PANTIP.COM : W9742548 [นิยายเกย์] Hopeful & Hopeless วรรณกรรมจำเป็น <ตอนที่ 2

ความคิดเห็นที่ 1

2

ต้นฉบับของกวินถูกปราดตามองอย่างรวดเร็วโดยอรพรรณ ด้วยความที่คุ้นเคยกับมันมาบ้างแล้วก่อนหน้า จึงทำให้ใช้เวลาไม่นานอย่างที่คิด บรรณนาธิการหญิงเงยหน้าขึ้นจากกองกระดาษ ถอนใจยาว สบตากับกวินที่ยั่งลุ้นอยู่ตรงข้ามโต๊ะ อรพรรณเป็นบรรณนาธิการเล่มซึ่งดูแลรับผิดชอบหนังสือประเภทนวนิยายของสำนักพิมพ์ ชีวิตของกวินในเส้นทางการเป็นนักเขียนจึงค่อนข้างจะผูกพันกับอรพรรณมาตั้งแต่ต้น

ตอนนั้นอรพรรณยังเป็นเพียงผู้ช่วยบรรณนาธิการ หล่อนแนะนำต้นฉบับชิ้นแรกของกวินให้กับกองบรรณนาธิการในขณะนั้น และหลังจากนั้นมา กวินก็กลายเป็นนักเขียนที่มีผลงานออกกับสำนักพิมพ์ต่อเนื่องมาโดยตลอดด้วยแนวงานที่ชัดเจนและเป็นเอกลักษณ์ เรียกได้ว่า ความดีงาม ความรัก ความสดใส หรือการมองโลกในแบบบริสุทธิ์ ฯลฯ สิ่งเหล่านี้จะไม่มีในหนังสือของกวิน ตรงกันข้าม หนังสือของกวินจะเต็มไปด้วยความแสบสันต์ของมนุษย์ กิเลสตัณหา ความน่ารังเกียจ รวมไปถึงความรุนแรงต่าง ๆ นา ๆ ทางความคิดและพฤติกรรม จนบางครั้งค่อนไปในทางล่อแหลมต่อประเพณีและศีลธรรมอันดีของประเทศ

อันที่จริง กวินก็ไม่ทราบนักว่าต้นฉบับของเขามันดีเด่นอะไรตรงไหน ทางสำนักพิมพ์ถึงได้เห็นดีเห็นงามไปกับมัน เป็นไปได้ตรงที่มันผาดโผน ตรงไปตรงมา และค่อนข้างจะแหวกจริตมากพอสมควร มากพอที่จะก่อให้เกิดกระแส และกระแสที่ว่านี้ก็นำมาด้วยการขายดีเป็นเทน้ำเทท่า มีอยู่เล่มหนึ่ง งานของกวินกลายเป็นประเด็นใหญโตเพราะพาดพิงศาสนา เกิดกระแสถกเถียงอย่างครึกโครมจนแทบโดนสั่งเผา ยังดีที่ว่ามิติของมันยังพอจะมีความน่าสนใจมากพอที่จะเรียกกระแสปกป้องจากเหล่านักวิจารณ์และนักอ่านหัวใหม่อยู่บ้าง งานชิ้นนั้นเลยไม่ถึงกับจมดินลงไปพร้อมกับคำก่นด่าจากพวกหัวอนุรักษ์ แต่สุดท้ายแล้ว ไม่ว่าอย่างไร ผลประโยชน์จากหนังสือเล่มนั้นก็แทบจะมากมายมหาศาล เพราะยิ่งโดนกระแสต่อต้านจากพวกหัวเก่าสักเท่าไร คนก็แห่ซื้อกันเป็นเทน้ำเทท่า นี่ก็อาจจะเป็นเหตุผลก็ได้ที่สำนักพิมพ์เลี้ยงกวินเอาไว้

“ไม่ได้แก้ตอนจบนี่” อรพรรณเอ่ยขึ้นในที่สุด หลังจากทราบว่าสิ่งที่ติติงไปยังคงอยู่เช่นเดิม แต่กระนั้น ถ้าเป็น บก.คนอื่นอย่างเช่นมธุรส คงจะต้องมีการโมโหขัดเคืองและไม่พอใจออกมาแล้วกับความหัวดื้อของนักเขียน แต่อรพรรณกลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น หล่อนยังคงมีสายตาแห่งการครุ่นคิดและพร้อมจะเข้าอกเข้าใจ อันที่จริง กวินรู้จักกับอรพรรณมานานแล้วตั้งแต่สมัยเรียน หล่อนเป็นสายรหัสของเขา ความสนิทสนมและความรักใคร่ที่มีให้กันมานานเป็นเหตุให้บางครั้งการทำงานก็เต็มด้วยความอะลุ้มอล่วยและเข้าอกเข้าใจซึ่งกันและกัน

“ผมพยายามแล้วพี่ แต่... มันไม่ได้จริง ๆ อ่ะพี่ มันยากมากนะพี่ ที่จะบังคับให้...”

“สรุปว่าแกก็ยังยืนยันที่จะให้คนดี ๆ อย่างพระเอกต้องกดดันกับชีวิตของตัวเองจนถึงกับฆ่าตัวตาย”

“ก็เขามองโลกในแง่ดีเกินไป จนจัดการอะไรกับชีวิตไม่ได้”

“ส่วนนางเอก ทั้ง ๆ ที่หักหลังพระเอกโดยการมีชู้ แต่ก็ยังจะทอดทิ้งพระเอก ไปเป็นเมียน้อยของคนเลว เพียงเพื่อแลกกับเงินทองและความสุขสบาย และใช้ชีวิตเอาเปรียบคนอื่นต่อไป”

“เห็นได้ชัดว่าเธอฉลาดที่จะใช้ชีวิตบนโลก ลองดูให้ดี ๆ นะพี่ นางเอกแต่งงานกับพระเอกก็จริง แต่พระเอกก็ไม่เคยทำให้หล่อนมีความสุขเลย เพราะมัวแต่ไปยึดมั่นถือมั่นแต่กับคุณธรรมของตนเอง เรื่องอะไรที่หล่อนจะต้อง...”

