PANTIP.COM : W9653612 รัก-ลวง-พราง (รีไรท์) : บทที่ 8 [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

เมื่อประณตพลิกหน้าหนังสือภาพแบบสองภาษาเล่มบาง รูปสวย สีสดใสเปิดไปอีกหน้าหนึ่ง หลังอ่านเรื่องราวในแต่ละหน้าจบลง เด็กหญิงซึ่งนั่งเบียดอยู่ข้าง ๆ รอฟังอย่างใจจดใจจ่อก็เริ่มไถลตัวลงอิงแขนของเขา

ชายหนุ่มลูบผมยาวอ่อนนุ่มของสาวน้อยที่คลอเคลียกับเขาอย่างสนิทสนมราวกับรู้จักกันมานาน แม้เพิ่งพบหน้ากันเป็นครั้งแรก “ง่วงแล้วเหรอครับ น้ำฝน”

เธอส่ายหน้าแทนคำตอบ หาก พลิกตัวไปหาการะเกดซึ่งนั่งอยู่ด้วยกัน ซุกหน้ากับตักของอีกฝ่าย แล้วยกมือขึ้นปิดปากซ่อนอาการหาวนอนจากเขา จากนั้นก็ผุดลุกขึ้นทำตาแป๋ว ขยับเข้าไปนั่งข้างคนเล่านิทานให้ฟังตามเดิม กิริยาของแม่หนูก็ทำให้ผู้ใหญ่อย่างเขาและเธออดยิ้มขันไม่ได้ และดูเหมือนจะเป็นครั้งแรกที่ต่างคนยิ้มให้กันนับแต่ออกจากที่พักจนมาถึงบ้านของนารา

“งั้นเล่าจบแล้ว ไปนอนกันเนอะ” ข้อเสนอของเขาทำให้น้ำฝนรีบพยักหน้ารับทันที

ขณะจะเล่าเรื่องต่อ เขาก็กลับชะงักไปนิดหนึ่ง เมื่อได้ยินเสียงบางอย่างและจับความเคลื่อนไหวของเงาร่างใครคนหนึ่งแวบผ่านประตูไป แม้จะไม่ได้ยิน หากหญิงสาวก็รับรู้สิ่งผิดปกติจากปฏิกิริยาดังกล่าว และหันหลังกลับไปตามทิศทางที่เขาจับจ้องอยู่

“เดี๋ยวเราไปดูพี่แนนให้” เธอแตะแขนเขาพร้อมกระซิบบอก แล้วลุกขึ้นออกไปจากห้อง

“หม่ามี้เป็นอะไรคะ” แรงกระตุกของมือเล็ก ๆ ที่จับแขนเสื้อยืดของเขาทำให้นายตำรวจหนุ่มหันความสนใจกลับมายังหนูน้อยในชุดนอนที่กำลังมองเขาด้วยสายตาเต็มไปด้วยคำถามและห่วงใยบุคคลซึ่งตนถามถึง

“หม่ามี้คงมาดูว่าน้ำฝนจะไปนอนหรือยัง ตอนนี้ถึงเวลานอนแล้วละ แต่หม่ามี้ป่วย เลยไม่อยากเข้ามาใกล้ ๆ ไงครับ” เขาโอบร่างของเธอไว้ และยิ้มปลอบใจ “น้าเกดไปอยู่เป็นเพื่อนหม่ามี้ของน้องฝนแล้ว ไม่ต้องห่วงนะครับ”

สีหน้าของเด็กหญิงแจ่มใสขึ้นทันตาและดูเหมือนว่าเธอจะเชื่อเขาสนิทใจ หากในเสี้ยวหนึ่งของความรู้สึก ดวงหน้าของเธอซึ่งมีเค้าของปรเมศวร์ชัดเจนจนแทบไม่ต้องถามเลยว่าเธอเป็นลูกของใครทำให้เขาสะท้อนใจอย่างบอกไม่ถูก โดยเฉพาะยามนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อเช้านี้

ไม่แปลกใจเลย หากสายตาของนาราที่มองยังลูกสาวคนโตจะมีทั้งความรู้สึกรักระคนชัง ทั้งความโหยหาและรู้สึกผิดไปในเวลาเดียวกัน และสายตาอย่างนั้นของเธอก็ทำให้เขาอดนึกถึงคำพูดที่เธอร้องออกมาก่อนทรุดลงในอ้อมแขนที่รอรับไว้ทันของการะเกดหลังรับรู้ถึงการตายของลูกสาวคนเล็กว่า ‘กำลังจะรักได้อยู่แล้ว’ ไม่ได้

แต่ถ้าหากคนที่เธอกำลังจะรักได้อย่างที่พูด คือ น้ำฝน... เขาก็ยังไม่เห็นเหตุผลใด ๆ ที่เชื่อมโยงกับการตายของน้ำค้าง และอาการของโรคซึมเศร้าหลังคลอดที่เธอเป็นอยู่ รวมถึงคำสารภาพที่เธอเอ่ยกับการะเกดว่า เธอเคยคิดจะฆ่าตัวตายไปพร้อมกับลูกด้วย

แล้วคำว่า ‘กำลังจะรักได้อยู่แล้ว ทำไมต้องเป็นอย่างนี้ด้วย’ ของเธอหมายถึงใครกันแน่...

