ความคิดเห็นที่ 1 งานเลี้ยงแต่งงานยังคงดำเนินไปจนย่ำค่ำ เนื่องจากทังฟู่กุ้ยดีใจยิ่งจึงจัดเลี้ยงใหญ่โต นอกจากแขกที่เชิญมาแล้วยังจัดอาหารเผื่อแผ่ถึงคนยากไร้ ด้านหน้าบ้านจึงมีคนร่อนเร่ ขอทานแวะมามิได้ขาด สือหย่งหลุนกังวลกับการฝึกยุทธ ไม่มีอารมณ์รื่นเริงไปกับงานนัก หากถูซิ่นจงกำชับไว้ว่าอยากให้มันอยู่ด้วยตอนส่งตัวเจ้าบ่าว แม้จะดูคล้ายคำพูดด้วยอารมณ์คะนองเพราะเหล้าเข้าปาก แต่มันก็ไม่กล้าเสี่ยงทำให้ผู้มีพระคุณสอนวิชาหัวเสีย จึงได้แต่เดินเตร็ดเตร่ที่ทางเดินในตัวบ้านแถวหน้าประตู รอเวลาเป็นเพื่อนส่งตัวเจ้าบ่าวแล้วจะได้รีบกลับไปฝึกต่อ ระหว่างนั่งเหม่อคิดอะไรเรื่อยเปื่อย ก็รู้สึกว่าข้างตัวมีคนอยู่ เมื่อหันไปดูจึงพบสหายกำลังยอบตัวลงนั่ง มันก็ร้องขึ้น “เจ้ากลับมาแล้ว” จะว่าไปฟ่านไป่หนิงก็ตกอยู่ในสถานการณ์ไม่ต่างจากมันนัก ด้วยพอหลังจากพิธีกราบไหว้ฟ้าดินไม่นาน นางก็โดนเพื่อนเจ้าสาวคนอื่นฉุดตัวไปเป็นเพื่อนส่งทังซื่อเนี่ยนเข้าหอเช่นกัน “เป็นอย่างไรบ้าง” อารมณ์เบื่อ ๆ พอเห็นนางกลับมาเด็กหนุ่มจึงดีใจมาก เผลอพลั้งปากถามไปแบบไม่คิด ดรุณีน้อยชะงักเล็กน้อย แกล้งเลิกคิ้วถามลอย ๆ ว่า “พี่อยากรู้จริง ๆ หรือ” ตามธรรมเนียมที่นิยมทั่วไป หลังส่งตัวเข้าหอ พวกเพื่อน ๆ ของบ่าวสาวมักตามเข้าไปกล่าวคำกระเซ้าเย้าแหย่หลายประโยค ถ้าคะนองมาก ๆ จะลามไปกลายเป็นเรื่องสัปดนก็เคยมี นัยว่าเพื่อลดความขวยเขินแก่คู่ข้าวใหม่ปลามัน สือหย่งหลุนพลันหน้าแดงฉานเมื่อรู้สึกตัว ระล่ำระลักว่า “ปะ...เปล่านะ ข้าไม่ได้อยากรู้ เอ้อ...” ฟ่านไป่หนิงหัวเราะคิกคัก เกยคางลงบนเข่าตนที่ยกชันแนบตัวขณะว่า “ถึงพี่อยากรู้ข้าก็ตอบไม่ได้หรอก เพราะไม่ได้อยู่นานสักเท่าไหร่ เผอิญท่านทังที่เดินไปส่งตัวลูกสาวด้วยเกิดปวดหัว ข้าจึงเดินมาส่งท่านพักผ่อนแล้วเลยมาหาพี่นี่แหละ” สือหย่งหลุนหน้าขรึมลง พอนึกเดาสาเหตุความเจ็บไข้ของทังฟู่กุ้ยได้อยู่ จากที่สนทนาเมื่อครู่แม้ปากมันจะว่าไม่เป็นอะไร แต่กลับกลบเกลื่อนสีหน้าได้ไม่สนิท อาการปวดศีรษะคงเกิดจากความกังวลใจซึ่งสั่งสมมาในหลายวันนี้ ขอเพียงให้เวลาช่วยเยียวยาจนมันทำใจได้ก็ไม่น่าวิตกอันใด หากท่านเคยยึดติดกับเรื่องบางอย่างมาตลอดชีวิต จู่ ๆ จะให้ตัดใจไม่คิดถึงอาลัยอาวรณ์อีก หาใช่รสชาติที่กล้ำกลืนได้ง่ายดายนัก ทว่าเมื่อสังเกตเห็นใบหน้าคร่ำเคร่งของคนเคียงข้างซึ่งเป็นถึงหมอฝีมือดี เด็กหนุ่มก็นึกเอะใจว่าตนอาจคาดเดาอาการทังฟู่กุ้ยในแง่ดีเกินไป จึงร้อนรนถาม “อาการท่านทังไม่ค่อยดีเช่นนั้นหรือ” “เปล่านี่ ก็แค่ปวดหัวเพราะคิดมากเกินไป ได้พักผ่อนเต็มที่ไม่กี่วันย่อมทุเลา” แต่สีหน้านางหาได้ดีขึ้นไม่ สือหย่งหลุนพยายามซักไซ้หนักขึ้น สุดท้ายนางจึงยอมเปิดใจว่า “ข้าแค่...พอเห็นอาการท่านทังก็นึกรู้ว่าที่แท้ท่านก็ไม่ต้องการปล่อยจี้หยกนั่นหลุดมือไปหรอก แต่ต้องฝืนตัดใจเพื่อความสุขของลูกสาว พอเห็นแบบนี้แล้วข้าก็...ข้าก็...” ฟ่านไป่หนิงเลื่อนใบหน้าลงช้า ๆ จนหน้าเปลี่ยนเอาหน้าผากมาแตะอยู่กับเข่าแทน กล่าวประโยคถัดมาด้วยเสียงอู้อี้ “ข้า...คิดถึงพ่อกับแม่” สือหย่งหลุนอึ้งไปด้วยคาดไม่ถึง ก่อนสำนึกได้ว่าตนแม้คบหากับสหายผู้นี้มานาน แต่กลับไม่เคยทราบถึงภูมิหลังนางแม้แต่น้อย ที่รู้ก็มีแค่ว่านางแยกจากบุพการีมาฝากตัวเป็นศิษย์ซินแสเทวะตั้งแต่เจ็ดขวบ ทว่าเหตุใดบิดามารดาต้องจากไป หลังจากนั้นนางเคยพบพวกท่านบ้างหรือไม่ เด็กหนุ่มไม่มีเบาะแสแม้แต่น้อย ภาพของร่างบอบบางที่เอาแต่กอดเข่าเหงาหงอยอยู่เบื้องหน้า ยิ่งทำให้ใจมันอ่อนยวบด้วยความสงสาร เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปลูบผมนางเบา ๆ กล่าวค่อย ๆ “ถ้ายังไงหลังเสร็จเรื่องงานวันเกิดท่านย่าแล้ว พวกเราไปหาพ่อแม่เจ้ากัน ดีไหม” ศีรษะใต้อุ้งมือมันสั่นไปมาช้า ๆ “ท่านแม่อยู่ไกลมาก ไปหาไม่ได้หรอก” นางค่อยเงยหน้าเผยนัยน์ตาแดงก่ำสบสายตามัน แล้วเริ่มระบายเรื่องราวแต่หนหลังออกมา บิดานางเรียกว่าฟ่านจินฟง แม้ใช้ชีวิตอยู่ในยุทธจักรแต่เนื่องจากนิสัยเก็บตัวจึงไม่ค่อยมีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักนัก จนกระทั่งพรมลิขิตชักนำให้ได้พบกับมารดาของนางซึ่งเป็นบุตรีคหบดีใหญ่ จนก่อเกิดเป็นความรักต้องห้ามเพราะฐานะที่แตกต่างกันเกินไป ทั้งสองจึงตัดสินใจหนีตามกันมาใช้ชีวิตในเมืองชนบท นั่นยิ่งทำให้บิดานางปิดตัวเงียบไม่สุงสิงกับชาวยุทธป้องกันการสืบข่าวคราวจากทางบ้านภรรยา เหตุการณ์ดำเนินมาด้วยความสงบสุข กระทั่งภรรยามันผู้มีนามว่าเหนิงป๋ายฮวาตั้งครรภ์ฟ่านไป่หนิง ลางร้ายก็กร้ำกรายเข้าเยี่ยมเยือน เหนิงป๋ายฮวาเกิดเป็นโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงขึ้นมา อันที่จริงโรคนี้รักษาไม่ยากนัก หมอธรรมดาทั่วไปก็จัดการได้ ทว่าปัญหากลับอยู่ที่ยาซึ่งใช้รักษา เนื่องจากมันมีผลข้างเคียงที่อาจทำให้แท้งบุตรได้! มารดานางจึงไม่ยินยอมรักษา แต่โรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงนี้หากทิ้งไว้เนิ่นนานยิ่งรักษาลำบาก หากปล่อยไว้ถึงขั้นสุดท้ายก็ไร้หนทางเยียวยาแล้ว เมื่อนั้นผู้ป่วยย่อมเหลือหนทางตายเพียงสถานเดียว ฟ่านจินฟงร้อนใจนัก กระทั่งตัดสินใจนำภรรยามาหาซินแสเทวะ แต่โชคร้ายยังไม่หมดสิ้นระหว่างทางทั้งคู่ต้องเผชิญการปะทะฝีมือ ผลคือเหนิงป๋ายฮวาโดนลูกหลงจนชีพจรสำคัญถูกทำร้าย แม้ดั้นด้นไปถึงมือเจ้าจื้อสุยได้ อาการนางก็ไร้หนทางหายขาดเสียแล้ว ช่วงนั้นที่เรือนเพลินบุปผายังไม่มีเป่าเสียนคอยดูแล ฟ่านจินฟงจึงอาสาขอทำหน้าที่พ่อบ้านแลกกับการให้ภรรยาพักรักษาตัวในเรือนพลินบุปผาเพื่อรับการรักษาจากซินแสเทวะ สองสามีภรรยาอาศัยอยู่กระทั่งฟ่านไป่หนิงคลอด จนตลอดเรื่อยมาในอีกเจ็ดปี ระหว่างนั้นอาการเหนิงป๋ายฮวามีแต่ทรงกับทรุด กระทั่งถึงวันตัดสินชะตา “แม่” เด็กหญิงวัยเจ็ดขวบ หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักผละจากข้างกายบิดาโผเข้ามาเกาะข้างเตียงไม้ รายงานเรื่องโน้นเรื่องนี้เจื้อยแจ้ว “ข้าไปช่วยพ่อหิ้วของมาจากตลาด ขากลับผ่านป่าพบท่านซินแสเทวะเลยช่วยท่านเก็บสมุนไพรมาตั้งเยอะ” มือป้อม ๆ ที่กำรากไม้ใบหญ้าไว้แน่น รีบชูอวด “แม่ดูซิ ท่านซินแสเทวะยังชมว่าข้าฉลาด เพียงบอกไม่กี่ทีก็จำสมุนไพรได้ตั้งหลายอย่างด้วย” เหนิงป๋ายฮวาซึ่งนอนแซ่วอยู่บนเตียงเผยอมุมปากเป็นรอยยิ้มงามตา ค่อย ๆ ยกแขนผอมเกร็งขึ้นหมายลูบศีรษะบุตรีตัวน้อย แต่แล้วมือที่กำลังเอื้อมไปกลางอากาศกลับตกลงดื้อ ๆ เสียอย่างนั้น เหนิงป๋ายฮวานิ่งอึ้ง ฉับพลันน้ำใส ๆ ก็ไหลรินออกจากสองตา ฟ่านไป่หนิงตกใจยิ่ง รีบตะโกนว่า “พ่อ เข้ามาเร็ว แม่ร้องไห้ทำไมก็ไม่รู้” ฟ่านจินฟงซึ่งกำลังทำงานอยู่ด้านนอกพุ่งถลาเข้ามาทันที ครั้นเห็นลูกสาวทำท่าลุกลี้ลุกลนอยู่หน้าเตียงก็ยังเดาเรื่องไม่ออก ถึงอย่างนั้นมันยังสู้อุตส่าห์เข้ามาเช็ดคราบน้ำตาให้ภรรยา เอ่ยถามขึ้น “ป๋ายฮวา เกิดอันใดขึ้น หรือไป่หนิงเล่นซุกซนทำเจ้าเจ็บ” อีกฝ่ายส่ายหน้าอ่อนล้า มันจึงพยายามเดาเรื่องต่อ “หรือเจ้าหิวแล้ว ข้าจะไปเอาข้าวต้มในครัวมาป้อนให้นะ” ร่างกำยำที่กำลังจะลุกกลับถูกภรรยาดึงรั้งไว้ด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี เหนิงป๋ายฮวายังคงสั่นศีรษะให้สามี ระหว่างกล่าวเสียงสะอื้น “ข้า...ข้ามันไร้ประโยชน์ เป็นภรรยาท่านทั้งที แทนที่จะได้ปรนนิบัติสามีกลับต้องกลายเป็นภาระแทน กระทั่ง...จะลูบหัวไป่หนิงก็ไม่อาจจะทำได้...ข้า...” นางเงยหน้าร้าวรานขึ้นมองสามี เอ่ยกระท่อนกระแท่น “ข้าทนไม่ไหวอีกแล้ว ท่านเลิกสนใจหญิงไร้ค่าผู้นี้ ปล่อยให้ข้าตายไปเถอะ” “เจ้าพูดอะไร!” ฟ่านจินฟงเผลอตะคอกใส่นางเพราะตกใจ ก่อนรีบปรับเสียงให้อ่อนลง “ช่วงนี้เจ้าเหนื่อยมากจนฟุ้งซ่าน นอนพักก่อนเถิดนะ” “แม่เหนื่อยเหรอ” แม้ยังเด็ก ฟ่านไป่หนิงก็เริ่มสำเหนียกได้ว่าสถานการณ์ดูจะผิดปกติ เด็กหญิงตรงเข้ามายกมือมารดาแนบศีรษะ พลางว่า “งั้นข้าช่วยยกมือแม่ให้เองนะ ท่านอยากลูบหัวหรือทำอะไรข้าก็ได้ แต่...แต่...” ใบหน้าเล็ก ๆ กำลังกลั้นสะอื้นสุดความสามารถ หากหยดน้ำตายังพาลจะไหลออกมาจนได้ “แต่แม่อย่าร้องไห้เลยนะ อย่าร้อง” เหนิงป๋ายฮวาพยายามเลื่อนมือไร้เรี่ยวแรงลงมาลูบแก้มบุตรสาวแผ่วเบาเพื่อเช็ดน้ำตาให้ ฟ่านจินฟงเห็นแล้วทนไม่ไหว ต้องรวบสองร่างตรงหน้ามาโอบแนบแน่น สีหน้าบิดเบี้ยวเกินระงับ ก่อนจะใช้ดวงตาแดงก่ำทั้งสองจ้องมองเจ้าจื้อสุยซึ่งเดินเข้ามาหาในเพิงที่พักตามเสียงเอ็ดตะโร ทั้งคู่ประสานสายตากันเนิ่นนาน สุดท้ายฟ่านจินฟงค่อยเป็นฝ่ายเอ่ยว่า “พอกันที ถ้าต้องเห็นนางเป็นอย่างนี้ ข้าขอบุกไปเกาะสิ้นสวรรค์เสียดีกว่า” จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 53 17:07:13

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อแรกที่ได้ยิน เจ้าจื้อสุยถึงกับขมวดคิ้วนิ่งขึง มีเพียงฟ่านไป่หนิงซึ่งเอ่ยถามอย่างไร้เดียงสา “พ่อ เกาะสิ้นสวรรค์คืออะไร” การที่ฟ่านไป่หนิงจะไม่เคยได้ยินชื่อเกาะแห่งนี้มาก่อนก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ด้วยนับจากเวลาซึ่งซินแสเทวะเอ่ยถึงเกาะนี้ให้สองสามีภรรยาฟังในครั้งแรกที่พวกมันมาขอความช่วยเหลือ หลังจากนั้นก็ไม่มีใครหยิบยกเรื่องนี้มาคุยกันอีกเลย ครานี้ซินแสเทวะเหลือบมองฟ่านจินฟงเป็นเชิงขออนุญาต เมื่อพบว่าฝ่ายนั้นมิได้แสดงทีท่าปฏิเสธ จึงก้มหน้าลงดูเด็กน้อย ก่อนเอ่ยช้า ๆ “โรคที่แม่เจ้าเป็นนั้นก็ยุ่งยากมากอยู่แล้ว กลับเกิดการบาดเจ็บแทรกซ้อนทำให้ชีพจรสำคัญซึ่งจำเป็นต้องใช้กระตุ้นในการรักษานางกระทบกระเทือนอย่างหนัก เมื่อเป็นเช่นนี้กระทั่งข้าเองยังจนปัญญา” “หมายความว่า...โรคของแม่ไร้หนทางแล้วจริง ๆ หรือ” ฟ่านไป่หนิงทดท้อ “ไม่ ยังพอเหลือหนทางอีกสายหนึ่ง” เจ้าจื้อสุยตอบ “อาการของแม่เจ้าสาเหตุใหญ่คือสมดุลในร่างกายบกพร่องจากโรคและความบอบช้ำ จำเป็นต้องปรับพลังหยินหยางให้คงที่ ซึ่งในเรื่องนี้มีสถานที่หนึ่งเรียกว่าเกาะสิ้นสวรรค์เหมาะสมกับการเยียวยานางมาก” ฟ่านไป่หนิงกรอกแววตาเฉลียวฉลาดเกินวัยไปมา พยายามเงี่ยหูฟังทุกรายละเอียดด้วยใจจดจ่อ “เกาะนั่นมีถ้ำบนเขาสูงอากาศหนาวเย็นตลอดปี ในถ้ำที่ว่ายังปรากฏบ่อน้ำร้อนซึ่งผสมไปด้วยแร่ธาตุที่น้ำเซาะมาจากหินอัคนีข้างใต้ แร่ธาตุดังกล่าวสามารถใช้สมานชีพจรที่บอบช้ำหนักได้ ในทางตรงกันข้ามที่ผิวของผนังหินในถ้ำนั่นจะมีลักษณะเป็นรูพรุนเล็ก ๆ ครั้นลมพัดพาหิมะจากด้านนอกมาเกาะผนังถ้ำพอเวลาผ่านไปหิมะละลายทิ้งตะกอนบาง ๆ ไว้ เป็นอย่างนี้หลายร้อยหลายพันปีจนกลายเป็นแผ่นหนา เมื่อขูดชั้นบนหินนี้มาต้มกับหิมะบริเวณนั้นเพื่อใช้แทนกระสายยาจนน้ำแห้ง เอาสิ่งที่เหลืออยู่มาทาทั่วหลังมันจะซึมเข้าผิวหนังกลายเป็นยารักษาโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงของแม่เจ้าได้” ฟ่านไป่หนิงเบิกตากว้างอย่างนึกดีใจ รีบหันไปเขย่าแขนบิดาเป็นการใหญ่ “พ่อ พวกเราไปเอาของที่ท่านซินแสเทวะบอกมาช่วยแม่กันเถอะ” “เด็กเอ๋ย ชีวิตไม่ง่ายดายเช่นนั้นหรอก” เจ้าจื้อสุยอธิบายด้วยกิริยาสุขุม “วิธีรักษาคือแม่เจ้าต้องลงไปแช่ตัวในบ่อนั่น เพื่อใช้ความร้อนอันเป็นพลังหยางช่วยส่งแร่ธาตุเข้าร่างกาย ส่วนร่างท่อนบนที่ทายาไว้ก็ต้องอาศัยความเย็นรายรอบมาแทนพลังหยินเช่นกัน อาศัยพลังหยินหยางเพิ่มสมดุลในกายและประสานยาสองอย่างมิให้ต้านทานกัน