ความคิดเห็นที่ 1 บทนำ               ลมเย็นจัดจากทะเลพัดพาเกล็ดน้ำแข็งมากระทบกระจกหน้าต่างฝ้ามัว ก่อให้เกิดเสียงแกรกกรากราวใครเคาะเล็บถี่ๆ ลงบนนั้น บางส่วนละลายในทันทีแล้วไหลลงเบื้องล่าง หากแต่ส่วนใหญ่เกาะคาอยู่บนกรอบและสะสมอยู่ตรงนั้นจนเริ่มหนาขึ้นทุกที เครื่องทำความร้อนเก่าคร่ำคร่าส่งเสียงตึงๆ เป็นระยะ ราวอุทธรณ์ว่ากำลังทำงานหนักเพียงไร ความร้อนจากเครื่องกระจายขึ้นมาเป็นไอบางๆ พอรวมเข้ากับความชื้นในบรรยากาศก็กลั่นตัวเป็นหยดน้ำไปเกาะอยู่บนกระจกซึ่งอุ่นภายในและเย็นจัดภายนอก               ฝนน้ำแข็งหลงฤดูมาถึงตั้งแต่ก่อนรุ่งสางโดยที่ชาวเมืองไม่คาดคิด พอเริ่มสว่างถนนหนทางก็เฉอะแฉะจนไปไหนมาไหนกันได้ลำบาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งบริเวณซึ่งอยู่นอกเมืองออกไป หากถึงกระนั้นห้องพิจารณาคดีบนชั้นสองของอาคารศาลเก่าแก่หลังนี้ก็ยังแน่นขนัดได้อยู่ดี ทั้งห้องไม่มีม้านั่งเหลือให้ใครแทรกเข้ามาได้อีกแม้แต่คนเดียว ความสนใจหาใช่เพียงเพราะเป็นคดีฆาตกรรมแรกในรอบหลายสิบปีซึ่งมีผู้เสียชีวิตพร้อมกันสองคนแต่อย่างเดียวไม่ ที่สำคัญกว่านั้นก็ตรงที่ผู้ตายคนหนึ่งเป็นเด็กน้อยวัยเพียงสี่ขวบ และอีกคนเป็นแม่ของเด็ก เป็นหญิงสาวซึ่งใครๆ ก็รู้จัก แม้มีเพียงน้อยคนที่จะประทับใจในตัวหล่อนก็ตาม สามีหล่อนต่างหากที่ผู้คนเห็นใจ ทั้งตัวผู้ถูกกล่าวหาเองก็เรียกความสนใจจากใครต่อใครได้ไม่แพ้กัน ผู้หญิงต่างชาติซึ่งเติบโตในคอนแวนต์คนนั้นเคยใช้ชีวิตเงียบเชียบไม่ต่างอะไรกับแม่ชี แต่กลับกลายมาเป็นฆาตกรใจโหดเหี้ยมไปเสีย ด้วยเหตุนั้นไม่ว่าจะพิจารณาในแง่ไหนคดีนี้มิใช่คดีฆาตกรรมธรรมดาสำหรับชาวเกาะซึ่งอาชีพหลักคือการประมงและทำไร่อยู่ดี               อากาศภายนอกขมุกขมัว มองจากอาคารศาลผ่านบ้านเรือนและยอดไม้ไปเห็นบางส่วนของฝั่งทะเลได้เพียงรางเลือน จึงบอกยากว่าหญิงสาวซึ่งนั่งสงบเสงี่ยมอยู่บนที่นั่งสำหรับผู้ถูกกล่าวหานั้นกำลังมองอะไรกันแน่ ร่างซึ่งปกติบอบบางอยู่แล้วเวลานี้ยิ่งซูบผอมลงไปอีก เสี้ยวหน้าด้านข้างนั้นแทบไม่มีสีเลือดหลงเหลือให้เห็น นัยน์ตาอ่อนระโหยเอาแต่ทอดมองออกไปภายนอก ราวต้องการซึมซับทั้งหมดที่เห็นมาเก็บไว้กับตัวก่อนถูกนำกลับเข้าห้องคุมขังอีกครั้งในเย็นวันนี้               ห้องขังนักโทษคดีอุกฉกรรจ์อยู่ในอาคารหินหลังเก่าอายุร่วมร้อยปี เป็นร้อยปีซึ่งไม่เคยมีการปรับปรุงหรือซ่อมแซมใดๆ จึงได้ชำรุดทรุดโทรมเพราะความชื้นและความเค็มจากน้ำทะเลกัดกร่อน ห้องซึ่งเธอถูกกักตัวไว้ตลอดเวลาร่วมเดือนที่ผ่านมานั้นไม่มีหน้าต่าง ทั้งยังอับและชื้นเกือบตลอดเวลา นั่นทำให้เขากังวล ห่วงทั้งสุขภาพของเธอ...