ความคิดเห็นที่ 1 บทนำ เลิศชาย บัณฑิตจบใหม่จากมหาวิทยาลัยชั้นนำของเมืองไทย ตัดสินใจใช้เวลาหนึ่งปี เพื่อค้นหาสิ่งที่ตัวเองต้องการ แต่สิ่งที่เขาต้องการคืออะไร มันคือสิ่งที่พ่อแม่เขาต้องการ มันคือสิ่งที่สังคมกำหนด หรือสิ่งที่ตัวตนของเขาเรียกร้อง เขาจะทำอย่างไร เมื่อสิ่งที่เขาต้องการ เป็นสิ่งที่พ่อแม่ของเขารับไม่ได้ เขาไม่ต้องการโกหกใคร ไม่ต้องการหลอกตัวเอง แต่เขาจะทำอย่างไร ในปี 2698 โรคภัยหลายอย่างหายไปจากโลกนี้ แต่ไม่ใช่โรคหัวใจที่แม่เขาเป็น พ่อเขารู้ ว่าเขาต้องการอะไร แต่พ่อขอเวลาหนึ่งปี หนึ่งปีที่จะทำให้แม่มีร่างกายที่แข็งแรงขึ้นเพียงพอที่จะรับการผ่าตัดใส่หัวใจเทียม พ่อเขาขอให้เขาหยุดความฝันของตัวเอง ขอให้เขาไปบวชอยู่กับหลวงลุง พี่ชายฝาแฝดของพ่อ ทั้งๆที่เขาอยากเป็นผู้หญิง เขาจะทำอย่างไร GWL คือคำตอบ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 53 04:14:32

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 1 ล็อคอินคู่พิเศษ ปี 2698 เป็นเวลาที่เชื่อกันว่าได้ล่วงเลยกึ่งพุทธกาลมาแล้ว คนมากมายบอกว่าพุทธศาสนาในยุคนี้เริ่มเรียวเล็กลง แม้แต่วัดก็ไม่ได้เป็นวัดอีกต่อไปแล้ว แต่คนอีกมากก็บอกว่ามันเป็นเพียงการปรับตัวให้เข้ากับภาวะทางเศรษฐกิจและสังคมในปัจจุบันเท่านั้น ดังนั้นจะแปลกอะไรหากว่าวัดจะเป็นเพียงห้องชุดห้องหนึ่งในตึกระฟ้า หรือสถานปฏิบัติธรรมจะเป็นเพียงซุ้มขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กตั้งอยู่ในห้างสรรพสินค้า วัดหนองเสือพี จึงไม่ได้เป็นวัดป่าขนาดห้าสิบไร่ในชนบทอันห่างไกลของแผ่นดินไทย แต่เป็นห้องชุดที่อยู่ชั้นล่างข้างลานจอดรถในอาคารสงเคราะห์สูง 150 ชั้นของรัฐบาล อาคารนี้อายุเท่าๆกับวันเวลาที่วัดย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ เมื่อห้าสิบปีก่อน รัฐบาลขอเวรคืนที่วัดเพื่อจัดสร้างอาคารสงเคราะห์ให้กับคนยากจน หากย้อนหลังไปอีกไม่กี่สิบปี คนที่เสนอคงโดนเตะลงจากเก้าอี้ทันทีที่อ้าปาก แต่ในช่วงเวลานั้น มีคนหลายล้านไร้ที่อยู่อาศัย ในขณะที่วัดหลายแห่งที่ครอบครองเนื้อที่นับสิบ นับร้อยหรืออาจนับพันไร่กลับมีพระจำพรรษาในแต่ละวัดไม่ถึงสิบคน วัดหนองเสือพีจึงเป็นวัดหนึ่งที่ยอมให้รัฐบาลเวรคืนที่ดินไปโดยแลกกับห้องชุดขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กสำหรับให้พระสิบรูปจำพรรษา และค่าสาธารณูปโภคฟรีตลอดเวลาที่ตึกนี้ยังตั้งอยู่บนพื้นที่ที่เคยเป็นที่ของวัด เวลาผ่านมาไม่นาน ทุกวันนี้ วัดหนองเสือพีจะมีพระอยู่ครบสิบรูปก็ช่วงเข้าพรรษาเท่านั้น ช่วงเวลาอื่นของปีจะมีเพียง หลวงลุงประณต อยู่รูปเดียวเท่านั้น บ่ายวันเสาร์กลางเดือนมีนาคม ชายวัยกลางคนผิวขาวซีดเหมือนคนที่ทำงานอยู่ในห้องปรับอากาศตลอดเวลาจอดรถยนตร์ป้ายแดงท่ามกลางรถกลางเก่ากลางใหม่ที่จอดอยู่ทั่วไปในลานจอดรถแห่งนี้ เขาเปิดประตูออกมายืนข้างรถ เอามือป้องเหนือคิ้วขณะที่เงยหน้ามองกรงเหล็กขึ้นสนิมอย่างไม่แน่ใจ “ขับเข้าไปเลยครับ เดี๋ยวผมจะเลื่อนมันไปเก็บข้างบนให้” พนักงานประจำลานจอดตะโกนบอก เขามีหน้าที่บังคับเจ้ากรงเหล็กนั่นให้ขึ้นไปซ้อนกันเป็นชั้นๆอันเป็นรูปแบบลานจอดรถประหยัดเนื้อที่แบบเก่า ชายคนนั้นมองกรงเหล็กอย่างไม่แน่ใจว่ามันจะรับน้ำหนักรถเขาไหว เขาพยายามจะมองหากรงที่ใหม่หน่อยก็ไม่มี “คุณมีช่องจอดแบบที่ผมจะขับขึ้นไปจอดเองไหม” เขาหมายถึงช่องจอดรถสำหรับรถรุ่นใหม่ๆที่สามารถขับเคลื่อนในอากาศได้ ช่องจอดรถแบบนี้จะมีทางเดินเชื่อมกับอาคาร คนที่มาติดต่อสามารถเลือกช่องจอดรถที่ใกล้กับชั้นที่ตนเองต้องการจะไปได้เลย ไม่จำเป็นต้องเดินลงมาใช้ลิฟต์จากห้องโถงด้านล่างอีก พนักงานมองหน้าชายวัยกลางคนราวกับเห็นมนุษย์ต่างดาว “นี่คุณ แถวนี้น่ะมันสลัมนะคุณ ไม่มีใครใช้รถรุ่นใหม่เกินสิบปีที่ไหนกัน ตึกนี่ก็ครึ่งศตวรรษแล้ว ไม่มีใครสร้างที่จอดรถแบบนั้นไว้ให้คุณใช้หรอก” ชายคนนั้นหันไปมองรอบๆลานจอดรถอีกครั้งก่อนจะตัดใจ “งั้นผมขอฝากไว้ข้างๆนี่ได้ไหม” เขาขอจอดในระดับพื้นดินข้างๆตึกอันเป็นที่จอดสำหรับผู้จัดการตึก “ผมมาหาหลวงพี่ที่วัดแป๊บเดียว รับรองไม่เกินชั่วโมง” เขาให้เหตุผลเพิ่มเมื่อเห็นพนักงานลังเล “โอเค” พนักงานตัดสินใจ “นี่ผมเห็นแก่คุณที่มาหาหลวงลุงนะ สมัยนี้คนสนใจธรรมมะมีน้อยเลยเกิน หลวงลุงท่านดี ไม่ให้หวย ไม่ดูดวง เลยไม่ค่อยมีญาติโยมมาหา มีแต่เด็กติดเกมมั่ง เด็กมีปัญหามั่ง พ่อแม่สมัยนี้ก็จริงๆเลย ลูกตัวเองแท้ๆ อมรมไม่ได้ ต้องส่งมาให้พระอบรม” เขาพูดยืดยาวก่อนจะเดินกลับไปกดปุ่มให้แผงกั้นลดลงไปใต้ดิน เปิดทางให้ชายคนนั้นขับรถเข้าไป เมื่อรถจอดสนิทเขาจึงได้เห็นว่า นอกจากชายคนนั้นแล้ว ยังมีชายหนุ่มวัยยี่สิบต้นๆท่าทางสำอางค์เดินตามลงมาจากรถอีกคน “มาสองคนเสียด้วย ดีๆสนใจธรรมมะตั้งแต่ยังหนุ่มยังแน่น” พนักงานเดินกลับไปทำงานด้วยความสบายใจ --------------------------------------- “หา เอ็งว่าไงนะ” หลวงลุงประณตร้องลั่นเมื่อหลานชายที่ท่านรู้อยู่เต็มอกว่ามันอยากเป็นหลานสาวจะขอมาอยู่ที่วัด “หลวงพี่ ทำไมต้องทำเสียงตกอกตกใจอย่างนี้ด้วยเล่า หลานก็แค่อยากปฏิบัติธรรมเท่านั้นเอง พ่อเลิศของผมน่ะเป็นเด็กกตัญญู พอได้ยินว่าหมอบอกว่าหัวใจเทียมรุ่นใหม่นี่น่าจะใช้ได้ ก็คิดจะทำบุญทำกุศลให้แม่มีกำลังใจพักฟื้นร่างกายให้เต็มที่จะได้พร้อมผ่าตัด” พลตรีเลอราช น้องชายฝาแฝดที่หน้าตาไม่ค่อยเหมือนหลวงลุงเท่าไรทักท้วงพอประมาณ หลวงลุงมองหน้าน้องชายแล้วก็เสไปยกน้ำชาขึ้นจิบ เพราะรู้ทันทีว่า พ่อเลิศชายหลานรักยังไม่บอกพ่อว่ามันอยากเป็นเลิศหญิง “อันที่จริง คุณพ่อจะให้ผมบวชเลยด้วยซ้ำ แต่ผมขอผลัดไว้ก่อน เพราะทราบมาว่า หลวงลุงจัดโครงการช่วยเหลือเด็กๆในตึกนี้ เห็นว่าจะให้มาอยู่ที่วัดตอนเย็นๆช่วงที่พ่อแม่ต้องทำโอที ยังกลับบ้านมาดูแลไม่ได้ ผมเข้าไปอ่านรายละเอียดในเวบแล้ว เห็นว่ามีทั้งเด็กผู้หญิงและผู้ชาย หลวงลุงเป็นพระคงดูแลไม่สะดวกนัก ผมก็เลยคิดว่า มาช่วยหลวงลุงตรงนี้ดีกว่า อีกอย่างเรื่องธรรมมะ ผมก็ยังไม่ลึกซึ้งพอ ยังไม่กล้าบวชให้ญาติโยมกราบไหว้” เลิศชายนั่งพับเพียบเรียบร้อย ให้รายละเอียดหลวงลุงด้วยเสียงสุภาพอ่อนน้อม หลวงลุงมองแล้วก็อยากจะถอนหายใจ น้องชายเขาคาดหวังและเข้มงวดกับลูกจริงๆ ส่วนเจ้าเลิศก็รักและตามใจพ่อแม่จนข่มความต้องการของตัวเองไว้จนมิด นอกจากตอนที่มันมานั่งร้องไห้กับหลวงลุงตอนที่ผู้ชายที่มันแอบหลงรักไปมีแฟนเป็นผู้หญิงจริงๆแล้ว หลวงลุงก็ไม่เคยเห็นมันออกอาการอื่นอีกเลย “ดูสิ จะลุกจะนั่งก็อกผายไหล่ผึ่งสมเป็นลูกทหาร สมใจพ่อเขา ถึงจะตัวเล็ก หุ่นบางไปบ้าง แต่ก็มีกล้ามเนื้อ นี่คงต้องฝึกทั้งมวย คาราเต้และศิลปะป้องกันตัวทุกอย่างที่พ่อมันเคยพูดถึงแน่ เฮ้อ แล้วไอ้เรื่องมาปฏิบัติธรรมนี่ ก็คงความคิดพ่อมันเหมือนเคย เผด็จการตั้งแต่หนุ่มยันแก่” หลวงลุงแอบค่อนน้องชายในใจ “เอา ถ้าอย่างนั้นก็จะให้อยู่ที่ห้องชั้นนอก ห้องที่ติดกับห้องปฏิบัติธรรมสำหรับประชาชนทั่วไป” หลวงลุงสั่งให้หลานไปอยู่เสียสุดกู่ด้วยรู้ถึงสภาวะเพศที่มันอยากจะเป็นดี ----------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 53 04:19:29

ความคิดเห็นที่ 3 “เอ้าว่ามา” หลวงลุงสั่งหลายชายทันทีที่น้องชายเดินออกนอกวัดไป “ว่าเรื่องอะไรหรือครับ” เลิศชายย้อนถามด้วยเสียงสุภาพเหมือนเดิม “เจ้าเลิศ ถึงบวชแล้ว แต่อาตมาก็ยังรู้เรื่องทางโลกอยู่บ้าง มีอะไรก็พูดมาตรงๆ โกหกพระน่ะ บาปนะ” หลวงลุงคงขู่ได้แรงที่สุดแค่นี้ “ก็ไม่มีอะไรนี่ครับ ผมเรียนจบ พ่อก็อยากให้บวชก่อนจะทำงาน จะได้ครบหลักสูตรลูกผู้ชายในสายตาท่าน” แววตาของเจ้าเลิศหมองไปนิดเดียวตอนที่พูดถึงเรื่องนี้ “อ้อ” หลวงลุงแค่รับทราบแล้วก็รอให้หลานพูดต่อ เลิศชายก็เลยถอนหายใจน้อย ก่อนจะก้มกราบอีกครั้ง “ผมรู้ว่า ถ้าผมยอมบวช หลวงลุงก็คงไม่อนุญาต เพราะรู้ความจริงดีว่าผมเป็นอะไร แล้วพ่อผมก็คงคาดคั้นจนได้ความจริงจากหลวงลุงจนได้ ผมก็เลย... ก็เลย” “ก็เลยอะไร” ท่านซักต่อ “เลยเอาเรื่องแม่มาอ้าง บอกว่าถ้าบวชแล้วกลัวว่าจะปรนนิบัติแม่ที่ป่วยอยู่ไม่สะดวก แม่กลับบอกว่าอยากเห็นผมปฏิบัติธรรมมากกว่า ผมเลยไม่มีทางเลือก ต้องยกโครงการของหลวงลุงมาเสริม พ่อถึงได้ยอม” เลิศชายสารภาพอึกอัก พูดมากไปก็เหมือนแช่งแม่อีก เขาไม่อยากจะพูดถึง “มีอะไรอีก” หลวงลุงคาดคั้น ท่านรู้สึกว่าใกล้ชิดหลานชายคนนี้มากกว่าพ่อแท้ๆของหลานเสียอีก ด้วยเหตุที่ว่า พอเลิศชายมีปัญหา หรือเริ่มทนความกดดันไม่ไหว เขาก็วิ่งมาหาหลวงลุงทุกครั้ง แม้ช่วงปีที่แล้วจะไม่ค่อยได้มา แต่เจ้าหลานคนนี้ก็เคยหลุดปากเล่าถึงแผนการหนีไปทำงานต่างประเทศหลังจากเรียนจบ เพื่อที่จะได้อยู่อย่างที่ตัวเองอยากเป็นเสียที “เอ่อ...” เลิศชายชักจะพูดไม่ออก “เอ่อ อะไร” หลวงลุงย้ำ “หลวงลุงจำที่ผมเคยบอกว่าจะไปต่างประเทศได้ไหมครับ” เลิศชายเกริ่ม เมื่อเห็นหลวงลุงพยักหน้า เขาก็พูดต่อ “นอกจากไปนอก ผมก็เตรียมเรื่องผ่าตัดไว้ด้วย” หลวงลุงถึงกับมองหลานชายเขม็ง ถ้ามันแปลงเพศก่อนไป ระเบิดลงบ้านน้องชายหลวงลุงแน่ๆ “แต่หมอเขาบอกว่าไม่แน่ใจว่าผมจะปรับตัวได้” เลิศชายมีสีหน้ากังวลอย่างปิดไม่มิด “ทำไมรึ” หลวงลุงถามด้วยความห่วงใย ชีวิตของหลานคนนี้ดูจะมีอุปสรรคทุกขั้นตอนสิน่า “ผมอยู่ในกรอบของพ่อมานาน ใช้ชีวิตแบบผู้ชายมาตลอด ไม่ใช่แค่ผู้ชายธรรมดาด้วย แต่เป็นชีวิตลุยๆที่พ่อชอบ ทั้งการฝึกบุคลิกภาพ ท่าทางการเดิน การคิด การตัดสินใจ ขนาดพูด ผมยังเรียกตัวเองว่าผมทุกคำ หมอเขากลัวว่าถ้าแปลงเพศให้ผม แล้วผมจะกลายเป็นทอมแทนที่จะเป็นผู้หญิง” เลิศชายเล่าด้วยท่าทางธรรมดา อาจจะมีความกังวลปนอยู่นิดๆ แต่หลวงลุงน่ะ ฟังจนหน้าพิลึก “โลกนี้มันซับซ้อนหนอ” ท่านท่องอยู่ในใจ “แล้วหมอว่าไง” ท่านซักต่อ “หมอบอกว่า ผมต้องลองใช้ชีวิตแบบผู้หญิงจริงๆสองปีเต็ม ถ้าถึงตอนนั้นแล้วไม่เปลี่ยนใจ และไม่มีปัญหา ถึงจะทำให้” สายตาของเลิศชายวาววับ บ่งบอกว่าคงได้ตัดสินใจอะไรบางอย่างมาแล้ว “เฮ้ย พระช่วยโกหกให้ใครไม่ได้นะ” หลวงลุงโวยทันที อย่าหวังว่าจะอ้างว่ามาปฏิบัติธรรมกับท่านแล้วหนีไปเป็นสาวที่ไหนเชียว “แล้วจะมาแต่งตัวเป็นผู้หญิงอยู่ในวัดก็ไม่ได้ด้วย” ท่านรีบพูดต่อเมื่อนึกถึงอีกหนทางออก ฝ่านหลานชายถึงกับส่ายหน้าปฏิเสธอย่างรวดเร็ว “หลวงลุงคิดไปถึงโน่นได้ไง ยังไงผมก็กลัวนรกอยู่นะครับ” แล้วก็ค้อนแสดงจริตหญิงเป็นครั้งแรก “ผมจะขออยู่ที่นี่แบบผู้ชายนี่แหละ แต่ตอนกลางคืน ผมจะเข้าเกมออนไลน์ไปใช้ชีวิตแบบผู้หญิง” “ว่าอะไรนะ” คราวนี้หลวงลุงตามโลกไม่ทันเสียแล้ว “เกมออนไลน์แบบเสมือนจริงไงหลวงลุง หมอเขาโอเคแล้ว เวลาในนั้นเร็วกว่าโลกจริงหกเท่า ดังนั้นถึงผมจะใช้ชีวิตในโลกจริงเป็นผู้ชายก็ไม่เป็นไร หมอบอกว่า ดี จะได้เปรียบเทียบได้ด้วยว่า ใช้ชีวิตแบบไหนแล้วมีความสุขกว่ากัน แต่...” เลิศชายไม่กล้าพูดต่อ “แต่...” หลวงลุงทวนคำ ไอ้คำว่าแต่นี่แหละที่มันยุ่งทุกที “แต่บริษัทเกมเขาต้องการคนรับรองความประพฤติ รับรองว่าผมเข้าไปเพื่อการทดสอบทางการแพทย์ ไม่มีเจตนาจะเข้าไปหลอกลวงใคร หรือทำอะไรไม่ดีในนั้น” เลิศชายอธิบายช้าๆ “ก็ไปขอใบรับรองแพทย์เขาสิ” หลวงลุงช่วยแนะให้ แหม ไม่เห็นยากตรงไหน หมอแนะนำมา หมอก็ต้องออกใบรับรองสิ เลิศชายยิ้มแห้งๆ “หมอน่ะออกใบรับรองแพทย์ให้อยู่แล้วละครับ การลงทะเบียนเข้าไปเล่นเกมและการปรับแต่งตัวละครก็ต้องอยู่ภายใต้การแนะนำของทีมแพทย์ด้วย แต่...” “แต่ อีกแล้วเหรอ” หลวงลุงชักสังหรณ์อะไรบางอย่าง “แต่หมอไปควบคุมตลอดการเล่นเกมไม่ได้ คนที่รับรองความประพฤติต้องเข้าไปเล่นด้วยกัน เหมือนล็อกอินคู่ของผู้ปกครองกับเด็กไงครับ” ในที่สุดเลิศชายก็เฉลยจุดสำคัญ “แล้วใครจะเป็นคนเล่นเกมกับแกรึ” หลวงลุงยังไม่รู้ตัว “ท่านไงครับ” เลิศชายยิ้มกว้างประกอบคำพูด “อาตมาเนี่ยนะ” หลวงลุงเอามือชี้ตัวเองประกอบคำพูดเหมือนกัน “ก็คนรับรองต้องเป็นคนที่สามารถรายงานความประพฤติของผมให้หมอทราบทั้งในเกมและนอกเกม นอกจากหลวงลุงยังจะมีใครอีกล่ะครับ” พอเห็นหน้าเจ้าเล่ห์ของหลานชายแล้ว หลวงลุงก็รู้ทันทีว่าไอ้ที่ยอมมาปฏิบัติธรรมตามคำสั่งพ่อ ขออาสาช่วยโครงการของวัด สุดท้ายมันก็หวังของมันแค่นี้แหละ “นะครับ หลวงลุง หลวงลุงตกลงคนเดียว พ่อก็ไม่ต้องโกรธที่ผมจะลองใช้ชีวิตแบบที่ตัวเองชอบ แม่ก็สบายใจที่ผมมาปฏิบัติธรรม เด็กๆที่นี่ก็ได้ผมมาดูแลสอนการบ้านให้ช่วงที่รอพ่อแม่มารับ เห็นอย่างนี้ผมได้เกียรตินิยมเชียวนะหลวงลุง แล้วผมขอสัญญาว่า ตลอดเวลาที่อยู่วัด ผมจะเป็นแมนครับ” เลิศชายชูนิ้วให้สัญญาแบบลูกเสือสามัญเลยทีเดียว “พระไม่มุสา” หลวงลุงพยายามจะบ่ายเบี่ยง “ท่านก็ไม่ต้องเล่าให้ใครฟังก็ได้” เลิศชายบอก “พระไม่เล่นเกม” หลวงลุงพยายามจะอธิบาย “หลวงลุงไม่ได้เข้าไปเล่นเสียหน่อย เข้าไปโปรดสัตว์ต่างหาก ช่วยผมที่ในเกม แล้วก็ช่วยแม่ที่นอกเกม ถ้าหลวงลุงไม่ช่วยแล้วพ่ออาละวาดจนแม่อาการทรุด หลวงลุงรับผิดชอบไหวหรือครับ” หลวงลุงมองหน้าหลานชาย “ดูมัน โยนบาปให้พระเสียอย่างนั้น” “ในเกมมีวัดด้วยนะหลวงลุง หลวงลุงไม่ต้องเก็บเลเวลหรอก ไปทำสมาธิกะเทศน์ที่วัดอย่างเดียวก็ได้ แถมเวลาในนั้นเร็วกว่าเวลาจริงตั้งหกเท่า ท่านมีเวลาทำสมาธิเยอะขึ้นอื้อเลย” เลิศชายพยายามกล่อมเต็มที่ แล้วจะสำเร็จไหมหนอ ------------------------------------------ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 53 04:20:54

ความคิดเห็นที่ 4 บทที่ 2 ตัวละครพิเศษ ในที่สุดหลวงลุงประณตก็ใจอ่อนยอมมาโรงพยาบาลพร้อมกับเลิศชายจนได้ และเลิศชายก็ดีใจหาย พ่อหลวงลุงรับปาก เขาก็ไปขอรถยนต์เก่าๆที่แม่บ้านใช้จ่ายตลาดจากพ่อมาใช้ที่วัดทันที วันนี้หลวงลุงก็เลยเดินทางมาที่โรงพยาบาลด้วยรถยนตร์ส่วนตัว โดยมีเด็กวัดหมาดๆเป็นคนขับรถให้ ไม่ต้องพึ่งขนส่งมวลชน ให้ลำบากญาติโยมลุกให้ท่านนั่งกันพรึ่บพรั่บเหมือนทุกที โรงพยาบาลที่เลิศชายมาเป็นโรงพยาบาลเอกชนชั้นนำของเมืองไทยที่มีผู้เชี่ยวชาญทุกสาขา โดยเฉพาะเรื่องศัลยกรรมความงามและการแปลงเพศ และเนื่องจากทางโรงพยาบาลเพิ่งได้ผู้ร่วมทุนคนใหม่ มิคาเอล แมกนัส นักธุรกิจชาวต่างชาติที่ขยายการลงทุนเข้ามาในเมืองไทยหลากหลายกิจการ แผนกจิตเวชที่จะต้องประเมินสภาพจิตผู้รับบริการทุกคนที่ต้องการแปลงเพศจึงได้ของเล่นใหม่ หน่วยทดสอบสภาพจิตในสถานการณ์เสมือนจริง “ทดสอบในสถานการณ์เสมือนจริงเลยรึ” หลวงลุงถามบรรดาหมอที่นั่งรายล้อมหลวงลุงและหลานชายด้วยความสนใจ อันที่จริงทีมรักษาที่อยู่ในห้องนี้มีทั้งหมอศัลยกรรม หมอจิตเวช นักจิตวิทยา พยาบาล และคนของบริษัทเกม GWL แต่หลวงลุงก็เหมือนชาวบ้านทั่วๆไปนั่นแหละที่เรียกเจ้าหน้าที่ทุกคนในโรงพยาบาลว่าหมอ จะใช่หรือไม่ใช่ มันก็อีกเรื่องหนึ่ง “ครับ” หมอจิตเวช ผู้เป็นหัวหน้าทีมตอบ “การทดสอบนี้ คุณเลิศชายจะต้องเข้าไปใช้ชีวิตเป็นผู้หญิงในเกมติดต่อกันสองปี จะต้องออนไลน์ทุกคืน อย่างน้อยคืนละแปดชั่วโมง หากว่าไม่สามารถออนไลน์ได้ติดต่อกันเกินเจ็ดวัน เราจะเริ่มต้นนับเวลาใหม่ตั้งแต่ต้น และหากล้มเหลวเกินสามครั้ง โดยไม่มีเหตุผลอันสมควร ทางเราจะถือว่าคุณเลิศชายไม่ผ่านการทดสอบ ไม่สามารถแปลงเพศได้ เข้าใจนะครับ” หมอหันไปย้ำกับเลิศชาย เมื่อเลิศชายพยักหน้า คุณหมอผู้หญิงที่เป็นหมอศัลย์ก็เริ่มพูดบ้าง “การทดสอบในสภาพเสมือนจริงมีข้อดีตรงที่ว่า เราสามารถปรับเปลี่ยนรูปร่างหน้าตาของคุณให้เหมือนกับสิ่งที่น่าจะเป็นหลังการผ่าตัด คุณสามารถใช้ชีวิตแบบผู้หญิง อย่างผู้หญิงจริงๆคนหนึ่ง ทั้งรูปร่างหน้าตาภายนอกและจิตใจที่อยู่ภายใน” “หมายความว่า...” เลิศชายลากเสียงเป็นเชิงถาม “เดี๋ยวคุณจะต้องเข้าไปในห้องออกแบบตัวละคร ทีมผ่าตัดจะชี้แจงกับคุณอีกทีว่า เราทำอะไรให้คุณได้บ้าง จากนั้น คุณจะเห็นภาพฮาโลแกรมของตัวคุณในอนาคต ด้วยวิธีนี้ ต่อให้คุณเจอกับคนรู้จัก เขาก็จำคุณไม่ได้ ถ้าคุณไม่บอกใคร จะไม่มีใครรู้เด็ดขาดว่า คุณเคยเป็นผู้ชายมาก่อน” หมอผ่าตัดอธิบายอย่างภาคภูมิใจ อันที่จริงเธอเป็นคนเรียกร้องให้บริษัทเกมมาตั้งห้องออกแบบตัวละครที่โรงพยาบาลเอง แม้การใช้เกมเสมือนจริงในการทดสอบสภาพจิตได้รับการยอมรับมานานพอสมควรแล้ว แต่ที่โดยทั่วไป ทางโรงพยาบาลจะออกใบรับรองแพทย์แล้วให้คนไข้ไปจัดการเรื่องตรวจสอบประวัติอาชญากรรมกับทางตำรวจและยื่นคำร้องกับบริษัทเกมเอง แต่ปัญหาที่เธอเจอก็คือหลังจากผ่านการทดสอบสภาพจิต คนไข้กลับรับไม่ได้กับข้อจำกัดของตัวเอง เพราะเคยเป็นสาวหูแมวเอวบางร่างน้อย น้ำหนักไม่ถึงห้าสิบกิโล แต่มีหน้าอก 34 คัพดีในเกมมาเป็นปี แต่เธอก็ไม่สามารถจะทำให้กระเทยควายรูปร่างบึกบึนสูงสองเมตร แปลงร่างได้ดังฝันเหมือนกัน พอมิคาเอล แมกนัสเข้าร่วมทุนกับโรงพยาบาล เธอก็เสนอโปรเจคนี้ทันที คนไข้ของเธอทุกคนต้องใช้ชีวิตในรูปร่างหน้าตาที่จะเป็นจริงได้ ไม่ใช่ในความเพ้อฝันของตัวเอง “มีคำถามเพิ่มเติมไหมครับ” คุณหมอหัวหน้าทีมถาม หลวงลุงยกมือขึ้นช้าๆ พอคุณหมอพยักหน้า หลวงลุงก็ถามทันที “ถ้าคนรู้จักจำเจ้าเลิศไม่ได้ แล้วอาตมาจะรู้ได้ยังไงว่า เจ้าเลิศเป็นเจ้าเลิศ” เจ้าหน้าที่จาก GWL ยิ้มกว้างทันที “หลวงลุงกับคุณเลิศชายจะได้ล็อกอินคู่ครับ ดังนั้นท่านสามารถติดต่อกับคุณเลิศชายได้ตลอดเวลา และเนื่องจากเป็นการสร้างตัวละครแบบพิเศษ ในการออนไลน์ครั้งแรก ท่านและคุณเลิศชายจะต้องไปเกิดในห้องพิเศษ เราจะมีเจ้าหน้าที่มารอรับและคอยให้คำแนะนำในการเล่นในห้องนั้น ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ” “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ขอเชิญคุณเลิศชายไปสร้างตัวละครกับหมอเลยค่ะ” คุณหมอผ่าตัดเดินนำเลิศชายไปอีกห้อง และเจ้าหน้าที่จาก GWL ก็ลุกขึ้นตาม “นิมนต์ทางนี้เลยครับท่าน ระหว่างนี้ผมจะให้คำแนะนำในการสร้างตัวละครและการเล่นกับท่านไปพลางๆก่อน” เขาผายมือไปที่ห้องด้านตรงกันข้ามกับที่เลิศชายเดินไป ----------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 53 04:21:44

ความคิดเห็นที่ 5 พอเข้าไปในห้องสร้างตัวละคร เจ้าหน้าที่จาก GWL ก็แนะนำตัวกับหลวงลุงอีกครั้ง “ผมขออนุญาตแนะนำตัวอีกครั้งนะครับหลวงลุง เมื่อกี้ มีคนเยอะเหลือเกิน” “อาตมาจำได้ ว่าคุณชื่อปีเตอร์” หลวงลุงรีบบอก กลัวคุณเจ้าหน้าที่จะเสียใจที่ไม่มีใครจำได้ “ครับ” ปีเตอร์ยิ้มกว้าง “งั้นผมเริ่มแนะนำเกมเลยนะครับ” “เชิญเลยคุณปีเตอร์” หลวงลุงเดินไปนั่งที่เก้าอี้ที่ปีเตอร์ชี้ พอนั่งปุ๊บ ปีเตอร์ก็เปิดโฆษณาเกมให้หลวงลุงดูก่อนพอเห็นภาพคร่าวๆ พอจบปีเตอร์ก็เริ่มอธิบาย “เกมนี้เล่นไม่ยากครับหลวงลุง พอเข้าเกมไป หลวงลุงก็ไปอยู่ที่เมืองเริ่มต้นก่อน เมืองที่คล้ายๆชนบทในสมัยก่อน ที่มีพวกกระท่อม บ้านไม้ แล้วก็อาคารที่สร้างแบบง่ายๆที่ฉายเมื่อกี้ไงครับ” พอเห็นหลวงลุงพยักหน้า ปีเตอร์ก็บรรยายต่อทันที “พอเข้าเกม เราก็จะให้ไอเทมติดตัว เป็นชุดผ้าสีน้ำตาลระดับหนึ่ง มีดสั้นหนึ่งเล่ม...” พูดยังไม่ทันจบ ปีเตอร์ก็เห็นหลวงลุงยกมือ เขาก็เลยหยุดให้ท่านถาม “โยมมีจีวรหรือเปล่า อาตมาว่าชุดฆราวาสมันไม่ค่อยเหมาะเท่าไร” หลวงลุงถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย จนปีเตอร์คิดว่าท่านคงไม่ได้กวน ก็เลยตอบไปตรงๆ “ถ้าอยากได้ชุดอื่น ปกติต้องไปตีสัตว์อสูร แล้วรอให้ไอเทมตกมาครับ ก็ใช้มีดสั้นที่ให้...” พูดไม่ทันจบก็โดนยกมือขัดขังหวะอีกหน “ปาณาติปาตา เวรมณี การฆ่าสัตว์มันไม่ดีนะโยมปีเตอร์” ปีเตอร์อึ้งไปหนึ่งอึดใจ “ครับ ไม่ดี” เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะบอกหนทางใหม่ “ถ้าอย่างนั้น ท่านก็ต้องทำอย่างไรก็ได้ให้มีเงิน แล้วไปซื้อจากร้านค้าของระบบ” “โยมปีเตอร์” หลวงลุงท้วงเสียงเนิบๆ “พระพกเงินเกินห้ามาสกไม่ได้ มันอาบัติ” พอเห็นปีเตอร์อึ้ง แทนที่หลวงลุงจะรู้ตัว ท่านกลับคิดไปว่าปีเตอร์คงไม่รู้จักหน่วยของเงินสมัยพุทธกาล ก็เลยขยายความต่อ “ก็ถ้าคิดเป็นบาท ก็ไม่เกิน 300 บาทน่ะโยม” “ครับ” ปีเตอร์สูดหายใจเข้าลึกๆอีกหนก่อนจะสรุป “ไม่ฆ่าสัตว์อสูร เพราะบาป ไม่พกเงินเพราะอาบัติ และจะเอาชุดอื่น” “ไม่ใช่ชุดอื่นโยม เอาชุดพระ จีวร สบง อังสะ ไง ในเกมมีไหมโยม” รู้สึกว่าท่านจะไม่รู้ว่าได้ทำอะไรลงไปบ้าง ท่านก็เลยพูดต่อ “ส่วนมีดสั้นนั่นก็ไม่เอา พระไม่พกอาวุธ” ปีเตอร์อ้าปากค้างอยู่นานกว่าจะพูดต่อได้ว่า “เอ่อ... ครับ” เขาพยักหน้า “แล้วเมื่อกี้ในโฆษณา เห็นบอกว่าต้องกิน ต้องนอนเหมือนชีวิตปกติเลยใช่ไหม” หลวงลุงถามทวนนิดนึง เล่นเอาปีเตอร์สีหน้าดีขึ้นมาหน่อย อย่างน้อยท่านก็ตั้งใจดู คงไม่ถึงกับหมดหวัง “ครับ” เขาพยักหน้า “แล้วอาตมาจะบิณฑบาตในเกมได้ไหม แล้วมีวัดให้อาตมาไปจำวัดหรือเปล่า” หลวงลุงยังคงถามรายละเอียดด้วยน้ำเสียงปกติ ท่านเลยงงนิดหนอยตอนที่ปีเตอร์ยกมือไหว้ท่านแล้วเดินออกจากห้องไปเลย ----------------------------------- “โว้ย ต่อไปใครชวนพระมาเล่นเกม ข้าจะจับหักคอให้หมด” ตะโกนเสร็จ ปีเตอร์ก็ชกผนังบุนวมเต็มแรง ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเดินออกจากห้องแยก ห้องพิเศษสำหรับกักตัวผู้ป่วยจิตเวชที่มีพฤติกรรมก้าวร้าวและพยายามทำร้ายผู้อื่น “เป็นอะไรหรือเปล่าคะ คุณปีเตอร์” พยาบาลสาวที่เดินสวนมาพอดีทักถามเมื่อเห็นสีหน้าไม่ค่อยดีของอีกฝ่าย ไม่เป็นไรครับ” ปีเตอร์ตอบสั้นๆ ไม่หลีสาวเหมือนเคย แต่เดินเลยไปโทรศัพท์กลับบริษัททันที “ช่วยต่อไปที่ฝ่ายเควสด้วยครับ” น้ำเสียงของปีเตอร์ยังคงเคร่งเครียด เมื่ออีกทางรับสาย ปีเตอร์ก็เริ่มทันที “พี่ครับ ผมมีเรื่องขอความช่วยเหลือ” หลังจากนั้น เขาก็เล่าเหตุการณ์ทุกอย่างไปในทันที “ครับ ครับ ครับ” หลังจากนั้น ปีเตอร์ก็ได้พูดแค่นี้ จนกระทั่ง “มีอะไรจะขอเพิ่มอีกไหม หรือครับ” ปีเตอร์นิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจ “ขอผมไปทำงานกับพี่ด้วยคนได้ไหมครับ” “ไม่เป็นไรครับ ไม่เห็นเดือนเห็นตะวันก็ยอมครับ ขืนอยู่แถวนี้ต่อ ผมเกรงว่าผมจะได้ลงนรกเร็วๆนี้” ปีเตอร์บอกด้วยเสียงระโหยโรยแรง “ครับ พรุ่งนี้รายงานตัวเลยครับ ขอบคุณครับ” เขาวางสาย ก่อนจะพึมพำ “ทนอีกครึ่งชั่วโมง จะรอดจากนรกแล้ว แต่วันนี้อย่าได้มีรายที่สองเชียวนะ” ด้วยเหตุนี้ NPC ที่คอยต้อนรับหลวงลุงและเลิศชายจึงมีภารกิจพิเศษ ที่มีของรางวัลเป็นจีวรระดับหนึ่ง ทักษะกินลมระดับหนึ่งและสิทธิพิเศษในการขอจำวัดเพื่อออฟไลน์ได้ที่วิหารของทุกเมือง และเพราะภารกิจนี้อีกเหมือนกันที่ทำให้หลวงลุงพลาดภารกิจคุ้มครองผู้บริโภคไปอย่างน่าเสียดาย แต่คนใน GWL กลับโล่งอกที่ได้กันผู้เล่นที่มีแนวโน้มจะได้เควสผู้บริโภคไปด้วยเควสอื่นสำเร็จ ปีเตอร์เองยังเอาไปคุยในฝ่ายเควสบ่อยๆ “แกเอ๊ย บุญแค่ไหนแล้วที่หลวงลุงไม่ได้เควสนั่น ขืนท่านได้ พวกเราจะไม่ใช่แค่อดโบนัส แต่จะตกนรกกันเป็นแถวเพราะทนการป่วนแบบซื่อๆของท่านไม่ได้” --------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 53 04:22:25

