ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 1 เสียงอึกทึกบนเรือนหลังใหญ่จางหายไปพร้อมกับผู้คนที่ทยอยกันกลับด้วยความยินดีปรีดา หากเหตุการณ์นี้ยังคงค้างคาอยู่ในใจหญิงสาวผู้ซึ่งหวีผมอันยาวสยายของตนเองอยู่ในหน้ากระจกเงาบานย่อมภายในห้องหับส่วนตัวบนตำหนักหลังน้อยที่ปลูกแยกออกมาไม่ห่าง พอมีสตรีอีกนางหนึ่งก้าวล่วงเข้ามา จึงสอบถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบคลับคล้ายกับว่ามิได้สนใจอะไรนัก “ผู้คนมาเอะอะบนเรือนหลังใหญ่ตั้งแต่ย่ำรุ่งด้วยเรื่องอันใดหรือ พี่เอื้องคำ” ‘พี่เอื้องคำ’ มิตอบในทันทีทันใด หากคลานเข่าเข้ามาแล้วหยิบหวีจากมือน้อยๆ ของหญิงสาวผู้อ่อนวัยกว่า “หม่อมฉันสางให้เพคะ” มือหนึ่งลูบไล้บนเส้นพระเกศา ส่วนอีกมือหนึ่งก็สางลงมาอย่างทะนุถนอม “พี่เอื้องคำยังไม่ตอบเราเลย” คนถามทวงคำตอบ ซึ่งอีกฝ่ายหนึ่งก็ยิ้มแย้มก่อนพูด “เรื่องของผู้ชายเขาเพคะ” “เรื่องของผู้ชาย แล้วผู้หญิงจะรู้บ้างไม่ได้เชียวหรือ” คราวนี้น้ำเสียงของคนถามไม่ราบเรียบดังคราวแรก ซ้ำยังหันมามองคนตอบ จนฝ่ายนั้นต้องก้มหน้าหลบสายตา “หม่อมฉันเห็นว่าไม่จำเป็นเพคะ” “พี่เอื้องคำ...” เสียงเข้มเช่นนี้ทำให้เอื้องคำรู้ว่าไม่อาจหลีกเลี่ยงได้อีกต่อไป “พวกราชทูตเขามาแจ้งข่าวให้ท่านเจ้าคุณทราบนะเพคะ... เป็นข่าวดี” “ก็น่าจะเป็นอย่างนั้น เสียงเจ้าคุณปู่หัวเราะออกลั่นเรือน ว่าแต่ข่าวดีอะไรหรือที่ทำให้ท่านดีใจได้ถึงขนาดนั้น” “คงจะไม่ใช่เฉพาะท่านเจ้าคุณหรอกเพคะ เราชาวล้านช้างเห็นควรดีใจเป็นอย่างยิ่งกับข่าวนี้” เอื้องคำเงยหน้าขึ้นสบตาคนที่พูดด้วยก่อนกล่าว “พระเจ้ากรุงศรีอยุธยาตอบรับราชไมตรีจากเจ้าเหนือหัวของเราแล้ว” ความปีติฉายฉาบในดวงพระเนตร หากสูญสลายไปอย่างรวดเร็ว กลับกลายเป็นความน้อยเนื้อต่ำใจเข้ามาแทนที่ “พี่เอื้องคำโชคดี ได้รับรู้เรื่องราวต่างๆ มากมาย เราเองต้องจับเจ่าเป็นนางห้อง และคงไม่รู้อะไรเลย ถ้าพี่ไม่เล่าให้ฟัง” “อย่ารับสั่งอย่างนั้นเลยเพคะ ทูลกระหม่อมเป็นถึงเจ้า” “เจ้า...” คนพูดทวนคำแค่นหัวเราะ “เจ้ามณีรินทร์ ผู้ถูกจำกัดบริเวณอย่างนี้นะหรือ” เอื้องคำก้มหน้าลงอีกครา นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เจ้านางมณีรินทร์ เจ้าผู้สูงศักดิ์ รับสั่งด้วยความน้อยพระทัยเช่นนั้น ทุกครั้งนางจะต้องปลอบประโลม และครั้งนี้ก็เช่นกัน “นั่นเป็นเพราะทุกคน... เอ่อ... ทุกพระองค์รักทูลกระหม่อมเพคะ” เจ้านางมณีรินทร์แย้มพระโอษฐ์ หากแฝงด้วยความเย้ยหยันในโชคชะตาของตนเอง นับตั้งแต่ประสูติ พระมารดาผู้เป็นเชื้อพระวงศ์แห่งเจ้าเหนือหัวสมเด็จพระไชยเชษฐาธิราชก็สิ้นพระชนม์ในวันนั้น ซ้ำร้ายอีกไม่กี่เดือนถัดมา พระบิดาก็ตรอมใจตายตาม จนพระองค์ต้องระเห็จออกจากวังมาอยู่ในความอุปการะของพระยาจันทประสิทธิราชภักดีผู้เป็นปู่ หากนั่นยังไม่ใช่เหตุผลหลักที่พระองค์ถูกดูแลอย่างเข้มงวด อย่างที่เจ้าตัวรับสั่งว่า ‘ถูกจำกัดบริเวณ’ เหตุผลสำคัญที่แท้จริงเกิดขึ้นเมื่อเก้าปีที่แล้วครั้งที่พระองค์มีพระชนมายุครบเจ็ดชันษา บรรดาโหรทุกสำนักล้วนทำนายทายทักดวงชะตาพระองค์ตรงกัน ‘เจ้านางมณีรินทร์หาใช่สมบัติของล้านช้างไม่ พระองค์คือสมบัติของแผ่นดินอีกฟากฝั่งแห่งแม่น้ำโขง’ ด้วยเหตุที่เป็นที่รักของทุกคน ซึ่งหวาดกลัวจะสูญเสียพระองค์ไป เจ้านางมณีรินทร์จึงไม่อาจเสด็จไปไหนมาไหนได้ตามพระประสงค์เลย “ถ้าต้องเป็นอย่างนี้ อย่ามีใครรักเราเลยจะดีกว่า” คนน้อยอกน้อยใจพูดพลางมองออกไปนอกหน้าต่าง “จะได้ออกไปรับรู้บ้างว่านอกจากในเขตเรือนนี้แล้ว เขาเป็นอย่างไรกันบ้าง” “โถ... ทูลกระหม่อม... ประสงค์อยากทราบสิ่งใด ถามหม่อมฉันก็ได้นี่เพคะ” นางเอื้องคำปลอบพระทัย ทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอก ต่อให้บอกเล่ากราบทูลนับพันนับหมื่นประโยค ก็ไม่เท่ากับการได้ไปเห็นไปสัมผัสด้วยพระองค์เอง เพียงครั้งเดียว แต่ก็ไม่อาจทำอย่างไรให้ดีกว่านี้ได้ “สักวัน... เราจะหนีออกไป” กระแสรับสั่งอันแผ่วเบา หากหนักแน่นในพระทัย ทำเอาคนฟังวิตกไม่น้อย นางหวาดหวั่นเหลือเกินว่าสิ่งที่ได้ยินจะมาถึงในเวลาอันใกล้... แต่ก็ไม่คิดเลยว่าจะเกิดขึ้นในวันนี้ ตะวันยังไม่ทันพ้นยอดไม้ นางเอื้องคำก็ต้องตกใจที่สุดในชีวิต สำรับพระกระยาหารเช้าที่เตรียมมาถวายถึงกับร่วงหลุดจากมือหกเกลื่อนพื้นเมื่อพบว่าเจ้านางมณีรินทร์มิได้ประทับอยู่บนเรือนหลังน้อยเหมือนเช่นเคย นางผวาเข้าไปค้นหาในห้องบรรทม ก่อนออกมาร้องเรียกเหล่าข้าทาสบริวาร แล้วผลุบกลับเข้าไปในห้องบรรทมอีกครั้ง ผู้เป็นเจ้านายหนีออกจากเรือนอย่างที่เคยรับสั่งไว้จริงๆ นางเอื้องคำหมุนคว้างหันซ้ายหันขวาทำอะไรไม่ถูกอยู่ครู่หนึ่งก็ตั้งสติได้ โชคดีที่เจ้าคุณจันทประสิทธิราชภักดีไม่อยู่ นางจึงมีเวลาราวๆ ครึ่งวันในการตามหาคนหลบหนี ซึ่งไม่น่าจะไปไหนได้ไกลนัก เพราะเท่าที่ตรวจค้นคร่าวๆ เจ้านางมณีรินทร์มิได้มีสัมภาระใดๆ ติดตัวไปเลย นอกจากชุดที่ทรงอยู่เท่านั้น เพียงชั่วหุงข้าวเดือด นางเอื้องคำก็มาปรากฏกายอยู่กลางเมือง สถานที่นี้เป็นที่แรกและที่เดียวเท่านั้นที่จะค้นหา นางไม่คิดว่าเจ้านางพระองค์น้อยจะเสด็จไปที่อื่นได้ เนื่องจากคนที่พระองค์รู้จักมีน้อยเต็มที และคนเหล่านั้นก็ล้วนแล้วแต่อาศัยอยู่ในพระราชวัง นางหวังว่าเจ้านางมณีรินทร์จะมีพระประสงค์ออกมาเที่ยวเล่นเพียงชั่วครู่ชั่วยามเท่านั้น เวลายิ่งผ่านไป จิตใจคนตามหาก็ยิ่งร้อนรนขึ้นตามลำดับ จนตะวันขึ้นสูงถึงกลางศีรษะ เท้าเดินจนเหนื่อยเมื่อยล้าก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะพบเจอ นางเอื้องคำถอนหายใจก่อนหลบเข้าร่มไม้เพื่อหยุดพักดื่มน้ำ ทว่าร่มไม้ใหญ่ที่เป็นเป้าหมายมีหนุ่มน้อยท่าทางเป็นคนเจ้าสำอางจับจองอยู่ก่อนแล้ว นางจึงเดินเลี่ยงไปทางอื่น แต่มีอะไรบางอย่างที่ทำให้นางเปลี่ยนใจหันกลับมาเผชิญหน้า “ท่านเห็นเจ้านายของเราผ่านมายังแถวนี้บ้างหรือไม่” หนุ่มน้อยผู้นั้นสั่นศีรษะแทนคำตอบพลางก้มหน้างุด “เรายังไม่ทันได้บอกเลยว่าเจ้านายของเราเป็นผู้ใด ไฉนท่านจึงรีบปฏิเสธเล่า” คราวนี้นอกจากจะไม่ตอบแล้ว หนุ่มน้อยผู้ก้มหลบหน้าหลบตายังทำท่าจะเดินหนีไปดื้อๆ ทำให้นางเอื้องคำต้องรีบก้าวไปขวางทาง พลางมองลงต่ำ “เท้าของท่านช่างผุดผ่องราวกับไม่เคยต้องพื้นดินอย่างนี้ จะเดินเหินถนัดหรือ” แววตาเจ้าของเท้าผุดผ่องตระหนกผสมกับขัดข้องใจ หากเปลี่ยนเป็นมือหรือใบหน้ายังพอหลบซ่อนได้ แต่นี่เป็นเท้า สถานการณ์เยี่ยงนี้จะนำมันไปซุกซ่อนยังที่ใด “ทูลกระหม่อมไยต้องปลอมแปลงเป็นชายด้วยเพคะ” นางเอื้องคำกล่าวพร้อมกับย่อตัวต่ำ หากสายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ผู้มีสีหน้าอิหลักอิเหลื่อเขม็ง “แล้วไปเอาชุดเหล่านี้มาจากไหนกัน” คนถูกจับได้ถอนพระอัสสาสะปัสสาสะแรงพลางส่ายพระพักตร์ “พี่เอื้องคำจำได้อย่างไร นี่ยังปลอมแปลงไม่แนบเนียนอีกหรือ” คำถามของเจ้านางมณีรินทร์เรียกเสียงหัวเราะของนางเอื้องคำออกมาได้ “เกือบจะแนบเนียนแล้วเพคะ” นางเอื้องคำหัวเราะอีกครั้ง จะว่าไปแล้วชุดทรงเยี่ยงนี้ก็ทำให้แยกแยะระหว่างสตรีเพศกับหนุ่มน้อยเจ้าสำอางได้ยากอยู่สักหน่อย แม้แต่นางเองที่คุ้นเคยกับพระองค์มาเนิ่นนาน แรกที่มองเห็นผาดๆ ก็ยังไม่ติดใจอะไร หากไม่เป็นเพราะท่าทางกระสับกระส่ายของผู้ปลอมตนที่แสดงออกมาเป็นพิรุธ พอมาผสมกับเท้าที่ผุดผ่องผิดคนธรรมดาทั่วไป  จึงเป็นจุดสนใจที่นำมาสู่การ ‘จับได้’ ในที่สุด คนปลอมตัวเกือบจะแนบเนียนทำพระพักตร์ยุ่ง สักพักก็แย้มพระโอษฐ์ออกมาได้ “คราวหน้าจะปลอมให้ดีกว่านี้” คิ้วขมวดมุ่นก็เลยไปอยู่ที่อีกคนหนึ่งแทน “คราวหน้า... ยังจะมีคราวหน้าอีกหรือเพคะ” ปลายเสียงของนางเอื้องคำแผ่วเบาคล้ายคนจะสิ้นลม “โอย... แค่นี้หม่อมฉันก็หัวใจแทบจะวาย ทูลกระหม่อมอย่าเสด็จออกมาอีกเลยนะเพคะ” “แหม... ไม่ได้ไปไหนไกลเสียหน่อย” เจ้านางพระองค์น้อยรับสั่ง ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นพระพี่เลี้ยงส่งสายตาคาดคั้นคำตอบ “ราชธานีใหม่นี้ เทียบเชียงทองไม่ได้เลย จะงดงามสักเพียงครึ่งก็หาไม่” รับสั่งออกไป ความสลดในแววพระเนตรก็ตามมา เช่นเดียวกับนางเอื้องคำซึ่งกวาดสายตามองไปรอบๆ เมืองหลวงที่เพิ่งสร้างขึ้นมาใหม่ จะนำไปเทียบราชธานีเดิมได้อย่างไร ความงดงามของเชียงทองยังติดตรึงอยู่ในหัวจิตหัวใจ หากความรู้สึกอาลัยอาวรณ์ยังไม่เท่ากับความรู้สึกคับแค้น เหตุที่ล้านช้างต้องย้ายเมืองหลวงจากเชียงทองมาเวียงจันทร์ก็เพราะต้องหลบภัยจากหงสาวดีที่กำลังแผ่ขยายอิทธิพลมาทางด้านนี้ สองขวบปีที่แล้ว ล้านนาที่ว่าแข็งแกร่ง ยังมิอาจต้านทานกองทัพอันเกรียงไกรของพระเจ้ากรุงหงสาวดีบุเรงนองได้ และนั่นก็ยังเป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้ล้านช้างกับกรุงศรีอยุธยาต้องจับมือเป็นพันธมิตรต่อกัน มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 53 08:44:27

