พรหมลิขิตรัก บทที่ 3

บทที่ 3

วันนี้แพนตื่นนอนแต่เช้าตรู่ เตรียมตัวเก็บข้าวของเพราะต้องการเดินทางกลับก่อนกำหนด ความจริงแล้ววันนี้เธอตั้งใจจะอยู่เที่ยวหาเพื่อนฝูงที่ไม่ได้พบกันตั้งแต่จบการศึกษาก่อน แต่เหตุที่ทำให้ต้องรีบเก็บข้าวเก็บของเดินทางก่อนกำหนดก็เพราะต้องการจะหนีคนเจ้าเล่ห์บางคน ซึ่งต้องการเดินทางไปพร้อมกับเธอ เธอไม่ต้องการปวดหัวและไม่อยากเป็นโรคหัวใจก่อนถึงวัยอันควร เพราะนับวันมันจะยิ่งเต้นแรงมากขึ้นทุกทีที่อีตานั่นเข้าใกล้ และอีกอย่างจะได้เตรียมตัวคิดแผนเอาคืนคนฉวยโอกาสได้อย่างแสบทรวง อย่างน้อยถ้าอยู่ในถิ่นเธอ เธอก็สามารถทำอะไรได้สะดวกหน่อย ไม่ต้องคอยกลัวบอดี้การ์ดร่างยักษ์ของหมอนั่นให้รำคาญใจ เชอะ.....รู้จักครูแพนน้อยไป เด็ก ๆ ดื้อแสนซนก็ปลาบมานักต่อนักแล้ว คงไม่ผิดนักถ้าจะปลาบอีตาด็อกเตอร์โรคจิตนี่อีกซักคน จะเอาคืนให้แสบเลย....คอยดู

หลังจากแพ็คกระเป๋าเสร็จ แพนก็อาบน้ำแต่งตัว เตรียมตัวออกเดินทาง เธอเปิดประตูออกมาจากห้องและล็อคมันโดยไม่ได้หันไปมองเบื้องหลังเลยว่ากำลังจะมีภัยมาถึงตัว เพียงแค่หันหลังกลับภัยที่ว่าก็เข้ามาในระยะประชิดซะแล้ว เธอผละออกอย่างตกใจเตรียมจะร้องกรี๊ดออกไปถ้าไม่มีมือใหญ่มาปิดปากเธอไว้ซะก่อน

“คุณแพน ผมบอกคุณแล้วใช่มั้ยว่าให้ระวังตัว นี่อะไรกันถ้าไม่ใช่ผมแต่กลับเป็นคนอื่นขึ้นมาคุณจะทำยังไง” เขาเอ็ดเสียงเขียวมือยังคงปิดปากเธอไว้ แต่พอเห็นเธอทำเสียงอู้อี้เหมือนกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง เขาจึงยอมปล่อยมือออก และถอยออกไปนิดเดียว....ย้ำ...แค่นิดเดียวเท่านั้น

“โอย ตกใจหมดเลยคุณ ใครใช้ให้คุณเล่นมาเงียบ ๆ อย่างนี้ หา..” หล่อนแหวออกไปเสียงสูงซึ่งยังคงรักษาฟอร์มอยู่ ก็ไอ้ที่เขาพูดน่ะมันผิดซะที่ไหนล่ะ ถ้าเกิดเป็นคนร้ายขึ้นมาล่ะก็...อึ๋ย..ไม่อยากจะคิด แต่เอ๊ะ...มันก็ไม่เห็นจะแตกต่างกันซักเท่าไหร่เลย เพราะหนุ่มตาสีเขียวมรกตที่ยืนกอดอกหน้าบึ้งอยู่ตรงหน้านี่ก็ตัวอันตรายเหมือนกัน

“แล้วนี่คุณมาทำอะไรแต่เช้าไม่ทราบ มายืนด้อม ๆ มอง ๆ เดี๋ยวคนอื่นเขาก็หาว่าจะมาขโมยของหรอก” หล่อนยังคงหาเรื่องต่อ

