ความคิดเห็นที่ 1 "'เถระเหม็น' นี่คืออะไร" เด็กสาวตั้งคำถามกับคนข้างตัว เมื่อรถม้าเริ่มเคลื่อนไปตามทาง "ชื่อเนยแข็งที่มีชื่อเสียงในแถบนี้น่ะ เห็นว่าหมักกับไวน์พีราของดาวิมี ข้าเคยกินบ้างในขบวนสินค้า แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงได้ตั้งชื่อแปลกๆ อย่างนี้ นอกจากว่ามัน...ก็เหม็นเอาเรื่องอยู่" อาเมียร์ตอบด้วยสีหน้ายุ่งๆ ในตอนท้าย ราวกับจะสื่อถึงกลิ่น "เหม็นเหมือนชาดานแซร์น่ะหรือ" แอชลีนน์ซักต่อ "ปลากับเนยแข็งจะไปเหม็นเหมือนกันได้ยังไง" คราวนี้ผู้พูดกลับเป็นรูอาร์ค "ถ้าถามข้า ข้าว่าเจ้าเถระเหม็นเนี่ย เหม็นเหมือนชุดพระเถระที่ไม่ได้ซักมาแรมปีกระมัง ในวังคงไม่อนุญาตให้เอาของเหม็นๆ อย่างนี้เข้ามากินละสิ ถึงไม่รู้จัก" เด็กสาวย่นจมูก "ไม่รู้จักแล้วมันผิดตรงไหน" "ไม่ผิดหรอก แต่รู้จักไว้จะดีกว่า ผู้ปกครองที่ดีควรรู้จุดอ่อนจุดแข็งของแต่ละท้องถิ่นที่ตนปกครอง แล้วก็ส่งเสริมให้ดีที่สุด หาทางให้แต่ละชุมชนพึ่งพา ดูแลตนเอง และเกื้อกูลชุมชนอื่นๆ ได้โดยที่ตนเองไม่ลำบาก อย่างนี้ถึงจะทำให้ดินแดนในปกครองเข้มแข็งและสงบสุข" อาเมียร์ตอบเป็นการเป็นงาน ยังผลให้รูอาร์คยักไหล่บ้างในครั้งนี้ "อย่างที่ดาวิมีมีสวนเอรีกับพีราควบคู่กับโรงหมักไวน์ แล้วก็มีการเลี้ยงวัวกับทำเนยแข็งหมักไวน์ในที่เดียวกัน ส่งเป็นสินค้าออกของตนเองน่ะหรือ" แอชลีนน์พูดตามความคิด "นั่นสิ จะว่าไป...หมู่บ้านที่พวกเราผ่านมาก็มีแต่ไร่นาอย่างเดียว แต่ไม่มีการแปรรูปผลผลิตอย่างนี้เลย" "แล้วพอแปรรูปผลผลิตได้ในชุมชน ก็เป็นการเพิ่มมูลค่าสินค้า จริงไหม" เด็กหนุ่มผมดำอธิบายต่อ "ข้าได้ยินมาว่าที่ดาวิมีปลูกพืชผลได้มาก ก็เพราะดินและอากาศดี ไวน์กับเนยแข็งของพวกเขาจึงมีคุณภาพ แต่ข้าก็คิดว่าน่าจะเป็นเพราะได้วัตถุดิบที่สดใหม่ ไม่ต้องขนส่งมาจากไหนไกลด้วย พอได้วัตถุดิบที่สดและดี รวมทั้งมีสูตรเฉพาะที่สืบทอดกันมาเป็นเอกลักษณ์ สินค้าของพวกเขาเลยมีชื่อเสียง เป็นที่ต้องการมากขึ้น และแน่นอน...ราคาดีขึ้น จนเป็นชุมชนที่เข้มแข็งได้อย่างนี้" "หมายความว่า...