ฝัน/ร้าน/รัก/.............................บท(พร่ำ)นำ

หากเราฝันถึง  “ใครคนนั้น”
มีคนบอกให้ฉันดีใจเล่นว่า ....  “เค้าคนนั้นคิดถึงเราอยู่เช่นกัน”
“ คิด-ถึง-เรา-อยู่-เช่น-กัน ”

เมื่อวานฉันฝันถึง “คนในอดีต”
บ่อยครั้งที่ฉันขยันฝันถึงเขา  ฉันอยากรู้ว่า เขาจะเคยฝันถึงฉันบ้างหรือเปล่า
มีห้วงอารมณ์ คำนึง..... นึกถึงหน้าฉัน....ความรู้สึกถึงฉันบ้างไหม
ในฝัน มันเป็นเรื่องน่าขัน ฉันร้องไห้
เมื่อรู้ว่า คำทำนายได้ทายไว้ว่า เขาจะต้องตายเมื่ออายุ 34 ปี
แต่ถ้าเขาไม่อยากตายเขาจะต้องแต่งงานกับ  ห-ญิ-ง-ส-า-ว.........

ฉันร้องไห้ เมื่อรู้ข่าว....
ฉันจำได้ว่า เราโกรธ    
ฉันยังเก็บงำความโกรธแค้นเคืองและริษยาตลอดมา  
เราไม่พูดกัน ลืมเลือนห่างเหิน
หลังจากวันที่เก็บเสื้อผ้า แบ่งแยกข้าวของสมบัติที่เราได้เคยร่วมหุ้น
สร้างร้านเสื้อผ้าเล็กๆร่วมกัน
เราเริ่มต้นเปิดร้านในวันปีใหม่ และถึงกาลอวสานในวันสิ้นปี
1ปี กับการได้ร่วมชีวิตในร้านเล็กๆกลางแจ้ง
ที่มีท้องฟ้าเปลี่ยนสีไปจากเดิมทุกๆวัน

3 ฤดูกาลแห่งการผันแปร....

ฤดูร้อน....ความร้อนแสงแดดแรง ทำให้นึกถึงเขา เขาชอบกินน้ำแข็ง
ไม่กินน้ำอัดลม

ฤดูฝน....ฝนที่ตกโปรยลงมา  ทำให้ต้องกางหลังคาผ้าใบ คล้ายกับจินตนาการในหนัง

เราติดอยู่ในกระโจมเพียงสองท่ามกลางสายฝนโปรย และสายตาอิจฉาของใครหลายๆคนที่มองเห็นเรา
เราได้กินข้าวเย็นพร้อมกับแสงเทียน โรแมนติกในยามไฟฟ้าดับ

ฤดูหนาว....ลมหนาวมาเยือนพร้อมกับการจากไปของชายคนที่ฉันหลงรัก

........

3 เดือนแรก
แห่งการเริ่มต้นกับสิ่งใหม่ๆ ฉันมีความสุข และทุกข์กับพื้นที่ของฉัน
พื้นที่ๆฉันเป็นผู้เริ่มสร้าง พื้นที่นี้ที่ฉันสงวนสิทธิ์เป็นพื้นที่ระหว่างเรา
แต่แล้วตัวละครที่  3   4   5   6  7...... ทั้งชายและหญิง ก็แวะเวียนเข้ามาในพื้นที่ของฉัน
หลายครั้งที่ฉันสะกดกั้นอารมณ์ปกปิดความรู้สึก  แต่ก็ไม่สามารถ
เก็บงำลำพังไว้   เพราะพื้นที่นี้มันเป็นพื้นที่สาธารณะไปเสียแล้ว


3 เดือนต่อมา
ฉันได้ร่วมหลับนอนห้องเดียวกับเขา แต่คนละเตียง มันเป็นห้องของฉันเอง
ฉันชวนเขามาอยู่ด้วย จะได้ไม่ต้องเดินทางไกลกลับบ้านดึกทุกคืน...
เขายินดี และนั่นก็เข้าทางฉัน
เราได้มีโอกาสอยู่ใกล้ชิดกันมากขึ้นเหมือนคืนเก่า ในยามที่เราได้เคยร่วมงานตระเวณ
เดินทางไปแสดงละครเวทีสำหรับเด็กไทยทั่วประเทศด้วยกัน
และฉันก็ผูกใจของฉันไว้ที่ปลายเตียงของเขา  ฉันมีความสุขที่ได้ทำอาหารให้เขากิน
นอนมองหน้าเขาตอนเขาหลับ แต่ก็แลกกับต้องทุกข์ใจยามเมื่อเขาคุยโทรศัพท์กับใครคนนั้น



ฉันอยากรู้ว่า....เขาเคยรู้สึกหึงหวงฉันบ้างไหม  ฉันเลยประชดเขา.....