“โธ่ คุณขโมยที่ไหนจะหน้าตาดีได้ขนาดนี้ล่ะครับ มีแต่สาว ๆ เหลียวมองล่ะซิไม่ว่า” เขายังคงยืนกอดอกยืดตัวอย่างภาคภูมิใจในตัวเอง ชิ...หลงตัวเองเข้าขั้นโคม่าเลยนะเนี่ย แพนปรายตามองอย่างไม่อยากจะเชื่อหูว่าจะมีคนหลงตัวเองได้ขนาดนี้ และแอบเบะปากให้อย่างหมั่นไส้ (แต่ไม่ผิดที่เขาพูดนักหรอก คนอะไรไม่รู้ หล่อจนใจแทบละลาย....บ้า..คิดอะไรอยู่เนี่ยหล่อน)

“แล้วนี่คุณกำลังจะไปไหน” เขาถามและมองเลยไปยังกระเป๋าเป้ที่เธอสะพายอยู่สายตาจับจ้องอย่างจับผิดจนเธอชักร้อนรน

“เอ่อ คือ ว่า ฉันได้รับคำสั่งให้เดินทางก่อนกำหนด พอดีที่โรงเรียนมีงานด่วนจะให้ทำ” แพนหาคำตอบดีที่สุดให้ตัวเอง หวังจะได้พ้นจากสายตาขุ่นขวางที่ส่งมาให้

“ไม่เชื่อ นี่คุณกำลังจะหนีผมใช่ไหม” เขาจี้จุดได้ตรงประเด็น ดีนะที่เมื่อคืนเขานอนไม่ค่อยหลับเพราะเฝ้าแต่คิดถึงสาวน้อยของเขาที่อยู่ตรงหน้า แม้ยามหลับตาก็ยังฝันถึง ดูท่าเขาจะเป็นเอามาก ในเมื่อความคิดถึงมันพลุ่งพล่านจนทนไม่ไหว จึงรีบมาให้เห็นหน้า ได้ยั่วแหย่ แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอเธอกำลังจะหนีเขาอยู่พอดี

“ทำไมฉันต้องหนีคุณด้วย ” หล่อนยังคงถามเสียงห้วน

“คุณไม่รู้จริง ๆ เหรอ” เขาไม่พูดเปล่าแต่กลับขยับเข้ามาใกล้กว่าเดิมอีก จนปลายจมูกเฉียดแก้มนวล ตาสบตา สายตาเขาระเรื่อยมาจนถึงริมฝีปากอิ่มซึ่งเขาได้พิสูจน์แล้วว่ามันช่างหอมหวานนัก และดูเหมือนว่าเขาจะหักห้ามใจไม่ไหวจนต้องก้มหน้าลงไปเพื่อต้องการพิสูจน์ความหวานอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาประเมินหล่อนผิดไปถนัดตา เพราะเพียงแต่ก้มหน้าลง กล่องดวงใจของเขาก็ถูกเข่าหล่อนกระทุ้งเข้าเต็มรัก เขาสูดลมหายใจเข้าอย่างหนักเพื่อบรรเทาอาการเจ็บปวด สองมือกุมน้องชายไว้ ใบหน้าหล่อเหลาเหยเก แพนอาศัยจังหวะนี้ผลักเขาออกเต็มแรงและเตรียมใส่เกียร์หมาวิ่งหนีสุดชีวิต แต่แล้วชะตาหล่อนคงถึงคาด เพราะคนที่คิดว่าเจ็บแสนสาหัสเมื่อครู่คว้าข้อมือเธอไว้ได้ เธอกำลังจะกรีดร้องหวังให้คนที่อยู่ในห้องออกมาช่วยเธอบ้าง แต่มือใหญ่หนาก็เอื้อมมาปิดปากเธอไว้เสียก่อน และลากจูงเธอไปยังที่จอดรถ จับเธอยัดใส่รถก่อนที่ตัวเองจะวิ่งอ้อมมานั่งประจำคนขับและจัดการล็อครถเสร็จสรรพแล้วหันกลับมาจ้องหน้าเธออย่างเอาเรื่อง

“เล่นแรงไปหน่อยมั้งคุณ”

“มันน้อยไปด้วยซ้ำสำหรับคนฉวยโอกาสอย่างคุณ”

“โอเค แล้วคุณจะเสียใจที่บังอาจมาลองดีกับผม” พูดจบก็ใส่เกียร์ออกรถพุ่งทะยานไปด้วยความเร็วจนเธอชักใจสั่น ไม่รู้ว่าจะเจอดีอะไรบ้างที่ไปทำให้เขาโกรธ แต่ก็ยังใจกล้าถามออกไปด้วยเสียงสั่นนิด ๆ

