ความคิดเห็นที่ 1 พี่สาวจะมารับไปเรียนต่อก็ตื่นเต้นดีใจอย่างมากมาย  จนกระทั่งถึงวันนี้ เป็นวันที่แก้วรู้สึกเสียใจอย่างที่สุด              แก้วไม่น่ามากรุงเทพฯเลย อยู่กับแม่ยังจะดีกว่ายังจะสบายใจกว่าเยอะ มาอยู่ที่นี่ ได้เรียนหนังสือก็จริง แต่พี่สาวก็ใช้งานจนแทบไม่มีเวลาว่างเป็นของตัวเอง ไหนจะต้องคอยดูแลหลานอายุขวบกว่าๆ กำลังดื้อและซนอย่างมาก              ทุกเช้าแก้วจะต้องรีบตื่นแต่เช้าหุงข้าว ล้างจานกวาดบ้านถูบ้าน เอาหลานไปอาบน้ำแต่งตัวป้อนข้าวหลานก่อนไปเรียน หลานทั้งดื้อทั้งซน กว่าที่แก้วจะปลุกปล้ำพาไปอาบน้ำได้ก็สายแล้ว จะต้องรีบป้อนข้าวหลานอีกกว่าจะกินได้แต่ละคำ ป้อนข้าวเด็กนี่แก้วเพิ่งรู้ว่ามันป้อนยากเหลือเกินกำลังจริงๆ บางทีไม่ยอมกินเฉยเลยสารพัดที่แก้วจะหลอกล่อให้หลานกินข้าวให้ได้  รีบไปเรียนก็รีบ              แก้วไปเรียนที่วิทยาลัยสายทุกวัน บางวันเรียนชั่วโมงเช้าไม่ทันเลย แก้วเหนื่อยมาก ทุกข์ใจมากคิดถึงแต่บ้านจนไม่เป็นอันเรียน งานบ้านทำไม่เสร็จพี่สาวก็ดุด่าว่าเสียงดัง แก้วอายชาวบ้านแถวนั้นมาก แก้วเป็นสาวแล้วก็ไม่ชอบให้ใครมาด่าว่าอย่างนี้ อยู่บ้านกับแม่ แม่ยังไม่ด่าว่าขนาดนี้เลย อีกอย่างแก้วมั่นใจว่า ตัวแก้วเองเป็นเด็กเรียบร้อย เพื่อนๆ ก็พูดกันอยู่เสมอ ครูบาอาจารย์ก็ชมแก้ว แก้วเรียนดีเรียนเก่งจนได้ทุนเรียนดีอยู่บ่อยๆ                   แก้วไม่เคยเถลไถลไปเที่ยวไหนให้แม่ต้องหนักใจเลย ขณะที่เพื่อนๆแก้วหลายคนมีแฟนไปรับไปส่งพาเที่ยว แต่แก้วไม่มีใครเลย ไม่ใช่แก้วจะไม่สวย  แก้วเป็นคนสวยคนหนึ่งทีเดียว แต่แก้วจะไม่สนใจใครเลย หนุ่มที่พยายามตามจีบแก้วก็เลยไม่กล้าจีบ แก้วจึงมีแต่เพื่อนผู้หญิง จากคุณ : กิ่งฟ้า เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 53 00:09:00

ความคิดเห็นที่ 2 พอมาอยู่กรุงเทพฯแก้วก็ไม่ได้ติดต่อกับเพื่อนเก่าเลย  เพื่อนใหม่ก็ยังไม่ค่อยจะสนิทกันนัก แก้วมาอยู่ได้ 3  เดือนเข้ามาแล้วแต่แก้วรู้สึกว่ามันนานเป็นปีที่เดียว              จนถึงวันนี้ วันที่แก้วมีเรื่องและหนีออกจากบ้านวิ่งมาขึ้นสามล้อร้องไห้สะอึกสะอื้นบอกให้สามล้อไปส่งบ้านเพื่อนที่รู้จักอยู่คนเดียว ทั้งๆที่เป็นเวลากลางคืน เกือบสี่ทุ่มแล้ว  สาเหตุของเรื่องมีเพียงนิดเดียวเท่านั้น คือ               หลังจากแก้วทำกับข้าว เก็บกวาดถูบ้าน อาบน้ำป้อนข้าวหลานเสร็จ แก้วก็ไปเก็บผ้าที่ซักไว้ตอนเช้ามารีด  แก้วมานั่งรีดผ้าตรงริมระเบียงบ้าน ซึ่งระเบียงบ้านก็ติดกับบ้านเพื่อนของพี่สาวชื่อพี่จิต  เป็นช่างทำผมเปิดร้านเสริมสวยอยู่กับบ้านและพี่จิตก็เอาน้องชายมาเรียนที่นี่เหมือนกัน ชื่อจอม และจอมก็ชอบมาคุยกับแก้ว แต่จอมก็เป็นคนดี นิสัยดี สุภาพเรียบร้อย ช่วยงานบ้านพี่จิตทุกอย่างและเลี้ยงหลานเหมือนกันแต่จอมไม่ลำบากเพราะพี่จิตใจดีไม่ใจร้ายเหมือนพี่สาวแก้ว และจอมก็เรียนภาคค่ำ แต่พี่สาวแก้วไม่ชอบให้แก้วคุยกับจอม เพราะแก้วแอบรู้มาว่าพี่สาวแก้วแอบคุยกับผู้ใหญ่ที่พี่สาวแก้วนับถือจะให้แก้วหมั้นกับลูกชายเขา ซึ่งแก้วไม่รู้จักและไม่เคยคุยด้วยเลย ชื่อเบิ้ม  แถมเป็นคนเกเรนักเลงหัวไม้อีกต่างหากแต่ผู้ใหญ่คนนี้เขามีเงินและลูกชายเขาก็ไม่เรียนหนังสือ เขาแอบชอบแก้วแล้วไปบอกให้แม่เขาซึ่งรักและตามใจลูก แม่เขาก็เลยไปขอแก้วกับพี่สาวแก้วโดยบอกขอให้หมั้นกันไว้ก่อน                    พี่สาวแก้วก็ตกลงจะหาฤกษ์หมั้นโดยไม่บอกให้แก้วรู้เลยแต่ชอบบอกให้เบิ้มมาที่บ้านบ่อยๆ                   วันนั้นวันเกิดเรื่องแก้วคุยกับจอมไปด้วยรีดผ้าไปด้วย พอดีเบิ้มมาแก้วก็ไม่ได้คุยกับเบิ้มเพราะคิดว่าเขามาหาพี่สาวแก้ว พอแก้วไม่คุยกับเบิ้ม แต่คุยอยู่กับจอมอยู่อย่างสนิทสนมเบิ้มก็โกรธกลับไป                                     พี่สาวแก้วรู้เรื่องก็โกรธด่าว่าแก้วอย่างเสียๆหายๆเสียงดังไปหมด แก้วสุดจะอดทนจึงเก็บผ้าที่รีดแล้วเข้าห้องนอนปิดประตู เท่านั้นเองพี่สาวโกรธมากมาทุบประตูห้องนอนแก้วเสียงดังโครมๆให้แก้วเปิดประตูมาคุยกัน ว่าแก้วปิดประตูใส่หน้า แก้วกลัวมากไม่เคยเจอพี่สาวโกรธขนาดนี้ เสียงดังขนาดนี้ ทำนบความอดทนที่มีมาโดยตลอดเพราะต้องการเรียนหนังสือก็พังครืน               แก้วกรีดเสียงร้องดังแข่งพี่สาวจากในห้องนอนร้องว่าไม่อยู่แล้วไม่อยู่แล้ว แล้วก็ร้องไห้เสียงดังด้วยความคับแค้นใจ  พี่สาวก็พยายามทุบประตูจะพังประตูห้องแก้ว แก้วกลัวจนตัวสั่นร้องไห้สะอึกสะอื้นรีบเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าค้นดูเงินที่เก็บไว้มีแค่  30 บาทเอง เพราะพี่สาวไม่เคยให้เงินแก้วใช้เลยให้เฉพาะไปเรียนก็แทบจะไม่พอกินแก้วต้องอดข้าวกลางวันอยู่บ่อยๆ แต่เวลานี้แก้วไม่คิดอะไรแล้ว คิดแต่จะไปจากที่นี่ให้ไกลๆเท่านั้น พอดีพี่สาวบอกจะไปตามพี่เขยให้มาช่วยพังประตูห้องแก้ว  แล้วก็เงียบหายไป               