ความคิดเห็นที่ 1 หน้าหนึ่ง                 ฉันชอบเขียนอารัมภบทให้มันยาวยืด เพื่อให้คุณเพลิดเพลินประดุจเปิดไตเติลภาพยนต์สั้น แต่กลับมีชื่อ ผู้แสดงนำชาย ผู้แสดงนำหญิง ตัวประกอบ ชาย ตัวประกอบ หญิง ตัวประกอบรับเชิญ ผู้เขียนบท ผู้ประพันธ์  บรรณาธิการบท  ฝ่ายจัดหาตัวแสดง ตัวประกอบ ฝ่ายออกแบบตกแต่งฉาก ฝ่ายออกแบบเครื่องแต่งกาย ฝ่ายแสง ฝ่ายเสียง ฝ่ายกล้อง ผู้ช่วยของทั้งหมด ตามด้วย เด็กยกรีเฟลกซ์ แสง ตามด้วยเลขานุการของทุกคน ตามด้วยฝ่ายหาเงิน ของกองถ่าย ยันไปถึงบุคคลสำคัญอย่างผู้อุปถัมภ์รายการด้วยโลโก้อีกเป็นกระบิ กว่าจะได้ดูหนังจริงว่าเรื่องเป็นไง ก็หายไปเข้าห้องน้ำได้สักสิบนาทีแล้วค่อยมาดูหนังสั้น 10 นาที แล้วก็จบพอดี                 ดังนั้น การที่จะได้อ่านเรื่องสีชมพูหน้าเดอะมอลล์ของฉัน อันเป็นเรื่องเล็ก แสนเล็ก แต่ ติดตรึงหัวใจอย่างนั้น จำเป็นจะต้องรู้ว่า หากอยู่บน คุณหยิง ฉันก็ไม่มีสิทธิ์จะมองข้างถนน ได้แต่ดูข้างหน้ารถ กับกระจกมองหลัง มองข้างเท่านั้น ไม่มีสิทธิ์จะมองเห็นสารพัดความเป็นไปของโลก  ไม่ได้ออกมาจากกะลาของตัวเอง อย่างที่คนอายุน้อย ๆเขาชอบว่าฉันว่า เป็นพวกไดโนเสาร์ เต่าล้านปี กบในกะลาครอบ ฯลฯ อย่างที่เขาชอบว่า ว่ากิจกรรมของฉันมันวนเวียนอยู่บนบ้านกับ หน้าจอคอมพิวเตอร์และ หน้าจอทีวี ไม่ค่อยลงมาดูปลา ดูสุนัข ลาบราดอร์ จนแม่บาร์บี้ได้จากไปอย่างสงบสัปดาห์ก่อน หลังจากร้องโอ๊ก ๆ มาหลายสัปดาห์ หรือ ไม่ได้ลงมาดู ลาบาเด้น (ลูกผสมของ ลาบราดอร์ กับโกลเด้นรีทรีฟเวอร์) สามตัว ที่แสนรู้ แสนซน แสนบ๊อง น่ารักขึ้นทุกวัน สามตัวนั้น                  วันดีคืนดี พี่สาวของคุณที่บ้านก็ไปอุ้ม  เจ้าสีขาวขนหยิก ที่คุณหนูทั้งหลายนิยมเลี้ยงดู พันธุ์พุดเดิ้ล ซึ่งถูกเจ้า ของทิ้ง ไปอยู่กับ หน่วยงานอุ้มชูสุนัขถูกทิ้งมาอยู่ร่วมชะตากรรมเลี้ยงทิ้งเลี้ยงขว้าง ของเธอและ เขากันอีกที่นี่ จึงมีสิ่งมีชีวิต ที่เรียกว่า เจ้าเล็บสวย หรือ สุนัข อยู่ 4 ตัวแล้วในบ้านนี้                  นอกจากจะไม่ค่อยลงไปสุงสิงให้พวกมันแห่กันมาเขย่งตะกุยตะกาย ทักทายกับเสื้อผ้าสวย ๆ ของฉันที่สวมจะ ออกจากบ้าน (ที่ไม่สวยก็สวมอยู่ในบ้านไงจ๊ะ)     ฉันก็ยอมอยู่ร้อน ๆ อบ ๆ ข้างบนนั้น ดูปรอท พุ่งขึ้นลง ระหว่าง 33-38 องศาเซลเซียส ทุกวัน หากไม่เข้าไปขลุก มุดในห้องเล็กท้ายเรือน เปิดแอร์ให้ ตัวเลขหน้าเครื่องพัดลมปรับบรรยากาศ ด้านล่าง บอกระดับองศาลงให้เหลือเป็น 25 องศาเซลเซียส  ฉันก็อาจจะโผล่ไป ทัก สี่เท้า วิฬาร แมวหนุ่มสองตัวกับแม่ แมวอีกตัวบนบ้าน ซึ่งยังมีชีวิตเหลือจากถูกงูเหลือมกิน ผิวพรรณอันขาวนวลสวยละออระหว่างไปอยู่เป็น กวีคอนโด ในเมือง ก็กลับกลายเป็นสีเบจผสมสีแทน ไปเสียแล้ว                    นั่นคือกะลาของฉัน           จึงเมื่อไปงานวันเกิดญาติ ต้นเดือนกันยา ก็ขออาศัยรถน้องสะไภ้ไป และ เมื่อวันแต่งงานหลานลูก พี่สาวลูกคุณป้าของฉัน  วันอาทิตย์ที่ผ่านมา ซึ่งฉันแต่งตัวชุดที่คุณที่บ้านเขา approved แล้วว่า ชุดแก่เหมาะสมกับวัย สวมแล้วแก่สนิทไปอีกสิบปี สีถูกโฉลกกับงานแต่งงาน ไม่ใช่ชุดผ้าไหมสีม่วงสวยสุดโมเดิร์นมากซึ่งฉันอุตส่าห์ซักรีดเตรียมไว้   ตอนไปยืนอยู่ท้ายรถคุณหยิง และให้เจ้าพวกสี่ขา วนไปมาทำท่าจะตะกุยชุดพลีทใส่แล้วแก่สุด นึกภาพตัวเองทำหน้ายู่ยี่ยู่ยับอยู่หลังพวงมาลัยคุณหยิง ฉันก็ทำใจแล้วว่า เราจะไปแท็กซี่ในวันนั้น จะไม่มีวันไปทำตาเหลือกกับเข็มความร้อนที่มันกระดิกจากซ้ายสุดไปถึงจุดใกล้แดง พร้อมเสียงเดือดปุด ๆๆๆๆๆ อีกแล้ว บ้านเราจึงตัดสินว่าไปแท็กซี่สะดวกที่สุด  เย็นสบายมีคนขับให้ แค่ 170 บาท  แค่ยี่สิบนาทีก็ถึงงาน ราคาน้อยกว่าเติมน้ำมันทีละสามร้อยบาท ให้รถคุณหยิง ของเรา เพียงแต่รถแท็กซี่เทียบวนหน้าอาคารจัดเลี้ยง เจ้าหน้าที่อาคารไม่ลงมาเปิดประดูต้อนรับให้ เหมือนขับรถเก๋งของตนไปเอง (แม้นเก่าๆอย่างคุณหยิงก็เหอะ ) ขากลับฝนตกหนัก อาศัยมากับรถตู้โตโยต้า มีซันรูฟ ของแฟนหลานชาย กลับบ้านสะดวกสบาย                     นั่นคืออาศัยเกือกชาวบ้านเขากลับจากงานเลี้ยง                     อะไรอะไร ก็ไม่พ้นเรื่อง กิน กาม เกียรติ เกือก สังคมมนุษย์                     ภาษานักปฏิวัติสังคม สี่สิบปีก่อนหน้านี้ ------------------------------------------------------------------------------------------------------------- (ภาพนี้เป็นรูปประกอบ ของอารัมภบท ในรูปแบบสวมวิกไปเซอร์ไพรส์วันเกิดเพื่อน ) แก้ไขเมื่อ 01 ต.ค. 53 14:54:30 จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 53 14:29:30