ในหนึ่งวันต้องแช่น้ำสามครั้ง ครั้งละหนึ่งชั่วยามโดยแต่ละครั้งห่างกันสามชั่วยามก็จะวนครบวันพอดี” “เช่นนั้น แม่ก็ต้องไปพักที่เกาะนั่นน่ะซิ แล้วต้องอยู่นานแค่ไหนหรือ” “สิบห้าปี” ซินแสเทสะตอบสั้น ๆ แต่กลับนำพาความตื่นตระหนกมายังร่างเล็ก ๆ ไม่น้อย สำหรับเด็กที่เพิ่งลืมตาดูโลกได้ไม่กี่ขวบ ระยะเวลาที่เจ้าจื้อสุยเอ่ยออกมานั้นช่างดูนานชั่วกัปชั่วกัลป์เลยทีเดียว “อีกทั้งเกาะนั่นใช่จะเดินทางไปได้ง่ายดายนักหรอกนะ” ซินแสเทวะกล่าวเพิ่ม “ตามตำราที่มีผู้บันทึกไว้ หลังรอนแรมในเรือขึ้นเหนือหลายเดือนก็จะพบเกาะสิ้นสวรรค์ ซึ่งมีหมู่น้ำวนผุดอยู่รอบเกาะกว้างกว่าร้อยจ้าง (1) จนเรือไม่สามารถเข้าใกล้ได้ ต้องรอจนช่วงเวลาเหมาะสมซึ่งนานเพียงหนึ่งสัปดาห์ในแต่ละปี ที่กระแสน้ำเปลี่ยนแปลงจนคลื่นน้ำวนอ่อนแรงลงเหลือความกว้างแค่ยี่สิบจ้าง เมื่อนั้นหากเป็นผู้มีวิชาตัวเบาสูงส่งอาจพอกระโดดจากเรือสู่เกาะได้” “พ่อก็กระโดดเก่งนะ” เด็กหญิงรีบอวด “เมื่อวานข้าอยากกินผลไม้ พ่อกระโดดทีเดียวขึ้นถึงยอดไม้สู้ง...สูง เด็ดผลมาให้ข้าด้วย” เจ้าจื้อสุยพยักหน้ารับคำนาง “ใช่ พ่อเจ้าสำเร็จขั้นสูงสุดของวิชาทะยานผ่านฟ้าแล้ว กับระยะทางยี่สิบจ้าง ถึงแม้ต้องแบกแม่เจ้าไว้ก็คงสามารถกระโจนถึงเกาะได้อย่างหมิ่นเหม่” ซินแสเทวะทอดถอนใจ เอื้อมมือไปลูบศีรษะเล็ก ๆ ดุจจะปลอบใจ “แต่หากเพิ่มน้ำหนักเจ้าไปอีกคน เกรงว่าคงยากยิ่งแล้ว” ********** “อา...” สือหย่งหลุนครางเสียงแผ่วเมื่อฟังถึงตรงนี้ “เพราะเหตุนี้ท่านทั้งสองถึงต้องปลีกตัวไปเกาะสิ้นสวรรค์ ปล่อยเจ้าไว้กับซินแสเทวะ” ฟ่านไป่หนิงผงกศีรษะอ้อยอิ่ง ปล่อยมือจากท่ากอดเข่ามาเอนหลังพิงกำแพง ทอดสายตาเหม่อมองหายไปในฟากฟ้ายามราตรีกาลเบื้องบน “จากนั้นมาก็สิบสองปีแล้ว จะว่าไปเวลาก็ผ่านไปเร็วเหมือนกันนะ” นางเบือนหน้าหลบ แอบยกมือเช็ดน้ำตาป้อย ๆ พลางบ่นกลบเกลื่อน “ข้านี่ยังไงนะ เรื่องแค่นี้กลับมานั่งรำพันอยู่ได้ น่าอายจริง ๆ เชียว” เห็นสหายพยายามทำท่าเข้มแข็งแล้วสือหย่งหลุนก็นึกสงสาร พลันมันกลับฉีกยิ้มกว้าง ใช้ศอกสะกิดคนข้าง ๆ กล่าวว่า “ไป่หนิง ไว้พวกเราไปเที่ยวกันเยอะ  ๆ เถอะ” พอนางหันมาเบิ่งตาฉงน มันจึงเฉลยต่อว่า “ก็อีกแค่สามปีพ่อกับแม่เจ้าก็กลับมาแล้ว พวกท่านเคยอยู่แต่บนเกาะคงเบื่อน่าดู ดังนั้นพวกเราควรศึกษาสถานที่น่าสนใจไว้เยอะ ๆ แล้วพาพวกท่านเที่ยวให้สนุกไปเลย เจ้าว่าดีไหม” คนอย่างนางย่อมมองออกว่าอีกฝ่ายหาทางเปลี่ยนเรื่องเพื่อดึงนางจากความเศร้า เลยแสร้งทำหน้าขรึม เอ่ยว่า “พี่เห็นข้าเป็นเด็กหรือยังไง คิดว่าเอาเรื่องเที่ยวมาล่อแล้วข้าจะยินดีหรือ” “อ้าว” เด็กหนุ่มปั้นท่าสลดอย่างจงใจให้รู้ว่าแกล้ง “เจ้าไม่ชอบหรอกหรือ ข้าเพิ่งวางแผนว่าพอเข้าเมืองหลวงจะพาเจ้าเที่ยวอยู่เชียว สงสัยต้องเปลี่ยนมานั่งจับเจ่าในบ้านแทนเสียแล้ว” “ไฮ้ พี่หย่งหลุนทำอย่างนั้นได้เช่นไร” ฟ่านไป่หนิงลืมเรื่องอึดอัดใจไปชั่วคราว หันมาสนทนาหยอกล้อกับสหายพักใหญ่ แล้วจู่ ๆ ท้องสือหย่งหลุนพลันร้องดังจ็อก ดรุณีน้อยหัวเราะกิ๊กเอ่ยสัพยอกมันที่กำลังลูบท้องป้อย ๆ ว่า “อาหารในงานเลี้ยงมากมายแทนที่จะอยู่กินให้อิ่มหนำ กลับมาแอบหลบมุมที่นี่” สือหย่งหลุนยิ้มแห้ง ๆ “ในงานยังมีพี่ถูที่คิดอยากจับข้ากรอกสุรา แต่ข้าอยากครองสติไว้ฝึกวิชาคืนนี้ต่อ จนต้องหนีแอบรอเวลาแถวนี้น่ะ” ฟ่านไป่หนิงส่ายหน้าเอือมระอานิสัยขี้เกรงใจจนปฏิเสธคนไม่เป็นของมัน “เมื่อกี้ตอนข้าผ่านออกมา เห็นพี่ถูร่ำสุราจนแทบไม่ได้สติอยู่แล้ว อย่าว่าแต่จะชวนพี่ดื่มเหล้าต่อเลย ข้าว่าคืนนี้ใครไปส่งมันเข้าหอบ้างคงจำไม่ได้ด้วยซ้ำ” ดรุณีน้อยแย้มริมฝีปากให้ชายตรงหน้า “เอาเถอะ เดี๋ยวข้าเข้าไปเอาของกินมาให้ พี่รอที่นี่แล้วกัน” กล่าวจบนางก็ผละไป สือหย่งหลุนรออยู่สักครู่ สายตาก็ไปปะทะเข้ากับพ่อบ้านที่กำลังเดินมาตามทาง เหลียวหน้าไปมาเหมือนมองหาใครอยู่ ครั้นเห็นเด็กหนุ่มเข้าก็ปรี่เข้ามาทันที “คุณชายสือ ยามผู้เฝ้าหน้าประตูแจ้งว่ามีคนฝากจดหมายให้แม่นางฟ่าน ข้ามองหานางอยู่นานยังไม่เจอ ขอฝากจดหมายไว้ที่ท่านแล้วกัน” สือหย่งหลุนรับจดหมายมา ครั้นเห็นลายมือที่จ่าหน้าก็จำได้ว่าเป็นลายมือเดียวกับที่เคยพบบนซองจดหมายที่ซินแสเทวะฝากให้ศิษย์ตอนอยู่โรงเตี๊ยมที่เมืองหลิวหมื่นใบ จึงรีบคว้าแขนรั้งพ่อบ้านไว้ ระล่ำระลักถามว่า “จดหมายนี้มาจากไหน” “เอ...เห็นว่าเป็นเด็กขอทานที่ป้วนเปี้ยนขออาหารตรงหน้าบ้านฝากไว้ ท่านลองไปถามยามดูซิ คงได้รายละเอียดมากกว่านี้” ด้วยความร้อนใจกลัวติดตามคนส่งจดหมายไม่ทัน เด็กหนุ่มจึงรีบยัดจดหมายคืนใส่มือพ่อบ้าน กำชับว่า “ไป่หนิงอยู่ในงาน วานท่านเอาจดหมายไปให้นางทีนะ” แล้วมันก็ทะยานหายไปทางประตูทันที ++++++++++ (1) 1 จ้าง = 2 เมตร จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 53 17:09:27

