ความคิดเห็นที่ 1 “เพชรเสียใจด้วยนะคะ” นี่คือสิ่งที่เพชรทำได้ดีที่สุด หลังจากได้ฟังข่าวที่ไม่สู้ดีเท่าใดของชายหนุ่มรุ่นพี่ “วันนี้แฟนพี่เค้ากำลังจะแต่งงานกับคนอื่นแล้ว” เปรมรัชหันมาบอกและแววตาเศร้าหม่นนั้นทำให้ เพชรรู้สึกเห็นใจสงสารเขาเหลือเกิน อีกแง่มุมหนึ่งของความรักทำให้คนเรารู้สึกแย่ได้ถึงเพียงนี้ เชียวหรือ... เพชรนึกในใจ “ทำไมพี่ไม่พยายามรั้งแฟนพี่เอาไว้ล่ะคะ เผื่อบางทีถ้าเธอรักพี่อยู่ เธออาจจะยอมเปลี่ยนใจ” “ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีซินะ” เปรมรัชหันมาฝืนยิ้มให้กับคำแนะนำนั้น “แต่มันไม่มีประโยชน์แล้วล่ะน้องเพชร พี่เพิ่งรู้ว่าพี่ถูกเค้าหลอกมานานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ เค้าไม่ได้รัก พี่แล้วอย่างที่พี่รักเค้าหรอก” “เอ่อ... ถ้ามันเป็นอย่างนั้นพี่ก็ต้องใจเย็นๆ นะคะ อย่าเสียใจไปเลย คิดเสียว่าพี่กับผู้หญิงคนนั้น ไม่ใช่เนื้อคู่กันก็ได้ เพชรว่า อย่างพี่คงต้องได้เจอกับคนที่ดีที่คู่ควรกับพี่แน่ๆ” คำแนะนำของคนที่ไม่ เคยมีความรักเชิงชู้สาวมาก่อนคงทำได้เพียงเท่านี้จริงๆ “คงจะอีกนานเลยล่ะน้องเพชร พี่บอกตรงๆ ว่าพี่เข็ดจริงๆ เพราะจิตใจคนเรานี่มันยากแท้หยั่งถึงนะครับ ขนาดคบกันมาตั้งนาน พี่ยังไม่เคยรู้มาก่อนว่าวันนี้พี่จะต้องมาตกอยู่ในที่นั่งแบบนี้” “ก็ถ้าพี่รู้อย่างนั้น แล้วพี่จะเสียใจทำไมล่ะคะ” ...!!! ประโยคที่จู่ๆ ก็โพล่งออกมาจากปากของเพชรทำให้เปรมรัชถึงกับประหลาดใจขึ้นมาทันที นี่หล่อนจะมาไม้ไหนอีกนะ เมื่อสักครู่หล่อนก็ยังคงปลอบใจเขาอยู่เลย แล้วทำไมจู่ๆ ก็ทำเสียงแข็ง ขึ้นมาแบบนี้ “ถ้าเป็นเพชรนะคะ เพชรจะขอบคุณเค้าด้วยซ้ำที่ยอมเปิดเผยตัวเองที่แท้จริงออกมาเสียตั้งแต่วันนี้ ทำให้เราได้มีโอกาสเจอกับคนที่ดีกว่า” เปรมรัชยังคงจ้องมองเจ้าของประโยคอย่างไม่ละสายตาเพราะไม่คิดว่าหล่อนจะกล้าบอกตรงๆ ออกมาตามสิ่งที่ตนคิด “แล้วแทนที่เราจะมานั่งเสียใจ ทำตัวเองให้ไร้ค่าอยู่อย่างนี้ สู้เรามาทำตัวเองให้มีคุณค่าดีกว่าไหมคะ ทำให้คนคนนั้นรู้สึกเสียใจที่ทิ้งเราไปไม่ดีกว่าหรือคะ” เพชรบอกต่อไปทั้งที่ในใจก็ยังกังวลกลัวว่า อีกฝ่ายจะไม่พอใจเอาได้ เปรมรัชยังไม่ละสายตาจากรุ่นน้องสาวร่วมสถาบันที่แสดงทรรศนะออกมาตรงๆ จนทำให้หญิงสาว เริ่มรู้สึกประหม่ากับสายตาที่ยากแก่การคาดเดาความรู้สึกนั้น “พี่จะโกรธเพชรก็ได้นะคะ แต่เพชรไม่ชอบเห็นใครอ่อนแอเลยจริงๆ เพชรเห็นแม่จมอยู่กับอดีตมา