.... "   ค่นแค้นตน !  " ....

ความแน่นอน คือความ ไม่แน่นอน
ภาษิตสอน เตือนใจ .. คำเฒ่าขาน
สรรพสิ่ง ผันแปร เปลี่ยนตามกาล
สายธารผ่าน แผ่นดินกว้าง สู่ทะเล

น้ำจดฟ้า ฟ้าจดน้ำ ไกลลิบลิบ
พายกระซิบ หวีดหวิว คลื่นหันเห
พายุแรง ต้นไม้ใหญ่ ไหวซวนเซ
วิหกเหิน ร่อนเร่ หลงทิศไป

เมฆลอยสูง อุ้มก้อน เหนือยอดเขา
ลมหนักเบา พัดลอยวน ผืนฟ้าใหญ่
ละอองน้ำ ต้องลมเย็น รวมเม็ดไอ
หยดหลั่งไหล สู่พื้นหล้า ละเลงดิน

ละล่องเลื่อน เลือนลาง กลางคืนมืด
ชีพจืดชืด พรางวังเวง ไห้ถวิล
พระพายพัด สะท้านผิว ร่วงโรยริน
หวีดเสียงยิน สำนึกซ้อน วิญญาณพราง

หมายสงบ ไร้สงบ .. นัยว้าวุ่น
หมายอบอุ่น ไร้อุ่นอก .. ขุ่นหมองหมาง
คืนราตรี ไร้แสงส่อง .. มืดหม่นทาง
รอฟ้าสาง ไร้สิ้นหวัง .. ค่นแค้นตน !

...... + เสียงรำพึง + ......