พรหมลิขิตรัก บทนำ (ต่อ)
|
|
และแล้วเหตุการณ์วันนั้นก็เลือนหายไปจากความทรงจำ เพราะหญิงสาวก็ไม่ได้พบกับเขาอีกเลย ประกอบกับเป็นโชคดีที่เธอสามารถสอบบรรจุเป็นข้าราชการครูได้ จึงต้องลาออกจากบริษัทนั่นไป และทั้ง ๆ ที่บอกกับตัวเองแล้วว่าจะไม่มีวันมาเหยียบที่กรุงเทพ ฯ อีก แต่วันนี้....แพนกลับได้มายืนอยู่ใจกลางกรุงเทพ ฯ อีกครั้ง ซึ่งก็ช่วยไม่ได้ในเมื่อเป็นคำสั่งของผู้บังคับบัญชาให้มาสัมมนาเชิงปฏิบัติการ และรับทุนการศึกษาให้นักเรียนในโรงเรียน
วันนี้แพนต้องมาประชุมสัมมนาและรับมอบทุนการศึกษาจากบริษัทผู้ให้การสนับสนุนทุนการศึกษาให้นักเรียนมาโดยตลอด ซึ่งเธอก็ไม่เคยเห็นผู้ใจบุญผู้นี้ซักที แต่ ผอ. บอกว่าทางคุณมาคัส เจ้าของบริษัท มาเคอตี้ เป็นผู้ให้ทุนการศึกษาเรามากว่า 10 ปีแล้ว ก็ช่วยไม่ได้ที่หญิงสาวจะต้องมาเดินเตร่อยู่ที่กรุงเทพฯ อีกครั้ง และเบื้องหน้าของหล่อนก็คือ บริษัทมาเคอตี้ ผู้สนับสนุนรายใหญ่ของโรงเรียน แพนเดินเข้าไปด้วยอาการตัวสั่นเล็กน้อย เพราะประหม่า และดันลืมเสียด้วยซิว่าเค้าประชุมกันที่ห้องไหน (ตายล่ะหว่า......ทำไงดี)
หลังจากที่หันซ้ายแลขวาอยู่ซักพัก ก็ตัดสินใจเดินเข้าไปถามฝ่ายประชาสัมพันธ์ของบริษัท แต่ด้วยความรีบร้อนเกินไปจึงไม่ทันดูผู้คนที่เดินสวนมาและสะดุดเข้าอย่างจังกับขายาว ๆ ของใครคนหนึ่ง......ตายแน่แล้ว....ล้มแน่ ๆ มีหวังหน้าจุ้มปุ้กกับพื้น ดั้งหัก หมดสวย ลงไปนอนวัดพื้นแหงๆ หลังจากที่คิดไปต่าง ๆ นานา และหลับตาปี๋เตรียมรับความเจ็บจากการหกล้มต่อหน้าประชาชี น่าอายอีกต่างหากนั้น ก็กลับพบว่า....เอ....ไม่เจ็บ ทำไมไม่เจ็บล่ะ หรือว่าจะคิดไปเอง...ไม่ใช่นะเท่าที่จำได้ฉันกำลังหน้าคะนำลงพื้นไม่ใช่เหรอ แล้วไหงถึงไม่เจ็บเลยล่ะ หญิงสาวคิดในใจ
คุณครับ คุณจะนอนอย่างนี้อีกนานไหมครับ ผมจะได้เตรียมที่นอน หมอน ผ้าห่มมาด้วย น้ำเสียงปนหัวเราะดังอยู่ข้างหู เรียกสายตาของแพนให้เงยขึ้นมอง และก็.....พระเจ้าช่วยกล้วยทอด คนอะไรหล่อเป็นบ้าเลย ผมสีดำสนิท ดวงตาสีเขียวมรกต จมูกโด่งเป็นสัน ปากได้รูปสีแดงจัดตัดกับผิวขาวอมชมพู ตายแล้ว.....ชาวต่างชาติเหรอ แต่ทำไมผมสีดำสนิทอย่างนี้ล่ะ เอาไงดีล่ะ ขอโทษเค้าต้องพูดว่าไงหว่า....อ๋อรู้แล้ว
เอ่อ...แอม...ซอ...รี่ หญิงสาวพูดตะกุกตะกัก ขายขี้หน้าแม่พิมพ์ของชาติเสียจริง..จริ๊ง ทำไงได้ล่ะก็มันประหม่าไม่คิดว่าจะได้เจอในสถานการณ์แบบนี้นี่นา
ไม่เป็นไรครับ ผมเป็นคนไทย พูดไทยได้ ว่าแต่คุณจะไม่ลุกไปจากตัวผมจริง ๆ เหรอครับ ถึงผมจะยินดีที่มีคุณในอ้อมกอดแบบนี้ แต่ต้องไม่ใช่ต่อหน้าผู้คนนับร้อยอย่างนี้นะครับ เขาพูดและยังคงหัวเราะขบขันอยู่นั่นเอง แต่คำพูดนี้ก็ทำให้แพนเด้งตัวออกจากคนตัวใหญ่อย่างกับโดนน้ำร้อนลวกก็ไม่ปาน และเขาก็ลุกขึ้นตามมา ซึ่งนั่นก็ทำให้เธอต้องเงยหน้าขึ้นตามความสูงของคนตรงหน้า ก็เขาสูงเกือบจะ 2 เมตรเลยมั้งนั่น สูงเกินมาตรฐานของชายไทยเลยด้วยซ้ำ แถมยังมีนัยน์ตาสีเขียวมรกตอีกต่างหาก แล้วยังมมาบอกว่าเป็นคนไทย ใครจะไปเชื่อ