“นี่คุณกำลังจะพาฉันไปไหน”

“ก็กลับโรงเรียนคุณไง คุณลืมไปแล้วหรือไงว่าผมบอกว่า จะไปพร้อมกับคุณ” เขาพูดโดยไม่หันมามองหล่อน

“แต่ฉันยังไม่ได้บอก ผอ. ฉันเลยว่าคุณจะไปวันนี้ เดี๋ยวทางเราจะเตรียมต้อนรับคุณชายไม่ทัน จะหาว่าเราบ้านนอกไม่ได้นะ” มาร์คปลายตามอง อมยิ้ม หึ....ช่างจิกช่างกัดเหลือเกินนะ

“ผมไม่ใช่คนเรื่องมากอะไร ไม่ต้องต้อนรงต้อนรับอะไรให้มากพิธีหรอก”

“ยังไงฉันก็ต้องโทรบอก ผอ.ก่อน” แพนพูดพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเบอร์ผู้อำนวยการของเธอ

“ผอ. หรือคะ พอดีแพนเดินทางกลับวันนี้ค่ะ แล้วก็มีคุณมาร์ค เฟอกี้ ประธานบริษัทมาเคอตี้ ที่เป็นผู้มอบทุนให้นักเรียนของเราไปด้วยค่ะ เขาจะไปมอบทุนให้น้องมายกับน้องเจนเองกับมือและก็จะไปดูโรงเรียนด้วยเผื่อว่าจะหาทุนไปปรับปรุงแหล่งเรียนรู้ใหม่น่ะค่ะ มาคนเดียวค่ะ จะพักที่ไหนเหรอคะ เดี๋ยวนะคะ”

“คุณจะพักที่ไหนคะ” แพนหันมาถามมาร์ค

“ถ้าไม่รังเกียจ ที่โรงเรียนพอจะมีที่พักบ้างมั้ยครับ ผมจะพักที่นั่น”


“เขาบอกจะพักที่โรงเรียนค่ะ ได้นะคะ ค่ะ กว่าแพนและเขาจะถึงก็คงประมาณเย็น ๆ มั้งคะ ค่ะ ค่ะ สวัสดีค่ะ” เธอวางสายแล้วก็หันมาตั้งคำถามกับเขา น้ำเสียงไม่ค่อยจะพอใจนัก

“ทำไมคุณจะพักที่โรงเรียน มันไม่สะดวกสบายนักหรอกนะ ที่อำเภอใกล้ ๆ มีรีสอร์ทเล็ก ๆ แต่ก็น่าจะสบายกว่า ฉันว่าคุณไปพักที่นั่นเถอะ”

“ไม่ ผมอยากอยู่ใกล้ ๆ คุณ ไม่ใช่ ๆ อย่างน้อยผมก็มีคุณเป็นเพื่อนไง” ท้ายเสียงเริ่มปฏิเสธ เพราะหันมาเห็นเธอเริ่มแยกเขี้ยวใส่

“ตามใจนะ แล้วอย่ามาบ่นทีหลังก็แล้วกัน” เธอพูดก่อนจะสะบัดหน้าไปมองวิวข้างทาง แต่ก็ยังมีเสียงหัวเราะหึ ๆ ตามมาจากคนข้างตัว และเขาก็หาเรื่องคุยทั่วไป ท่ามกลางการโต้เถียงกันเป็นระยะ ๆ

หลังจากที่ขับรถมาได้ซักพักความหิวก็เริ่มคืบคลานมาสู่ท้องหนุ่มหล่อจอมเรื่องมาก ก็ต้องจอดมินิมาร์ทในปั๊มแห่งหนึ่ง แล้ววันนี้จะถึงมั้ยเนี่ย!!!!!!!

“นี่คุณ ผมขอกินขนมบ้างซิ กินคนเดียวไม่แบ่งกันเลยนะ” เขาหันมาขอขนมกินหลังจากขับรถออกมาจากปั๊มน้ำมันได้ระยะหนึ่ง

“ยุ่งจริงเชียว เอ้าขนมค่ะ” แพนยื่นถุงขนมให้

“มือไม่ว่าง ขับรถอยู่ ป้อนหน่อยซิครับ”

“อะไรกันคะ อยากกินก็หยิบเอาเองซิ”

