|
"คิด ๆ ดูแล้ว พวกนั้นประหารข้า แต่คงไม่มีประจานศพกระมัง ข้าเป็นอาหาร ได้ข่าวว่าพวกชามูกำลังอดอยากไม่ใช่หรือ" นัคทาปรือตาลง "ข้าจะไม่ฉีดเลือดเทียมเข้าเส้น จะแสดงความบริสุทธิ์ใจ ข้าตายแล้วพวกนั้นอาจจะไม่กล้าลองกินข้าก่อน เจ้าก็กินสักคำให้พวกนั้นดูแล้วกัน ถ้าเห็นความจริงใจ ทั้งยังมีอาหารมาให้ถึงปาก บางทีอาจจะยอมมีน้ำใจขึ้นสักนิด...ใช่ไหม น่าเสียดาย..."
เขายื่นมือทั้งสองข้างไปเบื้องหน้า มองท่อนแขนกำยำของตน
"น่าเสียดาย...ข้าอยากให้เจ้ากินข้าทั้งตัวมากกว่าพวกถ่อยชามู ข้าอยากให้เจ้ากิน แต่คราวนี้อย่าได้รู้สึกบาปเหมือนตอนกินเด็กผู้หญิงคนนั้น คราวนี้...คราวนี้ให้รู้ไว้จริง ๆ ว่าข้าให้ ข้าให้พี่ชาย...บาปกรรมใดทำกันไว้ ให้อโหสิให้ด้วย"
"นัคทา!" โคเวนจับไหล่เพื่อนกระชากมา ปลุกเขาจากภวังค์ "เกิดอะไรขึ้นที่เผ่าอิยา"
อีกฝ่ายถูกถามเช่นนั้นก็มึนงงไปวูบหนึ่ง ดวงตารื้นเกือบว่างเปล่า มองเขาอย่างไม่เข้าใจ
"อะไร...เจ้า...ไม่รู้หรือ"
...
สถานการณ์ของอิยาก็เปลี่ยนแปลงไปเช่นกัน
อิยาส่งเลือดเทียมเข้าเมืองชามู ชามูอดอยากหิวโหย ก็ออกมาล่ามาฆ่าอิยา
การล่าการฆ่านั้นแฝงความสิ้นหวังไว้ ความสิ้นหวังรุนแรงจนกลายเป็นบ้าคลั่ง แม้อาวุธที่ใช้จะไม่ร้ายแรงเท่าในการปราบปรามครั้งก่อน ๆ แต่การฆ่ากลับโหดร้ายกว่าหลายเท่า ควรว่าคงเหมือนคนหิวจนคลั่งเห็นอาหารอยู่ตรงหน้ากระมัง ก็หวงแหน ขม้ำกินตะกรุมตะกราม จะให้เป็นของตนจนหมดให้ได้ ในลักษณการเดียวกันนั้น ชามูออกมาเห็นอิยาที่ใดก็ยิง ยิงให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้เพราะหวังสะสมไว้เป็นเสบียง เลือดเข้าตาก็ไม่เห็นเหตุผล ไม่คิดถึงอะไรระยะยาว
นัคทากลับมาเพื่อพบความพินาศ ความพินาศน่ากลัวที่สติของเขาแทบไม่อาจรับรู้ได้ ชามูฆ่าอิยาแล้วก็พยายามกัดกิน และตายเช่นนั้นเพราะศพมีเลือดพิษอยู่ ศพซ้อนกันกองเป็นภูเขา ทั้งของอิยาและชามู มากมายจนฝังไม่ทัน และไม่มีกำลังจะเผาได้ คนที่ยังรอดชีวิตอยู่ต้องอพยพออกไปเพราะหวาดกลัวภูตผีและโรคร้าย แต่การอพยพก็ไม่ช่วยอะไร พวกชามูมีดาวเทียม พวกนั้นอาจจะจับอะไรในแผ่นดินอื่นไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็ได้ปรับดาวเทียมให้สามารถไล่ตามอิยาบนเกาะนี้ได้อย่างมีประสิทธิภาพพอสมควร ยิ่งแตกตื่นหวาดกลัวจนหนีอย่างไม่ระมัดระวังเท่าไร ยิ่งจับได้ง่ายเท่านั้น อิยาหนีไปที่ไหนก็ถูกล่า ป่าทั้งป่าแทบจะถูกทำลายไปด้วย ไฟไหม้จนไม่ทราบจะดับอย่างไรได้ เส้นทางน้ำถูกแรงระเบิดจนไม่ไหลกลายเป็นท่วมล้น นัคทากลับไปเพื่อจะเห็นสภาพนั้น เพื่อจะเห็นว่าแม้ตนจะพยายามวิ่งวุ่นตามหา ร่ำร้องเท่าไร ก็เหลืออิยาเพียงไม่กี่สิบคน และคนไม่กี่สิบคนดังกล่าวก็อยู่ด้วยความหวาดกลัว เชื่อว่าไม่ช้าตัวเองจะต้องตาย
"ข้าไม่อยากให้เผ่าของข้าสูญไป ดังนั้นข้าเองจะมอบตัว ข้าจะตาย" ชายหนุ่มบอกเพื่อน "แต่เจ้าเองคือคนที่พูดเรื่องความเมตตากรุณา ดังนั้นเมื่อข้าตายแล้ว ได้โปรดช่วยคนของข้า อย่าให้ถึงกับต้องกลายเป็นปศุสัตว์ อย่าให้ต้องถูกทารุณกดขี่ราวกับไม่มีจิตใจ"
