น้ำฝนดื่มได้ ถึง โทรศัพท์มือถือ = ผมคิดถึงบ้าน

ไม่รู้มีใครเคยสังเกตไหมว่า น้ำที่แต่ละครัวเรือนใช้ดื่มกินนั้นสามารถใช้จำแนกสังคมเมืองกับชนบทได้ ถ้าบ้านไหนยังดื่มน้ำโดยการรองน้ำฝนไว้กินนั่นคือสังคมชนบท ส่วนคนเมืองไม่ซื้อ ก้อหยอดเหรียญ ไม่ก้อน้ำกรอง

บ้านผมยังรองน้ำฝนกินอยู่เลย งั้นบ้านผมก้อชนบท และผมรักบ้านผม ผมอยากให้น้ำฝนกลับไปดื่มกินได้ เหมือนเมื่อคราวผมเด็กๆ

ผมอยากให้หลังบ้านผมยังเป็นป่าที่ผมเดินเข้าไปหาลำมะเนียงป่ากิน ขึ้นไปปีนต้นหว้า ไปยิงนก ไปตกปลา ไปอ่านหนังสือริมคันนา

ผมอยากปั่นจักรยานไปตลาด ไปเล่นซ่อนหากับเพื่อนๆ ผมอยากนอนบนชานลอยกางมุ้งนอนโดยไม่ต้องเปิดพัดลม

แต่ทุกวันนี้ป่าหลังบ้านผมหายไป กลายเป็นห้องเช่า ถนนเทปูนหมดแล้ว ลำน้ำก็แห้งเหือด

ทุกวันนี้ผมซื้อน้ำกิน ผมนอนมุ้งลวดต้องเปิดพัดลม ผมขับรถยนต์ไปตลาด ผมไปอ่านหนังสือในร้านกาแฟแอร์เย็นฉ่ำ และผมกำลังเล่นเฟสบุ้คผ่านมือถือที่สมัยเด็กๆผมคงไม่คิดว่ามันจะมีของแบบนี้

ไม่มีอะไรหรอก ผมแค่คิดถึงบ้าน...เท่านั้นเอง

จากคุณ	: sunk_t
เขียนเมื่อ	: 11 ก.ย. 53 21:20:49