แก้วรีบเปิดประตูออกมาไม่เห็นพี่สาวอยู่ก็รีบคว้ากระเป๋า และเงินที่เก็บไว้ 30 บาทวิ่งลงบันไดออกจากบ้านไปพี่จิ๋มข้างบ้านรีบเข้ามาขวางไว้บอกแก้วอย่าไปๆ แต่แก้วไม่ฟังใครแล้ว แก้วผลักพี่จิ๋มล้มลง และวิ่งออกถนนไป   (ติดตามอ่านคราวหน้านะคะ ลองเขียนเรื่องสั้นเรื่องแรกค่ะอ่านแล้วช่วยเมนท์ด้วยนะคะว่าผิดถูกอย่างไร จะขอบพระคุณมากค่ะ) แก้ไขเมื่อ 19 ก.ย. 53 19:02:20 จากคุณ : กิ่งฟ้า เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 53 00:17:36

ความคิดเห็นที่ 3 รีบมาต่อนะครับ กำลังตื่นเต้นเชียว จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) เขียนเมื่อ : 15 ก.ย. 53 17:38:45

ความคิดเห็นที่ 4 (ต่อจากคอนที่ 1 )   แก้วรีบเปิดประตูออกมาไม่เห็นพี่สาวอยู่ก็รีบคว้ากระเป๋า และเงินที่เก็บไว้ 30 บาทวิ่งลงบันไดออกจากบ้านไป          พี่จิ๋มข้างบ้านรีบเข้ามาขวางไว้บอก แก้วอย่าไปๆ แต่แก้วไม่ฟังใครแล้ว แก้วผลักพี่จิ๋มล้มลง และวิ่งออกถนนไป           เจอสามล้อกำลังผ่านมาแก้วรีบบอกสามล้อให้ไปบ้านเพื่อนโดยไม่ถามไถ่ราคาแล้วรีบขึ้นนั่งใจเต้นไม่เป็นส่ำกลัวพี่สาวแก้วตามทัน แก้วรีบบอกสามล้อให้ไปเร็วๆ  สามล้อก็เร่งถีบอย่างรวดเร็วฝ่าความมืดบนถนนสายนั้นไป           จนกระทั่งแก้วค่อยตั้งสติได้ ความกลัวก็จู่โจมเข้ามาในหัวใจอีกครั้ง  ใจเต้นโครมคราม กลัวสามล้อคิดไม่ซื่อ แก้วจะทำอย่างไรดี แต่สามล้อคนนี้แก้วเคยเห็นขับสามล้อผ่านหน้าบ้านพี่สาวแก้วบ่อยๆ เขาก็เคยมองแก้วอยู่เหมือนกันแต่ไม่ได้ทักทายกันดูท่าทางเขาจะเป็นคนดี แก้วก็ได้แต่หวังว่าเขาคงไม่ทำอะไร จากคุณ : กิ่งฟ้า เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 53 00:36:56

ความคิดเห็นที่ 5 แก้วคิดไปสารพัดใจเต้นแทบระเบิดอยู่ในอกแก้ว หวาดระแวงไปหมด คิดไปถึงเพื่อนจะอยู่บ้านหรือเปล่าหนอ ถ้าเพื่อนไม่อยู่บ้าน เพื่อนกลับไปใต้จะทำอย่างไรแก้วไม่รู้จักบ้านใครอีกแล้ว ติดต่อใครก็ไม่ได้ แก้วจะทำอย่างไรดีถ้าเพื่อนไม่อยู่บ้าน  เงินก็มีติดตัวแค่  30  บาท  ให้ค่าสามล้อจะพอหรือเปล่าก็ไม่รู้          แก้วคิดหัวแทบจะแตก จะบอกแม่อย่างไรดี อยากให้แม่มารับแก้วกลับบ้านเหลือเกิน แก้วจะทำอย่างไรดี  แก้วมองคนขับสามล้อเห็นเขาตั้งหน้าตั้งตาถีบไปอย่างเร็วไม่เห็นแก่เหน็ดเหนื่อยไม่พูดไม่ถามอะไรแก้วเลย เหมือนเขาจะรู้ว่าแก้วกำลังสับสนกำลังร้องไห้ เขาก็เลยปล่อยให้แก้วนั่งร้องไห้ไปเงียบๆ           ทำอย่างไรดีหนอ ถ้าไม่เจอเพื่อน  แก้วเริ่มว้าวุ่นใจ ถ้าเวลานี้เป็นเวลากลางวันแก้วคงไม่ว้าวุ่นใจถึงเพียงนี้แต่ขณะนี้เป็นเวลาเกือบห้าทุ่มเข้าไปแล้วแก้วจะทำอย่างไรดี เกรงใจเพื่อน กลัวพ่อแม่เพื่อนจะว่ามาร้องเรียกดึกๆดื่นๆ แก้วสับสนไปหมด ทำไมโชคชะตาของแก้วถึงต้องเป็นอย่างนี้            แก้วคิดสับสนอย่างวุ่นวายใจพักใหญ่สามล้อก็พาแก้วมาถึงบ้านใหญ่หลังหนึ่งตรงกับที่แก้วบอกไว้สามล้อค่อยๆชะลอช้าๆและจอดลง คนขับสามล้อเอี้ยวตัวมาบอกแก้วว่า            " ถึงแล้วครับ ใช่บ้านหลังนี้หรือเปล่า"              แก้วมองตามจำได้แน่นอนบ้านหลังนี้แหละบ้านของติ๊กเพื่อนแก้ว ติ๊กเคยพาแก้วมาเที่ยวที่บ้านบ่อยๆ ติ๊กเป็นคนภาคใต้  พ่อแม่ติ๊กมาทำงานอยู่กรุงเทพฯ จึงย้ายครอบครัวมาอยู่ที่นี่หมด แก้วเรียนห้องเดียวกับติ๊ก เวลาทำงานกลุ่มติ๊กชอบชวนเพื่อนมาทำงานที่บ้านติ๊กเป็นประจำ แก้วจึงรู้จักบ้านติ๊กดีและแก้วก็สนิทสนมกับติ๊กมาก แก้วได้แต่หวังว่า ติ๊กคงช่วยเหลือแก้วได้ในตอนนี้              แก้วค่อยๆลงจากรถสามล้อ ถามราคาเท่าไหร่  สามล้อมองหน้าแก้วแล้วบอก               “ผมไม่คิดเงินหรอกนะผมมาส่งผมก็อยู่แถวบ้านน้องเหมือนกันรู้จักกับพี่สาวน้อง แต่ไม่ต้องกลัวนะ ผมไม่บอกใครหรอก ว่าแต่น้องรู้จักใครในบ้านหลังนี้ มันปลอดภัยหรือเปล่า”                แก้วได้ยินสามล้อบอกอย่างนั้นทำนบน้ำตาก็หลั่งไหลมาอีกร้องไห้สะอึกสะอื้นยกมือไหว้ขอบคุณสามล้อแล้วบอกว่าเป็นบ้านเพื่อนที่เรียนด้วยกันเป็นผู้หญิงแต่ไม่รู้เค้าจะอยู่บ้านหรือเปล่าเพราะเค้าเคยบอกไว้ว่าถ้าปิดเทอมเค้าจะกลับไปเที่ยวใต้                สามล้อจึงบอกให้ลองกดกริ่งเรียกดู เดี๋ยวถ้าไม่อยู่ค่อยคิดกันอีกที แก้วค่อยๆกดกริ่ง อยู่ สอง สามครั้ง ก็เห็นผู้ชายดูท่าทางแก่กว่าแก้วไม่เท่าไหร่เดินมาดูแล้วร้องถามว่า                “มาหาใคร”   แก้วบอกว่า     “มาหาติ๊ก เป็นเพื่อนติ๊ก”                 เขาหันหลังกลับเข้าไปในบ้านแล้วได้ยินเสียงเขาร้องเรียก                                   “ติ๊กๆมีเพื่อนมาหา”                  สักครู่แก้วก็เห็นติ๊กโผล่หน้าออกมาจากในบ้านแล้วเดินมาดูที่ประตู แก้วร้องเรียก               “ติ๊กๆ แก้วเอง”               ติ๊กตกใจร้องเรียกแก้วมาได้อย่างไรดึกๆดื่นๆ แก้วเห็นติ๊กแล้วแก้วดีใจจนพูดอะไรไม่ออกได้แต่ร้องไห้ติ๊กเข้ามากอดแล้วถามไถ่พาแก้วเข้าไปในบ้าน แก้วไม่ลืมที่จะหันมาขอบคุณคนขับสามล้อแล้วตามติ๊กเข้าไปในบ้าน ติ๊กพาแก้วไปหาพ่อแม่ติ๊ก แก้วยกมือไหว้พ่อแม่ติ๊กแล้วนั่งลง พ่อแม่ติ๊กมองแก้วอย่างสงสัยว่าแก้วมีปัญหาอะไรทำไมมาดึกๆดื่นอย่างนี้ แก้วจึงเล่าให้ฟังว่า ทะเลาะกับพี่สาวแล้วหนีออกจากบ้านมาจะขอพักอาศัยที่นี่สักคืนแล้วจะโทรเลขให้พ่อและแม่ที่อยู่ต่างจังหวัดมารับกลับบ้าน               พ่อ แม่ของติ๊กก็รับรู้แล้วบอกให้ติ๊กเตรียมที่นอนให้เพื่อนแล้วท่านก็ขอตัวไปนอน ติ๊กพาแก้วไปในห้องนอนของติ๊กอยู่ชั้นบนของบ้าน ห้องของติ๊ก จากคุณ : กิ่งฟ้า เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 53 00:43:56

ความคิดเห็นที่ 6 ห้องของติ๊กกว้างขวางน่าอยู่แสดงถึงฐานะของพ่อและแม่ติ๊กมีอันจะกินคนหนึ่ง ติ๊กบอกให้แก้วไปอาบน้ำแล้วค่อยมานั่งคุยกัน หลังจากอาบน้ำแล้วแก้วค่อยหายเศร้าโศกลงบ้างแก้วเล่าเรื่องให้ติ๊กฟังทั้งหมดแล้วบอกติ๊กว่า จะขอฝากให้ติ๊กช่วยโทรเลขไปหาแม่ให้มารับด้วยติ๊กจึงบอกให้แก้วเข้านอนแล้ววันพรุ่งนี้จะจัดการให้            ติ๊กหลับไปแล้วแต่แก้วกลับนอนลืมตาโพลงประสาททุกส่วนได้ยินเสียงต่างๆดังแว่วมาเข้าหูตลอดเวลา เสียงรถวิ่งผ่านไกลๆบ้าง เสียงหมาเห่าบ้าง แก้วนอนลืมตาอยู่อย่างนั้นสมองก็คิดสับสนว้าวุ่นอีกแล้ว แก้วจะทำอย่างไรดีถ้าแม่ไม่มารับ แก้วจะต้องอาศัยบ้านติ๊กไปอีกกี่วัน แก้วเกรงใจพ่อแม่ติ๊ก พ่อของติ๊กดูท่าทางใจดีแต่แม่ของติ๊กดูท่าทางจะดุไม่ค่อยยิ้มให้แก้วเท่าไหร่  ผู้ชายคนที่เห็นเป็นพี่ชายของติ๊ก แก้วยังไม่รู้ว่าบ้านหลังนี้อยู่กันกี่คนแต่ขณะนี้เพิ่มแก้วเข้ามาอีกคนแก้วรู้สึกลำบากใจ เกรงใจเขามาก แก้วคิดมากสับสนวุ่นวายใจอยู่นานมากจนกระทั่งได้ยินเสียงไก่ขันแว่วมาแต่ไกลแสดงว่าใกล้จะเช้าแล้วแก้วก็เคลิ้มหลับไป  มารู้สึกตัวอีกครั้งก็เช้าแล้ว ติ๊กตื่นแล้วแต่งตัวเรียบร้อยเตรียมไปเรียนแก้วก็สะท้อนใจแก้วจะไปเรียนได้อย่างไรแก้วกลัวพี่สาวจะตามไปที่วิทยาลัยแก้วตัดสินใจไม่ไปเรียน เพราะเงินก็ไม่มี มีแค่ 30 บาท เดี๋ยวต้องฝากติ๊กไปโทรเลขหาแม่ แก้วลุกขึ้นอย่างโผเผเพราะเมื่อคืนแก้วแทบจะไม่ได้นอนเลย รีบอาบน้ำแต่งตัวลงไปช่วยแม่ติ๊กเตรียมอาหาร ช่วยงานบ้านทุกอย่างเท่าที่จะทำได้แม่ติ๊กก็คอยห้ามไม่ไห้ทำ แต่แก้วขอทำเพื่อความสบายใจ                 วันแรกผ่านไป