจะรักษาเอาไว้ไม่ได้ กระทั่งวิญญาณก็อาจสูญสลาย ปันนาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามทำใจให้เข้มแข็ง ... เตรียมยาไว้ก่อน แล้วถ้าจำเป็นต้องใช้ค่อยใช้ก็ได้นี่นา.. คนรุ่นใหม่เขาเตรียมการให้พร้อมก่อน ไม่ใช้ก็ไม่เป็นไรหรอก... (มีต่อค่ะ) จากคุณ : P_JUNG_PIGLET เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 09:48:58

ความคิดเห็นที่ 2 กิจกรรมเอาท์ติ้งครั้งนี้เป็นไปอย่างที่ปันนาคาดเดาแต่แรกว่าจะต้อง ‘ไม่สนุก’ นิศมาและเพื่อนสาวอีกสองสามคนมาร่วมกิจกรรมครั้งนี้กับแอปพอสต้าจริงๆ ตามข่าวที่กมลเนตรบอกมา และตรัยก็ต้องคอยดูแลบรรดาสาวๆ เป็นพิเศษเนื่องจากในบรรดาสามทหารเสือ ชายหนุ่มจะเป็นคนที่สนิทสนมกับนิศมามากกว่า เนื่องจากนิศมาเป็นลูกค้า ส่วนเพื่อนสาวหนึ่งในนั้นเป็นเพื่อนกับผู้บริหารรีสอร์ท วงการไฮโซทั้งหลายนับไปนับมาก็คงมีไม่เท่าไหร่ เขมชาติเลยไปรู้จักกับใครทางไหนของสาวๆ กลุ่มนั้นอีกที..   เสียงหัวเราะเฮฮาทำให้ปันนาหันไปมองโต๊ะ ‘นายๆ’ ที่ตั้งห่างออกไปไม่เท่าไหร่ก่อนลอบถอนหายใจ.. หญิงสาวเหม่อมองดวงหน้าขาวที่หัวเราะอย่างร่าเริงของตรัยแล้วรู้สึกเจ็บในอก ถ้ายอมรับความจริงก็ต้องรู้ว่ายิ่งดู ก็ยิ่งเห็นว่าหล่อนช่างอยู่ห่างกับตรัยคนละมุมโลก.. นิศมาต่างหาก ที่อยู่ใน ‘โลก’ ใบเดียวกับเขา “ปันเป็นอะไรไป ดูเงียบๆ นะ” กมลเนตรส่งเสียงเจื้อยแจ้วถาม ทำเอาปันนายิ้มแห้งๆ วรภพที่ไม่ว่าเดินไปวงไหน ก็เรียกเสียงเฮฮา โดยเฉพาะถ้าผ่านไปยังโต๊ะที่หนุ่มๆ แผนกวิศวกรรมนั่งอยู่ละก็ ต้องมีคว่ำแก้วคว่ำขวดจนคนก็จะคว่ำตามเดินหน้าแดงก่ำผ่านมาพอดีได้ยินเสียงกมลเนตรชายหนุ่มจึงหยุดมอง “ไม่สบายหรือเปล่าปัน?” ปันนาส่งยิ้มให้เพื่อนรุ่นพี่และเบอร์สองก่อนพยายามทำเสียงร่าเริง “ไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะพี่ภพ พี่หญิง อากาศร้อนไปหน่อยมั้งคะ ปันเลยรู้สึกเหมือนปวดหัว” “ให้ใครเดินไปส่งห้องไหม?” วรภพถามอย่างใจดี ก่อนตั้งท่าจะเรียกพีรัชที่นั่งไม่ห่างไปนัก แต่ปันนารีบห้ามไว้ “อย่าเลยค่ะพี่ภพ ให้พีไปส่ง ปันว่าปันต้องเดินกลับมาส่งพีอีกที” หญิงสาวหัวเราะเบาๆ จากระยะไกลก็เห็นแล้วล่ะว่าพีรัชหน้าแดง หัวเราะเสียงดัง และดูท่าว่าจะกลายเป็นขวดเดินได้อยู่รอมร่อตั้งแต่ตะวันยังไม่คล้อยด้วยซ้ำ กมลเนตรทำท่าจะลุกไปส่ง แต่ปันนาก็ห้ามไว้เช่นกัน “พี่หญิงกำลังสนุก ไม่ต้องห่วงปันหรอกค่ะ ขอไปแอบนอนสักแวบ บ่ายๆ เย็นๆ คงดีขึ้น” ปันนาเหลือบมองไปทางโต๊ะที่ตรัยนั่งอยู่อีกครั้ง ชายหนุ่มคงกำลังตั้งใจฟังหญิงสาวที่นั่งข้างๆ พูดอะไรบางอย่างอยู่พอดี ร่างสูงๆ ที่นั่งกอดอกยิ้มน้อยๆ นั้นช่างคุ้นตา ทว่าแสนห่างไกล... ปันนาถอนใจอีกครั้ง ก่อนหันหลังเดินจากมา ทิ้งเพียงเสียงหัวเราะเฮฮาของทุกคนไว้ที่เบื้องหลัง ช่วงบ่ายแก่ๆ เป็นเวลาที่รีสอร์ทเงียบสงบ สมาชิกชาวแอปพอสต้าต่างคนต่างพักผ่อนเตรียมพร้อมสำหรับงานเลี้ยงคืนนี้ หลายคนหลับเอาแรงจากการต้องตื่นแต่เช้า และหลายคนหลับเอาแรงจากเหล้าที่กินเข้าไปไม่หยุดหย่อนซึ่งพีรัชเป็นกลุ่มหลัง ทำให้ปันนาไม่รู้จะลากใครมาฟังความกลุ้มใจของหล่อนดี หญิงสาวหนีกมลเนตรและสาวๆ อีกหลายคนที่จับกลุ่มนั่งคุยกันจุ๊กจิ๊กพร้อมขนมของกินรายล้อมออกมาเดินเล่นที่ชายหาดตามลำพัง ปกติเวลามาเที่ยวแบบนี้หล่อนไม่รังเกียจะนั่งคุยเรื่องสัพเพเหระ ยิ่งมีของกินรายล้อมไม่อั้นยิ่งมีความสุข ทว่าความรู้สึกหนักๆ ที่มีในใจ ทำให้ปันนาไม่มีอารมณ์อยากจะนั่งทำหน้ายิ้มแย้มท่ามกลางผู้คน ยิ่งไม่อยากนั่งทำหน้าบูดให้คนอื่นๆ เสียอารมณ์กันไปหมด ดังนั้นการเดินออกมาดูจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด ขณะที่เดินไปทางชายหาดมือเล็กลูบสร้อยที่ห้อยคออยู่อย่างใจลอย จี้ที่ห้อยอยู่นั้นมีลวดลายวิจิตรแบบโบราณ แต่แปลกกว่าจี้ปกติตรงที่ซ่อนเกลียวขวดเอาไว้อย่างแนบเนียน สร้อยคอนี้หล่อนได้มาเมื่อหลายปีก่อน ไม่คิดว่าวันหนึ่งจะได้ใช้ แต่บัดนี้สิ่งที่บรรจุอยู่ในจี้รูปขวดใบน้อยนั้น มีเพียงปันนาที่รู้ว่าคือสิ่งใด น้ำยาพันใจ... ไม่น่าเชื่อว่าหลังจากผ่านการเคี่ยวข้ามคืน ยาพันใจข้นคลั่กสีดำสนิทด้วยฤทธิ์สมุนไพรนั้น เมื่อร่ายคาถาเตรียมน้ำยาบทแรกแล้วจะกลับกลายเป็นน้ำยาสีม่วงอ่อนใสสวยงาม กลิ่นสมุนไพรชวนคลื่นเหียนก็อันตรธานหายไป เหลือเพียงกลิ่นหอมจางคล้ายดอกไม้ชวนให้ลุ่มหลง หญิงสาวกำขวดในมือแน่นจนรู้สึกเจ็บ ก่อนจะสะดุ้งเมื่อคิดว่าตนกำลังคิดทำสิ่งใด... แม้ดำเนินการมาถึงขั้นนี้แล้ว หล่อนก็ยังเตือนตนเองตลอดว่าการใช้ยาสั่งเป็นเรื่องผิด... การบังคับจิตใจคนเป็นเรื่องไม่ถูกต้อง ทว่าก่อนออกจากบ้านมา ปันนาก็ไม่อาจห้ามใจที่จะหยิบขวดนี้ติดมา ‘เผื่อ’ ได้ ...ไม่เป็นไรๆ... ไม่มีทางได้เลือดพี่ตรัยมาง่ายๆ ..  หญิงสาวพยายามปลุกปลอบใจ... ยิ่งให้กรีดเลือดตัวเอง... ปันนาทำหน้าแหยส่ายหัวแรงๆ อย่างมั่นใจ.. หล่อนกลัวมีด เข็ม เลือด มากที่สุด ไม่มีทางทำร้ายตัวเองจนเลือดตกยางออกแน่ ลมทะเลพัดมาไม่ขาดสาย ปันนาใส่ชุดเล่นน้ำทะเลมาเผื่อไว้.. ชุดเล่นน้ำของหล่อนก็เป็นทูพีซธรรมดาๆ ที่ว่าทูพีซนั้นก็เรียกให้โก้ๆ ไปอย่างนั้น เพราะไอ้สองชิ้นที่ว่าก็คือเสื้อยืดสีเจ็บแบบพอดีตัวกับกางเกงขาสั้นเสียเท่านั้น แดดยังคงร้อนเปรี้ยงชนิดมั่นใจได้เลยว่าต่อให้ทากันแดดมาดีแค่ไหน ขืนไปเล่นน้ำเข้าจริงๆ มีหวังดำปี๋กลับบ้านแน่ เมื่อคิดได้ดังนั้นร่างเล็กยึดตั้งท่ายึดเก้าอี้ชายหาดภายใต้เงาร่มตัวหนึ่งเอาไว้เป็นที่ประจำการ ปันนาหยิบหนังสือที่เตรียมมาตั้งท่าจะเปิดขึ้นอ่าน ทว่าก่อนจะได้เริ่มทำอะไร เสียงที่คุ้นใจก็ดังขึ้น “ทำไมมานั่งตรงนี้คนเดียว” ปันนารีบเงยหน้าขึ้นทันใด ตรัยในเสื้อโปโลสีดำกับกางเกงสามส่วนสีกากีชุดเดียวกับที่หล่อนเห็นเมื่อเช้ายืนอยู่ข้างเก้าอี้ยาว “อ้าปากหวอเชียว เดี๋ยวแมงวันก็บินเข้าไปหรอก” เสียงทุ้มกลั้วหัวเราะทำเอาหญิงสาวหุบปากฉับ อยากย้อนเขานักว่าหล่อนต่างหากที่ควรจะถามว่าเขามาเดินอะไรอยู่ตรงนี้คนเดียว... แล้วสาวๆ ที่รายล้อมเขาหายไปไหหนหมดแล้ว ตรัยทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้ข้างๆ ปันนามองตามร่างสูงใหญ่ที่เอนตัวลงนอนบนเก้าอี้ชายหาดอย่างสบายใจแล้วสติค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวมากขึ้น “พี่ตรัยต่างหากมาทำอะไรตรงนี้คะ” “มาเดินเล่น นี่มาทะเลยังไม่ได้ถ่ายรูปสักรูปเลย” ปันนาพยักหน้าหงึกๆ การถ่ายรูปเป็นกิจกรรมที่ตรัยชอบ หล่อนยังแอบไปดูรูปที่เขาถ่ายแล้วไปโพสไว้ตามพวกโซเชี่ยลเนตเวิร์คบ่อยๆ  หญิงสาวมองซีกหน้าด้านข้างของคนที่นอนทอดอารมณ์แล้วขมวดคิ้ว “แล้วมานอนตรงนี้จะได้ถ่ายรูปเหรอคะ” ว่าแล้วหล่อนก็นึกได้ ดวงหน้าใสยิ้มกว้างขวางราวกับคิดอะไรดีๆ ออก “ไปเดินถ่ายรูปมั้ยคะ ปันไปเป็นเพื่อน”   “ไปสิ” ตรัยลุกขึ้นอย่างเห็นด้วย หญิงสาวรีบลุกขึ้นมายืนอย่างว่องไว ไม่อยากเชื่อว่าตัวเองกำลังจะมีโอกาสได้เดินริมหาดกับเจ้านายหนุ่มหล่อตามลำพัง โอกาสแบบนี้ถ้ามีก็ต้องรีบฉวยไว้ “แล้วนั่นเอามาทำอะไร?” ตรัยถามกลั้วหัวเราะ ปันนาหันมาตอบเสียงใสอย่างไม่อนาทรร้อนใจ ขณะที่คว้าผ้าคลุมไหล่ผืนใหญ่ที่ติดมือมาขึ้นถือ “สารพัดประโยชน์ค่ะ หนาวก็เอาไว้ห่ม ร้อนก็ไว้บังแดด นั่งก็ไว้ปูรอง” “ โต๊ะเลอะเอาไว้เช็ดด้วยไหม”  เสียงห้าวอดไม่ไหวขอแทรกเสียหน่อย คราวนี้คนตัวเล็กค้อนควัก “ถ้าพี่ตรัยจะให้เช็ดจริงๆ ปันก็ต้องทำแหละค่ะ” “โอเคๆ พี่ยอมแพ้” ชายหนุ่มหัวเราะเสียงดัง ก่อนก้มลงถาม “ไปยัง” ปันมามองดวงหน้าขาวตัดกับไรหนวดเขียวของตรัยแล้วยิ้ม พี่ตรัยจะรู้ไหมนะว่าเขาเป็นผู้ชายตาสวย ดวงตาระยิบแบบนี้นี่แหละที่ทำให้ใครต่อใครใจอ่อน มีผู้หญิงกี่คนแล้วที่ต้องเสียใจเพราะตาสวยๆ คู่นี้? ทว่าเวลานี้จะสนใจทำไม? .. ไม่ว่าในชีวิตจริงเขาจะเป็นของใคร.. แต่ช่วงเวลาสั้นๆ นี้เขาเป็นของหล่อนคนเดียว.... ดวงหน้าใสส่งยิ้มกว้างไปให้ ก่อนเอ่ยเสียใส “เราไปกันเถอะค่ะ” (มีต่อค่ะ) จากคุณ : P_JUNG_PIGLET เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 09:51:08

