ความคิดเห็นที่ 1 |
 |
อ้าว..เมิงมาได้ไง..?? ไอ้นนท์งัวเงียมาเปิดประตูห้อง
กรูคงเดินผ่านกระจกแบบในทวิภพได้ละมั้ง... ผมตอบอย่างกวนประสาทก่อนจะเดินเบียดมันเข้าไปในห้องแล้วนั่งลงบนเตียง
ที่เมิงมาหากรูที่นี่...เมิงคงตัดสินใจทำสิ่งที่ถูกแล้วใช่ไหม? มันถามถึงเรื่องเมื่อคืน
อืม.... ผมตอบได้แค่นั้น ในใจรู้สึกเหมือนจะร้องไห้อีกครั้ง แต่น้ำตาก็ไม่อาจไหลออกมาได้อีกเพราะเมื่อคืนมันคงไหลออกมาเยอะจนไม่เหลือแล้ว
เมิงลาที่โรงแรมแล้ว? มันถามพลางเดินไปหยิบผ้าขาวม้าในตู้
อืม....ส่ง sms ไปลาแล้ว ผมตอบ
อ้าว...โทร.ไปลาเลยไป...จะลาก็ให้มีมารยาทหน่อย เพื่อนที่ดีต้องเตือนให้เพื่อนทำในสิ่งที่ถูกเสมอ...ผมก็ทำตาม...โดยโทร.เข้าไปที่ฝ่ายบุคคลและแจ้งขอลาป่วย
...แล้วผมก็เริ่มต้นเล่าให้มันฟังอย่างละเอียดว่าเกิดอะไรกับผมมาบ้างตลอดทั้งคืน...แต่คราวนี้ผมกลับไม่ได้รู้สึกเสียใจมากเท่าตอนที่เล่าให้พี่กอล์ฟฟัง...เพราะผมรู้อยู่แล้วว่าไอ้นนท์เห็นด้วยกับสิ่งที่ผมทำ มันเข้าข้างความเสียใจและความทุกข์ของผม...ซึ่งการที่คิดแบบนี้ มันทำให้ผมรู้สึกมีกำลังใจและโล่งใจเมื่อได้ทำสิ่งที่ตัดสินใจทำลงไป...ตอนนี้ได้แค่ภาวนาให้คุณกันต์และภรรยาปรับความเข้าใจกันได้ด้วยดีและถ้ามีโอกาส ผมก็อยากจะเห็นลูกสาวเขาเติบโตขึ้นอย่างมีความสุข...ลูกสาวของคนที่ผมรัก...แม้ว่าคนอย่างผมจะไม่สามารถมีลูกเป็นของตัวเองได้
==========================
แทน...ไอ้แทน...เฮ้ย!! ผมสะดุ้งตกใจกับเสียงเรียกของพี่ดำ ทำให้มีดที่ถือไว้เพื่อหั่นผักร่วงลงเกือบปักเท้า
โหวววววววววววว...เกือบไป...มีไรพี่ดำ..เรียกซะ! ผมอุทานหลังจากที่มีดร่วงลงพื้น..นี่ดีนะที่พุงยื่นออกมาโดนด้ามมีด ทำให้ปลายมีดเปลี่ยนทิศ...
เฮ้ย!..เป็นไรป่าววะ ทำครัวนี่อย่าเหม่อเชียวนะโว้ย..เดี๋ยวได้เป็นขันทีหรอก พี่ดำเอ็ดแบบขำๆ
ไร ไร..เกิดไรขึ้น เสียงออกมากห้องครัวเย็น...ป้าตุ๋ย...เกย์ออกสาวรุ่นเดอะที่อายุกว่า 60 ปีแล้วแต่ยังเปรี้ยวซ่าอยู่ตลอด..แกเป็นหัวหน้าครัวเย็น ดูแลพวกน้ำผลไม้ สลัด ยำ เนย แยม นม แซนวิช และอีกหลายๆอย่างที่ไม่ต้องใช้เตา...
ก็ไอ้แทนน่ะสิป้า...มันเหม่อๆอะวันนี้...สงสัยอกหัก พี่ดำฟ้องได้แทงใจกรูจริงจริ๊งงงงงงงงงงงง
อ้าว...ผัวทิ้งแล้วเหรอ?... ป้าตุ๋ย......พูดตรงเกินไปป่ะเนี่ยยยยยยยยยย...มารยาทการเข้าสังคมน่ะมีมั๊ย....แต่...เฮ้ย!..พูดยังกะดูออกว่ากรูไม่ใช่ชายแท้!!
อาราย ป้า...พี่ดำก็พูดเกินไปน่ะ...อย่างผมน่ะ เขาเรียกจากกันด้วยความเข้าใจถึงความจำเป็นต่างหาก ผมแก้ตัวโดยพยายามเลี่ยงตอบประเด็นของคำว่า....ผัว....
...ตกเย็น เลิกงาน...ด้วยความเคยชินของทุกวัน...ผมกลับไปที่หอพัก หยิบเสื้อผ้าใส่เป้แล้วเดินออกมารอรถที่ถนนสุขุมวิท...??....เหอะๆ...แล้วกรูจะไปไหนหว่า???...
...คุณๆเคยเป็นกันมั๊ยครับ...เวลาที่เคยทำอะไรสักอย่างเป็นกิจวัตรอยู่ทุกวัน...แล้วพอวันนึงถูกห้ามไม่ให้ทำมันอีกต่อไป..ก็เลยไม่รู้จะทำอะไร...