ความคิดเห็นที่ 2 . “เจ้าเหนือหัวของพวกเราทรงพระปรีชา อีกไม่นานเวียงจันทร์ก็จะงดงามดั่งเชียงทองเพคะ” นางเอื้องคำปลอบทั้งเจ้านายและตัวเอง “ดีไม่ดีจะรุ่งเรืองเสียยิ่งกว่า” คนฟังยังโศกเศร้าไม่หาย อีกทั้งนึกไม่ออกว่าจะเป็นจริงตามคำพูดของพระพี่เลี้ยงได้อย่างไร “จะอีกสักกี่ปีกัน ชั่วชีวิตของเราจะมีวันได้เห็นหรือไม่” “ได้สิเพคะ” นางเอื้องคำตอบ พลางนึกหาคำพูดมาปลอบโยน แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ ด้วยเปลี่ยนเรื่องสนทนานั้น ยังดูง่ายดายกว่านัก “ทูลกระหม่อมยังไม่ได้บอกหม่อมฉันเลยว่าทรงไปเอาชุดแบบนี้มาจากไหนกัน” เจ้านางมณีรินทร์ก้มลงทอดพระเนตร ‘เสื้อผ้า’ บุรุษที่พระองค์ทรงอยู่ แล้วก็แย้มพระโอษฐ์ออกมาได้ “พอดิบพอดีเลย แถมยังใหม่เอี่ยมเสียด้วย” นางเอื้องคำถอนหายใจ ต่อให้ใหญ่อย่างไรก็เป็นสิ่งที่ไม่สมควรอยู่ดี ผิดทั้งเพศ ผิดทั้งฐานันดร “แล้วเครื่องทรงของทูลกระหม่อมล่ะเพคะ หายไปไหน” “จะหายไปไหน... เราก็แลกกันกับชุดนี้นะสิ” “แลกกัน...” พระพี่เลี้ยงทวนคำ ตาโตตกอกตกใจ ทว่าเจ้านางพระองค์น้อยพยักพระพักตร์พร้อมๆ กับรับสั่งยืนยัน น้ำเสียงราวกับเป็นเรื่องธรรมดาสามัญมาก “ใช่... แลกกัน... ทั้งชุดเลย” “โอย... ทูลกระหม่อม” นางเอื้องคำตบหน้าผากตัวเองทำท่าเหมือนกับจะเป็นลม “นี่ถ้าท่านเจ้าคุณรู้เข้า หม่อมฉันมีหวังหลังลาย” “พี่เอื้องคำพูดเหมือนเคยถูกเจ้าคุณปู่ลงโทษอย่างนั้น อย่างมากก็แค่เอ็ด” “ก็อาจจะถูกเฆี่ยนคราวนี้แหละเพคะ” นางเอื้องคำถอนหายใจหนักๆ ที่ผ่านมาพระยาจันทประสิทธิราชภักดีไม่เคยลงโทษใดๆ นางเลย แม้บางครั้งเจ้านางมณีรินทร์จะออกนอกลู่นอกทางไปบ้าง ครั้งที่ร้ายแรงที่สุดก็ตอนที่เจ้านางพลัดตกบันไดเรือนจนพระบาทแพลง บ่าวไพร่คนอื่นๆ ถูกเฆี่ยนหลังลายไปตามๆ กัน โทษฐานดูแลไม่ดี ส่วนนางเอื้องคำเพียงถูกตำหนิเท่านั้น ด้วยเหตุที่นางเอื้องคำมิใช่บ่าวไพร่ของท่านเจ้าคุณโดยตรง แต่นางเป็นข้าหลวงในวังที่เจ้าเหนือหัวพระราชทานมาเพื่อบริบาลเจ้านางมณีรินทร์ ซึ่งตามศักดิ์แล้วก็คือ พระเจ้าหลานเธอนั่นเอง ทว่าคราวนี้ความผิดหนักหนาจนเกินไป “เอ๊ะ ไม่ได้สิ ถ้าจะถูกลงโทษก็ต้องถูกด้วยกัน” เจ้านางพระองค์น้อยทำสุรเสียงแข็ง หากคนฟังส่ายหน้า “หม่อมฉันว่า ไปแลกคืนกลับมาเถิดเพคะ ขืนเสด็จกลับที่ประทับในสภาพนี้ จะแก้ตัวต่อท่านเจ้าคุณลำบากนะเพคะ” เจ้านางมณีรินทร์ทำพระพักตร์ง้ำไม่เต็มพระทัยนัก หากจำนนด้วยเหตุผลของพระพี่เลี้ยง จึงทรงพระดำเนินนำหน้าในลักษณะลงส้นพระบาทแรงๆ นางเอื้องคำจะกล่าวเตือนในพระกิริยาเช่นนั้น แต่แล้วก็เปลี่ยนใจรีบก้าวเท้าเดินตามไปติดๆ ไม่นานก็ถึงจุดหมาย นางเอื้องคำมองเข้าไปในใต้ถุนเรือนเห็นหญิงสองวัยกำลังทำงานต่างกัน คนหนึ่งไกวเปลกล่อมลูก ส่วนอีกคนซึ่งอายุมากกว่ากำลังง่วนอยู่กับการทอผ้า พอทั้งสองเห็นผู้มาเยือนก็หยุดงานแล้วทำหน้าตื่นๆ “เรามาขอแลกชุดคืน” นางเอื้องคำแจ้งความประสงค์ทันที น้ำเสียงและท่าทางของนางทำให้เจ้าของเรือนทั้งสองถึงกับลนลาน ที่นอนไกวเปลอยู่ก็รีบลุกขึ้นนั่ง ส่วนคนที่นั่งทอผ้าอยู่ก็ทรุดตัวลงคุกเข่า “ไม่ต้องกลัวขนาดนั้น” เจ้านางมณีรินทร์โบกพระหัตถ์ห้ามพลางหันมารับสั่งกับพระพี่เลี้ยง “เราพูดเอง เห็นไหม เขากลัวกันหมดแล้ว” “ไม่ได้สิเพคะ ประเดี๋ยวเกิดโยกโย้ขึ้นมา จะยุ่งยาก ต้องขู่ไว้ก่อน” หากคนที่นางเอื้องคำเกรงว่าจะ ‘โยกโย้’ พอทราบความประสงค์ของผู้มาเยือนกลับมีท่าทีสบายอกสบายใจขึ้น พวกนางตกอยู่ในความลำบากใจ ตั้งแต่เช้าที่มีสตรีรูปโฉมงดงาม อีกทั้งเครื่องแต่งกายซึ่งบ่งบอกถึงความสูงศักดิ์มาเยือนถึงเรือน คำแรกที่ออกจากปากสตรีสูงศักดิ์ผู้นั้นคือคำขอชุดเสื้อและกางเกงที่เพิ่งตัดเย็บเสร็จใหม่เอี่ยม โดยมีชุดที่สวมใส่อยู่เป็นสิ่งแลกเปลี่ยน “ของไอ้บุญมี หลานชายข้า” คำกล่าวอ้างของผู้ทอผ้าและตัดเย็บไร้ผล สตรีผู้สูงศักดิ์คะยั้นคะยอเอาจนได้ ไม่ใช่ว่านางเสียดายชุดใหม่ๆ ของหลานชาย แต่เกรงว่าเสื้อผ้าและเครื่องประดับสูงค่านั้น หากรับไว้จะเป็นภัยเสียมากกว่า “เรามาแลก มิได้มาขอเอาเปล่าๆ” จึงเป็นเหตุให้พวกนางต้องทนลำบากใจอยู่จนถึงขณะนี้ หญิงผู้ไกวเปลกุลีกุจอลุกขึ้นยืน แล้วเดินนำหน้าไปจะขึ้นเรือน แต่ถูกหยุดไว้ด้วยสายตาของนางเอื้องคำ เจ้านางมณีรินทร์แย้มพระโอษฐ์ด้วยความเกรงพระทัย ก่อนเสด็จขึ้นเรือนเป็นพระองค์แรก ตามด้วยนางเอื้องคำ และเจ้าของเรือนเป็นคนสุดท้าย เรื่องที่น่าจะจบลงด้วยดีกลับประสบความยุ่งยากอย่างคาดไม่ถึง เมื่อปิ่นปักพระเกศาทองคำหายไป หญิงเจ้าของเรือนตกใจสุดขีด ทรุดตัวลงหมอบกราบ “สงสัยไอ้บุญมีลูกชายข้าเอาไปเล่น ข้าจะตามเอามาคืนให้ มันไปไร่กับพ่อของมัน” นางเอื้องคำทั้งขุ่นเคืองทั้งร้อนใจ พูดออกมาเกือบเป็นเสียงตวาด “ยังไม่รีบไปอีก” เป็นผลให้คนหมอบกราบลุกขึ้นวิ่งลงจากเรือนในทันใด เจ้านางมณีรินทร์ทอดพระเนตรภาพนั้นด้วยความไม่สบายพระทัย พระองค์นำความเดือดร้อนมาสู่ครอบครัวนี้โดยแท้ และถ้าหากเด็กไม่ได้เอาปิ่นปักพระเกศาไปเล่นอย่างที่คาดแล้ว เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป พระองค์ไม่อยากจะทรงคิดเลย โชคดีที่มิได้เป็นเช่นนั้น หากคนที่โชคร้ายก็คือเด็กชายวัยสิบสองขวบซึ่งถูกมารดาตีมาตลอดทาง โทษฐานซนไม่เข้าเรื่อง เจ้านางมณีรินทร์เห็นเข้าก็ดึงตัวเด็กชายมากอดปกป้อง พร้อมรับสั่งห้าม “อย่าลงโทษเด็กเลย เขาแค่ซนตามประสาเท่านั้น” เด็ก สะอื้นฮัก แม้จะไม่คุ้นกับวงแขนของคนแปลกหน้า แต่ก็รู้ว่าตรงนี้ปลอดภัยจากไม้เรียวของมารดา เจ้านางมณีรินทร์รับปิ่นทองคำมาจากหญิงเจ้าของเรือน พระองค์จะทรงปักพระเกศาแต่แล้วก็เปลี่ยนพระทัย เพียงแค่ถือไว้ในพระหัตถ์ พอคนเผลอก็รับสั่งถามเด็กน้อยเบาๆ “ชอบเล่นปิ่นนี้หรือ” พอเด็กน้อยพยักหน้ายิ้มทั้งน้ำตา พระองค์ก็แอบส่งปิ่นปักพระเกศาทองคำให้ “เก็บเอาไว้ พี่ให้ แล้ววันหน้าพี่จะมารบกวนขอความช่วยเหลือจากเจ้าอีก” ----------------- จบบทที่ 1 ----------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 53 08:45:58

