ความคิดเห็นที่ 1 นักโทษผู้ยืนอยู่กลางห้องอย่างโดดเดี่ยวหันไปมองความวุ่นวายที่เกิดขึ้นด้านหลังหอประชุมอย่างเข้าใจในสถานการณ์ของตนเอง ก่อนจะหันมารีบกล่าวตัดบท “อย่ามัวมากความ พิร่ำพิไรเลย ท่านอารญา” จากนั้นวิชชยุทธ์ยืดแขนออกนอกลำตัวช้าๆ สายโซ่ที่ล่ามข้อมือทั้งสองไว้ด้วยกันส่งเสียงขัดจนบาดหู “ข้าไม่มีอาวุธใด และยังไร้ซึ่งพละมนตรา ยังมีสิ่งใดที่ท่านต้องกลัวเกรงอีก?” “ชะ! เจ้าอภวเทพ! อย่านึกนะว่าตนเป็นน้องชายของจ้าวตระกูลจันทรคราสแล้ว จะไม่มีผู้ใดสามารถแตะต้องเจ้าได้” ชายหนุ่มแค่นยิ้ม ชูตรวนข้อมือสายยาวของตนแสดงให้อีกฝ่ายดู “แค่นี้ยังไม่เรียกว่าแตะต้องอีกหรือขอรับ” จากนั้นอารญาตบโต๊ะดังปัง ห้องโถงพลันสั่นสะเทือน “ถึงเจ้าจะไม่ได้รับการยอมรับ แต่ก็นับว่าเจ้าเป็นเทวะโดยกำเนิด ข้าจะให้โอกาสเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย” เธอเชิดหน้าขึ้นอย่างถือดี “เหตุใดเจ้าจึงทรยศต่อวงศ์รัตติกาลและแปรพักตร์ช่วยเหลือเทพตะวันออก” สายตาคมกริบของนักโทษจ้องมองกลับโดยไม่หลบตา “ข้าไม่ได้คิดทรยศตะวันตกแม้แต่นิดเดียว” “แต่เหตุใดเจ้าจึงต้องช่วยเหลือพวกมัน!” วิชชยุทธ์ถอนใจยาว “มันไม่ถูกต้อง...” “ไม่ถูกต้องหรือ?” อารญาตวาด “เทวะจากวังสุริยันคือศัตรูคู่อาฆาตของรัตติกาลมาแต่ครั้งบรรพกาล มีอะไรไม่ถูกต้อง? ที่เราจะลงทัณฑ์ตายแก่พวกมัน? อ้อ...แน่สิ...เจ้าคงคิดเจ็บแค้นต่อตะวันตก เพราะเจ้าไม่ได้รับทิพย์มนตราจากเวทแห่งรัตติกาล...จึงคิดทำลายเราทุกวิถีทาง แต่เคราะห์ดีว่าพวกข้าได้ค้นพบแผนชั่วของเจ้าก่อน จึง...” “เหลวไหล!” เสียงตวาดดังก้อง จากนั้นปรากฏร่างชายผู้หนึ่งแหวกวงล้อมของเหล่าเทวกาฬออกมาจนสำเร็จ เขาคือเทวะหนุ่มที่เพิ่งเดินทางมาถึงนั่นเอง ใบหน้าของผู้มาใหม่และนักโทษที่ยืนอยู่กลางโถงลงทัณฑ์คล้ายคลึงกันมากจนมองปราดเดียวก็รู้ว่าทั้งคู่มีสายเลือดเดียวกัน เพียงแต่ว่าผู้มาทีหลังมีดวงตาสีดำที่คมจัดกว่า และน่าจะมีอายุมากกว่าวิชชยุทธ์ราวห้าหกปี เมื่อประจักษ์ว่าผู้ใดกันที่เพิ่งก้าวเข้ามาในโถงลงทัณฑ์ จ้าวแห่งรัตติกาลผู้ครองบัลลังก์นิลมณีจึงถึงกับออกปากปราม “วิษณุวัติแห่งปราสาทจันทรคราส นี่มันประหลาดและผิดจารีตมากๆ ที่เจ้ามาที่นี่ รู้ตัวหรือไม่? จงกลับไปสงบสติอารมณ์ที่ปราสาทของเจ้าชะ ก่อนที่โทสะจะนำไปสู่การตัดสินใจที่ผิดมากไปกว่านี้” น้ำเสียงของจ้าวแดนตะวันตกดังทุ้มกังวานไปทั่วห้อง “ท่านพี่...” แม้แต่วิชชยุทธ์ยังเอ่ยห้ามพลางส่ายศีรษะ หากวิษณุวัติไม่สนใจคำเตือนของทั้งสอง จากนั้นบังเกิดเสียงดังขรมเมื่อเขาถึงกับคุกเข่าทั้งสองลงโดยละทิ้งศักดิ์ศรีอันยิ่งใหญ่ของตนไว้เบื้องหลัง จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้น “ข้าในนามผู้นำตระกูลจันทรคราส ขอความเมตตาจากสภาอาญาแห่งรัตติกาล พวกท่านในที่นี้ต่างก็รู้ดีว่าน้องชายของข้าอยู่ในฐานะอภวเทวา นั่นย่อมเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะทำความผิดใหญ่หลวงถึงขนาดนี้” “ก็เพราะน้องเจ้าทำไม่ได้น่ะสิ วิษณุวัติ” อารญาเชิดหน้าขึ้น “มันจึงตั้งใจทรยศตะวันตก มันเผยความลับเรื่องคำสาปชั่วนิรันดร์แก่เทพตะวันออก มันเป็นสายลับให้วิหารพระอาทิตย์!” “อะไรนะ...” วิษณุวัติอ้าปากค้าง หันมาทางน้องชาย “เจ้าไม่ได้ตั้งใจใช่ไหม น้องข้า บอกพวกเขาไปสิ! ว่าเจ้าหลงผิดไปชั่วขณะ ไม่ต้องกลัว พี่จะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเจ้าหรอก” หากวิชชยุทธ์กลับไม่ยอมสบตาพี่ชาย เขานิ่งเงียบ “แม้ข้าจะไม่มีหลักฐานว่ามันเป็นไส้ศึกให้กับวิหารตะวันออก แต่ประจักษ์พยานในวันนั้นก็เพียงพอแล้วที่จะลงโทษสถานหนัก แต่เห็นว่ามันคือน้องชายของเจ้า เหล่าสภาอาญาแห่งรัตติกาลจึงละโทษตายไว้ เหอะ! ช่างโชคดีเสียนี่กระไร เทวกาฬจงรับคำสั่งของข้า!” คำหลังเธอตะโกนก้องราวกับยินดีนักหนาที่ได้เอ่ยเวทลงทัณฑ์เสียที จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 53 23:29:04

