ความคิดเห็นที่ 1 2. บุษบามินตรา (ครึ่งหลัง) แม้ลานปักษาที่พวกศนิกะและนักรบแห่งเผ่าคารูณมุ่งหน้าไปจะอยู่ไม่ไกลจากถนนที่บุษบรรณเจอพวกเขาเท่าใดนัก แต่บุษบรรณใช้เส้นทางลัดอย่างเจ้าบ้านคุ้นเส้นทางจึงใช้เวลาไม่นานก็ถึงโรงปักษาก่อนพวกศนิกะเสียอีก แต่ดูเหมือนดวงอาทิตย์กลางเทือกเขาคล้ายจะตกเร็วกว่าที่อื่น เมื่อเธอแจ้งความประสงค์ต่อผู้เฝ้ายามก็เป็นเวลาเดียวกับที่ลำแสงสุดท้ายกำลังจะลับเหลี่ยมเขา บัดนี้คนงานบนลานปักษา กำลังจุดไฟล้อมรอบสนาม เพื่อให้เหล่ามังกรและพญาคฤธรที่สามารถเดินทางในเวลากลางคืนสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจน ในระหว่างที่บุษบรรณเดินแกมวิ่งตัดผ่านสนามหญ้าลัดไปยังโรงเลี้ยงปักษาเพื่อลอบจำผิดพวกศนิกะ ถึงฐานะของเบญจพิรเทพของเจ้าวัวบ้าจะทำให้เขาและพรรคพวกมีอภิสิทธิ์เหนือกว่าชั้นเทพนักรบทั่วไปชั่วคราวแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าหากพิรเทพผู้นั้นกระทำความผิดแล้วจะได้รับการละเว้นโทษ หากความผิดถึงขั้นอุกฤษฏ์ทางเจ้าภาพย่อมมีสิทธิ์โดยชอบธรรมที่จะประกาศโมฆะต่อการเข้าร่วมปัญจยุทธของชาวเทพผู้นั้น ขณะนั้นเองบนท้องฟ้าปรากฏฝูงวิหคเทพของเผ่าคารูณ บินอ้อมป้อมสัญญาณเตรียมถลาลงบนลานบินอย่างรวดเร็ว ซึ่งเป็นเวลาที่ตะวันใกล้จะตกดิน จึงมีคนงานอยู่บนลานไม่มากนัก เพราะเห็นว่าแขกที่จะมาถึงตอนกลางคืนคงมีไม่มาก แต่ฝูงสดายุนี้มีทั้งหมดถึงห้าตัว ลมจากปีกมหึมาจึงพัดแรงทำให้คนงานที่อายุน้อยไม่ชำนาญงานคนหนึ่งหลุดจากที่กำบังของตน กลิ้งไปขวางแนวของพญานกที่กำลังบินลงมา ทำเอาสดายุที่บินไม่ถนัดในสภาพแสงน้อยเกือบเสียหลักหลุดจากลานปะทะเข้ากับอาคารหลังหนึ่ง ดีแต่ว่าผู้ที่อยู่บนหลังนกยังมีสติชักบังเหียนนกยุดเอาไว้ทัน ครั้นแล้วตวาดใส่อย่างโกรธเกรี้ยว “ไอ้โง่เอ้ย! เกือบทำให้ข้ากับเจ้าพยุหะของข้าต้องบาดเจ็บแล้วมั้ยเล่า” เด็กหนุ่มคนงานรีบคลานมาอยู่ตรงหน้าเจ้าของวิหคเทพ “โปรดอภัยให้ข้าเถิดขอรับ ท่านเจ้าเผ่าคารูน” “อภัยเรอะ!” เจ้าเผ่านักรบตะโกนก้อง กระโดดปราดลงมาจากหลังนก เมื่อสองเท้าถึงพื้นคล้ายบังเกิดเสียงดังตึง เพราะรูปร่างภายนอกเจ้าหน้าเผ่าผู้นี้ประดุจนักรบศิลา เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อบึกบึนอย่างเทพนักรบผู้ห้าวหาญ ทั้งใบหน้าก็ไร้อารมณ์ดุจรูปปั้นหินจนทำให้จินตนาการคิดไปว่าเวลาชายผู้นี้กำลังตัดศีรษะใครสีหน้าคงไม่เปลี่ยนแปลง แม้ขณะนี้ยังเพิ่งเข้าต้นเหมันตุ์อากาศยังไม่เรียกว่าเย็นจนผู้คนในท้องถิ่นจะเรียกว่าเข้าเหมันตฤดูอย่างแท้จริง ทว่ากระทั่งบุษบรรณที่เคยคุ้นกับอุณหภูมิเยือกเย็นของหุบเขาเทพเจ้ายังต้องสวมเสื้อแขนยาวและผ้าพันคอเพื่อป้องกันลมที่พัดลงมาจากยอดเขา ทว่าเหล่าชายนักรบที่เพิ่งกระโดดมาจากสดายุกลับสวมเครื่องแต่งกายเพียงแค่ชั้นเดียวที่ทำมาจากหนังสัตว์ เสื้อแขนกุดเผยให้เห็นช่วงไหล่และต้นแขนล่ำสัน รัดเอวด้วยเข็มขัดหนังวัวสีน้ำตาลเส้นใหญ่ แต่สิ่งที่สะดุดตาที่สุดคือ ขวานด้ามสั้นที่เหน็บเอาไว้ข้างสะโพก นี่คือขวานแห่งนักรบคารูน อาวุธอันลือลั่นของผาจามรี เจ้าเผ่าหน้าหินเดินย่างสามขุมพลางตวัดแส้ในมือไปมา ส่งเสียงดังควับ ควับ จนคนที่นอนหมอบอยู่ตรงหน้าได้แต่ตัวสั่นด้วยความกลัว “อภัยข้าด้วยท่านศนิกะ ข้าไม่คิดว่าท่านจะกลับมาในช่วงสนทยา” คนงานหนุ่มละล่ำละลัก ศนิกะถ่มน้ำลายลงพื้น ผู้ติดตามที่มีร่างกายสูงใหญ่ไม่เป็นรองหัวเหน้าเผ่าคารูนต่างทยอยลงมาจากหลังวิหค ชาวเทพทั้งหมดแต่งกายคล้ายกัน แต่ที่เห็นต่างกันอย่างเห็นได้ชัดคือขวานประจำกาย ซึ่งแต่ละเล่มจะมีลวดลายและรูปร่างเฉพาะตัว “ท่านศนิกะ เจ้าเด็กน้อยนี้พูดราวกับว่าเราจะกลับมาไม่ทันอาทิตย์ตก” ผู้ติดตามคนหนึ่งกล่าว เด็กหนุ่มพลันร้องแก้ในทันใดว่าเขาไม่ได้หมายความว่าเช่นนั้น ทว่าเจ้าเผ่าคารูณไม่ฟังเสียงของฝ่ายตรงข้ามหันไปเรียกชื่อคนสนิททั้งสอง “สันทะ นายัก! จับเจ้าเด็กนี่ ข้าจะเฆี่ยนมันให้สมกับความผิด” แก้ไขเมื่อ 23 ต.ค. 53 22:54:36 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 53 22:40:45

ความคิดเห็นที่ 2 ยังไม่ทันที่เจ้าหนุ่มคนงานจะร้องครวญ และความอดทนของบุษบรรณเริ่มหมด เธอเอื้อมมือจับไม้พลองที่คาดไว้ที่ด้านหลัง พลางคาดโทษในใจ วันนี้ข้าจะให้พวกมันหัวโนกันอีกคนละรอบ! ทันใดนั้นแสงคบเพลิงทุกที่บนลานปักษา รวมไปถึงแสงสว่างในละแวกใกล้เคียงพร้อมใจกันดับพรึ่บ! ทั่วทั้งลานปักษาก็เปรียบตกอยู่กลางรัตติกาลที่มืดสนิท “สันทะ! แกอยู่ไหนวะ! บ้าเอ้ย! นี่มันเกิดอะไรขึ้น!” ศนิกะแผดเสียง “ท่านศนิกะ ข้า...อุ๊บ!” จากนั้นก็มีเสียงคล้ายของหนักตกใส่พื้น ชายที่ชื่อสันทะก็เงียบตามไปด้วย ทันใดศนิกะก็พลันรู้สึกถึงเงาไหววูบไร้รูปทรงเคลื่อนตัวอย่างเงียบเชียบทว่ารวดเร็วจนมองไม่ทัน แต่ละครั้งที่มันเข้าจู่โจมจะตามติดมาด้วยเสียงตกกระทบพื้นดังตึบ ตึบ ตึบ “เฮ้ย! แกเป็นภูตผีหรืออะไรวะ! แน่จริงอย่าหลบเซ่” แต่ทั่วทั้งลานเงียบสงัดดุจรัตติกาล ศนิกะผวากรูด สันหลังเย็นวาบ หากเทพแห่งนักรบยังคงมีน้ำใจห้าวหาญที่ไม่ยอมเผ่นหนีเอาตัวรอด พลางใช้มือขวาเลี่ยงไปจับด้ามขวานของตนเองตรงบั้นเอว แต่ทันใดนั้นรอบคอของนักรบแห่งผาจามรีกลับพลันรู้สึกถึงความเย็นเฉียบประดุจน้ำที่กลายเป็นเกล็ดแข็งบนยอดเมาลี ร่างใหญ่โตของศนิกะถูกกระชากดึงขึ้นไปบนอากาศ ขาทั้งสองข้างลอยเหนือพื้นดิน มือของเจ้าเผ่าคารูนส่ายเปะปะเพื่อคว้าร่างของฝ่ายตรงข้าม หากทว่ากลับพบแต่อากาศธาตุ... “กะ...แก...ไอ้...ขี้ขลาด...ออกมาสู้กันสิวะ!” ศนิกะกล่าวขลุกขลักในลำคอ ในมือที่จับด้ามอาวุธอยู่แล้วรวบรวมกำลังขว้างไปยังความมืดมิดเบื้องหน้า ทว่าคมขวานได้แต่สัมผัสความว่างเปล่า เพราะศนิกะได้ยินแต่เสียงอาวุธตนปักลงพื้นส่งเสียงทึบครั้งหนึ่ง แต่ก็ทำให้ช่วงเวลานั้นทหารยามผู้เฝ้าลานปักษาวิ่งถือคบเพลิงมาเป็นสาย จากนั้นร่างของเทพนักรบผู้แสนห้าวจึงตกลงมาถึงพื้นแบบก้นจ้ำเป้า ไม่เหลือคราบของนักรบแห่งผาเหนือผู้ยิ่งใหญ่อีกเลย ทหารยามใช้เวลาไม่นานนักในการจุดคบเพลิงขึ้นมาใหม่ ไม่นานนักทั่วลานปักษาจึงสว่างอีกครั้ง ในช่วงเวลาที่แสงสว่างกลับมานี้เองเงาสีดำประหลาดไร้รูปกายจึงเลือนหายไปในความมืดคล้ายภูตร้าย เมื่อแสงไฟคืนกลับในลานปักษาจึงเห็นเจ้าหนุ่มตัวต้นเหตุยังคงตัวสั่นเทาอยู่ที่เดิมด้วยความกลัว หากฝ่ายทหารยามพลันตกตะลึงกับภาพที่เห็น ด้วยบัดนี้นักรบทั้งสี่แห่งผานักรบ ต่างพากันนอนแผ่หราสลบไสลไม่ได้สติสิ้นชื่ออยู่บนลาน ศนิกะเบิกตากว้างหันมาคว้าคอทหารยามที่ใกล้ตัวได้คนหนึ่ง ตะโกนถามจนน้ำลายพุ่ง ว่าเห็นใครหรืออะไรหรือไม่ ในน้ำเสียงเจือความหวาดหวั่นเล็กน้อย ทหารยามคล้ายเพิ่งได้สติ ไม่ตอบออกมาเป็นคำพูด ทว่ากลับส่ายหัวดิก สายตาของเขาแลเหลือบไปมองร่างเทพนักรบที่นอนสิ้นสติอยู่บนพื้นอย่างหวาดกลัว จนศนิกะเอะใจจึงปล่อยมือจากร่างของทหารยามแล้วมองไปยังร่างของลูกเผ่าตนเอง ในคราแรกเจ้าเผ่าคารูณมองไม่เห็นสิ่งผิดปกติแต่แล้วพลันชะงัก “อย่าแตะต้องร่างพวกเขา!” เสียงร้องดังห้ามจากทางหลัง ผู้ที่อยู่บนลานทั้งหมดจึงหันขวับไปทางผู้พูด สีหน้าของบรรดาทหารยามต่างผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเห็นท่านบุษบามินตรารีบวิ่งมาที่สถานที่เกิดเหตุประหลาดในทันที แม้แต่ศนิกะยังส่งเสียงสูงในลำคอเมื่อเห็นผู้ไม่คาดคิดว่าจะได้พบ หากยังไม่ทันจะเอ่ยปาก บุษบรรณส่งเสียงเตือนให้อีกฝ่ายถอยออกไปไกลๆ ก่อนจะทรุดกายลงข้างๆ หนึ่งในสี่ร่างของนักรบเผ่าคารูณ จากนั้นท่านมือปราบใช้มือหนึ่งยกขึ้นเหนือร่างของผู้ที่ยังไม่ได้สติ ครั้นแล้วร่างใหญ่โตของเทพแห่งเทพจามรีกระตุกไหว ดวงตาพลันเบิกคว้างทว่ากลับกลายเป็นสีขาวทั้งลูกตาคล้ายถูกเคลือบไว้ด้วยหมอกสีขุ่น แม้แต่ศนิกะที่ยืนกอดอกมองอยู่ด้านหลังยังตกใจ ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ทว่าเทพีแห่งอุตราทิศยังคงคุมสติไว้ได้คล้ายกับคุ้นเคยกับสถานการณ์นี้เป็นอย่างดี จากนั้นจึงร่ายเวทสลายอาคม นัยน์ตาของชายนักรบผู้โชคร้ายจึงค่อยๆ กลับมาเป็นเป็นปกติ บุษบรรณเผลอถอนใจยาวก่อนจะลุกขึ้นแล้วขยับให้ทหารยามมาช่วยดูแลแทนเธอ จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 53 22:43:57

ความคิดเห็นที่ 3 “นี่มันอะไรกันน่ะ” ศนิกะยังคงตามเรื่องไม่ทัน ท่านมือปราบปรายตาคมวิบมาทางเจ้าเผ่าคารูณคล้ายตำหนิ “ข้าคิดว่าท่านคงไปล่วงเกินผู้ใดก่อนมาที่นี่” จากนั้นบุษบรรณจึงอธิบายต่อ “พวกลูกเผ่าของท่านโดนเวทอาคมพิษ...อาจทำให้ใช้มนตราไม่ได้ชั่วคราว แต่เป็นอาคมที่ไม่ร้ายแรงนัก พักแค่เพียงราตรีเดียว พละเวทก็จะกลับมาดังเดิมได้” นี่เป็นเพียงแค่การเตือนล่วงหน้าหรือสั่งสอนให้พวกท่านหยุดระรานผู้อื่นเท่านั้น เธอคิดแต่ไม่ได้พูด “ใครวะ บังอาจนัก!” ศนิกะกระฟัดกระเฟียด “ทำอย่างนี้มันหยามกันชัดนี่หว่า! ไอ้พวกนี้ก็อ่อนแอเสียจริง เพียงแค่อาคมพิษเล็กน้อย ก็สิ้นท่า ไม่สมเป็นนักรบแห่งเผ่าคารูณเลย” “ท่านศนิกะ” บุษบรรณเอ่ยเสียงเย็น “ที่ท่านไม่โดนอาคมนั้น อาจเป็นเพราะผู้ลงมือเห็นว่าท่านเป็นหนึ่งในพิรเทพ จึงไม่ต้องการจะหักหน้า...ดังนั้นลูกเผ่าทั้งหมดของท่านจึงกลายเป็นผู้รับเคราะห์แทน ถึงแม้ข้าจะเห็นว่าเจ้าเผ่าอย่างท่าน น่าจะเป็นผู้ที่สมควรรับอาคมทั้งหมดนั้นเสียเองก็ตาม” ศนิกะถึงกับอ้าปากค้างคิดหาคำพูดเถียงกลับไม่ได้ บุษบรรณจึงใช้ช่วงเวลานั้นออกคำสั่งให้เหล่าทหารยามนำร่างของนักรบเผ่าคารูณออกไปจากลานปักษา และรีบปลีกตัวออกมาก่อนที่ศนิกะจะตั้งตัวได้ทัน จนเมื่อเดินออกมาไกลได้ระยะหนึ่งบุษบรรณต้องกัดลิ้นตนเองเพื่อไม่ให้ส่งเสียงหัวเราะออกมา พลางนึกแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่ใครกันเป็นผู้หาญกล้าท้าทายเผ่าคารูณเช่นนั้น บางทีผู้ร่ายเวทอาจจะเห็นเหตุการณ์ที่พวกศนิกะชอบระรานผู้อื่นแล้วอาจนึกอยากสั่งสอนเหมือนเธอก็เป็นได้ ทันใดนั้นบังเกิดเงาวูบไร้กายผ่านด้านหลังของท่านมือปราบทว่าไม่ได้ต้องการจะทำร้ายแต่อย่างใด หญิงสาวหันขวับโดยสัณชาตญาณ หากเธอกลับไม่พบสิ่งใดนอกจากกระแสลมเย็นของเทือกเขาเทพเจ้าปะทะใบหน้าของเธอ “เจ้าอีกแล้วใช่ไหม?” เธอเอ่ยทักขึ้น เอามือกอดอก เสมือนว่าเคยเจอกับเหตุการณ์ในลักษณะนี้มาก่อน ทว่ารอบตัวกลับไม่มีผู้ใดมาปรากฏตัวเลย หญิงสาวรีรออยู่ครู่หนึ่งจึงถอนใจยาวแล้วว่าขึ้น “นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราพบกัน ไม่คิดอยากจะออกมาสนทนากันบ้างหรือ? ข้าไม่รังเกียจหรอกแม้เจ้าจะเป็นภูตผีหรืออะไรก็ตาม” อีกครั้งที่รอบตัวของบุษบรรณยังคงเงียบงัน