ความคิดเห็นที่ 2 หน้าหนึ่ง                 ฉันชอบเขียนอารัมภบทให้มันยาวยืด เพื่อให้คุณเพลิดเพลินประดุจเปิดไตเติลภาพยนต์สั้น แต่กลับมีชื่อ ผู้แสดงนำชาย ผู้แสดงนำหญิง ตัวประกอบ ชาย ตัวประกอบ หญิง ตัวประกอบรับเชิญ ผู้เขียนบท ผู้ประพันธ์  บรรณาธิการบท  ฝ่ายจัดหาตัวแสดง ตัวประกอบ ฝ่ายออกแบบตกแต่งฉาก ฝ่ายออกแบบเครื่องแต่งกาย ฝ่ายแสง ฝ่ายเสียง ฝ่ายกล้อง ผู้ช่วยของทั้งหมด ตามด้วย เด็กยกรีเฟลกซ์ แสง ตามด้วยเลขานุการของทุกคน ตามด้วยฝ่ายหาเงิน ของกองถ่าย ยันไปถึงบุคคลสำคัญอย่างผู้อุปถัมภ์รายการด้วยโลโก้อีกเป็นกระบิ กว่าจะได้ดูหนังจริงว่าเรื่องเป็นไง ก็หายไปเข้าห้องน้ำได้สักสิบนาทีแล้วค่อยมาดูหนังสั้น 10 นาที แล้วก็จบพอดี                 ดังนั้น การที่จะได้อ่านเรื่องสีชมพูหน้าเดอะมอลล์ของฉัน อันเป็นเรื่องเล็ก แสนเล็ก แต่ ติดตรึงหัวใจอย่างนั้น จำเป็นจะต้องรู้ว่า หากอยู่บน คุณหยิง ฉันก็ไม่มีสิทธิ์จะมองข้างถนน ได้แต่ดูข้างหน้ารถ กับกระจกมองหลัง มองข้างเท่านั้น ไม่มีสิทธิ์จะมองเห็นสารพัดความเป็นไปของโลก  ไม่ได้ออกมาจากกะลาของตัวเอง อย่างที่คนอายุน้อย ๆเขาชอบว่าฉันว่า เป็นพวกไดโนเสาร์ เต่าล้านปี กบในกะลาครอบ ฯลฯ อย่างที่เขาชอบว่า ว่ากิจกรรมของฉันมันวนเวียนอยู่บนบ้านกับ หน้าจอคอมพิวเตอร์และ หน้าจอทีวี ไม่ค่อยลงมาดูปลา ดูสุนัข ลาบราดอร์ จนแม่บาร์บี้ได้จากไปอย่างสงบสัปดาห์ก่อน หลังจากร้องโอ๊ก ๆ มาหลายสัปดาห์ หรือ ไม่ได้ลงมาดู ลาบาเด้น (ลูกผสมของ ลาบราดอร์ กับโกลเด้นรีทรีฟเวอร์) สามตัว ที่แสนรู้ แสนซน แสนบ๊อง น่ารักขึ้นทุกวัน สามตัวนั้น                  วันดีคืนดี พี่สาวของคุณที่บ้านก็ไปอุ้ม  เจ้าสีขาวขนหยิก ที่คุณหนูทั้งหลายนิยมเลี้ยงดู พันธุ์พุดเดิ้ล ซึ่งถูกเจ้า ของทิ้ง ไปอยู่กับ หน่วยงานอุ้มชูสุนัขถูกทิ้งมาอยู่ร่วมชะตากรรมเลี้ยงทิ้งเลี้ยงขว้าง ของเธอและ เขากันอีกที่นี่ จึงมีสิ่งมีชีวิต ที่เรียกว่า เจ้าเล็บสวย หรือ สุนัข อยู่ 4 ตัวแล้วในบ้านนี้                  นอกจากจะไม่ค่อยลงไปสุงสิงให้พวกมันแห่กันมาเขย่งตะกุยตะกาย ทักทายกับเสื้อผ้าสวย ๆ ของฉันที่สวมจะ ออกจากบ้าน (ที่ไม่สวยก็สวมอยู่ในบ้านไงจ๊ะ)     ฉันก็ยอมอยู่ร้อน ๆ อบ ๆ ข้างบนนั้น ดูปรอท พุ่งขึ้นลง ระหว่าง 33-38 องศาเซลเซียส ทุกวัน หากไม่เข้าไปขลุก มุดในห้องเล็กท้ายเรือน เปิดแอร์ให้ ตัวเลขหน้าเครื่องพัดลมปรับบรรยากาศ ด้านล่าง บอกระดับองศาลงให้เหลือเป็น 25 องศาเซลเซียส  ฉันก็อาจจะโผล่ไป ทัก สี่เท้า วิฬาร แมวหนุ่มสองตัวกับแม่ แมวอีกตัวบนบ้าน ซึ่งยังมีชีวิตเหลือจากถูกงูเหลือมกิน ผิวพรรณอันขาวนวลสวยละออระหว่างไปอยู่เป็น กวีคอนโด ในเมือง ก็กลับกลายเป็นสีเบจผสมสีแทน ไปเสียแล้ว                    นั่นคือกะลาของฉัน           จึงเมื่อไปงานวันเกิดญาติ ต้นเดือนกันยา ก็ขออาศัยรถน้องสะไภ้ไป และ เมื่อวันแต่งงานหลานลูก พี่สาวลูกคุณป้าของฉัน  วันอาทิตย์ที่ผ่านมา ซึ่งฉันแต่งตัวชุดที่คุณที่บ้านเขา approved แล้วว่า ชุดแก่เหมาะสมกับวัย สวมแล้วแก่สนิทไปอีกสิบปี สีถูกโฉลกกับงานแต่งงาน ไม่ใช่ชุดผ้าไหมสีม่วงสวยสุดโมเดิร์นมากซึ่งฉันอุตส่าห์ซักรีดเตรียมไว้   ตอนไปยืนอยู่ท้ายรถคุณหยิง และให้เจ้าพวกสี่ขา วนไปมาทำท่าจะตะกุยชุดพลีทใส่แล้วแก่สุด นึกภาพตัวเองทำหน้ายู่ยี่ยู่ยับอยู่หลังพวงมาลัยคุณหยิง ฉันก็ทำใจแล้วว่า เราจะไปแท็กซี่ในวันนั้น จะไม่มีวันไปทำตาเหลือกกับเข็มความร้อนที่มันกระดิกจากซ้ายสุดไปถึงจุดใกล้แดง พร้อมเสียงเดือดปุด ๆๆๆๆๆ อีกแล้ว บ้านเราจึงตัดสินว่าไปแท็กซี่สะดวกที่สุด  เย็นสบายมีคนขับให้ แค่ 170 บาท  แค่ยี่สิบนาทีก็ถึงงาน ราคาน้อยกว่าเติมน้ำมันทีละสามร้อยบาท ให้รถคุณหยิง ของเรา เพียงแต่รถแท็กซี่เทียบวนหน้าอาคารจัดเลี้ยง เจ้าหน้าที่อาคารไม่ลงมาเปิดประดูต้อนรับให้ เหมือนขับรถเก๋งของตนไปเอง (แม้นเก่าๆอย่างคุณหยิงก็เหอะ ) ขากลับฝนตกหนัก อาศัยมากับรถตู้โตโยต้า มีซันรูฟ ของแฟนหลานชาย กลับบ้านสะดวกสบาย                     นั่นคืออาศัยเกือกชาวบ้านเขากลับจากงานเลี้ยง                     อะไรอะไร ก็ไม่พ้นเรื่อง กิน กาม เกียรติ เกือก สังคมมนุษย์                     ภาษานักปฏิวัติสังคม สี่สิบปีก่อนหน้านี้ ------------------------------------------------------------------------------------------------------------- (ภาพนี้เป็นรูปประกอบ ของอารัมภบท ในรูปแบบสวมวิกไปเซอร์ไพรส์วันเกิดเพื่อน ) แก้ไขเมื่อ 01 ต.ค. 53 14:54:44 จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 53 14:29:53