ความจริงแล้ว เขาไม่ควรเอาความรู้สึกส่วนตัวเข้ามาปะปนกับเรื่องงาน ทว่าเขาจำต้องยอมรับกับตัวเองว่า อดไม่ได้ที่จะนึกสงสารในความโชคร้ายของครอบครัวเล็ก ๆ ครอบครัวนี้ และอยากจะทำอะไรก็ได้ที่ช่วยบรรเทาเรื่องร้ายทั้งหมดให้เบาบางลงให้มากที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้

และคงไม่ใช่เรื่องผิดนักใช่ไหม หากเขาจะเป็นคนหนึ่งที่อยากภาวนาให้คนลงมือทำร้ายทารกน้อยที่ไร้ทางสู้ ไม่อาจช่วยเหลือตนเองได้ ทั้งยังบริสุทธิ์เสมอชื่อเรียกอย่างน้ำค้างจะไม่ใช่ผู้ให้กำเนิดของเธอเอง

“ฟังต่อมั้ยครับ น้ำฝน... หรือจะไปนอนดี เดี๋ยวน้าขอให้น้าเกดพาไปส่ง” เขาถาม

“ฟังค่ะ” มีสำเนียงง่วงนิด ๆ แต่ยังเสียดายอยากฟังนิทานอยู่ “ลุงปอให้ ปาป๊าไม่เคยอ่านให้ฟังเลย”

สิ่งที่ได้ยินทำให้นายตำรวจหนุ่มสะอึกไปนิดหนึ่ง ภาพการทุ่มเถียงกันของชายทั้งสองที่หน้าบ้านกลับคืนมาในความทรงจำ เด็กน้อยไม่เคยรับรู้เลยแม้แต่น้อยว่าเกิดเหตุอะไรขึ้นหลังฉากหน้าของความเป็นมิตรระหว่างเพื่อนเก่าทั้งสาม และไม่ควรที่จะได้รับรู้ด้วยซ้ำไป

เขาสลัดเอาความคิดที่เกิดแทรกขึ้นนั้นออกไป ดึงสมาธิของตนเองกลับมายังนิทานที่เปิดค้างไว้... บนหน้าหนังสือนั้น เป็นภาพของเด็กหญิงผมทองเข้าไปสำรวจโต๊ะอาหารของครอบครัวหมีซึ่งมีชามข้าวโอ๊ตต้มสามใบ สามขนาดวางไว้

“น้ำฝนเคยทานข้าวโอ๊ตต้มแบบนี้หรือยัง” เขาชวนคุย

“หม่ามี้ทำให้กินทุกเช้าเลยค่ะ หม่ามี้ทำอร่อยนะคะ ฝนอยากให้น้องกินด้วย หม่ามี้บอกว่าน้องกินไม่ได้” เด็กหญิงวัยสามขวบพยักหน้ารับ ยิ้มปลื้มกับเรื่องที่ภูมิใจอยากอวด แต่ก็ไม่ลืมทวงสิ่งที่ตนเองรอฟังอยู่ “น้าณตเล่าให้ฝนฟังต่อนะคะ... นะ”

“ได้สิครับ” เขารับคำ อุ้มคนตัวเล็กกว่าขึ้นมานั่งบนขาข้างหนึ่งเพื่อให้เธอสามารถมองเห็นภาพได้ชัดเจนขึ้น และอ่านคำบรรยายประกอบภาพให้เธอฟัง “เห็นชามข้าวโอ๊ตต้มทั้งสามแล้ว โกลดี้ล็อกก็หิวขึ้นมาทันที เธอคิดว่า บ้านนี้ไม่มีใครอยู่เสียด้วย ถ้าแอบกินสักชามคงไม่เป็นไร...”

แม้ปากจะอ่านนิทานไป หากจิตใจของคนเล่ากลับถูกรบกวนด้วยข้อมูลการชันสูตรศพที่ นพ. กฤษฎีแจ้งให้ทราบและจำได้จนขึ้นใจ

น้ำค้างเสียชีวิตเพราะขาดอากาศหายใจเนื่องจากการสำลัก ไม่พบร่องรอยการถูกทำร้ายบนเนื้อตัวร่างกาย แม้สมองจะมีรอยช้ำ แต่นั่นก็ไม่ใช่สาเหตุสำคัญที่ทำให้ถึงแก่ชีวิต ส่วนเส้นเลือดฝอยในตาขาวที่แตกนั้นอาจเกิดเพราะการสำลักหรือการกระทบกระเทือนที่ศีรษะก็ได้

นิทานที่อ่านและเรื่องข้าวโอ๊ตต้มที่น้ำฝนเล่าให้ฟังสะกิดใจอย่างบอกไม่ถูก...

ข้าวโอ๊ตต้มเป็นอาหารจำพวกแป้งชนิดหนึ่งเช่นกัน และต้องใช้เวลาต้มอยู่นานพอดูจึงจะเปื่อยเป็นเนื้อเดียวกัน ตอนเด็ก ๆ เขาเองก็เคยยืนมองคุณย่าต้มข้าวโอ๊ตใส่นม เติมน้ำตาลกับเกลือเล็กน้อยเพื่อปรุงรสด้วยความสนใจ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะชอบกินอาหารชนิดนี้ และไม่เคยมีอาหารประเภทนี้อยู่ในความคิดเลยด้วยซ้ำไป ถ้าไม่มีใครเอ่ยถึง

