ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 8 หญิงสาวรูปร่างผอมสูง ผิวสีน้ำผึ้ง นั่งเอนหลังพิงเบาะสีครีมของโซฟาหนังเทียมที่สามารถปรับเป็นที่นอนได้ และทอดสายตามองดูภาพที่ขยับไปมาในจอโทรทัศน์อย่างเนือย ๆ หลังจากที่ทำงานหนักมาทั้งวัน “ผิง...” เสียงเรียกของเพื่อนสาวฉุดขนมผิง จากห้วงภวังค์ “...ไปเดินเล่น หาอะไรทานกันหลังซอยมั้ย” ขนมผิงหันหน้าไปมองทางยาใจ เพื่อนรักที่นั่งอ่านนิยายออนไลน์อยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ก่อนที่จะส่ายหน้าเบา ๆ แทนคำตอบ “นี่แกยังไม่หายเสียใจกับเรื่องพี่กรอีกเหรอ” ยาใจถามเสียงแข็งด้วยความหงุดหงิดแทนเพื่อน “นี่มันก็จะผ่านมาเกือบเดือนแล้วนะ แกให้ความสำคัญกับผู้ชายแย่ ๆ ที่ทำแกเจ็บขนาดนี้ มากเกินไปหรือเปล่า” หญิงสาวที่นั่งอยู่บนโซฟา กระพริบตาถี่ ๆ ก่อนที่จะมุดหน้าลงหลบสายตาที่เปี่ยมไปด้วยความกังวลและห่วงใยของเพื่อน พลางอดรู้สึกไม่ได้ว่าแค่เพียงได้ยินชื่อของพี่กรอีกครั้ง มันก็ราวกับจะทำให้หัวใจของเธอปวดร้าวขึ้นอีกหน จนหยาดน้ำตาใส ๆ เริ่มก่อตัวที่ขอบตา โดยที่เธอไม่มีเรี่ยวแรงหรือกระจิตกระใจจะห้ามปรามหรือทัดทานเลยแม้แต่น้อย เธอฝืนยิ้มเจื่อน ๆ ให้เพื่อน ก่อนที่จะเม้มริมฝีปากเรียวบางแน่น เมื่อยาใจ เห็นว่าเพื่อนสนิท ที่เป็นทั้งเพื่อนร่วมงาน และเพื่อนร่วมห้องพัก ยังทำใจไม่ได้กับความรักที่ล่มสลาย และยังจมอยู่ในความเศร้าโศก เธอจึงรู้สึกผิดไม่น้อย เพราะตระหนักดีว่าเป็นเธอเพิ่งพูดจี้ใจดำเพื่อนสาว ยาใจยันตัวเองลุกขึ้น เดินไปทิ้งกายลงนั่งข้างขนมผิงบนโซฟา ก่อนที่จะเอื้อมมือไปโอบบ่าของเพื่อนรัก และดึงเธอเข้าสู่อ้อมกอด ขนมผิงเอนกายเข้าไปพักศีรษะลงบนไหล่บอบบางของยาใจอย่างว่าง่าย และรู้สึกอุ่นใจที่ในช่วงเวลาที่เธอรู้สึกแย่ ๆ เช่นนี้ เธอยังมีเพื่อนที่คอยเป็นกำลังใจให้เธออยู่ “ไปเถอะ... ยัยลลิตา” ยาใจขะยั้นขะยอ พลางเขย่าร่างบอบบางของเพื่อนสาว หลังจากที่นั่งปลอบเธอมาครู่ใหญ่ “ เร็วเข้า” แต่ขนมผิงยังนั่งนิ่งพิงไหล่เพื่อน และส่ายหน้าเบา ๆ แทนคำตอบ เธอไม่รู้สึกว่าตัวเองอยู่ในสภาพที่จะออกไปไหนได้ในตอนนี้ และอยากนั่งอยู่เฉย ๆ เงียบ ๆ คนเดียวมากกว่า “ออกไปเจอผู้เจอคนบ้างสิแก ไม่ใช่มานั่งเก็บตัวอยู่อย่างนี้ เผื่อจะได้สดชื่นขึ้นบ้าง” ยาใจยังไม่ยอมลดละ แต่ขนมผิงก็ยังยืนยันคำตอบเดิม “ยาไปเถอะ ฉันขออยู่คนเดียวอย่างนี้อีกสักพักหนึ่งก่อนนะ” ขนมผิงยิ้มแหย ๆ พยายามทำให้เพื่อนสบายใจ “แล้วเมื่อทำใจได้แล้ว ฉันจะไม่ร้องไห้อีกเลย... สัญญา” ยาใจพยักหน้ารับการตัดสินใจของเพื่อนในที่สุด ก่อนที่จะยันตัวเองลุกขึ้นยืน “ก็ได้...” เธอรับคำเบา ๆ “แต่นี่แกสัญญาแล้วนะ ว่าจะไม่ร้องไห้อีก” แม้น้ำเสียงของยาใจจะฟังดูคาดคั้นในที แต่ขนมผิงก็สัมผัสได้ถึงความห่วงใยที่ซ่อนเร้นอยู่ในน้ำเสียงได้อย่างไม่ยากเย็น “จ้า...” ขนมผิงลากเสียงยาว และฝืนยิ้มหวานให้เพื่อนสนิท “แล้วจะเอาอะไรจากหลังซอยบ้างมั้ย” “ผลไม้สดสักนิดก็คงดีจ๊ะ” ขนมผิงบอกเพื่อไม่ให้ขัดศรัทธา ยาใจพยักหน้ารับ และเดินไปยังประตูห้อง ก่อนที่จะหันกลับมาทางเพื่อนสาวอีกครั้ง “ไม่เปลี่ยนใจแน่นะ...” และเมื่อขนมผิงยังคงส่ายหน้าแทนคำตอบ ยาใจจึงเดินออกไปจากห้องพักเพียงลำพัง หญิงสาวพนักงานร้านกาแฟในร้านหนังสือ ถอนหายใจเบา ๆ ก่อนที่จะเขยิบกายไปนั่งลงหน้าคอมพิวเตอร์แล็ปท๊อปของเพื่อนสนิท ตั้งใจที่จะตรวจเช็คอีเมล์ และเล่นอินเตอร์เน็ตเผื่อจะพอบรรเทาอาการเงียบเหงาเศร้าซึมของตัวเองได้บ้าง แต่เธอก็ต้องนิ่งชะงักไปครู่หนึ่ง เมื่อสังเกตเห็นว่า ยาใจอ่านนิยายออนไลน์เรื่องหนึ่งค้างไว้อยู่ โดยส่วนตัว ขนมผิงไม่ค่อยนิยมอ่านนิยายออนไลน์สักเท่าใดนัก อาจเพราะยังคงชอบและผูกพันกับความรู้สึกที่คุ้นเคยของปลายนิ้วที่สัมผัสกับความสากของเนื้อกระดาษ รวมถึงกลิ่นหอมแห้ง ๆ อันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวของเนื้อกระดาษที่สามารถทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นเสมอ ก็เป็นได้ แต่ในตอนนั้น ขนมผิงไม่สามารถที่จะละสายตาจากข้อความที่ปรากฏอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์แล็ปท๊อปได้เลย ไม่เพียงเพราะเธอรู้สึกสงสัยในนามปากกาประหลาดของเจ้าของนิยายเรื่องที่ยาใจอ่านค้างไว้ ซึ่งก็คือ “ฯลฯ (เปยยาลใหญ่)” แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้น ข้อความที่ผู้อ่านและผู้เขียน แลกเปลี่ยนและโต้ตอบความรู้สึกและความเห็นระหว่างกันกลับตรึงความสนใจของเธอได้ไม่น้อยทีเดียว โดยเฉพาะเมื่อข้อความอันล่าสุดนั้นเป็นของผู้เขียน ที่แม้จะดูเหมือนเป็นข้อความพูดคุย ทักทายธรรมดา แต่ขนมผิงก็อดรู้สึกสงสัยและแปลกใจไม่ได้เมื่ออ่านแล้วพบว่าผู้เขียนกำลังกล่าวขอโทษขอโพยผู้อ่านอยู่ และยิ่งอ่านข้อความดังกล่าว เธอก็รู้สึกราวมันเอ่อล้นไปด้วยความอ้างว้าง และความอ่อนแอของผู้ที่ไม่มีกำลังใจหลงเหลืออยู่เลย ซึ่งขนมผิงมั่นใจว่า เธอคงอ่านความรู้สึกระหว่างตัวอักษรเหล่านั้น ไม่ผิดแน่ ...