ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 161 สัตว์เวทหรือตุ๊กตา อาหมวยยืนดูรายการของรางวัลที่มีแต่ชื่อไฟล์ แล้วก็ถอนหายใจ พอหันไปดูหน้าเจ้าตัวก่อเรื่องที่ยืนจ๋อยอยู่ใกล้ๆก็ชักจะดุไม่ลง พอหันไปอีกทางยักษ์แดงยังนอนหน้าเซียวอยู่ที่พื้น มันถ่ายทอดข้อมูลทั้งหมดลงไปที่คอมพิวเตอร์จนหมดแล้ว แต่ก็ใช่ว่าข้อมูลทั้งหมดจะหายไปจากระบบบันทึกข้อมูลของมันโดยอัตโนมัติ คงต้องใช้เวลาอีกสักพักกว่าสมองกลในตัวมันจะปรับตัวได้ อาหมวยเดินไปที่หน้าคอมพิวเตอร์ เธอกดเรียกดูข้อมูล แต่ “โปรดใส่รหัสผ่าน” เสียงประกาศดังออกมาจากคอมพิวเตอร์ อาหมวยทำหน้าเหมือนเด็กถูกขัดใจทั้งๆที่รู้ดีว่านี่เป็นมาตรการป้องกันตามปกติ คอมพิวเตอร์ของมิคาเอลยอมรับข้อมูลจากสัตว์เวทของมิคาเอล แต่ไม่ยอมให้ใครเปิดข้อมูลดูหากไม่มีรหัสผ่าน เธอเปิดเมนูเกมส่งข้อความด่วนถึงมิคาเอลทันที ----------------------------- มิคาเอลอยู่ระหว่างการประชุมตอนที่ได้รับข้อความ “ผมขอเวลาสักครู่” ชายหนุ่มบอกผ่านกล้องไปหาผู้เข้าประชุมที่โรงพยาบาล เขาอ่านข้อความคิ้วขมวด ข้อความที่อาหมวยส่งมามีรายละเอียดไม่มาก บอกเพียงว่า เหล่าสัตว์เวทจอมซนไปรับเควสบุกนรกมาเรียบร้อยแล้ว แถมยังดาว์นโหลดข้อมูลมหาศาลมาไว้ในคอมพิวเตอร์ และอาหมวยต้องการอ่านข้อมูลนั้น มิคาเอลนิ่งคิด หากจะติดต่อกลับไปถามรายละเอียด เวลาในเกมก็เร็วกว่าโลกจริง กว่าจะสื่อสารกันรู้เรื่องคงเสียเวลาไม่ใช่น้อยทั้งสองฝ่าย เขาตัดสินใจทำสิ่งที่คิดว่าเร็วที่สุดสำหรับทั้งสองฝ่าย เขาจัดการเชื่อมต่อคอมพิวเตอร์ในโลกจริงเข้ากับเครื่องคอมพิวเตอร์ในเกม ใส่รหัสผ่านให้อาหมวยสามารถใช้งานคอมพิวเตอร์ในเกมได้ และในขณะเดียวกัน เขาก็สั่งก้อปปี้ข้อมูลทั้งหมดมาไว้ในคอมพิวเตอร์ในโลกจริง “ผมพร้อมจะประชุมต่อแล้ว” เขาหันไปหากล้องหลังจากที่จัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ------------------------------------------ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 53 07:06:38

ความคิดเห็นที่ 2 “จะมุดอยู่ใต้โต๊ะกันอีกนานแค่ไหนเนี่ย” มาลีเริ่มบ่นหลังจากที่ต้องนั่งกับพื้นเพื่อกล่อมสัตว์เวทสามตัวให้ออกมาจากใต้โต๊ะตั้งนาน แต่ก็ยังไม่สำเร็จ “โกเลมน้อยรอพี่งูส่งสัญญาณปลอดภัยมาก่อนน่ะ” เจ้าตัวส้มหัวหน้าชั้นตอบอย่างฉะฉาน โดยมีเจ้าเดรกน้อยพยักหน้าหงึกๆอยู่ข้างๆ เอลล่าที่กลับไปจัดของจนเสร็จแล้ว เลยลากเก้าอี้มานั่งใกล้ๆแล้วโน้มตัวลงหลอกล่อสัตว์เลี้ยงของตัวเองให้ออกมาก่อน เผื่อว่าอีกสองตัวที่เหลือจะตามมา “เกรซ เกรซไม่ได้ไปซนด้วยนี่ ไม่เห็นต้องกลัวอะไรเลย ออกมาข้างนอกนี่เร็ว” เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยส่ายหน้าเดี๊ยะ ตอบเสียงแจ๋ว “พี่เดรกน้อยบอกว่าอยู่โรงเรียนเดียวกันต้องร่วมทุกข์ร่วมสุข ถ้าลูกเจี๊ยบน้อยอยู่ใต้โต๊ะด้วยกันจนพี่งูส่งสัญญาณปลอดภัย พี่เดรกน้อยจะให้ตราโรงเรียน ลูกเจี๊ยบน้อยจะเอาตราโรงเรียน ลูกเจี๊ยบน้อยไม่ออกไป” ว่าแล้วมันก็หดหัวเข้าไปที่ใต้โต๊ะเหมือนเดิม “ตราโรงเรียน” เอลล่าทวนคำด้วยความสงสัย อันที่จริง นับตั้งแต่เธอได้เกรซคืนมา เจ้าลูกเจี๊ยบก็พูดถึงโรงเรียนให้ฟังบ่อยๆ เพียงแต่ว่า นอกจากทักษะย่อตัวจนเหลือตัวเท่านกแก้วที่พี่ยักษ์เป็นคนสอนแล้ว เอลล่าไม่เคยเห็นเจ้าลูกเจี๊ยบน้อยทำอย่างอื่นได้อีก เธอเลยไม่คิดว่าจะมีโรงเรียนจริงๆ มาลีหัวเราะคิกคักทันทีที่ได้ยิน “อย่างกับงานรับน้องเลยนะเนี่ย” “รับน้องอะไรเหรอ” โกเลมน้อยชักงง “ก็รับน้องใหม่เข้ามหาลัยไง” มาลีตอบทั้งๆที่ยังหัวเราะ แล้วเธอก็ถามต่อ “แล้วนี่ในโรงเรียนมีกี่บ้านล่ะ จะได้กลายเป็นโรงเรียนออนไลน์เสียเลย” โกเลมน้อยเอียงคอตั้งใจฟังจนหน้ายู่ก็ไม่เห็นรู้เรื่อง มันเข้าใจแต่คำถามในประโยคสุดท้าย ก็เลยตอบๆไปก่อน “ตอนนี้มีสองบ้าน” “หือ” เอลล่าแทบจะร้องหือพร้อมกับตงหลิน ทั้งคู่มองหน้ากัน สงสัยว่าข่าวลือที่ว่าน้องสาวของวินชอบเล่นตุ๊กตาคงจะเป็นความจริง แต่ผู้ปกครองที่ตามใจขนาดตั้งโรงเรียนให้เล่นนี่นับว่าไม่ธรรมดา “แล้วใครเป็นหัวหน้าบ้านล่ะ” มาลีแกล้งแหย่ถามไปอย่างนั้น แต่ตงหลินกลับผสมโรงช่วยแหย่ เพื่อหลอกถามข้อมูลบางอย่าง เขาสงสัยมานานแล้วว่า ทำไมนกฟีนิกส์อย่างเจ้าลูกเจี๊ยบน้อยถึงได้เชื่อฟังตุ๊กตาที่ชื่อโกเลมน้อยกับเดรกน้อยนี่นัก หากเป็นเจ้ายักษ์แดง อัลติเมทโกเลมที่เขาเห็นฝีมือมาแล้ว เขาจะไม่แปลกใจเลย แต่นี่ แม้แต่เจ้ายักษ์แดงก็ยังยอมให้ตุ๊กตาดินปั้นเป็นหัวหน้า เขาอยากจะรู้ว่านักบวชจอมเวทใช้วิธีไหน ถึงได้สั่งให้สัตว์เวทระดับสามเชื่อฟังตุ๊กตาดินปั้นได้ หรือความลับจะอยู่ที่ตราโรงเรียนที่เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยพูดถึง “หัวหน้าบ้านคืออะไร” โกเลมน้อยไม่เข้าใจอีกแล้ว “ก็คนที่เก่งที่สุดในบ้านไง” ตงหลินทำเป็นตอบ แต่ความจริงเขาต้องการจะใช้คำตอบนี้กระตุ้นให้เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยหือกับตุ๊กตาดินปั้นนี่เสียที “ไม่มีหรอก คนที่เก่งที่ฉุด ทุกคนเก่งหมดเลย แต่เก่งคนละอย่าง” อันนี้เดรกน้อยตอบเอง มันจำเหตุการณ์ในวันที่มันออกจากไข่ได้ “เหรอ” เอลล่ายิ้ม นักบวชจอมเวทคนนี้เข้าใจสร้างความภาคภูมิใจให้สัตว์เลี้ยง “ใครเก่งอะไรบ้างล่ะ” ตงหลินถามต่อ คราวนี้แหละ เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยจะได้รู้ตัวเสียทีว่า สัตว์เวทระดับสามน่ะ เหนือกว่าตุ๊กตาดินปั้นเป็นไหนๆ “นายหญิงบอกว่า พี่ยักษ์สู้เก่งที่สุด” โกเลมน้อยรีบตอบก่อนเลย “ช่าย แล้วพี่งูก็ฉลาดที่ฉุด” เดรกน้อยรีบบอกบ้าง ตงหลินพยักหน้าเห็นด้วย อัลติเมทโกเลมที่กินอัลติเมทโกเลมตัวอื่นๆได้ ถ้าไม่เรียกว่าสู้เก่งแล้ว ก็คงไม่รู้จะเรียกว่าอะไร ส่วนพี่งูที่เจ้าตุ๊กตาสองตัวนี้พูดถึงน่าจะเป็นมังกรจำแลงที่สังหารมังกรของเขาในศึกช่องเขาขาด แม้นักบวชจอมเวทจะใช้เวทช่วย แต่สัตว์เวทที่ใช้คาถาระดับสูงที่ไม่มีใครเคยเห็นได้ ก็น่าจะเรียกว่าฉลาดที่สุดได้เหมือนกัน “แล้วโกเลมน้อยกับเดรกน้อยล่ะ ที่สุดเรื่องอะไร” มาลีถามต่อด้วยความเอ็นดู เจ้าเดรกน้อยทำปากจู๋ ก่อนจะสารภาพซื่อๆ “พี่งูบอกว่าเดรกน้อยงกฉุดๆ” มาลีถึงกับทนไม่ไหวดึงเจ้าเดรกน้อยมาฟัดด้วยความมันเขี้ยว ก่อนจะหันไปถามสัตว์เวทอีกตัว “แล้วโกเลมน้อยล่ะ” “โกเลมน้อยเป็น จอมมารน้อยที่เก่งที่สุดไง” โกเลมน้อยยืดอกตอบด้วยความภาคภูมิใจ “แน่เร้อ” มาลีแซว “แน่จิ พี่โกเลมน้อยเป็นจอมมารน้อยตัวเดียวในเกมนี่นา ไม่มีใครเก่งกว่าหรอก” เดรกน้อยรับรองขันแข็ง โธ่ มันสำรวจสัตว์เวททุกสายมาแล้วเชียวนะ ไม่เชื่อมันได้ไง แต่น่าเสียดาย นอกจากมาลีที่อยู่กับอาหมวยมานานแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าโกเลมน้อยกับเดรกน้อยไม่ใช่ตุ๊กตา จึงไม่มีใครเชื่อถือคำพูดของมัน ทั้งเอลล่าและตงหลินไม่คิดว่าเดรกน้อยโกหก แต่พวกเขาคิดว่ามันรู้และพูดตามข้อมูลที่เจ้าของใส่ไว้ให้เท่านั้น ยิ่งตงหลินหลอกถามเด็กสองตัวนี้เท่าไร คำตอบที่ได้ก็ยิ่งตอกย้ำความเชื่อของเขาว่าพวกมันเป็นตุ๊กตา “นายหญิงสอนอะไรมั่งเหรอ” โกเลมน้อนทวนคำถามก่อนจะตอบเสียงดัง “นายหญิงสอนให้เป็นเด็กดี” “ส่วนของเดรกน้อยนะ นายหญิงบอกว่า ไม่ต้องงก เล่นด้วยกันก็ต้องแบ่งให้เท่าๆกัน” เดรกน้อยรีบตอบบ้าง แถมยกตัวอย่างให้อีก “อย่างตราโรงเรียนไง เดรกน้อยเหลือหนึ่งอัน เดรกน้อยก็ให้ลูกเจี๊ยบน้อย” เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยพยักหน้ารับใหญ่ด้วยความดีใจ แต่ทว่า พี่โกเลมน้อยเกิดสงสัยอะไรขึ้นมาบางอย่าง “ตอนนั้นลูกเจี๊ยบน้อยไม่ได้ไปทำเควสกับพวกเรานี่นา ทำไมเดรกน้อยใจดียกให้ลูกเจี๊ยบน้อยฟรีๆล่ะ” “ใครบอกว่าฟรี” เดรกน้อยจอมงกถามเสียงสูง “ไม่ฟรียังไรหรือ” เอลล่ารีบถาม เธอเห็นเกรซอยากได้มาก ถ้าราคาพอซื้อได้ เธอจะได้รีบซื้อให้ “ไม่ฟรี” เดรกน้อยย้ำอีกครั้ง ก่อนจะเฉลย “ลูกเจี๊ยบน้อยไม่ได้ไปด้วยคราวนั้นก็จริง แต่ถ้าเอาตราโรงเรียนไปนะ ก็เท่ากับเป็นพวกเราใช่ป่าว” มันหยุดรอจนโกเลมน้อยกับลูกเจี๊ยบน้อยพยักหน้าหงึกๆแล้วมันก็พูดต่อ “นายหญิงบอกว่า พวกเดียวกัน ได้ของมาก็ต้องแบ่งกัน แต่ถ้าซน โดนลงโทษก็ต้องโดนทุกตัวเหมือนกันไง” มาลีเริ่มมองเห็นอะไรลางๆ “โดนลงโทษเหรอ” “ใช่ๆ” เดรกน้อยพยักหน้าหงึกๆก่อนจะอวดความสามารถใหม่ “พี่งูเขาสอนเดรกน้อยคูณหารเลขแล้ว คราวนี้นะเราไปซนกันฉี่ตัว” มันชูนิ้วประกอบด้วย “คราวก่อนนายหญิงบอกว่าถ้าซนนักจะตีเราคนละสามที ก็เป็นตีทั้งหมด 12 ที แต่ตอนนี้รวมพี่ม้ามังกรแล้ว เรามีกันห้าตัวเอง มันหารไม่ลงตัว นี่ถ้าได้ลูกเจี๊ยบน้อยมาอีกตัวนะ ก็โดนตีคนละฉองทีเอง” เจ้าเดรกชูสองนิ้วอย่างภาคภูมิใจกับผลการคำนวณ เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยเอาปีกสองข้างกุมก้นแล้วถอยไปซุกที่มุมในสุดของใต้โต๊ะด้วยความเสียวไส้ ส่วนพี่โกเลมน้อย พี่มาลี เอลล่าและตงหลิน อ้าปากค้างกับผลการคำนวณของเดรกน้อยไปแล้ว ---------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 53 07:07:11

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 162 ห้ากิลด์ประสาน “มิคาเอล ลูกคิดว่าอย่างไร” ลอเรนโซ ประธานในที่ประชุมถามลูกชาย หลังจากที่ปรึกษาหารือมาได้พักใหญ่ แม้ในขณะนี้ ลุงบรรณารักษ์จะตกลงให้การสนับสนุนในด้านเทคนิคเต็มที่ ถึงขนาดจะยอมเปิดเผยขั้นตอนการทำเควสเพื่อเปิดนรกและให้ข้อมูลสนับสนุนตลอดการทำเควสก็ตาม แต่ทางตำรวจไม่ยอมเสี่ยงให้ประชาชนที่ไม่เกี่ยวข้องต้องมารับอันตรายหรือปล่อยให้คนร้ายหลุดรอดไปอย่างเด็ดขาด ดังนั้น ทางตำรวจจึงไม่สามารถแบ่งกำลังมาช่วยเหลือคนที่ยังหลับไม่ตื่นได้ ภาระในเรื่องนี้จึงตกมาที่มิคาเอลเต็มๆ ชายหนุ่มนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก็เริ่มเอ่ยปาก “ถ้าอย่างนั้น ผมคงต้องขอให้กิลด์ใหญ่ทั้งห้าเข้ามาช่วยอย่างเต็มตัว” มิคาเอลยกมือห้ามพี่หมี เมื่อเขาทำท่าจะขัดจังหวะ “ผมทราบว่าคุณไม่ต้องการให้พลเรือนเข้ามาเสี่ยง แต่อย่าลืมว่า เราไม่สามารถปิดเซิฟเวอร์ไม่ให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องเข้าเกมได้ แม้พ่อผมจะเป็นหุ้นใหญ่ แต่อำนาจในการบริหารอยู่ในมือประธานบริษัทเกม เมื่อไรที่คุณเสนอเรื่องนี้ขึ้นมา ก็เท่ากับบอกอีกฝ่ายว่าจับผู้เล่นทั้งเกมเป็นตัวประกันได้ ดังนั้นทางเดียวที่จะกันคนที่ไม่เกี่ยวข้องออกไป ก็คือใช้ข้ออ้างว่ากิลด์ทั้งห้ากำลังร่วมมือทำอะไรบางอย่าง แล้วห้ามคนที่ไม่ใช่สมาชิกกิลด์เข้ามาในบริเวณที่กำหนด ส่วนสมาชิกกิลด์ ต่างต้องฟังคำสั่งของหัวหน้ากิลด์อยู่แล้ว พวกเราสามารถสั่งพวกเขาให้ล็อคออฟได้ทันทีเมื่อถึงคราวจำเป็น” พี่หมีพยักหน้า ก่อนจะเอนหลังไปนั่งฟังอย่างไม่พอใจนัก แต่เขาก็ไม่มีแผนที่รัดกุมกว่าจะเสนอ “และเรายังสามารถปิดบังการเปิดนรกได้ด้วยการร่วมมือของกิลด์ทั้งห้า” ลุงบรรณารักษ์ช่วยสนับสนุน “ช่วยอธิบายรายละเอียดด้วย” ลอเรนโซสั่ง “วังบุปผากำลังจะบวงสรวงต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ จริงๆพิธีนี้ก็เป็นเควส หากแต่วังบุปผาไม่เคยหาไอเทมสำหรับบวงสรวงได้ครบ รางวัลใหญ่จึงไม่ออกสักที” ลุงบรรณารักษ์เกริ่นก่อนจะเสนอ “ผมคิดว่า เควสนี้น่าจะใหญ่พอที่จะทำให้ทุกคนเข้าใจว่าทำไมกิลด์ทั้งห้าต้องร่วมมือกัน ส่วนวิธีการผนวกมันเข้ากับเควสเปิดนรก ผมคงต้องถามรายละเอียดจากกีย์อีกที” พอลุงบรรณารักษ์พูดจบ ลอเรนโซก็ส่งข้อความสั่งให้คนข้างนอกพากีย์เข้ามา “ถ้าคิดจะใช้พิธีบวงสรวงละก็ เราต้องเริ่มลงมือตั้งแต่คืนนี้เลยนะ” พี่หมีแย้ง ก็อกๆๆ ทุกคนเงียบจนกีย์เข้ามานั่งประจำที่ พอเขาได้ฟังรายละเอียดจากลุงบรรณารักษ์ กีย์ก็ยิ้มกว้าง “ผมมีแผนจะเสนอ” หลังจากนั้นพวกเขาก็ใช้เวลากว่าสองชั่วโมงถกเถียงเรื่องรายละเอียดของแผนการจากทุกฝ่าย “ก่อนปิดประชุม ผมขอสรุปงานแต่ละฝ่ายดังนี้ ธงชัย” ลอรนโซหันไปมองหน้าลุงบรรณารักษ์ “คุณรับผิดชอบหารายชื่อผู้เล่นที่น่าจะเป็นคนของเบนนี่จางส่งให้คุณตำรวจภายในเย็นนี้ ผมต้องการรายชื่อทั้งหมด ไม่ว่าคนพวกนั้นจะเคยเปลี่ยนชื่อล็อกอินหรือหน้าตาไปกี่ครั้งก็ตาม” ลุงบรรณารักษ์พยักหน้า เรื่องแค่นี้ ทวีจัดการได้แน่ “ส่วนกีย์ คุณประสานกันกับลูกชายผมอย่างใกล้ชิด เควสทั้งสองเควสจะต้องดำเนินการตามลำดับ และคุณพลาดเรื่องเวลาไม่ได้เด็ดขาด” กีย์ยกมือตะเบ๊ะรับคำสั่ง “คุณตำรวจ” ลอเรนโซหันไปทางพี่หมี “ผมต้องฝากเรื่องการดูแลคนที่ไม่เกี่ยวข้องและจับคนร้ายไว้ที่คุณละนะ ผมจะจัดการให้ทุกเรื่อง ทั้งหน่วยพยาบาล สื่อมวลชนและอุปกรณ์ทุกชนิดที่คุณต้องการ” พี่หมียิ้ม ถ้าลอเรนโซรับปากแบบนี้ เขาก็ไม่ต้องห่วงอะไรแล้ว “ส่วนลูก มิคาเอล พ่อต้องฝากเรื่องในเกมไว้ที่ลูกแล้วนะ” มิคาเอลพยักหน้าก่อนจะตัดสัญญาณ เพื่อจะเข้าเกม ------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 53 07:09:49

