|
บทที่ 1
ภายในห้องประชุม พิธีกรกำลังกล่าวต้อนรับผู้เข้าร่วมประชุมทุกท่าน และอธิบายถึงวัตถุประสงค์ของการจัดการประชุมครั้งนี้
ท่านผู้มีเกียรติทุกท่านครับ ก่อนที่เราจะได้รับความรู้จากวิทยากร ผมขอโอกาสนี้ได้ประกาศรายชื่อโรงเรียนที่ได้รับทุนการศึกษาจากบริษัทมาเคอตี้ก่อนนะครับ ก่อนอื่นขอเรียนเชิญคุณ มาร์ค เฟอร์กี้ ประธานบริษัทมาเคอตี้เป็นผู้มอบทุนการศึกษาดังกล่าวครับ เรียนเชิญครับ
อ้าว...ไหน ผอ. บอกว่าชื่อมาคัสไง แล้วนายมาร์ค นี่มาจากไหน? สายตาของครูสาวจับจ้องไปยังประธานบริษัทมาเคอตี้ เอ..ทำไมคุ้นหน้าจังนะ เคยเจอที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า? หลังจากที่จ้องมองจนแน่ใจแล้ว......ตายแล้ว นั่นมันอีตาฝรั่งที่เราเพิ่งด่าไปเมื่อตะกี้นี้นี่นา เอาแล้ว เอาแล้ว เขาต้องจำฉันได้แน่เลย ว๊าย ๆ จ้องมาทางนี้แล้ว จะหลบไปทางไหนดีล่ะเนี่ย แพนทำตัวหดเล็กน้อยหวังจะหลบให้พ้นสายตาสีเขียวมรกตที่เริ่มจับจ้องมาทางเธอ
ขอเชิญโรงเรียนบ้านใหม่หนองยาง ขึ้นมารับทุนการศึกษาครับ บ้านใหม่หนองยาง บ้านใหม่หนองยาง เฮ้ย...นั่นมันชื่อโรงเรียนฉันนี่...เอาไงดีล่ะ ตายแน่แล้วยัยแพนเอ๋ย ดันไปมีเรื่องกับเจ้าของบริษัทผู้สนับสนุนเสียด้วยซิ แล้วอย่างนี้เขาจะริบทุนคืนหรือเปล่าเนี่ย ขออย่าให้เป็นอย่างนั้นเลย ไม่งั้นฉันต้องเป็นตัวการทำให้เด็กๆ เดือดร้อนแน่ บาปต้องติดตัวไปจนตาย แพนคิดและเริ่มหันรีหันขวางเพื่อหาทางหนีทีไล่
เอ่อ ไม่ทราบว่าตัวแทนของโรงเรียนบ้านใหม่หนองยาง มามั้ยครับ เรียนเชิญครับ เสียงพิธีกรเร่งมาอีกทำเอาหญิงสาวชักร้อนรน จนในที่สุดก็ติดสินใจ เอาวะ เป็นไงเป็นกัน เขาอาจจะจำฉันไม่ได้ก็ได้ คนตั้งเยอะแยะ (เออแฮะ เดินชนเขาขนาดนั้น ใครจะจำหล่อนไม่ได้ยะ คิดไปด๊าย....) หลังจากคิดได้ดังนั้น แพนจึงยืนขึ้นสูดลมหายใจก่อนจะเดินตัวปลิวขึ้นมาเผชิญหน้ากับคนตัวสูงบนเวทีแต่ก็ยังไม่ยอมสบตาฝ่ายตรงข้าม เห็นแว๊บ ๆ ว่าเขายื่นซองขาว ๆ มาตรงหน้า พร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้กระซิบที่ข้างหู
ไม่คิดจะทักกันเลยเหรอครับ คุณยังติดคำขอบคุณผมอยู่นะ ที่ทำให้คุณไม่เจ็บตัว หลังจากรับทุนแล้วเชิญที่ห้องทำงานผมด้วย ผมมีเรื่องจะตกลงกับคุณ อ๋าย..ความจำเป็นเลิศ คิดว่าจะจำไม่ได้เสียอีก แล้วมีเรื่องจะตกลงอะไรกัน หวังว่าคงไม่ริบทุนคืนนะ หญิงสาวเดินลงจากเวทีพร้อมกับคิดฟุ้งซ่านไปต่าง ๆ นานา พอมาอยู่ข้างเวที ก็มีชายร่างยักษ์สองคน ใส่สูทดำ สวมแว่นดำ อย่างกับหนังเรื่องพยัคฆ์ร้าย 007