ความคิดเห็นที่ 3 24. ปกติถนนหน้าบ้านตระกูลทังจะพลุกพล่านไปด้วยผู้คนและแผงลอยร้านค้า แต่วันนี้ดูเหมือนผู้คนต่างพร้อมใจกันละมือจากงานไปร่วมรื่นเริงที่งานแต่งงานกันเกือบหมด ดังนั้นแม้ห่างจากหน้าบ้านมาไม่ไกล บรรยากาศกับมืดมัววังเวงผิดกันราวฟ้ากับเหว หากสือหย่งหลุนไม่ใส่ใจนัก ด้วยมัวพะวงกลัวคลาดกับเด็กขอทานที่ยามเฝ้าประตูชี้บอกว่าเห็นมันวิ่งมาทางนี้มากกว่า เส้นทางยาวเหยียดเบื้องหน้าทั้งมืดครึ้มและไร้วี่แววสิ่งมีชีวิตใด ๆ ด้วยระยะเวลาตั้งแต่เด็กนั่นฝากจดหมายจนกระทั่งของไปถึงมือมันก็กินเวลาพอควร สือหย่งหลุนคิดแล้วร้อนใจนัก รีบสาวเท้ามุ่งหน้าออกหาคนทันที ระหว่างนั้นอดนึกถึงบทสนทนากับสหายเมื่อสักครู่ที่ผ่านมามิได้ ********** “ข้ายังข้องใจบางอย่าง” เมื่อเห็นดรุณีน้อยอารมณ์ดีขึ้น สือหย่งหลุนจึงเลียบเคียงถามเรื่องค้างคาใจอีกครั้ง “เหตุใดตอนแรกพ่อเจ้าเหมือนจำใจต้องไปเกาะสิ้นสวรรค์” ฟ่านไป่หนิงทอดถอนใจพลางว่า “ตอนนั้นข้ายังเด็ก ถึงพ่อกับอาจารย์จะพยายามอธิบายอย่างไรก็ยังไม่อาจรับรู้ได้หมด จนภายหลังนั่นแหละถึงพอปะติดปะต่อเรื่องได้” ดรุณีน้อยกอดอกในท่าตรึกตรองเพื่อเรียบเรียงคำพูด แล้วค่อยเล่าช้า ๆ “ที่เกาะนั้นได้ชื่อว่าสิ้นสวรรค์ นอกจากหนทางไปอันยากลำบากแล้ว ยังเป็นเพราะอันตรายจากสัตว์ลี้ลับแปลกประหลาดบนเกาะ ซึ่งทั้งนิสัยและรูปร่างล้วนแตกต่างจากแผ่นดินใหญ่เพราะถูกตัดขาดแยกกันโดยสิ้นเชิง โดยเฉพาะในถ้ำบนภูเขาที่แม่ต้องไปอยู่” “ตอนที่ข้ามาอ่านตำราที่เขียนเกี่ยวกับเกาะนั่นในภายหลัง” ฟ่านไป่หนิงขยายความเพิ่ม “ถึงได้รู้ว่าบริเวณปากถ้ำนั่นมีจิ้งจอกภูเขาฝูงใหญ่อาศัยอยู่มาช้านาน การจะเข้าไปแช่น้ำร้อนได้จึงต้องฝ่าฝูงจิ้งจอกนี่เข้าไปและในระหว่างที่แม่รักษาตัวอยู่ พ่อก็ต้องคอยดูแลเคียงข้างป้องกันจิ้งจอกหวนกลับมาทำร้ายแม่ หลังจากแช่ตัวเสร็จแล้วค่อยฝ่าฝูงสัตว์กลับมาพักที่บ้านตรงตีนเขา เพราะด้านบนอากาศหนาวมากไม่อาจอาศัยได้ แต่ที่ตีนเขาเองก็มีสิ่งอันตรายมากมาย บรรยากาศใกล้เคียงนรกเสียยิ่งกว่าที่ใด คนเขียนตำราซึ่งเป็นจอมยุทธฝีมือดีจึงตั้งชื่อว่าเกาะสิ้นสวรรค์” สือหย่งหลุนกลืนน้ำลายเหนียวหนึบ แม้คนตรงหน้าจะไม่ได้เอ่ยถึงบิดาตนเองมาก แต่เท่าที่ฟังย่อมพอนึกเดาได้ว่าท่านคงเป็นจอมยุทธผู้เก่งกาจมิน้อย ไม่เช่นนั้นจะสามารถฝ่าฟันภยันตรายปกป้องภรรยาตนภายใต้สถานการณ์แบบนี้ได้หรือ “ข้าจำได้ ตอนที่พ่อเอ่ยกับอาจารย์ว่าต้องการจะไปเกาะสิ้นสวรรค์ แม่ร้องห้ามไม่ยินยอมเพราะท่านรู้ว่าเกาะอันตรายเช่นนี้ไม่มีทางพาข้าไปอยู่ด้วยได้ แต่หากต้องทิ้งข้าไว้บนแผ่นดินใหญ่คนเดียว สู้ปล่อยให้ตัวเองตายไปเหลือพ่อไว้ดูแลข้าเสียยังจะดีกว่า” ฟ่านไป่หนิงหลับตาลง เบื้องหลังความมืดมิดใต้เปลือกตานั้นคล้ายจะฉายให้เห็นภาพจากอดีตอันเรือนลาง “ป๋ายฮวา เจ้าอย่าดื้อซิ” ฟ่านจินฟงดุภรรยา “หลังเจ้าคลอด ท่านซินแสเทวะเห็นว่าเป็นโอกาสเหมาะจึงบอกเรื่องเกาะสิ้นสวรรค์ให้ฟัง หากเจ้าก็เอาแต่ร้องไห้ไม่ยอมพรากจากไป่หนิงท่าเดียว จนท่านซินแสเทวะอ่อนใจยอมออกปากว่าจะลองหาวิธีอื่นรักษาเจ้าดู ทว่าตลอดหลายปีมานี้เจ้ามีแต่ทรุดลงแสดงว่าอย่างไรก็ไม่ได้ผล อีกทั้งไป่หนิงโตพอสมควรแล้ว เจ้าน่าจะตัดใจเสียที” เหนิงป๋ายฮวาสั่นหน้าอย่างแรงเท่าที่จะทำได้ มือซึ่งยังค้างอยู่บนศีรษะบุตรีพยายามออกแรงผินหน้าเด็กหญิงไปทางบิดา ส่วนตัวนางก็พร่ำว่า “ท่านดู ดูไป่หนิงให้เต็มตาซิ แล้วค่อยบอกนางว่าจะทิ้งนางไว้คนเดียว!” ฟ่านไป่หนิงต่อให้ฉลาดเพียงใดก็ยังเป็นเด็ก เมื่อเห็นบุพการีเริ่มขึ้นเสียงกันอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ความหวาดหวั่นก็จู่โจมเข้าในสมอง ใบหน้าเล็ก ๆ จึงเริ่มบิดเบี้ยวจะร้องไห้ขึ้นอีกครั้ง ฟ่านจินฟงสบเข้าแล้วถึงกับชะงักงัน เป็นนานกว่าก่อนจะโอบหญิงทั้งสองมาแนบอกอีกครั้ง ตัดสินใจกล่าวเสียงหนัก “ดี เช่นนั้นพวกเราไปเกาะสิ้นสวรรค์กันเถอะ จะอยู่ก็อยู่ด้วยกัน ตายก็ตายด้วยกัน!” “อย่าเพิ่งด่วนตัดสินใจอย่างนี้เลย” จู่ ๆ ซินแสเทวะก็ค้านขึ้น ฟ่านจินฟงหันไปหาชายชรา เอ่ยตอบว่า “ข้ารู้ว่าท่านต้องร้องขอเพื่อช่วยดูแลไป่หนิงให้ แต่โปรดตรองดูสักนิด พวกข้านั้นมาทำความเดือดร้อนให้ท่านเนิ่นนานแล้ว หากจำต้องทิ้งภาระไว้ให้เพื่อหนีไปจัดการเรื่องส่วนตัวตั้งไม่รู้กี่ปี แม้ข้าจะเป็นจอมยุทธไร้ชื่อเสียงแต่เรื่องผิดคุณธรรมเช่นนี้ อย่างไรมิอาจยอมรับเป็นอันขาด!” เหนิงป๋ายฮวาถอนสะอื้น ฟ่านไป่หนิงมาทราบในภายหลังว่าครานั้นด้วยความที่มารดารู้นิสัยสามีดีจึงไม่อาจตัดใจไปเกาะสิ้นสวรรค์ได้ ตัวฟ่านจินฟงนั้นมีข้อเสียตรงหัวดื้อและถือทิฐิ พวกนางมีอยู่แค่สามคนพ่อแม่ลูกมิอาจฝากฝังไป่หนิงกับใคร หากจำต้องจากไปจริง ๆ ด้วยนิสัยของฟ่านจินฟงคงต้องสอนให้ไป่หนิงใช้ชีวิตเพียงลำพังเป็นแน่ แต่จะนำเด็กหญิงไปด้วยโอกาสเดินทางถึงเกาะคงเหลือน้อยยิ่งกว่าน้อย ไม่นับว่าต่อให้ถึงเกาะสิ้นสวรรค์ได้จริง สามีนางเก่งกาจเพียงใดก็ไม่อาจดูแลอีกสองชีวิตให้รอดพ้นได้ตลอดหลายสิบปีเป็นแน่ แล้วนางยังจะเหลือหนทางใดอีก เจ้าจื้อสุยยืนมือไพล่หลังจ้องฟ่านจินฟงไม่วางตา อาจารย์เคยกล่าวให้ฟ่านไป่หนิงฟังว่าเวลาเจ็ดปีย่อมไม่นับว่าน้อยในการใช้ศึกษาคนหนึ่งคน ดังนั้นนิสัยของฟ่านจินฟงมันเองก็นึกรู้อยู่พอควร ยิ่งรู้ยิ่งอดนับถือและระอาใจไปในคราเดียวกันมิได้ คนประเภทที่เถรตรงไปด้วยเหตุผลอย่างหัวชนฝาเช่นนี้ นับว่ารับมือยากยิ่งนัก ซินแสเทวะก้าวเท้ามาประจันกับหัวหน้าครอบครัวผู้นี้ จากนั้นกล่าวเรียบ ๆ “จอมยุทธฟ่าน ในเมื่อท่านตัดสินใจจะไป พวกเราควรมาสะสางข้อตกลงกันให้จบสิ้นเสียดีกว่า จำได้ใช่ไหมเรื่องของตอบแทนการรักษาที่ท่านยังติดค้างข้าไว้” ฟ่านไป่หนิงกรอกตากลมโตไปมา อันเกี่ยวกับข้อแม้ในการรักษาของซินแสเทวะนั้นนางพอผ่านหูมาบ้าง จึงเถียงขึ้น “ท่านซินแสเทวะ พ่อก็ถ่ายทอดวิชาทะยานผ่านฟ้าตอบแทนการรักษาแม่แล้วนี่” เจ้าจื้อสุยเปล่งแววตาแปลกประหลาด พูดต่อว่า “แต่สำหรับการรักษาตัวจอมยุทธฟ่านเอง ข้ายังไม่ได้เรียกร้องของตอบแทนเลยนะ” “เอ๋...พ่อป่วยเป็นอะไรหรือ ทำไมต้องรักษาด้วย” ฟ่านจินฟงกัดริมฝีปากแน่นไม่ตอบคำนาง พักใหญ่ค่อยกล่าวกับเจ้าจื้อสุยว่า “ท่าน...