ความคิดเห็นที่ 1 - สนามยิงปืน - แค่ชื่อก็คงรู้ ว่าพื้นที่นี่มีไว้สำหรับให้เหล่าทหารมาทดสอบฝีมือยิงปืน แบ่งเป็นสองส่วน แบบธรรมดาที่จุดยิงแบ่งเป็นช่อง ๆ เหมือนสนามยิงปืนทั่วไป แต่อีกส่วนออกแบบมาเหมือนเกมตะลุยด่านซึ่งใช้พื้นที่เป็นตารางกิโลเมตรเลยทีเดียว ผู้เข้ารับการฝึกจะต้องมุ่งหน้าไปตามเส้นทางเดินที่ต่อไปตามห้อง แต่ละห้องเท่ากับหนึ่งเสตท ยิ่งเข้าไปลึกเท่าไหร่ ก็จะยิ่งยากมากขึ้นเท่านั้น แต่ละห้องจะมีขนาดและรูปร่างแตกต่างออกไป แต่สิ่งที่เหมือนกันพื้นที่ทั้งหมดก่อจากบล็อกสี่เหลี่ยมลูกบาศก์เรียงกันเหมือนตัวต่อเลโก้ มีหลุมบ่อและช่องว่างหลายจุดสำหรับให้เป้าเคลื่อนที่ออกมา ยิ่งลึก การเคลื่อนที่ของเป้ายิ่งเร็ว และยิ่งซับซ้อน อาวุธที่อนุญาตให้ใช้ในแต่ละห้องก็แตกต่างกัน ซึ่งการจะผ่านด่านให้ได้ทั้งหมด ผู้เล่นจะต้องใช้ปืนให้ได้ทุกชนิดตั้งแต่ปืนพกขนาดฝ่ามือไปจนถึงไรเฟิลซุ่มยิงพิสัยไกลหรือแม้แต่ปืนยิงจรวด แน่นอนว่า การเข้าไปไล่ยิงเป้าเฉย ๆ ย่อมไม่สาแก่ใจขาเล่นปืน จึงมีโหมดให้เลือกสองโหมด โหมดแรกแบบธรรมดาเป้าหมายจะเป็นโฮโลแกรมตัวหมากรุกสีฟ้า โหมดที่สองตัวเป้าหมายจะเป็นโฮโลแกรมตัวหมากรุกสีแดง มันสามารถหลบหลีก ซ่อนหลังสิ่งกิดขวาง และยิงตอบโต้ได้ด้วย หญิงสาวผมเงินในชุดแนบเนื้อสีขาวกำลังยืนหันหลังชิดผนังที่มีร่องเรืองแสงเป็นตารางสี่เหลี่ยมจัตุรัส เธอขมวดผมที่ยาวสลายไว้บนศีรษะเพื่อไม่ให้เกะกะ เธออยู่ในทางแคบ ๆ ที่เชื่อมต่อระหว่างเสตจแปดกับเก้า “นับถอยหลังค่ะ” คุสุฮะ ผู้ควบคุมการฝึกซ้อมพูดใส่ไมค์ที่ต่อจากหูฟัง “อีกห้าวิฯ พร้อมนะคุณไฮบิส” “จ้า” หญิงสาวในชุดแนบเนื้อตอบ ยิ้ม ๆ ทันทีที่ประตูเปิดออก เธอพลิกตัวจากผนังเข้าไปทันที คว้าปืนคู่ที่วางอยู่บนบล็อกสี่เหลี่ยมข้าง ๆ ขึ้นมาส่องไปข้างหน้า ห้องนี้เป็นสะพานยาวที่มีความกว้างเท่าลูกบาศก์บล็อคเดียว ทั้งสองฝั่งซ้ายขวาเปิดโล่ง และเป้าหมายที่สร้างจากโฮโลแกรมรูปทรงเหมือนตัวหมากรุกทรงเรขาคณิตหลายสิบตัวก็ทยอยลอยขึ้นมาจากทั้งสองฟาก ไฮบิสตั้งปืนทั้งสองกระในมือและรัวยิงใส่เป้าหมายขณะวิ่งไปด้วย หนึ่งเป้าหนึ่งนัด เมื่อเป้าถูกยิงจะแตกออกเหมือนแก้วและหายไป เสียงดังสนั่นหวั่นไหวก้องไปทั่วห้องพร้อมกับเป้าที่แตกกระจาย เมื่อมาสุดทาง ประตูสู่ห้องถัดไปยังไม่เปิด