ความคิดเห็นที่ 1 อ่านยากมากๆ ช่วยจัดหน้าใหม่ได้มั๊ยคะ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 26 ก.ย. 53 22:12:38

ความคิดเห็นที่ 2   http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=650245 ตามไปอ่านได้อีกที่หนึ่งนะครับ ขอบคุณนะครับที่ช่วยมาอ่าน จัดหน้าใหม่ให้เรียบร้อยกว่าเดิมแล้วครับ “คนเรามักมีแบบของความรักที่ตนเองต้องการในความคิด เหมือนเวลาที่เราซื้อบ้านใหม่ เราก็วาดฝันไว้ว่าบ้านนั้นจะต้องเป็นอย่างไร หลายครั้งที่เราลืมไปว่าความรักนั้นใช้กับการซื้อบ้านไม่ได้ รักมักอยู่นอกกรอบมักไม่เป็นตามแผนที่วางไว้ ฉะนั้นจงร่างความรักไว้นอกกรอบ เพื่อให้อิสระมันเถิด” บรรยากาศงานต้อนรับนักศึกษาปีหนึ่งของมหาวิทยาลัยเอกชนแห่งหนึ่งในยามค่ำคืนช่างตื่นเต้นและน่าประทับใจ ทั่วมหาวิทยาลัยรายล้อมไปด้วยแสงไฟหลากสีในยามค่ำคืน มีวงดนตรีจากหลากหลายค่ายมาร่วมเล่นดนตรี มีกิจกรรมมากมายกระชับความสัมพันธ์ระหว่างรุ่นพี่และรุ่นน้อง และยิ่งไปกว่านั้นมีการประกวดดาวเดือนที่มีชื่อเสียงของมหาวิทยาลัยในปีนี้อีกด้วย…….. นภัสสรหญิงสาวปีหนึ่งหน้าตาสะอาดสะอ้าน ดวงตากลมโตแฝงไว้ซึ่งความหยิ่งทะนง ริมฝีปากเป็นสีชมพูอ่อน ผิวขาวเป็นประกาย รูปร่างได้สัดส่วน ผมสีดำสนิทยาวสลวยปล่อยไว้ระบ่า เจ้าหล่อนเป็นลูกสาวตระกูลขุนนางเก่าแก่มีคฤหาสน์หลังใหญ่อยู่ใจกลางกรุงเทพมหานคร เธอได้รับการเลี้ยงดูและอบรมสั่งสอนมาจากคุณแม่ของเธอคุณหญิงวิชุตา พิชยะกุลผู้ซึ่งมีฐานะมั่งคั่งที่สุดในละแวกนั้นและเป็นเจ้าของบริษัทเครื่องประดับที่ใหญ่ที่สุดในเอเชียอีกด้วย นภัสสรได้รับการส่งเสียให้ไปเรียนที่ประเทศอังกฤษตั้งแต่เล็ก เธอจึงพูดภาษาอังกฤษได้คล่องมากและฉลาดพร้อมทั้งมีไหวพริบดี แต่คุณหญิงวิชุตามักชอบให้เธออยู่ในกรอบ ไม่ค่อยให้ออกไปไหนข้างนอกและต้องอยู่ในกฏระเบียบตามที่เธอบัญญัติไว้เช่น ห้ามกลับบ้านหลังหนึ่งทุ่มตรง ห้ามดื่มเหล้าเบียร์ทุกชนิด ห้ามพูดจาไม่สุภาพ ห้ามสบตาชายหนุ่มแปลกหน้า ฯลฯ นอกจากนี้เธอยังได้รับการอบรมเรื่องมารยาทเป็นอย่างดีอีกด้วยจากคุณย่าของเธอ เธอชอบร้อยมาลัยและทำขนมไทยซึ่งผิดกับนิสัยคนจบนอก เพื่อนๆของเธอมักกล่าวว่านภัสสรยังเป็นคนอ่อนต่อโลกนักเนื่องจากมารดาของเธอมักไม่ค่อยให้ออกไปไหนและมักให้สิ่งที่ดีที่สุดแก่บุตรสาว เธอจึงไม่เคยรับรู้ถึงรสชาติของความผิดหวัง “ไม่ว่าจะเป็นดาวหรือเดือน แม่ก็หามาให้ลูกได้จ้ะ” หญิงสาวกำลังยืนอยู่ติดขอบเวทีซึ่งเบียดเสียดไปด้วยนักศึกษาทั้งจากมหาวิทยาลัยนี้และมหาวิทยาลัยอื่นอีกด้วย วันนี้นับเป็นวันแรกในรอบหลายๆปีที่เธอได้มีโอกาสออกมาเปิดหูเปิดตา เธอจึงรู้สึกสบายใจและตื่นเต้นมาก บรรยากาศโดยรอบนั้นอบอ้าวและมืดสลัว เธอรู้สึกฉงนกับพฤติกรรมของพวกนักศึกษาสาวบางคนที่เต้นอย่างไม่รู้จักอายกับนักศึกษาชาย “ช่างน่าละอายโดยแท้ อยู่แค่ปีหนึ่งพฤติกรรมยังถึงเพียงนี้” นภัสสรคิด งานดำเนินไปเรื่อยๆจนถึงจุดสำคัญของงานนี้…….. “และผู้ที่ได้เป็นดาวมหาวิทยาลัยประจำปีนี้ได้แก่” เสียงประกาศของพิธีกรพากันทำให้บรรดาผู้ที่มาร่วมงานพากันลุ้นจนตัวโก่ง “นางสาววรินทร์พร นิศารัตน์” เจ้าของชื่อที่ถูกเรียกก้าวออกมาข้างหน้าพร้อมยกมือไหว้ฝูงชนเบื้องหน้าด้วยความขอบคุณอย่างสุดซึ้ง “คนนี้ก็เวอร์ไป ทำอย่างกับได้เป็นนางงามจักรวาล” นภัสสรคิดพร้อมชำเลืองมองอย่างเอือมระอา “และผู้ที่ได้เป็นเดือนมหาวิทยาลัยประจำปีนี้ได้แก่” พวกสาวๆที่ยืนอยู่ตรงแถวหน้าพากันลุ้น “นายธัญวุฒิ ทิพยศักดิ์”พิธีกรผายมือให้กับบรรดาเด็กหนุ่มที่เข้าร่วมประกวด เหล่าสาวๆที่ยืนอยู่ตรงขอบเวทีพากันกรี๊ดกร๊าดด้วยความดีใจ เด็กหนุ่มที่ถูกเรียกก้าวออกมาข้างหน้า คนที่จะทำให้ชีวิตของเธอเปลี่ยนไปตลอดกาลในอนาคต เขายิ้มอย่างเป็นธรรมชาติให้กับฝูงชนที่พากันกรี๊ดสนั่นแล้วตบมือดีใจ เขายกมือไหว้พร้อมกล่าวขอบคุณ ครานั้นนภัสสรจึงได้พินิจมองใบหน้าของหนุ่มน้อยคนนั้นอย่างลืมตัว ลืมกฏเกณฑ์ที่คุณแม่ของเธอบัญญัติไว้เสียสนิท ชายผู้นี้ช่างงามไร้ที่ติ ดวงตาสีดำคู่นั้นมีประกายแห่งความเป็นเด็กฉายอยู่ จมูกโด่งเป็นสันที่เข้ากับใบหน้ารูปไข่ ปากเรียวเป็นรูปกระจับ ผมนั้นถูกตัดสั้นอย่างมีสไตล์ รูปร่างผอมบางแต่ทว่าแฝงไปด้วยความเข้มแข็งและจริงจังฉายอยู่บนใบหน้า หล่อนรู้สึกเหมือนลืมหายใจไปในทันใด หัวใจเต้นระทึกไม่ใช่ตามเสียงเพลงดังแสบแก้วหูที่เปิดในงานแต่ตามเสียงหัวใจของหล่อนเองต่างหาก ทันใดนั้นเองเขาก็จ้องมองมาจากเวทีลงมาที่เธอ นภัสสรก็จ้องมองเขากลับไปเช่นกัน หล่อนคิดว่าเขากำลังมองหาเรื่องหล่อน เธอก็เลยมองเขาด้วยหางตาแล้วเชิดหน้าไปทางอื่น ชายหนุ่มได้แต่มองอย่างงงๆบนเวทีแล้วพยายามกลั้นยิ้ม…………… เช้าวันรุ่งขึ้น “ลืมของไว้อีกแล้วหรอนี่” ชายหนุ่มร่างบางคิดในใจแล้วยิ้มพลางหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเพื่อนร่วมชั้น “คราวนี้ลืมนิตยสารแต่งบ้านซะด้วย”ชายหนุ่มพลิกหน้าหนังสือเล่มหนาไปมาเพื่อดูเล่นแล้วนั่งลงเรียนซะทีหลังจากที่อาจารย์มองเขาว่าจะยอมนั่งลงเมื่อไหร่จะได้เริ่มสอนสักที ธัญวุฒิเป็นนักศึกษาปีสุดท้ายของ คณะบริหารธุรกิจของมหาวิทยาลัยแห่งนี้ เขาเคยเป็นนักฟุตบอลของมหาวิทยาลัยตอนปีหนึ่ง แต่เลิกเล่นฟุตบอลเพราะแม่บอกจะได้หันมาให้เวลาให้กับการเรียนมากขึ้น เขาเคยเป็นมือกีตาร์ของวงดนตรีมหาวิทยาลัยด้วยแต่ก็เลิกเป็นไปด้วยเหตุผลเดียวกัน เขาเชื่อแม่เพราะเขาไม่ได้เป็นคนเรียนดีเท่าไหร่ เกรดสูงสุดที่เคยได้ตั้งแต่ปีหนึ่งคือบี และเทอมนี้เขาตั้งใจไว้ว่าจะทำเกรดเฉลี่ยให้สูงขึ้นเพื่ออนาคตของเขาและเพื่อแม่ที่เขารัก วิชาที่เขาเกลียดแสนเกลียดนั้นก็คือการเงินการธนาคาร วิชาที่นั่งเรียนอยู่ในขณะนี้ เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมชอบมีคนมาลืมของไว้บนเก้าอี้ที่เขานั่งเรียนเป็นประจำในวิชานี้ เขามั่นใจว่าต้องเป็นเธอคนเดิมแน่นอน เพราะที่นั่งส่วนใหญ่ในมหาวิทยาลัยนี้จะจับจองกันเป็นเจ้าของตั้งแต่วันแรกที่มาเรียน ฉะนั้นจึงเป็นไปได้น้อยมากที่จะเปลี่ยนที่นั่งหลังจากนั่งที่เดิมแล้วในวันแรก เธอเคยลืมของไว้ทั้งหมดสามรอบ ครั้งแรกเธอลืมถุงเสื้อผ้าไว้ใต้โต๊ะเขา ครั้งที่สองเธอลืมพวงมาลัยมะลิ ขันเงินและน้ำหอมยี่ห้อดังไว้ที่เดิม เขาคิดว่าเธอคงเอาไปไว้แม่ล่วงหน้าสองวัน เพราะวันนั้นไม่ใช่วันศุกร์ที่เด็กหอส่วนใหญ่จะกลับบ้านกัน และครั้งที่สามครั้งนี้เธอลืมหนังสือแต่งบ้านเล่มหนาไว้บนโต๊ะซึ่งมีคนทำน้ำหกไว้ “เธอต้องโทษเราแน่เลยว่าเราทำหนังสือเธอเปียก” ชายหนุ่มคิด และทุกครั้งธัญก็ไม่เคยนำของที่เธอลืมไปคืนเจ้าของเลย เพราะเขาคิดว่าหนึ่งถ้าเขาถือไปอาจมีคนคิดว่าเขาจะเอาไปเป็นของตัวเอง สองมันไม่ใช่ธรรมเนียมของเด็กที่นี่ที่จะนำของไปส่งคืนให้ยาม และสามเขาคิดว่าเจ้าของคงตามมาเก็บเองเมื่อนึกขึ้นได้ การลงทะเบียนที่นี่มักจะยุ่งยากและมีปัญหาเสมอ เพราะที่นั่งเรียนนั้นมักไม่เพียงพอต่อความต้องการของนักศึกษา และบางครั้งเขาเองก็ไม่สามารถจัดตารางให้มีวันหยุดได้ เขาจึงต้องมาเรียนทุกวันจันทร์ถึงศุกร์ “คุณธัญวุฒิ บอกผมมาสิว่าราคาของหุ้นมีความสัมพันธ์กับการออมทรัพย์อย่างไร” อาจารย์ผู้สอนหยุดบรรยายแล้วจ้องหน้ามาที่อดีตมือกีตาร์……………… ชายหนุ่มยิ้มแล้วมองอาจารย์ แต่ทว่าใบหน้าหล่อเหลาที่ทำสาวๆรุ่นเดียวกันกับเขาใจละลายมานักต่อนักแล้วไม่สามารถทำให้รอยยิ้มและดวงตาที่แข็งกร้าวของอาจารย์หายไปเลย อาจารย์ยังคงจ้องมาที่เขาอย่างเอาเป็นเอาตาย เขาจะตอบได้อย่างไรหละในเมื่อระหว่างที่อาจารย์กำลังสอนเขามัวแต่กดโทรศัพท์แชทคุยกันกับเพื่อน “ไม่เคยฟังอะไรเลยในระหว่างที่ผมสอน วันนี้ผมจะไม่เช็คชื่อคุณ และตัดคะแนนการ มีส่วนร่วมให้ห้องเรียนห้าคะแนน!” อาจารย์กล่าวเสียงดังแล้วกลับไปสอนต่อในทันที ธัญหน้าซีด นี่ถ้าเขาโดนตัดคะแนนอย่างนี้แล้วคะแนนทั้งหมดของเขาก็จะติดลบ เพราะเขาเคยโดนหักมาแล้วจนเหลือศูนย์ แล้วความหวังที่ว่าเกรดเฉลี่ยของเขาจะสูงขึ้นก็ริบหรี่ลงจากแสงตะวันสู่แสงหิ่งห้อย อาจารย์นั้นก็ไม่ยุติธรรมเลยผู้หญิงคนสวยหลังห้องเธอมัวแต่คุยโทรศัพท์แล้วยังนั่งเสียบหูฟังฟังเพลงในห้องอีกแต่อาจารย์กลับไม่ว่าอะไรเลย อาจารย์ที่นี่เป็นอย่างนี้แหละ อาจารย์ผู้ชายมักจะปลื้มนักศึกษาหญิงส่วนอาจารย์ผู้หญิงมักจะปลื้มนักศึกษาชาย พอเลิกเรียนเสร็จชายหนุ่มก็รีบเดินออกจากห้องเรียนด้วยความโมโห……………………. “แล้วเจอกันใหม่ครั้งหน้าครับนักศึกษา อย่าลืมส่งการบ้านไว้บนโต๊ะนะครับ” พออาจารย์พูดจบ นภัสสรก็รีบเดินออกจากห้องแล้วมุ่งตรงไปยังห้องก่อนหน้าที่เธอเรียน เธอลืมของอีกแล้วคราวนี้ “ไม่ได้ดังใจไปซะทุกอย่าง” หญิงสาวบ่นด้วยความหงุดหงิด นับเป็นรอบที่สามถ้าเธอจำไม่ผิดที่เธอมักจะลืมของไว้บนเก้าอี้เดิม ในนั้นมีของสำคัญที่เธอต้องนำไปทำโครงงานชิ้นสุดท้ายด้วยสิ หญิงสาวรีบจ้ำอ้าวเข้าไปยังห้องที่มืดทึบเนื่องจากไฟและคอมพิวเตอร์ได้ปิดลงแล้ว เธอกลับไปตรงที่ที่เธอนั่งเรียนเป็นประจำแล้วยิ้มขึ้นได้ในทันทีพร้อมรู้สึกโล่งอกเหมือนยกภูเขาออกจากอกเมื่อพบหนังสือแต่งบ้านเล่มหนาเล่มเดิมวางอยู่บนโต๊ะ แต่แล้วก็ต้องหุบยิ้มลงเมื่อพบว่าหนังสือได้วางทับลงบนน้ำที่หกอยู่ หญิงสาวร้องกรี๊ดอย่างโมโหแล้วพลิกดูหน้าต่างๆอย่างเสียดาย หน้ากระดาษเปียกชื้นเพียงแค่แตะเบาๆก็แทบจะขาดอยู่แล้ว เธอคว้าหนังสือได้แล้วก็วิ่งลงบันไดที่ไร้ผู้คนพลางคิดเรื่อยเปื่อยไปถึงคำพูดของแม่หมอเมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา เล่ากันว่าเมื่อตอนที่ท่านเกิดมีพายุฝนพัดกระหน่ำไปทั่วทั้งหมูบ้าน แม่ของแม่หมอจึงต้องไปคลอดท่านที่กระท่อมนอกชานเมือง เมื่อท่านลืมตาดูโลก ท้องฟ้าก็พลันสว่างโดยพลันแล้วอากาศก็เริ่มแจ่มใส แม่ของท่านยังบอกอีกว่าตอนที่แม่หมอเกิดท่านมองเห็นเงาเรือนลางของพญาหงส์สีทองกระพือปีกมหึมาไปมารอบๆศีรษะของแม่หมอ ตอนแรกแม่ของแม่หมอรู้สึกตกใจมาก ท่านจึงพนมมือไหว้พญาหงส์ พอท่านลืมตาขึ้นเงาของพญาหงส์นั้นก็หายไปทันที แม่จึงตั้งชื่อให้ลูกของท่านที่เกิดมาว่า “สกุณา” ซึ่งแปลว่านก กล่าวกันว่าแม่หมอเป็นหมอดูชราที่มีชื่อเสียงเมื่อตอนสาวๆ ท่านชำนาญในเรื่องตาทิพย์และการสะเดาะเคราะห์ ท่านสามารถมองเห็นอดีต อนาคตของใครคนใดก็ได้และมักจะแม่นอีกด้วย นภัสสรเป็นคนที่เชื่อเรื่องโชคชะตาดังนั้นเธอจึงมาดูดวงกับแม่หมอเป็นประจำ ครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่นภัสสรตัดสินใจถามเรื่องความรัก ครั้งก่อนถ้าไม่ถามเรื่องการเรียนก็มักจะถามเรื่องสุขภาพของเธอ แต่เพราะครั้งนี้ทัศนาเพื่อนสาวของเธอยุยงให้เธอมาตรวจเรื่องความรักซะบ้าง เผื่อใกล้จะมีคู่กันกับเขาสักที เธอจึงได้เข้าไปถาม แม่หมอบอกให้เธอยื่นมือมา จากนั้นหญิงชราก็จับมือนางแล้วหลับตาพลางท่องมนต์ด้วยภาษาที่สาวรุ่นหลานทั้งสองไม่เข้าใจ สักพักนึงท่านก็ลืมตาขึ้นแล้วปล่อยมือนภัสสร ทำเอาสองสาวนั้นสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ “เป็นไงคะ แม่หมอ ดวงเรื่องความรักของยัยภัส” ทัศนาถามด้วยความร้อนใจ นภัสสรอาจจะมองว่าหล่อนเป็นห่วงแต่ที่จริงแล้วทัศนานั้นเมื่อยขาจากการนั่งพับเพียบนานๆแล้วอยากลุกไปไกลๆสักที “คู่ของหนูภัสคือชายหนุ่มคนที่สบตากันกับหนูในคืนจันทร์เพ็ญ ผิวกายของเขาเนียนละเอียดยิ่งกว่าเม็ดทรายและขาวสะอาดยิ่งกว่าจันทรา ดวงตาคมกริบราวกับศาตราหมายฟาดฟันใจให้ผู้ที่สบตาให้ละลายหายไป รอยยิ้มชวนฝันนั้นทำเอาสตรีเพศหลงใหลไปแล้วนักต่อนัก คนนี้แลเหมาะกับหลานย่าเป็นยิ่งนัก”นภัสสรคิดว่าแม่หมอพูดจาเหมือนพวกเพ้อเจ้อ เจ้าบทเจ้ากลอน แต่พอเธอนึกถึงรูปพรรณสัณฐานที่แม่หมอเล่ามาประกอบกับชายหนุ่มที่เธอได้สบตาด้วย ซึ่งก็มีเพียงคนเดียวเท่านั้นเอง เธอก็รู้สึกตกใจพร้อมกับดีใจอยู่ลึกๆไปพร้อมกันที่ความรู้สึกของเธอนั้นตรงกับคำทำนาย “นายธัญพืชนี่หรอคะ แม่หมอที่จะมาเป็นคู่ของหนู” นภัสสรถาม เธอพอจะได้ยินกิตติศัพท์ของเขามาบ้าง เขาเป็นถึงเดือนมหาวิทยาลัย แน่นอนว่าเรื่องของเขาจะต้องดังไปในหมู่นักศึกษาสาว อ้อแล้วก็เพราะเธอก็ติดตามข่าวของเขาอยู่เนืองๆเนื่องจากเธอสนใจเขา “ใช่แล้วลูก ตามดวงนั้นสมพงศ์อย่างกับกิ่งทองใบหยกเชียว ถ้าได้อยู่กินกันแล้วจะรักกันไปจนแก่เฒ่าเลยลูก” แม่หมอผู้ทำนายดวงชะตาให้นภัสสรกล่าวแล้วยิ้มอย่างสบายใจ “หึ น่าขันสิ้นดี หนูกับเขาต่างกันราวฟ้ากับเหว เขานะเสเพล ไม่เอาถ่าน วันๆนะดีแต่แต่งตัวแต่เที่ยวกับเพื่อน ไม่เป็นสุภาพบุรุษ ส่วนหนูนะเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ การเรียนก็เป็นที่หนึ่งตลอด” หญิงสาวสาธยาความในใจที่ดูเหมือนว่าจะหลงตัวเองออกมาสะยาว จนทำให้หญิงชราส่ายหน้าอย่างเอือมระอาแล้วกล่าวว่า “อนาคตไม่มีใครรู้หรอกลูก ต่อให้อยู่ไกลกันจนสุดฟ้าก็มารักกันได้ก็มีแล้ว นี่อยู่มหาวิทยาลัยเดียวกันอย่างนี้โอกาสก็สูงขึ้นด้วย อีกอย่างหนูไม่ชอบคนอย่างพ่อธัญหรอกหรอลูก รูปร่างหน้าตาสกุลรุณชาติก็ดี ฐานะก็ร่ำรวย ย่าไม่เห็นว่าพ่อธัญเขาจะมีข้อเสียตรงไหนเลย ผู้หญิงทั่วทั้งหมู่บ้านคอยมาแอบเหล่มองเขาเป็นประจำ มาแกล้งเดินชนบ้าง แกล้งคุยบ้าง แต่ย่าก็ไม่เห็นเขารักใครเลยนะหนูภัส”หญิงสาวพูดได้เป็นฉากๆจากตาทิพย์ ความสามารถพิเศษที่เธอได้รับตั้งตาเกิด หญิงสาวที่นั่งพับเพียบอยู่กลอกตาไปมา ในใจจริงเธอก็แอบชอบนายธัญวุฒินั่นอยู่เหมือนกัน แต่เธอก็คิดว่ามันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ เสปคของเธอนะต้องสุภาพ เรียนดี มีน้ำใจซึ่งนายธัญหารนั่นไม่มีคุณสมบัติพวกนั้นสักข้อ ไม่มีวันสะหรอกนภัสสร อย่าลืมว่าชีวิตเธอต้องอยู่ในกรอบ ต้องเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ที่เธอคิดไว้ ถ้าไม่ได้ดังที่หวังเธอไม่เอามันเด็ดขาด หยุดฝันลมๆแล้งๆแล้วกลับไปตั้งใจเรียนหนังสือเถิด เธอจะไม่มีวันเรียนแย่ลงเด็ดขาด ในขณะที่ใจของนภัสสรลอยไปนึกถึงเรื่องคำทำนาย โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น หน้าจอบอกให้รู้ว่าคนที่โทรเข้ามาคือเพื่อนสนิทของเธอ ทัศนา ทัศนาเป็นหญิงสาวรูปร่างดี เรียนอยู่ในคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ คณะเดียวปีเดียวกับเธอ ทั้งคู่รู้จักกันเมื่อวันรับน้อง ด้วยเพราะว่าเป็นน้องใหม่เข้ามายังไม่รู้จักใคร ทัศนาจึงผูกมิตรกับนภัสสรไว้ก่อน ทั้งสองเรียนวิชาเดียวกันทุกวิชาและไปกินข้าวด้วยกันเสมอ นภัสสรคิดว่าทัศนาเป็นคนนิสัยดี น่าคบ แต่ครั้งนี้เธอไม่ยอมรับสายทัศนา เธอคิดว่าทัศนาดูแปลกๆไป ไม่เหมือนเมื่อก่อน แต่ก่อนจะพูดกับเธอดีตลอด แต่เดี๋ยวนี้กลายเป็นถามคำตอบคำ เจอกันตามมหาวิทยาลัยก็แค่โบกมือทัก ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่หล่อนมักจะเข้ามาคุยทักทายกับเธอและชวนเธอไปเที่ยว เธอรู้สึกว่าเพื่อนของเธอเริ่มเห็นแก่ตัวมากขึ้น พอมีอะไรก็จะเข้ามาถามแต่พอไม่มีก็เห็นเราเป็นรูปปั้นไม่คุยไม่ทัก “ว่าไงจ้ะ แป้ง” เธอตัดสินใจกดรับสายในที่สุด “เสาร์นี้นะว่างไหม