ถ้าข้าส่งเสริมให้แต่ละหมู่บ้านทำการแปรรูปผลิตผลของตนเองก็จะดี อย่างนั้นสินะ อย่างถ้าหมู่บ้านไหนปลูกข้าว ก็ให้พวกชาวบ้านตั้งโรงสีข้าวขึ้นมาเองที่นั่น ถ้าที่ไหนปลูกฝ้ายก็ให้ทอผ้าด้วยเลย แล้วทุกเมืองกับทุกหมู่บ้านก็จะเป็นอย่างดาวิมีได้ อย่างนั้นใช่ไหม" เด็กสาวเสนอ...เมื่อนึกย้อนไปถึงปัญหาโรงสีกดราคาข้าวสาลีและธัญพืชอื่นๆ กับปัญหาโรงทอผ้ากดราคาฝ้ายและค่าแรง ซึ่งเธอเคยได้ยินมาบ้าง แต่ก็ไม่มีส่วนร่วมในการตัดสินใจแก้ปัญหา "นั่นก็ใช่ แต่จะเอาเงินที่ไหนมาทำล่ะเจ้าเปี๊ยก" รูอาร์คแย้ง "แล้วต่อให้เอาเงินในคลังหลวงมาสร้างโรงสีหรือโรงทอผ้า เจ้าคิดว่าจะคุ้มกันหรือ ถ้าสร้างหนึ่งโรงสีต่อหนึ่งหมู่บ้าน แล้วก็ใช้ได้แค่ปีละครั้งหรือสองครั้ง ข้าวที่ต้องสีหรือโม่เป็นแป้งก็มีไม่มาก ไม่คุ้มกับค่ารักษาอุปกรณ์ที่เสื่อมไปตามกาลเวลาหรอก แล้วอีกอย่าง กิลด์โรงสีตามเมืองต่างๆ ไม่ยอมแน่นอน เจ้าคิดว่าพวกเขารวมตัวกัน จดทะเบียนเป็นกิลด์เสียภาษีให้ทางการเพื่ออะไรล่ะ" "ก็..." เด็กสาวนึกถึงสิ่งที่เธอเคยเรียนมา "เพื่อรับประกันว่าจะมีงานป้อนเข้ามาให้สมาชิกอย่างทั่วถึง และรักษาผลประโยชน์ของตนเองโดยเพิ่มอำนาจต่อรอง" "นั่นล่ะ กุญแจสำคัญมันอยู่ตรงนี้" รูอาร์คดีดนิ้วเปาะ แอชลีนน์ขมวดคิ้วขณะคิดตาม ก่อนจะตระหนักได้ "พวกเราไม่มีกิลด์ชาวไร่ชาวนาเลยนี่นา...แต่ทำไมล่ะ" "การทำไร่ทำนาเป็นเรื่องที่ไม่ต้องใช้ความรู้หรืองานฝีมือ เลยไม่มีใครจดทะเบียนตั้งเป็นกิลด์น่ะสิ" เด็กหนุ่มผมแดงขยายความ "แล้วอีกอย่าง ชาวไร่ชาวนาส่วนมากอยู่กระจายกันตามหมู่บ้านในชนบท น้อยคนจะมีความรู้พอที่จะคิดเรื่องรวมตัวเป็นกลุ่ม จดทะเบียนตั้งกิลด์ในเมืองเพื่อรับประกันผลตอบแทนของตนเอง ไม่อีกทีก็เป็นพวกคนงานติดที่ที่ได้รับการดูแลอยู่แล้ว อย่างคนของสวนผลไม้กับทุ่งเลี้ยงวัวต่างๆ ของดาวิมีนี่ก็เหมือนกัน" "คนงานติดที่..." แอชลีนน์ค่อยๆ คิด ก่อนจะนึกออกว่าอีกฝ่ายหมายถึงพวกชาวไร่ชาวนาที่ไม่มีที่ดินเป็นของตนเอง แต่ทำงานให้กับเจ้าของที่ดินหรือขุนนางที่ดูแลท้องถิ่นนั้น โดยได้รับค่าจ้างและค่าเลี้ยงดูตามอัตราที่กำหนดไว้เป็นระยะๆ ขณะที่กำไรตกเป็นของเจ้าของที่ดินเอง คนพวกนี้มักเป็นลูกหลานของทาสติดที่ดินในสมัยก่อน หลังจากที่ธีร์ดีเรประกาศเลิกทาสแล้ว พวกเขาจึงได้รับเงินค่าแรงงานเป็นของตนเอง รวมทั้งมีอิสระที่จะออกจากงานและย้ายถิ่นฐานได้ต่างจากในอดีต ทว่าหากอดีตนายทาสเป็นผู้ที่มีเมตตา คนพวกนี้ส่วนมากก็มักผูกพันกับตระกูลของพวกเขา จนยังคงทำงานให้ตระกูลนั้นสืบทอดต่อกันเป็นรุ่นๆ "แสดงว่า...