ก็หมายความว่าเป้าหมายยังออกมาไม่หมด เธอกลับตัวและรอ ไม่ถึงอึดใจ เป้าอีกยี่สิบตัวก็เรียกแถวเลื่อนลงมาจากเพดานทางซ้ายและขวา ไฮบิสเปลี่ยนกระสุนสำรับใหม่อย่างคล่องแคล่ว และรัวกระสุนใส่ในจังหวะที่เป้าทั้งหมดเคลื่อนมาอยู่ในแนวเดียวกันจนหมด “เสตทเก้า เคลียร์” เสียงคู่หูดังก้องขึ้น ไฮบิสก็ลดปืนลงพร้อมกับถอนหายใจ “จะต่อมั้ยคะ?” ไฮบิสยกปากกระบอกปืนขึ้นเกาที่ขมับ “อืม... หยุดดีกว่า วันนี้ไม่ค่อยมีอารมณ์” การฝึกจบลง ไฮบิสเดินย้อนกลับออกมาสู่บริเวณทางออกของสนามซ้อมส่วนที่สอง ที่นั่น คุสุฮะ ประจำตำแหน่งผู้ควบคุมการฝึกซ้อมอยู่หน้าแผงควบคุม “เป็นอะไรไปเหรอคะ ‘ไม่ค่อยมีอารมณ์’ ที่ว่าเนี่ย” หล่อนถามด้วยความแปลกใจ เพาะไม่บ่อยนักที่จะได้เห็นไฮบิสเบื่อหน่ายการฝึกซ้อม “ทั้ง ๆ ที่ปกติจะไปถึงสิบห้าเสตทด้วยซ้ำ” “โทษทีจ้า” ไฮบิสยิ้มแห้ง ๆ พลางแก้ปมที่มัดผมของเธอออกแล้วสะบัดไปมา ปล่อยให้สยายออกตามธรรมาชาติ ท่านี้กลายเป็นเอกลักษณ์อย่างหนึ่งของเธอไปแล้ว “รู้สึกมันว้าวุ่นยังไงพิกล” คุสุฮะดูจะให้ความสนใจกับคำกล่าวของไฮบิสมากเป็นพิเศษ เพราะอะไร? เพราะเธอรู้ดีว่าไฮบิสเป็นคนที่มีลางสังหรณ์แม่นยำมาก ทุกครั้งที่เธอบอกว่า ‘รู้สึกว้าวุ่น’ จะมีศัตรูโผล่มาซะทุกครั้งไป อาจเป็นผลจากความสามารถดีเอ็นเอโอเวอร์ไดรวฟ์ระดับสองก็ได้ ทางที่ดีเธอเตือนไปที่ศูนย์บัญชาการเรื่องนี้ดีกว่า ดีเอ็นเอโอเวอร์ไดรวฟ์ หรือการผ่าเหล่าของโครงสร้างดีเอ็นเอ (Mutation) จะทำให้บุคคล ๆ นั้นมีความสามารถเหนือมนุษย์ธรรมดา แต่ที่ไม่ใช่คำว่าพวกกลายพันธุ์เพราะเกิดการต่อต้านในเรื่องของสิทธิมนุษยชน และองค์จักรพรรดินีเองก็ทรงไม่เห็นด้วยกับการใช้คำว่ากลายพันธุ์ เพราะรังแต่จะเป็นการแบ่งแยก จึงเปลี่ยนชื่อมาเป็น ดีเอ็นเอโอเวอร์ไดรวฟ์อย่างในปัจจุบัน ความสามารถนี้กลายเป็นสิ่งจำเป็นในการควบคุมวัลคิวรี่เฟรม นักบินทุกคนจะต้องมีความสามารถนี้ แต่ใช่ว่าทุกคนที่มีจะสามารถเป็นนักบินได้ เพราะท้ายที่สุดแล้ว คนที่เป็นนักบินได้ ต้องได้รับความยินยอมจากพวกนางเสียก่อน ระหว่างที่ไฮบิสกำลังเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายหลังเรียกเหงื่อช่วงเช้าเสร็จ และคุสุฮะกำลังบันทึกข้อมูลผลการฝึกซ้อมของคู่หูเพื่อเก็บไว้เป็นสถิติ ก็มีแขกอีกคนเข้ามาภายในสนาม “ขออนุญาตครับ” เขากล่าว “ไม่ต้องขอก็ได้ค่ะ” คุสุฮะตอบโดยไม่หันมามองพลางคีย์ข้อมูลใส่เครื่อง “สนามซ้อมนี่เป็นของส่วนรวมอยู่แล้ว” “... คุณไฮบิส อยู่ในนี้รึเปล่าครับ?” เขาถามชื่อของคนที่เธอรู้จักเป็นอย่างดี ถึงขั้นนี้ คุสุฮะไม่มีทางเลือกนอกจากต้องหยิบแว่นขึ้นมาสวมแล้วหันไปดู ก่อนจะเลิ่กคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจเล็ก ๆ เพราะไม่นึกว่าเค้าจะเป็นฝ่ายมาเอง “คุณคือ...” ............................................................. - ขณะเดียวกัน ที่ห้องทำงานของทีแมน - หัวหน้าทีแมนกำลังกลัดกลุ้มและลังเลต่อคำขอของผู้ใต้บังคับบัญชา ในฐานะที่อีกฝ่ายมีความตั้งใจจะพัฒนาฝีมือและเขาก็เป็นผู้ให้การสนับสนุน เขาควรจะอนุญาต แต่ในขณะเดียวกันก็มีความเสี่ยงที่จะเกิดอันตรายได้ด้วย ซึ่งนั่นก็เป็นความรับผิดชอบของเขาเต็ม ๆ “ขอร้องละครับ!!” โจเซฟ หนุ่มแว่นผู้พลาดท่าเสียทีให้กับแอกเกรซเซอร์ตั้งแต่การซ้อมวันแรกกำลังก้มหัวให้เขา เช่นเดียวกับมาเรีย คู่หูของเขาที่ก้มหัวอยู่เช่นกัน ความจริงแล้วการพ่ายแพ้ให้กับศัตรูในการทดสอบการเชื่อมต่อครั้งแรก ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องอับอายอะไรเลย ยังจะถือเป็นเรื่องปกติเสียด้วยซ้ำ แต่ด้วยความที่เขาเป็นเพียงคนเดียวในรุ่นที่พลาด มันจึงเป็นบาดแผลที่เขาจะต้องเยียวยาให้ได้ ทีแมนถอนหายใจ “ก็ได้ ฉันอนุญาตให้พวกเธอใช้เครื่องฝึกซ้อมได้” นั่น คือคำขอของพวกเขา “ขอบพระคุณมากครับ!/ค่ะ!” “แต่อย่าคิดว่าจะใช้ได้ตามใจชอบ ขอสั่งตรงนี้เลยว่าห้ามเกินวันละสามชั่วโมง” ทีแมนออกคำสั่ง “การซิงโครบ่อยครั้งก็ใช่ว่าจะส่งผลดีต่อระบบประสาท แต่อาจเป็นผลร้ายตัวตัวเธอเอง จำไว้ให้ดี” ที่ทีแมนพูดมามีเหตุผล เพราะสมองจะสั่งการร่างกายตามสภาวะร่างกายของคน ๆ นั้น แต่การเชื่อมต่อจะทำให้สมองได้สั่งการอาร์มยูนิทซึ่งมีสมรรถภาพสูงกว่าร่างกายมนุษย์มาก นั่นจะทำให้สมองสั่งการด้วยคำสั่งที่เต็มหรือเกินกำลังได้ แต่ถ้าเชื่อมต่อบ่อยเกินไป สมองจะสับสนระหว่างร่ายกายธรรมดากับอาร์มยูนิทและออกคำสั่งที่เกินกำลัง จะส่งผลร้ายต่อร่างกายของนักบิน “ฉันจะสอนให้เธอคุมเครื่องฝึกซ้อม ตามมา” เขาลุกจากโต๊ะเดินนำออกจากห้องไป ............................................................. - สนามยิงปืน - หลังจากนั่งรอได้สักพัก