ความคิดเห็นที่ 1 หากกระนั้นก็ยังทำอันตรายชายหนุ่มผู้นี้ไม่ได้อยู่ดี จะว่าไปแล้วอีกฝ่ายเหมือนไม่ได้รุกคืนกลับเลย ได้แต่คอยเป็นฝ่ายรับอยู่อย่างเดียวเท่านั้น  เทพีแห่งอุตราทิศจึงกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “อย่ามาดูถูกข้านะ!” หากชายแปลกหน้าคล้ายกำลังหัวเราะ “ข้าไม่เคยคิดเช่นนั้นเลย ท่านมือปราบ บุษบามินตรา!” เขาเอ่ยตอบ ก่อนที่ต่างฝ่ายจะคิดตัดสินใจทำอะไรต่อไป เสียงของใครคนหนึ่งกลับพลันดังขึ้น “หยุดมือได้แล้วน้องเจ็ด! ยินดีด้วยท่านตัวแทนจากศิลาลัย การทดสอบสิ้นสุดลงแล้ว ข้าขอประกาศว่าท่านผ่านด่านสู่หนึ่งในห้าของเบญจพิรเทพ ขอให้ท่านขึ้นมาพบกับหัวหน้าเผ่าของเรา และขออภัยอย่างยิ่งหากเราพี่น้องและเหล่านักรบในสังกัดภูระได้ล่วงเกินใดๆ” เมื่อสิ้นเสียงประกาศนักรบเทพที่อยู่ใกล้ทางออกที่สุด จึงเอ่ยเวทขึ้นมา จากนั้นเวทที่ครอบคลุมลานโล่งอยู่จึงพลันสลาย  ผู้ที่ถูกเข้าใจผิดว่าคือตัวแทนจากศิลาลัยไม่กล่าวคำใดออกมา นอกจากโค้งคำนับต่อเหล่าเทพนักรบที่อยู่ในลานอย่างขออภัยและให้เกียรติ จึงตวัดเก็บอาวุธตนไปไว้ด้านหลัง ก้าวเดินตามนักรบที่ต่างได้รับแผลฟกช้ำกันคนละแห่งสองแห่งย้อนเข้าไปในอาคารตามทางเข้าเดิมที่เพิ่งเข้ามา เหล่าเทพนักรบที่มาชมการประลองอยู่ด้านนอกต่างพากันมองชายแปลกหน้าด้วยความฉงนระคนสงสัย บ้างทำท่าจะเดินมาหาเพื่อต้องการผูกมิตรและแสดงความยินดีด้วย เพราะตั้งแต่จัดการคัดเลือกมาได้ร่วมเดือนแล้วยังไม่มีชาวเทพใดเลยที่สามารถเอาชนะเทพเผ่าภูระได้ในเวลารวดเร็วเช่นนี้มาก่อน แต่ทว่ากลับโดนเชียงคายมองห้าม พวกเขาจึงล่าถอยไปได้แต่คอยดูอยู่ห่างๆ ข้างฝ่ายเทพนักรบที่อยู่ในลานทดสอบเมื่อครู่กำลังจะเดินตามอาคันตุกะหนุ่มขึ้นไป จึงหันมาเรียกหญิงสาวที่ยังยืนนิ่งกลางลานประลอง “ท่านบุษบามินตราไม่มาด้วยหรือขอรับ?” ทันใดนั้นผู้ที่ถูกเรียกว่าท่านบุษบามินตรา จึงหันมาปลดผ้าคลุมใบหน้าและศีรษะออก ดวงตาคมคายของเทพีแห่งอุตราทิศกำลังฉายแววพิศวง ผมที่เคยถักไว้เป็นเปียสองข้างยามเมื่อเยาว์วัยบัดนี้ถูกรวบไว้เป็นเปียเดี่ยวทิ้งยาวไว้ด้านหลัง เผยให้เห็นลำคอระหงและร่างสูงโปร่ง ปราดเปรียวแบบเทพีนักรบ บุษบามินตราหรือบุษบรรณเจ็ดพี่น้องแห่งป้อมนักล่าวางไม้พลองคู่ชีพของเธอลงบนลานประลองดังกึก แม้ดวงหน้านั้นจะงดงามเฉกเช่นเทพีชั้นสูงหากทว่าชื่อเสียงของเธอในฐานะมือปราบแห่งอุตราทิศกลับไม่ได้มาจากรูปโฉมแม้แต่น้อย ***** บุษบรรณวิ่งขึ้นบันไดมาถึงเรือนไม้ชั้นบน เนื่องจากเธอขึ้นมาหลังสุดจึงต้องแหวกบรรดาพี่ชายทั้งหกเพื่อให้เห็นเหตุการณ์ให้ชัดเจนยิ่งขึ้น ภาพเบื้องหน้าที่ปรากฏคือชายหนุ่มผู้หนึ่งกำลังโค้งศีรษะคำนับให้แก่พี่ชายคนโตของเธอคือบังสูรย์ผู้นำเผ่านักรบอย่างรู้จักกาลเทศะ เขาคือชาวเทพที่เพิ่งสยบนักรบในสังกัดภูระในเวลารวดเร็ว จนแม้แต่บุษบรรณยังแทบไม่เชื่อ ชาวเทพต่างถิ่นยังคงแต่งกายในชุดรัดกุม และยังไม่ได้ปลดผ้าคลุมศีรษะออกราวกับจงใจเสียมารยาท บาเยนทร์พี่ชายคนที่ห้าของบุษบรรณยืนอยู่ด้านข้างของบังสูรย์ ที่แม้จะไม่ได้อยู่ร่วมในลานประลาน ก็ยังบังเกิดความฉงนในใจว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นใครกัน? หัวหน้าเผ่าภูระรับสาส์นจากมือชายหนุ่ม ขณะที่เขาอ่านก็มองสลับฝ่ายตรงข้ามไปด้วย เมื่อมองภายนอกร่างกายของบังสูรย์ยังคงความแข็งแกร่งดุจหัวหน้านักรบเทพ แต่เมื่อห้าปีที่แล้วเขาได้รับบาดเจ็บสาหัสในศึกที่เกิดขึ้นกลางศิลาลัย แม้ภายหลังอาการจะทุเลาลงจนหายเป็นปรกติ แต่ผลของเวทมรณะของสาวกมารทำให้เขาไม่สามารถเรียกเวททรงพลังมาใช้ได้ ถึงแม้ว่าพละเวทของเทพนักรบจะไม่เน้นหนักเรื่องการใช้เวทมนตราหากเป็นการใช้อาวุธ หากผลจากอาการบาดเจ็บรุนแรงของบังสูรย์ทำให้เผ่านักรบต่างๆ เริ่มคิดว่านี่อาจจะถึงเวลาแล้วที่จะสมควรสรรหาหัวหน้าเทพนักรบมาแทนเขา ทั้งหมดจึงมีการประชุมหารือร่วมกันเพื่อหาจัดหาช่วงเวลาที่เหมาะสมสำหรับงานปัญจยุทธ ซึ่งบังสูรย์เองก็เห็นด้วยเพราะเขารู้ว่าไม่นานแผลพิษที่เกิดจากอาวุธมารคงจะกำเริบขึ้น จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 53 00:32:31