และไม่มีสิ่งใดเคลื่อนไหวหรือตอบรับเลย หญิงสาวขมวดคิ้ว เม้มปาก “ตามใจ” เธอว่า “ไม่เคยมีใครสอนมารยาทหรือไง” ประโยคหลังท่านมือปราบพูดเสียงเบาคล้ายรำคาญเต็มทน ความจริงแล้วบุษบรรณเคยประสบกับเงาดำไร้รูปร่างนี้มาก่อนตั้งแต่เธอเป็นมือปราบ หากก็ไม่เคยเล่าถึงสหายที่ไม่ปรากฏตัวนี้ให้ผู้ใดฟังเลย ด้วยเกรงว่าผู้ฟังอาจเข้าใจผิดว่ามันเป็นภูตมารร้ายที่เฝ้าหาโอกาสทำร้ายและล่อลวงเหล่าเทพให้ไปติดกับ จนเมื่อบุษบรรณเดินมาถึงถนนสายหลักเพื่อกลับไปยังป้อมนักล่า ความอึกทึกจอแจพลันกลับมาสู่ภาวะปรกติ เหล่ายามเริ่มจุดไฟบนเสาคบเพลิงที่ปักไว้เป็นระยะเพื่อให้แสงสว่าง ยามคนหนึ่งผงกศีรษะให้เธอเพราะจำท่านมือปราบได้ หญิงสาวพยักหน้ารับจึงหันกลับไปมองทางเดินที่เพิ่งจากมา และคิดว่าวันนี้คงเป็นอีกครั้งที่สหายที่ไม่เคยปรากฏตัวนี้ยังคงเป็นปริศนาให้ขบคิดต่อ เนื่องจากที่ตั้งของเผ่าภูระอยู่บนที่ราบสูงจึงมองเห็นที่ราบกว้างใหญ่ของทุ่งพยุอัสดรอย่างชัดเจน แสงจันทร์ส่องให้เห็นลำธารสายเล็กๆ ที่ไหลคดเคี้ยวมาจากตาน้ำกำเนิดของเทือกเขาเทพเจ้า ก่อนที่ตาน้ำพวกนั้นจะไหลรวมตัวเป็นแม่น้ำใหญ่บนที่ราบภาคกลาง ทิวเขาจ้าวบรรพตและทิวเขาเทพเจ้าเหลื่อมซ้อนกันเห็นเป็นฉากอันสลับซับซ้อน ชั่วครู่หนึ่งที่บุษบรรณนึกว่าเห็นรูปร่างที่คล้ายวิหคเทพขนาดมหึมา ก่อนจะรู้ว่านั่นคือเงาของเขาหิมวัตหนึ่งในห้ายอดระดับ ‘ล้อมเมฆ’ ของเทือกเขาเทพเจ้าต่างหาก เทพีแห่งอุตราทิศเงยหน้ามองท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้มที่กำลังจะถูกกลืนเป็นรัตติกาลที่มืดสนิท ***** อาคารไม้ฐานอิฐ สูงห้าชั้นของหอเบญจคารตั้งโดดเด่นเป็นสง่าอยู่บริเวณตรงกลางของหมู่อาคารป้อมนักล่า นอกจากจะเป็นอาคารที่สำคัญที่สุดในละแวกทุ่งพยุอัสดรแล้วสถานที่นี้ยังเป็นที่พำนักของบรรดาเจ็ดพี่น้องแห่งภูระอีกด้วย ชายหนุ่มคนหนึ่งเปิดประตูเข้ามาอย่างร้อนรน เขามีสีหน้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด “พี่ใหญ่! ไหนว่าจ้าวแดนตะวันออกจะไม่มีวันมาที่นี่อย่างไรเล่า?” บังสูรย์ชะงักเท้านิดหนึ่งเมื่อเห็นร่างน้องชาย คล้ายเจ้าเผ่าภูระเองก็เพิ่งเปิดประตูกลับเข้ามาจากระเบียงไม้ที่ยื่นล้ำไปในอากาศในมือของเขาถือสาส์นสีดำสนิท จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 53 22:49:11