อรพรรณยกมือขึ้นตัดบท ราวกับบอกให้รู้ว่าไม่จำเป็นที่กวินจะต้องอธิบายอะไรให้มันยืดยาวมาก

“แกยังคงแนวคิดของการดูถูกความรักและดูถูกชีวิตอยู่เหมือนเดิมสินะ”

กวินชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะผ่อนลมหายใจ แม้ว่าเอกลักษณ์ของงานเขียนแหวกจริตจะโด่งดังและสร้างกระแส แต่กระนั้น ด้วยความที่กวินเขียนงานพรรค์นี้ออกมาซ้ำแล้วซ้ำเล่าเกินไป ผลที่ตามมาก็คือกลายเป็นความเบื่อหน่อยของนักวิจารณ์ จากที่เคยเป็นของแปลกใหม่ ตื่นตาตื่นใจ ก็กลายเป็นความซ้ำซาก ไม่มีอะไรใหม่และพายเรือในอ่าง หลัง ๆ เข้ากวินโดนวิจารณ์อย่างเจ็บแสบว่าเขียนงานแบบ “ไม่รู้จักโต” และนอกจากนั้น ตลาดงานก็เริ่มเปลี่ยนไป ในสถานการณ์ของบ้านเมืองที่กำลังเดือดร้อนและวุ่นวาย ชีวิตรอบข้างมีแต่ความตึงเครียด รวมเข้าด้วยกับสโลแกนของรัฐบาลที่โหมกระหน่ำค่านิยมแบบเรียบง่ายสดใสเพื่อบดบังปัญหาที่กองอยู่ตรงหน้า ดังนั้น จึงแทบไม่มีนักอ่านคนไหนในช่วงเวลานี้จะนึกนิยมชมชอบการอ่านงานไสตล์ชีวิตหม่นโลกมืดอีกแล้ว ผู้คนต้องการเพียงแต่แสงสว่างและกำลังใจ งานเขียนของกวินจึงเริ่มจะขายไม่ออก รวม ๆ กันเข้าก็กลายเป็นสาเหตุที่ร้อนถึงกองบรรณนาธิการ ที่เริ่มมีนโยบายจะเคี่ยวเข็ญให้กวินลองปล่อยงานที่เปลี่ยนแปลงความคิดของตัวเองบ้าง เพื่อคงระดับชื่อเสียงอันจะนำไปสู่ผลดีทางการตลาดต่อไป

แต่สำหรับกวินในฐานะนักเขียน การทำอะไรแบบนี้ มันไม่ใช่ของง่ายเลย

“พี่พรรณ ผมไม่ได้มีอีโก้นะครับพี่ แต่มันแค่...” กวินพยายามที่จะแก้ตัว “ผมสาบานว่าผมพยายามแล้ว แต่... มันยากนะครับพี่ กับการที่เราจะเขียนในสิ่งที่เราไม่เคยเชื่อแล้วโกหกว่ามันเป็นความจริง”

อรพรรณถอนใจยาว ก่อนจะสบตากับกวินอีกครั้ง คล้ายกับสำรวจลึกลงไปในห้วงความคิด ก่อนที่เจ้าหล่อนจะสรุปออกมาในที่สุด

“เอาละ พี่จะนำเสนอพี่รสอีกที”

“พี่ว่าจะผ่านไหมพี่” กวินอดจะถามไม่ได้

“ถ้าคิดเอาจากมุมของพี่รส ชื่อกวินก็อาจจะยังพอขายได้ แต่ถ้าคิดแค่ในมุมของพี่” อรพรรณยิ้มอย่างมากไมตรี “ฉลุย !”

กวินพยักหน้ารับ รู้สึกโล่งใจขึ้นมาได้เล็กน้อย แต่ก็ไม่โล่งไปหมดเสียทีเดียว เพราะถึงอย่างไรต้นฉยัยก็ต้องผ่านมธุรสอีกที ซึ่งอย่างที่รู้ด้วยตัวเองว่ารายนั้นเรียกได้ว่าแทบจะเป็นเจ้าแม่ของที่นี่เลยทีเดียว และก็ “เข้ม” มากกว่าอรพรรณหลายเท่านัก ในขณะที่ความคิดโบยบินไปไกล สายตาของกวินเหลือบไปเห็นหนังสือปกสวย ๆ สองสามเล่มบนโต๊ะของอรพรรณ นามปากกาของผู้เขียนโดดเด่นอยู่บนปกให้เห็นชัดว่าเป็นงานของ “วรรณี วรรณรัตน์” ในขณะที่ปกแต่ละเล่มมีการคาดกระดาษไว้อีกว่าเป็น “หนังสือเสริมกำลังใจ”

เรียกได้ว่าฮาร์ดเซลล์แบบสุดฤทธิ์

ไวกว่าความคิด กวินหยิบหนังสือเหล่านั้นขึ้นมา

“นี่จะพิมพ์ซ้ำหรือพี่”

อรพรรณพยักหน้า “ใช่ แต่ต้องปรูฟเพิ่มนิดหน่อย คนอ่านเคยติมาน่ะว่ามีหลุดไปสองสามแห่ง”

“หึ... ขายดีเป็นเทน้ำเทท่า คนอ่านกันทั้งบ้านทั้งเมือง พี่รสแกคงแฮปปี้น่าดู” กวินเอ่ยออกไปโดยอัตโนมัติ ไม่อน่ใจแก่ตัวเองเหมือนกันว่าเอ่ยไปด้วยความรู้สึกเช่นไร จะว่าเยาะเย้ยก็ไม่ใช่ หรือจะว่าอิจฉาก็ไม่เชิง “เป็นเครื่องยืนยันนะว่าต่อให้โลกมันจะทรามแค่ไหน แทนที่คนจะเข้มแข็ง แต่คนโดยมากก็ยังยินดีที่จะทำตัวอ่อนแอ หนีความจริง เสพแต่งานโหยหากำลังใจ พวกชนชั้นกลาง !”