เชิญทางนี้ครับคุณผู้หญิง คุณมาร์คเชิญคุณที่ห้องทำงานครับ ชายสองคนผายมือออกไปยังประตู แพนหันกลับไปมองหนุ่มหล่อบนเวทีก็ได้รับการส่งสายตาวิบวับมาให้ พร้อมกับแอบยักคิ้วหลิ่วตา หญิงสาวเลยถวายค้อนให้เสียวงใหญ่และแอบขึงตาใส่ ตาขวาง (แบบไม่ให้ใครเห็น) ประกอบ เขาจึงยอมหันไปทางอื่นแต่รอยยิ้มจากดวงตากลับแตะแต้มที่มุมปากแทน กวนประสาท
แพนเดินตามชายร่างยักษ์สองคนไปยังห้อง ๆ หนึ่ง หน้าห้องเขียนว่า มาร์ค เฟอร์กี้ ประธานบริษัท เอาแล้ว...จะโดนฆ่าหมกห้องหรือเปล่าเนี่ย คนพวกนี้เป็นมาเฟียหรือเปล่าก็ไม่รู้ หลังจากที่พาเธอมานั่งโซฟาภายในห้องแล้ว ชายร่างยักษ์ก็เดินจากไป ทำให้เธอหายใจได้ทั่วท้องหน่อย ขืนให้อยู่กับสองคนนี้นาน ๆ มีหวังได้หัวใจวายตายก่อน เพราะไม่รู้ว่าพ่อคุณจะควักปืนออกมาจ่อหัวเข้าเมื่อไหร่ หญิงสาวถือวิสาสะเดินสำรวจรอบห้อง ไปสะดุดตากับรูปเจ้าของห้อง ใบหน้าอันหล่อเหลาคุ้นตาและรอยยิ้มอันกวนประสาทผุดขึ้นมาในความคิด ...เอ เคยเจอที่ไหนมาก่อนนะ ทำไมหน้าคุ้นจัง...หญิงสาวสลัดหัวหวังให้ภาพเหล่านั้นหลุดออกไปจากห้วงคำนึง และมองเลยไปจนถึงประกาศนียบัตรต่าง ๆ อีตานี่เก่งไม่ใช่ย่อยแฮะ หือ..จบปริญญาเอก บริหารธุรกิจจากมหาวิทยาลัยฮาร์วเวิด โอ้โห..เป็นดอกเตอร์เหรอเนี่ย ไม่น่าเชื่อยังดูหนุ่มอยู่เลย สงสัยซื้อใบปริญญามาแหง ๆ แพนคิดอย่างนึกสนุก และเผลอหัวเราะคิกคักออกมาอย่างลืมตัว
ปริญญาบัตรของผมมีอะไรน่าขำเหรอครับ คุณคงไม่ได้คิดว่าผมไปซื้อเขามาหรอกนะครับ ฉึก! ฉึก! ฉึก! เขาแทงใจดำเธอจนมิดด้าม ทำเอาเธอยิ้มไม่ออกเลยทีเดียว
เปล่าค่ะ ใครจะไปคิดพิเรนท์อย่างนั้นได้ นอกจากฉันคนเดียว ฮ่า ฮ่า ฮ่า หญิงสาวแกล้งทำหน้าใสซื่อได้เนียบเนียน
เชิญนั่งครับ เรามีเรื่องต้องคุยกันอีกนาน เขาเชื้อเชิญอย่างมีน้ำใจ เธอนั่งตามคำเชิญและเขาก็นั่งตรงกันข้าม
ชื่ออะไรครับ เขาถามพร้อมกับเตรียมสมุดบันทึกขึ้นมาจด ซึ่งก็ไม่เข้าใจว่าจะจดทำไมกับชื่อเธอเนี่ย
แพนค่ะ ถามมาเธอก็ตอบไป
โอเคน้องแพนกับน้องอะไรอีกคนครับที่ได้รับทุน
อ้าว ถามถึงนักเรียนหรอกหรือคะ ฉันนึกว่าถามชื่อฉัน คราวหลังช่วยพูดให้มันชัด ๆ กว่านี้หน่อยนะคะ คนตัวเล็กเผลอถวายค้อนให้คนตัวใหญ่อีกรอบ
อ้าว ผมก็ถามชื่อนักเรียนซิครับ ผมจะถามชื่อคุณไปทำไม แต่ก็ดีนะผมจะได้รู้ว่าคุณชื่อแพน เขาพูดออกมาพร้อมรอยยิ้มหวาน ....ขัดใจ...จนหญิงสาวอดค้อนไม่ได้
น้องมายกับน้องเจนค่ะที่ได้รับทุน ไม่ทราบว่ามีอะไรหรือเปล่าคะ แพนถามออกไปอย่างอดไม่ได้
คือผมต้องการที่จะไปมอบทุนการศึกษาให้น้องเขาโดยตรงน่ะครับ