ความคิดเห็นที่ 4 “ยู้ฮู มีใครอยู่ไหม” เสียกเรียกดังมาจากหน้าร้าน มาลีที่กำลังติดพันกับการหลอกล่อให้สัตว์เวมสามตัวยอมออกมาจากใต้โต๊ะก็ตะโกนสวนกลับทันใด “มี แต่วันนี้ไม่ขายของ จะปิดร้านแล้ว” “อ้าวนั่น น้องมาลีนี่ เป็นอะไรไปล่ะ ถึงไม่ขายของ” มาลีลุกขึ้นยืนทันทีที่ได้ยินเสียงโต้ตอบ ในใจกะว่าจะจัดการลูกค้ารายนี้เสียหน่อย ก็บอกแล้วว่าไม่ขาย ไม่ขาย ยังจะเข้ามาในร้านอีก แต่พอเห็นหน้าลูกค้าเท่านั้นแหละ มาลีก็ต้องสงบปากสงบคำทักไปแค่ “พี่มังกรขาวเองเหรอ แล้วไปยังไงมายังไงถึงมาถึงนี่ได้” “พี่มังกรขาวเหรอ งั้นพี่ม้ามังกรก็มาแล้วสิ” เจ้าเดรกน้อยร้องออกมาก่อนจะวิ่งไปกระโดดกอดคอพี่ม้ามังกรของมันอย่างดีใจ มังกรขาวยิ้มกว้างด้วยความเอ็นดู เขาหันไปตอบมาลีเบาๆ “ก็เจ้าเดรกน้อยนั่นแหละ ไม่รู้คิดถึงม้ามังกรอะไรนักหนา ส่งข้อความไปเร่งแล้วเร่งอีกให้มาหาให้ได้” มาลีหันไปมองหน้าเอลล่าและตงหลินแล้วก็ยิ้มให้กันแบบรู้กันนะว่า เจ้าเดรกน้อยเรียกม้ามังกรมาทำไม ยังไม่ทันที่พวกเขาจะกระซิบบอกมังกรขาวว่าเจ้าเดรกน้อยมีแผนอะไร โกเลมน้อยก็ร้องไชโยออกมาอีกตัว “กลับบ้านได้แล้ว นายหญิงเรียก” หน้าตาเจ้าโกเลมน้อยดีใจมาก ดูเหมือนมันจะลืมไปแล้วว่า กลับไปคราวนี้อาจจะโดนตีที่ซนจนเกิดเรื่องก็ได้ เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยเดินต้วมเตี้ยมออกมาจากใต้โต๊ะอย่างเมื่อยขบ มันยืดเส้นยืดสายขยับปีกขยับหางแล้วก็หันไปทำหน้าปูเลี่ยนๆให้นายหญิงเอลล่าของมัน ตอนนี้มันไม่รู้ว่าจะดีใจที่ได้ตราโรงเรียนดี หรือจะเสียใจที่ต้องถูกตีเป็นเพื่อนพวกพ้องของมันแน่ เจ้าโกเลมน้อยวิ่งหน้าเริ่ดเข้าไปที่หลังร้านซึ่งเป็นทางเชื่อมต่อไปที่บ้านอาหมวยก่อนใคร แม้จะเห็นว่า ตงหลินเป็นคนนอก แต่เนื่องจากทางเชื่อมที่อาหมวยสร้างไว้ให้ลูกจ้างนั้นจำกัดให้เข้าไปได้ถึงแค่ห้องพักของสองแม่ลูก ห้องครัวและห้องประชุมเท่านั้น ไม่มีใครเข้าไปในบ้านได้หากอาหมวยไม่ได้อนุญาต มาลีจึงยักไหล่ ไม่กลัวว่าใครจะใช้เรื่องนี้ไปหาประโยชน์อะไรได้ เธอจัดการปิดร้านแล้วเดินนำทุกคนเข้าไปในห้องประชุม ตงหลินเดินตามอย่างทึ่งๆ บ้านที่ทำแบบนี้ได้ มีแต่บ้านระดับห้า นักบวชจอมเวทคนนี้รวยกว่าหัวหน้ากิลด์หลายคนเลยทีเดียว พอตงหลินเดินไปถึงห้องประชุมที่จุคนได้กว่าห้าสิบคน เขาก็ยิ่งตกใจ เพราะห้องนี้ไม่ได้มีแค่โต๊ะกับเก้าอี้ แต่มีตู้ติดผนังที่เขารู้ว่ามันสามารถเป็นทั้งที่เก็บของและดึงออกมาเป็นเตียงนอนได้ ที่นี่ไม่ใช่แค่ห้องประชุม แต่สามารถปรับเป็นฐานทัพย่อยๆได้ทันทีที่ต้องการเลยทีเดียว “ตราโรงเรียน” ลูกเจี๊ยบน้อยยื่นปีกทวงทันทีที่หายเมื่อย พอเห็นม้ามังกรมาสมทบ มันก็ทำใจได้ว่าต้องโดนตีด้วยแหงๆ เพราะฉะนั้น ต้องเอาของมาก่อนเป็นดีที่สุด พอโดนทวงเดรกน้อยก็ค้นกระเป๋าหาของมาให้แต่โดยดี “เอ้า” เดรกน้อยวางเครื่องรางผู้พิทักษ์ไปที่ปีกของลูกเจี๊ยบน้อยดังแปะ จากนั้นเครื่องรางก็หายเข้าไปที่ใต้ผิวหนังของลูกเจี๊ยบน้อยทันที “อู้หู อย่างนี้โดนตีก็ไม่เจ็บแล้วสิ” ลูกเจี๊ยบน้อยอุทานทันทีที่รู้ว่าตราโรงเรียนของมันทำอะไรได้บ้าง แล้วมันก็เอียงคอถามเดรกน้อยด้วยความสงสัย “โดนตีไม่เจ็บ แล้วทำไมต้องกลัวโดนตีด้วยล่ะ” “ถึงไม่เจ็บ แต่ก็เสียใจนะ” เดรกน้อยตอบซื่อๆ “ใช่ๆ เสียใจที่ซนจนถูกตีไง แล้วก็ต้องทำอย่างนี้ด้วยนะ” โกเลมน้อยรีบสนับสนุนและสอนน้องใหม่ทันที มันทำท่าไหว้ก้มหัวจนก้นโด่งโชว์ “ขอโทษคร้าบ หนูผิดไปแล้วให้อภัยหนูเถอะ หนูจะไม่ทำอีกแล้ว” เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยยืนงงด้วยความสงสัย “แต่ลูกเจี๊ยบน้อยไม่ได้ทำผิดด้วยนี่นา ต้องขออภัยด้วยเหรอ” “ถ้าไม่ได้ทำผิด ก็ไม่ต้องขอโทษ” อาหมวยเดินมาทันได้ยินคำถามของเจ้าลูกเจี๊ยบน้อยพอดี เจ้าลูกเจี๊ยบทำตาโต มันยืนตัวแข็งด้วยความตื่นเต้นที่ได้เจอคุณครูเสียที “คุณมายาวดีคะ เอ่อ” เอลล่าเดินมาหาอาหมวยทันที เธอรู้ว่าอาหมวยคือนายจ้างและนักบวชจอมเวทจากบุษบา “ขอบคุณนะคะที่ช่วยเกรซเอาไว้ แล้วยังรับมันเข้าโรงเรียนอีก” อาหมวยยืนนิ่ง เพราะเพิ่งจะรู้ตัวว่าเป็นเจ้าของโรงเรียน เธอทำตาปริบๆ เมื่อเจ้าลูกเจี๊ยบน้อยบินมาหา “คุณครู คุณครู พี่เดรกน้อยเขาให้ตราโรงเรียนลูกเจี๊ยบน้อยแล้วนะ” เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยแหวกขนโชว์เครื่องรางผู้พิทักษ์ที่อยู่ใต้ผิวหนังให้อาหมวยดูอย่างร่าเริง อาหมวยขมวดคิ้ว เมื่อเห็นเครื่องรางผู้พิทักษ์ มิคาเอลเพิ่งส่งคำเตือนเรื่องเอลล่าและตงหลินมาให้ หลังจากที่ได้รายชื่อคนในกิลด์พิทักษ์ฟ้าและคนที่ประธานบริษัทเกมแอบใช้อำนาจหน้าที่ช่วยเหลือจากทวี เธอออาจจะยังไม่เคยเจอเอลล่ากับตงหลิน แต่ข้อมูลที่ทวีส่งให้มีทั้งรูปและสถานะปัจจุบันของทั้งสองคน เธอไม่ได้หวงเครื่องราง แต่การที่เครื่องรางตกไปอยู่กับสัตว์เลี้ยงของคนที่ต้องสงสัยอาจทำให้เรื่องยุ่งยากขึ้น มังกรขาวเป็นผู้เล่นอีกคนในห้องนี้ที่รู้ซึ้งถึงความสำคัญของเครื่องรางผู้พิทักษ์ดี เพราะเขาได้รับมันมาหนึ่งอันผ่านม้ามังกร เขายืนมองอย่างอึดอัด เพราะรู้ดีว่า เครื่องรางนี้เมื่อลูกเจี๊ยบน้อยได้ไปแล้ว ต่อให้ฆ่ามัน ก็ไม่สามารถเอาคืนได้ ท่าทางของมังกรขาวทำให้ตงหลินกับเอลล่าเอะใจ เอลล่าเรียกสัตว์เลี้ยงของตัวเองให้บินกลับมาหา และเมื่อเธอตรวจสอบสถานะของสัตว์เลี้ยง เธอก็หน้าซีดเผือด “ตายแล้ว” “มีอะไรหรือ” ตงหลินถามพร้อมๆกับดึงมือของคนรักมาดูเมนูเกมทันที เมื่อเขาเห็นคุณสมบัติของเครื่องรางผู้พิทักษ์เขาก็ตกใจไม่แพ้เอลล่า “เกรซ คืนตราโรงเรียนไปเสีย” เอลล่าสั่งทันที เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยฟังจนหน้าเสีย “ไม่เอานะ ไม่คืน ลูกเจี๊ยบน้อยเป็นนักเรียนเหมือนกัน ลูกเจี๊ยบน้อยต้องมีตราโรงเรียนสิ” น้ำตามันคลอเบ้าเตรียมจะร้องไห้เต็มที่ แต่ไม่ทันจะได้โก่งคอร้อง มันก็รู้สึกว่ามีคนอุ้มมันไปจากนายหญิง มันตั้งท่าจะดิ้น แต่พอหันไปเห็นว่าเป็นอาหมวยมันก็หยุด อาหมวยลูบหัวมันเบาๆ “ไม่ต้องคืนหรอก แต่ต้องสัญญานะว่าจะเป็นเด็กดี” เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยพยักหน้าหงึกๆ ให้สัญญา ยกปีกเช็ดน้ำตาป้อยๆ แล้วอาหมวยก็สั่งให้มันบินไปหาโกเลมน้อย ก่อนจะสั่ง “โกเลมน้อย พาสัตว์เวททั้งหมดไปที่ห้องฝึกในบ้าน นายหญิงคุยเสร็จแล้วจะตามไป” “คร้าบ” หัวหน้าชั้นรับคำ ทำตามคำสั่งขันแข็ง มาลีที่ไม่อยากยุ่งเรื่องของผู้ใหญ่ ก็รีบแนะนำเอลล่ากับตงหลินให้อาหมวยรู้ว่า คนหนึ่งคือลูกจ้างใหม่ อีกคนคือแฟนลูกจ้าง แล้วก็ถือโอกาสขออนุญาตอาหมวยตามพวกโกเลมน้อยไป พอสัตว์เวททั้งหมดลับสายตา เอลล่าก็เริ่มทันที “คุณมายาวดีคะ ตราโรงเรียนนั่น...” อาหมวยช่วยต่อให้เมื่อเอลล่าทำท่าจะพูดไม่ออก “เป็นไอเทมประจำตัว เมื่อได้ไปแล้ว ต่อให้คุณลบไอดี ฉันก็ไม่ได้ของคืนมาอยู่ดี ฉันเองยังไม่เดือดร้อนแล้วคุณจะเดือดร้อนทำไม” “แต่ว่าตรานั่นมัน..” ตงหลินขัดขึ้นมาบ้าง  แต่ก็หยุดพูดไปเมื่อหันไปเห็นมังกรขาว เขาอยู่กับเบนนี่จางจนต้องระแวงเป็นนิสัย มังกรขาวเคยเป็นคนของกิลด์พยัคฆ์ แม้ชื่อเสียงจะดี แต่ก็ใช่ว่าจะวางใจได้ มังกรขาวเห็นท่าทางของตงหลินก็เดาได้หลายส่วนว่าตงหลินคงกลัวว่า ถ้าเขารู้ว่าตราโรงเรียนของเกรซ คือเครื่องรางผู้พิทักษ์ แล้วเอลล่ากับเกรซจะเป็นอันตราย  จึงเป็นฝ่ายพูดออกมาเอง “ถ้าหากว่าพวกคุณคิดจะชดใช้ค่าเครื่องรางแล้วละก็ ผมต้องอยู่คุยด้วย เพราะผมเองก็มีปัญหาแบบเดียวกัน” “หมายความว่า...” เอลล่าหันไปทางประตูที่โกเลมน้อยพาเพื่อนๆสัตว์เวทออกไป “ครับ ม้ามังกรของผมก็ได้มาหนึ่งอัน” มังกรขาวจงใจบอกความจริงแค่ครึ่งเดียว แต่เพียงเท่านี้ ตงหลินก็หันไปมองอาหมวยตาค้าง “นี่คุณให้เครื่องรางกับสัตว์เวททุกตัวเลยหรือนี่” ตงหลินหลุดปากถามออกมา นักบวชจอมเวทคนนี้เก่งขนาดไหน ถึงได้มีไอเทมระดับสุดยอดขนาดนี้ไว้แจกสัตว์เลี้ยง “อันที่จริงมันเป็นของรางวัลที่พวกสัตว์เวทไปทำเควสด้วยกันมา พวกมันได้ทุกตัวก็ถูกแล้ว” อาหมวยตอบเสียงเรียบ “คุณมังกรขาวไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ ของที่คุณกับม้ามังกรได้ ความจริงก็เป็นส่วนแบ่งของม้ามังกรเองอยู่แล้ว” หลังจากเลิกลดอายุ อาหมวยก็ไม่อยากเรียกมังกรขาวว่าพี่อีก เธอก็เลยใช้คำว่าคุณแทน “แต่เกรซไม่ได้ไปด้วยนี่คะ” เอลล่าแย้งด้วยความไม่สบายใจ จะให้รับของมีค่าแบบนี้ไว้ง่ายๆ เธอทำไม่ได้จริงๆ “นั่นเป็นส่วนของเดรกน้อย ที่นกฟีนิกส์ตัวนั้นได้ไป ก็เพราะเดรกน้อยเป็นคนหยิบให้เอง ในเมื่อเดรกน้อยเต็มใจให้ ฉันก็ไม่เห็นว่าจะมีปัญหาตรงไหน” “ด้วยความสามารถของคุณ เหล่าสัตว์เลี้ยงและเครื่องราง เพราะอย่างนี้หรือ คุณถึงมั่นใจที่จะบุกนรก” ตงหลินตัดสินใจถามตรงๆ กับคนที่ทั้งลึกลับและร้ายกาจขนาดนี้ หากมัวแต่สืบ ก็ไม่รู้ว่า จะได้รู้เรื่องนรกเมื่อไร พูดกันตรงๆอาจจะได้ผลกว่า พออาหมวยหันมามองหน้า เขาก็บอกไปว่า เขารู้มาได้อย่างไร “โกเลมน้อยเล่าให้ฟังว่า มันรับเควสบุกนรกแทนคุณมา” “นรกหรือ” มังกรขาวไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน “คุณมายาวดีคะ เกรซอายุยังน้อย สู้ก็ไม่ค่อยจะเป็น อย่างที่คุณเห็นที่ช่องเขาขาดนั่นแหละค่ะ มันยังไม่พร้อมที่จะไปนรกหรอกค่ะ อย่าเอามันไปด้วยเลยนะคะ” เอลล่าขอร้องอาหมวยอย่างร้อนรน อาหมวยกวาดตามองคนทั้งสาม เธอพอใจอยู่ลึกๆที่ทั้งตงหลินและเอลล่าไม่คิดจะปิดบังเลยว่าตัวเองรู้เรื่องนรก และการขอร้องของเอลล่า ทำให้อาหมวยไว้ใจเธอมากขึ้น “คนที่เป็นห่วงสัตว์เลี้ยงขนาดนี้ คงไม่ใช่คนเลวเกวอะไรนัก” เธอหันไปอธิบายให้มังกรขาวฟัง “นรกเป็นพื้นที่ใหม่ในเกม อันตรายมาก ตอนนี้ในเกมมีคนที่ได้ทักษะเปิดนรก มีอยู่เพียงคนเดียวคือมิคาเอล แต่การจะทำเควสเปิดนรกจะต้องอาศัยความร่วมมือจากคนทั้งห้ากิลด์ใหญ่ และจะเริ่มในพิธีบวงสรวง” อาหมวยหยิบบัตรเชิญยื่นให้มังกรขาว “ตอนนี้คุณเป็นผู้เล่นอิสระ หากไม่ได้รับเชิญจะเข้าร่วมประชุมไม่ได้ ดังนั้นถือว่าฉันขอเชิญในโควต้าของฉันเลยก็แล้วกัน” มังกรขาวรับบัตรเชิญมาจะเปิดดู แต่พบว่ามันผสานเข้ากับเมนูเกมโดยอัตโนมัติ อาหมวยมองท่าทางตกใจของมังกรขาวยิ้มๆแล้วอธิบาย “บัตรเชิญเป็นกุญแจเข้าพื้นที่พิเศษของภัตตาคารในเมืองนี้ เมื่อถึงช่วงเวลาที่กำหนด มันจะส่งคุณไปที่ห้องจัดเลี้ยงโดยอัตโนมัติ งานนี้เบี้ยวไม่ได้ สายไม่ได้ เว้นแต่ว่าคุณจะออฟไลน์หนี” มังกรขาวมองหน้านักบวชจอมเวทอย่างข้องใจ หลังจากที่เห็นหน้าตาชัดๆ เขาคิดว่า นักบวชจอมเวทคนนี้คงเป็นญาติกับหมวยน้อย มิหนำซ้ำ การที่เธอใจกว้างแบ่งไอเทมให้ม้ามังกร แถมยังเผื่อแผ่มาถึงเขา ทำให้เขารู้สึกว่าเธอเป็นคนยุติธรรมและไม่เอาเปรียบใคร เขาจึงไว้ใจเธอมาก แต่การเชิญแกมบังคับให้เขาไปร่วมทีมบุกนรก ก็ทำให้เขาไม่ชอบใจอยู่ดี “ด้วยความสามารถที่คุณมีอยู่ คุณจะปกป้องคนของกิลด์พยัคฆ์ตอนที่นรกเปิดได้ ฉันคิดว่าคุณคงยินดีช่วย” อาหมวยเปลี่ยนคำว่าเครื่องรางไปเป็นความสามารถแทน เพราะเห็นว่ามังกรขาวไม่ยอมพูดถึงเครื่องรางที่ตัวเองได้ไปต่อหน้าตงหลินและเอลล่า พออาหมวยบอกอย่างนี้ มังกรขาวก็รีบรับคำว่าจะไปประชุมแน่ๆ แล้วเขาก็เอ่ยปากฝากม้ามังกรไว้กับอาหมวย ก่อนจะขอตัวไปหาพี่ใหญ่พยัคฆ์ทันที “แล้วพวกเราล่ะ” ตงหลินถาม ทันทีที่อาหมวยหันมามอง เขาก็พูดต่อ “เกรซมีเครื่องรางนั่น คงช่วยได้ไม่มากก็น้อย เรายินดีที่จะช่วยอยู่แล้ว เพื่อตอบแทนค่าเครื่องราง” อาหมวยปรายตาไปมองมือของเอลล่าที่กำแขนเสื้อของตงหลินไว้แน่น “พวกคุณคงพอรู้มาบ้างว่า พื้นที่พิเศษนั่น อันตรายแค่ไหน” เอลล่าคลายมือปล่อยแขนเสื้อ หลังจากที่รู้ตัวว่าเผลอแสดงออกอะไรไปบ้าง “ฉันไม่คิดว่าพวกคุณจะทนอยู่ในพื้นที่นั้นได้เกินหนึ่งนาที” อาหมวยจ้องตาตงหลิน พอเห็นแววตาที่ไหวระริก เหมือนคำพูดของเธอไปเตือนความทรงจำอะไรบางอย่างของเขา นอกจากเรื่องเขาเป็นหัวหน้ากิลด์พิทักษ์ฟ้า มิคาเอลยังส่งรายละเอียดอื่นมาด้วย โดยเฉพาะเรื่องพี่ชายกับ NPC เดฟ อาหมวยคิดว่าเธอเดาถูกว่า คนๆนี้ต้องการจะไปนรกเพื่ออะไร เธฮตัดสินใจที่จะเสี่ยงให้คนที่เกี่ยวพันกับเบนนี่ จาง ได้เข้าร่วมประชุม เธอหยิบบัตรเชิญมาอีกสองใบ “แต่ในที่ประชุม หัวหน้ากิลด์ทั้งห้าจะทดสอบเองว่าใครจะลงไปในนรกได้บ้าง ถ้าอยากเข้ารับการทดสอบก็รับบัตรเชิญไป” อาหมวยยื่นบัตรเชิญมาที่ตรงหน้าคนทั้งสอง ตงหลินเอื้อมมือไปหยิบอย่างไม่ลังเล ผิดกับเอลล่าที่รอจนอาหมวยเกือบจะเก็บบัตรเชิญแล้วจึงได้เอื้อมมือมาหยิบไป “พวกคุณพักที่นี่ก่อนก็แล้วกัน แล้วเจอกันในที่ประชุม” หลังจากที่อาหมวยเดินเข้าบ้านไป เอลล่ากับตงหลินถึงได้รู้ว่า พวกเขาไม่สามารถออกไปจากห้องนั้นได้ และที่สำคัญช่องทางสื่อสารทั้งหมดถูกตัดขาด จนพวกเขาไม่สามารถติดต่อกับใครที่อยู่ข้างนอกได้เลย “คุณคะ เธอจะรู้ไหมว่า ....” เอลล่าหน้าซีดเผือด เมื่อรู้ตัวว่าออกนอกห้องไม่ได้ เธอไม่กล้าพูดจนจบ เพราะไม่แน่ใจว่าอาหมวยติดเครื่องดักฟังไว้หรือเปล่า บ้านระดับห้านี่ช่างน่ากลัวจริงๆ ใครจะคิดว่า นักบวชจอมเวทจะเปลี่ยนห้องประชุมธรรมดาให้กลายเป็นห้องขังได้ในพริบตาแบบนี้ “อาจจะรู้หรือไม่รู้” ตงหลินตอบหลังจากที่พยายามทบทวนว่าเขาเผลอหลุดอะไรไปบ้างหรือเปล่า เขากุมมือคนรักไว้เพื่อปลอบใจ “แต่ถึงจะรู้ ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ยังไงผมก็จะลงไปในนรกนั่นให้ได้อยู่ดี” ----------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 53 07:10:34