"แหม... เท่จังเลยนะยะ เอะอะก็ค่อนขอดชนชั้นกลาง" อรพรรณแหวออกมาอย่างอดไม่ได้ "โธ่เอ๊ย... แกอย่ามากระแดะลืมกำพืดหน่อยเลย มีใครแถวนี้ไม่ใช่ชนชั้นกลางบ้างไหม หรือแกจะบอกว่าแกไม่ใช่ อย่าลืมว่าไอ้ที่มีกินมีใช้อยู่ทุกวันนี้ก็เพราะชนชั้นกลางทั้งนั้น แฟนหนังสือแกอีกล่ะ ก็ชนชั้นกลางอีกนั่นแหละ ขึ้นชื่อว่าซื้อหนังสืออ่านฉันขอเหมาเลยว่าชนชั้นกลางทั้งนั้น อย่ามาด่ากันเองนักเลย เชิดชูกันเข้าไว้ ชนชั้นกลางจงเจริญ"

"ก็แค่พูดเล่น" กวินแย้งเสียงอ่อย "จริงจังทำไมเนี่ย"

“ก็ฉันหมั่นไส้แก ทำมาเป็นว่าเขา องุ่นเปรี้ยวละสิไม่ว่า ทำไมไม่ลองเขียนอย่างเขาบ้างล่ะ จะได้ขายดีบ้างไง” อรพรรณเอ่ยขึ้นมาราวกับว่าได้ที

"ไม่ต้องวกมาเรื่องนี้เลยนะ" กวินตอบโต้ไปทันที ในขณะที่อรพรรณก็คล้ายจะรบเร้าต่อ

“เอาน่า คิดสิว่าท้าทายตัวเอง”

“ไม่ได้หรอกพี่ ผมพยายามแล้ว” ชายหนุ่มตอบกลับอย่างพยายามจะใจเย็น “ก็บอกแล้วไง มันยากนะ ที่จะเขียนอะไรจอมปลอมแบบนั้นออกมา ผมเป็นพวกหลอกตัวเองไม่เป็น”

“กวิน” อรพรรณเอ่ยขึ้นมาด้วยเสียงจริงจัง มองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่คล้ายกับว่ารู้จักตัวตนของอีกฝ่ายเป็นอย่างดี “พี่เข้าใจในจุดยืนของแกนะ แต่แกน่ะยังเด็กนัก โลกนี้ยังมีอะไรให้แกเรียนรู้อีกเยอะ”

กวินนิ่งไปอย่างทันทีหลังจากที่อรพรรณพูดจบ คราวแรกคิดว่ารุ่นพี่ของตนพูดเล่น เลยตั้งท่าจะเอ่ยแซว แต่พอครั้นได้เห็นแววตาของอีกฝ่ายที่ยังจริงจังไม่เลิกรา ก็ทำให้คำพูดนั้นของอรพรรณดังซ้ำในสมองของกวินอยู่หลายรอบ และมันก็ส่งผลให้เขาร็สึกตีบตันขึ้นมาเล็กน้อยในความรู้สึกก่อนที่จะพยายามสลัดมันออกไป พยายามจะเอ่ยอะไรออกไปสักอย่าง แต่ก็พูดไม่ออก เลยได้แต่หัวเราะออกมาเบา ๆ แก้เจื่อน

“อย่าปิดกั้นตัวเอง เชื่อพี่ แล้วมันจะดีกับแก” อรพรรณพูดซ้ำด้วยสำเนียงที่ยังคงจริงจังไม่ต่างจากเดิม

ทันใดนั้น ก่อนที่กวินจะรู้สึกอึดอัดไปมากกว่านี้ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นขัดจังหวะ แล้วจากนั้นบานประตูก็ถูกเปิดออกอย่างนุ่มนวล สายตาของอรพรรณและกวินตวัดไปมองผู้มาเยือน พบหญิงสาวร่างสูงเพรียวค่อย ๆ เดินเข้ามาอย่างเชื่องช้า คล้ายกับพกความประหม่าและตื่นเต้นมาเล็กน้อย แต่กระนั้น แววตาของเจ้าหล่อนก็ยังคงมีประกายระริกบ่งบอกบุคลิกของเจ้าตัวที่น่าจะเป็นคนรักสนุกและมากอารมณ์ขัน

“สวัสดีค่ะ พี่พรรณ” หล่อนยกมือไหว้ผู้อาวุโสสุดในห้อง ก่อนจะค่อย ๆ เสยผมยาวสีน้ำตาลที่ปรกหน้าให้ปัดออกไปด้านหลัง ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ แล้วคล้ายกับเลื่อนสายตามามองกวิน

“พี่พรรณมีแขก” ราวกับได้ที กวินรีบลุกจากเก้าอี้อย่างรวดเร็ว ราวกับหวาดกลัวที่จะต้องคุยในประเด็นก่อนหน้ากับอรพรรณอีก “ผมขอตัวนะครับ”