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 2 เสียงดาบประดาบดังถี่ยิบ ประกายไฟจากเหล็กเนื้อดีกระทบกันแลบแปลบปลาบ หากเสียงนั้นยังไม่ดังเท่ากลุ่มคนที่รายล้อมเป็นวงกว้างซึ่งตะโกนหนุนชายหนุ่มร่างกำยำถือดาบสองมือ กำลังฟาดฟันฝ่ายตรงข้ามที่มีถึงสามคน หนึ่งต่อสาม ดูแล้วไม่น่าจะสู้กันไหว ทว่าเวลาผ่านไปเพียงชั่วครู่ ดาบของฝ่ายตรงข้ามก็มีอันกระเด็นหลุดจากมือไปหนึ่งคน จากสามเหลือสอง แล้วก็เหลือคนเดียวในที่สุด “พอได้แล้ว ไอ้เชิด” คำพูดแหบพร่า หากหนักแน่นพอของชายชราผู้นั่งดูอยู่บนแคร่ไม้ไผ่ใต้ต้นก้ามปูใหญ่ดุจดั่งประกาศิต ชายหนุ่มร่างกำยำที่กำลังรุกไล่คู่ประลองจนถอยกรูดไม่เป็นกระบวนหยุดมือทันที แล้วหันมาทางผู้พูด “ข้ายังมิได้ชัยชนะ เหตุใดพ่อครูจึงให้ข้าหยุดเล่า” ประกายไฟจากคมดาบยังไม่เจิดจ้าเท่าประกายจากแววตาของชายหนุ่มที่ชื่อเชิด เขากวาดตามองผู้ประลอง หนึ่งคนกุมข้อมือที่แทบจะหักด้วยแรงสะท้านจากการฟาดฟัน หนึ่งคนตัวงองุ้ม จุกเสียดจากแรงถีบเข้าเต็มท้องน้อย ส่วนอีกคนหนึ่งยืนหอบหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อน เชิดใช้ต้นแขนเช็ดเหงื่อที่ใบหน้าก่อนชูดาบในมือขวาขึ้นสูง พลางหันไปรอบๆ เสียงโห่ร้องจากคนดูชมเชย “อย่าว่าแต่สามรุมหนึ่งเลย ต่อให้มีถึงห้า ถึงสิบก็อย่าหวังทานฝีมือพี่เชิด” คนชูดาบยิ้มพราย แม้คำกล่าวนั้นยังไม่เคยมีการพิสูจน์ แต่เขาก็มั่นอกมั่นใจว่ามันไม่เกินความจริง “เออแน่ะ ครูทับมีศิษย์ฝีไม้ลายมือยอดเยี่ยมเพียงนี้ ไม่เห็นแนะนำข้าบ้างเลย” ชายวัยกลางคนซึ่งนั่งบนแคร่เดียวกันกับ ‘พ่อครู’ เอ่ยปากพร้อมกับตบเข่าตัวเองดังฉาด สายตาจับจ้องอยู่ที่คนถือดาบด้วยความพออกพอใจ “ถ้าหากข้าไม่ได้ยินเสียงลือเสียงเล่าอ้าง ข้าคงเสียโอกาส” พ่อครูไม่โต้ตอบใดๆ คว้ากระโถนน้ำหมากมาบ้วน แล้วกวักมือเรียก “เจ้าเชิด มากราบคุณหลวงเดี๋ยวนี้” เชิดเดินตรงมาคุกเข่าตรงหน้าหลวงฤทธิ์ณรงค์ วางดาบลงข้างตัว ประนมมือ หากมิได้กราบดังคำสั่งของผู้เป็นครู หลวงฤทธิ์ณรงค์ไม่ถือสา มิหนำซ้ำยังเอื้อมมือมาตบบ่า พลางพูดจาแย้มยิ้มด้วยความปรานี “มาอยู่กับข้าไหมเจ้าเชิด ทหารของข้านับร้อยนับพัน หามีใครเก่งกาจอย่างเอ็งไม่” เชิดน้อมศีรษะลงซ่อนรอยยิ้มพึงพอใจ “เพลงดาบสองมือของข้าไม่เคยเป็นรองใคร” เขาพูดพลางเหลือบตาขึ้นมองหลวงฤทธิ์ณรงค์ตรงหน้า แล้วเปลี่ยนไปยังครูทับ สุดท้ายสายตาคมกล้าไปหยุดอยู่ที่ชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันซึ่งยืนกอดอกยิ้มละไมอยู่ใต้ต้นไม้หลังแคร่ “ข้าไม่เคยเป็นรองใคร” เชิดย้ำคำ จนครูทับกระแอมกระไอ ก่อนคว้ากระโถนน้ำหมากมาบ้วนอีกครั้ง “ยังไม่รีบกราบคุณหลวงท่านอีก” “ไม่ต้องถึงกับกราบกรานกันหรอก” หลวงฤทธิ์ณรงค์โบกไม้โบกมือห้ามปราม “ฝีมือเยี่ยงนี้รับราชการอยู่กับข้าไม่นานจักต้องก้าวหน้าเป็นใหญ่เป็นโต นับว่าเป็นบุญวาสนาของข้าผู้เป็นนายไม่น้อย” กล่าวจบหลวงฤทธิ์ณรงค์ก็เงยหน้าหัวเราะด้วยความยินดี จนไม่ทันได้สังเกตสีหน้าและแววตาของครูผู้เฒ่า เขานึกขอบคุณตัวเองที่ตัดสินใจไม่ผิด ยอมเสียเวลาเดินทางมาเยี่ยมเยือนสำนักดาบเล็กๆ แห่งนี้ เพียงเพราะเสียงลือเสียงเล่าอ้างที่ดังไปถึงในกรุง ‘ศิษย์เอกครูทับมิได้มีเพียงผู้เดียว’ บัดนี้ เมื่อได้เห็นกับตา จึงไม่ยอมเสียโอกาสชักชวนมาเป็นทหารในสังกัดประดับบารมี หากยังมีที่เป็นข้อขัดเคือง “เสียดาย ข้ามาช้ากว่าหลวงราชาเพียงก้าวเดียว มิฉะนั้นจักต้องได้ทหารเอกไปคู่กายถึงสองนาย” ครูทับลอบถอนหายใจ พลางหันไปมองชายหนุ่มที่ยังคงกอดอกยืนสงบนิ่งอยู่ด้านหลัง เพียงแค่ก้าวเดียวตามคำกล่าวของหลวงฤทธิ์ณรงค์ ศิษย์เอกคนแรกที่แกฝากฝังไปกับหลวงราชามาตยานุชิต ก็สามารถสร้างชื่อเสียงให้สำนักดาบได้อย่างรวดเร็ว จนบรรดาขุนหลวงต่างๆ แวะเวียนมาขอชมฝีมือบรรดาลูกศิษย์ลูกหาของแกอยู่เนืองๆ ครูทับไม่เคยยกศิษย์คนใดให้ใครอีกจนกระทั่งถึงวันนี้ เมื่อศิษย์เอกคนแรกกลับมาเยี่ยมพร้อมกับตำแหน่งหัวหมู่ประจำกองทหารม้า ซึ่งสร้างความยินดีปรีดาให้แก่ศิษย์ร่วมสำนักเป็นอย่างยิ่ง รวมทั้งโหมไฟริษยาในหัวใจใครบางคน “หมู่เขน มาทางนี้หน่อยซิ” หลวงฤทธิ์ณรงค์เอ่ยขึ้นโดยไม่หันหน้าไปมอง แต่กระนั้นก็ทำให้ชายหนุ่มรูปงามลดมือลงจากการกอดอก เดินอ้อมแคร่มาคุกเข่าอยู่ตรงหน้าผู้เรียก “ขอรับ คุณหลวง” “เสียดายยิ่งนักที่เอ็งไม่ได้มาเป็นทหารในสังกัดของข้า บัดนี้อ้ายพม่ารามัญยึดครองหัวเมืองฝ่ายเหนือจนแทบสิ้น แม้กระทั่งล้านนา เชียงใหม่ ก็ยังแตกพ่ายยอมอ่อนน้อม อีกไม่นานนักหรอก มันจะต้องยกทัพมาทำศึกสงครามกับเราชาวอยุธยา” เขนเข้าใจความหมาย การเป็นทหารในสังกัดหลวงฤทธิ์ณรงค์ผู้เชี่ยวชาญการรบตะลุมบอน มีโอกาสได้เป็นทัพหน้าสร้างความดีความชอบมากกว่าทหารในสังกัดหลวงราชามาตยานุชิตผู้ชำนาญการป้องกันพระนครเป็นไหนๆ หากที่เขาไม่เข้าใจเลยก็คือประโยคต่อมา “เออแน่ะ เอ็งทั้งสองอยู่พร้อมกันตรงนี้ก็ดีแล้ว ข้าอยากเห็นการประลองฝีมือของศิษย์เอกครูทับให้เป็นบุญตาสักครั้ง” มิเพียงแต่เขนเท่านั้นที่ไม่เข้าใจ ครูทับเองก็ยังสงสัยในเจตนาของหลวงฤทธิ์ณรงค์ ทว่าความอาวุโสในวัยวุฒิ อีกทั้งยังเป็นครูของผู้ถูกกล่าวถึง ทำให้สามารถเอ่ยออกมาได้ว่า “อย่าเพิ่งเลยหลวงฤทธิ์ ข้าให้บ่าวไพร่เตรียมอาหารไว้เรียบร้อยแล้ว หากชักช้าจะเย็นชืดด้อยรสชาติไปเสียเปล่าๆ” เหตุผลแท้จริงที่มิได้กล่าวอ้างก็คือ แม้เขนกับเชิดจะเป็นศิษย์ร่วมสำนัก แต่ครูทับก็ยังไม่เคยให้ทั้งสองประลองกันสักครั้ง ด้วยแกเล็งเห็นถึงความยุ่งยากบางประการ ยิ่งตอนนี้ฝ่ายหนึ่งเป็นนายทหาร และอีกฝ่ายหนึ่งกำลังจะเจริญรอยตาม มันคงไม่เป็นผลดีแน่ถ้ามีฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดเป็นผู้พ่ายแพ้ หลวงฤทธิ์ณรงค์ถอนหายใจด้วยความเสียดาย เป็นธรรมดาของชายชาตินักรบ ที่นิยมรสชาติในการต่อสู้มากกว่ารสชาติของอาหาร “ข้าเดาว่าเจ้าเชิดพอจะสู้เจ้าเขนไหว บางทีอาจจะเหนือกว่าเสียด้วยซ้ำ หรือครูทับว่าอย่างไร” คนผิดหวังยังไม่วายออกความเห็น และยังกระซิบถามเพื่อย้ำความแน่ใจ ครูผู้เฒ่าไม่ตอบตรงๆ โดยเลี่ยงไปว่า “ข้ารับรองว่าทั้งสองคนมีฝีมือพอที่จะรบกับข้าศึกได้” เชิดกลับที่พักด้วยความลำพองใจ บัดนี้ครูทับคงรู้แล้วว่าเขาก็มีดีพอที่จะให้ขุนนางมาดูตัวถึงที่ ฝีมือเยี่ยงนี้ไม่ควรดักดานอยู่แต่ในสำนัก เขาจักต้องได้เป็นใหญ่เป็นโตดังที่หลวงฤทธิ์ณรงค์ทำนายไว้ เมื่อได้ยินเรื่องการประลอง หัวใจก็เต้นแรง เขาเองอยากปะมือกับเขนมานานแล้ว ยิ่งฝ่ายนั้นเป็นหัวหมู่ ก็ยิ่งอยากต่อสู้ให้รู้ฝีมือ ศิษย์เอกคนหนึ่งได้เข้ารับราชการ ศิษย์เอกอีกคนที่เหลือก็เสียหน้า เขาทนแบกความเจ็บช้ำนี้มาหลายเดือน น่าจะได้ล้างอายกันเสียในวันนี้ เสียดาย... ครูทับไม่น่าห้ามเลย มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 53 09:22:59

