.... " คลื่นลมครวญ " ....
ขีดรอยทราย เป็นสัญญาณ ใจฝากฝัง
ริมชายฝั่ง อันดามัน ฝันสดใส
ละลอกคลื่น แตกฟองขาว พริ้วยาวไกล
เคลื่อนสาดซัด กระเซ็นไล้ ชะโลมวิญญ์
ธรรมดา ธรรมชาติ ธรรมลักษณ์
กาลประจักษ์ ไร้คงมั่น แปรผกผิน
เกิด..อยู่..ดับ เกิด..อยู่..ดับ เป็นอาจิน
รอยแผ่นดิน ตราประวัติศาสตร์ สืบทอดวาร
รอยจารึก บนพื้นทราย หิน..เปลีอกหอย
กาลเคลื่อนคล้อย รอยเลือนหาย ไร้สืบสาน
หนึ่งชีวิต หนึงชั่วชีพ หนึงกัปรกาล
เคลื่อนคล้อยผ่าน เหลืออะไร .. ธาตุสี่กลาย
ดิน..แผ่นพื้น พสุธา .. เลือนอาศัย
น้ำ..เคลื่อนไหล ลงสู่ต่ำ .. ลึกสุดหมาย
ลม..ไหวพัด ไปทั่วทิศ .. ไร้จุดปลาย
ไฟ..ประกาย ว๊าบแล้วหาย .. ยามดับวิญญ์
รอยจารึก บนผืนทราย หมายใดหวัง
อดีตฝัง ทรายกลบ จบถวิล
คลื่นซัดหาด ลบรอยทราย หมายใดยิน
น้ำตาริน หยดเหือดแห้ง คลื่นลมครวญ...
........ + เสียงรำพึง + .........
ณ ริมทะเลฝั่งอันดามัน
9 ตุลาคม 2553 06:19 น.
.... " คลื่นลมครวญ " ....