และลูกในท้อง เคยขอให้ย้ายไปที่อื่นหลายครั้งแล้ว แต่ก็ไม่ได้ผล เจ้าหน้าที่เขตอ้างว่าสถานที่เดียวซึ่งพอเอาไปฝากขังไว้ได้คือเรือนจำชายซึ่งตั้งอยู่เสียห่างไกล ทั้งยังมีปัญหาเรื่องความปลอดภัยอีกต่างหาก               ‘ดูคุณจะสนใจนักโทษหญิงคนนี้เป็นพิเศษนะนายอำเภอเทอร์เนอร์’               คำพูดนั้นของผู้คุมเรือนจำทำเอาเขาสะอึกไปได้เหมือนกัน จึงจำต้องยอมรับแต่โดยดีในเมื่อไม่มีทางเลือกอื่น เดือนแรกไม่มีปัญหาเพราะเวลานั้นคดีนี้ยังอยู่ในความรับผิดชอบของเขา แต่เดือนหลังเมื่อส่งเรื่องให้ฝ่ายเขตแล้วเขาก็ไม่มีสิทธิมีเสียงใดๆ อีก               ให้สงสัยว่าเธอกำลังคิดอะไร ใบหน้าซึ่งมีเครื่องหน้าบอบบางไปทุกองค์ประกอบนั้นสงบนิ่ง ไม่มีทีท่ารับรู้ว่ามีใครอื่นอยู่รอบข้าง ไม่รับรู้ว่าตัวอยู่ที่ไหนและกำลังเกิดอะไรขึ้น เรียวปากอิ่มเต็มเม้มสนิท สองมือประสานกันหลวมๆ บนตัก เธอจะเข้าใจบ้างไหมว่าเขาต้องทำตามหน้าที่ ถ้าเพียงแต่บอกอะไรเขาบ้าง ถ้าเพียงแต่เล่าให้ฟังตรงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นในเช้าวันนั้น เรื่องนี้ก็จะไม่มีวันมาไกลถึงขั้นนี้ เขาพร้อมอยู่แล้วที่จะรับฟัง พร้อมจะเชื่อในความบริสุทธิ์ของเธอเสมอ                 ดูเหมือนการถกเถียงกันระหว่างทนายความของเขตทั้งสองคนจะจบสิ้นลงในที่สุดเมื่อต่างฝ่ายต่างก็ผละจากบัลลังก์ผู้พิพากษาพร้อมกัน อัยการวัยกลางคนก้าวเชื่องช้าไปยังโต๊ะทางฝั่งซ้ายของห้อง ท่าทางเหมือนใช้ความคิด ก่อนหมุนตัวกลับมา              “ผมเรียบเรียงคำถามใหม่ก็แล้วกัน ” กระแอมเบาๆ เมื่อหันมาทางคอกพยาน “เนธาน แบล็กเวลล์เป็นคนพบศพคุณนายเทอร์เนอร์? อย่างนั้นใช่ไหม”              “ครับ” เขาจำเหตุการณ์ในเช้าวันนั้นได้ขึ้นใจโดยไม่ต้องทบทวนรายงานซึ่งเป็นคนเขียนขึ้นเอง              “คาร์ล แอมเซล เป็นคนพบศพลอร่า เทอร์เนอร์?” ยังไม่วายเสริมด้วยประโยคต่อมาแม้เมื่อครู่ทนายฝ่ายจำเลยจะค้านไปแล้ว “ ลูกสาวของคุณเอง”               “ครับ”              “ทั้งสองศพอยู่ห่างกันประมาณครึ่งไมล์?”              “ครับ ไฮนส์เป็นคนรับแจ้ง” ละที่จะขยายความต่อว่าไฮนส์คือผู้ช่วยของเขาเอง ในเมื่อทุกคนรู้อยู่แล้ว               “เนธานบอกหรือเปล่าว่าคนตายคือมิสซิสเทอร์เนอร์ ภรรยาของคุณ”               “ครับ เนธานบอกมาอย่างนั้น”               “และคุณก็ไปดูที่เกิดเหตุเลยทันที”              “ครับ ผมส่งไฮนส์ไปบริเวณที่พบศพลอร่าเพราะคิดว่าร่างของแกคงลอยตามน้ำไปทางนั้น ถึงได้ไปติดคาอยู่ที่นั่น ส่วนผมไปที่สะพานเพราะคิดว่าเป็นที่เกิดเหตุ”               ไม่มีใครสังเกตเลยว่าเขาละที่จะเอ่ยชื่อหญิงสาวผู้ตาย หญิงสาวซึ่งเป็นภรรยาของตัวเอง แม้แต่อัยการเองก็ไม่ให้ความสนใจ เหตุก็เพราะมีแผนอื่นเตรียมไว้แล้ว ร่างผอมสูงขยับเข้ามาใกล้ขึ้นอีก เสียงทึบๆ ซึ่งเกิดจากรองเท้าหนังกระทบพื้นไม้ดังกว่าปกติในเมื่อทั้งห้องเงียบกริบ เงียบขนาดเข็มตกสักเล่มก็คงได้ยิน มือใหญ่ๆ วางลงบนราวกั้นตอนหน้าของคอกพยาน สุ้มเสียงที่ใช้คราวนี้ลดความเข้มงวดลง               “ก่อนอื่นผมขอแสดงความเสียใจอีกครั้ง...นายอำเภอเทอร์เนอร์...ที่ต้องเสียภรรยาและบุตรสาวไปพร้อมกันในลักษณะนี้ คงเป็นเรื่องยากที่ต้องรับผิดชอบคดีนี้ด้วยตัวเอง ผมคงไม่มีวันเข้าใจว่าคุณรู้สึกอย่างไรเมื่อเป็นคนแรกๆ ที่ไปเห็นลูกสาวในสภาพนั้น ”               มีเสียงค้านขึ้นทันควันจากทางด้านหลัง               “ทั้งหมดนั้นมีคำถามบ้างหรือเปล่า ไม่จำเป็นต้องสร้างความสะเทือนใจกันในศาลตอนนี้ก็ได้กระมัง” ร่างสูงพอกันของทนายฝ่ายจำเลยลุกยืน ท่าทางเอาเรื่อง               และผู้พิพากษาวัยปลายก็เห็นด้วย               “เก็บละครไว้แสดงนอกศาล คุณไวล์เดอร์”               ‘คุณไวล์เดอร์’ ผงกศีรษะรับแต่โดยดี ชายตาไปทางคณะลูกขุนในคอกทางขวามือเพื่อให้แน่ใจว่าทุกคนได้ยินสิ่งที่เกริ่นไปเมื่อครู่ ก่อนตั้งคำถามเป็นงานเป็นการต่อ               “คุณไปถึงที่เกิดเหตุในเวลาเก้านาฬิกายี่สิบนาที...เช้า” ทั้งหมดนั้นอยู่ในรายงานซึ่งบันทึกไว้เรียบร้อยแล้ว               “ครับ”               “ร่างของโรส เทอร์เนอร์ติดคาอยู่ใต้สะพาน?”               “ครับ”               “คุณนายเทอร์เนอร์คงกำลังเดินข้ามสะพานไปส่งลูกที่โรงเรียน?”               “ผมคิดว่าอย่างนั้น”               “คุณออกมาจากบ้านก่อนคุณนายเทอร์เนอร์?”               “ครับ”               “เมื่อคุณไปถึงที่เกิดเหตุ มีคนดึงร่างของคนตายขึ้นมาจากน้ำแล้ว?”               “ครับ ทั้งสองคน คาร์ล แอมเซลเป็นคนอุ้มลอร่าขึ้นมาก่อนไฮนส์ไปถึงไม่นาน”               อัยการเขตวัยกลางคนถอยห่างออกมาจากคอกพยานนิดหนึ่ง ลดมือลงไพล่ไว้ข้างหลัง               “ผมเข้าใจว่าที่จะถามต่อไปนี้คงทำให้คุณไม่สบายใจนัก แต่เราทุกคนมีหน้าที่...”               มือข้างเดียวกันนั้นยกขึ้นโบกไปมาเมื่อมีเสียงขาเก้าอี้ครูดไปกับพื้นไม้ทางด้านหลัง และทนายจำเลยพรวดพราดขึ้นยืนจะค้านอีกรอบ               “คนตายทั้งคู่อยู่ในสภาพไหนเมื่อคุณไปถึง”               คำถามนั้นเหมือนสะท้อนก้องกลับไปกลับมาทั่วทั้งห้อง และทุกคนก็เงียบกริบ บางคนอาจกลั้นหายใจเสียด้วยซ้ำ ขณะคอยฟังผู้ชายคนหนึ่งเล่าถึงสภาพศพของภรรยาและลูกสาวของตัวเอง               และเป็นครั้งแรกที่ร่างสงบนิ่งจนเกือบเหมือนไร้วิญญาณนั้นเคลื่อนไหว ใบหน้าหมองหม่นละจากหน้าต่างแล้วหันมาทางเขาราวรอคอยคำตอบเช่นกัน แม้ระยะที่เธอนั่งจะห่างออกไปพอสมควร หากเขาก็เห็นเงาจางๆ หล่อรื้นในดวงตาอ้างว้างคู่นั้น                 เธอสบนัยน์ตาอ่อนโยนลึกซึ้งที่มองตอบมา ดวงตาคู่ซึ่งยังคงยืนยันว่าไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นเขายังคงอยู่ข้างเธอเสมอ และเธอยังคงมีความหมายต่อเขาเสมอ คงด้วยเหตุนั้น ริมฝีปากบอบบางจึงเหยียดออกนิดหนึ่งเหมือนยิ้มให้ หากก็มิใช่เสียทีเดียว... แก้ไขเมื่อ 14 ก.ย. 53 05:55:51 แก้ไขเมื่อ 14 ก.ย. 53 05:54:54 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 53 05:38:30

ความคิดเห็นที่ 2 . .                               เสียงตะโกนดังลอดผ่านประตูออกมา เจนนิราละสายตาจากตัวหนังสือทันควัน ใช้นิ้่วคั่นหน้าที่กำลังอ่านเมื่อผลุนผลันลุกยืน ชายวัยกลางคนแต่งตัวด้วยสูทตัดเย็บประณีตเป็นคนเปิดประตูแล้วนำออกมาก่อน เธอจำเขาได้ ทนายความฝ่ายจำเลยเอกชนค่าตัวสูงลิบลิ่วคงมาต่อรองขอประกันตัวลูกความคนใหม่เป็นแน่ เขายิ้มให้เมื่อหันมาเห็น มือหนึ่งยึดบานประตูไว้ให้ เธอเอ่ยปากขอบคุณขณะรวบสายกระเป๋าเอกสารแบบเมสเซนเจอร์ขึ้นคล้องบ่าแล้วผ่านเขาเข้าไปภายใน               คนที่มองหายังคงนั่งอยู่ที่เดิมเช่นทุกครั้ง เธอสาวเท้าเร็วรี่ไปลงนั่งบนม้าบุนวมตัวหลัง และฝ่ายนั้นก็หันมาหาเมื่อส่งเอกสารในมือให้               “ประวัติอาชญากรรมในรอบสิบห้าปี”               เขารับไปพลิกดูผ่านๆ หัวเราะหึๆ               “กี่หน้ากันล่ะนี่”               “สิบแปด ส่วนใหญ่เป็นคดีทำร้ายร่างกายกับขโมยของเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้นเอง ยังไม่ถึงขั้นคดีอาญาร้ายแรง แต่มาช่วงหลังๆ...”               เธอพลิกเปิดแผ่นเกือบหลังสุดแล้วชี้ให้ดู               “ทำร้ายร่างกายด้วยเจตนาจะฆ่า...มีนาคม...ปีศูนย์แปด” นิ้วเรียวไล่ลงมาอีกรายการ “ทำร้ายร่างกายด้วยเจตนาจะฆ่า...ตุลาคม...ปีศูนย์เก้า”               เห็นจากหางตาว่าผู้ชายสามคนเดินผ่านไปทางด้านข้าง และเธอก็หันไปดู ความสนใจอยู่ที่คนตรงกลาง เป็นชายวัยยังหนุ่ม แต่งตัวทรุดโทรม กางเกงสีเข้มที่สวมนั้นเก่าคร่ำคร่า มีรอยขาดที่เข่าทั้งสองข้าง เสื้อยืดแขนยาวบอกยากว่าสีอะไรแน่ สวมทับอีกชั้นด้วยเสื้อกันหนาวสีคล้ำ หนวดและเครารกรุงรัง ผมเป็นกระเชิงบ่งชัดว่าคงไม่ได้เจอหวีมานาน ทั้งข้อมือและข้อเท้ามีตรวนล่ามไว้แน่นหนา ขนาบหน้าหลังด้วยเจ้าหน้าที่ในเครื่องแบบเสื้อสีเทาอ่อน กางเกงสีน้ำตาลเข้ม               หันกลับมาทางคนตรงหน้าอีกครั้งเมื่อได้ยินเขาพูดอะไรบางอย่างแว่วๆ กับเพื่อนร่วมงานอีกคน ก่อนที่ฝ่ายนั้นจะทิ้งเอกสารตั้งหนึ่งไว้ให้               “ยังไงก็ขอบใจนะเดนนิส”               “เอาเถอะ ก็แค่อาทิตย์เดียว” เขาวางแฟ้มลงรวมกับเอกสารอื่นข้างตัว               เจนนิราสอดหนังสือซึ่งเพิ่งเริ่มอ่านเมื่อครู่ลงในกระเป๋า ทำท่าจะเลื่อนตัวไปที่สุดม้านั่งเพื่อลุกออกไปจากห้อง แต่ก็ยังไม่วายสั่งเสีย               “มีปัญหาอะไรช่วยโทรศัพท์ไปบอกด้วย”               เดนนิสโบกมือเหมือนไล่ “ไปเถอะ ไม่ต้องห่วงงานทางนี้ เดี๋ยวจะเที่ยวไม่สนุก”               “ไม่ได้ไปเที่ยวสักหน่อย”               “เอ้า ไปสืบหาร่องรอยบรรพบุรุษก็ได้” สุ้มเสียงเขาล้อเลียน “ขอให้หาเจอก็แล้วกัน”               และเธอก็ตบไหล่หนาๆ นั้นเป็นเชิงบอกลาแล้วขยับเลื่อนมาสุดขอบม้านั่ง พอจะลุกก็ได้ยินเสียงห้าวๆ มาจากหน้าห้อง               “ผู้ต้องหามีทนายความแก้ต่างให้แล้วหรือยัง”               เห็นว่าผู้พิพากษาสูงวัยซึ่งนั่งอยู่บนบัลลังก์ตอนหน้าสุดมองตรงมาแวบหนึ่ง               “ไม่มีครับ ผู้ต้องหายากจน ไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง ไม่มีรายได้ใดๆ นอกจากเงินช่วยจากรัฐบาลในฐานะทหารผ่านศึก” คนตอบเป็นผู้ช่วยอัยการเขตซึ่งเธอรู้จักดี               “ถ้าอย่างนั้นให้บันทึกไว้ว่าศาลจะแต่งตั้งทนายความให้เป็นตัวแทนเจฟฟรีย์ คาร์ล วอร์กเกอร์ มิสมณีรินทร์ ”               เกือบถึงประตูห้องอยู่แล้ว พอได้ยินชื่อสกุลของตัวเองถนัดชัดเจนเธอสะดุดกึก มือซึ่งกำลังยกสายกระเป๋าหนักอึ้งขึ้นพาดบ่าถึงกับชะงัก หมุนตัวกลับทันควัน จังหวะเดียวกับที่ชายหนุ่มซึ่งยืนอยู่ฝั่งขวาของผู้พิพากษาหันขวับมามอง               “ศาลแต่งตั้ง เจนนิรา มณีรินทร์ ให้เป็นทนายความของจำเลย”                เจนนิราอ้าปากค้างด้วยคาดไม่ถึง สาวเท้าฉับๆ ย้อนกลับมาหยุดยืนข้างม้านั่งตัวเดิมเมื่อรู้ว่ากำลังตกเป็นเป้าสายตาของผู้คนทั้งห้อง                 “แต่...ท่านคะ ดิฉันได้รับอนุมัติให้ลาพักได้อาทิตย์หนึ่ง”               ปรายตาไปทางเพื่อนร่วมงานเพื่อขอคำยืนยัน และฝ่ายนั้นก็ลุกขึ้นให้เสียงสนับสนุนทันอกทันใจ               “มิสมณีรินทร์ทำงานทุกวันมาทั้งปีแล้วยังไม่เคยได้หยุดเลยแม้แต่วันเดียวครับท่าน คดีนี้ผมรับเองได้”               หากก็ไม่ได้ผล               “คุณจัดการอยู่กี่คดีแล้วล่ะคุณวิลเลียมส์”               'คุณวิลเลียมส์' จึงได้เงียบไป               สำนักงานทนายฝ่ายจำเลยของรัฐนั้นขาดคนเสมอ การแก้ต่างให้ผู้กระทำผิดกฎหมายซึ่งมีฐานะยากจนเป็นงานที่ไม่เคยหรูหราหรือประทับใจผู้คน คดีร้ายแรงส่วนใหญ่ที่ขึ้นถึงขั้นศาลล้วนมาจากการพิจารณาของฝ่ายอัยการเขตทั้งสิ้น และร้อยเกือบทั้งร้อยเป็นคดีซึ่งมีหลักฐานแน่ชัดแล้วว่าผู้ต้องหามีความผิดจริง ไม่เช่นนั้นฝ่ายอัยการก็จะไม่ส่งฟ้องศาลให้เสียเวลา ให้เสียแรงงานผู้คน และดีไม่ดีอาจเสียชื่อเสียงด้วยอีกอย่าง ทนายฝ่ายจำเลยจึงต้องทำงานกันเหมือนเดินเท้าเปล่าขึ้นยอดเขา เพราะไม่เพียงขาดกำลังคนเท่านั้น โอกาสจะช่วยให้ลูกความซึ่งทั้งหมดเป็นคนยากจนอยู่แล้วหลุดพ้นจากคดีได้ยังมีน้อยเสียอีก และด้วยเหตุที่จำนวนคดีซึ่งฝ่ายทนายจำเลยของเขตต้องรับผิดชอบมีน้อยกว่าฝ่ายอัยการ งบประมาณในแต่ละปีที่ได้จึงน้อยกว่าตามไปด้วย ทั้งๆ ที่งานหนักกว่ามากถ้าว่ากันไปตามจริง               ในขณะที่สำนักงานอัยการเขตมีทนายจบใหม่เดินเข้าเดินออกเพื่อฝึกฝนวิทยายุทธิ์จนแทบจะชนกัน สำนักงานทนายฝ่ายจำเลยนั้นแม้แต่นักศึกษาฝึกงานยังหาแทบไม่ได้ ครั้งหนึ่งเมื่อสมัยที่ยังเป็นนักศึกษากฎหมาย พอเธอประกาศในชั้นเรียนว่าจบแล้วตั้งใจจะสมัครเข้าทำงานในสำนักงานทนายความสำหรับผู้ต้องหาของรัฐ อาจารย์และเพื่อนนักศึกษาด้วยกันต่างพากันมองเธอเหมือนเป็นตัวประหลาดอะไรสักอย่าง               ‘จะได้ไม่ต้องห่วงเรื่องหางานไม่ได้ไงล่ะ’ เธอจึงแสร้งสรุปว่าอย่างนั้น               “บันทึกไว้ว่า เจนนิรา มณีรินทร์ เป็นตัวแทนฝ่ายจำเลย” คนมีอำนาจสูงสุดในห้องยืนยันคำสั่งเดิม “นัดสัมภาษณ์ลูกความของคุณเสีย เจนนิรา”               ทั้งหมดนั้นเกิดขึ้นรวดเร็วจนตั้งหลักแทบไม่ทัน เจนนิราจำต้องหุบปากยอมรับชะตากรรมแต่โดยดี คำสั่งของผู้พิพากษาประจำเขตคือประกาศิต ในเมื่อท่านมีอำนาจเต็มที่ในการแต่งตั้งทนายให้จำเลยของรัฐ               ก้มลงดูเพื่อนร่วมงานสูงวัยกว่าหลายปี และฝ่ายนั้นก็ยักไหล่เป็นเชิงบอกว่าจะทำอย่างไรได้ เธอปลดกระเป๋าจากบ่าแล้วทรุดตัวลงนั่งที่เดิม ตามองตรงไปเบื้องหน้า พิจารณาเรือนร่างชำรุดทรุดโทรมของผู้ต้องหาซึ่งต้องทำความรู้จักและสร้างความคุ้นเคยในอีกไม่ช้าไม่นาน เจ้าหน้าที่คนหนึ่งกำลังดึงแขนเขาพร้อมกับชี้ไปที่ประตูทางด้านข้าง                 เธอให้สะกิดใจกับอะไรบางอย่าง บอกไม่ถูกว่าอะไรกันแน่ อาจเป็นสีหน้าแม้เรียบเฉยหากก็ดูหม่นมัวและเลื่อนลอย เหมือนไม่รับรู้ความเป็นไปรอบข้าง และเหมือนคนที่ยอมรับในชะตาชีวิตของตัวเองโดยไม่คิดเรียกร้องหาความเป็นธรรมใดๆ               เสมียนศาลนำเอกสารในแฟ้มปกสีนวลมายื่นให้ เธอพลิกดูผ่านๆ ปากถามคนซึ่งนั่งอยู่ข้างหน้า               “เรื่องมันยังไงกันเดนนิส”                เดนนิสขยับร่างใหญ่โตกลับมาหา วางข้อศอกลงบนพนักม้านั่ง ลดเสียงพูดลงจนเป็นกระซิบเมื่อผู้ต้องหาคนใหม่เข้ายืนแทนที่คนเมื่อครู่ และเจ้าหน้าที่ศาลอ่านข้อกล่าวหายาวเหยียด               “ฆาตกรรม...นายคนนั้นเป็นทหารผ่านศึก” ผงกศีรษะไปทางประตูซึ่งคนที่พูดถึงเพิ่งลับหายออกไป “คนตายเป็นเจ้าหน้าที่ในสำนักงานของผู้ว่าการรัฐ เรื่องนี้ปิดประตูยอมแพ้ได้เลย หลักฐานมีครบ ยังไงก็ดิ้นไม่หลุดแน่ๆ เห็นว่าคนตายใกล้ชิดกับผู้ว่าด้วย ก็ต้องมีใครสักคนรับบาปไป”               เจนนิรามองกลับไปทางตอนหน้าของห้อง ที่ร่างสูงล่ำสันในชุดสูทสีเข้มหลังโพเดียม สองมือของเขาซุกอยู่ในกระเป๋ากางเกง และกำลังโต้เถียงกับทนายเอกชนฝ่ายจำเลยเรื่องประกันตัวผู้ต้องหา               “ฝ่ายโน้นใครทำเรื่องนี้”               เดนนิสหันมองตามสายตาเพื่อนร่วมงานสาวแล้วพยักพเยิดเพื่อยืนยันไปทางนั้น               “งานนี้ ทรอย แกร้นท์ คงทำเอง ก็อย่างที่บอก คนตายสนิทกับผู้ว่าฯ” เขาหลิ่วตาประกอบคำพูด               เธอผงกศีรษะว่าเข้าใจความหมาย               “ผู้คนสนใจกันมากด้วย หัดอ่านหนังสือพิมพ์เสียบ้าง” คนสูงวัยกว่าติทีเล่นทีจริง               หากเธอไม่ได้สนใจฟังเสียแล้ว ตามองคนหน้าห้องครุ่นคิด และเหมือน ‘เขา’ จะรู้ตัว  ใบหน้าคมคายหันกลับมาอีกครั้ง และเธอเองที่เป็นฝ่ายเบือนหน้าหนี (จบบทค่ะ) แก้ไขเมื่อ 14 ก.ย. 53 06:06:27 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 53 05:48:02