ช่วยมาติวสถิติให้เราหน่อยที่ร้านกาแฟเจ้าประจำ เออแล้วเรื่องรายงานนะฉันทำไม่เป็นหรอกนะ เธอทำกับคนในห้องเอาละกัน”เสียงปลายสายพูดอย่างอ้อนว้อนฟังดูเผินๆอาจจะน่าสงสารแต่หญิงสาวจับกระแสความไม่จริงใจไว้ได้ “ดีแต่จะมาเกาะกันหวังเอาคะแนน งานการก็ไม่ช่วย มาก็สายตลอด คนอะไรไม่เอาถ่านที่สุด” หญิงสาวคิดแล้วทำให้หงุดหงิด เธอเดินใจลอยไปเรื่อยๆจนขาก้าวข้ามขั้นบันไดไป ขาซ้ายไหลลื่มข้ามบันไดไปหลายขั้นจนในที่สุดเธอก็มานั่งกองกับพื้น “โอ้ย” นภัสสรร้องครวญครางแล้วค่อยๆลุกขึ้นยืนด้วยความยากลำบาก “ไหวไหมคุณ มาให้ผมช่วย” เสียงนุ่มทุ้มเสนอตัวเข้าช่วย หญิงสาวเงยหน้ามองเจ้าของเสียงแล้วพบว่าเป็นคนที่เธอเพิ่งคิดถึงเมื่อกี้นี้ “ฉันไม่เป็นไรแล้ว แค่หกล้มนิดหน่อย” หล่อนตอบเสียงแข็งพร้อมกับเชิดหน้า ลุกสาวคุณหญิงวิชุตาต้องเชิดไว้ก่อน ดูดีไว้ก่อน จะมาทำอ่อนแอให้เขาเห็นไม่ได้ ยิ่งซ่อนความในใจว่าเราแอบชอบเขาไว้เท่าไหรยิ่งดี ถ้าเราเป็นฝ่ายเข้าหาเขาก่อนมันจะดูไม่งาม นภัสสรนั่งนึกถึงคำสอนของคุณแม่ที่มาเป็นข้อๆ ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอ ผู้หญิงคนนี้ท่าทางจะวางมาดไว้ตลอดเวลา ไม่ว่าจะอยู่กับใคร ที่ไหนเมื่อไหร่ เธอต้องดูดีไว้ก่อนไม่เสียฟอร์ม “ดีแล้วคุณ งั้นผมกลับบ้านก่อนนะ ดูแลตัวเองดีๆหละ” ธัญวุฒิโบกมือลาหญิงสาวที่กำลังหน้าบึ้งอยู่ ขณะนั้นเองเขาก็สังเกตเห็นหนังสือแต่งบ้านเล่มหนาที่นภัสสรถืออยู่…. “คุณเองหรอที่ลืมหนังสือไว้บนโต๊ะผม” ชายหนุ่มถามอย่างงง ด้วยไม่คิดว่าสาวขี้ลืมคนนั้นจะเป็นหญิงสาวแสนสวยตรงหน้า “ก็ใช่นะสิ อย่าบอกนะว่านายเป็นคนที่นั่งโต๊ะตัวนั้น” นภัสสรจ้องชายหนุ่มตรงหน้าตาขวาง “เอ่อ ใช่ ฮ่าฮ่า” ชายหนุ่มตอบอย่างอารมณ์ดีหวังทำให้ทุกอย่างดีขึ้น “น่าเกลียดที่สุด นายทำน้ำหกใส่หนังสือฉัน แล้วยังไม่รุ้จักนำไปคืนที่ศูนย์รับฝากของหายอีก ขอโทษก็ไม่มีสักคำ” นายนี่มันเป็นคนยังไงนะ”เธอตวาดใส่เขาด้วยความโมโห “แล้วมันแปลกตรงไหนละคุณ ผมก็ไม่เคยเห็นคนในมหาลัยนี้เขาจะส่งของหายคืนเจ้าของเลย แค่ไม่หยิบไปทิ้งก็บุญแล้ว” “ก็นายจะเป็นคนมีน้ำใจหน่อยไม่ได้หรือไง คนอื่นเขาใจแคบแล้วใจนายก็ต้องแคบตามไปด้วยหรอ” หญิงสาวกล่าวอย่างตัดพ้อแล้วรีบวิ่งจากไป นี่นะหรือเดือนมหาวิทยาลัยผู้ที่เธอเคยแอบปลื้ม ช่างไม่เป็นสุภาพบุรุษ เห็นแก่ตัวที่สุด…….. เช้าวันรุ่งขึ้นนภัสสรเดินทางมามหาวิทยาลัยแต่เช้าตรู่เพื่อมาขอพบอาจารย์ที่สอนวิชาการตลาด เธอตั้งใจจะมาขอดูคะแนนรวมทั้งหมดในเทอมก่อน เนื่องจากเธอได้เกรดซีบวกซึ่งถือว่าแย่มากในความคิดของเด็กเรียนเก่งอย่างเธอ เธอว่าอาจารย์ต้องไม่ชอบหน้าเธอแน่เลย เพราะครั้งหนึ่งเธอเคยหันไปคุยกับเพื่อนในระหว่างที่อาจารย์หยุดสอน แต่อาจารย์กลับชี้หน้าเธอแล้วเรียกเธอให้ไปนั่งข้างหน้าตรงหน้าเธอพอดี พอเธอหย่อนตัวลงบนเก้าอี้ อาจารย์มองเธอด้วยหางตาอย่างเหยีดหยามแล้วกลับไปสอนต่อหน้าตาเฉย พอถึงเวลาพักเบรกเธอก็เดินกลับไปนั่งที่เดิมตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้ววันนี้เธอตัดสินใจมายืนรออาจารย์เอมิกาหรืออาจารย์ชะเอม อาจารย์ลูกครึ่งไทย-มาเลเซีย ผู้ซึ่งเป็นที่ร่ำลือกันในบรรดานักศึกษามหาวิทยาลัยว่า “โหดที่สุดในแผนกการตลาดเลยภัส พี่ว่าอย่าไปลงเลย ถ้าลงไม่ได้จริงๆไปลงกับคนอื่นเทอมหน้าดีกว่า” รุ่นพี่เธอเคยบอกตอนที่เธอถามว่าอาจารย์เอมิกาดีไหม “ชอบด่าเด็กมากเลยค่ะพี่ภัส วันนั้นเพื่อนหนูลืมหนังสือมา ด่าจนเพื่อนหนูไปเกิดเลยคะ” รุ่นน้องที่เคยเรียนกับอาจารย์ชะเอมเล่าให้ฟังตอนสนทนากันที่โต๊ะชมรม “เจ้าอารมณ์แบบไร้เหตุผล วันนั้นนะหน้าต่าง Antivirus มันเด้งขึ้นมาหลายรอบ อาจารย์แกหงุดหงิดมากจนกดเมาส์คลิกรัวเหมือนคนบ้าเลยละ”เพื่อนคนหนึ่งของเธอเล่าให้ฟังตอนกำลังกินข้าว “และกดคะแนนเป็นที่สุด ขนาดพี่ได้มิดเทอมเกือบเต็มเลยนะ ไม่เคยขาดด้วย พี่ยังได้บีลบเลยภัส พวกเด็กผู้ชายที่หน้าตาดีๆในห้องนะเรียนก็ไม่เรียน มาก็สายดันได้บี บีบวกกันเกือบหมดเลย อาจารย์แกจะชอบพวกนักศึกษาหล่อๆ”เพื่อนสาวของเธอพูดเล่าอย่างออกรส เพราะฉะนั้นเวลาลงทะเบียนเราจึงมักจะเห็นที่นั่งเรียนของอาจารย์คนนี้เหลืออยู่เสมอ ในขณะที่ที่นั่งของอาจารย์คนอื่นเต็มหมดแล้ว ถึงแม้ว่าบางเทอมจะมีการสับเปลี่ยนอาจารย์กันในวันเปิดเทอม เด็กๆก็ทนไม่ไหวจนยอมตัดใจจ่ายค่าเปลี่ยนห้องเรียนแพงๆเพื่อจะไปเรียนกับอาจารย์คนอื่น นภัสสรคิดเรื่อยเปื่อยไปเรื่อยขณะยืนรออยู่หน้าออฟฟิศ เธอควรจะมาพบอาจารย์ชะเอมไหมนะ แล้วเธอจะโดนอะไรบ้างเนี่ย ลิฟท์ร้องดังตึ้งแล้วเปิดออก เธอรู้สึกว่าตัวเองสัมผัสได้ถึงกระแสอำมหิตออกมาจากลิฟท์ตัวนั้น “อาจารย์คะ หนูมาพบอาจารย์ค่ะ” นภัสสรปั้นยิ้มให้อาจารย์ที่เดินออกมาจากลิฟท์หน้าตาไม่เป็นมิตร “เรื่องอะไร” อาจารย์ชะเอมตอบเสียงแข็งพร้อมทั้งมองหล่อนหัวจรดเท้า “หนูอยากมาขอดูเกรดอาจารย์คะ หนูได้ซีบวก หนูมั่นใจว่าต้องได้มากกว่านี้ ตอนสอบกลางภาคหนูได้ตั้งสิบหกเต็มยี่สิบ”หญิงสาวบอกอาจารย์ถึงความจำเป็น อาจารย์ชะเอมเดินไปเปิดคอมพิวเตอร์บนโต๊ะที่ของแต่ละอย่างวางไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยและแลดูสะอาดตาบ่งบอกถึงความเป็นระเบียบของเจ้าของโต๊ะได้เป็นอย่างดี “คะแนนเก็บในห้องเธอได้ 6 เต็มสิบซึ่งต่ำกว่ามาตรฐานมาก ดูเด็กคนอื่นสิได้เจ็ดได้แปดกัน”อาจารย์พูดเสียงดูถูก “แต่หนูส่งหมดทุกชิ้น ยกเว้นชิ้นสุดท้ายนี่คะ ข้อสอบหนุก็ทำหมดทุกข้อ”นภัสสรแย้ง “มันไม่ได้อยู่ที่ว่าเธอทำได้สักกี่ข้อ แต่มันอยู่ที่ว่าถูกไปกี่ข้อ!!!” อาจารย์ตวาดเสียงดังลั่น ออฟฟิศ จนอาจารย์ที่นั่งจิบกาแฟอยู่ที่โต๊ะข้างๆหันมามองเหมือนกลัวการเกิดอาฟเตอร์ชอค “งั้นหนูขอดูข้อสอบได้ไหมคะ”เธอกล่าวอย่างมั่นอกมั่นใจ “มาพบฉันอีกทีวันพุธ แล้วไม่ต้องมารอฉันที่ออฟฟิส ไปรอฉันที่ห้องเรียน” เอมิกาตะคอกอย่างรำคาญ เมื่อเช้าวันพุธมาถึง…………….. นภัสสรมารออาจารย์เอมิกาที่หน้าห้องเรียนที่อาจารย์สอนอยู่ มีนักเรียนเรียนอยู่ไม่ถึงสิบคน “หนูมารออาจารย์คะ” “ตามฉันไปที่ออฟฟิศ”ใบหน้าของเธอปราศจากรอยยิ้มเหมือนโกรธใครมาชั่วกัลป์ชั่วกัน เอมิกายื่นข้อสอบให้ลูกศิษย์ดูแล้วเดินออกไปกินกาแฟ นภัสสรรับไปพิจารณาอย่างละเอียดแล้วนั่งลงบนโซฟาสีแดงหรู เธอเปิดดูข้อสอบซ้ำไปซ้ำมาหลายๆรอบ นั่งอ่านลายมือที่เขียนด้วยปากกาแดงและเครื่องหมายกากบาทขนาดใหญ่ นั่งกดเครื่องคิดเลขบวกคะแนนที่เธอได้ซึ่งต่ำกว่าที่เธอคิดไว้มาก เธอสงสัยในคำตอบที่ถูกของคำถามข้อหนึ่งจึงตัดสินใจถามอาจารย์ “ข้อนี้ตอบว่าอะไรคะ”นภัสสรชี้คำถามให้อาจารย์ดู “คำตอบคือ Corporate”อาจารย์ชะเอมรับไปดูสักพักแล้วบอกตาขวางเสียงเย็นชา “งั้นที่หนูเขียนมันคืออะไร” “เธอคิดหรอว่าฉันจะรู้ว่ามันคืออะไร เราไม่เคยมี conceptual ไปเปิดหนังสือไป!!!”อาจารย์ตะคอกแล้วจ้องหน้าตาเขียว “อาจารย์คะหนูอยากดูคะแนนเก็บได้ไหมคะ”หญิงสาวกล่าวเสียงสั่นเทา น้ำตาใกล้จะไหลเป็นปริ่มๆ “ถ้าฉันเอามาให้เธอดูแล้วคะแนนมันตรงตามที่เธอได้จริง เธอต้องรับผิดชอบด้วย”อาจารย์ชี้หน้านภัสสรแล้วจ้องตาขวาง นภัสสรยืนอึ้งน้ำตาคลอ อาจารย์ชะเอมทำเป็นไม่สนใจ “ก็หนูก็ทำตามที่อาจารย์บอกคะ ทำไมได้น้อยกว่าทุกคนเลยหละคะ” “มันไม่ได้หมายความว่าแค่ตัดแปะแล้วก็ส่ง ฉันตรวจละเอียดทุกบรรทัดว่าอันไหนถูกอันไหนผิด”อาจารย์ชะเอมพูดตะคอกเสียง “ถ้าโปร่งใสจริง ทำไมอาจารย์ไม่เอามาให้หนูดูละคะ” “ออกไปได้แล้วไป ฉันจะกินข้าวหัดเกรงใจกันบ้าง ตั้งแต่เช้ายังไม่ได้กินอะไรเลย” เอมิกาจ้องตาขวางแล้วมองอย่างเหยีดยหยาม “ก็หนูขาดไปครั้งเดียว ทำไมเกรดถึงตกมาอย่างนี้หละคะ”หญิงสาวกล่าวเสียงอ่อย “กรี๊ด !!! เดินตามฉันมา ” อาจารย์ชะเอมกรี๊ดดังลั่นแล้วร้องตะโกนขณะเดินไปรอบๆออฟฟิศ เธอลากตัวนภัสสรไปตามโต๊ะต่างๆของอาจารย์ในแผนกเดียวกันแล้วพูดจาประจาน “ในที่นี้มีใครสอนวิชาการตลาดบ้าง ฉันทนเด็กคนนี้ไม่ไหวแล้ว ใครก็ได้ช่วยมาตอบคำถามเด็กคนนี้ที” เธอกล่าวเสียงดัง หน้าตาแดงก่ำ ผมเผ้ายุ่งเหยิง อาจารย์แต่ละคนหยุดอยู่กับที่แล้วจ้องมองพวกเขาทั้งสอง ด้วยความอับอายและความเสียใจ นภัสสรจึงร้องไห้กลางออฟฟิศ เธอไม่สนใจสายตาของอาจารย์รอบข้างที่มายืนมุงดูเหตุการณ์ บ้างก็ยืนซุบซิบกัน บ้างก็เข้ามาเพื่อปลอบขวัญ อาจารย์ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาปลอบและอาสาที่จะตอบคำถามให้ แต่นภัสสรไม่ฟังเสียงใดๆแล้วทั้งสิ้น ในใจนี้มีแต่ความผิดหวังและความเคียดแค้น “เนี่ยนะมาถามคะแนนเราเราก็ให้ดูแล้ว แล้วนี่ยังจะมาขอดูคะแนนเก็บอีก เราก็ไม่บอก ทำเหมือนไม่ไว้ใจเรา”อาจารย์ชะเอมพูดกับอาจารย์อีกคนแล้วมองนภัสสรอย่างนางอิจฉา “ทำไมหนูแค่มาถามเรื่องคะแนน ทำไมอาจารย์ต้องทำเหมือนหนูไปขโมยของคะ”นภัสสรกล่าวอย่างสะอึกสะอื้น “ฉันจะบอกอะไรให้นะ คำถามของเธอนะมันทุเรศมาก”อาจารย์ชะเอมเหล่มองอย่างนางอิจฉา “พอหนูมารอที่ออฟฟิศ อาจารย์ก็ให้ไปที่ห้องเรียน”นภัสสรแย้ง “แล้ว”อาจารย์ตอบอย่างกวนประสาท “พอหนูมาที่ห้องเรียน อาจารย์ก็ให้ไปที่ออฟฟิศ” “แล้ว” “แล้วพอหนูถามคำถาม อาจารย์ก็อาละวาด” .”แล้ว” นภัสสรยังคงนั่งสะอึกสะอื้นในขณะนี่อาจารย์ร้ายกาจได้เดินกระฟัดกระเฟียดกลับไปกินข้าวที่เธอบอกว่าหิวที่โต๊ะแล้ว ทันใดนั้นเอง “เกิดอะไรขึ้นอะ” ธัญวุฒิผลักประตูเข้ามา อันที่จริงเขาจะเดินไปส่งรายงานที่ห้องถัดไปแต่ได้ยินเสียงดังลั่นเหมือนคนทะเลาะกันจากห้องนี้จึงเดินเข้ามาดู “คุณร้องไห้ทำไม” ชายหนุ่มถามด้วยความเป็นห่วง อาจารย์ที่เฝ้าดูเหตุการณ์เล่าเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นให้ธัญวุฒิฟัง “ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน !!! ไม่มีใครเข้าใจฉันเลย มีแต่คนใจร้ายเห็นแก่ตัวกันหมด” หญิงสาวพูดอย่างสะอึกสะอื้น “คุณหยุดร้องไห้เถอะ ผมรู้สึกไม่ดีเลยเวลาที่เห็นคนร้องไห้”ธัญทำหน้าเสียใจแล้วยื่นผ้าเช็ดหน้าให้นภัสสร “ยังไงนายก็ช่วยฉันไม่ได้หรอก ฉันไม่ควรมาที่นี่เลย ฉันไม่ควรมาเลยจริงๆ” นภัสสรรับมาแล้วเช็ดน้ำตาที่ไหลรินตกโซฟา “มากับผม ผมจะพาคุณไปหาอาจารย์ใหญ่เอง” นภัสสรจึงค่อยๆลุกขึ้นยืนแล้วเดินตามอดีตนักฟุตบอลไปข้างนอก ทิ้งไว้เพียงเสียงซุบซิบของเหล่าอาจารย์ที่วิพากษ์วิจารณ์เรื่องทีเกิดขึ้นกันอย่างออกรส จากคุณ : แพทสรินทร์ เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 53 10:30:19 A:124.121.209.42 X: TicketID:268583