“เดี๋ยวก่อนสิกวิน” อรพรรณเรียกไว้อย่างรวดเร็ว ในขณะที่กวินกำลังเดินปรี่ไปที่ประตู “จะรีบไปไหน ลืมไปแล้วหรือว่าพี่ยังไม่ได้คุยธุระกับแกเลย”

“นั่นสิ” กวินนึกขึ้นได้พอดี ก่อนจะยิ้มเจื่อน ๆ รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่ไม่อาจจะหนีจากอรพรรณได้ในเวลานี้ ในขณะที่หญิงสาวแขกของอรพรรณก็ยังคงสบตามองเขาอยู่ไม่เลิก อดคิดขึ้นมาไม่ได้ว่าเจ้าหล่อนผู้นี้จะมีส่วนเกี่ยวพันอะไรกับธุระที่อรพรรณอยากจพูดกับเขาหรือเปล่า

“นี่คุณพิม” อรพรรณเริ่มแนะนำ “หลานสาวของคุณวรรณี”

“วรรณี?” กวินทวนคำ งุนงงในแวบแรก ก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นหนังสือปกสวย ๆ บนโต๊ะทำงานของอรพรรณ แต่กระนั้นก็ยังไม่แน่ใจ “วรรณี วรรณรัตน์น่ะหรือ”

“ใช่ค่ะ” พิมเอ่ยตอบอย่างรวดเร็ว พร้อมกับยิ้มกว้าง ในขณะที่กวินก็ยังงงจับต้นชนปลายไม่ถูก หญิงสาวคว้านามบัตรในกระเป๋าสตางค์ส่งให้กวินอย่างทันท่วงที กวินรับมาแล้วมองผาด ๆ จำไม่ได้เลยว่ารายละเอียดในบัตรเป็นอย่างไร สมองครุ่นคิดถึงแต่ความน่าประหลาดใจที่วันนี้ชีวิตของเขาเหมือนจะได้พบเจออะไร ๆ อันเกี่ยวเนื่องกับวรรณี วรรณรัตน์เสียมากมาย ตั้งแต่รายการทีวีตอนเช้า หนังสือบนโต๊ะอรพรรณ แล้วยังจะหลานสาวอีก ไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ดี ๆ นักเขียนเก่าเก็บในความทรงจำที่เขาเองก็แทบจะหลงลืมไปนานแล้วถึงได้กลับมาปรากฏย้ำในวันนี้

“วรรณี วรรณรัตน์เป็นนามปากกาของคุณป้าดิฉันเอง” พิมพูดต่อ

อรพรรณสังเกตเห็นความงุนงงบนใบหน้าของกวิน จึงพยายามที่จะอธิบาย

“คือว่าคุณพิมเขามีเรื่องอยากให้แกช่วยน่ะกวิน”

“ช่วยอะไร”

หญิงสาวผ่อนลมหายใจยาว ก่อนจะเอ่ยมาอย่างทันทีทันใดไม่อ้อมค้อม

“ฉันอยากให้คุณเป็นโกสต์ไรเตอร์ให้กับคุณป้าของฉัน”
แก้ไขเมื่อ 28 ก.ย. 53 18:55:35

จากคุณ : บุรุษชายขอบ (Waasuthep)

เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 53 18:49:22

ความคิดเห็นที่ 5

3

โกสต์ไรเตอร์ !!!!

หลังได้รับคำขอความช่วยเหลืออันแสนพิลึกพิลั่นนั้น กวินยอมรับว่าตกใจในแวบแรกและคิดว่าจะต้องเป็นการอำกันอย่างสุดแสบ แต่พอเมื่อได้รับรู้ถึงความจริงจังของอีกฝ่าย กวินก็แทบอยากจะกรีดร้อง

จะบ้าหรือ ! จะให้เขาเป็นโกสต์ไรเตอร์ให้กับนักเขียนอย่างวรรณี วรรณรัตน์น่ะหรือ? ไม่มีทาง ! เป็นไปไม่ได้แน่นอน ใคร ๆ ต่างก็ต้องรู้ วรรณีกับกวินแทบจะเป็นเหรียญคนละด้าน ถ้าอีกฝ่ายเป็นขาว อีกฝ่ายก็ต้องเป็นดำ ทุกวันนี้ลำพังแค่ว่ากวินได้หยิบงานของวรรณีมาอ่านผ่าน ๆ ตา เขาก็แทบจะวิงเวียนและอยากจะอาเจียนกับความสวยงามของชีวิตทั้งหลายแหล่อันถูกตวัดออกมาจากปลายปากกาของเจ้าหล่อน มันเป็นไปไม่ได้แน่นอนที่เขา – นักเขียนผู้ซึ่งประกาศกร้าวแต่เพียงเรื่องราวเลวร้ายและหม่นหมองของโลกบูด ๆ เบี้ยว ๆ – จะไปทำหน้าที่ให้กำลังใจผู้คนแบบอย่างที่วรรณี วรรณรัตน์ทำมาตลอด ขืนไปทำก็เหมือนเอาปลาไปอยู่บนบก เอาจิ้งจกไปจมในน้ำ มันก็คงมีแต่ตายกับตาย

อะไรกันที่ทำให้ยายผู้หญิงผอมแห้งผู้นี้ที่อ้างว่าเป็นหลานของวรรณีมาวานให้เขาทำให้อะไรที่พิลึกกึกกือเช่นนี้ อยากจะถามออกไปจริง ๆ ว่าสติดีอยู่หรือเปล่า อรพรรณก็อีกคน กวินไม่เข้าใจเจ้าหล่อนเอาเสียเลยว่ากำลังคิดอะไรอยู่ถึงได้เหมือนจะทำท่าเออออห่อหมกไปด้วย เป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันมาแท้ ๆ ทำไมถึงทำเหมือนกับว่าไม่รู้จักกันดีพอ