ความคิดเห็นที่ 2 แต่ถึงอย่างไรเขาก็ยืนกรานโดยให้ข้อแม้ว่า การจัดปัญจยุทธเพื่อหาหัวหน้าเทพนักรบนั้นต้องไม่จำกัดสิทธิเฉพาะตัวแทนเผ่าเหนือ...ต้องเปิดทางให้แก่เผ่าอื่นๆ ทั่วทั้งบุราทิศให้เท่าเทียมกัน อีกทั้งจักต้องให้ป้อมนักล่าเป็นเจ้าภาพตัดสิน และต้องดำเนินการตามแบบแผนโบราณ หากไม่ตกลงก็มาสู้กัน! สุดท้ายบังสูรย์ก็ยังคงเป็นบังสูรย์หัวหน้าป้อมนักล่าที่ดุห้าวไม่เคยเปลี่ยนแปลง ***** บังสูรย์ปิดปกสาส์นเบาๆ พลางถอนใจยาว “เราต้องขออภัยด้วยที่เข้าใจผิด” จากนั้นบังเกิดเสียงดังอื้ออึงขึ้น เพราะไม่คาดว่าชายหนุ่มที่มีฝีมือขนาดนี้กลับไม่ได้เดินทางมาเพื่อชิงตำแหน่งหัวหน้าเผ่านักรบ ชายหนุ่มก้มศีรษะลงนิดหนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นยืนและก้าวถอยออกมา “หากเจ้าไม่ว่ากระไร ข้าขอถามเรื่องส่วนตัว...ขอโทษเถิด ถึงเจ้ามาด้วยสดายุโดยลำพังแต่เจ้าดูไม่เหมือนปักษบาลหรือนภบาลสามัญ รวมทั้งยังได้รับสาส์นเชิญสีทองที่เป็นชั้นสูงสุด หรือเจ้าสังกัดนักรบของหุบผาใด? ทำไมข้าไม่เคยเห็นเจ้ามาก่อน” อีกฝ่ายหรี่ตาลงก่อนจะเอ่ยตอบ “ขออภัย แต่ข้าคิดว่าท่านและเหล่าพี่น้องของท่านล้วนแล้วแต่เคยพบกับข้ามาก่อน” เขากล่าว พลางกวาดสายตามองทั้งเจ็ดพี่น้อง ก่อนจะหยุดสายตาอยู่ที่บุษบรรณนานกว่าคนอื่น ด้วยบัดนี้เธอไม่ใช่เด็กสาวจอมราวี และท้าตีท้าต่อยกับผู้คนไม่เลือกหน้า แต่เป็นเทพีแห่งเทพภูระ และยังมีตำแหน่งเป็นถึงมือปราบแห่งอุตราทิศ แม้เธอจะไม่สวมชุดยาวรุ่มร่ามและสวมเครื่องประดับกรุยกรายให้สมฐานะ หากแต่งกายรัดกุมของด้วยเครื่องแบบของผู้ทดสอบคล้ายพี่ชายทั้งหก แต่กระนั้นดวงหน้าที่ผุดผาดและคมคายในลักษณะของหญิงงาม ไม่ใช่เด็กสาวในอดีต ทำให้แม้เธอจะอยู่ในอาภรณ์สามัญหรือคล้ายบุรุษเพียงใดไม่ว่าใครก็ไม่อาจทำให้ถอนสายตาจากใบหน้านั้นได้เร็วนัก “พวกข้าเคยพบเจ้ามาก่อนหรือ?” บังสูรย์ร้องพลางมองอย่างแปลกใจ “อ้อ...น่าจะเป็นเพราะผ้าคลุมศีรษะนี่...” ชายหนุ่มพูดเหมือนเพิ่งรู้สึกตัว จากนั้นชายหนุ่มจึงขยับร่าง อาการนั้นเผยให้เห็นตราโลหะที่ร้อยเข้ากับเส้นสังวาลที่ซุกซ่อนไว้หลังเสื้อตัวนอก ตลอดเวลาบุษบรรณมองด้วยความฉงนฉงาย เธอไม่ได้กล่าวว่าอะไรสักคำ นอกจากจะทำท่าอยากจะเดินเข้าไปดูใกล้ๆ ว่า คนตัวสูงยิ่งมองยิ่งไม่คุ้นตาผู้นี้คือผู้ที่เธอคิดไว้จริงหรือไม่? เพราะดูเหมือนเขาได้แปรเปลี่ยนไปอย่างมากจนเธอจดจำแทบไม่ได้ แต่เขาจะใช่คนที่เธอคิดแน่หรือ? สหายที่ห่างหายกันไปเนิ่นนาน... เมื่อเห็นตราโลหะกลมแบนและมีอัญมณีฝัง รูปร่างเช่นนั้นคลับคล้ายคลับคลากับเหรียญครึ่งเสี้ยวที่เธอผูกห้อยคอเอาไว้ จากนั้นเธอจึงกล่าวเสียงดังด้วยความดีใจเธอจึงไม่ได้ทันสังเกตให้แน่ชัด “รามิต!” ทันใดนั้นบุษบรรณทำตามความเคยชินเมื่อครั้นยังเป็นเด็กสาว เธอวิ่งเข้ามาสวมกอดสหายเก่าอย่างไม่กลัวสายตาผู้ที่ยืนอยู่รายล้อมอยู่ บังสูรย์นั้นถึงกับยืนอ้าปากค้างห้ามไม่ทัน ทว่าร่างสูงกว่ารีบดันไหล่ของเธอให้ห่างจากตัว ไม่ใช่เพราะรังเกียจ แต่เป็นเพราะเหตุผลอื่น... “รามิตงั้นหรือ?” เขาขึ้นเสียงสูง ปลายเสียงตวัดชัด “นี่เจ้าคงยังไม่รู้หรือว่า มันยังนอนป่วยอาการสาหัส ตั้งแต่ขึ้นมาจากบาดาลเมื่อห้าวสันต์ที่แล้ว แต่ความจริงที่อาจเป็นไปได้มากกว่าคือศิลาลัยกำลังปกปิดเรื่องที่มันอาจสิ้นชีพไปนานแล้ว” จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 53 00:37:01

ความคิดเห็นที่ 3 บุษบรรณชะงัก น้ำเสียงทุ้มกังวานหากทว่าแฝงไว้ด้วยความยโสโอหัง แม้จะไม่รุนแรงเท่าที่เคยได้ยิน แต่ไหนเลยเธอจะจดจำไม่ได้... หญิงสาวรีบผละออกมาในทันทีราวกับเจอสิ่งที่ตนเกลียดนักหนา เบื้องหน้าของเธอในขณะนี้คือเทวะร่างสูง ผู้มีเสี้ยวหน้าคมสันสมชายชาญ แม้เสื้อผ้าด้านนอกจะเป็นสีเขียวหม่นหากทว่าเสื้อตัวในกลับเป็นสีแดงเข้มสลับน้ำตาล ปักลวดลายของตระกูลแห่งสุริยเทพอย่างปราณีต ผ้าคลุมศีรษะทำให้ไม่สามารถเห็นผมสีดำยาวหยักศกที่ถูกปกปิดอยู่ “แก! ไอ้ - คลั่ง!” บุษบรรณลืมตัวชี้หน้าด่า ด้วยความทรงจำเกี่ยวกับอริเก่าผู้นี้มีแต่เรื่องเลวร้าย “บุษบามินตรา!” บังสูรย์ถึงกับต้องใช้นามอย่างเป็นทางการร้องห้ามบุษบรรณ เมื่อได้ยินกับหูว่าน้องสาวเรียกชื่อชาวเทวะผู้สูงศักดิ์อย่างไม่เกรงอาญา “จ้าวแดนตะวันออกมาถึงที่นี่ด้วยตนเอง นับเป็นเกียรติต่อเผ่าเล็กๆ อย่างเรา อย่าเสียมารยาท” แม้หัวหน้าเผ่าภูระจะดุ แต่ก็ไม่ได้บังคับให้บุษบรรณต้องเอ่ยขอโทษ “ข้าได้ยินว่าท่านกำลังติดพันการปราบเหล่าโจรที่ป่าโบราณไม่ใช่หรือ? เหตุใดมาถึงที่นี่ได้?” บังสูรย์รีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันที แม้เทียบกันแล้วจ้าวแดนตะวันออกจะอาวุโสน้อยกว่าบังสูรย์มาก หากเจ้าเผ่านักรบก็ไม่ได้เอ่ยนามที่แท้จริงเพื่อถือวิสาสะ หากเรียกชื่อตามตำแหน่งอันสูงส่งแทน ซึ่งดูเหมือนว่าหัสรังสี ผู้บัดนี้ได้ครองดินแดนหนึ่งในสี่ของเทพอาณาจักรแล้วก็ไม่ได้ติดใจในเรื่องเล็กน้อย เขาเองก็ได้เติบโตขึ้นมากทั้งร่างกายและจิตใจในช่วงเวลาที่ผ่านมา “การปราบปรามโจรร้ายที่นั่นไม่หนักหนาเท่าใดนัก ข้ากำลังจะกลับวังอยู่แล้วตอนที่ได้รับสาส์นจากท่าน” เขาชี้แจงอย่างสุภาพ หากบุษบรรณนั้นแสนหมั่นใส้จ้าววังสุริยันผู้นี้จนเห็นอะไรไม่ดีไม่งามไปหมด จนลงความเห็นว่าหัสรังสีจงใจพูดเพื่ออวดแสนยานุภาพและเบ่งบารมีมากกว่า “ข้าเห็นว่าหากยกมาทั้งเสนาพลเกรงว่าจะมาไม่ทัน จึงใช้เนตรสุวรรณล่วงหน้ามาก่อน แต่นึกไม่ถึงจะได้การต้อนรับอย่างน่าตกใจเช่นนี้” บังสูรย์หัวเราะน้อยๆ พลางเอามือกอดอก “น่าจะเป็นฝ่ายเรามากกว่าที่ตกใจ จ้าวแดนตะวันออก” บุษบรรณกรอกตามองขึ้นข้างบนอย่างรำคาญใจ และคิดว่าเมื่อไหร่จะหยุดสนทนากันเสียที บาลานพี่ชายที่อายุใกล้กับเธอที่สุดมองอย่างรู้ทัน “เจ้าลงไปก่อนได้ บุษบาน้องรัก อ้อ...ฝากเอาสารนี่ให้สหายผู้งดงามของเจ้าที่หอเวชศาสตร์ด้วยสิ” ว่าแล้วเขาก็ค่อยๆ แอบหยิบสารที่ว่ามาจากอกเสื้อ “ข้าเห็นพี่ห้าแทบไม่ได้นอนทั้งคืนเพื่อเขียนกลอนบ้าๆ นี่...พิลึกหน่อยแต่ข้าว่าจริงใจดีนะ” บุษบรรณขยิบตา “พี่หกขโมยของพี่บาเยนทร์มาหรือ? โดนชกเอาทีหลังอย่ามาว่านะ” บาลานยักคิ้ว “เอาเถอะน่า พี่รับผิดชอบเอง” ว่าแล้วสายตาคล้ายเด็กจอมเกเรก็แอบมองไปที่ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ใกล้เคียงกับท่านบังสูรย์ หากทว่าใบหน้าอ่อนกว่าเท่านั้น ฝ่ายน้องสาวรับคำก่อนจะค่อยๆ เดินถอยฉากออกไปอย่างเงียบกริบ ความจริงแล้วบังสูรย์ก็สังเกตเห็น หากทว่าเขาเองก็ไม่ได้ห้ามเอาไว้ ขณะที่บุษบรรณก้าวลงหอบันได รอยยิ้มของเธอกลับค่อยๆ จางหายไปเมื่อนึกถึงถ้อยคำของหัสรังสีที่กล่าวว่าร้ายถึงสหายเก่าของเธอ ความจริงนี่ไม่ใช่เรื่องใหม่ ทั้งการโจษจันหนาหูเกี่ยวกับการดวลระหว่างศิษย์เอกจอมเทพกับพญาบาดาลเมื่อห้าวสันต์ก่อน ที่อาจนำมาซึ่งอาการบาดเจ็บจนแทบเจียนตายของเขา และยังมีเรื่องเกี่ยวกับการที่เขาสิ้นชีพในวันดาราดับ ในวันนั้นหากไม่มีใครห้ามไว้ก่อนเธอคงปราดไปจับท่านจักษุเทพผู้เป็นนักทำนายแห่งวิหารไหมมาเขย่าๆ แล้วถามแบบจริงๆ ว่าทำไมถึงชอบพยากรณ์แต่เรื่องร้ายๆ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 53 00:42:40

