|
บทส่งท้าย
ภายในห้องพิเศษของโรงพยาบาลในตัวอำเภอ ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่สมบุรุษเพศ ผิวขาวจัด ใบหน้าหล่อคมซึ่งตอนนี้ซีดเซียว จมูกโด่งเป็นสันรับกับคิ้วหนาได้รูปและแพขนตายาวงอนดูน่าอิจฉา ปากที่มีสีแดงจัดและมักจัดจ้านไม่แพ้กันผิดกับตอนนี้ที่ดูซีดไร้สีธรรมชาติแต่งแต้ม แพนยืนมองชายหนุ่มที่หล่อนแกล้งจนต้องรีบหามส่งโรงพยาบาลอย่างพิจารณา การนอนหมดสิ้นเรี่ยวแรงอยู่บนเตียงคนไข้แบบนี้ก็ทำให้เขาดูอ่อนเยาว์คล้ายเด็กที่กำลังหลับใหล ถ้าจะให้คำนิยามและคำจำกัดความของชายหนุ่มผู้นี้ก็คือ
เขาหล่อเหลาราวเทพบุตรและสวยราวเทพธิดาในเวลาเดียวกัน ความหล่อที่หาตัวจับยากแบบนี้นี่เองที่ทำให้หล่อนใจสั่นทุกครั้งที่ต้องอยู่ใกล้ชิดกัน แต่เห็นทีจะเป็นกับดักเสียมากกว่าละมั้ง กับดักที่พร้อมจะต้อนสาว ๆ ผู้หลงใหลในวังวนของเทพบุตรอย่างเขาให้ลุ่มหลงในมนต์เสน่ห์จนยอมให้เขาทุกอย่าง แล้วเธอล่ะจะต้านทานมันได้นานซักแค่ไหนกันในเมื่อเขาแสดงเจตนารมณ์แล้วว่าต้องการเอาชนะเธอให้ได้ทุกเรื่อง....แม้แต่เรื่องความรัก...
ชอบดูคนนอนหลับเหรอครับ เสียงแหบแห้งที่เปล่งออกมาจากคนที่คิดว่ากำลังหลับใหลอยู่ทำให้แพนสะดุ้ง เธอผละออกเล็กน้อยและหมุนตัวจะเดินไปนั่งที่โซฟาข้างเตียง แต่ยังช้ากว่ามือใหญ่ที่เอื้อมมาคว้าข้อมือเธอไว้ได้ทันและออกแรงกระตุกเพียงเล็กน้อยร่างของเธอก็ปลิวหวือไปปะทะกับอกกว้างและใบหน้าเธอและเขาก็ห่างกันเพียงลมหายใจกั้น ตาสบกันอย่างเลี่ยงไม่ได้ จากความใกล้ชิดทำให้หัวใจเธอเต้นแรงอีกครั้งจนกลัวว่ามันจะกระดอนออกมานอกอก และยังไม่ทันที่เธอจะดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการอันแน่นหนานี้ มือเล็กของเธอก็ถูกเขาจับมันไปวางทาบที่หน้าอกซ้ายของเขา การเต้นแรงของมันที่เหมือนอยากจะปะทุออกมานอกอกเช่นกันทำให้เธอตกใจจนต้องเงยหน้าขึ้นไปสบตาเขาอีกครั้ง
คุณต้องรับผิดชอบ เสียงแหบพล่าดังมาอีกในขณะที่ตายังไม่เคลื่อนไปจากดวงหน้าหวานที่ตอนนี้อยู่ใกล้เหลือเกิน...ใกล้...เสียจนเขาใจสั่น
รับผิดชอบอะไรคะ แพนกระซิบถามเหมือนละเมอ และลืมไปเสียสนิทว่าตัวเองยังอยู่ในอ้อมกอดของคนตรงหน้า
รับผิดชอบที่คุณแกล้งจนผมท้องเสีย และกำลังทำให้ผมเป็นโรคหัวใจโดยไม่รู้ตัว
