ยามเมื่อลมพัดหวน

บ่อยครั้งที่ผมเห็นภาพ La Mariée (เจ้าสาว) ของ มาร์ก ชากัล (Marc Chagall) ทีไร ผมมักจะคิดถึงบทสนทนาบทข้างล่างนี้ ในหนังเรื่อง Notting Hill ทุกครั้งไป



เมื่อแอนนาเห็นภาพนี้ประดับอยู่บนผนังห้องครัวของชายหนุ่ม จึงถามเขาขณะตาจับจ้องอยู่ที่ภาพนั้น
“ไม่อยากเชื่อเลยว่าคุณจะมีภาพนี้แขวนบนผนังด้วย” วิลเลียมจึงเอ่ยขึ้นว่า “คุณชอบชากัล?”

“ฉันชอบภาพนี้ มันให้ความความรู้สึกดังที่ความรักควรจะเป็น ดูล่องลอยไปตามท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้ม”

“กับแพะสีไวโอลิน” เขาเสริม

“ใช่ – ความสุขคงไม่เป็นความสุข หากปราศจากแพะที่กำลังเล่นไวโอลิน”


ทั้งตัวบทสนทนา และภาพ  La Mariée แทนความรู้สึกของคนที่ตกอยู่ในห้วงรักได้ยอดเยี่ยมจริง ๆ


ก็เมื่อผู้คนตกอยู่ในห้วงแห่งความรัก แม้เสียงแพะร้องก็ไม่ต่างอะไรจากการเล่นไวโอลิน แม้มัจฉากระโจนพ้นท้องน้ำ ก็ไม่ต่างอะไรจากการเต้นรำเฉลิมฉลองความยินดี

ก็เมื่อหากยังได้ยินเพียงเสียงแพะร้อง ปลายังแหวกว่ายในน้ำ แม้สวมชุดเจ้าสาวเข้างานวิวาห์ ก็หาใช่ความสุขสม


แต่เสียดาย... ที่ความสุขจากความรัก แม้หวานชื่นแต่ก็อาภัพและไม่จีรัง

ใครที่ได้ชมหนังเรื่องนี้ จะเห็นว่าพล็อตหนัง พลิกไปพลิกมาตลอดเรื่อง จนกระทัั่งตอนท้าย ๆ นับเป็นเรื่องเหลือเชื่อเอามาก ๆ ที่ "ลมจะพัดหวน" ไปได้ขนาดนั้น

หนังเรื่องนี้ พูดถึงระยะเวลาอันสั้นทว่าประทับใจของความรัก คล้ายกันกับละครยาวเรื่อง "ยามเมื่อลมพัดหวน" (ที่ฉายเมื่อหลายปีก่อนนานมาแล้ว) ต่อให้เป็นความรักที่พบเจอกันในระยะเวลาอันสั้น แต่ความรู้สึกนั้นก็ยังคงตราตรึงไปจนชั่วนิรันดร์ยากจะลืมเลือน

จากคุณ	: ฮันโซ
เขียนเมื่อ	: 17 ต.ค. 53 23:48:09