ความคิดเห็นที่ 3   หลังจากที่ฟังเรื่องราวที่เล่ามาอย่างไม่มีเบรกพร้อมทั้งบรรยายเป็นฉากๆของนักศึกษาสาวจบ ดร.เวธกา หญิงวัยกลางคนร่างบาง ดูภูมิฐานและมีอำนาจ ซึ่งเป็นหัวหน้าแผนกวิชาการตลาดถอดแว่นตาวางลงลอบถอนหายใจแล้วกล่าวว่า “เอาหละ ครูเชื่อว่าเรื่องทั้งหมดที่หนูเล่ามาเป็นเรื่องจริง ครูจะกล่าวตักเตือนอาจารย์เอมิกาก็แล้วกันนะ” “ไม่ได้คะ หนูต้องการให้อาจารย์มาขอโทษหนู” นภัสสรกล่าวเสียงแข็งกำมือขึ้น คราวนี้ดร.เวธกามองเธอแปลกๆ จะให้อาจารย์มาขอโทษ มีมหาวิทยาลัยไหนเขาทำกัน? “คุณจะทำอย่างนั้นได้ไง เขาเป็นอาจารย์ส่วนคุณเป็นลูกศิษย์” ธัญชี้แจ้งอย่างมีเหตุผล แต่ผู้เสียหายมีแต่อารมณ์โกรธจึงกล่าวว่า “แต่อาจารย์ก็ไม่มีสิทธิ์ด่าว่ามาทำร้ายร่างกายลูกศิษย์เหมือนกันนิคะ” เธอเถียงคอเป็นเอ็น ดร.เวธกามองหน้านภัสสรกับธัญวุฒิอย่างเห็นใจ เธอนั่งนิ่งสักพักพลางไตร่ตรองถึงเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยสีหน้าเครงเครียดในที่สุดเธอก็ทนไม่ไหวดับสายตากดดันของนภัสสรที่มองมาประหนึ่งว่าจะรอคำตอบไม่ไหวแล้ว ……………… “เอาเถอะ เดี๋ยวครูจะทำทัณฑ์บนอาจารย์ชะเอมก็แล้วกัน หนูจะได้สบายใจขึ้น”เธอกล่าวในที่สุด นภัสสรยิ้มขึ้นมาได้ แต่คราวนี้เป็นยิ้มอย่างสะใจ ทีนี้อาจารย์ชะเอมก็จะได้โดนทำทัณฑ์บน จะได้รู้สำนึกเสียบ้าง หล่อนอยากจะเห็นสีหน้าอาจารย์แกนักว่าจะเป็นยังไงพอรู้เรื่องนี้ จะเดินเชิดหน้าไปไหนมาไหนได้อย่างเดิมไหม เมื่อรู้ว่ามีจดหมายเวียนส่งถึงทุกแผนกในมหาวิทยาลัยเรื่องความประพฤติของแกเอง ยิ่งคิดยิ่งมีความสุข “กลับกันได้แล้วครับคุณ รบกวนอาจารย์มากพอแล้ว สวัสดีครับอาจารย์”ชายหนุ่มสีหน้าเครียด เขาไม่คิดว่าเรื่องมันจะจบลงแค่นี้หรอก อาจารย์เอมิกาเป็นคนยังไง ทั่วทั้งมหาวิทยาลัยเขารู้กัน ไม่มีใครไปหาหือกับแก นี่คงเป็นรายแรกและรายเดียวละมั้ง ถ้าเกิดอาจารย์คิดกลั่นแกล้งเธอขึ้นมาหละ แกล้งให้เกรดแย่ๆ หรือแกล้งดักทำร้าย โอ้ยเขาไม่อยากจะคิดเลยแต่จินตนาการมันพาไปเอง แต่แล้วทำไมเขาต้องมาคิดเป็นกังวลเรื่องเธอด้วยนะ เธอไม่ได้เป็นอะไรกับเขาซะหน่อย เพื่อนก็ไม่ใช่ “สวัสดีค่ะ” นภัสสรยกมือไว้อย่างเสียไม่ได้แล้วเดินออกจากห้องตามชายหนุ่มไปอย่างสบายอารมณ์ “ปล่อยให้นั่งรอตั้งนาน กว่าดร.เวทธาจะลงโทษอาจารย์ชะเอมได้ เสียเวลาไปตั้งนาน ดีนะเนี่ยที่ฉันไม่ได้จับเวลาไว้ ไม่งั้นคงได้คำนวณค่าเสียโอกาสตามหลักเศรษฐศาสตร์จุลภาคไปแล้ว”นภัสสรกล่าวพร้อมแกว่งมืออย่างสบายใจ หน้าสิ่วหน้าขวานอย่างนี้ เธอยังมีหน้ามาคิดถึงเรื่องเรียนอีก “คุณไม่น่าไปพูดอย่างนั้นกับดร เวธกาเลยครับ นี่คุณไม่รู้หรอว่าอาจารย์ชะเอมแกเป็นคนยังไง ตอนสมัยผมเรียนกับแก มีเด็กวิ่งไปเข้าห้องน้ำตอนแกสอน แกบอกว่าถ้าออกไปแล้วไม่ต้องเข้ามาอีกนะ” ธัญวุฒิกล่าว “ฉันไม่สนหรอกคุณ ถึงจะเป็นอาจารย์ฉัน แต่ก็ไม่มีสิทธิ์มาหมิ่นประมาทฉันถึงขนาดนี้ แค่นี้มันยังน้อยไป จริงๆฉันกะว่าจะแจ้งความด้วย หรือบางทีเรื่องของฉันกับอาจารย์ชะเอมอาจจะได้ไปออกรายการข่าวก็ได้” “คุณก็น่าจะมองอาจารย์แกในแง่ดีบ้าง อาจารย์เขาเป็นผู้ให้ความรู้คุณนะครับ”ชายหนุ่มพยายามดับไฟด้วยน้ำเย็น “เชอะ อาจารย์คนอื่นเขาก็ให้ความรู้ได้เหมือนกันแหละคะ แค่อาจารย์ชะเอมให้ความเจ็บแค้นเพิ่มมาก็แค่นั้นเอง มาก็สายปล่อยก็ช้า ห้องอื่นเขาปล่อยก่อนครึ่งชั่วโมงนี่ไม่มีอะปล่อยตรงเวลาเป๊ะเป๊ะ บางทีปล่อยเกินด้วย คะแนนก็กด พูดจาดูถูกเด็กๆเอง ฉันนะรับไม่ได้จริงๆกับอาจารย์แบบนี้”นภัสสรเบะปาก “ว่าแต่คุณชื่ออะไรครับ ผมยังไม่ได้รู้จักคุณเลย ผมชื่อธัญวุฒิหรือธัญ ปีสี่บริหารครับ” ธัญยิ้มให้กับหญิงสาวที่เดินอยู่ข้างๆ ได้โอกาสสำหรับเขาแล้วหละ ชวนคุยเรื่องเรื่อยเปื่อยมาเรื่อยๆแล้วค่อยวกถามชื่อ แหมแผนการนี้นี่ร้ายไม่เบานะ “นภัสสรค่ะ ปีสี่สถาปัตย์ เรียกสั้นๆว่านะก็ได้คะ” หญิงสาวยิ้มให้อย่างเป็นมิตร ผิดกับเมื่อกี่ที่จ้องสายตาพิฆาตกับอาจารย์ชะเอม “คุณเคยเป็นเดือนมหาวิทยาลัยรึเปล่าค่ะ ฉันเคยเห็นคุณขึ้นเวทีประกวนดาวเดือนมหาวิทยาลัยตอนปีหนึ่ง”หญิงสาวถามไปอย่างนั้นแหละ หน้าเด่นๆแบบนี้จะมีสักกี่คนเชียว “ใช่ครับ จริงๆผมไม่ได้ไปสมัครหรอกครับแต่เพื่อนผมมันดันสมัครให้ผม ผมก็เลยต้องจำใจขึ้นประกวด ไม่ได้เตรียมอะไรเลย พูดมาจากใจล้วนๆ”เขาเล่าแล้วขำไปด้วย หญิงสาวอมยิ้ม “บอกตรงๆนะคะตอนแรกฉันก็ไม่ชอบคุณหรอก เพราะคุณนะไม่ตั้งใจเรียน เอาแต่เที่ยว แล้วแถมตอนฉันลืมหนังสือคุณยังไม่เอาไปคืนอีก