ความคิดเห็นที่ 4 ร่างสูงใหญไม่ผิดกับพี่ชายตนยืนสั่นด้วยความโมโห อาจเป็นเพราะเหตุผลนี้ทำให้เขาไม่ได้ทันสังเกตเห็นเงาขนาดใหญ่ที่เพิ่งผละจากริมระเบียงสูง “ใจเย็นๆ น้องห้า เอ...เจ้านี่ไม่เห็นใจเย็นสมชื่อเลยนะ กลัวจะโดนแย่งคนรักไปหรือไง?” บังสูรย์สัพยอก บาเยนทร์อ้าปากค้าง ใบหน้าแดงก่ำตั้งแต่หูไปจนถึงคอ “คะ...คนรัก...อะไรกัน? ที่ไหนขอรับ?” แม้แต่น้ำเสียงที่ใช้ก็นุ่มลงในทันใด ผู้เป็นพี่ชายแอบยิ้ม แม้จะไม่มีใครมาบอก หากเขาก็สามารถเดาอะไรๆ ได้ไม่ยาก เขาโยนสาส์นที่ถือติดมือมาจากระเบียงลงบนโต๊ะ บาเยนทร์จึงเพิ่งสังเกตเห็น “สาส์นจากศิลาลัยอนุญาตให้จัดงานปัญจยุทธมาถึงแล้ว เมื่อครู่เอง...” ฝ่ายพี่ชายชี้แจง จากนั้นบาเยนทร์รู้สึกแปลกใจที่ตนจับสัญญาณไม่ได้เลย บังสูรย์พยักหน้ารับ “เทพที่เบิกสาส์นจอมเทพมาไม่ใช่ปักษบาลประจำหน่วยวิหคกาฬของตะวันตกแต่เป็นนิลบาลผู้นำสาส์นแห่งรัตติกาล...ไม่แปลกหรอกที่เจ้าจะไม่รู้ตัว” เจ้าเผ่าภูระแสดงถึงความชื่นชม จากนั้นจึงกล่าวต่อ “เพื่อตอบข้อข้องใจของเจ้าเรื่องจ้าวแดนตะวันออก บอกตามตรงว่าข้าเองก็แปลกใจไม่แพ้กัน ที่ท่านหัสรังสียอมผละจากวังที่แสนสุขสบายมาพักที่บ้านป่าเมืองดอยแบบนี้ ซ้ำยังมาเองโดยลำพังแบบไม่มีขบวนนำ ข้าว่าคนรักของเจ้าช่างเสน่ห์แรงไม่เบาเชียวล่ะ ไม่รูว่าเป็นเพราะสาเหตุนี้หรือไม่ที่ทำให้จ้าวแดนตะวันออกของเรา ตกลงยอมเข้าร่วมงานปัญจยุทธ เจ้ารีบๆ ทำคะแนนดีกว่าก่อนที่จะมีผู้เข้าแข่งมากกว่านี้” “พี่ใหญ่อย่าพูดเล่นสิขอรับ” บาเยนทร์ร้อง หน้าเข้มขึ้นมาในทันใด “แม่นางมัส...ไม่ใช่คน-รักของข้านะขอรับ” ประโยคหลังชายหนุ่มต้องรวบรวมความกล้าหาญอย่างมากกว่าจะพูดได้จนจบประโยค บังสูรย์พยักหน้าหงึกๆ  “เออ...ไม่ใช่ก็อย่ามาทำหน้าเศร้า เวลาที่ไปหอเวชศาสตร์แล้วไม่เจอหน้าแม่คนสวยนั่น” “โอ๊ย! พี่ใหญ่ ขะ ข้าต้องไปแล้วพรุ่งนี้จะมีการจัดพิธีพิรเบญจเทพอย่างเป็นทางการ ขะ..ข้าต้องไปหาบรรดาผู้อาวุโสทั้งห้า...ใช่...ใช่...ข้าต้องไปแล้วขอรับ” เมื่อลับร่างน้องชายตัวใหญ่ไปแล้ว บังสูรย์จึงหันกลับมานั่งบนโต๊ะ แล้วหยิบสาส์นแห่งจอมเทพเปิดอ่าน ในทีแรกเขาหัวเราะเพราะในใจยังคิดถึงท่าทางเงอะงะของน้องชายตนเองแต่แล้วก็กลับนิ่งงัน ลุกขึ้นยืนเอามือไพล่หลังมองไปยังระเบียงด้านนอก ปัญจยุทธต้องมีครบห้าคน งานถึงจะสมบูรณ์...