ความคิดเห็นที่ 4 ตลอดมาเธอไม่เคยเชื่อข่าวสารร้ายกาจแบบนั้นเลยสักนิดเดียว เธอรู้จักรามิตผู้เป็นถึงศิษย์เอกจอมเทพ ไม่เคยคิดว่าสหายที่แสนห้าวหาญแบบนั้นจะมาสิ้นชื่อเพราะพิษนาคาหรือมาริตเทพ เขาเก่งขนาดที่ว่าจอมมัจจุมารยังต้องพ่าย แต่บุษบรรณไม่เคยพบรามิตอีกเลยหลังจากที่เขากลับขึ้นมาจากบาดาลเพราะทางศิลาลัยไม่อนุญาตให้เยี่ยม จนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้... เขาดูไม่ดี...ไม่ดีอย่างยิ่งด้วย เมื่อห้าปีก่อนเพื่อช่วยเหลือสหาย รามิตจงใจฝืนคำสั่งจอมเทพลงไปยังบาดาล สุดท้ายแล้วเขาต้องรบกับพญาบาดาลแบบตัวต่อตัว จนได้รับบาดเจ็บสาหัส อาการของเขายังไม่ทุเลาลงจนกระทั่งปัจจุบัน เธอมีส่วนรับผิดชอบ...ในปีถัดมาบุษบรรณลงมือร่างสาส์นยาวเหยียดพร้อมกับหลักฐานกองพะเนินยื่นไปทางสภาโลกุตราเพื่อให้จอมเทพอนญาตให้เธอได้มีโอกาสพบกับสหาย แต่สุดท้ายก็ได้รับแต่สารปฎิเสธอย่างสุภาพ เธอผิดหวังแต่ก็ตั้งใจไว้ว่าคราต่อไปจะร่างสาส์นอีกครั้งหรือแม้แต่หลายครั้งเพื่อขออนุญาตจอมเทพ แต่ทว่าเพียงไม่นานหลังจากนั้น ทางหน่วยมือปราบเทวะก็ส่งหนังสือมาทางบังสูรย์เพื่อขอตัวน้องสาวไปร่วมปราบตัวสตกะที่กำลังอาละวาดฝูงใหญ่ทางแถบชายแดน บังสูรย์นั้นแม้จะไม่พอใจเพราะไม่ต้องการให้น้องสาวคนเดียวไปเสี่ยงอันตรายแต่ก็ไม่สามารถปฎิเสธได้เต็มคำนักเพราะเกรงใจป้อมมือปราบที่เคยมีบุญคุณกับตนมาก่อน จึงอนุญาตเป็นการชั่วคราว หากทว่าแท้จริงแล้วเขามีอีกเหตุผลหนึ่งที่ไม่เคยบอกน้องสาวตนได้ล่วงรู้ ส่วนข้างฝ่ายหน่วยมือปราบเหมือนจะไม่ได้รู้ตัวเลยว่า หน่วยของตนกำลังจะเป็นที่กล่าวขานด้วยการมาของสาวน้อยที่ไม่เคยกลัวสิ่งใด จากเดิมที่ว่าจะให้บุษบรรณมาช่วยงานสักสามเดือนต่อเนื่องกลายเป็นสามปี...หากป้อมนักล่าไม่ได้เป็นเจ้าภาพจัดงานปัญจยุทธซึ่งต้องการให้เทพเผ่าภูระทั้งหมดกลับป้อม ทางหน่วยมือปราบคงไม่ปล่อยท่านบุษบามินตราผู้เก่งฉกาจกลับออกมาแน่ ท่านอุมาซึ่งเป็นหัวหน้ามือปราบเทวะฝ่ายอุตราทิศ ต้องย้ำแล้วย้ำอีกกับบังสูรย์ว่า “พอเสร็จงานที่ป้อมนักล่าแล้ว ต้องให้น้องสาวท่านกลับมาที่หน่วยมือปราบโดยด่วนนะเจ้าคะ” ฝ่ายบังสูรย์เพียงแต่ตอบรับแบบถ้อยทีถ้อยอาศัย ความจริงแล้วเขาเองก็ไม่อยากจะให้น้องสาวไปทำงานสุ่มเสี่ยงอันตรายแบบนั้นโดยไม่มีพี่ชายคนไหนติดตามไปด้วย จริงอยู่เขารู้ดีว่าน้องสาวมีฝีมือ แต่งานมือปราบเป็นงานของเทพชั้นสามัญ ไม่จำเป็นต้องใช้เทวะที่มาจากตระกูลเทพนักรบเลย เขาเองเคยพูดกับบุษบรรณให้ปฎิเสธเสียเพราะทางศิลาลัยมีสาส์นมาขอให้ช่วยในบางกรณีเท่านั้น โดยเฉพาะเมื่อเกิดเหตุสองวสันต์ที่แล้วที่บรรดามือปราบพลาดท่าเสียทีแก่เหล่าโจรร้ายในหุบหมาป่าแต่ในที่สุดทั้งหมดก็รอดมาได้อย่างปลอดภัยจากการช่วยเหลือของกลุ่มนภบาลที่มาได้จังหวะเหมาะพอดี หลังจากนั้นพอถึงช่วงเวลาที่เตรียมงานปัญจยุทธ ในฐานะที่ป้อมนักล่าเป็นเจ้าภาพบุษบรรณจึงต้องพักงานและขึ้นไปยังนครหลวงบ่อยครั้งเพื่อถวายรายงานต่อจอมเทพแห่งศิลาลัย เป็นความบังเอิญจริงๆ ที่เธอเห็นรามิตเพียงครู่เดียวในขณะที่เขาเดินออกมานอกระเบียงชั้นบนของหอหลวง จากคนเดิมที่ผอมจนค่อนข้างคล้ายคนขี้โรคอยู่แล้ว มาบัดนี้มันยังดูแย่กว่าเดิมเสียอีก เธอตั้งใจจะตะโกนเรียกหากทว่าหลังจากนั้นเทพเวชรักษ์ก็รีบเดินเข้ามาพาเขากลับเข้าไปในด้านในอย่างเดิม นั่นเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอเจอรามิต แต่อย่างน้อยเธอก็รู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่ดีก็แล้วกัน... สักวันหนึ่ง...