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 163 เควสลวง ยังไม่ถึงเวลาประชุม แต่คนสำคัญจากสี่กิลด์ก็มาถึงห้องจัดเลี้ยงในมิติพิเศษของภัตตาคารแล้ว มิคาเอลสรุปเรื่องเควสบวงสรวงต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์และการเปิดนรกให้ฮาเดสและอโฟร์ไดท์ฟัง ส่วนพี่หมีเนื่องจากรู้มาก่อนพร้อมๆกับมิคาเอลในห้องประชุมเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ฟังเงียบๆ ไม่ได้สนใจจะซักถามรายละเอียดเพิ่มเติม “สรุปว่า ต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์จะให้ผลก็ต่อเมื่อมีคนเข้าไปใช้เวททั้งห้าสายทำลายต้นไม้จากภายในอย่างนั้นหรือ” อโฟร์ไดท์ขมวดคิ้ว การทำลายต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์แทบจะเท่ากับการทำลายสัญลักษณ์กิลด์ นี่เป็นเรื่องที่เธอไม่อยากทำ “มันจำเป็น เพราะผลของต้นศักดิ์สิทธิ์มีสรรพคุณด้านการป้องกันสูงสุด จะไม่มีอะไรโจมตีผู้ที่กินผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ได้เป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง เฮเดสจำเป็นต้องใช้มัน” มิคาเอลให้เหตุผลหน้าเคร่ง ปิดทางไม่ให้อโฟไดท์ปฏิเสธ “แล้วทำไมต้องเป็นเฮเดส” อโฟร์ไดท์ถามเสียงสะบัด “คนเก่งๆมีเยอะไป ในกิลด์ฉันก็มีตั้งหลายคน” พี่หมีแอบถอนหายใจ ก่อนจะช่วยชี้แจง “มิคาเอลบอกคุณแล้วนี่ว่า หลังจากที่เขาเปิดนรก สัตว์เวทจากนรกจะผุดขึ้นที่เทเลพอร์ทของแต่ละกิลด์ทันที และมีความเป็นไปได้สูงที่บอสของสัตว์นรกเหล่านี้จะสามารถโจมตีผู้เล่นได้เกินกว่าระดับปลอดภัย” พอเห็นคนฟังทำหน้ามุ่ย พี่หมีก็พพูดต่อยืดยาว “จีเอ็มบอกแล้วว่า ดาวห้าแฉกที่เรียกว่า บาโพเมทนั่น ปลายแต่ละจุดจะมีภูตคุ้มกัน คอยรับมือกับสัตว์นรก แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า ภูตที่คุ้มกันเทเลพอร์ทของกิลด์ผมมันโดนกำจัดไปแล้ว เฮเดสเลยต้องทำหน้าที่แทน” อโฟร์ไดท์ทำเมินเหมือนไม่อยากจะฟัง มิคาเอลมองแล้วก็แอบส่ายหน้า ภายนอกอโฟร์ไดท์ทำเหมือนคนเอาแต่ใจที่จะไม่ยอมให้คู่อริได้ของสำคัญในกิลด์ไปครอง มีแต่เขาที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กที่รู้ว่า อโฟร์ไดท์ถือว่า การที่ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์เป็นสมบัติของกิลด์เธอ ความรับผิดชอบที่ตามมาพร้อมกับของจึงต้องเป็นของเธอ ด้วยนิสัยดื้อดึงแบบนี้ อโฟร์ไดท์ไม่มีทางยอมให้คนอื่นไปเสี่ยงแทนเด็ดขาด “เราไม่มีแผนที่ดีกว่านี้แล้วนะอโฟร์ไดท์” มิคาเอลเตือนด้วยท่าทางอ่อนใจ เพื่อความปลอดภัยของผู้เล่น ตอนนี้พวกเขาเริ่มกันคนที่ไม่เกี่ยวข้องกับกิลด์ไม่ให้เดินทางเข้ามาในพื้นที่เพิ่ม ส่วนคนที่เข้ามาแล้ว ก็กันให้อยู่แต่ในเขตเมือง เมื่อมีภูตประจำเทเลพอร์ทช่วยรับมือ พวกเขาคาดว่าจะมีเวลาสั่งให้คนในกิลด์ออฟไลน์ได้ทัน ก่อนที่บอสจากนรกจะปรากฏตัว แต่ปัญหาใหญ่อยู่ที่ ภูตขาดไปหนึ่งตัว แต่เป็นตัวที่ประจำอยู่กับกิลด์ที่มีปัญหาในการสั่งการที่สุด กิลด์ขุมทรัพย์ฯ “นี่คุณ มิคาเอลเขายอมสละทั้งเมือง คุณยอมแค่นี้ไม่ได้หรือไง” เฮเดสถามเสียงดุ ซึ่งก็ได้ผลเพียงแค่ทำให้สาวเจ้าเมินเขาหนักยิ่งขึ้น พี่หมีเองก็ได้แต่ถอนหายใจ ใครใช้ให้กิลด์เจ็ดขุมทรัพย์ปล่อยให้สมาชิกมีอิสระจนชิน พอถึงคราวสำคัญหัวหน้ากิลด์จึงไม่สามารถแน่ใจได้เลยว่า หากสั่งการไปแล้วลูกน้องจะยอมออฟไลน์ มิคาเอล จึงขอให้กีย์ช่วยย้ายภูตที่อยู่ประจำเทเลพอร์ทของเมืองเขามาแทนตัวที่โดนอาหมวยกำจัดไป เขาให้เหตุผลว่า ในกิลด์อัศวินมังกรไฟ สมาชิกกิลด์ทุกคนมีฐานะเป็นลูกจ้าง พวกเขาจะเชื่อฟังคำสั่งที่สุดเมื่อเทียบกับกิลด์อื่น ดังนั้นเขาต้องการคนที่จะถ่วงเวลาให้คนของเขาสักครึ่งชั่วโมงเท่านั้น แต่เนื่องจากมิคาเอลต้องเป็นคนเปิดนรกและลงไปเอาไข่มังกร หน้าที่ในการรับมือกับสัตว์เวทจากนรกจึงกลายเป็นของเฮเดสแทน “คุณไปเฝ้าเมืองคุณเถอะ เมืองฉัน พอต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ตาย ทางเชื่อมก็ถูกทำลายไปกว่าแปดสิบเปอร์เซนต์ ภูตประจำเทเลพอร์ทป้องกันเมืองได้แน่ และแค่ท่านหญิงฟลอร่าคนเดียวก็เพียงพอแล้วที่จะช่วยถ่วงเวลาให้ทุกคนหนี ฉันจะรับหน้าที่ถ่วงเวลาที่ไฟร์ดราโกเอง” อโฟร์ไดท์บอกเฮเดสหลังจากที่โดนกดดันด้วยสายตามานาน “คุณคิดว่า คุณมีฝีมือเพียงพอที่จะรับงานนี้แล้วหรือ” เฮเดสเดินมานั่งประจันหน้า สบตาอโฟร์ไดท์อย่างท้าทาย ท่ามกลางการส่ายหน้าอย่างพร้อมเพรียงกันของพี่หมีและมิคาเอล ใครบ้างไม่รู้ ฝีมือของอโฟร์ไดท์แม้นับว่าโดดเด่นในกลุ่มผู้เล่นหญิง แต่หากคิดจะเทียบกับเฮเดส ก็ต้องนับว่าห่างไกล อโฟร์ไดท์ผงะ เมื่อเฮเดสมาจ้องหน้าชนิดที่เรียกว่าจมูกเกือบจะชนกัน พอเธอเหลือบไปเห็นท่าทางของสองคนที่เหลือ ก็เกิดอาการเลือดขึ้นหน้า “จีเอ็มบอกว่า ต่อให้เป็นนาย ก็เอาชนะสัตว์เวทจากนรกจำนวนมากขนาดนั้นไม่ได้ จะอย่างไร เมืองไฟร์ดราโกก็ต้องโดนทำลายทั้งเมืองแน่ ดังนั้น ไม่ว่าคนที่ไปคือนายหรือฉัน ผลลัพธ์ก็ไม่ต่างกัน” “แน่ใจหรือ” เฮเดสถามอย่างท้าทาย อโฟร์ไดท์เกิดอาการคอแข็งขึ้นกระทันหัน “ถ้าอย่างนั้น นายกับฉันเจอกันตอนชิงผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ ใครได้ คนนั้นไป” เฮเดสมองคนเชิดหน้าท้าทายเขาแล้วอยากจะจับตัวมาสั่งสอน แต่สิ่งที่เขาทำได้ก็มีแค่ “ตกลง” “พอๆๆ มาคุยกันเรื่องการคุ้มกันผู้เล่นที่เมืองอื่นต่อดีกว่า” พี่หมีรีบชวนเปลี่ยนเรื่อง ก่อนที่มีศึกย่อยก่อนศึกใหญ่ “โอเค มาช่วยกันดูดีกว่าว่ารัดกุมพอหรือยัง” มิคาเอลช่วยพี่หมีเต็มที่ พวกเขาตัดสินใจให้ทุกกลุ่มมีคนที่มีเครื่องรางผู้พิทักษ์อยู่ด้วย อย่างน้อยจะได้ไม่ต้องกังวลว่าใครจะเป็นคนรับมือสัตว์เวทจากนรกที่หลุดรอดจากเงื้อมมือของภูตประจำเทเลพอร์ท “ผมขอตัววินมาอยู่ที่เฮเดสก็แล้วกัน วินคุ้นเคยกับการต่อสู้เป็นกลุ่มกับเอเรส มาร์ก็ประสบการณ์สูงไว้ใจได้” เฮเดสขอตัววินไว้ก่อน มิคาเอลพยักหน้าเห็นด้วยทันที กิลด์เฮเดสขึ้นชื่อเรื่องความเข้มงวด หากต้องออฟไลน์ทั้งหมด ก็คงใช้เวลาน้อยที่สุดในสี่กิลด์ที่เหลือ สมาชิกคนอื่นล้วนมีฝีมือ ส่วนวินเองก็เป็นพาลาดินที่มีทักษะสนับสนุนเยอะมาก ต้องถูกจัดให้อยู่ในตำแหน่งที่ปลอดภัยที่สุดอยู่แล้ว เมื่อเขาไม่อยู่ในฐานะที่จะดูแลวิน เองได้ การฝากไว้กับคนกลุ่มนี้น่าจะดีที่สุด “ทางฉันไม่มีปัญหา ทันทีที่นายกับมายาวดีเปิดนรกจากภายในต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ ทางที่เปิดไปยังเทเลพอร์ทเมืองฉันก็โดนทำลาย ถือว่าปลอดภัยกว่าจุดอื่นอยู่แล้ว” อโฟร์ไดท์ทำท่าจะไม่รับความช่วยเหลือ เธออยากให้เหล่าสัตว์เวทไปช่วยมิคาเอลกับอาหมวยมากกว่า “แต่คุณคงต้องรับเจ้าลูกเจี๊ยบน้อยไว้” มิคาเอลบอกเรียบๆ “เอลล่า เป็นคนรักของตงหลิน อดีตหัวหน้ากิลด์พิทักษ์ฟ้า แยกพวกเขาสองคนออกจากกันไว้ก่อนน่าจะดีกว่า” พอได้ยินเหตุผล อโฟร์ไดท์ก็พยักหน้า ส่วนอีกสองจุดที่เหลือก็ไม่มีปัญหาเช่นกัน กิลด์พยัคฆ์มีมังกรขาวกับกิเลนไฟ ขอเพียงบอกแผนการไป เชื่อว่าพวกเขาจัดการคุ้มกันคนของตัวเองได้แน่ ส่วนทางกิลด์ขุมทรัพย์ มิคาเอลให้ยืมยักษ์แดงไป เพราะอินดิโก คือตัวสำคัญที่ต้องไปนรกด้วยกัน ส่วนอีกสองตัวที่เหลือ ถึงจะเก่ง แต่ถ้าส่งไป ก็คงเล่นมากกว่าทำงาน พอจะสรุป พี่หมีก็ทำท่าเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ “คุณรู้หรือยังว่า ตงหลินกับพรรคพวกจะไปอยู่ที่จุดไหน” มิคาเอลขมวดคิ้ว คนของเขาเยอะก็จริง แต่ตอนนี้มีงานอื่นที่ด่วนเกินกว่าจะมาเสียเวลาสืบเรื่องนี้ ยังไม่ทันที่เขาจะตอบ ก็มีสัญณาณเตือนว่ามีข้อความมาถึง ชายหนุ่มเปิดอ่านแล้วก็ตอบพี่หมี “คุณอยากให้เขาอยู่ตรงไหน ก็กำหนดไปเลย มายาวดี เชิญหมอนั่นกับเอลล่ามาร่วมประชุมด้วย” “ดี ผมจะส่งหมอนั่นไปอยู่ท่ามกลางตำรวจทั้งกลุ่มเลยทีเดียว” พี่หมีพยักหน้า เฮเดสมองหน้าพี่หมีอย่างครุ่นคิด ก่อนจะถาม “คุณเปิดเผยตัวเองกับใครไปแล้วบ้าง” พี่หมีชะงัก “ก็มีพวกคุณ แล้วก็หมวยน้อย” พี่หมีมองหน้าเหมือนจะถามว่าทำไม “ถ้าอย่างนั้น ก็ไม่ควรจะมีคนรู้เพิ่ม” เฮเดสบอกก่อนจะให้เหตุผล “ถึงข้อมูลที่ได้มาจะบอกว่ากลุ่มของตงหลินแฝงตัวเข้ามาในเกมมานานพอสมควร และมีแหล่งทุนข้างนอกหนุนอยู่ แต่จากรูปแบบการเล่นของพวกเขา มันบ่งบอกว่า น่าจะมีคนที่มีอิทธิพลในเกมให้ความช่วยเหลืออยู่ด้วย และคนๆนั้นอาจจะมาเข้าประชุมกับเรา” “เบนนี่ จาง ขึ้นชื่อเรื่องความระแวง เขาไม่ฝากความหวังไว้กับกลุ่มของตงหลินกลุ่มเดียวหรอก และคนที่เขาเลือกเป็นแผนสำรอง ต้องไม่ธรรมดา” พี่หมีสนับสนุนเต็มที่ “คิดว่าใครหรือ” มิคาเอลถามเฮเดส “คุณจะได้รู้ เมื่อคุณบอกในที่ประชุมว่า ผมเป็นคนลงไปในนรก ไม่ใช่คุณ” เฮเดสตอบ พี่หมียิ้ม “งั้นผมก็เป็นแค่พลเมืองดี ที่ตำรวจขอให้ช่วยคนเจ็บที่นอนอยู่ในโรงพยาบาลเท่านั้นสินะ” “งั้นเควสบวงสรวงต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ก็ต้องให้กุญแจเปิดนรก แทนที่จะเป็นไอเทมเสริมการป้องกัน” อโฟร์ไดท์ช่วงต่อแผนให้ทันที มิคาเอลสรุป “งั้นผมก็มีบทบาทเหมือนทุกที สนับสนุนทุกอย่าง แต่ไม่เคยว่างมาช่วยด้วยตนเอง” ชายหนุ่มยิ้ม ถ้าอย่างนั้น เขาก็เข้าไปหลบในต้นไม้ศักดิ์สิทธ์ได้ตั้งแต่ก่อนพิธีจะเริ่มโดยไม่มีใครสงสัยว่าเขาหายไปไหน “งั้นคราวนี้ ถือว่า ผมสั่งปิดเมืองไฟร์ดราโก ให้คุณเปิดนรก” มิคาเอลหันไปมองเฮเดส   “ไม่ใช่” อโฟร์ไดท์ค้าน “มิคาเอล คุณสั่งปิดเมืองให้เป็นสถานที่เปิดนรก แต่ใครจะเป็นคนเปิด ยังต้องดูว่า ระหว่างฉันกับเฮเดส ใครเป็นคนได้กุญแจ” “แล้วนักบวชจอมเวทหายไปไหน” เฮเดสถาม เมื่อนึกได้ว่านี่อาจเป็นจุดที่ทำให้แผนลวงไม่สัมฤทธิ์ผล “ก็อยู่ทำพิธีบวงสรวงในต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ไง” มิคาเอลตอบ “เพื่อให้สมจริง มายาวดีจะอยู่ในต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์นั่น หนึ่งวันหนึ่งคืนก็แล้วกัน” มิคาเอลคำนวณจากเวลาที่อาหมวยน่าจะใช้ในการแกะสลักโล่วงที่สี่ โล่ที่ทั้งคู่ไม่เคยบอกใครว่ามี ทั้งสี่คนพยักหน้า แม้พวกเขาไม่อยากจะหลอกลวงใคร โดยเฉพาะกิลด์พยัคฆ์ที่มีบทบาทสำคัญไม่น้อยไปกว่าพวกเขา แต่ในเมื่อรู้ว่า อีกฝ่ายส่งคนแฝงตัวมาด้วยแน่ๆ มันก็เป็นเรื่องช่วยไม่ได้ที่จะไม่บอกความจริงทั้งหมด ------------------------------------------------ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 53 07:11:38

ความคิดเห็นที่ 6 บทที่ 164 การลงโทษ วันนี้ บรรยากาศในห้องฝึกผิดกับทุกวัน เวทีกว้างที่อยู่กลางห้องถูกย้ายออกไป เหลือไว้แต่พื้นหินแกรนิตสีดำเข้ม แสงสว่างในห้องก็ลดลงจนเกือบมืดสนิท เห็นเพียงแสงสีแดง ฟ้าและเขียวเปล่งประกายออกจากเป็นระยะๆ ตรงโน้นทีตรงนี้ที โดยไม่มีรูปแบบให้คาดเดาได้ ยักษ์แดงเปิดประตูห้องฝึกค้าง มันกระพริบตาปริบๆปรับสภาพให้เข้ากับความมืดกระทันหัน ความจริงมันสามารถปรับตัวได้เร็วกว่านี้ แต่ตอนนี้มันเพิ่งจะฟื้นตัวจากอาการข้อมูลล้นหัว จึงทำอะไรเชื่องช้าไปบ้าง มันยืนดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจากหน้าประตู แสงสีแดงขนาดเท่ากำปั้นสว่างวาบขึ้น แล้วพุ่งไปทางซ้ายอย่างรวดเร็ว แต่พุ่งไปได้ไม่ถึงสองเมตร ก็มีแสงสีฟ้าขนาดใหญ่กว่าเกือบสองเท่าปรากฏวาบขึ้นเป็นกำแพง กระแทกแสงสีแดงไปจนเกือบดับ เจ้าแสงสีแดงไม่ยอมแพ้ มันเร่งตัวเองจนขนาดใหญ่ขึ้นอีกเท่าตัว ก่อนจะพุ่งไปด้านบน แต่ก็เช่นเดิม มันพุ่งไปชนแสงสีเขียวที่ขนาดเล็กกว่ามันถึงหนึ่งในสิบ แม้จะขนาดใหญ่กว่า แต่ดวงไฟสีแดงก็สู้ไม่ได้เช่นเคย มันถูกกระแทกจนตกมาที่พื้น “แง” เจ้าลูกเจี้ยบน้อยร้องไห้ดังลั่น จนพี่งูต้องเปิดไฟทั้งห้องเป็นสัญญาณเลิกฝึก “พวกเจ้าแกล้งเจ้าลูกเจี๊ยบน้อยทำไมเนี่ย” พี่ยักษ์ถามโกเลมน้อยกับเดรกน้อยที่กำลังวิ่งตึกๆเข้ามาหา “ไม่ได้แกล้งสักหน่อย โกเลมน้อยกำลังฝึกวิชาให้ลูกเจี๊ยบน้อยต่างหาก” โกเลมน้อยปฏิเสธ ก่อนจะหันไปปลอบเจ้าตัวขี้แยทันที “โอ๋ๆ ไม่ร้องน้า” “มัวแต่ร้องไห้ แล้วเมื่อไรจะเก่งเนี่ย” เจ้าเดรกน้อยทำเสียงดุ ทั้งๆที่มาดไม่ให้ มันทำหน้ามุ่ยใส่ลูกเจี๊ยบน้อยที่กำลังเช็ดน้ำตาป้อยๆ ก่อนจะหันไปบอกพี่ยักษ์ “นายหญิงบอกว่า ถ้าลูกเจี๊ยบน้อยยังไม่เก่ง พวกเราอดเที่ยวกันทุกตัวเลย” “หือ ว่าไงนะ” พี่ยักษ์ร้องเสียงหลง การไม่ได้ออกไปเที่ยวนี่มันเรื่องใหญ่มากๆเลยนะ “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเรา นายหญิงหมายถึงเจ้าจอมยุ่งสามตัวนี่เท่านั้น” พี่งูรีบบอกให้พี่ยักษ์สบายใจ ก่อนให้รายละเอียด “นายหญิงบอกว่า นายท่านมีงานให้เจ้าทำ ดังนั้น เจ้าก็ไปทำงานให้นายท่าน ส่วนข้า นายหญิงมีก็งานให้ทำเหมือนกัน ม้ามังกรก็ต้องไปกับนายท่านมังกรขาว เหลือแต่เจ้าจอมยุ่งสามตัว นายหญิงบอกว่า ถ้าไม่เก่งพอ จะไม่ให้ไปทั้งหมด” เจ้าเดรกน้อยกระแทกตัวลงนั่งกอดอกทำปากยื่น ก่อนจะโวยวายด้วยคำพูดประจำตัว “ไม่ยุติธรรม” “ไม่ยุติธรรมอย่างไร” พี่งูหันไปถาม ก่อนจะดุ “ที่โดนดุกันหมดก็เพราะเจ้าอยากไปเที่ยวตอนที่นายหญิงกับนายท่านไม่อยู่ พอรู้ตัวว่าทำผิด แทนที่จะยอมรับผิด ดันไปลากม้ามังกรกับลูกเจี๊ยบน้อยให้มาช่วยรับโทษ นี่นายหญิงใจดีแล้วนะ ถึงได้เว้นโทษตีให้ แค่สั่งให้พวกเจ้าสอนลูกเจี๊ยบน้อยให้ใช้เวทให้เป็นแค่นี้ทำบ่น” “พี่งูอย่าดุสิ โกเลมน้อยตั้งใจสอนแล้วนะ ลูกเจี๊ยบน้อยก็ตั้งใจเรียนเหมือนกันใช่ไหม” คนโดนดุตัวจริงยังทำปากยื่น ไม่สบอารมณ์อารมณ์อยู่ เจ้าโกเลมน้อยก็รีบออกรับแทนเสียแล้ว  เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยก็พยักหน้าหงึกๆตาม ทั้งๆที่คราบน้ำตายังไม่แห้งนี่แหละ “ลูกเจี๊ยบน้อยตั้งใจเรียนแล้วนะ ลูกเจี๊ยบน้อยอยากใช้เวทเก่งๆ ลูกเจี๊ยบน้อยจะได้ไปคุ้มครองนายหญิง” เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยบอกเสียงอ่อยๆ พี่งูกับพี่ยักษ์หันมาสบตากัน อย่างน้อยเจ้าโกเลมน้อยก็เอาหน้าที่อันสำคัญยิ่งฟังหัวให้เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยเรียบร้อยแล้ว “ไหน แสดงให้ดูหน่อยสิว่าสอนกันอย่างไร” พี่ยักษ์สั่ง เจ้าสามตัวยุ่งก็เลยเดินไปเตรียมตัวสู้กันอีกรอบ พี่งูทำท่าจะเดินตามไปกำกับ แต่โดนพี่ยักษ์เรียกไว้เสียก่อน “เดี๋ยว” พี่งูหันมามองหน้าเป็นเชิงถาม “งานที่นายท่านจะให้ข้าทำ นายหญิงจะให้เจ้าทำ แล้วก็นายท่านมังกรขาวจะให้ม้ามังกรทำ มันเกี่ยวพันกันใช่ไหม” พี่ยักษ์คาดคะเนได้ใกล้เคียงจนพี่งูเลิกคิ้ว “นายหญิงกับนายท่านจะลงนรกไปทำเควสที่พวกเรารับมา ข้าต้องไปกับนายหญิง ส่วนเจ้ากับม้ามังกร ต้องไปคุ้มครองคนที่ตำแหน่งไฟกับดิน” พี่งูเรียกปลายแฉกของบาโพเมทด้วยชื่อธาตุ หัวคิ้วเจ้ายักษ์กระตุกทันที ข้อมูลที่เอ่อท้นอยู่ในหัวมันเมื่อครู่ ไม่ได้หายไปไหน “แล้วธาตุอื่นล่ะ” “ข้าได้ยินนายหญิงคุยกับพี่วินเรื่องแสง นายหญิงของเจ้าลูกเจี๊ยบน้อยต้องอยู่ที่น้ำ ส่วนลม เรากำจัดไปแล้ว ข้าได้ยินว่า นายท่านขอให้ไฟไปประจำที่ตำแหน่งลมเดิม ส่วนตำแหน่งไฟ เมื่อว่างแล้ว นายท่านก็จะสละเมืองให้มันทำลาย” พี่งูแอบฟังจนได้ข้อมูลครบ สัตว์เวทสองตัวมองหน้ากัน พวกมันเห็นข้อมูลที่เกี่ยวข้องกับนรกมากกว่าใคร แม้แต่นายหญิงที่กำลังนั่งอ่าน ก็ยังตามหลังพวกมันอีกเยอะ “นายท่านต้องการแค่ถ่วงเวลาให้พวกไร้ฝีมือถอนตัวได้ทันก่อนที่จะสิ้นชื่อเท่านั้น” พี่งูบอกเจ้ายักษ์ หลังจากที่เห็นมันคิดจนคิ้วขมวด “ภูตประจำตำแหน่งกันสัตว์นรกได้แค่หกวัน แต่ภูตธาตุลมไม่อยู่แล้ว...” พี่ยักษ์พูดเท่านี้ก็หยุดไป “ทางเดียวที่หยุดพวกมันได้ คือ แม่มังกรต้องเรียกตัวพวกมันกลับ” พี่งูเผยสิ่งที่มันรู้ ข้อมูลที่ได้มา ทำให้พี่ยักษ์รู้ว่า ที่พี่งูบอกอยู่ตลอดเวลาว่ามันเป็นมังกรจากนรก ที่แท้หมายความว่าอย่างไร “ต้องใช้เวลาเท่าไร” มันถามเสียงเรียบ “อย่างเร็วครึ่งวัน” พี่งูตอบแล้วก็เงียบไป ใครจะคาดการณ์ได้ว่ามันต้องใช้เวลาแค่ไหนในการตามหาแม่ พี่ยักษ์หันไปมองการฝึกซ้อมของสามตัวยุ่ง ก่อนจะตัดสินใจ “ข้าจะให้เวลามนุษย์หน้าโง่พวกนั้นถอนตัวแค่ครึ่งชั่วโมง แล้วจะไปเมืองไฟร์ดราโกของนายท่านทันที ข้าไม่เก่งเท่าภูตพวกนั้น แต่น่าจะต้านได้สามวัน” พี่งูพยักหน้า มันเข้าใจดี หากปล่อยให้สัตว์นรกทำลายเมืองได้ ช่องทางเปิดสู่นรกจะเปิดอย่างถาวรทันที “ข้าคงต้องช่วยฝึกเจ้าลูกเจี๊ยบ เพราะเจ้าต้องพาเดรกน้อย กับโกเลมน้อยไปด้วย” พี่ยักษ์พูดขึ้นมาลอยๆ พี่งูหันมามองด้วยแววตาสงสัย สำหรับพวกมัน โกเลมน้อยกับเดรกน้อยไม่ต่างอะไรกับน้องน้อย แม้จะเก่งกาจแค่ไหน แต่หากว่ามีอันตรายจริงๆ มันก็ไม่คิดจะพาไปเสี่ยง เจ้ายักษ์ยิ้ม “อย่าลืมสิ ว่าโกเลมน้อยคือจอมมารจากนรก ส่วนเจ้าเดรกน้อยก็ต้องทำเควสกู้โลก ถึงแกไม่อยากโต แต่ข้ายังต้องเลื่อนระดับ” พี่งูหัวเราะ สงสัยตอนที่แม่มังกรสั่งให้เจ้าพวกนั้นกลับ มันต้องบอกให้เจ้าเดรกน้อยเตะก้นเจ้าสัตว์นรกพวกนั้นสักสองสามที มันจะได้ผ่านเควสกู้โลก “นี่สอนแบบนั้น เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยจะเก่งได้อย่างไร มานี่ข้าจะทำให้ดู” พี่ยักษ์ตะโกนข้ามห้องไปหาเจ้าสามตัวยุ่ง งานนี้มันต้องขุดเอาวิธีฝึกที่มันเรียนจากนายท่านมาใช้ทั้งหมดเสียแล้ว “เดี๋ยวก่อน” พี่งูเรียกพี่ยักษ์ทั้งๆที่ยังขมวดคิ้ว มันนึกอะไรได้บางอย่าง “อะไร” พี่ยักษ์หันขวับมถาม “ข้าได้ยินนายหญิงพูดกับนายท่านเรื่องแผนสำรองที่จะสามารถกักสัตว์นรกไม่ให้หลุดออกไปจากเมืองไฟร์ดราโก นายหญิงเรียกสิ่งนั้นว่า ปะ ปะ อะไรสักอย่าง มันจะทำลายทุกอย่างโดยไม่เลือกข้าง ไม่เหลืออะไรเลย ไม่มีการเกิดใหม่ เจ้าระวังด้วยก็แล้วกัน” พี่งูส่ายหน้าเมื่อมันคิดไม่ออกว่า นายหญิงพูดถึงอะไร พี่ยักษ์พยักหน้านิดเดียวก่อนจะเดินไปทำหน้าที่ครูฝึก ส่วนพี่งู มันพยายามนึกทบทวน และเปรียบเทียบสิ่งที่มันได้ยินกับสิ่งที่อยู่ในคลังข้อมูลของมัน เพื่อหาให้ได้ว่า แผนสำรองของนายหญิงและนายท่านคืออะไร “ปะ ปะ เอ แอน มันคืออะไรน้า” พี่งูพึมพำไม่เลิก ------------------------------------------------------ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 53 07:12:17