ความคิดเห็นที่ 3 หน้าสอง             เช้าวันจันทร์ ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับภาระหน้าที่ในใจบางอย่าง คือต้องไปชำระค่าโทรศัพท์ ค่ามือถือ ค่าทีวีเคเบิ้ล ค่าอินเตอร์เน็ต ค่าบ้าน ฯลฯ วนไปวนมา จากเช้าก็กลายเป็นบ่าย ตั้งใจว่าจะเดินทางไปเดอะมอลล์ด้วยรถคุณหยิง(เอาอีกแล้ว ) แต่เพื่อจะได้เดินเท้าไปจาก ห้างพันธ์ทิพย์ ข้ามฝั่งสะพานลอยไป เรื่อย ๆผ่านร้านถ่ายรูปแรกไปเพื่อจะไป ร้านถ่ายรูปที่สอง ใกล้เดอะมอลล์ที่สุด (ไม่บอกชื่อละ ไม่ได้ค่าโฆษณา) ดังนั้น จึงเปลี่ยนใจ แต่งกายชุดธรรมดา สวมรองเท้าแตะเพื่อจะขึ้นรถสาธารณะสะดวกดี            วันนี้มีรถสีแดงสาธารณะผ่านมา ฉันคิดว่าจะรอขึ้นรถเมลฺ์แอร์ แต่มีสีแดงอีกคันตามมาอีก ก็เลยก้าวขึ้นไป พลันได้เห็นว่า เป็น "รถโดยสารฟรีเพื่อประชาชน "  ฉันจึงรู้สึกสบายใจที่ได้เอาเปรียบสังคมตอนแก่  จ่ายให้สังคมมามากแล้ว ตอนนี้ ขอให้สังคมช่วยฉันบ้างละ            เมื่อไปถึงห้างพันธ์ทิพย์ งามวงศ์วาน แทนที่จะไต่กระได่ขึ้นไปตรงทางข้ามถนนบนศีรษะ ฉันก็กลับเลือกเดินเข้าไป ในห้างฯ เพื่อจะ ไปขึ้นบันไดเลื่อนสำรวจร้านค้า สู่ชั้นสองแทน          จึงได้มีโอกาส เลือกซื้อรองเท้า หุ้มข้อหนังเทียมตรงร้านขายรองเท้าผ้าใบ ดูดี ลดราคาเหลือคู่ละ 59 บาท สวมมาแทน รองเท้าแตะที่สวมไปทันที แถมมาอีกคู่ใส่ถุงมา   ก่อนจะแวะผ่านตู้เอทีเอ็มของธนาคารแห่งหนึ่ง แวะกดเงินมาเพื่อจ่าย แล้วก็เดินทดลองรองเท้าดังว่า  ๆข้ามสะพานลอยมาฝั่งตรงข้าม                       และก็ แวะเข้าไปในร้านถ่ายรูปร้านแรก ซึ่งรับจ้างอัดรูป สงสัยอยู่ว่า ทำไมร้านนี้ไม่ติดแอร์ ร้านที่เราเข้าครั้งก่อน ติดแอร์นี่นา  พอถามเจ้าของร้านว่า " มีรูปใบละ 2 บาทไหมคะ " เขาก็ทำหน้าหยิ่ง ๆ ตอบ ทันที เหมือนดูถูก(พวกไม่มีกะตังค์) นี้ว่า             " ไม่มี ที่นี่มีแต่รูปดี ๆ รูปละสี่ ห้า บาท"             โห โห ฉันนึกขำ ๆ ในใจ อย่างนี้แหละ ลูกชายถึงไปอัดรูปแผ่นละ เป็นพัน ตรงข้าม ห้างเซ็นทรัล ลาดพร้าว การบริการของร้านค้า ต้องสุภาพอ่อนน้อม ถูกใจ ทันสมัย ไม่เย่อหยิ่ง  ถึงจะอยู่ได้ในโลกนี้              คราวนี้ก็เดินเท้าด้วยเกือกคู่ละ 59 บาท นั้นมาเรื่อยๆ รู้สึกมันเขย่ง ๆ เจ็บด้านขวาพิกลอยู่ ก็เลยสรุปว่า นี่คงเป็น แบบรองเท้าที่ใช้ไม่ได้ ไม่ผ่านคิวซีของบริษัทฯ เขาถึงมาเลหลังให้เราได้รู้ว่า ของถูกของดีไม่มีในโลก เดินไปแบบคนแก่ ป้า ๆ ไปเรื่อย ๆ ผ่านร้านรวงริมทาง ที่ล้วนแต่มีของถูกๆ เช่นถุงเท้า 4 คู่ 100 กางเกงตัวละ 69 บาท ไปอีกสักป้ายรถเมล์ได้ ในที่สุดก็เห็นหน้าร้าน ที่ติดสติ๊กเกอร์เลข 2 บาท ตัวใหญ่เบ้ง  จึงเลี้ยวเปิดประตูกระจกติดแอร์ กิจการใหญ่โต ทั้ง ๆที่ไม่มีที่จอดรถ ก็ยังมีลูกค้าคนสองคน เด็ก ก็นั่งทำงานกับเครื่องพรินท์รูปกัน  ฉันก็ส่ง แฮนดี้ดิสค์ หรือตัวเก็บข้อมูลจิ๋วในมือให้พนักงาน เลือกรูปหน้าจอคอมพ์กันเสร็จเรียบร้อย ก็เดินมานั่งตรงเก้าอี้ยาวที่ร้านวางไว้ให้ ประจง ถอดเกือกรองเท้าคู่ที่ทำให้ฉันเดินหยิบโหย่งมาจากพันธ์ทิพย์ ออก แล้วเปลี่ยนเป็นคู่ผ้าใบผ้าพื้นราบ ผูกเชือกให้ เกือกสวมแล้วตลกมาก คือหน้าตาก็ระดับป้า แต่งตัวก็ป้าแน่ๆ แต่สวมรองเท้าผ้าใบ                                  หากเราจะเดินข้างถนนให้ได้ เราก็ต้องมีเกือกที่พร้อมจะลุย                  และในเวลาไม่ถึงยี่สิบนาที ฉันก็ได้ภาพสีงานที่จำเป็นต้องใช้ ร้อยกว่าใบ ในราคา สองร้อยกว่านิด ๆเป็นรูป สถานประกอบการของลูกเขยซึ่งคาดว่าจะเป็นว่าที่ลูกค้าต่อไป ซึ่งจะทำร้านอาหารญิ่ปุ่น แถวสุขุมวิท รูปที่ให้มาเป็นไฟล์ใหญ่โต หลายร้อยรูป ฉันเลือกแต่เฉพาะที่จำเป็นเพื่อการดูประกอบการงานของคุณที่บ้านแวะมาให้อัดเป็นรูป ขนาด 3" X 5"  และ ได้ในราคาต้นทุนต่ำ .. หากไม่เดินเท้าคงไม่รู้แหล่งของถูก                 และรองเท้าผ้าใบคู่ที่เปลี่ยนใหม่นี้ สวมสบายเดินสะดวกจริง ๆ (รูปแบบชุดกึ่งไปงานสบายๆ สวมกางเกงยีนส์นะเจ้าคะ ในภาพ อุ้มลูกของหลานชายผู้เป็นลูกพี่ชายคนโต อีกที) แก้ไขเมื่อ 01 ต.ค. 53 14:54:59 จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 53 15:26:06

