 |
ความคิดเห็นที่ 1 |
ส่วนในการที่ครูจีนแอบสอนหนังสือจีนนั้น
เพราะคนจีนรุ่นก่อนอยากให้ลูกหลายพอรู้หนังสือจีนบ้าง
แต่โรงเรียนในหาดใหญ่ที่เปิดสอนเป็นกิจลักษณะก็ไม่มี
ถูกยุบไปเรียบร้อยโรงเรียนจีน
กฎหมายเชย ๆ เกี่ยวกับการตั้งโรงเรียนสมัยจอมพล ส. คือ
การเปิดเป็นโรงเรียนต้องมีนักเรียนห้าคนขึ้นไป
และครูใหญ่ต้องเป็นคนไทยโดยกำเนิด
บิดามารดาก็ต้องเป็นคนสัญชาติไทยโดยกำเนิด
เรียกว่า ทำหมันกันตั้งแต่เริ่มต้นเลย
เพราะยุคนั้นประชากรไทยก็จำนวนน้อย
และยังท่องกันว่าประชากรไทย
มีจำนวนไม่เกินสิบหกล้านคนเป็นต้น
ครูจีนของผมแกจบมาจากปีนัง
และมาสอนที่โรงเรียนศรีนคร
แต่พอโรงเรียนปิดกิจการ
เลยต้องอาศัยลูกหลานและภริยาแก
ช่วงประคับประคองให้แกพออยู่ได้
ให้พอมีกินมีใช้ตามอัตภาพ
โดยใช้บ้านของครูจีนเป็นที่สอนหนังสือจีน
สมัยนั้นเป็นบ้านครูจีนค่อนข้างจะโดดเดี่ยว
บริเวณด้านข้างขวามือบ้านก็เป็นหนองน้ำ
ก่อนที่จะมีการถมที่ดินสร้างสมาคมและบ้านขายในปัจจุบัน
ด้านซ้ายมือถัดไปก็เป็นทุ่งรกร้าง
และถ้าเดินไปทางทิศใต้ก็เป็นสวนผักของคนจีน
ที่เช่าที่ดินของชีกิมหยงปลูกผัก มีลักษณะเป็นเนินรูปหลังเต่า
ถ้าเดินก็จะทะลุไปออกไดอาน่าปัจจุบัน
หรือถนนศรีภูวนารถที่เป็นสองเลน
ย้อนขึ้นไปทางรถไฟก่อนเดินกลับบ้านได้
แต่ก็ถือว่าค่อนข้างไกลและลำบากพอสมควร
ส่วนด้านหน้าบ้านแกก็มีต้นตะขบใหญ่
ผมเคยปีนเล่นเพื่อขึ้นไปเก็บกิน
แต่ตกลงมาจุกเกือบตาย
ส่วนตรงข้ามบ้านแกก็เป็นโรงเรียนศรีนคร
สนามหญ้าก็รกร้างและน้ำมักจะท่วม
เคยเห็นคนไปขุดได้ปลาไหลจำนวนมากในสนามหญ้าแห่งนี้
อาชีพครูจีนสมัยก่อนลำบากมาก
นักเรียนก็น้อย รายได้ก็ต่ำ แทบไม่พอค่าครองชีพ
เวลาสอนให้เด็กนักเรียนก็ต้องแอบ ๆ สอน
พอเห็นว่าตำรวจเดินเฉียดผ่าน
ก็ต้องรีบเอาหนังสือจีนไปหลบไปซ่อน
แล้วก็เลิกการสอนโดยทันที
หนังสือแบบเรียนภาษาจีนก็ต้องแอบ ๆ อ่าน
หรือถือไปเรียนที่บ้านครูจีน ไม่กล้าถือแบบเปิดเผย
แต่ถ้าเดินผ่านหน้าบ้านกำนันวร
แกก็รู้อยู่แล้วว่าจะไปเรียนหนังสือจีน
แกมักจะบอกว่า ดี ตั้งใจเรียนด้วย
เคยครั้งหนึ่ง ผ่านหน้าบ้านแก
เห็นฝรั่งวางบนกระจาดจำนวนหลายลูก น่ากินมาก
