ความคิดเห็นที่ 1 = ยังไม่จบ ทั้งที่จบไปแล้ว =                   เสียงโทรศัพท์มือถือของฉันดังขึ้นในคืนวันหนึ่ง ฉันกดรับสาย                   “เธอจะเอายังไงกับชั้น!!!” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งแผดออกมาจากหูฟัง ทำเอาฉันต้องรีบเอามือถือออกห่างจากหู                   “ฮัลโหล.... ฮัลโหล” ฉันพูดตอบกลับไป แต่ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมา                   สายถูกตัดไป....                   เบอร์ของใครกันนะ? ฉันไม่คุ้นเอาซะเลย                   ยังไม่ทันที่ฉันจะโทรกลับไป ก็มีเบอร์แปลกอีกเบอร์หนึ่งโทรเข้ามา ฉันจึงรับสายอีกครั้ง                   “ฮัลโหล...หลิง นี่เค้าเองนะ” เสียงของผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้น เป็นเสียงที่คุ้นเคย                  “ใครเหรอ” ฉันถามไป                  “เค้าเอง....คัทไง”                  “อ๋อ... มีอะไรเหรอ”  ฉันถามด้วยความแปลกใจ เพราะเขาไม่เคยโทรมาเป็นปีแล้ว และหลังจากที่เจอกันล่าสุด ก็ไม่เคยติดต่อกันอีก                  “แฟนเราจะคุยด้วยน่ะ แป๊บนะ”                              เขาพูดแล้วก็กดประชุมสาย.... แก้ไขเมื่อ 06 ต.ค. 53 01:05:23 จากคุณ : ผู้อ่าน pantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 53 01:05:04

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อ)                 “เธอจะเอายังไงกับชั้น!!!” เสียงผู้หญิงคนเดิมแผดออกมาจากโทรศัพท์อีกครั้ง เป็นคำๆเดิมกับที่เธอพูดตอนที่โทรมาเมื่อสักครู่ ทำเอาฉันเกิดความรำคาญใจขึ้นมาเล็กน้อย                 “แล้วพี่จะให้หลิงเอาอะไรเหรอคะ” ฉันพูดตอบพี่แนนไปด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตร                 “เธอกับเพื่อนๆน่ะสิ อะไรนักหนา วันๆไม่ทำอะไรเหรอ เอาแต่นินทาคนอื่น ถ้าว่างมากนัก เอาเวลาไปเข้าห้องสมุด ไปอ่านหนังสือเรียนโน่น ชั้นจะทนไม่ไหวแล้วนะ” เธอยังคงตะคอกใส่ฉัน                ทำเอาฉันงงมาก นี่มันเรื่องอะไรกัน นินทา? ใครนินทาใคร?                 “พี่แนนพูดถึงเรื่องอะไรคะ หลิงไม่เข้าใจ”                 “ก็เธอน่ะสิ อย่าคิดว่าชั้นไม่เห็นนะ ทุกๆวันตอนพักเที่ยง เวลาชั้นเดินผ่านเธอกับเพื่อนๆของเธอน่ะ ทำไมพวกเธอต้องมองชั้น ต้องหันไปคุยกัน ต้องหัวเราะคิกๆคักๆ ว่างนักเหรอไง ถึงได้เอาแต่พูดถึงชาวบ้านเค้า”                   “เดี๋ยวนะพี่แนน พี่ใจเย็นก่อนนะ นี่มันเรื่องอะไรกัน หลิงงงไปหมดแล้ว ตอนเที่ยง? ทำไมเหรอ? พี่มาเดินผ่านหลิงกับเพื่อนๆตอนไหน? เมื่อไหร่คะ?” ฉันพูดด้วยความสงสัย                “ก็ทุกๆวันนั่นแหล่ะ เพื่อนชั้นก็เห็นว่าพวกเธอน่ะ มองชั้น แล้วก็ซุบซิบกัน ตัวเธอน่ะยังไม่เท่าไหร่ เห็นชั้นยังมีกลัวบ้าง หลบสายตาบ้าง แต่เพื่อนๆเธอน่ะ นินทากันต่อหน้าต่อตาเลย ฝากไปบอกเพื่อนๆเธอด้วยนะ ว่าระวังตัวไว้ให้ดี ก่อนที่ชั้นจะหมดความอดทน”                 “พี่แนนคิดมากไปรึเปล่าคะ หลิงไม่เคยสังเกตเห็นพี่แนนเลย ไม่ว่าจะตอนพักเที่ยง หรือตอนไหนก็ตาม” ฉันพยายามอธิบายให้พี่แนนเข้าใจ นี่เธอคงคิดมากจริงๆ                 “ที่หลิงกับเพื่อนๆคุยกัน หัวเราะกัน มันเป็นเรื่องอื่น ไม่เกี่ยวกับพี่แนนเลย แล้วเพื่อนพี่แนน ที่บอกว่าพวกเรานินทาน่ะ เขารู้ได้ยังไงคะ ถ้าเขาไม่ได้กำลังจ้องจับตาดูหลิงกับเพื่อนๆอยู่ ตกลงว่าใครกันแน่คะ ที่กำลังโดนนินทา”                 “ก็....ก็มัน” เธอพูดไม่ออก                 “และที่พี่บอกว่าหลิงกลัวพี่ หลบสายตาพี่น่ะ มันไม่ใช่ค่ะ เพราะหลิงไม่เคยกลัวพี่!!! และไม่เคยหลบสายตาพี่ด้วย พี่แนนคิดไปเองรึเปล่าคะ” ฉันพูดอย่างเหลืออด                 “คัทบอกเสมอ ว่าเธอน่ะเป็นคนเรียบร้อย เธอกล้ากับชั้นเหรอ? เธอรู้ใช่ไหมว่าชั้นเป็นคนยังไง”                “หลิงจะไปรู้ได้ยังไง หลิงไม่รู้จักพี่ซะหน่อย และไม่ได้สนใจด้วย อ่อ...แต่จะว่าไปก็เคยมีคนพูดถึงพี่ให้หลิงฟังเหมือนกันนะ” ฉันพูดอย่างยียวน                “พูดถึงชั้น.... พูดเรื่องอะไร พูดว่าอะไร!!!” พี่แนนใส่อารมณ์มากขึ้น                “อืมมมม ก็ได้ยินมาว่า พี่แนนน่ะ แรงมากกกกก ประมาณนี้ค่ะ” ฉันยังคงกวนประสาทเธอต่อไป                “อ่อ ใช่ รู้ก็ดีนี่ เธอรู้ไหมว่า ถ้าเป็นเมื่อก่อน ชั้นคงเดินเข้าไปตบเธอกลางโรงอาหารแล้ว แต่เธอน่ะโชคดี เพราะตอนนี้ชั้นคิดว่าชั้นเองก็เรียนสูงมีการศึกษา ไม่ควรทำอะไรแบบนั้น ชั้นถึงได้โทรมาคุยกับเธอดีๆนี่ไง”                “เหรอคะ? นี่พี่แนนตั้งใจจะโทรมาคุย –ดีๆ- กับหลิงจริงๆเหรอคะ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน จากคุณ : ผู้อ่าน pantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 53 01:15:10