ไฮบิสก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จกลับออกมาพอดี ในเครื่องแบบนายทหารหญิงแบบครึ่งท่อนเนื่องจากไม่ได้อยู่ระหว่างการปฏิบัติหน้าที่ “ขอโทษที่ให้รอจ้า... หืมม์?” เธอเห็นบางคนนั่งรออยู่ใกล้ ๆ กับคุสุฮะ “อ๊ะ... เรย์นี่นา!?” “สวัสดีครับ” เขาลุกขึ้นทำความเคารพตามระเบียบปฏิบัติ “ขอโทษที่จู่ ๆ ก็มาหา” “ไม่เป็นไรจ้ะ ฉันก็คิดจะไปหาอยู่พอดีเหมือนกัน” เธอตอบ คำตอบนั่นทำเอาคุสุฮะเบ้ปากพร้อมกับเบือนหน้าหลบ “ว่าแต่ มีธุระอะไรรึเปล่าจ้ะ?” “ผมมีเรื่องอยากจะถามคุณไฮบิสให้แน่ชัดน่ะครับ...” “ได้สิ เรื่องอะไรล่ะ?” “เกี่ยวกับอุบัติภัยเมื่อหกปีก่อน ที่ชานเมืองอาริอัส” “...เอ่อ... ที่ว่าแอกเกรซเซอร์ผ่านด่านคุ้มกันลงมาบนดาวเทอร่าได้สินะคะ” คุสุฮะนึกออกเป็นคนแรก “เหตุการณ์นั้นทำไมเหรอ?” “วัลคิวรี่เฟรม ที่รุดไปถึงที่เกิดเหตุ แล้วก็จัดการกับศัตรูได้... ใช่คุณไฮบิสรึเปล่าครับ?” นี่คือสิ่งที่เขาติดใจสงสัยมาตลอด เพราะมันอาจเป็นจุดเชื่อมโยงที่ทำให้เขาต้องฝันถึง “ออ... ใช่แล้วล่ะจ้ะ จำได้ว่าตอนนั้น เส้นยาแดงผ่าแปดเลยล่ะ อีกนิดเดียวก็จะมีเด็กโดนกินแล้ว...” ไฮบิสนิ่วหน้านึก เธอผ่านสมรภูมิมาเยอะจนจำรายละเอียดปลีกย่อยแต่ละศึกไม่ค่อยได้ เรย์ยิ้มแล้วก็หัวเราะออกมาเบา ๆ จนไฮบิสกับคุสุฮะหันไปมองหน้ากันอย่างงุนงง “ใช่คุณไฮบิสจริง ๆ ด้วย... เด็กคนนั้น ก็ผมเองแหละครับ” “อ๊า----!!!” ไฮบิสกับคุสุฮะส่งเสียงร้องพร้อมกัน ........................................................... เมื่อหกปีก่อน ตอนนั้นเรย์อายุได้สิบสองขวบปี และแองเจลีนพี่สาวของเขาอายุสิบสาม โรงเรียนมัธยมต้นของทั้งสองคนตกอยู่ในพื้นที่ ๆ แอกเกรซเซอร์บุกลงมาพอดี เหตุการณ์ในครั้งนั้นทำให้โรงเรียนถูกทำลายราบคาบ มีผู้เสียชีวิตทั้งเด็กและผู้ใหญ่เกือบร้อยคน และผู้บาดเจ็บอีกหลายร้อย เรย์ที่บุกเข้าไปในซากโรงเรียนทั้ง ๆ ที่แอกเกรซเซอร์อาละวาดอยู่เพื่อตามหาแองเจลีน เผชิญหน้ากับแอกเกรซเซอร์เป็นครั้งแรกในชีวิต และก็พยายามสู้ด้วยการปาหินใส่อย่างไม่เกรงกลัว คิดแต่ว่าจะต้องช่วยพี่สาวให้ได้ และก็ได้วัลคิวรี่เฟรมมารุดมาถึงที่เกิดเหตุเข้าช่วยไว้ ผลักดันศัตรู เปิดทางให้หน่วยกู้ภัยเข้ามาพาทั้งสองคนออกไป เรย์กับแองเจลีนบาดเจ็บเพียงเล็กน้อยอย่างปาฏิหาริย์ ระหว่างที่เรย์กำลังทำแผลโดยมีแองเจลีนนอนสลบอยู่ข้าง ๆ ไฮบิส ซึ่งในขณะนั้นอายุสิบแปดก็เดินเข้ามาหา “สู้ได้ดีมากจ้ะ” เธอเอ่ยปากชม “น่าประทับใจจริง ๆ” “...” เด็กชายทำหน้าบูด “เรื่องอะไร” “ก็เธอยืนหยัดสู้ ปาหินใส่สัตว์ประหลาดนั่นไม่ใช่เหรอ? กล้าหาญมากจริง ๆ พี่ยังอดทึ่งไม่ได้เลยล่ะ” เมื่อโดนชมเข้าจัง ๆ เรย์ในวัยเด็กก็อดหน้าแดงแล้วหันหน้าหนีไม่ได้ “ไม่ซะหน่อย... ผมแค่อยากช่วยพี่เท่านั้น...” “ไหน ๆ” ไฮบิสเดินเข้าไปดูอาการเด็กหญิงที่นอนไม่ได้สติอยู่ข้าง ๆ เรย์ แล้วก็สังเกตเห็นใบหูบนหัวของเธอ “น่ารักจัง” “ใช่ม๊า ผมยังบอกพี่บ่อย ๆ ว่าไม่ต้องซ่อน ไม่ต้องซ่อน แต่ก็ไม่ยอมฟัง” เด็กชายบ่น ส่วนเจ้าหน้าที่พยาบาล หลังจากทำแผลให้เขาเสร็จ ก็ขอตัวไปช่วยงานอื่นต่อ ปล่อยให้เธอคุยกับเขาตามลำพัง “ผู้หญิงน่ะ อ่อนไหวกับเรื่องแบบนี้แหละจ้ะ” ไฮบิสอธิบาย ทั้งที่ไม่รู้ว่าเด็กในวัยนี้จะเข้าใจความลึก ๆ ของมันรึเปล่า “แต่พี่เธอก็นับว่าโชคดีมากนะ มีเธอคอยปกป้องเนี่ย” “พ่อสอนไว้ ว่าผู้ชาย มีหน้าที่ต้องปกป้องผู้หญิง” เขาตอบ “งั้นเหรอ” ไฮบิสหัวเราะ “ตรงข้ามกับพี่เลยแฮะ...” “เห?” เด็กชายสงสัย “หมายความว่ายังไง?” “พี่น่ะ จะเป็นฝ่ายปกป้องเค้าตลอดแหละ ไม่ค่อยต้องให้ใครมาปกป้องหรอก” “ล้อเล่นน่ะ พี่สาวน่ะนะ” เด็กชายถามด้วยเสียงประหลาดใจ “แล้ว พี่สาวไม่มีพี่น้องเหรอ?” “พี่เป็นลูกคนเดียวจ้ะ” “แล้ว เพื่อน ๆ พี่สาวล่ะ ที่เป็นผู้ชายไม่มีรึไง” “อืม...” ไฮบิสนึกถึงบรรดาลูกทีมที่เหลืออีกสี่คนในรุ่นนั้น ก่อนจะเอียงคอทำหน้าคิดหนัก “พึ่งพาไม่ค่อยได้...” “เห... งั้นพี่ก็ไม่มีใครเลยดิ?” “แต่ไม่มีปัญหา พี่น่ะเจ๋งอยู่แล้ว” ไฮบิสทำท่าเหมือนเบ่งกล้ามพร้อมกับยิ้มให้ “ถึงได้มาช่วยเธอได้ไงล่ะ” “...ไม่ชอบเลย” เด็กชายบุ้ยปาก จ้องเธอเขม็ง “พี่สาวต้องมาช่วยผมแบบนี้ มันผิดชัด ๆ” ไฮบิสตะลึง เธอไม่อยากจะแย้งหรอกว่าสถานการณ์ขับขันแบบนั้น ใครจะช่วยใคร มันก็ไม่มีผิดถูกทั้งนั้นแหละ ขึ้นอยู่กับว่าใครมีศักยภาพพอจะช่วยคนอื่นได้ก็ต้องช่วยเท่านั้น ดูเหมือนว่าเด็กคนนี้จะยึดติดคำสอนของพ่อมากเลยนะนี่ “งั้นต่อไป ผมจะเป็นคนปกป้องพี่สาวบ้าง” เด็กชายชี้หน้า เอ่ยวาจาด้วยแววตาใสซื่อ “ถ้าพี่สาวบอกว่าไม่มีใครปกป้องจริง ๆ งั้นก็ช่วยไม่ได้ ผมจะเป็นปกป้องพี่สาวเอง” ไอบิสตะลึงอีกครั้ง