ความคิดเห็นที่ 1          เวลาในความรู้สึกของคนเรามันแตกต่างกันอย่างไม่อาจเทียบได้          ผมเข้าใจลึกซึ้งทีเดียวเมื่อต้องห่างไกล จากใครบางคน          ชิงช้ายังคงแกว่งไกวแม้ผมจะลุกจากแผ่นไม้นั้นนานหลายนาทีแล้ว เป็นเพราะร่างของเธอซึ่งเคลื่อนเข้ามาใกล้ขึ้นทุกทีจนผมไม่อาจนั่งติดที่ได้          “วันนี้จะไปเที่ยวไหนกันดี?”          “ผมมีงานต้องทำนะครับ”          “ทิ้งมันไว้สักวัน ต้นไม้ทั้งสวนมันคงไม่ถอนรากถอนโคนแล้ววิ่งหนีไปหรอก” เธอพูดอย่างขัดใจ “ยายบอกว่าบนเขามีลำธารสวยมากแถมยังมองเห็นภาพเมืองข้างล่างได้ด้วย ฉันอยากไปดู”          “สามสี่วันมานี้ คุณไม่คิดจะหยุดอยู่บ้านบ้างเหรอ?”          ปากของเธอเม้มเข้าหากัน “ฉัน ไม่อยากอยู่คนเดียว”          “ตกลงครับ” ผมรับปากทันที ไม่อยากเห็นใบหน้าสวยหวานนั้นดูเศร้าสร้อย เหมือนอย่างตอนที่เธอเผลอหรือเหม่อลอย “คุณอยากเตรียมอะไรไปกินไหม? เผื่อหิว”          “ฉันเตรียมแล้วล่ะ” ดวงตากลมโตกลับมาสดใสอีกครั้ง          ผมลอบถอนหายใจ “ครับ ถ้าอย่างนั้นก็ไปกันเลย ถ้าสายเดี๋ยวแดดจะร้อนเสียก่อน”          เคยมีคนถามผมว่า ระหว่างภาพวาด และภาพถ่าย ผมชอบสิ่งไหนมากกว่ากัน          แน่นอน สำหรับผม เส้นสายสีดำที่ลากไปมาอย่างบรรจงลงสู่กระดาษ ย่อมสะกดใจมากกว่าการกดนิ้วเพียงแค่ครั้งเดียว          เพียงเพื่อบันทึก ง่ายดาย          ผมได้แค่ตวัดดินสอในมือเป็นรูปร่าง ไม่สามารถลงรายละเอียดได้เกินกว่านั้น เพราะเธอไม่ยืนนิ่งเฉยนานพอ          “ทำอะไรน่ะ?”          “กินข้าว”          “เห็นอยู่ว่าวาดรูป”          “แล้วถามทำไมครับ?” ผมย้อน สนุกกับการได้เห็นเธอทำหน้ามุ่ย          “คุณอย่ามากวนประสาทฉันได้ไหม อากาศกำลังดีนะ”          “ผมขอโทษ”          “ฉันเกลียดคำนี้ที่สุด รู้หรือเปล่า?” เธอพูดจริงจัง “ขอโทษ ขอโทษ แล้วก็ขอโทษ พูดออกมาเหมือนมันเป็นสิ่งไร้ค่า อยากจะพูดเมื่อไหร่ก็ได้ เหมือนข้อแก้ตัวของคนไม่มีความรับผิดชอบ”          ผมอ้าปากค้าง เธอเดินกลับไปตรงจุดเดิมแล้วทรุดนั่งกับก้อนหินใหญ่ก่อนตะโกนบอก “วาดรูปฉันให้หน่อยละกัน เอาให้สวยนะ จะเก็บกลับบ้านไปใส่กรอบอวดคนอื่น”          “คุณยายจะกลับเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ สงสัยอยู่คุยกับเพื่อนถึงเย็นแน่เลย” เธอเดินลากขาลงจากรถ กระแทกประตูปิดแล้วเอ่ยต่อ “ไม่มีอะไรทำแล้ว ที่นี่มีแต่ป่าเขาลำเนาไพร ต้นหญ้า ต้นไม้ สายลม แสงแดด”          “จุดสำคัญไม่ได้อยู่ที่ ‘ไม่มีอะไรทำ’ หรอกครับ”          “งั้นอะไรล่ะคะ?”          “คุณไม่มีกะจิตกะใจจะทำมากกว่า”          “ไม่เถียงหรอก” เธอปิดปากหาว “ง่วงจัง เหนื่อยด้วย”          ผมเลิกคิ้วถามแม้จะเดาคำตอบออก “เมื่อคืน เห็นเข้านอนเร็ว หลับไม่อิ่มหรือครับ?”          “ ไม่เชิง ว่าแต่คุณจะทำงานต่อเลยหรือเปล่า?”          “ครับ” ผมตอบ “มันเป็นหน้าที่”          “ถามหน่อยเถอะ”          “ได้เสมอครับ คุณผู้หญิง”          เธอค้อนผมเล็กน้อยก่อนถามต่อ “ทำไมถึงเลือกจะอยู่ที่นี่? ทั้งที่เมื่อก่อน คุณมีตำแหน่งหน้าที่การงานที่ดี แต่กลับลาออกมาเป็นชาวสวน ไม่เห็นเข้าใจสักนิด”          ผมไม่ตอบ เดินหนีเข้าเล้าไก่โดยมีเธอตามมาข้างหลัง          เที่ยงคืนตรง          ไฟห้องนอนของเธอปิดลง เร็วกว่าเมื่อวานไปสิบสองนาที          ผมเคยเห็นหน้าผู้ชายคนนั้นอยู่หนหนึ่ง จำได้ว่ารับอาสาเป็นสารถีขับรถไปส่งคุณยายในตัวเมือง แล้วเจอกับเขาที่บ้านของเธอโดยบังเอิญ          ร่างสูง หน้าตาดี ยิ้มมีเสน่ห์ พูดจาสุภาพ ไพเราะ แม้จะติดสำอางตามประสาคนยุคใหม่ที่ให้ความสำคัญกับรูปลักษณ์ภายนอก แต่รวมกันแล้วก็ไม่น่าแปลกใจที่เธอจะหลงรักเขา          แล้วตอนนี้          ในใจผมมีคำถามมากมาย ความรู้สึกรักที่ใครต่อใครพร่ำบอกกันมันคืออะไร หากพึงใจในกันและกัน เราสามารถเรียกความรู้สึกที่เกิดขึ้นนั้นได้ว่า ‘รัก’ แล้วหรือ พวกเขาเคยถามใจตัวเองดูบ้างไหม          ว่า รัก หรือแค่ หลงใหล          รวมทั้งหญิงสาวคนเดียวที่ผมเฝ้าคิดถึงและห่วงใย ซึ่งตอนนี้กำลังเจ็บปวดกับคำว่า ‘รัก’ ของตัวเธอเอง          แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม ผม ยังคงอยู่ตรงนี้ รอคอยเธอ          อยู่ตรงนี้เสมอ * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *          ขอบคุณประโยคจับใจ จาก Bleach เทพมรณะ ตอนที่  7          “ถ้าหากว่าเราเป็นสายฝน แล้วจะสามารถเชื่อมโยงหัวใจของใครบางคน เหมือนกับที่เชื่อมต่อฟ้าและดิน ซึ่งไม่มีวันจะมาบรรจบกัน ได้หรือเปล่านะ?” * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *          Here to Stay เป็นเรื่องสั้นแนวทดลองค่ะ คือลองแต่งแบบนี้ดู          ยังไงช่วยติชมกันด้วยนะคะ :) แก้ไขเมื่อ 25 ก.ย. 53 16:40:21 จากคุณ : KnightiA เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 53 16:31:16