ความคิดเห็นที่ 4 เลยไม่ได้เซอร์ไพรซ์เพื่อนเลย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 53 19:21:36

ความคิดเห็นที่ 5 หน้าสาม              เมื่อเก็บข้าวของใส่กระเป๋า เอกสาร และ กระเป๋าถือ ตนเองเรียบร้อย ก้าวออกจากร้านอย่างสะดวกสบายใจ เดินไปตามทางเท้า ผ่านร้านค้าต่างๆ มาจนใกล้จะถึงเดอะมอลล์อยู่ไม่มาก ก็เห็นทางเข้าท่ารถตู้ที่ไปอนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ หน้าทางเข้ามี รูปและป้ายร้าน ขายก๋วยเตี๋ยว ต้มยำ มองเข้าไปเห็นตู้แขวนไก่ แสดง ข้าวมันไก่ ก็นึกได้ว่าตนเองออกจากบ้าน มาแต่บ่าย ยังไม่ได้รับประทานอาหารกลางวัน  จึงเลี้ยวเข้าไป สั่งข้าวมันไก่ เนื้อหน้าอก ไม่เอาหนังไก่ มาหนึ่งจาน ชาดำเย็นหนึ่งแก้ว ตามด้วย ลอดช่องน้ำกระทิอีก 1 ถ้วย             ระหว่างรับประทานไป ดูเจ้าของร้านกับคนในร้าน มองไปฝั่งตรงข้ามร้านเขาบ่อย ๆ เสียงโฆษณา แผ่นบันเทิง ข้างทางดังขนาดหนัก ราวกับจะบอกคุณภาพเครื่องเสียงว่าขนาดไหน เลยรับประทานไปฟังลิเกบ้าง ตลกบ้าง บันเทิงจิต จนแทบจะลืมไปจ่ายเงินค่าสาธารณูปโทรฯ ทั้งหลาย               ค่าอาหารร้านข้างทางแบบพอประมาณ 55 บาท               พอเดินไปถึงหน้าเดอะมอลล์ ก็พบ โต๊ะขายลองกอง ติดป้าย 60 40 และ กอง ๆ25บาท เลยเดินเข้าไปอุดหนุน อย่างถูกที่สุด สั่งมา 2กิโล 50 บาท  ไต่ถามคนขายว่ามาแต่ไหน เขาบอกมาจากยะลา ก็ถามว่า แล้วมาขายหน้าเดอะมอลล์ ได้อย่างไรนี่ เขาก็บอกว่า ก็กระทรวงพาณิชย์ไง ฉันจึงบอกไปว่า ดีนะ ที่เราได้กินผลไม้สด ๆ ดี ๆ ราคาถูก               จึงสั่งเพิ่ม อีก 2 กิโล ส่งเงินให้ 100 บาท ไม่ต้องทอน               แบกเข้าไปหนัก จึงนำ ถุงผ้าร่มในกระเป๋ามาคลี่ออก นำถุงลองกอง กับถุงรองเท้าที่ถือมา ใส่ไปจนหมด แล้วนำ ไปฝากเคาน์เตอร์ฝากของในห้างเดอะมอลล์ จากนั้นฉันก็ถือกระเป๋าเอกสาร ขึ้นไปยังที่รับชำระเงิน             จากนั้นก็ต่อไป จ่ายค่ามือถือ  แล้วก็ไปต่อคิวธนาคาร จ่ายค่าหนี้สินธนาคาร            แล้วจึงลงไปรับของที่ฝากไว้           ทั้งนี้ รวมเวลาเกือบ สองชั่วโมง แค่ยืนรอคิว รอจ่าย ต่างๆ เท่านี้                      เมื่อออกมาถุงผลไม้ สี่กิโล ก็ทำเอามือเกร็ง เคยชินจะเรียกแท็กซี่ จะไม่ขึ้นรถเมล์สาธารณะ แล้วก็นึกว่า              นั่งรถสองแถวที่เขาไปอ้อมหน้าศาลากลางจังหวัดนนทบุรี แล้วเขาอ้อมกลับมาตรงใต้ทางด่วนงามวงศ์วานนั่นดีกว่า              จึงแบกถุงดังว่า ค่อย ๆเดินผ่านท่ารถข้าวมันไก่ ผ่านร้านต่างๆ ไป มองดูบนถนนเห็นตำรวจจราจรคอยโบกรถเปิดทาง ไม่ให้รถเมล์หรือรถตู้ หรือ รถสองแถวจอดแถวหน้าเดอะมอลล์ ซึ่งเป็นทางลงมาจากสะพานลอย ดูว่าไม่มีทางที่จะรอคอยรถได้ เลยก็พยายามเดินต่อไปเพื่อจะรอรถสองแถว                 คิดแต่ รถสองแถว สีน้ำเงิน สีน้ำเงิน จนกระทั่งมีรถสองแถวสีไข่ไก่มา เขียนทางไปประชานิเวศน์ 3 ฉันก็กลับ นึกไม่ถึงไม่ได้โบกให้จอด  เสียอารมณ์ก็เดินต่อไปอีก  มือจะคอยโบกแท็กซี่อีก                แต่คำนวณดูว่า ลองกอง 4 โล 100 นี้ หากนั่งแท็กซี่วนไปวนมา อีก ร้อยกว่าบาท จะกลายเป็นโลละ 50 บาท เลย เปลี่ยนใจรอ รถสองแถว สีน้ำเงิน  และ ฉลาดขึ้นว่า สีไข่ไก่ก็มีที่จะวนกลับมาผ่านบ้านเราฝั่งตรงข้ามเหมือนกัน                       อุตส่าห์แบกถุงไปเรื่อย ๆ และคอยหันกลับมา ดูว่ามีรถมาหรือยัง สายตาก็ไปปะทะกับคนขายของริมถนน ซึ่งเริ่มมา ตั้งร้านหันหลังให้ถนน แต่คนขายมายืน ๆ บังวิถีทัศน์ ทำให้มองไม่เห็นรถสองแถวสีน้ำเงินที่กำลังมา ตอนนั้นอารมณ์ฉันเริ่มขุ่นมัว แล้วแทบจะโบกแท็กซี่อีก แต่ก็ยั้งใจอีกเหมือนเดิม               แต่กระนั้น ก็ชักโมโหขึ้นเหมือนกัน เดินบ่นไปว่า                " เฮ้อ อุตส่าห์รอรถสองแถบแทบตาย".....(ดันมายืนบังเราซะนี่)                     เดินกลับย้อนขึ้นไปทางเดอะมอลล์นิดหนึ่ง ตรงที่รถตู้เขาแถเข้าไปจอดกันนั่นแหละ..                 เห็นจะมีแต่ฉันที่เดินบ่นอยู่ข้างทางคนเดียว ไม่เห็นคนอื่นเขาบ่นกันเลย พวกที่กลับจากทำงานจะกลับบ้านกัน ก็แต่งกายกันงาม ๆ และพร้อมจะขึ้นรถตู้ไปที่ต่างๆ กันมากมาย    มีฉันคนเดียวนี่หรือ ที่จะขึ้นรถสาธารณะข้างทาง ยังมีความ รู้สึกลำบากลำบน  นี่เป็นเพราะสบายเสียจนเคยตัว                ในที่สุด ฉันก็ได้มายืน ตรงปากซอย ซอยหนึ่งซี่งรถตู้จะเลี้ยวเข้าไปจอด ตรงนั้น  มองไปข้าง ๆ ก็เห็นผู้คนมารอ กันหลายคน มีใจชื้นขึ้นว่า น่าจะเป็นที่ซึ่งสามารถจะขึ้นรถสองแถวได้แล้วละ การยืนตรงมุมโค้ง ก็ต้องคอยหลบรถตู้ ซึ่งมาถึง ก็เลี้ยวปราดเข้าซอย                เมื่อมองเข้าไปในรถตู้ สามสี่คัน สิ่งที่ฉ้นเห็น ทำให้ต้องเลิกคิ้วดู ด้วยความทึ่ง           .....คนขับผู้หญิง... ขับรถตู้โดยสารกันอย่างทะมัดทะแมงด้วย .................. -------------------------------------------------------------------------------------------------------------- จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 53 20:01:30