ความคิดเห็นที่ 6 ส่วนอีกห้องหนึ่ง คุณหมอผ่าตัดสร้างภาพฮาโลแกรมขนาดเท่าตัวจริงขึ้นมาที่กลางห้อง แล้วปากอธิบายไปว่าจะตัดตรงไหน จะเติมตรงไหนได้บ้าง โดยมีเจ้าหน้าที่ของ GWL อีกคนเป็นผู้ช่วย “รูปหน้านี่แทบไม่ต้องทำอะไรเลยนะคะคุณหมอ น้องเขาสวยอยู่แล้ว” เจ้าหน้าที่สาวมองภาพใบหน้าของเลิศชายในจออย่างพึงใจ “ไหนลองแต่งหน้าให้ดูหน่อยสิ” คุณหมอหมายถึงการแต่งหน้าในคอมพ์ ซึ่งจะแสดงผลทั้งที่จอ และที่หุ่นฮาโลแกรม เลิศชายมองการเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของตัวเองอย่างแปลกใจ เขาคิดไม่ถึงว่า แค่กันคิ้วกับแต่งหน้านิดเดียว ตัวเขาจะสาวได้ขนาดนั้น แต่ดูเหมือนคุณหมอจะยังไม่พอใจ “หน้ายังแข็งไป เติมแก้มให้อิ่มกว่านี้ นั่นแหละ ปากด้วย นั่นแหละ ดีมาก” คุณหมอกับเจ้าหน้าที่ทำงานร่วมกันอย่างชำนาญ “คุณหมอครับ” เลิศชายชักสงสัย “ที่ทำไปนี่ ทำได้หรือครับ” “โหย ที่เห็นนี่ เขาทำกันได้มาเป็นร้อยปีแล้ว เมื่อก่อนเขาฉีดซิลิโคนเอา แต่ตอนนี้เราใช้วิธีฉีดเนื้อเยื่อเทียมแทน รับรองไม่มีปัญหาทั้งเรื่องสัมผัสและผลข้างเคียง” คุณหมอหันมาอธิบายสั้นๆ แล้วก็หันไปทำงานต่อ เลิศชายก็เลยได้แต่ยืนดูตัวเองถูกปั้นแต่งต่อไปเงียบๆ “คุณหมอขา ทำไมเอาหน้าอกแค่นั้นเองละคะ ไหล่กว้างอย่างน้องเขานี่ จะคัพดี คัพเอฟก็ยังรับน้ำหนักไหวนะคะ” รู้สึกว่าเจ้าหน้าที่สาวจะไม่ค่อยพอใจในผลงานคุณหมอเท่าไร “ซีก็พอแล้ว ไม่ใช่ว่าอยากให้มีก็สักแต่ว่าใส่ รอบอก รอบตัวน้องเขายังไงก็กว้างกว่าผู้หญิงย่ะ ขืนเอาดีหรือเอฟอย่างที่เธอว่า มันจะไม่ใช่แค่ชี้หน้าคนอื่น แต่น้ำหนักมันจะทำให้แบะออกจนชี้ไปคนละทางด้วย” คุณหมอเอามือตั้งขึ้นมาที่ระดับหน้าอกแล้วผายมือออกไปคนละทางประกอบคำพูด “ไม่ต้องใหญ่มากก็ได้ครับ” เลิศชายตัดสินใจตัดบท ก่อนที่สองสาวจะถกกันต่อไปว่าอวัยวะส่วนนั้นมันควรจะใหญ่สักแค่ไหน และเขาเป็นคนเดียวในห้องที่หน้าแดงก่ำ “งั้นก็ตามนี้” คุณหมอหันไปสนใจหุ่นต่อ “ต่อไปก็ข้างล่าง” เลิศชายที่เพิ่งโล่งอกที่สาวๆยอมจบเรื่องหน้าอกของตัวเองก็ได้หน้าแดงระเรื่อขึ้นมาอีกรอบ “ผมขอตัวไปห้องน้ำสักครู่ได้ไหมครับ” “ตามสบาย แต่กลับมาให้ทันส่วนสำคัญล่ะ ไม่งั้นไม่ถูกใจไม่รู้ด้วยนะ” คุณหมอโบกมือไล่ทันที ส่วนเจ้าหน้าที่หันมาส่งสัญญาณโอเค “ไม่ต้องเป็นห่วงน้อง รับรองพี่อยากได้แบบไหน พี่จะใส่ให้น้องให้หมด” เลิศชายเดินออกไป พองับประตูปิดได้ เขาก็เอาหลังพิงประตู ถอนหายใจ “ขืนอยู่ต่อเซนเซอร์ไม่ทันแน่ แม่คุณเอ๊ย” ------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 53 04:22:55

ความคิดเห็นที่ 7 บทที่ 3 เกมนี้ สงบสุขจริงหนอ อีกหนึ่งชั่วโมงถัดมา ทั้งหลวงลุงและเลิศชายก็กลับมาเจอกันที่ห้องพักคนไข้ ห้องพักนี้มีความพิเศษตรงที่ไม่มีเตียงนอน มีแต่เครื่องเล่นเกมรูปร่างแปลกตาสองเครื่อง คือเป็นหลอดโลหะยาวสองเมตรครึ่ง กว้างเมตรครึ่ง ครึ่งล่างของเครื่องเล่นเป็นโลหะมีเงินเงาวับ ส่วนครึ่งบนนั้นเป็นพลาสติกใส ทุกคนจึงมองเห็นว่าภายในนั้นมีฟูกและหมอนอยู่ ทั้งผ้าปูและปลอกหมอนเป็นสีฟ้าพิมพ์ชื่อโรงพยาบาลไว้ทั่วทั้งผืน “แหม เครื่องเล่นเกมที่นี่ดีจัง เวลาเล่นเหมือนนอนในโลงเลย ได้ทำมรณะสติไปด้วย” หลวงลุงชมเปาะจนคนฟังทำหน้าปูเลี่ยนๆ “เอ่อ ที่เครื่องที่มันเป็นแบบนี้เพราะที่นี่เป็นโรงพยาบาลน่ะครับหลวงลุง เราต้องวัดสัญญาณชีพทุกระบบไปพร้อมๆกับการเปลี่ยนแปลงของคลื่นสมอง” คุณหมอหัวหน้าทีมรีบอธิบาย เขาเกรงว่าคนไข้ตัวจริงอาจจะไม่อยากทำมรณะสติก็ได้ ขืนเลิศชายขอใช้เครื่องเล่นเกมปกติที่เป็นเพียงหมวกคลุมศีรษะ แล้วเขาจะวัดคลื่นสมองแบบละเอียด การกลอกลูกตา การหดตัวของกล้ามเนื้อ ชีพจร ความดันโลหิต อัตราการหายใจและการใช้ออกซิเจนได้อย่างไร   “ต้องวัดอย่างละเอียด นี่เพราะอะไรครับ” เลิศชายสงสัย คุณหมอก็เลยพาเขาไปดูสายและเครื่องวัดต่างๆในเครื่องเล่นเกมก่อนจะอธิบายให้ฟัง “คือว่า ตัวละครที่เราสร้างให้คุณ มันผิดแปลกไปจากร่างกายของคุณในตอนนี้ค่อนข้างมาก เราไม่รู้ว่าสมองของคุณจะควบคุมร่างกายเสมือนได้ดีแค่ไหน การที่สัดส่วนบางอย่างมัน..เอ่อ...” คุณหมอเอามือวนๆแถวหน้าอก ให้รู้ว่ากำลังพูดถึงอะไร แล้วก็ข้ามไปเลย “เอาเป็นว่ามันผิดแผกไปจากเดิมกระทันหัน มันอาจทำให้คุณมีเรื่องขายหน้าเล็กๆ เช่น เดินชนโน่นชนนี่ หรืออาจจะเกิดเรื่องใหญ่ เช่นสมองไม่ยอมรับรู้ว่า คุณมีอะไรบางอย่างเพิ่มขึ้นมา หรืออะไรบางอย่างได้หายไปแล้ว เราก็เลยใช้วิธีป้องกันสองชั้น ชั้นแรก เมื่อคุณเข้าเกมไป NPC จะให้คุณฝึกในห้องฝึก เพื่อให้คุณหัดควบคุมร่างกายใหม่ให้คล่องก่อนที่จะปล่อยให้ไปเล่นกับคนอื่นๆ และสอง เราจะสังเกตปฏิกริยาของร่างกายของคุณอย่างละเอียดในการออนไลน์หนแรก ผ่านเครื่องเล่นเกม ซึ่งจะทำให้ให้เรารู้ว่า คุณฝืนตัวเองเกินไปหรือไม่ ถ้าใช่ เราจะได้ให้คุณออกจากเกมมาปรับสภาพร่างกายใหม่ได้ทันที” เลิศชายฟังอย่างสนใจ โดยเฉพาะเมื่อหมอเล่าถึงกรณีศึกษาอื่นๆให้ฟัง “เกมอื่นๆมีความละเอียดน้อยกว่า GWL มาก ปัญหาก็เลยไม่เด่นชัดเท่าไร แต่ในเกมที่มีความละเอียดพอๆกัน มีรายงานเยอะครับ” เมื่อเห็นว่าหมอกับคนไข้กำลังคุยกันเครียด ปีเตอร์ก็เลยหันไปย้ำกับหลวงลุงเรื่องการเล่นเกมอีกรอบ กันเหนียว “อย่าลืมนะครับว่า หลวงลุงต้องทำภารกิจที่ NPC ให้ทันที” “โยมปีเตอร์ ไม่ต้องเป็นห่วง อาตมาจำได้ พอเข้าเกมปุ๊บ ก็ขอให้พาไปที่วิหาร แล้วนั่งสมาธิทันที ต้องนั่งให้นานและต่อเนื่อง อาตมาถึงได้สิทธิจำวัดในวิหารใช่ไหมโยม” หลวงลุงทวนให้ฟัง ปีเตอร์พยักหน้า “ใช่เลยหลวงลุง แล้วหลวงลุงก็จะได้ชุดหลวงจีนกับทักษะกินลมด้วย” เอ่อ..โยม อาตมาขอถามหน่อยได้ไหม” หลวงลุงก็สงสัย พอปีเตอร์พยักหน้า หลวงลุงก็เข้าประเด็นทันที “ทำไมต้องเป็นชุดหลวงจีนด้วยล่ะ จีวรธรรมดาไม่มีหรือ แล้วยังทักษะกินลมอะไรนั่นอีก ให้อาตมาบิณฑบาทก็หมดเรื่องแล้ว” “ต้องชุดหลวงจีนเท่านั้นครับ” ปีเตอร์ยืนยัน ก่อนจะอธิบาย “เกมเราตอนนี้ไม่มีอาชีพพระครับ ดังนั้น ไม่มีทั้งชุดและให้บิณฑบาทไม่ได้ด้วย ท่านคงนึกออกนะครับว่า ถ้าเราให้ท่านทำ ก็อาจมีพวกหลอกลวงประชาชนขึ้นในเกม แล้วบริษัทเกมก็ออกใบรับรองให้พระไม่ได้ด้วย ท่านเข้าใจนะครับ” พ่อหลวงลุงพยักหน้า ปีเตอร์ก็พูดต่อทันที “ส่วนชุดหลวงจีนนี่ ฝ่ายออกแบบ เขาเสนอมา เพราะตอนนี้ธีมกำลังภายในย้อนยุคกำลังฮิต พอๆกับธีมเทพเจ้าฝรั่ง ผมว่าหลวงจีนก็นับถือพระพุทธเจ้าเหมือนกันท่านคงไม่ขัดข้องนะครับ” หลวงลุงจะทำอะไรได้ นอกจากพยักหน้า ปีเตอร์เลยย้ำต่อ “จำไว้นะครับ เข้าเกมไป ทำสมาธิอย่างเดียวเท่านั้น” เขาย้ำแล้วย้ำอีก โดยไม่รู้เลยว่าการทำสมาธิแบบมืออาชีพของหลวงลุงจะทำให้ทั้งทางโรงพยาบาลและฝ่ายเทคนิคของบริษัทเกมวุ่นวายแค่ไหน --------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 53 04:24:11

ความคิดเห็นที่ 8 หลังจากนั้นไม่นานทั้งคู่ก็เข้าเกม หลวงลุงปรากฏกายขึ้นก่อนในสภาพชายวัยห้าสิบกว่า ศีรษะล้านเลี่ยน ไม่มีคิ้ว สวมชุดผ้าเป็นเสื้อแขนสั้นและกางเกงสีน้ำตาล กับรองเท้าหนังสานแบบโบราณ ท่านมองไปยังหลานชายที่กำลังปรากฏตัวขึ้นอย่างแปลกใจ “เออแน่ะ ถ้าไม่เห็นกับตา ก็จำไม่ได้จริงๆนะเนี่ย” หลวงลุงมองหญิงสาววัยยี่สิบต้นๆที่ปรากฏตัวขึ้นเป็นเงาให้เห็นโครงร่างแบบนางงาม ก่อนที่ภาพจะค่อยๆชัดขึ้นจนเห็นเป็นใบหน้ารูปไข่ ตากลมโต ปากนิด จมูกหน่อย และผิวขาวอมชมพูอย่างช้าๆ แม้สาวน้อยคนนี้จะอยู่ในชุดผู้เล่นมือใหม่ซึ่งเป็นเพียงเสื้อและกระโปรงสีน้ำตาลตุ่นๆ แต่เธอก็มีความงามสะดุดตาชายเลยทีเดียว แต่ไม่รวมหลวงลุง “เปลี่ยนไปเยอะเหมือนกันนะเรา” หลวงลุงกวาดตามองช้าๆ ก่อนจะสรุป “แต่ถ้าจะจำได้ ก็คงจำได้จากลูกตานี่แหละ ดูเฉยๆแต่เอาเรื่องเหมือนเดิมเลย อ้อ แล้วก็ท่ายืนอีกอย่าง อกผายไหล่ผึ่งเป็นลูกทหารไม่เปลี่ยนเลย” เลิศชายเพียงแต่ยิ้มให้หลวงลุงจนเห็นลักยิ้มที่ข้างแก้มทั้งสองข้าง “หลวงลุง ก็..” “สวัสดีค่ะ ดิฉันเป็น NPC ที่จะแนะนำการเล่นเบื้องต้นให้ เนื่องจากคุณทั้งสองเป็นล็อกอินแบบพิเศษที่สร้างตัวละครจากภายนอก ผู้สร้างไอดีได้ตั้งชื่อไว้ให้แล้ว คุณสามารถกดดูชื่อที่เมนูเกมที่ข้อมือได้เลยนะคะ หากไม่พอใจสามารถเปลี่ยนแปลงในห้องนี้ได้โดยไม่เสียค่าใช้จ่ายเพิ่มค่ะ” เอไอ พูดทักทายตามที่ถูกโปรแกรมไว้ เนื่องจากต้องการรักษาความลับของคนไข้ NPC ที่เจอกับหลวงลุงและเลิศชายจะเป็นเอไอทั้งหมด เลิศชายกดดูชื่อที่เมนูเกม “ท่านหญิงมังกร หรือ ทำไมถึงตั้งชื่อนี้ให้เรานะ” “ใช้ได้นะ ชื่อนั่น ท่าทางเรามันเอาเรื่องมากอยู่” ท่านหญิงมังกรบอกเอไอว่า จะไม่เปลี่ยนชื่อทันทีที่ได้ยินความเห็นของหลวงลุง “แล้วหลวงลุงได้ชื่อว่าอะไรครับ เอ๊ย คะ” ท่านหญิงถาม หลวงลุงพลิกเมนูเกมมากดๆอยู่พักใหญ่ ก่อนจะบอก “เขาตั้งให้ว่าเป็น หลวงจีนปริศนาน่ะ” ท่านบอกหลาน ก่อนจะหันไปบอกเอไอ “ไม่เปลี่ยนก็แล้วกัน จะใช้ชื่อจริงหรือฉายาที่ได้ตอนบวชก็ไม่เหมาะทั้งนั้น” พอตกลงเรื่องชื่อได้ เอไอตัวที่สองก็ปรากฏตัว มันนำท่านหญิงมังกรไปที่ห้องฝึกทันที ส่วนหลวงลุงก็ขอให้เอไออีกตัวพาไปส่งที่วิหารเพื่อทำภารกิจเอาจีวร การออนไลน์ครั้งแรกนี้มีเวลาแค่สองชั่วโมง ดังนั้น ท่านจะต้องทำภารกิจให้เสร็จเร็วที่สุด เข้าเกมครั้งต่อไปจะได้มีชุดพระใส่เสียที ----------------------------------- หวอ หวอ หวอ สัญญาณเตือนดังลั่นแผนก หมอและพยาบาลวิ่งกรูกันไปที่เครื่องเล่นเกมของเลิศชายทันที แต่ที่เครื่องไม่มีอะไรผิดปกติ เมื่อเหลียวมองไปรอบๆก็เห็นว่าสัญญาณดังมาจากเครื่องของหลวงลุงต่างหาก หมอเช็คข้อมูลทุกอย่างทันที เขาพบว่าทุกอย่างปกติหมด ยกเว้น “เดลต้าเวฟ” หมออุทานเมื่อเห็นว่าคลื่นสมองของหลวงลุงมีความถี่ต่ำลงจนเหมือนกับลักษณะของคลื่นสมองของทารกที่กำลังหลับสนิท หรือไม่ก็กำลังอยู่ในสมาธิที่ลึกมาก “เฮ้ย เปลี่ยนเป็นแกมม่าเวฟแล้ว” หมอคนเดิมอุทานเมื่อเห็นคลื่นสมองชุดใหม่ปรากฏขึ้นที่หน้าจอ คราวนี้มันกลายเป็นคลื่นความถี่สูงมาก “หมอแน่ใจนะว่าหลวงลุงไม่ได้เกิดเป็นอะไรขึ้นมาในเครื่องนั่น” ปีเตอร์ชะโงกหน้าเข้ามาดูอย่างหวั่นใจ คุณหมอเลยหันมามองตาขวาง “ไม่เป็นอะไรทั้งนั้นแหละ ไม่เห็นหรือไงว่าไม่มีความผิดปกติของสัญญาณชีพอื่นๆเลย” “แล้วมันแปลว่าอะไรอะหมอ ไอ้เส้นยึกๆยือๆนี่” ปีเตอร์ชี้ไปที่หน้าจอข้างเครื่องเล่นเกม “มันแปลว่าหลวงลุงกำลังทำสมาธิอยู่ในเกม แล้วก็ไม่ใช่สมาธิธรรมดา แต่เป็นสมาธิระดับลึกมาก ส่วนตอนที่เปลี่ยนเป็นแกมม่าเวฟนี่” คุณหมอยิ้มก่อนจะพูดต่อ “มันแปลว่าเซลล์สมองของท่านกำลังทำงานอะไรสักอย่าง อย่างพร้อมเพรียงกัน ผมไม่รู้หรอกว่า ท่านทำหรือคิดอะไรอยู่ แต่ที่แน่ๆ ท่านเป็นอิสระจากเกมของคุณแน่นอน”   “หา” ปีเตอร์ร้องลั่น เป็นอิสระจากเกม ก็แปลว่าหลวงลุงไม่รับสัญญาณจากเครื่องเล่นเกม “งั้นท่านก็ไม่ได้อยู่ในเกมนะสิ แล้วทำไมเครื่องเล่นเกมมันไม่แจ้งอะไรเลย” “คุณปีเตอร์” คุณหมอถอนหายใจ ก่อนจะถาม “คุณรู้จักลูซิดดรีมไหม” ปีเตอร์ส่ายหน้าเดี๊ยะ คุณหมอเลยพูดต่อ “มันคือความฝันที่คนฝันสามารถควบคุมความฝันได้ ผมเกรงว่า หลวงลุงจะทั้งอยู่ในเกม และเป็นอิสระจากเกม” “หมอหมายความว่า หลวงลุงอาจจะเปลี่ยน หรือควบคุมเกมได้ตามใจอย่างนั้นหรือ” ปีเตอร์ถามเสียงเบา หน้าซีดเผือด “เรื่องนี้คุณต้องถามฝ่ายเทคนิคของคุณเองแล้วล่ะ ผมเห็นแต่คลื่นสมอง ผมไม่เห็นภาพในเกม” พอหมอพูดจบปีเตอร์ก็วิ่งแจ้นไปโทรศัพท์หาฝ่ายเทคนิคทันที ซึ่งก็นับว่าทันกาล เพราะฝ่ายเทคนิคกำลังงุนงงอยู่พอดีว่า ทำไมถึงได้เกิดช่องว่างในวิหาร ไม่มีภาพ ไม่เสียง ไม่มีอะไรเลย หรือจะเรียกว่าเกิดหลุมดำเล็กๆขึ้นในเกมก็ว่าได้ พอรู้สาเหตุ พวกเขาก็จัดการกั้นอาณาเขต ตัดเส้นทางทุกเล้นทางที่ผู้เล่นจะใช้เดินไปที่วิหารออกทันที โชคดีที่หลวงลุงท่านทำสมาธิวิปัสนาของท่านไปเท่านั้น อาณาเขตของหลุมดำจึงไม่ใหญ่ไปกว่าตัวท่านเท่าไรนัก “ไอ้บ้าที่ไหน มันให้พระทำเควสที่ต้องนั่งสมาธิฟะ” หัวหน้าฝ่ายเทคนิคแทบจะกระโดดทะลุจอไปบีบคอฝ่ายเควสผ่านโทรศัพท์ “ทำไมเหรอ ก็พระท่านจะเอาจีวร แต่ตีม่อนไม่ได้ หาเงินไม่ได้ บิณฑบาทไม่ได้ มันก็เหลืออยู่อย่างเดียวที่ทำได้ แล้วจะให้ทำอะไร ถ้าไม่ใช่นั่งสมาธิ” เจ้าหน้าที่ฝ่ายเควสยังไม่รู้ตัว หัวหน้าฝ่ายเทคนิคแทบจะควันออกหูเมื่อได้ยินคำตอบ เขาตบโต๊ะปัง ก่อนจะส่งภาพหลุมดำไปให้ฝ่ายเควสดู เจ้าหน้าที่ในฝ่ายต่างวิ่งมาดูแล้วอ้าปากหวอ “แล้วจะทำยังไงดีเนี่ย” ฝ่ายเควสถึงกับอึ้ง ลองเป็นแบบนี้ก็แสดงว่าผู้เล่นแยกตัวออกจากเกมได้เอง ดีอยู่นิดเดียวตรงที่ผู้เล่นเอาแต่นั่งสมาธิ ไม่ได้ทำอะไร ไม่อย่างนั้น มันจะเป็นการแฮกเกมที่ร้อยจีเอ็มก็ทำอะไรไม่ได้ทั้งๆที่เห็นอยู่กับตานี่แหละ หัวหน้าฝ่ายตรวจสอบค่อยหายโกรธลงนิดนึงเมื่อเห็นหน้าเหวอๆของฝ่ายเควส เขาเลยบอกแผนพร้อมสั่งการ “ผมเช็คแล้วว่ารางวัลของภารกิจนี้คืออะไร ผมจะทำให้วิหารกลายเป็นวิหารร้าง ผู้เล่นคนอื่นจะเข้าใกล้วิหารไม่ได้เด็ดขาดจนกว่า หลวงจีนปริศนา คนนี้จะออกไปจากทวีปเริ่มต้น และคุณต้องจัดการตัดสิทธิ์ท่านไม่ให้พักในโรงแรม ต่อให้มีคนจ่ายเงินแทนก็พักไม่ได้ ต้องไปล็อกออฟที่วิหารเท่านั้น แล้วก็แถมเต้นท์สิบดาวให้ท่านไปด้วย ผมประสานให้ฝ่ายออกแบบปรับเต้นท์ท่านให้เป็นเต้นท์พิเศษ ผู้เล่นคนอื่นเข้าไม่ได้เด็ดขาด และเมื่อเข้าไปนอน ประตูเต้นท์จะกลายเป็นประตูมิติเปิดให้ท่านมาพักในโซนพิเศษทันที” ฝ่ายเควสยิ้มแหยๆ “โอเค ผมจะบอกท่านว่า นอกจากในเต้นท์นี้ ห้ามท่านทำสมาธิในเกมอีกเด็ดขาด” หัวหน้าฝ่ายเทคนิคหน้าตึงขึ้นทันที “บอก นี่คุณคิดจะมียุติความ ฉ ห ระดับนี้ ด้วยการบอกเหรอ แค่นั้นเหรอ” เสียงของหัวหน้าฝ่าย แทบจะกลายเป็นเสียงตะคอก อีกฝ่ายเลยยิ่งหน้าแหย “งั้นผม แถมเอไอติดเมนูเกมระดับสูงสุดให้ด้วยก็ได้ จะตั้งโปรแกรมให้มันยอมให้หลวงจีนนั่น นั่งสมาธิในโซนพิเศษเท่านั้น” วิธีแก้ปัญหานี้ใช้ได้ดีทีเดียว เพราะหลวงลุงไม่คิดจะเข้าเกมไปทำอะไรอยู่แล้วนอกจากนั่งสมาธิ ท่านนั่งเสียจนวิหารในทวีปเริ่มต้นแทบจะสูญหายไปจากแผนที่ ฝ่ายเควสมาจำท่านได้อีกทีก็ตอนที่ท่านเข้ามาเควสเจ็ดสยองขวัญนั่นแหละ แต่ในตอนนั้น ฝ่ายเควสถึงได้รู้ว่าตัวเองผิดพลาดที่ใช้คำว่าโซนพิเศษ แทนที่จะระบุสถานที่ไปเลยว่า เต้นท์สิบดาว หรือวิหารในทวีปเริ่มต้นในการตั้งคำสั่งให้เอไอ จะแก้ทีหลังก็แก้ไม่ได้ เพราะเอไอมันฉลาดขนาดที่สามารถรายงานบริษัทได้เองหากว่าจีเอ็มมาควบคุมการเล่นของผู้เล่นเกินขอบเขต แต่ทว่า ความผิดพลาดนี้ไม่ได้ทำให้ฝ่ายเควสถูกตำหนิ นั่นเป็นเพราะหลวงลุงรับปากว่าจะไม่บอกใครว่าผ่านเควสเจ็ดสยองขวัญมาได้อย่างไร บ่ายวันนั้น เจ้าหน้าที่เกือบทั้งแผนกในโรงพยาบาลแทบจะประคองคนไข้ใหม่และผู้ปกครองให้กลับบ้าน หลังจากที่ทั้งคู่ออกกจากเกมมาอย่างราบรื่นไร้ปัญหา และแน่นอนทั้งพระและโยมกลับวัดด้วยความแช่มชื่น พึงพอใจกับบริการของโรงพยาบาลและบริษัทเกมเป็นอย่างยิ่ง “หลวงลุงเล่นเกมเป็นอย่างไรบ้าง” เลิศชายถามหลวงลุงตอนที่เลี้ยวรถออกจากโรงพยาบาล “ดี เป็นเกมที่สงบมาก ถ้าเป็นอย่างนี้นะ อาตมาจะเข้าเกมทุกคืนเลย” ----------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 53 04:25:10

ความคิดเห็นที่ 9 บทที่ 4 เฟิร์สอิมเพรสชั่น คืนนั้น ท่านหญิงมังกรเข้าเกมอีกครั้งด้วยความมั่นใจ เธอเช็ครายการที่ต้องทำในการออนไลน์แปดชั่วโมงรวดหรือสองวันเต็มในเกมอย่างรอบคอบ “หนึ่ง ดูแลหลวงลุง อันนี้ไม่ต้องทำ เพราะหลวงลุงจะไปทำสมาธิที่วิหารเหมือนเดิม” เธอขีดถูกที่รายการแรกแล้วก็อ่านรายการที่สองต่อ “หาต้นแบบผู้หญิง” คราวนี้ท่านหญิงมังกรคิดหนัก เธอเป็นลูกคนเดียว แม่ก็ป่วยกระเสาะกระแสะจนอยู่โรงพยาบาลมากกว่าอยู่บ้าน พ่อก็เอาแต่ทำงานกับดูแลแม่ จึงไม่ค่อยได้ไปมาหาสู่ญาติๆ เธอจึงไม่สนิทกับญาติผู้หญิงสักคน ตอนเรียน ก็มัวแต่ทำตั้งหน้าตั้งตาเรียน มีสาวมาจีบเขาบ้าง แต่เมื่อรู้ตัวว่าไม่ชอบและไม่อยากให้พวกเธอเสียใจ ก็เลยใช้วิธีแยกตัวออกห่าง สุดท้ายกลายเป็นห่างจากเพื่อนผู้หญิงทุกคน ด้วยเหตุนี้ หมอและนักจิตวิทยาถึงได้ลงความเห็นว่า เธอยังไม่รู้ว่า การเป็นผู้หญิงจริงๆมันเป็นอย่างไร เธอได้รับคำสั่งให้ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับเพื่อนผู้หญิง เพื่อเรียนรู้ถึงสิ่งที่ตัวเองต้องการจะเป็น “แล้วจะไปหาที่ไหนละเนี่ย” ท่านหญิงมังกรพึมพำหน้ามุ่ย ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าไปสะดุดตาอันธพาลประจำเมืองเข้าเสียแล้ว “ว่าไงจ๊ะน้องสาว เข้าเกมมาคนเดียวหรือรอใคร ถ้ายังว่างไปเก็บเวลกับพี่ไหมจ๊ะ” นักเลงโตประจำเมืองที่วันๆไม่ทำอะไรนอกจากมานั่งดักคอยสาวๆหน้าตาจิ้มลิ้มที่เพิ่งเข้าเกมเป็นครั้งแรก ปราดเข้ามาหาท่านหญิง นอกจากจะหยุดก่อนที่จะถึงตัวเธอนิดเดียวแล้ว ยังเอามือข้างหนึ่งยันกรอบประตูที่อยู่ด้านหลังท่านหญิงไว้ด้วย ท่านหญิงมังกรเงยหน้ามองนักเลงโตด้วยสายตาเฉยเมย อีกฝ่ายก็ผิดคาด ที่ท่านหญิงไม่เบี่ยงตัวหลบไปอีกทาง เขาจึงไม่สามารถฉวยโอกาสแกล้งเอามืออีกข้างไปกัน ให้กลายเป็นว่าหญิงสาววิ่งเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดเขาเอง “ถอยไป” ท่านหญิงมังกรพูดเสียงเรียบ หลังจากที่จ้องตากันอยู่สามสิบวินาที แล้วเจ้านักเลงโตนั่นไม่ยอมถอย “แหม น้องสาว จะรีบไปไหน ก็บอกแล้วไงว่าเดี๋ยวพี่จะพาไปอัพเวล” หมอนั่นยังยียวนกวนประสาทโดยไม่ยอมขยับ ท่านหญิงถอนหายใจ เธออาจจะไม่รู้เรื่องผู้หญิงๆมากนัก แต่เรื่องผู้ชายนี่ เธอรู้ดี โดยเฉพาะเจ้าคนข้างหน้า เธอรู้ดีเชียวล่ะว่ามันกระจอก แล้วก็ต่ำแค่ไหน ถึงได้แสดงพฤติกรรมแบบนี้ออกมาได้ “งั้นก็รบกวนด้วยนะ” พอพูดจบ มีดสั้นระดับหนึ่งของท่านหญิงก็เสียบเข้าให้ที่ใต้ชายโครงของหมอนั่น แต่ท่านหญิงกะผิดพลาดไปนิด ตรงที่ในเกมพลังโจมตีและพลังชีวิตมันเพิ่มตามระดับของผู้เล่น เจ้านักเลงโตนั่นเลยแค่เลือดไปหนึ่งในสี่ หลังจากที่ร้องโอ๊ยด้วยความใจเสาะแล้ว มันก็ตวัดมือหมายจะตบหน้าท่านหญิงเพื่อสั่งสอน “หนอย อีบ้า แบบนี้มันต้องเจอดี” นักเลงโตพูดไม่ทันจบ ท่านหญิงก็หมุนตัวหลบ แล้วจับทุ่มตามประสานักยูโดสายดำ และเมื่ออีกฝ่ายไม่เข็ด ยังกล้าชักดาบออกจากฝักวิ่งเข้ามาหา ท่านหญิงก็ต้องจำใจเบี่ยงตัวหลบอีกครั้ง ก่อนจะสวนด้วยศอกไปที่แผลเดิม แล้วค่อยหักข้อมือชิงดาบ ก่อนจะตวัดดาบมาเชือดคอเจ้านักเลงโตให้หมดเรื่องหมดราวไปเสียที ผู้เล่น ท่านหญิงมังกร สังหารผู้เล่น ไม่หล่อแต่ชอบหลี ระดับ 15 ได้รับค่าประสบการณ์ครบ เลื่อนเป็นระดับ 3 แต่เนื่องจากไม่ได้เปิดใช้ฟังค์ชั่นดวลเดี่ยว ผู้เล่น ท่านหญิงมังกร จึงถูกระบบประกาศจับ มีค่าหัว 100 เหรียญเงิน ท่านหญิงมังกรฟังแค่นี้ก็หันไปรวบรวมไอเทมและถุงเงินที่ตกจากนักเลงโตมาเป็นทุน ไม่สนใจฟังเสียงประกาศจากระบบต่อว่าได้ทักษะอะไรมาบ้าง เธอตัดสินออกนอกเมืองผ่านประตูเมืองที่ใกล้ที่สุด ผู้เล่นสี่ห้าคนที่เห็นเหตุการณ์ต่างก็ยืนแอบข้างทางตัวลีบ ปล่อยให้ท่านหญิงเดินจากไปโดยไม่กล้ารบกวน ----------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 53 04:26:22

ความคิดเห็นที่ 10 ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงที่ GWL เพิ่งจะถูกเทคโอเวอร์มาได้แค่ครึ่งปี ทีมงาน GWL เอนเทอร์เทนเม้นท์ยังอยู่ที่ทวีปใหญ่เป็นส่วนมาก แต่ถึงกระนั้น คุณหลิงก็ยังไม่ลืมส่งทีมข่าวมือใหม่ไฟแรงมาประจำที่ทวีปเริ่มต้น ดังนั้น หนึ่งชั่วโมงต่อมา ภาพท่านหญิงมังกรถูกคุกคามและการที่เธอโต้ตอบจนกลายเป็นผู้เล่นติดค่าหัวจึงกลายเป็นเรื่องเด่นประเด็นร้อนของชาวทวีปเริ่มต้น “การตายเป็นเพียงเกม แต่การลวนลามเป็นของจริง ควรหรือไม่ที่บริษัทเกมจะลงโทษท่านหญิงมังกรอย่างเถรตรงเยี่ยงนี้ การป้องกันตัวควรเป็นสิทธิขั้นพื้นฐานของผู้หญิงทุกคน ทุกท่านสามารถแสดงความคิดเห็นผ่านช่องมวลชนของเกม เวบ GWL และอีเมลล์ ตามที่ปรากฏที่ด้านล่างของจอ” ธาริณีสรุปหลังจากที่ฉายคลิปเหตุการณ์ให้ทุกคนได้เห็น คลิปนี้ช่างภาพมือใหม่ถ่ายได้เองกับมือ ไม่ต้องขอจากบริษัทเกม ภาพก็เลยมีรายละเอียดหายไปบ้าง อย่างเช่น ตอนที่ท่านหญิงมังกรเป็นฝ่ายเสียบมีดสั้นเข้าไปก่อนก็ไม่เห็นเพราะเจ้านักเลงโตนั่นบังจนมิด ภาพมาชัดอีกทีก็ตอนที่หมอนั่นปราดเข้ามาจะตบผู้หญิง ส่วนท่านหญิงสวนกลับอย่างไรนั้นภาพมันสั่น แล้วก็กลับมาชัดอีกครั้งตอนที่หมอนั่นชักดาบมาไล่ฟัน ตอนที่ท่านหญิงพลิกสถานการณ์กลับมาเชือดคอมันได้จึงมีคนเชียร์ลั่น คืนนั้น มีคนส่งข้อความต่อว่าบริษัทเกมผ่านเวบไซด์จนเวบเกือบล่ม และเนื่องจากความงามของท่านหญิงมังกรที่ฉายผ่านสื่อครั้งแล้วครั้วเล่า ผู้เล่นชายในเกมจึงตั้งกลุ่มอย่างไม่เป็นทางการ เพื่อป้องกันไม่ให้ท่านหญิงถูกตามล่ากันอย่างคึกคัก แต่ดูเหมือนจะคึกคักมากไปหน่อย จึงสร้างความหมั่นไส้ให้กับสาวงามคนอื่นๆในเกม โดยพาะอย่างยิ่งแฟนสาวของหนุ่มๆในกลุ่มแรก ทว่า ทั้งคนปกป้องและคนหมั่นไส้ ล้วนตามหาท่านหญิงมังกรไม่เจอทั้งสิ้น เธอหายไปไหน ---------------------------------- หมาป่าขนเทาระดับ 17 ปรากฏ หมาป่าขนเทาระดับ 19 ปรากฏ หมาป่าขนเทาระดับ 21 ปรากฏ เสียงจากระบบประกาศการปรากฏตัวของหมาป่าขนเทาไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงประโยคสุดท้าย จ่าฝูงหมาป่าขนเทาระดับ 35 ปรากฏ ฝูงหมาป่าก็พุ่งกระโจนเข้าหาท่านหญิงมังกรทั้งฝูงทันที ท่านหญิงมังกรหลังจากสังหารอันธพาลในเมืองแล้ว เธอก็รู้ตัวดีว่าต้องกลายเป็นผู้เล่นที่มีค่าหัวแน่ๆ เธอจึงรีบออกนอกเมืองทันที หนึ่งนั้นเพื่อหลบพวกนักล่าค่าหัว และสองเพื่อเลื่อนระดับให้เร็วที่สุด แต่ดูเหมือนเธอจะใจร้อนเกินไป รีบตีสัตว์อสูรจนหลงมาอยู่ในทุ่งหญ้าที่มีหมาป่าขนเทาเป็นเจ้าถิ่นเข้าเสียแล้ว ท่านหญิงอย่างไรก็ไม่เสียทีที่ถูกพ่อจับฝึกเรื่องการต่อสู้มาตั้งแต่เด็ก เมื่อรู้ว่าสู้ไม่ได้ เธอก็วิ่งหนีไปตั้งหลักที่ต้นไม้ใหญ่กลางทุ่งทันที เมื่อไปถึงเธอก็เอาหลังพิงต้นไม้ แล้วหันมาเผชิญหน้ากับหมาป่าทั้งฝูง นับว่าโชคดีที่หมาป่าทั้งฝูงไม่รีบร้อนกำจัดเธอนัก พวกมันคงเห็นว่าท่านหญิงมังกรเป็นเพียงผู้เล่นระดับต่ำ จึงส่งให้หมาป่าระดับต่ำๆผลัดกันเข้ามาโจมตีเธอ แม้จะเป็นหมาป่าระดับต่ำๆแต่ท่านหญิงก็อยู่ในสภาพย่ำแย่เลยทีเดียว ตั้งแต่ออกจากเมืองมา เธอเพิ่มระดับตัวเองได้แค่สองระดับเท่านั้น การต้านทานหมาป่าระดับสิบกว่าจึงนับว่าเต็มกลืน ฟุ่บๆๆ จู่ๆก็มีลูกศรลึกลับสาดมาที่ฝูงหมาป่าอย่างแม่นยำ จ่าฝูงหมาป่าส่งเสียงคำรามอยู่ในคอ มันโกรธจัดที่ถูกลอบทำร้าย มันสั่งให้หมาป่าตัวที่ระดับต่ำสุดจัดการกับท่านหญิง ส่วนตัวมันกระโดดพุ่งไปหาต้นตอของลูกศรทันที ท่านหญิงสะดุ้งเมื่อจู่หมาป่าที่จู่โจมเธอแบบไม่จริงจังมาตลอดกระโจนเข้ามาหาโดยมีคอหอยของเธอเป็นเป้าหมาย เธอยกดาบยาวที่ชิงมาขึ้นรับ แม้จะรู้ว่าไร้หวัง แต่หางตาเธอกับเห็นเงาของลูกศรที่ยิงมาเป็นแผง แผ่ออกเป็นรูปพัด แล้วเธอก็ต้องสะดุ้งอีกทีเมื่อเจ้าหมาป่าที่กระโจนมาตะปบเธอจู่ๆก็หล่นไปอยู่ที่พื้นดังตุ้บ ฉึก ฉึก ท่านหญิงแทบก้าวขาไม่ออกเมื่อมีลูกศรสองดอกผ่านข้างหูเธอไปปักที่ต้นไม้ เธอกวาดตามองก็เห็นหมาป่าทั้งฝูงสิบสองตัวลงไปนอนกองอยู่ที่พื้น แต่ละตัวนอกจากจะบาดเจ็บสาหัสแล้ว ยังมีเงาสีฟ้าคลุมตัวทำให้พวกมันเคลื่อนไหวไม่ได้อีกด้วย ฉัวะ ท่านหญิงหันขวันไปตามเสียง เลยได้เห็นจ่าฝูงหมาป่าถูกตัดคอในดาบเดียว ก่อนจะกลายเป็นแสง เนื่องจากเป็นการมองย้อนแสง เธอจึงเห็นแค่ว่าคนที่จัดการกับหมาป่าทั้งฝูงเป็นชายร่างสูง สวมชุดคล้ายนายพราน สะพายธนูยาวไว้ที่ด้านหลัง มือหนึ่งถือดาบยาวสะท้อนแสงแดดเป็นประกาย ส่วนอีกมือถือโล่กลมขนาดไม่ใหญ่นัก เธอไม่เห็นหน้าเขา เห็นแค่เงาดำเท่านั้น แต่เธอก็ยังรู้สึกว่า เขาคนนั้นกำลังยิ้มให้ “จัดการหมาป่าเสียสิ กำลังเก็บเลเวลไม่ใช่หรือ” ชายคนนั้นตะโกนบอกก่อนจะหันหลังเดินจากไป “เดี๋ยวคุณ” ท่านหญิงเรียกเขาไว้ แต่เขาไม่หยุด “ผมต้องการแค่ไอเทมจากจ่าฝูงเท่านั้นแหละ ที่เหลือคุณเอาไปได้เลย รีบจัดการพวกมันภายในหนึ่งนาทีด้วยล่ะ เวทน้ำแข็งของผมมีผลแค่นั้นละนะ” พูดจบเขาก็ลับสายตาไป “ขอบคุณ” ท่านหญิงทำได้แค่ตะโกนขอบคุณไล่หลังไป แล้วรีบจัดการกับหมาป่าที่นอนรอให้เธอเชือดก่อนที่มันจะลุกขึ้นมาไล่ล่าเธอได้อีกครั้ง เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าชายคนนั้นไม่ได้ทิ้งไว้แค่ไอเทมกองโต เงินหลายพันเหรียญ และค่าประสบการณ์ที่มากพอจะเลื่อนระดับให้เธอสิบระดับ แต่เงาดำนั้นได้ทิ้งตราประทับไว้ในใจ และเธอก็เผลอยิ้มที่มุมปากทุกครั้งที่นึกถึง -------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 53 04:26:53

