Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com  


 
พรหมลิขิตรัก บทที่ 4

บทที่ 4

“อาหารมาแล้วค่า” เสียงคุณป้าแม่บ้านคนหนึ่งเจื้อยแจ้วมาแต่ไกล พร้อมกับขบวนอาหารหลากหลายชนิดซึ่งถูกลำเลียงมาโดยสาว ๆ ในหมู่บ้าน กลิ่นงี้หอมฉุยจนแยกไม่ออกว่าเป็นกลิ่นของอะไรกันแน่ กลิ่นอาหารหรือน้ำหอม? สาว ๆ เหล่านั้นต่างชะงักงันเมื่อเดินมาถึงหนุ่มมาร์คที่นั่งอยู่ เหมือนพวกหล่อนถูกสะกดด้วยความหล่อเหลาของแขกผู้มาเยือน ต่างพากันส่งสายตาหวานเชื่อมไปยังหนุ่มหล่อคนเดียวที่เด่นสะดุดตากว่าใคร ๆ ในห้อง แพนหันไปมองชายหนุ่มก็เห็นเขายิ้มหวานบาดจิตทักทายสาว ๆ เหล่านั้นเช่นกัน หล่อนแอบเบะปากให้ด้วยความหมั่นไส้ ชิ! ทำเป็นหว่านเสน่ห์ไปทั่ว เห็นแล้วหงุดหงิดชะมัด แพนคิดอย่างพาล ๆ แต่แล้วก็ต้องตกใจกับความคิดของตัวเอง นี่เธอเป็นอะไรไปเนี่ย คิดแบบนั้นได้ยังไงกันทั้ง ๆ ที่เขาและเธอไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย แล้วทำไมต้องหงุดหงิดด้วยกับการที่เขาจะบริหารเสน่ห์กับสาวอื่นที่ไม่เธอมันก็ไม่ใช่เรื่องผิดอะไร

หนึ่ง ไม่มีอะไร ก็แค่หงุดหงิดที่เขาทำตัวเนียนได้อย่างน่าหยิก

สอง ไม่มีอะไร ก็แค่โมโหที่เขารู้ทันเธอไปเสียทุกเรื่อง

.......แค่นั้น.......แพนคิดเข้าข้างตัวเองเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกบางอย่างที่เริ่มก่อตัวเป็นรูปเป็นร่างขึ้นมาโดยที่ตัวเองไม่อยากยอมรับว่ากำลังให้ความสนใจกับชายหนุ่มตาสีเขียวมรกตซึ่งไม่ว่าจะเป็นรูปทรัพย์ หรือสมบัติ ครูจน ๆ อย่างหล่อนไม่มีอะไรเทียบเทียมได้เลย เธอไม่อยากเจ็บปวดอีกครั้งหลังจากที่เจ็บปางตายกับการจากไปของใครคนหนึ่ง ซึ่งให้เหตุผลว่าเธอและเขาคงไปด้วยกันไม่ได้ เขาอยากมีอนาคตที่ดี ไม่ใช่มาจมปลักอยู่บ้านนอกกับเธอ

ย้อนไปเมื่อเหตุการณ์ในอดีต แพนและวุฒิคู่รักหวานประจำคณะ เธอและเขาเป็นคู่รักตัวอย่าง คือทั้งคู่ช่วยเป็นกำลังใจให้กัน ช่วยกันติวหนังสือ แพนช่วยดึงวุฒิไม่ให้นอกลู่นอกทาง แต่ชีวิตรักของทั้งคู่กลับดูราบเรียบเกินไปในความคิดของวุฒิเพราะแพนเป็นคนที่คร่ำเคร่งกับการเรียนนมากจนเรียกได้ว่าเฉิ่มเกินไป ไม่มีเวลาหวาน ไม่มีช่วงเวลาโรแมนติกสำหรับคู่รักเลยก็ว่าได้ ประกอบกับที่เขาคิดว่าไม่อาจอยู่กับความจนต่อไปได้อีก ดังนั้นเมื่อมีสาวสวยรวยเสน่ห์และมีฐานะมาติดบ่วงความหล่อของเขา เขาก็เริ่มตีตัวออกห่างจากแพนโดยทันที และแล้ววันแห่งการจากลาก็มาถึง

“แพน ที่เรานัดแพนมาในวันนี้เรามีเรื่องอยากให้แพนรับรู้” วุฒิเริ่มขณะที่เราหามุมสงบใน
มหาวิทยาลัยเพื่อพูดคุยกันให้เคลียร์หลังจากที่ปล่อยให้อะไร ๆ มันคลุมเครือมาเป็นระยะเวลาหนึ่ง