เลยถามแกว่า ขายอย่างไร
แกบอกว่า ลูกละบาท
เลยอิด ๆ ออด ๆ เพราะไม่ค่อยมีเงิน แต่อยากกิน
แกถามว่า มากันกี่คน
เลยบอกว่า มากันสามคน ผม พี่ชาย และน้องสาว
แกเลยหยิบให้มาสี่ลูก แต่เก็บแค่บาทเดียว
จำได้ว่า วันรุ่งขึ้นและหลังจากนั้นแกก็เลิกขายผลไม้ไปเลย
น่าจะเป็นกิจการที่ต้องแจกจ่ายมากกว่าจะนำมาขาย
หรือชาวบ้านมาขอกินฟรีมากกว่าจะขอซื้อไปกิน
แกคงรำคาญหรือยุ่งยากนักก็เลยเลิกกิจการโดยปริยาย
เรื่องนี้จริง ๆ แล้วกำนันวร ก็รู้อยู่แล้วว่า
มีการแอบสอนภาษาจีนในพื้นที่ของแก
แต่แกก็ยอมรับความจริงว่า
ครูจีนก็ไม่ได้ทำผิดอะไรมากมาย
แต่ทำในสิ่งที่กฎหมายไทยยุคนั้นไม่ชื่นชม
แถมยังมีกฎหมายคอมมิวนิสต์ไว้ใช้ในมืออีก
ถ้าแกอยากสร้างภาพหรือเอาผลงาน
ก็สามารถจับส่งอำเภอหรือโรงพัก
เอาผลงานการปราบคอมมิวนิสต์ก็ได้
เหมือนบางท้องที่ในเขตอำเภอสะเดา, นาทวี
ที่คนกรีดยางหรือคนจีนในตลาด
มักจะถูกจับข้อหาคอมมิวนิสต์จากการแจ้งของ
พวกบรรดาผู้ช่วยเจ้าหน้าที่รัฐ
ที่มักจะเสนอเอาหน้าเอาผลงาน
เหมือนทั่ว ๆ ไปที่ว่า
เวลาเสนอหน้าเอาความดีความชอบเต็มสลอนไปหมด
แต่พอถามหาความรับผิดชอบหนีหายกันไปหมด
ลูกน้องเพื่อนคนหนึ่งโดนจับไปขังฟรีสองปีกว่า
แกมาเล่าให้ผมและเพื่อนฟังถึงเรื่องนี้
ทั้งที่แกก็ไม่รู้ประสีประสาเท่าไรนัก
มีอาการกึ่ง ๆ ปัญญาอ่อน
เลยสงสัยคนจับแกข้อหานี้ฉลาดกว่าแกนิดหน่อย
จริง ๆ แล้วถ้ากำนันวร
จะจับครูจีนข้อหาคอมมิวนิสต์นี้แล้ว
แกก็จะโดนเต็ม ๆ ข้อหาอยู่แล้ว
เพราะบ้านครูจีนห่างจากบ้านกำนันวรไม่เกินร้อยเมตรเศษ
หนังสือภาษาจีนก็มีอยู่เกือบเต็มบ้าน
แต่กำนันวร โดยพื้นฐาน
จะเคารพยกย่องคนทำงานทำมาหากิน
เกลียดพวกขี้เกียจสันหลังยาว
และพวกลักเล็กขโมยน้อยมากที่สุด
ในพื้นที่ของแกเลยมีพวกเหล่านี้น้อยถึงน้อยมาก ๆ
เพราะอย่างว่า ถ้าจับได้ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โต
ไม่กระอักเลือดออกไป ก็ช้ำในไปหลายเดือน
ส่วนมากพวกลักเล็กขโมยน้อยมักมาจากพื้นที่อื่น
ประเภทไม่ดูตาม้าตาเรือ
เลยถูกรุกฆาต เสียชาติเกิดไป
แก้ไขเมื่อ 14 ก.ย. 53 16:43:12
| จากคุณ |
:
ravio   
|
| เขียนเมื่อ |
:
14 ก.ย. 53 15:03:35
|
|
|
|
|