เงียบไม่มีเสียงตอบรับจากคนหนึ่งคนใดมีเพียงเสียงลมหายใจและเสียงเต้นของหัวใจของคนทั้งคู่ที่เหมือนจะแข่งกันเต้นจนเหมือนดังกังวานไปทั่วห้อง มืออีกข้างที่ว่างของคนป่วยเอื้อมไปสัมผัสกลุ่มผมนุ่มหอมและปัดปอยผมที่ตกลงมาละใบหน้านวลให้อย่างเบามือ ระเรื่อยลงมาจนสัมผัสแก้มนุ่มและลูบไล้มันอย่างเผลอไผลก่อนที่จะเลื่อนมาจับปลายคางเธอและดึงมันลงมาบังคับให้รับจุมพิตแสนหวานที่เขาเตรียมบรรจงมอบให้ แต่เสียงเอะอะหน้าห้องทำให้อารมณ์หวานของเขาถูกขัดจังหวะเสียก่อน แพนรวบรวมกำลังที่มีทั้งหมดผลักอกเขาและผละออกมายืนข้างเตียงมองเมินออกไปทางต้นเสียงเพื่อหลบสายตาคมกริบที่จ้องมองมาอย่างไม่ปกปิดความเสียดายเอาไว้
เสียงผลักประตูและตามด้วยเสียงห้าวทุ้มของชายร่างยักษ์สองคนทำให้แพนสะดุ้ง มาร์คปลายตาขวางไปยังคนที่บังอาจมาขัดจังหวะดี ๆ ของเขาจนทำให้สองชายร่างใหญ่บึกบึนแทบจะเดินสะดุดขาตัวเองยามที่มองไปยังแววตาวาวโรจน์เหมือนโกรธพวกเขามาสิบชาติได้
เอ่อ...ปะ...เป็นอะไรหรือเปล่าครับท่าน ถึงกับพูดติดอ่างเชียว ตัวก็ออกใหญ่ กลัวอะไรอีตานี่นักหนานะ แพนคิดขณะมองเหตุการณ์ตรงหน้า
พอดีผมจะนำเอกสารสำคัญไปให้ท่านอ่านตามที่อยู่ที่ท่านเคยบอกไว้แต่ปรากฏว่าเค้าบอกว่าท่านป่วยหนัก ผมก็เลยตามมาที่นี่ครับ สายตาคนพูดดูเป็นห่วงเป็นใยนายเหนือหัวของพวกเขาเหลือเกิน สงกะสัยจะถูกดุเลยกลัวจนตัวสั่น ขณะที่แอบนินทาสายตาของแพนก็พลันเหลือบไปสบสายตาดุของคนป่วยในทำนองว่า อย่าแอบนินทาผมลับหลังผมรู้ทันนะ อะไรทำนองนั้น เฮอะ...กลัวตายละ
ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอกแค่ท้องเสียนิดหน่อย อดเหลือบไปมองตัวก่อเรื่องไม่ได้ก็เห็นเธอมองเมินไปทางอื่นคงดื้อแพ่งไม่ยอมรับความจริงอีกตามเคย
มีงานด่วนอะไรเหรอ พวกนายถึงต้องมาถึงที่นี่ เขาหันไปถามลูกน้องคนสนิท
ร่างสัญญาการลงทุนทำธุรกิจของบริษัทมิสเตอร์เอ็ดเวิร์ดส่งมาจากอเมริกาครับท่าน มิสเตอร์เอ็ดเวิร์ดส่งมาให้ท่านพิจารณาก่อนที่จะเซ็นสัญญาครับ แต่เอาไว้ให้ท่านหายดีก่อนดีกว่าครับยังไม่รีบด่วนอะไรมาก บอดี้การ์ดร่างยักษ์รายงานความคืบหน้า
ว่าแต่ท่านจะให้ผมทำเรื่องย้ายไปรักษาที่โรงพยาบาลที่กรุงเทพมั้ยครับผมคิดว่าน่าจะสะดวกสบายกว่านี้นะครับ ชายผิวดำควบตำแหน่งบอดี้การ์ดให้ความเห็นพร้อมกับสำรวจห้องผู้ป่วยไปด้วย
