ความคิดเห็นที่ 1 == ความผิดที่ไม่น่าให้อภัย ==               ผ่านเรื่องของคัทและพี่แนนมา ชีวิตของฉันก็ยังดำเนินต่อไป ฉันยังคงคุยกับคนหลายคน หนึ่งในนั้นคือพี่เปา ตลอดเวลาที่ได้รู้จักกับเขา เขาดีกับฉันมาก                ในช่วงนั้นเอง คุณตาของฉันเสียชีวิตด้วยโรคร้าย ฉันต้องรีบกลับไปที่บ้านของตา(อยู่ที่ภาคเหนือ) เพื่อไปร่วมพิธีศพ ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ฉันเศร้าและเครียดมาก เสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น และเป็นห่วงยายที่ท่านต้องมาโศกเศร้าเสียใจ ทั้งๆที่ท่านเองก็อายุมากและมีโรคประจำตัวเช่นกัน                พี่เปาคอยเป็นกำลังใจให้เสมอมา คอยให้คำแนะนำบอกให้ฉันเข้มแข็งและยอมรับความจริงให้ได้ คำแนะนำของเขาทำให้ฉันเข้มแข็งขึ้น และเป็นคนที่เติมกำลังใจให้ยายและแม่ของฉัน                  ในช่วงเวลาสอบ เขาก็จะเป็นกำลังใจและอวยพรให้ฉันโชคดี เขาจะส่งข้อความมาให้ทุกๆวัน ในช่วงเวลาที่ฉันกำลังอ่านหนังสือเตรียมสอบ เหมือนกับว่าฉันมีเขาคอยอยู่เป็นเพื่อนตลอดเวลา                สิ่งที่เขามีให้มา มันมากขึ้นเรื่อยๆจนฉันรู้สึกลำบากใจ ต่อให้เพื่อนของฉันหลายคนจะคอยเชียร์ว่าเขาเป็นคนดีคนหนึ่ง เขาค่อนข้างเพอร์เฟคในสายตาของใครหลายๆคน แต่กับฉันแล้ว มันกลับตรงกันข้าม                 ฉันเล่นอินเตอร์เน็ตในคืนวันหนึ่ง และมีเพื่อนมาคอมเม้นถามเรื่องของพี่เปาทางบล๊อกส่วนตัวของฉัน ฉันตอบไปอย่างที่ใจคิด ว่าฉันอึดอัดใจขนาดไหน ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขาเลยจริงๆ แม้ว่าเขาจะเป็นคนดี และทำดีกับฉันขนาดไหน แต่ฉันก็ไม่มีทางชอบเขาอยู่ดี .................................................................. แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 53 00:08:39 แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 53 23:24:53 แก้ไขเมื่อ 08 ต.ค. 53 23:24:03 จากคุณ : ผู้อ่าน pantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 53 23:23:43

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อ)                 -พี่ขอ E-mail หลิงหน่อยได้ไหมครับ-                 ฉันได้รับข้อความจากพี่เปาภายในเวลาไม่ถึงครึ่งช.ม. ฉันเองก็ยังงงๆกับข้อความนี้ แต่ก็พิมพ์อีเมลของฉันส่งไปให้พี่เปา ไม่นานก็มีอีเมลเข้ามา ฉันเปิดอ่านอย่างหวาดๆ                “หวัดดีจ๊ะหลิง อืม จะเริ่มพูดยังไงดีล่ะ คือว่าพี่ได้เห็นข้อความที่หลิงเขียนโต้ตอบกับเพื่อนสนิทในบล๊อกของหลิงแล้วนะครับ พี่ขอโทษด้วยที่เสียมารยาท เข้าไปอ่านข้อความที่น่าจะเป็นข้อความส่วนตัวของหลิง  แต่เอาเป็นว่าพี่เข้าใจแล้ว ว่าหลิงไม่ได้คิดแบบนั้นกับพี่ พี่เองก็ไม่เคยเรียกร้องอะไร และพี่ก็ต้องขอโทษด้วย หากการกระทำของพี่มันมากเกินไปจนทำให้หลิงต้องอึดอัด ขอบคุณที่หลิงเขียนบอกกับเพื่อน ว่าพี่เป็นคนดีเลิศเลอ แต่พี่ไม่ได้เป็นถึงขนาดนั้นนะครับ พี่ก็ธรรมดาๆนี่แหล่ะจ๊ะ ถ้าหลิงอยากให้พี่ไปทานอาหารร้านข้างถนน พี่ก็ทานได้นะ แต่ที่พี่อยากจะพาหลิงไปร้านดีๆ และที่พี่ซื้อของดีๆให้ เพราะพี่อยากให้สิ่งที่ดีที่สุดกับคนที่พี่รู้สึกดีๆด้วย ก็เท่านั้นเอง ขอบคุณที่เปิดโอกาสให้พี่ได้รู้จักหลิง ได้มีโอกาสดูแลหลิง แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่ก็ทำให้พี่มีความสุขมาก ขอบคุณจริงๆครับ”                 ฉันตกใจมากที่ได้อ่านข้อความตรงหน้า.....                 ความรู้สึกผิดท่วมท้นขึ้นมาในใจ นี่มันเร็วมากที่เขามารับรู้ความจริง ฉันกับเขารู้จักกันมาแค่เดือนกว่าๆ และเจอกันแค่ครั้งเดียว ทุกอย่างเริ่มต้นอย่างรวดเร็ว และจบอย่างรวดเร็วเหลือเกิน ทั้งๆที่ฉันคิดว่าจะพยายามค่อยๆออกห่างจากเขาไปแท้ๆ                 หากจะจบ ฉันไม่อยากให้มันจบด้วยความรู้สึกแบบนี้ สิ่งที่ฉันพิมพ์ลงไปนั้น มันค่อนข้างแรงมาก ฉันกลับไปอ่านข้อความที่ฉันเขียนนั้นอีกครั้ง น้ำตาของฉันก็เอ่อล้นออกมา ไม่ใช่เพราะฉันชอบเขา แต่เป็นเพราะฉันรู้สึกผิดที่ทำให้คนที่ดีกับฉันต้องมาเสียความรู้สึกกับคำพูดที่ฉันพูดโดยที่ไม่คิดว่าหากคนๆนั้นได้มาอ่านจะรู้สึกอย่างไร ใช่ ฉันยอมรับว่าฉันไม่ได้คิด เพราะใครจะนึก ว่าเขาจะเข้ามาในบล๊อกส่วนตัวของฉันได้                 ฉันไม่รู้ว่าจะพูดอะไร ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไง ทำได้แค่ส่งข้อความตอบกลับไป                 -หลิงขอโทษค่ะ หลิงขอโทษจริงๆนะคะพี่-                 -ไม่เป็นจ๊ะ อย่าคิดมากเลย ฝันดีนะครับ- ข้อความของเขาตอบกลับมาเหมือนทุกๆที .................................................................. จากคุณ : ผู้อ่าน pantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 53 23:26:34

ความคิดเห็นที่ 3 (ต่อ)                 คืนนั้นผ่านไป ฉันเสียใจมาก ฉันเองก็ยังไม่รู้จักเขาดีพอ แต่ทำไมฉันถึงได้รู้สึกว่าฉันทำผิดขนาดนี้ ฉันคิดว่าทุกอย่างจะจบแล้ว ฉันคงจะไม่มีโอกาสได้แก้ตัวอะไรอีก                 ฉันคิดถึงพี่นา ผู้ที่แนะนำให้ฉันกับเขารู้จักกัน ฉันบอกพี่นาว่าฉันรู้สึกผิดมากเหลือเกิน พี่นาถามว่า พี่เปาทำอะไรให้ฉันไม่สบายใจรึเปล่า (พี่นายังเป็นห่วงฉันอีก)                             ฉันบอกไปว่า ไม่เลย พี่เปาไม่เคยทำอะไรให้ฉันไม่สบายใจ หรือรู้สึกไม่ดีเลยสักครั้ง มีแต่ฉันนี่แหล่ะ ที่ทำให้เขาต้องเสียความรู้สึก                 ฉันเอาเมลของเขามาค้นหาบล๊อกส่วนตัวของเขา ในบล๊อกของเขาค่อนข้างว่างเปล่า แต่ก็มีในส่วนของประวัติย่อๆ ที่ทำให้ฉันได้ข้อมูลคร่าวๆ                 ฉันได้รู้ชื่อและนามสกุลจริงของเขา (นามสกุลเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน) เขาเรียนจบปริญญาตรีจากมหาลัยรัฐที่มีชื่อเสียงแห่งหนึ่ง จบปริญญาโทจากประเทศออสเตรเลีย (เขาไม่เคยบอกฉันมาก่อน) และตอนนี้กำลังเรียนเพิ่มอีก 1 ใบ...                 