สมิงไวรัส บทที่ 10

.        Escap escap ...ผู้กองกลับขึ้นมา

         Escap escap…ผู้กองระวังอันตราย

         Escap escap …ผู้กองกลับขึ้นมา



           “มัน..เกิดอะไรขึ้นกันแน่วะไอ้ข้อความบ้านี่มันอะไรกัน!?”

           หาญศึกได้แต่แค่นเสียงออกมาอย่างไม่อยากเชื่อทุกสิ่งตรงหน้า ข้อความปริศนาถูกส่งเข้ามาซ้ำแล้วซ้ำเล่า แสงสว่างวูบวาบจากหน้าปัดนาฬิกาสื่อสารมันเป็นรับกันกับจังหวะดวงตาที่กระพริบแสงได้ของอสูรเสือราวกับว่าข้อความทั้งหมดถูกส่งมาจากมัน

           รูปการมันไม่เข้าท่าเสียแล้ว นายทหารต้องละสายตาจากเครื่องมือสื่อสารเพื่อเตรียมพร้อมกับศัตรูตรงหน้า คอมแบตโบวี่ใบมีดคมกริบยาวกว่า ๖ นิ้วในมือของเขาถูกกระชับจนแน่น สืบเท้าเข้าไปหาอย่างเยือกเย็น อากาศในเวลานี้ถึงจะลดต่ำเพียงใดแต่ในหัวใจของนายทหารกลับร้อนระอุเสียแล้ว

           “จะนรกไหนส่งแกมาฉันไม่สนเข้ามาเลย!”เขาร้องท้าทาย

           “โฮก.ก.ก”มันเพียงคำรามตอบกลับมาไม่ดังนัก

           อีกเพียงสามก้าวจะเข้าสู่ระยะโรมรัน ดวงตาคมกริบของหาญศึกจ้องสู้ไม่ลดละ มาเห็นใกล้แค่นี้ร่างสีดำกลับสูงใหญ่เกินคาด เขาสูง ๑๙๕ เซนติเมตร ตลอดชีวิตเคยแต่มองคนอื่นอยู่ต่ำกว่าแต่บัดนี้กลับต้องเงยหน้ามองมันที่คงจะสูงเกินสองเมตร เขี้ยวแหลมคมบนใบหน้าน่าเกลียดน่ากลัวกำลังแสยะออก ดวงตามรกตเปล่งอานุภาพยิ่งแรงกล้า ต่างฝ่ายต่างจ้องกันไม่ลดละและอีกเพียงไม่กี่อึดใจที่จะเข้าสู่ระยะประจันหน้า

          โครม!..ครืน..ครืน..

          “นี่แน่ะพี่หมอ !”

          “อย่าน๊า..เกตุพี่ไม่เล่น..”  

          พลันเกิดเสียงดังโครมของคลื่นน้ำกระทบฝั่งแล้วตามมาด้วยเสียงวี้ดว้ายของผู้หญิงคั้นจังหวะการต่อสู้ขึ้นเสียก่อน เจ้าอสูรเสือเกิดอาการสะดุ้งหันคอกลับหลังทำท่าลุกลี้ลุกลนผิดกับอาการเหี้ยมหาญที่มันแสดงออกมาเมื่อครู่ หาญศึกพลันชะงักงันตามไปด้วย อย่างไม่คาดคิดร่างของเสือดำกลับกระโจนขึ้นสูงไต่ไปบนกำแพงหินอย่างรวดเร็ว หางตั้งชี้ หูลู่ ไม่กี่วินาทีมันก็วิ่งหนีไปไกลลิบเหมือนแมวหนีฝูงหมา เสียงผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังโขดหินยังคงส่งเสียงวี้ดว้ายเพราะกำลังวิดน้ำใส่กันอย่างสนุกสนาน พวกเธอได้หยุดการเผชิญหน้ากันของมนุษย์กับเสืออย่างไม่ได้ตั้งใจ