ไม่เป็นไร อยู่ที่นี่ฉันสบายดี มีพยาบาลพิเศษคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง พวกนายหายห่วงได้เลย มาร์คพูดและหันไปทางพยาบาลพิเศษที่เขาพูดถึง ทำให้บอดี้การ์ดสองคนพลอยหันไปตามสายตาของเจ้านายก็พบกับสาวน้อยหน้าหวานคนเดียวกันกับที่พบที่กรุงเทพและเป็นคนเดียวกับคนที่เจ้านายตามตอแยไม่ห่างอย่างไม่เคยทำกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน แพนสะดุ้งสุดตัวเมื่อหันไปสบสายตากับชายผิวดำร่างยักษ์เพราะหัวข้อสนทนาที่ดูลื่นไหลกลับวกมาที่เธอจนได้
ครูแพนจะคอยดูแลฉันระหว่างที่ฉันรักษาตัวอยู่ที่นี่จนหาย พวกนายไม่ต้องเป็นห่วง หนุ่มหล่อที่สุดในห้องกล่าวสำทับมาอีก ทำให้แพนชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง เลิกคิ้วขึ้นในเชิงถามว่า ฉันนี่เหรอ ก็ได้รับการพยักหน้ากลับมาว่า ใช่
ถ้างั้นพวกผมจะคอยดูแลรักษาความปลอดภัยอยู่ด้านนอกนะครับ มีอะไรก็เรียกใช้ได้เลยครับท่าน พูดเสร็จก็เดินออกจากห้องกันทันที
เอ่อ ดะ..เดี๋ยวสิ ยังไม่ทันที่แพนจะจับต้นชนปลายอะไรถูก เธอก็ถูกทิ้งให้อยู่กับเขาตามลำพังอีกแล้ว ตัวช่วยก็ดันเป็นใจกับเจ้านายเหลือเกิน เธอหันไปแหวกับคนเจ้ากี้เจ้าการทันที
ฉันไปตกลงกับคุณตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบว่าจะคอยดูแลคุณ หล่อนท้าวสะเอวถามอย่างเอาเรื่อง
คุณเป็นคนทำให้ผมป่วย เพราะฉะนั้นคุณต้องรับผิดชอบดูแลผม หรือคุณจะให้ผมไปบอกทุกคนว่าคุณจงใจแกล้งผม แล้วให้ทุกคนมองว่าคุณเป็นคนไม่ดี เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีกับเด็กปลูกฝังให้นักเรียนเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้น แล้ว..
พอ พอเลย ฉันจะดูแลคุณก็ได้ จะให้ทำอะไรก็บอกแล้วกัน หล่อนหน้างอพูดตัดบทก่อนที่เขาจะสาธยายความร้ายกาจของเธอออกมามากกว่านี้ ที่สำคัญเธอไม่อยากให้เด็กนักเรียนมองเธอในแง่ร้าย มาร์คอมยิ้ม อย่างน้อยเขาก็มีเวลาได้ใกล้ชิดกับสาวน้อยของเขาอีกหลายวันแหละน่า
มานี่หน่อย มาร์คตบมือลงบนเบาะข้างเตียงนัยว่าให้เธอไปนั่งตรงนั้น แพนปรายตามองอย่างระแวงว่าเขาจะมาไม้ไหนอีก
ทำไมคะ มีอะไรพูดตรงนี้ก็ได้
บอกให้มาก็มาเหอะน่า ไม่งั้นผมจะสั่งให้ลูกน้องไปเล่าถึงความร้ายกาจของคุณกับผู้ปกครองนักเรียนฟังเดี๋ยวนี้แหละ
อย่านะ แพนร้องห้ามเสียงหลง
งั้นก็มานี่ เขาตบย้ำลงบนเตียงที่เดิม แพนจึงเดินเข้าไปนั่งตรงนั้นอย่างเสียไม่ได้
มีอะไรคะ
ช่วยประคองผมนั่งหน่อย ผมนอนมาทั้งวันแล้ว เมื่อย แพนจึงจำใจต้องช่วยประคองให้เขานั่ง ทั้ง ๆ ที่ไม่อยากจะแตะเนื้อต้องตัวเขาเลยสักนิด แต่เรื่องก็ยังไม่จบ