ความคิดเห็นที่ 2 “ลากมันไปเพื่อสักตราผู้ทรยศที่หออาญา แล้วเนรเทศมันออกจากตะวันตก!” อารญาตวาด จากนั้นปรากฏเงาร่างสีดำคล้ายภูตผีหลายร่างผุดพรายออกมาจากโพรงอากาศตรงเข้าล้อมกรอบสองพี่น้อง ฝ่ายพี่ชายรีบลุกขึ้นยืนบังร่างน้องชาย พลันประกาศก้อง ชี้กราด “หากมันผู้ใดบังอาจทำร้ายน้องข้า ข้าจะผลาญมันให้สิ้น!” ***** จ้าวจตุรทิศ ภาคจัณฑวาตา 1.พยุอัสดร ต้นเหมันตุ์ปลายวสันต์ ทุ่งพยุอัสดร ม้าป่าฝูงหนึ่งทะยานข้ามลำธารแคบและคดเคี้ยวกลางทุ่งหญ้า จ่าฝูงเป็นม้าตัวผู้ขนสีน้ำตาลห้อตะบึงอยู่หน้าสุดด้วยท่วงท่าสง่างาม แข็งแกร่งและปราดเปรียวสมเป็นอัศไนยที่กำเนิดในทุ่งราบ ‘ม้าวิ่ง’ มันส่งเสียงร้องขณะที่มองเห็นเงาสีดำขนาดใหญ่คาดผ่านเหนือทุ่งหญ้า ปีกปักษาขนาดมหึมาของวิหคเทพสะท้อนแสงอาทิตย์ยามบ่าย ปักษบาลที่นั่งอยู่บนอานปักษ์เก็บเข็มทิศลงในกระเป๋าข้างตัว ก่อนจะหันมาจับบังเหียนนกด้วยมือทั้งสองข้าง เขาแต่งกายด้วยชุดของนภบาลหรือผู้ส่งสาส์นจากท้องฟ้าแห่งอุตราทิศ ผ้าโพกศีรษะและเสื้อคลุมตัวใหญ่สีเขียวเข้มปกปิดทั้งใบหน้าเพื่อป้องกันลมหนาวจนเห็นแต่เพียงดวงตาคมกริบ เสื้อตัวนอกทำจากหนังสัตว์ให้ความอบอุ่นแก่ผู้สวมใส่ปรากฏร่องรอยการใช้งานอย่างสมบุกสมบัน บ่งบอกว่าเจ้าของพญานกผู้นี้คงเดินทางมาจากสถานที่ที่แสนไกล ท่ามกลางกลุ่มเทือกเขาแลสลับซับซ้อนดุจโค้งยอดคลื่นในมหาสมุทร กลับปรากฏทุ่งหญ้าราบเขียวขจีกินอาณาเขตกว้างใหญ่ไพศาล แลน่าอัศจรรย์ใจคล้ายโดนฤทธีของเทพโบราณจับฉีกกลุ่มเทือกเขามโหฬารสองเทือกให้ให้แยกออกจากกันด้วยพละกำลังเหลือคณานับ ปรากฏเป็นเขตทุ่งราบเตียนใจกลางดินแดนที่ถูกขนานนามว่า ป่าแห่งผา ลักษณะพิเศษนี่เองทำให้เกิดตำนานระหว่างเทพอุตราทิศและยักษ์ผู้เฝ้าบรรพต ในตำนานเล่ากันมาแบบปากต่อปากจากวนิพกข้างกองไฟ ไปจนถึงเทพสังคีตบรรเลงพิณและขับลำนำด้วยท่วงทำนองเสนาะโสตไว้ว่า แต่เดิมนั้นเทพและยักษ์ต่างก็อยู่ร่วมกันโดยปกติสุข หากต่อมาก็บังเกิดข้อขัดแย้งจนเกิดเป็นสงครามและรุนแรงจนไม่อาจทำให้เทพสุบรรณผู้ประทับอยู่บนเวหาสจะนิ่งเฉยได้ เทพสุบรรณบันดาลพายุใหญ่และธารแห่งไฟเพื่อสยบความขัดแย้ง ธารแห่งมหาไฟไหลท่วมสองกองทัพที่กำลังจะเข้าโรมรัน จวบจนเป็นเวลาเท่าขสงไขยกว่าที่ยุคอัคคีจะสงบ เมื่อนั้นจึงบังเกิดที่ราบเตียนระหว่างสองเทือกเขา ส่วนสองเทือกเขาที่ว่ากันว่าถูกฤทธิ์ของไฟพิโรธแยกขาดคือกองทัพเทพและยักษ์โบราณที่กลายร่างเป็นศิลา เมื่อเหล่าเทพีและนางยักษีเห็นว่าคู่ของตนต้องดับสิ้นเพราะความพิโรธของมหิทธิ์เทพ พวกนางจึงอธิษฐานให้ตนกลายร่างเป็นน้ำแล้วไหลรวมกลายเป็นทะเลสาบน้อยใหญ่แทรกตัวอยู่ท่ามกลางกลุ่มเทือกเขามโหฬารไม่แยกจากกันชั่วนิจนิรันดร์ ต่อจากนั้นเป็นเวลาหลายยุคหลายสมัยบริเวณพื้นที่ที่ควรจะเป็นเทือกเขาสลับซับซ้อนทว่ากลับเป็นที่ราบนี้กลายเป็นท้องทุ่งอันอุดมสมบูรณ์กินอาณาเขตไพศาลและได้รับการขนานใหม่ในยุคเทวาทิศนี้ว่า ทุ่งพยุอัสดร หรือที่ชนเผ่าพื้นเมืองเรียกกันสั้นๆ ว่า ทุ่งม้าวิ่ง ซึ่งถูกล้อมรอบด้วยเทือกเขาสูงแลคล้ายเกือกม้าขนาดยักษ์ และหนึ่งในกลุ่มเทือกเขามโหฬารของเทือกเขาเทพเจ้า มียอดเขาลูกหนึ่งพุ่งขึ้นสูงเสมือนประหนึ่งประติมากรรมรูปนกอินทรีย์มหึมาที่พร้อมจะกางปีกสละร่างศิลาทะยานสู่ท้องฟ้า ดุจเทพสุบรรณผู้ทรงอิทธิฤทธิ์ในตำนานโบราณ มันจึงถูกตั้งสมญานามประหนึ่งพิมานแห่งเทพบรรพกาลว่าเขาหิมวัต แต่ชื่อที่รู้จักดีกว่าคือ ผาพญาครุฑ ประกายตาของปักษบาลหนุ่มเจิดจ้าขึ้นเมื่อเห็นแนวยอดหลังคาซ้อนสีน้ำตาลจากปีกไม้มุงหลังคาแทรกตัวอยู่ที่ปลายสุดของทุ่งหญ้าอันอุดมสมบูรณ์ โดยมีฉากหลังคือเทือกเขาพญาบรรพตตั้งตระหง่านดุจกำแพงสวรรค์ จากนั้นปักษบาลจึงส่งสัญญาณแก่สดายุของตนเพื่อลดระดับการบินลง จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 53 23:35:24