ความคิดเห็นที่ 3 คห.1 กับ 2 นี่คนละเหตุการณ์ใช่ไหมคะ เรื่องของภรรยานายอำเภอคือในอดีตหรือเปล่าคะ แหะๆ แพรวจะรอติดตามเสมอๆนะคะพี่ไก่ จากคุณ : thezircon (thezircon) เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 53 10:48:23

ความคิดเห็นที่ 4 อ๊าย ทรอย (เอ นามสกุล มณีรินทร์ นี่ เป็นนามสกุลของอดีต รมช. กระทรวงศึกษาฯ นะคะ) จากคุณ : ปิยะรักษ์ เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 53 11:52:44

ความคิดเห็นที่ 5 แค่บทนำก็เริ่มเรียกน้ำย่อยได้อักโขแล้ว :) จากคุณ : Toodmeeh เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 53 12:23:16

ความคิดเห็นที่ 6 ได้เวลาทรอยเป็นพระเอกแล้ว ผมเป็นกระเชิง===>ผมเป็นกระเซิง วิทยายุทธิ์===>วิทยายุทธ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 53 16:24:11

ความคิดเห็นที่ 7 แวะมาอ่านค่ะ คุณกุลเขียนเก่งอยุ่แล้ว คนอ่านไม่งงหรอกค่ะ รับรอง อิๆ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 53 19:41:30

ความคิดเห็นที่ 8 โถ อดลาเลย แต่ต้องเจออะไรดีๆ แน่ๆ นะเจนนิรา จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 53 19:53:56

ความคิดเห็นที่ 9 ใช้สีพื้นต่างกันก็ช่วยนะคะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด (*3) ทรอยมาแว้ว จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 53 20:31:20