...ผมตัดสินใจเดินขึ้นไปบนรถ นั่งชมบรรยากาศข้างทางไปเรื่อยๆ...ดูพระอาทิตย์ตกลับชายทะเลเหมือนเช่นทุกวัน...ผู้คนบนรถก็ยังคงหน้าตาเดิมๆ น้องๆนักเรียน เด็กเทคนิค ป้าแม่ค้า หรือพี่ๆข้าราชการ...ทุกคนยังคงพูดคุยกันเหมือนเดิม...ผมลองนึกในใจดูเล่นๆว่า... นี่ถ้าต่อจากวันนี้ไปผมไม่ขึ้นมาบนรถ...พวกเขาจะสงสัยกันมั๊ยนะว่าผมหายไปไหน?? ...
...รถวิ่งมาถึงหน้า นย. โดยมีผมเป็นผู้โดยสารคนสุดท้ายเหมือนทุกที...ผมลงมาจากรถไปจ่ายเงินที่คนขับ...
อ้าวๆ...แฟลต ส.6 คันนึง...คิวใคร คิวใคร! เสียงพี่ๆวินมอร์ไซด์เจ้าประจำของผม...พี่ๆเหล่านี้จริงๆก็คือนายทหารเรือในค่ายนี่ล่ะครับ พอเลิกงานก็มาขับวินหารายได้เสริมกัน เล่นหมากรุกกัน แซวกันไปมาอยู่อย่างนี้ทุกวัน...วันนี้ก็เช่นเคย...เห็นผมลงมาจาก 2 แถว...ก็เป็นอันรู้กันว่าผมจะต้องไปที่ไหน...ทั้งที่วันนี้ผมไม่ได้อยากไปเลย..ตั้งใจว่าลงรถแล้วจะข้ามไปฝั่งตรงข้ามแล้วขึ้นรถกลับทันที...แต่ก็....เลยตามเลยละกัน...เดี๋ยวค่อยเดินออกมาก็ได้...ยังไงรถก็คงยังไม่หมดหรอก...
ขึ้นมาเลยน้อง..เดี๋ยวส่งน้องเสร็จพี่ก็เข้าบ้านละ พี่คนนี้ก็เป็นอีกคนที่ผมนั่งบ่อยๆ เพราะพี่เขาพักอยู่ในแฟลตที่ต้องผ่านแฟลตของคุณกันต์ไป
...ผมนั่งมาถึงแฟลต ส.6...จ่ายเงินค่ารถ 10 บาท...เงยหน้าขึ้นไปมองที่ระเบียงห้องที่คุ้นเคย...ประตูหลังห้องปิดเงียบสนิทเหมือนเจ้าของห้องยังไม่กลับ...ผมจึงไปเดินในตลาดหน้า 7-11 โดยไม่ได้คิดจะซื้ออะไร เพราะวันนี้คงกลับไปกินแถวหอพักของโรงแรมดีกว่า...
เฮ้ย! ข้าวเปล่าร้อนๆ 2 ถุง...น้องเขามาแล้ว...วันนี้มีผัดฟักทองนะคะน้อง แม่ค้าร้านข้าวแกงที่ผมและคุณกันต์ซื้อประจำเอ่ยทักพร้อมจัดแจงเตรียมข้าวไว้ให้ 2 ถุงเรียบร้อย...เอ่อ...กรูต้องซื้อใช่มั๊ยเนี่ย...??
งั้นเอา ผัดฟักทอง กับ แกงจืดลูกกรอก ครับพี่ ผมฝืนยิ้มให้แม่ค้าและจ่ายเงินไป...
...ผมเริ่มลังเลว่าจะทำตัวเป็นนางเอกเอากับข้าวไปแขวนไว้ให้เขาที่หน้าห้องดีไหม? แต่คิดอีกทีไม่เอาดีกว่า...ไม่อยากให้เขารู้ว่าผมยังมาแถวนี้..อยากให้เขาตัดผมให้ขาด เพื่อภรรยาและลูกสาวของเขา...
...ผมเดินมามองที่ระเบียงห้องอีกครั้ง...ยังไม่มีวี่แววเจ้าของห้องเลย...เวลานี้ทุกทีเขาจะมายืนสูบบุหรี่ตรงนี้นี่นา หรือว่าเขาไม่สบาย?...ผมตัดสินใจเดินขึ้นบันไดอีกฝั่งหนึ่งเพื่อเลี่ยงไม่ให้คุณกันต์มาเจอโดยบังเอิญ...อืมมมม ที่หน้าห้องล๊อคกุญแจอยู่..แสดงว่ายังไม่กลับ...หรือกลับมาแล้วออกไปแล้วก็ไม่ทราบได้...
แก้ไขเมื่อ 21 ก.ย. 53 18:30:39
| จากคุณ |
:
นายแทน (icebeach) 
|
| เขียนเมื่อ |
:
21 ก.ย. 53 18:06:51
|
|
|
|
สวัสดีครับผู้อ่านทุกท่าน ตอนนี้ก็ต้องบอกว่าจะเป็นตอนสุดท้ายที่ผมจะเขียนแล้วนะครับ ที่เขียนมาทั้งหมดตั้งแต่ตอนที่ 1 จนตอนที่ 19 นี้ เป็นการเขียนมาจากประสบการณ์จริงของผมเอง แต่อาจจะมีการดัดแปลงชื่อตัวละครและคำพูดบางคำให้เหมาะสมนะครับ เจตนาที่เขียนเรื่องจริงเรื่องนี้ขึ้นมาก็แค่ต้องการที่จะเป็นการ share ประสบการณ์ให้คนที่เป็นเกย์ ได้เห็นอีกมุมมองหนึ่งจากคนที่เป็น species เดียวกับคุณ...และเพื่อให้คนที่ไม่ได้เป็นเกย์ได้เห็นถึงโลกอีกโลกหนึ่งที่คนส่วนใหญ่ยากที่จะเข้าใจครับ 
จบแล้วว จบทั้งน้ำตา 