ความคิดเห็นที่ 11 บทที่ 5 โลกเสมือนไม่มีเงินจริง ผู้เล่น ท่านหญิงมังกร ได้รับเงิน 250 เหรียญเงิน ซึ่งมากกว่าจำนวนที่กระเป๋าของท่านเก็บไว้ได้ แต่เนื่องจากท่านเป็นผู้เล่นติดค่าหัว ระบบตัดสิทธิการใช้บริการของระบบทุกชนิด ยกเว้นการขอเช่าโรงแรมเพื่อออฟไลน์ ดังนั้น ท่านมีเวลาในการจัดกระเป๋าใหม่ห้านาที หลังจากนั้น ไอเทมและเงินที่เกินกว่าที่กระเป๋าของท่านเก็บได้จะถูกยึดทั้งหมด ท่านหญิงมังกรฟังเสียงประกาศแล้วก็อึ้งไปเลย เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าการเป็นผู้เล่นติดค่าหัวมันจะลำบากขนาดนี้ “มิน่า พวกติดค่าหัวถึงได้รวมตัวกันแน่นเหนียวจนตั้งกิลด์ได้ มันอยู่คนเดียวไม่ได้นี่เอง” เธอบ่นงึมงำระหว่างที่รื่อกระเป๋าออกมาจัดใหม่ “ต้องการให้ข้าช่วยหรือไม่” เสียงผู้ชายดังขึ้นมาในหัว ท่านหญิงเหลียวมองไปทั่วก็ไม่เห็นใคร “ใครกัน ออกมานะ” เธอสั่งเสียงเข้ม “ออกไม่ได้ ข้าเป็นเอไอของหลวงจีนปริศนา ผู้เล่นที่ใช้ล็อคอินคู่กับท่าน” เสียงนั้นอธิบายเรียบๆ “เอไอของหลวงลุง?” ท่านหญิงทวนคำเสียงสูง ก่อนจะถาม “แล้วทำไมไม่อยู่กับหลวงลุง ติดต่อผม เอ๊ย ฉันมาได้อย่างไร” ท่านหญิงยังไม่ชินกับสรรพนามใหม่ที่ต้องใช้ “นายท่านของข้าเอาแต่นั่งหลับในหลุมดำ ข้าติดต่อไม่ได้ ก็เลยตรวจสอบว่าจะทำอะไรได้บ้าง แล้วพบว่าท่านต้องการความช่วยเหลือ ก็เลยติดต่อมา” เอไอยังตอบเสียงเรียบราวกับหุ่นยนตร์ “อ๋อเหรอ แล้วจะช่วยอะไรได้ล่ะ” ท่านหญิงเริ่มกระจ่าง จึงได้ถามเอไอไป คราวนี้มันไม่ตอบด้วยเสียง แต่กลับตอบด้วยการกระทำแทน เพียงวูบเดียว เหรียญเงินทั้งกองที่พื้นก็หายเข้ากระเป๋าไปพร้อมกับไอเทมทั้งหมดที่ตกจากกวางดาวที่ท่านหญิงสังหาร ท่านหญิงตรวจสอบกระเป๋าของเธอทันที “อะไรเนี่ย ไอเทมที่เคยอยู่ในกระเป๋าหายไปไหนหมด เหลือแต่ของใหม่เท่านั้น” “ข้าย้ายไอเทมและเงินในกระเป๋าท่านไปเก็บที่กระเป๋าของนายท่านชั่วคราว เอไอระดับสูงสุดสามารถรับส่งของระหว่างคนที่ใช้ล็อคอินคู่ได้” คำตอบนี้ทำให้ท่านหญิงเห็นทางรอดลางๆ “แล้วเจ้าทำอะไรได้อีก” เธอถามเพิ่ม เผื่อทางรอดจะชัดขึ้น หลังจากนั้น ท่านหญิงก็ต้องนั่งพักนานเป็นชั่วโมงเพื่อฟังเจ้าเอไอมันแถลงการณ์ว่ามันทำอะไรได้บ้าง ----------------------------------------- “เฮ้ย ไม่ได้ บอกแล้วไงว่า พระไม่พกเงินเกินห้ามาสก” หลวงลุงปฏิเสธเสียงแข็งเมื่อฟังแผนการของเลิศชายในตอนสายวันรุ่งขึ้น “ได้สิ หลวงลุง หลวงลุงไม่ได้พกเงินเองสักหน่อย มันเงินของเลิศต่างหาก” เลิศชายที่นั่งพับเพียบอยู่ที่พื้นพยายามอ้อนหลวงลุงที่นั่งจิบน้ำชาอยู่บนตั่งเต็มที่ “หมายความว่ายังไง อธิบายมาให้เข้าใจง่ายๆหน่อยสิ” แม้จะไม่ค่อยเข้าใจนัก หลวงลุงก็ต้องถามให้รู้เรื่อง ท่านไม่เสี่ยงกับการอาบัติหรอก “ก็เลิศเป็นโยมอุปัฏฐากของหลวงลุงไง” เลิศชายเริ่มชักแม่น้ำทั้งห้า “แล้วไง” พอเริ่มมีศัพท์พระ หลวงลุงก็ยอมเข้าใจง่ายขึ้น “เลิศก็ต้องดูแลหลวงลุงใช่ไหม” เลิศชายไม่ยอมให้หลวงลุงหยุดคิด เขาพูดต่อทันที “หลวงลุงทำสมาธิอย่างเดียว แต่ในเกมต้องซื้ออาหาร ซื้อไอเทม บริษัทเกมก็ไม่ให้หลวงลุงบิณฑบาท แต่การที่เขาให้เอไอระดับสูงขนาดนั้นมาก็บอกอยู่แล้วว่า เขาตั้งใจจะให้เลิศดูแลหลวงลุงได้สะดวกไง” “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการที่ข้าต้องไปเปิดบัญชีธนาคารด้วยวะ พระไม่มีบัญชีเฟ้ย” หลวงลุงเริ่มรู้สึกว่ามันชักจะไม่ค่อยเข้าเค้า “ไม่ใช่บัญชีหลวงลุงสักหน่อย บัญชีของเลิศ ที่เลิศสั่งให้เอไอเปิดมันเป็นบัญชีที่เชื่อมกับบัญชีของเลิศในโลกจริง แต่ว่ามันเป็นเอไอของหลวงลุงไง หลวงลุงเลยต้องเป็นคนไปธนาคาร ไปถึงก็นั่งเฉยๆ เลิศจะสั่งให้มันทำเอง แล้วพอหลวงลุงต้องการอะไร ก็บอกเลิศผ่านเอไอมาได้ เลิศจะจัดให้ แล้วก็ให้มันประเคนให้หลวงลุงต่อไง” เลิศชายชักแม่น้ำมาทั้งปิงวังยมน่านแล้วก็เงยหน้ายิ้มกว้างให้หลวงลุง กะว่าถ้ายังไม่ใจอ่อนจะเริ่มย้ายไปชักโขง มูล ชีต่อให้ครบหมดอีกภาค “เอ็งแน่ใจนะว่า ข้าไม่อาบัติ” หลวงลุงถามเสียงเคร่ง “จะอาบัติได้ไงเล่าหลวงลุง มันเป็นเกมในโลกเสมือนจริง ถึงเงินกับของมันตีราคาเป็นเงินจริงได้ แต่พอมาในโลกจริงมันก็เข้าบัญชีเลิศ ไม่มีของหลวงลุงสักเก๊” หลังจากนั้น ชาวเมืองเริ่มต้นก็ได้เห็นหลวงจีนประหลาดที่ไม่ตีสัตว์อสูร เวลาเดินไปไหน ก็มักจะพึมพำว่า “ซ้ายย่างหนอ ขวาย่างหนอ” ไปด้วย และพอสังเกตดีๆก็จะพอว่า หลวงจีนรูปนี้เดินไปเดินมาระหว่างร้านค้าของระบบและธนาคารเท่านั้น และพอถึงร้าน หลวงจีนก็จะเข้าไปหา NPC แล้วก็เข้าไปนั่งเฉยๆ ลูกค้าในร้านบางคนบอกว่า หลวงจีนใช้เอไอติดต่อเรื่องการซื้อขายทั้งหมด แต่ไม่มีใครเชื่อ เพราะเอไอที่ทำอย่างนั้นได้มันแพงมาก แต่หลวงจีนนี่เป็นแค่ผู้เล่นระดับหนึ่งที่ยังไม่เคยออกไปตีสัตว์อสูร คนที่เข้ามาเล่นเกมแต่ไม่เล่น ย่อมไม่มีเงินซื้อเอไอ ใครเชื่อก็บ้าแล้ว “สาวๆหลีกทางหน่อย หลวงจีนปริศนามาอีกแล้ว” ผู้เล่นในร้านขายไอเทมตะโกนบอกต่อๆกันเมื่อเห็นหลวงลุงเดินเลี้ยวเข้ามาในร้าน หลวงลุงเดินตรงไปหา NPC ที่ห้องด้านในเหมือนเคย “เชิญนั่งครับ” NPC ประจำร้านเชิญท่านนั่งลงก่อนจะใช้เมนูเกมของตัวเองติดต่อกับเอไอของท่านเหมือนเคย หลังจากที่จัดการเรื่องที่เอไอต้องการเรียบร้อย NPC ก็แจ้งหลวงลุง “ท่านขอรับ เนื่องจากท่านซื้อขายกับทางร้านครบสามสิบวันโดยไม่บ่นว่าแพง ต่อราคา บ่น หรือแสดงสีหน้าท่าทางว่าไม่พอใจบริการของเราเลย ดังนั้น ท่านจึงได้ภารกิจลับของร้านขายไอเทม ท่านจะฟังเดี๋ยวนี้เลยไหมครับ ว่าต้องทำอะไรบ้าง” NPC ถามอย่างนอบน้อม เพราะตลอดเวลาที่ติดต่อค้าขายกันมา ผู้เล่นคนนี้ทำให้เขารู้สึกว่า ท่านเป็นพระ เอ๊ย หลวงจีนจริงๆ เขามองหน้าผู้เล่นหลวงจีนปริศนาอย่างหวั่นใจ ว่าฟังเสร็จแล้วท่านจะรับทำหรือเปล่า -------------------------------- แก้ไขเมื่อ 18 ต.ค. 53 04:28:59 จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 53 04:27:49

ความคิดเห็นที่ 12 บทที่ 6 เลื่อนระดับ NPC หลวงลุงมองหน้า NPC อย่างแปลกใจ “นั่งเฉยๆก็ได้ภารกิจด้วยหรือ แล้วภารกิจนี่มันคืออะไรล่ะ” NPC ถอนหายใจเฮือกที่ท่านพูดเหมือนจะรับฟังภารกิจ “อย่างน้อยก็ก้าวหน้าไปขั้นหนึ่งล่ะ” เขาคิด แต่ เพื่อนร่วมงานของเขาใจร้อนกว่า “หลวงจีนเจ้าคะ ท่านต้องรับเควสนะคะ เพราะว่าท่านไม่รับ พวกพนักงานทั้งหมดในร้านจะต้องโดนแป๊ก ไม่ได้เลื่อนตำแหน่ง ไม่มีโบนัสปลายปีด้วย” NPC พนักงานขายวัยสี่สิบกว่าๆในร้านรีบขอร้อง เธอตกงานมานาน เพิ่งจะได้งานขายในเกมมาไม่นาน และยังไม่ได้บรรจุเป็นพนักงานประจำ เควสนี้จึงมีความสำคัญกับเธอมากกว่าเพื่อน “คุณเอม ออกไปก่อน การรับภารกิจเป็นการตัดสินใจของผู้เล่น เราไม่มีสิทธิก้าวก่าย และเพื่อลงโทษที่คุณแทรกเข้ามาเมื่อกี้ ผมขอสั่งพักงานคุณสามชั่วโมง” NPC ที่เป็นหัวหน้าสั่งเสียงเข้ม คุณเอมมองหน้าหัวหน้าอย่างตกใจ แต่ก็ปรับสีหน้าเป็นปกติทันทีที่เห็นอีกฝ่ายขยิบตาให้ เธอแอบทำมือเป็นเครื่องหมายโอเค ก่อนจะรีบออกจากห้องไป ท่ามกลางความเห็นใจของหลวงลุงที่ไม่เห็นการส่งสัญญาณอะไรทั้งนั้น “โยม อาตมารับทำภารกิจที่ว่าให้ก็ได้นะ” หลวงลุงบอกทันทีเมื่ออยู่กันตามลำพัง “ถ้าท่านรับ ผมก็ขอบคุณ แต่ก่อนอื่นท่านควรจะทราบเสียก่อนว่าท่านต้องทำอะไรบ้าง และจะโดนลงโทษอย่างไร หากว่าทำไม่สำเร็จ” NPC บอกด้วยท่าทีจริงจัง เควสลับที่มีบทลงโทษแบบนี้ ต้องมีบันทึกว่า ผู้รับเควสทราบเรื่องบทลงโทษอย่างชัดเจน ไม่อย่างนั้น หากมีการโวยวายขึ้นมาทีหลัง คนที่จะถูกลงโทษก่อนก็คือ NPC ที่มอบเควสนั่นเอง “อ้อ” หลวงลุงรับคำสั้นๆ “งั้นโยมก็ว่ามาได้เลย” “ภารกิจนี้เรียกว่า ภารกิจตัวแทนจำหน่ายลับ” NPC หยุดพูดไปนิดนึงเพื่อกระตุ้นความสนใจ แต่หลวงลุงท่านก็นั่งฟังเงียบๆ ไม่ตื่นเต้นกับชื่อภารกิจเลยสักนิด เขาก็เลยต้องเล่าต่ออย่างเก้อๆ “ภารกิจนี้ ท่านจะต้องขายของให้กับผู้เล่นที่ไม่ใช่เพื่อนในกลุ่มห้าพันชิ้นภายในสามวันในเกม ของทุกชิ้นจะต้องเป็นของที่ไม่มีขายในร้านแห่งนี้ แต่ท่านสามารถสั่งซื้อผ่านผมเพื่อเอาไปขายต่อได้” NPC หยุดพูดอีกรอบ คาดว่าหลวงลุงน่าจะโวยวายเรื่องความยากของภารกิจ แต่ก็ต้องผิดหวังเหมือนเคย เขาจ้องหน้าหลวงลุงอยู่นาน จนรู้ว่าถ้าไม่พูดต่อเอง ก็คงได้นั่งเงียบๆอยู่ในห้องนี้ไปเรื่อยๆแน่ๆ เขาก็เลยพูดต่อ “รางวัลของภารกิจก็คือ ท่านสามารถสั่งซื้อไอเทมทุกชนิดที่เคยมีการซื้อขายผ่านร้านค้าของระบบได้ผ่านผม” เขาหยุดอีกครั้ง หากเป็นผู้เล่นอื่นคงกระโดดด้วยความดีใจไปแล้ว เพราะคำว่าไอเทมทุกชนิดนี้ มันรวมถึงอาวุธ ชุดเกราะ เครื่องป้องกัน รูน ม้วนคาถา และอะไรอีกสารพัด แม้ว่าของชิ้นนั้นจะไม่มีขายในร้านปกติ ขอเพียงมันเคยตกจากสัตว์อสูรและมีคนเอามาขายผ่านร้านค้าของระบบ คนที่ทำเควสนี้ผ่านก็จะสามารถสั่งซื้อได้เลย ไม่ต้องลำบากไปตีสัตว์อสูรแล้วรอให้ตกเองเหมือนคนอื่น แต่หลวงลุงก็คือ หลวงลุง ปกติท่านก็ไม่มีเงินสั่งซื้ออะไรอยู่แล้ว ให้สิทธิในการสั่งซื้อเพิ่ม ท่านก็ไม่เห็นว่ามันจะมีประโยชน์อะไร ท่านก็เลยนั่งเฉยๆ “ไม่ตื่นเต้นเลยหรือครับ” NPC ชักจะเก้อ “คนเป็นพระต้องคอยจับการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์น่ะโยม พอทำบ่อยๆก็เริ่มรู้เท่าทัน ก็เลยไม่ค่อยมีอารมณ์แสดงออกมาให้เห็น” ท่านตอบกลางๆไม่อยากให้ NPC เสียใจที่ท่านไม่เห็นว่ารางวัลแบบนี้มันดีตรงไหน “อ๋อ เหรอครับ” NPC ยิ้มแห้งๆ ผู้เล่นคนนี้ช่างทำตัวเป็นพระได้ตลอดเวลาจริงๆ “ถ้าอย่างนั้น ผมบอกเรื่องบทลงโทษต่อเลยนะครับ” NPC เริ่มปลงแล้วว่าคงไม่เห็นปฏิกริยาอะไรอีก เขาบอกบทลงโทษรวดเดียวจบไปเลย “ถ้าท่านทำไม่สำเร็จ นับแต่นี้ ร้านค้าของระบบจะขายของให้ท่านในราคาที่แพงกว่าคนอื่น ของระดับธรรมดาแพงขึ้น 10 เปอร์เซนต์ ของหายากจะแพงขึ้นอีกระดับละ 5 เปอร์เซนต์ เข้าใจนะครับ” หลวงลุงยังคงมอง NPC ตาแป๋ว ไม่เห็นความสำคัญของบทลงโทษเหมือนเคย “ท่านจะรับภารกิจไหมครับ” NPC ถามคำถามสุดท้าย “รับ” หลวงลุงตอบอย่างมั่นใจ เพราะท่านเข้าใจว่าแค่รับทำ NPC ก็จะไม่โดนลงโทษแล้ว ส่วนเรื่องจะทำภารกิจสำเร็จหรือไม่ ท่านไม่ทันได้คิด ----------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 53 04:29:45

ความคิดเห็นที่ 13 โลนวูล์ฟ ผู้เล่นระดับ 42 นั่งจิบน้ำชาอยู่ที่ร้านอาหารของระบบ เขาย้อนกลับมาที่ทวีปเริ่มต้นเพราะเพื่อนขอร้องให้เขากลับมาช่วยอัพเลเวลให้น้องสาวและกลุ่มเพื่อนๆของเธอ ความจริงเขาไม่อยากเล่นเกมกับกลุ่มสาวๆพวกนี้เท่าไร ทั้งๆที่หลายคนอาจจะอิจฉาเมื่อเห็นหน้าตาของสาวๆพวกนี้ เพราะจากประสบการณ์ของเขา ผู้หญิง ยิ่งรู้ตัวว่าสวยเท่าไร ก็มีแนวโน้มว่าจะชอบปั่นหัวผู้ชายเท่านั้น ยิ่งผู้หญิงสวยๆมารวมตัวกันเกินสามคน เขาเห็นลางหายนะลอยมาแต่ไกลเลยทีเดียว “บ่นเสียจนนึกว่าจะไม่มาเสียแล้ว” อีรอส ชายหนุ่มร่างสูงกว่า 180 เซนติเมตร หน้าตาดีจนสาวๆหลายคนแอบมองตาม ตบไหล่ทักทายโลนวูล์ฟแล้วลากเก้าอี้ข้างมานั่ง โลนวูล์ฟหันไปมองเพื่อนแล้วก็ส่ายหน้า “แต่งตัวเต็มที่เหมือนเคย” เขาคิดเมื่อเห็นเกราะหนังสีแดงเลือดหมูบนตัวเพื่อน เกราะระดับนี้ไม่มีทางหาได้ในทวีปเริ่มต้น การสวมมาเดินอาดๆแถวนี้ก็เหมือนใส่สูทสามชิ้นมาเดินตลาดสดนั่นแหละ เท่ก็จริงแต่มันแปลกแยกและสะดุดตาเกินไป “พอดีต้องหาไอเทมจากจ่าฝูงหมาป่าขนเทาอีกสองสามชิ้น ถึงจะไปส่งเควสได้ แล้วหมาป่าที่นี่ก็ระดับต่ำกว่าทางโน้นเยอะ” โลนวูลฟ์ตอบเรียบๆ ก่อนจะหยิบคันธนูส่งให้เพื่อน “เอ้า เอาคืนไป ตอนนี้ไม่ต้องใช้แล้ว” เขาคืนธนูที่ยืมมานานแล้วให้เพื่อนไป อีกฝ่ายก็รับมาแล้วเก็บเข้ากระเป๋าไปอย่างไม่สนใจนัก ธนูไม่ใช่อาวุธที่อีรอสถนัด เพียงแต่ว่า ในเมื่อใช้ชื่อล็อคอินว่าอีรอส เขาก็ควรจะมีธนูติดตัว ก็เท่านั้นเอง “แล้วได้ครบหรือยังล่ะ” อีรอสถาม “ขาดอีกสอง พอระดับมันต่ำลง อัตราการดรอปก็ลดลงไปด้วย” โลนวูล์ฟตอบเรื่อยๆ ไม่ได้กังวลว่า เด็กเสริฟที่กำลังลำเลียงอาหารวางบนโต๊ะจะได้ยิน “ขอโทษนะครับ พี่ชายกำลังหาไอเทมอะไรหรือครับ ผมอาจจะรู้แหล่งก็ได้นะครับ” เด็กเสริฟถามขึ้นเบาๆ ไม่มองหน้าลูกค้าด้วยซ้ำ โลนวูล์ฟกับอีรอสชะงัก แต่โลนวูล์ฟที่จัดเจนกว่า ถามกลับโดยไม่มองหน้าเด็กเสริฟเหมือนกัน “นายมีของประเภทไหน แล้วค่าใช้จ่ายเท่าไร” เด็กเสริฟทำทีจัดจานจัดโต๊ะใหม่ “ขอเพียงเป็นของที่เขาขายกัน ผมว่าผมบอกแหล่งได้ ส่วนเรื่องค่าใช้จ่าย ผมตอบไม่ได้ เพราะมันไม่ใช่ของผม” “ผมต้องการเขี้ยวหมาป่าและกระโหลกหมาป่าที่เป็นเหล็ก” โลนวูล์ฟบอกชื่อไอเทมที่เขาต้องการ “อัตราดรอปหนึ่งในหมื่น แต่ก็เคยมีคนเอามาขาย เพราะไม่อยากรับเควสหมาป่าขนเหล็ก” เด็กเสริฟพูดเบาๆ ก่อนจะให้ข้อมูล “ในธนาคาร มีผู้เล่นในชุดหลวงจีนเดินจงกรมอยู่หน้าแผนกต้อนรับ พี่ลองติดต่อเขาดูก็แล้วกัน แต่ผมเตือนไว้ก่อนนะ พี่ต้องจ่ายค่าเช่าล็อกเกอร์สำหรับรับส่งของ แล้วก็ต้องโอนเงินผ่านธนาคารก่อนจะรับไอเทม” พูดจบเด็กเสริฟก็ยกถาดเปล่ากลับเข้าครัวไป “นายว่าไง” อีรอสถาม “ติดต่อซื้อขายผ่านธนาคารก็แสดงว่า ไว้ใจได้ว่าไม่มีไอเทมปลอมหรือเป็นเรื่องหลอกลวง” โลนวูล์ฟพูดช้าๆ “แต่ค่าเช่าล็อกเกอร์นั่น มันห้าร้อยเหรียญเงินเชียวนะ” ถึงอีรอสจะมีเงิน แต่การซื้อของผ่านการประมูลของระบบ ไม่มีค่าใช้จ่ายส่วนนี้ “ที่นี่ไม่มียาเพิ่งพลังชีวิตระดับสูงขายในร้านของระบบใช่ไหม” โลนวูล์ฟถาม “ใช่ แล้วถ้าซื้อต่อจากพวกที่มาจากทวีปใหญ่ ก็โดนโก่งราคากว่าเท่าตัว” อีรอสบอกก่อนจะนึกได้ “ถ้าอย่างนั้นลองสั่งไอ้นี่เพิ่มอีกห้าร้อยขวด ต่อราคาหลวงจีนนั่นแค่ขวดละเหรียญก็คุ้มแล้วสินะ” “ไปกันเถอะ” โลนวูล์ฟวางเงินค่าอาหารแล้วออกจากร้านไปทันที --------------------------------------------- ที่หลังร้านอาหาร เด็กเสริฟคนเดิมเก็บโต๊ะเสร็จก็ปราดเข้ามาหาน้าเอมทันที “ไปแล้วน้า แต่น้าว่าจะได้ผลเหรอ” น้าเอมวางช้อน แล้วยกน้ำขึ้นดื่มช้าๆ ดื่มเสร็จยังค่อยๆบรรจงใช้ผ้าเช็ดปากซับน้ำแล้วค่อยหันมาตอบ “ไม่พลาดหรอกน่า ก็เห็นว่าสองคนนั่นมาจากทวีปใหญ่แน่ๆ คนมาจากทวีปใหญ่น่ะ บ่นกันทุกคนเวลาซื้อน้ำยาเพิ่มพลังจิต เพิ่มพลังชีวิตที่เพิ่มได้ทีละแค่หนึ่งร้อยหน่วย แค่สองคนนั่นสั่งน้ำยา แล้วพูดต่ออีกหน่อย หลวงจีนนั่นก็ผ่านเควสสบายๆอยู่แล้วๆ” เด็กเสริฟพยักหน้า ก่อนจะทำหน้าแหย เมื่อนึกได้ว่าเมื่อกี้ เขาไม่ได้บอกให้สองคนนั่นสั่งแค่น้ำยา แต่บอกให้ไปสั่งของสำหรับทำเควสนี่หว่า “อย่าให้น้าแกรู้ดีกว่า เดี๋ยวโดนด่าเปิง” ว่าแล้วเด็กเสริฟก็เริ่มชวนคุยกลบเกลื่อน “แล้วหลวงจีนนั่นเป็นใครเหรอ น้าถึงได้แอบช่วยสุดตัวขนาดนั้น” ที่ถามเพราะเขารู้มาว่า น้าเอมจัดการพาหลวงจีนไปติดต่อธนาคาร วางระบบการขายให้สามารถส่งคำสั่งซื้อและรับเงินโดยที่หลวงจีนไม่ต้องยุ่งยากกับการจัดการด้านการเงินด้วยตนเองเลย ทุกอย่างจัดการผ่านเอไอและธนาคารทั้งหมด การวางแผนงานเพื่อรักษาความลับและความปลอดภัยขนาดนี้ ถ้าไม่ใช่ผู้เล่นที่เล่นมานานหรือ NPC ที่รู้ว่าระบบมีบริการอะไรบ้างทำไม่ได้แน่ แต่ที่เขาไม่เขาใจก็คือ น้าเอมจะทำไปทำไม   “ใครบอกว่าฉันช่วยหลวงจีน ฉันช่วยตัวเองต่างหาก” น้าเอมปฏิเสธทันที “อ้าว นี่น้าหวังแค่เปอร์เซนต์จากการขายของเหรอ” เด็กเสริฟหน้าเหวอ “จะบ้าเหรอ เปอร์เซนต์จากการขายแค่สามวันมันจะเท่าไรเชียว ยิ่งโบนัสยิ่งไม่ต้องคิด ยิ่งกว่าขี้เล็บอีกเมื่อเทียบกับยอดขายทั้งปี เรื่องมันมีอยู่ว่า ถ้าภารกิจนี้ผ่าน คนให้ภารกิจก็จะต้องย้ายไปประจำร้านที่จะสามารถหาไอเทมมาขายให้กับผู้เล่นที่ผ่านภารกิจไง” พอเห็นอีกฝ่ายยังงงไม่เลิก น้าเอมเลยทำหน้าเมื่อยและอธิบายต่อ “ก็ถ้าหลวงจีนทำเควสผ่าน หัวหน้าของฉันก็ต้องย้ายไปประจำร้านอื่น เพราะร้านในทวีปเริ่มต้นมันมีของไม่พอแน่ๆไง” “อ๋อ” คราวนี้เด็กเสริฟร้องอ๋อยาวเหยียดก่อนจะสรุป “น้าหวังจะฮุบตำแหน่งเจ้าของร้านขายไอเทมนี่เอง” “แน่นอน” น้าเอมลอยหน้ารับหน้าชื่น “ตำแหน่งนี้มันเป็นตำแหน่งของพนักงานประจำ สวัสดิการเต็ม เปอร์เซนต์จากการขายก็ได้ ใครบ้างไม่สน” น้าเอมเหลือความกังวลอยู่เรื่องเดียว คือ หลวงจีนต้องขายให้ได้ห้าพันชิ้นในสามวัน “อย่าลืมปล่อยข่าวให้คนไปสั่งของจากหลวงจีนให้เยอะๆด้วยล่ะ สองคนเมื่อกี้ท่าทางรวยไปหน่อย อาจจะพกน้ำยามาจากทวีปหลักจนพอแล้วก็ได้” “ครับผม” เด็กเสริฟรับคำก่อนจะทวงรางวัล “แล้วอย่าลืมข้าวเย็นมื้อใหญ่ที่นอกเกมด้วยนาน้าเอม” “อืมม ไม่ต้องเป็นห่วง” น้าเอมกลอกตาก่อนจะตัดสินใจ “นายชวนเพื่อนมาช่วยทำสักคนสองคนก็ได้นะ จะได้ไปกินด้วยกันหลายๆคนสนุกดี” แล้วทั้งคู่ก็ยิ้มให้กันอย่างกว้างขวาง ---------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 53 04:30:24