อ่านถึงตรงนี้ ฉันจึงเข้าไปในเว็บไซต์ของมหาวิทยาลัยที่เขากำลังศึกษาอยู่ ฉันรู้จักกับพี่คนหนึ่งที่สามารถจะเข้าไปดูประวัติของนักศึกษาในมหาลัยได้ทั้งหมด ฉันจึงขอให้เพื่อนช่วยเข้าไปดูข้อมูลของเขา                 สิ่งที่ฉันได้รู้เพิ่มเติมคือ เขาเป็นคนที่เรียนเก่งมาก ตอนปริญญาตรี เขาได้เกียรตินิยมอันดับ 1  และในปัจจุบันเขาก็เรียนได้เกรดเฉลี่ย 4.00 มา 3 เทอมซ้อนแล้ว                 จู่ๆ ก็มีอีเมลหนึ่งแอดเอ็มเอสเอ็นของฉันมา                 Pao011 Say: หวัดดีครับน้องหลิง                 # ~Ling~ #  say: พี่เปาเหรอคะ                 Pao011 Say: จ้า นึกว่าหนุ่มหล่อที่ไหนเหรอ                 # ~Ling~ #  say: ป่าว หลิงรู้อยู่แล้วค่ะว่าต้องเป็นพี่                 Pao011 Say: คิดอะไรกับเค้ารึเปล่าเนี่ย                 # ~Ling~ #  say: ติ๊งต๊อง                 Pao011 Say: วันนี้ฝนตก ใครบางคนยืนหลบฝนทำหน้างงๆอยู่แน่เลย                 # ~Ling~ #  say: เห็นหน้าแค่ไม่กี่ครั้ง จำได้แล้วเหรอคะ                 Pao011 Say: แหม ถ้าเราอยากจำใครสักคน เห็นครั้งเดียวก็พอแล้ว แต่ถ้าไม่สนใจเห็นร้อยครั้งยังจำไม่ได้เลย จริงไหม                 # ~Ling~ #  say:  หลักการมาเชียว คนเก่งก็อย่างเนี๊ยะ                 Pao011 Say: เก่งเหรอ เวอร์แล้ว                 # ~Ling~ #  say:  4.00  3 เทอม ไม่เรียกว่าเก่ง จะให้เรียกว่าอะไรดีคะ                 Pao011 Say: รู้ได้ไง พี่เคยบอกเหรอ                 # ~Ling~ #  say:  ป่าวค่ะ หลิงรู้เอง                  Pao011 Say: พี่พูดกับทะเบียนราษฎร์อยู่รึเปล่า 555+                  # ~Ling~ #  say:  จะให้บอกรหัสนักศึกษาไหมคะ                 Pao011 Say: โหย คิดอะไรกับเราแน่เลย หลิงเป็นใครกันเนี่ยะ                 # ~Ling~ #  say:  พี่เปาบอกหลิงมาก่อน ว่าพี่เปารู้บล๊อกของหลิงได้ยังไง                  Pao011 Say: บอกแล้วตัวเองจะบอกพี่ไหมล่ะ                  # ~Ling~ #  say:  พี่บอกมาก่อน                  Pao011 Say: หาจาก google น่ะ พิมพ์ว่า หลิง แล้วตามด้วยชื่อมหาลัยน่ะ                   # ~Ling~ #  say:  แค่นี้เองเหรอคะ                  Pao011 Say: ใช่แล้วจ๊ะ                  หลังจากนั้นเราก็คุยกันนานเป็น ช.ม.ๆ ฉันพยายามสรรหาเรื่องหลายๆเรื่องมาคุยกับเขา แต่ในใจของฉันไม่ได้สบายใจหรือรู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด                  ฉันรู้สึกได้ว่า ฉันรู้สึกผิดมากจนไม่กล้าเจอหน้าเขา... ฉันคิดว่าเขาคงเกลียดฉันไปแล้ว ถ้าฉันเป็นเขา ฉันคงไม่มีวันยกโทษให้ และจะไม่ยุ่งกับคนแบบนี้อีก ทำดีไปตั้งมากมาย แต่สิ่งที่ได้รับคือ การที่เขาเอาเรื่องของเราไปคุยให้คนอื่นฟัง และคำพูดเหล่านั้นล้วนทำร้ายน้ำใจเหลือเกิน                 ในคืนวันหนึ่ง เวลาสองทุ่ม ฉันเลิกงานและเรียกรถโดยสารกลับบ้าน                 ฉันเหนื่อยจนไม่มีเวลาสนใจอะไรนัก เมื่อกลับถึงบ้าน ฉันอาบน้ำ และทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม ก่อนจะงีบหลับไปสักครู่                 ฉันตื่นขึ้นเมื่อได้ยินเสียงมือถือสั่น นี่ฉันยังไม่ได้ดูมือถือเลยตั้งแต่เลิกงาน แถมยังปิดเสียงไว้ตลอดตั้งแต่เข้างานในช่วงเช้า                 << 3 ข้อความใหม่ >>                - คืนนี้เลิกงานกลับบ้านยังไงครับ มีคนไปส่งรึยังเอ่ย ให้พี่ไปส่งไหม พอดีตอนนี้พี่ใกล้จะเลิกเรียนแล้วล่ะ -                - พี่รอนะ –                - เป็นอะไรรึเปล่า ไม่ได้รับข้อความเหรอครับ –                ตอนนี้เวลาปาเข้าไปสามทุ่มแล้ว เขาส่งข้อความแรกมาหาตั้งแต่ยังไม่หนึ่งทุ่มเลย ฉันจึงรีบส่งข้อความกลับไป                -  ขอโทษค่ะ พอดีหลิงเพิ่งจะดูมือถือ หลิงกลับบ้านตั้งแต่สองทุ่มแล้วค่ะ ขอโทษที่ตอบกลับช้านะคะ ป่านนี้พี่คงกลับบ้านไปแล้ว -                -  เปล่า...กำลังรออยู่เลย แต่ไม่เป็นไรครับ –                แปลกใจที่เขาไม่โกรธฉันในเรื่องที่ผ่านมาเลย แต่กลับเป็นฝ่ายทำให้ฉันรู้สึกสบายใจด้วยซ้ำ และยังคงทำดีกับฉันเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง.....ฉันจึงเริ่มมีความรู้สึกดีๆให้กับเขา ---------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 53 00:17:03 แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 53 00:12:51 จากคุณ : ผู้อ่าน pantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 53 23:30:34

ความคิดเห็นที่ 4 == เหมือนจะดีไปหมด ==                   เสียงดีดนิ้วดังขึ้น ขณะที่ฉันกำลังคีย์ออเดอร์อาหารให้ลูกค้าอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ วันนี้เป็นวันอาทิตย์ ฉันทำงานอยู่ที่ร้าน                   ฉันเงยหน้ามองตามเสียงนั้น ก็เห็นพี่เปาส่งยิ้มให้ฉัน เขากำลังตักสลัดบาร์ และเดินไปนั่งที่โต๊ะ ฉันได้แต่ยืนทำหน้างงอยู่ตรงนั้น เมื่อตั้งสติได้ ฉันก็ทำงานต่อ                   อีกครั้งหนึ่งเขามาทานที่ร้านพร้อมกับครอบครัวของเขา ทำเอาฉันไม่กล้าไปรับออเดอร์ ต้องบอกให้เพื่อนไปแทน                   ฉันทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ฉันเห็นหน้าเขาก็ทักทายด้วยการไหว้ และไหว้อีกครั้งก่อนเขากลับ                  “แหม ไหว้เยอะๆแบบนี้ พี่รู้สึกตัวเองแก่จังเลยแหะ” เขาแซวฉันตอนที่คุยเอ็มกันในคืนนั้น ---------------------------------- จากคุณ : ผู้อ่าน pantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 53 23:32:24

ความคิดเห็นที่ 5 (ต่อ)                  เขายังคอยส่งข้อความหาฉันทุกๆวัน วันละหลายๆครั้ง จนมันกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของฉันไปแล้ว ฉันชินกับการตื่นมาดูข้อความของเขา และออนเอ็มก่อนไปเรียน เขาจะออนไลน์รอฉันอยู่แล้ว เราจะคุยกันจนกว่าฉันจะไปมหาลัย                  และในช่วงกลางคืน ฉันกับพี่เปาก็ยังคุยเอ็มกันเหมือนเดิม เขาเป็นคนที่คุยสนุก ทำให้ฉันหัวเราะได้ทุกครั้ง                  Pao011 