จะเป็นไปได้ไหมว่า เศษแป้งกับนมที่ถูกพบในหลอดลมจะเป็นอาหารชนิดอื่น... แต่ไม่ว่าเป็นอาหารชนิดไหน สถานที่เกิดเหตุก็ไม่ควรจะพ้นบ้านหลังนี้ไปได้ อาจต้องขออนุญาตเข้าไปตรวจดูห้องเด็กอ่อนที่ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจขอร้องให้นาราและทิวากรปิดเอาไว้ ไม่ให้ใครเข้าออก เผื่อหาหลักฐานเพิ่มเติมได้เมื่อเรื่องชัดเจนขึ้นอีกสักครั้งหนึ่ง

แพทย์นิติเวชประเมินเวลาเสียชีวิตของน้ำค้างว่าน่าจะอยู่ในช่วงเวลาแปดนาฬิกาถึงเก้านาฬิกาของเช้าวันเกิดเหตุ ซึ่งดูประจวบเหมาะกับเวลาอาหารเช้าและชนิดอาหารที่นาราทำให้ลูกสาวคนโตกินพอดี

นึกถึงผลการชันสูตรศพแล้ว เขาอดสงสัยในตัวนาราขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ว่า หากเธอทำอาหารเช้าให้ลูกสาวคนโตได้ เธอก็ควรจะอยู่ที่บ้านในขณะลูกสาวคนเล็กหายตัวไปด้วย และเป็นไปได้ว่าจะรู้เรื่องที่เด็กน้อยสำลัก เว้นเสียแต่ว่า เธอจะไม่อยู่ที่นั่นหรือไม่อยู่ในสภาพที่รับรู้เหตุการณ์ใด ๆ ที่เกิดขึ้นได้เนื่องจากอาการของโรคซึมเศร้า

แต่ในเมื่อยังไม่ได้เปรียบคำปากคำของพยานแต่ละปากก็ยังไม่อาจวาดภาพเหตุการณ์ที่น่าจะเกิดขึ้นในเช้าวันดังกล่าวที่ถูกต้อง ใกล้เคียงความเป็นจริงที่สุดออกมาได้ และเมื่อยังไม่ถึงเวลานั้น ไม่ว่าอะไรก็ล้วนเป็นไปได้ทั้งสิ้น

สิ่งที่ควรเร่งทำต่อจากนี้ คือ หาคำตอบที่แน่ชัดให้ได้ โดยเริ่มจากคำถามว่า ระหว่างที่ทารกน้อยสำลักเพราะมีบางสิ่งที่เป็นส่วนผสมของแป้งและนมเข้าติดค้างในหลอดลม มีใครอยู่ด้วยในขณะที่เกิดเรื่องขึ้นบ้าง

อย่างไรก็ตาม มีเรื่องที่เขาพอจะมั่นใจได้อยู่เรื่องหนึ่ง... ขิ่น หญิงสาวเชื้อสายไทใหญ่ซึ่งถูกสื่อมวลชนตีข่าวกันอย่างเอิกเกริกในตอนต้นว่าเป็นฆาตกรนั้น ไม่ใช่คนฆ่าอย่างแน่นอน ด้วยคำให้การของเธอในวันมอบตัวนั้น กล่าวว่าเธอใช้ผ้าห่มปิดหน้าไม่ให้เด็กร้องจนขาดใจตายคามือ ซึ่งไม่มีอะไรตรงกับผลตรวจพิสูจน์ทางนิติวิทยาศาสตร์ที่ออกมาเลย

และถ้าจำเป็นจริง ๆ เขาก็อาจต้องดำเนินการร้องขอให้ใช้วิธีการพิเศษสำหรับเด็กเพื่อสืบความจริงจากปากของเด็กหญิงที่เอนหลังอิงตัวเขาไว้ ณ ยามนี้ด้วยอีกคนหนึ่ง

“น้าณตขา...” เสียงใส ๆ แต่ง่วงงุนเต็มฝืนของน้ำฝนปลุกเขาขึ้นจากห้วงคิด และขานรับคำเรียกของคนที่นิ่งฟังนิทานที่เขาอ่านจนจบโดนที่ตัวคนอ่านเองก็แทบจะไม่รู้ตัวเช่นกัน “โกลดี้ล็อกขโมยของคนอื่น โกลดี้ล็อกเป็นคนไม่ดี ตำรวจจะจับมั้ยคะ”

คำถามของเธอทำให้เขานิ่งไปด้วยความนึกไม่ถึง หากในเวลาต่อมาก็รู้สึกชาวาบขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงสารที่ปรเมศวร์ ‘อาจ’ ตั้งใจส่งถึงทิวากรโดยตรงโดยผ่านนิทานสอนใจของเด็ก โดยกล่าวหาอดีตเพื่อนว่า ‘ขโมย’ คนที่เขาเป็น ‘เจ้าของ’ ไปในยามที่เจ้าของอย่างเขาไม่อยู่

ไม่รู้ว่าเหตุที่ทิวากรไม่ยอมอ่านนิทานเรื่องดังกล่าวให้น้ำฝนฟัง เป็นเพราะนิทานเล่มดังกล่าวเป็นของบุคคลที่สร้างบาดแผลให้กับนารามานักต่อนักและเนิ่นนาน เพราะเอือมระอากับข้อหาแย่งคนรักของเพื่อนที่เขาต้องแบกรับและไม่อยากให้ใครรื้อฟื้นเรื่องดังกล่าวขึ้นมาอีก หรือเป็นเพราะเนื้อหาของนิทานที่เสียดแทงใจกับความเป็นจริงที่เขาไม่ใช่พ่อที่แท้จริงของเด็กหญิงกันแน่

อย่างไรก็ตาม เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับปรเมศวร์ในวันนี้อาจมีส่วนที่ทำให้เขามองวิศวกรโรงพิมพ์ในแง่ร้ายเกินไปก็เป็นได้...