เป็นครั้งแรกที่มีคนออกปากแข็งขันว่าจะปกป้องเธอ... ถึงอีกฝ่ายจะเป็นเด็กที่เพิ่งเอาก้อนหินปาใส่แอกเกรซเซอร์ก็เถอะ “... ก็ได้จ้ะ” ไฮบิสยิ้ม “พี่จะรอวันนั้นนะ...” .............................................................. หลังจากนึกย้อนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวันนั้นจนถี่ถ้วนแล้ว ไฮบิสก็พูดอะไรไม่ออก เด็กคนที่ช่วยไว้ และก็สัญญาว่าจะเป็นช่วยเธอบ้าง ตอนนี้มายืนอยู่ตรงหน้าเธออีกครั้งแล้ว “ตอนนี้ผมเป็นนักบินสำรองของวัลคิวรี่เฟรม อีกก้าวเดียว ผมก็ไล่ทันแล้ว” เรย์พูดต่อ “ตามสัญญาที่ให้ไว้ คราวนี้ ผมจะเป็นคนปกป้องคุณไฮบิสบ้างล่ะ” “...” ไฮบิสยืนอึ้ง ก่อนจะ... -โบ๊ะ- หน้าแดงขึ้นมาเอาดื้อ ๆ ตอนนั้นเรย์ยังเด็ก ที่เขาพูดมันก็น่าเอ็นดูหรอก แต่ตอนนี้เขาคือหนุ่มวัยสิบแปดที่เติบโตทั้งร่างกายและจิตใจ มาพูดแบบนั้นเข้าอีกครั้ง มันก็อดหวั่นไหวไม่ได้ “ข... ขอบใจ... จ้ะ” คุสุฮะที่ว่าเก็บอารมณ์ทางสีหน้าเก่ง ก็ยังอดออกอาการไม่ได้ ไฮบิส คู่หูของเธอเป็นนายทหารหญิงในตำนาน และมีผู้ชายหลายคนหมายปองเธอก็จริงอยู่ แต่นี้เป็นรายแรกที่เปิดฉากรุกถึงขนาดนี้ ไม่ว่าเจ้าตัวจะมีเจตนาหรือไม่ แต่จากที่ดู ๆ อาการของไฮบิส เขาได้ใจเธอไปแล้วครึ่งดวง “นะ... น่าประทับใจมาก คุณเรย์...” คุสุฮะดุนแว่น เรียกความสุขุมเยือกเย็นกลับคืนมา “นั่นคือ วิธีจีบสาวของคุณเหรอ?” “เอ๋?” เด็กหนุ่มสะดุ้ง “ป... เปล่า! ไม่ใช่!! ผมไม่ได้หมายความว่ายังงั้น” “ถ้างั้น แล้วมันหมายความว่ายังไงมิทราบคะ หืมม์” คุสุฮะจ้องเขาเขม็ง แน่นอนว่าเธอรู้สึกไม่พอใจ ที่จู่ ๆ ก็มีคนมาก้อร่อก้อติกเพื่อนรักของเธอ “ก็....” เขาอึกอัก ชักไม่แน่ใจแล้วว่าได้พูดสิ่งที่สมควรออกไปรึไม่ “น่า ๆ เรย์เค้าคงไม่ได้มีเจตนาอะไรแบบนั้นหรอก” ไฮบิสเข้ามาห้าม จริง ๆ แล้วนี่ไม่ใช่ครั้งแรก คุสุฮะเป็นแบบนี้เสมอเวลามีผู้ชายมาพยายามผูกสัมพันธ์กับเธอ “แล้วเรย์ก็ด้วย พูดแบบนั้นจะพลอยทำคนเค้าเข้าใจผิดกันหมดนะ” “แต่...” เขาเกือบจะย้อน แต่แว่บหนึ่งเห็นเธอขยิบตาให้ เป็นอันรู้กันว่า พูดเพื่อให้จบเรื่องตรงนี้ไปก่อน “ออ... ครับ” “...” คุสุฮะยังหน้าบึ้ง ดูท่าทางเธอจะยังไม่ค่อยไว้ใจเขาเท่าไหร่ ท่ามกลางความสับสนเล็ก ๆ น้อย ๆ นั้นเอง เสียงสัญญาณเตือนภัยระดับสองก็ดังก้องไปทั่วโคโลนี่ ทำให้ทุกคนหยุดมือจากกิจกรรมที่กำลังทำอยู่ทันที ‘ประกาศ ขอให้นักบินวัลคิวรี่เฟรม และหน่วยรบที่หนึ่งถึงสาม ออกบินทันที เตรียมพร้อมการรบระดับสอง ย้ำอีกครั้ง ขอให้นักบินวัลคิวรี่เฟรม และ......’ “...” คุสุฮะหยุดท่าทีคุกคามเด็กหนุ่มไว้แค่นั้น “ลางสังหรณ์คุณไฮบิสนี่... ออกจะแม่นเกินไปเสียด้วยซ้ำนะคะเนี่ย...” “ง... งั้นเหรอ?” ไอบิสยิ้มแหย ๆ พลางเกาหัว “เรย์ ได้ยินรึเปล่า!?” เสียงเรียกของแองเจลีนดังผ่านมาทางกระดุมเสื้อคริสตัลเม็ดที่สอง นี่คือวิทยุติดต่อสื่อสารขนาดเล็กที่ใช้กันทั่วไปในหมู่ทหารกองประจำการ “ทีแมนสั่งให้พวกเราไปรวมพลกันที่โรงเก็บอาร์มสำหรับนักบินสำรอง รีบมาเร็วเข้า” “ครับ ๆ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ” เขาพูดตอบ ก่อนจะหันไปบอกกับไฮบิส “ผมไปก่อนนะครับ” “จ้ะ” เธอพยักหน้าพร้อมกับโบกมือให้ “ไว้คุยกันต่อที่หลังนะ” สิ้นเสียงร่ำลา มวลอากาศรอบตัวเรย์ก็แตะกระเพื่อมเป็นวงน้ำ และเขาก็หายไปจากตรงนั้น เดินทางด้วยความเร็วหลายสิบเท่าของความเร็วเสียง มุ่งหน้าสู่จุดนัดพบกับพรรคพวกเพื่อเตรียมการออกรอบครั้งแรก .............................................................. ฝากไว้พิจารณา ถ้ามีจุดพิมพ์ผิดเล็ดรอดไปบ้าง ก็ขออภัยล่วงหน้า จากคุณ : Hyper Takuto เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 53 09:09:52

ความคิดเห็นที่ 2 ในที่สุด ตอนที่ 4 ก็ออกมาแล้ว จากคุณ : Meng-NE เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 53 16:47:11

ความคิดเห็นที่ 3 มาอ่านค่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 53 17:23:48

ความคิดเห็นที่ 4 "ไฮบิสตั้งปืนทั้งสองกระในมือและรัวยิงใส่เป้าหมายขณะวิ่งไปด้วย" <-- "บอก" หายจ้ะ "แต่ที่ไม่ใช่คำว่าพวกกลายพันธุ์เพราะเกิดการต่อต้านในเรื่องของสิทธิมนุษยชน" <-- ไม่ใช้? "เธอตอบ คำตอบนั่นทำเอาคุสุฮะเบ้ปากพร้อมกับเบือนหน้าหลบ “ว่าแต่ มีธุระอะไรรึเปล่าจ้ะ?” <-- ตรงนี้น่าจะเป็น "จ๊ะ?" มากกว่านา, เสียงสูง "ไฮบิสตะลึง เธอไม่อยากจะแย้งหรอกว่าสถานการณ์ขับขันแบบนั้น" <-- คับขัน "งั้นก็ช่วยไม่ได้ ผมจะเป็นปกป้องพี่สาวเอง” <--- ตก "คน" ไปป๊าว? คนเขียนเป็น obacon เหรอเนี่ย, อร๊างส์ จากคุณ : POLLUX^.^ เขียนเมื่อ : 16 ต.ค. 53 21:55:01