แล้วยังพูดไม่ดีกับฉันอีก” เธอบอกเขาตรงๆ “วันนั้นผมอารมณ์เสียไปหน่อยนะครับ อาจารย์ตัดคะแนนผมเพราะผมเล่นแชทในห้อง งั้นวันนี้ผมขออาสาเลี้ยงไอศครีมคุณได้ไหมครับ” “ก็ได้ค่ะ คุณน่าจะตั้งใจเรียนหน่อยนะคะ” หญิงสาวตอบกลับแล้วยิ้มอย่างเป็นมิตรพลางเตือนตามประสาเด็กเรียนโดยหารู้ไหมว่าคู่สนทนาไม่ได้อยากเป็นแค่มิตรเลย…………. พอทั้งสองกินไอศครีมที่ร้านเสร็จ ธัญวุฒิก็อาสาพานภัสสรไปส่งเพื่อไปการไถ่โทษ เธอตอบตกลงเพราะเหนื่อยกับการขึ้นรถตู้กลับบ้าน ระหว่างทางทั้งสองชวนคุยไปเรื่อยๆเกี่ยวกับของตนเอง “คุณเป็นลูกคนเดียวหรอครับ”ชายหนุ่มถามขึ้นมาเพื่อทำลายความเงียบลง “ค่ะ แม่ของฉันบอกว่าอยากได้คุณภาพแต่ไม่อยากได้ปริมาณ ท่านอยากปั้นลูกสาวเพียงคนเดียวที่ท่านเลี้ยงมากับมือให้เป็นประติมากรรมชั้นเลิศ ท่านบอกว่าประติมากรรมชิ้นนี้ต้องสมบูรณ์แบบ ต้องสวย ต้องรวย ต้องเก่ง ต้องนิสัยดี” หญิงสาวเล่าด้วยความภาคภูมิใจ ชายหนุ่มคิดว่าเรื่องที่อยากให้ลูกเก่งลูกดีนี่เป็นเรื่องปกติ แต่เรื่องที่เอาลูกไปเปรียบกับรูปปั้นนี่มันยังไงอยู่ “คุณคงสงสัยใช่ไหมคะ ว่าทำไมแม่ถึงเอาฉันไปเปรียบกับรูปปั้น เพราะแม่ชอบปั้นประติมากรรมมากคะ จริงๆงานนี้เป็นงานของผู้ชายนะคะ แต่แม่ก็ชอบทำมาก บ้านฉันนี่มีรูปปั้นเต็มไปหมด ทั้งจากดินเหนียว จากหินอ่อน จากหยกสวยๆทั้งนั้นเลยคะ เป็นรูปเจ้าแม่กวนอิมบ้าง พระพิฆเณศบ้าง เป็นรูปเลียนแบบประติมากรรมของไมเคิลแองเจโลก็มีนะคะ แม่ปั้นได้เหมือนทีเดียวคะ แม่บอกว่าอยากให้ตัวนะเองเป็นรูปปั้นชิ้นโบว์แดงของท่าน รูปปั้นที่ไม่มีที่ติและมีอันเดียวในโลก แม่บอกว่าฉันสวยเหมือนรูปปั้นนะคะ ฉันรู้คุณคิดเหมือนกัน ขอบคุณนะคะ แม่ฉันไม่เหมือนใครแบบนี้แหละคะ”ชายหนุ่มรู้สึกอึ้ง หญิงสาวมารู้ทันอีก แม่เธอนี่ก็แปลก ตัวเธอเองยิ่งแปลก เขาคิดไม่ตกว่าควรจะเข้าใกล้ผู้หญิงแบบนี้ดีหรือไม่ คิดแล้วก็น่าขัน ผู้หญิงแบบนี้คงป่วนเขาได้ทุกวัน “แล้วคุณพ่อของคุณหละครับ”เขาเปลี่ยนเรื่องบ้าง อยากลองรู้บ้างว่าแม่ของเธอจะมีสามีแบบไหน จะเป็นจิตกรหรือเปล่า “ตั้งแต่ฉันจำความได้ คุณพ่อแยกทางกับคุณแม่เมื่อตอนห้าขวบและท่านก็ไม่เคยกลับมาหาแม่กับฉันอีกเลย ฉันยังคงรักและคิดถึงท่านอยู่เสมอ ตอนนั้นเองที่ฉันได้รู้ว่าประติมากรรมชิ้นนี้มันมีตำหนิเสียแล้ว”หญิงสาวเล่าด้วยสีหน้าเรียบเฉยปกปิดไว้ซึ่งความรู้สึก ชายหนุ่มรู้สึกเศร้าตามไปด้วย หญิงสาวไร้เดียงสาไม่น่าจะต้องมากำพร้าพ่อตั้งแต่ยังเล็กเลย แม้ว่าเธอเองจะฉายแววร้ายไว้บ้างก็เถอะ นับเป็นเรื่องแย่ที่เดียวเพราะลูกสาวมักจะรักและสนิทกับพ่อมากกว่าแม่ เขาหวังว่าแม่ของเธอคงจะช่วยเติมเต็มส่วนที่หายไปของพ่อเธอได้ “แล้วครอบครัวคุณละค่ะ คุณเอาแต่ถามฉัน ฉันอยากรู้เรื่องของคุณบ้าง”นภัสสรเอื้อมมือไปสะกิดเขา ตอนนั้นหัวใจเขาเหมือนโดนไฟช๊อต “คุณพ่อกับคุณแม่ผมท่านเป็นเจ้าของโรงแรมครับ ผมก็เป็นลูกคนเดียวเหมือนคุณ ผมถูกส่งไปเรียนโรงเรียนประจำตั้งแต่เด็กๆ”ชายหนุ่มหวนรำลึกถึงความหลัง “คุณเคยมีความรักไหมคะ” คำถามนี้ทำให้คนที่กำลังขับรถสะดุ้งจนเกือบเสียสมาธิ “เคยครับ ตอนมปลายผมเคยคบกับรุ่นน้องมห้า จำได้ว่าช่วงนั้นมีความสุขมากครับ เราไปไหนด้วยกันตลอดเวลา แต่ตอนนี้ก็เลิกกันไปแล้วเพราะต่างคนต่างเดินตามฝันของตัวเอง ผมฝันที่จะเป็นนักธุรกิจสืบต่อโรงแรมของพ่อ ส่วนเขาก็อยากไปเรียนหมอที่อเมริกาครับ แต่มิตรภาพก็ยังคงอยู่ ผมก็ยังส่งอีเมล์หาเขาอยู่ตลอดครับ” ชายหนุ่มหมุนพวงมาลัยพร้อมเล่าอย่างอารมณ์ดี “แล้วสเปคของคุณเป็นแบบไหนหรอครับ”เขาลองยิงคำถามบ้าง “ฉันชอบผู้ชายอบอุ่น แสนดี ฉลาดแล้วก็มีน้ำใจคะ ต้องรวย เป็นสุภาพบุรุษถ้าเป็นอาจารย์ได้ยิ่งดี”หญิงสาวเพ้อไปเรื่อย ธัญวุฒินั่งอึ้ง คุณสมบัตินั้นไม่ตรงกับเขาสักข้อเดียว เขาไม่ใช่คนที่จะคอยปลอบคนอื่น เรียนก็ไม่เก่ง ฐานะทางบ้านก็ปานกลาง เขาเริ่มคิดว่าเขาไม่คู่ควรกับเธอ………… “เวลาฉันคุยกับคุณ ฉันรู้สึกสบายใจจังเลยคะ”นภัสสรเริ่มเผยความรู้สึก เธออยากบอกชายหนุ่มว่าเธอก็ชอบเขา ชอบมาตั้งแต่ปีหนึ่ง แต่ด้วยความเป็นลูกสาวของคุณหญิง เธอจึงไม่กล้าบอก คิดแล้วยิ่งเศร้า เธอจะรอวันที่เขาบอกรักเธอ หวังว่าเขาคงจะยอมรักผู้หญิงอย่างเธอ ผู้หญิงหยิ่งยโสเอาแต่ใจ ร้ายกับคนอื่น…… “เหมือนกันเลยครับ”เขาก็พูดความจริงเช่นกัน ที่เขาไม่ยอมคบใครเพราะเขาหาโอกาสที่จะได้ใกล้ชิดกับเธอ วันนั้นวันที่เขาและเธอสบตากันเป็นวันที่เขาไม่อาจลืม ในขณะที่เขากำลังลุ้นเรื่องผลประกาศ ภาพหญิงสาวท่าทางเอาแต่ใจยืนจ้องหน้าเขาอยู่หน้าเวที เธอช่างสวยสง่าและเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ เขาไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนจะช่างน่าหลงใหลเท่าเธอมาก่อน เธอเพียงคนเดียว…..