“เรื่องของแคทใช่มั้ย แพนรู้แล้วล่ะ วุฒิจะบอกเลิกกับแพนใช่มั้ย” น้ำเสียงราบเรียบไม่บ่งงบอกอารมณ์ใด แต่ในใจหล่อนรู้ดีว่ามันเจ็บลึกอยู่ในอกและทรมานมากแค่ไหน

“แพนไม่โกรธเราใช่มั้ย”

“แพนไม่โกรธวุฒิหรอก แพนเข้าใจ คนเราก็ต้องเลือกทางเดินที่ดีที่สุดให้กับชีวิตของตัวเอง ถ้าวุฒิมีความสุข แพนก็ยินดีด้วย แพนขอให้วุฒิโชคดี”

“เรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช่ไหมแพน”

“แน่นอนเรายังเป็นเพื่อนกันเสมอ”

“งั้นวุฒิไปล่ะนะ ขอให้แพนโชคดีเช่นกัน” น้ำตาของแพนร่วงเผาะหลังจากที่มองแผ่นหลังงกว้างเดินจากไปอย่างไม่มีเยื่อใย แต่มันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่หล่อนจะเสียน้ำตาให้ผู้ชาย

หลังจากนั้นหัวใจเธอจึงปิดตายมาโดยตลอด ไม่สนใจชายอื่น มุ่งแต่เรียนอย่างเดียวจนจบการศึกษา แต่ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไมมันกลับเต้นไม่ส่ำทุกครั้งที่ได้สบสายตาคมกริบและใกล้ชิดดกับหนุ่มหล่อที่เพิ่งพบกันเพียงไม่กี่วันและตอนนี้เขาก็หันมาส่งตาหวานให้เธออีกครั้ง ไม่ได้ยัยแพน......เธอจะใจอ่อนไม่ได้ อย่าไปยุ่งอย่าไปสนใจเขาอีกไม่งั้นเธอจะต้องเจ็บปวดอีกครั้ง ความคิดด้านดีส่งเสียงเตือน แต่ให้ตายเหอะ ไอ้ดวงตายิ้มได้หวานบาดใจประกอบกับท่าทางกวนประสาทที่ส่งมาให้มันทนไม่ไหวจริง ๆ ว่าจะไม่สนใจแต่ขอเอาคืนซักครั้งเถอะ ความคิดด้านลบสั่ง คิดได้ดังนั้นสมองอันชาญฉลาดก็เริ่มวางแผนการเอาคืนอย่างเป็นขั้นเป็นตอน เผลอยิ้มที่มุมปากออกมาอย่างสะใจ ซึ่งปฏิกิริยาอาการดังกล่าวไม่ได้รอดพ้นสายตาหนุ่มมาร์คไปได้

“โห อาหารมาแล้วหรือคะป้าแจ่ม แหม...มีอะไรบ้างเนี่ย น่ากินทั้งนั้นเลย โอ้โห น้ำตก ซกกเล็ก ตับหวาน ลาบเลือด” หล่อนจงใจเน้นชื่ออาหารแต่ละอย่างพลางปรายตาไปมองชายหนุ่ม นึกสะใจที่ได้เห็นใบหน้ากระอักกระอ่วนของอีกฝ่าย เชอะ! คุณชายไฮโซอย่างคุณคงไม่นิยมอาหารชาวบ้านแบบนี้เป็นแน่ คงจะนิยมชมชอบอาหารตามภัตตาคารหรู เดี๋ยวได้ลองลาบเลือดแล้วจะทำหน้ายังไง ฮ่า ฮ่า ฮ่า สะใจจริง ๆ แล้วจะรอช้าอยู่ใย
“คุณมาร์คลองลาบเลือดหน่อยมั้ยคะ เป็นอาหารสูตรเด็ดของป้าแจ่มเลยนะคะ รับรองคุณจะติดใจ” แพนตักลาบเลือดช้อนโตให้อย่างเอาใจซึ่งดูก็รู้แล้วว่าต้องการแกล้งกันชัด ๆ เขาไม่ได้รังเกียจอาหารชาวบ้านแบบนี้หรอก ก็เคยกินแต่ไม่บ่อยนัก และที่สำคัญเขากินอาหารสุก ๆ ดิบ ๆแบบนี้ไม่ค่อยได้ กินแล้วจะท้องเสียอย่างหนัก แล้วลาบเลือดสด ๆ แบบนี้จะกินเข้าไปได้ยังไง ว่าแล้วก็หันไปกะจะบอกตัวเจ้ากี้เจ้าการ ก็ได้รับคำตอบพร้อมสายตาจิกกัดมาว่า