คุณครับ เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมไม่พูดอะไรเลย หัวกระแทกพื้นหรือเปล่าก็ไม่รู้ เขาไม่พูดเปล่า กลับนำพามือใหญ่หนาแต่....พระเจ้า ผู้ชายอะไร มือนุ่มชะมัด มาจับศีรษะของเธอด้วย หญิงสาวปัดมือเขาออกทันควัน ความเป็นกุลสตรีเข้าสิงโดยทันที
ฉันไม่เป็นอะไรค่ะ ต้องขอโทษอีกครั้งนะคะ แต่คุณไม่ควรทำแบบนี้กับผู้หญิง คนไทยเขาถือ หญิงสาวกล่าวนัยน์ตาขุ่นขวาง
หนักมั้ยครับ
อะไรหนัก เธอขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
ก็ไอ้ที่ถือไว้น่ะครับ คุณบอกว่าคนไทยเขาถือ แล้วคุณถืออะไรล่ะครับ คำตอบยียวนกวนประสาทนั้นสร้างความหงุดหงิดให้หญิงสาวไม่น้อย
เอ๊ะ คุณ ฉันบอกคุณดี ๆ นะทำไมต้องกวนประสาทฉันด้วย แพนเริ่มเสียงดังจนผู้คนรอบข้างเริ่มมองมาเหมือนกัน
ผมก็ถามคุณดี ๆ เหมือนกัน ทำไมต้องโกรธด้วยล่ะ เขาตอบอย่างไม่ลดละเช่นกัน
อ๊าย..คนบ้า ฉันไม่คุยกับคุณละ โชคดีของคุณนะที่วันนี้ฉันมีธุระ ไม่งั้นล่ะก็...ได้เห็นดีกัน
โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย กลัวแย่แล้วครับที่รัก เขาพูดพร้อมทำท่ากลัวสุดฤทธิ์ซึ่งก็รู้ว่าแกล้งทำ
ใครที่รักคุณ...คนบ้า หล่อนพูดเสียงสะบัดก่อนจะรีบเดินจากไปก่อนที่อารมณ์โกรธจะระงับไม่อยู่จนต้องฆาตกรรมชายหนุ่มรูปหล่อคนที่ยืนเถียงฉอด ๆ อยู่นี่ แต่หน้าคุ้น ๆ แฮะ เขาเองก็ขมวดคิ้วสงสัยว่าตัวเองทำอะไรผิดไป จึงทำให้คนตัวเล็กนี่โกรธ แน่นอนว่าเขาจำหล่อนได้ดีทีเดียว แม้ว่าจะเคยพบกันมาเมื่อหลายปีก่อน แต่หล่อนก็ยังคงติดตาตรึงใจเขามาตลอด หลังจากที่ได้พบเธอในวันที่เขาไปดูงานที่บริษัทเพื่อนของพ่อเพื่อศึกษางานและกลับมาเป็นผู้บริหารของบริษัทแทนพ่อ เขาก็ไม่เคยลืมเธอได้เลย แม่คนตัวเล็กผิวสีน้ำผึ้ง ปากนิดจมูกหน่อยดูน่ารักนั่นทำให้เขากินไม่ได้นอนไม่หลับไปหลายวันเพราะหลับตาลงงคราใด ภาพของเธอก็ปรากฏในห้วงคำนึงเสมอ จนต้องกลับไปที่นั่นอีกครั้ง แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะทราบข่าวว่าเธอลาออกไปแล้ว เขาเลยต้องอกหักตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มจีบเลย แต่คราวนี้เขาจะไม่มีวันยอมแพ้โดยเด็ดขาด ความรักของเขากำลังจะเริ่มต้น......................
หลังจากคิดได้ดังนั้น เขาจึงเดินไปถามประชาสัมพันธ์ว่าหญิงสาวตัวเล็กนั้นมาทำอะไรที่นี่แล้วกำลังจะไปไหน แต่คำตอบที่ได้รับกลับทำให้เขายิ้มไม่ยอมหุบ เพราะหล่อนคือคนที่จะมารับทุนการศึกษาจากมือของเขาเอง เธอจะทำหน้ายังไงนะที่ได้เห็นเขาในฐานะผู้สนับสนุนรายใหญ่ของโรงเรียนเธอต่อจากมาคัสพ่อของเขา
ชักสนุกแล้วซิ เธอเสร็จแน่...แม่สาวน้อย
| จากคุณ |
:
ไอดิน
|
| เขียนเมื่อ |
:
5 ต.ค. 53 09:24:06
A:182.93.132.63 X: TicketID:262651
|
|
|
| 