โคเวนนิ่งเงียบไป เงียบเนิ่นนานจึงพูดได้
"ข้าเองจะมาพูดเรื่องเดียวกับเจ้า" เขาบอก "ชามู...ก็เหมือนกัน"
ตอนนั้นชายหนุ่มวิ่งผ่านถนนอันว่างเปล่า ไปถึงโรงพยาบาลกลางได้อย่างไรยังแทบไม่รู้ตัว เขาพบด้วยความดีใจอย่างยิ่งว่าโรงพยาบาลยังมีคน ที่จริงถึงกับมีคนแออัดจนน่ากลัว เพราะคนแทบทั้งหมดที่หลงเหลือในเมืองล้วนมาที่นั่น หมอกับพยาบาลวิ่งวุ่นวายแม้จะดูอ่อนแรงไปมาก โคเวนเร่งดึงแขนพยาบาลคนหนึ่งไว้ ถามว่าเกิดอะไรขึ้น เธออธิบายให้เขาฟังห้วนสั้น ทว่าในที่สุดชายหนุ่มก็เข้าใจ
ชามูไม่มีอาหารอื่นอีกแล้ว ไม่อาจกินสัตว์หรือพืช ดินหรือเปลือกไม้ ไม่อาจกินกระทั่งซากศพของพวกเดียวกัน ความตายที่มาเยือนโหดร้ายทารุณยิ่งนัก เช่นเดียวกับที่โคเวนประสบหลายต่อหลายปีเพราะไม่ยอมกินอาหาร ร่างกายผ่ายผอมอ่อนแรง มึนซึม ราวกับโรคร้ายค่อยเป็นค่อยไปที่มีจุดจบเพียงความตาย ทว่าไม่ใช่เพียงนั้นหรอก...โคเวนเพิ่งรับทราบว่าก่อนนี้ไม่นานมีจลาจลในเมือง พยายามแย่งชิงเลือดเนื้ออิยาในคลัง ชามูฆ่ากันเองเพื่อแย่งอาหาร ทั้งยังออกไปฆ่าอิยาและตายที่นอกเมืองนับไม่ถ้วน แต่ตอนนี้แม้การจลาจลดังกล่าวก็ผ่านพ้นไปแล้ว ผู้คนไม่เหลือแม้แต่แรงจะทำอย่างนั้น พวกคนชั้นสูงขังตัวอยู่ในบ้าน หวาดกลัวคนชั้นล่างซึ่งเชื่อว่าคนชั้นสูงย่อมมีกินมากกว่าตน ส่วนคนชั้นล่างก็ตายรายวัน ชามูตายไปเกินค่อนแล้ว เหลืออยู่ไม่เท่าไร ที่ไม่เห็นซากศพตามถนน ไม่เห็นความเสียหายใด ก็เพียงเพราะระบบอันดีเยี่ยมกวาดกลบลบร่องรอยทั้งปวงจนหมดสิ้นเท่านั้น
ในเวลาดังกล่าว โคเวนฟังถ้อยคำของพยาบาลด้วยหัวใจชาแสนชา แทบไม่อยากรับรู้อะไรอีกต่อไป ตอนนั้นเขาคิดเลือนรางว่านัคทาคงฉลองชัยชนะอยู่กระมัง นัคทาคงทราบความจริงว่าชามูพินาศสิ้นแล้ว ไม่มีความจำเป็นต้องประนีประนอมอะไร ไม่ต้องค้นหาทางที่ไม่ใช่ทั้งทาสและนายแล้ว ชามูสูญพันธุ์ไปเอง อิยาก็อยู่ได้ แม้ไม่สามารถออกจากเกาะนี้ ก็ยังสามารถอยู่อย่างสบายตลอดไป
ทว่าไม่ใช่อย่างนั้น...สัตว์นรกที่กำลังจะตายย่อมพยายามลากสัตว์นรกอีกตัวไปด้วย ชามูก็ลากอิยาไป
"ข้าจึงคิดว่าข้าจะยอมแพ้ อย่างน้อยพวกเจ้าอาจจะนึกวิธีใช้ประโยชน์จากชามูได้บ้าง เป็นทาสหรือแรงงานก็ได้ อย่างน้อย...ถ้าหากว่าเจ้ายังเห็นแก่ข้าบ้าง" โคเวนบอก "คานายังไม่เป็นไร พ่อข้าใช้อิทธิพลช่วยเธอ แต่ก็คง...ไม่นาน ข้าจึงคิดว่าก่อนยอมแพ้ ก่อนที่ทุกอย่างจะพินาศ อย่างน้อยเจ้ายังเคยสัญญากับข้า จะช่วยคานา ข้าพาลูกมาขอความเมตตาจากเจ้า ตัวข้าเองจะเป็นอย่างไรก็ไม่เป็นไร"
นัคทายื่นมือมา โคเวนก็ส่งลูกสาวให้เขา ชาวอิยาอุ้มเด็กหญิงเบามือที่สุดเท่าที่จะทำได้ เขาลูบผมเธอ
"ลูกสาวของพี่ชายข้า ก็เป็นลูกสาวของข้าเช่นกัน" ชายหนุ่มพูดเบา ๆ "จะให้เลือดเจ้า อีกไม่นานจะแข็งแรง วิ่ง
ได้"
"ข้าอยากพบนายี แล้วภรรยาของเจ้า..."