มะ....หมายความว่าไงคะ
ผมจะไปดูโรงเรียนด้วยครับ เผื่อว่าจะหาทุนไปปรับปรุงหรือสร้างแหล่งเรียนรู้ให้เด็ก ๆ เพิ่มน่ะครับ เออ...ก็มีความคิดเข้าท่าเหมือนกันนะตาคนนี้
ยินดีค่ะ แล้วคุณจะไปเมื่อไหร่คะ ทางเราจะได้เตรียมตัวต้อนรับ หญิงสาวพูดอย่างลิงโลด
แล้วคุณจะกลับเมื่อไหร่ครับ
อีกสองวันค่ะ เพราะฉันต้องไปติดต่องานที่อื่นให้โรงเรียนด้วยค่ะ ว่าแต่คุณถามทำไมคะ แพนขมวดคิ้วมุ่นด้วยความสงสัย
ผมก็จะได้เดินทางไปพร้อมกับคุณเลยไงครับ เขาอธิบายพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก.....เจ้าเล่ห์
ว่ะ...ว่าไงนะคะ เสียงสูงถามออกไปอย่างลืมความเป็นกุลสตรี
ผมบอกว่าจะไปพร้อมกับคุณ ทำไม...ไม่ได้หรือครับ เอาน่า..คุณ ไปพร้อมกันประหยัดน้ำมันช่วยชาติ คุณเป็นคุณครูของเด็ก ๆ น่าจะทำตัวให้เป็นตัวอย่างที่ดีนะครับ โรงเรียนคุณไม่ได้สอนให้ช่วยกันลดภาวะโลกร้อนหรือครับ เขาชักแม่น้ำทั้ง ปิง วัง ยม น่าน มาสาธยายให้หล่อนรู้สึกละอายแก่ใจ
อ้าว...คุณ ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรซักคำ ทำไมต้องลามปามมาถึงวิชาชีพฉันด้วยเนี่ย และฉันก็ขอบอกไว้ตรงนี้เหมือนกันว่าทุนการศึกษาหรืออุปกรณ์ต่าง ๆ ที่บริษัทของคุณได้ให้การสนับสนุนนั้นไม่เคยสูญเปล่า เพราะทุกบาททุกสตางค์เรามอบให้เด็กและเอาไปใช้ในเรื่องการเรียนการสอนให้นักเรียนมีการพัฒนาอย่างมีประสิทธิภาพ และที่สำคัญเราเล็งเห็นความสำคัญของสิ่งแวดล้อมอยู่แล้ว และปลูกฝังให้นักเรียนช่วยกันปลูกต้นไม้ และดูแลรักษาธรรมชาติ เพราะฉะนั้นก็สรุปได้ว่าเราต้องช่วยกันลดภาวะโลกร้อนอยู่แล้ว จะเป็นคุณซะมากกว่าละมั้งที่ดีแต่พูดแต่ไม่ทำน่ะ อื้อหือ เหน็บได้แสบจริง ๆ นะแม่คู๊น เห็นตัวเล็ก ๆ อย่างนี้เอาเรื่องน่าดู มาร์คคิดในใจ
ผมไม่ได้ช่วยชาติลดภาวะโลกร้อนยังไงไม่ทราบครับคุณผู้หญิง เขาถามอย่างสนใจว่าหล่อนจะลื่นไหลไปได้ซักกี่น้ำ
คุณขับรถอะไรมาทำงานคะ เธอถามอย่างไม่ลดละ และจ้องหน้าเขาอย่างรอคอยคำตอบ
บี เอ็ม ดับเบิ้ลยู ซีรี่ 7 เขาตอบและจ้องกลับไม่ลดละเช่นกัน
มากับใคร หญิงสาวถามอีกและไม่ยอมหลบตา เอาซิ...จ้องให้ตายกันไปข้างเลย
มาคนเดียว คิดจะลองดีกับผมเหรอแม่สาวน้อย เดี๋ยวจะส่งสายตาหวานเชื่อมไปให้ ดูซิว่าจะทำหน้ายังไง
นั่นไง ขับรถใหญ่มา แถมขับมาคนเดียวด้วย มันเปลืองน้ำมันนะคุณ คุณควรจะมีน้ำใจรับเพื่อนร่วมงานที่บ้านอยู่ทางเดียวกับคุณมาด้วย หรือถือตัวว่าตัวเองเป็นประธานบริษัท ต้องโก้ ต้องหรู หรือว่าต้องไปรับแฟนไปทำงาน .....