วาฬาเจ้าเผ่ามังกรเป็นฝ่ายแรกที่ทดสอบผ่านด่านพิรเทพจนมีสิทธิเข้าไปชิงตำแหน่งหัวหน้าเผ่านักรบ แต่บังสูรย์รู้ว่าสิ่งที่เทพมังกรหวังอยู่ไม่ใช่การครองตำแหน่งชนะเลิศอย่างแน่นอน เขาก็แค่หาโอกาสมาเป็นก้างขวางทางศนิกะ และหาเรื่องมาอยู่ใกล้ๆ บุษบามินตราเท่านั้น ต่อมาคือ ศนิกะ เจ้าเผ่าคารูนแห่งผาจามรี ที่เสมือนคู่แข่งกับป้อมนักล่ามาตลอดเวลาหนึ่งร้อยปีที่ผ่านมา  และจ้องจะตะครุบตำแหน่งนี้มาตั้งแต่ห้าปีที่แล้ว และยิ่งมีเรื่องการทำนายของท่านจักษุทิพย์เสียอีก ในระยะหลังศนิกะจึงยิ่งแสดงท่าทางกร่างไปทั่ว ซ้ำยังโพนทะนาอวดตัวว่าจะเป็นน้องเขยของเขา ชะ! ไอ้หัวกรวด! เขาแทบอยากจะผ่าร่างมันออกเป็นสองซีก ส่วนบาเยนทร์น้องชายของเขาเอง ผ่านด่านมาเป็นรายที่สาม แม้ชายหนุ่มจะมีสิทธิเข้าแข่งได้โดยไม่ต้องได้รับการทดสอบในฐานะเจ้าภาพ หากเขาก็ยืนกรานที่จะผ่านด่านเหมือนชาวเทพจากเผ่าอื่น ผลก็คือ บาเยนทร์ แอบผ่านด่านมาได้โดยใช้ชื่อปลอมและพรางตัว วันนี้เขาเพิ่งได้พิรเทพเพิ่ม ผู้ที่แสนสำคัญเสียด้วย จ้าวแดนตะวันออก...ผู้ผ่านด่านพิรเทพมาอย่างง่ายดายราวกับแค่ซ้อมมือเล่น! เขารู้ว่าในช่วงหลายปีที่ผ่านมาบทบาทของตะวันออกคล้ายจะลดลงไปอย่างมากด้วยเกรงบารมีจอมเทพรัตติกาล หากเมื่อบังสรูย์ได้พบกับ ‘มาดใหม่’ ของหัสรังสี เขาจึงคิดว่าถึงอย่างไร...เทวะแห่งตะวันออกยังคงเป็นจ้าวแห่งสุริยาอยู่วันยังค่ำ ทรงพลัง สูงศักดิ์ และน่าหวั่นเกรงเช่นเดิมไม่เปลี่ยนแปลง มิน่าเล่าในระยะหลังๆ กระทั่งจอมเทพแห่งศิลาลัยเองก็เริ่มที่จะจับตามองความเคลื่อนไหวของจ้าวแดนตะวันออกหนุ่มผู้นี้บ้างแล้ว บังสูรย์ตบสาส์นในมือขึ้นลงเป็นจังหวะสม่ำเสมออย่างใช้ความคิด ป่านนี้ทั้งป้อมนักล่าและชาวเทพในบุราทิศคงลือกันสนั่นแล้วว่า จ้าวแดนตะวันออกตกลงเข้าร่วมเป็นหนึ่งในพิรเบญจเทพ ดังนี้แล้วใครอีกเล่ายังจะหาญสมัครเข้ามาเป็นรายสุดท้าย?...นอกจากพวกไม่กลัวตาย หรือไม่ก็พวกบ้าๆ แน่ละ...ต้องบ้ามากๆ ด้วย ***** คุยกันท้ายบท: ช่วงนี้น้ำท่วมหลายจังหวัด (เราอยู่กท.) เคยคิดว่าโลกร้อนมันไกลตัว คงไม่ใช่อย่างที่คิดเสียแล้ว (ไปงัดหาถุงผ้าหรือเป้มาใส่หนังสือตอนไปงานหนังสือฯ ดีกว่า) แต่ในความโชคร้ายจากภัยธรรมชาติอย่างนี้ ทำให้รู้ว่าคนไทยส่วนใหญ่ยังรักกัน ความมีน้ำใจเช่นนี้ มันไทยแลนด์ only จริงๆ (ไม่ใช่ lonely นะ) จบบทนี้รามิตก็ยังไม่ออกเสียที รออีกสักพักเนอะ แต่เดี๋ยวตอนหน้าเริ่มมีฉากแอ็คชั่น (เล็กๆ)  ในตอนที่ 3: นักรบจากผาครุฑ ค่ะ แก้ไขเมื่อ 23 ต.ค. 53 23:32:37 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : วันปิยมหาราช 53 22:52:50