ความคิดเห็นที่ 7 บทที่ 165 ข่าวที่รั่ว วิธาน ประธานบริษัทเกม GWL นั่งเหงื่อตกค้นหาข้อมูลผ่านคอมพิวเตอร์ในห้องทำงานของตัวเอง “โธ่เว๊ย” เขาทุบโต๊ะดังปัง หลังจากที่หน้าจอแสดงผลเป็นตัวหนังสือสีแดงตัวหนา Access denied หรือปฏิเสธการเข้าถึงข้อมูลเป็นรอบที่สาม เขาลุกขึ้นเดินวนไปวนมาด้วยความร้อนใจ เบนนี่ จาง ต้องการข้อมูลก่อนสามทุ่มคืนนี้ แต่รหัสที่เขามีอยู่กลับไม่สามารถเจาะเข้าไปดูข้อมูลของเควสพิเศษที่ห้ากิลด์กำลังจะทำได้เลย “ทำยังไงดี ทำยังไงดี” เขาพึมพำระหว่างที่เดินวนไปมา เขาไม่ได้ห่วงว่าเบนนี่จะไม่ได้สิ่งที่เขาต้องการ แต่เขาห่วงหนี้พนันที่เขาเพิ่งก่อใหม่เมื่อคืนอีกยี่สิบล้านต่างหาก “โอ๊ะ” เขาอุทานเมื่อนึกอะไรออก ตำแหน่งประธานถึงจะไม่มีสิทธิเข้าถึงข้อมูลของฝ่ายเควส แต่น่าจะทำให้พนักงานระดับต่ำๆยอมพูดออกมาได้ เขาโทรศัพท์ไปที่ห้องพักของพนักงานฝ่ายเควสแทนที่จะเป็นห้องหัวหน้าแผนกเหมือนทุกครั้ง ---------------------------------------------- ที่ห้องพักพนักงานฝ่ายเควส มีปีเตอร์พนักงานคนเดียวอยู่ในห้อง เขายังไม่ได้เข้าเกมไปทำงาน แต่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อยู่ในชุดที่สบายที่สุด เพราะการเข้าเกมแต่ละครั้งจะนานกว่าผู้เล่นปกติมาก บางครั้งก็นานถึงห้าวัน ซึ่งเป็นระยะเวลานานที่สุดที่กฎหมายอนุญาต เนื่องจากห้องพักแห่งนี้อยู่ติดกับห้องเข้าเกมที่พนักงานในฝ่ายเควสนอนอยู่ในเครื่องเล่นเกม พวกเขาจึงกันการรบกวนทุกชนิด โดยเฉพาะเสียง โทรศัพท์ที่อยู่ในห้องพักพนักงานจึงถูกปรับให้ใช้สัญญาณเรียกเป็นแสง แทนที่จะเป็นเสียงตามปกติ ปีเตอร์หันมาเห็นสัญญาณโทรศัพท์ที่ขึ้นเป็นไฟสีเขียวเรืองๆรอบตัวเครื่องตอนที่เขาปิดล็อกเกอร์เตรียมจะไปเข้าเกมพอดี เขาก้าวเข้าไปในตู้เก็บเสียงที่เป็นกระจกใสทุกด้านเพื่อรับโทรศัพท์อย่างแปลกใจ โทรศัพท์ของแผนกนี้แทบจะมีไว้โทรออกเท่านั้น หากใครคิดจะตามตัวพวกเขาจริงๆ ก็มักจะใช้วิธีส่งข้อความเข้าไปให้ในเกมมากกว่า “สวัสดีครับ” ปีเตอร์เลิกคิ้วด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นภาพท่านประธานปรากฏขึ้นบนจอ “ขอโทษทีที่รบกวน นี่คุณอยู่คนเดียวรึ” วิธานกวาดตามองเหมือนจะสำรวจว่ามีใครอยู่ที่ด้านหลังของปีเตอร์บ้าง แต่กล้องในตู้เก็บเสียงนั้นถูกยึดไว้ในตำแหน่งที่จะเห็นเฉพาะท่อนบนของคนที่อยู่ในตู้เท่านั้น “ครับ” ปีเตอร์รับคำสั้นๆ ก่อนจะขยายความ “พนักงานที่เข้าเวรทุกคนเข้าไปเตรียมการสำหรับเควสใหญ่คืนนี้หมดแล้วครับ” แววตาของวิธานสว่างวาบขึ้นมาในทันใด “ผมตั้งใจจะถามคุณเรื่องนี้แหละ” พอเห็นปีเตอร์ทำท่าอึดอัด เขาก็พูดต่อเป็นเชิงอธิบาย “พอดีเห็นโฆษณาในช่อง GWL ว่าห้ากิลด์ใหญ่จะทำเควสอะไรสักอย่าง ขอความร่วมมือผู้เล่นที่ไม่เกี่ยวข้องไม่ให้เดินทางไปยังเมืองของห้ากิลด์ที่ว่า ผมก็เลยเป็นห่วงว่า มีอะไรหรือเปล่า ทำไมถึงต้องกันคนขนาดนั้น” “อ๋อ” ปีเตอร์ยิ้มกว้าง “เควสต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ของวังบุปผา” “วังบุปผารึ” วิธานขมวดคิ้ว “นั่นมันกิลด์เดียวนี่นา ไหนว่าห้ากิลด์” “มันก็ขึ้นอยู่กับวังบุปผาละครับว่าจะขอความร่วมมือจากอีกสี่กิลด์ได้สำเร็จหรือเปล่า ถ้าสำเร็จก็เป็นเควสใหญ่ แต่ถ้าไม่สำเร็จ ก็เป็นแค่บวงสรวงต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์เหมือนทุกปี” ปีเตอร์ยักไหล่เหมือนไม่เห็นเป็นเรื่องสำคัญอะไร วิธานนิ่งไปครู่หนึ่ง เขาตัดสินใจถามต่อเมื่อเห็นว่า พนักงานคนนี้ช่างเล่าพอควร คงจะหลอกถามรายละเอียดได้ไม่ยาก “ความร่วมมืออะไรหรือ แล้วถ้าได้จะเป็นเควสอะไร ทำไมถึงกับต้องกันผู้เล่นอื่นไม่ให้เข้าร่วม” พอเขาเห็นปีเตอร์ทำหน้าสงสัย เขาก็พูดต่อทันที “ผมกลัวว่าถ้าผู้เล่นที่โดนกีดกันประท้วง แล้วเราจะยุ่งน่ะ ถ้าป้องกันได้ ผมก็อยากจะป้องกันไม่ให้เกิดปัญหามากกว่าจะแก้ปัญหา” ปีเตอร์ยิ้มก่อนจะตอบ “ผมก็ไม่ค่อยรู้อะไรมากนักหรอกครับ รู้แค่ว่า กิลด์ทั้งห้ามีของครบแล้ว ถ้ายอมเอามาประกอบพิธี ก็จะเปิดนรกได้ ถ้าเขาเปิดนรกได้จริงๆ ผมว่ากันคนไม่ให้เข้าไปในเขตของห้ากิลด์นั่นก็ดีแล้วละครับ เพราะขืนอยู่แถวนั้น มีหวังตายจนระดับลดเหลือแค่ 29 แน่” “ทำไมหรือ” วิธานถามทันที “เควสเปิดนรกมันจะมีอาณาเขตครับ เส้นอาณาเขตจะเชื่อมต่อระหว่างเทเลพอร์ทของแต่ละเมืองเป็นรูปดาวห้าแฉก ในเขตนี้ต่อให้ตายก็จะบังคับเกิดใหม่อัตโนมัติ จนกว่าจะระดับต่ำกว่าสามสิบ ถึงจะไปเกิดในทวีปเริ่มต้นแทน” ปีเตอร์ก็ตอบทันใจ “งั้นก็แย่นะสิ” วิธานอุทาน “ก็เพราะอย่างนี้ไงครับ ผมถึงบอกว่า กันคนไม่ให้เข้าไปน่ะดีแล้ว” หลังจากนั้น วิธานก็สอบถามปีเตอร์อีกสองสามประเด็น แต่พนักงานหนุ่มกลับตอบไม่ได้สักเรื่อง สุดท้ายเขาจึงเป็นฝ่ายยอมแพ้วางสายไปเอง ฝ่ายทางด้านปีเตอร์หลังจากวางสาย เขาก็ยักไหล่ ก่อนจะเดินออกมาผ่านประตูตู้เก็บเสียงที่เขาไม่ได้ปิด “พูดได้คล่องเชียวนะ” หัวหน้าฝ่ายเควสที่กอดอกพิงตู้ล็อกเกอร์ทักทันทีที่ปีเตอร์เดินออกมา “ก็หัวหน้าสั่งให้พูดความจริงนี่ครับ ความจริง ถึงจะเป็นความจริงแค่ครึ่งเดียว มันก็พูดได้คล่องปากอยู่แล้ว” ปีเตอร์โต้กลับยิ้มๆ พวกเขาปรายตาไปทางเครื่องโทรศัพท์พร้อมกัน ท่านประธานไม่รู้เสียแล้วว่ากำลังโดนลูกน้องทุกแผนกซ้อนแผนเข้าให้ -------------------------------------------- ที่ฝ่ายเทคนิค พนักงานหน้าอ่อนที่เพิ่งเข้าทำงานได้ไม่ถึงครึ่งปี กำลังตอบคำถามท่านประธานด้วยท่าทางที่ยังไม่หายสั่น “ครับๆ ท่านอยากได้ข้อมูลหรือครับ รอสักครู่นะครับ” วิธานแอบส่ายหน้าเมื่อเห็นคนที่คุยด้วย มื่อไม้สั่นจนปัดข้าวของหล่นจากโต๊ะ เขายิ้มที่มุมปากเมื่อเห็นอีกฝ่ายรีบเปิดไฟล์ในเครื่องคอมพิวเตอร์มาตรวจสอบทันทีโดยไม่สนใจจะเก็บของ “ได้แล้วครับท่าน” หมอนั่นร้องอย่างดีใจ “ว่าไง” วิธานถามด้วยเสียงนุ่มนวลแบบผู้ใหญ่ใจดี “คุณมิคาเอลอยู่ในเกมครับ แล้วก็เป็นคนเดียวที่มัทักษะเปิดนรก แต่ก็แปลกนะครับ คุณมิคาเอลขอประสานงานให้ NPC ในเมืองไฟร์ดราโกทั้งหมดหยุดงาน คนในกิลด์ก็ให้ถอนตัวหมดด้วยครับ เหมือนจงใจจะปล่อยให้เป็นเมืองร้างเลยนะครับ” หนุ่มหน้าอ่อนรายงานอย่างกระตือรือร้น “แต่เทเลพอร์ทมันอยู่นอกเมืองนี่” วิธานแย้งเป็นเชิงถาม “อ๋อ ทักษะเปิดนรกของคุณมิคาเอลไงครับ ใช้ที่ไหน ที่นั่นคือประตูนรก คุณมิคาเอลคงจะเกรงว่าสัตว์เวทจากนรกที่โผล่ออกมาจากประตูจะทำร้ายผู้เล่นอื่นหรือ NPC มังครับ เลยปิดเมืองเสียเลย” วิธานครุ่นคิดก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย เขาชมเชยพนักงานคนนั้นอีกยกใหญ่ก่อนจะวางสาย ทันทีที่วางสาย พนักงานคนนั้นก็ได้รับคำชมจากอีกคนทันที “ไม่เลวนี่ แน่ใจนะว่าเคยเล่นแต่ละครโรงเรียน” หัวหน้าฝ่ายตรวจสอบตบบ่าลูกน้องด้วยความถูกใจ คราวนี้พนักงานคนเดิมที่ไม่เหลือคราบความงกๆเงิ่นๆอยู่เลย หันมายิ้มรับคำชมอย่างมั่นใจ “ตอนอยู่มหาลัย ผมเคยเล่นหนังสั้นอยู่สองสามเรื่องครับ” ----------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 53 07:14:12

ความคิดเห็นที่ 8 ที่ฝ่ายเทคนิค สาวแว่นท่าทางเคร่งครึมรับโทรศัพท์อย่างไม่ค่อยจะพอใจที่มีคนขัดจังหวะการทำงานนัก “คุณเป็นใคร มีสิทธิอะไรมาถามเรื่องนี้” “ผมเป็นใครหรือ ก็เป็นคนที่จะไล่คุณออกได้อย่างไรล่ะ” คราวนี้วิธานใช้มาดเกรี้ยวกราดแกมข่มขู่ “ไปหาข้อมูลมาเดี๋ยวนี้ว่า ถ้าเควสนรกเปิดแล้วจะมีผลกระทบอะไรกับผู้เล่นบ้าง คุณคงไม่อยากจะโดนไล่ออกเพราะขัดคำสั่งประธานบริษัทหรอกนะ” หญิงสาวทำท่าดื้อแพ่ง แต่สุดท้ายก็ยอมเปิดไฟล์ส่งข้อมูลไปให้วิธาน วิธานรับไฟล์มาเปิดดุแล้วก็ทำหน้านิ่วเมื่อเห็นแต่โค้ดเรียงเป็นแถว “อธิบายมาให้เป็นภาษาคนด้วย” เขาสั่งด้วยน้ำเสียงเข้มงวดเช่นเดิม พนักงานฝ่ายเทคนิคชักสีหน้าไม่พอใจก่อนจะตอบห้วนๆ “สำหรับผู้เล่นที่ระดับยังไม่ถึงหนึ่งร้อยและไม่มีเครื่องป้องกันที่เหมาะสม ควรจะถอนตัวออกจากเกมภายในห้านาทีหลังจากนรกเปิด ถ้าช้ากว่านั้น ได้ไปเริ่มเล่นใหม่ที่ทวีปเริ่มต้นแน่ ส่วนคนที่ระดับสูงกว่านั้น น่าจะต้านได้สักครึ่งชั่วโมง มีแต่คนที่มีเครื่องป้องกันเหมาะสมที่จะสามารถลงไปในนรกได้” “เครื่องป้องกันที่ว่าคืออะไร” วิธานถามทันที “ไม่รู้” พนักงานหญิงกระชากเสียง “ถ้าอยากรู้คุณก็ไปถามฝ่ายเควสเองสิว่า ปล่อยเครื่องป้องกันออกไปในรูปไหนบ้าง ฝ่ายเทคนิคไม่มีหน้าที่ที่จะต้องรู้” วิธานจ้องหน้าพนักงานคนนั้นด้วยความไม่พอใจ “พรุ่งนี้ คุณได้รับซองขาวแน่” ทันทีที่ภาพจากโทรศัพท์ดับวูบ พนักงานหญิงก็ถอดแว่นแล้วแลบลิ้นใส่จอภาพ “ซองขาว เชอะ ของนายนะสิ” “ราตรี” หัวหน้าฝ่ายเทคนิคเรียกอย่างอ่อนใจ  “ไม่ต้องอินขนาดนั้นก็ได้” ----------------------------------- ที่ห้องทำงานประธานบริษัทเกม GWL “ครับ คุณต้องใช้คนที่มีเลเวลหนึ่งร้อยขึ้นไปเท่านั้น และมีเวลาแค่ครึ่งชั่วโมง” วิธานนั่งเอนหลังหมุนเก้าอี้ รายงานข้อมูลให้คนที่ไม่ปรากฏขึ้นบนจอภาพอย่างสบายใจ “ใครมีเครื่องป้องกันที่ว่าบ้าง” เสียงลึกลับถามกลับมา “เอ่อ” วิธานผุดขึ้นมานั่งตัวตรง “พอดีคนที่ทราบไม่อยู่ แต่คาดว่าน่าจะเป็นคนของกิลด์ทั้งห้า” เขายกผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อที่ผุดขึ้นมาเป็นเม็ดๆที่หน้าผาก พอไม่เห็นหน้ากัน เขาเดาอารมณ์เบนนี่ไม่ถูกเลย แต่เสียงของเบนนี่กลับบ่งบอกถึงอารมณ์ที่ดีเกินความคาดหมาย “หึๆ ถึงคุณไม่รู้ผมก็มีวิธีที่จะรู้จนได้” วิธานถึงกับถามกลับด้วยความสงสัย “จะรู้จากไหนหรือครับ เราดักฟังโทรศัพท์เจ้าสองจอมมารตั้งนาน ยังไม่ได้ข้อมูลอะไรเลย แถมตอนนี้สองคนนั่นไปโรงพยาบาล สัญญาณฝ่าออกมาไม่ได้เลย” “หึ” เบนนี่พ่นลมออกทางจมูกด้วยความไม่พอใจทันที “เรื่องนี้ผมยังไม่ได้ต่อว่าคุณเลยนะ อุตส่าห์ติดเครื่องดักฟังได้ทั้งที แต่แทนที่จะให้เครื่องทำงานตลอดเวลา กลับใช้วิธีตั้งเวลากับให้ทำงานตอนที่มีสัญญาณเข้าออก พอสองคนนั่นเปลี่ยนกิจวัตรประจำวันกระทันหัน ก็พลาดข้อมูลข่าวสารทั้งหมดทันที” “โธ่ คุณเบนนี่” วิธานท้วง “เครื่องดักฟังมันไม่ได้ใช้แค่ถ่านนะครับ ต้องมีคนคอยฟังด้วย แล้วสองคนนั่น เข้าเกมทีละห้าวัน คุณจะให้ใครมานั่งฟังความเงียบหรือครับ ให้เช็คเป็นช่วงๆเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้วนะครับ” เบนนี่เงียบไปเมื่อได้ฟังเหตุผล สุดท้าย ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เอาเรื่องวิธาน “โอเค เรื่องนี้ผมยอม แล้วคุณช่วยจัดการเปลี่ยนข้อมูลคนของผมด้วย ปรับให้พวกนั้นมีระดับ 120 ทั้งหมด แล้วก็ทักษะ...” วิธานไม่ปล่อยให้เบนนี่สั่งต่อ “ปรับเลเวล ผมทำให้ได้ แต่เรื่องเพิ่มทักษะ พาสเวิร์ดที่ผมมีทำไม่ได้” เบนนี่ถอนหายใจเสียงดัง ก่อนจะสั่งใหม่ “แล้วคุณย้ายสัตว์เลี้ยงได้ไหม” “ทำไม่ได้” วิธานตอบทันที “งั้นก็ต้องสั่งโดยตรงสินะ” เบนนี่พูดเบาๆ ก่อนจะมีคำสั่งสุดท้าย “งั้นคุณเฝ้าทางนี้ให้ดี ส่งข่าวทันทีถ้ามีอะไรเปลี่ยนแปลง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เรื่องของผู้เล่นมิคาเอลและมายาวดี” -------------------------------------------------- เมื่อสัญญาณโทรศัพท์ดับไป ลุงบรรณารักษ์ก็กดปุ่มให้เครื่องดักฟังอยู่ในสถานะพัก “ทุกอย่างเป็นไปตามแผน” เขารายงานเสียงเรียบ ลอเรนโซพยักหน้า ก่อนจะหันไปหาพระภิกษุรูปหนึ่ง “ตอนนี้ก็เหลือแต่แผนสำรอง ผมต้องฝากหลวงพ่อด้วยนะครับ” “เจริญพร โยม” ------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 53 07:15:25

ความคิดเห็นที่ 9 บทที่ 167 อาชีพของผู้ทำลายความมั่นคง “เฮ้ มังกรขาว นายจะไปไหนน่ะ” มังกรขาวเหลียวซ้ายแลขวาหาต้นเสียงอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะกลับหลังหันเงยหน้าขึ้นมองไปที่ระเบียงชั้นสองของร้านอาหารเล็กๆแห่งหนึ่งของผู้เล่นเมื่อมีถั่วลิสงเมล็ดหนึ่งกระทบบ่าอย่างแม่นยำ เขายิ้มกว้างเมื่อเห็นคนคุ้นเคย “สวัสดีครับพี่เหยี่ยว” พอพี่เหยี่ยวยกมือรับคำทักทายปุ๊บ มังกรขาวก็กระโดดขึ้นไปบนชั้นสองทันที การกระทำแบบนี้ หากอยู่ในทวีปเริ่มต้น อาจถูกมองว่าเป็นการโอ้อวดทักษะจนเกินเลย แต่เมื่อมาทำในทวีปใหญ่ที่ใครๆก็ทำได้ การกระทำของมังกรขาวจึงบ่งบอกแค่ว่าเขารีบร้อนมากเท่านั้น คนที่เห็นอาจจะปรายตามองบ้าง แต่ก็ไม่ถึงกับหมั่นไส้อะไร “นั่งๆๆ” พี่เหยี่ยวชวนให้ร่วมวงแล้วก็ถามต่อทันที “ว่าไงไปไหนมาล่ะนี่ ถึงโผล่มาแถวนี้ได้” “จะไปหาพี่ใหญ่น่ะครับ แต่พอติดต่อไปปรากฏว่าพี่ใหญ่ยังไม่เข้าเกม ผมก็เลยเดินเรื่อยเปื่อยฆ่าเวลาไปอย่างนั้นๆเองครับ” มังกรขาวตอบคำถามอย่างไม่ปิดบัง แต่แล้วเขาก็ต้องชะงักด้วยความแปลกใจที่สังเกตเห็นแววตาเป็นประกายด้วยความดีใจของพี่เหยี่ยว ชายหนุ่มคิดจะถาม แต่ก็ไม่แน่ใจ “คงคิดมากไปเอง เห็นแค่แวบเดียว อาจจะไม่ใช่ก็ได้” เขาเลื่อนเก้าอี้มานั่งโดยไม่เอ่ยปากถึงเรื่องนี้อีกเลย ยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะได้เริ่มพูดคุยกันก็มีเสียงเอะอะดังมาจากชั้นล่าง “ไอ้หน้าจืด เลเวลต่ำเตี้ยเรี่ยดินอย่างแกบังอาจมายุ่งกับหัวหน้าสหพันธ์ฟ้าขาวเลยรึ” พี่เหยี่ยวนิ่งฟังเสียงประกาศศักดาที่ดังมาจากข้างล่างอย่างสนใจ “ถ้าแกยอมคุกเข่าขอโทษ ข้าจะยอมยกโทษให้สักครั้ง” “ฮ่าๆๆ พี่ใหญ่ใจดีเกินไปแล้ว แค่คุกเข่าขอโทษได้อย่างไร บังอาจขนาดนี้ ต้องให้มันก้มกราบ แล้วลอดใต้หว่างขาพี่ใหญ่ออกจากร้านไปต่างหาก” เสียงหัวเราะดังขึ้นขรม มังกรขาวถึงกับชักสีหน้า เขาคว้าดาบเดินไปดูที่ราวบันไดทันที พี่เหยี่ยวที่เดิมทีขี้เกียจยุ่งก็เลยต้องพลอยลุกตามไปด้วย และแล้วทั้งพี่เหยี่ยวและมังกรขาวก็ต้องอุทานดังเอ๊ะ เมื่อพบว่า คนที่ท้าทายหัวหน้าสหพันธ์ฟ้าขาวก็คือไอ้หนุ่มหน้าจืดที่มีชื่อว่าจักร หรือแจ็คกี้ที่เคยร่วมขบวนไปล่ามังกรด้วยกันนั่นเอง “ถ้าคุณถอนคำพูดที่กล่าวร้ายท่านหญิงมังกร จะให้ผมขอโทษสักร้อยครั้งก็ได้” จักรตอบเสียงเรียบ ไม่มีที่ท่าว่าจะหวั่นเกรง แม้ว่าอีกฝ่ายจะมีเลเวลมากกว่าตัวเองเกือบสองเท่าตัวทั้งสิ้น “หึๆ นึกว่าเรื่องอะไร ทำไมต้องออกหน้าปกป้องยายทอมนั่นด้วย อย่าบอกนะว่า นายก็เป็นคนหนึ่งที่ติดใจยายหญิงครึ่งชายครึ่งที่รังเกียจนั่นด้วย” หัวหน้าสหพันธ์แสยะยิ้มเมื่อจบคำถาม “กรุณาให้เกียรติเธอด้วยครับ” จักรยังคงน้ำเสียงสุภาพไว้ “คุณเองเมื่อก่อนก็เคยไปขอความรักจากเธอไม่ใช่หรือครับ การที่ถูกปฏิเสธ แล้วเอาเธอมาพูดให้เสียหายลับหลัง มันไม่ใช่สิ่งที่ลูกผู้ชายควรจะทำนะครับ” เคร้ง หัวหน้าสหพันธ์และพรรคพวกเกือบสิบคนชักดาบออกพร้อมกับที่ตะโกน “บังอาจ” มังกรขาวเตรียมจะกระโดดลงไปช่วยจักรข้างล่าง แต่โดนพี่เหยี่ยวดึงแขนไว้ ไม่ทันที่มังกรจะหันมาบอกให้พี่เหยี่ยวปล่อยมือ เขาก็เห็นแสงวูบวาบสิบกว่าสายพร้อมๆกับเสียงเคร้งอีกครั้ง เมื่อหันไปมองอีกที สมาชิกสหพันธ์ฟ้าขาวเกือบสิบคนล้วนกลายเป็นแสงไปจนหมด เหลือแต่ตัวหัวหน้าที่ยกดาบรับลูกธนูเอาไว้ได้ หัวหน้าสหพันธ์ก้มมองดาบที่บิ่นไปเกือบครึ่งอย่างตกใจ คนที่ยิงธนูได้รวดเร็วและรุนแรงขนาดที่ฆ่าผู้เล่นระดับ 120 ทีเดียว 8 คนนั้น ในเกมที่แม้จะมีคนเล่นเป็นล้าน เขารับรองได้ว่ามีไม่เกินจำนวนนิ้วมือ แต่คนๆนี้น่ากลัวเกินไป ลูกน้องของเขาแต่ละคนไม่เพียงเลเวลเต็ม 120 กันแล้วทุกคน แต่ยังได้อาชีพอัศวินขั้นที่สามที่ได้ชื่อว่ามีทั้งพลังป้องกัน ความคล่องแคล่วและทักษะในการต่อสู้สูงสุดๆ “ทำไมเจ้าพวกนั้นจึงหลบไม่ทัน ด้วยความสามารถของพวกนั้น แค่มีคนยกคันธนูขึ้นในร้านก็ควรจะรู้ตัวแล้ว” หัวหน้าสหพันธ์ฟ้าขาวคิดแล้วก็ตระหนกจนตัวสั่น เมื่อนึกขึ้นได้ว่า ตัวเขาเองที่มีทักษะในการต่อสู้สูงกว่าทุกคน ก็ไม่รู้ตัวเหมือนกัน “หรือว่า.. มันจะไม่ได้ใช้ธนู” เขามองสำรวจไปรอบร้านอย่างหวาดระแวง เขามองผ่านจักรที่ยังยืนกุมดาบแน่นตั้งท่าพร้อมจะสู้ ไปอย่างไม่สนใจ สายตาของเขาไปหยุดที่โต๊ะด้านในสุดของร้าน “อีรอสนี่” เขาหลุดปากออกมาอย่างตกใจ เมื่อได้ยินอีกฝ่ายเรียกตัวเอง อีรอสก็ลุกขึ้นเดินออกมาหา หัวหน้าสมาพันธ์มองอีรอสด้วยความไม่ข้าใจว่าเขายื่นมาสอดเรื่องนี้ทำไม “อีรอส คุณเป็นแค่ผู้เล่นอิสระ คิดดีแล้วหรือที่จะมีเรื่องกับสหพันธ์ฟ้าขาว” หัวหน้าสหพันธ์ฯยังทำเป็นอวดเก่งทั้งๆที่ภายในสั่นไปหมดแล้ว คำพูดของเขาทำให้พี่เหยี่ยวถึงกับหัวเราะก๊ากออกมาแบบไม่เกรงใจใคร หัวหน้าสหพันธ์หันขวับมามองพี่เหยี่ยวด้วยความตกใจ “นี่ไม่ใช่เรื่องของกิลด์เจ็ดขุมทรัพย์ฯ” เขาพยายามจะกันไม่ให้พี่เหยี่ยวเข้ามายุ่ง “ก็ใครว่าใช่เล่า นี่หวังดีนะเนี่ยถึงได้ออกมา” พี่เหยี่ยวยังยียวนกวนประสาทเหมือนเดิม แต่การยอมรับว่าไม่เกี่ยวข้องก็ทำให้หัวหน้าสหพันธ์ผ่อนคลายความตึงเครียดลงไปบ้าง “ไอ้ตาแชแหมเอ๊ย ดูดีๆสิว่า อีรอสมันติดสถานะตัวแดงเสียที่ไหน คนที่ตัวแดงนั่งอยู่โน่นต่างหาก” คำพูดของพี่เหยี่ยวทำให้ทุกคนในร้านอาหารนึกขึ้นได้ว่า คนที่ลงมือไม่ได้ขอท้าสู้ แต่ลงมือฆ่าคนทั้งกลุ่มในพริบตา และคนที่ทำแบบนี้ก็ต้องติดสถานะตัวแดงมีค่าหัวโดยอัตโนมัติ หัวหน้าสหพันธ์หันขวับไปตามนิ้วพี่เหยี่ยว เขากลืนน้ำลายเอื้อกเมื่อเห็นหมาป่าขนเหล็กนั่งจิบเหล้าอย่างไม่สนใจใครทั้งๆที่มีรังสีสีแดงเปล่งออกมารอบตัว ความจริง สหพันธ์ฟ้าขาวนับว่ายิ่งใหญ่พอตัว มีผู้เล่นฝีมือดีในสังกัดจำนวนมาก และพวกเขาก็เป็นเหมือนกับกิลด์แมงมุมที่เก็บฐานที่มั่นไว้เป็นความลับ พร้อมที่จะโจมตีแบบกองโจรหากจำเป็น พวกเขาจึงมั่นใจว่าแม้แต่ห้ากิลด์ใหญ่ก็ต้องเกรงใจพวกเขา แต่น่าเสียดาย หมาป่าขนเหล็กไม่ใช่คนของกิลด์ใหญ่ เขาไปไหนมาไหนไร้ร่องรอย กับคนอื่น พวกเขาอาจรวมตัวไปโจมตีได้ แต่กับหมาป่าขนเหล็ก พวกเขาจะไปโจมตีได้ที่ตรงไหน หากคิดจะหลบ ที่ตั้งของสหพันธ์ฟ้าขาวที่ว่าลึกลับ แต่ก็ไม่แน่ว่าจะเป็นความลับสำหรับคนหาข่าวมือหนึ่งของเกมอย่างเขา การมีเรื่องกับหมาป่าขนเหล็กจึงเป็นการหาเรื่องใส่ตัวอย่างแท้จริง “ถอนคำพูดที่กล่าวหาท่านหญิงมังกรเสีย แล้วเราจะปล่อยเจ้าเดินออกไปจากที่นี่” อีรอสสั่ง “เหอะ” หัวหน้าสหพันธ์พ่นลมทำเสียงต่ำๆบ่งบอกึงความไม่พอใจ “ที่แท้ก็เป็นพวกหลงสาวจนลืมคุณธรรม” หัวหน้าสหพันธ์นั้นอะไรก็ดี เสียแต่บ้าผู้หญิง ปกติก็จีบดะไปทั่ว คราวนี้มาที่เมืองนี้เพื่อสังเกตการณ์พิธีบวงสรวง ได้เห็นหน้าท่านหญิงมังกรก็หลงใหลจนตามจีบไม่เลิก พอท่านหญิงไม่เล่นด้วยก็คิดจะอาศัยชื่อสหพันธ์บังคับให้เธอเห็นแก่หน้าจนยอมไปไหนมาไหนด้วย แต่ท่านหญิงเป็นคนตรง เมื่อคิดจะปฏิเสธ ก็บอกปฏิเสธ หัวหน้าสหพันธ์ถึงกับโกรธจัด เพราะเขาไม่คิดว่าจะมีใครปฏิเสธตนเอง ด้วยความแค้นใจและความเมา เขาจึงกล่าวหาท่านหญิงต่างๆนานา เพียงเพื่อปลอบใจตัวเองว่าที่โดนปฏิเสธมาไม่ใช่เพราะตัวเองไม่ดี แต่เป็นเพราะท่านหญิงต่างหาก การบังคับให้เขาถอนคำพูด ก็เท่ากับว่าให้พูดว่าตัวเองนั้นไม่ดีพอ ดังนั้น ให้ตาย เขาก็รับไม่ได้ ปึก อีรอสพุ่งเข้าหาพร้อมกับหมัดตรงทันที แต่หัวหน้าสหพันธ์ยกมือขึ้นรับได้ มือซ้ายอันใหญ่โตของเขารวบหมัดอีรอสเอาไว้ ส่วนมือขวาสวนกลับเข้าให้ที่ใบหน้า ด้วยความที่หัวหน้าสหพันธ์สูงใหญ่กว่าอีรอสเกือบสิบเซ็นต์ อีรอสจึงหลบหมัดนี้ทั้งๆที่อีกมือถูกจับไว้ได้ยาก เขาเบี่ยงตัวหลบได้อย่างฉิวเฉียด พร้อมกับพลิกข้อมือจนหลุดออกมาได้ แต่หัวหน้าสหพันธ์ยังตามมาคว้าข้อมือกระชากอีรอสให้พุ่งเข้ามาหามีดสั้นที่เขาตั้งรออยู่ แต่อีรอสก็ไวทายาด เขาอาศัยแรงกระชากช่วยเสริมแรงจนเขากระโดดพลิกตัวข้ามหัวคู่ต่อสู้หลบรอดไปยืนอยู่บนโต๊ะอาหารได้ จากนั้นทั้งคู่ก็ดึงอาวุธออกมาประจันหน้ากัน อีรอสใช้กริชโค้งวงพระจันทร์ในขณะที่หัวหน้าสหพันธ์ใช้ดาบสั้นสองเล่ม จักรยืนถือดาบอย่างลังเลไม่แน่ใจว่าจะเข้าไปช่วยดีหรือไม่ แม้เขาจะเป็นตัวก่อเรื่อง แต่ผู้เล่นที่ชื่ออีรอส นั่นก็ระดับสูงกว่าเขาอย่างเห็นได้ชัด การเข้าไปช่วย แทนที่จะเป็นประโยชน์ อาจกลายเป็นการกีดมือขวางเท้าแทน ซึ่งผิดกับปฏิกริยาของพี่เหยี่ยวโดยสิ้นเชิง พี่เหยี่ยวพุ่งปราดเข้าไปกลางวงอย่างรวดเร็วจนมังกรขาวห้ามไม่ทัน สำหรับมังกรขาว แม้จะรู้ว่า หัวหน้าสหพันธ์ทำไม่เหมาะสมเรื่องท่านหญิง แต่หมาป่าขนเหล็กกับอีรอสก็ลงมือรุนแรงเกินไป พวกเขาจึงไม่ควรจะสอดมือไปยุ่งเกี่ยว “พี่เหยี่ยวจะทำอะไรนะ” มังกรขาวหยุดห้ามแทบไม่ทัน เมื่อพบว่าพี่เหยี่ยวไม่ได้เข้าไปช่วยฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง แต่เขาเข้าไปช่วยดึงโต๊ะเก้าอี้ออกมาไว้ที่ริมห้อง สองคนนั้นจะได้ตีกันสะดวกๆ “เชื่อเขาเลย” มังกรพึมพำ เมื่อเห็นพี่เหยี่ยวส่งสัญญาณให้ผู้เล่นที่เป็นเจ้าของร้านและลูกจ้างในร้านอาหารเข้าช่วยรับโต๊ะเก้าอี้ที่ดึงออกมาให้ เจ้าของร้านและลูกจ้างวิ่งเข้ามาช่วยในทันใด ร้านค้าของผู้เล่นไม่เหมือนของระบบที่บริษัทเกมจะซ่อมให้อัตโนมัติ การมีคนตีกันในร้านแบบนี้ หากข้าวของเสียหายแล้วไม่มีใครรับผิดชอบ เจ้าของร้านก็ต้องขาดทุนเอง การเคลียร์พื้นที่ทำได้อย่างรวดเร็วด้วยความร่วมมือร่วมใจของพี่เหยี่ยวและเจ้าของร้าน ส่วนแขกที่เข้ามากินอาหารก็ผันตัวเองไปเป็นเกมเมอร์มุง ยืนอออยู่ริมกำแพงคอยสังเกตการณ์แบบริงไซด์ พอจัดสถานที่เสร็จ ทั้งอีรอสและหัวหน้าสหพันธ์ก็ยังไม่ได้เริ่มลงมือ ทั้งคู่ยังคงจ้องหน้ากันและขบเคี้ยวเขี้ยวฟันเพื่อข่มขู่เพียงอย่างเดียว “เร่เข้ามาๆ ข้าให้อีรอสเป็นต่อสองหนึ่ง” พี่เหยี่ยวเริ่มตั้งตัวเป็นเจ้ามือทันที ส่งผมให้เกมเมอร์มุงทั้งหลายตะโกนแทงกันยกใหญ่ บางคนยังตั้งตัวเป็นคู่แข่งเสนออัตราต่อรองใหม่ๆเพื่อแย่งลูกค้าด้วย “คิดได้ไงเนี่ย” มังกรขาวทรุดตัวลงนั่งที่บันได บรรดาเกมเมอร์มุงที่ชั้นสองหลายคนก็เริ่มตั้งตัวเลียนแบบพี่เหยี่ยวประกาศตัวเป็นเจ้ามือกับเขาด้วย แต่การต่อสู้ระหว่างอีรอสกับหัวหน้าสหพันธ์กลับโดนขัดขวางจากคนที่ไม่มีใครนึกถึง “หยุดเดี๋ยวนี้นะ” NPC รักษาความปลอดภัยประจำเมืองเกือบสิบคนตั้งแถวเดินเข้ามาในร้านอาหาร นักพนันหลายคนบ่นพึมที่กิจกรรมของพวกเขาต้องยุติไป เพราะผู้เล่นขวัญอ่อนบางคนที่เห็นการลงมือของหมาป่าขนเหล็กแล้วเผ่นออกจากร้านไปก่อนใคร ได้ไปแจ้ง NPC ให้เข้ามาจัดการ NPC เข้าไปสอบถามรายละเอียดจากทั้งคู่ แต่ก็ไม่ได้ความอะไร เพราะสำหรับผู้เล่นระดับนี้ พวกเขานิยมจัดการกันเองมากกว่าจะแจ้งความให้ระบบจัดการลงโทษ หัวหน้าสหพันธ์ทำเป็นฮึดฮัดเล็กน้อยก่อนจะถอนตัวเดินออกจากร้านไปพร้อมกับ NPC “ทำเป็นวางมาดเท่ ปกป้องยายทอมนั่น ที่แท้ก็พวกอกหักรักคุดเหมือนกันนั่นล่ะว้า” หัวหน้าสหพันธ์แกล้งพูดเปรยๆให้อีรอสกับจักรได้ยินตอนที่เดินผ่านหน้า อีรอสทำท่าจะสวนกลับด้วยกริชที่อยู่ในมือ แต่โดนหมาป่าขนเหล็กรั้งไว้ได้ “อย่าเสียเวลากับพวกดีแต่ปากเลย” หมาป่าขนเหล็กจ้องจนหัวหน้าสหพันธ์สะบัดหน้าเดินจากไป “หมดเรื่องสนุกแล้ว กินกันต่อดีกว่า” พี่เหยี่ยวตะโกนสั่งอาหารลั่น “เถ้าแก่ เอาเหมือนเดิม แต่เพิ่มปริมาณสามเท่า” “ไม่ต้องมองหน้าเลย” พี่เหยี่ยวหันไปหาจักร อีรอสและหมาป่าขนเหล็ก “สั่งเผื่อพวกนายด้วยไงเล่า มาๆๆ โต๊ะพี่เหยี่ยวอยู่ข้างบน” พูดจบพี่เหยี่ยวก็กระโดดขึ้นชั้นสองไปเลย ส่วนคนนั่งขวางบันไดอยู่ได้แต่ส่ายหน้าแล้วเดินกลับไปร่วมโต๊ะ --------------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 53 07:16:04