ผมหิวน้ำจังครับ แพนถอนหายใจเสียงดังให้เขาได้รับรู้แต่ก็ยอมรินน้ำจากโต๊ะหัวเตียงยื่นให้เขา แต่มาร์คส่ายหน้าปฏิเสธ
คุณดื่มก่อนเถอะ ปากคุณแห้งแล้ว แพนชะงักหันไปมองสบสายตาสีเขียวมรกตเพราะจับน้ำเสียงห่วงใยได้
คุณดื่มเถอะ ฉันดื่มทีหลังได้ คุณกำลังป่วยอยู่นะ แพนร้องเตือน
เพราะกำลังป่วยอยู่น่ะสิ คุณถึงต้องตามใจผมทุกอย่าง ห้ามขัดใจ ไม่งั้นผมหายป่วยช้าจะมาโทษกันไม่ได้นะ
ทฤษฎีแพทย์แผนไหนกันไม่ทราบคะว่าถ้าขัดใจคนป่วยแล้วจะหายช้า
ทฤษฏีแพทย์แผนผมนี่แหละครับ น่า คุณดื่มน้ำเถอะผมก็ชักคอแห้งแล้วเหมือนกัน มาร์คยังคงเถียงข้าง ๆ คู ๆ แพนทั้งฉุนทั้งขำที่เขากะเกณฑ์เอาแต่ใจ แต่ก็ยอมทำตามที่เขาบอกเพราะไม่รู้ว่าอุปทานไปหรือเปล่าที่เธอรู้สึกคอแห้งขึ้นมาจริง ๆ เธอดื่มน้ำไปเพียงครึ่งแก้วและกำลังจะเททิ้งเพื่อรินน้ำแก้วใหม่ให้เขา แต่ถูกเขาท้วงไปก่อน
จะทำอะไรครับ
ก็จะเททิ้งแล้วรินน้ำแก้วใหม่ให้คุณไง
ไม่ต้องหรอกครับ เปลืองน้ำ อย่าลืมสิว่าเราต้องช่วยชาติประหยัดพลังงานเป็นตัวอย่างที่ดีกับเด็กๆ ไม่ใช่เหรอ อย่าทิ้งเลย ผมดื่มแก้วเดียวกับคุณได้
จะดีเหรอคะ
ดีที่สุดเลยครับ แต่คุณต้องป้อนผมด้วยนะ
แต่
ไม่มีแต่ครับ อย่าลืมซิห้ามขัดใจ เขายกมือขึ้นปิดปากช่างเถียงของเธอก่อนที่เธอจะพูดจบประโยค แพนจึงต้องยกแก้วน้ำจรดริมฝีปากหนา เขาจึงเลื่อนมือมาจับมือของเธอไว้ มาร์คค่อย ๆ ดื่มน้ำแต่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่หน้านวล แก้มของเธอแดงไม่รู้ว่าเกิดจากความเขินอายหรือความความโกรธที่ถูกบังคับให้ทำโน่นทำนี่กันแน่ สายตาเขาเลื่อนมายังริมฝีปากบางที่เคลือบลิปสติกสีระเรื่อซึ่งได้สัมผัสมาแล้ว แต่ก็แปลกที่ได้สัมผัสไปแล้วก็อยากจะสัมผัสอีกเรื่อย ๆ เธอเหมือนขนมไทยแสนหวานของโปรดที่ได้ลิ้มลองเท่าไรก็ไม่รู้สึกเบื่อกลับชอบและอยากจะลิ้มลองมันอีก หวาน หอม และเย้ายวนพอ ๆ กัน
เอ่อ...ปล่อยมือได้แล้วค่ะ น้ำหมดแก้วแล้ว เพราะเสียงท้วงของเธอ มาร์คจึงตื่นจากภวังค์และเริ่มรู้สึกตัวว่ากำลังดื่มแก้วเปล่าอยู่
ขอบคุณครับ เขาเอ่ยแต่ยังไม่ยอมปล่อยมือ
ปล่อยค่ะ คุณจะได้พักผ่อน อย่างนี้เมื่อไหร่จะหาย แพนเอ่ยเสียงเข้มและเริ่มดิ้นรนเพราะรู้ตัวเองว่าหากยังคงอยู่ในบรรยากาศชวนหวานนี้ต่อไป คงเป็นเธอเองที่ไม่อาจต้านทานอำนาจมนต์เสน่ห์ของเขาไปได้
มีพยาบาลน่ารักอย่างนี้มาดูแลใครจะอยากหายกัน มาร์คยังคงหยอดคำหวานไม่เลิก