นภัสสร “จะถึงแล้ว คุณส่งฉันแค่ตรงนี้ก็พอคะ”เสียงร้องให้เบรกของหญิงสาวปลุกชายหนุ่มขึ้นจากภวังค์ “แน่ใจนะครับว่าไม่ต้องให้ไปส่งถึงประตู”ชายหนุ่มหักพวงมาลัยแล้วแตะเบรก “คะ แถวนี้คุณแม่ฉันมีอิทธิพลที่สุด อย่าลืมอ่านหนังสือนะคะ จันทร์หน้าจะสอบแล้ว” หญิงสาวยิ้มพลางหัวเราะ เวลาเธอยิ้มโลกมันช่างดูสดใสจัง “แล้วเจอกันครับ”ชายหนุ่มทำวันทยาหัตถ์แล้วติดเครื่องรอจนหญิงสาวเดินพ้นประตูบ้านไป จากนั้นก็ค่อยๆขับออกไปอย่างช้าๆคิดถึงเรื่องวันนี้………. อาจารย์วัยกลางคนเดินก้าวเท้ายาวอย่างรีบร้อนและกระวนกระวายใจ เธออยู่ในชุดคลุมยาวสวยสีแดงจัดเข้ากับรองเท้าส้นสูงสีแดง แล้วยังทำผมสั้นสีแดงหยิกเป็นระลอกคลื่นอีกด้วย แม้ว่าอายุจะย่างเข้าเลขสามแล้วแต่เธอก็ยังดูอ่อนวัยไปด้วยเครื่องสำอางที่กลบริ้วรอยต่างๆได้อย่างมิดชิด วันนี้เอมิการู้สึกร้อนใจมาก เนื่องจากเพื่อนๆอาจารย์แผนกอื่นๆของเธอทั้ง บัญชี การจัดการ ฯลฯ ได้โทรมาเล่าว่าพวกเขาต่างได้รับจดหมายเวียนเรื่องพฤติกรรมไม่เหมาะสมของเธอ ในนั้นมีรายละเอียดเล่าว่าเธอได้ด่าและพูดจาดูหมิ่นพร้อมทังยังทำร้ายร่างกายเด็กที่ชื่อนภัสสรเนื่องจากเธอมาขอดูคะแนน เพื่อนของเธอยังเล่าต่ออีกว่าคนในแผนกเมาท์เรื่องนี้กันให้แซ็ด เล่าถึงอารมณ์เหวี่ยง การชอบใช้ความรุนแรง และอารมณ์ขี้โมโหของเธอ บ้างก็บอกว่าสมน้ำหน้าอยากให้เธอโดนมานานแล้ว ชอบมาเดินทำเป็นข่มอาจารย์คนอื่น ส่วนอีกกลุ่มก็บอกว่าเธอชอบเอาหน้าผู้อำนวยการดีแล้วหละที่โดนแบบนี้ จะได้ไม่กล้าไปเจอหน้าใคร ไม่มีใครเลยที่จะสงสารและเห็นใจเธอ เธออยากจะร้องไห้ออกมา ใครๆอาจจะคิดว่าเธอเป็นคนโผงผาง ไม่กลัวใครแต่จริงๆแล้วในใจเธออ่อนไหวยิ่งนัก โดนเรื่องหนักๆแบบนี้ก็ไม่ไหว ก็ยัยเด็กคนนี้มาจู้จี้จุกจิกจนทำให้เธอโมโหเอง เพื่อนเธอบอกว่าระดับขีดจำกัดของเธอนะต่ำมาก นิดนิดหน่อยๆก็เอาไปเป็นเรื่องเก็บมาคิด เธอเดินมาถึงแล้วหยุดอยู่ตรงหน้าห้องอาจารย์เวธกา ยืนนิ่งสักพัก….เธอคิดถูกแล้วที่เข้ามาถามให้รู้ถึงเหตุผลไปเลย แล้วเธอก็ก้าวเข้าไปโดยไม่ได้เคาะประตู…………….. “มีอะไรรึเอมิกา” อาจารย์เวธกาถอดแว่นตาลงแล้ววางข้างๆปากกาด้ามทองราคาแพงที่ซื้อข้าวกล่องให้เด็กผู้ยากไร้ได้สามร้อยกล่องเมื่อเห็นอาจารย์แผนกเดียวกันสีหน้ากลุ้มใจ “อาจารย์เวธกาทำทัณฑ์บนดิฉันได้อย่างไรคะ” เอมิกากำมัดแน่นพูดโผล่งออกมา เหงื่อไหลโทรมกายทั้งๆที่บรรยากาศในห้องนั้นเย็นเฉียบไปด้วยเครื่องปรับอากาศ “ก็ฉันคิดว่าการกระทำของเธอมันเกินเหตุไป ตั้งแต่เปิดแผนกนี้มายังไม่เคยมีเคสแบบนี้เกิดขึ้นเลย ถามจริงเถอะเธอชิงชังเด็กคนนี้อะไรนักหนา ถึงกับต้องพูดจาดูหมิ่นดูแคลนเขาขนาดนั้น เด็กใฝ่เรียนมารยาทดีขนาดนั้นแถมยังอัดเม็ดเงินเข้ามหาลัยเราตั้งไม่รู้เท่าไหร่ทุกๆปี นี่ถ้าแม่เขาไม่ให้เงินสนับสนุนโครงการของเราเธอจะว่ายังไง”เวธกายิ้มพราย “ดิฉันขอโทษค่ะ” อาจารย์เอมิกาลดเสียงลง รู้ตัวว่าเป็นฝ่ายเสียเปรียบเด็กเมื่อวานซีน เพราะมันมีเงินนะสิ ยัยดร.นี่ถึงเทิดทูนบูชาเอาอกเอาใจหวังจะเอาเงินเพื่อผลประโยชน์ “นี่แหละคือคำที่ฉันอยากได้ยินมากที่สุด เธอนะควรจะปรับปรุงตัวได้แล้ว ทำให้เด็กรักเด็กชอบมีกำลังใจที่อยากจะมาเรียนกับเธอ ไม่ใช่ทำให้เด็กรู้สึกว่าอยากให้เวลามันผ่านๆไปสักที อย่าไปโหดและเข้มงวดกับเด็กมาก พวกนั้นกำลังอยู่ในวัยรุ่นก็มักจะทำอะไรแผลงๆไปบ้าง เขาจวนจะเป็นผู้ใหญ่แล้ว บางคนยิ่งแล้วใหญ่อายุเกือบจะเท่าอาจารย์บางคน ฉะนั้นเธอไม่มีวันตีกรอบให้เด็กพวกนี้ได้หรอก ดูอย่างอาจารย์เพียงกานต์สิ ทุกเทอมไม่ว่าจะเปิดห้องสักกี่ห้อง เด็กก็แห่กันมาเรียนกับแกหมด ทั้งๆที่แกมาสอนทีหลังเธออีกนะเอมิกา ความรู้ประสบการณ์ก็สู้เธอไม่ได้ แต่เขาใช้อะไรมัดใจเด็กหละ ความรักความอ่อนโยน ยังไงหละ ไม่มีเด็กคนไหนหรอกชอบถูกด่า ถูกตะโกน ถูกดูถูก หรือแม่แต่กระทั่งถูปปรับให้ตก โดยเฉพาะจากอาจารย์คนที่เขารักและนับถือ ดูห้องเรียนของเธอสิสอนมาก็นานกว่า เด็กมาเรียนไม่ถึงยี่สิบคน ที่ลงก็คงเพราะจำใจอาจารย์คนอื่นเต็ม เอาเป็นว่าฉันขอก็แล้วกัน ไม่อย่างนั้นฉันคงต้องให้เธอเป็นพาร์ทไทม์ไปเพราะเปิดห้องเรียนเยอะเกินไปมันเปลืองงบ” เอมิกายืนฟังคำปรารภของผู้อาวุโสแล้วคิดเกลียดชังทั้งยัยเด็กคนนั้นและคนที่พูดด้วย หล่อนเดินออกไปแล้วปิดประตูปังโดยไม่ได้อำลาดร.เวธกา เธอคิดถึงวิธีที่จะแก้แค้นนภัสสรให้จงได้ “อยากมาเล่นกับฉันเองยัยนภัสสร แล้วแกจะได้รู้ว่าเอมิกาไม่เคยแพ้ใคร วันนี้ฉันโดนด่าแต่พรุ่งนี้แกต้องโดนมากกว่าฉันเป็นร้อยเท่า คอยดู” หล่อนพูดเสียงลอดตามไรฟัน ใบหน้าของอาจารย์เอมิกาตอนนี้ดูไม่ได้ หน้าแดงก่ำด้วยฤทธิ์โทสะ สายตาเย็นชาและดูร้ายกาจ ยืนตัวสั่นกำกระเป๋าถือสีแดงจนเส้นเลือดปูด แม่บ้านที่ถือไม้ถูพื้นพร้อมกับกระแป๋งเดินผ่านเธอไปจ้องมองหล่อนอย่างสงสัยว่ายัยนี้เป็นอะไร มายืนพูดคนเดียวแล้วทำหน้าเหมือนคนไม่เต็มเต็ง แถมมายืนตาขวางขวางทางเดินอีก เอมิกาที่กำลังโกรธอยู่จึงจ้องสวนกลับไปเช่นกัน แม่บ้านคนนั้นสะดุ้งด้วยความตกใจแล้วรีบวิ่งหนีไปในเงามืด จากคุณ : แพทสรินทร์ เขียนเมื่อ : 27 ก.ย. 53 10:36:19 A:124.121.209.42 X: TicketID:268583