.... " เฉกไม้ .. ร่วงใบ " ....
|
|
.... " เฉกไม้ .. ร่วงใบ " ....
ความมืด ความเงียบ สงบ
ได้พบ จิตตน คล้ายเฉย
ลมพัด ผ่านผิว ผ่านเลย
มิเอ๋ย คำใด .. ให้ยิน
จิตตาม ลมปราณ ชอนร่าง
นัยพราง เรือนใน ผันผิน
สัมผัส แผ่วพริ้ว โรยริน
ไร้กลิ่น เบาลอย เลือนลาง
จิตตน จิตคน ไร้นิ่ง
ซอกซอน เล่นวิ่ง เขตกว้าง
ไร้ขอบ อาจกั้น เส้นทาง
มิวาง มิว่าง เร่ไป
ดุจดั่ง สงบ .. พลุ่งพล่าน
กระสาน ซ่านเซ็น .. กว่าไหน
ผิวเรียบ ในวุ่น .. วายใจ
หวั่นไหว ซ้อนแซก .. อารมณ์
โอ้หนอ มนุษย์ .. มนุษย์
มิหยุด .. มิเดิน .. สางสม
จิตสาน สัมผัส .. เงื่อนปม
ทับถม ดี-ร้าย .. ก่อการ
เตือนตน สติ .. หรือนี่
กาลมี เกิดก่อ สืบสาน
วันหนึ่ง จุดจบ ลมปราณ
พริ้วผ่าน เฉกไม้ .. ร่วงใบ
...... + เสียงรำพึง + ......
| จากคุณ |
:
sarasiri 
|
| เขียนเมื่อ |
:
15 ก.ย. 53 04:50:23
|
|
|
| 