ความคิดเห็นที่ 14 บทที่ 7 นักล่าค่าหัว แม้บริษัทเกมจะเพิ่งขยายกิจการมาไม่นาน แต่ธนาคารในทวีปเริ่มต้นก็ขยายอาคารและรับพนักงานเพิ่มเพื่อรองรับผู้เล่นใหม่ที่มีจำนวนมากขึ้นทุกวันจนผิดหูผิดตา โลนวูล์ฟกับอีรอสถึงกับต้องหยุดยืนเพื่อสำรวจไปรอบๆ เมื่อพบว่า ตัวเองเดินเข้ามาในธนาคารที่ใหญ่โตกว้างขวางผิดกับสถานที่ที่เขามาใช้บริการเมื่อปีก่อนอย่างหน้ามือเป็นหลังมือ “เฮ้ อีรอส” อีรอสหันไปตามเสียงเรียกแล้วก็ยิ้มกว้างเมื่อพบว่าคนที่เรียกเขาคือ อโฟร์ไดท์ ลูกพี่ลูกน้องที่สนิทกันมาตั้งแต่เด็กนี่เอง “รู้ได้อย่างไรว่าฉันอยู่ที่ธนาคาร” อโฟร์ไดท์ ถามโดยไม่รอคำตอบ เธอหันไปดึงเพื่อนๆอีกสองคนมาแนะนำให้อีรอสรู้จักทันที “นี่ฟลอร่า เพิ่งเข้าเกมวันนี้เอง ส่วนนี่อเมทิส มาได้สองวันแล้ว” อีรอสส่งยิ้มทำตาเยิ้มให้สาวหน้าหวานรูปร่างบอบบางคนแรกทันที แต่พอหันไปมองสาวสวยคนที่สองเขาก็ได้แต่ยิ้มเก้อ เพราะอีกฝ่ายยืนมองเขาด้วยสายตาเฉยเมย “ผมอีรอสครับ แล้วนี่เพื่อนผม โลนวูล์ฟ” อเมทิสหันไปยิ้มทักทายโลนวูล์ฟด้วยท่าทีที่เป็นมิตรกว่าที่ให้อีรอส อาจเป็นเพราะโลนวูล์ฟเป็นผู้ชายหน้าตาธรรมดาๆคนหนึ่ง แม้ว่าท่าทางจะออกไปทางเคร่งขรึมอยู่มาก แต่ในสายตาอเมทิสยังไงเขาก็ดูดีกว่าผู้ชายหน้าสวยที่ป้อสาวไม่เลือกที่ยืนอยู่ข้างๆ “เจอกันที่นี่ก็ดีแล้ว จะได้โอนเงินให้เลย นายต้องหาไอเทมให้สองสาวนี่ด้วยนะ ฉันต้องการอัพเลเวลให้สองคนนี่ให้เร็วที่สุด” อโฟร์ไดท์เข้าเรื่องทันที โลนวูล์ฟเลยได้จังหวะขอตัว “งั้นระหว่างที่พวกคุณคุยกัน ผมขอตัวไปติดต่อธุระด้านในนิดนึง” พูดจบเขาก็ค้อมศีรษะแล้วเดินไปหาหลวงจีนที่เขาเห็นว่าเดินวนไปวนมาอยู่ด้านในทันที “เอ้า จะเอาอะไรก็บอกมา จะได้พาไปหาซื้อก่อนที่จะออกไปลุย” พอคุยกับน้อง อีรอสก็กลับมาเป็นปกติ ไม่ส่งสายตาหวานฉ่ำหรือรอยยิ้มที่หวังว่าจะกระชากใจสาวไปเรื่อยเปื่อยเหมือนเคย “ไปนั่งคุยตรงนู้นดีกว่า” อโฟร์ไดท์ชวนทุกคนไปนั่งคุยกันที่ชุดโซฟารับแขกในล้อบบี้ -------------------------------------------- โลนวูล์ฟยืนสังเกตหลวงจีนที่เดินไปเดินมาอยู่หน้าเคาท์เตอร์แผนกต้อนรับอยู่พักใหญ่ เขารู้สึกว่าผู้เล่นคนนี้มีรัศมีอะไรบางอย่างที่ทำให้เขารู้สึกสบายใจ ซึ่งนับว่าเป็นเรื่องแปลก เขาไม่ใช่คนที่จะไว้ใจใครง่ายๆ แต่ทำไมเขากลับรู้สึกว่า เขาไว้ใจผู้เล่นคนนี้ตั้งแต่ยังไม่ได้พูดคุยกันสักคำ “มีอะไรให้อาตมาช่วยหรือเปล่าโยม” หลวงลุงถามขึ้นเมื่อท่านเดินจงกรมครบรอบแล้วหันมาเห็นโลนวูล์ฟเข้า “มีคนบอกผมว่า ท่านอาจจะมีไอเทมบางอย่างที่ผมต้องการ” โลนวูล์ฟเข้าเรื่องทันที “อ๋อ” หลวงลุงรีบชี้แจงตามความเข้าใจของท่าน “ไม่ใช่ของอาตมาหรอก อาตมาเป็นตัวแทนให้คนอื่นเฉยๆ โยมอยากได้อะไรก็กรอกใบสั่งของมา อาตมาจะไปบอกเขาให้” ท่านอธิบายให้คนอื่นเข้าใจผิดได้ไม่ติดขัด ก็ท่านเข้าใจของท่านอย่างนี้จริงๆนี่นา ตัวแทนจำหน่ายก็ต้องแปลว่าตัวแทนของคุณ NPC คนนั้น หรือใครจะเถียง “แล้วเรื่องราคา” โลนวูล์ฟอยากจะรู้ก่อนจะได้ประเมินถูกว่าเขาจะจ่ายไหวไหม “ก็บอกมาก่อนว่าอยากได้อะไร เดี๋ยวเขาก็บอกราคามาเองแหละ ถ้าจะเอาจริงๆ โยมค่อยไปเช่าล็อคเกอร์รับของ” หลวงลุงตอบได้อย่างคล่องแคล่วตามที่สีกาเอมติวไว้ อีกห้านาทีต่อมา โลนวูล์ฟก็ได้แต่ยืนอึ้ง เมื่อได้รับข้อความจากหลวงจีนปริศนาบอกเรื่องไอเทมที่จัดหาให้ได้และราคา เขาหันไปมองหน้าหลวงลุงที่ยืนอยู่ไม่ไกล หลวงลุงก็ยิ้มรับอย่างเดียว ก็ท่านรู้เสียที่ไหนล่ะว่าอีกฝ่ายได้ข้อความอะไรจากท่าน เอไอมันจัดการของมันเองทั้งหมด โลนวูลฟ์เดินไปติดต่อเรื่องการเช่าล็อคเกอร์และโอนเงินค่าไอเทมทันที “ถูกขนาดนี้ ยอมขายได้อย่างไรกันนี่” เหตุผลเดียวที่โลนวูล์ฟยังไม่ถึงกับช็อคกับราคาถูกสุดๆ ก็คือ เลิศชายได้สั่งเอไอไว้ว่าถ้าใครมาขอซื้อไอเทมจากหลวงลุงให้บวกเกินราคาที่ท่านคิดจะเรียกไปอีกสิบเปอร์เซนต์ เพื่อป้องกันพระโดนหลอก ไอเทมที่หลวงลุงขายจึงมีราคาแพงกว่าราคาประกาศของระบบเพียงสิบเปอร์เซนต์เท่านั้น ซึ่งถูกกว่าไอเทมที่กิลด์ต่างๆขนข้ามทวีปเอามาขายให้ลูกกิลด์ตัวเองเสียอีก โลนวูล์ฟเข้าไปรับและตรวจสอบของในล็อคเกอร์ เมื่อพบว่าเป็นไอเทมที่อยู่ในสภาพสมบรูณ์ราวกับเพิ่งออกมาจากโรงงาน เขาก็กลับไปหาหลวงลุงเพื่อสั่งของชุดใหม่ทันที แต่ดูเหมือนจะช้าไป ตอนนี้หลวงจีนปริศนากำลังยืนคุยกับพ่อค้ากลุ่มหนึ่ง “เฮ้ย ทำแบบนี้ได้ยังไง มาขายตัดราคาจนขาดทุนแบบนี้แล้วคนอื่นจะเอาอะไรกินกัน” พ่อค้าคนหนึ่งโวยวายสียงดังลั่นธนาคาร หลวงลุงยืนงงอย่างไม่รู้จะทำอะไร ท่านอ้าปากพูดได้แค่ “อาตมา..” ก็โดนพ่อค้าอีกคนตัดบท “แล้วนี่ขายได้อย่างไรกัน ราคานี้ค่าขนส่งยังไม่ได้คิดเลย” “อาตมาเป็นตัวแทนให้เขาเฉยๆ ไม่ได้..” ท่านแก้ตัวได้ไม่ทันอีกแล้ว พ่อค้าสิบกว่าคนที่รุมล้อมต่างต่อว่าหลวงลุงจนลั่นธนาคาร NPC ที่แผนกต้อนรับก็ได้แต่ยืนหันรีหันขวางไม่รู้จะจัดการอย่างไร โลนวูล์ฟก็เลยเดินเข้าไปบอกให้ NPC หาห้องสักห้องให้หลวงลุงและคนพวกนี้ได้เจรจากันแบบไม่เอิกเกริกหน่อย “แต่ห้องมันมีค่าเช่าห้องนะ” NPC ยังลังเล “คุณก็เลือกเอาก็แล้วกันว่า จะรอให้หัวหน้าคุณลงมาตำหนิ หรือจะหาห้องให้พวกนี้ก่อน แล้วค่อยหาทางทำกำไรคืนทีหลัง” โลนวูล์ฟขู่เสียงเข้ม NPC จึงได้ยอมเปิดห้องประชุมเล็กให้อย่างไม่เต็มใจนัก จนกระทั่ง NPC กวาดต้อนบรรดาพ่อค้าอารมณ์เสียเข้าไปในห้องหมดนั่นแหละ โลนวูล์ฟจึงเพิ่งมีโอกาสถามหลวงลุง “เกิดอะไรขึ้นหรือครับ” “อาตมาก็ไม่รู้เหมือนกัน คนพวกนั้นมาถึงก็จะสั่งของเหมือนโยมนั่นแหละ เพียงแต่ว่า พอพวกเขาได้รับข้อความบอกราคา เขาก็มาโวยวายทันที ไม่ยอมเข้าไปเอาของ หาว่าอาตมาทำลายอาชีพพวกเขา ให้หยุดขายเดี๋ยวนี้ แต่อาตมาเองก็ลำบากใจเหมือนกัน เพราะรับปากเขามาแล้วว่า จะขายให้สามวัน คงเลิกก่อนไม่ได้หรอก” หลวงลุงท่านก็เล่าไปตามตรงด้วยน้ำเสียงเรื่อยๆ แต่โลนวูล์ฟฟังแล้วก็เอะใจ เขาซักถามต่ออีกไม่กี่ประโยคก็รู้ว่า หลวงลุงได้ภารกิจมา และต้องทำให้เสร็จในสามวัน แม้เขาจะไม่รู้ว่าของรางวัลจากภารกิจคืออะไร แต่เขาก็ตัดสินใจช่วย โลนวูล์ฟใช้เวลาไม่นานนักในการชี้ให้บรรดาพ่อค้าเหล่านั้นเห็นว่า หลวงลุงไม่ใช่คู่แข่งทางการค้า แต่เป็นเหมือนซัพพลายเออร์ที่ช่วยสั่งของราคาถูกให้พวกเขาเอาไปทำกำไรต่อต่างหาก นอกจากนี้ โลนวูล์ฟยังย้ำแล้วย้ำอีกว่า พวกเขามีเวลาสั่งของแค่สามวันนี้เท่านั้น พวกพ่อค้าจึงเปลี่ยนท่าทีจากหน้ามือเป็นหลังมือ ตอนนี้ นอกจากจะยอมออกค่าเช่าห้องประชุมให้หลวงลุงอยู่ถึงสามวันแล้ว ยังพยายามระดมเงินมาสั่งของกับหลวงลุงอย่างมโหฬารอีกด้วย หลังจากนั้นไม่นาน เด็กเสริฟในร้านอาหารก็เริ่มได้ข่าวว่า หลวงจีนปริศนาหายตัวไปจากธนาคาร แต่เนื่องจากจำนวนออร์เดอร์ที่สั่งไปยัง NPC เจ้าของร้านขายไอเทมยังมีอยู่อย่างสม่ำเสมอ น้าเอมก็เลยบอกให้หยุดปล่อยข่าวได้ ส่วนทางด้านพ่อค้ากลุ่มนั้น หลังจากรับของเสร็จก็ออกมาจับกลุ่มนั่งคุยกันที่ล้อบบี้ของธนาคารนั่นแหละ “นายคิดว่าไง” พ่อค้ารายแรกถาม พ่อค้าคนที่สวมชุดมีตราของกิลด์สมุทรวานิชครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงออกความเห็นช้าๆ “ถ้าจำไม่ผิด ไอ้หนุ่มที่โผล่มาทีหลังนั่นคือ โลนวูล์ฟ นักล่าค่าหัวที่มีชื่อเสียงพอควรในทวีปหลัก” “แล้วหมอนั่นมายุ่งกับหลวงจีนนี่ทำไม” พ่อค้าอีกคนโพล่งถามขึ้นมา “หลวงจีนนั่นบอกว่าเป็นตัวแทนคนอื่น ขายของแค่สามวัน” พ่อค้าคนที่สี่พูดขึ้น “แต่คนที่พูดมากที่สุด เสนอเรื่องห้องแล้วก็ย้ำเรื่องเวลาค้าขายคือ คนที่ชื่อโลนวูล์ฟ” พ่อค้าคนแรกตั้งข้อสังเกต “ถ้าอย่างนั้นไม่ผิดแน่” พ่อค้าที่สังกัดกิลด์ตบเข่าฉาด จนเพื่อนหันมามอง “คนที่ติดค่าหัว เมื่อตายของจะตกหมดกระเป๋า หมอนั่นคงเก็บไอเทมไว้เยอะ” พอพูดเท่านี้ คนอื่นๆก็เริ่มพยักหน้า “หมอนั่นคงไม่อยากปล่อยของในทวีปใหญ่ ก็เลยเอามาฝากหลวงจีนปล่อยแถวนี้” “ต้องใช่แน่ๆ เพราะหมอนี่ยกตัวอย่างแต่พวกน้ำยา มีแต่ไอเทมประเภทใช้แล้วหมดไปอย่างน้ำยา หรือม้วนคาถาเท่านั้นที่ไม่มีประวัติเจ้าของเดิมติดอยู่จนประสิทธิภาพลดลง” พ่อค้าอีกคนเห็นด้วย “หมอนั่นอาจจะต้องการใช้เงิน ก็เลยขายถูกกว่าปกติ อีกอย่าง เขาได้ค่าหัวมาแล้ว เลยยอมได้เงินน้อยหน่อยได้” พ่อค้าอีกคนรีบสนับสนุน “ผมยังไม่แน่ใจเท่าไร ขอทดสอบสักนิดได้ไหม” พ่อค้าคนที่นั่งเงียบมาตลอดเสนอขึ้น พอทุกคนหันมามองเขาก็พูดขึ้น “รอบถัดไป เราลองสั่งม้วนคาถาหลายๆชนิดดู ถ้าหลวงจีนนั่นหามาได้จนครบ...” “ก็แสดงว่า ไอ้หนุ่มโลนวูล์ฟนั่นต้องฆ่าพวกติดค่าหัวมานับไม่ถ้วน” พ่อค้าที่สังกัดกิลด์สรุป และเพราะม้วนคาถาที่คนกลุ่มนี้รู้จักเป็นแค่ม้วนคาถาระดับต้นๆที่ร้านของระบบขายให้กับคนที่ได้อาชีพนักอาคม หรือคนที่ทำภารกิจบางอย่างผ่าน และเพราะการมีของขายก็คือการมีของขาย ขอเพียงไม่มีในร้านขายไอเทมในทวีปเริ่มต้น ก็ถือว่าเข้าเงื่อนไขทั้งหมด หลวงลุงจึงมีของขายตามสั่งทุกอย่าง แต่แทนที่การขายของครั้งนี้จะช่วยให้หลวงลุงดังในฐานะพ่อค้า พ่อค้ากลุ่มนี้กลับช่วยกันปกปิดชื่อเสียงเรียงนามของหลวงลุงไว้เป็นอย่างดี เพื่อกีดกันไม่ให้พ่อค้าคนอื่นติดต่อคนปล่อยของของนักล่าค่าหัวได้ แต่นักล่าค่าหัวอย่างโลนวูล์ฟกลับมีชื่อเสียงโด่งดังขึ้นทุกวัน ทั้งๆที่เจ้าตัวต้องช่วยเพื่อนอัพเลเวลให้สาวๆจนไม่มีเวลาไปล่าค่าหัวใคร --------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 53 04:33:42

ความคิดเห็นที่ 15 บทที่ 8 บุพเพ? สองวันต่อมา ท่านหญิงมังกรกลับเข้าเมืองเพียงเพื่อจะออฟไลน์ การปรากฏตัวของเธอที่ลานกลางเมืองเรียกความสนใจจากผู้เล่นที่อยู่แถวนั้นได้พอสมควร “นั่น แม่สาวที่มีค่าหัวนี่” กลุ่มอันธพาลประจำเมืองสะกิดเพื่อนให้ดูทันที หลังจากเกิดเรื่อง แม้จะมีคนเรียกร้องให้เว้นโทษท่านหญิงมังกรมากมาย แต่บริษัทเกมตัดสินใจรักษากฏเหล็กของตนเองไว้ ท่านหญิงต้องเป็นผู้เล่นที่มีค่าหัวเป็นเวลาหนึ่งเดือนในเกมหรือถูกผู้เล่นอื่นฆ่า ส่วนคนที่ลวนลามผู้หญิงก็ถูกแบนไม่ให้เข้าเกมเป็นเวลาหนึ่งเดือนในเกมเช่นกัน ด้วยเหตุนี้กลุ่มอันธพาลจึงลดบทบาทตัวเองลงไปมาก แต่ทว่า เมื่อเจอตัวต้นเหตุเต็มสองตาก็ต้องมีปฏิกริยากันขึ้นมาบ้าง “ไป” ชายคนหนึ่งในกลุ่มพยักเพยิดชวนเพื่อนให้ไปยืนล้อมกรอบท่านหญิงมังกร ในจังหวะที่เธอมัวแต่ตรวจสอบว่าหลวงลุงอยู่ที่ไหน “ว่าไงน้องสาว” หนึ่งในอันธพาลถามขึ้น ท่านหญิงเงยหน้าขึ้นมองนิดเดียวก็ชักดาบออกมา “โอ้โห คิดจะสู้ด้วยวะเฮ้ย” อันธพาลคนที่สองทำท่าราวกับขบขันเสียเต็มประดา “ยังไง ยายนี่ก็มีค่าหัวอยู่แล้ว ลุยเลยพวกเรา” อันธพาลคนที่สามฟันใส่ท่านหญิงเป็นดาบแรก เคร้ง ท่านหญิงรับไว้ได้ แต่ไม่สามารถโต้กลับเพราะพรรคพวกที่เหลืออีกสองคนรุมโจมตีเข้ามาเสียก่อน เคร้ง เคร้ง ท่านหญิงใช้ดาบรับการปะทะได้ทัน แต่เธอก็เสียหลักล้มลงไปนั่งกับพื้น เธอเม้มปากแน่น ไม่ยอมหลุดปากส่งเสียงโอดโอยแม้จะเจ็บไม่น้อย แววตาของเธอแข็งกร้าวจนหนึ่งในสองอันธพาลลดดาบอย่างไม่รู้ตัว ควับ แส้ยาวเส้นหนึ่งตวัดมารั้งข้อมือของอันธพาลร่างใหญ่อีกคนได้ก่อนที่เขาจะฟันใส่ร่างท่านหญิง เขาตวัดมือทีเดียวก็ฟันแส้ขาดเป็นสองท่อน เขาแสยะยิ้มเมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามาขวางเป็นเพียงผู้เล่นหญิงที่ยังสวมชุดผู้เล่นใหม่ เขาเปลี่ยนเป้าหมาย ย่างสามขุมเข้าหาผู้เล่นสาวหน้าหวานคนนั้นทันที แต่แล้วก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นว่าข้างกายผู้เล่นคนนั้น มีชายหนุ่มอีกสองคน “อีรอส อย่างนั้นหรือ” อันธพาลคนนั้นขมวดคิ้ว ในเกมนี้ อีรอสมีชื่อเสียงไม่เลว ยิ่งเขาประกาศตัวว่าเป็นญาติของสาวงามอย่างอโฟร์ไดท์ ก็ยิ่งทำให้เขาเป็นที่รู้จักมากขึ้น “นายมายุ่งอะไรกับการล่าค่าหัวของคนอื่น” อันธพาลนั่นตวาดถามทันที “ปกติผมก็ไม่ยุ่งหรอก แต่ผู้ชายสามคน แถมยังระดับสูงพอจะไปทวีปหลักได้ มารุมฆ่าผู้หญิงที่ดูอย่างไรก็เพิ่งเล่นเกมได้ไม่กี่วันนี่มันน่าอนาถเกินไป ถอยไปเสีย ก่อนที่ผมจะชักดาบออกมา” เมื่อเอาจริงขึ้นมา อีรอสที่เจ้าชู้ไปทั่วก็สามารถเปลี่ยนมาเป็นจริงจังได้จนน่ากลัว สามอันธพาลหันไปมองหน้ากันก่อนจะเก็บอาวุธ “ถือว่าเห็นแก่หน้าคุณครั้งหนึ่ง” พวกเขาประกาศก่อนจะถอนตัวไป เมื่อหมดเรื่องแล้ว โลนวูล์ฟก็ถอยหลังไปยืนรวมกับอโฟร์ไดท์และอเมทิส เขาไม่ถนัดเรื่องออกหน้ารับความดีความชอบเท่าไรนัก ส่วนอีรอสนั้นไม่รอช้า เขารีบก้าวไปหาท่านหญิงยื่นมือให้ท่านหญิงเกาะเพื่อพยุงตัวลุกขึ้นทันที “ขอบคุณ” การที่ท่านหญิงลุกขึ้นเองโดยไม่สนใจมือที่ยื่นมาหา ทำให้อีรอสหน้าเจื่อนไปนิดหน่อย และพอเขาเห็นหน้าท่านหญิงชัดเจน ปากที่เคยเกี้ยวหญิงได้ไม่ติดขัดก็ปิดสนิท อีรอสยืนมองท่านหญิงตาค้าง มือที่ยื่นออกมาก็ยังยกไว้อย่างนั้นราวกับต้องมนต์ เขายืนนิ่งไม่พูดไม่จาจนอโฟร์ไดท์ส่ายหน้าแล้วเดินเข้ามาหาท่านหญิงมังกรเอง “ฉันชื่อ อโฟร์ไดท์ คนที่ตวัดแส้ไปช่วยคุณคือฟลอร่า ส่วนนี่อเมทิส...” อะโฟไดท์เริ่มแนะนำตัวและขอแลกชื่อเป็นเพื่อนกับท่านหญิงมังกรอย่างแนบเนียน ระหว่างที่สาวๆถามไถ่ท่านหญิงว่าเป็นอย่างไรมาอย่างไรจึงได้มามีเรื่องกับอันธพาลพวกนี้ สองหนุ่มที่เหลือก็ยืนเงียบ หนุ่มแรกเงียบเพราะยืนจ้องท่านหญิงราวกับต้องมนต์ ส่วนอีกหนุ่มนั้นเงียบ เพราะเงียบจนเป็นปกติอยู่แล้ว “พวกเรากำลังจะไปธนาคาร เธอจะไปที่ไหน เผื่อจะได้ไปส่ง” อเมทิสถามด้วยห่วงว่าท่านหญิงจะเจอโจทก์เก่าก่อนจะล็อคออฟอีก “ขอบคุณ..ค่ะ” ท่านหญิงยังไม่ชินกับคำลงท้ายแบบใหม่ “ฉันก็จะไปธนาคารเหมือนกัน” “ดี งั้นก็ไปด้วยกันเลย” อโฟร์ไดท์สรุป ก่อนจะเดินมาคล้องแขนท่านหญิงให้เดินไปด้วยกัน “เธอจะไปทำอะไรเหรอ เขาว่าคนติดค่าหัวใช้บริการธนาคารไม่ได้นี่” พอถามจบก็ไม่รอคำตอบ “ส่วนพวกเราจะไปซื้อเซตไอเทม นายโลนวูล์ฟนั่นบอกว่า คนที่มีขายน่าจะอยู่ที่ธนาคาร เธอเลเวลเท่าไรแล้วล่ะ เผื่อจะหามาใส่ให้เหมือนๆกันให้หมดเลย” อีรอสที่เพิ่งจะได้สติสตังค์กลับคืนมามองญาติผู้น้องชวนคนที่เขาต้องตาคุยจ๋อยๆก็ส่ายหน้า “คุยน้ำไหลไฟดับเลยนะ ยายอโฟร์ไดท์” “เอ๊ะเดี๋ยว” อีรอสเรียกเพื่อนเมื่ออีกฝ่ายกำลังจะเดินล้ำหน้าไป “นายกำลังจะเปลี่ยนอาชีพไปเป็นสายหาข่าวใช่ไหม” โลนวูล์ฟหยุดยืนแล้วหันมามองหน้า เขาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม อีรอสก็เลยรีบบอก “ขอประเดิมงานแรกในทวีปเริ่มต้นให้นายเลยก็แล้วกัน หาประวัติเธอคนนั้นให้หน่อยสิ” โลนวูล์ฟมองหน้าเพื่อนเหมือนจะถามว่าเอาจริงหรือ พออีกฝ่ายยิ้มกว้างให้ เขาก็ส่ายหน้า “ชื่อล็อคอิน ท่านหญิงมังกร ติดค่าหัวเพราะสังหารคนที่คิดจะมาลวนลาม คนที่ทำโดนแบบไอดีหนึ่งเดือน อยู่กลุ่มเดียวกับพวกที่นายเพิ่งจะไล่ไป” โลนวูล์ฟมองหน้าเพื่อนที่อ้าปากค้างยิ้มๆก่อนจะให้ข้อมูลเพิ่ม “เธอถนัดเรื่องการใช้ดาบพอควร ดูๆแล้วน่าจะเคยฝึกศิลปะป้องกันตัวตอนที่อยู่ในโลกจริง ดังนั้น ในเกม นายอาจจะเก่งกว่า แต่นอกเกม ข้าไม่รับประกัน” อีรอสยืนซึมซับข้อมูลที่เพื่อนบอกจนเงียบไปเลย แต่เขาก็คว้าแขนเพื่อนได้ทันควันเมื่ออีกฝ่ายก้าวเท้าจะเดินต่อ “นายรู้ได้ยังไง” “วันก่อน ตอนที่ออกไปล่าจ่าฝูงหมาป่า บังเอิญไปเจอเธอเข้า เลยมีโอกาสได้เห็นฝีมือนิดหน่อย ผู้เล่นมือใหม่ระดับไม่ถึงสิบ รับมือหมาป่าขนเทาได้ทั้งฝูง ต้องมีพื้นฐานการต่อสู้ในโลกจริงมาพอสมควรเลยทีเดียวแหละ” โลนวูล์ฟหัวเราะก่อนจะตอบตามตรง ส่วนอีรอสก็ฟังจนหน้าสยอง “คนเดียวจัดการหมาป่าทั้งฝูงเลยหรือ” เขากลืนน้ำลาย ถามเสียงแห้ง “เปล่า แค่รับมือได้ระยะหนึ่ง” อีรอสทำท่าโล่งอกเมื่อโลนวูล์ฟปฏิเสธ แล้วเขาก็ถามต่อ “แล้วที่ยังรอดมาได้ จนติดค่าหัวอยู่ เพราะนายช่วยใช่ไหม” โลนวูล์ฟพยักหน้า “ก็ใช้ธนูที่ยืมนายมานั่นแหละ” คราวนี้เขาเดินต่อโดยไม่สนใจว่า อีรอสจะถามอะไรเพิ่มอีก เพราะกลุ่มสาวๆที่เขารับปากว่าจะให้ความคุ้มครองเดินเข้าธนาคารไปแล้ว ------------------------------------------------------ อโฟร์ไดท์ รู้สึกแปลกใจนิดหน่อยเมื่อรู้ว่า คนที่เธอและท่านหญิงมังกรจะมาหาคือหลวงจีนปริศนาที่อยู่ในห้องประชุมเล็กของธนาคาร แต่คนที่แปลกใจมากกว่า แต่ไม่พูดอะไรเลยก็คือโลนวูล์ฟ “ตกลงว่า หลวงจีนปริศนาคือลุงของเธอเองเหรอ” อเมทิสถามอย่างแปลกใจ ท่านหญิงมังกรยิ้มน้อยๆ ก่อนจะบอกให้ทั้งหมดตามมา “มาสิ เดี๋ยวจะแนะนำให้รู้จักหลวงลุง” “เรียกหลวงลุงด้วยแฮะ อะไรจะอินกับเกมปานนั้น” อีรอสพึมพำ ก่อนจะหันไปหาเพื่อน “แต่ก็น่ารักไปอีกแบบ แกว่าไหม” โลนวูล์ฟถอนหายใจพร้อมกับส่ายหน้า อีรอสนั้นเจ้าชู้ไปทั่ว จนไม่มีใครคิดว่าคราวนี้ เขาจะถูกศรรักปักอกอย่างจริงจัง มีแต่อโฟร์ไดท์ ที่ช่างสังเกตพอที่จะจับได้ว่า หลังจากที่รู้จักท่านหญิงมังกรแล้ว อีรอสก็ไม่หว่านคำพูดหวานๆ กึ่งจีบกึ่งเย้ากับใครอีกเลย แม้กระทั่ง ตอนที่เล่นเกมกลุ่มเดียวกับสาวหวานอย่างฟลอร่า หรือสาวเฉี่ยวสะดุดตาอย่างอเมทิส อีรอสก็ไม่เคยหวั่นไหว เอาแต่รบเร้าให้อโฟร์ไดท์ชวนท่านหญิงมังกรเข้ากลุ่มตั้งแต่เธอยังติดค่าหัว พอพ้นกำหนดโทษ อโฟร์ไดท์จึงชวนท่านหญิงเข้ากลุ่มเตรียมตั้งกิลด์ทันที ------------------------------------------- แก้ไขเมื่อ 18 ต.ค. 53 04:36:18 จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 53 04:34:54

ความคิดเห็นที่ 16 บทที่ 9 เพราะอะไร เมื่อครบหนึ่งเดือน เลิศชายก็มาพบแพทย์ตามนัด เพื่อประเมินว่าหลังจากที่ใช้ชีวิตแบบผู้หญิงในเกมมาระยะหนึ่งแล้ว เขารู้สึกอย่างไร ยังต้องการที่จะแปลงเพศอยู่หรือไม่ พยาบาลให้เลิศชายเข้ามานั่งรอในตรวจก่อนเพราะหมอ ตรวจคนไข้คนอื่นอยู่ ห้องตรวจของที่นี่เหมือนห้องรับแขกมากกว่าที่จะเป็นห้องตรวจคนไข้ เลิศชายเดินไปนั่งที่โซฟาตัวหนึ่ง พยาบาลสาวที่เดินนำเขาเข้ามาเดินไปกดเรียกประวัติคนไข้ที่คอมพิวเตอร์โต๊ะเตี้ยที่ตั้งอยู่ตรงกลางชุดรับแขก เลิศชายมองดูพยาบาลเรียกจอภาพและคีย์บอร์ดแสงขึ้นมาอย่างสนใจ เขานึกไม่ถึงว่าจะมีคอมพิวเตอร์ที่เรียกประวัติคนไข้ได้จะซ่อนอยู่ตรงนี้ “ถ้าใครคิดจะเปิดทีวี แล้วเผลอเรียกประวัติคนไข้ขึ้นมา โรงพยาบาลไม่โดนฟ้องตายหรือ” คิดได้ไม่เท่าไร เลิศชายก็เปลี่ยนความคิด เมื่อเห็นพยาบาลต้องสแกนลายนิ้วมือเพื่อเรียกประวัติเขาขึ้นมา “โอเค ถ้าไม่ใช่เจ้าหน้าที่ทำไม่ได้แน่”   “พอดีว่าเราต้องดาวน์โหลดข้อมูลบางส่วนมาจากบริษัทเกมด้วย ก็เลยใช้เวลานานหน่อย แต่น่าจะเสร็จพอดีกับที่คุณหมอมา” เธอหันมายิ้มให้เลิศชาย สั่งให้จอภาพแสงสลายตัวไป เหลือแต่แถบสีขาวที่พื้นโต๊ะที่เป็นเป็นสีเขียวไปเรื่อยๆตามเปอร์เซนต์ที่ทำงานเสร็จ “จะดื่มอะไรระหว่างที่รอไหมคะ” เธอถาม “ขอกาแฟก็แล้วกันครับ” เลิศชายบอกเบาๆ แล้วก็ต้องแปลกใจว่ากาแฟที่เธอหันไปหยิบออกจากออโต้เชฟมาให้คือ ลาเต้ไม่ใส่น้ำตาลแบบที่เขาชอบ จิบได้คำเดียวเขาก็หันไปมองคุณพยาบาล “ที่นี่ เราเก็บประวัติคนไข้ทุกคนอย่างละเอียดค่ะ” คุณพยาบาลหลิ่วตาให้ก่อนจะเดินออกไป ระหว่างเลิศชายนั่งรออยู่ในห้องนั้น เขาก็พยายามจะหาอะไรทำแก้เบื่อ แต่จนแล้วจนรอด สิ่งเดียวที่ดึงความสนใจของเขาไว้ได้ก็คือ ประวัติของตัวเขานั่นเอง เขาเหลือบตาไปดูแถบสีเขียวเป็นระยะๆ เฝ้ารอว่าเมื่อไรมันจะเต็มเสียที และเมื่อไรหมอจะมา ติ้ด เสียงเตือนดังขึ้นเบาๆเมื่อโหลดข้อมูลเสร็จเลิศชายตัดสินใจลองเรียกจอภาพขึ้นมาดู ผู้ป่วยชายไทย อายุ 22 ปี สาเหตุหลักที่มาโรงพยาบาล – ต้องการแปลงเพศ ... เขามองตัวหนังสือสีเขียวที่ลอยขึ้นมากลางอากาศอย่างสนใจ เลิศชายลองกดเลื่อนลงไปเรื่อยๆก็เจอรายการตรวจยาวเหยียดที่เขาผ่านมาแล้ว เขาเลื่อนผ่านมันไปอย่างไม่สนใจนัก เพราะหมอบอกผลให้เขารู้มาเกือบหมดแล้ว จนกระทั่งเขาเลื่อนมาถึงรายการสุดท้าย ความเห็นของทีมรักษาเรื่องการแปลงเพศ เลิสชายเรียกข้อมูลมาดูอย่างไม่ลังเล ตัวอักษร กราฟ ตาราง และภาพสแกนสมองผุดขึ้นมาไม่หยุด หน้าจอเลื่อนลงเร็วจี๋ จนในที่สุดก็ถึงบรรทัดสุดท้าย โอกาสน้อยกว่าสิบเปอร์เซนต์ เลิศชายนั่งตัวแข็ง มองจอภาพอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา “น้อยกว่าสิบเปอร์เซนต์หรือ ทำไม” “อ้าวคุณเลิศ เปิดอ่านมาถึงหน้าสุดท้ายเลยหรือนี่” คุณหมอจิตเวชที่เป็นหัวหน้าทีมเดินเข้ามาเห็นพอดี เขาไม่เดือดร้อนที่เลิศชายเปิดข้อมูลออกอ่านเพราะนั่นคือสิ่งที่เขาวางแผนจะคุยกับเลิศชายอยู่แล้ว “ขอโทษครับ ที่..” คุณหมอโบกมือห้ามเมื่อเลิศชายพยายามจะขออภัยที่ละลาบละล้วง “มันเป็นแฟ้มประวัติของคุณอยู่แล้ว ถ้าจะมีอะไรเสียหาย ก็คงเป็นตัวคุณเองนั่นแหละที่อาจจะได้ข้อมูลผิดลำดับไปหน่อย แต่ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมจะอธิบายให้คุณฟังให้ชัดเจนเอง” คุณหมอเดินไปหยิบชาก่อนจะเดินมานั่งที่หน้าจอภาพ “ถ้าอย่างนั้น” เลิศชายรู้สึกสบายใจขึ้น จึงตัดสินใจถามถึงสิ่งที่เขาอยากรู้ทันที “พอจะบอกได้ไหมครับว่า ทำไมผมถึงมีโอกาสน้อยกว่าสิบเปอร์เซนต์” คุณหมอกระแอม ก้มลงจิบชา ก่อนที่จะเริ่มพูด “ก่อนที่ผมจะให้คุณดูผลการตรวจร่างกายและสภาพจิตทั้งหมดอีกครั้ง ผมขอทบทวนสิ่งที่เราเคยคุยกันตั้งแต่ตอนที่เจอกันครั้งแรกก่อนนะ” พอเลิศชายพยักหน้า หมอก็เริ่มทันที “ผมเคยบอกคุณแล้วว่า เราไม่ถือว่าคนที่อยากจะเป็น อยากจะมีเพศที่ตรงกันข้ามกับเพศที่เป็นโดยกำเนิดไม่ใช่คนป่วย กฏหมายเปิดช่องให้คนเหล่านั้นเป็นในสิ่งที่อยากจะเป็น แต่เรา ทีมรักษาทั้งทีม มีหน้าที่ช่วยให้คุณรู้ว่า หลังการเปลี่ยนแปลงคุณจะต้องเจอกับอะไร ใช้ชีวิตแบบไหน และช่วยให้คุณเลือกทางที่เหมาะสมกับตัวคุณมากที่สุด” เลิศชายพยักหน้า เรื่องแบบนี้เขาฟังมาจนจำได้ขึ้นใจแล้ว “สิ่งคนอยากจะแปลงเพศอ้างเมื่อยื่นคำร้อง แบ่งเป็นสองกลุ่มใหญ่ๆ” คุณหมอพูดต่อ “ข้ออ้างทางด้านร่างกาย การทำงานของสมอง ฮอร์โมนและอีกสารพัดอวัยวะของพวกเขาทำงานแบบเพศตรงกันข้าม และสอง ความต้องการทางจิตใจ พวกเขาไม่สามารถใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้ ในร่างกายเดิม” คุณหมอหยุดให้เลิศชายได้มีโอกาสย่อยข้อมูลที่เขาเพิ่งให้ ก่อนจะพูดต่อ “เราตรวจคุณทั้งสองส่วน” จากนั้น คุณหมอก็ให้เลิศชายดูผลการตรวจทีละรายการ อธิบายเมื่อเขาไม่เข้าใจ ทั้งคู่คุยกันเป็นชั่วโมง จนในที่สุดก็มาถึงข้อสรุป “ผลการตรวจร่างกายของคุณ มีการทำงานของสมองบางส่วนเท่านั้นที่แสดงออกเหมือนผู้หญิง” หมอหยุด เมื่อเลิศชายมองหน้า “เอ่อ ถ้าจะพูดภาษาชาวบ้านก็ต้องบอกว่า คุณชอบผู้ชายนั่นแหละ” “แล้วไงครับ” เลิศชายไม่เข้าใจ เขาก็บอกหมอแบบนี้มาตั้งแต่วันแรก “แต่ผลการตรวจสภาพจิต บุคลิกภาพ ความสามารถในการปรับตัว มันบ่งบอกว่า ตลอดชีวิตของคุณ คุณไม่เคยมีปัญหาเมื่อต้องเป็นผู้ชาย ระดับความเครียดอาจจะสูงกว่าปกตินิดหน่อย แต่ไม่มีอาการซึมเศร้า ไม่แยกตัว ไม่เกลียดตัวเอง พูดง่ายๆก็คือ คุณคงจะไม่มีปัญหา ถ้าต้องเป็นผู้ชายต่อไปเรื่อยๆ” “แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการ” เลิศชายแย้ง หมอเรียกภาพในเกมบางส่วนขึ้นมา “แต่คุณไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย เมื่อได้ใช้ชีวิตแบบผู้หญิง คุณไม่แม้แต่จะรวมกลุ่มกับผู้หญิงด้วยซ้ำ” “แต่ผมเป็นผู้เล่นติดค่าหัว จะรวมกลุ่มกับคนอื่นได้อย่างไรกัน” เลิศชายแย้ง “โทษติดค่าหัวของคุณมันหมดไปนานพอสมควรแล้วนะครับ แต่คุณก็ไม่เข้ากลุ่มกับใครอยู่ดี” เลิศชายถอนหายใจ จะให้เขาบอกหมออย่างไรว่า การเข้ากลุ่มนั้น เขาเข้าได้ อโฟร์ไดท์ก็ชวนอยู่ทุกวัน ฟลอร่ากับอเมทิสก็เข้ากับเขาได้ดี แต่มีบางอย่างและบางคนทำให้เขาไม่แน่ใจว่าเขาควรจะรวมกลุ่มกับคนพวกนี้ หมอมองหน้าคนไข้แล้วก็ยิ้ม “แม้ว่าผมจะสุ่มดูแค่บางตอนที่คุณอยู่ในเกม ผมก็พอเดาออกว่ามีเรื่องให้คุณอึดอัดอยู่ แต่ว่า การมีผู้ชายที่เราไม่ชอบตามจีบนี่ มันก็เป็นเรื่องหนึ่งที่ผู้หญิงสวยๆคนหนึ่งต้องเจอและหาวิธีจัดการนะ และผมรับรองได้เลยว่า ผู้หญิงทุกคนที่ก้าวออกจากแผนกของเรา สวยทั้งนั้น” “ตกลงครับ วันนี้ผมจะเข้ากลุ่มกับพวกเธอ” เลิศชายรับปาก “และเขา” คุณหมอต่อให้ ก่อนจะออกคำสั่งสุดท้าย “และในระหว่างที่คุณเรียนรู้ว่า ชีวิตของผู้หญิงเป็นอย่างไร คุณช่วยหาคำตอบให้ตัวเองด้วยนะว่า คุณอยากเป็นผู้หญิงเพราะอะไร” หมอห้ามไม่ให้เลิศชายแย้ง “ถ้าคุณตอบตัวเองไม่ได้ คะแนนคุณในแฟ้มไม่มีทางกระเตื้องขึ้นจนผมขอให้ทีมผ่าตัดยอมลงมีดได้แน่” -------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 53 04:39:57