“น้าณตขา... ตำรวจจะจับมั้ยคะ” เสียงเล็ก ๆ ที่ถามซ้ำขึ้นมาอีกรอบทำให้เขาเบนความสนใจกลับมายังสาวน้อยใกล้ตัวอีกครั้ง

“ขโมยทำความผิด ถ้าเจ้าของมาฟ้องตำรวจให้จับ ตำรวจก็ต้องจับขโมยครับ” เขาตอบ และตัดบทด้วยการชวนอีกฝ่ายที่มีทีท่าว่าจะหลับเสียให้ได้ไปนอน “น้ำฝนง่วงแย่แล้ว เดี๋ยวน้าพาไปนอนนะครับ”

นายตำรวจหนุ่มช้อนร่างเล็ก ๆ บนตัก อุ้มไว้ด้วยสองแขนแล้วค่อย ๆ ลุกขึ้นโดยเด็กหญิงโอบแขนเล็ก ป้อมรอบคอ และซบหน้าลงบนบ่าของเขา และผล็อยหลับไปหลังจากนั้นเพียงไม่นาน

เขาก้าวออกจากห้องอย่างช้า ๆ ระมัดระวังอย่างที่สุดไม่ให้คนในอ้อมกอดสะเทือนจนตื่นขึ้นมา และมองหาใครสักคนที่พอจะพาเขาไปยังห้องนอนของน้ำฝนได้ถูก

“น้ำฝนหลับแล้วเหรอคะ ผู้หมวด” นาราซึ่งออกมาจากห้องทำงานพร้อมกับการะเกดทักเบา ๆ ยื่นมือมาแตะหลังของลูกสาวคนโต “เดี๋ยวพี่ขึ้นไปส่งค่ะ”

คำเสนอของเธอทำให้การะเกดเลิกคิ้วอย่างประหลาดใจ แต่แล้วก็ยิ้มออกมาได้กับท่าทีต่อลูกสาวที่เปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นมากของเจ้าของบ้าน “ฝากด้วยนะ ณต... เกดเก็บของให้ เดี๋ยวตามไปค่ะ”

“ขอบคุณนะคะ ผู้หมวดที่เป็นธุระให้หลายเรื่องเลย” นักแปลสาวเอ่ยขึ้นระหว่างนำนายตำรวจหนุ่มเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสองของบ้าน

“ไม่เป็นไรครับ คุณแนนเป็นรุ่นพี่ที่น้องสาวผมรักมาก แล้วก็เป็นเพื่อนร่วมงานของเกดด้วย มีอะไรที่ผมช่วยได้ ผมก็อยากช่วย” เขาตอบตามจริง “ดูเหมือนคุณแนนจะดีขึ้นมากทีเดียว ผู้กองเองก็เป็นห่วงว่า คุณแนนจะเป็นยังไงบ้าง”

นาราหันมายิ้มให้ ดวงตาของเธอยังแฝงแววโศกดุจเดิม ทว่ามีชีวิตชีวามากขึ้น และดูเหม่อลอยน้อยลงกว่าที่เคยเห็น “ฝากขอบคุณผู้กองธีรวัฒน์ด้วยนะคะที่เป็นห่วง... ขอเวลาอีกสักวันนะคะ แล้วพี่จะไปให้การ ขอโทษด้วย ที่ทำให้เสียเวลากันไปหมดเลย”

“ไม่เป็นไรหรอกครับ เราทุกคนเข้าใจ” เขาบอก “เรื่องอย่างนี้ต้องอาศัยเวลาทำใจนาน ถ้าไหวเมื่อไหร่ค่อยว่ากันก็ได้”

“ผู้หมวดเป็นคนใจดี แล้วก็เป็นเพื่อนที่ดีอย่างที่เกดบอกจริง ๆ” เธอชม แต่เขาส่ายหน้าปฏิเสธ

“ไม่หรอกครับ ผมดุออก”

คำตอบของเขาเรียกรอยยิ้มจาง ๆ ให้ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเธอ “พอเคยเล่าให้ฟังเหมือนกัน เรื่องที่ผู้หมวดเคยบังคับเกดให้อ่านออกเสียงจนร้องไห้ แต่เกดบอกพี่ว่าเข้าใจว่าณตก็ไม่มีความสุขที่ต้องบังคับเกด”

“เขาไม่เลิกคบผมเพราะอย่างนี้นี่เอง” เขายิ้ม

“แต่ผู้หมวดก็ไม่ได้เป็นนักดนตรีตามที่ตั้งใจ... พอเกดเบนเข็มไปเรียนด้านศิลปะกับถ่ายภาพ ผู้หมวดก็เปลี่ยนไปเรียนกฎหมายแทน” เธอว่า “ทิ้งสิ่งที่เคยอยากทำเพราะไม่อยากทิ้งเกดไว้คนเดียวงั้นเหรอคะ”