ความคิดเห็นที่ 10 “ผมขอโทษที่ทำให้เดือดร้อน” จักรขอโทษขอโพยหมาป่าขนเหล็กเป็นการใหญ่ หากเขาเจียมตัวสักนิด หมาป่าขนเหล็กก็ไม่ต้องสังหารผู้เล่นพวกนั้นเพื่อช่วยเขา “โหย ไปขอโทษมันทำไม นี่อีกเดี๋ยว เจ้าหมาป่ามันก็ไปรับรางวัลแล้ว” พี่เหยี่ยวขัดคอทันที “รับรางวัล รางวัลอะไรหรือครับ” มังกรขาวถามทันที “รางวัลที่ช่วยให้จับคนโกงเกมได้น่ะสิ ใช่ไหมเจ้าหมาป่า” แม้มือพี่เหยี่ยวจะไม่ว่างเพราะต้องตักอาหารเข้าปาก แต่ก็ยังสามารถใช้ศอกกระทุ้งหมาป่าขนเหล็กได้ “โกงเกม” จักรทวนคำด้วยความฉงน พอพี่เหยี่ยวเห็นว่า หมาป่าขนเหล็กไม่คิดจะอธิบายอะไรจริงๆ เขาก็รีบกลืนอาหารแล้วชี้แจงเสียเอง “ไม่เห็นหรือไงว่าตอนนี้ เจ้าหมาป่าไม่ได้ติดสถานะตัวแดงแล้ว” เมื่อเห็นว่าทุกคนหันไปมองหมาป่าขนเหล็กด้วยท่าทางแปลกใจกันครบทุกคนแล้ว พี่เหยี่ยวก็พูดต่อ “เจ้าพวกนั้นมันโกงระดับน่ะ ลูกธนูที่เจ้าหมาป่าซัดออกมาแบบอาวุธลับ ผู้เล่นระดับเกินร้อยขึ้นไปส่วนใหญ่จะรับได้สบายๆทั้งนั้น เพราะก่อนที่จะเลื่อนระดับถึง ต้องฝึกทักษะมามากพอ แต่ไอ้พวกนั้นดันตายเกลี้ยงในพริบตา” “แต่ พวกนั้นก็อาจจะมีคนช่วยเลื่อนระดับ..” จักรพูดแล้วก็เงียบไปเอง การช่วยเลื่อนระดับตอนที่เลเวลต่ำๆนั้นมีคนทำเยอะก็จริง แต่การช่วยเลื่อนระดับเพื่อให้เต็ม 120 เขายังไม่เคยได้ยินว่ามีใครทำกัน มิหนำซ้ำ ผู้เล่นที่ตายไปล้วนมีอาชีพที่ต้องสู้เป็นแนวหน้าทั้งสิ้น ไม่มีพวกเล่นเป็นกองหนุนอย่างนักเวทเลยสักคน “ข้าว่า ช่วงที่รอเกิดใหม่ ระบบคงตรวจสอบเจ้าพวกนั้นแล้วรู้ว่าโกง เขาถึงได้เอาสถานะตัวแดงของเจ้าหมาป่าออกไง” ที่พี่เหยี่ยวคาดการณ์ ก็เป็นไปตามระบบตรวจสอบตามปกติ ผู้เล่นที่ถูกผู้เล่นอื่นสังหารจะถูกสุ่มตรวจสอบหาสาเหตุของการถูกฆ่า หากเป็นเพราะไปโกงหรือทำร้ายคนอื่นเขาก่อน ผู้เล่นคนนั้นก็จะถูกตักเตือนหรือลงโทษตามความเหมาะสม แต่สิ่งที่พี่เหยี่ยวไม่ได้พูดก็คือ ตอนนี้ฝ่ายตรวจสอบกำลังเฝ้าระวังผู้เล่นบางกลุ่มที่ได้รับการเลื่อนระดับจนเต็มเพดานด้วยเหตุผลบางอย่าง การค้นพบพวกโกงเกมในวันนี้จึงไม่ใช่เรื่องบังเอิญ หรือเป็นความซวยของคนพวกนั้นที่โดนสุ่มตรวจ “สหพันธ์ฟ้าขาวสามารถโกงเกมได้ขนาดนี้เลยหรือครับ” มังกรขาวถามอย่างสงสัย เกมนี้ ไม่เคยมีใครโกงสำเร็จนี่นา “ก็อาจจะมีคนในช่วยอยู่มั้ง” พี่เหยี่ยวตอบลอยๆจนทุกคนหันมามอง เขายักไหล่ “แปลกตรงไหน ถ้าคนนอกเจาะระบบไม่ได้ ก็ต้องอาศัยคนใน” “ตกลงนี่พี่เดาล้วนๆใช่ไหมครับ” จักรทำหน้าเมื่อย เพราะเขาอุตส่าห์หลงเชื่อนึกว่าพี่เหยี่ยวรู้จริงอยู่ตั้งหลายนาที พี่เหยี่ยวชี้หน้าตัวเอง “หน้าตาข้าเหมือนคนรู้เรื่องวงในกะเขาอย่างนั้นหรือ” พอเห็นอย่างนั้น น้องๆที่เหลือเลยพากันส่ายหน้า เว้นแต่หมาป่าขนเหล็กที่ยังคงจิบเหล้าไปเรื่อยๆโดยไม่แสดงออกใดๆ ไม่ว่าจะเป็นทางสีหน้าหรือคำพูด --------------------------------------------------------------------- “เจ็บใจนักที่ไม่ทันได้เรียกเลือดจากไอ้คนปากเสีย” อีรอสบ่นเบาๆเมื่อจบเรื่องคนโกง จักรฟังแล้วก็ได้แต่ก้มหน้า “แต่ที่เขาพูดก็จริงนะครับ ผมมันพวกอกหักรักคุดจริงๆ” “หา” มังกรขาวอุทานลั่น จักรก็เลยสารภาพว่าเขาเป็นหนึ่งในบรรดาหนุ่มๆที่หลงรักท่านหญิงมังกรอยู่ แต่เขานั้น ไม่กล้าแม้แต่จะบอกให้เธอรู้ “ถ้าผมหน้าตาดีกว่านี้ รวยกว่านี้ หรือมีความสามารถมากกว่านี้ ผมคงกล้าเข้าไป” จักรพูดเบาๆอย่างเจียมตัว ซึ่งเรียกความเห็นอกเห็นใจจากพี่เหยี่ยวได้มาก “เปล่าประโยชน์ว่ะ” พี่เหยี่ยวให้ความเห็นตรงไปตรงมา จนจักรผงะ “พี่เหยี่ยว” มังกรขาวปราม เพราะเห็นใจคนมีความรัก “อ้าว ข้าพูดจริงนะ” พี่เหยี่ยวย้ำ ก่อนจะตบไหล่อีรอส แล้วถามจักร “แกว่า ไอ้หมอนี่หน้าตาดีไหม” จักรพยักหน้าอย่างงงๆ “แกรู้หรือเปล่าว่ามันรวย” พี่เหยี่ยวยิงคำถามถัดไปทันที พอจักรส่ายหน้า พี่เหยี่ยวก็สาธยายทันที “ลูกชายคนเดียวของเจ้าพ่อวงการบันเทิงในยุโรป ตอนนี้ทำงานเป็นรองประธานแล้ว คาดว่าอีกไม่นานก็คงทำงานแทนพ่อได้เต็มตัว” จักรมองอีรอสอย่างทึ่งๆ พี่เหยี่ยวก็เลยเฉลยโต้งๆ “แล้วแกรู้ไหมว่าท่านหญิงมังกรก็ไม่แลมันเหมือนกัน” คราวนี้ทั้งจักรและมังกรขาวอ้าปากค้าง คนหนึ่งค้างเพราะนึกไม่ถึง แต่อีกคนค้างเพราะไม่คิดว่าจะมีใครเอาเรื่องแบบนี้มาพูดต่อหน้าเจ้าตัว “ไม่เป็นไรครับ มันเรื่องจริง” อีรอสพยักหน้ายอมรับ ด้วยสีหน้าที่หมองไปนิดหน่อย แม้คราวนี้เขาตั้งใจจะเข้ามาปกป้องท่านหญิงมังกร แต่เขาเข้าเกมมาตั้งนานแล้ว กลับไม่มีโอกาสได้เจอเธอเลย ก็คงต้องรอจนถึงเวลาประชุมกิลด์ทั้งห้า เขาจึงจะได้พบหน้า อีรอสถอนหายใจโดยไม่รู้ตัว เมื่อคิดได้ว่า การได้พบหน้าคราวนี้ ก็ไม่ได้แปลว่า เขาจะได้มีโอกาสคุยกับเธอตามลำพัง จักรมองอีรอสแล้วก็นึกท้อในใจ “หรือเราควรจะถอนตัว ตั้งแต่ตอนที่ยังทำได้” “อันที่จริง ถ้าจะหาว่าพวกนายผิดที่ตรงไหน ก็ต้องบอกว่าผิดตั้งแต่เลือกอาชีพแล้ว” พี่เหยี่ยวพูดจาเรื่อยเปื่อยแต่มันไปกระทบใจคนฟังเข้าอย่างจัง “ผิดที่อาชีพเนี่ยนะ” มังกรขาวถามด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ “งั้นสิ” พี่เหยี่ยวพยักหน้า มั่นใจในทฤษฎีของตัวเองมาก “คิดดูนะ ไอ้พวกสหพันธ์ฟ้าขาวนั่น เป็นอัศวินทั้งแก๊งค์ กินแห้วทุกคน” “ก็นิสัยแบบนั้น จะมีสาวไหนสนใจ” มังกรขาวคัดค้าน “งั้นเอาแบบที่นิสัยดีๆ อย่างนาย” พี่เหยี่ยวชี้หน้ามังกรขาว มังกรขาวเลยชี้หน้าตัวเอง “ผมเนี่ยนะ” “เออ แกก็แห้วเพราะจีบหมวยน้อยไม่ติด” พี่เหยี่ยวให้เหตุผลยืนยันทฤษฎี “พี่เหยี่ยว อย่าเอาน้องเขามาเกี่ยวข้อง ไอ้ตัวผม คนเขาเอาไปลือไปว่า ไม่เป็นไร แต่น้องเขายังเด็ก พูดอย่างนี้ น้องเขาเสียหาย” มังกรขาวบอกเสียงเครียดทันที พี่เหยี่ยวเลยทำหน้าพิลึก “นี่แกยังไม่รู้อีกหรือนี่” “รู้อะไร” เสียงมังกรขาวชักห้วนด้วยความไม่พอใจ “รู้ว่าหมวยน้อยไม่ได้เป็นเด็ก เขาแค่ลดอายุตอนสร้างตัวละครเฉยๆ แต่ตอนนี้เปลี่ยนมาเหมือนเดิมแล้ว” คำพูดของพี่เหยี่ยวทำให้มังกรขาวเงียบไปนานพอควร “จริงอะ” “หมวยก็คือมายาวดี แฟนมิคาเอลไง” จักรช่วยเฉลยให้ หลังจากที่เห็นหนุ่มรุ่นน้องทำหน้าเหวอ มังกรขาวเงียบไป ก่อนจะสารภาพ “ผมอาจจะเสียใจนิดหน่อยที่หมวยน้อย เอ๊ย คุณมายาวดีเขาไม่บอกผมเอง แต่รับรองได้ว่า ผมเห็นหมวยน้อยเขาเป็นน้องจริงๆ” “เห็นไหม บอกแล้วว่ามันอกหัก คนได้อาชีพอัศวินน่ะอกหักทุกราย” พี่เหยี่ยวสรุปดื้อๆ “นี่พี่เหยี่ยว” อีรอสนึกสนุกจนขอขัดคอพี่เหยี่ยวบ้าง “ถ้าเป็นอัศวินแล้วต้องอกหัก แล้วเฮเดสล่ะพี่เหยี่ยว หมอนั่นมีสาวๆคอยตามกรี๊ดเป็นล้านเลยนะ” “เฮ้ย หมอนั่นมันเลเวลสูงแล้วไง เลยอาการดีหน่อย อย่างเจ้าเฮเดสเลเวลสูงสุด ถึงมีคนกรี๊ด แต่ก็ยังไม่มีแฟน เจ้ามังกรขาว เลเวลรองลงมา เลยไม่ถึงกับอกหัก แค่หวิวๆที่รู้ว่าหมวยน้อยมีแฟนแล้ว” พูดถึงตอนนี้มังกรขาวก็ส่ายหน้าเดี๊ยะ แต่พี่เหยี่ยวไม่หยุด “ส่วนนายเป็นอันดับสาม ก็อกหักเพราะโดนปฏิเสธมา ใช่ไหมล่ะ เจ้าหัวหน้าสหพันธ์นั่นก็เหมือนกัน ไม่รู้ว่มันโกงเลเวลหรือเปล่า ฉะนั้นถือว่าพอๆกะนายก็แล้วกันนะ สเตตัสเดียวกันเด๊ะ ส่วนเจ้านี่” พี่เหยี่ยวชี้ไปที่จักร “เลเวลต่ำสุด อกหักตั้งกะยังไม่มีโอกาสจีบเลยวะ” พูดจบพี่เหยี่ยวก็หัวเราะเอิ๊กอ๊ากอยู่คนเดียว “พี่เหยี่ยวพูดแบบนี้ต่อไปจะมีใครกล้ามีอาชีพอัศวินอีกหรือครับ” เมื่อรู้ว่าห้ามไม่ได้ จักรก็เล่นตาม พี่เหยี่ยวชะงักกึก “เออจริงๆ พวกอัศวินนี่มันตัวชนทั้งนั้น ขืนไม่มีใครยอมเล่น ตอนทำสงครามต้องแย่แหงๆ เอาเป็นว่า ขอเปลี่ยนคำพูดนิดหน่อยก็แล้วกัน” “จะเปลี่ยนเป็นอะไรอีกล่ะ” มังกรขาวถามด้วยความเซ็ง เซ็งที่ตอนที่ไม่มีใครรู้ว่าหมวยน้อยเป็นผู้ใหญ่ เขาก็โดนกล่าวหาว่าเป็นโลลิ ตอนนี้พอทุกคนรู้แล้วว่า หมวยน้อยเป็นผู้ใหญ่ พวกนี้ก็หาว่าเขาอกหักอีก อนาคตที่จะมีแฟนของเขาช่างเลือนลางไปตามคำพี่เหยี่ยวจริงๆเสียแล้วละมัง “ก็เปลี่ยนจากอาชีพรักคุด เป็นอาชีพของผู้ทำลายความมั่นคงไง” พี่เหยี่ยวทำท่าภูมิอกภูมิใจกับความคิดของตัวเองมาก จนคนที่นั่งเงียบมาโดยตลอดต้องเอ่ยปากถาม “ทำลายความมั่นคงของอะไรหรือพี่เหยี่ยว” หมาป่าขนเหล็กถามด้วยความไม่เข้าใจ “ของบ้าน ของตึก ของสิ่งก่อสร้างทุกชนิด” ทุกคนมองหน้าพี่เหยี่ยวด้วยความงง อัศวินเป็นพวกแนวหน้าในสงคราม ถ้าบอกว่าเป็นหน่วยทำลายล้างศัตรูก็พอจะเข้าเค้า แต่จะให้ไปทำลายตึกนี่นะ “แล้วมันเกี่ยวกับที่พี่เหยี่ยวพูดมาตั้งนานตรงไหน “ คนที่ยืนยันว่าตัวเองไม่ได้อกหักอย่างมังกรขาวถามทันที “อ้าว ก็พวกนายเกาะอยู่บนคานทุกราย คานมันรับน้ำหนักไม่ไหว ตึกก็ถล่มนะสิ ยังไม่เรียกว่าทำลายความมั่นคงอีกเหรอ” ว่าแล้วพี่เหยี่ยวก็หัวเราะอยู่คนเดียว ไม่สนใจหน้าเมื่อยๆของน้องๆเลยสักนิด -------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 53 07:16:47