เลิกแกล้งกันได้แล้วค่ะ ฉันพูดจริง ๆ นะคุณควรพักผ่อนมากๆ จะได้หายเร็ว ๆ ฉันเห็นว่าคุณมีงานสำคัญรออยู่ไม่ใช่เหรอคะ แพนพยายามหว่านล้อมให้ตัวเองเป็นอิสระจากวงแขนแข็งแรงที่เปลี่ยนจากจับมือเป็นโอบกอดเธอไว้ทั้งตัว
เป็นห่วงผมเหรอ ชื่นใจจัง เขาไม่พูดเปล่าแต่กลับหอมแก้มเธออีกฟอดใหญ่ แพนยกมือขึ้นปิดแก้มเธอไว้เพื่อกันไม่ให้คนฉวยโอกาสได้มีโอกาสหอมแก้มนวลของเธออีกครั้งเมื่อเขาทำท่าจะก้มหน้าเข้ามาหาอีก
นี่ ถ้าคุณยังไม่เลิกแกล้งและยังไม่เลิกฉวยโอกาสกับฉัน ฉันจะโกรธ จะเกลียดและไม่พูดกับคุณไปตลอดชีวิตเลย คำขู่ของเธอได้ผลเพียงเล็กน้อย เพราะเขาผละออกนิดหน่อยและโอบกอดเธอไว้หลอม ๆ ยังไม่ยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ
ผมไม่แกล้งแล้วก็ได้ แต่อย่าโกรธ อย่าเกลียด และเลิกสนใจผมเลยนะ ผมคงทนไม่ได้ น้ำเสียงออดอ้อนของเขาฟังดูน่าเห็นใจ แต่เมื่อเห็นเธอยังคงเงียบเขาจึงอ้อนต่อ
ผมยังไม่อยากนอน อยากคุยกับคุณมากกว่า ตลอดชีวิตที่ผ่านมาผมทำแต่งานและมีเพื่อนที่เมืองไทยน้อยมาก เพื่อนส่วนใหญ่ก็อยู่ต่างประเทศกันหมด ผมเหงา ช่วยสงเคราะห์อยู่คุยเป็นเพื่อนผมหน่อยเถอะนะครับ เธอหันไปสบตาเขา เห็นแววเว้าวอน เศร้า เหงา ไม่ผิดกับน้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยออกมาซักนิด....น่าสงสาร...
แล้วครอบครัวของคุณล่ะคะ ไม่ได้อยู่ที่เมืองไทยเหรอ แพนถามบ้าง ก็ดีเหมือนกันได้คุยกันก็ยังดีกว่าอึดอัดในสถานการณ์ชวนฝันเหมือนที่ผ่านมา เพราะชักไม่แน่ใจในความปลอดภัยของตัวเองเหมือนกัน
พ่อแม่ผมท่านเสียไปแล้วครับ อุบัติเหตุ
เสียใจด้วยค่ะ มาร์คเหลือบตามองสายตาเห็นใจของเธอแล้วก็เล่าต่อ
ท่านทั้งสองเสียตอนบินไปเยี่ยมผมที่กำลังศึกษาปริญญาเอกที่อเมริกาซึ่งอีกแค่สัปดาห์เดียวผมก็จะจบการศึกษา หลังจากนั้นไม่นานทนายของพ่อก็เรียกผมให้เข้ามาดูแลกิจการหลังจากที่ทราบว่าผมเรียนจบแล้ว ผมก็เลยต้องกลับมาสืบทอดกิจการทั้ง ๆ ที่ตั้งใจไว้ว่าจะทำงานที่อเมริกาซักปีสองปีให้เก่งก่อน แล้วผมก็ถูกส่งไปดูงานที่บริษัทเพื่อนของพ่อซึ่งเป็นหุ้นส่วนคนหนึ่งของบริษัทผม และที่นั่นผมได้พบผู้หญิงคนหนึ่ง เธอตัวเล็ก ผิวสีน้ำผึ้ง หน้าตาน่ารัก เธอเดินชนผมเพราะมัวแต่มองโน่นนี่เลยไม่ทันเห็นผมที่เดินสวนมาตรงมุมตึกพอดี แพนช้อนตาขึ้นมองมาร์คเพราะมันเป็นเหตุการณ์คลับคล้ายคลับคลากับเหตุการณ์ที่เธอเคยประสบพบมา อดใจเต้นไม่ได้เมื่อเขาก้มลงมาส่งสายตาลึกซึ้งและรู้สึกว่าเขากำลังจะสารภาพความในใจอะไรบางอย่าง