ความคิดเห็นที่ 3 ลมทะเลที่พัดไม่ขาดสายทำให้ปันนาต้องเอาผ้าขึ้นมาคลุมไว้ “อะไร.. อย่าบอกนะว่าหนาว” ตรัยละสายตาจากกล้องในมือมามองคนข้างๆ อย่างแปลกใจ “ไม่ได้หนาวค่ะ แต่ลมมันพัดเยอะๆ แบบนี้เดี๋ยวหนาวไงคะ” คำตอบนั้นฟังดูทะ:-)ๆ เหมือนเอาสีข้างเข้าถู ชายหนุ่มจึงส่ายหัวเบาๆ อย่างอ่อนใจ ท่าทีผ่อนคลายของเขาทำให้ปันนาไม่รู้เอาความกล้ามาจากไหนมากมาย เอ่ยปากถามในสิ่งที่ค้างคาใจหล่อนมานาน “พี่ตรัย” “อะไร” เสียงห้าวตอบทันควันทำเอาหญิงสาวนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนเอ่ยปากถาม “พี่ตรัยเคยรักใครไหม?” ตรัยเลิกคิ้วแล้วหันมามองคนพูดแล้วยิ้มขำอย่างแปลกใจ “ทำไม.. หน้าตาพี่เหมือนเป็นคนไม่เคยรักใครเหรอ?” “ไม่รู้สิ... ปันรู้สึกเหมือนพี่ตรัยเป็นผู้ชายหลั่นล้า” ปันนาไม่รู้จะนิยามความเป็นตรัยได้ดีกว่าคำนี้ได้อย่างไร คราวนี้ชายหนุ่มหัวเราะ “หลั่นล้านี่แปลว่าอะไร? เจ้าชู้? เพลย์บอย?” “ฮึ้ย.. ไม่แรงแบบนั้นสิคะ” ถึงบางทีจะคิดแบบนั้นจริงๆ แต่ใครจะไปกล้าบอกเจ้าตัวตรงๆ ได้เล่า ดวงหน้าใสขมวดมุ่นพยายามเรียบเรียงคำพูด “เหมือนทีเล่น ทีจริงกับทุกคนไปหมดอ่ะค่ะ” ยกเว้นกันปัน หญิงสาวต่อในใจอย่างเซ็งๆ “พี่ว่าพี่ไม่หลั่นล้านะ” ชายหนุ่มไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดีกับตำแหน่งที่ถูกยัดเยียดให้ “แต่ดูหลั่นล้ามากเลยอ่ะค่ะ” อีกฝ่ายยังคงยืนยัน ว่าแล้วปันนาก็พึมพำเหมือนพูดกับตัวเอง “แต่จะว่าไป ปันก็ไม่ได้รู้จักพี่ตรัยจริงๆ เสียหน่อย” สีหน้าตรัยดูอ่อนโยนขึ้น “นั่นสิ.. ปันเห็นพี่แค่มุมเดียวเท่านั้น ยังไม่เคยเห็นมุมอื่นของพี่เลย” “แสดงว่าพี่ตรัยเคยรักใคร?” เจ้าหล่อนทำตาโตอย่างน่าขัน ทำท่าราวกับหล่อนได้พบความลับอันยิ่งใหญ่เข้า  “หรือว่าพี่ตรัยเคยอกหัก เลยทำให้กลายเป็นคนหลั่นล้าแบบนี้คะ?” ตรัยมองหญิงสาวที่ทำหน้าตาเห็นใจเสียเต็มประดาแล้วหัวเราะเสียงดัง มือหนาเอื้อมไปโยกหัวเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยเรื่องฟุ้งซ่านเล่นอย่างขำๆ “พอเลย นี่แต่งเรื่องจากภาพเก่งจริงๆ เลยนะเรา... พี่ไม่ได้หลั่นล้า... ไม่ได้เคยอกหัก แล้วตั้งปณิธานว่าจะไม่รักใคร... แค่ยังไม่เจอคนที่ใช่ ก็ไม่ผิดที่ดูไปเรื่อยๆ” ชายหนุ่มก็หันมาเลิกคิ้วให้คนที่ฟังอ้าปากค้าง “เป็นไง.. คำตอบเข้าทีไหม?” ปันนามองชายหนุ่มหน้าขาวตาพราวระยับที่ยิ้มกริ่มแล้วส่ายหัวพลางบ่นพึมพำกับตัวเอง “มันเป็นคำตอบของผู้ชายหลั่นล้าชัดๆ” เดินถ่ายรูปเล่นอยู่พักใหญ่แดดร่มลมตกมากแล้วทั้งคู่จึงว่าน่าจะเดินกลับก่อนดีกว่าจะได้มีเวลาล้างหน้าล้างตาก่อนงานเลี้ยงไม่เมาไม่เลิกยามค่ำคืน ตรัยมองคนตัวเล็กที่พูดจ๋อยๆ ตลอดทางด้วยสีหน้ายิ้มๆ หลายทีที่เขาแปลกใจว่าหญิงสาวท่าทางกระเปิ๊บกระป๊าบอย่างหล่อนทำงานที่อาศัยความอดทนและละเอียดรอบคอบมากมายได้ดีขนาดนี้ได้อย่างไร อาจเป็นเพราะว่าปันนาเป็นคนมีน้ำใจและใส่ใจกับคนรอบข้าง ตั้งแต่เขาได้เด็กสาวคนนี้มาช่วยงาน ก็ทำให้สบายขึ้นเยอะ ที่สำคัญที่สุด ปันนาเป็นคนที่ใครอยู่ใกล้ก็สบายใจด้วยหล่อนเป็นคนจิตใจดี ทำให้ไม่ต้องกังวลว่าจะต้องระวังตัวอะไรเมื่ออยู่กับผู้หญิงคนนี้ จะว่าไป เป็นที่รู้กันว่าหนุ่มๆ แผนกวิศวกรรมหลายคนแอบมองๆ หญิงสาวอยู่บ้าง ทว่าปันนานอกจากไม่เล่นด้วยแล้ว น่าจะเรียกว่าไม่รู้เรื่องเสียเลยจะถูกต้องมากกว่า คนที่เขาเห็นว่าใกล้ตัวหล่อนมากที่สุดกลับเป็นสถาปนิกหนุ่มรุ่นน้อง ลูกน้องใกล้ตัวเขาเอง.. พีรัช