ความคิดเห็นที่ 4 . บ่ายวันนั้น เชิดก็เก็บเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัว รวมทั้งดาบสองมือคู่ใจ ก่อนมาร่ำลาครูผู้ประสิทธิประสาทวิชาให้ เพื่อติดตามหลวงฤทธิ์ณรงค์ไปรับราชการ สองมือประนมกราบลงแทบเท้าครูด้วยความนอบน้อม ไม่อาจปกปิดความลำพองใจที่เปี่ยมไปด้วยความทะเยอทะยานซึ่งฉายฉาบออกมาทางสีหน้าและแววตาได้ ต่อไปนี้ข้าจะเป็นทหารผู้ยิ่งใหญ่ เหลียวมองรอบกาย เชิดรู้สึกว่าตัวเองมีความสำคัญกว่าเดิม สายตาชื่นชมตามปกติของพี่น้องร่วมสำนัก ไม่อาจเทียบกับสายตาแห่งความเชื่อมั่นของหลวงฤทธิ์ณรงค์ได้เลย เขาเหลือบมองไปทางศิษย์รุ่นราวคราวเดียวกันซึ่งก้าวออกจากสำนักไปเป็นทหารก่อนหน้านี้แล้ว รอยยิ้มละไมที่ส่งมาทำให้เชิดหรี่ตาลง เขาคิดว่ารอยยิ้มนี้ ไม่มีความจริงใจเอาเสียเลย “ขอให้เจ้าประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน” คำอวยพรของครูทำให้ความคิดของเชิดหยุดลง และหันกลับมายังผู้ที่นั่งอยู่ตรงหน้า เขาก้มศีรษะรับพรนั้น ก่อนจะมีคำสั่งสอนตามมา “หน้าที่ของทหารคือปกป้องรักษาบ้านเมือง เจ้าจงสนองพระเดชพระคุณให้ถึงที่สุด ยศถาบรรดาศักดิ์เป็นของนอกกาย สิ่งที่ควรยึดมั่นถือมั่นคือเกียรติศักดิ์ศรีและคุณงามความดี เมื่อใดที่เจ้าเลือกทำในสิ่งที่ถูกที่ควร เมื่อนั้นเจ้าจะได้ชื่อว่าเป็นทหารเสือแห่งกรุงศรีอยุธยา” เชิดก้มลงกราบอีกครั้ง แล้วปฏิญาณว่า “ข้าจะตั้งใจรับราชการ ไม่เหลวไหลให้เสื่อมเสียชื่อเสียงมาถึงพ่อครู” ครูทับยกมือลูบศีรษะลูกศิษย์ด้วยความปรานี ทว่าเมื่อหลวงฤทธิ์ณรงค์พาตัวออกไปแล้ว แกกลับยืนทอดสายตาถอนหายใจอยู่บนชานเรือน ในบรรดาลูกศิษย์ลูกหาที่ฝีมือรุดหน้ากว่าคนอื่นๆ เห็นจะมีอยู่แค่สอง แต่ถ้าจะถามว่าระหว่างเจ้าเขนหรือหมู่เขนกับเจ้าเชิด ใครเหนือกว่าใคร ครูทับเองก็ตัดสินลำบาก เพราะก่ำกึ่งคู่คี่กันเหลือเกิน หากสิ่งที่รู้อยู่แก่ใจ ลูกศิษย์ทั้งสองของแกนี้ นิสัยใจคอแตกต่างกันเหลือประมาณ “เอ็งอย่าเอาคำพูดของหลวงฤทธิ์มาใส่ใจนะ เจ้าเขน” ครูทับพูดเมื่ออยู่กันตามลำพัง เจ้าหนุ่มหน้าคมพอๆ กับเชิงดาบยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วถาม “คำใดหรือขอรับ พ่อครู” “ก็ที่ว่า เสียดายที่ไม่ได้เป็นทหารในสังกัดของเขา” เขนหัวเราะเบาๆ ครูทับแปลความหมายในคำพูดนั้นไม่ต่างจากเขาเลย “ข้าร่ำเรียนฝึกฝนมิใช่เพื่อตนเอง ขอเพียงแค่ได้สู้รบปกป้องบ้านเมืองจากอริราชศัตรู ส่วนจะก้าวหน้าหรือไม่นั้น ก็สุดแล้วแต่วาสนา” ครูทับพยักหน้าช้าๆ เขนเป็นอย่างไรมีหรือที่ผู้ประสิทธิประสาทวิชาให้จะไม่รู้ เมื่อได้ยินย้ำจากปากแกก็เบาใจ แต่แล้วครูผู้เฒ่าก็ถอนหายใจขึ้นมาเฮือกใหญ่ เมื่อนึกถึงลูกศิษย์อีกคน ความทะเยอทะยานของเชิดเป็นสิ่งที่ดีหากรู้จักควบคุมไปในทิศทางที่ถูกต้อง หากได้นายดี ใช้คนเป็น เชิดจะเป็นกำลังสำคัญของกรุงศรีอยุธยา ทว่าครูทับไม่แน่ใจเลย หลวงฤทธิ์ณรงค์จะเป็นนายอย่างนั้นหรือไม่ เรื่องนี้ครูทับก็โทษตัวเองอยู่ไม่น้อยที่ลังเลไม่ฝากเชิดให้ผู้มีบารมีคนใดเสียที จนกระทั่งหลวงฤทธิ์ณรงค์มาเอ่ยปากขอถึงถิ่น ก็ยากจะปฏิเสธเสียแล้ว ลางบอกเหตุปรากฏตั้งแต่วันแรกที่เขนกลับมาถึงเมื่อหลายวันก่อน “พ่อครู ข้าด้อยกว่าเจ้าเขนตรงไหน ทำไมพ่อครูจึงได้สนับสนุนมันคนเดียว” เชิดขึ้นมาสอบถามด้วยน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจแกมขุ่นเคืองถึงบนเรือน ลำพังเขนไปเป็นทหารก็สร้างความขัดข้องในใจของศิษย์รุ่นราวคราวเดียวกันมากพออยู่แล้ว แต่นี่เขนกลับมาพร้อมกับตำแหน่งหัวหมู่ ใจของเชิดก็ร้อนดั่งไฟลน “ใครว่าข้าสนับสนุนเจ้าเขนเพียงคนเดียว ข้าอยากให้ศิษย์ทุกคนได้ดีทั้งนั้น” “ยกเว้นข้า” เชิดสวนคำด้วยอารมณ์โกรธ แต่แล้วเขาก็รู้สึกตัว ก้มหน้ากัดฟันพูด “ข้าอยากเป็นทหาร ข้าเชื่อว่าจะต้องได้ดิบได้ดีไม่แพ้เจ้าเขน” “เมื่อถึงเวลาแล้วข้าจะจัดการให้เจ้าเอง” คำตอบนั้นยิ่งสร้างความไม่พอใจให้แก่เชิด “ไม่รู้หละ ถ้าพ่อครูไม่จัดการให้ในเร็ววัน ข้าจะไปสมัครเป็นทหารเอง” “ไอ้เชิด” ครูทับส่งเสียงดังเพื่อเตือนสติ ทว่าสุดจะรั้งอารมณ์ของศิษย์ไว้ได้แล้ว “ข้ารู้มาว่า ทางการกำลังเกณฑ์ไพร่พล เพื่อคอยรับศึกพม่าไว้แต่เนิ่นๆ” ดวงตาของผู้พูดที่เงยหน้าขึ้นมาแข็งกร้าว “คงจะมีใครสักคนที่รับข้าไว้เป็นทหาร” “เอาเถอะๆ” กลายเป็นครูทับที่น้ำเสียงอ่อนลง “ข้าจะรีบจัดการให้ เอ็งอย่าใจร้อน” แต่แล้วคำว่า ‘รีบ’ ของครูผู้เฒ่าก็ไม่เร็วไปกว่าการมาเยือนของหลวงฤทธิ์ณรงค์ ซ้ำร้ายรายนั้นยังเจาะจงมาเลยว่าต้องการดูฝีมือของเชิด และเชิดก็แสดงให้เห็นเป็นที่ประจักษ์ แล้วมีหรือที่ผู้ชมจะไม่ถูกอกถูกใจ เมื่อสมกับความต้องการทั้งสองฝ่าย ครูทับจึงได้แต่หวังว่า หลวงฤทธิ์ณรงค์จะเป็นนายที่ดี ครูทับถอนหายใจอีกหลายหน แกจมอยู่ในความคิดเนิ่นนาน เขนไม่กล้ารบกวน ได้แต่นั่งอยู่นิ่งๆ จนกระทั่งคนถอนหายใจเอ่ยถามทำลายความเงียบ “เอ็งไปอยู่กับหลวงราชาเป็นอย่างไรบ้าง” “ท่านดีต่อข้ามากขอรับ ดั่งกับเป็นญาติสนิท” “เอ็งจะเผลอตีตนเสมอนายไม่ได้เชียวนะ” ครูทับรีบปราม และเขนก็รีบตอบทันควัน “ข้าไม่บังอาจกระทำเช่นนั้นเป็นอันขาด” ครูทับพยายามจ้องตาศิษย์เอกเพื่อค้นหาความจริง แล้วแกก็เบาใจเมื่อมองดูแล้วเขนไม่น่าจะพูดปด ‘นาย’ ที่ครูทับกล่าว มิได้หมายถึงหลวงราชามาตยานุชิต หากหมายถึงใครอีกคนที่เขนคงจะรู้ดี และนั่นก็เป็นประการเดียวที่ทำให้ครูทับกังวล เขนน่าจะก้าวหน้าไปด้วยดีกับนายที่สุขุมเยือกเย็น ซ้ำยังฉลาดปราดเปรื่องทั้งด้านราชการทหารและราชการพลเรือน ทว่าใครๆ ก็รู้... ลูกสาวคนเดียวของหลวงราชามาตยานุชิตนั้น งดงามจนร่ำลือไปทั้งบาง ชายใดเล่าจะไม่ใฝ่ปอง “พี่หมู่เขน” เจ้าถมหนุ่มรุ่นกระทงพรวดพราดเข้ามาแทรกขัดจังหวะ พอเห็นสายตาดุของครูทับมันก็ทำหน้าเจื่อน แต่แล้วก็ใจชื้นขึ้นมาบ้างเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของเขน “จะเรียกหมู่ทำไมให้ลำบากปาก เรียกข้าว่าพี่เขนอย่างเดิมน่ะดีแล้ว” “จ้ะ พี่เขน” มันยิ้มแหยๆ ก้มหน้าหลบตาครูทับ จนเขนหัวเราะออกมาอีกครั้ง “เอ้า มีอะไรก็ว่ามา เอ็งมีธุระกับข้ารึ” “คือ... ข้า...” ถมอ้ำๆ อึ้งๆ เหลือบตามองครูทับแวบหนึ่งแล้วก้มหน้าหลบตามเดิม ก่อนพูดตะกุกตะกัก “ข้าอยากให้พี่ไปเป็นคู่ซ้อมให้หน่อยน่ะ” เขนเลิกคิ้วสูง หันไปมองผู้เป็นครู ซึ่งฝ่ายนั้นก็พยักหน้าพลางกล่าว “มันร้อนวิชา” พอครูทับพูดเปิดทาง ถมก็ได้ที หายกลัวแล้วคุยจ้อ “พักนี้ข้ารู้สึกว่าฝีมือจะรุดหน้าอยู่บ้าง ก็เลยอยากจะซ้อมกับพี่เขน” “ได้สิ จะเป็นไรไป” เพียงประดาบกันไม่กี่เทียบ เขนก็รู้ว่าฝีมือของถมรุดหน้าไปจริงๆ อย่างที่คุยอวด หากเจ้าตัวเองกลับคิดท้อถอย ฝีมือที่ก้าวหน้าของมันยังได้ไม่ถึงเศษเสี้ยวของศิษย์รุ่นพี่คนนี้เลย ดาบสองมือที่ฟันลงไปคลับคล้ายกับไร้ประโยชน์ ไม่ว่าจะซ้ายขวาบนล่าง เขนซึ่งใช้ดาบสองมือเช่นกันนั้นดูเหมือนจะรับไว้ได้อย่างสบายๆ ครั้นพอเปลี่ยนจากฝ่ายรุกเป็นฝ่ายรับ ดาบสองเล่มนั้นก็กวัดแกว่งมาราวกับห่าฝน จนมันต้องป้องปิดเป็นพัลวัน ดีที่น้ำหนักที่ฟาดฟันมาไม่เต็มกำลัง มิฉะนั้นแล้ว คงต้องทิ้งดาบเสียกลางคัน ถมกัดฟันตีโต้ จังหวะหนึ่งมันได้โอกาสโถมเข้าฟาดพร้อมกันสองมือ ทว่าเขนกลับยกดาบเล่มเดียวขึ้นรับ ประกายไฟแลบปลาบ ถมใจหายวาบ แล้วในเวลาเดียวกันนั้น มันก็รู้สึกเสียดที่ชายโครง เมื่อดาบอีกเล่มของเขน กระแทกสันเข้ามาอย่างถนัดถนี่ “ตัวเอ็งขาดแล้ว” เขนพูดยิ้มๆ ในขณะที่ถมคลำชายโครงของตัวเองป้อย มันเคยเป็นคู่ซ้อมให้เชิด จึงอดเปรียบเทียบกันไม่ได้ ถึงแม้ดาบสองมือของเชิดจะดุดัน แต่ก็หาได้รวดเร็วเท่าดาบสองมือของเขนเลย “ข้าขอลองอีกสักครั้ง” ถมยังไม่หายข้องใจ ขยับดาบเตรียมตัวเริ่มต้นใหม่ แต่แล้วครูทับก็เดินเข้ามาขัดจังหวะ “เจ้าเขน หลวงราชาให้คนมาตามเอ็งกลับ เห็นว่ามีราชการด่วน” ----------------- จบบทที่ 2 ----------------- ต่อบทที่ 3 จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 53 09:24:22