Say: ทำอะไรอยู่จ๊ะ                  # ~Ling~ #  say:  กำลังดูละครพี่เคนอยู่เลยค่ะ                  Pao011 Say: อ่อจ๊ะ พี่ก็ไม่ได้ดูละครที่ตัวเองแสดงมานานแล้ว                  # ~Ling~ #  say:  พี่แสดงเป็นคนข้างบ้านเคนเหรอคะ 555+                  Pao011 Say: แหมมม แรงนะเธอ พี่ก็อยากรู้นักว่าพี่กับพี่เคนต่างกันตรงไหน                  # ~Ling~ #  say:  จะให้หลิงบอกรึเปล่าคะ                  Pao011 Say: อย่าเลย พี่รับไม่ได้ 555+                  # ~Ling~ #  say:  555+                  Pao011 Say: ตอนแรกพี่ก็มีคนมาทาบทามให้เล่นละครเหมือนกันนะ                  # ~Ling~ #  say:  เหรอคะ เรื่องอะไรหง่ะ                   Pao011 Say: นี่หรือคือมนุษย์                     # ~Ling~ #  say:  555+                   Pao011 Say: ตอนแรกพี่ก็ว่าจะรับเล่นนะ แต่กลัวว่าต้องแต่งหน้าเยอะน่ะ เลยบอกผู้กำกับไป....                   # ~Ling~ #  say:  555+                   Pao011 Say: ผู้กำกับบอกว่า ไม่ต้องแต่งแล้ว เล่นได้เลย โกดมานนน                   # ~Ling~ #  say:  ไม่ไหวแล้วค่ะ หัวเราะจนจะตกเก้าอี้อยู่แล้ว 555+                   Pao011 Say: ตอนนี้ผู้กำกับคนนั้นถูกพี่จับมัดไว้ที่บ้านแล้วล่ะ ไม่มีโอกาสได้ออกไปทำหนังอีกแล้ว อิอิ อ่อ....แต่ก็เคยมีคนบอกว่าพี่หน้าคล้ายกับมาริโอ้นะ อิอิ                   # ~Ling~ #  say:  มาริโอ้ที่อยู่ในเกมสมัยก่อนน่ะเหรอคะ คล้ายจริงๆค่ะ                    Pao011 Say:ที่ไหนเล่า โอ้หย่ะ!!! ที่กำลังดังๆอยู่ตอนนี้น่ะ                    # ~Ling~ #  say: โอ้โหหหหห มากกว่า                                Pao011 Say: หน๋อยยยย มองไม่เห็นโอ้ในสายตาเลยนะ                    # ~Ling~ #  say:  มองไม่เป็นโอ้ต่างหาก ฮ่าๆๆ                     Pao011 Say: เดี๋ยวเหอะ!!! จับไปมัดรวมกับผู้กำกับนั่นเลยดีไหม ---------------------------------- จากคุณ : ผู้อ่าน pantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 53 23:35:47

ความคิดเห็นที่ 6 (ต่อ)                   - พี่อยู่ใต้คณะแล้วจ๊ะ จอดรถรอแถวๆนี้นะ –                   ฉันได้รับข้อความของพี่เปาเวลาเลิกเรียน วันนี้เขามารับฉันที่มหาลัย ทุกๆครั้งเขาไม่เคยให้ฉันเป็นฝ่ายรอเลย เขาจะมาถึงก่อนเวลาเสมอ                   เขาคงมีรถหลายคัน นี่เป็นคันที่ 4 แล้วที่เขาขับมารับฉัน ทำเอาฉันงงทุกทีเวลาหารถของเขา แต่สิ่งที่ฉันสังเกตได้แน่ๆคือ รถคันที่เขาขับมาเป็นยี่ห้อเดิมเสมอ และต้องเป็นป้ายทะเบียนประมูล และวันนี้เขาขับคันสีน้ำเงินเข้มมา                   ฉันเปิดประตู และขึ้นรถไป เขายิ้มให้ฉันเหมือนทุกครั้ง ก่อนจะยื่นถุงใบหนึ่งที่ภายในเต็มไปด้วยสิ่งที่ฉันชอบทานมาให้ มีทั้งชาเขียวรสที่ฉันชอบ สตอเบอร์รี่อบแห้ง เค้กบราวน์นี่                   เขาเป็นอย่างนี้เสมอ ของที่ฉันชอบ สิ่งที่ฉันเป็น เขาจำได้หมดทุกอย่าง