ตรัยคิดอะไรเรื่อยเปื่อยขณะที่หูก็ฟังหล่อนคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ ทันใดนั้นเสียงเล็กๆ ก็สะดุดลง พร้อมๆ กับร่างบางที่คมำไปข้างหน้า “อุ๊ย!” มือใหญ่คว้าตัวหล่อนเอาไว้ไม่ทัน ปันนา จึงหกล้มไปกองกับพื้น ท่านั้นทำให้ตรัยหัวเราะ หญิงสาวผู้นี้เหมือนอายุสักสิบขวบมากกว่าเป็นสาวน้อยเต็มตัวแบบนี้ “ลงไปจับกบเหรอปัน” ชายหนุ่มก้มลงมองอย่างเห็นขัน ทว่าเมื่อเห็นคนตัวเล็กยังนั่งหน้านิ่ว เสียงหัวเราะห้าวๆ ก็หายไปในคอ ร่างสูงทรุดตัวลงนั่งยองๆ ตรงหน้าคนที่นั่งนิ่งอยู่ ดวงตาพราวด้วยรอยยิ้มเมื่อสักครู่แปรเปลี่ยนไปเมื่อเห็นหยาดน้ำตาคลออยู่ที่ตากลมโตคู่นั้น “ไหน เป็นอะไร ให้พี่ดูหน่อย” ปันนาทำหน้าเบ้แล้วยกมือข้างที่เจ็บแปลขึ้นมาดู มือข้างซ้ายของหล่อนถูกเปลือกหอยแตกๆ ซึ่งฝังตัวในหาดทรายปักแน่นอยู่ ปากแผลดูไม่ใหญ่นัก แต่ท่าทางจะลึกและน่าจะเจ็บพอตัวเพราะเลือดไหลออกจากปากแผลไม่หยุด ตรัยมองซ้ายมองขวาพยายามหาว่าจะใช้อะไรพอเช็ดเลือดให้หล่อนได้บ้าง สีหน้าเซียวซีดของคนเจ็บทำให้ชายหนุ่มเอ่ยเสียงอ่อน “เดี๋ยวพี่ดึงเปลือกหอยที่ตำออก เลือดจะออกมานิดนึงนะ แต่ไม่เจ็บมากหรอก... ไม่กลัวใช่ไหม” หญิงสาวอยากจะบอกว่าหล่อนทั้งเจ็บ แล้วก็ทั้งกลัว แต่เสียงปลุกปลอบนั้นทำให้หญิงสาวกัดปากตนเองก่อนส่ายหัวด้วยท่าทีไม่เต็มใจ ปันนาหลับตาปี๋เมื่อมือใหญ่จับมือหล่อนไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างก็พยายามดึงเปลือกหอยชิ้นนั้นออกจากแผล เลือดสีแดงเข้มไหลทะลักออกจากแผลทำให้เจ้าของเลือดถึงกับหน้าซีด ทันทีที่เปลือกหอยตัวร้ายหลุดคิดมือออกมา เจ้าของนิ้วเรียวสวยก็จัดแจงดึงชายผ้ามากดแผลคนที่นั่งหน้าเซียวเอาไว้เป็นการห้ามเลือดชั่วคราวอย่างนุ่มนวลแทบไม่น่าเชื่อ “นี่ไง ผ้าปันได้ใช้ประโยชน์แล้ว เอามาเช็ดเลือดก็ได้เห็นไหม?” หญิงสาวกรอกตาไปมา เมื่อความเจ็บคล้ายจะบรรเทา หล่อนก็เพิ่งสังเกตว่ามืออบอุ่นของตรัยคู่นั้นกุมมือตนเอาไว้มั่นคงเพียงใด ดวงหน้าที่เคยได้แต่แอบมองจากระยะไกล บัดนี้ใกล้จนเห็นปลายขนตายาวงอนสวยยิ่งกว่าผู้หญิงหลายคน ใกล้กระทั่งปันนาได้กลิ่นหอมสะอาดลอยมาจางๆ จากตัวเขา “เจ้านี่เอง นี่คมน่าดูเลยนะ” ตรัยหยิบเปลือกหอยคมปลาบมาพลิกๆ ดู หญิงสาวพยักหน้าหงึกๆ ก่อนสะดุ้งเมื่อชายหนุ่มอุทานเบาๆ เมื่อคมเปลือกหอยนั้นบาดเข้ากับมือใหญ่เช่นกัน ปันนาหน้าเสีย ลืมแผลตัวเองเสียสนิท หญิงสาวรีบเอาชายผ้าคลุมส่วนที่ยังไม่เลอะเลือดตัวเองเช็ดมือที่ช่วยหล่อนไว้ “พี่ตรัยเจ็บไหม?” ตรัยมองคนที่ทำหน้าเหมือนน้ำตาจะหยดอีกรอบแล้วยิ้ม “ไกลหัวใจมาก เรื่องเล็ก” ปันนามองมือใหญ่กว่าของเขาที่คราวนี้ถูกหล่อนเป็นฝ่ายจับไว้แล้วเอ่ยเสียงอ่อย “ปันขอโทษที่ทำพี่ตรัยเจ็บตัว” “มันเป็นความผิดปันที่ตรงไหน?” ว่าแล้วตรัยก็ลุกขึ้นยืน พร้อมกับยื่นมือให้อีกฝ่ายจับ “พี่ว่าเรารีบกลับก่อนที่ใครจะได้เลือดอีกจะดีกว่านะ” ปันนาหยิบผ้าคลุมไหล่สีอ่อนที่บัดนี้มีรอยเลือดเลอะเป็นดวงๆ ขึ้นถือในมือ ก่อนเอื้อมมืออีกข้างวางลงบนมือใหญ่กว่าที่แบรออยู่ ทันทีที่เขากระชับมือหล่อนเอาไว้มั่นแล้วออกแรงช่วยฉุดพยุงขึ้นมา... แรงฉุดนั้นก็ราวกับสะเทือนลึกเข้าไปถึงกลางใจ... วินาทีนั้นเองปันนาก็รู้แน่แก่ใจ ... การคิดถอนใจจากผู้ชายคนนี้.. สายไปเสียแล้ว..                                   +++++++++++++++++++++++ โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ (^^) จากคุณ : P_JUNG_PIGLET เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 09:53:37