“ไม่มีทาง ไม่มีทาง และไม่มีทาง”

กวินพูดซ้ำซากออกไปแค่นั้น พร้อมกับเดินหนีออกมาจากห้องของอรพรรณอย่างทันทีทันใด ซึ่งดูท่าว่าอรพรรณเองก็คงจะคาดการณ์เอาไว้แล้วว่ากวินจะต้องมีปฏิกิริยาเช่นนี้ เจ้าหล่อนจึงหาได้ตกใจหรือแปลกใจไม่ หนำซ้ำ ยังเดินตามกวินพร้อมกับสติที่ครบถ้วน พยายามที่จะโน้มน้าวให้กวินลองใตร่ตรองดู ในขณะที่พิมหลานสาวของวรรณีก็เดินตามมา พูดอะไรออกมาเรื่อย ๆ แต่ชายหนุ่มก็ไม่ใส่ใจจะฟังอีกต่อไป

“กวิน...” อรพรรณร้องเรียกพร้อมกับคว้ามือชายหนุ่มไว้ “อย่าใจร้อนสิ ฟังก่อน”

“ไม่ฟัง !” กวินประกาศกร้าวเสียงลั่นจนคนในออฟฟิศแทบจะหันมามอง “เข้าใจไหมพี่ ไม่ฟัง ไม่ฟัง ไม่ – ฟัง !”

กวินพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิด โกสต์ไรเตอร์..... โกสต์ไรเตอร์งั้นหรือ? น่ารังเกียจที่สุด! ใจของกวินเต้นเร่าราวกับกลองศึก ถึงแม้เขาจะไม่ใช่นักเขียนร้อยล้าน หรือไม่ได้เป็นเจ้าของฉายาปากกาฝังเพชร และอาจจะยังไม่เคยและอาจจะไม่มีโอกาสไปแตะต้องรางวัลซีไรต์ซีเหลวอะไรกับใครเขา แต่ถึงอย่างไร ตัวเขาเองก็ไม่ได้ถึงขนาดโนเนมกระจอกงอกง่อย กวินรู้ดีว่าเขาเองก็พอมีชื่อเสียงอยู่บ้าง รวมถึงยังมีพื้นที่และมีแนวทางผลงานที่เป็นตัวของตัวเองอย่างชัดเจนและก็มีกลุ่มผู้อ่านจำนวนพอสมควรที่ติดตาม อะไรกันที่จะต้องเป็นสาเหตุให้เขาต้องลดตัวลงไปเป็นปากการับใช้ใครด้วยเล่า ยิ่งโดยเฉพาะคน ๆ นั้นเป็นวรรณี วรรณรัตน์ ผู้ซึ่งเทียบกับเขาแล้ว แทบจะเรียกได้ว่าอยู่กันคนละฝากฝั่งของบรรณพิภพเลยทีเดียว

บ้าที่สุด ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด

“โอ๊ย! ใจเย็น ๆ สิกวิน” อรพรรณร้องแว้ดกลับมา “มันมีเหตุผลนะที่คุณพิมเขาต้องขอให้แกช่วย”

“เหตุผล!” กวินร้องลั่น รู้สึกเดือดจนควบคุมอารมณ์ไม่ค่อยอยู่ ลักษณะนิสัยและความเคยชินทำให้กวินพรั่งพรูคำพูดและอารมณ์ออกมาอย่างไม่คิดจะเกรงใจ “เหตุผลอะไร เหตุผลที่ว่านักเขียนแก่คนนึง จมไม่ลง แม้ว่าสังขารจะไม่ให้แต่ใจยังรัก เลยต้องพึ่งมือคนอื่นเขียนให้ตัวเอง นี่ใช่ไหมเหตุผล”

“นี่คุณไม่มีสิทธิ์ว่าป้าฉันแบบนี้นะคะ” พิมเอ่ยแทรกขึ้นมาด้วยอารมณ์โมโหไม่แพ้กัน

“ไม่ได้ว่า แค่พูดตามตรง” กวินสวน “เออ ! แล้วนี่ทำไมป้าคุณเขาไม่มาติดต่อเองเลยล่ะ ใช้ให้คุณมาทำไม”

พิมทำท่าจะขยับปากตอบ แต่กวินไวกว่า พูดแทรกขึ้นมาก่อนด้วยสีหน้าและน้ำเสียงแดกดันอย่างสุดพลัง

“อ๋อ ! ไม่ได้สิ มาเองไม่ได้ เพราะเดี๋ยวจะเสียมาดบรมครู” กวินหัวเราะเหยียดหยาม “ถามจริงเหอะ เก้าสิบเก้าเล่มนี่มันก็มากแล้วนะ ป้าคุณเขายังไม่พออีกหรือ สงสัยต้องเอาให้มันครบร้อย ให้เลขมันสวยละมั้ง แล้วถึงจะได้นอนตายตาหลับ....โอ๊ย !!”

พิมเผลอตบหน้ากวินอย่างลืมตัว กวินเอามือจับแก้มตรงรอยตบ รู้สึกปวดแสบขึ้นมาจนสามารถนึกภาพเห็นรอยแดงรูปฝ่ามือที่น่าจะกำลังปรากฏบนใบหน้า

เจ็บ... เจ็บมาก !