วันที่สองที่สามผ่านไปแม่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะมารับแก้ว แก้วเริ่มอึดอัดใจไม่สบายใจแล้ว แก้วผอมลงอย่างรวดเร็วเพราะคิดมากและไม่ค่อยกินอะไร กินข้าวก็กินแต่น้อยเพราะความเกรงใจแก้วตัดสินใจบอกกับติ๊กว่าจะไปหาน้องที่ทำงานกับพี่เขยให้น้องช่วยส่งขึ้นรถกลับบ้าน แก้วไม่เคยขึ้นรถจากบ้านไปไหนเลยไม่ว่าใกล้หรือไกล ฉะนั้นแก้วจึงไม่รู้เรื่องรถโดยสารไปต่างจังหวัดเลยว่าจะต้องไปขึ้นที่ไหนไปอย่างไรแก้วไม่รู้เรื่องอะไรเลย วันนี้แก้วตัดสินใจแล้วอย่างไรก็ต้องออกจากบ้านติ๊กแล้วแก้วอยู่นานเกินไปแล้ว แม่ติ๊กก็เริ่มมีทีท่ารังเกียจแก้วแล้ว แก้วอยู่ไม่ได้แล้วอย่างไรก็ต้องไป ติ๊กจึงรับคำพาแก้วมาส่งที่ตลาดที่น้องชายแก้วทำงานอยู่             ไปถึงแก้วไม่เจอน้องชายเลยคนงานที่ร้านบอกน้องชายไปส่งของให้นั่งรอ แก้วกลัวพี่สาวมาเจอแก้ว กำลังตัดสินใจไม่ถูกพะว้าพะวังจะทำอย่างไรดี พี่สาวก็โผล่มาจากไหนไม่รู้คว้าขอมือแก้วไว้แล้วลงมือตบตีแก้วอย่างรุนแรงหน้าตลาดนั่นเอง               แก้วร้องอย่างตกใจดิ้นรนขัดขืนพยายามสะบัดตัวให้หลุดแต่พี่สาวก็จับแน่นแถมกระชากลากถูแก้วไปตามทางจนถึงรถผลักแก้วเข้าไปในรถแล้วขับไปช่วงนั้นแก้วเห็นติ๊กตกใจแต่ไม่รู้จะทำอย่างไรจนกระทั่งรถของพี่สาวพาแก้วไปจนลับตาพอถึงบ้านพี่สาวก็ลงจากรถมาลากแก้วขึ้นบ้านพร้อมเฆี่ยนตีแก้วเป็นริ้วเป็นรอยไปหมด พร้อมจับแก้วเข้าไปขังไว้ในห้องนอนของแก้วแล้วบอกจะให้แม่มารับกลับถ้าไม่อยากอยู่แก้วร้องไห้สะอึกสะอื้นจนเหนื่อยและหลับไปไม่รู้สึกตัว จากคุณ : กิ่งฟ้า เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 53 00:48:17

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณนะคะคุณคุณพีทคุง (พิธันดร) คุณเป็นคนแรกที่มาอ่าน นะคะ กำลังใจได้เยอะมากเลยค่ะ ลงตอนต่อไปให้แล้วนะคะ ตอนนี้ดึกมากแล้วค่ะ ขอไปนอนก่อนนะคะ พรุ่งนี้จะมาต่อตอนใหม่ให้ค่ะ หวังว่าคงกลับมาอ่านอีกนะคะ อย่าพึ่งหายไปนะคะ ยังไงก็ตามแค่มีคุณอ่านคนเดียวก็ดีใจแล้วค่ะ หลับฝันดีนะคะ จากคุณ : กิ่งฟ้า เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 53 00:52:43

ความคิดเห็นที่ 8 รออ่านอยู่เหมือนกันน้า.. พิมพ์เว้นวรรคหน่อยจะชวนให้อ่านง่ายมากขึ้น จากคุณ : กูรูขอบสนาม เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 53 22:28:40