ทั้งชีวิตแล้ว เพชรรู้ว่ามันไม่ประโยชน์อะไร และเพชรไม่อยากให้พี่เป็นแบบนั้น” คราวนี้เพชรลด น้ำเสียงลงและหันไปมองยังลำธารเบื้องหน้าบ้าง เปรมรัชไม่ได้ตอบอะไรออกมา แต่เขาเลือกที่จะเบี่ยงตัวและกระโดดลงจากราวสะพานมายืนอยู่ ที่พื้นและนั่นทำให้เพชรใจไม่ดีเอาเสียเลย ตายแล้วเพชร สงสัยจะปากเสียอีกแล้วคราวนี้... หญิงสาวนึกหวั่นอยู่ในใจ “เอ้า ลงมาซิครับน้องเพชร จะค่ำแล้วนะ ไม่กลับบ้านหรือไง” เพชรหันมามองเจ้าของเสียงเรียก ตกลงจะอยู่ในอารมณ์ไหนกันแน่เนี่ย... เพชรนึก “เดี๋ยวให้พี่ไปส่งนะ” ...!!! เพชรอึ้งไปครู่หนึ่งกับคำชวนนั้น “ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่ เพชรกลับเองได้ หอพักเพชรอยู่ไม่ไกลหรอกค่ะ เพชรกลับเองได้ ขอบคุณมากค่ะ อีกอย่างนี่ก็ยังไม่ค่ำมาก...” คนลังเลรีบปฏิเสธ เพราะคิดว่ามันคงดูไม่ดีนัก หากจะตอบตกลง “ถือว่าแทนการขอบคุณนะครับ” “ขอบคุณ...”  เพชรเบิกตาโตถาม “ใช่ ขอบคุณ ก็ขอบคุณที่เพชรมาคุยเป็นเพื่อนพี่ไง อย่างน้อยก็ทำให้พี่คิดอะไรได้บ้าง” คนบอกยิ้มให้ หากแต่มันก็ยังดูไม่สดใสอีกอยู่ดี “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เพชรกลับเองได้ ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ เห็นพี่ยิ้มได้เพชรก็ดีใจแล้วค่ะ ถึงแม้มันจะดู เป็นยิ้มแห้งๆ ก็เถอะ” “เอ้า แล้วยิ้มแบบนี้สดใสพอไหม” คนยิ้มฉีกปากกว้างมากกว่าเดิมแล้วเอ่ยถาม ทำให้เพชรถึงกับกลั้น หัวเราะไม่อยู่ “แหม... พี่นี่ก็ อารมณ์แบบนี้ก็ยังจะฝืนตลกอีกนะคะ แต่ก็โอเคค่ะ สดชื่นกว่าเดิมมากๆ แต่ไม่เป็นไร จริงๆ ค่ะ เพชรกลับเองได้จริงๆ แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณในความหวังดีของพี่นะคะ” เพชรยังยืนยัน คำเดิมอยู่ดี นั่นทำให้เปรมรัชเริ่มสังเกตเห็นความหนักแน่นของอีกฝ่ายชัดเจนขึ้น   “เอาอย่างนั้นหรือ ถ้าอย่างนั้นก็ได้ แต่หวังว่าสักวันเพชรจะไว้ใจพี่นะ” “เปล่านะคะ ไม่ใช่ว่าเพชรไม่ไว้ใจพี่นะคะ แค่เพชรไม่อยากรบกวนพี่เท่านั้นเองค่ะ” แม้จะยังแอบคิด อย่างที่ชายหนุ่มเอ่ยเย้าอยู่บ้างแต่เพชรก็ต้องเก็บมันไว้แต่เพียงในใจ ก็อย่างที่เขาบอกเองนั่นแหละ ว่าจิตใจคนเรามันยากแท้หยั่งถึง “โอเค รับทราบครับ ฮึฮึฮึ” “ถ้าอย่างนั้นเพชรขอตัวเลยนะคะ สวัสดีค่ะพี่” เมื่อเปรมรัชรับไหว้แล้ว เพชรก็ทำท่าจะเดินจากไป หากแต่ไม่ทันถึงสิบเก้า เปรมรัชก็ตัดสินใจรั้ง หล่อนไว้อีกครัง “น้องเพชร” คนถูกเรียกรีบหันมามองอย่างแปลกใจ “ขอบคุณอีกครั้งนะครับที่พูดอะไรตรงๆ กับพี่ พี่ว่าพี่รู้แล้วล่ะว่าต่อไปพี่จะทำยังไงต่อไป” คนที่ก้าวเดินตามมาบอกทั้งรอยยิ้ม “ไม่เป็นไรค่ะ” เพชรหันมาตอบและหมุนตัวทำท่าจะเดินจากไปอีกครั้ง “น้องเพชร เดี๋ยวก่อนซิ” คนถูกเรียกหันมาอีกครั้งด้วยแววตาสงสัย “ตั้งใจสอบล่ะ” “ค่ะ ขอบคุณค่ะ” คราวนี้เพชรยิ้มกว้างมากกว่าเดิม แต่ก็ไม่มัวรอช้ารีบหมุนตัวแล้วเดินจากไปตาม ความตั้งใจเดิม ในใจก็รู้สึกดีกับคำอวยพรนั้นอยู่ไม่น้อย นอกจากคนเป็นแม่แล้ว ก็มีชายหนุ่มคนนี้ นี่แหละที่เอ่ยประโยคนี้กับตน เปรมรัชเดินกลับมาที่รถของตนอีกครั้ง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองหญิงสาวที่กำลังเดินห่าง ออกไปเรื่อยๆ เขายังนึกไม่ออกเลยว่าหากยังนั่งอยู่ที่ราวสะพานคนเดียวเช่นในตอนแรก ป่านนี้จิตใจ ของตัวเองจะล่องลอยไปถึงไหน แต่ครั้นพอมีเพื่อนคุยอย่างเพชรเข้ามา แม้มันจะไม่สามารถทำให้ ความเศร้าจางหายไปได้จนหมดสิ้น แต่เขาก็ยอมรับว่ารู้สึกดีขึ้นมามากเหลือเกิน อย่างน้อยก็คิดได้ ว่าไม่ควรมานั่งทำตัวไร้ค่าอยู่ตรงนี้ต่อไป ในขณะที่คนที่ตนกำลังห่วงหาอาทรอยู่อย่างภคินาคง กำลังมีความสุขชื่นมื่นอยู่ในงานแต่งงานสายฟ้าแล่บของหล่อนเอง ******** จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 53 17:14:12

ความคิดเห็นที่ 2 เพชรกลับมาถึงหอพักพร้อมๆ กับที่โทรศัพท์ตั้งโต๊ะในห้องดังขึ้นพอดี หญิงสาวรีบถลาเข้ามา รับสายอย่างไม่รอช้าด้วยเกรงว่าใครคนนั้นจะวางสายไปเสียก่อน “สวัสดีค่ะ” “เพชรเหรอลูก แม่เองนะ” นางแพนทำเสียงตื่นเต้น “หายไปไหนมาน่ะ แม่โทรไปตั้งหลายครั้งแล้ว อดเป็นห่วงไม่ได้” “ขอโทษจ้ะแม่ เพชรเพิ่งกลับมาจากอ่านหนังสือที่ห้องสมุดน่ะจ้ะ” คนบอกความจริงไม่หมดรีบ ขอโทษขอโพยอย่างรู้สึกผิดที่ทำให้คนเป็นแม่ต้องเป็นกังวลใจ “อ่านหนังสือหรอกหรือ นึกว่าไปเที่ยวกับแฟนเสียอีก” นางแพนบอกไปอย่างนั้นเอง เพราะอย่างไรเสียนางก็รู้ว่าบุตรสาวยังไม่คิดเรื่องนั้นแน่ๆ ทว่าคนเป็นลูกนั่นซิ กลับสะดุ้ง ในใจขึ้นมาอย่างประหลาด เพราะอะไร... “แหม... แม่ล่ะก็ คิดอะไรอย่างนั้นล่ะจ๊ะ แม่ก็รู้ว่าเพชรห่วงเรื่องเรียนอย่างเดียว” น้ำเสียงขาดความ มั่นใจรีบแก้ต่าง “เออ แม่ก็เข้าใจ แล้วแม่ก็แซวไปอย่างนั้นเอง แต่ทำไมลูกต้องมาทำเสียงร้อนรนแบบนี้ใส่แม่ด้วยนะ หรือว่า...” “โอ้ยแม่จ๋า ไปกันใหญ่แล้ว ตกลงว่าที่แม่โทรมาหาเพชรเนี่ย มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ” เพชรรีบเปลี่ยน เรื่อง ในขณะที่ในใจก็รู้สึกแปลกๆ ว่าทำไมต้องมีอาการร้อนรนอย่างที่คนเป็นแม่บอกด้วย “อ้อ แม่แค่จะโทรมาบอกว่า ถ้าเพชรจัดการธุระเรื่องสอบเสร็จแล้ว อย่าเพิ่งกลับบ้านนะลูก เพราะแม่ว่าแม่จะเข้าไปเยี่ยมเพื่อนที่กรุงเทพเสียหน่อย แล้วเอาไว้เราค่อยกลับบ้านพร้อมกัน” “เพื่อนเหรอแม่ ไม่เห็นแม่เคยบอกเลยว่าเคยมีเพื่อนอยู่ที่กรุงเทพด้วย” เพชรทำเสียงแปลกใจ “ใช่เพื่อน ทำไมเพชรต้องทำเสียงประหลาดใจแบบนั้นด้วยล่ะ ทำไมเหรอ แม่จะมีเพื่อนกับเค้า บ้างไม่ได้หรือไงฮึ” คนเป็นแม่ทำเสียงค้อน “เปล่าจ้ะ เพชรก็แค่สงสัย เพราะไม่เคยรู้มาก่อนเท่านั้น ว่าแต่ว่าเพื่อนของแม่เนี่ย เค้าอยู่แถว ไหนล่ะจ๊ะ” เพชรรีบเปลี่ยนประเด็น เพราะเกรงว่าคนเป็นแม่จะบ่นร่ายยาวออกมาอีก “แม่ไม่ได้เจอ ไม่ได้ติดต่อกันนานแล้ว ตั้งแต่เพชรยังอยู่ในท้องของแม่โน่น แต่แม่มีแผนที่ บ้านของเขานะ” “แล้วเวลานานขนาดนั้น เพื่อนของแม่เขาจะยังอยู่ที่เดิมหรือจ๊ะ” เพชรนึกหวั่นในข้อนี้ “แม่ไม่รู้หรอกว่าตอนนี้เขาจะยังอยู่ที่นั่นไหม” นางแพนก็ทำเสียงไม่มั่นใจเช่นกัน และหากไม่ใช่ เพราะเหตุจำเป็นบางเรื่อง นางก็คงอยากใช้ชีวิตเพียงลำพังอยู่ที่บ้านอย่างเดิมต่อไป “ว่าแต่ว่าทำไมจู่ๆ แม่ก็มีธุระกับเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนานเป็นยี่สิบปีได้ล่ะจ๊ะ” สิ่งที่แปลกใจถูกเอ่ยถามออกมา “เอ่อ...” นางแพนทำเสียงอึกอักในลำคอ “จะว่าไปก็ไม่เชิงธุระหรอกนะ ก็แค่... ก็แค่คิดถึงเพื่อนเก่าเท่านั้นล่ะ” “เอาเถอะจ้ะแม่ เอาไว้เพชรสอบเสร็จแล้วเพชรจะพาแม่ไปตามหาเพื่อนของแม่นะจ๊ะ” เพชรไม่ได้ใส่ใจต่อน้ำเสียงอึกอักของคนเป็นแม่เลยสักนิด มันก็ดีไปอีกอย่างที่แม่จะได้มีโอกาส พบเจอกับเพื่อนเก่าบ้าง เผื่อบางทีจะทำให้แม่มีความสุขมากขึ้นหลังจากที่ต้องตรากตรำทำงาน หนักมาตลอดก็ได้ “อืม แล้วอ่านหนังสือไปถึงไหนแล้วล่ะเราน่ะ” คนเป็นแม่ไม่ลืมถามในเรื่องนี้ “ก็อ่านหลายรอบแล้วจ้ะแม่ ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ เพชรจะคว้าเกียรตินิยมมาให้ภูมิใจให้ได้” คนบอกทำเสียงเชื่อมั่น เพราะมันคือสิ่งหนึ่งที่หล่อนพอจะทำให้คนเป็นแม่ภูมิใจและมีความสุข “ดีมากลูกแม่ แต่อย่าโหมมากไปนะ ทำให้เต็มที่ก็พอ ผลจะออกมายังไงก็ไม่เป็นไร แค่นี้แม่ก็ภูมิใจแล้ว” “จ้ะแม่ เพชรจะทำให้เต็มที่” “ถ้าอย่างนั้น แม่ไม่กวนแล้วนะ ไปอาบน้ำอาบท่าก่อนเถอะ เพิ่งกลับมาคงเหนื่อยแย่ เอาไว้เจอกันที่ กรุงเทพอาทิตย์หน้านะลูก” “จ้ะแม่ ดูแลตัวเองด้วยนะจ๊ะ สวัสดีจ้ะ” “จ้ะลูก ตั้งใจสอบนะ” นางแพนวางสายไปแล้ว แต่ประโยคทิ้งท้ายของนางทำให้บุตรสาวถึงกับอึ้งไปเลยทีเดียว เพราะก่อนหน้านี้ไม่ถึงชั่วโมง หล่อนก็เพิ่งได้ฟังประโยคเดียวกันจากปากของชายหนุ่มรุ่นพี่ ตั้งใจสอบนะ... เพชรทวนคำนี้ในใจแล้วฉีกยิ้มออกมาอย่างลืมตัว ******** การสอบวันสุดท้ายของเพชรและเพื่อนๆ จบสิ้นลงจนได้ ท่ามกลางความปลอดโปร่งโล่งใจของ ทุกคนที่ในที่สุดก็สามารถพ้นผ่านการสอบในเทอมสุดท้ายนี้มาจนได้ ที่เหลือก็เพียงการรอลุ้น ผลคะแนนเท่านั้นว่าจะดีพอสำหรับการเป็นบัณฑิตใหม่หรือไม่... “แหม... เพื่อนฉัน กว่าจะออกจากห้องสอบได้นะ นานมาก จะรอให้ถึงวินาทีสุดท้ายเลยหรือไงฮึ” อุรารีบเย้าคนที่เพิ่งเดินมาถึงโต๊ะหินอ่อนประจำกลุ่ม “อย่าไปแซวเพชรเลยน่าอุรา คนเค้ามีสิทธิ์ลุ้นเกียรตินิยมนี่นา” เนตรนภารีบออกรับให้ “ว่าแต่พวกเธอเถอะ ทำข้อสอบกันได้ไหม ฉันว่าข้อสอบค่อนข้างยากนะ” เพชรถามเพื่อนๆ อย่างใส่ใจ “ได้ทำน่ะ ฮึฮึฮึ” อุราหันมาตอบ ทำเอาเพื่อนๆ พากันหัวเราะชอบใจ “สี่ปีเร็วเหมือนกันเนอะ ฉันยังรู้สึกเมื่อวานนี้เราเพิ่งรอดซุ้มรับน้องกันอยู่เลย” ประโยคของเนตรนภา ทำเอาทุกคนต้องลดสีหน้าลงอย่างมิได้นัดหมาย แน่นอนทุกคนย่อมรู้สึกใจหายเมื่อรู้ว่าต่อไปจะ ไม่ได้มานั่งรวมกลุ่มกันที่นี่อีกแล้ว “จริงซินะ แล้วต่อไปชีวิตพวกเราจะเป็นยังกันต่อไปล่ะ” อุราหันมาถามสีหน้าเศร้า “เราก็จะต้องเดินไปตามหาความฝันของพวกเราน่ะซิ” เพชรบอกทั้งที่ในใจก็เศร้าและใจหายไม่แพ้กัน แต่ด้วยนิสัยแห่งความเป็นผู้นำ หล่อนต้องฉุดทุกคนให้ขึ้นมาจากความเศร้าเสียใจที่เป็นอยู่ให้ได้ “หลังจากนี้ เธอก็จะได้เป็นนักออกแบบสาวตามที่เคยบอกไงเล่าอุรา” เพชรเสริม แต่คนที่ถูกกล่าวถึง ก็มิได้มีสีหน้ายิ้มแย้มออกมาแต่อย่างใด “ยังไงมันก็อดใจหายไม่ได้อยู่ดีนั่นแหละ ไม่รู้ว่าพอได้ทำงานจริงๆ เพื่อนใหม่ของฉันจะดีเหมือน พวกเธอไหม” อุราบอกเสียงอ่อยๆ จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 53 17:14:52