หน็อย..ยัยก้าง ! เห็นตัวเล็กแต่มือหนักเป็นบ้า กวินคิดในใจอย่างเดือดดาล ความโกรธมากทวีคูณในความรู้สึก แต่ชายหนุ่มก็ทำอะไรไม่ถูก ด้วยความที่เคยถนัดแต่การใช้ปากเห่า พอคราวนี้เจอของจริงกวินก็เลยไปไม่เป็น นอกจากอ้าปากค้างอย่างตกใจ แต่ถึงอย่างไร ตัวคนตบเองก็คล้ายตกใจในการกระทำตัวเองเช่นกัน

“ฉันขอโทษ” พิมเอ่ยเสียงอ่อย อารมณ์โมโหของเจ้าหล่อนดูจะหายวับไปทันที ในขณะอรพรรณถอนใจยาว

“พี่พรรณ ดูสิ” กวินร้องโวยวายหาบรรณนาธิการรุ่นพี่ งอแงกระทืบเท้าด้วยท่าทางคล้ายกับเด็กโดนแกล้งที่ต้องวิ่งโร่ฟ้องผู้ใหญ่

“แกพูดขนาดนี้พี่ก็เข้าข้างแกไม่ลงจริง ๆ ว่ะกวิน”

“อะไรวะเนี่ย” เป็นไปได้ กวินอยากจะพูดอะไรออกไปอีก อาจจะเป็นคำด่า หรืออาจจะเป็นคำพูดเสียดแสง อะไรก็ได้ให้มันสมกับความเจ็บปวดที่ตัวเองได้รับ แต่ราวกับคำพูดเหล่านั้นมันติดอยู่ที่ลำคอ ไม่อาจจะเอ่ยอะไรออกมาได้ ทั้งสามเงียบกันไปเนิ่นนาน ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลย ในขณะที่พนักงานของสำนักพิมพ์เองก็เงียบไปทั้งออฟฟิศ เหมือนทุกคนตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

“พี่รสครับ พี่รสต้องลองอ่านจริง ๆ นะครับ”

เสียงของขจรดังแว่วขัดเข้ามา พร้อมกับการเคลื่อนไหวแรกก็เกิดขึ้นจากประตูห้องทำงานของมธุรสที่ถูกเปิดออกอย่างรวดเร็ว พร้อมกับการก้าวออกมาของมธุรสและขจร มธุรสก้าวฉับ ๆ ไปหาฝ่ายอาร์ตเวิร์คพร้อมกับยื่นแผ่นเพลตให้ พร้อมกับพูดคอมเม้นต์เล็กน้อย ในขณะที่ขจรก็พยายามที่จะตื๊อให้มธุรสให้สนใจต้นฉบับของตนให้ได้ จังหวะนั้นเองที่เหมือนทุกคนจะได้สติ พนักงานทั้งหลายรีบกลับไปก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ แต่กวินเองก็ยังคงพูดอะไรไม่ออกอยู่ดี

“ผมอยากให้พี่รสลองอ่านจริง ๆ นะครับพี่ พี่รสลองนึกดูนะครับ งานเขียนหนึ่งชิ้นที่จะถูกกล่าวถึงไปตลอดยุคสมัย มัน... มันแสดงออกถึงอุดมการณ์ของยุคโพสต์ ๆ ๆ ๆ โมเดิร์น มัน... มันจะพิพากษาความอยุติธรรมทั้งปวง นี่มัน... มัน... มันยิ่งใหญ่มากเลยนะพี่... มัน...”

“อ้าว ! กวิน” มธุรสร้องเรียกกวิน พร้อมกับเดินมาหากวิน เป็นไปได้ว่าหล่อนอาจจะใช้กวินเป็นเครื่องมือในการที่จะหลีกหนีจากขจร “พี่อยากเจอเธออยู่พอดีเชียว”

ขจรพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิด ในขณะที่กวินและพิมยกมือไหว้มธุรส

“พี่รสครับ คือว่างานชิ้นนี้มันเป็นเรื่องราวของ...” ขจรยังพยายามที่จะขายงานต่อ แต่มธุรสไม่สนใจเลยแม้แต่นิดเดียว “...ของการต่อสู้ระหว่าง เอ่อ...”

“อ้าว ! หนูพิม” มธุรสเพิ่งจะมองเห็นหญิงสาว จึงเอ่ยทักด้วยเสียงที่ดังจนกลบเสียงของขจรไปจนหมด “ไม่ได้เจอกันนานเลย ผอมลงนะเรา นี่ไปยังไงมายังไงจ๊ะเนี่ย มีธุระอะไรที่นี่หรือ เออ...ใช่... ได้ข่าวว่าป้าเธอไม่ค่อยสบายนี่”

ไม่ทันที่พิมจะได้พูดตอบอะไร มธุรสก็พูดต่อเองอย่างรวดเร็ว เป็นบุคลิกอีกอย่างหนึ่งของบรรณนาธิการผู้นี้ คือเจ้าหล่อนจะพูดเร็วและถามเองตอบเองโดยแทบจะไม่เปิดโอกาสให้ใครพูด “ฝากบอกคุณวรรณีด้วยนะจ๊ะว่าพี่เป็นห่วง ขอให้หายเร็ว ๆ แล้วออกงานใหม่ให้ทันปีนี้นะจ๊ะ ไม่งั้นปีหน้า ป้าเธอจะต้องเขียนเรื่องสั้นแล้วละ ไม่ใช่นิยาย”

“งานชิ้นนี้ของผมก็เป็นนิยายครับ” ขจรพูดแหลมออกมา “เป็นนิยายที่น่าสนใจในแง่ของ...”