ความคิดเห็นที่ 4 ตอนเก่าค่ะ * รั ก นี้ ( ไ ม่ ) มี เ ว ท ย์ ม น ต์ : บ ท นำ * (แถมบทที่1 อิอิ) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9549196/W9549196.html * รั ก นี้ ( ไ ม่ ) มี เ ว ท ย์ ม น ต์ : บ ท ที่ 2 * http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9571053/W9571053.html * รั ก นี้ ( ไ ม่ ) มี เ ว ท ย์ ม น ต์ : บ ท ที่ 3 * http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9600760/W9600760.html * รั ก นี้ ( ไ ม่ ) มี เ ว ท ย์ ม น ต์ : บ ท ที่ 4 * http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9624550/W9624550.html                          +++++++++++++++++++++++++++ คุยกันก่อน ตอนนี้กับอีก 2 ตอนข้างหน้า เป็นตอนที่เขียนด้วยระยะเวลารวดเร็วเป็นประวัติการณ์ในรอบสองปีเลยค่ะ คือ ตอนเขียนรู้สึกสนุกดี (แบบ ไม่ได้รู้สึกมานานแล้ว ฮา) หวังว่าคนอ่านคงจะสนุกด้วยนะคะ กิกิ ตอนนี้ยังมีสต๊อกอีกนิดหน่อย แต่ไฟเริ่มราๆ แล้ว เขียนกลับมาอืดๆ อีกแล้วอ่ะค่ะ แหะ แหะ ^^" ยังไงจะพยายามรักษาอัตราการโพสเอาไว้ที่อาทิตย์ละบทนะคะ (จะได้เป็นการเร่งตัวเองด้วย กิกิ) แต่ถ้าไม่ได้จริงๆ เมื่อไหร่ จะรีบแจ้งเลยค่ะ ฮึบๆๆ สู้ๆๆๆ (><)" เช่นเคยนะคะ ชอบไม่ชอบ มีอะไรอยากบอก อยากติชมตรงไหน ยินดี และขอบคุณล่วงหน้าค่า เจอกันใหม่อาทิตย์หน้าค่ะ (^____________^) จากคุณ : P_JUNG_PIGLET เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 09:57:35