ผมยังไม่มีแฟน เขาโพล่งออกมาก่อนที่เธอจะทันพูดจบประโยค เอาอีกละ มามุกนี้อีกแล้ว พวกผู้ชายเจ้าชู้ เชอะ..ผมไม่มีแฟน ผมรักหมา ผมรักธรรมชาติ บลา บลา บลา...หญิงสาวแอบค่อนขอดในใจ แต่ทำไมต้องมาทำตาหวานให้ด้วยเนี่ย.....
จริงอ่ะ หล่อนถามและจ้องกลับอีกครั้ง
จริงซิ เขาก็ตอบและจ้องกลับอีกครั้งเช่นกัน
แน่นะ
แน่ซิ ไม่ยั่วนะ ไม่ยั่วซิ ทำอวดดี จะอวดดี เฮ๊ย.......เขาร้องในใจ นี่เธอเล่นอะไรเนี่ย
โอเค ๆ ยอมแพ้แล้วครับคุณครู เขายกมือยอมยกธงขาว และก็ถามต่อ ตกลงคุณพักอยู่ที่ไหนครับระหว่างที่ทำธุระที่นี่
ก็โรงแรมใกล้ ๆ นี่แหละค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ
งั้น...คุณคงไม่ว่าอะไรถ้าผมจะเลี้ยงข้าวคุณสักมื้อ
เลี้ยงเนื่องในโอกาสอะไรคะ ฉันไม่ได้ทำอะไรให้คุณซักหน่อย ฉันเสียอีกที่ควรเลี้ยงคุณเพราะเป็นฝ่ายทำให้คุณเจ็บตัว แต่ไม่ละ ไม่อยากเป็นบุญคุณต่อกัน และอีกอย่างคุณเป็นคนบอกฉันเองนะว่าต้องช่วยกันลดภาวะโลกร้อน เพราะว่าฉันจะกินข้าวข้างทาง ส่วนคุณคงกินอาหารประเภทนี้ไม่ได้ ถ้าไปกับคุณก็ต้องไปร้านอาหารหรูเลิศ เปลืองค่าน้ำมันเดินทาง เปลืองแอร์ที่ร้านอาหาร เปลืองกับข้าวหลายอย่าง โอ๊ย...สารพัด เพราะฉะนั้นก็...ต่างคนต่างกินดีกว่านะคะ ช่วยชาติ หญิงสาวตอบก่อนที่จะรีบลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป เพราะเห็นว่าอีตานั่นกำลังอ้าปากค้างอย่างคาดไม่ถึง
อื้อหือ...แสบจริง ๆ ด้วย เขาได้แต่พึมพำคนเดียวหลังจากฟังเธอบรรยายความยืดยาวจนตามเกมไม่ทัน มารู้ตัวอีกทีก็เมื่อเธอเดินออกจากห้องไปแล้ว เขายิ้มอย่างพอใจกับความพยศของเธอ ดีซะอีกชีวิตจะได้มีรสชาติขึ้น เอาละยกนี้เขาจะปล่อยเธอไปก่อน แต่ยกต่อไปเขาจะไม่พลาดอีก เตรียมตัวรับมือให้ดีแล้วกันคุณครูที่รัก
| จากคุณ |
:
ไอดิน
|
| เขียนเมื่อ |
:
9 ต.ค. 53 20:12:16
A:182.232.179.150 X: TicketID:262651
|
|
|
| 
พรหมลิขิตรัก บทที่ 1