ความคิดเห็นที่ 5 กะลังรีบ, ต๊ะไว้ก่อนนะจ๊ะ จากคุณ : POLLUX^.^ เขียนเมื่อ : 24 ต.ค. 53 08:24:47

ความคิดเห็นที่ 6 รามิตค่าตัวแพงจริงๆ ไม่ยอมออกมาซักที จากคุณ : septer เขียนเมื่อ : 24 ต.ค. 53 12:26:46

ความคิดเห็นที่ 7 คิดถึงรามิตจังเลย คนสุดท้ายนี่ต้องเป็นรามิตแน่เลย จากคุณ : K.belle (K.belle) เขียนเมื่อ : 24 ต.ค. 53 12:27:48

ความคิดเห็นที่ 8 อ๊ะ 1 ในคนที่รอโผล่มาด้วยชื่อแล้ว ส่วนอันดับ 1 สงสัยภาคนี้ต้องรอนานกว่าจะโผล่มาอ่า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 24 ต.ค. 53 12:38:00

ความคิดเห็นที่ 9 เอ๋? ทำไมงวดนี้มีแต่สาวๆ? คุณ Pollux ^.^: ไม่เป็นไรค่ะ, ไว้กลับมาอ่านทีหลังก็ได้ค่ะ คุณ septer: ใช่ค่ะ, งั้นต้องรีบเรียกให้มันออกมาทำงานไวๆ คุณ K.belle: วี๊ดว้าย นักอ่านหน้าใหม่ (ไม่ค่อยจะเก็บอาการเลย แก๊!) โอ้ว...เจ้ารามิตมีคนคิดถึงแย้วววว คนสุดท้ายจะเป็นรามิตหรือไม่ ต้องติดตามนะคะ คุณ scottie: 1 คนแรกที่ท่านรอนั้นออกตอนหน้าค่ะ (วาฬา ใช่ไหม?), ส่วน 1 คนหลัง (ที่เป็นอันดับหนึ่งเสียด้วย) อีกสัก 10 บทค่ะ (นานไปปะ?) จากคุณ : run saya (run saya) เขียนเมื่อ : 24 ต.ค. 53 18:22:16

ความคิดเห็นที่ 10 รามิตไม่มาไม่เป็นไร ขอให้บุษบรรณ อยู่ เท่ตลอดเวลาแม้ยามนอน นั่นคือบุษบรรณ มัสลินก็ยังอยู่ ^__^... ศนิกะ นิสัยไม่ดีมากๆ ยังมาเป็นชาวเทพอีก ลูกน้องก็ช่างตามน้ำเหลือเกืน ...อาจทำให้ใช้มนตราไม่ได้ชั่วคราว แต่เป็นอาคมที่ไม่ร้ายแรงนัก พักแค่เพียงราตรีเดียว พละเวทก็จะกลับมาดังเดิมได้”.....พละเวท/ ตั้งใจใช้คำนี้หริอเปล่าครับ รู้สึกไม่คุ้นเลย อาจเป็นคำโบราณเก่าๆหรืออย่างไรเอ่ย แล้วใครกันมาลับๆล่อๆวุ่นวายกับบุษบรรณของผม ทำเป็นมีเลศนัย เดี๋ยวเถอะ ^__^... จากคุณ : บุษบรรณแฟนคลับ (Psycho man) เขียนเมื่อ : 24 ต.ค. 53 19:11:30

ความคิดเห็นที่ 11 ^ ^ ในที่สุดก็มีผู้จับได้ สมเป็นคุณ ไซโคแมน จริงๆ เลย ใช่ฮับ คำว่า พละเวท หรือ พละมนตรา ที่ปรากฏในภาคนี้เป็นคำที่ถูกปรับเปลี่ยนเพื่อให้เป็นไปตามต้นฉบับ 'สมบูรณ์' ตามรูปแบบเดียวกันกับการใช้คำตามเล่มสอง (คือภาคอาศิรวิษ) ที่มีการเปลียนไปแล้ว  (แบบเดียวกับชื่อ วิทยุทธา ซึ่งของใหม่ จะกลายเป็น ชื่อ วิชชยุทธ์ไปแล้ว) จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 24 ต.ค. 53 22:53:15