ความคิดเห็นที่ 5 “ป้าน้อยว่าปันน่าจะฝึกเวทย์มนต์อะไรเพิ่มอีกหน่อไหมคะ?” ปกติเวลามาเที่ยวแบบนี้หล่อนไม่รังเกียจะนั่งคุยเรื่องสัพเพเหระ ยกเว้นกันปัน หญิงสาวต่อในใจอย่างเซ็งๆ มาจับไ่ก่ให้ค่ะ อิอิ เสียวจัง กลัวหนูปันทำจริงนะเนี่ย แล้วจะเกิดผลร้ายแรงมากกว่าที่จะให้ตรัยมารักหนูปันเองจริงๆๆๆๆๆๆๆๆ ตื่นเต้นค่ะ จากคุณ : lovekalo เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 12:25:11

ความคิดเห็นที่ 6 คนเขียนจะใจแข็งให้นางเอกสาวที่ทำสิ่งที่ไม่ควรทำ ได้รับผลกรรมตามที่ควรได้ปะ ได้ปะๆๆ (คนอ่านที่ยิ่งอ่านยิ่งโหด ฮี่ๆ) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 14:17:23

ความคิดเห็นที่ 7 น้องลี่ - เก็บไก่เข้าเล้าในไฟล์เรียบร้อยค่ะ ฮา รอลุ้นไปค่ะ กร๊ากก พี่รักษ์ - อูววว... เหมือนนั่งอยู่กลางใจน้องอ่ะค่ะ ;) จากคุณ : P_JUNG_PIGLET เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 14:30:53

ความคิดเห็นที่ 8 อย่านะ อย่าเพิ่งไฟหมดนะ ไม่งั้นจะไปวางเพลิงถึงบ้านเลย อิอิ... ^^ จากคุณ : เชอร์เบต จี๊ดด ด เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 15:46:22

ความคิดเห็นที่ 9 อ้าวววว นางเอกเรา อย่าเล้ยยยย เดี๋ยวจะแย่เอาน้าาา ที่สำคัญยิ่งกว่าเรื่องนางเอกคือ คนเขียนอย่าหมดไฟน้าาาาาา มาพัดไฟให้ค่ะ ^__^ จากคุณ : Viva Tam เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 18:21:31

ความคิดเห็นที่ 10 โอ๊ย ลุ้นนางเอก อย่านะตะเองงงงงงงงงงงง จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 06:14:32

ความคิดเห็นที่ 11 เพิ่งเข้ามาอ่านรวดเดียวจบ ปกติจะไม่ค่อยอ่านนิยายที่ชื่อคนแต่งเป็นภาษาต่างประเทศ แต่วันนี้ไม่มีไรอ่านจริงๆก็เลยลองอ่านดู ก็นับว่าไม่ผิดหวังเลยแต่งได้น่าสนุกมากจะติดตามต่อนะคะ จากคุณ : Mot_anoy เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 11:55:05

ความคิดเห็นที่ 12 ยัยจี๊ดดด - ช่างเป็นผู้หญิงที่น่ากลัวจริงๆ 55+ คุณ Viva Tam - พยายามกระพือลมเหมือนกันอ่ะค่ะ รักษาวินัยเอาไว้ เดี๋ยวหายยาวอีก ^^" คุณ Tyra - เห็นม๊า... หมูพีบอกแล้วว่าเริ่มลุ้น กิกิ คุณ Mot_anoy - ขอบคุณมากค่า จริงๆ ที่ใช้ล๊อกคอินนี้เพราะว่าตอนสมัครใช้ภาษาไทยไม่ได้อ่ะค่ะ แล้วใช้มานานแล้วก็เลยไม่เปลี่ยน กิกิ... ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ @^________________^@ จากคุณ : P_JUNG_PIGLET เขียนเมื่อ : 5 ก.ย. 53 13:23:11