ความคิดเห็นที่ 11 บทที่ 168 เพื่อนแท้ เพื่อนคด ทรยศเพื่อน พอได้เป้าหมายในการขุ่นเคืองแต่ไม่แค้นร่วมกัน สามอัศวินอาภัพรักในสายตาพี่เหยี่ยวก็สามารถสมานสามัคคีคุยกันอย่างสนิทสนม ทิ้งให้คนที่ไม่เกี่ยวข้องนั่งเงียบๆไปกันสองคน คนแรกแม้จะไม่ได้ร่วมวงสนทนาด้วย แต่ก็นั่งเก็บข้อมูลไปเรื่อยๆ จึงไม่เดือดร้อนอะไร ส่วนรายที่สองทนนั่งอึดอึดได้ไม่นานก็ขอตัวไปใช้ช่องทางลับสั่งงานในกิลด์ “ไอ้หมี ตกลงได้ความว่าไง ข้าเล่นตลกคาเฟ่จนหมดไส้หมดพุงแล้วนะเฟ้ย” พี่เหยี่ยวถามเพื่อนทันทีที่แยกตัวออกมาได้ “ฟังผิดหรือเปล่า แกอะนะ หมดมุก เป็นไปได้ไง” การที่พี่หมีแซวเพื่อน แถมยังไม่ตอบคำถาม ที่ให้พี่เหยี่ยวทำเสียงจิ๊กจั๊กด้วยความขัดใจ “อย่ามัวแต่แซวเรื่องไม่เป็นเรื่องสิว้า นี่ถ้าพยัคฆ์เฆนทร์เข้าเกมมาเมื่อไร ข้าก็รั้งเจ้ามังกรขาวไว้ไม่อยู่เมื่อนั้น เพราะฉะนั้น รีบบอกมาไวๆ ว่าผลการตรวจสอบออกมายังไง ข้าจะได้ตัดสินใจถูก” “เจ้าประธานบริษัทเกมเพิ่งจัดการเพิ่มเลเวลให้คนของเบนนี่จางเกือบสามร้อยคน” พี่หมีรายงานเสียงเรียบ พี่เหยี่ยวก็ยืนฟังนิ่งๆเหมือนกัน “คนพวกนั้นแบ่งออกเป็นสามกลุ่ม กลุ่มแรกสังกัดสหพันธ์ฟ้าขาว มีอยู่สี่สิบคน” พี่หมีเริ่มให้รายละเอียด “หือ” พี่เหยี่ยวอุทานอย่างอดไม่ได้ อะไรโลกมันจะกลมขนาดนั้น “ไม่ต้องมาหือมาแหเลย ทวีอาศัยเรื่องที่เจ้าพวกนั้นโดนหมาป่าขนเหล็กฆ่า แอบสอดรายงานเรื่องการโกงเกมเข้าไป ไม่งั้นไม่มีทางปลดค่าหัวของหมาป่าขนเหล็กได้ต่อหน้าต่อตาเจ้าประธานนั่นแน่” พี่เหยี่ยวยิ้มที่มุมปาก “หมอนั่นไม่ยอมไปไหนเลยหรือ” “อืมม อยู่เฝ้าห้องสังเกตการณ์ไม่ยอมไปไหนเลยล่ะ ซึ่งก็ดี จบงานเมื่อไร ก็รวบได้เลย ไม่ต้องเล่นวิ่งไล่จับ” พี่หมีไม่เดือดร้อนอะไรที่ประธานบริษัทเกมจะมานั่งเฝ้าดูสถานการณ์ในเกม แต่คนอยู่ในเกมกลับต้องวางแผนใหม่เร็วจี๋ เพราะถ้าประธานบริษัทเฝ้าดูอยู่ ใครจะรู้ว่าเขาเรียกดูส่วนไหนบ้าง เขาอาจจะส่งข่าวให้เบนนี่จาง หรือคนของเบนนี่จางได้ทุกเมื่อ “แล้วอีกสองกลุ่ม” พี่เหยี่ยวกลับไปสนใจเรื่องเดิม “อีกกลุ่มก็คนในกิลด์พิทักษ์ฟ้ากับพวกที่เคยแฝงตัวเข้าไปอยู่ในกิลด์แมงมุม กลุ่มนี้มีหกสิบคน” พี่หมีเว้นจังหวะ เหมือนจะยั่วให้พี่เหยี่ยวอยากรู้ว่ากลุ่มที่สามเป็นใคร “แล้วกลุ่มสุดท้ายล่ะ” พี่เหยี่ยวถามเสียงเครียด เขาเดาไว้อยู่แล้วว่าน่าจะเป็นใคร ถึงได้พยายามรั้งมังกรขาวไม่ให้เจอกับคนของกิลด์พยัคฆ์อยู่ พี่หมีหัวเราะ เขารู้ว่าเพื่อนเดาถูก “อยู่ในกิลด์พยัคฆ์ทั้งหมด เป็นพวกตำแหน่งกลางๆค่อนไปทางสูง ชื่อเสียงดีมาก ชนิดที่ว่าใครๆในเกมก็ลงความเห็นว่าเป็นฝ่ายธรรมะเต็มตัวเลยล่ะ” “ตูว่าแล้ว ไม่อย่างนั้น คราวก่อนพยัคฆ์ทมิฬคนเดียวก่อความวุ่นวายขนาดนั้นไม่ได้แน่” พี่เหยี่ยวเผลอตบเข่าฉาด ดีที่คนในร้านอาหารต่างก็ชินกับการที่มีผู้เล่นแสดงท่าทางราวกับคนบ้า พูดคนเดียวหัวเราะคนเดียวตอนที่ใช้ช่องทางลับจนชาชิน ก็เลยไม่มีใครสนใจพี่เหยี่ยว พี่หมีหัวเราะก้อง ก่อนจะบอกข่าวใหม่ “ตอนนี้คนที่อยู่ในกิลด์พิทักษ์ฟ้ากำลังโอนสัตว์เวทระดับสามให้ไปเป็นสัตว์เลี้ยงของคนในกิลด์พยัคฆ์กันอย่างมโหฬารเลยทีเดียวเชียว” “แล้ว...” พี่เหยี่ยวไม่เอ่ยชื่อ แต่ก็อดปรายตามองไปทางมังกรขาวไม่ได้ สัตว์เวทตัวอื่นนะไม่เท่าไรหรอก แต่ถ้าเจ้ามังกรขาวโดนหลอกให้โอนม้ามังกรละก็... พี่เหยี่ยวไม่อยากจะคิดต่อ “ไม่ต้องเป็นห่วง” พี่หมีบอกทันที สามโจรสลัดร่วมมือกันมานาน แค่ฟังเสียง ไม่ต้องเห็นหน้าก็รู้ใจ “ตอนนี้ข้าส่งข่าวไปให้หมวยน้อยช่วยจัดการทางด้านม้ามังกรแล้ว ส่วนเจ้าอีกา มันรออยู่ที่ห้องจัดเลี้ยงที่ใช้เป็นห้องประชุมแล้วอีกเหมือนกัน แกชวนมังกรขาววาร์ปไปที่นั่นก่อนได้เลย” “ตกลง” พี่เหยี่ยวตัดการติดต่อ ก่อนจะยืนปั้นหน้าให้กลายเป็นคนไร้สาระเหมือนเดิม พอพร้อมเขาก็กลับหลังหันเดินอาดๆไปที่โต๊ะ “นี่ พวกเราไปที่งานเลี้ยงกันเลยไหม ถึงเหล้าที่นี่จะถูก แต่ที่โน่น มันฟรีน่ะ” พี่เหยี่ยวให้เหตุผลที่ไม่ว่าใครฟังแล้วก็รู้ว่าเปลี่ยนใจแกไม่ได้แน่ และพี่เหยี่ยวก็ไม่รอให้ใครเปลี่ยนใจ เขาจัดการคว้ามือมังกรขาวให้วาร์ปไปพร้อมกัน หมาป่าขนเหล็กหัวเราะหึๆก่อนจะวาร์ปตามไปอย่างรวดเร็ว เขาดึงตัวจักรไปด้วย เพราะไม่แน่ใจว่าจักรได้รับบัตรเชิญไหม ปล่อยให้อีรอสต้องอ้าปากค้าง เพราะเพิ่งรู้ตัวว่าได้กลายเป็นคนจ่ายค่าอาหารแต่เพียงผู้เดียวไปเสียแล้ว ---------------------------------------------------- “เจตจำนงเสรี” ยักษ์แดงทวนคำนายหญิงหน้านิ่ว ก่อนจะหันไปมองหน้าสัตว์เวทตัวอื่นๆที่เหลือ ตอนนี้มันอยู่หัวแถวเพราะตัวสูงที่สุด ถัดจากมันก็เป็นม้ามังกร เจ้างู โกเลมน้อย เดรกน้อย แล้วก็ลูกเจี๊ยบน้อย ทุกตัวเข้าแถวเรียงตามลำดับไหล่หมดเลย หลังจากที่มองหน้าสบตากันครบทุกตัว เจ้ายักษ์ก็รู้ว่า มีรู้เรื่องกันอยู่แค่สาม คือตัวมันเอง ม้ามังกรและเจ้างู ส่วนเด็กอีกสามตัวมันยิ้มแป้นตอบกลับอย่างเดียว ไม่ได้รู้เลยว่าการที่ นายของมันจะมองเจตจำนงเสรีให้มันหมายความว่าอย่างไร “แล้วนายท่านจะยอมหรือนายหญิง” เจ้ายักษ์ถามอย่างสงสัย เจตจำนงเสรี เป็นคุณสมบัติของสัตว์เวทที่เป็นราชา หากพวกมันเป็นสัตว์เวทที่เป็นอิสระ ตัวที่มีเจตจำนงเสรีก็คือจ่าฝูง หรือผู้นำในพื้นที่นั้น แต่หากเป็นสัตว์เวทที่มีเจ้าของ การมีเจตจำนงเสรี จะทำให้พวกมันกลายเป็นราชาทั้งๆทั้งที่มีเจ้าของ ทักษะต่างๆที่มีอยู่จะเพิ่มขึ้นเท่าตัวทันที แต่นั่นแลกมาด้วยการที่พวกมันก็ไม่จำเป็นต้องเชื่อฟังเจ้าของอีกต่อไป มิหนำซ้ำยังสามารถแยกตัวออกไปได้ทุกเมื่อ ด้วยเหตุนี้ จึงไม่เคยมีเจ้าของสัตว์เลี้ยงคนไหนยอมมอบเจตจำนงเสรีให้สัตว์เลี้ยงของตนเอง “มิคาเอลอนุญาตแล้ว” อาหมวยตอบเจ้ายักษ์เบาๆ ทำให้เจ้ายักษ์ตรวจสอบข้อมูลของมันทันที พอมันเห็นคำสั่งที่มิคาเอลส่งมามันก็ยิ้มกว้าง ตอบตกลงในทันที “อินดิโก โกเลมน้อย เดรกน้อย จัดการตอบรับเสีย” อาหมวยสั่ง “ตอบรับๆ” เจ้าโกเลมน้อยกับเดรกน้อยรีบตอบรับตามคำสั่งทันที เดี๋ยวไม่เหมือนพี่ยักษ์พี่งู แล้วไม่เข้าพวกขึ้นมาละก็.. แย่เลย พี่งูเงยหน้าขึ้นมองนายหญิงนิ่ง พออาหมวยหันมามองมันอย่างสงสัย มันก็โค้งให้อย่างนอบน้อม “ขอบคุณนายหญิง” มันรู้ดีว่า สิ่งที่นายหญิงให้ในครั้งนี้มีค่าเพียงใด ม้ามังกรเหลียวมองเพื่อนแล้วก็เงียบ มันไม่แน่ใจว่านายท่านของมันจะมองสิ่งนี้ให้มันหรือเปล่า “ส่งข้อความไปหามังกรขาวสิ หากคิดจะร่วมศึกครั้งนี้ เจ้าต้องมีมัน” อาหมวยแนะ ม้ามังกรจึงทำตามที่อาหมวยบอกทันที “หนูติดต่อนายหญิงไม่ได้อะ” เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยทำเสียงราวกับจะร้องไห้ จนนายหญิงต้องหันไปปลอบ “โอ๋ๆ ขอโทษนะ ฉันลืมไปว่าห้องที่นายหญิงของลูกเจี๊ยบน้อยอยู่ไม่สามารถรับสัญญาณได้” อาหมวยลูบหัวมันเบาๆ มันเลยหยุดแค่น้ำตาคลอเบ้า ไม่ถึงกับปล่อยโฮ ไอ้เรื่องเจตจำนงเสรง เสรีอะไรเนี่ย มันมันไม่รู้เรื่องด้วยหรอก แต่ถ้าใครๆก็มี แล้วมันไม่มี มันก็ไม่เข้าพวกน่ะสิ “รอเดี๋ยวนึงนะ ฉันจะให้พี่มาลีไปพานายหญิงของหนูมาที่นี่” เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยพยักหน้าอย่างมีความหวัง --------------------------------------------------- “คุณมายาวดีให้มาพาพวกคุณไปพบ” ทันทีที่มาลีเปิดประตู ตงหลินก็ได้รับการติดต่อผ่านช่องทางลับทันที เอลล่าหันไปมองเขาอย่างกังวล แต่ตงหลินก็พยักหน้าให้เอลล่าเดินตามมาลีไปพร้อมๆกับเขา มาลีเองก็สังเกตเห็นไฟแดงที่เมนูเกมของตงหลินอยู่ แต่ก็ไม่แสดงปฏิกริยาอะไร เพราะมันเป็นสิ่งที่ทุกคนคาดการณ์อยู่แล้วว่าต้องเกิดขึ้น --------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 53 07:17:35

ความคิดเห็นที่ 12 “อ้าวไอ้เหยี่ยว มาพอดีเลย โน่นงานแก ไปจัดการเดี๋ยวนี้” ทันทีที่พี่เหยี่ยวและมังกรขาวปรากฏตัวที่ห้องจัดเลี้ยง พี่อีกาก็ไล่พี่เหยี่ยวให้ไปหาหีบสมบัติทันที “เฮ้ยได้ไง ข้าพาน้องเขามา ข้าก็ต้อง...” พี่เหยี่ยวเตรียมหนีงานเต็มที่ “ไม่ต้องอู้เลยแก ตอนนี้แกเป็นหัวหน้ากิลด์ก็ไปทำงานซะ ส่วนน้องมังกือ เอ๊ยมังกรนี่ ข้าก็รู้จัก เดี๋ยวข้าต้อนรับให้เอง” ว่าแล้วพี่อีกาก็ลากมังกรขาวที่กำลังยืนงงหนีพี่เหยี่ยวไปที่โต๊ะเล็กมุมห้อง “ขอบคุณครับพี่อีกา ผมอยู่คนเดียวได้ ถ้าพี่มีธุระ...” มังกรพูดด้วยความเกรงใจ เขารู้อยู่ว่างานเลี้ยงเย็นนี้ กิลด์ทั้งห้าคงจะต่อรองกันไม่มีการยอมเสียเปรียบแน่ การที่แกนหลักของอีกกิลด์ต้องมาเสียเวลาดูแลเขา มันไม่น่าจะเหมาะนัก “เฮ้ย ไม่ต้องเกรงใจ กำลังหาเรื่องอู้สักห้านาที สิบนาที ต้องดัดหลังให้ไอ้หัวหน้ากิลด์มันทำงานเองเสียมั่ง ไม่อย่างนั้นนะ มันหนีประจำ” พี่อีกาหันมาบอกด้วยท่าทางสบายๆ ที่อีกมุมหนึ่งของห้อง หมาป่าขนเหล็ก จักรและอีรอสได้ตามมาถึงแล้ว แต่พวกเขาไม่ได้มาสมทบ เพราะพอเห็นคนของวังบุปผา อีรอสก็เดินนำหน้าลิ่วๆจนอีกสองคนเดินตามไปแทบไม่ทัน จึงไม่มีใครเห็นเลยว่ามังกรขาวนั่งอยู่ตรงไหน “เอ่อ.. ครับ” มังกรขาวไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ “เอ้านี่” อีกาตาเดียวโยนหนังสือพิมพ์สี่สีแบบเก่าพิมพ์ลงบนกระดาษที่หาไม่ได้อีกแล้วในโลกจริงให้มังกรขาว “เปิดหน้ากลางสิ คนของกิลด์นายนี่เท่ไม่หยอกเลยนะ” มังกรขาวมองแล้วก็ยิ้ม ข่าวพาดหัวในหนังสือพิมพ์เป็นเรื่องการถล่มกิลด์พิทักษ์ฟ้า ส่วนหน้ากลางที่พี่อีกาพูดถึงเป็นภาพหมู่ที่คนสำคัญในกิลด์พยัคฆ์เรียงแถวคารวะขอบคุณผู้เล่นทุกคนที่ให้การช่วยเหลือจนกิลด์พยัคฆ์สามารถพ้นวิกฤตไปได้ ในใจเขายังเสียดายอยู่ลึกๆ “ถ้ายังไม่ออกจากกิลด์ เราก็คงยืนอยู่ข้างพี่ใหญ่” พี่อีกามองตามสายตาของมังกรขาวแล้วก็ยิ้ม “พี่ใหญ่พยัคฆ์เฆนทร์ใส่ชุดเท่ไม่หยอกเลยนะนี่” มังกรขาวมองไปที่ชุดหนังเสือขาวทั้งตัวของพี่ใหญ่แล้วก็ยิ้มรับ “ครับ เสือขาวตัวนี้ถึงจะไม่ใช่เป็นสัตว์ในตำนาน แต่ระดับมันก็สูงมาก ชุดนี้จะเป็นรองก็แค่หนังมังกรเท่านั้นแหละครับ” “หนังเสือน่ะไม่เท่าไรหรอก แต่เข็มขัดหนังงูนั่นต่างหากที่น่าทึ่ง” พี่อีกาจุดประเด็นที่ต้องการจนได้ “หนังงู?” มังกรขาวทวนคำด้วยความสงสัย เขายกหนังสือพิมพ์ขึ้นมาดูรูปใกล้ๆ เขารู้สึกว่า เข็มขัดหนังงูเส้นนี้ดูคุ้นตาอย่างประหลาด แต่เขาก็แน่ใจว่า ก่อนที่จะออกจากิลด์ พี่ใหญ่ยังไม่มีเข็มขัดเส้นนี้ “พูดถึงงู ก็นึกถึงเจ้าครอบบ้าเนาะ มันเป็นสัตว์เลี้ยงที่ใจเด็ดเป็นบ้า ถ้าตอนนั้นมันไม่เอาตัวมันรับดาบเฮเดสแทนที่พี่ใหญ่พยัคฆ์เฆนทร์ละก็ เราแพ้สงครามแหงๆ” พี่อีกาพูดรำลึกความหลังขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย “และเฮเดสก็ร้ายกาจจริงๆ ขนาดเจ้าครอบบ้าตายแล้วเกิดใหม่ เกล็ดทุกเกล็ดที่โดนดาบของเฮเดสฟันยังติดตัวข้ามชาติจนกลายเป็นงูเห่าที่มีลายประหลาดที่สุดในเกม” มังกรขาวยืนตัวชาไปแล้ว เขามองเข็มขัดในรูปอย่างไม่วางตา “ฮ่าๆๆ” พี่อีกาตบไหล่มังกรขาว “อ่านหนังสือพิมพ์ไปก่อนนะ ต้องขอตัวไปวางแผนการกับเขาสักหน่อย คนที่เราต้องรับมือด้วยคราวนี้ โหดเหี้ยมอำมหิตยิ่งกว่าหัวหน้ากิลด์พิทักษ์ฟ้าเยอะ” มังกรขาวเงยหน้าขึ้นมาถาม “จะมีคนที่โหดกว่านั้นอีกหรือครับ” พี่อีกายิ้ม “คนภายนอกอาจจะมองว่า หมอนั่นโหด เพราะมันฆ่าสัตว์เวทในความดูแลได้อย่างไม่กระพริบตา แต่ว่า หมอนั่นไม่เคยมีความผูกพันกับสัตว์เวทเหล่านั้น ไม่ได้เลี้ยงดูเอง ที่ครอบครองไว้ ก็เพียงเพื่อใช้งาน พอใช้งานไม่ได้ แถมยังเป็นตัวถ่วง จะฆ่าทิ้ง ถือว่าไม่โหดเท่าไรหรอก คนที่โหดจริงๆคือคนที่เลี้ยงมากับมือเป็นปีๆ ตอนที่ตกอยู่ในอันตรายแล้วสัตว์เลี้ยงยอมตายแทนได้ แต่พอหมดประโยชน์ก็ฆ่าทิ้งทั้งๆที่ไม่จำเป็นต่างหากเล่า นายเห็นด้วยไหม” พี่อีกาไม่รอคำตอบ เขาแค่ตบไหล่มังกรขาวก่อนจะเดินจากไป ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่ง เขายังมองที่เข็มขัดเส้นนั้นไม่วางตา ลายบนหนังงู ดูอย่างไรก็เป็นลายเฉพาะที่เขาจำได้ ไม่ใช่ลายที่เกิดตามธรรมชาติ แต่เกิดจากดาบของเฮเดส เขาไม่รู้ตัวว่านั่งมองหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นมานานเท่าไร มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มีข้อความเข้ามาพร้อมกันสองข้อความ ข้อความแรกจากพี่ใหญ่ “มังกรขาว ครั้งนี้เพื่อความปลอดภัยของพี่น้องในกิลด์ พี่ใหญ่ต้องขอยืมกิเลนของน้องมังกรขาวสักครั้ง และเพื่อให้เราควบคุมมันได้เต็มที่ นายจะว่าอย่างไรหากว่าพี่ใหญ่จะขอให้นายช่วยโอนมันให้กับคนที่มีทักษะกำราบสัตว์เลี้ยงสูงที่สุดในกิลด์เรา” ข้อความที่สองจากม้ามังกร “นายท่าน ข้าต้องเจตจำนงเสรี” มังกรขาวกวาดตาไปมาระหว่างข้อความบนเมนูเกมกับภาพในหนังสือพิมพ์ สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจส่งข้อความกลับ “มอบเจตจำนงเสรี” ชายหนุ่มพับหนังสือพิมพ์วางบนโต๊ะ ไม่ว่าเขาจะดูผิดหรือถูก ม้ามังกรไม่ได้ถูกเขากำราบ ที่มันยอมตามมาเป็นเพราะเขากับมันฟันฝ่าภยันตรายมาด้วยกันต่างหาก ในเมื่อมันคือเพื่อน เขาไม่สามารถส่งเพื่อนให้ไปเป็นทาสของใครได้ ------------------------------------------- ที่ห้องฝึก เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยเอียงคอรอคำตอบจากนายหญิงของมันด้วยท่าทางกระวนกระวาย เอลล่ายืนอึ้งอยู่นานหลังจากที่ได้ยินสิ่งที่เกรซขอ ในฐานะนักฝึกสัตว์ เธอรู้ดีว่านี่คือการลดอำนาจในการควบคุมของตนเองลงไปจนเหลือศูนย์ เกรซเป็นสัตว์เลี้ยงที่มีค่าที่สุดของเธอ ถ้าเธอให้เจตจำนงเสรีกับมัน แล้วมันตัดสินใจที่จะจากเธอไป เธอจะทนเสียมันไปได้หรือ “มอบให้เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยไปเถอะ” ตงหลินบอกคนรัก เอลล่าหันขวับไปมองด้วยความไม่เข้าใจ ตงหลินยึดเกรชเป็นไม้ตายพอๆกับเธอ แต่เขากับบอกให้เธอสละเจ้าลูกเจี๊ยบน้อยไป ตงหลินมองหน้าคนรักอยู่นาน ก่อนจะถอนหายใจแล้วเปิดข้อความจากเมนูเกมให้เธออ่าน เอลล่าถึงกับตัวชาเมื่อเห็นคำสั่งของเบนนี่จาง “เขาต้องการให้คุณหาทางเอาเกรซไปจากฉัน” เอลล่าย้ำเพื่อความมั่นใจ ทั้งๆที่รู้ว่าตัวเองอ่านไม่ผิด ตงหลินพยักหน้า ณ เวลานี้ การให้เจตจำนงเสรีเป็นวิธีเดียวที่ทำให้ใครชิงเกรซไปไม่ได้หากมันไม่เต็มใจ เขาหันไปมองนักบวชจอมเวทอย่างพิจารณา “นอกจากเรื่องเจตจำนงเสรีแล้ว ผมคงต้องขอให้คุณยอมรับความผูกพันกับเกรซไว้ด้วย” ตงหลินตัดสินใจเอ่ยปากขอ ถ้าจะมีใครต่อกรกับเบนนี่ได้ ก็คงเป็นเธอคนนี้ที่ลงมือก่อนหนึ่งก้าวทุกครั้ง “มันแปลว่าอะไรเหรอ” โกเลมน้อยถามขึ้นมา ถ้าเป็นของที่มันยังไม่มี มันจะได้ขอนายหญิงมั่ง เอลล่าหันไปอธิบายให้โกเลมน้อยและสัตว์เลี้ยงของตนเองเข้าใจ “ก็หมายความว่า ฉันขอให้นายหญิงของโกเลมน้อยช่วยดูแลเกรซด้วยไง ถ้าเกิดอะไรขึ้น เกรซบินไปหานายหญิงมายาวดีทันทีเลยนะ” เธอตบท้ายด้วยการสั่งสัตว์เวทแสนรักของตัวเอง ลูกเจ๊ยบน้อยพยักหน้าหงึกๆแล้วให้สัญญา “ถ้ามีอะไรลูกเจี๊ยบน้อยจะไปหาคุณครูทันทีเลย” พออาหมวยพยักหน้า เอลล่าก็ส่งข้อความมอบเจตจำนงเสรีทันที เธอรู้ดีว่ามันต่างจากการปลดปล่อยแค่เธอไม่ได้บังคับให้เกรซจากไป มันจะเป็นสัตว์เลี้ยงของเธอก็ต่อเมื่อมันอยากเป็นเท่านั้น เธอหันไปมองตงหลินเมื่อเขาเอื้อมมือมากุมมือเธอไว้ บอกให้รู้ว่าเธอยังมีเขาอยู่เสมอ ทั้งคู่หันไปมองเหล่าสัตว์เวทที่กระโดดโลดเต้นอย่างดีใจที่ได้เจตจำนงเสรีมาพร้อมกันทั้งหมด แล้วก็มองอาหมวยออกคำสั่งให้ทุกตัวกลับมาอยู่ในระเบียบได้ในพริบตาอย่างแปลกใจ “ดูเหมือนว่า เธอจะไม่กลัวว่าสัตว์เวทพวกนี้จะทิ้งเธอไปเลยนะคะ” เอลล่าพูดด้วยเสียงกระซิบ ตงหลินมองตามแล้วก็ตอบ “เธอทำให้ผมรู้ว่า การรั้งไว้ด้วยโซ่ ต่างจากการผูกไว้ด้วยใจอย่างไร” ------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 53 07:18:32

ความคิดเห็นที่ 13 บทที่ 169 จุดอ่อน ท่ามกลางความวุ่นวายของฝูงชนมากหน้าหลายตา เด็กหนุ่มหน้าตี๋วัยย่างยี่สิบเดินลัดเลาะผ่านแผงลอยร้านค้ามากมายไปยังร้านบะหมี่รถเข็นข้างร้านขายไอเทมของระบบอย่างคล่องแคล่ว เขารีบร้อนกลัวไม่ทันเวลานัดจนแทบจะไม่สนใจสิ่งแวดล้อมรอบข้าง เขาจึงไม่ทันสังเกตเลยว่ามีคนคอยเฝ้ามองและติดตามเขาเป็นระยะๆ “เฮ้อ นึกว่าจะสายเสียแล้ว” วินยืนหอบเล็กน้อยก่อนจะลากเก้าอี้จากโต๊ะด้านหลังมาแทรกระหว่างธนูกับเอเรส เขายิ้มให้สองสาวน้ำฝนกับลูน่าก่อนจะตะโกนสั่งอาหาร “หมี่ยำ เพิ่มกรอบ ไม่งอกสองชามเลยพี่” เอเรสหัวเราะหึๆก่อนจะถาม “อดอยากมาจากไหนหรือวิน” “โธ่พี่เอ พี่ก็ดูรอบๆสิพี่ เมืองนี้มีแต่อาหารฝรั่งรสชาติจืดชืด อุตส่าห์หาร้านอย่างนี้เจอทั้งที ขอผมซดน้ำต้มยำแซ่บๆสักชามสองชามเถอะพี่” พอพูดจบพ่อค้าก็ยกบะหมี่มาส่งพอดี วินเลยคว้ามาซดได้ดังปากว่าอย่างทันใจ สี่คนที่เหลือพร้อมใจกันส่ายหน้า ก่อนจะพูดคุยกันสลับกันสอบถามทุกข์สุขของแต่ละคนระหว่างที่ไม่ได้เจอกันมาระยะหนึ่ง พวกเขาจึงไม่ทันได้สนใจว่าโต๊ะข้างๆมีใครเข้ามายึดครองบ้าง “วิน วินรู้หรือเปล่าว่ากิลด์ทั้งห้าจะทำเควสอะไร” จู่ๆน้ำฝนก็ถามขึ้นมา ทุกคนในโต๊ะเงียบไปหมด เหลือแต่วินไอโขลกๆเพราะสำลักน้ำต้มยำเมื่อได้ยินคำถาม “พี่ว่า วินก็คงไม่รู้เหมือนพี่นั่นแหละ อย่าไปถามให้วินลำบากใจเลย” เอเรสขัดขึ้นมา หลังจากที่เห็นวิน พยายามถ่วงเวลาด้วยการดื่มน้ำไม่เลิก “มันอาจจะไม่เหมือนก็ได้นะพี่เอ อย่าลืมสิว่าพี่เอเป็นแค่สมาชิกปลายแถวในเฮเดส แต่วินน่ะ สนิมสนมกับนักบวชจอมเวทถึงขนาดเธอพาไปร่วมถล่มกิลด์พิทักษ์ฟ้าด้วยกันเชียวนะ” ลูน่าค้านทันที วินถอนหายใจ เขาเดาไม่ผิดว่าคนที่อยากรู้จริงๆคือใคร แต่ไม่ทันได้ตอบ เอเรสก็แย้งมาอีกครั้ง “ลูน่า พี่บอกแล้วไงว่า เฮเดสสั่งระดมพลเฉพาะคนที่เลเวลหนึ่งร้อยขึ้นไปเท่านั้น พี่เองไม่รู้เรื่องอะไรมากมายก็เพราะเลเวลยังไม่ถึง วินเองก็เพิ่งจะเลเวลหกสิบกว่าๆ ก็คงเหมือนกันนั่นแหละ” ลูน่าทำหน้างอ แล้วหันหน้าหนีออกนอกโต๊ะด้วยความขัดใจ วินเหลือบตามองแล้วก็นึกสงสารอยู่ อาหมวยบอกเขาคร่าวๆเรื่องจีเอ็มที่กลายเป็นเจ้าชายนิทรา และเรื่องที่พี่ชายของลูน่าที่ตายไปแล้ว อาหมวยบอกว่า ที่บอกให้รู้เพราะอยากให้เขาเข้าใจสถานการณ์ของเพื่อน ถึงแม้เพื่อนจะไม่ค่อยจริงใจเท่าไร ถ้าเราเข้าใจเขา เราก็จะได้ไม่เสียเวลาไปโกรธไปเกลียดเขาให้หน้าแก่ก่อนวัยไปเปล่าๆ แล้วก็เพราะรู้แล้วนี่แหละ เขาถึงได้ยอมมาตามนัด วินถอนหายใจอีกเฮือก ก่อนจะตัดสินใจบอก “อันที่จริง วินก็ไม่รู้อะไรมากนักหรอก แต่ว่าวินมีบัตรเชิญให้เข้าประชุมเย็นนี้ ถ้าอยากไปด้วยก็เรียกเก็บเงินได้เลยฮะ จะได้ไปกัน” ---------------------------------------------- “พี่วิน” เจ้าเดรกน้อยวิ่งหน้าเริ่ดมาหาทันทีที่วินวาร์ปมาถึง มันกระโจนเข้าหาวินจนวินแทบจะรับตัวมันไว้ไม่ทัน เจ้าลูกเจี๊ยบน้อยคู่หูใหม่ก็เลยพลอยตีปีกพั่บๆด้วยความดีใจตามไปด้วย “โอ้โห อะไรจะคิดถึงพี่วินขนาดนี้” วินย่อตัวลงนั่งยองๆพูดกับเจ้าเดรกน้อย ลืมเพื่อนอีกสี่คนข้างหลังไปเลย “แล้วนี่ลูกเจี๊ยบน้อยใช่ไหมนี่ ย่อตัวลงแล้วเหมือนตุ๊กตาเลยนะ” วินหันไปทักเจ้าลูกเจี๊ยบที่ยืนตาแป๋วอยู่ข้างๆเพื่อความเสมอภาค พอถูกถามเจ้าเดรกน้อยก็เฉลยทันทีว่าคิดถึงพี่วินเพราะอะไร “ไหนอะหนม” มันแบขาหน้าทั้งสองข้างยื่นไปหาวินทันที “อ๊ะ” วินทำท่าตกใจ จนเดรกน้อยหน้าเสียด้วยคิดว่าวินลืม แต่แล้วก็กลายเป็นหน้าบานเมื่อวินล้วงกระเป๋าหยิบลูกกวาดสีสวยมายื่นให้มันทั้งถุง “ล้อเล่นน่า ใครจะลืมเดรกน้อยได้ลง” “ขอบคุณคร้าบ” เดรกน้อยเอาขาหน้าไหว้แปะก่อนจะรวบของมาทั้งถุง มันตั้งท่าจะชวนลูกเจี๊ยบน้อยวิ่งไปหาที่กิน แต่ก็โดนพี่วินเรียกไว้ก่อน “แล้วคนอื่นไปไหนกันหมดแล้วหือ เดรกน้อย” “ไปประชุมกันหมดแล้ว นายหญิงบอกว่าอยู่ข้างในห้ามซน เดรกน้อยเลยชวนลูกเจี๊ยบน้อยมาเล่นข้างนอก” เจ้าเดรกน้อยชี้ไปที่ห้องจัดเลี้ยงที่อยู่ด้านในทันที วินหันไปหาผู้ติดตามทั้งสี่ เขาชวน“เราเข้าไปกันเถอะ” เด็กน้อยสองเผ่าพันธุ์มองตามหลังคนทั้งห้าไป พวกมันเอียงคอไปคนละทางด้วยความสงสัย “ข้างในต้องมีอะไรหนุกๆแน่เลย” ลูกเจี๊ยบน้อยคาดการณ์ “นั่นจิ ไม่งั้นทั้งพี่งู พี่ยักษ์กับพี่โกเลมน้อยไม่ยอมอยู่ในนั้นหรอก” เดรกน้อยพูดสนับสนุนก่อนจะทำแก้มป่องเอาขาหน้าลูบคางท่าทางคิดหนัก พวกมันสองตัวหันมาสบตากันก่อนจะตัดสินใจค่อยๆย่องไปแอบดูว่าข้างในเขามีอะไรกัน ------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 53 07:22:01

ความคิดเห็นที่ 14 ลูน่ายืนตัวแข็งเมื่อเห็นภาพที่ฉายขึ้นบนกำแพงในห้องจัดเลี้ยง เธอมองไม่เห็นโต๊ะอาหารแบบกรีกสำหรับนั่งคนเดียวที่เรียงเป็นแถวประจันหน้ากัน เธอมองไม่เห็นคนสำคัญในสังกัดกิลด์ทั้งห้าที่นั่งเรียงรายอยู่ทั้งสองฟาก ในสายตาเธอมีแต่พรมแดงที่ลาดยาวเป็นทางเดินที่นำสายตาไปสู่ภาพคนไข้ที่นอนไม่ฟื้นอยู่บนเตียงในสถานพยาบาลไม่ทราบชื่อที่ภายอยู่บนกำแพง ในภาพนั้น มีภาพบางคนที่เธอรู้จักนอนอยู่ อโฟร์ไดท์ชะงักไปนิดหนึ่งเมื่อเห็นคนที่เข้ามาใหม่ เธอตัดสินใจพูดสรุปให้คนที่เข้ามาได้รู้เรื่องคร่าวๆ ทั้งๆที่เธอเพิ่งจะพูดจบไป “ก็อย่างที่ได้เล่าให้ฟังไปแล้ว ภารกิจครั้งนี้ มีจุดประสงค์เดียว คือไปเอาไข่มังกรที่กักขังคนพวกนี้ให้ได้ก่อนที่มันจะโดนทำลาย” พี่ใหญ่พยัคฆ์ลุกขึ้นยืน เขาถามเสียงก้องไปทั่วห้อง ทั้งที่นั่งอยู่โต๊ะหน้าสุด “ผมขออภัยล่วงหน้าทีคำถามของผมอาจจะดูเหมือนไม่ไว้ใจกัน ผมสงสัยว่า ทำไมทางตำรวจสากลถึงไม่ติดต่อกับบริษัทเกมโดยตรง ผมคิดว่าถ้าจีเอ็มลงมือเองน่าจะมีโอกาสสำเร็จมากกว่าพวกเรา” เฮเดสยืนขึ้นจากฝั่งตรงกันข้าม เพื่อตอบคำถามแทน “ปัญหาก็คือ คนที่นอนอยู่ในรูปนั่น เป็นจีเอ็มทั้งหมด และมีจีเอ็มอีกหลายคนที่เสียชีวิตไปอย่างมีเงื่อนงำ ทางตำรวจจึงสงสัยว่าน่าจะมีอะไรมากกว่านั้น พวกเขาจึงขอให้เราช่วยคนพวกนี้ให้ได้เป็นการเร่งด่วนก่อน เมื่อพวกเขาฟื้น เราก็จะได้รู้ว่าเกมนี้มีปัญหาอะไรแน่” ทั้งเฮเดสและอโฟร์ไดท์ต่างเล่นตามบทละครที่เขียนขึ้นใหม่เพื่อปกปิดสถานะของเหล่าตำรวจ พวกเขารับหน้าว่าเป็นคนที่ทางตำรวจสากลขอความช่วยเหลือ เฮเดสเป็นคนขอให้นักบวชจอมเวทเข้ามาช่วย ในขณะที่ อโฟร์ไดท์เป็นคนขอให้มิคาเอลเข้ามาช่วย พวกเขาแกล้งทำเป็นว่า ถึงแม้ว่ามิคาเอลจะยอมช่วยแล้ว ข้อมูลที่พวกเขาหาได้ ก็มีแต่เรื่องเควสเท่านั้น ไม่ได้รู้เรื่องไข่สีทองที่บรรจุโปรแกรมมีค่าที่คนร้ายต้องการเลยแม้แต่นิด “แล้วคุณจะให้พวกเราช่วยอย่างไร” พี่เหยี่ยวทำเป็นถามตามบท “ไม่ต้องทำอะไร” อโฟร์ไดท์เข้าเรื่องทันที “แค่คอยป้องกันคนของคุณและผู้เล่นที่ไม่เกี่ยวข้องก็พอแล้ว” “หมายความว่าอย่างไร” พยัคฆ์ขาวลายเมฆที่นั่งถัดจากพี่ใหญ่ถามทันที เฮเดสหันมาตอบ “จากข้อมูลที่มิคาเอลหามาได้ ทันทีที่นรกเปิด สัตว์เวทจากนรกจะบุกขึ้นมาที่จุดเทเลพอร์ทของแต่ละกิลด์ทันที สัตว์เวทพวกนี้จะร้ายกาจกว่าสัตว์เวทระดับเดียวกันในทวีปใหญ่มาก และตัวที่มีไอสีดำปกคลุมจะสามารถทำให้เกิดการบาดเจ็บจริงๆได้หากผู้เล่นมีพลังป้องกันไม่เพียงพอ” “บาดเจ็บจริง” มังกรขาวอุทานออกมา “คุณหมายความว่า มันจะทำให้ผู้เล่นต้องไปนอนโรงพยาบาลเหมือนคนพวกนี้หรือครับ” “นั่นคือสิ่งที่ตำรวจบอกเรา” อโฟร์ไดท์พยักหน้า “อย่างนี้มันอันตรายเกินไปแล้ว” พี่ใหญ่ที่เพิ่งนั่งลงตบโต๊ะดังปัง “ผมเห็นด้วย แต่ทางตำรวจไม่สามารถขอให้บริษัทเกมปิดเซิร์ฟเวอร์ได้” เฮเดสสนับสนุนทันที ก่อนจะชี้แจงให้ทุกคนเข้าใจ “ตอนนี้พวกเขาไม่รู้ว่าคนร้ายเป็นใคร และหวังผลอะไรอยู่ การสั่งปิดเซิร์ฟเวอร์จะทำให้คนร้ายไหวตัว คนร้ายหนีไปก็ไม่เท่าไร แต่ถ้าหาก เขาตัดสินใจฆ่าคนปิดปาก หรืออยู่ในตำแหน่งที่จะปล่อยสัตว์เวทจากนรกพวกนี้ออกมาทำร้ายผู้เล่นนับล้านก่อนที่เราจะได้ป้องกันละก็...” เฮเดสไม่ยอมพูดต่อ ปล่อยให้ทุกคนคิดต่อเอาเอง “แล้วพวกคุณคิดจะทำอย่างไร” พี่หมีช่วงส่งบทต่อให้ คราวนี้อโฟร์ไดท์เดินกลับมาที่โต๊ะของตัวเอง เธอให้คำตอบทั้งๆที่ยังไม่นั่งลง “มิคาเอลไม่มีส่วนในการบริหารบริษัทเกม ข้อมูลที่เขาหาได้มีจำกัด แต่เมื่อเอามารวมกับข้อมูลที่ฉันกับเฮเดสมีอยู่ เราคิดว่าเราเปิดนรกได้แน่ เพียงแต่ว่า ขั้นแรก เราต้องขอให้นักบวชจอมเวทช่วยทำเควสบวงสรวงต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์” อโฟร์ไดท์ผายมือไปยังอาหมวยที่ใส่ชุดนักบวชจอมเวทและหน้ากากอยู่ก่อนจะพูดต่อ “ซึ่งก็ต้องใช้เวลาร่ายเวทถึงหนึ่งวันหนึ่งคืนกว่าที่รากของต้นไม้ศักดิ์สิทธิจะเจาะทะลุไปถึงนรกและเปิดประตูออกได้” เนื้อเรื่องช่วงนี้เป็นเรื่องที่มิคาเอลแต่งเองล้วนๆ อาหมวยขอเวลาหนึ่งวันหนึ่งคืนเพื่อแกะสลักโล่และพักผ่อนก่อนที่จะลงนรก และความจริงพิธีบวงสรวงจะให้ผลไม้ที่ให้ค่าป้องกันเกือบจะเท่ากับเครื่องรางผู้พิทักษ์ต่างหาก พวกเขาตกลงใจที่จะปกปิดความจริงเรื่องนี้ให้รู้กันไม่กี่คน เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดการแก่งแย่งจนเสียแผน แต่น่าเสียดาย การแย่งชิงก็เกิดขึ้นจนได้ แม้ว่าสุดท้ายแล้วผลลัพท์มันจะให้ผลดีอยู่บ้าง ทว่าเฮเดสก็ต้องรับเคราะห์ครั้งใหญ่เพราะเหตุการณ์ในคราวนี้ไปนานทีเดียว “แล้วไง” พี่เหยี่ยวทำเป็นถามเสียงเครียด “หลังจากเริ่มพิธี เรามีเวลาหนึ่งวันหนึ่งคืนที่จะส่งผู้เล่นที่ระดับต่ำกว่าหนึ่งร้อยออกนอกเกมให้หมด ซึ่งในตอนนี้ มิคาเอลกำลังประสานกับคุณหลิง เอ่อ ฉันหมายถึง GWL เอนเทอร์เทนเม้นท์ให้ช่วยประกาศว่า กิลด์ทั้งห้าไม่อนุญาตให้คนนอกกิลด์เข้าพื้นที่” อโฟร์ไดท์ตอบได้เท่านี้ก็ต้องหยุดเพราะมีคำถามแทรก “ด้วยเหตุผลอะไร” พยัคฆ์ขาวลายเมฆถาม “เราแจ้งไปว่า เควสนี้อันตรายมาก แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเชื่อกันแค่ไหน” อโฟร์ไดท์เริ่มอึกอัก “ผมก็เลยต้องขอให้พวกคุณช่วยระดมกำลังช่วยต้านสัตว์เวทจากนรกสักหนึ่งชั่วโมง หวังว่าเมื่อคนที่ดื้อรั้นเห็นความร้ายกาจของพวกมันแล้วจะยอมถอนตัวไป” เฮเดสช่วยตอบ พี่ใหญ่พยักหน้าเห็นด้วย แต่อาหมวยกลับพูดแทรกเข้ามา “คุณพูดผิดแล้วเฮเดส” คนทั้งห้องหันไปมองนักบวชจอมเวท อาหมวยที่ใส่หน้ากากอยู่จึงพูดเสียงเรียบ “พวกคุณระดมกำลังเพื่อจะรับมือพวกที่ไอสีดำรอบตัวต่างหาก ส่วนสัตว์เวทจากนรกที่ไม่มีไอสีดำที่ว่า หากมันอยากจะฆ่าใคร ก็ต้องปล่อยให้มันฆ่า” คนอื่นเพียงแต่ชะงักไป แต่วินถึงกับอ้าปากค้าง “ทำไมหรือครับ” เอเรสถามแทรกอย่างอดไม่ได้ “เพราะว่าการตายคือความปราณีน่ะสิ” อาหมวยตอบเสียงเรียบ ก่อนจะขยายความ “พวกที่ดื้อดึงไม่ยอมถอนตัว คิดหรือว่าจะยอมถอนตัวง่ายๆ การเสียเวลาไปช่วย สุดท้ายไม่เพียงแต่ช่วยไม่ได้ แต่กลับเสียโอกาสในการป้องกันการบาดเจ็บจริงที่อาจจะเกิดขึ้นเพราะพวกที่มีไอดำอีก อย่าเสียเวลาเป็นดีที่สุด” หัวหน้ากิลด์ทั้งหลายพยักหน้า คำแนะนำของอาหมวยดูเหมือนจะโหดไปบ้าง แต่มันก็เป็นความจริง การตายด้วยฝีมือสัตว์เวท เป็นเพียงการตายเสมือน ตายกี่หนก็ฟื้นใหม่ได้ การปล่อยให้ตายคือการส่งให้ไปอยู่ในเขตปลอดภัย จะอย่างไรกว่าจะกลับมาเกิดใหม่ เหตุการณ์ร้ายๆก็คงผ่านไปแล้ว การเสียเวลาไปช่วยต่างหาก คือการเปิดโอกาสให้พวกที่มีไอดำได้ทำร้ายคนเพิ่มขึ้นจริงๆ พี่ใหญ่มองนักบวชจอมเวทเขม็ง ความจริง การลงมือที่ช่องเขาขาดก็พอจะบ่งบอกถึงความเก่งกาจของคนๆนี้ได้ แต่สิ่งที่เธอพูดในวันนี้ก็บอกถึงความคิดที่เฉียบคมเพิ่มขึ้นไปอีก พี่ใหญ่คิด “ก็เหลือแต่เวลาลงมือจริง คนที่คิดได้ พูดได้ ใช่ว่าจะทำได้กันทุกคน” “ฉันขอตามไปด้วย” ลูน่าก้าวไปข้างหน้าขันอาสาออกไปช่วยทันที พี่ชายของเธอตายอย่างเป็นปริศนา และนี่เป็นคราวแรกที่เธอเห็นแสงสว่างว่าจะจับตัวคนร้ายมาลงโทษได้ “ลูน่า” ธนูกับน้ำฝนร้องด้วยความตกใจ “เธอเลเวลเท่าไรหรือ” อาหมวยหันมาถาม ลูน่าจ้องกลับแต่ไม่ตอบ เอเรสจึงต้องตอบแทน “67 แล้วครับ” “เราไม่รับคนที่เลเวลไม่ถึงร้อย” อาหมวยเดินมาถึงหลังห้องเพื่อจะบอกเรียบๆ “แต่ฉันต้องการช่วย” ลูน่าแย้งทันที แม้จะไม่มีใครเห็นว่าอาหมวยเลิกคิ้ว แต่ก็พอจะสังเกตเห็นได้ว่าอาหมวยชะงักไปหน่อยนึง “คิดว่ามีฝีมือพอที่จะช่วยอย่างนั้นหรือ” คงเป็นเพราะต้องการพิสูจน์ฝีมือ ลูน่าจึงทำสิ่งที่ไม่มีใครคิดถึง เธอยิงอาวุธลับจากปลอกแขนใส่อาหมวยทันที วินที่อยู่ใกล้อาหมวยที่สุดตะโกนลั่น “อย่า” ฟุ่บ อาวุธลับพุ่งมาได้แค่ครึ่งทาง ก็มีเงาสีดำพุ่งออกมาจากคทาของนักบวชจอมเวท มันไม่คล้ายเวทชนิดใดที่ใครเคยเห็น เป็นเพียงเงาดำขนาดเท่าเส้นด้ายที่พุ่งวนทำลายเข็มพิษนับร้อยในพริบตาก่อนจะพุ่งไปพันคอลูน่า มีคนเพียงห้าคน คือวิน ธนู น้ำฝน เอเรสและอาหมวยที่เห็นเส้นผมและลำคอของลูน่าถูกตัดขาด หัวกับตัวถูกแยกออกจากกันก่อนที่เธอจะกลายเป็นแสง อาหมวยยืนอึ้งไปกับการกระทำของลูน่าและการลงมือของพี่งู เธอจึงไม่ได้พูดอะไรออกมา แปะ แปะ แปะ ตงหลินลุกขึ้นยืนปรบมือ โต๊ะที่เขานั่งอยู่เกือบท้ายสุด แม้จะไม่เห็นสภาพก่อนตายของลูน่า แต่เขาก็เห็นการลงมือของเธออย่างชัดเจน “สมกับเป็นนักบวชจอมเวท กับพวกดื้อด้านยังเฉียบขาดปานนี้ ผมอยากให้ใครที่คิดว่าหลานชายของนักบวชจอมเวทคือจุดอ่อน หากจับหลานชายเป็นตัวประกันได้แล้วจะควบคุมนักบวชจอมเวทได้ ได้มีโอกาสได้เห็นภาพนี้จริงๆ และผมก็ไม่อยากจะคิดว่า พวกนั้นจะโดนอะไร ถ้ามันเกิดจะทำอย่างที่คิด” ตงหลินจงใจส่งสารเตือนไปให้คนของเบนนี่ จาง อย่าเสียเวลาขัดขวางการทำงานของนักบวชจอมเวท และอย่าคิดว่าการใช้ตัวประกันจะบังคับให้นักบวชจอมเวทเอาไข่สีทองมาแลกได้ เขาพยายามจะบอกคนๆนั้นว่า เห็นไหมว่าเธอไม่เห็นว่าการตายเสมือนคือการตาย จึงได้ลงมือแบบตาไม่กระพริบอย่างที่เห็น ดังนั้น ต่อให้จับวินได้ในโลกของเกม นักบวชจอมเวทคนนี้จะลงมือฆ่าโดยไม่กังวลว่าจะกระทบกับตัวประกันแน่ อาหมวยหรี่ตาทันที หมอนี่ต้องการจะเตือนเธอเรื่องอะไร แต่ไม่ว่าจะมีใครคิดทำร้ายวินหรือเปล่า เธอก็ต้องเล่นตามน้ำไปก่อน อาหมวยกลับหลังหันมามองตงหลินช้าๆ “ฉันก็ยังนึกไม่ออกว่าจะทำอะไร แต่รับรอง ไม่ตายแบบเงียบๆและเร็วๆอย่างนี้แน่” ตึง เพล้ง อาหมวยหันขวับไปมอง เห็นเจ้าเดรกน้อยกับลูกเจี๊ยบน้อยยืนหน้าจ๋อยอยู่ข้างๆกองเศษดินเผาที่เคยเป็นแจกันทรงสูงลวดลายงดงามตั้งอยู่ข้างประตู “หนูจะไม่ดื้อไม่ซนอีกแล้ว จิงๆนะ” เด็กน้อยสองตัวพูดพร้อมกันราวกับนัด ตัวหนึ่งชูขาหน้า อีกตัวชูปีกขึ้นสาบานทันทีที่เห็นนายหญิงมองมา -------------------------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 53 07:23:09