พวกเขาทำงานให้พ่อค้าใหญ่อยู่แล้วหรือ" "ยิ่งกว่าพ่อค้าใหญ่อีก" รูอาร์คยักไหล่อีกครั้ง "เจ้าไม่รู้จักเซอร์ฌอน ดาวิมีเลยเหรอ" "เอ..." เด็กสาวเร่งนึก "เขาเป็นอัศวินคนไหนที่ข้าเคยพบรึเปล่า" "ถ้าเคยพบคงจับไข้หัวโกร๋น เพราะเขาเป็นอัศวินที่ลงไปนอนอยู่ในหลุมตรงเนินเขาโน้นเมื่อร้อยกว่าปีก่อนกระมัง" รูอาร์คบุ้ยใบ้ไปทางโบสถ์ ซึ่งตั้งอยู่ใกล้คฤหาสน์หลังหนึ่ง ห่างจากความวุ่นวายของบริเวณจัตุรัสกลางหมู่บ้านที่มีโรงแรม ร้านค้า และกระทั่งย่านสวนผลไม้ ทุ่งเลี้ยงสัตว์ โรงหมักไวน์กับโรงทำเนยต่างๆ "แล้วเขาเกี่ยวข้องอะไรกับที่นี่ล่ะ" "เซอร์ดาวิมีได้รับพระราชทานหมู่บ้านนี้เป็นที่ดินของตระกูลอย่างถาวร เพราะเขาทำหน้าที่เป็นนักรบแทนองค์กษัตริย์ในพิธีราชาภิเษก อย่าบอกล่ะ...ว่าเจ้าไม่รู้อีกว่านักรบแทนองค์กษัตริย์เขามีไว้ทำอะไร" เด็กหนุ่มผมแดงทำเป็นเกาศีรษะแกรกจนแอชลีนน์ไม่พอใจขึ้นมา เธอเลยหันไปมองอาเมียร์เหมือนจะขอคำตอบ แต่เด็กหนุ่มผมดำก็กลับยิ้มแห้งๆ แม้จะช่วยพูดแทนเธอ "นักรบอะไรนั่นน่าสนดี ข้าเองก็ยังไม่รู้เรื่องของธีร์ดีเรละเอียดขนาดนั้น ช่วยอธิบายหน่อยได้ไหมว่าเขามีไว้ทำอะไร" รูอาร์คพ่นลมหายใจเสียงดังกับการรับลูกของทั้งสอง แต่ก็ยอมเล่าแต่โดยดี "นักรบแทนองค์กษัตริย์คือผู้ที่จะประลองตัวต่อตัวกับผู้ท้าชิงอำนาจของพระราชาในพิธีราชาภิเษก เพื่อปกป้องสิทธิในบัลลังก์แทนราชา ในเมื่อราชามีฐานะสูงส่งกว่าบุคคลอื่นๆ ในฐานะผู้สืบสายพระโลหิตแห่งเทพเจ้า จึงไม่อาจลดพระองค์ลงมาสู้รบกับมนุษย์ธรรมดาน่ะสิ" "ผู้สืบสายพระโลหิตแห่งเทพเจ้า...หมายถึงพระราชวงศ์ของธีร์ดีเรในสมัยก่อนน่ะหรือ" อาเมียร์ตั้งคำถาม "ในตอนนี้ก็ด้วย" แอชลีนน์เป็นผู้ตอบบ้าง "บรรพบุรุษของราชวงศ์อลาชตาร์เคยสู้รบเพื่อดินแดนในบริเวณนี้ จนตอนหลังถึงก่อตั้งอาณาจักรธีร์ดีเรขึ้นมา ต้นตระกูลของเราสืบขึ้นไปได้ถึงนักรบหญิงนามบูดิกา นางสู้รบกับกองทัพของอสุรเทพที่พยายามรุกรานดินแดนของพวกเรา เอริน ธิดาของบูดิกามีโอรสกับสุริยเทพลูค และโอรสพระองค์นั้นก็เติบโตขึ้นเป็นนักรบที่มีความสามารถ ตั้งตนเป็นกษัตริย์พระองค์แรกของธีร์ดีเร" "หมายความว่า..." เด็กหนุ่มมองเธออย่างไม่อยากเชื่อ ขณะลดเสียงลงเพื่อไม่ให้คนบนเกวียนที่แล่นสวนมาพอดีได้ยิน "...