ต้องการอะไร” ซินแสเทวะผายมือมาทางเด็กหญิง “ข้าอยากรับนางเป็นศิษย์ ให้คอยอยู่กับข้าที่นี่” เหนิงป๋ายฮวาเบิ่งตากว้าง “แต่ท่านไม่เคยรับศิษย์หญิงมาก่อนเลยนี่” “ที่ข้าตั้งกฎไว้เช่นนั้น เพราะรู้แก่ใจว่าผู้หญิงประกอบอาชีพนี้ได้ลำบากกว่าชายมากนัก แต่ไป่หนิงเป็นเด็กฉลาด หากได้สืบทอดวิชาข้าน่าจะเป็นแพทย์ที่เก่งฉกาจกว่าอาจารย์เสียอีก” “ท่านซินแสเทวะ” ฟ่านจินฟงยืนกรานด้วยท่าทางเคร่งขรึม “ข้ารู้ว่าท่านทำเช่นนี้เพราะต้องการช่วยพวกเรา แต่ข้าไม่อาจรับน้ำใจท่านได้แน่” เจ้าจื้อสุยส่ายหน้าใส่ความดื้อรั้นของอีกฝ่าย “ท่านเข้าใจผิดแล้ว ข้าอยากได้นางเป็นศิษย์จริง ๆ ต่างหาก เอาเถอะ...จะมาเถียงกันอยู่ทำไม ลองถามความสมัครใจของไป่หนิงก่อนก็ได้นี่” ระหว่างพูดมันก็นั่งวางเข่าข้างหนึ่งยันพื้น จนสายตาอยู่ในระดับเดียวกับเด็กหญิง พลางยกชายแขนเสื้อขึ้นเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้ากลม ๆ นั่น ก่อนว่า “ไป่หนิง เจ้าอยากไปกับพ่อหรืออยู่กับข้าที่นี่กันล่ะ” เด็กอย่างนางจะยอมจากบุพการีไปได้เช่นใดกัน ขณะที่เด็กหญิงจะอ้าปากตอบตามใจคิด พลันประสานสายตาเข้ากับแววอาทรของชายชราเข้า แล้วจึงฉุกใจด้วยไวปัญญา เท่าที่พยายามปะติดปะต่อเรื่องราว พ่อกับแม่จำต้องเดินทางไปเกาะแห่งหนึ่ง แต่หากพานางไปด้วยจักอันตรายเพิ่มเป็นสองเท่า ทว่าถ้าไม่ไปแม่ก็ไร้ทางเยียวยาอย่างแน่นอน ดวงตาใสแจ๋วกระพริบปริบ ๆ สองสามครั้ง ก่อนสูดลมหายใจลึก ตอบเสียงสั่น “ข้า...จะอยู่กับท่านซินแสเทวะ...ที่นี่” “ไป่หนิง” เหนิงป๋ายฮวาร้องลั่น แต่สามีนางกลับกอดกระชับร่างผ่ายผอมไร้เรี่ยวแรงไว้แน่น สองคิ้วขมวดตรึงแทบไม่ขยับ ตามที่เจ้าจื้อสุยกล่าวกับฟ่านไป่หนิงในภายหลังนั้น ตัวฟ่านจินฟงทราบแก่ใจดีว่าหากซินแสเทวะยืนยันขอไป่หนิงเป็นสิ่งตอบแทนจริง ๆ อย่างไรมันก็ต้องยินยอมตามสัจจะ การที่เจ้าจื้อสุยเปิดทางให้เด็กหญิงเป็นผู้ตัดสินใจเองนั้นนับว่าเห็นแก่หน้ามันมากแล้ว จึงได้แต่กระซิบปลอบประโลมภรรยาอยู่ชั่วครู่ จนนางสงบลงค่อยหันมาหาชายชรา กล่าวว่า “ก็ให้แล้วแต่ท่านเถอะ” สามวันถัดมาฟ่านจินฟงก็อุ้มภรรยาขึ้นนั่งบนรถม้าที่จัดเตรียมไว้ ก่อนวางสิ่งของจำเป็นตามหลัง จากนั้นผูกกระบี่ประจำตัวไว้ข้างเอว ระหว่างหันมาหาเจ้าจื้อสุยกับฟ่านไป่หนิงที่ออกมายืนลา “พ่อไปแล้วนะ” ฟ่านไป่หนิงพยักหน้าเบา ๆ ตรงเข้ามากอดเอวบิดาโดยแรง เป็นนานค่อยคลายออกเพื่อปีนขึ้นรถม้าโถมกายเข้าหาอ้อมกอดมารดาที่กระชับแน่นมิยอมคลาย เหนิงป๋ายฮวาเกยคางลงบนกระหม่อมบุตรีคนเดียว กระซิบแช่มช้า “ดูแลตัวเองนะลูก” ฟ่านไป่หนิงรู้สึกได้ถึงหยาดน้ำตาที่ตกลงบนศีรษะตน พลันอารมณ์ตื้นตันท่วมท้น ใจอ่อนยวบอยากร่ำร้องขอติดตามบุพการีไปด้วย แต่แล้วสติก็หวนมาเตือนไว้ทัน เด็กหญิงกัดฟันแน่น ออกแรงผลักตัวจากอ้อมแขนมารดาพลางฝืนยิ้มแย้ม กล่าวเสียงใส “ท่านแม่ก็รักษาตัว หายดีเมื่อใดรีบกลับมาหาข้านะ” แล้วเร่งกระโดดลงมา ระหว่างนั้นเองฟ่านจินฟงก็ยื่นมีดสั้นเล่มเล็กให้บุตรสาว พลางสวนทางขึ้นรถม้าขับออกไปทันที โดยพยายามไม่หันมาหาเด็กน้อยซึ่งเอาแต่ยืนเหม่อมองจนรถม้าลับตา เจ้าจื้อสุยเหลือบแลร่างเล็ก ๆ ข้างกาย ยกมือลูบหัวนางพลางว่า “เอาล่ะ วันนี้เราเข้าป่าไปเก็บสมุนไพรกันเถอะ” ฟ่านไป่หนิงรีบปาดน้ำตาที่เริ่มไหลรินออกมาทิ้ง กำมีดสั้นเก็บใส่ไว้ในอกเสื้อให้แนบกับตัวมากที่สุด ระหว่างวิ่งตื๋อตามอาจารย์ไปติด ๆ ********** จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 53 17:11:50

ความคิดเห็นที่ 4 สือหย่งหลุนเพิ่งฟังเรื่องราวจบ ต้องระบายลมหายใจแผ่วเบา “อา...ที่แท้เรื่องราวซับซ้อนอย่างนี้เอง ว่าแต่...ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เจ้าแน่ใจได้อย่างไรว่าพ่อกับแม่ของเจ้าไม่...เอ้อ...” ฟ่านไป่หนิงฝืนยิ้มขึ้น ต่อความว่า “ไม่เสียชีวิตไปแล้ว...ใช่ไหม” โดยไม่รอคำตอบอีกฝ่าย ดรุณีน้อยพลันว่า “ที่อาจารย์รู้จักเกาะลึกลับเช่นนั้นได้ ก็จากตำราเล่มหนึ่งซึ่งเขียนขึ้นโดยยอดยุทธในสมัยอดีต เนื่องจากยอดยุทธผู้นั้นต้องการปลีกวิเวกจากยุทธภพจึงพยายามเสาะหาสถานที่โดดเดี่ยว ด้วยการช่วยเหลือของชาวประมงซึ่งเคยมีบุญคุณกันมาท่านก็ได้พบเกาะสิ้นสวรรค์ในที่สุด หลังเพียรหาทางจนสามารถขึ้นเกาะไปได้ด้วยตัวคนเดียว ท่านก็นัดชาวประมงผู้นั้นว่าอีกสามปีถัดมาให้จัดเรือมาคอย ณ จุดเดิม หากรอแล้วท่านไม่กลับมาก็แสดงว่าตนได้ตายไปแล้ว” สือหย่งหลุนนิ่งฟังสหายเล่าเรื่องด้วยใจจดจ่อ “ชาวประมงคนนั้นจึงมาอาศัยบนเกาะแถวนั้นรอเวลา สามปีผ่านไปท่านก็กลับมาจริง ๆ จากนั้นจึงมาอยู่กับชาวประมงคนนั้นที่เกาะซึ่งชาวประมงอาศัยอยู่ เขียนตำราบรรยายสภาพเกาะสิ้นสวรรค์ที่สำรวจมาทั้งหมด พอครบหนึ่งปีท่านก็ฝากตำราเล่มดังกล่าวแก่ชาวประมง พร้อมว่าท่านจะกลับไปยังเกาะสิ้นสวรรค์อีกครั้ง โดยครั้งนี้จะไม่ออกมาอีกแล้ว” เสียงเอะอะจากงานเลี้ยงแว่วมาเป็นระยะ หากเด็กหนุ่มกลับได้ยินแต่เรื่องราวจากปากสหายวนเวียนอยู่เพียงสิ่งเดียว “แม้ชาวประมงจะอ้อนวอนเพียงใดยอดยุทธก็ยังดึงดันเช่นเดิม เมื่อมิอาจรั้งผู้มีพระคุณไว้ได้ ชาวประมงจึงตัดสินใจตั้งรกรากที่เกาะนั้น อาศัยวิชาที่เรียนรู้จากยอดยุทธจนสามารถตั้งตัวในนามพรรควารีพิฆาต พร้อมตรากฎว่าทุกปีเมื่อเวลาน้ำวนอ่อนแรง คนในพรรคต้องขับเรือมารอตรงตำแหน่งหน้ากลุ่มน้ำวนจนกระทั่งน้ำวนเพิ่มกำลังค่อยกลับได้ เพียงหวังว่ายอดยุทธคนที่ว่าอาจกลับออกมาในสักวัน กระทั่งต่อมาหัวหน้าพรรครุ่นที่สามเกิดป่วยเป็นโรคร้ายแรง...” “จนต้องมารักษาตัวกับซินแสเทวะ และใช้ตำราเล่มนั้นเป็นของตอบแทนใช่ไหม” สือหย่งหลุนตบท้ายด้วยเรื่องคุ้นเคย ดรุณีน้อยพยักหน้าตอบ กล่าวเพิ่มว่า “สำหรับหัวหน้าพรรควารีพิฆาตรุ่นที่สามนั้น ตำราเล่มดังกล่าวหามีความสำคัญไม่ ด้วยล่วงเลยมานานเพียงนี้ยอดยุทธผู้นั้นคงตายไปนานแล้ว เมื่อส่งตำราให้อาจารย์ข้าเสร็จจึงออกปากเองว่าวันหลังหากซินแสเทวะต้องการให้ช่วยเรื่องใด มันพร้อมจัดการให้เพราะสำนึกบุญคุณ ดังนั้นอาจารย์จึงฝากจดหมายไปกับพ่อ เพื่อแจ้งแก่หัวหน้าพรรคให้ช่วยเหลือพาพ่อและแม่ขึ้นเรือไปยังเกาะสิ้นสวรรค์ อีกทั้งหลังจากนั้นในทุกปี พอถึงช่วงเวลาที่ต้องส่งคนนำเรือมารอที่ใกล้ ๆ เกาะตามกฎพรรค พ่อก็จะกระโดดมาหาเพื่อรับของใช้จำเป็นแล้วฝากจดหมายถ่ายทอดเรื่องราววิถีชีวิตของพวกท่านตลอดหนึ่งปีมาให้ข้า” เมื่อเล่าถึงตรงนี้ แววตานางพลันเปล่งประกายอย่างอารมณ์ดี “ทุกปีข้าจึงได้รับจดหมายจากพ่อและแม่เสมอ กลับกันข้าเองก็จะเขียนจดหมายฝากคนของพรรควารีพิฆาตไปเพื่อรอส่งให้พ่อในปีหน้าเช่นกัน ข้าถึงได้รู้ว่าพ่อกับแม่ยังอาศัยในเกาะสิ้นสวรรค์มาตลอดหลายปีนี้” “อา...เรื่องราวเป็นอย่างนี้นี่เอง” สือหย่งหลุนอุทานเบา ๆ “ตอนแรกที่ข้าได้ยินว่าท่านซินแสเทวะร้องขอตำราเล่มนั้น ยังเผลออดนึกไม่ได้...เอ้อ...” เด็กหนุ่มเกาหัวแก้เขิน ก่อนสารภาพว่า “ข้ากลัวจะเป็นเช่นพี่ถู ที่โกรธท่านซินแสเทวะในข้อเรียกร้องซึ่งได้รับ แต่พรรควารีพิฆาตดันกลับตาลปัตรเสียนี่” ฟ่านไป่หนิงเอียงข้างศีรษะลงซบกับเข่าแทน ทอดสายตามองคนเคียงข้าง “เรื่องเรียกร้องสิ่งตอบแทนนี่ บางครั้งข้าก็เข้าใจเหตุผลอาจารย์ แต่บางครั้งกลับอดนึกไม่ได้ว่า...” นางกัดริมฝีปากด้วยสีหน้ากลัดกลุ้ม “...อาจารย์ดูจะทำเกินไป แม้เคยสอบถามท่านอยู่บ้าง แต่อาจารย์ก็เอาแต่ยิ้มเฉย ๆ ไม่เคยตอบข้าเลยสักครั้ง” “ท่านซินแสเทวะคงมีเหตุผลของท่านกระมัง” “ใช่ เป็นเหตุผลที่ข้าคงไม่มีวันเข้าใจ...อย่างเรื่องที่จู่ ๆ ก็หายไปนี่อย่างไรเล่า” นางเลื่อนหน้าลงมาซบกับเข่าอีกครั้ง คล้ายจะหลบสีหน้าจากเด็กหนุ่ม แต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมาก็ยังเจือกระแสอ่อนล้าอยู่จาง ๆ “ข้าคิดถึงอาจารย์ ถึงจะวางใจว่าท่านไม่มีอันตราย แต่ข่าวคราวขาดหายไปนานขนาดนี้ อดเป็นห่วงไม่ได้จริง ๆ” สือหย่งหลุนนึกเข้าใจความรู้สึกนาง ด้วยความฉลาดของหญิงตรงหน้านั้นมักทำให้ผู้คนพากันคิดว่านางเก่งกาจหาใดเปรียบ ไม่จำเป็นต้องคอยห่วงใย หากความจริงแล้วนางเป็นเพียงเด็กสาวอายุสิบเจ็ดปีเท่านั้น ภายหลังบุพการีจากไปย่อมยึดถือซินแสเทวะเป็นที่พึ่งหนึ่งเดียวมาตลอด แต่แล้วที่พึ่งนั้นกลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย มีหรือจะไม่นึกหวาดกลัวเดียวดาย เด็กหนุ่มอดละอายไม่ได้ ด้วยที่ผ่านมามัวแต่สนใจอยู่กับการฝึกวิชาจนไม่ทันสังเกตว่าสหายต้องกล้ำกลืนความหวาดหวั่นเพื่อปั้นสีหน้ายิ้มแย้มให้มันเพียงใด แต่คนเช่นมันจะทำอะไรให้นางได้เล่า นอกจากพยายามเอ่ยปลอบว่า “ท่านซินแสเทวะเก่งกาจ ไม่น่าเป็นอันตรายได้ง่ายหรอก เจ้าอย่าเพิ่งกังวลไป...” ********** ทว่าตอนนี้เด็กหนุ่มกลับกำลังกังวลอย่างยิ่ง สือหย่งหลุนเขม้นมองถนนว่างเปล่ารอบตัวแล้วยิ่งกระวนกระวาย มันวิ่งมาได้พักใหญ่แล้ว หากบัดนี้กลับต้องมายืนจนแต้มที่ทางสี่แยกเบื้องหน้า ด้วยตัดสินใจไม่ถูกว่าควรติดตามต่อไปทางใดดี สือหย่งหลุนย่นหัวคิ้วอย่างนึกกังวล ฟ่านไป่หนิงเป็นห่วงซินแสเทวะแค่ไหนมันย่อมรู้อยู่ แต่กลับต้องพลัดจากเบาะแสหนึ่งเดียวที่มี ช่างน่าละอายนัก ตุบ! เสียงคล้ายสิ่งของกระทบกันดังแว่ว ๆ แทบจับความไม่ได้ แต่สือหย่งหลุนเที่ยวเล่นในป่ามาเกือบตลอดชีวิต ประสาททั้งห้าล้วนถูกขัดเกลาให้เฉียบคมใกล้เคียงสัตว์ป่า จึงจำแนกที่มาของเสียงได้ทันที แม้จะยังไม่แน่ใจว่านั่นใช่เป้าหมายหรือไม่ แต่ยืนอยู่ตรงนี้ย่อมไร้ทางออก สู้ลองเสี่ยงสักครั้งดีกว่า ขบคิดแล้วก็รีบสาวเท้าไปทางต้นเสียงในทันควัน โชคดีที่ถนนสายซึ่งตัดสินใจมุ่งมานี้เป็นทางตรงไม่มีตรอกซอย เด็กหนุ่มวิ่งมาสักพักจึงเห็นเงาเล็ก ๆ เคลื่อนไหวอยู่เบื้องหน้า พลันเงานั้นกลับเร่งฝีเท้าขึ้นแล้วเลี้ยวหายไปทางแยกด้านขวา คาดว่าคงเพราะได้ยินเสียงมันไล่ตามมา แต่ขาสั้นเต่อของเด็กมีหรือจะหนีพ้น สือหย่งหลุนออกแรงไล่ตามไม่นานก็คว้าคอเสื้อด้านหลังคนตรงหน้าไว้ได้ “ปล่อยนะ ปล่อยข้า!” ร่างเล็ก ๆ ที่ลอยพ้นพื้นด้วยกำลังสือหย่งหลุนพยายามสะบัดตัวให้พ้นการจับกุม หากสือหย่งหลุนไม่สนใจ รีบเดินกลับไปหาริมกำแพงแถวนั้นซึ่งอุตส่าห์มีโคมไฟแขวนไว้ดวงหนึ่ง เพื่ออาศัยแสงไฟแทนจันทร์คืนเดือนมืดมาพินิจหน้าตาคนในมือ มันเป็นเด็กผู้ชายอายุประมาณเก้าขวบ สวมใส่เสื้อผ้าปุปะขนาดใหญ่เกินตัว ใบหน้ามอมแมมด้วยดินโคลน แขนขาผ่ายผอมนั้นออกแรงเตะต่อยเป็นพัลวัน สือหย่งหลุนยืดแขนไปสุดตัวให้พ้นรัศมีการประทุษร้าย แล้วเริ่มแกว่งร่างนั้นไปมาจนคนในมือหัวสั่นหัวคลอน “โอ๊ย พี่ชายพอที ข้าเวียนหัว” เสียงแหลมสูงของเด็กประท้วง “งั้นเจ้าก็หัดทำตัวเรียบร้อย ไม่งั้นข้าจะแกว่งอยู่อย่างงี้แหละ” สือหย่งหลุนขู่ ได้ผล ร่างเล็กหดไม้หดมือเข้าหาตัวโดยดี สือหย่งหลุนจึงยินยอมวางมันลงตามที่สัญญา เจ้าเด็กนั่นพอขาแตะพื้นก็เตรียมวิ่งปรูดหลบหนีต่อ แต่สือหย่งหลุนรีบตะปบไหล่มันไว้ ร้องสั่งว่า “อย่าเพิ่งหนีไปซิ” สือหย่งหลุนค่อนข้างมั่นใจว่าเด็กในเงื้อมมือตนต้องเป็นคนส่งจดหมายแน่ ด้วยลักษณะตรงกับที่ยามบอกไว้ทุกอย่าง อีกทั้งในตอนนี้เหล่าคนยากไร้ในเมืองล้วนพากันไปป้วนเปี้ยนหน้าบ้านตระกูลทังรอแจกทานไม่เว้นวาย แต่เจ้านี่กลับเอาแต่วิ่งหนีไปคนละทิศ นับว่าส่อพิรุธไม่น้อย เด็กขอทานแทนที่จะเชื่อฟัง กลับแหกปากร้องว่า “ช่วยด้วย มีคนจะฆ่าข้า ช่วยด้วย” สือหย่งหลุนใจหายวูบ แม้แถวนี้จะเลยจากหน้าประตูตระกูลทังและผู้คนพลุกพล่านมาไกล แต่ก็อาจมีคนได้ยินเสียงร้องจนเข้าใจผิดได้ มันรีบยกมืออุดปากเจ้าเด็กขอทาน