“เกดเล่าขนาดนั้นเลยเหรอครับ” เขาเลิกคิ้วน้อย ๆ เหมือนนึกไม่ถึง และค่อย ๆ ประคองศีรษะของน้ำฝนที่หลับสนิทจนเอียงตกจากบ่าของเขาลงไปให้เอนกลับไปที่เดิม “ผมเป็นตำรวจตามที่พ่ออยากให้เป็นครับ”

เธอเปิดประตูห้องนอนของลูกสาวคนโตให้เขาเข้าไป “ตอบไม่ตรงคำถามนะ”

“ไม่ได้ทิ้งครับ แค่ไม่ได้เป็นนักดนตรีเต็มตัวเท่านั้นเอง ถ้าเกดรู้ว่าผมทำแบบนั้น เกดคงไม่มองหน้าผมไปทั้งชาติเลย” ดวงตาแฝงแววรั้นลึกยามเอ่ยถึงอาชีพที่เขาไม่คิดเลือกแต่แรกอ่อนโยนลงด้วยรอยยิ้มละไมที่ริมฝีปากยามนึกถึงใครอีกคนที่ไม่ได้อยู่ที่นั่นด้วย “เรื่องที่เกิดขึ้นกับเกดทำให้ผมคิดได้ว่า ทางที่ผมเลือกไปอาจจะทำประโยชน์ให้คนอื่นได้มากกว่าสิ่งที่ผมอยากเป็นก็ได้”

“ทำแล้วมีความสุขไหมคะ” นักแปลสาวพินิจหาความไม่พอใจที่ซ่อนอยู่ในสีหน้าอีกฝ่าย แต่ไม่พบ

เขาวางเด็กหญิงน้ำฝนลงบนเตียงอย่างระมัดระวังเพื่อไม่ให้เธอรู้สึกตัวตื่น ก่อนยืดตัวขึ้น “อาจจะฟังดูน้ำเน่านะครับ แค่ได้ยินคำขอบคุณคำเดียว สำหรับตำรวจที่ทำอะไรก็ถูกด่าทั้งขึ้นทั้งล่องก็มีความสุขมากแล้ว”

หญิงสาวมองชายหนุ่มร่างสูงตรงหน้า... ทิวากรก็เป็นคนอย่างนี้เหมือนกัน คอยเป็นห่วงอยู่ห่าง ๆ และมักจะปากแข็งเวลาตั้งใจทำบางสิ่งบางอย่างเพื่อเธอ เพราะกลัวเธอจะไม่รับความหวังดีของเขา และเก็บไปคิดมากว่าเธออาจทำให้เขาลำบากใจ

แต่ละวันที่ผ่านไป ชีวิตที่เคยสับสนค่อย ๆ สงบลงและราบรื่นขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยความรักและเข้าใจของผู้ชายแสนดีที่มีแต่ให้ ทั้งยังยอมรับฐานะเพื่อนที่เธอกำหนดให้มานานนับปีได้โดยไม่เคยเรียกร้องสิ่งใด เธอจึงยอมเปิดใจรับจนกระทั่งรักเขาได้อย่างเต็มหัวใจได้ในที่สุด

แต่ในเวลาที่เธอควรจะได้ก้าวเดินออกจากเงามืดสู่แสงสว่างอย่างเต็มตัว มีความสุขกับครอบครัวที่อบอุ่นกับเขา มีลูกสาวที่น่ารักกับเขา และพร้อมเติมเต็มส่วนที่เธอเคยทำหน้าที่แม่ที่บกพร่องไปบ้างกับลูกสาวคนแรก ซึ่งเธอเริ่มเปลี่ยนความอึดอัดใจเป็นความรักที่ไร้ข้อแม้ พายุร้ายจากอดีตก็คืบคลานเข้ามาในชีวิตของเธออีกครั้ง และทำลายล้างที่พักพิงที่ใกล้สมบูรณ์แล้วจนพังทลาย

เงาร่างของการะเกดผ่านทับแสงไฟที่ส่องลอดช่องว่างของประตูที่เปิดแง้มไว้ทำให้ประณตหันหลังกลับไปมองและผละออกไปหาเพื่อน ในขณะที่นาราก้าวไปยืนแทนที่ ณ จุดที่เขาเคยยืน

เธอคลี่ผ้าห่มที่พับวางไว้บนปลายเตียงออกคลุมร่างของน้ำฝน จัดผ้าห่มให้เรียบร้อย เกลี่ยเส้นผมอ่อนนุ่ม คิ้วเข้ม และปลายจมูกที่รั้นนิด ๆ ของลูกสาวซึ่งเป็นเครื่องเตือนใจถึงบุคคลผู้สร้างเหตุการณ์ที่เป็นเหมือนฝันร้ายครั้งหนึ่งในชีวิตเธอที่ระอยู่บนใบหน้าเล็ก ๆ ออก

ความตั้งใจของทิวากรที่ไม่ต้องการให้เด็กน้อยซึ่งเปรียบเสมือนผ้าขาวต้องแปดเปื้อนไปด้วยร่องรอยของความเกลียดชังที่เด็กไม่มีส่วนรู้เห็น และไม่ว่าจะเกิดมาด้วยเหตุผลกลใด ความจริงหนึ่งเดียวที่เธอควรจดจำไว้ คือ น้ำฝนเป็นลูกของเธอ เป็นคนที่เธอต้องปกป้องด้วยชีวิตในฐานะแม่

หญิงสาวก้มลงประทับริมฝีปากลงเหนือหน้าผากกลมมน และสองแก้มเนียนใสของคนที่นอนหลับอยู่

“ฝันดีนะคะ น้ำฝน... แม่รักหนูนะ คนดีของแม่...”