ความคิดเห็นที่ 3 ยอดหอคอยสูงห้าชั้นของป้อมนักล่าเห็นได้แต่ไกล จนกลายเป็นสัญลักษณ์ยืนยันแก่ปักษบาลว่าตนได้เดินทางมาถูกสถานที่แล้ว ยอดหอแห่งหนึ่งบนแนวกำแพงเมืองปรากฏร่างนักรบเทพกำลังโบกสัญญาณธงสีเขียวให้แก่เจ้าของวิหคเทพ จากนั้นปักษบาลบนหลังอานนกศึกจึงบินอ้อมเลี้ยวไปทางที่สัญญาณบอก ไม่ได้ตรงดิ่งเข้าสู่เขตป้อมนักล่าโดยทันที ลานปักษาอยู่ไม่ไกลไปจากป้อมนักล่าเท่าใดนัก มันเป็นลานหญ้ารูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าล้อมรอบไปด้วยโรงเลี้ยงสัตว์และโกดังขนาดใหญ่ บนลานคับคั่งไปด้วยชาวเทพและสัตว์พาหนะจากเผ่าต่างๆ ทั้งวิหคยักษ์หลากสีต่างสายพันธุ์ ไปจนถึงพญาคฤธรหรือพญาแร้งที่แสนทรหดและเกรี้ยวกราด เหล่าผู้ดูแลลานปักษาทำงานกันไม่หยุดตั้งแต่เช้าเพราะนอกจากจะต้องต้อนรับอาคันตุกะมากหน้าหลายตาที่มาจากต่างเผ่าต่างเมือง ยังต้องดูแลเหล่าวิหคพาหนะและข้าวของสัมภาระที่นำมาด้วย แต่กระนั้นก็ใช่ว่าทุกคนจะได้มีโอกาสเห็นสดายุที่มีลักษณะงามสง่าสมตามคำเรียกขานว่าเป็นวิหคเทพบ่อยครั้งนัก จึงช่วยไม่ได้เลยที่เจ้าของสดายุอันแสนงามสง่าตัวนี้ต้องตกเป็นเป้าสายตาจากทั่วทั้งลานปักษาไปโดยปริยาย บรรดาคนงานต่างพากันหยุดมือ ชะเง้อคอมองอย่างใคร่อยากรู้เห็น เมื่อทั้งวิหคเทพและปักษบาลถลาลงบนลานปักษาอย่างปลอดภัยแม่นยำ ผู้ที่ถือบังเหียนนกจึงปลดสายนิรภัย โยนบันไดเชือก และปีนลงมาจากหลังนกอย่างชำนิชำนาญ เหล่าคนงานจึงเห็นว่าปักษบาลหนุ่มผู้นี้ เป็นบุรุษร่างสูงจนเกินกว่าจะเรียกว่าสันทัด เขาสะพายกระเป๋าขนาดย่อมเพียงใบเดียวติดตัวลงมา สัมภาระส่วนใหญ่ยังคงบรรทุกอยู่บนหลังวิหคเทพ เขาหยุดปัดฝุ่นที่เกาะอยู่ตามเนื้อตัว จึงยังไม่ได้ปลดผ้าคลุมหน้าออก แต่ถึงแม้ไม่มีใครเห็นใบหน้าเบื้องหลังผ้าคลุมศีรษะ หากทว่าดวงตาคมกริบและท่าทางของอาคันตุกะหนุ่มผู้นี้ทำให้ผู้คุมลานปักษาตระหนักดีถึงฐานะของชาวเทพที่เพิ่งมาถึงคงไม่ใช่ระดับสามัญ เขาจึงรีบเดินแกมวิ่งตัดสนามออกมาแนะนำตัวว่าตนชื่อเชียงคายเป็นหัวหน้าผู้ดูแลและกล่าวต้อนรับอย่างนอบน้อม