ฉันชอบตัวการ์ตูนตัวหนึ่ง เขาก็ไปซื้อตุ๊กตาตัวนั้น และนำมาให้ฉันที่บ้าน                   “พอดีพี่ไปเดินห้าง แล้วเจอตุ๊กตาตัวนี้น่ารักดี เลยซื้อมาฝากจ๊ะ”                   ด้วยความที่เขาทำธุรกิจส่วนตัว และต้องดูแลกิจการเอง (นอกเหนือจากกิจการของครอบครัว) เขาจึงมีความคิดเป็นผู้ใหญ่ เวลาที่เขาติดต่องาน จะดูจริงจังและเป็นมืออาชีพมาก ฉันมักจะแอบฟังตอนที่เขาคุยงานกับลูกค้าทางโทรศัพท์เสมอๆ                   เขาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งที่สำคัญในชีวิตฉัน โดยที่ฉันเองก็ไม่รู้ตัว                   ฉันรู้สึกดีที่ได้คุยกับเขา ฉันสามารถถามเขาได้ทุกอย่าง เขาเองก็ตอบคำถามได้เกือบทั้งหมด หากเขาไม่รู้จริงๆ ก็จะไปหาคำตอบนั้นๆมาบอกฉันในภายหลัง ทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาเป็นที่พึ่งได้ และไม่ว่าปัญหาใดๆที่ฉันพบเจอ เขาก็สามารถเป็นที่ปรึกษา คอยให้คำแนะนำดีๆได้เสมอมา                    แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็เป็นคนขี้เล่น และคุยสนุก ฉันไม่รู้สึกถึงช่องว่างระหว่างวัยเลย เขาสามารถคุยกับฉันได้เหมือนคนวัยเดียวกัน ฉันมักจะแซวเขาว่า “ลุง” อยู่บ่อยๆ เพราะเขาอายุมากกว่าฉันหลายปี และเขาจะเรียกฉันว่า “หนูบ๊อง” เพราะฉันมักจะซุ่มซ่าม และออกจะติ๊งต๊องในสายตาของเขา (จากที่เขาบอกนะคะ ^^ )                    ฉันสามารถพูดคุยกับเขาได้ทุกเรื่อง เขาเข้าใจฉันมาก เวลามีปัญหาเราจะคุยกันด้วยเหตุผลเสมอมา และนั่นทำให้ฉันเริ่มประทับใจในตัวเขา                    ในวันเทศกาล เขาเอากระเช้ารังนกมาให้แม่ของฉัน เมื่อพี่เปากลับไป แม่ฉันก็ถามฉันว่า เขาเป็นใคร ฉันได้แต่บอกว่า เป็นพี่ที่สนิทกัน                    ฉันรู้จักกับพี่เปามา 3 เดือนแล้ว และในทุกๆวัน ฉันมีความสุขมากๆ เขาเป็นคนที่ฉันไว้ใจ และรู้สึกอุ่นใจทุกครั้งเมื่อได้อยู่ใกล้ๆ                    พี่นาเองก็ยังโทรมาคุย และถามความคืบหน้าของฉันกับพี่เปาเป็นระยะๆ พี่นายังคงน่ารักเหมือนเดิม ฉันมีความสุขทุกครั้งที่ได้พูดคุยกับพี่นา มันเหมือนฉันได้พี่สาวเพิ่มมาอีกหนึ่งคน บางทียังได้เจอพี่นาไปทานอาหารที่ร้านกับเพื่อนๆด้วย พี่นาก็ทักทายฉัน เราได้คุยกันเล็กน้อย                    ฉันส่งข้อความไปหาพี่เปาทันที หลังจากที่คุยได้คุยกับพี่นา                    - วันนี้ได้เจอพี่นาด้วยค่ะ พี่นาไปทานที่ร้าน คนอะไรไม่รู้ น่ารักที่สุดเลย ^^ -  พี่นายังกะไอดอลของฉันเลยล่ะ                   ฉันเองก็ยังคงคุยกับหนุ่มคนอื่นๆอยู่บ้าง แต่ไม่ได้บ่อยเหมือนแต่ก่อน หรือเป็นเพราะฉันเริ่มรู้สึกดีกับพี่เปาแล้ว ฉันจึงเริ่มปิดกั้นตัวเองจากคนอื่นๆ ---------------------------------- จากคุณ : ผู้อ่าน pantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 8 ต.ค. 53 23:38:42