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณค่ะคุณกูรูขอบสนามที่เข้ามาอ่านและแนะนำ แล้วจะนำไปปฏิบัติค่ะ คงจะพิมพ์ติดกันไปจริงๆค่ะ  อ่านต่อนะคะเดี๋ยวก็จบแล้วค่ะ จากคุณ : กิ่งฟ้า เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 53 23:01:10

ความคิดเห็นที่ 10 จากนั้นแก้วก็ได้กลับบ้าน          พ่อขี้เมาที่แก้วคิดว่าช่วยอะไรแก้วไม่ได้      พ่อกลับพาแก้วไปสมัครเรียนที่วิทยาลัยที่ใกล้บ้าน  พร้อมให้แก้วพักหอพักในวิทยาลัยด้วย                    แก้วพบชีวิตใหม่ที่มีความสุขพร้อมเพื่อนใหม่ที่ทุกคนก็ดีกับแก้วแต่แก้วก็ยังไม่ลืมเพื่อนเก่า  แก้วมีจดหมายติดต่อถึงเพื่อนเสมอ              จนกระทั่งวันสำเร็จการศึกษามาถึงเพื่อนต่างก็ดีใจที่จะได้รับใบรับรองผลการเรียนเพื่อไปสอบทำงานกันแก้วก็ไปขอด้วยเหมือนกันที่ห้องทะเบียน                            แต่แล้วแก้วแทบช็อคเมื่ออาจารย์บอกว่าแก้วยังไม่ผ่าน 1 วิชา แก้วงงมากแก้วมาเรียนที่นี่แก้วตั้งใจเรียนมากผลการเรียนก็ออกมาดีแต่ทำไมไม่ผ่าน             ในที่สุดแก้วก็ได้รู้ความจริงว่าวิชาที่ไม่ผ่านคือวิชาที่แก้วเรียนที่กรุงเทพฯ    และช่วงที่แก้วไม่ได้ไปเรียนตอนที่หนีออกจากบ้านพี่สาว อาจารย์สั่งงานแก้วไม่รู้เรื่องจึงไม่ได้ส่งงาน อาจารย์จึงติด “ร” ไว้ พอย้ายกลับบ้านแก้วก็ไม่ได้ติดตามแก้ไข “ร”             จนกระทั่งเรียนเทอมสุดท้าย แก้วเสียใจมากเพื่อนต่างๆก็ไปสอบบรรจุทำงานกันหมด แต่แก้วยังต้องลงเรียนใหม่ในวิชาที่ติด “ร” แก้วมองภาพเพื่อนๆที่โบกมือลาอย่างเสียใจ            นี่คือการเริ่มต้นของแก้วที่ไม่ดีมาแต่แรก  เล้วครั้งต่อๆไปไม่รู้ว่าการเริ่มต้นทำงานของแก้วจะเป็นอย่างไร             แก้วจะจดจำการเริ่มต้นที่แย่ๆนี้ไปตลอดชีวิตทีเดียว.... จบแล้วค่ะ ช่วยเมนท์น่อยนะคะ ว่าเป็นอย่างไร ยินดีน้อมรับคำวิจารณ์ติชมค่ะ ขอบคุณนะคะ จากคุณ : กิ่งฟ้า เขียนเมื่อ : 16 ก.ย. 53 23:13:24

ความคิดเห็นที่ 11 เข้ามาอ่านแล้วครับ ผมว่าขึ้นต้นเรื่องไว้ดีมากเลยนะครับ  ช่วงกลางเรื่องก็ตื่นเต้นดี แล้วดูเหมือนว่าเรื่องมันดูออกจะแนวออกอดีตสักหน่อย คือโทรเลขมันไม่มีแล้ว มีสามล้อด้วย โทรศัพท์ก้อคงยังไม่แพร่หลาย แก้วเลยติดต่อแม่ลำบาก ก้อคิดว่าน่าจะใส่บรรยากาศเพิ่มเข้าไปสักเล็กน้อย  บรรยายให้มันบีบอารมณ์คนอ่านสักหน่อย ตอนแรกเดาไปว่าแก้ว คงต้องไปเผชิญกับอะไรที่เลวร้ายมากไปกว่านี้แน่ๆ แล้วหนีออกมา ส่วนตอนจบ ดูมันเรียบๆไปหน่อยน่าจะสักประมาณ  ให้มีการโต้แย้งกับพี่สาวถึงสิ่งที่เกิดขึ้น หรือกับแม่  แล้วก้อมีบทสรุป ระหว่างแก้วกับพี่ คือมันเหมือนกับพี่สาวไม่ต้องรับผิดชอบอะไร ที่เอาแก้วไปทำอะไรแบบนั้น เป็นกำลังใจให้คุณกิ่งฟ้าต่อไปครับ ขอให้มีผลงานออกมาเรื่อยๆนะครับ แต่โดยส่วนตัว ผมชอบแบบแนวหักมุมตอนจบอ่ะครับ แบบคาดไม่ถึง จะเป็นแฟนคลับ คอยติดตามผลงานครับ..  อิอิ จากคุณ : ครั้งหนึ่งเราเคยรักกัน เขียนเมื่อ : 17 ก.ย. 53 12:40:47

ความคิดเห็นที่ 12 ขอบคุณ คุณคุณพีทคุง (พิธันดร)ที่เข้ามาอ่าน แต่ไม่รู้ว่าอ่านจบหรือเปล่าคะ ยังเขียนมือใหม่ค่ะ อาจจะยังไม่ดีนักแต่จะพยายามปรับปรุงค่ะ ขอบคุณ คุณกูรูขอบสนาม ค่ะ ที่เข้ามาอ่านและแนะนำ จะนำไปปฏิบัติต่อไปค่ะ ขอบคุณคุณครั้งหนึ่งเราเคยรักกัน ค่ะ ขอบคุณมากนะคะคุณต๋อง ที่ติดตามผลงานมาโดยตลอด ขอน้อมรับคำวิจารณ์เพื่อแก้ไขในเรื่องต่อไป ค่ะ ประทับใจคุณมากนะคะที่ให้กำลังใจในผลงานค่ะ จะพยายามต่อไปเพราะรักงานเขียนค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะถึงแม้จะมีเพียง 3 ท่านที่เข้ามาอ่านแต่นั้นคือกำลังใจอันยิ่งใหญ่แล้วค่ะ รออ่านเรื่องใหม่อีกครั้งนะคะอย่าเพิ่งทิ้งกันไปเลย สัญญาว่าจะพยายามให้ดีกว่านี้ค่ะ จากคุณ : กิ่งฟ้า เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 53 07:25:30

ความคิดเห็นที่ 13 ลงชื่ออ่านค่ะ.. พร้อมกำลังใจสำหรับก้าวแรกนะคะ.. จากคุณ : คุณแม่ใจดี เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 53 10:28:12

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบคุณค่ะ คุณ คุณแม่ใจดี ที่เข้ามาอ่านเรื่องสั้นของนักเขียนมือใหม่ กำลังหัดแต่งค่ะ คุณเป็นกำลังใจคนที่ 4 แล้วนะคะ มีกำลังใจขึ้นมาอีกเยอะเลยค่ะ และขอบคุณมากนะคะที่กรุณาหลังไมค์ไปแจ้งคำผิดให้ ตอนนี้แก้ไขแล้วนะคะ หวังว่าคงเข้ามาอ่านอีกนะคะ ขอบคุณอีกครั้งจริงๆค่ะ จากคุณ : กิ่งฟ้า เขียนเมื่อ : 19 ก.ย. 53 19:10:09

ความคิดเห็นที่ 15 เข้ามาอ่านและให้กำลังใจน้องกิ่งฟ้าอีกคนค่ะ ฮั่นแน่แอบมาเขียนเรื่องสั้นให้อ่านอีกด้วย นอกเหนือจากเขียนกลอนเพราะๆแล้ว เขียนได้ดีพอใช้ค่ะ แต่น่าจะใส่บรรยากาศเสียหน่อยนะค่ะ เหมือนคุณครั้งหนึ่งเราเคยรักกันบอก จะทำให้ได้อารมณ์มากกว่านี้ค่ะ จากคุณ : ดาวริมทะเล เขียนเมื่อ : 23 ก.ย. 53 21:11:41