“เป็นไงบ้างล่ะกวิน” มธุรสพูดกลบขจรอีกครั้ง พร้อมกับหันเหความสนใจจากพิมมาที่กวินแทน “แก้มเป็นอะไร”

กวินพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิด พร้อมกับเหล่มองพิมด้วยสายตาคาดโทษ อรพรรณเห็นท่าไม่ดีจึงรีบตอบออกมาแทน

“กวินมันเดินชนขอบประตูน่ะสิพี่รส” อรพรรณยิ้มกว้าง พร้อมกับแอบหยิกกวินเล็กน้อยให้เงียบเสียง “ซุ่มซ่าม”

มธุรสหัวเราะเบา ๆ เล็กน้อย คล้ายกับไม่ได้ใส่ใจเท่าไรนัก ก่อนจะพูดต่อ

“พี่ล่ะอยากจะคุยกับเธออยู่พอดีเลยกวิน เรื่องงานเล่มใหม่”

“ต้นฉบับอยู่กับพี่พรรณเรียบร้อยแล้วครับ” กวินตอบออกไป พยายามที่ระงับความหงุดหงิดที่ยังหายไปไม่หมด “เดี๋ยวพี่รสคงได้อ่าน”

“จริง ๆ พี่อ่านไปบ้างแล้วล่ะจ้ะ ผ่านตา ดาร์คไซต์มาก ! ชื่ออะไรนะ คาวความรัก โอย... แค่เห็นชื่อเรื่องพี่ก็แทบจะเป็นลม” มธุรสพูดยืดยาว พร้อมทำท่าราวกับจะเป็นลมเอาเสียให้ได้ หน้าซีดสมจริงจนแทบจะเป็นนักแสดงรางวัลสุพรรณหงส์แห่งเมืองไทยได้ง่าย ๆ เลยทีเดียว แต่กระนั้น สาวใหญ่มาดหญิงแกร่งก็ถอนใจยาวหนึ่งคำรบแล้วเงยหน้าขึ้นมาพูดกับกวินด้วยน้ำเสียงจริงจัง “กวินจ๊ะ ไม่คิดบ้างหรือว่าบางทีเธออาจจะต้องลองอะไรใหม่ ๆ”

“อะไรหม่ายหม่าย.... ตายละ !” กวินอดที่จะประชดออกไปไม่ได้ ไม่ค่อยจะอยากโผล่หน้ามาที่สำนักพิมพ์นักก็ด้วยเหตุนี้ มาทีไรก็ต้องเจอบรรณนาธิการจอมจู้จี้ที่มักจะพูดแต่อะไรพรรค์นี้ กวินเดาได้เลยว่าต่อไปมธุรสจะพูดอะไรต่อ “อะไรบ้างล่ะ ที่ใหม่สำหรับพี่รส”

“อ่า... ก็อย่างเช่น” บรรณนาธิการสาวใหญ่ตีสีหน้าชวนฝันเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ “ลองนึกถึงความละมุนละไมของชีวิต ความสดใสสวยงามของโลกมนุษย์ หรืออะไรบางอย่างที่สะท้อนความหมายแห่งการดำรงชีวิตและดำเนินชีวิตอย่างแท้จริง อา...”

“นั่นมันไม่ใช่ของใหม่เลยพี่ เก่า เก่ามาก เชยสะบัด” กวินพูดแทรก ขัดอารมณ์ชวนฝันของมธุรสจนชะงัก รู้สึกคันยิ่งนักจนไม่อาจจะฟังต่อไปได้ “แล้วอีกอย่าง พี่เองก็มีงานแนวนี้ของคุณวรรณีพิมพ์ไปตั้งเยอะแล้วนี่”

“ในโลกนี้ไม่มีอะไรออริจินัลหรอกจ้ะ” มธุรสพูดอย่างอดทน “จริงอยู่ว่าคุณวรรณีเธอขึ้นหิ้งไปแล้ว แต่พี่น่ะ อยากเห็นงานใหม่ จากคนรุ่นใหม่ ๆ”

“ในสไตล์งานแบบเก่า !” กวินพูดขัด

“พูดก็พูดเถอะกวิน” มธุรสเอ่ยสิ่งที่ติดอยู่ในใจของเจ้าหล่อนออกมาในที่สุด “เธอลองมองดูรางวัล...ปีหลัง ๆ ที่ผ่าน มาสิ มันน่าคิดนะว่าเธอต้องเขียนยังไง ต้องเขียนแนวไหน มันถึงจะได้รางวัล... มันชัดเจนมาก มาก ๆ ๆ เลยทีเดียว กวิน พี่จะสอนให้ เธอน่ะต้องพาตัวเองไปหารางวัล...นะจ๊ะ ไม่ใช่ว่าอยู่เฉย ๆ แล้วรอให้กรรมการมาเปิดกะลาเจอเธอเองน่ะ มันไม่ได้”

“ผมเข้าใจครับ” กวินตอบไปอย่างระอิดระอา “รางวัล...น่ะมันเนื้อเกรดเอ กินทั้งชาติก็ไม่หมด ได้มาทีนึง ต่อไปแค่เขี่ยหมึกเล่นก็ยังขายงานได้ แต่...” กวินถอนใจอีกครั้ง ก่อนจะพูดต่ออย่างชัดถ้อยชัดคำ “...ผมทำไม่ได้จริง ๆ ครับพี่”

“โธ่... กวิน” มธุรสยังคงไม่หมดความพยายาม “เธอเคยลองแล้วหรือถึงรู้ว่าทำไม่ได้”

“พี่รสครับ” กวินอธิบายอย่างอดทน “ประเด็นอยู่ที่ว่า ตอนนี้ผมกำลังจะขายนามปากกาตัวเองในไสตล์อะไร คนจะอ่านงานกวิน เขาน่าจะคาดหวังว่ากวินจะต้องหนักแน่นและเสียดแทง งานเล่มใหม่ที่ออกมาต้องพัฒนาในด้านความแรงและล่อแหลมให้มันมากขึ้นไปอีก ไม่ใช่อยู่ดี ๆ ก็มาเพ้อฝันฝักใฝ่ความดีงาม ถามจริง ๆ นะครับพี่รส พี่ว่ามันไม่เป็นการเสียเวลาหรือ และมันไม่เสี่ยงเลยหรือกับการที่ผมต้องไปเสียเวลาเขียนงานจับฉ่าย ถ้าเกิดมันออกมาแย่ นักอ่านใหม่ก็ไม่ต้อนรับ นักอ่านเก่าก็หมดศรัทธา แล้วอย่างนี้สิ่งที่ผมสร้างขึ้นมาก่อนหน้าไม่พังไปหมดหรือพี่ แล้วเดี๋ยวพองานผมขายไม่ออก พี่ก็จะพาลไม่แฮปปี้กับผมอีก”