ชายหนุ่มผู้เป็นแขกเมืองละมือจากสายจูง หันมาก้มศีรษะลงนิดหนึ่งเพื่อแสดงมารยาทต่อเจ้าบ้าน ก่อนจะกล่าวตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพ “ข้าได้รับสาส์นเชิญจากท่านหัวหน้าเผ่าภูระเพื่อมาร่วมในงาน ปัญจยุทธ ข้าจึงใคร่อยากพบท่านเจ้าเผ่าเพื่อมอบสาส์นตอบรับแด่ท่านด้วยตนเอง” ดวงตาของหัวหน้าผู้รับใช้เบิกกว้าง เมื่อเห็นสาส์นสีทองในมือของฝ่ายตรงข้าม เขารีบโค้งคำนับลงในทันที อาคันตุกะปริศนาผู้นั้นจึงกล่าวต่อ “ข้าเพิ่งมาป้อมนักล่าเป็นครั้งแรก ไม่แน่ใจว่าจะพักวิหคของข้าในสถานที่ใด ท่านพอจะให้คำแนะนำได้หรือไม่?” ชายรับใช้รีบตอบรับ เขาก้มตัวลงสุดเหยียดเหมือนกับอีกฝ่ายเป็นเจ้านายผู้สูงศักดิ์ “นายท่านถือเป็นแขกของเรา ซ้ำยังได้รับสาส์นเชิญสีทองเช่นนี้ ข้ารับรองว่าสดายุของนายท่านจะสุขสบายราวกับอยู่ในโรงปักษาของนครหลวงเลยทีเดียว ส่วนสัมภาระของท่าน ข้าจะให้ผู้รับใช้ลำเลียงไปยังที่พักที่ทางป้อมจัดให้ไว้ขอรับ” อาคันตุกะหนุ่มพยักหน้ารับ จึงกล่าวขอบใจอย่างมีไมตรี ข้างฝ่ายเจ้าบ้านจึงกระวีกระวาดเชื้อเชิญเจ้าของวิหคเทพเข้าไปยังโถงต้อนรับด้านในอาคาร ในทีแรกผู้เป็นแขกทำท่าจะขยับเดินตามคำเชิญ หากดูเหมือนชายหนุ่มยังมีความกังวลในใจ จึงโพล่งถามขึ้นอย่างร้อนรน “หอเวชศาสตร์แห่งอุตราทิศอยู่ไกลจากที่นี่มากน้อยเท่าใด?” ชายรับใช้ชะงัก แล้วถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย “นายท่านไม่สบายหรือ?” อีกฝ่ายคล้ายจะเอ่ยปากถามอีก แต่สุดท้ายกลับเปลี่ยนใจ แล้วตัดบทว่า ข้าสบายดี จากนั้นชายหนุ่มผู้เป็นแขกจึงไม่ได้พูดสิ่งใดต่อ เขาเดินตามชายรับใช้ผ่านลานปักษาตรงมายังป้อมนักล่า ก่อนจะเดินออกไปจากสนามโล่งชายหนุ่มหันไปมองลานปักษาที่ถูกโอบล้อมด้วยขุนเขาสลับซับซ้อนสมฉายา ป่าแห่งผา คล้ายต้องการชื่นชมในทัศนียภาพแปลกตา แต่ทว่าในใจของเขากลับไม่ได้มองเห็นภาพสวยงามที่อยู่ตรงหน้าเลย จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 53 23:39:23