ความคิดเห็นที่ 3 (ต่อ)                 “พอเถอะ” จู่ๆคัทก็พูดขึ้นมา ฉันเกือบลืมไป ว่าเขาฟังการสนทนาอยู่ด้วย                 “ทำไมคัท? แตะไม่ได้เหรอไง พวกแกสองคนยังติดต่อกันอยู่ใช่ไหม ยังรักกันมากใช่ไหม!!!” พี่แนนแผดเสียง ทำเอาฉันนึกถึงตัวร้ายในละครทีวี                “อืม พี่แนนคะ? ......พี่แนนรู้รึเปล่าคะ ว่าพี่เองนั่นแหล่ะ ที่ทำให้หลิงกับคัทได้คุยกันในวันนี้ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ เราไม่ได้ติดต่อกันมาเป็นปีแล้ว”                “ใช่แนน เค้าไม่เคยติดต่อหรือโทรไปหาหลิงเป็นปีๆแล้วนะ” คัทพยายามอธิบาย                “ไม่ต้องพูดเลยคัท เรายังต้องคุยกันต่อแน่.... ส่วนเธอ ชั้นไม่เชื่อหรอกนะ วัวเคยค้า ม้าเคยขี่!!! ของมันเคยๆ”                “พี่แนนหมายความว่าไง!!!” ฉันเริ่มขึ้นเสียงบ้าง ฉันไม่ชอบให้ใครมาว่าฉันในทางนี้                “เธอไม่เข้าใจความหมายของชั้นเหรอ?” เธอพูดพลางหัวเราะในคอ                “หลิงกับคัทไม่เคยมีอะไรกัน อย่ามาพูดแบบนี้นะ หลิงเสียหาย หลิงไม่ชอบ!!!”                “อ๋อเหรอ??? ลืมไปเนอะ งั้นก็ยินดีด้วยนะจ๊ะที่ยังบริสุทธิ์ผุดผ่อง รักษาเอาไว้ให้นานๆละกันนะ” เธอทำเสียงเหมือนประชดประชัน                “ค่ะ อย่าคิดว่าคนอื่นจะเป็นเหมือนตัวเองไปซะหมดนะคะ หลิงไม่เคยเห็นเองหรอกนะ แต่ได้ยินมาอีกทีนึง ว่าพี่แนนกับคัทมักทำตัวประเจิดประเจ้อกลางที่สาธารณะ ถ้าอดใจไม่ไหว ก็ไปเปิดห้องกันดีกว่านะคะ มาทำต่อหน้าคนอื่น มันไม่ดีค่ะ”                “กรี๊ดดดด.....ดดด!!!” เธอกรี๊ดเสียงแหลมแสบแก้วหู ก่อนจะพูดต่อว่า “ทำไม!!! คัทเป็นของชั้น ของๆชั้น ชั้นจะทำอะไรก็ได้ มันไม่ได้ไปหนักหัวใครนี่ แล้วฉันก็ไม่ได้แย่งใครมาด้วย ผู้ชายเค้ามาเอง”                “อ๋อ ค่ะ พอแล้วดีกว่า สรุปว่า ต่อไปนี้พี่แนนอยากให้เป็นยังไงคะ เรื่องของเราสองคน พี่แนนโอเครึยัง เข้าใจหลิงกับเพื่อนๆรึยัง”                เธอไม่ตอบอะไรมา                “สำหรับหลิง หลิงโอเคกับพี่แนนนะคะ เราสองคนไม่ได้มีปัญหาอะไรกัน ไม่เคยมีเรื่องหรือสาเหตุที่ต้องบาดหมางกัน ถ้าหากการที่หลิงคือแฟนเก่าของคัท ทำให้เราสองคนต้องทะเลาะกัน เพราะเรื่องผู้ชายคนเดียว มันไร้สาระมากค่ะ โตๆกันแล้ว”                 เธอเงียบไปสักพัก ก่อนจะพูดว่า “โอเค ชั้นเข้าใจแล้ว”                 “อ่อ อีกเรื่องนึงค่ะ ที่พี่บอกว่าให้หลิงกับเพื่อนๆเอาเวลาไปห้องสมุด ไปอ่านหนังสือน่ะ พี่แนนไม่ต้องห่วงการเรียนของพวกเราหรอกนะคะ หลิงมั่นใจว่ากลุ่มของหลิงไม่พลาดเกียรตินิยมแน่” ฉันอดแขวะทิ้งท้ายไม่ได้ เพราะฉันไม่ชอบที่พี่แนนพูดถึงเพื่อนๆของฉันแบบนั้น ทั้งๆที่เธอยังไม่รู้จักเพื่อนๆของฉันด้วยซ้ำไป                 เรื่องคัท มันเป็นเรื่องที่จบไปนานแล้ว ฉันไม่เคยคิดเลย ว่าในใจของคนบางคน เรื่องของฉันกับคัทยังไม่จบ ในใจของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็น “แฟน” คนปัจจุบันของคัทนั่นเอง ..................................................................                 หลังจากนั้น เมื่อฉันเจอกับพี่แนน ฉันจะเป็นฝ่ายยิ้มให้เธอก่อนเสมอ และฉันก็ได้รอยยิ้มกลับมาเช่นกัน ฉันว่าเป็นแบบนี้ มันก็ทำให้ฉันสบายใจได้เหมือนกันแหะ .................................................................. จากคุณ : ผู้อ่าน pantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 53 01:21:53