ความคิดเห็นที่ 6 หน้าสี่                      พอรถตู้เลี้ยวไปสักนิด ฉันก็พลันมองไปเห็นบางสิ่งวิ่งอยู่บนถนนหลวงที่รถวิ่ง มันเป็น ผู้มีเล็บสวย แน่ ๆ แต่ สีชมพูอ่อนของหนังกำพร้าที่แสดงอยู่บนตัวเล็ก ๆ หัวมีขนกระจุก พอๆ กับ กระจุกหนึ่ง ซึ่งเหลืออยู่ตรงหาง   กับท่าทาง ไม่รู้เรื่องรู้ราวว่า รถจะวิ่งมาทับเอาตอนไหน ทำเอาฉันอ้า ปากค้าง                     อะไรนั่นน่ะ ทำไมใครนะ ปล่อยหมาพุดเดิ้ล หนังสีชมพู มาทิ้งไว้บนถนน ?       ตัวเล็กเหมือนลูกมันสัก สี่ห้าเดือนได้ พอวิ่งไปนิด มันก็หันกลับมาดูอีก ตัวใหญ่กว่าหน่อยก็วิ่งมาอีก คราวนี้ ฉันเสียวไส้เต็มทน  หันไปทางขวาใกล้ ๆ จึงได้เห็นผู้หญิงสาวคนหนึ่งกำลังมองอยู่เหมือนกัน                   " โอ ทำไม ใครเอาหมามาทิ้งอย่างนี้หละคะ แย่จังเลย "              ฉันเริ่มถาม  เธอก็มองไปรอบ ๆ เหมือนที่ฉันมอง เพราะรถเก๋งบ้าง แท็กซี่บ้าง ก็ต้องชะลอให้ เจ้าตัวหนังสีชมพู ตัวสองตัวนั้นเหมือนกัน                   " เมื่อกี้วิ่งมาเป็นฝูงเลยค่ะ เหมือนมีตัวแม่ กับลูก ๆ มันอีก ห้าหกตัวได้ "                    เรายังสนทนากันด้วยความเป็นห่วง                    แต่ตัวฉันนั้น  วิตกจริต ว่าพวกมันจะโดนรถทับ  เพราะเจ้าตัวเล็กนั้น ดูเหมือนมันวิ่งวนกลับไป กลับมา บนพื้นถนน ไม่ใช่บนทางเดินเท้า เหมือนมันจะหาของกิน                                  "เดี๋ยวไปก่อนนะคะ "                  หญิงสาวคนนั้นพูด แล้วสาวเท้าไปยังรถเก๋งที่กำลังมาจอดตรงหน้าเธอ   ฉันยังคงหันไปดูเจ้าหมาน้อย หนังกลับพวกนั้น  รู้สึกสังเวช เสียจนหายหนักกับของในมือ  ใจอยากจะไปรวบพวกมันเอาไปรักษาให้ที่บ้าน แต่...จะทำได้อย่างไร ในเมื่อฉันก็คือคนอาศัยบ้านคุณเขาอยู่เหมือนกัน แล้วจะรวบมันไปเลี้ยงได้อย่างไร ?                  ฉันหันไปดูรถสองแถว อีกรอบ พอหันกลับมารอบนี้ จึงเห็น ฝูงพุดเดิ้ลหนังกลับสีชมพูทั้งหลาย ราว ๆ หกตัวดังว่า วิ่งกลับมา เดีงๆๆๆ ตามกันไปทางหน้าเดอะมอลล์งามวงศ์วาน ดูเหมือนว่า มันกำลังวิ่งขนาน ไปกับผู้ชายที่ใส่เสื้อพระราชทานสีเทาเข้มหรือน้ำเงิน เหมือนเขาไปหาที่ให้ข้าวมันกินกัน                    ทันทีนั้น ฉันรู้สึกว่า ชีวิตเรายังมีค่าขึ้นมาอีกหน่อย                    เราไม่ได้ลำบากขนาดพวกมัน ซึ่งเจ้าของไร้ความคิดพวกนั้น จับมันโยนไล่ลงจากรถให้มาหากินกันบนท้องถนน ใครกันนะ ผู้ไร้ความรับผิดชอบต่อชีวิตสัตว์ถึงขนาดนั้น                                  ฉันยังมองตามพวกมันวิ่งตามแทรกไปตามฝูงชนผู้เดินไปเดินมาบนฟุตปาท. ..เดินเท้ามาเดอะมอลล์  งามวงศ์วาน วันนี้ ให้อะไรในความทรงจำ คงจะลืมไม่ลง                   คน ก็อาจไร้ความสำคัญ ไร้ความหมาย เจ้าของก็อาจนำไปทิ้งตามท้องถนนได้เหมือนกัน หากไม่มีปัญญาจะเลี้ยง                  โลกนี้ ไร้ความพอเพียง                  สัตว์หนังสีชมพูเหล่านั้น มันผิดสถานใด                  หากรถทับพวกมันตาย                  คงสาสมกับที่มันไร้คุณค่ากับความรักของเจ้าของแล้วใช่ไหม ?                 รถสีไข่ไก่วิ่งมา ติดป้ายว่าไปประชานิเวศน์ 3  ฉันรีบโบกมือ แล้วหอบถุงผ้าร่มที่บรรจุ ลองกองขึ้นรถ                ฉันจะมีปัญญาไปจับพวกมันมาเลี้ยงมารักษาได้อย่างไร ?               คนในเว็บพันทิป สักคน คงจะได้ไปช่วยมันบ้าง ....                รถสองแถววิ่งไป                  ภาพหมาหนังกลับสีชมพูทั้งฝูง วิ่งหน้าเชิดหางเด้ง ยังอยู่ในความคิดคำนึง                  และ ฉันคงจะไม่ลืมมัน ! tiki_ทิกิ บันทึกไว้ ณ เรือนไม้เก่านนทบุรี  สยาม ราชอาณาจักรไทย อังคาร ๒๘ กันยายน พระพุทธศักราช ๒๕๕๓ จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 53 20:31:02

ความคิดเห็นที่ 7 คห 4  คุณ scottie  คะ ได้ เซอร์ไพร์ส วันรุ่งขึ้นค่ะ รีบแต่งตัวแต่เช้าเรียกแท็กซี่ไปค่ะ แหะ แหะ พอหมดงานกลับ เข้าบ้านเพื่อน ก็ถอดวิก หัวหยิกหัวฟูเหมือนเดิมค่ะ                รูปนั้นอยู่กับกลุ่มเพื่อนค่ะ แต่ตัดตอนมาเฉพาะของตัวเอง                นี่เป็นรูปตอนลองวิกค่ะ ที่ร้านถ่ายไว้ให้             และ เย็นนั้นก็โดนลมตีกระจุยตอนรถเสียค่ะ แก้ไขเมื่อ 01 ต.ค. 53 06:50:24 จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 53 20:40:53