หลังจากงานนี้เสร็จสิ้น เธออาจจะลองใช้สิทธิมือปราบขมขู่ศิลาลัยสักครั้งจะดีไหม? บุษบรรณหยุดฝีเท้าที่กำลังลงบันไดพลางมองไปที่ทิวเขาสลับซับซ้อน แต่ทว่า...ในความเป็นจริงลึกๆ เธอไม่มีทางแน่ใจเลยว่าผู้ที่เธอเห็นคือรามิตแน่หรือ? ความจริงที่อาจเป็นไปได้มากกว่าคือศิลาลัยกำลังปกปิดเรื่องที่มันอาจสิ้นชีพไปนานแล้ว ขออย่าให้สิ่งที่ไอ้คลั่งพูดมาเป็นความจริงเลย... ******* คุยกันท้ายบทนะคะ ที่หายไปนานมากนี้ก็มีสาเหตุหลักดังนี้ค่ะ เรื่องของเรื่องก็คือระหว่างทางการเขียนจ้าวจตุรทิศ ภาคจัณฑวาตานี้ ถือเป็นความแปลกใหม่สำหรับคนเขียนจึงทำให้งานก้าวไปได้เชื่องช้าอย่างยิ่งบวกกับบางครั้งคนเขียนเองก็ดันใช้สมอง (ที่หยักน้อยๆ) ซีกขวามากกว่าซีกซ้าย โทนของเรื่องก็เลยเกิดอาการพยศคุมไม่อยู่ อันแรกคือ ‘โทนหรือธีมเรื่อง’ ด้วยทั้งสองภาคก่อนหน้านี้ตัวเอกของเราคือรามิต ซึ่งเป็นศิษย์เอกจอมเทพ ยังอยู่ในรุ่นเยาวชน ทำให้หลายเหตุการณ์ที่ตัวเอกตัดสินใจพลาดหรือทำอะไรไม่รอบคอบนั้น พอจะให้อภัยกันได้เพราะความที่มันยังเป็นเด็กนั่นเอง แต่ภาคนี้ทั้งตัวเอกรวมไปถึงตัวละครอื่นๆ จะมีอายุมากขึ้น พวกที่อาวุโสอยู่แล้วก็ยิ่งแก่แดดแก่ลม เอ๊ย! ไม่ใช่ค่ะ ทำให้แต่ละตัวก็ยิ่งมีภาระหน้าที่ แน่นอนว่ามีสิ่งต้องรับผิดชอบมากขึ้นตามลำดับ มีเรื่องอื่น ปัจจัยอื่นให้ต้องตัดสินใจ ให้เลือกทำ เลือกเดิน และบางครั้งมันก็ไม่ใช่วิธีที่ถูกต้องนัก เพราะทางที่ถูกต้องมันเดินยากกก ดังนั้นอุปสรรคใหญ่ในการเขียนที่ทำให้ช้าเกินเหตุนั้น จุดใหญ่ที่สุดน่าจะเป็นเพราะความอยากให้มัน ‘เป็น’ อย่างโน้นอย่างนี้ โดยไม่มีหลักอะไรเลย ซึ่งก็คือสิ่งที่เราทำให้ภาคสามมีอาการ ‘แถ’ ยังไม่พอ อยาก ‘เรื่องมาก’ อยาก ‘มากเรื่อง’ อยาก ‘ติสต์’ (ไอ้ตัวนี้ร้ายมากเลย) จนเป็นเหตุทำให้เราเขียนๆ แก้ๆ บางครั้งโละทิ้งเป็นร้อยหน้า เขียนไปแล้วสักพัก (บางครั้งก็นานเลย) ต้องย้อนกลับ คิดใหม่ หรือวกไปอีกทางหนึ่งเลย เคยผ่าทางตันจนเกือบไปถึงโลกพระจันทร์นู่นนนน (คือยิ่งกว่าออกทะเล) แต่มันก็ยัง ‘ไม่ใช่’ สักที จนกระทั่งหลังจากคิดและเขียนมาหลายเวอร์ชั่นจนเหนื่อยเอง เลยทิ้งไปสักพัก นานมาก หลังจากนั้นเมื่อเวลาผ่านไปช่วงหนึ่ง ได้พบได้เห็นมุมมองใหม่ๆ ซึ่งมาจากบุคคลรอบตัวซึ่ง...อืม... เป็นเรื่องธรรมดาๆ นี่แหละ แต่เรากลับคิดว่า โห...เก่งจัง...ทำไมถึงทำได้ขนาดนั้น...เจ๋งเว้ย...จากนั้นจึงย้อนมาที่เรื่องที่เขียนค้างเอาไว้ เริ่มพิจารณาเวอร์ชั่นทั้งหมดและพบกว่ามีเวอร์ชั่นที่ใช่ ‘จัณฑวาตา’ ซุกซ่อนอยู่ในเวอร์ชั่นร้อยแปดของเรา แม้จะไม่หวือหวาดังที่ตั้งใจไว้ในตอนแรกแต่คิดว่าเป็นเวอร์ชั่นที่คิดว่าดีที่สุด (ในความคิดของเรา) มาพัฒนาและปั่นต่อจนเป็นเรื่องต่อมาจนได้ค่ะ ความจริงระหว่างทางมีอุปสรรค์กว่านี้มาก เอาไว้จะเล่าแบบมาราธอนในบล็อคเราก็แล้วกัน จะได้ไม่เปลืองเนื้อที่ ปล. คราวหน้าจะลงมาในวันเสาร์ตามปกติแล้วค่ะ (หวังว่าเน็ตคงไม่เดี้ยงเสียก่อน) เป็นตอนที่ 2: บุษบามินตรา ค่ะ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 53 00:50:17