“ถ้าคุณไม่อยากไปถึงโรงเรียนโดยปลอดภัย ก็ได้ ผมหยิบเอง” เขาพูดพร้อมกับเตรียมยื่นมือมาหยิบถุงขนม

“ก็ได้ค่ะ ถ้าคุณไม่เป็นผู้สนับสนุนรายใหญ่ของโรงเรียนล่ะก็ จ้างให้ก็ไม่ป้อนหรอก อ่ะ..อ้าปากซิคะ” ชายหนุ่มยิ้มอย่างพอใจ และสองหนุ่มสาวก็คุยกันได้หลายเรื่อง ผสมกับทะเลาะกันบ้างหากคุยกันในเรื่องที่ไม่ถูกคอจนถึงที่หมาย


สิ่งแรกที่ทำให้แพนหัวเราะจนงอหงาย ก็เพราะพอลงจากรถปุ๊บ ก็เห็นเบนส์สีดำมันวาว อันโก้หรูของเขาคละคลุ้งไปด้วยฝุ่นจนมองไม่เห็นความสวยงามของมัน แต่ถึงกระนั้นแม้มันจะเปื้อนฝุ่นหรือพังไปมากกว่านี้เขาก็ไม่สน ขอเพียงได้เห็นรอยยิ้มอารมณ์ดีของเธออย่างนี้ทุกวัน

“ดูสิคุณ ฉันบอกแล้วว่ามันลำบากก็ไม่เชื่อ คุ้มกันไหมเนี่ย” หล่อนหันมาถาม รอยยิ้มยังคงไม่จางหายจนเขาอยากจะให้โลกหยุดหมุนเพียงแค่นี้เพียงเพื่อได้เห็นรอยยิ้มนี้ ถ้าเขาจะลำบากมากกว่านี้ก็ยอม

“เชิญทางนี้ดีกว่าค่ะ คณะต้อนรับคงรออยู่แล้ว” แพนบอกเพราะเห็นว่ามาร์คเอาแต่จ้องหน้าเธอไม่ยอมพูดอะไร แหม...เล่นมองกันอย่างนี้ก็ชักเขินแล้วนะ

ไม่ผิดอย่างที่คิดไว้ เพราะเพียงแค่แพนและมาร์คเดินเข้าไปในห้องประชุมซึ่งเตรียมไว้ต้อนรับแขกนั้น พลันเสียงดนตรี ปี่ กลอง แคน ตามแบบฉบับชาวบ้านก็ดังขึ้น สร้างความอัศจรรย์ใจให้มาร์คเป็นอย่างยิ่ง เพราะไม่คิดว่าจะได้รับการต้อนรับอย่างเป็นกันเองขนาดนี้ เขายิ้มทักทายชาวบ้านและคณะครูที่มาต้อนรับอย่างเป็นกันเองเช่นกัน สร้างความหงุดหงิดให้แก่แพนเป็นอย่างมากเพราะไม่คิดว่าตาด็อกเตอร์ไฮโซนี้จะตอบรับไมตรีจากคนบ้านนอกด้วยกิริยานอบน้อมเป็นธรรมชาติ ความไม่ถือตัวของเขานั้น เรียกรอยยิ้มเอ็นดูจากผู้เฒ่าผู้แก่ในหมู่บ้านเป็นอย่างมาก บางคนถึงกับตกใจที่เห็นเขาไหว้อย่างอ่อนช้อยสวยงามยิ่งกว่าคนไทยซะอีก...เชอะ...เห็นแล้วหงุดหงิดชะมัด แพนคิดอย่างพาล ๆ และความหงุดหงิดของเธอก็ไม่รอดพ้นสายตาสีเขียวมรกตคู่เดิมจนได้ เขาจึงยักคิ้วหลิ่วตาให้ นั่นยิ่งไปป่วนความโกรธของหล่อนขึ้นอีกระรอก แพนขึงตาใส่ตอบไป

‘เฮอะ....ทำเป็นมีความสุขไปเถอะ ยกนี้แกล้งไม่สำเร็จก็ไม่เป็นไร ครูแพนยังมีมุกอีกเยอะ เดี๋ยวจะได้กระอักเลือดกับยกต่อไป...เตรียมรับมือให้ดีแล้วกัน’ แพนคิดอย่างกระหยิ่มยิ้มย่อง

จากคุณ	: ไอดิน
เขียนเมื่อ	: 14 ต.ค. 53 12:12:14 A:182.232.33.120 X: TicketID:262651