ความคิดเห็นที่ 17 บทที่ 10 ไม่เข้าใจ เมื่อเข้าเกมอีกครั้ง ท่านหญิงมังกรส่งข้อความตอบตกลงเข้ากลุ่มไปให้อโฟร์ไดท์ตามที่รับปากกับหมอ และตอนเที่ยงในเกมเธอก็นัดพบพวกเธอเพื่อที่จะไปทำภารกิจวิญญาณต้นหญ้า เพื่อจะช่วยให้ฟลอร่าได้ทักษะพื้นฐานของนักปรุงยาฝึกหัด “สวัสดีครับ ไม่ทราบว่ามากี่คนครับ” พนักงานเสริฟในร้านอาหารถามทันทีที่ท่านหญิงเดินเข้ามา เธอยิ้มให้น้อยๆก่อนจะตอบ “เพื่อนฉันน่าจะมาถึงก่อนแล้ว จองโต๊ะในนามอโฟร์ไดท์ค่ะ” เด็กเสริฟผายมือเชิญเธอให้ตามมา แล้วเดินนำขึ้นชั้นสองไปยังห้องพิเศษทันที เมื่อประตูห้องเปิด ท่านหญิงมังกรก็เริ่มรู้สึกอึดอัดใจขึ้นมาทันที เธอกวาดตามองการจัดโต๊ะที่เว้นที่นั่งไว้ที่เดียวข้างกายอีรอส ก็รู้แล้วว่า อโฟร์ไดท์ยังไม่เลิกรา “เข้ามาสิท่านหญิง” อโฟร์ไดท์เดินมาจูงมือท่านหญิงไปนั่งข้างๆเธอ ซึ่งก็คือนั่งตรงกลางระหว่างเธอกับอีรอสนั่นเอง ท่านหญิงพยักหน้าทักทายทุกคน อีรอสนั้นดูจะดีใจเป็นพิเศษ เขาคอยบริการท่านหญิงแทบไม่หยุดมือ เดี๋ยวเติมน้ำ เดี๋ยวตักอาหารให้ จนท่านหญิงถอนหายใจ “พอเถอะค่ะ” ท่านหญิงบอกให้อีรอสหยุด หลังจากที่เขาใช้ช้อนกลางตักกับข้าวมาวางในจานของเธอเป็นรอบที่ห้า ชายหนุ่มชะงักกึก ถือช้อนกลางค้าง “ถ้าฉันต้องการอะไร ฉันตักเองได้ และถ้าฉันไม่ต้องการ ต่อให้ตักมาให้ ฉันก็ไม่ต้องการมันอยู่ดี” ท่านหญิงจ้องหน้าอีรอส จนเขาต้องชักมือกลับ แล้วไม่กล้ายุ่งกับท่านหญิงไปอีกหนึ่งมื้อ “นี่โลนวูล์ฟ นายช่วยบอกหน่อยสิว่าภารกิจวิญญาณต้นหญ้านี่ต้องทำอะรบ้าง” อโฟรไดท์เปลี่ยนเรื่องทันควัน โลนวูล์ฟเองก็สังเกตเห็นพฤติกรรมที่ผิดหูผิดตาของเพื่อนมาระยะหนึ่งแล้ว แต่ที่ผิดจากอโฟร์ไดท์ก็คือ เขาสังเกตท่าทีของท่านหญิงไปด้วย สิ่งที่เขาไม่เข้าใจก็คือ ทำไมท่านหญิงต้องตัดเยื่อใยขนาดนั้น อีรอสเป็นคนหน้าตาดี ตอนที่อยู่ในเกมเขาก็ไม่เคยปิดบังตัวตนว่าเขาเป็นหลานชายของเจ้าของมีเดียเวิร์ลอยู่ แม้จะเรียนโทไม่จบสักที แต่ไม่ว่าใครก็รู้ว่าวันหนึ่งเขาต้องเข้ามาบริหารมีเดียเวิร์ลส่วนใดส่วนหนึ่งแน่ๆ มีผู้หญิงน้อยมาที่จะตัดรอนอีรอสตั้งแต่ยังไม่รู้จักกันดีแบบนี้ เขากระแอม ก่อนจะตอบอโฟร์ไดท์ “ก็อย่างที่เคยบอก ภารกิจนี้ ผู้ที่รับภารกิจทุกคนจะต้องเก็บวิญญาณของสมุนไพรสิบชนิดด้วยมือของตัวเอง แต่วิญญาณของต้นสมุนไพรจะปรากฏเมื่อถูกเก็บเกี่ยวครบสิบครั้งในรวดเดียว เมื่อได้วิญญาณของต้นสมุนไพรก็จะได้เรียนทักษะแยกและใช้สมุนไพรชนิดนั้นทันที” “แล้วเราจะไปกันที่ไหนหรือ” ฟลอร่า คนที่อยากได้ทักษะนี้ถามต่อทันที “ป่าดงดิบทางตะวันออก” โลนวูล์ฟตอบเรียบๆ อเมทิสวางแก้วน้ำทันที “นายจะบ้าเหรอ ทางโน้นสัตว์อสูรเยอะแยะ แล้วใครจะไปนั่งเฝ้าต้นสมุนไพรเพื่อจะเก็บเกี่ยวตั้งสิบครั้งได้” โลนวูล์ฟหัวเราะ “พวกคุณไม่รู้หรือว่าปัญหาของนักปรุงยาฝึกหัดในตอนนี้คืออะไร” พอพูดไปเขาก็เห็นสี่สาวมองเขาเป็นตาเดียว โลนวูล์ฟเลยยักไหล่ “สงสัยจะไม่รู้จริงๆแฮะ” อีรอสเห็นโอกาสก็เข้ามามีส่วนร่วมด้วยการเฉลยทันที “ตอนนี้นักปรุงยาส่วนมากจะปรุงได้แค่ยาระดับต่ำ เพราะไม่สามารถแยกและใช้สมุนไพรชั้นกลางและสูงได้ ภารกิจวิญญาณต้นหญ้านี่ ทำได้แค่สิบครั้งเท่านั้น หลังจากนั้น หากคิดจะรู้จักสมุนไพรตัวใหม่มีแต่ต้องรอตำราสมุนไพรเท่านั้น แต่ตำราของสมุนไพรระดับต่ำมีมากมาย แต่ระดับสูงกลับหาไม่ได้เลย” “ถ้าอย่างนั้น” ฟลอร่าเอียงคอคิดนิดเดียวก็ยิ้มกว้าง “พวกคุณก็เลยจะพาเราไปเก็บวิญญาณของสมุนไพรที่ระดับสูงที่สุดในทวีปเริ่มต้น” โลนวูล์ฟพยักหน้า “เมื่อมีทักษะเบื้องต้นแล้ว คุณก็ซื้อตำราสมุนไพรระดับต่ำที่มีอยู่เกลื่อนกลาดเอา ส่วนภารกิจอีกเก้าครั้งที่เหลือ รอให้ระดับสูงขึ้นแล้วค่อยทำก็ยังไม่สาย” “แล้วต้นที่เราจะไปเก็บวิญญาณตือต้นอะไร” อเมทิสถาม “ว่านแสงจันทร์” โลนวูล์ฟตอบเรียบๆ สี่สาวหันไปมองหน้ากัน ตาหมาป่านี่เล่นของหนักเสียแล้ว ถึงว่านแสงจันทร์จะออกดอกทุกคืน แต่มันอยู่กลางดงเสือเลยทีเดียว การที่ต้องเจอสัตว์อสูรในเวลากลางคืนสิบคืนรวด มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆสำหรับมือใหม่อย่างพวกเธอเลยสักนิด -------------------------------------- “จะไปทำภารกิจที่กลางป่าดงดิบรึ” หลวงลุงทวนถาม เมื่อหลานมาลาไปผจญภัย อันที่จริงท่านหญิงจะส่งข้อความไปบอกหลวงลุงอย่างเดียวก็ได้ แต่อีตาอีรอสตื้อเธอหนักไปหน่อย เธอก็เลยหาเรื่องมาหาหลวงลุง หมอนั่นจะได้ตามมาไม่ได้ “ค่ะ เอ๊ย ครับ” กับหลวงลุง ท่านหญิงไม่รู้ว่าจะทำตัวเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายดี “ตอนนี้สวมบทบาทอะไร ก็ทำตามนั้นไปเถิด” หลวงลุงบอกเรียบๆเหมือนจะรู้ใจหลาน “ค่ะ” ท่านหญิงรับคำ “คืนนี้หนูขอพักที่นี่ได้ไหมคะ” ท่านหญิงกวาดตาไปรอบๆวิหาร ตอนนี้มันดูเก่าและโทรมไปกว่าที่เธอเข้ามาเล่นเกมใหม่ๆมากทีเดียว ทางเข้าก็ดูเหมือนจะหายากขึ้นด้วย เธอเองหากไม่มีเอไอของหลวงลุงคอยบอกทาง ก็คงมาไม่ถูกเหมือนกัน ด้วยเหตุนี้เธอถึงอยากจะค้างที่นี่ ตาอีรอสนั่นตามหาเธอไม่เจอแน่ “ก็ได้มั๊ง เพราะต้องกางเต้นท์นอนอยู่แล้ว พอเข้าไปในเต้นท์ มันก็เหมือนเข้าไปอยู่อีกห้อง เห็นเจ้าเอไอบอกว่าเป็นอีกมิติ ยังไงก็ไม่อาบัติหรอก” พอหลานอยู่ในร่างผู้หญิง หลวงลุงก็ชักจะห่วงเรื่องอาบัติ แต่คิดไปคิดมา พอเข้าเต้นท์ก็อยู่กันคนละที่อยู่นี่ “อยู่ได้ ไม่น่าจะมีปัญหา” “ขอบคุณค่ะ” ท่านหญิงกราบหลวงลุงก่อนจะไปเดินหาทำเลเหมาะๆกางเต้นท์ของตัวเอง พอกางเต้นท์เสร็จ เธอก็หันไปเห็นหลวงลุงเล่นอะไรอีกแล้ว “หลวงลุงไปเรียนเวทมาจากไหนอีกละเนี่ย ไหนเขาบอกว่าต้องไปทวีปใหญ่ก่อนไง” ท่านหญิงพึมพำเมื่อเห็นหลวงลุงสร้างกองดินขึ้นมาเป็นหย่อมๆรอบตัว จากนั้นก็ทำให้กองดินยุบตัวลงเป็นแอ่งตื้นๆ จากนั้นท่านก็จุดไฟสลับกับเรียกน้ำในมาอยู่ในแอ่งดินนั้น “หลวงลุงทำอะไรอยู่หรือคะ” ท่านหญิงรอจนหลวงลุงหยุดเล่นแล้วค่อยถาม “อะ อ๋อ” หลวงลุงหันไปดูกองดินรอบๆตัวแล้วก็ตอบ “กสินไง อยู่ในเกมนี่ดีนะ ฝึกกสินได้เร็วกว่าข้างนอกเยอะเลย อยู่ข้างนอกน่ะ ทำไม่ได้อย่างนี้หรอก แต่พออยู่ในนี้นะ เรียกดินได้ดิน เรียกน้ำได้น้ำ” หลวงลุงตอบเรื่อยๆ ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าไอ้การมาฝึกกสินในเกม มันทำให้ท่านได้ทักษะของพวกนักเวทโดยไม่รู้ตัว แต่คำตอบของท่านทำให้ท่านหญิงฉุกคิดอะไรขึ้นมาบางอย่าง “หลวงลุงคะ ขอเลิศดูค่าสถานะได้ไหมคะ” ท่านหญิงมังกรขออนุญาตก่อนจะสั่งให้เอไอของหลวงลุงส่งข้อมูลมาให้ “ทักษะเยอะเหมือนกันนี่นา” ท่านหญิงมังกรเลื่อนหน้าจอลงไปดูรายการทักษะที่อยู่ด้านล่างทันที “หลวงลุงคงไปได้เควสอะไรแปลกๆเหมือนตอนที่เควสตัวแทนจำหน่ายนั่นแหละ เราคงคิดมากไปเอง” เธอไม่รู้เลยว่า ความจริงเธอคิดน้อยเกินไปต่างหาก พอหลวงลุงถูกห้ามไม่ให้นั่งสมาธิแบบเดิม ท่านก็พยายามหาอย่างอื่นทำด้วยการถามเอไอ เจ้าเอไอก็ร่ายยาวเรื่องการฝึกทักษะที่มันรู้ว่าทำระหว่างที่อยู่ในเมืองได้ให้หลวงลุงฟัง การฝึกหมัด มวย ดาบ อาวุธต่างๆ หลวงลุงปฏิเสธทั้งหมด ดีที่เอไอเป็นเอไอ มันจึงไม่อารมณ์เสีย ถูกปฏิเสธแค่ไหน ถ้ามันยังมีของใหม่ มันก็เสนอเรื่อยๆ สุดท้ายก็มาลงตัวที่การฝึกใช้เวท สำหรับเอไอ มันรู้แค่ว่า เวทแต่ละสายใช้ทำอะไรง่ายๆได้บ้าง มันไม่รู้เงื่อนไขและวิธีการฝึก ส่วนหลวงลุงฟังแล้วก็คิดว่า ตัวเองรู้วิธีการฝึก คิดว่ามันเหมือนๆกับการฝึกกสิน ท่านก็เลยฝึกไปเรื่อยๆโดยที่เอไอไม่ได้ห้าม และเนื่องจาก ท่านไม่มีพลังจิตตั้งแต่ต้น และผลของการใช้เวทมันเกิดจากพลังสมาธิและการกำหนดจิตของท่านเอง ท่านก็เลยสามารถใช้เวทได้โดยที่ไม่มีพลังจิต ส่วนระบบการให้ทักษะ เมื่อตรวจสอบว่าหลวงลุงทำอะไรได้แล้ว มันก็เพิ่มรายการทักษะที่หลวงลุงได้เรียนรู้ไปเรื่อยๆ โดยไม่สนใจว่าหลวงลุงมีคุณสมบัติครบหรือไม่ เพราะมันเป็นหน้าที่ของโปรแกรมอีกส่วนที่ต้องควบคุมไม่ให้คนที่คุณสมบัติไม่ครบทำไม่ได้ หรือทำไม่สำเร็จ ท่านหญิงกดปิดเมนูเกมไป โดยที่ไม่ได้สนใจข้อมูลเบื้องต้นของหลวงลุง ผู้เล่น หลวงจีนปริศนา ระดับ 1 ค่าความแข็งแรง 5 ค่าความคล่องแคล่ว 5 ค่าพลังจิต 0 ------------------------------------------ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 53 04:40:59

ความคิดเห็นที่ 18 บทที่ 11 ดับดารา กลุ่มของอโฟร์ไดท์เดินทางผ่านทุ่งหญ้าที่เต็มไปด้วยผู้เล่นมือใหม่เข้าไปในป่าดงดิบได้ตั้งแต่ก่อนเที่ยงวัน ทันทีที่เดินเข้าเขตป่า แสงสว่างก็ลดลงทันทีครึ่งหนึ่ง ท่านหญิงมังกรเงยหน้ามองก็เห็นแต่กิ่งไม้ใบไม้ปกคลุมหนาทึบจนแสงแดดแทบจะลอดลงมาไม่ได้ “ท่านหญิงเร็วเข้า” ฟลอร่าหันมาเร่งเมื่อเห็นท่านหญิงหยุดยืนเพื่อสำรวจนานไปหน่อย พอท่านหญิงหันมาตามเสียง เธอก็บุ้ยใบ้ไปทางโลนวูล์ฟที่เดินนำหน้าอ้าวๆไม่รอใคร ท่านหญิงพยักหน้าแล้ววิ่งตามทันที “นี่นายจะรีบไปไหนฮึ” อเมทิสตะโกนถามโลนวูล์ฟหลังจากที่เดินตามเขามาเกือบชั่วโมงแล้ว “นั่นสิ พักกินข้าวก่อนไม่ได้หรือไง” อโฟร์ไดท์ถามต่อ “นี่มันก็เกือบบ่ายโมงแล้วนะไอ้หมาป่า หยุดให้สาวๆเขากินข้าวก่อนเป็นไง” อีรอสรีบสนับสนุน แต่โลนวูล์ฟไม่แม้แต่จะชลอฝีเท้า “ไม่ได้ ต้องไปให้ถึงต้นไม้ใหญ่กลางป่าก่อนพระอาทิตย์ตกดิน” โลนวูล์ฟหันมาตอบ แล้วก็ชี้นิ้วใส่อเมทิสที่ล้วงเอาห่ออาหารแห้งออกมาทันที “เก็บอาหารด้วย ถ้าไม่อยากถูกฝูงลิงป่าโจมตี” อเมทิสตั้งท่าจะเถียง เธอรู้สึกว่าโลนวูล์ฟทำเกินไป ไม่ให้หยุดกินข้าวเธอก็เข้าใจว่าต้องเร่งเดินทาง แต่ถึงขนาดไม่ให้กินไปเดินไปด้วยนี่มันเกินเหตุ แต่ไม่ทันได้อ้าปาก ท่านหญิงมังกรก็กระตุกแขนอเมทิส พร้อมกับดึงห่ออาหารไปเก็บอย่างรวดเร็ว พออเมทิสทำท่าจะถาม เธอก็ยกนิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากเป็นสัญญาณห้ามพูด แล้วชี้นิ้วชี้บนท้องฟ้าแทน อเมทิสเงยหน้ามองตาม ทีแรกเธอไม่เห็นอะไร แต่ตอนที่จะหันกลับมาถามท่านหญิงเธอก็เห็นประกายวิบวับขึ้นวูบหนึ่ง เมื่อหันขวับไปจ้องดีๆ เธอจึงได้เห็นลิงป่าตัวเท่าคนเกาะอยู่บนยอดไม้ และมันกำลังแยกเขี้ยวเงาวับใส่เธอ เมื่อเห็นตัวแรก ตัวต่อไปก็จำแนกไม่ยาก อเมทิสกวาตามองไปโดยรอบก็เห็นลิงเป็นฝูง จำนวนไม่ต่ำกว่าร้อยตัว พวกมันซุ่มอยู่บนยอดไม้คอยสังเกตการณ์พวกเธออย่างเงียบๆ อีรอสที่มองตามท่านหญิงเกือบทุกอิริยาบถอยู่แล้วก็พลอบเห็นฝูงลิงไปด้วย เขากลืนน้ำลายทันที ด้วยระดับของเขากับโลนวูล์ฟอาจจะพอรับมือลิงพวกนี้สักสิบตัวได้ แต่ถ้ามีเป็นร้อย เรื่องสู้กันเป็นอันลืมไปได้เลย เขาจึงดึงแขนญาติผู้น้องให้เดินตามเพื่อนไปเงียบๆทันที อโฟร์ไดท์แม้จะงง แต่การเปลี่ยนท่าทีกระทันหันของคนทั้งสองทำให้เธอรู้ว่าไม่ควรโต้เถียงอะไรอีก พวกเขาทั้งหมดจึงเดินแกมวิ่งตามโลนวูล์ฟไปเงียบๆตลอดบ่ายเพื่อให้ถึงจุดหมายก่อนค่ำ -------------------------------------- โลนวูล์ฟมาหยุดอยู่ที่ต้นไม้ใหญ่ขนาดที่ช้างตัวใหญ่ๆสามารถเดินเข้าไปอยู่ในโพรงใต้ต้นของมันได้สบายๆ ท่านหญิงมังกรกวาดตามองลานดินราบเรียบใต้ต้นไม้อย่างไม่ค่อยสบายใจนัก ผิดกับอีรอสที่เดินไปนั่งพักที่รากไม้ที่โผล่มาบนดินท่อนหนึ่งอย่างสบายใจ “ตอนนี้กินข้าวได้แล้วหรือยัง” อเมทิสถามด้วยความหิวจัด พอโลนวูล์ฟพยักหน้า เธอก็นั่งแปะกับพื้นทันที เดือดร้อนฟลอร่าให้จัดการเอาโต๊ะเก้าอี้ออกจากกระเป๋ามาจัดสถานที่ก่อนจะลากอเมทิสให้มานั่งกินดีๆบนโต๊ะอาหารที่ไม่เพียงแต่เป็นชุดปิคนิคสำเร็จรูปหกที่นั่ง แต่ยังมีผ้าปูโต๊ะลายสก็อตสีแดงและมีดอกฟอร์เกทมีนอทสีฟ้าอยู่ในแจกันแก้วตั้งประดับบนโต๊ะด้วย อโฟร์ไดท์กับอีรอสเดินตามไปนั่งประจำที่อย่างไม่เห็นแปลกอะไร ผิดกับท่านหญิงมังกรที่แอบขมวดคิ้วไม่เข้าใจ “พวกนี้เกิดมาเคยเดินป่ากันหรือเปล่านี่” “ท่านหญิง โลนวูล์ฟ เร็วเข้าเดี๋ยวอาหารเย็นหมด” ฟลอร่าหันมาเรียกเมื่ออุ่นอาหารเสร็จ ท่านหญิงมังกรส่ายหน้าเมื่อเห็นเตาบาร์บีคิวตั้งอยู่ข้างชุดปิคนิค เธอเดินเข้าไปสบทบได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุด เมื่อได้ยินคำตอบจากโลนวูล์ฟ “ผมขอสำรวจบริเวณนี้ให้ทั่วก่อน พวกคุณรีบกินรีบเก็บด้วย สัตว์อสูรจะออกมาทันทีที่พระอาทิตย์ตกดิน” พูดจบเขาก็เดินหายไปเลย “ท่านหญิง เร็วๆเข้า เราต้องเร่งอีกแล้ว” อโฟร์ไดท์เรียกซ้ำ เมื่อเห็นท่านหญิงไม่มาสักที ท่านหญิงมังกรถอนหายใจ “นี่พวกเขาเห็นโลนวูล์ฟเป็นเพื่อนหรือเป็นลูกจ้างแน่” แล้วเธอก็ชะงักอีกครั้งเมื่อเห็นว่า อโฟร์ไดท์ใช้วิธีเดิม เหลือที่นั่งข้างอีรอสไว้ให้เธอ แต่คราวนี้ ท่านหญิงเดินไปหาฟลอร่า “ไปนั่งทานเถอะ เดี๋ยวฉันช่วยดูของที่อยู่บนเตาให้เอง” ท่านหญิงเดินไปยึดที่นั่งข้างเตาไฟ ที่ที่ควรจะเป็นที่นั่งของโลนวูล์ฟ อยู่ตรงนี้ แม้จะร้อนหน่อยและต้องคอยดูอาหารไปด้วย แต่ก็ไม่น่ารำคาญเท่าที่นั่งสบายๆที่มีคนคอยบริการเสริฟน้ำตักอาหารให้แน่ๆ --------------------------------------------------- หลังจากทานอาหารเสร็จ โลนวูล์ฟก็ยังไม่กลับมา อีรอสจึงอาสาออกไปตาม โดยมีอโฟร์ไดท์ที่มีเลเวลสูงที่สุดในสี่สาวรับรองอย่างแข็งขันว่าคุ้มครองทุกคนได้แน่ พอชายหนุ่มลับสายตา ฟลอร่าซึ่งเป็นผู้รับเควสมาในคราวนี้ก็ล้วงเอาหนังสือเล่มบางๆออกมาเปิดอ่าน ท่านหญิงมังกรเห็นหน้าปกก็ขมวดคิ้ว “หนังสือรวมสมุนไพรในเกาะเริ่มต้น นี่มันหนังสือของกิลด์อัศวินมังกรไฟนี่ พวกเธอลงทุนเอาเงินจริงมาซื้อของในเกมเชียวหรือ” ท่านหญิงถามทันที เพราะตั้งแต่เดินทางด้วยกันมา สามสาวนี้มีอุปกรณ์อำนวยความสะดวกมากมาย ตอนแรกเธอก็คิดว่าเป็นเพราะพวกนี้ติดนิสัยคุณหนูจึงได้เอาเงินที่ได้ในเกมซื้อสิ่งอำนวยความสะดวก แต่พอเห็นหนังสือรวมสมุนไพร เธอก็รู้ว่าไม่ใช่เงินในเกมแน่ เพราะหนังสือเล่มนี้ กิลด์อัศวินมังกรไฟเพิ่งจะประกาศขายเมื่อวานเพียงสิบเล่มเท่านั้นเอง การซื้อขายก็ใช้การประมูลผ่านธนาคารในเกม แถมแต่ละเล่มยังปิดการขายห่างกันหนึ่งสัปดาห์ในโลกจริง การที่ฟลอร่ามีหนังสือเล่มนี้อยู่ในมือตอนนี้ได้ ก็มีอยู่ทางเดียวคือ เธอต้องประมูลเล่มแรกได้ สามสาวที่เหลือหันมายิ้ม อโฟร์ไดท์เป็นคนให้คำตอบ “ใช่ เงินจริง แต่ไม่ใช่เงินของเรา” “หมายความว่าอย่างไร” ท่านหญิงมังกรย้อนถามอย่างงุนงง “เราทำงานให้ GWL เอนเทอร์เทนเม้นท์น่ะ” ฟลอร่าเป็นคนเฉลยก่อนจะแนะนำตัวกันอีกหน “อโฟร์ไดท์เป็นนักเรียนการแสดงที่เพิ่งจบ คุณหลิง ผู้บริหาร GWL เอนเทอร์เทนเม้นท์ก็เลยชวนให้เธอเข้ามาเล่นเกมเพื่อสร้างสีสัน แล้วก็สร้างประเด็นข่าวให้ GWL NEWS มีงานเพิ่ม ส่วนอเมทิสเป็นสตั้นท์ แต่มีลูกอายุแค่หกเดือน ก็เลยไม่อยากจะกลับไปทำอาชีพเดิม คุณหลิงก็เลยชวนให้เข้ามาเล่นเกม เพื่อเสริมความเข้มแข็งด้านการต่อสู้ที่อโฟร์ไดท์ขาดไป ส่วนฉันเป็นเป็นผู้ช่วยของคุณหลิงที่ถูกส่งมาให้ดูแลด้านการเงินและอื่นๆที่ทั้งคู่ต้องการ” “ถ้าพวกเธอไม่ได้เล่นเกมกันธรรมดาแบบนี้ ...” ท่านหญิงมังกรคิดจะถอนตัว “ไม่ต้องห่วงหรอก ที่เราชวนเธอมาก็เพราะเราเห็นศักยภาพ” อเมทิสตัดบทเสียก่อน “หมายความว่าอย่างไร” ท่านหญิงหันไปถาม “นี่เมื่อเช้าส่องกระจกบ้างหรือปล่าว” อโฟร์ไดท์ชักเบื่อคนงง เธอเดินมาเชยคางท่านหญิง “หน้าตาสวยขนาดนี้” แล้วก็กวาดตามองด้านล่าง “หุ่นก็.. ระดับเพลย์เกิร์ลเพลย์เมทยังอาย” จากนั้นก็เดินวนอีกรอบ “ฝีมือการต่อสู้ก็... เอาเป็นว่าเก่งกว่าฉันเยอะ” อโฟร์ไดท์ทำเสียงสะบัดนิดหน่อยพอให้รู้ว่า การจะทำให้คนอย่างเธอยอมรับว่าด้อยกว่าไม่ใช่เรื่องง่ายๆนะยะ ก่อนจะสรุป “ฉันคิดว่า เธอน่าจะมาหัวหน้ากิลด์ให้เราได้” “หัวหน้ากิลด์” ท่านหญิงทวนถามหน้าเหวอ “ใช่” ฟลอร่ารับคำ ก่อนจะขยาย “เราตั้งใจว่า หลังจากทำเควสนี้เสร็จ เราจะไปทวีปใหญ่เพื่อตั้งกิลด์ กิลด์ที่มีแต่ผู้หญิงล้วนๆ จะได้เป็นจุดสนใจของหนุ่มๆทั้งเกม ว่าไง สนใจไหม ตำแหน่งหัวหน้ากิลด์ในเกม กับตำแหน่งดารานำใน GWL เอนเทอร์เทนเม้นท์” “ไม่ล่ะ ขอบคุณ” คำปฏิเสธแบบไม่ต้องคิดของท่านหญิงทำให้อีกสามสาวถึงกับอึ้งเพราะผิดคาด และท่านหญิงก็ชิงอธิบายต่อ ไม่ปล่อยให้ใครมีอโอกาสเกลี้ยกล่อมทันที “ฉันมาเล่นเกมด้วยวัตถุประสงค์อื่น และวัตถุประสงค์ที่ว่า มันทำให้ฉันไม่เหมาะที่จะเป็นดารา” “แน่ใจนะ GWL เอนเทอร์เทนเม้นท์น่ะ ฉายทุกวันทั่วโลกเชียวนะ โอกาสดีกว่าหนังฮอลีวู้ดที่ถึงจะฉายทั่วจักรวาล แต่ก็มีโอกาสแค่ปีละเรื่องสองเรื่องเท่านั้น” อโฟร์ไดท์ถามย้ำ ท่านหญิงพยักหน้า ขืนตกลงความก็แตกน่ะสิว่าเธอเข้าเกมมาเพื่อทดสอบก่อนแปลงเพศ ความแตกเมื่อไร การทดสอบก็สิ้นสุด เพราะเธอจะไม่ได้ใช้ชีวิตแบบผู้หญิงจริงๆ แต่เป็นชีวิตของผู้ชายที่อยากแปลงเพศต่างหาก ถ้าความแตกเพราะเหตุอื่น เธอยังพอจะรอให้คนลืมแล้วเข้ามาทดสอบใหม่ได้ แต่ขืนความแตกเพราะไปเป็นดาราละก็ หนทางปิดตายแน่ๆ เรื่องบางเรื่องมันสำคัญกว่าเงินและชื่อเสียงมากมายนัก “แล้วเข้ากิลด์ได้หรือเปล่า” ฟลอร่าถามอย่างมีความหวัง “ถ้าฉันไม่ต้องไปเป็นดาราอย่างพวกเธอก็พอไหว” ท่านหญิงแบ่งรับแบ่งสู้ ก็กิลด์ที่มีแต่ผู้หญิงนี่ มันสถานที่ในฝันที่จะทำตามคำสั่งหมอเลยนี่นา “งั้นก็ตกลง” ฟลอร่าสั่งการทันที “กิลด์เรามีอโฟร์ไดท์เป็นหัวหน้าเหมือนที่ตกลงกันก่อนหน้านี้ ฉันจะเป็นรองหัวหน้ากิลด์คู่กับท่านหญิง” เธอยกมือห้ามท่านหญิงเถียง ก่อนจะอธิบายต่อ “อโฟร์ไดท์มีหน้าที่สร้างสีสันในเกมและทุกเรื่องที่เกี่ยวกับการแสดง ฉันจะดูแลเรื่องบัญชีและการจัดการภายในให้ ส่วนเธอ ท่านหญิงมังกร ช่วยออกหน้าเป็นฝ่ายบู๊ให้หน่อย แต่คนที่ต้องทำงานจริงๆคืออเมทิส ซึ่งฉันจะให้เป็นผู้คุมกฏ โอเคหรือเปล่า” คนถือเงินสั่งเอง ใครจะกล้าปฏิเสธ อ้อ ต้องยกเว้นคนไม่ได้เงินอยู่คนหนึ่ง “มันจะดีหรือ มันจะเอาเปรียบพวกเธอเกินไปไหม ไม่ได้ลงทุน ไม่ได้ทำงาน แต่กลับได้เป็นรองหัวหน้ากิลด์” ท่านหญิงยังไม่แน่ใจ ฟลอร่าหันไปมองก่อนจะ โน้มน้าวอีกที “อย่าดูถูกตัวเองสิ ถ้าเธอตกลงเธอเป็นดารานำได้ด้วยซ้ำ แต่ถึงไม่ตกลง พวกเราก็ตั้งกิลด์โดยมีแต่คนของ GWL เอนเทอร์เทนเม้นท์ไม่ได้หรอก ขืนรู้ถึงหูบริษัทเกม ต้องโดนหาเรื่องแน่ การมีเธออยู่ในกิลด์ด้วย ก็เท่ากับเป็นเกราะให้พวกเรานั่นแหละ ส่วนเรื่องที่พวกเราใช้เงินจริงมาช่วยในการตั้งกิลด์ อัพเลเวล หรือทำอะไรก็ตาม ถ้าเธอได้ประโยชน์ก็ให้ถือว่าได้ประโยชน์ในฐานะที่ทำงานด้วยกันก็แล้วกัน อีกอย่าง ไม่ต้องกลัวว่าเธอจะได้เปรียบหรอก คุณหลิงไม่ปล่อยให้เงินกระเด็นออกจากมือไปโดยไม่ได้ผลตอบแทนที่คุ้มค่าแน่” “ที่สำคัญ พวกเรามีสาม เธอแค่หนึ่ง เธอหือเมื่อไร ฉันก็ไล่ออกจากกิลด์เท่านั้นเอง ไม่เห็นยาก” ท่านหญิงถึงกับตกใจเมื่อได้ยินอโฟร์ไดท์พูดแบบนั้น แต่พอเห็นเธอส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ ท่านหญิงก็หัวเราะ “งั้นก็ตกลง” ------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 53 04:41:54

ความคิดเห็นที่ 19 บทที่ 12 ผู้มีพระคุณ “ทุกคนระวัง มันมาแล้ว” โลนวูล์ฟตะโกนก้องผ่านช่องสื่อสารมา สี่สาวหันหลังชนกัน หยิบอาวุธขึ้นเตรียมพร้อมทันที พวกเธอกวาดตาสำรวจไปทั่ว แต่ในป่าดิบที่มีต้นไม้ใหญ่หนาแน่นขนาดนี้ มีเพียงแสงจันทร์ลอดลงมาจางๆ พวกเธอมองไม่เห็นอะไรเลย นอกจากความมึดที่ปกคลุมทั่วป่า “บ้าเอ๊ย เราอยู่ในที่สว่างกว่า มองยังไงก็ไม่เห็นหรอก” พออโฟร์ไดท์สบถ อเมทิสก็ขยับเข้าใกล้กองไฟทันที แต่ท่านหญิงดึงแขนเสื้อไว้เสียก่อน “ห้ามดับไฟเด็ดขาด ถึงมันจะทำให้เราอยู่ในที่แจ้ง แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้สัตว์อสูรลังเลที่จะบุกเข้ามา ขืนเราดับไฟ นอกจากจะเสียเวลาปรับสายตาแล้ว ยังอาจเร่งให้มันโจมตีด้วย” ท่านหญิงกระซิบเบาๆ “มองข้างบน” ฟลอร่ากระซิบบอกทุกคน พอพวกเธอเงยหน้า ก็เกือบหยุดหายใจ เมื่อเห็นดวงตาสีแดงและเขียวนับร้อยคู่อยู่บนต้นไม้รอบๆตัวพวกเธอ “ต้นที่พวกเราตั้งแค้มป์อยู่ข้างใต้ ไม่มีสักตัว” อโฟร์ไดท์ตั้งข้อสังเกต “กิ่งที่อยู่ต่ำสุดยังสูงกว่ายอดไม้ของต้นที่อยู่รอบๆ คงมายากหน่อย” อเมทิสให้เหตุผล “พวกมันเป็นตัวอะไร” คนที่ไร้ประสบการณ์ที่สุดในกลุ่มถาม ฟลอร่าเป็นคนตอบ เนื่องจากเป็นคนเดียวที่ได้อ่านตำราสมุนไพร “ว่านแสงจันทร์สามารถใช้เป็นทั้งยาพิษและยาแก้พิษ ตอนที่มันบาน กลิ่นของมันจะดึงดูดสัตว์อสูรที่มีพิษสามชนิด ค้างคาวเพลิง งูเถาวัลย์แห้ง และเสือมรกต” “สูง กลาง ต่ำ ครบหมด รับมือลำบากแน่” อเมทิสกวาดตามองไปรอบๆอีกครั้ง ท่านหญิงมังกรก็เช่นกัน คราวนี้พวกเธอเริ่มแยกออกว่า กลุ่มดวงตาสีแดงนั้นอยู่สูงกว่าพวกดวงตาสีเขียว ค้างคาวเพลิงครอบครองพื้นที่บริเวณยอดไม้ไว้หมดแล้ว ส่วนกิ่งที่อยู่ตำลงมาก็เต็มไปด้วยงู “แล้วเสือล่ะ” ฟลอร่าพยายามเพ่งไปที่ทางเดินบนพื้นดิน โฮก เสียงคำรามตามมาด้วยเสียงอะไรหนักๆปะทะกับโล่ ตามด้วยเสียงกรอบแกรบถี่ยิบเหมือนมีใครวิ่งเหยียบใบไม้แห้งมาตลอดทาง อเมทิสหยิบธนูขึ้นพาดสายรอ ทันทีที่อีรอสวิ่งออกมาจากความมืด เธอก็ยิงธนูสวนกลับไปทันที อเมทิสไม่จำเป็นต้องมองหาเสือมรกตหรือเล็งก่อนจะยิง ทักษะการยิงธนูของเธอสูงพอที่จะยิงทีเดียวพร้อมกันยี่สิบดอก แถมยังสามารถบังคับให้ลูกธนูแผ่ออกเป็นรูปพัด ดังนั้น ในจำนวนยี่สิบดอก ต้องมีดอกหนึ่งที่ถึงเป้าหมายแน่ๆ ฉึก ฟุ่บ ฉึก ฉึก ฟุ่บ อเมทิสเอียงคอฟังเสียงลูกธนูปักเข้าไปในเป้าหมายอย่างตั้งใจ มีลูกธนูหลายดอกตกลงพื้นเมื่อไม่เจอเป้าหมาย บางดอกปักเข้าไปในเนื้อไม้ แต่บางดอกมีเสียงเบากว่ามาก อเมทิสขมวดคิ้วเมื่อเป้าหมายที่มีเลือดเนื้อไม่ส่งเสียงร้องเมื่อถูกยิง พออีรอสเข้ามาในระยะที่ฟลอร่าสามารถใช้เวทไปถึง เธอก็ร่ายเวทเสริมการป้องกันและพลังโจมตีให้เขาทันที หญิงสาวเงยหน้ามองสัตว์อสูรอีกสองกลุ่มอย่างกังวล พวกมันจะตามมาสมทบไหม “มีอยู่สามตัว พวกเรากระจายกันรับมือเร็ว” อีรอสตะโกนบอก “อย่า” อเมทิสห้ามทันที เมื่ออโฟไดท์ขยับจะไปช่วยอีรอส “มีห้าตัวที่ถูกฉันยิง ของจริงมีมากกว่านี้แน่ อีรอส ระวัง” เธอร้องเตือนเมื่อเห็นเสือมรกตสูงห้าศอกกระโจนเข้าหาเขาจากด้านหลัง อีรอสม้วนตัวกลิ้งกับพื้นหลบไปได้อย่างหวุดหวิด ในขณะที่อเมทิสยิงลูกศรติดระเบิดใส่เป้าหมายทันที “อีรอสถอย” อโฟไดท์ตะโกนลั่น เมื่อเห็นไฟไหม้สายชนวนอย่างรวดเร็ว บรึ้ม เสือตัวแรกโดนระเบิดจนมีแผลเหวอะวะไปทั้งตัว อีรอสกลิ้งกลับไปหามันเพื่อตัดหัวทันทีก่อนที่มันจะคลั่งและมีแรงอาละวาดมากกว่าเดิม   “ออกมาแล้ว” ฟลอร่าร้องบอกเมื่อเห็นเงาอีกหกเงาเคลื่อนออกมาจากความมืด ท่านหญิงมังกรพุ่งหอกออกไปสกัดเสือที่พุ่งออกทางด้านของเธอทันที ฉึก หอกปักเข้าที่คอ เสือคำรามอย่างโกรธแค้นแต่ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา มีแต่เลือดไหลเป็นทางออกมาจากปากและบาดแผล มันรวบรวมกำลังพุ่งเข้าตะปบศัตรูที่อยู่ตรงหน้า ท่านหญิงกระชับดาบในมือตั้งท่าเตรียมพร้อมรับศึกเช่นกัน ควับ เสือตัวที่กระโดดพุ่งเข้าหาท่านหญิงพุ่งไปโดนกิ่งไม้เล็กๆกระตุ้นให้กับดักทำงาน มีแหปากใหญ่ ตาข่ายทำด้วยหนามแหลมอาบเวทน้ำแข็งตกลงมาคลุมตัวมันไว้ น้ำหนักของแหและก้อนหินที่ผูกติดกับมันทำให้เสือตัวนั้นต้องลงไปตั้งหลักที่พื้นดิน แต่ทว่า ตุ้บ พื้นดินที่มีใบไม้ปกคลุม จู่ๆก็ยุบตัวลงไป เสือตกลงไปเสียบคาไม้ปลายแหลมอาบยาพิษที่รออยู่ก้นหลุม คราวนี้มันกลายเป็นแสงโดยไม่ต้องดิ้นรนอีก ท่านหญิงมองความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วตรงหน้าอย่างตกตะลึง เธอได้ยินเสียงตุ้บๆตามมาอีกหลายครั้ง เธอเหลียวมองไปรอบๆก็เห็นอีรอส อโฟร์ไดท์และอเมทิสกำลังใช้อาวุธรุมฆ่าเสืออีกตัวที่ตกลงไปในหลุมพรางที่อยู่ด้านตรงกันข้าม และหลังจากนั้นไม่ถึงห้านาที ทั้งกลุ่มก็ได้ยินเสียงประกาศยาวเหยียด ผู้เล่นโลนวูล์ฟสังหารเสือมรกตระดับ 45 ได้ค่าประสบการณ์ .... ข้อมูลจากการประกาศ เสือมรกตฝูงนี้มีถึงสิบตัว ค่าประสบการณ์เกือบเก้าสิบเปอร์เซนต์ตกเป็นของโลนวูล์ฟเพียงคนเดียว สี่สาวหันมาสบตากัน พวกเธอเพิ่งจะรู้ว่าที่โลนวูล์ฟหายตัวไป ก็เพื่อจะไปเตรียมกับดักและหลุมพรางเหล่านี้ แต่ทว่าข้อมูลพวกนี้มีแต่กิลด์อัศวินมังกรและคนที่ประมูลตำราได้เท่านั้นที่รู้ โลนวูล์ฟรู้ล่วงหน้าได้อย่างไรว่าจะต้องเจอกับอะไร ท่านหญิงเดินไปสำรวจหลุมพรางที่อยู่ใกล้ที่สุด เธอเก็บเศษแหที่ขาดมาพิจารณา “สนใจอะไรหรือคุณ” โลนวูล์ฟที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ถามขึ้น “ฉันแค่สงสัยว่า ทำไมหลังจากที่เสือถูกแหครอบ มันจึงเคลื่อนไหวช้าลงจนหนีออกจากหลุมพรางไม่ทัน ถ้าเทียบกับตัวที่โดนลูกธนูติดระเบิด ระดับมันก็ไม่ต่างกันเท่าไร แต่ตัวนั้นหลังจากที่โดนระเบิดที่น่าจะร้ายแรงกว่ากลับยังอาละวาดต่อไปได้” ท่านหญิงหันมาตอบทั้งๆที่ไม่ยอมวางเศษแหที่เก็บได้ โลนวูล์ฟยิ้มที่มุมปาก เขาเอื้อมมือมาหยิบเศษแหออกจากมือท่านหญิง พลิกมือแค่วูบเดียวเขาก็แยกหนามโลหะที่ผูกกับตัวแหออกมา “ความลับมันอยู่ที่นี่” ท่านหญิงมองหนามโลหะสีน้ำเงินออกครามที่โลนวูล์ฟส่งคืนให้อย่างสนใจ “เวทน้ำแข็งหรือ” ท่านหญิงพึมพำเบาๆ เมื่อนึกออกว่ามันเหมือนลูกธนูที่เธอเก็บมาเป็นที่ระลึก เมื่อครั้งที่เธอถูกฝูงหมาป่าโจมตี “เก่งนี่” อีกฝ่ายชม แล้วก็กลับหลังหันจะเดินจากไป “เดี๋ยวค่ะ” ท่านหญิงรีบเรียกทันที แต่เมื่ออีกฝ่ายหันมาจริงๆ เธอก็ไม่กล้าถามว่า ใช่เขาหรือเปล่าที่ช่วยเธอไว้ กลับเสไปอีกเรื่อง “อาหารเย็นของคุณ ฉันแบ่งไว้ให้แล้ว วางอยู่ที่ข้างกองไฟ” “ขอบคุณ” ท่านหญิงมองตามหลังคนที่เดินจากไปแล้วถอนหายใจ เธอหันมาพิจารณาหนามโลหะในมืออย่างสนใจแทน “ดูอะไรอยู่” อโฟร์ไดท์ตบไหล่ท่านหญิงอย่างสนิทสนม เธอเอื้อมมือมาหยิบหนามโลหะในมือไปดูบ้างก่อนจะหันไปถามญาติผู้พี่ที่เธอนับเป็นเพื่อน “เพื่อนนายใช้เวทได้ด้วยหรือนี่” อโฟร์ไดท์ถาม “ฮื่อ” อีรอสส่งเสียงในลำคอเป็นการตอบรับเท่านั้น เขาแอบมองท่านหญิงคุยกับเพื่อนอยู่นาน จะว่าอิจฉาก็ใช่ เขาไม่อยากให้ท่านหญิงเห็นใครเด่นเกินหน้าเกินตาเขา “เป็นอะไร” อโฟร์ไดท์ใช้ศอกกระทุ้งเพื่อเรียกสติญาติ “ไม่มีอะไร” อีรอสถึงกับสะดุ้ง เขาเลี่ยงไปอีกเรื่อง “แค่แปลกใจนิดหน่อยว่าทำไม เจ้าหมาป่าถึงใช้เวทน้ำแข็ง” พอเห็นอีกสองสาวหันมามอง เขาก็ยักไหล่ “ความจริงมันถนัดเวทธาตุไฟมากกว่าน่ะ” “แล้วรู้ได้ไงว่าเขาถนัดเวทไฟมากกว่า” อโฟร์ไดท์ถามเพื่อความกระจ่าง โลนวูล์ฟแม้จะชอบเล่นเกมคนเดียว แต่ถ้าเขาจะเปลี่ยนไปเล่นสายหาข่าว เธอก็จำเป็นต้องผูกมิตรเอาไว้ การรู้เขารู้เราเป็นมาตรการมาตรฐานสำหรับประเมินพันธมิตรในอนาคตของเธออยู่แล้ว “ก็ไปเรียนเวทธาตุไฟด้วยกันมา ก่อนเจ้าหมาป่าจะหลบไปเรียนเวทธาตุน้ำคนเดียวตั้งหลายเดือน มันต้องใช้เวทไฟเก่งกว่าอยู่แล้วแหละน่า” อีรอสตอบส่งๆแบบไม่สนใจมากนัก อโฟร์ไดท์ทำหน้าแปลกใจ “เพิ่งรู้ว่านายเคยเรียนเวท” “ก็ใช้ไม่คล่อง เลยไม่ค่อยใช้ไง” อีรอสบอกง่ายๆ เขาไม่เคยสนใจเรื่องเวทอยู่แล้ว ที่ได้เรียนก็เพราะบังเอิญเข้ากลุ่มกับโลนวูล์ฟตอนที่เขาทำภารกิจเพื่อเรียนเวทเท่านั้นเอง “เพราะอย่างนี้หรือ ตอนที่เข้าไปช่วยท่านหญิงถึงได้ไม่ใช้เวท” อโฟร์ไดท์เห็นญาติผู้พี่หน้าจ๋อยเต็มที เลยช่วยเรียกคะแนนให้เสียหน่อย อีรอสนั้นรู้มาจากโลนวูล์ฟว่าเขาเคยช่วยท่านหญิงไว้ครั้งหนึ่งโดยใช้ธนูที่อีรอสให้ยืม ตอนที่อยู่กับอโฟร์ไดท์และอีกสองสาว เขาก็อดคุยไม่ได้ว่าธนูของเขา แม้จะไม่ค่อยมีประโยชน์เท่าไร แต่ก็เคยช่วยชีวิตท่านหญิงมังกรไว้ครั้งหนึ่ง อโฟร์ไดท์จึงเข้าใจไปว่าอีรอสเป็นคนช่วยท่านหญิง และอีรอสแม้ไม่เคยรับสมอ้างตรงๆ แต่ก็ไม่เคยปฏิเสธ คราวนี้เขาจึงสะดุ้งสุดตัว ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ท่านหญิงมังกรหันไปมองอีรอส “คุณเคยช่วยฉันไว้หรือคะ” เธอถามเสียงเบา “เอ่อ...” อีรอสอ้ำอึ้ง จะโกหกเลยเขาก็ไม่กล้า จะปฏิเสธ เขาก็กลัวจะเสียคะแนน “ว่าไงคะ” ท่านหญิงถามย้ำ เธอเอื้อมมือไปหยิบหนามโลหะมาเก็บใส่กระเป๋า “โธ่เอ๊ย ก็บอกไปสิว่า นายใช้ธนูช่วยท่านหญิงไว้ตอนที่เธอโดนฝูงหมาป่าล้อม” อโฟร์ไดท์เชียร์เต็มที่ ในขณะที่อีรอสอึกอัก ท่านหญิงยืนรอคำตอบอย่างใจเย็น เธออยากจะรู้เหมือนกันว่า อีรอสจะตอบว่าอย่างไร ------------------------------------------------ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 53 04:43:44