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านแล้ว บรรยากาศคุ้นๆ เหมือนเดินไปตามจุดต่างๆด้วยตัวเอง ใส่วิกผมตรงก็เข้าท่าดีค่ะ   แต่เราคุ้นกับคุณผมหยิกฟูมากกว่า คิดถึงเพื่อน ว่าจะแวะหาเหมือนกัน เวลาขับรถผ่านน่ะ จากคุณ : ป้าจายท้ายสวน (-.-) เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 53 22:11:15

ความคิดเห็นที่ 9 คห 8 ป้าจายคะ           มันเป็นความน่าเศร้าค่ะ ที่เห็นคนทิ้งหมาไว้ตามถนน เวลารักก็รักเทิดทูนใส่ที่นอน ที่นั่นสูงส่ง  เวลาชังก็จับมันโยนออกไปนอกหน้าต่างรถ  แล้วมันจะหากินอย่างไร จะตายไหม จะโดนรถทับไหม  ไม่เคยคิด ไม่เคยห่วง                      ป้าจายก็ลองจอดรถไว้พันธ์ทิพย์ แล้วเดินๆไปซีคะ อาจได้เห็นพวกเขาก็ได้ แต่อย่างน้อย ของที่วาง ๆ ข้างทางน่าซื้อค่ะ             ผมหยิกของเรา เมื่อวันก่อนใส่น้ำมัน แล้วจะลองจัดผมให้เรียบเนี้ยบเป็นโอชิน ไปถึงงานแต่ง แฟบกอดหัว ถ่ายรูปมาดูไม่ได้เลยค่ะ            วันไหนผ่านมา ก็แวะนะคะ ถ้ามีเวลา จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 53 22:42:42

ความคิดเห็นที่ 10 22.21 น. ๏ ชีวิตนี้อย่าเลือกอะไรให้มาก !! ชีวิตนี้ยากละอ้าเลือกให้ไหม?? เลือกตามจริงคุณหยิงทิ้งได้ไง!! เลือกตามใจใครหยิ่งทิ้งดิ่งงุน-งงแล้ววุ่นใจ ใช่ชิมิคุณtiki_ทิกิ แลนาบารนี?? ๚ะ๛ (อิอิ) 22.41 น. แก้ไขเมื่อ 28 ก.ย. 53 22:54:12 จากคุณ : นกโก๊ก เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 53 22:48:14

ความคิดเห็นที่ 11 มาอ่านค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 53 02:51:59

ความคิดเห็นที่ 12 อ่านเพลินดีครับ ผมคนหนึ่งที่เห็นหมาแมวพเนจรแล้วรู้สึกหดหู่ แล้วก็กลับมาดูแมวเพศเมียสามตัวทำหมันแล้วที่เหลืออยู่ บอกในใจว่าเจ้าน่ะโชคดีที่สุดแล้ว มีที่นอนที่กิน ไม่ต้องออกแรง ไม่เที่ยวซอกซอนหากินนอกบ้าน แต่ห้ามอะไรสั่งอะไรไม่เคยเชื่อฟังสักอย่างหนึ่งเลย ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่ดีดีครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 53 05:15:31

ความคิดเห็นที่ 13 จากคุณ : ลำน้ำ C เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 53 12:05:00

ความคิดเห็นที่ 14 ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆค่ะ เพราะเป็นแบบนี้อะค่ะ เอ๋ถึงได้ช่วยงานโครงการหมาจรจัด จากคุณ : nufearn เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 53 13:41:55

ความคิดเห็นที่ 15 ความรักความผูกพันที่มีกับสัตว์เลี้ยงกับต้นไม้ดอกไม้ประดับ พระท่านหนึ่งว่าเป็นอนุกรรมอย่างหนึ่งของคนที่รักและผูกพัน จะไปไหนมาไหนก็ลำบากใจอดห่วงใยไม่ได้ แต่ในชีวิตก็ยังชอบอนุกรรมเหล่านี้ตลอดมา (ทั้งหมา แมว ตู้ปลา ไม้ดอกไม้ประดับ) รู้ทั้งรู้ยังยอมทำ เฮ้อ บาปกรรมตัวเราเองเช่นกัน จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 53 19:33:53

ความคิดเห็นที่ 16 ตาม มาอ่าน ด้วยอีกคน จากคุณ : การเวกในช่อการะเกด เขียนเมื่อ : 29 ก.ย. 53 23:32:54

ความคิดเห็นที่ 17 หวัดดีค่ะ คุณทิกิ ช่วยอธิบายประโยคนี้หน่อยค่ะ "เมื่อวันแต่งงานหลานลูก พี่สาวลูกคุณป้าของฉัน" อ่านแล้วไม่เข้าใจ ตกลงว่า หลานของลูกคุณทิกิแต่งงาน หรือว่า ลูกของลูกพี่ลูกน้องคุณทิกิแต่งงานคะ งงน่ะค่ะ แต่อ่านแล้วชอบนะคะ รู้สึกว่าสำนวนแบบนี้ หาอ่านในนิยายไทยไม่ได้เลย เหมือนอ่านวรรณกรรมต่างประเทศยังไงไม่รู้ อิอิ จากคุณ : Halloweeny เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 53 00:54:37