ความคิดเห็นที่ 2 สวัสดีค่ะ แอบเห็นใจผู้ชายที่รอผู้หญิงคนนี้อยู่  แล้วผู้หญิงที่กำลังเจ็บช้ำอยู่จะทราบไหมน้า...ว่า มีคนที่รอคอยที่จะมอบความปรารถนาดีอยู่ใกล้ๆ ชอบตรงนี้เช่นกันค่ะ “ถ้าหากว่าเราเป็นสายฝน แล้วจะสามารถเชื่อมโยงหัวใจของใคร บางคน เหมือนกับที่เชื่อมต่อฟ้าและดิน ซึ่งไม่มีวันจะมาบรรจบกัน ได้หรือเปล่า นะ?” จากคุณ : athena_b เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 53 18:07:54

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านสำนวนการเขียนแล้ว  ชอบมากๆค่ะ เป็นการทดลองเขียนที่เยี่ยมไปเลยค่ะ ท่าทางยังไม่น่าจะจบนะคะ   น่าจะต่ออีกสักหน่อยค่ะ สวัสดี น้องอธีน่าด้วยค่ะ จากคุณ : teansri เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 53 20:39:56

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณ คุณ athena_b และ teansri มากค่ะ ที่ช่วยติชมให้ ความจริงแต่งเรื่องนี้ เป็นทั้งเรื่องสั้น และ นิยาย เพียงแต่มันยังไม่จบ :) ความจริงทดลองเขียนก่อนค่ะ อาจมีรอบ remake :D ขอบคุณมากนะคะ จากคุณ : KnightiA เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 53 21:36:20

ความคิดเห็นที่ 5 เศร้าจัง รวบรวมความกล้าแล้วบอกเล้ย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 25 ก.ย. 53 22:45:41

ความคิดเห็นที่ 6 ได้บรรยากาศหม่นๆ เศร้าๆ ดีจังค่ะ แต่สงสัยอยู่นิดหนึ่งตรง point of view ของเรื่องน่ะค่ะ ส่วนแรกมองจากสายตาของ 'ฉัน' ส่วนที่ 2 (คือใน คห. 1) จากสายตาของ 'ผม' ในต้นฉบับมีส่วนเชื่อมต่อกันไหมคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 01:33:57

ความคิดเห็นที่ 7 คุณ Scottie = ขอบคุณค่ะ ตอบคุณ กุลธิดา >> ความจริง Point of Veiw ของดิฉันมันไม่ค่อยเชื่อมต่อกัน คือถนัดใช้ ผม หรือ ฉัน สลับกันไป มากกว่าแบบ ท้าวสหัสนัยน์ น่ะค่ะ :) ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่าน :D จากคุณ : KnightiA เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 01:59:22

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนแรกก็คิดว่าเป็นแบบ omniscient point of view (ท้าวสหัสนัยน์) เหมือนกันค่ะ แต่พอเห็นใช้ ฉัน กับ ผม ก็เลยว่าไม่ใช่ เพราะ omniscient point of view จะเป็นบุรุษที่ 3 น่ะค่ะ จะเป็น เขา เธอ หล่อน อะไรแบบนั้นมากกว่า คือสะท้อนความรู้สึกนึกคิดของบุรุษที่ 1 โดยผ่านบุคคลที่ 3 ใช้ ฉัน กับ ผม แบบนี้เป็น first person narrator ไม่ใช่ omniscient ตอนอ่านก็เลยมีความรู้สึกว่าการดำเนินเรื่องโดดข้ามอะไรบางอย่าง เหมือนเป็น 2 ส่วนมาเชื่อมต่อกัน แต่พอไม่มีตัวเชื่อมก็เลยถามถึงน่ะค่ะ แก้ไขเมื่อ 26 ก.ย. 53 03:15:42 จากคุณ : kdunagin เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 03:14:43

ความคิดเห็นที่ 9 ว้าว ... คุณ กุลธิดา เรียนมาทางด้านนี้หรือเปล่าคะ :) เพราะดิฉันเรียนเอกไทย ด้านวรรณกรรม (แต่ชอบอ่านมากกว่าเขียน) ยังไงขอบคุณอีกครั้งนะคะ ;D จากคุณ : KnightiA เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 03:39:49

ความคิดเห็นที่ 10 เรียนวรรณกรรมเหมือนกันค่ะ แต่เป็นวรรณกรรมอังกฤษกับอเมริกันน่ะค่ะ แหะๆ ถึงได้ใช้ omniscient กับ first person narrator เพราะภาษาไทยว่าอะไรก็ไม่ทราบค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 05:09:23