สิ้นเสียงนั้น น้ำตาอุ่น ๆ รินไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว... หากในยามนี้ น้ำตาของเธอไม่ได้เกิดขึ้นจากความเศร้า สับสน ความโกรธเกลียด หรือคับแค้นใจหาทางออกได้ ทว่าเกิดขึ้นด้วยความรู้สึกเต็มตื้นด้วยหัวใจที่ได้รับการเติมเต็มในสิ่งที่ขาดหายมาแสนนานจนท่วมท้น

เธอเพิ่งรู้ตัวเดี๋ยวนี้เองว่าเธอกำลังยิ้มอยู่... ยิ้มทั้งน้ำตา...

(มีต่อค่ะ)
แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 53 19:59:07

จากคุณ : ปิยะรักษ์

เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 19:58:14

ความคิดเห็นที่ 2

“เอาน้ำขิงหรือชาสักแก้วไหม เกด” ประณตถามการะเกด เมื่อเธอมาสมทบกับเขาที่ในครัวหลังเข้าไปล้างหน้าล้างตา เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อยืดกับกางเกงเลสำหรับใส่นอน ส่วนซอมพอที่กลับมาถึงก่อน นั่งพิมพ์และเรียบเรียงบทความสำหรับลงเป็นรายงานพิเศษของนิตยสารอยู่ในห้องพัก “จะเอาหรือน้ำเปล่า”

“ขอน้ำเปล่าแล้วกัน ขอบใจนะ” หญิงสาวตอบและนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม ส่วนเขาลุกขึ้นไปรินน้ำเย็นมาให้เธอแก้วหนึ่ง แล้วกลับมาประจำที่ ยกถ้วยกาแฟประจำตัวขึ้นจิบ กลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่เจืออยู่ในไอร้อนจากถ้วยของเขาบ่งบอกว่าสิ่งที่อยู่ภายในนั้นเป็นชาคาโมไมล์ ตามที่เธอเตือนให้เขาเพลา ๆ การดื่มกาแฟลงบ้าง

บรรยากาศเดิมที่เคยเกิดขึ้นระหว่างเขาและเธอหลังการสนทนาของเธอกับโตมรจบลงก่อตัวขึ้นอีกครั้ง เมื่อต่างฝ่ายต่างมองกันและกันโดยไม่มีการพูดคุยกันคล้ายไม่รู้ว่าควรจะเริ่มต้นอย่างไร

“พี่แนนดูดีขึ้นมาก ตั้งแต่เริ่มกินยารักษาอาการซึมเศร้า” เธอเอ่ยขึ้นเป็นคนแรก “เจอผลข้างเคียงบ้าง ตรงบางทีก็เฉื่อยชาขึ้นมาเฉย ๆ แต่พี่แนนบอกว่ายังดีกว่าต้องร้องไห้ ฟุ้งซ่าน หรือหดหู่ไปทั้งวัน”

“เราก็ว่างั้น… ดีแล้วละ น้องฝนคงดีใจถ้าคุณแนนหายป่วย” เขาสนองรับ ก่อนเปลี่ยนหัวข้ออย่างกะทันหัน พร้อมเหลือบมองยังรอยช้ำจาง ๆ บริเวณซอกคอที่โผล่พ้นคอเสื้อของเธอออกมา จากนั้นก็เป็นข้อมือซึ่งร่องรอยจากฝีมือของอดีตคนรักของเธอจางหายไปหมดแล้ว “ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า”

คำถามลอย ๆ ของเขาทำให้เธอต้องหยุดคิดไปชั่วครู่ และยกมือขึ้นสัมผัสเหนือรอยที่เขากล่าวถึง แล้วส่ายหน้าแทนคำตอบ “ไม่เจ็บแล้ว แต่ยังช้ำอยู่ คงต้องใช้เวลาอีกหน่อยกว่ารอยนี้จะหาย”

“แล้วเรื่องพี่โตล่ะ เกด” ชายหนุ่มถาม “เกดบอกว่าอยากคุยกับเราเรื่องพี่โต... ท่าทางเกดเครียดจนเราเป็นห่วง เขาพูดอะไรไม่ดีกับเกดหรือเปล่า”

เธอชะงักกับการตั้งคำถามโดยไม่อ้อมค้อมของเขา หากต่อมาก็ส่ายหน้ายืนยันคำตอบ “เขาไม่ได้พูดไม่ดีหรอก แต่ก็มีเรื่องที่ต้องทำความเข้าใจกันหลายเรื่อง”

“เขาบอกเกดว่าไง”

“เราคิดกับพี่โตในแง่ร้ายไปมากเลยละ ณต... เราเคยคิดว่าเขาโทรหาพอเพื่อเช็คว่า เราอยู่กับพอจริงไหม พอได้ยินเสียงณตเขาก็โกรธจนวางหู” เธอเล่าด้วยท่าทีไม่สบายใจสักเท่าใดนัก “แต่เขาบอกเราว่า เขาไม่กล้าคุย ไม่กล้าสู้หน้าณตอีกแล้ว... ตั้งแต่เรื่องณตตามไปเคลียร์กับเขาในวันที่เขาทำร้ายเรา แล้วเขาก็ฝากขอโทษณตมาด้วยที่ให้เบอร์มือถือณตกับพี่ปอไป”