         “ไอ้เสือบ้า..นี่แกกลัวฉันมากขนาดวิ่งหนีหางชี้ไปเลยเรอะ”

         คืนมีดเข้าฝัก เขาส่ายหน้าอย่างละอาแล้วค่อยปล่อยลมออกจากอกใหญ่ดังเฮือก มีบางอย่างผิดปกติเจ้าเสือนั้นอาจจะตกใจกับเสียงผู้หญิงที่ไม่รู้มาอยู่ใกล้ขนาดนี้ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่ มันเลยหนีไปเช่นนั้นนะรึเขาไม่อยากจะเชื่อเลย เมื่อเหตุการณ์เป็นเช่นนี้นายทหารจึงเปลี่ยนสมาธิมาทางต้นเสียง เขาเองก็อดแปลกใจอยู่เช่นกันว่าคนข้างหลังโขดหินมาใกล้ได้ขนาดนี้ได้ตั้งแต่เมื่อไหร่

         “ว้าย.ว..พี่หมองะไม่เล่นแล้วนะ..”

         น้ำเสียงหนึ่งสดใสแกมซุกซนอีกเสียงหวานใสดั่งระฆังแก้ว

         “ก็เกตุมาขยำหน้าอกของพี่ก่อนทำไมล่ะ ไม่เอาแล้วพี่ไม่เล่นแล้วนะ”

         “ก็หน้าอกพี่หมอใหญ่ออกนี่นา..ใหญ่กว่าของน้องอีกอยากจะขอจับหน่อยไม่ได้หรือไง”เป็นน้ำเสียงกระเซ้าเย้าแหย่กันของผู้หญิงสองคน หาญศึกเปล่งเสียงตามว่า“พี่หมอ..” แทบจะหยุดหายใจ


         “อะไรกัน นี่มัน..เสียงของเกตุกับอีกคนที่คุ้นหูเหลือเกินหรือว่า..”

          ดวงตาของหาญศึกเบิกโพลง ยืนนิ่งตัวแข็งเป็นหิน เหตุการณ์ข้างหลังกำแพงยังคงมีการหยอกล้อกันเล่น คลื่นน้ำลั่นโครมครามเจ้าของน้ำเสียงหนึ่งคือดาวพระเกตุยังไงเขาก็จำได้อย่างแน่นอนแต่อีกคนที่เขาไม่แน่ใจและพยายามจะไม่คิดว่าใช่เขาคนนั้น

           หมอกฤษณ์คือเจ้าของน้ำเสียงของผู้หญิงอีกคนหนึ่ง

           หาญศึกแทบจะเข่าทรุดไปตรงนั้นไม่อยากจะเชื่อหูของตนเอง มีแต่จะต้องออกไปเห็นให้เต็มสองตาว่าทำไมเจ้าน้องเขยของเขาจึงมีน้ำเสียงเป็นผู้หญิงขนาดนี้ แล้วเหตุไฉนเขาถึงได้ยินชื่อ‘กุสุมา’กับ‘กานดา’มาในทีแรกแล้วผู้หญิงผมแดงผู้สวมมงกุฎดอกไม้ที่ตนเห็นมาแต่ทีแรกเธอคือใคร

           ไม่จำเป็นต้องรั้งรอคำตอบ ร่างใหญ่ฉกรรจ์ของนายทหารได้ก้าวเท้าแรกเข้ามาในเขตสระทันที มองทุกสิ่งทุกอย่างตรงหน้าอย่างถี่ถ้วนระมัดระวัง ห้วงน้ำสีมรกตอันงดงามดูกว้างกว่าที่คิด เงาจันทร์เด่นชัดสุกสกาวบนผืนน้ำแม้จะแปรพลิ้วไหวตามจังหวะระลอกคลื่น  เสาหินลานตาบางตั้งบางจมอยู่ในน้ำเป็นภาพงดงามแปลกตายิ่งแต่ในจิตใจของชายหนุ่มกลับรู้สึกถึงความหดหู่เคว้งคว้างอย่างไม่มีขีดจำกัดราวกับเขากำลังยืนอยู่บนพื้นผิวดวงจันทร์เสียเอง บนผิวน้ำมีกลีบดอกกล้วยไม้หลากสีกำลังกระเพื่อมไหวไปตามรอยคลื่นที่กำลังจางหายคงเป็นฝีมือของสองคนนั้นเด็ดเล่นเป็นแน่