ความคิดเห็นที่ 20 บทที่ 13 ไม่มีวันจะเป็นคนที่ใช่ “อย่าไปสนใจเรื่องเล็กน้อยนั่นเลยครับ” อโฟร์ไดท์ไม่รู้ว่าทำไม คำตอบสั้นๆของอีรอสถึงได้ทำให้ท่านหญิงพูดแค่คำว่าค่ะ แล้วก็กลับหลังหันเดินจากไปโดยไม่สนใจอีรอสอีก สามวันต่อมา ท่านหญิงใช้ม้วนคาถากลับเมืองไปเพื่ออฟไลน์ อโฟร์ไดท์จึงได้มีโอกาสบ่นให้เพื่อนๆฟังตอนที่ช่วยกันทำอาหารอยู่ข้างกองไฟ “หึๆ” อเมทิสหัวเราะในลำคอก่อนจะถาม “นี่เธอดูไม่ออกจริงๆหรือว่าอีรอสโกหก ซึ่งก็สมควรแล้วที่โดนเมิน” “โกหก” อโฟร์ไดท์ย้อนถามเสียงสูง “โกหกที่ตรงไหน” ฟลอร่ายักไหล่ ก่อนจะอธิบายด้วยเสียงเรียบๆ “ไม่ปฏิเสธ ไม่โกหกตรงๆ แต่ก็ตอบเป็นนัยแบบพร้อมจะรับสมอ้าง ค่ามันก็เท่ากันนั่นแหละ” สามสาวไม่รู้ตัวเลยว่า อีรอสกลับมาจากล่าสัตว์แล้ว เขาหยุดยืนฟังที่ชายป่าอย่างเงียบๆเมื่อได้ยินคำพูดของฟลอร่า “พวกเธอหมายความว่าอย่างไร นี่พวกเธอคิดว่าอีรอสไม่ใช่คนที่ช่วยท่านหญิงอย่างนั้นหรือ” อโฟร์ไดท์ย้อนถามอย่างงุนงง ด้วยความที่เป็นเป็นญาติ เธอจึงไม่เคยนึกระแวงว่าอีรอสจะโกหก คำตอบของอีรอสในสายตาของอะโฟร์ไดท์จึงเป็นการตอบแบบกลางๆ ไม่อวดอ้างตัวเอง ไม่ใช่การบ่ายเบี่ยงไม่โกหกตรงๆ แต่ก็ยังหวังผลว่าจะรับสมอ้างได้อยู่ อเมทิสส่ายหน้า “อโฟร์ไดท์ เธอก็เห็นวิธีการต่อสู้ของอีรอสมาตลอดสามวันนี้แล้วนี่ ฝีมือดาบยอดเยี่ยม ฉันไม่เถียง แต่ธนูคันนั้น หมอนั่นมีไว้ประกอบชื่อล็อคอินเท่านั้นจริงๆ” “แต่ก็ใช้อยู่บ้างนะ” อโฟร์ไดท์เถียง ซึ่งก็ทำให้อีรอสที่ยืนหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ถึงกับยิ้มที่มุมปาก ในใจทั้งดีใจที่ญาติผู้น้องคนนี้ยังดีต่อเขาเสมอ แต่อีกใจก็อดละอายไม่ได้ ที่ปล่อยให้เธอเข้าใจผิดเพราะหวังจะใช้ประโยชน์ “ใช่ ใช้อยู่ แค่ให้ยิงธนูไปจุดไฟที่ห่อยาสลบในฝูงงูยังต้องยิงเป็นสิบหน แล้วฝีมือระดับนี้นะหรือ จะใช้ธนูหยุดหมาป่าขนเทาไม่ให้ทำร้ายท่านหญิงได้” ฟลอร่าพูดเรียบๆตามเคย คำพูดเรียบๆนี้ทำให้คนแอบฟังถึงกับสมเพชตัวเอง ที่คิดจะแอบอ้างโดยไม่ดูฝีมือตัว จู่ๆอีรอสก็หยิบใบไม้ซัดไปที่ด้านหลัง โลนวูล์ฟที่เพิ่งเดินเข้ามารับได้อย่างแม่นยำ ชายหนุ่มมองหาแหล่งที่มาจนเจอเพื่อน อีรอสยกนิ้วชี้แตะริมฝีปากส่งสัญญาณให้เงียบไว้ “แต่ท่านหญิงเย็นชากับอีรอสมาตั้งแต่ก่อนจะเห็นฝีมือยิงธนูด้วยซ้ำนะ” อโฟร์ไดท์ยังขัด เมื่อเพื่อนชี้ให้เห็นว่าอีรอสไม่มีฝีมือในการยิงธนูจริงๆ เธอก็ยอมรับ แต่มันก็น่าสงสัยอยู่ดีว่าท่านหญิงรู้ก่อนได้อย่างไร “อโฟร์ไดท์” ฟลอร่าเรียกเสียงเบา “เราไม่รู้หรอกนะว่า ระหว่างท่านหญิงมังกรกับชายลึกลับที่ช่วยเหลือเธอคนนั้นมีความสัมพันธ์กันอย่างไร อีรอสเอาเรื่องนี้มาจากไหน ถึงได้มาอำเธอให้เข้าใจผิดว่า เขาคือคนๆนั้นได้ ตอนที่เขาช่วยเหลือกันอยู่ อาจจะได้พูดคุยกันหรือมีอะไรบางอย่างที่อีรอสรู้ไม่หมด แล้วพลาดเปิดเผยออกมาเองก็ได้ แต่ที่ฉันกับอเมทิสแน่ใจก็คือว่า ณ วันนี้ ความสามารถในการยิงธนูอีรอสไม่ดีพอที่ช่วยใครจากหมาป่าขนเทาสักตัวได้หรอก อย่าว่าแต่เป็นฝูงเลย” อโฟร์ไดท์ย่นจมูกอย่างขัดใจแต่ก็ไม่เถียง เธอแค่อยากจะบีบคอไอ้ตัวต้นเหตุที่ทำให้เธอดูเหมือนคนโง่ไปด้วยเท่านั้น “ฉันว่า..” อเมทิสโยนกิ่งไม้แห้งเข้ากองไฟอย่างไม่ใส่ใจนัก “เธอเลิกทำตัวเป็นแม่สื่อแม่ชักได้แล้ว บอกให้อีรอสตัดใจได้ก็จะดียิ่งขึ้น ไม่อย่างนั้น เธออาจจะเสียเพื่อนไปโดยไม่รู้ตัว” “ทำไม” อโฟร์ไดท์หันขวับไปมองหน้าคนพูด ในขณะเดียวกัน คนที่แอบฟังอยู่ก็ยืนฟังอย่างตั้งใจ “อโฟร์ไดท์” คนอธิบายกลับเป็นฟลอร่า “สิ่งที่อีรอสทำน่ะ ไม่ใช่เรื่องที่ถึงกับอภัยให้ไม่ได้หรอกนะ” ฟลอร่าไม่รู้ดวยซ้ำว่า คนที่แอบฟังลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อได้ยินประโยคนี้ เธอพูดต่อด้วยเสียงราบเรียบ “พวกเราสามคน มีคนมาจีบมากมาย บางคนมาแบบสุภาพบุรุษ บางคนก็ทำอะไรบ้าๆเพื่อเรียกร้องความสนใจ บางคนทำยิ่งกว่าที่อีรอสทำด้วยซ้ำ เราไม่ได้ชอบพวกเขา แต่ก็ไม่ได้โกรธเคืองอะไร ไม่ใช่หรือ” อโฟร์ไดท์พยักหน้าน้อยๆแทนคำตอบ แต่อเมทิสให้ความเห็นที่ตรงกว่านั้น “ไม่ใช่แค่ไม่โกรธ ต้องบอกว่า บางทีก็แอบพอใจอยู่ลึกๆที่ทำให้คนบางคนทำอะไรบ้าๆเพื่อเราได้” “แต่นั่นเป็นเพราะ พวกเขาไม่มีความหมาย เรื่องบ้าๆที่เขาทำก็ไม่มีความหมาย” ฟลอร่าสบตาอโฟร์ไดท์ตอนที่เธอพูด อโฟร์ไดท์พยักหน้าอีกครั้ง เพราะมันไม่มีความหมาย พวกเธอจึงมองว่าเป็นเรื่องเล่นๆ เมื่อเป็นเรื่องเล่น ก็ไม่จำเป็นต้องโกรธ ถ้าท่านหญิงมังกรโกรธ ก็แสดงว่า เรื่องนี้มีความหมายกับเธอ และคนที่มีความหมายกับเธอ ก็คงไม่ใช่อีรอส อโฟร์ไดท์เข้าใจแล้ว “บางครั้งคนที่ดีพร้อม คนที่รักเรา ก็ไม่มีวันเป็นคนที่ใช่ เลิกทำให้เพื่อนลำบากใจเถอะ” อเมทิสบอกอโฟร์ไดท์เรียบๆก่อนจะเติมเครื่องปรุงลงในหม้อซุป สามสาวช่วยกันปรุงอาหารต่อไปเงียบๆ ไม่ได้รับรู้เลยว่าที่ด้านหลังมีชายหนุ่มสองคนยืนฟังอยู่นานแล้ว โลนวูล์ฟจับบ่าเพื่อนเพื่อปลอบใจ เขารู้ว่าครั้งนี้เพื่อนเขาจริงจังแค่ไหน แต่บางที ชะตาชีวิตมันก็เล่นตลก อีรอส ชายรูปงามที่มีคู่ควงมากมายทั้งในและนอกเกม เมื่อถึงคราวจะจริงจัง กลับไปติดใจคนที่เขาไม่สนใจตัวเองเสียได้ อีรอสหันมามองหน้าเพื่อน เขาส่งสัญญาณให้ตามมา ก่อนจะเดินนำเข้าป่าไปอีกไกล ไกลจนกระทั่งเขาแน่ใจว่า สามสาวไม่มีทางได้ยินสิ่งที่เขาพูด จึงได้หยุด โลนวูล์ฟหยุดตาม เขายืนรอ รอทั้งๆที่รู้ว่าเพื่อนจะพูดอะไร “วูล์ฟ ตั้งแต่เราเป็นเพื่อนกันมา ข้าไม่เคยขออะไร แต่ครั้งนี้ข้าขออะไรสักอย่างได้ไหม” อีรอสถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง โลนวูล์ฟพยักหน้า เขารู้ อีรอสจริงจังกับท่านหญิงมังกรมาก “นายช่วยบอกเธอที ว่าเธอ ไม่มีวันจะเป็นคนที่ใช่ของนายได้” อีรอสสบตาเพื่อนไม่ยอมหลบตา เพื่อท่านหญิงมังกร เขาจำเป็นต้องทำ โลนวูล์ฟถอนหายใจ ก่อนจะพยักหน้า เขาคงต้องแยกตัวออกไปลุยเดี่ยวเหมือนเดิมเร็วกว่าที่คิด เพื่อความสบายใจของเพื่อน --------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 53 04:45:08

ความคิดเห็นที่ 21 วันนี้เลิศชายมาโรงพยาบาลแต่เช้า เขาแจ้งหมอแล้วว่าเขาจะไม่เข้าเกมทั้งสัปดาห์ เพราะในที่สุด แม่ก็พร้อมที่เข้ารับการผ่าตัด เขาอีเมลล์บอกอโฟร์ไดท์ อเมทิสและฟลอร่าว่าจะไม่เข้าเกมด้วยเหตุผลส่วนตัว เขาหวังว่าเมื่อเข้าเกมอีกครั้งสถานการณ์ที่น่าอึดอัดคงจะคลี่คลายไปบ้าง เลิศชายหยุดยืนที่ร้านขายดอกไม้ ภาพชายหนุ่มใช้ปลายนิ้วแตะที่กลีบคัทลียาอย่างหลงใหลสร้างรอยยิ้มให้กับป้าเจ้าของร้านอย่างช่วยไม่ได้ “ว่าไงจ๊ะพ่อหนุ่ม จะหาดอกไม้ไปให้สาวที่ไหนหรือ” คุณป้าเจ้าของร้านขายดอกไม้ทักทายแกมแซวทีเล่นทีจริง เลิศชายหันมาเจอคุณป้าร่างท้วมท่าทางใจดี แถมยิ้มให้จนตาหยี เขาก็ยิ้มตอบอย่างกว้างขวาง “ให้สาวที่สวยที่สุด แล้วก็รักผมมากที่สุดนะสิครับ” เลิศชายตอบทีเล่นทีจริงกลับไปบ้าง ก่อนจะถามถึงสิ่งที่ต้องการ “คุณป้ามีต้นไผ่ในกระถางแก้วให้ผมไหมครับ” คุณป้ายิ้มรับ ทั้งๆที่แปลกใจนิดๆ “ทำไมเลือกต้นไผ่ล่ะพ่อหนุ่ม สาวๆน่าจะชอบดอกไม้สีสวยๆมากกว่านะ” เลิศชายยิ้มจนตาหยี “พอดีว่า ไอ้หนุ่มที่ทำให้สาวคนนี้หลงรักดันให้หน่อไม้สาววันที่ขอเธอแต่งงานนะสิครับ ผมมันคนมาทีหลังก็เลยต้องให้ต้นไผ่แทน แต่ถ้าคุณป้ามีหน่อไม้ ผมก็เอานะครับ” แล้วเลิศชายก็หัวเราะเมื่อเห็นคุณป้าทำหน้าเหรอหรา “พ่อผมเองแหละที่บ๊องพอที่จะทำอย่างนั้น พอดีว่าวันนี้ พ่อจะพาแม่มาตรวจร่างกายก่อนการผ่าตัดน่ะครับ ผมอยู่อีกที่เลยเพิ่งตามมา แล้วก็อยากจะได้อะไรที่จะให้กำลังใจแม่ผมหน่อยน่ะครับ” คุณป้าคนขายส่ายหน้าก่อนยิ้มกว้าง แล้วเรียกให้เลิศชายเดินเข้าร้านไป ทั้งสองช่วยกันเลือกต้นไผ่ คุณป้าเป็นคนจัดไผ่ประดับคู่หนึ่งลงในแจกันทรงกระบอกใสไม่มีสี เผยให้เห็นก้อนหินเทาดำเป็นมันวาวที่คุณป้ารองไว้ก้นแจกัน “หินนั่นมีสารอาหารครบถ้วนแล้ว แค่รดน้ำวันละครั้ง ไผ่แจกันนี้ก็อยู่ได้หลายเดือน เมื่อไรที่เริ่มแน่นก็ย้ายไปปลูกลงดินได้เลย ขอให้คุณแม่หายดี แข็งแรงเร็วๆนะจ๊ะ” คุณป้าบอกก่อนจะส่งบัตรเครดิตคืนให้เลิศชาย “ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มยกมือไหว้ขอบคุณสำหรับคำอวยพร ก่อนจะออกจากร้านไปอย่างอารมณ์ดี เพราะมัวแต่แวะที่ร้านดอกไม้ ทำให้เลิศชายมาไม่ทันเวลาที่หมอจะอธิบายเรื่องความเสี่ยงจากการผ่าตัดให้แม่ฟัง เนื่องจากหมอเริ่มคุยกับพ่อและแม่ของเขาไปเกือบสิบนาทีแล้ว เขาจึงขอพยาบาลรออยู่หน้าห้องพักคนไข้ เลิศชายเดินวนไปวนมาได้ไม่เท่าไรก็ไปชะโงกหน้าแอบดูเหตุการณ์ในห้องผ่านช่องกระจก เขาไม่เห็นอะไรมากนัก นอกจากแม่ที่นั่งเอนหลังอยู่บนเตียงที่ปรับส่วนบนขึ้นมาจนคล้ายเก้าอี้ยาว การผ่าตัดคงจะมีความเสี่ยงไม่น้อย เพราะเขาเห็นสีหน้าที่เคร่งเครียดของทั้งแม่และพ่อ เลิศชายอยากจะเดินเข้าไปอยู่เป็นเพื่อน แต่เมื่อเหลือบไปเห็นมือหยาบใหญ่ของพ่อที่กุมมือเล็กเรียวและบอบบางของแม่ไว้จนแน่น เขาก็ตัดสินใจรอต่อไป คู่ชีวิตที่ปฏิญานตัวว่าจะร่วมทุกข์ร่วมสุขกันตลอดไปก็คงเป็นเช่นนี้ เลิศชายเดินไปนั่งที่เก้าอี้รับแขก เขาใช้นิ้วมือไล้ไปตามใบไผ่ “แม่ ที่ผมไม่เข้าไป เพราะรู้ว่าพ่อดูแลแม่ได้ และสักวัน ผมหวังว่า ผมคงมีใครสักคนที่จะดูแลกันและกันตลอดไปเหมือนพ่อกับแม่” เลิศชายพึมพำเบาๆ ใบหน้าเคลือบด้วยรอยยิ้มเมื่อนึกถึงใครคนหนึ่ง -------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 53 04:45:46

ความคิดเห็นที่ 22 บทที่ 14 คนไร้ค่า “พ่อครับ พักผ่อนก่อนเถอะครับ จะได้สดชื่น มีแรงดูแลแม่ ตอนที่แม่ฟื้นจากการผ่าตัดแล้วไงครับ” เลิศชายจัดเตียงคนเฝ้าไข้เสร็จก็เรียกให้พ่อมานอน แม่เขาเข้าห้องผ่าตัดไปเกือบสองชั่วโมงแล้ว แต่หมอบอกว่า กว่าจะได้กลับมาที่ห้องพักคนไข้ก็คงเป็นวันพรุ่งนี้ เพราะต้องพักในห้องสังเกตอาการหลังผ่าตัดอีกหลายชั่วโมง เขาจึงพยายามเกลี้ยกล่อมพ่อให้พักเสียบ้าง หลังจากที่มาเฝ้าแม่แบบไม่หลับไม่นอนมาตั้งแต่เมื่อคืน ผู้เป็นพ่อหันมายิ้มให้ “ขอบใจ ลูกก็กลับไปพักเถิด ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว พ่ออยู่คนเดียวได้” “เดี๋ยวผมจะกลับไปนอนเหมือนกันครับพ่อ พรุ่งนี้ผมจะรีบมาแต่เช้า” เลิศชายดีใจที่พ่อยอมพักเสียที เขาเองก็คงต้องกลับไปเข้าเกม แม้จะขอหมอไว้หนึ่งสัปดาห์ แต่เขาไม่ได้บอกเพื่อนๆเลยว่าจะหายตัวไปไหน เวลาจริงแค่สัปดาห์เดียว แต่ในเกมมันคือหกสัปดาห์ เพื่อนๆคงจะอยู่รอเขาในทวีปเริ่มต้นไม่ได้ เขาตั้งใจว่าจะเข้าไปบอกให้ออกเดินทางไปก่อนเลย เขาจะตามไปเองทีหลัง ------------------------------- และก็เป็นไปตามที่คาด เมื่อท่านหญิงมังกรเข้าเกม สามสาวก็ทำภาระกิจเรียบร้อยแล้ว อยู่ระหว่างการเดินทางกลับเมือง พวกเธอต้องการเก็บสมุนไพรเพิ่มและฝึกทักษะต่ออีกนิดหน่อย จึงไม่ยอมใช้ม้วนคาถากลับเมือง สี่สาวจึงนัดเจอกันที่ภัตตาคารประจำเมืองเริ่มต้นในตอนเย็นแทน ท่านหญิงมังกรถึงก่อนเวลาเกือบชั่วโมง เธอตัดสินใจไปนั่งรอในร้าน เพราะอโฟร์ไดท์บอกว่าจองห้องพิเศษไว้ทั้งวัน และตัวเธอเองก็กังวลเรื่องแม่เกินกว่าจะออกไปเดินเล่นดูของหรือทำอะไรอย่างอื่น บริกรในภัตตาคารเดินนำท่านหญิงไปยังห้องพิเศษทันทีที่เธอแจ้งความประสงค์ ท่านหญิงชะงักเท้าเล็กน้อยเมื่อพบว่า เธอไม่ใช่คนแรกที่มาถึงก่อนเวลา “คุณ...” ท่านหญิงพูดไม่ออกเมื่อเห็นโลนวูล์ฟ ชายหนุ่มนั่งเอกเขนกอยู่บนขอบหน้าต่างมองออกไปด้านนอกอย่างสบายใจ เมื่อได้ยินเสียงเรียก ก็แค่ยกถ้วยสุราที่ถืออยู่ในมือขึ้นเป็นเชิงทักทายเท่านั้น บริกรกวาดตาดูแขกทั้งคู่ แล้วก็เลิกสนใจเมื่อเห็นว่าทั้งคู่คงรู้จักกันมาก่อน “เมนูอยู่นี่นะครับ อีกสิบห้านาที ผมจะขึ้นมารับออร์เดอร์” บริกรยื่นเมนูให้ท่านหญิง ก่อนจะโค้งคำนับแล้วขอตัวจากไป ท่านหญิงวางเมนูบนโต๊ะอาหารกลางห้องอย่างไม่สนใจนัก เธอเดินไปหาโลนวูล์ฟที่ข้างหน้าต่าง “ฉันคิดว่าคุณจะเดินทางกลับพร้อมกับกลุ่ม” “พอดีผมมีธุระต้องจัดการในเมืองก่อนจะไปทวีปหลัก” โลนวูล์ฟยกถ้วยขึ้นจิบ ไม่ได้หันมามองท่านหญิงด้วยซ้ำ ท่านหญิงอยากจะถามว่าจะให้ช่วยอะไรหรือเปล่า แต่ท่าทีห่างเหินของโลนวูล์ฟทำให้เธอนิ่งไว้ เธอมองเขาอยู่ครู่หนึ่ง และในเมื่ออีกฝ่ายดูจะสนใจเหตุการณ์นอกหน้าต่างมากกว่าตัวเธอ เธอก็ถอยไปนั่งดูเมนูที่โต๊ะอาหารอย่างเงียบๆ “คุณคิดอย่างไรกับอีรอส” จู่ๆโลนวูล์ฟก็ถามออกมา ท่านหญิงมังกรเงยหน้าขึ้นมามอง เธอเห็นเพียงแววตาที่อ่านไม่ออกของอีกฝ่าย แต่เธอก็ตอบไปตามตรง “ไม่ได้คิดอะไร” ท่านหญิงนั่งรอว่า อีกฝ่ายจะพูดอะไรต่อ “ผมว่า เขาแสดงออกชัดเจนนะว่า เขาคิดอย่างไรกับคุณ” โลนวูล์ฟเปลี่ยนมาเป็นนั่งห้อยขา หันมาทางท่านหญิง “แล้วยังไง” ท่านหญิงย้อนถามเสียงเรียบ ก็เธอบอกไปแล้วว่าเธอไม่คิดอะไร โลนวูล์ฟยักไหล่ เขากระโดดลงมายืนที่พื้น เดินมานั่งตรงกันข้ามกับท่านหญิง “ก็ไม่ยังไง ก็แค่บางที การรักคนที่รักเราอยู่แล้ว มันไม่น่าจะเป็นเรื่องยาก” แม้แววตาจะนิ่ง แต่ในใจท่านหญิงไหววูบอย่างประหลาด ที่ผ่านมาอโฟร์ไดท์จะสนับสนุนให้เธอชอบอีรอสมากแค่ไหน เธอก็ไม่เคยเดือดร้อน แต่พอเป็นเขา ทำไมเธอจึงรู้สึกเจ็บแปลบอย่างแปลกๆ “หัวใจคน ใช่ว่าจะบังคับได้ดังใจ คนที่ไม่ใช่ จะอย่างไร ก็ไม่มีวันจะเป็นคนที่ใช่ไปได้” ท่านหญิงรักษาน้ำเสียงให้เรียบที่สุด “เขาทำเพื่อคุณหลายอย่าง ก็อยากจะให้รับไว้พิจารณาบ้าง” โลนวูล์ฟพูดจบก็ลุกขึ้นเดินไปที่ประตู “คุณคิดอย่างไรกับฉัน” ท่านหญิงมังกรปิดปากตัวเองทันทีที่รู้ตัวว่าหลุดปากถามอะไรออกไป โลนวูล์ฟหยุดยืนนิ่งขึงทันที ท่านหญิงจับจ้องที่แผ่นหลังของเขาระหว่างที่รอคำตอบ แม้จะไม่ได้ยินเสียง ท่านหญิงก็เห็นการเคลื่อนไหวของไหล่และหลังเหมือนเจ้าตัวจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ เธอเริ่มทำใจตั้งแต่ก่อนจะได้ยินคำตอบ “คนที่ใช่ของผม ไม่ใช่ผู้หญิงแบบคุณ” พูดจบโลนวูล์ฟก็สาวเท้าก้าวต่อ ไม่แม้แต่จะหันมามอง “เดี๋ยว” แม้จะเจ็บ แต่ท่านหญิงก็ตัดสินใจถามถึงความจริงอีกเรื่อง “คุณเป็นคนช่วยฉันจากฝูงหมาป่าใช่ไหม” เธอไม่รู้ว่าทำไมเรื่องนี้มันถึงสำคัญนัก บางที อาจเป็นเพราะเสียงของเขาในตอนนั้น ไม่เย็นชาเหมือนในตอนนี้ โลนวูล์ฟต้องหยุดเป็นครั้งที่สอง แต่เขาก็ไม่หันกลับมาอยู่ดี “ธนูคันนั้นเป็นของอีรอส จะนับว่าเขาเป็นคนช่วยคุณก็ได้” ท่านหญิงปล่อยให้เขาจากไปโดยไม่รั้งไว้อีก เธอไม่รู้ว่าเธอควรจะรู้สึกอย่างไร เธอที่ไม่มีวันจะเป็นคนที่ใช่ เธอรู้ว่าเธอไม่อาจเทียบเพื่อนรักที่คบหากันมานาน แต่...แม้แต่ความจริงที่เกี่ยวข้องกับเธอโดยตรง เธอก็ไม่มีค่าเพียงพอที่รู้อย่างนั้นหรือ แล้วคนไร้ค่าอย่างเธอควรจะรู้สึกอะไร เมื่อบริกรเข้ามาอีกครั้งเขาก็พบแต่ห้องว่างเปล่า เขาได้แต่บอกแขกที่จองห้องว่า แขกสองคนที่มาก่อน หญิงหนึ่งชายหนึ่งออกไปด้วยกันโดยไม่ฝากข้อความอะไรไว้ เขาแปลกใจเล็กน้อยที่ชายคนเดียวที่มาพร้อมกับสาวสวยถึงสามคนถึงกับหน้าเปลี่ยนสีเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาบอก บริกรได้แต่ส่ายหน้า ก่อนจะไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ ----------------------------------- “เลิศ” หลวงลุงเรียกหลานเบาๆ หลังจากที่นั่งมองหลานยืนเหม่ออยู่หน้าวิหารมาเป็นชั่วโมง “ครับ เอ๊ย คะ” ท่านหญิงมังกรยังติดครับ เมื่อมีใครเรียกเธอด้วยชื่อจริง เธอใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำตาราวกับเด็ก เมื่ออยู่ต่อหน้าหลวงลุง เธอไม่จำเป็นต้องรักษามาดหรือปิดบังอะไร “เกิดอะไรขึ้นรึ ไหนบอกว่า การผ่าตัดไม่มีปัญหาไง” หลวงลุงยังนึกว่าหลานห่วงเรื่องแม่ ท่านหญิงพยักหน้า “ก่อนจะเข้าเกม หนูโทรไปที่โรงพยาบาล การผ่าตัดยังไม่เสร็จ แต่ก็ไม่มีปัญหาอะไรค่ะ ผ่าตัดใหญ่ ก็ใช้เวลานานเป็นธรรมดา” “แล้วมายืนร้องไห้ทำไม” หลวงลุงถามตรงๆ  ท่านหญิงปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาเป็นสาย เธอเดินมานั่งข้างหลวงลุง นั่งก้มหน้าเหมือนพยายามกลั้นสะอื้น ยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดหน้าอย่างง่ายๆ เมื่อควบคุมตัวเองได้ เธอจึงได้เงยหน้าตอบคำถาม “หนูแค่พยายามจะทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นเท่านั้นแหละค่ะ” “อะไรล่ะ” หลวงลุงถามด้วยเสียงอ่อนโยน “หลวงลุงจำตอนที่หนูมาร้องไห้กับหลวงลุงเมื่อสามปีก่อนได้ไหมคะ” ท่านหญิงหันมาถาม เมื่อเห็นหลวงลุงพยักหน้า เธอก็พูดต่อ “หนูรักพี่เขามาเป็นปี รักทั้งๆที่รู้ว่าเขาชอบผู้หญิง รักทั้งๆที่รู้ว่าไม่เคยอยู่ในสายตา แต่พอเขามีแฟนจริงๆ หนูก็ทนไม่ได้ หนูอยากเป็นคนที่ใครๆเหลียวมองสักครั้ง” หลวงลุงนิ่งฟัง รอให้ท่านหญิงพูดต่อโดยไม่ถาม “หนูตัดสินใจจะเป็นผู้หญิง ผู้หญิงที่สวย เพียบพร้อม เป็นกุลสตรี เป็นคนที่ใครๆก็ต้องเหลียวมอง เพื่อที่ว่า วันหนึ่ง เมื่อหนูรักใครอีกหน หนูจะได้ไม่ต้องผิดหวังตั้งแต่วันแรกเหมือนครั้งก่อน” เธอหยุดพูดปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาที่ข้างแก้ม โดยไร้เสียงสะอื้น “หลวงลุงดูหนูในวันนี้สิคะ” เธอยืนขึ้น หมุนตัวให้หลวงลุงดู “ดูหนูในตอนนี้สิคะ หนูเป็นทุกอย่างที่หนูฝัน” เธอหยุดไปนาน กว่าจะยอมพูดต่อให้จบ “แต่ก็ไม่อยู่ในสายตาเขาอยู่ดี” หลวงลุงหายใจเข้ายาวๆก่อนจะถาม “เล่นเกมไม่กี่วัน มีคนที่ชอบแล้วรึ” ท่านหญิงยิ้มน้อยๆ ไม่รู้ว่าทำไม ทั้งๆที่เขาทำเธอเจ็บขนาดนี้ เขาก็ทำให้เธอยิ้มได้ทุกครั้งเพียงแค่คิดถึง เธอทรุดตัวลงนั่งข้างหลวงลุงก่อนจะตอบเสียงอ่อนหวาน “แค่ชอบค่ะ หลวงลุง ไม่ได้ผูกพันเหมือนพี่เขา” เธอถอนหายใจก่อนจะพูดต่อ “แล้วก็คงเป็นเพราะ แค่ชอบ ถึงหนูจะเสียใจ แต่หนูก็ยังมีสติที่จะรู้ว่า ตัวเองเสียใจเพราะอะไร” “แล้วเพราะอะไรล่ะ” หลวงลุงถามอย่างโล่งใจที่หลานยังมีสติพอจะทำให้เกิดปัญญา “หนูเสียใจที่ตัวเองไม่มีค่า คราวนั้น หนูไม่เคยอยู่ในสายตาพี่เขา เพราะหนูไม่ใช่ผู้หญิง คราวนี้ หนูเป็นผู้หญิงแล้ว หนูก็สู้เพื่อนเขาที่คบกันมานานกว่าไม่ได้อยู่ดี” ท่านหญิงพูดช้าๆ ดูเหมือนว่าพอได้ระบาย เธอก็ลืมความเศร้าของตัวเองไปได้ เธอยิ้ม “แต่คราวนี้ หนูมีคนมาชอบหนูด้วยนะ แต่ว่า..” “แต่ว่าอะไรล่ะ” หลวงลุงถาม “เขาทำให้หนูรู้อะไรอย่างหนึ่ง ต่อให้หน้าตาดีแค่ไหน เพียบพร้อมอย่างไร ถ้าไม่ใช่ก็คือไม่ใช่” ท่านหญิงยิ้มอีกครั้ง ก่อนจะพูดต่อ “ตอนแรก หนูก็ไม่รู้หรอกค่ะว่ามันหมายถึงอะไร จนกระทั่ง มีคนบอกหนู ว่าหนูไม่ใช่ ในวันที่หนูคิดว่าหนูมีพร้อมทุกอย่าง” น้ำตาเธอคลอเบ้าขึ้นมาอีกครั้ง “ตอนที่หนูเป็นฝ่ายพูดว่า เขาไม่ใช่ หนูมีแค่ความเห็นใจ แต่ตอนที่หนูได้ยินว่า ตัวเอง ไม่ใช่ หนูเข้าใจค่ะ” ท่านหญิงหันมาถาม “หลวงลุงคะ แล้วหนูจะเพียบพร้อมไปทำไม ถ้าคนที่หนูต้องการให้รัก เขาไม่เห็นค่า” “เลิศเอ๊ย” หลวงลุงไม่รู้จะปลอบอย่างไร ท่านไม่รู้เรื่องราวทางโลกมากนัก ก็ได้แต่ยกธรรมมะมาสอน “คนเราจะอยู่คู่กันรักกันได้ ก็เหมือนดอกบัวในบึง ดินโคลนที่อยู่ใต้บึงก็คือ บุญกรรมที่ทำร่วมกันมาก่อน น้ำในบึงคือสิ่งที่ทำร่วมกันในชาตินี้ บัวจะโตได้แค่ไหน ก็ขึ้นอยู่กับสิ่งที่ทำให้แก่กันในปัจจุบัน แต่เลิศรู้ไหม ว่าอะไรที่ทำให้ดอกบัวเติบโตเป็นดอกบัวที่งดงามในที่สุด” ท่านหญิงมองหน้าหลวงลุง รอคำตอบ “ก็ตัวดอกบัวเองไงเล่า” หลวงลุงกระแอมก่อนจะเทศน์ต่อ “ดอกบัวจะงามไม่งามก็ขึ้นอยู่กับสายพันธุ์ของมันเอง วันนี้ดินไม่ดีน้ำไม่หนุน มันอาจจะเติบโตได้ไม่เต็มที่ อาจจะยังไม่มีใครมอง แต่ในวันหน้า เมื่อมีปัจจัยเกื้อหนุนครบ ถ้ามันเป็นบัวพันธุ์ดี มันก็จะเบ่งบานได้งดงามเต็มที่เหมือนอย่างที่ควรจะเป็น อาจจะงามจนมีใครตัดเอาไปจัดแจกันถวายพระเลยก็ได้นา” ท่านหญิงก้มลงกราบหลวงลุง ก่อนจะเถียงอุบอิบ “หนูแค่อยากมีแฟน ไม่ได้อยากอยู่กับพระ” หลวงลุงถึงกับเหลียวซ้ายแลขวา จะหาอะไรมาเคาะกระโหลกเจ้าหลานตัวดีซักทีสองที พอท่านหญิงเงยหน้าขึ้นมาเห็นก็รีบบอก “หนูรู้แล้วว่าต้องทำตัวให้ดี แล้วเมื่อวันนั้นมาถึง หนูจะมีความสุขอย่างที่ต้องการ” “รู้ก็ดีแล้ว” หลวงลุงมองหลานด้วยความเมตตาก่อนจะสอนต่อ “จะเป็นชาย จะเป็นหญิง จะเป็นอะไรเพื่อใคร ก็เป็นไปเถอะ แต่อย่าทำให้ตัวเองตกต่ำ ไม่มีใครทำให้เราไร้ค่าได้หรอกนะ ถ้าเราไม่ทำตัวเอง” ท่านหญิงมังกรก้มกราบรับคำสอนอีกครั้ง เธอกับโลนวูล์ฟคงเคยทำบุญร่วมกันมาบ้าง เธอถึงได้นึกชอบเขารวดเร็วขนาดนี้ แต่มันอาจจะน้อยไปเขาถึงได้ตัดรอน เธอไม่รู้ว่าเธอจะมีโอกาส หรือเขาจะเปิดโอกาสให้สานต่อความสัมพันธ์อีกหรือไม่ แต่เธอรู้แล้ว ไม่ว่าจะเจ็บแค่ไหน จะผิดหวังอย่างไร เธอจะไม่ทำตัวให้ตกต่ำ หรือมองตัวเองเป็นคนไร้ค่า วันที่เธอจะได้ผลิบานเป็นดอกไม้ที่งดงามจะต้องมาถึง ------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 53 04:46:43