ความคิดเห็นที่ 4 หัวหน้าผู้รับใช้พาอาคันตุกะหนุ่มเดินลิ่วๆ เข้ามาภายใน แยกขาดกับแขกเมืองคนอื่น ผ่านทางเดินสลับซับซ้อนมากมาย หากในขณะที่ชายหนุ่มกำลังจะเอ่ยถามคนเดินนำหน้าว่าเหตุใดจึงต้องพาเขาเดินวนยิ่งกว่าทางวงกตเช่นนี้ ผู้นำทางกลับพูดเสียงดังออกมาก่อน “ท่านเจ้าเผ่ารอท่านอยู่แล้วในห้องโถง เชิญนายท่านขอรับ” ชายหนุ่มขมวดคิ้ว เมื่อเห็นลักษณะของห้องโถงในคราแรก ความจริงมันไม่น่าถูกเรียกว่าเป็นห้องโถง มันน่าจะถูกเรียกเป็นลานโล่งรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่ถูกรายล้อมด้วยอาคารไม้สูงสามชั้น ชั้นล่างก่อเป็นผนังทึบโดยรอบมีซุ้มประตูเข้าออกเพียงทางเดียว ชั้นสองและสามเป็นระเบียงไม้ยื่นออกมาจากแนวผนังชั้นล่างสุด ล้ำเข้ามาในอากาศ ลานตรงกลางกว้างขวาง ทะลุโล่ง จนเห็นท้องฟ้าใสและยอดหอคอยห้าชั้นที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ กันของตระกูลเทพภูระ ว่ากันว่าตั้งแต่หอเบญจคารสร้างแล้วเสร็จ นับแต่นั้นเทพเผ่าภูระประสบชัยชนะเหนือการรบบนที่ราบพยุอัสดรทุกครา เมื่อชายหนุ่มลอดผ่านซุ้มประตู  เชียงคายที่นำทางเขาเข้ามาก็โค้งคำนับจนสุดเหยียดอีกครั้ง พลางกล่าวเบิกตัวแขกเมืองตามระบบแบบแผน “เรียนท่านเจ้าเผ่าภูระ ข้าน้อยอนุญาตเบิกตัวแทนจากศิลาลัย ตามสาส์นเชิญของท่าน” ว่าแล้วข้ารับใช้ก็เดินเลี่ยงไปทางหนึ่ง อาคันตุกะหนุ่มตั้งใจจะเอ่ยทักท้วงว่าเขาไม่ได้เป็นผู้นำสาส์นแห่งจอมเทพและไม่ได้มาจากศิลาลัย เขาจึงเงยหน้าขึ้นไปที่ระเบียงไม้ชั้นสองซึ่งคาดว่าน่าจะเป็นที่ที่เจ้าเผ่าภูระนั่งอยู่บนบังลังก์ แล้วโค้งคำนับอย่างที่ผู้อาวุโสน้อยกว่าควรกระทำ โดยที่ยังไม่ได้เอ่ยนามและฐานะตน เชียงคายผู้กล่าวเบิกตัวก็พูดแทรกขึ้นอีกครั้ง “ข้าขอให้นายท่านปฏิบัติตามบัญญัติของพิรเทพโบราณ เพื่อให้เจ้าเผ่าภูระได้ตัดสินว่านายท่านมีคุณสมบัติพอที่จะเข้าร่วมงานปัญจยุทธของเผ่านักรบ” ก่อนที่เขาจะกล่าวค้านออกมา ฝ่ายเบิกตัวก็พูดยาวต่อเนื่องแบบไม่ยอมให้อาคันตุกะได้ทันตั้งตัว “บัญญัติข้อแรกห้ามนายท่านใช้เวทประจำตระกูลใดๆ ก็ตาม หากไม่ใช่เพื่อป้องกันชีวิตตน ข้อสองอาวุธที่ใช้มีเพียงไม้พลองยาวที่ทางป้อมนักล่าจัดให้เท่านั้น และห้ามไม่ให้ใช้อาวุธมีคมหรือลงเวทมนตราทุกชนิด ข้อสามหากนายท่านหรือผู้ที่ทำการทดสอบเกิดพลาดพลั้ง เสียชีวิตหรือบาดเจ็บเพราะฝ่ายตรงข้าม ห้ามไม่ให้เทพในตระกูลตามล้างแค้น หรือเกิดการวิวาทหลังการประลองแต่อย่างใด” “ประลองงั้นหรือ?” ผู้เป็นแขกทวนคำ ขณะที่ยื่นมือรับไม้พลองจากเชียงคายที่ส่งให้ด้วยท่าทีงงงัน “ขอให้นายท่านโชคดีขอรับ” อีกฝ่ายให้กำลังใจ “เข้าใจผิดกันใหญ่แล้ว ข้าไม่ได้...” เขาพยายามอธิบาย แต่ทว่าสายไปเสียแล้ว