ความคิดเห็นที่ 7 คนบางคนทำดีแค่ไหนเราก็ไม่เห็นค่า ทำอะไรมากมาย เราก็ไม่สนใจ แต่คนบางคนที่ทำเลวกับเราไว้มาก เราก็ยังลืมเขาไม่ได้อยู่ดี ความรักนี่มันก็แปลกดีนะคะ ^^ แต่เรื่องราวในตอนนี้เราเริ่มเปิดใจให้คนดีคนนี้แล้ว คราวนี้เปิดใจจริงๆเลยค่ะ มันไม่ใช่ความรู้สึกฉาบฉวยแบบกานต์ ไม่ใช่ความรู้สึกแค่อยากมีใครสักคน เพราะเราเองคงจะไม่กล้าเริ่มกับใคร ให้ซ้ำรอยแบบกานต์อีก มันคือความรู้สึกราวกับว่าเขา คือสิ่งที่เข้ามาเติมเต็มให้ชีวิตเราสมบูรณ์มากขึ้น เป็นความรู้สึกคล้ายๆกับตอนที่มีคัทเข้ามาในชีวิต เรามีรักครั้งใหม่แล้วล่ะ ^^ แต่ยังไง รักเรื่องนี้ก็จบไม่สวยแน่นอน เพราะอะไร ติดตามตอนต่อไปนะคะ แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 53 00:33:18 จากคุณ : ผู้อ่าน pantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 53 00:13:32

ความคิดเห็นที่ 8 กำลังคิดว่าหลิงคงมีความสุขเสียที มาอ่านถึงตอนจบ อ้าว เรื่องรักเรื่องนี้จบไม่สวย มีอันเป็นไปอีกเหมือนกันหรือคะ คอยตอนต่อไปค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 53 03:13:31

ความคิดเห็นที่ 9 มารอทุกวันเลยนะคะ ตอนนี้สนุกมากค่ะ เรียกว่าเป็นรักที่สมบูรณ์แบบจริง ๆ ค่ะ รออยู่นะคะ. จากคุณ : ถุงทอง (aom_jtravel) เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 53 14:20:46

ความคิดเห็นที่ 10 เอารูปถุงทองคนสวยมาฝากค่ะ ปัจจุบันกลายเป็นแมวคอนโดไปเรียบร้อยแล้วค่ะ จากคุณ : ถุงทอง (aom_jtravel) เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 53 14:26:36

ความคิดเห็นที่ 11 @คุณกุลธิดา ในตอนนี้เรามีความสุขมากจริงๆค่ะ นี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องราวมากมายที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้ ในบทต่อจากนี้ไป คือบทเรียนความรักที่แท้จริง ที่เจ็บยิ่งกว่าครั้งไหนๆ เจ็บยิ่งกว่าทุกๆเรื่องที่เคยผ่านเข้ามาในชีวิตเลยค่ะ T^T @คุณaom_jtravel ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ดีใจจังเลยค่ะที่คุณชอบตอนนี้ ตอนที่เขียนก็คิดนานเลยว่าเราจะเขียนได้ไหม จะเขียนยังไง ให้สื่อความหมายออกมาให้ผู้อ่านรู้สึกแบบเดียวกับเรา เพราะเวลาเพียงสองสามเดือน ดูๆไปแล้วมันก็ไม่นานนะคะ แต่ช่วงเวลาสั้นๆนี่เอง ที่เกิดเหตุการณ์หลายๆอย่าง ทำให้เรามีความสุขมากเลยจริงๆ^^ ป.ล. น้องถุงทองโตมาสวยสง่าเชียว ภาพก่อนๆจำได้ว่ายังตัวเล็กน่ารักอยู่เลย จากคุณ : ผู้อ่าน pantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 53 07:44:49

ความคิดเห็นที่ 12 ถึงจะรู้สึกดี... แต่เรายังสังหรณ์ใจว่า พี่เปามีอะไรแปลกๆ และคิดว่าไม่น่าจะจบสวยเหมือนกันค่ะ ไม่เดาล่ะ รออ่านต่อแล้วกันนะคะ :) จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 53 22:08:32

ความคิดเห็นที่ 13 ทักทายค่า คุณรุริกะ ตอนต่อไปมาแล้วนะคะ เข้าไปอ่านต่อกันได้เลยค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9805974/W9805974.html จากคุณ : ผู้อ่าน pantip (ผู้อ่านpantip) เขียนเมื่อ : 14 ต.ค. 53 23:57:37