คงไม่ใช่แค่เรื่องให้หมายเลขโทรศัพท์ แต่คงเป็นเรื่องที่เอาปัญหาในมุมของตนเองให้ปรเมศวร์ฟังจนอีกฝ่ายเก็บมาข่มขู่เขาได้ด้วยอีกเรื่องหนึ่งมากกว่า เขานึก หากไม่ได้พูดออกไป ด้วยยังไม่อยากให้การะเกดมองหน้าโตมรไม่ติดยิ่งกว่าเดิม

“เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอก” เขาว่า “ว่าแต่เกดเถอะ ได้ทำความเข้าใจหรือยังว่า เราของเกดกับเราไม่ได้เป็นอย่างที่พี่โตคิด”

“คุยแล้วละ เราพูดเรื่องที่ควรพูดไปหมดแล้ว... แต่เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่า เขาเข้าใจเราจริงหรือเปล่า” เธอถอนใจด้วยความกลัดกลุ้ม “เขาขอโทษในสิ่งที่เคยทำ เราก็ยกโทษให้ ทุกอย่างก็เหมือนจะดี แต่ไป ๆ มา ๆ ก็เหมือนพายเรือวนกลับมาที่เดิมอีก”

“ใจเย็น ๆ เกด” น้ำเสียงขุ่นเคืองและเริ่มสั่นน้อย ๆ ของเธอทำให้เขาต้องเอื้อมมือไปแตะไหล่เธอเบา ๆ รอให้เธอสงบลง “พี่โตถามอะไรเกด หรือให้เกดทำอะไร”

“พี่โตบอกให้เราเลือก...” เธอกล่าวบีบมือที่ประสานกันอยู่บนโต๊ะเข้าหากันแน่น “เราต้องเลือกระหว่างเขากับณต...”

“เกดตอบเขาว่ายังไง” เขาถาม หากเสียงไม่ได้เรียบเย็นเช่นปกติทว่าแทบจะสำลักคำพูดของตัวเอง

ดวงตากลมโตสีเข้มของการะเกดช้อนสบตาของประณตคล้ายต้องการหยั่งความรู้สึกของเขา ก่อนสูดลมหายใจเข้าลึก และให้คำตอบเขาด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว

“เราไม่เลือกใคร...”

เธอหยุดพักเพื่อหายใจ ขณะที่เขาเงียบไป

“เราไม่ได้คบณตเป็นแฟน แล้วก็ไม่คิดจะกลับไปคืนดีกับพี่โตด้วย... เขาถามเราว่าห้าปีที่เรากับเขาคบกันมันไม่มีความหมายอะไรกับเราเลยเหรอ เราตอบเขาไปว่าห้าปีที่เราคบกับเขามีความหมายกับเรามาก แต่เราไม่เสียดายเวลา ถ้าจะต้องนับหนึ่งใหม่เหมือนกัน แต่เราบอกไม่ได้ว่าจะคนที่เราจะนับหนึ่งด้วยเป็นใคร”

“เรื่องที่เราบอกพี่โตว่า เราไม่เคยมีอะไรกับณตจริง ๆ เราก็ไม่รู้จะพิสูจน์ให้เขารู้ได้ยังไง ที่เราไม่ยอมมีอะไรกับเขา ก็เพราะเราไม่พร้อม เรารู้สึกว่ามันยังไม่ใช่ ยังไม่ถึงเวลาเท่านั้นเอง” เธอระบายลมหายใจยาว สูดจมูก ใช้หลังมือเช็ดน้ำตาที่เริ่มปริ่มออกมาไม่ให้ไหล “ถ้าพี่โตไม่เชื่อเรา เราก็จนปัญญาจะอธิบายแล้ว”

มีสัมผัสอุ่นและแผ่วเบาจากปลายนิ้วของเขาซึ่งแตะลงเหนือหลังมือของเธอ ค่อย ๆ จับมือข้างหนึ่งของเธอพลิกให้คว่ำลงเหนือฝ่ามือของเขา แล้วบีบเบา ๆ ทว่าแววตาปลอบโยนที่ทอดมองมาดูเหมือนไม่ค่อยแน่ใจว่าควรพูดหรือไม่ และเขารู้ดีว่า ไม่มีทางเลยที่จะหลบตาหรือเบือนหน้าไปทางอื่นเพื่อซ่อนความจริงจากเธอได้

“ถ้าเราเชื่อว่า พี่โตน่าจะเชื่อในสิ่งที่เกดพูด เรื่องที่เกดไม่เคยมีอะไรกับเราจริง ๆ เกดจะเชื่อเราไหม”

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ ณต” สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความฉงนและงุนงง

“พี่โตโทรมาหาเรา ตอนเราซื้อของเสร็จ กำลังจะขับรถกลับบ้าน...” ชายหนุ่มเฉลย

หญิงสาวขมวดคิ้ว... น่าจะเป็นช่วงเวลาเดียวกับที่เธอกับโตมรเริ่มสนทนากันผ่านโปรแกรมเมสเซนเจอร์ และคงเป็นก่อนที่เขาจะถามเธอเรื่องความสัมพันธ์ที่แท้จริงของเธอกับประณต “เขาถามว่าอะไร”

“เขาถามว่าเราเคยนอนกับเกดหรือเปล่า...” เขาทอดเสียง ดูปฏิกิริยาของอีกฝ่ายนิดหนึ่ง “เราตอบเขาว่า ถ้าเขาหมายความว่า เราเคยมีเซ็กซ์กับเกดหรือเปล่า คำตอบคือไม่เคย”