เมื่อเชียงคายก้าวถอยหลังออกจากประตูและลงดาลแน่นสนิทวงมนตราที่ครอบคลุมบริเวณลานโล่งก็กางเขตกั้นขวางผู้ที่อยู่ภายในอาณาเขตทันที พลันปรากฏร่างของผู้ทดสอบแต่งกายมิดชิดและปิดบังโฉมหน้าโผทะยานลงมาจากระเบียงชั้นสอง และชักกระบองเหล็กตรงเข้าจู่โจมชายที่ยืนนิ่งอยู่กลางลานที่กำลังยืนหันหลังให้โดยไม่มีการกล่าวเตือนล่วงหน้า (โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ) ***** คุยกันท้ายบท เล่าให้ฟังนิดหนึ่ง (ไม่มีใครถามว่าหายไปไหนแค่อยากเล่าให้ฟังค่ะ) เรื่องนี้เป็นอย่างไร? เรื่องราวหลักๆ ยังคงเป็นเรื่องของรามิต ศิษย์เอกจอมเทพ ตัวละครเอกที่กินเนื้อหามากกว่าใครเพื่อน (ช่วยไม่ได้ดันรับค่าตัวแพง)  อธิบายก่อนนิดหนึ่ง...ในส่วนต้นภาคจัณฑวาตาจะกระโดดข้ามจากตอนจบของภาคสองมาถึงห้าปีค่ะ ไม่เหมือนกับภาคสองที่เวลาในเรื่องจะต่อเนื่องกับตอนจบของภาคแรกเลย เราตั้งใจเปิดเรื่องที่งานปัญจยุทธ  (ผู้ทรงอาวุธห้าชนิด)  ซึ่งเป็นงานที่จัดขึ้นเฉพาะของเผ่าเทพนักรบ โดยมีป้อมนักล่าเป็นเจ้าภาพ จุดประสงค์ของงานนี้คือต้องการเฟ้นหาหัวหน้าเผ่าเทพนักรบคนใหม่ขึ้นมาแทนบังสูรย์ ซึ่งเทพนักรบที่มีสิทธิเข้าคัดเลือกเป็นพิรเทพจะต้องมีทั้งหมดห้าคน จากนั้นเรื่อง (พยายาม) จะซับซ้อนขึ้น ไม่ได้หมายถึงปริศนาในเรื่องนะคะ (เพราะปริศนาก็คือปริศนา ไม่ซับซ้อนไม่ได้) แต่เป็นอารมณ์เรื่อง-มั้ง ภาคนี้เราได้ทดลองการเขียนบางอย่างที่ไม่ได้ทำในสองเรื่องแรก ไม่รู้ว่าเป็นอย่างไร  แต่สำหรับตัวประหลาด ฉากประหลาด ตัวละครประหลาด อาชีพประหลาด? (มีด้วยเรอะ?) ยังเดินชนในภาคนี้วุ่นวายไปหมด หมดพวกนี้ไปก็ไม่ใช่ จ้าวจตุรทิศแล้ว จริงไหมคะ? สำหรับการขึ้นต้นเรื่องหรือบทนำในจัณฑวาตานี้ นักอ่านที่คุ้นหรือพอที่จะจำเรื่องสองภาคแรกได้อาจจะงงเล็กน้อย เพราะมันบิดเนื้อหาย้อนไปก่อนตัวเอกจะเกิดหลายปี แต่สำหรับนักอ่านที่เพิ่งมาอ่านใหม่ ไม่เป็นไรค่ะ ภาคนี้ถึงไม่เคยอ่านงานสองภาคแรกมาก่อนก็..น่าจะอ่านได้ เพียงแต่ก็ไปจะเฉลยเนื้อหาสำคัญๆ ของสองภาคที่แล้วมากพอดูเลยล่ะ แต่ไม่ว่ากันค่ะ, ถ้าอ่านแล้วชอบเราก็พอใจละ ไม่ว่าจะเริ่มอ่านจากตรงไหนก็ตาม สำหรับนักอ่านท่านใดที่อยากรู้เรื่องภาคก่อนหน้านี้สามารถจิ้มเข้าไปอ่านเรื่องย่อได้ที่ my blog หลังชื่อ run saya นะคะ (ขออนุญาตไม่ทำ link จะได้ผ่อนแรง server พันทิปค่ะ ไหนๆ วันนี้ก็วันเกิดเขาแล้ว) ปล. สำหรับนักอ่านความจำดี (ซึ่งมีอยู่เยอะเสียด้วย) ชื่อวิชชยุทธ์ที่ปรากฏในบทนำ คือคนเดียวกับ วิทยุทธา ที่ปรากฏในภาคสอง, ซึ่งเป็นชื่อที่ได้รับแก้ไขเปลี่ยนแปลงให้เป็นไปตามต้นฉบับสมบูรณ์ค่ะ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : วันเกิด PANTIP.COM 53 23:53:33