กระซิบบอกว่า “ไอ้หนู ข้าแค่อยากถามอะไรหน่อยไม่ได้คิดทำร้าย หากเจ้าพูดแต่โดยดียังมีรางวัลให้ด้วย หยุดร้องได้แล้ว” นัยน์ตาโตใสกระจ่างบนใบหน้ามอมแมมกรอกไปมา ชั่วครู่ร่างที่โดนจับก็หยุดขัดขืน สือหย่งหลุนรีรอดูท่าทีก่อนตัดสินใจปล่อยมือที่อุดปาก แต่ยังคงตรึงบ่ามันไว้มั่น ล้วงหยิบก้อนเงินเล็ก ๆ ออกมาล่อ เด็กขอทานเห็นเงินเข้าก็ส่งแววตาวาววับ รีบคว้ามาครอบครองทันที สือหย่งหลุนได้จังหวะคลายมือที่กุมไหล่อีกฝ่ายไว้ นึกรู้ว่าหากถามว่ามันเป็นคนส่งจดหมายหรือไม่ ต้องโดนปฏิเสธเป็นแน่ จึงปั้นสีหน้าจริงจัง ข้ามไปถามดักทางทันที “เจ้าได้จดหมายนั่นมาจากใคร” คนโดนถามอ้าปากจะตอบ แต่จู่ ๆ มันก็นิ่วหน้าเอื้อมมือคลำบ่าพร้อมทรุดร่างลงนั่งยอง ๆ ครวญครางว่า “โอ๊ย ข้าเจ็บไหล่เหลือเกิน ไหนท่านว่าจะไม่ทำร้ายข้าไง” จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 53 17:14:29

ความคิดเห็นที่ 5 สือหย่งหลุนตกใจยิ่ง เมื่อครู่ไม่ได้ออกแรงอะไรมากมาย ไฉนทำมันบาดเจ็บรุนแรงได้ จึงก้มตัวลงหวังจะช่วยดูรอยบอบช้ำให้ชัดขึ้น พริบตานั้นเด็กขอทานก็ลอบมุดใต้ขาร่างสูง สือหย่งหลุนอุทานดังลั่น แล้วเอี้ยวตัวกวาดมือตามไปแต่ติดที่มองตามหลังไม่ถนัด จึงไม่ทันร่างเล็กที่พุ่งตัวมุ่งไปตามถนนแล้ว พลั่ก! เจ้าเด็กขอทานล้มคะมำหน้าคว่ำร้องโอดโอยเพราะโดนขัดขา ก่อนฟ่านไป่หนิงที่ยืนหลบตรงหัวมุมกำแพงซึ่งเด็กขอทานวิ่งเลี้ยวมาในทีแรกจะโผล่หน้าตามมาเยาะเย้ย “ไม่ต้องร้องหรอกน่า เมื้อกี้แกล้งร้องเผื่อไว้เยอะแล้วนี่” “ไป่หนิง” สือหย่งหลุนที่วิ่งตามมาอุทานดีใจ “เจ้ามาได้ยังไง” ดรุณีน้อยชูจดหมายให้ดู “พ่อบ้านนำมาให้แล้วแจ้งเรื่อง ข้าเลยออกมาถามทิศยามหน้าประตู พอตามมาถึงสี่แยกก็ได้ยินเสียงพี่ร้องขึ้น เมื่อวิ่งถึงแถวนี้ค่อยเห็นเงาตะคุ่มบอกลักษณะว่ามีคนกำลังวิ่งตัดขึ้นมา ฟังจากเสียงฝีเท้าซอยถี่ ๆ ต้องไม่ใช่คนขายาวอย่างพี่แน่ ข้าเลยแกล้งยื่นขาไปขวางไว้” สือหย่งหลุนยิ้มแล้วก้มลงพยุงร่างเล็กขึ้นยืน ฟ่านไป่หนิงยื่นหน้าไปใกล้หัวกลม ๆ ที่เอาแต่ทำหน้าบูด ก่อนนางจะหรี่ตาส่งเสียงคาดคั้น “ข้าไม่ใจดีเหมือนพี่ชายคนนี้หรอกนะ ฉะนั้นไม่ต้องคิดเล่นลูกไม้ ใครใช้เจ้ามาส่งจดหมาย บอกมา” เด็กขอทานยืดตัวด้วยท่าทางมุ่งมั่น เม้มริมฝีปากแน่นไม่หวั่นเกรง ฟ่านไป่หนิงแยกเขี้ยวยิ้ม หนอย...ตัวกระจิ๋ว เสื้อผ้าก็สกปรก ดันทำท่าไว้ตัวได้น่าหมั่นไส้สิ้นดี คิดแล้วจึงยื่นนิ้วชี้ทั้งสองข้าง จั๊กจี๋ใส่หว่างเอวร่างเล็กตรงหน้าทันที “เจ้า...ทำอะไร...ฮะ...ฮ่า ๆๆๆ ....โอย...หยุดนะ....ฮะ...ฮ่า ๆๆๆ” เด็กขอทานโดนจั๊กจี๋จนทนไม่ไหว ล้มตัวนอนดิ้นพราด ๆ หัวเราะไม่หยุด ดรุณีน้อยชะงักไปชั่วครู่ ครั้นเห็นว่าอีกฝ่ายยังไม่ทีท่ายอมจำนนก็ลงมือจัดการต่อ ร่างเล็กพยายามดิ้นหลบอย่างไรก็ไม่พ้น “โอ๊ย...ฮ่า ๆๆ พอดี ข้ามะ...ฮ่า ๆๆ ไม่ไหวแล้ว ฮ่า ๆๆๆ ข้าบอกแล้ว ยอมแล้ว!” ดรุณีน้อยยกมือขึ้นพักยก แต่นิ้วชี้ยังกระดิกดิ้ก ๆ เป็นเชิงข่มขู่ เด็กขอทานเห็นแล้วกลืนน้ำลายเอื้อก ระล่ำระลักแจ้งว่า “ตาแก่แปลกหน้าคนหนึ่งจ้างข้าไว้ ทั้งยังกำชับว่าหลังส่งจดหมายให้รีบหลบไปโดยเร็ว” ฟ่านไป่หนิงหวนนึกถึงอาจารย์ตน รีบซักไซ้ต่อ “ตาแก่ที่ว่าหน้าตายังไง” “ก็ผิวเหี่ยว ๆ เคราขาว ๆ แบบคนแก่ทั่วไปนั่นแหละ” มันรีบกล่าวต่อเมื่อเห็นนิ้วชี้ของอีกฝ่ายกรีดกรายมาใกล้เข้า “ข้าไม่ได้ยียวนนะ ก็เห็นแค่แวบเดียว แถมข้ายังสนใจมองเหรียญเงินมากกว่าหน้าตามันเสียอีก จะไปจำได้ยังไง” “แล้วพวกเจ้าเจอกันแถวไหน” “ตรอกตรงนู้น” คนโดนถามชี้มือสุดแขนประกอบคำ “งั้นพาข้าไปดู” ฟ่านไป่หนิงเอื้อมมือหมายช่วยดึงตัวมันขึ้น แต่เจ้าเด็กขอทานรีบสะบัดหนี ว่างอน ๆ “เป็นผู้หญิง ห้ามมาถูกตัวข้านะ มันไม่งาม” สองหนุ่มสาวหลุดหัวเราะเกือบพร้อมกัน เจ้าเด็กที่นมยังไม่แตกพานด้วยซ้ำ ทำเป็นหวงตัว สุดท้ายจึงเป็นหน้าที่สือหย่งหลุนคุมตัวมันไป จังหวะนั้นเองเชือกป่านที่เด็กขอทานห้อยคออยู่พลันแกว่งออกมาด้านนอกเสื้อ ฟ่านไป่หนิงเห็นแล้วถึงกับชะงัก รีบคว้าของที่ห้อยกับเชือกป่านนั้นมาดู “เจ้าทำอะไรข้า” เด็กขอทานร้องโวยวายแต่ดรุณีน้อยไม่สนใจ เอาแต่พินิจของในมือคล้ายใจไม่อยู่กับตัว เหมือนดูเหมือนก้อนหินชนิดหนึ่ง เป็นหินที่ใสดุจหยดน้ำ ขนาดกลมรีประมาณหัวนิ้วก้อย ภายในก้อนใสนั้นหากสังเกตดี ๆ จะพบลักษณะคล้ายฟองละเอียดสีขาวรวมกันเป็นกระจุกเล็ก ๆ อยู่ภายใน ขณะกุมของสิ่งนี้อยู่ นางยังรู้สึกได้ถึงความเย็นจากผิววัตถุที่แผ่ซ่านไปยังฝ่ามือ “ลูกแก้วน้ำแข็งศักดิ์สิทธิ์” นางครางเสียงพร่า สือหย่งหลุนได้ยินแล้วจำได้ทันทีว่ามันคือชื่อของที่หวงไป่หวินศิษย์พี่รองของสหายต้องการจนเกิดขัดใจกับซินแสเทวะ แต่ของสิ่งนี้กลับมาอยู่ในตัวเด็กขอทานคนหนึ่งได้อย่างไร ฟ่านไป่หนิงลืมตัว กระชากไหล่ร่างเล็กตรงหน้าเข้าหา เอ่ยเสียงกร้าว “เจ้าได้ของนี้มาอย่างไร แล้วอาจารย์ข้าล่ะ อาจารย์ข้าเป็นอย่างไรบ้างแล้ว” เด็กขอทานนิ่วหน้าเพราะเจ็บตรงที่โดนกระชาก รีบสะบัดตัวหนี เอ่ยว่า “เจ้าเป็นอะไรไปเฮอะ” “บอกมา!” ความเป็นห่วงอาจารย์ทำเอานางเลือดขึ้นหน้า เผลอตะคอกสวนทันควัน อีกฝ่ายพอเห็นนางเอาจริงก็ชักระย่อ รีบแจกแจงว่า “ขะ...