เพราะเธอเองก็กำลังรู้สึกเช่นนั้นอยู่ และตัวอักษรของผู้เขียนก็เหมือนเป็นลูกศรที่พุ่งตรงเข้าปักลงกลางใจของเธออย่างรุนแรง จนทำให้เธอสั่นสะท้านด้วยความรู้สึกหวั่นไหว เหมือนกับได้พบเจอใครคนหนึ่งซึ่งกำลังเผชิญอยู่กับสถานการณ์ที่ปวดร้าวและย่ำแย่เช่นเดียวกันกับเธอ และมันราวกระตุ้นความรู้สึกในใจให้เกิดอยากรู้ในทันทีว่า เหตุใดผู้เขียนจึงต้องเอ่ยคำขอโทษ ขนมผิงจึงใช้เมาส์เลื่อนหน้าจอลงมาด้านล่าง และกดปุ่มเรียกข้อความแรกขึ้นดูอย่างไม่รีรอ เธออ่านข้อความที่เกี่ยวเนื่องกับนิยายเรื่องนั้น ที่รวม ๆ กันแล้วก็มีประมาณ 20 กว่าข้อความ ซึ่งในจำนวนนั้นเป็นของ “ฯลฯ (เปยยาลใหญ่)” อยู่ 4 ข้อความ และในทุกข้อความของผู้เขียน เธอก็จะจับได้ถึงความ รู้สึกกังวล ลังเล และการขาดความมั่นใจ ความรู้สึกแรกที่ผุดขึ้นในใจของเธอในวินาทีหลังจากที่ได้อ่านข้อความทั้งหมด ก็คือความหดหู่และการสงสารนักเขียนจนจับใจ เพราะแม้ว่าข้อความส่วนใหญ่ จะแสดงความคิดเห็นในลักษณะและโทนเสียงที่สะท้อนถึงความคุ้นเคยและสนิทสนม และเป็นการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นเป็นส่วนใหญ่ และให้กำลังใจกันบ้าง แต่ก็พอสรุปได้ว่า คนที่เคยอ่านงานของ  “ฯลฯ (เปยยาลใหญ่)” มาก่อนหน้านี้ ต่างรู้สึกว่า นิยายเรื่องใหม่นี้จะติด ๆ ขัด ๆ และฝืน ๆ อารมณ์อยู่ในที และแม้จะเป็นการพูดคุยตอบโต้กันอย่างสุภาพและสนิทสนม แต่ขนมผิงก็ลองคิดดู โดยเอาใจของเธอไปใส่ใจของผู้เขียนว่า หากเธอได้อ่านข้อความเหล่านี้ จะรู้สึกเช่นไรบ้าง... และก็สรุปว่า น่าจะแอบเสียใจหรือผิดหวังอยู่บ้าง ไม่มากก็น้อย “มิน่าล่ะ ถึงได้ขอโทษขอโพยยกใหญ่เลย...” หญิงสาวพึมพำกับตัวเอง พลางรู้สึกว่าเธออยากที่จะส่งข้อความไปให้กำลังใจผู้เขียนบ้าง เพราะหากเธอเจอกับสถานการณ์เช่นนี้ ก็คงอยากได้กำลังใจมากกว่าอะไรทั้งหมดทั้งปวง และแม้ว่าขนมผิงจะไม่ค่อยคุ้นเคยกับระบบของเว็บไซต์นิยายออนไลน์แห่งนี้สักเท่าไหร่ เนื่องจากเธอไม่เคยใช้มันมาก่อนเลย แม้ว่ามันจะเป็นเว็บไซต์ชื่อดังที่เธอเคยได้ยินชื่อมาบ้าง และยาใจเองก็เป็นแฟนตัวยงของเว็บนี้ จนหลาย ๆ ครั้ง ต้องนั่งอดตาหลับขับตานอนเพื่อติดตามอ่านนิยายเรื่องโปรดก็ตามที แต่เมื่อได้พิจารณาปุ่มเครื่องมือต่าง ๆ ของเว็บดังกล่าวแล้ว ขนมผิงก็เห็นได้ว่า มันไม่ได้ใช้งานยากเย็นจนเกินไป มิหนำซ้ำ ชื่อของยาใจยังอยู่ในระบบด้วยแล้ว