          คนที่คิดจะเจอกลับพากันเดินแหวกสายน้ำเข้าไปหลังเสาหินแท่งนึงกลางสระ ชายหนุ่มเหมือนต้องมนต์สะกดแทบจะหยุดหายใจเสียตรงนั้นเพราะแผ่นน้ำใสราวกับแผ่นกระจกและลึกเพียงเอวจึงเห็นผิวขาวโพลนของสองร่างอรชรได้แทบจะทุกสัดส่วนโค้งเว้า คนหนึ่งสวมมงกุฎกล้วยไม้หลากสี มือหนึ่งหอบเอาช่อดอกหงส์ทองกับเอื้องสายครั่งสีม่วงสดสวยอีกมือกำลังจูงนางผู้สวมมาลัยทำจากกล้วยไม้ถักสวมทั้งคอและข้อมือ นางกินรีจากป่าหิมพานต์มาถอดปีกถอดหางเล่นน้ำอยู่หรือไร หรือว่านี่คือสระอโนดาต

         มีกลีบดอกไม้ที่ลอยฟ่องอยู่เต็มสระคงเป็นฝีมือของเธอสองคนเด็ดเล่นเป็นแน่ ทั้งสองเร้นหายไปหลังก้อนหินใหญ่ทิ้งไว้เพียงรอยคลื่นน้ำก่อนจางหายแต่ในใจของชายหนุ่มกลับก่อเกิดคลื่นถาโถมจนเต้นผิดจังหวะ นั่นจะเป็นหมอกฤษณ์กับเกตุหรือเปล่าอีกเดี๋ยวก็คงรู้  แต่ความคลางแคลงใจในตัวผู้ชายหน้าสวยหุ่นสำอางว่าจะเป็นชายจริงหรือเปล่ามันยิ่งมีมากอยู่แล้วและบัดนี้ความจริงมันจะต้องถูกเปิดเผย

         “มันเกิดบ้าอะไรกันขึ้นนี้รึว่าชื่อ‘กุสุมา’ที่เราได้ยินเมื่อกี้ก็คือกฤษณ์เองหรือ นี่เรามีน้องเขยเป็นกระเทยหรือยังไง คนที่ใส่มงกุฎดอกไม้เมื่อตะกี้ก็คือกฤษณ์ไม่อยาก จะเชื่อเลย”ชายหนุ่มเอามือบีบขมับของตนเองจนแน่น เพียงไม่กี่อึดใจใบหน้าหล่อเหลาคมสันจึงค่อยกระพริบตาปริบๆขึ้นมาได้อีกครั้ง“ไม่สิต้องไม่ใช่แน่ เมื่อกี้เราคงตาฝาดไปเองถึงได้มองผู้ชายกลายเป็นผู้หญิงไปได้”

         มีแต่ความคิดสับสนอยู่ในใจของหาญศึกเท่านั้น

        หญิงสาวที่ถูกเรียกว่ากุสุมาก็คือกฤษณ์ส่วนกานดาก็คือเกตุ  มันเป็นเรื่องที่เขาสับสนงุนงงไปหมดแล้ว จึงตัดสินใจแล้วว่าจะลุยลงน้ำไปตามสองคนนั้น

        “ผู้กองระวัง!!!.วว!!..เปรี้ยง!!..ปปป..”