ความคิดเห็นที่ 5 ใช้สมองซีกขวามากกว่า ย้ายไปเขียนหนังสือมือซ้ายหรอ .. อ่า ได้เวลาหัสรังสีจะแสดงวุฒิภาวะของการเป็นจ้าวตะวันออกแล้วสิเนอะ ทายผิดตั้งแต่ตอนแรกเลย ว้า .. จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 53 11:43:35

ความคิดเห็นที่ 6 ^ ^ แอ๊ะ โดนแซวตั้งแต่แรกเยย...อืม...ตอนแรกๆ ที่เขียนมันใช้อารมณ์อย่างเดียวเป็นตัวคุมโทนเรื่องค่ะ มันก็เลยเฉไปเฉมา ตามอารมณ์ของคนเเขียน (- -") ประเภทฉันอยากได้อย่างนี้ อย่างนั้น ไม่มีเหตุผล ฯลฯ พอมันไม่มีหลักให้ยึดแล้ว ธีมที่วางไว้เลยหลุดกระจาย กว่าจะกระดึ๊บมารวมได้เลยใช้เวลานานพอสมควรค่ะ สำหรับหัสรังสีที่โดนสอนมวยไปทั้งสองภาค ก็ต้องมีการพัฒนาขึ้นมาบ้างล่ะน่า เนอะ... จากคุณ : run saya (run saya) เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 53 17:24:11