ขนมผิงขบริมฝีปาก พลางพิจารณาชั่งใจ หากเธอใช้ชื่อของตัวเอง หรือชื่อที่เธอสมมุติขึ้นมาใหม่ แสดงความคิดเห็นไป มันก็อาจจะไม่สร้างเสริมกำลังใจของผู้เขียนได้มากเท่ากับข้อความของยาใจ ซึ่งเป็นสมาชิกเว็บไซต์ดังกล่าวอยู่แล้ว และที่ผ่านมายาใจก็คงเคยแสดงความเห็นในเว็บไซต์ดังกล่าวมาบ้างแล้ว จึงไม่น่าจะเป็นเรื่องที่แปลกใหม่อะไร ในระหว่างที่กำลังชั่งใจอยู่นั้น ขนมผิงก็กดปุ่มที่ชื่อของผู้เขียน ซึ่งเปิดลิงค์ไปยังเว็บไซต์ที่บรรจุข้อมูลต่าง ๆ ของผู้ใช้นามปากกา “ฯลฯ (เปยยาลใหญ่)” ในทันที ทำให้เธอได้รู้ว่า เจ้าของนามปากกาเป็นผู้ชาย แต่ก็ ไม่ได้มีข้อมูลส่วนตัวอะไรมากไปกว่านั้น เธอกวาดสายตาอ่านข้อมูลบนหน้าดังกล่าว จึงเห็นว่า “ฯลฯ (เปยยาลใหญ่)” เขียนนิยายมาแล้ว 5 เล่มซึ่งเล่มล่าสุดเพิ่งออกวางจำหน่ายเมื่อไม่นานมานี้เอง ขนมผิงพยายามคิดทบทวนในใจ แต่ก็ต้องยอมรับว่าเธอไม่คุ้นหูชื่อของนักเขียนคนนี้ หรือคุ้นตาหน้าปกหนังสือของเขาเลยสักเล่ม แม้ว่าจะทำงานอยู่ในร้านหนังสือแท้ ๆ ก็ตาม เธออ่านข้อมูลของเขาคร่าว ๆ แล้วก็รู้สึกแปลกใจที่พบว่าผลงานทั้ง 5 เล่มที่ผ่านมาของเขาล้วนเป็นนิยายรักหวานแหววทั้งสิ้น ทำให้เธออดสงสัยไม่ได้ว่าเจ้าของนามปากกา “ฯลฯ (เปยยาลใหญ่)” นั้น จะมีรูปร่าง หน้าตาอย่างไร และเป็นชายแท้หรือไม่ หญิงสาวอ่านดูข้อความต่าง ๆ ที่มีเพื่อน ๆ ของเขาส่งมาถึงในหน้าเว็บไซต์นั้น ก่อนที่จะวกกลับมานึกถึงนิยายเรื่องใหม่ของเขา และข้อความที่อยู่ในหน้านิยายนั้น ก่อนที่จะสรุปว่า เธอควรจะลองอ่านนิยายเรื่องดังกล่าวดูบ้าง จะได้รู้ว่าข้อความของผู้อ่านคนอื่น ๆ นั้นถูกต้องและยุติธรรมแล้วหรือไม่ เธอกดปุ่มถอยกลับไปยังหน้านิยาย และเริ่มอ่านนิยายออนไลน์ของ “ฯลฯ (เปยยาลใหญ่)” อย่างเงียบ ๆ ทันที และแม้ว่าขนมผิงจะไม่ใช่หนอนหนังสือ หรือนักอ่านตัวยง แฟนพันธ์แท้นิยายออนไลน์เหมือนยาใจ แต่เธอก็เคยอ่านหนังสือและนิยายมามากพอที่จะรู้สึกได้ถึงความรู้สึกขัด ๆ ขืน ๆ ในนิยายของ “ฯลฯ (เปยยาลใหญ่)” ตามที่มีเสียงวิจารณ์จากผู้อ่านจริง ๆ สำนวนของเขาเหมือนจะกระโดดไปกระโดดมา จนทำให้การเล่าเรื่องดูเหมือนจะกระตุก ๆ แต่กระนั้นสิ่งหนึ่งที่ขนมผิงสามารถจับและรู้สึกได้ก็คือความละเอียดอ่อนของเขาในการอธิบายเรื่องราวและเหตุการณ์ต่าง ๆ ได้อย่างเห็นภาพ แต่เสียดายที่มันอ่านดูเหมือนสะเปะสะปะไปสักนิด ขนมผิงกวาดสายตาอ่านสองตอนแรกของนิยายออนไลน์เรื่องดังกล่าวจบลงอย่างรวดเร็ว