The past is strapped to our backs.
We do not have to see it;
We can always feel it.
Mignon McLaughlin
แสงสีทองโรยรายทาบทาขอบฟ้าทิศตะวันตกบางพลิ้ว หมู่เมฆลอยฟ่องขาวโพลนระเรี่ยขุนเขาเทาทึบ เหล่านกน้อยบินสู่รังผ่านดวงตะวันสีหมากสุกแลเห็นไหวๆ ลมหนาวโชยชายผ่านมา สัมผัสถึงกลิ่นหอมของละไอหมอกที่เริ่มก่อตัวเมื่อแสงแห่งวันใกล้ลาลับฟ้า บนเนินเขาเตี้ยๆ ที่ทอดออกไปไม่ไกลจากสายตา เป็นที่ตั้งของตึกใหญ่ ยอดตึกลาดเอียงเป็นรูปสามเหลี่ยมฉาบด้วยสีฟ้าใส ประดับสัญลักษณ์รูปกากบาทเป็นประกายแจ่มจ้าด้วยรัศมีแห่งตะวันยามอัสดง รอบบริเวณ แห่งนั้นงดงามไปด้วยดอกไม้นานาพันธุ์ ทั้งจามจุรี พญาเสือโคร่ง สุพรรณิกา และราชพฤกษ์ อีกทั้งสองข้างทางขึ้นลงแบบขั้นบันไดที่เชื่อมต่อตัวตึกกับถนนลาดยางแอสฟัลด์ด้านล่างก็งดงามไปด้วยดอกเฟื่องฟ้าชมพูเรื่อที่ไล่เรียงลดหลั่นกันลงมาเป็นทิวแถว
เด็กหนุ่มสูงโปร่งทอดสายตาไปยังโบสถ์ที่ตั้งอยู่บนเนินเขาเบื้องหน้า ไกลพ้นออกไปคือภูเขาเทาทึมภายใต้แสงสีส้มใกล้ขอบฟ้า หนุ่มคมเข้มคนนั้นยืนพาดแขนบนราวระเบียงชั้นบนสุดของหอพักนักศึกษาชายหนึ่งแห่งวิทยาลัยนานาชาติที่ซ่อนซุกอยู่ในอ้อมอกของขุนเขา ณ เมืองเล็กๆ แห่งที่ราบภาคกลางตอนล่างติดเขตแดนอีสานอันรายล้อมไปด้วยฟาร์มโคนมและไร่องุ่นชอุ่มเขียว หลายเดือนแล้วสินะ ที่เด็กหนุ่มคนนี้ตัดสินใจมาเรียนที่นี่ เพียงขับมอเตอร์ไซด์ผ่านมาเมื่อปลายฤดูหนาวของปีก่อน เขาก็หลงเสน่ห์ของวิทยาลัยกลางหุบเขาแห่งนี้เสียหมดสิ้น มันดูสงบเงียบและสวยงามราวสาวน้อยวัยแรกรุ่นที่สดใสในทุกมุมมอง อีกทั้งบรรยากาศของเมืองก็แวดล้อมไปด้วยธรรมชาติที่ยังบริสุทธิ์ผุดผ่อง ละม้ายคล้ายคลึงกับภาคหนือตอนบนของประเทศจนรู้สึกประหนึ่งได้มายืนอยู่บนยอดดอยอินทนนท์แล้วกอดอกอุ่นสัมผัสอากาศหนาวเย็นบาดเยือก สูดอากาศเข้าปอดเต็มอึดเต็มก้อนแล้วเฝ้ามองสายหมอกหนาหนักที่ลอยกรุ่นกร่นอ้อยอิ่งอยู่ตามหุบเขาเทาครึ้ม อา...เด็กหนุ่มให้รู้สึกชุ่มชื่นหัวใจยิ่งนักทุกครั้งที่ได้สัมผัสบรรยากาศเช่นนั้น
เขากวาดสายตาไปโดยรอบอีกครั้ง ตึกวิทยาศาสตร์สีขาวเข้มตั้งเด่นอยู่ตรงหัวถนนฝั่งตรงข้ามเนินเขาลูกเล็ก บริเวณใกล้กันนั้นเป็นตึกแอดมินฯ ของคณะมนุษยศาสตร์ ถัดไปคือตึกไอทีซึ่งทอดยาวคู่ขนานไปกับตึกวิทยาศาสตร์ ศูนย์กลางการเรียนรู้ของวิทยาลัยเพราะภายในนั้นเป็นที่ตั้งของห้องสมุดและคอมพิวเตอร์แล็บซึ่งมักคราคร่ำไปด้วยนักศึกษาที่มาทำการบ้านและอ่านหนังสือกันที่นี่ ไกลออกไปอีกนิดเป็นศาลาทรงไทยฉลุเชิงชายโดยรอบสวยงามโดดเด่นอยู่ระหว่างมุมท้ายสุดของตึกไอทีและโรงอาหารที่ตั้งแยกออกมาเป็นเอกเทศ และตรงกลางของตึกและอาคารทั้งหลายนั้นก็คือหอประชุมขนาดใหญ่ที่ใช้เป็นสถานที่จัดกิจกรรมต่างๆ ในแต่ละสัปดาห์
ตะวันลับเหลี่ยมเขาไปแล้ว ลมหนาวพัดพรูผ่านผิวแผ่วโผย หมอกขาวบางกรุ่นโรยสายรายรอบ ความมืดเริ่มคลี่ปีกโอบกอดทั่วบริเวณ สป็อตไลท์ในสนามฟุตบอลฝั่งตรงข้ามหอชายหนึ่งสว่างวาบสาดลำแสงลงสู่กลางสนามจนแลเห็นนักศึกษาชายหลายคนวิ่งวุ่นไล่เตะฟุตบอลกันเต็มลาน บนลู่วิ่งรอบสนามปรากฏเด็กสาวและชายหนุ่มเดินกันเป็นกลุ่มๆ บ้างแลเป็นคู่ๆ บ้างสลับคละกลืนกันไป เมื่อเหนื่อยจากการเดินและเล่นกีฬาต่างพากันมานั่งพักตรงอัฒจรรย์ติดตึกสโมสรนักศึกษาและภายในตัวตึกแห่งนั้นนอกจากเป็นศูนย์ทำการของคณะกรรมการนักศึกษาแล้วยังเป็นห้องฟิตเนสและร้านขายอาหารตามสั่ง (ที่มีไม่กี่เมนู) ของนักศึกษาคณะบริหารอีกด้วย
แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 53 23:33:35
แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 53 23:33:17
แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 53 23:30:29
แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 53 23:29:01
แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 53 23:26:24
แก้ไขเมื่อ 27 ต.ค. 53 22:50:20
แก้ไขเมื่อ 05 ต.ค. 53 00:27:37
แก้ไขเมื่อ 03 ต.ค. 53 21:59:36
ตะวันฉายที่มวกเหล็ก (ตอนที่ 1) ความทรงจำของตะวัน