“ถ้าคุณไม่ทาน คนที่นี่เค้าจะคิดว่าคุณรังเกียจเค้า คุณดูสายตาชื่มชมที่มองคุณซิ คุณไม่คิดเหรอว่าจะทำให้พวกเค้าเสียใจ” แพนกระซิบบอก มาร์คเลยหันไปมองรอบ ๆ ก็เห็นทุกคนจ้องมองมาที่เขาเป็นตาเดียวกันเหมือนกำลังลุ้นอะไรบางอย่าง เมื่อเห็นดังนั้นชายหนุ่มจึงตักลาบเลือดในจานซึ่งมีผู้หวังดีประสงค์ร้ายตักให้ใส่ปากเคี้ยวตุ้ย ๆ

“โห อร่อยจริง ๆ ด้วยครับ สงสัยผมคงต้องมาฝากท้องที่นี่บ่อย ๆ” เสียงชื่นชมนั้นทำให้ทุกคนหัวเราะครื้นเครง มาร์คเองก็ทำตัวสนุกสนานเฮฮา แต่อกตรม เค้าอยากร้องไห้จริง ๆ พูดออกไปได้ยังไงว่าจะมาฝากท้องที่นี่บ่อย ๆ แค่นี้ก็ยังไม่รู้เลยว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไร คราวที่แล้วก็ไปกินอาหารแบบนี้ตามคำท้าของเพื่อน จนทำให้ต้องหามส่งโรงพยาบาลกันแทบไม่ทัน ไม่รู้ล่ะ ถ้าคราวนี้ผมถ่ายท้องไม่หยุดล่ะก็คุณต้องรับผิดชอบ ชายหนุ่มส่งสายตาคาดโทษไปยังตัวก่อเรื่องที่ตอนนี้รู้สึกว่าเธอจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ แพนส่งสายตาหวานเซ็กซี่กลับมาซึ่งดูก็รู้ว่าแกล้งทำและยังเอาใจโดยการตักอาหารมาให้ไม่ขาด เขาก็เลยต้องกิน กิน กิน เพื่อไม่ให้คนทำเค้าเสียน้ำใจ

แต่ความวัวไม่ทันหายความควายก็ดันเข้ามาแทรกอีก เมื่อแม่ตัวดียังไม่ค่อยจะพอใจกับผลงานของตัวเองซักเท่าใดนัก เขาเห็นหล่อนวิ่งขึ้นไปเป็นพิธีกรบนเวที และเจื้อยแจ้วอะไรบางอย่างซึ่งเขาก็ฟังไม่ถนัดนัก แต่รู้สึกจะมีชื่อของเขารวมอยู่ด้วย เธอหันมาจ้องเขาตรง ๆ เหมือนรอคอยอะไรบางอย่าง ซึ่งไม่แม้แต่เธอเท่านั้น ทุกคนในบริเวณงานเลี้ยงต้อนรับก็หันมาจ้องเขาเป็นตาเดียวกันพร้อมทั้งรอคำตอบอะไรบางอย่างเช่นกัน มาร์คหันไปเลิกคิ้วมองแม่สาวตัวเล็กบนเวทีเป็นเชิงถามว่าเกิดอะไรขึ้น

“ค่ะ ทางเราทราบว่าคุณมาร์คเป็นคนที่ร้องเพลงลูกทุ่งได้เก่งมาก ผิดกับหน้าตาที่ออกไปทางฝรั่งใช่ไหมคะ ดังนั้น ขอเชิญคุณมาร์คขึ้นมาร้องเพลงลูกทุ่งให้เราฟังซักเพลงเพื่อเป็นเกียรติกับทางโรงเรียนและชุมชนของเราด้วยค่ะ ขอเสียงปรบมือหน่อยค่ะ” เสียงปรบมือครื้นเครงและเสียงเป่าปากดังสนั่นห้อง มาร์คยิ้มแหยหากก็จำต้องขึ้นเวทีตามเกมส์ของแม่ตัวเล็กที่จ้องจะเอาคืนเขาให้อายขายขี้หน้าประชาชีอยู่ร่ำไป แต่เดี๋ยวคอยดูเถอะ....เขาจะไม่ให้แผนการของยัยตัวเล็กได้ประสบความสำเร็จหรอก ....รู้จักนายมาร์คน้อยไปแล้ว.....มาร์คคิดในใจ พร้อมกับถือไมล์ที่แม่ครูสาวจอมแสบยื่นให้ และเห็นรอยยิ้มเย้ยหยันที่ส่งมาให้ก็นึกสนุกอยู่ในที