และนั่งชั่งใจอยู่ครู่ใหญ่ พลางสังเกตเห็นว่ามันผ่านเลยมาเกือบสองสัปดาห์แล้วตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เขานำตอนใหม่ล่าสุดมา อัพโหลดขึ้นเว็บไซต์ ซึ่งยิ่งทำให้ในใจลึก ๆ ยังคงยืนยันว่าเธอควรจะส่งกำลังใจไปให้ผู้เขียนเป็นอย่างยิ่ง หญิงสาวจึงค่อย ๆ พิมพ์ความในใจที่อยากจะสื่อไปให้ “ฯลฯ (เปยยาลใหญ่)” ซึ่งแม้เธอจะไม่รู้จักมักจี่ อะไรกับเขามาก่อน และไม่อาจทราบได้ว่าเขาเป็นใครกันแน่ แต่อย่างน้อย ๆ ในวินาทีนั้น สำหรับคนที่ท้อแท้และสิ้นหวังอย่างเธอ “ฯลฯ (เปยยาลใหญ่)” ก็คือคนที่กำลังหวั่นไหวกับการเผชิญหน้ากับสถานการณ์ที่ปวดร้าวและหนักหน่วงไม่ต่างจากเธอ เธอจึงตัดสินใจว่า การได้ช่วยให้กำลังใจคนที่กำลังต้องการกำลังใจ ก็คงไม่ต่างจากการให้กำลังใจตัวเอง ขนมผิงจึงค่อย ๆ ใช้นิ้วชี้ของมือทั้งสองข้างขยับไปมาจิ้มตัวอักษรบนแป้นพิมพ์อย่างระมัดระวัง “ขอเป็นกำลังใจให้คุณ “ฯลฯ (เปยยาลใหญ่)” ในการเขียนนิยายเรื่องนี้ต่อไปนะคะ...” เธอทวนคำที่เธอเพิ่งพิมพ์ลงไป “อย่าเพิ่งหมดกำลังใจในการเขียนต่อไปนะคะ...” หญิงสาวอ่านข้อความเบื้องหน้าซ้ำไปซ้ำมาอีกหลายหน และชั่งใจด้วยความลังเลและกังวลใจอีกหลายครั้ง ก่อนที่จะสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ เมื่อรู้สึกโล่งใจที่สถานการณ์ของ “ฯลฯ (เปยยาลใหญ่)” พอทำให้เธอเลิกคิดเรื่องราวอันแสนเศร้าและเจ็บปวดของเธอไปได้หลายนานทีเดียว “เอาล่ะนะ...” ขนมผิงบอกกับตัวเองพลางพยักหน้าเบา ๆ และใช้นิ้วชี้มือขวากดปุ่มเมาส์ยืนยันการส่งข้อความในทันที จากคุณ : ชาครีย์นรทิพย์ (ชาครีย์นรทิพย์) เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 53 10:04:52

ความคิดเห็นที่ 2 คุณอาราเร่ และคุณ scottie ครับ ขอบคุณมากครับ โดยส่วนตัวผมก็รู้สึกชอบเขียนนิยายที่มีการบรรยายเยอะ ๆ เช่นนี้เหมือนกันครับ คุณ scottie หวังเพียงว่าไม่ทำให้คุณอาราเร่ และคุณ scottie ผิดหวังนะครับ ขอบคุณมากครับผม : ) จากคุณ : ชาครีย์นรทิพย์ (ชาครีย์นรทิพย์) เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 53 10:06:35

ความคิดเห็นที่ 3 ชอบอ่านแต่บทสนทนาอะ 555 จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 53 13:11:54

ความคิดเห็นที่ 4 ฮา ตรงกันข้ามกับเราเลย เราไม่ค่อยชอบอ่านเรื่องที่มีแต่บทสนทนา จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 6 ต.ค. 53 22:07:48