ความคิดเห็นที่ 4 ไม่ได้อัพหลายวัน เขียนไปได้เยอะเลยค่ะ ตรวจทานตอนต่อไปเสร็จแล้วจะรีบเอามาลงเลยค่ะ สัญญา ^^ จากคุณ : ผู้อ่าน pantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 53 01:23:36

ความคิดเห็นที่ 5 ลงเร็ว ๆ นะ เราอยากอ่าน จากคุณ : ถุงทอง (aom_jtravel) เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 53 09:49:50

ความคิดเห็นที่ 6 กำลังรออ่านอยู่พอดีเลยคะ เป็นกำลังใจให้นะคะ จากคุณ : liewauan เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 53 09:54:23

ความคิดเห็นที่ 7 นับว่าเป็นกรรมของคัทที่ไปได้คนอย่างพี่แนน หลิงแผ่ส่วนกุศลไปให้ได้เลยค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 53 00:20:41

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนนี้สั้นจังเลยค่ะ จากคุณ : armuay_chew (armuay_chew) เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 53 21:52:49

ความคิดเห็นที่ 9 @คุณ aom_jtravel ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ฝากความคิดถึงถึงน้องถุงทองด้วยค่ะ^^   @คุณ liewauan ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะคะ จะพยายามเขียนให้ดีที่สุดค่ะ >o< @คุณ กุลธิดา แต่ละคนทำอะไรไว้ก็ต้องได้อย่างนั้นค่ะ เราเองก็เชื่อแบบนั้นเช่นกันค่ะ ขอบคุณที่ติดตามอ่านมาตลอดนะคะคุณกุลธิดา ^_____~ @คุณ armuay_chew ตอนนี้สั้นไปหน่อย มีตอนต่อไปให้อ่านแล้วนะคะ ตามไปเลยค่า v v v http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9782791/W9782791.html จากคุณ : ผู้อ่าน pantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 53 00:40:47