ความคิดเห็นที่ 1 มีครั้งหนึ่งเจอเพื่อนรุ่นน้องทวงเงินที่แกยืมไป จำได้ว่าจำนวนเงินไม่มากมายนัก ประมาณสองร้อยบาทหรือไง แต่เพื่อนรุ่นน้องด่าว่าเป็นเรื่องของการรับปาก ไม่ใช่เรื่องจำนวนเงิน แต่เป็นเรื่องที่แกรับปากเอง และจำนวนเงินก็ไม่มากมายนัก ดอกบ้งดอกเบี้ยก็ไม่ได้คิดกันแต่อย่างใด แต่แกควรจะรับผิดชอบ ก็เห็นแกหน้าสลดแล้วรับปากว่าอีกสามวันจะคืนให้ ส่วนเรื่องจะมีการคืนเงินหรือไม่ในเวลาที่กำหนดไม่ทราบ เพราะแค่เดินผ่านทางและทักทายกับเพื่อนรุ่นน้อง เลยเห็นแกยืนทวงชายคนนี้อยู่ มีอีกครั้งหนึ่งเห็นแกเดินถือไม้เท้าขาบวมเปล่ง ทราบว่าเป็นโรคเบาหวานลงเท้า หมอที่โรงพยาบาลสงขลานครินทร์ บอกว่าต้องตัดเท้าทิ้งแล้ว แกไม่ยินยอมและกลับมาเอาแต่เดิน หรือกินยาตามหมอสั่งจ่ายให้เพราะสงสาร เดินจนขาหายบวมในที่สุด ในช่วงนั้นลูกค้าแกก็น้อยลง เพราะเดินเหินลำบาก การกินการอยู่ก็ได้ในชิวิตประจำวัน ก็ได้จากแม่ค้าที่เห็นใจแก ช่วยเหลือให้เงินให้ของกับแก เพื่อให้แกได้อยู่ได้กินบ้างเล็กน้อย หลังจากนั้นไม่นานนักอีกประมาณปีสองปี ก็เห็นแกกลับมาอาการเดิมอีก คือเท้าบวมเปล่งทั้งสองข้าง และพยายามเดินไปมาในหาดใหญ่ แถมยังมีหน้าตาบวมอีกเพราะพิษจากเบาหวาน คนจีนแต้จิ๋วที่บ้านชอบเล่าสู่กันฟังว่า อาการของคนใกล้ตายของผู้ชายคือ เท้าบวมเปล่ง เป็น ๆ หาย ๆ แสดงว่าไตหรือตับเริ่มไม่ทำงานแล้ว ไม่ช้าไม่นานก็จะตายแน่นอน แต่ถ้าเป็นผู้หญิงให้สังเกตจากหน้า ถ้าบวม ๆ หาย ๆ ก็เป็นสัญญาณเตือนล่วงหน้า (ข้อสันนิษฐานนี้ใช้กับคนสูงวัยไม่ใช่กับวัยอื่น) ต่อมาไม่นานถามเพื่อนรุ่นน้องที่เคยให้แกยืมเงิน ก็บอกว่าเสียชีวิตไปแล้วเพราะโรคเบาหวาน ศพทางท่งเซี้ยเซี่ยงตึ้งก็จัดการไปฝังแบบคนไร้ญาติ ที่สุสานบ้านพรุ แต่จะทำเป็นชุด/จุดที่ฝังแน่นอนว่ามีศพฝังอยู่ รอวันครบสองปีหรือมากกว่านั้นถ้าที่ไม่พอฝัง ก็จัดการขุดขึ้นมาล้างป่าช้าเผาเป็นศพไร้ญาติไป ก็คงจะเหมือนศพในประเทศไทยที่นับหมื่นนับแสน ที่ไร้ญาติขาดมิตรในบั้นปลายของชีวิตหรือระหว่างที่มีชิวิตอยู่ ไม่มีใครรู้จักหรือจดจำหรือลืมเลือนไปแล้ว หรือจำได้ว่าเคยมีเพื่อนมีญาติมีพีน้องดังกล่าวอยู่ร่วมโลกด้วย หรือบางศพก็หายสาบสูญไปเพราะไม่อาจติดตามพบเจอ เขียนขึ้นจากความทรงจำเก่า ๆ ก่อนที่จะลืมเลือนหายไปเหมือนดอกไม้ที่ร่วงโรยไปกับกาลเวลา แก้ไขเมื่อ 09 ต.ค. 53 16:09:33 จากคุณ : ravio เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 53 15:50:58

ความคิดเห็นที่ 2 อ่านแล้วเศร้าใจจังเลยค่ะ จากคุณ : สร้อยสนิท เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 53 16:01:11

ความคิดเห็นที่ 3 เนอะ เศร้า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 9 ต.ค. 53 17:47:03

ความคิดเห็นที่ 4 น่าสงสารค่ะ แสดงว่าแกเรียนโรงเรียนมหาฯ (มหาวชิราวุธ) แน่ๆ ถึงได้เป็นเพื่อนรุ่นเดียวกับคุณเปรม คุณแม่ก็จบจากโรงเรียนมหาฯ ค่ะ เป็นรุ่นหลังคุณเปรมหลายปี สมัยนั้นมหาฯ ยังไม่ค่อยมีนักเรียนหญิง สมัยนี้รู้สึกมีนักเรียนหญิงเป็นเรื่องปกติแล้วมั้งคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 53 02:22:56

ความคิดเห็นที่ 5 สวัสดีค่ะ เพิ่งเสดงาน ได้แวะมาอ่าน ถึง คนพาไปโรงแรม รุสึกเหมือนจะมีศัพท์เรียกเฉพาะ แต่จำไมได้ นึกไม่ออกแล้วค่ะ  ว่าเรียกว่าไร (เหมือนคนเก็บตังค์ค่าที่จอดรถ จะถูกเรียกอะไรซักอย่าง เหมือนผีจำพวกหนึ่งประมาณนั้นน่ะค่ะ) นึกถึงตำแหน่งที่ตั้งโรงแรมแสงฟ้า เซ็นทรัลโนโวเทล แถวนั้น จำได้มีร้านข้าวหมูแดงอร่อยอยู่ ไม่แน่ใจเด่วนี้ยังมีอยู่ไหมน่ะค่ะ หนูไม่คุ้นชายสูงวัยพาไปที่พักคนนี้เลยค่ะ ทั้งๆ ที่รูปพรรณสัณฐาน ก็น่าจะดึงดูดสายตาอยู่ คงเพราะนานแล้วมั้งคะ จำได้แค่ตลาดกิมหยง จะมีชายเร่ร่อน ผมเผ้ารุงรังอยู่คนหนึ่ง อยู่เหม็นๆ หน้าตา น่ากลัวๆ ไม่รุเด่วนี้ยังอยู่ไหม หรือไปประกอบอาชีพไรแล้วไม่ทราบได้ แต่ก็น่าเห็นดูแกนะคะ คือ ชะตาชีวิต มีเกณฑ์ได้รับราชการ การงานมั่นคงแล้วแท้ๆ คนเรา อะไรก็ไม่แน่ไม่นอนเลยจริงแหละค่ะ สุดท้าย ต้องกลายเป็นศพไร้ญาติ ก็น่าสงสารล่ะค่ะ ขอบคุณที่เล่าเรื่องเก่าๆ ให้ฟังนะคะ :) จากคุณ : เลื้อย เขียนเมื่อ : 11 ต.ค. 53 11:58:13

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านแล้วเศร้าค่ะ จากคุณ : Halimeda Lover เขียนเมื่อ : 15 พ.ย. 53 17:25:25