         เหตุการณ์มันเกิดขึ้นรวดเร็วมาก ไม่ทันที่เขาจะหันคอกลับเพราะมีเสียงคนมาเรียกจากทางข้างหลัง เปลวไฟก็พุ่งวาบผ่านลำคอของเขาไปทันที มันเฉียดใกล้ผิว หนังลำคอไปเพียงไม่กี่นิ้วจนรู้สึกถึงไอความร้อน นายทหารแทบไม่รู้ตัวเลยว่าอะไรมันกำลังเกิดขึ้นกับตนเอง เห็นแต่เพียงคดเชือกหรือไม่ก็เถาวัลย์ขนาดใหญ่สีดำร่วงหล่นมายังพื้นตรงหน้าดังพลั่กแล้วบิดม้วนตัวอย่างรุนแรง มันดิ้นพล่าน ฟาดหางกับพื้นดังสนั่น ของเหลวกลิ่นคาวคลุ้งสาดกระเซ็นไปทั่วรวมทั้งมาโดนขากางเกงของเขาด้วย

         “เลือด..นี่มันงูนี่ งูเหา..”

         หาญศึกแทบไม่เชื่อสิ่งที่เห็นบนพื้นตรงหน้างูเห่าตัวหนึ่งใหญ่ขนาดท่อนแขนของเขา กำลังดิ้นสะบัดอย่างรุนแรงส่วนหัวของมันโดนยิงเกือบแหลกเหลือส่วนหนังติดห้อยร่องแร่ง แต่กระนั้นยังเหลือเขี้ยวมฤตยูของมันยังเหวี่ยงไปมาได้ราวกับจะลงเขี้ยวครั้งสุดท้ายเพื่อเอาเขาให้ตายตกไปตามกัน

         “หลีกไปผู้กอง!!.”

         มือใหญ่แข็งแรงกระชากไหล่ของเขาปลิวหวือไปอย่างง่ายดายเขาเกือบล้มแต่ยังมีอีกคนเข้ามาประกบหลัง หมู่แม็กนั่นเอง ร่างใหญ่หนาของจ่าทหารก้าวตรงไปยังเจ้ามฤตยูลายลูกหวายนั้น กระชากมีดทหารกระหน่ำฟันลงไปทั้งที่พื้นเป็นหินแกร่งจนเกิดประกายไฟ คอมแบตใหญ่เหยียบส่วนคอของงูร้ายตรึงไว้กับพื้นจนแน่นก่อนใช้มีดเฉือนหนังคอให้ขาดออกจากกัน

         “ผู้กองโดนเขี้ยวของมันหรือเปล่าครับ!?”

          สิบเอกถามอย่างกระหืดกระหอบทั้งเขาและจ่าต่างเร่งฝ่าสายหมอกมาถึงทันเวลาพอดี หาญศึกยังคงตั้งสติไม่ติด“จ.จ่า.หมู่แม็ก น.นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

         หาญศึกยังไม่หายตะลึง

         จ่าแจ๋วเตะส่วนคอของงูเห่ากระเด็นเข้าไปซอกหินหนึ่ง ทำเสียงหึในลำคอก่อนหันลำคออวบใหญ่มา ส่งแววตาตำหนิมายังผู้ตั้งคำถาม

          “ผมต่างหากจะถามผู้กองว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผู้กองถึงได้เดินดุ่มๆเข้าไปหาไอ้เห่าดงตัวนี้ โชคยังเข้าข้างที่ผมกับไอ้แม็กตามมาทันเห็นมันแผ่แม่เบี้ย ชูตัวสูงกะจะฉกหัวผู้กองอยู่แล้ว เดชะผมพลุ๊กยิงแม่นไปโดนมันแทนที่จะโดนผู้กองตายโหงตายห่าไปเสียก่อน”

จากคุณ	: doctorwar
เขียนเมื่อ	: 30 ก.ย. 53 20:15:40