“ผมคงไม่ได้ร้องเพลงลูกทุ่งได้เพราะพริ้งอะไรมาก ก็อย่างที่เห็นผมดูออกจะฝรั่งจ๋าซะขนาดนี้” มาร์คเริ่มเกริ่นและมีเสียงหัวเราะอย่างเอ็นดูตามมา

“แต่แม่ผมเธอเป็นคนไทยครับ และเธอก็เลี้ยงดูผมแบบคนไทยเช่นกัน เธอจะปลูกฝังให้ผมไม่ลืมรากเหง้าของตนเอง เพราะฉะนั้นเพลงลูกทุ่งก็เป็นสิ่งหนึ่งที่ผมโปรดปราณเช่นกันครับ ขอเพลงคนบ้านเดียวกัน ของไผ่ พงศธร ด้วยครับ” ชายหนุ่มกล่าวจบพร้อมกับหันไปมองคนตัวเล็กกว่าที่บัดนี้ยืนตาโตอ้าปากค้าง น้ำลายฟูมปาก...เอ่อ....เว่อร์ไปหน่อย เธอมองเขาอย่างกับไม่เคยเห็นมาก่อน ยิ่งตอนมาร์คขับขานเพลงดังกล่าวด้วยเสียงอันไพเราะ และแขกเหรื่อก็เริ่มออกมาวาดลวดลายกันหน้าเวทีกันบ้างแล้ว ยิ่งทำให้เธอถึงกับยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูกอยู่อย่างนั้นจนเขาร้องเพลงจบ ชายหนุ่มยิ้มอย่างพึงพอใจกับชัยชนะเล็ก ๆ ที่ได้รับหันไปยักคิ้วให้เธอสองที นั่นยิ่งไปกระตุ้นอารมณ์หงุดหงิดของอีกฝ่ายได้ทันตาเห็นที่ไม่สามารถแกล้งเขาได้ ดวงตาหล่อนวาวโรจน์พร้อมจะแผดเผาเขาให้มอดไหม้ไปกับดวงตานั้น แต่เขาไม่เปิดโอกาสให้เธอแกล้งได้ฝ่ายเดียวหรอก เขาจึงเอาคืนเช่นกัน

“ขอบคุณครับสำหรับเสียงปรบมือ และท่านผู้มีเกียรติครับตัวกระผมเองก็ได้ยินมาว่าคุณครูแพนนั้นร้องเพลงภาษาอังกฤษได้หวานไพเราะจับใจเช่นกัน ผมขอฟังเพื่อเป็นเกียรติซักเพลงเถอะครับ ขอเสียงปรบมือให้คุณครูแพนด้วยครับ” มาร์คเอ่ยพร้อมยื่นไมล์ไปตรงหน้าหญิงสาวไม่ให้หล่อนได้มีโอกาสปฏิเสธได้ เธอยืนทำหน้าเหวอ เขาก็เลยช่วยสงเคราะห์ให้

“งั้นผมขอเพลงโปรดของผมก็แล้วกันครับ ขอเพลง sleeping child ด้วยครับ” เขาหันไปสั่งเจ้าหน้าที่ควบคุมเครื่องเสียง พร้อมยัดไมล์ใส่มือเธอไปเลย และลงจากเวทีไปก่อนที่อีกฝ่ายจะฉีกอกเขาด้วยเพลิงโทสะ

“เอ่อ....เอ่อ..คือ” แง แง แกล้งกันชัด ๆ รู้ทั้งรู้ว่าเราไม่เก่งภาษาอังกฤษยังจะมาบอกว่าเก่งอีก คราวนี้จะทำไงดีล่ะ จะร้องยังไงเนี่ย แพนฝืนยิ้มหน้าชื่นอกตรม พอเพลงขึ้นเธอก็ร้องส่ง ๆ ไปงั้น ดังนั้นเพลงที่หล่อนร้องออกมาเลยไม่รู้ว่าเป็นภาษาต่างดาวหรือไม่ โดยเฉพาะคนที่ชำนาญภาษาอังกฤษอย่างเขาถึงกับหัวเราะออกมาเสียงดังอย่างไม่เกรงใจเลย แถมยิ่งหล่อนร้องเขาก็ยิ่งหัวเราะเสียงดัง หน็อย...น่าเจ็บใจชะมัด ฮือ...ฮือ เมื่อไหร่เพลงจะจบเนี่ย ฉันอายจะแย่อยู่แล้ว หล่อนฝืนร้องไปจนเพลงจบและรีบลงจากเวทีด้วยความอับอาย กลับมานั่งหน้าบึ้งตรงหน้าคนหน้าขาวที่กลั้นหัวเราะจนหน้าแดงไปจนถึงลำคอ