ความคิดเห็นที่ 3 “แต่ยังไงพวกเราต้องสัญญานะว่าจะไม่ลืมกันและจะเป็นเพื่อนกันตลอดไปน่ะ” เนตรนภายื่นมือ เข้ามาหาเพื่อนๆ สีหน้าพยายามจะยิ้มแต่มันก็เป็นยิ้มที่เปื้อนด้วยความอาลัยอาวรณ์เหลือเกิน “นั่นซิ พวกเราไม่ได้จากกันไปไหนนี่นา เรายังโทรคุยกันได้ ยังนัดเจอกันได้นี่นา” เพชรรีบบอกเสียงใส แล้วยืนมือเข้ามาจับกับเรียวมือของเนตรนภา “พวกเธอต้องโทรหาฉันบ่อยๆ นะ เพชร เนตร” อุราน้ำตาไหลออกมาจนได้เมื่อยื่นมือเข้ามาจับรวม พลังกับเพื่อนสนิททั้งสองแล้ว “จ้า แม่คนบ่อน้ำตาตื้น” เพชรรีบเย้าแล้วเขย่ามือข้างที่จับกุมกันอยู่เพื่อสร้างความอุ่นใจให้กับ เพื่อนๆ “เนตร แล้วเธอจะทำอะไรต่อไปล่ะ” เพชรถามเพราะไม่แน่ใจว่าเนตรนภาจะเลือกทำอะไรก่อน ระหว่างงานตามสายที่เล่าเรียนมาหรือสิ่งที่ชอบอย่างการเป็นนางงาม “เดือนหน้าฉันจะลงประกวดเวทีมิสไทยแลนด์บิวตี้อินเตอร์เนชั่นแนลน่ะ” เนตรนภาบอกสีหน้ามั่นใจ “เวทีที่เธอเคยลงประกวดเมื่อตอนปีสอง และคนที่ชนะจะต้องไปประกวดต่อที่ต่างประเทศ ด้วยน่ะเหรอ” อุรารีบเช็ดน้ำตาแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “ใช่ เวทีที่ฉันเคยตกรอบแรกเมื่อตอนปีสองนั่นแหละ แต่ฉันคิดว่าปีนี้ฉันพร้อมแล้ว และถ้ายังไม่ได้ ตำแหน่งอีก ฉันอาจจะต้องเลือกเดินตามความเป็นจริงเสียที เฮ้อ...” คนกล่าวถอนหายใจเสมือน กำลังรู้สึกท้อแท้ใจเหลือเกิน แม้จะเคยได้ตำแหน่งจากเวทีเล็กๆ มาแล้วจนนับไม่ถ้วน แต่สำหรับเนตรนภาแล้ว เวทีเหล่านั้นก็เพียงแค่การกรุยทางเพื่อเก็บเกี่ยวประสบการณ์เท่านั้นเอง การได้มงกุฏเพชรจากเวทีใหญ่ๆ ระดับประเทศต่างหากที่เป็นความฝันอันยิ่งใหญ่สำหรับ นางงามอย่างตน “เนตร ใจเย็นๆ ฉันคิดว่าเธอต้องทำได้แน่ๆ เพราะต่อไปนี้เธอก็ไม่ได้ติดภาระเรื่องเรียนแล้ว เธอคงเต็มที่กับความฝันนี้ได้ พวกเราจะเป็นกำลังใจให้เธอนะ” เพชรคว้ามือเนตรนภามาจับ เพื่อให้กำลังใจอีกครั้ง “ใช่ วันประกวด พวกเราจะไปเชียร์เธอด้วยนะ ฉันมั่นใจว่าฉันต้องได้เป็นเพื่อนสนิทกับมิสไทยแลนด์ บิวตี้ อินเตอร์เนชั่นแนลปีนี้แน่ๆ” อุรายิ้มให้กำลังใจ ครั้นพอกล่าวถึงเรื่องนางงามแล้วก็เสมือนทำให้เพชรนึกเรื่องบางเรื่องขึ้นมาได้ ใช่สิ วันนี้เป็นวันที่จีจี้ บอกว่าจะมาทวงคำตอบนี่นา แม้จะเชื่ออยู่บ้างว่าบางทีจีจี้อาจจะลืมเรื่องนี้ไปแล้ว แต่เพชรก็ยังไม่ วางใจอยู่ดี “พวกเธอ เดี่ยวฉันต้องรีบไปรับแม่ที่หมอชิตน่ะ เอาไว้เจอกันอีกทีวันดูผลสอบนะ” เพชรดึงมือกลับมา แล้วบอกเหตุผลที่เสมือนเป็นข้ออ้างมากกว่า เพราะยังเหลือเวลาอีกมากกับภารกิจนั้น “เออจริงซิ วันนี้แม่เธอจะมานี่นา ให้พวกเราไปเป็นเพื่อนไหมเพชร” อุราเสนอตัว “ไม่เป็นไร อย่าเลย ฉันว่าพวกเธอกลับไปพักผ่อนเถอะ เห็นว่าเมื่อคืนอ่านหนังสือจนดึกนี่นา” “เอาอย่างนั้นเหรอ” เนตรนภาถามย้ำอีกครั้ง เพชรพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นวันดูผลสอบค่อยเจอกัน ฝากสวัสดีแม่เธอด้วยนะ” เนตรนภาบอก “อืม ฉันฝากด้วยนะ แล้วถ้าแม่เธอมีขนมมาฝากด้วยล่ะก็ อย่าลืมเก็บไว้เผื่อฉันด้วยนะ ฮึฮึฮึ” อุราบอกแล้วหัวเราะชอบใจ “จ้า งั้นฉันไปก่อนนะ แล้วเจอกัน” “อืม แล้วเจอกัน” เพชรเดินจากไป เหลือไว้เพียงเพื่อนสนิทที่ยืนหันมองหน้ากันด้วยสีหน้าที่กลับมาเศร้าสร้อย อีกครั้งหนึ่ง ทว่าไม่ทันได้เอ่ยอะไรมากไปกว่านั้น คนที่โผล่เข้ามาจากด้านหลังก็สร้างความตกอก ตกใจให้กับทั้งสองสาวอยู่ไม่น้อย “ว่าไงคะ สาวๆ สอบเสร็จแล้วซิเนี่ย เป็นไงบ้างจ๊ะทำได้ไหม” เสียงใสร่าเริงของจีจี้นั่นเอง “สวัสดีค่ะพี่จีจี้” สองสาวเอ่ยขึ้นแทบพร้อมกัน และก็เพิ่งจะนึกขึ้นได้เช่นกันว่าจีจี้มาด้วยสาเหตุอันใด ในขณะที่สาวประเภทสองก็ชะเง้อชะแง้มองไปรอบๆ เพื่อหาเป้าหมายของตนเองทันที “ไม่ทันแล้วค่ะพี่จีจี้ขา เพชรเพิ่งกลับไปเมื่อตะกี้นี้เองค่ะ” อุราทำหน้าเจื่อน “เอ้า เป็นอย่างนั้นไป น้องเพชรเค้าลืมหรือคะว่าเรามีนัดกันน่ะ” จีจี้บอกออกมาประหนึ่งว่านั่นมันเป็น เรื่องสำคัญมากสำหรับเพชร ในขณะที่สองสาวก็รู้ว่ามันไม่น่าจะใช่ “หรือว่าน้องเพชรจะหนีพี่คะ ตายจริง ทำไมชีวิตกระเทยตั้งใจจริงอย่างพี่ถึงได้ถูกทำร้ายจิตใจบ่อยๆ แบบนี้คะ” คนกล่าวทำหน้าเศร้า อุราและเนตรนภาหันมองหน้ากันด้วยสีหน้าเห็นใจคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า แต่ก็คิดว่าบางทีเหตุผลนี้ ก็อาจจะมีส่วนอยู่บ้างที่ทำให้เพชรรีบกลับไป “คงไม่หรอกค่ะ พอดีเพชรเค้าต้องไปรับคุณแม่ เพราะคุณแม่ของเพชรจะมาจากต่างจังหวัดน่ะค่ะ” เนตรนภารีบบอกเพราะบางทีมันอาจจะทำให้จีจี้รู้สึกดีขึ้นมาได้ “งั้นหรือคะ แสดงว่าเพชรก็ยังไม่ได้ปฏิเสธใช่ไหม” คนกล่าวค่อยยิ้มออกมาได้ “แล้วอย่างนี้พี่จะมีโอกาสได้เจอกับน้องเพชรอีกวันไหนคะสาวๆ” “ก็... ก็...” เนตรกำลังตรึกตรองว่าควรจะบอกดีไหม เพราะบางทีเพชรอาจจะต้องการให้เรื่องนี้ มันลงแค่วันนี้ก็ได้ “ก็วันที่ 10 ตอนสายๆ น่ะค่ะ พวกเราจะมาดูผลสอบกันวันนั้น” ...!!! การทบทวนตรึกตรองของเนตรนภาไม่ทันเสร็จสิ้น ก็กลับกลายเป็นว่าต้องถึงกับสะดุ้งในใจ ออกมาก่อนในเมื่ออุราได้ตอบคำถามนั้นออกไปแล้ว เนตรนภารีบลอบเอื้อมมือมาหยิกที่แขนของคนตอบคำถามในทันที หวังจะให้เพื่อนสนิทสำนึกได้ ว่าทำอะไรลงไป “โอ้ย! อะไรเนตร” คนที่ยังไม่รู้ตัวรีบหันมาต่อว่าเบาๆ แต่ครั้นเมื่อเจอสายตาเขียวของคนหยิกเข้า แล้วสาวร่างอวบก็เริ่มสำนึกได้ แต่มันก็ไม่ทันแล้ว “ดีเลยค่ะ ถ้าอย่างนั้นพี่ฝากบอกน้องเพชรด้วยนะคะว่าวันที่ 10 ตอนสิบโมง พี่จีจี้คนสวยจะมาหา ที่นี่อีกครั้ง ให้น้องเพชรอยู่รอด้วยนะคะ” แม้จะแปลกใจในท่าทีของทั้งสองสาวอยู่บ้างแต่จีจี้ก็เลือก ที่จะมองข้ามมันไป เพราะประเด็นสำคัญมันเปลี่ยนไปเป็นที่วันที่ 10 แล้วต่างหาก และหวังว่าตน จะมีโอกาสได้คุยกับเพชรอีกสักครั้ง “ถ้าอย่างนั้นพี่ขอตัวเลยนะคะเด็กๆ” “ค่ะ สวัสดีค่ะพี่จีจี้” อุรายกมือไหว้พร้อมๆ กับเนตรนภา “สวัสดีค่ะ” เนตรนภาหันมามองอุราตาเขม็งเมื่อจีจี้เดินจากไปแล้ว เล่นเอาคนที่เพิ่งสำนึกได้แล้วรีบ หลบสายตาอย่างทันควัน “อุรานะอุรา ฉันกำลังคิดอยู่ทีเดียวว่าจะบอกพี่จีจี้ดีไหม” “เอ้า ก็คนมันคิดไม่ทันนี่นา” คนหน้าจ๋อยหันมาบอกตาปริบๆ “แล้วถ้าเพชรรู้ล่ะว่าเราเป็นคนบอกพี่จีจี้เรื่องวันดูผลสอบ เพชรเล่นงานเราอีกแน่ๆ” “แต่ฉันว่าไม่หรอกน่าเนตร ถึงพี่จีจี้ไม่รู้จากเรา พี่เค้าก็ต้องสืบได้แน่ๆ ถ้าพี่เค้าสนใจเพชรมันจริงๆ” คราวนี้อุราเปลี่ยนสีหน้ามาเป็นจริงจัง “อีกอย่างถ้าเพชรไม่สนใจจริงๆ เพชรก็ต้องปฏิเสธไปตรงๆ ดีกว่าที่จะหนีต่อไปนะ ฉันว่าถ้าพี่จีจี้เจอ การปฏิเสธบ่อยๆ เดี๋ยวเค้าก็ท้อแท้ไปเองนั่นแหละ” “เธอคิดอย่างนั้นหรืออุรา” คนถามทำสีหน้าไม่มั่นใจ “หรือไม่ถ้าไม่เป็นอย่างนั้น ก็ไม่แน่เธออาจได้เจอกับเพชรบนเวทีมิสไทยแลนด์บิวตี้อินเตอร์เนชั่นแนลก็ได้ ฮึฮึฮึ” ...!!! แม้จะเป็นเพียงประโยคล้อเล่นจากเพื่อนสนิท ทว่าทำไมหัวจิตหัวใจของเนตรนภากลับรู้สึกหวิวๆ ขึ้นมาพิกล หล่อนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความหวิวที่รู้สึกได้นั้นมันเกิดจากความรู้สึกใดกันแน่ แล้วถ้าหากมัน เป็นอย่างที่อุราบอกจริงๆ ขึ้นมาล่ะ อะไรจะเกิดขึ้นบนเวทีนั้น... ******** โปรดติดตามตอนต่อไปครับ... จากคุณ : ยาชมภู เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 53 17:15:28

ความคิดเห็นที่ 4 แวะมาอ่านค่ะ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 53 18:01:40

ความคิดเห็นที่ 5 แวะมาอ่านด้วย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 12 ต.ค. 53 21:42:26

ความคิดเห็นที่ 6 ถ้าเพชรต้องเข้าประกวดจริงๆหวังว่าเพื่อนรักคงไม่กลายเป็นเพื่อนร้ายหรอกนะ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 13 ต.ค. 53 01:19:25