ความคิดเห็นที่ 23 บทที่ 15 นัด หลังจากนั้นหลวงลุงก็แนะนำให้ท่านหญิงมังกรนั่งสมาธิให้ใจสงบก่อนจะนอน ท่านหญิงที่ปิดช่องสื่อสารมาตั้งแต่เย็นจึงไม่มีโอกาสเปิดมันอีกจนกระทั่งเช้า พอเปิดอีกที เธอก็เห็นมิสคอลเกือบร้อย แต่มีข้อความฝากไว้แค่สามข้อความ ท่านหญิงนิ่วหน้าก่อนจะเปิดกล่องข้อความ ข้อความทั้งหมดมาจากสามสาวคนละหนึ่งข้อความ ข้อความแรก เวลา 17.05 – อยู่ที่ไหน ทำไมไม่มาตามนัด อโฟร์ไดท์ ข้อความที่สอง เวลา 18.20 – เป็นอะไรไปหรือเปล่า ฟลอร่า ข้อความสุดท้าย 20.30 – ยังไงก็ติดต่อมานะ เราจะลงเรือวันพรุ่งนี้ตอนเที่ยง อเมทิส แต่ก่อนที่ท่านหญิงจะติดต่อกลับ เธอก็หันไปเช็คมิสคอล “อะไรเนี่ย เกือบทุกห้านาที ตั้งแต่ห้าโมงเย็นจนถึงเที่ยงคืน” ท่านหญิงตกใจเมื่อเห็นว่ามิสคอลทั้งหมดมาจากคนคนเดียว อีรอส เธอติดต่อกลับไปหาอเมทิสทันที “โอ๊ย ท่านหญิงติดต่อมาจนได้ ค่อยยังชั่วหน่อย” อเมทิสร้องเสียงลั่นทันทีที่เห็นชื่อคนที่ติดต่อมา “มีอะไรหรือเปล่า” พอได้ยินเสียงอเมทิสเธอก็ชักกังวล “ขอโทษทีนะ พอดีนั่งสมาธิกับหลวงลุง ก็เลยปิดช่องสื่อสาร” “หือ แน่ใจนะว่าอยู่กับหลวงลุง ไม่ใช่โลนวูล์ฟ” อเมทิสหลุดปากถามออกไป ท่านหญิงนิ่งขึงไปเลยทีเดียวเมื่อได้ยินคำถาม พอตั้งตัวได้ เธอก็ถามกลับเสียงเย็น “ทำไมถึงคิดว่าฉันอยู่กับโลนวูล์ฟ” อเมทิสสะดุดกับน้ำเสียงจึงแก้ตัวเป็นพัลวัน “เปล่าๆ ก็บ๋อยเขาบอกว่าเธอกับโลนวูล์ฟมาถึงก่อนทั้งคู่ แล้วก็หายไป เราก็เลย...” “ก็เลยคิดเองเออเองอย่างนั้นสิ” ท่านหญิงต่อคำให้โดยไม่ฟังให้จบ น้ำเสียงเริ่มโกรธขึ้นเรื่อยๆจนอเมทิสชักอยากจะวางสาย “แหม ก็อีตาอีรอสเอาแต่บ่นกรอกหูอยู่ทั้งเย็น แถมพวกเราติดต่อไม่ได้ทั้งเธอและโลนวูล์ฟ จะไม่ให้คิดแบบนั้นก็คงไม่ได้ แต่ก็นะ ในเกมมันทำอะไรได้ที่ไหน อีตาอีรอสนั่นก็คิดมากไปได้ ต่อให้พวกเธอไปด้วยกันจริงๆ อย่างมากก็ทำได้แค่ช่วยกันเก็บเลเวลเท่านั้นแหละ เนาะ” อเมทิสแก้ตัวยืดยาว โยนความผิดไปให้อีรอสจนหมดจดเรียบร้อย โชคดีที่ท่านหญิงอยู่ในอารมณ์เห็นใจคนอกหักรักคุด เธอก็เลยไม่ว่าอะไรต่อ หลังจากนั้นสองสาวก็นัดหมายกันใหม่ว่าจะไปเจอกันที่ท่าเรือ ซึ่งคราวนี้ ไม่ว่าใครก็คิดไม่ถึงว่าพวกเธอจะคลาดกันอีกครั้งจนได้ --------------------------- “นายอยู่ที่ไหน” อีรอสถามเพื่อนเสียงห้วน เมื่อเขาติดต่อได้สำเร็จในที่สุด เขาพยายามติดต่อทั้งเพื่อนและท่านหญิงมาทั้งคืน สำหรับท่านหญิงเขายังเกรงใจอยู่บ้างจึงได้หยุดเมื่อถึงเที่ยงคืน แต่สำหรับเพื่อน เขายอมลดการติดต่อเหลือแค่ทุกครึ่งชั่วโมงเท่านั้น แต่ก็ไม่สามารถติดต่อได้ จนกระทั่งเจ็ดโมงเช้า “ร้านช่างตีเหล็ก ถามทำไม” โลนวูล์ฟถามกลับอย่างงงๆว่ามันอารมณ์เสียอะไรของมัน “ร้านช่างตีเหล็ก” อีรอสถามเสียงสูง ก่อนจะปรับเสียงให้เป็นปกติ “นายไปทำอะไรที่นั่น” “ทำภารกิจ” โลนวูล์ฟตอบสั้นๆ เขาไม่อธิบายต่อว่าเป็นภารกิจอะไร เพราะเขากับอีรอสเล่นเกมกันคนละสาย และเรื่องการฝึกทักษะและภารกิจก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ในเกมถือสากันว่าเป็นเรื่องส่วนตัว ทั้งคู่จึงมีข้อตกลงกันกลายๆว่า ถ้าไม่ได้ถามกันตรงๆก็ไม่จำเป็นต้องบอก “แล้วท่านหญิงล่ะ” อีรอสถามถึงสิ่งที่ข้องใจ “ท่านหญิง...” โลนวูล์ฟทวนคำคิ้วขมวด ก่อนจะนึกออก “ท่านหญิงมังกรนะหรือ เธอไม่ได้อยู่รอพบพวกนายหรือไง ตอนที่ข้าออกมา เธออยู่ที่ร้านอาหารแล้วนี่” “เปล่า เธอไม่อยู่ที่ร้านตอนที่พวกเราไปถึง ข้าก็เลยนึกว่า เธออยู่กับ...” อีรอสตอสตอบคำถามโดยอัตโนมัติ และพอคำตอบที่ผิดคาดเข้าหัว อีรอสก็อ้ำอึ้งไป เขาพยายามคิดว่า มีอะไรบ้างที่จะทำให้ท่านหญิงมังกรต้องออกจากร้านไปและยอมผิดนัด เมื่อเขานึกขึ้นได้ว่าเคยขออะไรโลนวูล์ฟไว้ หน้าที่ซีดอยู่แล้วเพราะอดนอนก็ซีดลงไปอีก “นายคุยกับเธอแล้วใช่ไหม” อีรอสถามเสียงแหบพร่า โลนวูล์ฟพอได้ยิน แววตาก็เปลี่ยนไปทันที เมื่อวานเขารู้ดีว่า สิ่งที่พูดไปจะทำร้ายจิตใจท่านหญิงแค่ไหน แต่เขาก็ต้องทำ หากจะตัดให้ขาด ก็ต้องตัดตั้งแต่วันที่มันยังไม่มีอะไร หากรอนานไปกว่านี้ เขาก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่า จะทำตามคำขอร้องของอีรอสได้ เมื่อวานเขาแค่ต้องการจากมาให้เร็วที่สุด จากมาก่อนที่เขาจะใจอ่อน หันกลับไปปลอบใจเธอคนนั้น เขามัวแต่คิดว่าอีกไม่นาน เพื่อนๆของเธอก็จะมาถึง เธอคงมีคนดูแล ชายหนุ่มกำหมัดแน่น เขาลืมไปได้อย่างไรว่า คนที่กำลังจะมาไม่ได้มีแค่เพื่อนๆของเธอ แต่มีอีรอสอยู่ด้วย ท่านหญิงคงไม่อยากเจอหน้าอีรอส ถึงได้จากไปก่อน แล้วเธอหายไปไหน อีรอสถึงได้ตามหาไม่เจอ “ว่าไง นายคุยกับเธอแล้วใช่ไหม” เสียงอีรอสยิ่งร้อนรนเมื่อเพื่อนเงียบไป “ใช่” โลนวูล์ฟตอบสั้นๆตามแบบฉบับของเขา และเพราะไม่เห็นว่าสีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างไร อีรอสจึงไม่รู้เลยว่าเพื่อนกังวลเรื่องท่านหญิงแค่ไหน “งั้นก็แย่แล้ว ท่านหญิงหายตัวไป พวกเราติดต่อเธอไม่ได้มาตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้ว” อีรอสอุทานขึ้นทันที ณ วินาทีนี้ความเป็นห่วงท่านหญิงมันท่วมท้นจนอีรอสลืมคิด ลืมระแวงว่าท่านหญิงต้องรู้สึกกับเพื่อนของเขาแค่ไหนจึงได้หายตัวไปแบบนั้น “ข้าจะออกไปหาข่าวที่นอกเมือง นายสำรวจในเมือง แล้วก็คอยติดต่อเธอเรื่อยๆก็แล้วกัน” โลนวูล์ฟตัดสินใจออกตามหาท่านหญิงทันที หากไม่พักในโรงแรมของระบบ ผู้หญิงตัวคนเดียวเดินร่อนเร่ทั้งคืนก็อันตรายอยู่แล้ว แต่นี่เธอยังมีศัตรูที่ทำให้เธอกลายเป็นคนมีค่าหัวไประยะหนึ่งอีกด้วย กลุ่มคนที่ท่านหญิงมีเรื่องด้วยก็ยังอยู่ในเมืองเริ่มต้นกันเป็นส่วนใหญ่ ดังนั้น หากไม่เก็บตัวในที่ปลอดภัย ก็ต้องออกนอกเมืองตอนกลางคืนที่มีสัตว์อสูรร้ายกาจกว่าช่วงกลางวันหลายเท่า เขาพอนึกออกว่า ทำไมท่านหญิงอาจอยากตัดการติดต่อสื่อสารชั่วคราว แต่ถ้าติดต่อไม่ได้นานขนาดนี้ เขาก็กลัวว่าจะมีเหตุร้ายที่คาดไม่ถึงเกิดขึ้น ชายหนุ่มเป็นฝ่ายตัดการติดต่อแล้วพุ่งปราดออกนอกเมืองในทันที --------------------------------- พอเพื่อนตัดสัญญาณไป อีรอสก็วิ่งไปหยิบอาวุธเตรียมจะออกไปเดินสำรวจเมืองบ้าง แต่พอเปิดประตู เขากลับเจออโฟร์ไดท์ยกมือเตรียมเคาะประตูอยู่ตรงหน้า “มาทำอะไรน่ะ” อีรอสถามญาติผู้น้องอย่างแปลกใจ “มีอะไรก็รีบพูด กำลังรีบ” อโฟร์ไดท์มองญาติผู้พี่งงๆก่อนจะถาม “จะรีบไปไหน” “ไปตามหาท่านหญิงไง ป่านนี้เป็นอย่างไรบ้างแล้วก็ไม่รู้ เมื่อคืนก็ลืมไป น่าจะลาดตระเวนรอบเมืองตามหาเธอสักรอบสองรอบ” อีรอสพูดรัวเร็วจนเกือบจะฟังไม่ทัน แล้วก็สรุป “ถ้าไม่มีอะไร พี่ไปก่อนนะ” เขาเบี่ยงตัวทำท่าจะพุ่งลงบันไดไปตามหาท่านหญิง “เดี๋ยว” อโฟร์ไดท์ดึงแขนเสื้อไว้ทัน “จะไม่ฟังเลยรึว่า ฉันนัดกับท่านหญิงได้แล้ว” ตอนแรกอีรอสก็สะบัดแขนตั้งท่าจะออกไปตามหาท่านหญิงอย่างเดียว แต่พอฟังจบประโยค เขาก็เบรคพรืด “ว่าไงนะ นัดได้แล้ว” อโฟร์ไดท์พยักหน้า แล้วก็เงียบ “เงียบทำไม เล่ามาสิ ท่านหญิงอยู่ที่ไหน ปลอดภัยดีหรือเปล่า แล้วนัดกันที่ไหน” อีรอสถามรัวเร็วเป็นปืนกลจนอโฟร์ไดท์ฟังแทบไม่ทัน เธอยกมือห้าม จนอีรอสหยุดถาม เธอจึงค่อยๆตอบทีละคำถาม “ท่านหญิงอยู่กับหลวงลุง เมื่อวานนั่งทำสมาธิเลยปิดช่องสื่อสารไป ดังนั้น ปลอดภัยดี ไม่ต้องเป็นห่วง” อโฟร์ไดท์เน้นประโยคสุดท้ายเป็นพิเศษ ก่อนจะยิ้มกริ่มให้ข้อมูล “อเมทิสเป็นคนติดต่อได้ เรานัดกันที่ท่าเรือตอนสิบเอ็ดโมง ว่าจะชวนกันไปช้อปปิ้งตามประสาสาวๆก่อนจะขึ้นเรือเสียหน่อย จะตามไปช่วยหิ้วของไหมล่ะ” แล้วอโฟร์ไดท์ก็ต้องแปลกใจที่ญาติผู้พี่ไม่รีบตอบตกลงดังคาด อีรอสนิ่งคิดไปพักใหญ่ ก่อนจะเอ่ยปากขอร้องอโฟร์ไดท์ “ผมมีเรื่องที่ต้องคุยกับท่านหญิงตามลำพัง” อีรอสเกริ่นด้วยท่าทางจริงจัง “ผมขอร้องนะ พวกเธอช่วยไปสายสักครึ่งชั่วโมงได้ไหม” อโฟร์ไดท์มองหน้าญาติผู้พี่ ใจเธออยากจะถามรายละเอียด แต่เมื่อเห็นสีหน้าของอีรอสแล้ว เธอก็เดาได้ว่า มันไม่เพียงแต่เป็นเรื่องที่สำคัญมาก แต่ยังอาจจะเป็นเรื่องส่วนตัวมากๆอีกด้วย เธอตัดสินใจพยักหน้าโดยไม่ถาม “ขอบอกไว้ก่อนนะ ว่าฉันไม่ชอบหลอกใครให้มาพบกับใคร ฉันจะส่งข้อความไปบอกท่านหญิงว่านายขอพบเธอก่อนครึ่งชั่วโมง พวกฉันจะตามไปสมทบตอนสิบเอ็ดโมงครึ่ง ท่านหญิงจะยอมพบนายหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเธอ” อโฟร์ไดท์บอกไปตรงๆ ฟลอร่ากับอเมทิสเตือนเธอเรื่องการพยายามจะเป็นแม่สื่อแม่ชักจนอโฟร์ไดท์เองก็ชักจะเห็นด้วยว่าเรื่องของใจ มันบังคับใครไม่ได้ แม้เธออยากจะช่วยอีรอส แต่เธอก็ไม่มีสิทธิหลอกให้ท่านหญิงมาพบกับอีรอสโดยที่เธอไม่เต็มใจ อีรอสพยักหน้า ณ เวลานี้ เขาต้องการคุยกับท่านหญิงแบบเปิดอก ขอเพียงท่านหญิงยอมมา ขอเพียงเธอยอมฟัง เขาก็พร้อมที่จะทุ่มจนสุดตัวและหัวใจ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 53 04:48:02

ความคิดเห็นที่ 24 บทที่ 16 รักตัวเอง ท่าเรือของเมืองเริ่มต้นเป็นท่าเรือโบราณสร้างด้วยไม้ทั้งหมด ที่ริมท่าน้ำ ด้านหนึ่งเป็นเหมือนส่วนต้อนรับแขกที่มาใช้ท่าเรือ มีตลาดเล็กๆให้ผู้เล่นได้ซื้อขายของก่อนจะเดินทางไปทวีปใหญ่ แต่ตลาดแห่งนี้มีแต่แผงขายของที่ไม่ใช่ร้านค้า นั่นเป็นเพราะคนขายเกือบทั้งหมดล้วนเป็นผู้เล่นที่อยากได้อาชีพพ่อค้าที่มีทุนต่ำเพราะเล่นกันมาไม่นานทั้งสิ้น ทั่วทั้งบริเวณมีร้านค้าของระบบเพียงร้านเดียว ร้านนี้เป็นเหมือนร้านอาหารรวมกับร้านขายไอเทม แต่มีขนาดเล็กกว่ามาก อาหารที่ขายมีแค่อาหารกล่อง มีโต๊ะให้ลุกค้านั่งเพียงสองโต๊ะ ไอเทมที่เอามาขายก็มีเพียงน้ำยาเพิ่มพลังชีวิตและม้วนคาถากลับเมืองเท่านั้น ไม่รับซื้อไอเทมใดๆทั้งสิ้น แต่แม้สินค้าจะน้อย ร้านที่เป็นเพิงไม้เล็กๆนี้กลับคึกคักตลอดทั้งวัน ลูกค้าส่วนใหญ่ก็คือผู้เล่นที่ซื้อตั๋วเรือชั้นสามซึ่งไม่มีอาหารเลี้ยงระหว่างเดินทาง แต่ต้องการชื่นชมทิวทัศน์ในท้องทะเลนั่นเอง อีรอสมาถึงก่อนเวลาเกือบสิบนาที แต่เขาก็ไม่สามารถไปนั่งรอในร้านของระบบตามที่นัดหมายได้ เขากวาดตามองไปทั่วร้านก็พบว่า โต๊ะสองตัวเก้าอี้สี่ตัวต่างถูกจับจองไว้หมดแล้ว มิหนำซ้ำยังมีคนถือข้าวกล่องยืนกินอยู่นอกร้านอีกหลายคน เรื่องที่คิดจะต่อคิวเป็นอันลืมไปได้เลย ดังนั้นเขาจึงเดินไปยืนรอที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ที่เยื้องไปทางด้านขวาของร้านแทน แม้จากภายนอก ผู้คนจะเห็นเพียงแค่ชายหนุ่มรูปงามยืนอย่างสงบนิ่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ท่าทางที่เคร่งขรึมไม่สนใจใครทำให้ผู้เล่นหลายคนได้แต่แอบเมียงมอง ไม่กล้าเข้าไปทักทาย แต่ใครจะรู้ว่า ในใจของอีรอสแทบจะนับนาทีที่ผันผ่านไปทีละนิดด้วยความกังวล เขาไม่แน่ใจว่าท่านหญิงจะยอมพบเขาหรือไม่ สิบเอ็ดโมงแล้ว นาฬิกาที่เมนูเกมของอีรอสส่งเสียงเตือนติ๊ดๆ ชายหนุ่มก้มหน้ากดปุ่มให้มันหยุด เขาถอนหายใจเมื่อเห็นใบไม้แห้งร่วงหล่นมาที่พื้น อีกนิดเดียว เขาก็คงอยู่ในสภาพเดียวกับมัน ลมทะเลพัดเข้าฝั่งมาเบาๆ ใบไม้ที่นอนสงบนิ่งบนพื้นถูกพัดปลิวขึ้นมา อีรอสอดมองตามไปอย่างช่วยไม่ได้ สายตาของเขาไปหยุดที่รองเท้าหนังหมาป่าคู่หนึ่ง เขาเงยหน้าขึ้นมองทันที “ท่านหญิง ผมนึกว่าคุณจะไม่มาเสียแล้ว” อีรอสร้องทักอย่างดีใจ “คุณบอกว่ามีเรื่องสำคัญต้องคุยไม่ใช่หรือ” ท่านหญิงตอบเรียบๆ ไม่ได้สนใจเลยว่า แววตาที่เพิ่งจะเปล่งประกายเมื่อเธอมาถึงนั้นกลับสลดวูบเมื่อได้ยินน้ำเสียงที่แสนจะห่างเหินของเธอ “ครับ” อีรอสพยายามเก็บอารมณ์ เขาเหลียวมองไปทั่วเพื่อหาที่สงบๆคุยกัน แต่ที่ท่าเรือกลับมีผู้เล่นที่รอขึ้นเรือเดินเล่นเต็มไปหมด “ตามฉันมา” ท่านหญิงเดาได้ว่าอีรอสมองหาอะไร เธอเดินนำไปที่ด้านหลังโกดังเก็บของ บริเวณนี้ แม้จะไม่ใช่เขตหวงห้าม แต่ก็ไม่ค่อยมีผู้เล่นคนไหนเดินเข้าไป เพราะมันเป็นเพียงลานดินกว้างๆที่ไม่มีอะไรเลย ทั้งคู่หยุดยืนเมื่อมาถึงกลางลาน อีรอสมองสำรวจไปรอบๆ ท่านหญิงเลือกสถานที่ได้ดีจริงๆ ลับหูแต่ไม่ลับตา ที่ตรงนี้อยู่ห่างจากชุมชน แถมยังเปิดโล่ง ไม่มีใครสามารถเข้ามาแอบฟังโดยที่พวกเขาสองคนไม่เห็น แต่กลับเป็นที่ที่เพียงแค่เดินผ่านโกดังเก็บของมา ก็จะเห็นพวกเขาสองคนได้อย่างชัดเจน ไม่มีใครสามารถเอาไปนินทาว่าพวกเขาหลบมาทำอะไรกันสองต่อสอง “คุณต้องการจะพูดอะไรกับฉันอย่างนั้นหรือ” ท่านหญิงถาม เมื่อเห็นว่าอีรอสไม่ยอมพูดสักที “ท่านหญิงคบกับผมได้ไหมครับ” อีรอสตัดสินในพูดตรงๆอย่างที่แม้แต่ตัวเขาเองก็นึกไม่ถึง เพลย์บอยอย่างเขาเคยบอกรักผู้หญิงมานับร้อยนับพันหน ทุกครั้งที่จีบผู้หญิง เขาเลือกแล้วเลือกอีกทั้งสถานที่ บรรยากาศและของขวัญ แต่พอมาถึงคนที่เขาคิดว่าเขาจริงจังที่สุด เขากลับบอกเธอทื่อๆที่ลานดินหลังโกดังเก็บของ อีรอสมองท่านหญิงแล้วก็เดาคำตอบได้ไม่ยาก ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่มีทีท่าเขินอาย ไม่หลบตา มีเพียงเสียงถอนหายใจน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยออกมาเป็นคำพูด “ขอโทษนะ” “ทำไม คุณมีใครอื่นอย่างนั้นหรือ” อีรอสถามด้วยเสียงเกรี้ยวกราดทันที “จำเป็นหรือที่ต้องมีผู้ชายอีกคนเข้ามาเกี่ยวข้อง” ท่านหญิงย้อนถามเสียงเรียบ “จำเป็นสิ คิดว่าผมไม่เห็นหรือว่าคุณมองเจ้าวูล์ฟด้วยสายตาแบบไหน มันไม่ได้บอกคุณหรือว่า คุณไม่มีทางที่จะเป็นคนรักของมันได้” แม้จะเสียใจที่หลุดปากพูดออกมา แต่อีรอสก็ไม่ยอมถอย จะอย่างไรวันนี้เขาต้องรู้ให้ได้ว่าท่านหญิงชอบโลนวูล์ฟจริงๆหรือ ท่านหญิงถอนหายใจ “เขาบอก แล้วทำไม ไม่บอกแล้วทำไม” เธอมองหน้าอีรอสเหมือนจะถามว่า แล้วเรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับเขา “ทำไม ผมสู้เจ้าวูล์ฟไม่ได้ตรงไหน แม้แต่ที่คุณรอดจากฝูงหมาป่ามาได้ นั่นก็เพราะผม” ความเสียใจ ความรู้สึกเสียหน้าทำให้อีรอสโพล่งออกมา ท่านหญิงมองหน้าเขา ก่อนจะถามกลับช้าๆ “อยากรู้อย่างนั้นหรือว่าทำไม” “บอกผมมาสิ” อีรอสกำหมัดไว้แน่น พยายามควบคุมตัวเองไม่ให้ไปเขย่าร่างบางตรงหน้าเพื่อถามว่าทำไม “คุณไม่ได้รักฉันหรอกนะอีรอส” ท่านหญิงบอกเขาเสียงเรียบ “คุณรักตัวเองยังไม่เป็นด้วยซ้ำ แล้วคุณจะไปรักใครได้” อีรอสถึงกับงงเมื่อได้ยินคำตอบ “หมายความว่าอย่างไร” “คุณแค่หลงรูป หลงสิ่งที่คุณเห็นเท่านั้นอีรอส ถามจริงๆเถอะ คุณเคยรู้จักฉันจริงๆบ้างไหม” ท่านหญิงถาม แต่ไม่รอคำตอบ “คุณทำเหมือนเอาใจใส่ นั่งกินข้าวด้วยกันเมื่อไรเป็นต้องตักโน่นตักนี่ให้ แต่ความจริงคุณไม่เคยสังเกตด้วยซ้ำว่า ฉันชอบอะไรหรือไม่ชอบอะไร ถ้าเดินอยู่ในกลุ่มเดียวกัน คุณก็เข้ามาแสดงตัวเหมือนเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ โดยไม่สังเกตเลยว่าฉันอึดอัดแค่ไหน คุณสนใจแต่ความต้องการของตัวเองเท่านั้นอีรอส คุณไม่ได้สนใจฉันจริงๆหรอก” “ไม่จริง” อีรอสปฎิเสธเสียงแข็ง “ผมจริงจังกับคุณที่สุดแล้ว” ท่านหญิงแค่นยิ้ม แล้วส่ายหน้า “อีรอส เรื่องนั้น ฉันตอบแทนตัวคุณไม่ได้หรอกนะ แต่ที่แน่ๆ คุณใช้ผู้คนรอบข้างเพื่อสนองความต้องการของตัวเองเท่านั้น” ท่านหญิงไม่รอให้อีรอสเถียง เธอพูดต่อทันที “ในเกมนี้ คุณมีคนที่สนิทแค่สองคน คนแรกญาติของคุณเอง อโฟร์ไดท์ คุณอาจจะเคยชินหรือพวกคุณอาจจะเคยช่วยเหลือกันและกันจนไม่ต้องคิดอะไรมากแล้วก็ได้ จึงได้ให้อโฟร์ไดท์ช่วยเป็นแม่สื่อตลอดเวลาขนาดนั้น แต่คุณเคยคิดไหมว่า คุณอาจจะทำให้อโฟร์ไดท์ต้องลำบากใจหรือเสียหน้า เมื่อคุณทำให้เธอเข้าใจผิดว่าคุณเคยมีบุญคุณกับฉัน” “คุณโกรธเรื่องนี้หรือ” อีรอสถามเสียงแห้ง แต่ท่านหญิงไม่สนใจ เธอยังคงพูดต่อเรื่องเดิม “อีกคนที่เป็นเพื่อนสนิทของคุณก็คือโลนวูล์ฟ ทั้งๆที่รู้ว่าคุณแอบอ้าง เขาก็ไม่เคยเปิดโปง แต่ด้วยความระแวงโง่ๆของคุณ คุณขอให้เขามาบอกฉันว่า ฉันจะไม่มีวันเป็นคนที่ใช่” ท่านหญิงหยุดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะพูดต่อ “อีรอส ไม่ว่าเรื่องนี้จะจริงหรือไม่ก็ตาม มันก็เป็นเรื่องของฉันกับเขา คุณมีสิทธิ์อะไรมาก้าวก่าย” “คุณกล้าปฎิเสธไหมว่า ตอนที่คุณขอให้สองคนนี่ทำอะไรให้คุณ หรือใช้พวกเขา คุณไม่ได้คิดถึงแต่ตัวเอง คุณคิดสักนิดหนึ่งไหมว่า พวกเขาจะรู้สึกอย่างไร” ท่านหญิงจ้องตาจนอีรอสเดินถอยหลังไม่รู้ตัว “ผม.. ผม ไม่ได้...” อีรอสปฏิเสธเสียงตะกุกตะกัก และเดินถอยหลังไปโดยไม่รู้ตัว “ใช่ คุณไม่ได้คิดจะหลอกใช้พวกเขา แต่คุณไม่คิดถึงพวกเขาเลยต่างหาก” ท่านหญิงก้าวตามมาอย่างช้าๆ “ส่วนฉัน อีรอส คุณมองฉันแค่รูปกายภายนอกเท่านั้น พวกเราเล่นเกม ออกล่าสัตว์อสูรด้วยกันมาพอสมควร คุณไม่เคยรับรู้เลยว่า ฝีมือฉันมีแค่ไหน หรือสมองฉันเป็นอย่างไร” ท่านหญิงถอนหายใจอีกครั้ง “อันที่จริง อย่าว่าแต่ฉันเลย กระทั่งคนที่คุณเรียกว่าเพื่อนสนิท คุณยังไม่สนใจ ถ้าคุณรู้ว่าฉันเป็นอย่างไรสิถึงจะแปลก” “ผมไม่เข้าใจ” อีรอสถามด้วยความงงงวย “คุณกล้าแอบอ้างว่าช่วยฉันให้พ้นจากฝูงหมาป่า เพราะคุณไม่รู้จักทั้งฉันและโลนวูล์ฟ ตอนที่ฉันเข้ากลุ่มกับพวกคุณ หากคุณสนใจฉันมากกว่าหน้าตาสักนิด คุณน่าจะประเมินได้ว่าฉันสู้กับหมาป่าทั้งฝูงไม่ไหว แล้วคุณก็จะรู้ว่าตอนที่เลเวลต่ำกว่านั้น ทางเดียวที่โลนวูล์ฟจะช่วยฉันได้ทั้งๆที่ต้องรับมือกับจ่าฝูงไปด้วยคือการใช้เวทน้ำแข็งมากับลูกธนู ไม่ใช่เวทไฟที่เขาถนัดและคุณใช้เป็น ถ้าหากโลนวูล์ฟใช้เวทไฟที่เขาถนัด ฉันคงจะตายไปแล้ว เพราะแม้เวทไฟจะฆ่าหมาป่าได้ แต่มันไม่หยุดหมาป่าพวกนั้นไม่ให้ตะปบเหยื่อที่อยู่ตรงหน้าได้ คุณคงนึกออกนะว่า หมาป่าที่กำลังคลั่งและถูกเผาจะโจมตีได้รุนแรงแค่ไหน แล้วผู้เล่นที่ยังไม่ถึงเลเวลสิบ ไม่มีเครื่องป้องกันอะไรเลยนอกจากชุดผู้เล่นมือใหม่จะรอดมาได้อย่างไร” ท่านหญิงอธิบายยืดยาวก่อนจะสรุป “อีรอส คุณไม่ใช่คนโง่ คุณพลาด เพราะคุณสนใจแต่ตัวเอง สำหรับคุณ คนรอบข้างมีหน้าที่ทำให้คุณพอใจเท่านั้น” “ไม่ใช่นะ ไม่ใช่..” อีรอสพยายามจะแก้ตัว แต่เมื่อเห็นสายตาที่ท่านหญิงมองเขา เขาก็ต้องหลบ เขาต้องยอมรับว่าเขาไม่เคยคิดถึงเรื่องพวกนี้จริงๆ “ถ้าคุณโกรธผมเรื่องนี้ ผมก็ขอโทษ แต่ผมรักคุณ จริงใจกับคุณจริงๆนะ” อีรอสยังคงพยายาม ท่านหญิงมองเขาด้วยความเข้าใจ เธอเองหากไม่ได้ใช้เวลาทบทวนทั้งเช้า ก็คงพูดไม่ได้อย่างที่พูดไป แล้วอีรอสที่ไม่เคยคิดถึงใครนอกจากตัวเองจะเข้าใจง่ายๆได้อย่างไร”อีรอส คุณรักใครไม่ได้หรอก ถ้าคุณไม่รู้จักกระทั่งการรักตัวเอง” อีรอสพูดไม่ออก เขามองท่านหญิงด้วยความไม่เข้าใจ ท่านหญิงยิ้มก่อนจะพูด “อีรอส ทุกสิ่งที่คุณทำ ดูเผินๆเหมือนคุณทำเพื่อตัวเอง ต้องการให้ตัวเองมีความสุข แต่ความจริง คุณเป็นเหมือนเด็กที่ยังไม่โตคนหนึ่ง คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคุณกำลังทำร้ายตัวเองอย่างช้าๆ คนที่รักคุณอยู่แล้วอย่างอโฟร์ไดท์ อย่างโลนวูล์ฟ คุณใช้พวกเขาเพื่อตัวคุณเอง โดยที่ไม่คิดด้วยซ้ำว่าพวกเขาจะรู้สึกอย่างไร มิตรภาพที่จะเอาแต่ได้ มันไม่ยั่งยืนหรอกนะอีรอส ถ้าคุณยังเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ สักวันคุณจะไม่เหลือใคร ส่วนเรื่องที่คุณแอบอ้าง แรกๆฉันอาจจะโมโหว่า คุณคิดว่าฉันโง่มากนักหรือไง ถึงได้คิดจะหลอกกันแบบไม่ใช้สมองแบบนี้ แต่พอเวลาผ่านไป ฉันก็หายโกรธ กลับสงสารคุณมากกว่า จากที่รู้จักคุณมา คุณไม่ใช่คนชอบโกหก แต่เพียงเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ คุณกลับทำแบบนี้ได้” ท่านหญิงมองหน้าอีรอสก่อนจะย้ำ “เพื่อความพอใจชั่วครู่ คุณก็ยอมทำตัวเองให้ตกต่ำเสียแล้ว รักตัวเองยังทำไม่เป็น แล้วจะให้ฉันเชื่อหรือว่า คุณรักคนอื่นได้” อีรอสยืนแข็งทื่อ ตาค้าง สิ่งที่ท่านหญิงพูดเป็นเหมือนการใช้เข็มสะกิดที่ผิวลูกโป่ง สิ่งที่เธอพูดถึงเป็นเพียงตัวอย่างการกระทำเล็กๆของเขา แต่เมื่อลูกโป่งระเบิดแล้ว ภาพเหตุการณ์ในอดีตก็หลั่งไหลออกมาในหัว กี่ครั้งแล้วที่ผู้หญิงที่คบกับเขาขว้างปาข้าวของใส่ แล้วตะโกนว่าเขาคือไอ้คนเห็นแก่ตัวก่อนจะเลิกลากันไป กี่หนแล้วที่เพื่อนดีๆถอยห่างเขาไปอย่างเงียบๆ ภาพพ่อแม่ส่ายหน้าอย่างอิดหนาระอาใจ เมื่อเขานึกอยากจะทำอะไรก็ทำ อยากหยุดก็หยุด ไม่เคยใส่ใจว่าเกิดความเสียหายอย่างไร หรือใครต้องตามไปแก้ปัญหา ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเขารักตัวเองไม่เป็นจริงๆหรือ “ท่านหญิง” อีรอสเรียกเสียงแหบพร่า “คุณคงเข้าใจที่ฉันปฏิเสธ” ท่านหญิงมังกรพูดเบาๆ สายตายังบอกถึงคำขอโทษที่ต้องพูดตรงๆ แต่นี่ก็เป็นวิธีปฏิเสธที่ดีที่สุดที่เธอคิดออกแล้ว ไม่ต้องพาดพิงไปถึงใคร ไม่ต้องเปิดเผยในสิ่งที่เธอยังไม่พร้อม และถ้าอีรอสรับความจริงได้ เขาก็เปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น หรืออย่างน้อยก็คงไม่แย่ลงไปกว่านี้ คราวนี้ อีรอสเป็นฝ่ายถอนหายใจ “ท่านหญิง” เขาเรียกแล้วก็เงียบไปพักใหญ่ “ผมอาจจะรักตัวเองไม่เป็นอย่างที่ท่านหญิงว่า แต่ผมรักคุณจริงๆนะ” ท่านหญิงยืนนิ่งไม่พูดอะไร “ผมจะพิสูจน์ให้คุณดู  ผมจะทำตัวให้ดีขึ้น ผมจะไม่ขอให้คุณรอผม แต่ถ้าตอนที่ผมกลับมาแล้วคุณยังไม่มีใคร ได้โปรดรับผมไว้พิจารณาด้วยนะครับ” อีรอสยืนรอคำตอบที่ท่านหญิงไม่มีให้ เธอไม่รู้ว่าจะบอกเขาอย่างไร หากบอกไปตรงๆว่าเขาไม่มีวันจะเป็นคนที่ใช่ เขาจะยังปรับปรุงตัวอยู่ไหม แต่เธอก็ไม่ต้องการให้ความหวังลมๆแล้งๆกับใคร อีรอสพยักหน้าด้วยความเข้าใจว่าทำไมท่านหญิงจึงไม่ให้สัญญา “แล้วผมจะมาขอคำตอบในวันที่ผมพร้อมจะดูแลคุณ” เขาใช้ม้วนคาถากลับเมืองไปแล้วเลิกเล่นเกมนับตั้งแต่วันนั้น อีรอสจะอย่างไรก็เป็นอีรอส เขาเลิกเล่นเกม กลับไปเรียนให้จบ เข้าทำงานในบริษัทพ่อ พิสูจน์ตัวเองทุกทางที่เขาคิดออก โดยลืมสัญญาที่ให้ไว้กับอโฟร์ไดท์เสียสนิทว่าจะช่วยเธอตั้งกิลด์ อโฟร์ไดท์โกรธจนไปคาดคั้นกับท่านหญิงว่า เธอพูดอะไรไป อีรอสถึงได้เตลิดไปแบบนี้ แต่ท่านหญิงก็ไม่เคยบอกว่าเธอคุยอะไรกับอีรอส แต่สามวันหลังจากนั้น อโฟร์ไดท์ก็รู้ว่าอีรอสออกไปทำอะไร เธอเลยหันมาง้อท่านหญิงใหม่ แล้วหลังจากนั้น ท่านหญิงก็ได้ยินข่าวของอีรอสจากอโฟร์ไดท์อย่างสม่ำเสมอ ผิดกับข่าวคราวของอีกคน ที่เธอแทบจะไม่มีโอกาสได้รู้เลย ถ้าไม่มีเรื่อง ------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 53 04:49:01

ความคิดเห็นที่ 25 บทที่ 17 ไม่มีคำว่า ถ้า หลังจากนั้น ท่านหญิงมังกรก็ร่วมมือกับสามสาวตั้งกิลด์โดยมีคุณหลิงแห่ง GWL เอนเทอร์เทน เม้นท์ให้การสนับสนุนด้านการเงิน ส่วนโลนวูล์ฟนั้น เขาขอแยกตัวออกไปตอนที่พวกเธอติดต่อเขาผ่านช่องสื่อสารเมื่อเขาไม่มาที่ท่าเรือตามนัด ท่านหญิงยังจำได้ว่า เขาเงียบไปพักใหญ่ “พวกคุณพบท่านหญิง แล้วก็อยู่บนเรือกันครบแล้ว” โลนวูลฟ์ทวนคำพูดของอเมทิสหลังจากที่เงียบไปเสียจนทุกคนคิดว่าสัญญาณขาดไปเสียแล้ว “เอ่อ ขอโทษจริงๆค่ะที่ไม่ได้บอกคุณเร็วกว่านี้” อเมทิสเริ่มรู้สึกตัวว่าผิด อโฟร์ไดท์กับฟลอร่าก็ชักจะหน้าจ๋อยไปเหมือนกัน “ไม่เป็นไรครับ” เสียงของโลนวูลฟ์ยังคงราบเรียบเสียจนท่านหญิงใจเสีย “ในเมื่อพวกคุณขึ้นเรือไปแล้ว และผมคงตามไปไม่ทัน เอาเป็นว่าผมขอทำภารกิจของผมทางนี้ให้เรียบร้อยก่อนก็แล้วกัน” “คุณจะไม่ช่วยเราแล้วหรือคะ” ฟลอร่าถามทันที เท่าที่ผ่านมา โลนวูลฟ์พึ่งพาได้มากกว่าอีรอสเสียอีก หากเขาไม่ช่วยต่อ พวกเธอคงทำตามแผนที่วางไว้ลำบากกว่าเดิมมากนัก “อย่าพูดอย่างนั้นสิครับ ผมแค่อยู่ต่อเพื่อทำภารกิจเท่านั้นเอง อีกไม่นานก็ต้องตามไปทวีปใหญ่อยู่แล้ว เมื่อถึงเวลานั้น หากพวกคุณต้องการให้ผมช่วยอะไรก็บอกมาได้เลย” โลนวูลฟ์ไม่ถึงกับตัดขาด แต่ก็ไม่ได้รับปากผูกมัดตัวเองแน่นหนา แกนนำของกิลด์ใหม่ในอนาคตหันไปสบตากันก็รู้ว่าคงยากจะดึงตัวเขาให้มาอยู่คอยช่วยเหลือได้ แต่มีอยู่คนหนึ่งไม่ยอมแพ้ ท่านหญิงมังกรส่งข้อความขอเป็นเพื่อนไปให้โลนวูลฟ์ทันที เธอรู้ว่าเขาเงียบไปทันทีที่ได้รับข้อความจากเธอผ่านช่องสื่อสารของอเมทิสที่เปิดลำโพงให้ทุกคนสามารถพูดคุยกับโลนวูลฟ์ได้พร้อมๆกันอยู่ “ช่วยรับฉันเป็นเพื่อนด้วยนะคะ คราวหน้าจะได้ไม่เกิดปัญหาแบบวันนี้อีก” ท่านหญิงพูดเรียบๆ “ครับ” เสียงตอบรับดังขึ้นมาพร้อมๆกับที่ท่านหญิงได้รับข้อความตอบรับ เธอยิ้มเศร้าๆเมื่ออีกฝ่ายตัดสัญญาณไปโดยไม่พูดอะไรต่อ ชื่อเพื่อนที่เธอได้มา แม้จะดีกว่าไม่มี แต่ก็ไม่ได้รับประกันว่า อีกฝ่ายจะตอบสนองหากว่าเธอติดต่อไป เธอคงได้แต่เก็บมันไว้เป็นที่ระลึกเท่านั้น ------------------------------------------ สามเดือนต่อมา ท่านหญิงมังกรสวมชุดดำรัดกุมขี่ม้านำขบวนนักรบหญิงของวังบุปผากลับมาที่หมู่บ้านเล็กๆที่พวกเธอใช้เป็นฐานสำหรับเตรียมการบุกชิงพื้นที่เพื่อตั้งกิลด์อย่างเป็นทางการ เมื่อมาถึงโรงม้า เธอก็กระโดดลงจากหลังม้า สั่งการให้ลูกน้องแยกย้ายกันไปพักผ่อนอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย “ท่านหญิง กลับเร็วกว่ากำหนดนะเนี่ย” อเมทิสทักทายหลังจากที่ยืนรออยู่นาน ท่านหญิงหันมายิ้มภาคภูมิใจกับฝีมือของลูกน้องที่เธอเป็นคนฝึกให้ด้วยตนเอง “ก็จัดการเสือขาวจนหมดฝูงแล้วนี่ จะให้ทำอะไรต่อล่ะ” ทั้งคู่เดินคุยเคียงข้างกันไปยังบ้านหลังเล็กที่ใช้เป็นศูนย์บัญชาการ พออยู่กันพร้อมหน้าสี่สาว ท่านหญิงก็แจ้งเรื่องสำคัญ “หลังจากออกจากเกมคราวนี้ ฉันจะไม่เข้าเกม 48 ชั่วโมงนะ” “อ้าวทำไมล่ะ” ฟลอร่าหันมาถามทันที “แม่จะไปหาหมอน่ะ ว่าจะไปอยู่เป็นเพื่อนเสียหน่อย” ท่านหญิงตอบยิ้มๆ หลังจากออกจากโรงพยาบาล แม่ของท่านหญิงก็ต้องกลับมาตรวจเป็นระยะๆ และเมื่อครบสามเดือนก็จะเป็นการตรวจครั้งใหญ่อีกหน ท่านหญิงไม่ได้เป็นห่วงอะไรมากมาย เพราะเท่าที่ผ่านมา อาการของแม่ก็ดีขึ้นมาโดยตลอด แต่ที่เธอต้องขอหยุดถึงสองวันนั้น เป็นเพราะวันถัดจากวันตรวจร่างกายของแม่ จะเป็นวันประเมินสภาพจิตครั้งใหญ่ของเธอด้วยเหมือนกัน “อืมม ท่านหญิงห่างไปหน่อยก็ดี ฉันขี้เกียจเป็นขี้ปากชาวบ้าน” ฟลอร่าพูดหน้าตาเฉย “อะไรหรือ” ท่านหญิงมัวแต่จับลูกน้องฝึกซ้อมจนไม่เคยได้ยินข่าวลืออะไร “ก็ข่าวลือว่าท่านหญิงเป็นทอมน่ะสิ” อโฟร์ไดท์ช่วยตอบ เพราะเธอขัดใจกับข่าวนี้มาก “หา” ท่านหญิงเหวอไปเลย “ใช่” ฟลอร่าย้ำต่อไป “ไม่ใช่แค่ลือว่าท่านหญิงเป็นทอมนะ แต่ดันเอาฉันไปลือว่าเป็นดี้คู่กับท่านหญิงด้วย” เธอบ่นต่อทีเล่นทีจริง “ช่วงนี้หนุ่มๆในสังกัดเลยหายหน้าหายตาไปหมด แย่จริงๆเลย” “แล้วเขาไปเอาข่าวที่ไหนมาลือ” ท่านหญิงเกิดอาการงงไม่เลิก “จะจากที่ไหน ก็จากตัวท่านหญิงนั่นแหละ” อเมทิสเป็นคนตอบเอง เธอลากท่านหญิงไปยืนหน้ากระจก เธอจะได้เห็นตัวเองในชุดรัดกุมทะมัดทะแมงเต็มสองตา “ดูเสีย แต่งตัวอย่างกับผู้ชาย ทั้งเนื้อทั้งตัวนอกจากอาวุธแล้ว ไม่มีเครื่องประดับสักชิ้น” เธอปล่อยให้ท่านหญิงมองตัวเองในกระจกอย่างงงๆว่า แต่งตัวอย่างนี้มันผิดตรงไหน แล้วก็สาธยายต่อ “ตอนไปฝึกพวกนั้น ก็นอนกลางดินกินกลางทราย ไม่ห่วงสวย ไม่จุกจิก สั่งการอะไรเด็ดขาด ไม่มีลังเล จิ้งจก ตุ๊กแก หนู งู แมลงสาป ขอให้โผล่มา แม่ฆ่าเรียบ ไม่เคยกรี๊ด ไม่ตกใจใดๆทั้งสิ้น” “เวอร์แล้ว ในเกมนี้มีแมลงสาปที่ไหน”  อโฟร์ไดท์ค้านอุบอิบทันที เพราะถ้ามีนะ เธอเลิกเล่นแน่ “แล้วมันไม่ดีเหรอ” ท่านหญิงถามอย่างงุนงง เธอคิดว่าสิ่งที่อเมทิสพูดมามันเป็นข้อดีของเธอทั้งหมดเลยเชียวนะ “ดี” สามสาวตอบพร้อมกัน ก่อนที่ฟลอร่าจะถอนหายใจแล้วพูดต่อ “แต่มันไม่เหมือนผู้หญิง” ท่านหญิงเริ่มหนักใจเมื่อได้ยินสิ่งที่เพื่อนย้ำ ฟลอร่าพูดแล้วก็เลยเล่าต่อว่าข่าวลือมันโยงมาถึงตัวเองได้อย่างไร “แล้วฉันก็กลัวไอ้ตัวที่ท่านหญิงไม่กลัวเสียทั้งหมด ช่วงก่อนสงสัยจะเกาะท่านหญิงติดหนึบไปหน่อย โดนลือว่าเป็นดี้เลย แล้วอย่างนี้จะมีใครกล้ามาจีบฉันอีกไหมนี่” คราวนี้ท่านหญิงสงสัยจริงๆ “ตกลงว่า ที่เล่ามานี่ ห่วงฉันหรือห่วงตัวเอง” ฟลอร่าค้อนขวับ “ห่วงตัวเองสิ ไปห่วงท่านหญิงทำไม” พอได้ยินคำตอบท่านหญิงก็ได้แต่ร้องอ้าวท่ามกลางเสียงหัวเราะของทุกคน   ----------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 53 04:50:02

ความคิดเห็นที่ 26 สองวันต่อมาที่ห้องพักคนไข้ พ่อของเลิศชายเก็บข้าวของใส่กระเป๋าเดินทางใบย่อม จากนั้นก็เดินสำรวจรอบห้องว่าไม่หลงลืมอะไรแล้วอย่างพึงพอใจ “แม่ เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จหรือยัง” หญิงวัยกลางคนรูปร่างผอมบางเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างช้าๆ แม่ของเลิศชายเข้ามารับการตรวจร่างกายครั้งใหญ่ตั้งแต่เมื่อวาน เธอได้รับผลการตรวจเร็วกว่าที่คาด สองสามีภรรยาจึงจะออกจากโรงพยาบาลก่อนเวลาที่คาดการณ์ไว้ว่าน่าจะเป็นตอนบ่าย “จะรีบไปไหนหรือพ่อ” เธอถามด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส แม้จะยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ แต่นับจากนี้ไป เธอไม่ต้องกังวลเรื่องโรคหัวใจที่เธอเป็นอยู่อีกแล้ว “ก็จะไปที่วัดนะสิ ไม่รอให้เจ้าเลิศพาหลวงพี่มาแล้ว ไปดักท่านที่วัดเลยดีกว่า ถ้าไปถึงเร็วจะได้ขอถวายเพลทำบุญให้แม่ไปด้วยเลยยังไงล่ะ” พ่อเองก็มีสีหน้าที่แจ่มใสไม่แพ้กัน “งั้นก็รีบไปกันเถอะพ่อ” เธอเดินไปโทรศัพท์บอกพยาบาลที่อยู่ด้านนอกว่าพร้อมจะกลับบ้านแล้ว ตอนนี้ก็เหลือแค่รอรับยาและเคลียร์บัญชีค่าใช้จ่ายเท่านั้น ------------------------------------- “ฉันนี่โชคดีจังนะพ่อ” แม่ของเลิศชายรำพึงออกมาเบาๆตอนที่เดินออกมาจากโรงพยาบาล “หืมม” พ่อที่มือหนึ่งถือกระเป๋า อีกมือโอบภรรยาไว้ด้วยเกรงว่าเธอจะเดินไม่ไหวหันมามอง “ก็คิดดูสิ ฉันมีโรคประจำตัวตั้งแต่เด็ก เฉียดตายมาหลายครั้งแล้ว แต่ก็อยู่รอดมาจนถึงวันที่เทคโนโลยีตามมารักษาฉันทัน ฉันอ่อนแอจนต้องเก็บตัวอยู่ในสังคมแคบๆ ไปไหนก็ไม่ได้เหมือนใครเขา แต่ฉันก็ได้เจอพ่อ” เธอเอียงศีรษะซบกับไหล่ของคนที่เดินเคียงข้าง “หมอไม่แนะนำให้ฉันมีลูก แต่ฉันก็ดื้อจนมีเลิศจนได้” เมื่อถึงต้องนี้ มือของสามีดึงเธอเข้าไปแนบชิดโดยไม่รู้ตัว ความรู้สึกที่เกือบจะเสียทั้งลูกและเมียไปพร้อมๆกันยังฟังรากลึกอยู่ในความทรงจำ “ไม่ใช่แม่หรอกที่โชคดี พ่อต่างหากที่โชคดี” พ่อของเลิศชายพูดสั้นๆขณะที่ประคองเธอเดินไปที่รถ พวกเขาอยู่ด้วยกันมานานจนรู้ใจ คำพูดยืดยาวไม่ใช่สิ่งจำเป็นอีกต่อไปแล้ว “พ่อ เราไปเที่ยวรอบโลกกันนะ” แม่ของเลิศชายชวนเมื่อมาถึงรถ “หืมม” พ่อถามด้วยการทำแค่เสียงในลำคอ “ฉันรู้นะว่าก่อนแต่งงานพ่อชอบเที่ยวแค่ไหน แต่พอแต่งงานกับฉัน พ่อหยุดทุกอย่างเพื่อมาดูแลฉัน วันนี้ฉันแข็งแรงดีแล้ว ฉันจะไปเป็นเพื่อนพ่อให้สุดหล้าฟ้าเขียวเลย ลูกเราก็โตแล้วคงไม่ต้องเป็นห่วงแล้วล่ะ” ประโยคสุดท้ายของภรรยาทำให้แววตาของพ่อไหววูบ ในฐานะพ่อ เขาพอดูออกว่าลูกกำลังปิดบังอะไรบางอย่างอยู่ แต่ในเมื่อลูกเลือกไปอยู่กับหลวงพี่ คนที่เขาไว้ใจ เขาก็เลยหันมาทุ่มเทให้กับภรรยาที่กำลังจะผ่าตัดแทน ตอนนี้เธอหายดีแล้ว และจะแข็งแรงขึ้นเรื่อยๆ แต่พวกเขาไม่ต้องเป็นห่วงลูกแล้วจริงๆหรือ ความเงียบของสามีทำให้เธอเอะใจ “พ่อ เลิศมีปัญหาอะไรหรือ” “ไม่น่าจะ..” ยังไม่ทันที่คำว่ามีจะหลุดจากปาก ทั้งคู่ก็เห็นรถคันหนึ่งวิ่งผ่านไปยังลานจอดรถ รถคันเก่าของเขาเอง “นั่นมันรถที่ให้เลิศไว้ใช้ใช่ไหมพ่อ เอ ทำไมลูกถึงมาก่อนเวลาตั้งหลายชั่วโมง” แม่ก็จำได้ ที่โรงพยาบาลแห่งนี้มีลานจอดรถสำหรับรถรุ่นเก่าๆมากพอสมควร ประกอบกับคนส่วนใหญ่หันไปใช้รถรุ่นใหม่ที่บังคับให้ลอยขึ้นไปในอากาศไปยังลานจอดรถชั้นสูงๆ ที่จอดรถจึงเหลือขนาดที่สามารถเลือกได้ว่าจะจอดให้ใกล้กับแผนกไหน ถ้าเลิศชายมาหาเธอ ก็ควรจะเลี้ยวเข้ามาตรงที่เธอยืนอยู่ แต่ลูกไม่รู้ว่าเธอจะออกโรงพยาบาลก่อนกำหนด แล้วเขามาที่นี่ทำไมในเวลานี้ “แม่ขี้นรถ พ่อจะขับตามไป” พ่อของเลิศชายตัดสินใจตามหาความจริง ทั้งคู่ขับตามไปอย่างรวดเร็ว แม้จะตามไปไม่ทัน แต่ด้วยความที่ลานจอดรถค่อนข้างว่าง พวกเขาขับวนไม่กี่รอบก็เจอรถของเลิศชาย “แผนกจิตเวช” แม่หันไปอ่านป้ายชื่อแผนกที่ทางเข้าอาคาร เธอขมวดคิ้ว นี่ลูกมีปัญหาใหญ่โตโดยที่เธอไม่รู้อย่างนั้นหรือ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่ามือของเธออุ่นขึ้น เธอหันไปมอง สามีของเธอได้เอื้อมมือมากุมมือเธอไว้แล้วบีบกระชับราวกับจะให้กำลังใจ “ถ้าลูกมีปัญหา ก็เป็นหน้าที่ของเราที่จะช่วยให้ลูกผ่านมันไปได้ไม่ใช่หรือ” พ่อพูดเสียงเรียบ แม่พยักหน้า เธอบีบมือข้างนั้นกลับ ทั้งคู่ลงจากรถเดินไปที่แผนกจิตเวชโดยที่ยังกุมมือกันอยู่ ------------------------------------ “สวัสดีค่ะ มีอะไรให้รับใช้คะ” ประชาสัมพันธ์แผนกยิ้มหวานต้อนรับแขกตามหน้าที่ แม่ของเลิศชายไม่รู้ว่าจะถามเจ้าหน้าที่อย่างไร เธอรู้ว่าแผนกแบบนี้มักจะรักษาความลับให้กับคนไข้เข้มงวดกว่าแผนกอื่นๆ การจะถามตรงๆคงเป็นไปไม่ได้ เธอตัดสินใจเปิดกระเป๋า ยื่นบัตรประจำตัวให้กับประชาสัมพันธ์ ประชาสัมพันธ์รับบัตรมาดูแล้วก็ยิ้มกว้าง เธอจำเลิศชายคนไข้ที่เพิ่งเข้าไปได้ เธอสแกนบัตรครู่เดียวก็รู้แล้วว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าคือแม่ของคนไข้ เธอตรวจสอบบันทึกอีกนิดแล้วก็เงยหน้าขึ้นมาบอก “ยินดีต้อนรับค่ะ คุณหมอกำลังต้องการคุยกับครอบครัวของคุณเลิศชายอยู่พอดี แต่บอกไปกี่หนก็มีแต่หลวงลุงมาด้วย เชิญเขามานั่งรอข้างในก่อนนะคะ คุณเลิศชายกำลังคุยกับหมออยู่” สองสามีภรรยากุมมือกันแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว “เลิศมีปัญหามากไหมคะ” แม่ลองเสี่ยงถามดู “ดิฉันไม่ทราบอะไรมากหรอกค่ะ เรื่องพวกนี้มีแต่ทีมรักษาที่รู้รายละเอียด พวกคุณรอคุยกับคุณหมอดีกว่าค่ะ” ประชาสัมพันธ์สาวยิ้มกว้าง เธอเดินนวยนาดไปเปิดประตูเชิญให้ทั้งสองสามีภรรยาเข้าไปนั่งที่โซฟารับแขกด้านใน ทั้งคู่ทรุดตัวลงนั่ง มองตามประชาสัมพันธ์ที่เดินเข้าไปในห้องตรวจที่อยู่อีกด้านอย่างหวั่นๆ และอีกไม่นานก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นหลวงลุงเดินตามหลังประชาสัมพันธ์ออกมา “หมอกับเจ้าเลิศอยู่ด้านใน เข้าไปสิ” หลวงลุงบอกน้องชายและน้องสะใภ้ด้วยน้ำเสียงบ่งบอกถึงความเมตตา เลอราชเหลือบมองไปอีกทาง เมื่อเห็นว่าประชาสัมพันธ์กลับไปประจำที่โต๊ะด้านนอกแล้วจึงได้ถามขึ้น “หลวงพี่ เจ้าเลิศมันเป็นอะไร แล้วหลวงพี่จะไม่เข้าไปด้วยกันหรือ” “เข้าไปแล้วก็รู้เอง ไม่ต้องกังวลนักหรอก ส่วนอาตมาเอง ความจริงก็คิดว่าจะอยู่ด้วย แต่เมื่อกี้มีโทรศัพท์ด่วนมาที่เจ้าเลิศ บอกให้อาตมาติดต่อกลับด่วน ก็เลยอยู่ด้วยไม่ได้ เสร็จธุระเมื่อไรจะกลับเข้าไปหาเอง” หลวงพ่อทั้งปลอบทั้งตอบคำถามรวดเดียวจบ เมื่อตอบเสร็จ ท่านก็ตั้งท่าจะเดินไปใช้โทรศัพท์ที่มุมห้อง “เดี๋ยวค่ะท่าน” แม่ของเลิศชายเรียกหลวงลุง ท่านหันกลับมาแล้วยืนสำรวมรอคำถามนิ่ง “ไม่มีอะไรมากแน่หรือคะ” แม่ของเลิศชายถาม “สีกา” หลวงลุงมองด้วยสายตาสงบนิ่งก่อนจะพูดต่อ “ชีวิตของสีกาผ่านความทุกข์มามาก โรคภัยที่มีก็ทำให้เกือบจะเอาชีวิตไม่รอดมาหลายครั้ง สีกาคงรู้ดีว่าอะไรสำคัญอะไรไม่สำคัญในชีวิต ใช้สติและปัญญาให้มาก แล้วปัญหาจะไม่ใช่ปัญหา”   “สาธุ” พ่อและแม่ของเลิศชายพนมมือขึ้นและพูดพร้อมกัน ทั้งคู่จูงมือกันเข้าไปพบหมอโดยมาหลวงลุงยืนส่งด้วยสายตาไปจนกระทั่งประตูปิด ----------------------------------- เลิศชายนั่งเงียบอยู่ด้านข้างตลอดเวลาที่หมอบอกเล่าเรื่องราวของตัวเขาให้พ่อกับแม่ฟัง เขายอมรับว่าเขาขี้ขลาด เขาไม่กล้าที่จะบอกพ่อกับแม่เอง เขาคอยสังเกตการเปลี่ยนแปลงของสีหน้าท่าทางของผู้ให้กำเนิดอย่างหวั่นใจ พ่อปรายตามามองเขาเป็นระยะๆเหมือนจะเริ่มเดาอะไรออกเมื่อหมอเกริ่นไปได้ครึ่งทาง หลายครั้งที่พ่อพยายามจะขัดหมอ แต่แม่ก็บีบมือของพ่อเป็นการห้ามไว้ได้ทันทุกครั้ง พ่อกับแม่ดูจะตั้งใจฟังหมอมากขึ้นเมื่อหมอเล่าถึงขั้นตอนการทดลองใช้ชีวิตในฐานะผู้หญิงคนหนึ่งในเกม “หมอกำลังจะบอกผมว่า เจ้าเลิศอาจจะไม่เหมาะที่จะเป็นผู้หญิงก็ได้อย่างนั้นหรือ” น้ำเสียงที่ถามของพ่อดูเหมือนจะแฝงความหวังอยู่ลึกๆ “พ่อ” แม่ท้วงด้วยเสียงนุ่มนวล “พ่อจำได้ไหม ตอนที่ฉันคลอดลูก แล้วเกือบจะไม่รอดกันทั้งคู่น่ะ” “จำได้สิ ทำไมหรือแม่” พ่อหันกลับไปหาแม่ทันที “ตอนลูกยังไม่คลอด พ่อบอกฉันว่า จะหญิงหรือชาย จะเพศไหนพ่อก็รัก แต่ตอนที่ลูกเกิดก่อนกำหนด ตัวนิดเดียว จะรอดหรือเปล่าก็ไม่รู้ พ่อบอกว่าพ่อยอมทุกอย่าง ขอแค่ให้ลูกมีความสุขทุกวันที่ยังมีชีวิต พ่อจำได้ไหม” แม่ถามน้ำตารื้น ผู้เป็นพ่อนิ่งเงียบไปครู่ใหญ่ เขากระพริบตาถี่ๆเหมือนจะไล่น้ำตาที่คลอเบ้าให้ไหลกลับไป ทำไมเขาจะจำวันนั้นไม่ได้ วันที่ลูกชายตัวเล็กนอนอยู่ในตู้อบมีสายระโยงระยางติดเต็มไปหมด อย่าว่าแต่เรี่ยวแรงจะขยับตัว กระทั่งส่งเสียงร้องไห้เมื่อหิวนมยังทำไม่ได้ มหัศจรรย์ทางการแพทย์ช่วยให้ลูกคนเดียวของเขากลับกลายเป็นเด็กที่แข็งแรง เขาให้ทุกอย่างที่คิดว่าลูกควรจะได้ วันนี้ลูกเป็นทุกอย่างที่เขาภูมิใจ ชายวัยกลางคนนั่งหลับตาทบทวนถึงสิ่งที่เขาเคยพูด ชีวิตมันสั้นนัก ความสุขของลูกคือสิ่งสำคัญที่สุด ยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมา คือสิ่งที่เขาไม่เคยคิดว่าจะมีในวันที่ลูกเกิด ยี่สิบกว่าปีเป็นระยะเวลาที่ไม่สั้นนัก แต่ก็ไม่นับว่ายาวเมื่อคิดถึงระยะเวลาที่ลูกต้องมีชีวิตต่อไป ควรแล้วหรือที่เขาจะบีบให้ลูกใช้ชีวิตในกรอบที่เขาคิดว่าดี สิ่งที่ดีในสายตาเขาจะทำให้ลูกมีความสุขได้จริงหรือ ไม่ทันที่เขาจะลืมตา เขารู้สึกว่ามีน้ำหนักกดลงที่เท้า เมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นลูกชายคนเดียวก้มกราบอยู่แทบเท้า “ขอโทษครับพ่อ” ชายวัยกลางคนรีบประคองลูกให้ลุกขึ้น “อย่าลูก อย่าขอโทษ ลูกไม่ได้ทำอะไรผิด พ่อต่างหากที่ต้องขอโทษ พ่อขอโทษที่ทำให้ลูกไม่กล้าบอกความจริงกับพ่อ” “พ่อครับ” เลิศชายกอดพ่อแล้วซบลงร้องไห้กับไหล่พ่อ บ่าที่เขาเคยนั่งเมื่อครั้งยังเล็กยังคงแข็งแรงและให้ความรู้สึกมั่นคง จนเขามั่นใจที่จะเผชิญปัญหาใดๆที่จะเข้ามา หมอส่งกระดาษเช็ดหน้าให้แม่ทั้งกล่อง ก่อนจะขอตัวออกไปเพื่อให้สมาชิกในครอบครัวได้มีเวลาเป็นส่วนตัว เมื่อหลวงลุงกลับเข้ามา ท่านแย้มริมฝีปากนิดๆ เมื่ออมองผ่านช่องกระจกที่หน้าประตูแล้วพบว่าหลานชายกำลังนั่งพับเพียบอยู่ที่พื้น มือหนึ่งเกาะขาแม่ไว้ ส่วนอีกมือกำลังออกท่าออกทางประกอบเรื่องเล่า ทั้งพ่อและแม่ต่างก็ก้มหน้าฟังอย่างสนใจ และเมื่อเปิดประตูสิ่งแรกที่หลวงลุงได้ยินกลับเป็นเสียงของน้องชาย “เหอะ อย่าให้พ่อได้เจอไอ้คนมีตาแต่ไร้แววนั่นนะ หนอยลูกพ่ออกจะน่ารัก พูดออกมาได้ว่า ไม่มีวันจะเป็นผู้หญิงที่ใช่” พอทำใจได้ ผู้เป็นพ่อก็กลับลำหันมาเข้าข้างลูกสุดตัวเหมือนเดิม “พ่อ” แม่ก็ยังคงทำหน้าที่ทักท้วงด้วยเสียงอ่อนหวานเหมือนเดิม “ไม่ใช่ผู้หญิงที่ใช่ ก็อาจจะเป็นผู้ชายที่ใช่ก็ได้นี่คะ” เลิศชายก้มหน้าซ่อนยิ้ม ที่ผ่านมาเขากลัวอะไรอยู่นะ ทำไมไม่กล้าบอกไปตั้งแต่ต้น เขาควรจะรู้ ต่อให้คนทั้งโลกเกลียดเขา คนสองคนที่นั่งอยู่ตรงนี้ก็จะรักเขาอย่างไม่มีเงื่อนไขเสมอ “อ๊ะท่าน” แม่หันมาเห็นหลวงลุง จึงได้ส่งเสียงขึ้น ทุกคนเลยพากันขยับเพื่อจัดที่นั่งให้ท่านนั่งได้อย่างสะดวก “เข้าใจกันแล้วใช่ไหม” หลวงลุงถามทั้งๆที่ภาพตรงหน้าคงแปลเป็นอย่างอื่นไม่ได้ “ค่ะ” แม่เป็นคนตอบ “ไม่มีอะไรจะสำคัญไปกว่าความสุขของลูกหรอกค่ะ” แม่ลูบศีรษะเลิศชาย ยิ้มนิดๆแล้วพูดต่อ “จะหญิง จะชาย จะเพศอะไร แค่ลูกเป็นคนดี ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขได้ เราในฐานะพ่อแม่ก็มีความสุขไปด้วยแล้วล่ะค่ะ” “เจ้าเลิศ” พ่อหันไปมองหน้าลูก “พ่ออาจมีอะไรหลายอย่างที่บกพร่อง บางครั้งพ่อก็เอาแต่ใจ ต่อไป เราอาจจะมีเรื่องที่ไม่เข้าใจกันได้อีก แต่เลิศต้องบอกต้องพูดนะลูก อย่าดูถูกความรักของพ่อกับแม่ เราสองคนรักลูกเสมอ ไม่ว่าลูกจะเป็นอะไร” “ครับพ่อ” เลิศชายน้ำตาคลอ “แล้วที่ท่านต้องออกไปเมื่อกี้นี้ ทางวัดมีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ” แม่ช่วยเปลี่ยนเรื่อง เพราะวันนี้เสียน้ำตาด้วยความซาบซึ้งมาหลายหนเกินไป บางอย่าง มากไปก็ไม่ดี “เอ่อ” หลวงลุงทำเสียงในลำคอนิดนึงก่อนจะพูดกับหลานชาย “เลิศ คราวนี้คงต้องขอให้ช่วยหน่อยแล้วล่ะ” “อะไรหรือครับ หลวงลุง” เลิศชายเปลี่ยนท่าทีหันมาสนใจเรื่องใหม่ทันที “จำเจ้าโจได้ไหม” เลิศชายพยักหน้าเมื่อหลวงลุงเอ่ยชื่อ เด็กวัยรุ่นคนหนึ่งในคอนโด ก่อนหน้านี้เขามานั่งทำการบ้านที่วัดเป็นประจำ แต่ในช่วงเดือนที่ผ่านมา เขาไม่เห็นเด็กคนนี้เลยสักครั้ง “เจ้าโจหนีออกจากบ้านไปหลายวันแล้ว โรงเรียนก็ไม่ไป” หลวงลุงพูดต่อ “เมื่อกี้ พ่อเจ้าโจโทรมา บอกว่า เพื่อนที่โรงเรียนเคยเจอเจ้าโจในเกม เพื่อนเขาบอกว่า เจ้าโจไม่ยอมพูดไม่ยอมติดต่อรับเป็นเพื่อนกับใครเลย แล้วก็ดูเหมือนว่า จะมีนักเลงคอยควบคุมตัวเจ้าโจอยู่ เด็กๆเลยยิ่งไม่กล้าเข้าไปยุ่ง แจ้งความก็แจ้งได้แค่คนหาย พ่อเจ้าโจก็เลยขอให้หลวงลุงช่วย” “แล้วโจอยู่ที่ไหนในเกมหรือครับ” เลิศชายนิ่วหน้า เกมนี้มีคนเล่นเป็นล้าน การจะตามหาคนๆหนึ่ง คงไม่ใช่เรื่องง่าย “ทวีปใหญ่ของเกมที่แกเล่นอยู่นั่นแหละ” หลวงลุงบอกอย่างหนักใจ ก็ท่านยังเลเวลหนึ่งอยู่เลย จะไปทวีปใหญ่เองก็ไปไม่ได้ “ถ้าอย่างนั้น ผมคงต้องกลับไปอัพเลเวลให้หลวงลุงก่อน แต่เรื่องสืบหาโจ...” เลิศชายยังมืดแปดด้าน “จะยากอะไร” ผู้เป็นพ่อพูดแทรกขึ้นมาจนทุกคนหันไปมอง เขายักไหล่ “ก็ไอ้ตาต่ำนั่นเป็นพวกหาข่าวไม่ใช่หรือ ก็ไปขอให้มันช่วยสิ” “เอ่อ” เลิศชายเริ่มรู้ตัวแล้วว่าไม่ควรจะเล่าเรื่องโลนวูฟล์ให้พ่อฟัง “เลิศ ฟังแม่นะ จะทำอะไรก็ทำให้ถึงที่สุด แม่นะเป็นโรคหัวใจมาตั้งแต่เกิด ใช้ชีวิตอยู่ภายใต้ข้อจำกัดนี้มาตลอดชีวิต แม่ยังไม่เคยยอมแพ้ แม่เลือกใช้ชีวิตอย่างที่แม่ต้องการ แม้ว่าจะต้องเสี่ยงด้วยชีวิต เพราะแม่รู้ดีว่า แม่จะไม่มีวันมีความสุขถ้า ชีวิตที่เหลือของแม่ต้องมานั่งหวนคิดถึงแต่คำว่า ถ้าเพียงวันนั้น ฉันทำอย่างนี้อย่างนั้น แล้วฉันคงไม่ต้องมาเสียใจ” “ใช่” พ่อสนับสนุน “ไม่ใช่ผู้หญิงแบบที่ใช่ แล้วไง มีคนตั้งเยอะแยะที่มีสเปคแบบโน้นแบบนี้ แต่สุดท้ายรักกับคนที่ไม่ตรงสเปคที่ตั้งไว้เลยสักนิด ยังไม่ทันได้รู้จักกันจริงๆสักหน่อย บอกได้ไงว่าไม่ใช่ เอาให้รู้ไปเลยว่า ฉัน เลิศชาย ใช่คนที่ใช่หรือเปล่า ไอ้เรื่องจะเป็นผู้หญิงหรือเปล่านั่นก็เหมือนกัน อย่ามาลังเลในตอนนี้ ก้าวเข้าไปทดลองแล้ว ก็เล่นเกมให้ครบตามกำหนด เอาให้มันรู้ไปว่า ฉันเป็นอะไร แล้วจะได้ไม่ต้องมานั่งคิดเสียใจทีหลัง แล้วติดอยู่กับคำว่า ถ้า” “เอ่อ” หลวงลุงขัดขึ้นเบาๆ “อาตมาว่า อาตมาพูดเรื่องเจ้าโจอยู่นะ” “ก็ใช่น่ะสิ” พ่อหันขวับไปหาพี่ชายทันที “นี่ก็พูดเรื่องดึงคนอื่นเข้ามาช่วย แต่ต้องพูดเรื่องรายละเอียดอื่นกันก่อน” “ออ เหรอ” พระเลยต้องนั่งเงียบๆต่อไป “ครับพ่อ ผมจะทำให้ถึงที่สุดในทุกเรื่อง” เลิศชายพยักหน้า “ในเกมลูกใช้ชื่อว่าอะไรนะ” จู่ๆแม่ก็ถามขึ้นมา “ท่านหญิงมังกรครับ” เลิศชายตอบทั้งๆที่ยังงงอยู่ว่าแม่เปลี่ยนเรื่องทำไม “มังกรหรือ ก็เหมาะกับลูกดีนะ หรือคุณว่าไง” แม่หันไปถามพ่อ “ใช่ จะมังกรตัวผู้ มังกรตัวเมีย จะมีคู่ จะไร้คู่ แกก็ต้องเป็นมังกรที่แข็งแกร่ง สมเป็นลูกมังกร” พอวิกฤตการณ์ผ่านไป พ่อก็เริ่มเป็นเผด็จการเหมือนเดิม “ครับพ่อ” เลิศชายรับคำตามความเคยชิน “เฮ้อ” หลวงลุงถอนหายใจ “นี่ขอให้ช่วยเจ้าโจอยู่นะ พูดเรื่องมังกรกันอยู่ได้ มังกรแข็งแกร่งอะไรที่ไหน จะให้เจ้าเลิศไปเล่นหนังจีนเรื่องมังกรผงาดฟ้าเลยหรือไง” “แล้วมังกรผงาดฟ้าผิดตรงไหน ถึงจะช่วยเด็กวัดของหลวงพี่ไม่ได้” ระหว่างที่พี่น้องเถียง เอ๊ย เจรจากันเรื่องช่วยเด็กวัด แม่ก็หันไปหาลูกชาย เธอลูบศีรษะลูก หยิบเส้นผมไปเหน็บไว้ที่หลังใบหู เลิศชายซบหน้าลงกับตักแม่ “แม่ครับ ถ้าเลิศรู้ตั้งแต่แรกว่า..” เขาพูดได้ไม่ทันจบประโยค แม่ก็ขัดขึ้น “อย่าใช้คำว่า ถ้า เลยจ๊ะลูก ชีวิตของแต่ละคน ในแต่ละช่วงเวลาก็มีเงื่อนไขต่างกัน แค่ทำให้ดีที่สุด ให้ถึงที่สุด เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเสียใจทีหลังก็พอแล้ว” “ครับแม่” ------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 53 04:51:11

ความคิดเห็นที่ 27 จบตอนพิเศษแล้วค่ะ โพสด้วยความลำบาดนิดๆ เพราะไม่คิดว่า คำธรรมดาๆเมื่อพิมพ์ติดกันแล้ว พันทิปจะบอกว่าเป็นคำหยาบเสียอย่างนั้น เลยต้องหาทางเปลี่ยนคำโดยไม่มห้เสียเนื้อความ ถ้าติดๆขัดๆ หรือสำนวนแปลกๆก็ขออภัยด้วยค่ะ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 53 04:53:43

ความคิดเห็นที่ 28 โอ้ว เท่มากค่า จบแล้วจะมีต่ออีกมั้ยคะนี่ ยังไม่เคลียร์กันนี่นา จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 53 11:37:51

ความคิดเห็นที่ 29 อ้าว เลยอยากรู้เรื่องต่อเลยอ่า มาทำให้อยากแล้วจากไปไม่ได้น้า .. จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 18 ต.ค. 53 22:27:29

ความคิดเห็นที่ 30 ยังไม่ได้อ่านตอนปกติ หนีมาอ่านตอนพิเศษก่อน สนุกมากๆ เลยอ่ะค่า รีบวิ่งไปหาตอนปกติมาอ่านในทันใด จากคุณ : Draconia เขียนเมื่อ : 19 ต.ค. 53 06:40:51

ความคิดเห็นที่ 31 มารออ่านตอนต่อไปค่ะ เพิ่งจะมาเริ่มอ่านอาทิตย์นี้ ไล่อ่านตอนเก่าๆไม่หลับไม่นอนเลยทีเดียว มาอัพเร็วๆนะค้า กำลังติดลมเลย จากคุณ : moopinz (akapes) เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 53 03:57:06