ความคิดเห็นที่ 5 กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด มาแล้นนนนนนนนน (ยังไม่ได้อ่าน แต่แว้บมากรี๊ดก่อน) จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 53 12:25:08

ความคิดเห็นที่ 6 ^ ^ ตะ...ตกใจ เล็กน้อยกับเสียงกรี๊ดคุณ scottie วิ๊ดว้ายยย (เอามั่ง พอละ เดี๋ยวสาวแตก) ดีใจจังเลยที่ยังไม่ลืมกันค่ะ จากคุณ : run saya (run saya) เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 53 17:49:55

ความคิดเห็นที่ 7 สวัสดีครับ ถ้าเข้าใจผิดก็ต้องขออภัย แต่เปิดเรื่องมาพระเอกเราก็งานเข้าแล้วหรือ ถ้าใช้ก็เกินคุ้มค่าตัวจริงๆ จากคุณ : ชัดเจนน้องนาง เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 53 19:00:27

ความคิดเห็นที่ 8 มาอ่านค่ะ หนูจะไปอ่านเรื่องเก่าๆๆ ก่อนนะค่ะ ไปแหละ ^^ จากคุณ : Tyra เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 53 22:19:14

ความคิดเห็นที่ 9 ตัวแทนศิลาลัย .. ก็คงรามิตสินะ แล้วทำอีท่าไหนถึงเข้าใจผิดไปด้าย ... เลยได้ชิงตำแหน่งโดยไม่เจตนาละสิเนี่ย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 53 02:22:50

ความคิดเห็นที่ 10 :-)ีใจจังที่ยังจำกันได้ค่ะ คุณชัดเจนฯ : คุณมาเร็วมากๆ เลยค่ะ, ส่วนคนเขียนจะใช้งานพระเอกหนักขนาดไหนต้องติดตามนะคะ คุณ Tyra: วิีดว้าย นักอ่านหน้าใหม่ ยินดีต้อนรับค่ะ (^ ^) << ไม่ค่อยเก็บอาการเลยเนอะ, อธิบายนิดหนึ่งว่า ในบล็อคของเราจะมีแค่เรื่องย่อและตัวอย่างบางตอนเท่านั้นค่ะ, ส่วนเนื้อเรื่องเต็มๆ สำหรับภาคแรกไม่รู้ว่าเล่มแรกจะยังมีขายหรือไม่? << แต่สามารถขุดหาได้จาก คลังกระทู้ในพันทิป แต่ไม่แนะนำเพราะสำนวนเมื่อ ห้าปีที่แล้ว มันเหวอมากๆ และต้นฉบับก็ยังค่อนข้างสุกๆ ดิบๆ อาจกินไม่อร่อย, ส่วนภาคสองอยู่ในคลังเช่นกัน แต่เฉพาะในส่วนสิบบทหลังถูกคนเขียนเก็บขึ้นหมดแล้วค่ะ (ไม่อยากมีปัญหากับเจ้าพนักงาน เอ๊ย! ไม่ใช่ค่ะ กับทางสนพ.ค่ะ) คุณ scottie: วิ๊ดว้าย (ขออีก) ดูเวลาแล้วกลับมาอ่านตอนตีสอง วิ๊ดว้ายยย ขอบคุณมากค่ะ, คนผู้นี้จะเป็นตัวแทนศิลาลัยหรือไม่? โปรดติดตามในครึ่งหลังนะคะ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 53 11:54:44

ความคิดเห็นที่ 11 โผล่มาเชียร์จ้ะ...จำเราได้ม๊ายยย ด.ญ.แป้ง ณ ลาดกระบัง   คุยกันครั้งสุดท้ายก็สองปีก่อน เท่ากับเวลาที่แก้วบอกว่าหายไป หายไปสร้างบ้านให้ใครเพลินหรือนี่ จากคุณ : อสิตา เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 53 20:39:44

ความคิดเห็นที่ 12 (^ ^) จำได้อย่างแน่นอนค่ะ น้องแป้ง ขอบคุณมากๆ ที่ให้คำแนะนำเราตั้งหลายอย่างเนอะ แม้จะช้าไป แต่อยากจะยินดีย้อนหลังกับงานหนังสือและงานภาพที่ประกวดชนะค่ะ (เราเป็นคนหนึ่งที่โหวตให้ด้วย อุ...อุ...) จากคุณ : run saya (run saya) เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 53 23:35:07