“เป็นไงล่ะคุณ ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว” มาร์คกระซิบเย้ย

“มันจะไม่จบแค่นี้หรอก” แพนตอบกลับจ้องเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ

“อย่าได้คิดทำอะไรผมอีก ไม่งั้นอย่าหาว่าผมไม่เตือน” ชายหนุ่มจ้องกลับไม่ลดละเช่นกัน แล้วแพนก็สะบัดหน้ากลับไม่คิดจะสนใจมาร์คอีกเลย จนจบงาน แต่คิดว่าจะไม่สนใจก็ฝืนต่อไปไม่ได้เมื่อเหลือบไปเห็นอาการผิดปกติของชายหนุ่ม คือเขาหน้าซีดมาก เหงื่อตกและเอามือกุมท้องตลอดเวลา สักพักเธอก็เห็นเขาพรวดพราดวิ่งเข้าห้องน้ำไป ถ้านับจากที่สังเกตก็สามครั้งแล้วมั้ง แล้ววที่ยังไม่ได้สังเกตล่ะ ? อดรนทนไม่ไหวก็เลยเข้าไปถามเมื่อเขาออกจากห้องน้ำมาด้วยอาการสะโหลลสะเหล

“เป็นอะไรหรือเปล่าคุณ ท่าทางไม่ดีเลย”

“ผมปวดท้องมาก ผมแพ้ลาบเลือดกินทีไรท้องเสียหนักทุกที” เขาตอบด้วยน้ำเสียงอิดโรย

“อ้าว...แล้วคุณทำไม่ไม่บอกฉันล่ะ ฝืนกินอยู่ทำ....ว๊าย” ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบประโยคก็ต้องรีบเข้าไปประคองเพราะเขาทำท่าว่าจะเป็นลม แต่เพราะด้วยความที่เขาตัวหนักจึงเป็นผลให้เขาและเธอล้มไปกองอยู่ที่พื้นด้วยกัน และหน้าเขาก็อยู่ใกล้หล่อนมาก โอยตายแล้ว หน้าซีดอย่างกับไก่ต้มแล้วมาร์คก็หมดสติไป

“พี่ชาติ พี่ชาติ ช่วยด้วยค่ะ” แพนตะโกนเรียกสุชาติ นักการภารโรงของโรงเรียนซึ่งกำลังเก็บของอยู่ไม่ไกลนัก และสุชาติก็วิ่งมาหน้าตาตื่นเมื่อเห็นแขกวีไอพีสลบคาอ้อมกอดของครูสาว

“คุณมาร์คเป็นอะไรไปครับ” สุชาติละล่ำละลักถามเมื่อเห็นหน้าซีดเผือดของมาร์คและครรูแพนก็ไม่ต่างกัน

“ช่วยพาส่งโรงพยาบาลหน่อยค่ะพี่ชาติ ท้องเสียจนหมดสติไปแล้วค่ะ” เธอร้องบอกและช่วยประคับประคองชายหนุ่มไปที่รถของสุชาติเพื่อพาส่งโรงพยาบาล ในใจก็นึกโทษตัวเองที่ต้องการแกล้งเขามากเกินไปจนทำให้เขาต้องอยู่ในสภาพแบบนี้ แพนใจเสียเมื่อเขย่าเรียกตัวเขาเท่าไหร่ก็ไม่รู้สึกตัว เธอภาวนาขออย่าให้เขาเป็นอะไรไปเลย จนถึงโรงพยาบาลและเขาถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉินทันที

จากคุณ : ไอดิน
เขียนเมื่อ : 15 ต.ค. 53 10:55:24 A:110.49.63.88 X: TicketID:262651




ข้อความหรือรูปภาพที่ปรากฏในกระทู้ที่ท่านเห็นอยู่นี้ เกิดจากการตั้งกระทู้และถูกส่งขึ้นกระดานข่าวโดยอัตโนมัติจากบุคคลทั่วไป ซึ่ง PANTIP.COM มิได้มีส่วนร่วมรู้เห็น ตรวจสอบ หรือพิสูจน์ข้อเท็จจริงใดๆ ทั้งสิ้น หากท่านพบเห็นข้อความ หรือรูปภาพในกระทู้ที่ไม่เหมาะสม กรุณาแจ้งทีมงานทราบ เพื่อดำเนินการต่อไป



Pantip-Cafe | Pantip-TechExchange | PantipMarket.com | Chat | PanTown.com | BlogGang.com