สีเลือดที่ระเรื่อบนผิวหน้าเนียนสีน้ำผึ้งในคราวแรกที่อ่านคำถามยิ่งแดงซ่านขึ้นหลังได้คำตอบ จนคนพูดเองพลอยเก้อไปตามกัน

“โทษทีที่พูดตรงเกินไปหน่อย พี่โตเองก็อึ้งเหมือนกันที่เราตอบเขาแบบนั้น... แต่เรามองว่าพี่โตก็ผู้ชายด้วยกัน เราอยากเคลียร์กับเขาให้ชัดเจนไปเลย เราไม่อยากให้เกดกับพี่โตซ้ำรอยกานต์กับเราที่คาใจกันมาเป็นปี ๆ เพราะความปากหนักของเราเอง”

“พี่โตไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรหรอก เขารักเกดมากก็หวงเกดมาก ตอนที่เราคบกับกานต์ เราหวงกานต์เหมือนกัน แต่เราไม่ได้แสดงออก เลยกลายเป็นว่าเราทำเหมือนหมดรักเขาแล้ว” นายตำรวจหนุ่มว่า “แต่เราก็นึกไม่ถึงว่าพี่โตจะแคร์เรื่องที่เกดอาจไม่ใช่คนแรกของเขา”

“ณตไม่แคร์เรื่องที่แฟนตัวเองเคยมีอะไรกับคนอื่นมาก่อนเหรอ”

เขาส่ายหน้า “เรามีแฟนเพราะเรารักเขา ไม่ใช่มีแฟนเพื่อจะได้เป็นคนแรกของเขานี่”

“ได้คุยกับณตแล้วเราสบายใจขึ้นเยอะ” มือเล็กกว่าบีบมือข้างที่รองรับอยู่แน่นขึ้นแทนคำขอบคุณซึ่งคงไม่เพียงพอ ทว่ารอยยิ้มรับของเขากลับแฝงความวิตกกังวลอยู่ไม่วาย และหากมองไม่ผิด มีความรู้สึกผิดระคนอยู่ในนั้นด้วย

“แล้วณตล่ะ มีเรื่องอะไรที่ทำให้ไม่สบายใจอยากเล่าให้เราฟังบ้างไหม”

“จะว่ามีก็มี” เป็นคำตอบกึ่งรับ กึ่งปฏิเสธ “คุณปอเอาเรื่องเกดที่พี่โตเอาไปปรึกษามาบังคับเราให้ใช้ข้อมูลจากเขาในการทำคดีน้องน้ำค้าง แต่เราปฏิเสธเขาไป… เราเชื่อว่าเราตัดสินใจถูก แต่ก็อดกลัวเกดจะพลอยเดือดร้อนไปกับเราไม่ได้ ลงเขากล้าปั้นพยานเท็จในคดีนี้ได้ เขาก็มีโอกาสปั้นเรื่องใส่ความใครก็ได้”

คราวนี้ เธอกลับกลายเป็นฝ่ายปลอบใจเขาบ้าง “เราไม่ได้เลิกกับพี่โตมาคบกับณตซะหน่อย ถ้าพี่ปอเอาไปพูดแล้วมันไม่จริง เขาก็เสียเอง”

คำกล่าวของเธอทำให้เขาเลิกคิ้วน้อย ๆ ก่อนหัวเราะ “เราก็บอกคุณปอแบบนั้น”

“ณตไม่คิดบ้างเหรอว่า เราอาจประชดพี่โตว่า เราเคยมีอะไรกับณตจริง เราเลยไม่อยากมีอะไรกับพี่โตเพราะกลัวเขารู้ ที่เราบอกเลิกเขา เพราะถือโอกาสทิ้งพี่โตไปคบณตด้วย”

ประณตปฏิเสธทันทีโดยไม่ต้องคิดนาน “นั่นไม่ใช่นิสัยเกด เราไม่เคยเห็นเกดประชดใคร”

“เกลียดคนรู้ทันชะมัด”

เขาหัวเราะในลำคอ “จะเกลียดก็ตามใจ”

“ดีกับเราออกขนาดนี้ ใครเกลียดได้ลงคอ” เธอยิ้มให้ “ขอบใจมาก เราไม่รู้จะตอบแทนยังไงจริง ๆ”

รอยยิ้มของเธออบอุ่น อ่อนหวานอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอหรือเป็นด้วยสายตาของเขาที่มองเธอเกินกว่าเพื่อนสนิท และในขณะเดียวกันนั้น เขาก็ได้คำตอบสำหรับคำถามของนายแพทย์กฤษฎีที่เคยถามว่า เขาจะอำพรางความรู้สึกที่มีต่อเธอ และปิดบังความในใจนี้ไปอีกนานเท่าใด

ชายหนุ่มวางมือของหญิงสาวคืนลงบนโต๊ะ ค่อย ๆ ถอนมือของตนกลับมา แล้วสนองตอบเธอด้วยรอยยิ้มเป็นมิตร

“จะคิดมากไปทำไม... เราเป็นเพื่อนรักกันไม่ใช่เหรอ”

*************************************** (จบตอนที่ 8) ***************************************
แก้ไขเมื่อ 04 ก.ย. 53 20:00:38

จากคุณ : ปิยะรักษ์

เขียนเมื่อ : 4 ก.ย. 53 20:00:14