ในคืนวันหนึ่ง ในวันที่เขานอนหลับหลังจากที่ได้คุยโทรศัพท์กับแฟน(เด็ก)ใหม่ของเขา
ซึ่งนั่นเป็นแรงขับทำให้ฉันทำสิ่งที่ไม่ดีต่อมา
ฉันออกไปในตอนกลางคืน.......และกลับมาในตอนเช้า
เพราะเช้าวันถัดมาเรามีนัดกันไปซื้อเสื้อผ้าขายส่งที่สวนจตุจักรยามก่อนอรุณรุ่ง
เขาโทรหาฉัน....เมื่อพบว่าฉันไม่ได้อยู่ที่เตียงแล้ว
ฉันบอกเขาว่า...... “เพื่อนพี่อกหัก....เค้าอยากเจอพี่.. พี่เลยต้องไปปลอบมัน”
ความจริงฉันอยากกอดใครสักคนหนึ่ง เพื่อทดแทนสิ่งที่ขาดหายไป
เป็นสิ่งที่ฉันไม่เคยได้จากเขาเลย
ฉันหายไปในตอนกลางคืน เดินออกไปจากซอยไร้ซึ่งผู้คน โดยไม่เกรงกลัวสิ่งใด
แรงขับในกายบางอย่าง  ทำให้ฉันก้าวเดินมุ่งไปด้วยใจเด็ดเดี่ยว และอ้างว้าง
เมื่อแท็คซี่พาฉันถึงที่หมาย... ที่ๆฉันไม่เคยคุ้นเคยเลยสักนิด  ฉันยืนรออยู่ตรงประตูลูกกรง
หลังจากที่ฉันได้โทรบอกปลายสายว่าฉันได้มาถึงแล้ว.....
ใครคนหนึ่งก็เดินออกมา...... จนบัดนี้ฉันยังไม่รู้ชื่อเขาแน่ชัดว่าชื่ออะไร
แต่ฉันยังจำกลิ่นอายมวลอากาศครั้งนั้นได้เสมอ......

(ตัดไปที่บทส่งท้ายกันเลย เพราะดึกแล้ว มั่วพร่ำอดีตกาลไปใย)

3 เดือนสุดท้าย
แห่งการลาจาก   เราเริ่มมีสงครามแห่งความเงียบ
ความทุกข์เสื่อมรักเข้ามาแทนที่
เมื่อเขารักฉันไม่ได้..... เมื่อฉันเปลี่ยนใจหยุดรักเขาไม่ได้
ทางสุดท้ายคือการจากลา
เราเริ่มมีปากเสียงกัน ความรักเขา(ข้างเดียว) ทำให้หลายๆอย่างเปลี่ยนไป
ฉันเริ่มรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงทีละนิด สิ่งที่ฉันกลัวคือการแยกทาง
และนั่นก็เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นไม่นาน
สิ่งที่คาดการณ์ในใจเกิดขึ้นจริงในไม่ช้า
เขาขอเลิกหุ้นกับฉัน
เขาไม่อาจรักฉันได้.....
เขาไม่อาจทนอยู่กับปัญหาที่เกิดขึ้นได้
เมื่อเขาไม่มีความสุข เขาก็จะไป....

(ตัดไปที่ตอนสุดท้าย ก่อนที่จะขยายความไปมากกว่านี้)
.....
.....

นับจากนั้น 7  ปีแล้วกระมังที่ฉันยังเทียวฝันถึงเขาบ่อยๆ
ถึงแม้ว่าเราจะจากกันด้วยไม่ดีนัก    จากที่รัก ก็ต้องเปลี่ยนให้เป็นความรู้สึกเกลียด
ฉันต้องเปลี่ยนโหมดคลื่นความรักให้เป็นเกลียดเพื่อที่จะได้ลืมเลือนเขา
ก่อนจากกัน ฉันทำสิ่งที่ไม่ดีแก่เขา และเขาก็คืนสนองตอบเช่นกัน....
....
แต่สุดท้ายมันเหมือนกับม้วนปมเกลียวเชือกให้บีบรัดหัวใจตัวฉันเอง
ทุกครั้งที่ไม่ได้ตั้งใจเจอเขา..... ทุกครั้งที่หลีกเลี่ยงทางเดินที่เคยร่วมทางกัน
เรากลับปะหน้ากันเสมอ...แต่ในย่างก้าวแห่งการเดินสวนทาง ความรู้สึก
ณ ขณะนั้น เหมือนมีใครมากระตุกเกลียวเชือก รัดกายแน่นจนจุกไปที่อก
ฉันต้องเงยหน้าเพื่อไม่ให้น้ำตาตกร่วงหล่นรอยเท้าที่เขาเพิ่งย่างเหยียบมา
และไม่มีทางที่ฉันจะเหลียวหลังไปมองเขาอย่างเด็ดขาด
ฉันยังจำได้สายตาที่แฝงไปด้วยความโกรธชังฉันได้...
และแรงนั้นก็ส่งกลับไปยังสายตาคู่นั้น....
แม้ใจที่อ่อนล้าเสียวหนึ่งปรารถนาเหลียวมองกลับไป....
แต่กระดูกคอที่แกร่งกว่าใจบอกตัวเองว่า....อย่าเหลียวมอง


.........................

เอาเป็นว่า..... ฉันฝันถึงเขาอยู่เสมอ....
อยากรู้ว่า เขาจะเคยฝันถึงฉันบ้างหรือเปล่าเท่านั้นเอง

จากคุณ	: จ็อบ
เขียนเมื่อ	: 12 ก.ย. 53 02:56:12