ความคิดเห็นที่ 18 คห 17 คุณ : Halloweeny คะ ประโยคนี้ ตอนพิมพ์ลงไป รู้ว่าพลาด ไม่ได้วรรคค่ะ แต่อารามรีบเลยปล่อยไปเลย ที่จริงจะต้องว่า "เมื่อวันแต่งงานหลานสาว  ลูกของพี่สาวลูกคุณป้าของฉัน" ญาติโกโหติกาไทยนี้ ลำดับลำบากมากนะคะ สำนวนที่คุณเขียนมาว่า "ลูกของลูกพี่ลูกน้อง"  นั้นน่าจะถูกต้องที่สุดแล้วละค่ะ ขอบคุณมาก ๆ นะคะ อย่างคำเรียก ใน คห 3   แฮนดี้ดิสค์ นั้น เขาก็เรียกกันวา Thumb Drive แต่เรากลับเขียนอย่างนั้น อภัยให้แล้วกันนะคะ อย่านับเป็นวรรณกรรมหรือนิยายเลย ถือว่าเป็นความเรียง  ซึ่งยาวเกินจริง เพราะ จริง ๆ น่าจะเขียนแค่ " มีหมาพุดเดิ้ล ขี้เรื้อนสีชมพูวิ่งไปมาหน้าทางเท้าก่อนถึงเดอะมอลล์งามวงศ์วาน" หุ หุ แล้วมันจะสนุกตรงไหนล่ะคะ ? สำนวนแบบข้าพเจ้านี้ ปรมาจารย์ด้านการเขียน ก็คงจะบอกว่า เขียนได้แย่มาก การเขียนเยิ่นเย้อ ภาคขยายมาก อย่านับไปเป็นตัวอย่างให้ใครดูเลยค่ะ ถือว่าเขียนตามอารมณ์ บรรยายเหตุการณ์ช่วงชีวิตระหว่างรอทำงานอะไรอย่างสองอย่างอยู่  ไม่ให้ตนเองเครียด แต่หากคุณชอบ ก็ขอบคุณ.. ขอบคุณในกำลังใจจากคุณ  Halloweeny นะคะ จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 53 02:41:21

ความคิดเห็นที่ 19 คห 10 คุณ : นกโก๊ก              วันเวลาผ่านไปในชีวิต ไม่มีสิทธิ์ยื้อแน่่แค่ตระหนัก จะคนสัตว์สิ่งของเราปองรัก ก็ล้วนจักหลุดสลายตายทั้งเป็น          ทุกทุกสิ่งที่มีที่ครองสิทธิ์ เมื่อถูกผิด ปรากฏ กำหนดเห็น มิมีสิ่งยึดมั่นสรรค์ประเด็น มิมีเว้น สารพัด  ผลัดกันชม !! ขอบคุณบทกวีของคุณ...ดีจังค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 30 ก.ย. 53 02:55:37

ความคิดเห็นที่ 20 เข้ามาขอบคุณทุกท่านผู้ให้ กิฟท์ ถูกใจ : นกโก๊ก, Mnemosyne, ravio, Halloweeny ถูกใจ : Halloweeny ถูกใจ : tintila, Halloweeny ถูกใจ : นกโก๊ก .................อันที่จริงก็มีอีกสองสามสิ่งซึ่งอยาก เรียง ต่อ แต่ขอคิดดูก่อน (กำลังติดงานหน้าจอ เขาขอให้ช่วย ใส่สี ในภาพPerspective ให้ คงใช้เวลาเยอะค่ะ ) และขอบคุณหลายท่านผู้เข้าเยี่ยมชมตามคำเชิญด้วยค่ะ จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 53 06:55:17

ความคิดเห็นที่ 21 วันนี้ แวะเข้ามาลบรูปตัวเองออกเสียบ้าง เพราะเพิ่งดูข่าวช่อง 11 เรื่องอินเตอร์เน็ต กับการหลอกลวงผู้คนให้โอนเงินให้ชาวต่างประเทศ ซึ่งหลอกว่าจะเดินทางเข้ามาประเทศไทยมาหาเขาหรือเธอคนไทยกัน นายคนนั้น ติดอยู่สนามบินสุวรรณภูมิ ให้หญิงสาวไทยโทรฯเข้ามือถือว่าเป็น ทนายบ้าง เป็นเจ้าหน้าที่ศุลกากรสุวรรณภูมิ บ้าง ขอเงินคนไทยให้โอนไปจ่ายค่าปรับศุลกากร เลย สยองขวัญ  เดี๋ยวจะเข้่าไปดูในเฟซบุ๊คด้วยว่า เราเที่ยวไป แปะ ๆ ภาพบ้าง ข้อมูลอะไรไว้บ้าง แล้วเลยเข้าไปดู กระทู้เก่าความเรียง สองเดือนก่อน ตกเข้าไปในคลังกระทู้แล้ว http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/07/W9454847/W9454847.html           มนุษย์เรานี้ ช่างมีเรื่องทรัพย์สินเงินทองวุ่นวายจริง ๆ                   ข้าพเจ้านึกหน่าย โลกในอินเตอร์เน็ต ขึ้นมาบ้างเหมือนกัน แต่อาศัยว่าตัวเอง ไม่มีมากขนาดจะเที่ยวไปโอนค่าปรับให้ชาวบ้านทีละสามหมื่นห้าหมื่นอย่างพวกที่โดน หลอก  เลย ขอช่วย ประชาสัมพันธ์ ว่า เบอร์โทรศัพท์ ศุลกากร หรือ ตำรวจท่องเที่ยว เบอร์ 0-2-132-1155 1155 1164 ท่านผู้ใดเกิดปัญหาขึ้นมาโปรดแจ้งทันที เดี๋ยวมีแก๊งหลอกให้โอนเงินทางเอทีเอ็ม กันบ่อยมาก              หยุด ก่อน จะเสียเงินฟรี นะคะ จากคุณ : tiki_ทิกิ เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 53 15:11:07

ความคิดเห็นที่ 22 อ้าว.... ลบรูปเสียแล้ว เห็นแล้วล่ะครับ แต่ไม่นึกว่าจะลบเลยไม่ได้เซฟเก้บไว้เป็นที่ระลึก ข้างบ้านผมก็มีหมาอาศัย เป็นหมาฝรั่งพันธุ๋ดี เจ้าของไปเมืองนอกแบบไปยาวไม่กลับเลย สามสี่วันแรกมันหอนเห่าซะจนประสาทเสีย ไม่กินข้าวปลานอนซึมทั้งวัน ตอนนี้ดีขึ้นแล้วครับ ปรับตัวได้เร็วมาก จากหมาฝรั่งอยู่แต่ในบ้านหรูหรากินอาหารดีๆๆ มาเป็นหมาธรรมดากิรง่ายๆพอประทังชีวิต ตอนนี้มานอนกลางดินกินกลางทราย ดูท่ามันก็รับกับการเปลี่ยนแปลงได้แล้ว ^__^....... จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 1 ต.ค. 53 19:04:33

ความคิดเห็นที่ 23 อยากเห็นวิกผม คงจะเก๋น่าดู อิอิ จากคุณ : PatPDX เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 53 12:40:40