ความคิดเห็นที่ 10 คาดว่าบทนำเรื่องนี้เกิด effect สูงมากเพราะทรอยนี่แหละค่ะ XD ว่าแล้วก็ขอกรี๊ดด้วยคน กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด จากคุณ : littlevalvie เขียนเมื่อ : 14 ก.ย. 53 22:05:11

ความคิดเห็นที่ 11 รีบมาบอกก่อนเลยค่ะว่าจะแก้นามสกุลนางเอกนะคะ เพิ่งทราบนี่แหละค่ะว่าไปซ้ำกับนามสกุลของอดีต รมช. ขอบคุณคุณปิยะรักษ์มากเลยค่ะ ช่วงแรกเป็นอดีตค่ะน้องแพรว ช่วงหลังคือปัจจุบัน จะเป็นแบบนี้ไปตลอดทั้งเรื่องค่ะ ช่วงย้อนไปในอดีตอยู่ในนิยายที่เจนนิราได้มา (ตอนต่อๆ ไปจะบอกค่ะว่าได้มายังไง) จะแยกจากเหตุการณ์ปัจจุบันก็ด้วยวิธืนี้ทุกครั้งค่ะ คือบอกว่าเจนนิราอ่านถึงตรงนั้นตรงนี้แล้ว ขอบคุณน้องมิ้วที่ดูคำผิดให้ด้วยค่ะ คุณ scottie คะ คือคิดถึงในแง่ที่พิมพ์ออกมาเป็นเล่มน่ะค่ะ ว่าทำยังไงคนอ่านจะไม่งง พอเป็นเล่มนี่คงใช้วิธีแยกอดีตกับปัจจุบันด้วยสีไม่ได้ ก็เลยเอามาลงที่นี่เพื่อดูด้วยค่ะว่าผู้อ่านจะงงหรือเปล่า ขอบคุณทุกคนที่มาอ่านค่ะ คอมเม้นท์ที่เหลือไว้ตอบในบทถัดไปนะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 53 00:59:35

ความคิดเห็นที่ 12 อ่ะ ทรอย คัมแบ็ค มิน่า แถวๆข้างบน กรี๊ดกันใหญ่ 555+ สวัสดีค่ะ พี่กุลธิดา  สบายดีนะคะ    เล่ามาเถอะค่ะ แบบไหนก็ได้ ถ้า งงแล้วค่อยถามค่ะ  เขียนเอง ห้าม งงเองนะคะ จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 53 03:42:11

ความคิดเห็นที่ 13 ลงในหนังสือ ปกติแยกตามบทหรือใช้เครื่องหมายช่วยค่ะ เช่น --------------------------- ซึ่งไม่ว่าจะยาวแค่ไหน ก็ลงได้ต่อเนื่อง แต่ถ้าลงที่นี่ บางทีถูกจำกัดความยาวน่ะค่ะ อย่างช่วงต้นสุดเลยของบทนี้ ก็ยังไม่รู้ว่าเป็นเหตุการณ์ยุคไหนค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 53 09:32:46

ความคิดเห็นที่ 14 เริ่มบทนำก็น่าติดตามแล้วค่ะ จากคุณ : pichayaratana เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 53 10:02:40

ความคิดเห็นที่ 15 สนุกน่าติดตามมากค่ะ จะตามอ่านนะคะ จากคุณ : ดอยสะเก็ด เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 53 12:24:30

ความคิดเห็นที่ 16 เคยเห็นเทคนิคนึงที่เขาใช้พิมพ์นะครับ คือแยกใช้สองฟ้อนต์ที่มีรูปร่างต่างกัน เช่น ถ้าปัจจุบันใช้ฟ้อนต์แบบมีเส้นหนักเบา (เช่น Angsana) อดีตก็ใช้แบบที่ ไม่มีเส้นหนักเบา (เช่น Cordia) ครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 53 14:59:47

ความคิดเห็นที่ 17 ว้าว...แค่บทนำ...เริ่มก็สนุกแล้ว.. ขอบคุณคะ จากคุณ : Hermosa เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 53 18:40:12

ความคิดเห็นที่ 18 แค่บทนำก็ชวนติดตามแล้วค่ะ จากคุณ : คุณย่ายังสาว หัวใจยังใส (คุณย่ายังสาว หัวใจยังใส) เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 53 20:45:19

ความคิดเห็นที่ 19 เดี๋ยวตามไปอ่านบทต่อไปก่อน....ดีใจๆๆ จากคุณ : NongHome เขียนเมื่อ : 24 ก.ย. 53 10:17:15