ความคิดเห็นที่ 15 บทที่ 170 แผนสำหรับคนฉลาด หลังจากที่ลูน่าถูกจัดการ การประชุมก็จบอย่างรวดเร็ว กิลด์ทั้งห้าตกลงที่จะส่งตัวแทนพร้อมสัญลักษณ์กิลด์ไปที่เทเลพอร์ทของตัวเองเพื่อยับยั้งภูติประจำเทเลพอร์ทไม่ให้ปรากฏตัวก่อนที่นรกจะเปิดได้สำเร็จ จากนั้น ทั้งหมดจะรวมตัวกันอีกครั้งที่พิธีบวงสรวงที่จะเริ่มต้นเมื่อพระอาทิตย์ขึ้น เมื่อทุกคนแยกย้ายกันไป กิลด์บุบผาซึ่งเป็นเจ้าภาพก็เรียกประชุมลับทันที เพียงแต่ในการประชุมครั้งนี้มีเพียง อโฟร์ไดท์ ฟลอร่าและอเมทิส ไม่มีท่านหญิงมังกร “คุณหลิงแจ้งว่า ต้องการให้เราทำอะไรก็ได้ที่จะดังกระหึ่มและก่อความวุ่นวายถึงขนาดที่บริษัทเกมจะสามารถปิดเซิร์ฟเวอร์ได้” ฟลอร่าบอกเพื่อนๆทันทีที่อยู่กันตามลำพัง อเมทิสขมวดคิ้ว “ถึงขั้นปิดเซิร์ฟเวอร์เลยหรือ” “ใช่” ฟลอร่าพยักหน้าก่อนจะอธิบายต่อ “จากข่าวที่ออกไป ทีมประเมินเข้าไปดูตามเวบไซด์แฟนคลับ และเวบเกมที่สร้างโดยผู้เล่น ปรากฏว่า คำเตือนที่ออกไปกลับทำให้พวกแฟนคลับและพวกคลั่งเกมส่วนหนึ่งรวมตัวกัน นัดหมายว่าจะเข้ามาสังเกตการณ์การทำเควสของกิลด์ทั้งห้ากันน่ะ” “ตายแน่” อเมทิสอุทาน “พวกนี้อ่อนหัดของแท้ ขืนปล่อยให้เข้ามาได้ วุ่นตายเลย” “เธอเงียบไปนะ” ฟลอร่าหันไปหาอโฟร์ไดท์ที่นั่งเงียบมาโดยตลอด อโฟร์ไดท์หันไปสบตาเพื่อนทีละคน ก่อนจะถามช้าๆ “ถ้าฉันชิงผลของต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์มาทั้งๆที่มันควรจะเป็นของเฮเดสตามข้อตกลง พวกเธอคิดว่าจะทำให้แฟนคลับเฮเดสคลั่งไหม” อเมทิสดีดนิ้วดังเป๊าะ “ชัวร์ สเกลความเกลียดเธอมีหวังพุ่งจนปรอทแตก พวกนั้นจะพากันล็อกอินเพื่อมาดักตบเธอโดยเฉพาะเป็นล้านเลยล่ะ” “งั้น คุณหลิงก็ได้ข่าวใหญ่ และบริษัทเกมก็มีข้ออ้างในการปิดเซิร์ฟเวอร์ชั่วคราวแล้วสินะ” อโฟร์ไดท์หันไปหาฟลอร่าที่กำลังจ้องมาที่เธออย่างครุ่นคิด ฟลอร่าหัวเราะน้อยๆ “ฉันบังคับให้ผลมันออกที่ตำแหน่งที่เอื้อให้เธอชิงมันมาก็ได้นะ อโฟร์ไดท์” ฟลอร่าหยุดนิดหนึ่งก่อนจะเตือนด้วยเสียงรู้ทัน “แต่คิดดีแล้วหรือที่จะชิงมันมา” “ฉันทำตามความต้องการของนายจ้าง เธอยังไม่พอใจอีกหรือ” อโฟร์ไดท์ตอบเสียงสะบัด “อโฟร์ไดท์” อเมทิสเตือนเสียงจริงจัง “เธอยังไม่แกร่งพอที่จะไปเจอกับบอสจากนรกที่ไฟร์ดราโก้นะ” อเมทิสหมายถึงหน้าที่ของคนที่ได้ผลไม้ศักดิ์สิทธิ์ที่ต้องไปปกป้องเมืองของมิคาเอลระหว่างที่เจ้าตัวลงนรกไปชิงไข่มังกร อโฟร์ไดท์ยืนยันเสียงเรียบ “เควสนี้เป็นของกิลด์เรา เราต้องเป็นคนรับผิดชอบ จะผลักภาระไปให้คนอื่นได้อย่างไร” ฟลอร่าเห็นท่าเคร่งครึมของเพื่อนก็หัวเราะเบาๆ “หน้าที่ครึ่งหนึ่ง แต่อีกครึ่งหนึ่งนี่...” “เดี๋ยวๆๆ” อเมทิสโวยวายทั้งๆที่ท่านหญิงฟลอร่ายังพูดไม่จบ “นี่หมายความว่า..” เธอหันไปหาอโฟร์ไดท์เหมือนจะถาม แต่พอเห็นแก้มสีชมพูเรื่อของอโฟร์ไดท์ที่กำลังไล่ระดับจนเกือบจะเป็นสีแดงก่ำแล้วเธอก็หยุดพูดไปเฉยๆ “ฉันทำเพราะมันเป็นความรับผิดชอบ อย่าเอาเรื่องไม่เข้าเรื่องมาเกี่ยวนะ” อโฟร์ไดท์เถียงเสียงแข็ง ท่านหญิงฟลอร่ายิ้มหวานอย่างร่าเริง “จ้า ฉันเชื่อ เชื่อสนิทใจเลยว่าไม่มีอะไรจริงๆ แล้วก็จะทำตามที่ขอให้ด้วย แต่ว่า...” “แต่ว่าอะไร” อโฟร์ไดท์ถามต่อทันทีด้วยความระแวง “ไม่มีอะไร” ฟลอร่าปฏิเสธด้วยน้ำเสียงยั่วเย้า “ก็แค่จะเตือนนิดเดียวว่า เฮเดสน่ะตัวแสบของแท้ ไอ้ที่ทำด้วยความหวังดีไปเนี่ย ระวังหมอนั่นจะตลบหลังเอาคืนจนลืมไม่ลงก็แล้วกัน” “ก็ลองดูสิ คิดว่าหมอนั่นตลบหลังคนเป็นอยู่คนเดียวหรือไง” อโฟร์ไดท์เชิดหน้าตอบ โดยมีอเมทิสกับฟลอร่าหันไปสบตากันแล้วส่ายหน้า จบงานนี้สงสัยไม่ใครก็ใครคงได้ตามจองล้างจองผลาญใครอีกคนแน่ ---------------------------------------------------- อีกทางหนึ่ง คนของกิลดิ์พยัคฆ์และกิลด์ขุมทรัพย์ฯเดินออกมาด้วยกันจนถึงหน้าภัตตาคาร จากนั้นทั้งสองฝ่ายจึงร่ำลาเพื่อแยกย้ายกันวาร์ปกับไปที่กิลด์สาขาของตนเอง กิลด์สาขาของกิลด์พยัคฆ์ แม้ภายนอกจะเป็นอาคารแบบกรีกตามของกำหนดของกิลด์บุปผาซึ่งเป็นเจ้าของเมือง แต่ภายในจะมีห้องๆหนึ่งที่ตามปกติจะไม่อนุญาตให้สมาชิกระดับสามัญเข้า ห้องๆนี้ตกแต่งตามแบบห้องโถงในบ้านขุนนางในหนังกำลังภายใน เมื่อเปิดประตูเข้าไปจะเห็นพรมแดงลาดตลอดแนวทางเดินไปจนถึงพื้นที่ยกสูงขึ้นเพื่อตั้งบัลลังค์เสือขาวของหัวหน้ากิลด์ไว้สามตัว “เจ้าตงหลินมันพูดบ้าอะไรของมัน” พยัคฆ์ขาวลายเมฆเดินปึงปังไปนั่งที่บัลลังค์หัวหน้ากิลด์ จ้องมาที่พี่ใหญ่พยัคฆ์ด้วยสายตาแข็งกร้าว ผิดกับบุคลิกภาพอ่อนน้อมถ่อมตนที่แสดงให้คนภายนอกเห็นราวกับหน้ามือกลายเป็นหลังเท้า “ก็คงเตือนเรา อย่าให้ไปสนใจเด็กวินนั่นมากนัก” พี่ใหญ่พยัคฆ์พูดเรียบๆ เขาเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัวที่อยู่ด้านล่าง ไม่ขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้หัวหน้ากิลด์ที่ตั้งเรียงรายอยู่บนแท่นอีกสองตัวที่เหลือ เขามองคนที่นั่งอยู่เบื้องบนก่อนจะถอนหายใจ “อันที่จริง การติดตามเด็กวินไป ก็ไม่มีประโยชน์จริงๆนั่นแหละ ถึงเราจะเดาได้ว่า เด็กวินในโลกจริงคงเกี่ยวข้องกับมายาวดี ผู้หญิงของมิคาเอล แต่เราก็เข้าถึงตัวไม่ได้ง่ายๆในเวลาอันสั้นอยู่แล้ว หากคิดจะจับตัวเด็กในเกมมาเพื่อข่มขู่ อย่างมากนักบวชจอมเวทก็สังหารหลานชายในเกม ซึ่งเธอทำได้แน่ อย่างที่เธอทำให้ดูเมื่อกี้ แค่นี้เราก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว” “อีกอย่าง พวกนั้นไม่รู้เรื่องไข่สีทองที่บรรจุโปรแกรมพิเศษ ยังไงก็คงไม่เอาขึ้นมาด้วยอยู่แล้ว ขู่ไปก็ใช่ว่าจะได้ของ” พยัคฆ์ทมิฬออกความเห็นตามข้อมูลที่ได้มาจากประธานบริษัทเกมบ้าง พยัคฆ์ขาวลายเมฆกำหมัดขยับนิ้วไปมา ทั้งครุ่นคิดตรึกตรอง ทั้งระงับอารมณ์ไม่ให้อาละวาด “งั้นก็เหลือทางเดียว เราต้องไปเอาเอง” เขาประกาศ “งั้นผมจะส่งคนสะกดรอยตามเฮเดสไปก็แล้วกัน จะได้รู้ว่าหมอนั่นจะลงนรกที่จุดไหน” -------------------------------------------- ส่วนกิลด์ขุมทรัพย์ จะกิลด์ใหญ่หรือกิลด์สาขา ที่ทำการของกิลด์ต่างก็โทรมพอกัน ที่จะแตกต่างจากสาขาอื่นอยู่บ้าง ก็ตรงที่สาขานี้โทรมแบบกรีกๆเท่านั้นเอง เมื่อวาร์ปมาถึง พี่หมีก็ตลบผืนหนังที่สมาชิกเอามาขึงแทนประตูอย่างง่ายๆเข้าไปนั่งบนเก้าอี้ไม้ตัวที่ผุน้อยที่สุดทันที พี่เหยี่ยวในฐานะหัวหน้ากิลด์ แม้จะใหญ่กว่า แต่เมื่อมาถึงช้า ก็ชวดอดได้เก้าอี้ที่ดีที่สุดไป และเมื่อเหลียวมองไปทั่วไปแล้ว ตัวอื่นก็ดูเหมือนว่าจะไม่ปลอดภัยทั้งนั้น พี่เหยี่ยวเลยเดินไปปัดฝุ่นที่ขอบหน้าต่าง แล้วกระโดดไปนั่งที่ตรงนั้นแทน “แกว่าแผนล่อ ลวง หลอก ของเจ้ามิคจะได้ผลไหมวะ” พี่หมีถาม “มันก็ขึ้นอยู่กับ อีกฝ่ายฉลาดหรือเปล่า” พี่หมียกขาขึ้นพาดบนโต๊ะ ตอบสบายๆ “หมายความว่าไงวะ” พี่เหยี่ยวถาม “ก็หมายความว่า ถ้ามันโง่ก็ไม่หลงกล แต่ถ้ามันฉลาด ก็ตกหลุมพรางแหงๆน่ะสิ” พี่หมียิ้ม -------------------------------------- ที่กิลด์พยัคฆ์ “ไอ้โง่” พยัคฆ์ขาวลายเมฆด่าพยัคฆ์ทมิฬอย่างไม่ไว้หน้า “แกจะสะกดรอยตามเฮเดสไปทำไม” พยัคฆ์ทมิฬทำหน้างุนงง พี่ใหญ่เลยช่วยอธิบายให้ฟัง “คราวนี้ แม้เฮเดสจะออกหน้าว่าเป็นคนลงนรกๆ แต่เราก็รู้อยู่แล้วว่า มิคาเอลเป็นคนเดียวในเกมที่มีทักษะเปิดนรก แถมตอนนี้หมอนั่นยังไม่ปรากฏตัวทั้งๆที่เข้าเกมมาแล้ว ดังนั้น หากคิดจะไปนรกละก็ ต้องตามหามิคาเอล ไม่ใช่เฮเดส” พยัคฆ์ทมิฬทำท่างุนงง “แต่... เจ้าคนที่ตามพวกนายไป มันบอกว่า นักบวชจอมเวทสวมชุดนักบวชจอมเวทอยู่ แต่มิคาเอลไม่มีพลังจิตมากพอที่จะเปิดนรกหากไม่สวมชุดนั้นนี่ครับ” “หึๆ” พยัคฆ์ขาวฯหัวเราะในลำคอ “ใส่มาหลอกคนโง่ๆอย่างแกไง ยังเหลือเวลาอีกหนึ่งวันหนึ่งคืนเต็มๆ สองคนนั่นเป็นแฟนกัน แลกชุดกันไม่ได้หรือไง” พี่ใหญ่ครุ่นคิดก่อนจะพูดออกมา “มายาวดี สวมชุดนักบวชจอมเวทมาประชุมแทนมิคาเอล เพื่อลวงว่าเธอต้องใช้ชุดนั้นเพิ่มพลังจิตเพื่อร่ายเวทในพิธีบวงสรวง ทั้งๆที่ศึกที่ช่องเขาขาด เราก็เห็นกันอยู่แล้วว่าเธอมีพลังจิตมากขนาดไหน  ส่วนมิคาเอลก็คงจะหลบอยู่อีกที่เพื่อเปิดนรกให้เฮเดสบุกเข้าไป พิธีบวงสรวงเป็นแค่พิธีลวงหรือไม่ก็เป็นแค่พิธีเสริมสำหรับการเปิดนรกเท่านั้น” “ฉลาดใช้ได้นี่” พยัคฆ์ขาวฯเอ่ยชมด้วยความพอใจ ----------------------------------------- ที่กิลด์ขุมทรัพย์ พี่เหยี่ยวพอเห็นพี่หมีเอน เขาก็เอนบ้าง พี่หมีนั่งพิงขอบหน้าต่าง ทอดขาเหยียดยาวอย่างสบายใจ “นี่แกหมายความว่า มันต้องฉลาดถึงจะคิดออกหรือนี่” “ฮื่อ ถ้าโง่เกิน แผนเราก็ล่ม” พี่หมีผงกหัวน้อยๆ “แล้วจะเรียกมันว่าฉลาดหรือโง่ดีวะ ถ้ามันหลงกล” พี่หมีตัดสินใจไม่ได้จริงๆ “ไม่รู้เหมือนกันว่ะ” พี่หมีเลยเอามือประสานรองท้ายทอยช่วยพี่เหยี่ยวคิดอีกคน ----------------------------------------- จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 53 07:25:03

ความคิดเห็นที่ 16 ที่กิลด์พยัคฆ์ “งั้นเราจะไปตามหามิคาเอลที่ไหนล่ะ” พยัคฆ์ทมิฬได้รับดวงตาขุ่นเขียวอีกครั้งเป็นคำตอบ พี่ใหญ่จึงต้องช่วยเขาอีกครั้ง “ไม่ต้องตามหา มิคาเอลสั่งปิดเมืองไฟร์ดราโก้เป็นเมืองร้าง ก็เท่ากับบอกอยู่แล้วว่า เขาจะเปิดนรกที่นั่น นายไม่ได้เข้าประชุมด้วย คงไม่รู้ว่ามิคาเอลส่งอัลติเมทโกเลมไปช่วยกิลด์ขุมทรัพย์ ถึงจะบอกว่า ที่ยอมเสียสละเพราะพ่อถือหุ้นใหญ่ในบริษัทเกม แต่ความจริงเขาต้องการจะกันไม่ให้มีเส้นทางที่จะเปิดสู่นรกเส้นทางที่สองต่างหาก” พี่ใหญ่ช่วยแก้ตัวให้พยัคฆ์ทมิฬกลายๆ พยัคฆ์ขาวฯจึงได้คลายความขุ่นใจลงไปบ้าง “หมายความว่าอย่างไรครับ” พยัคฆ์ทมิฬรีบถามต่อด้วยความโล่งอก “จากตำแหน่งที่จะเปิดสู่นรกได้ทั้งห้า ตำแหน่งของกิลด์บุปผาถูกตัดออกไปเพราะต้นไม้ศักดิ์สิทธิ์ ตอนนี้ถือเป็นเขตที่ปลอดภัยที่สุด” พี่ใหญ่อธิบายช้าๆ “ส่วนที่เหลืออีกสี่กิลด์ สามกิลด์ คือเฮเดส ขุมทรัพย์กับเรา จะมีการคุ้มกันอย่างแน่นหนา แต่จะโล่งที่ไฟร์ดราโก้ของมิคาเอล การบอกว่าเฮเดสเป็นคนที่จะลงนรก ไม่ใช่เรื่องโกหก แต่บอกเพื่อลวงให้ใครก็ตามที่คิดจะลงนรกหลงไปอีกเมืองเท่านั้น” “ถ้าอย่างนั้น ก็ต้องไปที่นั่น” พยัคฆ์ทมิฬเสนอ “ฉลาดเสียที” พยัคฆ์ขาวฯแค่นเสียงออกมาจนพยัคฆ์ทมิฬหน้าเสีย พี่ใหญ่เลยต้องช่วยอีกครั้ง “นายพาพวกที่เพิ่งอัพเลเวลจนครบ 120 พร้อมกับสัตว์เวทระดับสามทั้งหมดไปรอที่นอกเมืองไฟร์ดราโก้ พาตงหลินไปด้วย” พยัคฆ์ทมิฬพร้อมรับคำสั่ง จนกระทั่งได้ยินประโยคสุดท้าย เขาค้านขึ้นมา “ผมไม่ค่อยไว้ใจหมอนั่น” คราวนี้พยัคฆ์ขาวฯออกคำสั่งเอง “พาไปด้วย ถึงหมอนั่นจะมีพี่ชายเป็นจีเอ็มที่นอนไม่ฟื้น แต่ด้วยนิสัยที่ไม่เคยไว้ใจใคร หมอนั่นต้องหาทางไปเอาไข่มังกรเองแน่ มันจะเป็นประโยชน์กับเราแน่นอน” พยัคฆ์ทมิฬจึงได้แต่พยักหน้า “น่าเสียดาย เหลือสัตว์เวทระดับสามไม่ถึงสองร้อยตัว” เขาบ่นเบาๆก่อนจะถาม “พี่ใหญ่ครับ ตกลงว่า เราจะได้ม้ามังกรของมังกรขาวมาเมื่อไหร่” พี่ใหญ่ถอนหายใจ ก่อนจะตอบ “คงไม่ได้แล้ว มังกรขาวให้เจตจำนงเสรีกับมันไป มันไม่ฟังคำสั่งนายแน่” พี่ใหญ่เองก็ไม่แน่ใจว่าเสียใจหรือดีใจดีที่ไม่ได้ม้ามังกรมา สำหรับเขา มังกรขาวคือน้องชายที่มีความจริงใจให้กับเขาเพียงคนเดียวในเกม การทำร้ายน้อง ถึงจะเป็นแค่เรื่องสัตว์เลี้ยง เขาก็ไม่อยากจะแตะ เพียงแต่คนที่คุ้มหัวเขาอยู่นั้น น่ากลัวเกินไป เขาไม่เคยขัดใจคนๆนั้นได้เลย “น่าเสียดาย ผมก็ไม่ได้เกรซมาเหมือนกัน” พยัคฆ์ทมิฬตอบเหมือนคาดว่าจะไม่ได้อยู่แล้ว พยัคฆ์ขาวฯขมวดคิ้ว “ตงหลินมันกล้าปฏิเสธทั้งๆที่ใช้ชื่อข้าแล้วเนี่นะ” “ตงหลินไม่ได้ปฏิเสธหรอกครับ แต่ทำให้ไม่ได้ต่างหาก” พยัคฆ์ทมิฬชี้แจงเรียบๆ ก็ในเมื่อเขาเลือกที่จะทำเพื่อเงินเอง จะให้โกรธ หรือโมโหคนถือเงินก็คงไม่ได้ “นักบวชจอมเวทนั่นสั่งให้เจ้าของสัตว์เวทในความดูแลมอบเจตจำนงเสรีให้สัตว์เลี้ยงทั้งหมดเพื่อเพิ่มความสามารถพวกมัน เกรซเป็นหนึ่งในนั้น ตงหลินบอกว่า ขืนบังคับให้เอลล่าปลดปล่อยเกรซ มันก็วิ่งไปซบอกนักบวชจอมเวทเท่านั้น ไม่มีทางยอมมากับเราแน่” พี่ใหญ่พยัคฆ์และพยัคฆ์ขาวหันไปมองหน้ากัน พวกเขานึกถึงคำปฏิญาณว่าจะไม่ดื้อไม่ซนของเจ้าลูกเจี๊ยบน้อยแล้วก็ถอนใจ หากคิดจะเอาตัวมันมา ก็คงเป็นอย่างที่พยัคฆ์ทมิฬพูดแน่นอน “เจตจำนงเสรี” พยัคฆ์แค่นเสียงด้วยความโมโห “อยากจะรู้นักว่าให้พวกมันไป แล้วมันจะทำอะไรให้นักบวชจอมเวทนั่นได้” ------------------------------------------------- “ทั้งหมดพร้อม” วินที่ได้รับคำสั่งให้รออยู่ในบ้านระหว่างที่พวกผู้ใหญ่เขาวางแผนขั้นสุดท้ายกันฆ่าเวลาด้วยการเล่นกับพวกสัตว์เวทเด็กๆเหมือนเคย “เริ่มได้” วินให้สัญญาณ “เด็กเอ๋ยเด็กดี ต้องมีหน้าที่สิบอย่างด้วยกัน” โกเลมน้อย เดรกน้อยและลูกเจี๊ยบน้อยโก่งคอประสานเสียงเจื้อยแจ๊ว “หนึ่ง” พี่วินช่วยนับ “หนึ่ง คุ้มครองนายหญิง” สามเสียงตอบเป็นเสียงเดียว “สอง” พี่วินนับต่อ “สอง ต้องคุ้มครองนายหญิง” สามเสียงประสานอย่างพร้อมเพรียงกัน “สาม” พี่วินนับต่อไป “สามก็คุ้มครองนายหญิง” สามเสียงตะโกนได้พร้อมกันเปี๊ยบ พี่งูที่นั่งอยู่ริมห้องกับพี่ยักษ์ชะเง้อมองไปอีกห้องที่เขาประชุมกันอยู่ไม่เลิก จนพี่ยักษ์ตบหัว “มองหาอะไรฟะ” “หาคทา นายหญิงไม่น่าถือเข้าไปด้วยเลย” พี่งูบอกเสียงละห้อย “หาทำไม” พี่ยักษ์งง ไม่เห็นได้ใช้สักหน่อย “จะเข้าไปแอบ แกไม่รู้สึกอับอายมั่งหรือฟะ ที่ต้องร่วมก๊วนกับไอ้พวกนี้น่ะ” พี่งูบุ๊ยใบ้ไปทางคณะนักร้องที่ตอนนี้ร้องมาถึงแปดแล้ว พี่ยักษ์หัวเราะ “มันก็น่ารักดีนา” “น่ารักบ้านแกนะสิ” พี่งูทำหน้าเซ็งกับพฤติกรรมของสัตว์เวทระดับสามของนักบวชจอมเวทผู้น่าเกรงขามเป็นอันดับหนึ่งในเกม มันถอนหายใจเฮือกด้วยความโล่งอกเมื่อได้ยินท่อนสุดท้าย “สิบ” พี่วินยังนับจังหวะให้ “สิบต้องคุ้มครองนายหญิง” สามเสียงตะโกนลั่นเป็นการส่งท้าย ตามด้วยเสียงเจ้าลูกเจี๊ยบน้อย “เอาอีกๆ ลูกเจี๊ยบน้อยช๊อบชอบ เพลงย๊าวยาวแต่จำเนื้อง่ายดี”   พี่งูเอาหน้าซุกโซฟาเอาขาหน้าอุดหู ก่อนจะสั่ง “ไอ้ยักษ์ แกไปเอาคทามาให้ข้าที ข้าทนไม่ไหวแล้ว” จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 53 07:25:53

ความคิดเห็นที่ 17 ครบสิบตอน เจอกันใหม่สัปดาห์หน้าค่ะ จากคุณ : Deckard เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 53 07:26:31

ความคิดเห็นที่ 18 ฮาสุดๆ ก็ยังว่าอยู่ว่าใครๆ ก็รู้ว่ามิคาเอลเปิดนรกได้ เฮเดสก็ตัวปลอมสิ ที่แท้ลวงหลอกกันไปมา คนอ่านคิดตามเกือบมึน แหะๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 53 13:10:37

ความคิดเห็นที่ 19 เฮเดส  นึกถึงเซ็นเซย่าเลยอะ จากคุณ : ruddy01 เขียนเมื่อ : 25 ต.ค. 53 15:08:14

ความคิดเห็นที่ 20 เรื่องฮาดีอ่ะ...ส่วนชื่ออาหมวย เหมือนชื่อของเราเมื่อตอนยังเป็นเด็กๆแล้วอาม่าเรียกเลยอ่ะ ว่างๆแวะไปทักทายที่บล๊อคเราบ้างนะจ๊ะ จากคุณ : radakorn เขียนเมื่อ : 26 ต.ค. 53 20:36:02

ความคิดเห็นที่ 21 ตอนที่ 166 มันหายอ่ะ จากคุณ : นักอ่านเงา เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 53 11:19:16 A:124.121.34.182 X: TicketID:294138