ความคิดเห็นที่ 7 คาดผิดจนได้ จะติดตามต่อไป มาคาดการอีกเรื่องดีกว่า สงสัยว่ารามิตจะนอนป่วยยาว เพราะถ้ารามิตออกมา จ้าวตะวันออก คนใหม่ก็คงไม่ได้เกิดอีก สวัสดี จากคุณ : ชัดเจนน้องนาง เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 53 17:34:16

ความคิดเห็นที่ 8 ^ ^ โอ๊ะ เอ๊ะ มาแอบถาม ล้วงความลับ, งั้นใบ้ให้นิดหนึ่ง รามิตมันได้บทสบายๆ ได้ไม่นานหรอกค่ะ เดี๋ยวก็ถูกคนเขียนแซะมันออกมาใช้งาน (ใช้แบบไหน? จ้างให้ก็เดาไม่ถูกกกก) เหอ...เหอ...<<< คนเขียนมันน่า....เนอะ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 53 18:10:35

ความคิดเห็นที่ 9 สารภาพว่ามาอ่านด้วยอาการงงๆ นึกว่าเข้าเรื่องผิด กลับไปดูก็เป็น จ้าวจตุรทิศ ไม่ได้ตาฝาด คนเขียนก็ run saya เจ้าเก่าคนเดิม มองหารามิตด้วยเพื่อความแน่ใจ มาครั้งนี้ สำนวน ลีลาการเขียน การบรรยาย เปลี่ยนไปมากพอสมควรเลย (ไม่รู้ว่าคุณเขียนจงใจหรือเปล่า) ^__^........ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 53 18:25:10

ความคิดเห็นที่ 10 แกว้ก...คุณ Psycho man มาแล้ว! หนีดีกว่า (พูดเล่นค่ะ ใครจะหนีคนอ่านดีๆ ไปได้ลงมือ...เอ๊ย! ลงคอ) <<< ดูมันวอน... แหม...มาเขียนล่ออย่างนี้ต้องตอบแล้วค่ะ, ชี้แจงก่อนอย่างนี้ >>> ที่เปลี่ยนไปคิดว่าแค่ 'ศัพท์' ค่ะ, มันจะเป็น 'ทางการ' ขึ้นเล็กน้อยเพื่อปรับให้เหมาะสมกับธีมเรื่องจัณฑวาตา รวมทั้งตัวละครหลักทั้งหมดที่ไม่ใช่เด็กๆ แล้ว (ตารังสีเป็นจ้าวแดนฯ แล้วด้วย คงตวาดแว้ดๆ นึกจะด่าอะไรก็พูดเหมือนเดิมไม่ได้) แต่ไม่ได้เลิศหรูมากไปกว่านี้แล้วค่ะ เพราะคนเขียนเองก็ถนัดใช้แต่คำพื้นๆ เช่นกัน ส่วนต้นเรื่องจะมีบรรยายเยอะ เพราะช่วงแรกของภาคสามกระโดดข้ามมาจากเล่มสองถึงห้าปี (หมายถึงเวลาในเรื่องนะคะ) จึงต้องเท้าความมากสักเล็กน้อย รวมไปถึงเปิดฉากในทิศเหนือเลย ซึ่งเป็นฉากใหม่และไม่เคยให้ข้อมูลเป็นพื้นฐานมาก่อนในสองภาคแรก ช่วงแรกๆ ทนอ่านสักนิดนะคะ, พอผ่านไปก็จะรู้ว่า...ฉันยังเหมือนเดิม...(บ้าเหมือนเดิม...ฮี่...ฮี่่) แก้ไขเมื่อ 10 ต.ค. 53 19:27:26 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 10 ต.ค. 53 19:26:32