“เพชรแท้น่ะเขาไม่กลัวอะไรแบบนี้หรอกโว้ย” ขจรบ่นพึมพำออกมาเบา ๆ คล้ายกับจงใจยั่วโมโห “: )มันเพชรเก๊”

“หุบปากไปเลยขจร กูไม่มีอารมณ์จะเล่นกับ :) ตอนนี้” กวินร้องด่า พอขจรเห็นกวินจริงจังก็เลยเงียบไป แต่ก็ปากยังขมุบขมิบเบา ๆ ในขณะที่กวินหันกลับมาคุยกับมธุรสต่อ

“แล้วอีกอย่างนะพี่รส ซึ่งสำคัญมาก และมากที่สุด ผมไม่เก่งพอที่จะเขียนงานโกหกใครได้ มันไม่ใช่ทางของ..”

“งั้นคุณก็ลองเริ่มจากการช่วยฉันสิคะ” จู่ ๆ พิมก็พูดแทรกขึ้นมาหลังจากที่เงียบไปนาน

“อะไรนะ”กวินชะงัก หันไปหาพิม ในขณะที่มธุรสและขจรขมวดคิ้วอย่างงุนงง

“ก็หมายความว่า” พิมเอ่ยอย่างเชื่องช้า ทว่า ชัดเจนและแฝงด้วยความวิงวอน “คุณสามารถใช้โอกาสนี้ในการทดลองไงคะ คุณจะได้ค่าตอบแทนจากฉัน เพราะฉะนั้น มันจึงไม่ใช่การเสียเวลาเปล่า ไม่มีการพิมพ์การเผยแพร่ เพราะฉะนั้น ถ้าเขียนออกมาแล้วคุณไม่ชอบ นามปากกาของคุณก็ไม่เสียหายอะไร ลองดูเถอะนะคะ คุณจะได้ท้าทายตัวเองด้วยไงนะคะ ช่วยป้าของฉันเถอะนะ”

พิมมองกวินอย่างอ้อนวอน เชื่อว่าถ้าบอกให้กราบเท้า หล่อนก็คงจะทำอย่างไม่ต้องสงสัย ท่าทางของพิมทำเอากวินถึงกับพูดอะไรไม่ออก มธุรสและขจรดูงงกับสิ่งที่พิมพูด ในขณะที่อรพรรณก็มองหน้ากวินคล้ายกับรอคำตอบ

“พอกันทีสำหรับวันนี้ ลาก่อนทุกคน” กวินถอนใจดังแล้วเดินหนีไปทันที

“นี่พูดเรื่องอะไรกันจ๊ะ” มธุรสเอ่ยถามขึ้นอย่างสงสัย

“อ่อ... คือว่า...” พิมตั้งท่าจะตอบ

“หนูพิมจ๊ะ” อรพรรณบีบแขนพิมอย่างรุนแรงเพื่อห้ามไม่ให้พูด หัวเราะกลบเกลื่อนเล็กน้อย แล้วลากพิมเดินออกไป แต่กระนั้น สีหน้าของอรพรรณก็ปล่อยพิรุธออกมาอย่างชัดแจ้ง “ไปเถอะจ้ะ พี่หิ๊วหิว... กวิน รอพี่ด้วย แหม พี่รู้หรอกจ้ะว่าหิว ไม่ต้องรีบ”

ทั้งสามเดินออกไปจากสำนักพิมพ์ ทิ้งให้ขจรและมธุรสมองหน้ากันงง ๆ

“พี่รสสนใจจะอ่านต้นฉบับของผมหรือยังครับ คือมันเป็นงานเกี่ยวกับ...”

“ซื้อกาแฟให้พี่แก้วนึงนะขจร จำได้ใช่ไหม กาแฟดำไม่ต้องใส่น้ำตาล เทไซรัปมาสักค่อนแก้วก็พอ ขอเข้ม ๆ” มธุรสพูดสั่งแล้วเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว

“จัดไปครับ” ขจรยิ้มให้มธุรสที่เดินหนีเข้าห้องไป แล้วจากนั้นก็เบือนสายตาผ่านประตูกระจกไปยังลิฟต์ของตึก เห็นว่ากวิน อรพรรณและพิมกำลังเดินเข้าลิฟต์ไปพร้อม ๆ กัน กวินยังคงดูมีท่าทางหงุดหงิดงอแงไม่เลิก ส่วนพิมก็ดูจะพยายามขอโทษกวินอยู่อย่างนั้น โดยมีอรพรรณเป็นตัวไกล่เกลี่ย

ขจรมองตามทั้งสามไปด้วยสายตาคมกริบ คล้ายกับมั่นใจว่าทั้งสามจะต้องมีความลับอะไรสักอย่างอยู่แน่ และถ้าเป็นเช่นนั้น ก็นับว่าเป็นหน้าที่ของเขาที่จะต้องเปิดโปงให้ได้ !
แก้ไขเมื่อ 28 ก.ย. 53 19:15:22

จากคุณ : บุรุษชายขอบ (Waasuthep)

เขียนเมื่อ : 28 ก.ย. 53 19:14:02