ความคิดเห็นที่ 13 อะไรๆมันช่างเป็นใจจะให้ได้ใช้คาถาพันใจจริงๆเลยแฮะ  อย่าเลยปันให้เค้ารักด้วยใจจริงดีกว่านะ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 53 02:31:32

ความคิดเห็นที่ 14 คุณ : mimny  - หนูปันอยู่บนทางเลือกอ่ะค่ะ จริงๆ ถ้าเป็นตัวเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะลังเลไหมเนอะ (หรือว่าไม่ลังเลกันเลยเอ่ย ^^) จากคุณ : P_JUNG_PIGLET เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 53 11:42:27

ความคิดเห็นที่ 15 รอลุ้นว่านางเอกจะทำไงต่อไป จากคุณ : mamyo เขียนเมื่อ : 6 ก.ย. 53 23:54:29

ความคิดเห็นที่ 16 คุณ : mamyo  - อิอิ โปรดติดตามตอนต่อไปนะค้า ;D จากคุณ : P_JUNG_PIGLET เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 53 14:28:21

ความคิดเห็นที่ 17 อยากอ่านต่อแล้วค่ะ สนุกมากมาย รู้สึกว่าเป็นเรื่องที่น่าติดตามมากเลย ไม่เบื่อด้วย โดยส่วนตัวก็คิดว่า ตรัยเองก็ชอบ ๆ ปันอยู่นะ แต่เหมือนไม่รู้ใจตัวเองมากกว่า แต่ว่าปันจะทำเหรอ คาถาพันใจเนี่ย อยากรู้ว่าจะต้องแลกด้วยอะไร รีบ ๆ มาต่อนะคะ จากคุณ : หนูเก๋ เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 53 16:29:12

ความคิดเห็นที่ 18 รู้สึกว่าอีกไม่กี่ตอนคนเขียนจะใจร้ายแล้วนะเนี่ย จากคุณ : ฮะเก๋า (M A T A O) เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 53 17:58:31

ความคิดเห็นที่ 19 คุณ : หนูเก๋ - ขอบคุณค่า ดีใจๆ ที่ชอบอ่ะค่ะ ตั้งใจจะมาทุกวันเสาร์ค่า.. ตอนนี้สต๊อกยังมี แต่เริ่มงวดเข้าทุกที ต้องกระพือไฟมากๆ อ่ะค่ะ กิกิ... ว่าแต่ไม่เจอกันนาน สบายดีนะคะ (ถ้าคนละหนูเก๋กันจะอายมากว่าจำผิด 55+) คุณ : ฮะเก๋า  - ฮึ้ยยย.. ไม่น้า.. ไม่จริ๊งงงง (วิ่งหลบไปหัวเราะคิกคัก ทำหน้าเจ้าเล่ห์แถมด้วย 55+) จากคุณ : P_JUNG_PIGLET เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 53 19:18:42

ความคิดเห็นที่ 20 คุณ : หนูเก๋ - ขอบคุณค่า ดีใจๆ ที่ชอบอ่ะค่ะ ตั้งใจจะมาทุกวันเสาร์ค่า.. ตอนนี้สต๊อกยังมี แต่เริ่มงวดเข้าทุกที ต้องกระพือไฟมากๆ อ่ะค่ะ กิกิ... ว่าแต่ไม่เจอกันนาน สบายดีนะคะ (ถ้าคนละหนูเก๋กันจะอายมากว่าจำผิด 55+) คุณ : ฮะเก๋า  - ฮึ้ยยย.. ไม่น้า.. ไม่จริ๊งงงง (วิ่งหลบไปหัวเราะคิกคัก ทำหน้าเจ้าเล่ห์แถมด้วย 55+) จากคุณ : P_JUNG_PIGLET เขียนเมื่อ : 7 ก.ย. 53 19:19:32

ความคิดเห็นที่ 21 ไฟราไม่ได้น้าาาา ... ว่าแต่ว่าเริ่มโหดแล้วนะคะ จากคุณ : มิรันดา เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 53 16:23:51

ความคิดเห็นที่ 22 คุณวี - กำลังพยายามค่ะ โดนหาว่าเกียร์หนึ่งจนอาย 55+ ว่าแต่ ยังไม่โหดน้า (ทำแบ๊วๆ เนียนๆ ไป 55+) จากคุณ : P_JUNG_PIGLET เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 53 17:16:38