"เธอยังไม่ตาย ข้าพานายีมา" นัคทาลุกขึ้นทั้งยังอุ้มคานาอันไว้ "...ข้าบอกเธอว่า...อาจจะช่วยได้"
...
นายีไม่ได้อยู่ในสภาพที่โคเวนคิดเลย
เขานึกมาตลอดว่าหากเป็นลูกของนัคทา ไม่ว่าลูกสาวหรือลูกชายคงซุกซนร้ายกาจยิ่งนัก ก็ในเมื่อนัคทาซึ่งเป็นพ่อเป็นคนช่างสงสัย หัวดื้อท้าทายเขาไปทั่ว และภรรยาของเขาเองก็นักรบหญิงคนหนึ่งของเผ่าเช่นกัน ก่อนนี้นัคทามักชอบเล่าถึงคนรัก บอกว่าทะเลาะกันประจำ โคเวนฟังครั้งใดก็นึกว่าผู้หญิงที่ทะเลาะกับนัคทาได้ ต้องมีลูกสาวลูกชายที่น่าสนใจอย่างแน่นอน
นายีกำลังจะตาย
"ลูกหลง" พ่อของเธอพึมพำ "เมียเห็นหน้าข้าก็ร้องไห้ ข้านึกอะไรไม่ออก เร่งพาเธอมาที่นี่"
เด็กหญิงถูกยิง มารดาของเธอกรีดร้อง วิ่งมาหา ทว่าไม่อาจปกป้องลูกสาวไม่ได้ ปืนแสงนั้นกรีดหน้าท้อง ฉีกอวัยวะภายใน โชคดียิ่งนักที่ก่อนเด็กหญิงจะค่อย ๆ ตายไปเพราะอาการตกเลือดและอวัยวะล้มเหลว นัคทาก็กลับมาบ้าน เขาเย็บปิดหน้าท้องของลูกสาว รักษาด้วยสติปัญญาทั้งหมดที่มี ทว่าก็ช่วยได้สุดชีวิตเพียงแค่นี้เอง
นายีนอนอยู่ในเครื่องช่วยชีวิต อุปกรณ์ทั้งปวงปิดบังหน้าตาร่างกายจนแทบมองไม่เห็นอะไร โคเวนทราบแต่เพียงว่าเส้นผมของเด็กหญิงเป็นสีเดียวกับพ่อ และเธอคงจะโตเป็นคนสูง เพราะแม้อายุอ่อนกว่าคานาอันสองสามปี ก็ดูเหมือนเกือบจะสูงเท่ากัน
"เราจากไปเพียงแค่เดือนเศษเท่านั้นเอง" นัคทาเอ่ยขึ้น มือหนึ่งเขายังคงอุ้มคานา อีกมือลูบผมลูกสาวตน
"ไม่ใช่เพียงเดือนเศษหรอก มันเป็นเรื่องที่ฝังรากมานาน" ชาวชามูบอก "ฝังมานานเหลือเกิน ก่อนหน้าข้า ก่อนหน้าเจ้า บางทีอาจจะตั้งแต่ตอนที่มนุษย์บนโลกที่ไกลโพ้นนั้นกลายเป็นมนุษย์ขึ้นมา"
"ข้าคิดว่าก่อนจะยอมแพ้ ต้องให้เลือดคานา และขอร้องเจ้า...ขอชีวิตของนายี" ชาวอิยาเอ่ยขึ้น "ข้าจนปัญญาเท่านี้แล้ว แต่พวกชามูคงมีการแพทย์เจริญกว่า แล้วยังพลังนั่น..."
โคเวนกำลังจะเอ่ยปากตอบ แต่แล้วเขาก็ชะงัก ความคิดหนึ่งวาบผ่านไป
ความคิดแสนบ้าคลั่ง ความคิดที่ไม่น่าเป็นไปได้
“ส่งคานามาให้ข้า” เขายื่นมือออกไป
| จากคุณ |
:
ลวิตร์   
|
| เขียนเมื่อ |
:
25 ต.ค. 53 00:18:17
|
|
|
|
Sinner Redeems (๑๖/ครึ่งหลัง)