ความคิดเห็นที่ 12 เข้ามากรี๊ดไว้ก่อน... เพิ่งมาเห็นค่ะพี่รัณ เพราะช่วงที่ผ่านมาไม่ได้เข้ามาที่นี่เท่าไหร่ แต่ตอนนี้จะเปิดเทอมแล้ว... ฮือๆ เดี๋ยวจะค่อยๆ ตามอ่านนะคะ จากคุณ : Caje เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 53 20:38:07

ความคิดเห็นที่ 13 "แม้ขณะนี้ยังเพิ่งเข้าต้นเหมันตุ์อากาศยังไม่เรียกว่าเย็นจนผู้คนในท้องถิ่นจะเรียกว่าเข้าเหมันตฤดูอย่างแท้จริง" เหมันต์ ไม่มีสระอุนา..? ยังคงติดตามต่อไปด้วยใจระทึก! ไหงไปๆ มาๆ แถวนี้มีแต่สาวเสน่ห์แรงแฮะ ทั้งบุษทั้งมัส... หัวกระไดไม่แห้งกันเลยทีเดียว จากคุณ : POLLUX^.^ เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 53 22:11:11

ความคิดเห็นที่ 14 มาลงชื่อ ว่าได้เข้ามาอ่านเรียบร้อยแล้วครับผม วันสิ้นเดือนจะไปรับตังค์ แล้วไปสอยหนังสือมาอ่านนะครับ จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 53 14:51:16

ความคิดเห็นที่ 15 หนังสือเล่ม2จะออกเมื่อไร อยากอ่านด่วนมาก (นานจนแอบลืม) จากคุณ : septer เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 53 16:34:09

ความคิดเห็นที่ 16 ได้ความคืบหน้าของเล่มสองมาแล้วขอรับ แต่เดี๋ยวขอคุยก่อนนะคะ คุณน้องเคจ: กรี๊ดดด (เอามั่ง) น้องเคจ คนเก่ง มาแย้วววว คุณ Pollux ^.^: โอ๊ะ ขอบคุณมากขอรับ, ความจริงในต้นฉบับมีพิมพ์ผิด พิมพ์ร่วง (ตก)  พิมพ์เกิน อีกเพียบเลยค่ะ << ไม่ได้ตั้งใจนะ เราพยายามจะเก็บให้เนี้ยบที่สุดแล้วแต่ก็มีหลงจนได้, น่าลุ้นเนอะว่าใครจะเป็นคนที่ห้า..ถึงจะสนุก (เดาไม่ยากหรอกค่ะแต่ยังเพิ่งดีกว่า <<< เอ๊ะ? ยังไง?) คุณ zoi: ขอบคุณมากค่ะ ที่แวะมาคุยด้วย, สิ้นเดือนตุลาฯ คงได้ออกมาจากโรงพิมพ์แน่ๆ คุณ septer: อ่า...ล่าข่าวมาได้แล้วค่ะ กำลังรอคิวอยู่ในโรงพิมพ์ คาดว่าคงอีกประมาณ 3-4 วัน แต่คงทันอาทิตย์สุดท้ายของสัปดาห์หนังสือฯ ค่ะ รอได้ไหมคะ? (อย่าว่าแต่คุณเลย เราก็อยากเห็นใจจะขาดดด อยู่แล้วอะ อือ...) แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 53 19:06:28 แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 53 19:04:41 จากคุณ : run saya เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 53 19:03:56

ความคิดเห็นที่ 17 ตามอ่านจบตอนนี้แล้ว ^^ รอบทรามิตและหัสรังสีต่อไป จากคุณ : Caje เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 53 20:42:27

ความคิดเห็นที่ 18 อู่ย...กลับไปดู link เก่าๆ เห็นชื่อคุณ Y4UC เจ้าเก่า <<< ขออภัยจริงๆ ค่ะ เพิ่งมาเห็นวันนี้, คนนี้ก็มาทวงบทรามิตเหมือนกัน เฮอะ..เฮอะ...ไม่บอก และคุณน้องเคจ << เย้ย มาเก็บทีเดียวเรียบวุธ แก้ไขเมื่อ 26 ต.ค. 53 21:59:18 จากคุณ : run saya (run saya) เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 53 21:32:36

ความคิดเห็นที่ 19 อู่ย...กลับไปดู link เก่าๆ เห็นชื่อคุณ Y4UC เจ้าเก่า ............นึกว่าจะไม่ยอมทักกันซะละ ยินดีต้อนรับการกลับมา ของคุณรัณ และจ้าวจตุรทิศด้วยความยินดี ยิ่ง เช่นเคยตามอ่านอยู่ จากคุณ : ตานุ่นภารโรง (y4uc) เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 53 21:01:06