ความคิดเห็นที่ 13 ก๊ากน้องแป้ง เดี๋ยวคนคิดว่าเด็กจริง ขอบคุณที่ช่วยโหวตภาพเซนจูรี่ แตพักหลังๆนี้เราเน้นแต่เขียน แทบไม่ได้วาดอะไรเลย ทำสองอย่างไม่ไหว คิดว่าพออะไรๆลงตัวแล้วค่อยกลับไปวาดฝีมือคงยังไม่จากไป แต่แอบรู้สึกว่าวาดก็เหมือนกับเขียนหนังสือ ใช้กระบวนการคิดมากกว่าใช้มือ แฮ่ๆๆ เรื่องของแก้วยาวจริงๆ ข้อมูลคงจะเพียบยังไงก็เอาใจช่วยนะ ตอนนี้เราก็ลงนิยายอยู่เหมือนกัน แต่เป็นคอสสั้นๆสองเดือนจบ  เหอๆ แบบรีบร้อนมากมาย จากคุณ : อสิตา เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 53 13:53:19

ความคิดเห็นที่ 14 ^ ^ ใช่แร้น...ทำสองอย่างพร้อมกันไม่ได้เหมือนกันค่ะ ยิ่งวาดไปด้วยพร้อมกันนี่, กินพลังงานมั่กๆ, ใช่ฮับ...เรื่องนี้ยาวจริงๆ ค่ะ, แต่แป้งอุตส่าห์มาทักทายก็ยินดีมากแล้วค่ะ, ว่าแต่เขียนสองเดือนจบนี่เก่งมากๆ ทำไงอะ? จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 53 17:40:20

ความคิดเห็นที่ 15 ...หุหุ เขียนสองเดือนไม่จบหรอก เราได้ปีละประมาณสองเรื่อง แต่รีบโพสต์เพราะหนังสือใกล้ออก(ดันออกพ.ย. อดงานหนังสือ-*-) แล้วแก้วช่วงที่หายไปนี่ได้เขียนบ้างไหม หรือทำงานอย่างเดียว จากคุณ : อสิตา เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 53 18:02:58

ความคิดเห็นที่ 16 ((o o))...ปี่ล่ะสองเรื่องก็...ก็...สุดยอดแล้ว! ดูเราซี หายไปสองปียังไม่ถีงไหนเล้ย ช่วงที่หายไปจากพันทิปต้องทำงานไปด้วยค่ะ (ก็ยังต้องกินต้องใช้เนอะ ยังไม่มีใครเลี้ยงง่า...) และเขียนต้นฉบับภาคต่อไปพร้อมๆ กัน << แต่ทำได้ค่อนข้างช้าค่ะ เพราะต้องใช้เวลาช่วงเสาร์-อาทิตย์เขียน วันธรรมดาถึงบ้านก็สลบแล้ว จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 53 18:24:39

ความคิดเห็นที่ 17 แวะมากรี๊ดด ดดดด  ด้วยคนค่ะ ยังจำมนต้นไม้ได้มั๊ยเอ่ย เกือบสองปีเหมือนกันเน๊อ ตั้งแต่ที่คุณrun saya หลังไมค์แนะนำให้ มนต้นไม้มาลงนิยายเรื่อง สุริยัน - จันทรา เรื่องแรกที่ถนนนี่ไงค่ะ กรี๊ดดด  ส่งท้าย อีกครั้ง ที่ได้เจอเพื่อนเก่าแก่ อิๆ ปล.เมื่อก่อน มนต้นไม้ใช้ ล๊อคอิน  mom_m&n ไงค่ะ เพื่อลืม จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 53 20:00:29

ความคิดเห็นที่ 18 ^ ^ จำได้สิคะ ไม่ว่าจะเป็นคุณมนต้นไม้ หรือ mon_m&n ค่ะ เอ๋...เห็นเราเป็นคนขึ้ลืมหรือไงนี่ (ใช่สิ ไม่รู้ตัวหรือ?) และดีใจด้วยกันงานหนังสือค่ะ เอ๊...เขียนกันเก่งจริงๆ ปีหนึ่งคนละเรื่อง สองเรื่อง จากคุณ : run saya (run saya) เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 53 20:46:54

ความคิดเห็นที่ 19 ดีใจจังเลย จะได้อ่านอีกแล้ว ^_^ จากคุณ : septer เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 53 11:59:07

ความคิดเห็นที่ 20 มาช้ายังดีกว่าไม่มาใช่ป่ะ นับแต่เรื่องจ้าวจตุรทิศภาค 2 จบ ผม กลับ ไม่ได้ เข้า ถนนนักเขียนอีก วันนี้ ฟลุ๊ค เข้ามา เจอกันได้ สงสัย แมลงวันตอม ตา มาบอกว่า คุณ รันกลับมาแล้ว ตามอ่านจนตาแฉะกันต่อไปอีกปี ละกัน จากคุณ : y4uc (y4uc) เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 53 21:40:15

ความคิดเห็นที่ 21 รามิตสู้ๆ รอเจอหัสรังสีด้วยค่ะ จากคุณ : Caje เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 53 19:22:55