ความคิดเห็นที่ 1 ... ท่ามแรงเชี่ยว เที่ยวท่อง ดังครองภพ มิรู้จบ มิรู้จัก พัก-สับสน มิรู้จอด มิรู้แจว แผ้ว-สายชล จิตวิญญาณ ดาล-พหล ฝ่า - ผจญภัย ... ... ตะวันนิ่ง ชิงพลบ จันทร์หลบฟ้า เวิ้งเวหา ดาราผอง พร่องแสงใส ยังคงเห็น เช่นนั้น ปล่อยมันไป หากถึงคราว ร้าว-อาลัย ใจต้อง-เผชิญ ... ... ทุกบทบาท คาดหมาย ท้าทาย-บ้าง แม้นแนวทาง มิแจ่มชัด หาขัดเขิน ทุกร่องรอย ถอย-ย่าง ระหว่าง-เดิน ยามเพลิดเพลิน ลืมยับยั้ง ตวง-ชั่ง-ใช้- ... ... ช่วงชีวิต – ผิดพลาด ประมาทนั้น จากตะวัน มืดมน หม่น-วิสัย จันทร์ยิ้ม-เย้ย เผยอาเพศ ฤาเลศนัย กำลังใจ จึงมิเหลือ - เชื่อ-กำลัง ... ....................................................................... ....................................................................... . . . จากคุณ : ploythana เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 53 10:10:26

ความคิดเห็นที่ 2   ๐ กรรมหากนับทับทวีเป็นที่สุด ยากจะขุดหรือกลบมาลบฝัง เป็นแสนล้านชาตินี้ที่ประดัง มิอาจหยั่งต้นปลายมิใช่ลวง กิเลสหรือฤาสิ้นในถิ่นโลก สุขทุกข์โศกฤาสิ้นในถิ่นสรวง ความร้อนรุ่มฤาสิ้นในถิ่นทรวง คนหลอกลวงฤาสิ้นในถิ่นใจ ความเงียบเหงาเข้าครองในห้องทุกข์ จับเจ่าจุกคลุกเคล้าเหมือนเผาไหม้ จิตจับจุ่มรุมเร้าดุจเผาใจ คือห้วงเหวเปลวไฟที่ไหม้ตัว ถ้าเราไม่ยึดเอา...เราไม่มี แล้วจะเอาอะไร...ไปดีชั่ว ใครติเราไม่ดีมีหรือกลัว จะดีชั่วตัวตนผลงานเรา คนจะเชื่อในสิ่งที่เราทำ มากกว่าเชื่อในคำที่เราเล่า อโหสิให้สิ้นจากจินต์เรา ลบรอยเงาเศร้าหมองไม่จองจำ จากคุณ : พันคม เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 53 11:45:12

ความคิดเห็นที่ 3 ... ... จากคุณ : ploythana เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 53 13:06:49

ความคิดเห็นที่ 4 กิเลส ฆ่าความโลภฆ่าได้ไม่ลำบาก ลดความอยากอยู่พอดีไม่มีวุ่น กินแต่น้อยค่อยใช้ไม่เกินทุน ช่วยเจือจุนแจกจ่ายให้เป็นทาน ฆ่าความรักฆ่าได้ต้องใจกล้า อุเบกขาตั้งไว้สิ่งใดผ่าน รูป เสียง กลิ่น รส กาย ใจ ไม่ยืนนาน เมื่อถึงกาลก็เปลี่ยนไปไม่คงทน ฆ่าความโกรธฆ่าได้ใช้เมตตา กรุณาแผ่ให้ทุกแห่งหน ทั้งมิตรใกล้ศัตรูไกลไม่เลือกคน ต้องอดทนข่มโทสะชนะใจ ฆ่าความหลงฆ่าอย่างไรให้ได้ผล หลงตัวตนลืมกายแก่ถึงแค่ไหน หลงสินทรัพย์ยศศักดิ์ต้องหักใจ อย่าแบกไว้วางเสียบ้างจึงว่างเอย. “ ปภัสสร “ จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 53 19:39:33

ความคิดเห็นที่ 5   แก่นกับเปลือก ๐ เปลือกห่อหุ้ม แก่นใจ ไว้เบ็ดเสร็จ แก่นดุจเพชร มีค่า กว่าทุกสิ่ง เปลือกดุจสร้อย ล้อมให้ ไม่ไหวติง สรรพสิ่ง เกื้อหนุน ค้ำจุนกัน ๐ ทั้งเปลือกแก่น แน่นเหนียว ดุจเกลียวเชือก เพียงหมั่นเลือก พิจารณา อย่ายึดมั่น รู้ไหนแก่น รู้ไหนเปลือก เลือกใช้มัน เพราะแก่นนั้น อยู่ในเปลือก ไม่เลือก...ตาย! ๐ พระนิพพาน คือแก่น แดนวิมุติ โลกมนุษย์ เช่นเปลือก ที่ปัดป่าย นิพพานเที่ยง แน่นอน มิคลอนคลาย   ใช้เปลือกกาย ไว้ทรง ดำรงชนม์ ๐ ใจเป็นแก่น กายเป็นเปลือก ให้เลือกรู้ แก่นเป็นครู เปลือกเป็นศิษย์ ให้คิดค้น ศิษย์ไม่รู้ ครูสอนสั่ง อย่างอดทน เพราะไม่พ้น พึ่งพา อาศัยกัน จากคุณ : พันคม เขียนเมื่อ : 2 ต.ค. 53 20:58:12

ความคิดเห็นที่ 6 กิเลสหนาปัญญามีอยู่ที่ไหน โลภกุมใจพาไหม้จนไร้สิ้น อนาถนักคนมักทำลักลิ้น แลชวนชินถิ่นบาปหวังกราบไว บูชาเปลือกเอือมเลือกแต่เผือกแห้ว คอยเหลือบแถวเปลือกหนาตุนค่าใหญ่ ดีชั่วมัวไม่ดูแม้รู้ใจ ทนไม่ได้ขาดแคลนอาจแค้นตาย เปลือกกิเลสเทศน์เถิดไม่เกิดผล เมื่อทุกคนพร้อมจ่อมลักล้อมหมาย ตายเป็นตายขอใกล้ขอได้กราย สรรพสิ่งจึงมลายด้วย..ลายคน มี่ว่า "กิเลสคน นับวันยิ่งหนามากขึ้นนา" คุณพันคม จากคุณ : ญามี่ เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 53 01:42:33

ความคิดเห็นที่ 7   จริงครับคุณญามี่ เราดุจหนอน นอนจม กองขยะ เป็นโอชะ ของจิต พิสมัย กินแต่ของ เน่าเหม็น มิเห็นภัย เพราะอาศัย ในมูตร และคูถกิน เป็นหนอนโง่ โผล่ผุด อุจจาระ ไม่ยอมผละ หนีไกล ไหนทั้งสิ้น เพียงอ้าปาก ทันที ก็มีกิน จนท้องปลิ้น เอมอิ่ม กระหยิ่มใจ จากคุณ : พันคม เขียนเมื่อ : 3 ต.ค. 53 12:29:34