ของนี่ข้าได้มาเป็นค่าจ้างส่งจดหมายพร้อมเงินไง ดู ๆ ไปน่าจะมีค่าขายได้หลายตังค์เลยเก็บเอาไว้ หากเจ้าอยากรู้อะไรเพิ่มก็ไปตามหาคนที่ให้ข้ามาเองซิ” ดรุณีน้อยพยายามสังเกตท่าทางมันแต่ไม่พบพิรุธ จึงตั้งใจจะเก็บลูกแก้วน้ำแข็งศักดิ์สิทธิ์ไว้กับตัว เด็กขอทานรู้เข้าก็โวยวายลั่น “ของข้านะ เอาของข้าไปได้ไง” สือหย่งหลุนต้องเข้ามาไกล่เกลี่ย “ไป่หนิง คืนให้มันไปก่อนเถอะ ขืนทะเลาะกันแบบนี้คงไม่ได้ไปไหนเสียที รอให้กระจ่างแล้วค่อยว่าอีกครั้งก็ได้” ฟ่านไป่หนิงโดนแย้งเข้าก็ได้สติ ทั้งยังนึกละอายที่ไปทำร้ายเด็กเข้า จึงยินยอมส่งลูกแก้วน้ำแข็งศักดิ์สิทธิ์ให้แต่โดยดี อีกฝ่ายพอได้ของคืนก็รีบผูกเชือกที่ขาดแขวนคอดังเดิม จากนั้นสือหย่งหลุนรีบรุนหลังมันให้นำทางไป ครั้นเดินได้สักพักเจ้าเด็กขอทานก็โอดครวญว่า “แวะเดี๋ยว ข้าปวดฉี่” “พอเลย” ฟ่านไป่หนิงที่ตามมาข้างหลังกล่าวไม่แยแส “บอกแล้วว่าห้ามเล่นลูกไม้” “คนปวดฉี่ เล่นลูกไม้อันใดกัน ถ้าไม่หยุดข้าปล่อยราดกางเกงตรงนี้ก็ได้” “เอาน่า” สือหย่งหลุนเอ่ยปรามทั้งสองฝ่าย “เอ้า จัดการเสียให้เรียบร้อย” ว่าพลางดันร่างเล็ก ๆ เข้าไปที่ตรอกด้านข้าง ฟ่านไป่หนิงไม่ยอมแพ้ เดินมาคุมเชิงหน้าปากตรอก เจ้าตัวดีเห็นแล้วร้องโวยวายว่า “ไร้ยางอาย คิดแอบดูผู้ชายฉี่” ฟ่านไป่หนิงอารมณ์เสียขึ้นมาอีกครั้ง ทำไมช่วงหลัง ๆ มักโดนใส่ร้ายแต่เรื่องนี้นะ “หนอย ตัวกะเปี๊ยกเช่นเจ้าจัดเป็นผู้ชายอันใดกัน ไหนว่าปวดมากไงก็รีบฉี่เสียซิ” ตอนนั้นเด็กขอทานยืนหันหน้าเข้าหากำแพง มีสือหย่งหลุนกั้นกลางอยู่จากดรุณีน้อย มันจึงหันมาเกาะขาสือหย่งหลุนเพื่อยื่นหน้าทำตาเขียวใส่หญิงตรงปากตรอก “เชอะ อยากเห็นผู้ชายเปลือยนักใช่ไหม ด้ายยย...” คำสุดท้ายมันลากเสียงยาว พร้อมมือที่เกาะขาสือหย่งหลุนอยู่ก็เอื้อมขึ้นไปกระตุกเชือกผูกกางเกงเด็กหนุ่มทันที สือหย่งหลุนตกใจร้องเฮ้ย รีบคว้ากางเกงพัลวันก่อนหล่นพื้น ฝ่ายดรุณีน้อยก็เบือนหน้าแดงก่ำหนีได้ทันฉิวเฉียด ส่วนเจ้าตัวดีดันแวบหายไปเสียแล้ว ********** มือเล็ก ๆ ยื่นออกแวกพงหญ้าข้างทางเป็นช่อง ให้ใบหน้าขะมุกขะมอมโผล่มาสังเกตความปลอดภัย เมื่อแน่ใจแล้วเจ้าเด็กขอทานจึงยอมคลานกลับมาบนถนน วิ่งเต็มฝีเท้าซอกแซกมุ่งไปยังหน้าบ้านร้างหลังหนึ่ง มันเหลียวซ้ายแลขวาอีกครั้ง ก่อนจะเคาะประตูเบา ๆ เอ่ยเสียงแผ่วหวิวว่า “ท่านตา ได้ยินไหม ข้ากลับมาแล้ว” พลันตัวมันกลับลอยสูงขึ้น อารามประหวั่นเด็กขอทานรีบเหลียวมองหาสาเหตุ ก่อนใจจะหายวาบเมื่อเห็นสองหนุ่มสาวมาอยู่หลังมันพร้อมเพรียง ฟ่านไป่หนิงกอดอก ยักคิ้วให้ “คิดหลอกข้าน่ะเร็วไปสิบปี รู้ไว้เถอะเมื่อกี้ข้าแกล้งปล่อยเจ้าหนีจะได้ตามรอยง่าย ๆ ไหน...ตาแก่ที่เจ้าว่าอยู่ในบ้านหลังนี้เรอะ” ดรุณีน้อยผลักประตูตรงหน้าเปิดกว้าง เบื้องหลังประตูนั้นมีบุรุษคู่หนึ่งยืนรออยู่แล้ว “อาจารย์” ฟ่านไป่หนิงร้องด้วยความดีใจ รีบโผเข้าหาซินแสเทวะที่มายืนยิ้มต้อนรับศิษย์รักอยู่ หลังสำรวจจนแน่ใจว่าอาจารย์สบายดีไร้รอยขีดข่วนแล้ว นางค่อยผินหน้าไปดูชายที่ยืนเยื้องไปด้านหลังอาจารย์ ครั้นแล้วจึงเบิ่งตากว้าง อุทานเสียงลั่น “ท่าน...!” ********** จบตอนที่ 23-24 ค่ะ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 53 17:21:11

ความคิดเห็นที่ 6 หากมีท่านไหนอยากอ่านตอนก่อนหน้า ตามไปในนี้ได้เลยค่า http://writer.dek-d.com/yasitang/story/view.php?id=617692 ********** คราวนี้มาลงรวดเดียวสองตอนเลยค่ะ ป.ล. แอบมั่นใจเล็กน้อยว่าไม่มีใครทายถูกแน่ว่า “ท่าน...!” เนี่ยเป็นใคร อิ ๆ ********** คุณ NUAOFFYHUB - แต่นอนทั้งวันก็มีข้อเสียนะคะ ผู้เขียนเริ่มจะปวดหลังเสียแล้วซิ (หรือเพราะหลังเริ่มยาวไปตามความขี้เกียจหว่า) คุณ Psycho man - เค้ารู้จักเพิ่มมาอีกคำนึง "เจี๊ยะมึ่งจี้" (กินไม่จ่าย - ว่าแต่มันจีนกลางหรือแต้จิ๋วหว่า ลืมถามคนสอนซะด้วยซิ) ^_^ คุณ tiger18 - ผู้เขียนเข้าใจความรู้สึกค่ะ เวลาอ่านมัน ๆ แล้วดันต้องมารอตอนต่อนี่ มันค้างงงงง สำหรับวิธีแก้ปัญหาเวลาตามอ่านเรื่องในอินเตอร์เน็ตนี่ ผู้เขียนใช้วิธีดองไว้สักพักค่อยเข้าไปอ่านค่ะ จะได้รู้สึกว่าได้น้ำได้เนื้อมั่ง จะลองใช้กับเรื่องนี้ก็ได้นะคะ (แนะนำทั้งน้ำตาเพราะผู้เขียนอยากให้ตามอ่านทุกตอนมากกว่าอ่า >_<) คุณ scottie - ช่ายค่ะ...ตาสือได้ฝึกเสียที แต่ผู้เขียนยังไม่เลิกแกล้งตานี่ง่าย ๆ หรอกค่ะ (ฮึ ๆ) ส่วนชื่อรัตติพิกลนี่ผู้เขียนอยากให้อารมณ์ประมาณว่าชื่อแปลก ๆ พึลึก ๆ อ่ะ ท่าทางจะได้เกินหวังแฮะ ^_^ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่ะ ไว้พบกันวันศุกร์หน้านะคะ ********** จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 53 17:41:57

ความคิดเห็นที่ 7 น่าจะจีนแต้จิ๋วนะคะ (ไม่แน่ใจนะ) มาแอบตอยให้ คุคุ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 53 20:56:27

ความคิดเห็นที่ 8 ยังติดตามต่อครับ ทั้งสองเวบ แต่ตอนนี้อ่านแล้ว รู้สึกสะดุดอยู่บ้างในการตัดฉับๆ “ไป่หนิงอยู่ในงาน วานท่านเอาจดหมายไปให้นางทีนะ” แล้วมันก็ทะยานหายไปทางประตูทันที สักครู่ที่ผ่านมามิได้ ********** “ข้ายังข้องใจบางอย่าง” เมื่อเห็นดรุณีน้อยอารมณ์ดีขึ้น สือหย่งหลุนจึงเลียบเคียงถามเรื่องค้างคาใจอีกครั้ง “เหตุใดตอนแรกพ่อเจ้าเหมือนจำใจต้องไปเกาะสิ้นสวรรค์” ฟ่านไป่หนิงทอดถอนใจพลางว่า... อ่านเข้าใจอยู่ครับว่า ต้องการตัดไปตัดมา แต่ในความรู้สึก ยังมีรอยแยกนิดๆ ครับ ผมไม่เก่งนะครับ แต่ฝากไว้ให้พิจารณา... ติดตามต่อๆๆ จากคุณ : tiger18 เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 53 14:41:42

ความคิดเห็นที่ 9 ท่านไหน คงไม่ใช่คนที่เจอกันที่บ้านตระกูลทังหรอกเนอะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 53 18:19:29

ความคิดเห็นที่ 10 หนูหนิงเจอกระบวนท่า "แอบดูผู้ชายเปลือย" อีกแล้ว แล้ววิชาจั๊กจี๋ นี่ รู้สึกว่าเพิ่งเคยเห็นในนิยายจีนก็เรื่องนี้ ^___^......... จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 53 18:30:58