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 3 แม้เส้นผมบนศีรษะจะเริ่มมีสีขาวแซมแล้ว แต่หลวงราชามาตยานุชิตก็ยังผึ่งผายองอาจราวกับไม่ใช่ผู้มีอายุเลยห้าสิบปี หนวดดกหนาซึ่งประดับอยู่เหนือริมฝีปากยิ่งทำให้แลดูเหี้ยมหาญ ไม่ต่างจากสิบสองปีที่แล้วคราวศึกพม่าอันกรุงศรีอยุธยาเป็นฝ่ายมีชัยชนะ หากก็เสียสมเด็จพระสุริโยทัย เขนเดินขึ้นเรือนพลางครุ่นคิด เกือบสี่เดือนที่เขามาอาศัยอยู่ภายใต้บารมีของหลวงราชามาตยานุชิต ไม่เคยเลยสักครั้งที่จะมีราชการด่วน พอกลับไปถิ่นเกิดเพียงไม่กี่วันก็ถูกเรียกตัวมาทันที ครั้นชายหนุ่มเห็นผู้เป็นนายนั่งเอกเขนกอิงหมอนขวานอยู่บนชานยกพื้นกลางเรือนท่ามกลางบ่าวไพร่ เขาก็เบาใจ หลวงราชามาตยานุชิตหันมาเห็นเขนก็กวักมือเรียก ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะเดินเข้าไปหา เหล่าบริวารที่ห้อมล้อมหลวงราชามาตยานุชิตอยู่ก็แหวกเป็นทาง “มีอะไรจะให้ข้ารับใช้หรือขอรับ” เขนคุกเข่าพนมมือสอบถาม ซึ่งอีกฝ่ายก็หัวเราะร่าเอื้อมมือมาตบบ่า “มีสิวะ ไม่อย่างนั้นจะเรียกเอ็งกลับมาทำไม” กิริยาเช่นนี้ยิ่งทำให้เขนเบาใจ ราชการด่วนย่อมไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอย่างแน่นอน หากจะเป็นเรื่องดีหรืออย่างไรนั้น เขาคงได้แต่รอฟังคำสั่ง “พรุ่งนี้ไปเมืองพิษณุโลกกับข้า” หลวงราชามาตยานุชิตกล่าวด้วยใบหน้าเกลื่อนรอยยิ้ม “กรุงศรีอยุธยาจะทำพิธีสัตยาธิษฐานกับล้านช้าง” เป็นพิธีมหามงคลอย่างยิ่ง เขนนึกยินดีอยู่ในใจ การที่พระมหากษัตริย์ทั้งสองแผ่นดินมีสัตยาธิษฐานร่วมกัน นั่นหมายถึงกรุงศรีอยุธยาจะรับศึกพม่าได้โดยมิต้องพะวงศึกทางด้านอื่น และที่เหนือกว่าสิ่งใด มิตรภาพเป็นสิ่งที่สวยงาม เขนกลับมาเรือนเครื่องผูกหลังเล็กของเขาซึ่งปลูกอยู่บนผืนดินอันมหาศาลของหลวงราชามาตยานุชิตเพื่อตระเตรียมข้าวของสัมภาระ แล้วจูงม้าไปอาบน้ำเพิ่มความสดชื่นก่อนเดินทางไกล “พี่เขน พี่เขน” เสียงเอะอะโหวกเหวกนำมาทั้งๆ ที่ยังไม่เห็นตัว จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเจ้าแสง เด็กหนุ่มลูกบ่าวไพร่ของหลวงราชามาตยานุชิตซึ่งติดเขาแจตั้งแต่วันแรกที่มาถึง ด้วยความนิยมชมชอบและอยากเป็นทหาร จนกระทั่งเข้ามาใกล้มันก็ยังตะโกนเรียก “พี่เขน พี่เขน” เขนวักน้ำสาดม้าซึ่งสะบัดคอไปมา เขาพูดโดยไม่มองหน้าคนที่ยืนอยู่ริมตลิ่ง “มีอะไรก็ว่าไปสิ ตะโกนเรียกอยู่ได้” “พี่เขน” แสงยังไม่วายเรียกอีกคำ หากคราวนี้ลดระดับเสียงลงมา และประโยคต่อไปก็ลดลงอีกจนเกือบเป็นเสียงกระซิบ “รู้หรือเปล่าว่า คุณหลวง...” “รู้สิ...” เขนตอบ “ไม่อย่างนั้นข้าจะมาอาบน้ำม้าอย่างนี้รึ” “รู้แล้วหรือ” คนตั้งใจเล่าเรื่องผิดหวัง แต่ก็ยังสงสัย “รู้อะไร...” “อ้าว... ก็คุณหลวงท่านจะเดินทางขึ้นหัวเมืองเหนือ... เอ๊ะหรือไม่ใช่” เขนชักเอะใจหันมามองแสงซึ่งฝ่ายนั้นก็ส่ายหน้าพอดี “นั่นก็เรื่องหนึ่ง แต่ข้ามีเรื่องสำคัญกว่านั้น” แสงยิ้มแย้มดีใจที่เขนยังไม่รู้ เขาหยุดพูดเพื่อสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนกล่าวช้าๆ ชัดๆ “คุณหลวงได้เลื่อนตำแหน่งเป็นมหาอำมาตย์แล้ว” เขนตกตะลึง ทั้งดีใจและแปลกใจระคนกัน หลวงราชามาตยานุชิตเจ้านายของมันเป็นข้าราชการทหาร ทว่ากลับได้รับพระมหากรุณาธิคุณโปรดเกล้าโปรดกระหม่อม แต่งตั้งให้ดำรงตำแหน่งในฝ่ายพลเรือน เขานิ่งคิดอยู่สักพักก็ขนลุกซู่ด้วยความปลาบปลื้มปิติยินดี การเช่นนี้จะแปลเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้นอกจาก ‘หลวงราชามาตยานุชิต’ จะได้รับความไว้วางพระราชหฤทัย เดินทางไปประกอบราชพิธีสัตยาธิษฐานในฐานะผู้แทนพระองค์ เมื่อเจ้านายได้ดี ลูกน้องก็พลอยดีใจไปด้วย เขนถึงกับยกมือประนมถวายบังคมไปทางทิศพระบรมมหาราชวัง พอแสงเห็นเข้าก็เงอะๆ งะๆ รีบทำตาม “เขารู้กันทั่วหรือยัง” เขนถาม “อย่าบอกนะว่าข้ารู้เป็นคนสุดท้าย” แสงไม่ตอบ ยืนนิ่งอมยิ้มเฉยๆ ทำให้เขนขมวดคิ้ว “เป็นอะไรของเอ็ง” “ก็พี่ไม่ให้บอกไม่ใช่รึ” มันย้อน “อ้อ... ข้ารู้เป็นคนสุดท้ายจริงๆ” เขนพูดแล้วก็หัวเราะ เขาไม่ได้ประหลาดใจอะไรนักหนา เพราะเพิ่งกลับมาจากบ้านเกิด แต่ที่แปลกใจก็คือ เจ้าแสงยังคงยืนอมยิ้มไม่ไปไหนเสียที “นี่เอ็งไม่ได้มีเรื่องบอกข้าเพียงเรื่องเดียวใช่ไหม” คนอมยิ้มก็ทำท่ากระสับกระส่ายคล้ายกับกำลังรวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีอยู่ แสงลังเล อ้ำๆ อึ้งๆ แล้วก็ตัดสินใจโพล่งออกมา “พี่เขน ข้าขอไปหัวเมืองเหนือด้วยคนนะ” “ไม่ได้” เขนตอบทันที “ข้าไปทำงาน ไม่ได้ไปเที่ยวเล่น” แสงหน้าสลด แม้จะคาดคำตอบไว้ล่วงหน้าแล้ว แต่ก็ไม่นึกว่าจะถูกปฏิเสธอย่างไม่มีเยื่อใยขนาดนี้ คำพูดที่เตรียมไว้ตื๊อจึงถูกเก็บไว้ได้แต่เพียงบ่นอุบอิบ “ข้าก็ไม่ได้คิดจะไปเที่ยวเล่นสักหน่อย” เขนหันหน้ากลับไปอาบน้ำให้ม้าต่อ อันที่จริงเขาก็เห็นใจแสงไม่น้อย เขารู้ว่าแสงอยากจะไปช่วยงาน แต่การเดินทางไกล อีกทั้งเป็นราชการที่สำคัญเยี่ยงนี้ เด็กหนุ่มน่าจะเป็นภาระมากกว่า จึงต้องตัดใจยืนกรานปฏิเสธ “ยังไงข้าก็ให้เอ็งไปด้วยไม่ได้ กลับไปทำงานของเอ็งเสียเถิด” เสียงฝีเท้าเดินจากไป แต่ละก้าวดูเชื่องช้า คงเป็นเพราะความผิดหวัง เขนไม่สนใจ อาบน้ำให้ม้าต่อ หากเพียงพักเดียวก็มีเสียงฝีเท้าเดินกลับมาใหม่ “เอ็งนี่พูดไม่รู้ฟังหรืออย่างไร ข้าบอกแล้วว่าพาไปด้วยไม่ได้” เขนทำเสียงไม่พอใจ อีกฝ่ายกลับเงียบผิดสังเกต จึงหันขวับมา แล้วเขาก็เย็นวาบไปทั้งตัวยิ่งกว่าน้ำในลำคลองแห่งนี้เป็นไหนๆ เมื่อบุคคลที่ยืนอยู่บนตลิ่งนี้หาใช่เจ้าแสงเด็กหนุ่มไม่ “อ้าว... แม่ชะเอม มาตั้งแต่เมื่อใดรึ” มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 53 09:29:04