ผมจำเธอได้เป็นอย่างดีเพราะทำยังไงก็ไม่สามารถลืมเธอได้เลย ผมกลับไปที่นั่นอีกครั้งเพื่ออยากจะทำความรู้จักกับเธอ แต่ก็ได้รับข่าวร้ายว่าเธอลาออกไปแล้ว ผมเลยอกหักตั้งแต่ยังไม่ได้จีบ แล้วโชคชะตาก็เข้าข้างผม ทำให้ผมได้พบเธออีกครั้งที่บริษัทของผมเอง และก็เธอเดินชนผมอีกจนได้ ผมได้กอดเธออีกครั้งต่อหน้าคนนับร้อย และก็ถูกเธอด่ากลับ มาร์คหัวเราะเล็กน้อยเมื่อเล่าถึงเหตุการณ์ตอนนี้
ผมจำเธอได้ไม่เคยลืมและดีใจเป็นที่สุดที่ได้พบกันอีกครั้ง คุณล่ะ จำผมได้หรือเปล่า มาร์คหันกลับมาถามแพนอีกครั้ง
คะ..คุณ...นั่นเอง มาร์คยิ้มแก้มแทบปริเมื่อสำนึกได้ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอเองก็ไม่ลืมเขาเช่นกัน
ใช่ คุณคือผู้หญิงคนนั้น คนที่ทำให้ผมกินไม่ได้นอนไม่หลับเพราะเฝ้าคิดถึงแต่คุณ ผมรักคุณ ครูแพน แพนทั้งตื่นเต้นดีใจและตกใจในเวลาเดียวกันที่คาดไม่ถึงว่าเขาจะจำเธอได้และถูกเขาบอกรักโดยไม่ทันตั้งตัวแบบนี้
คุณล่ะครับ คิดยังไงกับผม รักผมบ้างหรือเปล่า
ฉะ ฉันว่า มันเร็วไปค่ะ แต่ฉันก็ดีใจนะที่คุณยังไม่ลืมฉัน ท้ายเสียงหล่อนรีบปฏิเสธเพราะเห็นเขาหน้าเสียอย่างเห็นได้ชัด เธอก็เลยพูดให้เขารู้สึกดีขึ้นนิดหน่อย
ฉันก็บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไงกับคุณ แต่ฉันใจเต้นแรงทุกครั้งที่ต้องเข้าใกล้คุณ และฉันก็ไม่เคยถูกใครจูบมาก่อนนอกจากคุณ คุณทำให้ฉันนอนไม่หลับเพราะคิดถึงคุณเหมือนกัน และยิ่งดีใจมากที่สุดที่รู้ว่าคุณคือคนเดียวกันกับที่ฉันฝันทุกคืนตลอดเวลาที่ไม่ได้เจอกัน อย่างนี้เขาเรียกว่ารักได้หรือเปล่าคะ เธอเอียงคอถามได้อย่างน่ารักน่าใคร่ที่สุดในความคิดของมาร์ค
ทำไมคุณถึงได้น่ารักอย่างนี้ฮะ ไม่พูดเปล่าคนฉวยโอกาสก็จัดการหอมแก้มเธอฟอดใหญ่อย่างมันเขี้ยว ทำให้แพนถึงกับหัวเราะคิกคัก
ช่วยบอกให้ผมชื่นใจหน่อยได้มั้ยครับว่าคุณรักผม
ฉันรักคุณค่ะ ตาฝรั่งจอมเจ้าเล่ห์
ผมก็รักคุณครับ คุณครูจอมแสบ
ความรักที่ถูกลิขิตไว้แล้วไม่ว่าจะหนีสักเพียงใดก็ไม่อาจหนีพ้น ไม่ว่าจะแตกต่างกันเพียงไหนก็ไม่อาจจะขวางกั้นพรหมลิขิตรักได้......เหมือนกับความรักของมาร์คและแพน
จบบริบูรณ์
| จากคุณ |
:
ไอดิน
|
| เขียนเมื่อ |
:
20 ต.ค. 53 14:33:02
A:110.49.88.49 X: TicketID:262651
|
|
|
|
พรหมลิขิตรัก บทส่งท้าย