ความคิดเห็นที่ 11 มาอ่านแล้วสะดุ้ง ไม่อยากบอกเลยว่า ชื่อนางเอก(หรือเปล่า) บุษบามินตรา เป็นชื่อเดียวกันกับนางเอกของเราเลย อิๆ แต่ว่าของเราเป็นเขมรเต็มตัวเท่านั้นเอง ใจตรงกันแท้ๆอ่ะ จากเรื่องมิทราลัยหัวใจแห่งนาง อิๆ “ถ้าเป็นหญิงจักให้ชื่อ บุษบามินตรา หากเป็นชายจักให้ชื่อว่า ชยยเกศวร ด้วยบิดามีชัยยะเหนือศัตรู” ไม่ว่ากันเน้อ....พอดีเรื่องนี้ส่ง สนพ. ไปหลายเดือนแล้ว จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 53 20:09:20

ความคิดเห็นที่ 12 ก่อนอื่นขอบคุณมากที่แวะมาอีกครั้งนะคะ << ดีใจจังแสดงว่ามาอ่านจริงๆ ไม่ได้มาด้วยมารยาท แสดงว่าชอบคำเดียวกัน (^ ^) ใช่มะ? พอเปิดเจอในพจนานุกรมนี่...โอ้โห ใช่เลย แต่คุณมนต้นไม้วางใจได้ค่ะ เพราะบุษบามินตรา ไม่ค่อยได้ใช้ เพราะส่วนใหญ่จะใช้ บุษบรรณ เรียกมากกว่า เพราะชื่อยาวคนเขียนขี้เกียจพิมพ์ เย้ย! ไม่่ใช่ค่ะ (ดู...คนมนฯ เลยรู้ว่าเราเป็นอย่างไร) เพราะชื่อเข้ากับบุคลิกตัวละครแบบขาลุยมากกว่า (บุษบามินตราอ่านแล้วมันสวยไปน่ะ เหอ..เหอ...) ปล. บุษบามินตรา (หรือซือเจ้ของเรา) อาจ ใช่ หรือ ไม่ใช่ นางเอกก็ได้ ยังบอกตอนนี้ไม่ได้ค่ะ (โดนถามมาตั้งแต่เล่มแรกแล้วว่าใครเป็นนางเอก คนเขียนยังไม่รู้เลย เอ๋า! << พูดเล่นเนอะ นางเอกมีแน่ค่ะ แต่ยังบอกไม่ได้) แก้ไขเมื่อ 12 ต.ค. 53 21:41:20 จากคุณ : run saya (run saya) เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 53 21:39:57

ความคิดเห็นที่ 13 มาอ่านแล้วขำคุณรันอ่ะ ตลกดี ชื่อนี่ ใจตรงกันเป๊ะเลยค่ะ มนก็เปิดดิก เอ้ย พจจา เหมือนกัน แต่ว่านางเอกมน คนนี้เค้าเรียบง่ายมาก ไม่ค่อยมีสีสันเท่าไหร่ ไม่เชื่อต้องถามคุณไซโคแมน (ชอบว่าอยู่เรื่อยเลย อิ ๆฟ้องเพื่อนซะเลย ฮ่าๆๆๆ) จะตามอ่านจนจบเลยค่ะ เง้อ....ชอบฉากบู๊ที่เขียนจังค่ะ อ่านแล้วมันส์...ดี อิๆ จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 53 22:12:57

ความคิดเห็นที่ 14 แล้วรามิตหายไปไหน ค่าตัวแพง  ยังจะอู้อีก  ฝากเตือนรามิตนะครับ ว่า.....เด๋วมีเฮ จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) เขียนเมื่อ : 22 ต.ค. 53 21:52:12

ความคิดเห็นที่ 15 มากรี๊ดหัสรังสีต่อ... แม้จะเดาผิด แต่คาดไว้แล้วว่าต้องมีบท ...ก็พี่รัณเคยบอกไว้เลยนี่นา ห้าปีผ่านมาท่าทางจะมีเรื่องเยอะเลยนะคะ (คิดแล้วย้อนไปดูนิยายตัวเอง ตัวเอกก็กลับเมืองหลังจากห้าปีผ่านไปเหมือนกันนี่เนาะ) จากคุณ : Caje เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 53 20:08:37

ความคิดเห็นที่ 16 สวัสดีค่ะ พึ่งจะมาอ่าน หลังจากอ่านเล่นสองจบ สนุกดีค่ะ จะตามต่อไปเรื่อยๆนะคะ จากคุณ : เกเร (เกเร) เขียนเมื่อ : 27 พ.ย. 53 20:36:35