ความคิดเห็นที่ 6 . ‘แม่ชะเอม’ ยิ้มน้อยๆ ไปกับท่าทีของชายหนุ่ม “ก็มาเมื่อเห็นนี่แหละ ว่าแต่พี่เขนเถอะ โกรธขึ้งใครที่ไหนมา” เขนหัวเราะแก้เก้อ นึกโมโหตัวเองที่ไม่น่าเข้าใจผิด เสียงฝีเท้าของแม่ชะเอมบุตรสาวหลวงราชามาตยานุชิตแตกต่างจากเสียงฝีเท้าของเจ้าแสงลิบลับ ควรจะตรึกตรองให้รอบคอบกว่านี้ “ก็คิดว่าเป็นเจ้าแสง มันเพิ่งเดินออกไปก่อนแม่ชะเอมเดินมาครู่เดียวเท่านั้น” “มันอยากจะตามพี่เขนไปหัวเมืองเหนือละสิ” เขนพยักหน้าแทนคำตอบ แต่แล้วก็รู้ว่ามีสิ่งผิดปกติ เมื่อได้ยินเสียงหญิงสาวถอนหายใจเบาๆ “มีอะไรหรือแม่ชะเอม หรือว่าอยากให้มันตามข้าไป” ชะเอมส่ายหน้าช้าๆ อ้าปากจะพูดแต่ก็ไม่พูด จนเขนเป็นฝ่ายกล่าวแทน “อย่าบอกนะว่าจะขอตามไปด้วยอีกคน” คราวนี้หญิงสาวหน้างอ ค้อนชายหนุ่มหลายขวับ “ข้ารู้ว่าพี่เขนไม่ให้ข้าตามไปหรอก พี่เขนคงเบื่อหน้าข้าแล้ว” มือที่ทำท่าจะวักน้ำจึงค้างคา “แม่ชะเอมเอาอะไรมาพูด อย่างข้านี่นะหรือจะกล้าเบื่อหน้าใครๆ ได้” “ไม่รู้หละ ข้าจะคิดอย่างนี้ มีอย่างหรือ ไปเยี่ยมบ้านกลับมาทั้งที ไม่เห็นบอกกล่าว ถ้าข้าไม่มาหาถึงที่นี่ ก็คงจะไม่ได้เจอกัน เพราะพรุ่งนี้พี่เขนก็จะจากไปอีกแล้ว” “จากไปที่ไหนกันเล่าแม่ชะเอม ฟังพูดเข้า ก็แค่ไปทำหน้าที่ของข้า” “หน้าที่ ๆ ๆ อ้อ... เพราะรักหน้าที่อย่างนี้นี่เอง พี่เขนถึงได้เลื่อนตำแหน่งเร็วนัก” เขนรู้สึกผิดปกติที่วันนี้ลูกสาวของเจ้านายพูดจาแปลกๆ เขาจึงจ้องตาตรงๆ จนฝ่ายนั้นต้องหลบ หากยังไม่วายตัดพ้อ “อีกหน่อยคงได้เป็นนายทหารใหญ่ ป่านนั้นคงลืมข้าไปหมดแล้ว” “วาสนาข้าคงไม่ถึงตรงนั้นหรอก” ชายหนุ่มพูดจากใจจริง เขาไม่เคยมักใหญ่ใฝ่สูง ที่ร่ำเรียนฝึกฝนวิชาการสู้รบก็เพียงเพื่อต้องการรับใช้บ้านเมืองเท่านั้น “และไม่ว่าจะเป็นอย่างไรในภายภาคหน้า ข้าก็ไม่มีวันจะลืมตัวเป็นอันขาด” ชะเอมยืนนิ่ง จนเขนนึกว่าหมดเรื่องแล้วจึงวักน้ำสาดตัวม้า ทว่าเพียงสองสามครั้ง เขาก็ต้องยืดตัวหันหน้ามาหาหญิงสาวตามเดิมเมื่อนางเอ่ยปากอีกครั้ง “ในเมื่อพี่เขนไม่คิดจะเป็นใหญ่ แล้วจะเคร่งครัดในหน้าที่ไปทำไม” พูดไปพูดมาก็วกกลับมาที่เดิม เขนสูดลมหายใจลึก ก่อนกลั้นใจถาม “ยังไงกันนี่ แม่ชะเอมจะตีรวนหาเรื่องข้ารึ” คนถูกกล่าวหาว่าตีรวนหน้างอเป็นจวัก เงียบไปอีกพักใหญ่ๆ แล้วพูดเสียงเครือ “ข้าไม่อยากให้พี่เขนไปเลย... พี่เขนอย่าไปได้ไหม” “ทำไมล่ะ” คนถามงุนงง และยิ่งงุนงงกว่าเดิมเมื่ออีกฝ่ายเอาแต่ส่ายหน้าพูดจาติดๆ ขัดๆ “ข้า... ข้า...” “ไม่รู้เรื่องกันพอดี มีอะไรก็ว่ามาสิ” แทนที่จะได้คำตอบ ร่างสมส่วนนั้นกลับทรุดลงนั่งพับเพียบกับพื้นไม่พูดไม่จา เขนเองไม่ใช่คนเซ้าซี้ จึงอาบน้ำให้ม้าต่อไปจนเสร็จ ชะเอมนั่งมองดูชายหนุ่มรูปงามที่เพิ่งมาเป็นทหารในสังกัดบิดาของนางได้เพียงสามสี่เดือน ในตอนแรกนางไม่เข้าใจสิทธิพิเศษที่ทหารผู้นี้ได้รับอนุญาตให้มาปลูกเรือนอยู่ได้ที่นี่ มันต้องไม่ใช่เหตุผลเพียงเพราะเขาเป็นศิษย์เอกของครูทับอย่างที่บิดาของนางพร่ำบอกต่อใครๆ อย่างแน่นอน หากวันนี้ความขัดข้องใจเหล่านั้น ปลาสนาการไปจนสิ้นแล้ว มิใช่ล่วงรู้ในเหตุผล แต่เป็นเพราะนางได้สร้างสิทธิพิเศษขึ้นมาใหม่... เขนเป็นคนสำคัญสำหรับนาง ไม่เคยมีชายใดที่ชะเอมอยู่ใกล้แล้วมีความสุขเท่านี้มาก่อน แม้จะมีความเหลื่อมล้ำทางฐานันดรศักดิ์มาเป็นช่องว่างกั้นขวาง แต่นางก็รู้สึกสบายใจทุกครั้งที่ได้พูดคุยกับเขา ชะเอมลุกขึ้นยืนเมื่อเขนจูงม้าขึ้นตลิ่ง คำถามของเขายังดังก้องอยู่ในใจ ‘มีอะไรก็ว่ามา’ มีน่ะมีแน่ แต่นางไม่กล้าเอ่ยปากออกไป ด้วยเกรงจะถูกกล่าวหาว่าเพ้อเจ้อเลอะเลือน หญิงสาวได้แต่เดินตามคนจูงม้าลิ่วๆ แล้วจู่ๆ เขนก็หยุดกึกหันหน้ากลับมาถามอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย “แม่ชะเอมห้ามไม่ให้ข้าไปด้วยเหตุใดหรือ” คนไม่ทันตั้งตัวจึงก้มหน้าหลบสายตาทั้งๆ ที่ไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน เขนเองก็จับกิริยานี้ได้ จากที่ไม่เคยเซ้าซี้จึงต้องคาดคั้น “ต้องมีอะไรแน่ๆ ใครใช้ให้แม่ชะเอมมาห้ามข้าอย่างนั้นหรือ” “ไม่ใช่ ไม่มีใครไหว้วานข้า” นางพูดมาแค่นั้นแล้วยิ่งก้มศีรษะต่ำกว่าเดิม ทว่าในที่สุดก็มีคำเอ่ยเบาๆ เล็ดลอดออกมา “เพียงแต่ข้าฝัน...” เขนคิดล่วงหน้าไปอย่างรวดเร็ว พิโธ่เอ๋ย นางคงจะฝันร้าย แล้วตีความไปเองว่าอาจจะเกิดเหตุไม่ดีแก่ตัวเขา เอาเถิด... แม้ว่าลางร้ายนั้นจะเกิดขึ้นจริงๆ แต่หน้าที่ก็ย่อมเป็นหน้าที่อยู่ดี ไม่ว่าจะอย่างไร เขาก็ต้องกระทำตามคำสั่งของเจ้านาย “ฝันอย่างไรกันเล่า ฝันว่าข้าเจ็บไข้ หรือถึงแก่ชีวิต” “มิได้ พี่เขน” ชะเอมเงยหน้าขึ้นมาตอบด้วยแววตาตระหนกคลับคล้ายกับคำนั้นเป็นคำต้องห้าม แต่แล้วนางก็ก้มหน้างุดลงตามเดิมพร้อมๆ กับคำพูดแผ่วเบาราวเสียงกระซิบ “ข้าฝันว่าพี่เขนยืนเคียงคู่อยู่กับแม่หญิงล้านช้าง” เท่านั้นเอง เขนก็หัวเราะเสียงดังออกมาอย่างลืมตัว “เท่านั้นเองหรอกหรือ โธ่เอ๋ย ข้าได้ไปถึงล้านช้างเมื่อไรกันเล่า” “ไม่ได้ไปถึงล้านช้าง แต่ราชพิธีนี้ฝ่ายล้านช้างก็ต้องมาด้วยมิใช่รึ” “ก็จริงอยู่ แต่ผู้เข้าร่วมพิธี มีเฉพาะบุรุษ หาได้เกี่ยวข้องกับสตรีไม่” สีหน้าของชะเอมดีขึ้นเล็กน้อย ทว่ายังไม่คลายความกังวล “ถึงจะอย่างนั้นก็เถิด ข้ายังไม่วางใจเลย พี่เขนอย่าไปเลยนะ” เขนงุนงงกับเหตุผลของหญิงสาว เรื่องราวในความฝันก็สุดแสนจะธรรมดา มิใช่เรื่องคอขาดบาดตายเสียหน่อย ทำไมชะเอมถึงได้ร้อนรนคิดมากจนถึงกับมาห้ามเขาเดินทางเยี่ยงนี้ “ไม่ได้หรอก แม่ชะเอม จะให้ข้าไปบอกคุณหลวงท่านว่าไปไม่ได้เพราะความฝันของแม่ชะเอมอย่างนั้นหรือ” “ไม่รู้หละ” ชะเอมสะบัดเสียงหน้าบึ้งตึง “ก็ข้ากลัวว่าพี่เขนจะไม่ได้กลับมาน่ะสิ” “อ้าว... ไม่กลับแล้วข้าจะไปอยู่ที่ไหนกัน” ยิ่งฟังคำพูดของหญิงสาว เขนก็ยิ่งงุนงงมากขึ้น ฉับพลันเขาก็นึกออก “อ้อ... นี่แม่ชะเอมเกรงว่าข้าจะไปอยู่ล้านช้างกับแม่หญิงในความฝันคนนั้นใช่ไหม” ชะเอมใจหายไปกับคำถามของชายหนุ่ม แม่หญิงในความฝันนั้นงดงามราวกับนางสวรรค์ แม้จะขัดข้องในหัวใจ แต่ชะเอมก็บอกกับตนเองว่า ทั้งคู่นั้นเหมาะสมกันเหลือเกิน กิริยานิ่งเฉยของหญิงสาวทำให้เขนมองออกว่าความเข้าใจของตนเองนั้นถูกต้อง “อะไร... นี่แม่ชะเอมคิดอย่างนั้นจริงๆ หรือ” แล้วเขาก็หัวเราะในสิ่งที่ตนเองคิดว่าเป็นไปไม่ได้ “แม่ชะเอมไม่ดีใจรึ ที่ข้าจะมีเมีย” “พี่เขน” ชะเอมส่งเสียงดังจนคนฟังสะดุ้ง “ข้าไม่พูดด้วยแล้ว” กล่าวจบหญิงสาวก็ผลักเขนจนเซ ก่อนเดินลงส้นจากไปทิ้งให้ชายหนุ่มยืนมองตามอย่างงงงัน เขาหัวเราะเบาๆ ก่อนกระตุกสายบังเหียน เดินจูงม้ากลับเรือน พอเช้าตรู่ เสียงเกราะก็ดังรัวระดมพล เพียงครู่เดียวลานกว้างหน้าเรือนของหลวงราชามาตยานุชิตก็คลาคล่ำไปด้วยผู้คน รวมทั้งพระภิกษุซึ่งมีพระศีลวิสุทธอุดมเป็นประธานสงฆ์ เขนเตรียมตัวเสร็จตั้งแต่ยังไม่สว่าง เขาจูงม้าคู่ใจเดินตรงไปยังที่นัดหมาย หน้าอานม้ามีสัมภาระเสื้อผ้าของใช้เท่าที่จำเป็นแขวนอยู่ และที่ขาดไม่ได้เลยก็คือ บนหลังอันแข็งแรงของชายหนุ่มสะพายดาบสองเล่มสอดอยู่ในฝักสีดำเงางาม อาวุธคู่มือที่ไม่เคยห่างกายเขนเลยยามต้องออกจากเรือน หลวงราชามาตยานุชิตเห็นเขนเข้าก็ส่งเสียงเรียกแต่ไกล พอชายหนุ่มเข้ามาใกล้ก็กรากเข้าไปจูงมือแล้วกล่าว “เอ็งไปกราบท่านเสีย” เขนคุกเข่าคลานเข้าไปกราบพระศีลวิสุทธอุดม ในขณะที่หลวงราชามาตยานุชิตกล่าวแนะนำแก่พระภิกษุชรา “หมู่เขนขอรับท่าน” พระศีลวิสุทธอุดมผงกศีรษะช้าๆ ดวงตาอันแจ่มใสผิดกับวัยจ้องมองชายหนุ่มซึ่งนั่งพนมมืออยู่ตรงหน้า “นี่นะหรือ หมู่เขน ศิษย์เอกครูทับ” ยังไม่ทันที่เจ้าตัวหรือหลวงราชามาตยานุชิตจะรับคำท่านก็พูดต่อ “เออ... ท่าทางทะมัดทะแมงไม่ใช่น้อย ไหนเงยหน้าให้ข้าดูชัดๆ หน่อยซิ” เขนสบตากับพระภิกษุชรา ถ้าตาไม่ฝาด เขาบอกตัวเองว่าเขาเห็นสีหน้าของท่านแปรเปลี่ยนไปชั่ววูบ ก่อนกลับมายิ้มให้อย่างเมตตาปรานี “ขอให้รับใช้บ้านเมืองด้วยความเข้มแข็งเต็มความสามารถ ดวงชะตาของเจ้าบ่งบอกชัดว่าจักได้เป็นใหญ่เป็นโตในภายภาคหน้า” ต่อให้เป็นไปในทิศทางตรงข้าม เขาก็ยังยอมสละได้แม้ชีพเพื่อกรุงศรีอยุธยา ชายหนุ่มคิด ในขณะที่หลวงราชามาตยานุชิตยิ้มแย้มด้วยความปลาบปลื้ม ทั้งสองไม่ได้ฉุกคิดเลยในคำพูดต่อมาของพระศีลวิสุทธอุดม “ระวังก็เพียงแต่ใจของเจ้าเท่านั้น” ----------------- จบบทที่ 3 ----------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 53 09:30:09

ความคิดเห็นที่ 7 ดีจัง ๆ มาแล้ว ๆ หวังว่าจะออกเป็นเล่มในงานหนังสือเลยนะคะ ค้างคามานานหลายเดือนละ จากคุณ : หนูเก๋ เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 53 09:35:13

ความคิดเห็นที่ 8 หวังว่า ศรีสองรัก ภาคสัจจะและไมตรี จะออกเป็นรูปเล่มทันในงานหนังสือนะคะ จากคุณ : IAmJin เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 53 10:17:51

ความคิดเห็นที่ 9 ภาคนี้เป็นการย้อนอดีตของภาคแรกสินะ แล้วไม่ต้องเดาด้วยว่าคนไหนพระเอก เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 53 10:44:02

ความคิดเห็นที่ 10 เย้ มาแล้ว เม้นก่อนอ่าน55555555 พี่เขนเปิดตัวมาซะมาดดีเลย  ส่วนเจ้านางมณีรินทร์เนี่ย บุคคลิกของทั้งสองภพท่าทางจะไม่ต่างกันเลย เพิ่มเติมความเห็นจ้า แก้ไขเมื่อ 13 ก.ย. 53 08:55:48 จากคุณ : namtanzay เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 53 12:10:50

ความคิดเห็นที่ 11 แหม หมอลู ไม่คิดว่าคุณตั๋มเขาจะปูพื้นให้แสงเป็นพระเอกมั่งหรอ .. (รอง 100:1 ก็ไม่คิดว่าใช่เหมือนกัน ฮี่ๆ) เอ สมัยปู๊นนู้น มีกระจกเงาแล้วหรือคะ ทางฝั่งยุโรปคงจะมีแล้ว แต่ทางเอเชียไม่ค่อยแน่ใจแฮะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 53 12:45:32

ความคิดเห็นที่ 12 โอยยยย,,,อ่านตาแฉะเลยทีเดียว เปิดตัวพระเอกแม๊น แมน จากคุณ : Wild Monkey เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 53 13:15:55

ความคิดเห็นที่ 13 เย้ มาแล้วรออ่านทุกวัน อิอิ จากคุณ : justforme เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 53 19:04:46

ความคิดเห็นที่ 14 ดีจังเปิดมาเจอพอดี ยังนึกอยู่เลยว่าจะออกทันงานหนังสือเดือนหน้าหรือเปล่า เขียนจบแล้วใช่มั้ยคะ? มีของฝากใน คคห. ที่ 4 ค่ะ ในบรรดาลูกศิษย์ลูกหาที่ฝีมือรุดหน้ากว่าคนอื่นๆ เห็นจะมีอยู่แค่สอง แต่ถ้าจะถามว่าระหว่างเจ้าเขนหรือหมู่เขนกับเจ้าเชิด ใครเหนือกว่าใคร ครูทับเองก็ตัดสินลำบาก เพราะ [ก่ำกึ่ง] คู่คี่กันเหลือเกิน ยังไงคุณตั๋มอย่าลืมสัญญาเรื่องหนังสือนะคะ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 53 19:35:17

ความคิดเห็นที่ 15 ... จะไม่ออ่านก็ต้องพี่ป้าน้าอานี่ล่ะ แต่พอคิดได้ว่า..ไม่ใช่เรานี่นา เลยหันกลับมาอ่านต่อ หายไปนานเลย ... จากคุณ : สิงห์อมบ๊วย เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 53 21:41:17

ความคิดเห็นที่ 16 เปิดตัวทั้งคู่ตั้งแต่ตอนแรกเลย น่าติดตามค่ะ แสงจะตามมาเกิดเป็นใครด้วยรึเปล่า เห็นด้วยค่ะ น่าจะยังไม่มีกระจกนะคะ น่าจะแค่แผ่นทองเหลืองขัดเงา จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 9 ก.ย. 53 23:22:35

ความคิดเห็นที่ 17 ท่าทางจะฝันแม่นนะเนี่ยแม่ชะเอม จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 10 ก.ย. 53 00:16:54