เจ้ามีสายเลือดของสุริยเทพหรือ ทำไมข้าถึงไม่เคยได้ยินได้อ่านเรื่องพวกนี้เลย" เด็กสาวผู้ถูกบอกว่ามีสายเลือดแห่งองค์สุริยเทพกลับยิ้มเจื่อนๆ "ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน ตำนานว่ากันมาอย่างนั้น แต่ถึงข้าจะมีสายเลือดขององค์สุริยเทพจริง ก็คงเจือจางมากจนไม่มีอำนาจอะไรอีก ไม่อย่างนั้นข้าคงใช้อำนาจพวกนั้นช่วยเหลือธีร์ดีเรไปนานแล้ว แล้วอีกอย่าง ถึงตอนนี้เราจะเจริญสัมพันธไมตรีกับซาเกรดา โซล จนไม่ต้องรบกันอีก พวกเขาก็ไม่มีวันยอมรับเด็ดขาดว่าองค์สุริยเทพมีทายาทที่เป็นมนุษย์ ถึงเรากับเขาจะนับถือเทพเจ้าสูงสุดองค์เดียวกัน จึงสามารถยอมรับศาสนาของซาเกรดา โซลได้ไม่ยาก พวกเราก็ยังมององค์สุริยเทพต่างไปอยู่ดี ...สำหรับซาเกรดา โซล องค์สุริยเทพเป็นเทพแห่งแสงสว่างที่บริสุทธิ์ที่สุด พระองค์ประทานแสงสว่างและความคุ้มครองให้แก่มวลมนุษย์ แต่ไม่มีทางปรากฏพระองค์ให้เห็นหรือข้องแวะกับมนุษย์เป็นอันขาด" "ยกเว้นเหล่านักบวชแห่งซาเกรดา โซล ที่ 'ได้ยินพระวจนะ' ขององค์สุริยเทพ ปฏิบัติตาม 'พระวจนะ' เหล่านั้น และ 'เผยแผ่พระวจนะ' เหล่านั้นให้ฝูงชนผู้มืดบอดได้ 'เห็นแสงสว่างที่แท้จริงของพระองค์' ด้วยการไล่ล่ากวาดล้างพวกผู้มีมนต์มืดของจอมปีศาจหรืออสุรเทพให้ตายตกไปเป็นร้อยเป็นพันนั่นล่ะ" รูอาร์คแทรกอย่างเสียดสี แอชลีนน์ไม่อยากออกความเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ จึงตัดสินใจพูดต่อ "แต่ชาวธีร์ดีเรเห็นองค์สุริยเทพเป็นทั้งเทพแห่งความอุดมสมบูรณ์ และเทพวีรบุรุษผู้มอบโอรสที่มีอำนาจให้เอรินปกป้องดินแดนของเราจากปีศาจของอสุรเทพ ถึงอย่างนั้น เพราะอำนาจทางการเมืองของเรายังเป็นรองต่อซาเกรดา โซล พวกเขาจึงห้ามไม่ให้พวกเราอวดอ้างตนเช่นนั้น เอกสารบันทึกต่างๆ หรือบทกวีที่กล่าวอ้างว่าองค์สุริยเทพมีโอรสกับมนุษย์จึงถูกห้ามเผยแพร่เด็ดขาด แต่ในหมู่ชาวธีร์ดีเรก็ยังมีคำบอกเล่าปากต่อปากสืบทอดกันมา แล้วพวกพระราชวงศ์กับคนในวังก็รู้กันอยู่เป็นการภายใน อย่างข้ารู้เพราะเสด็จแม่ทรงเป็นผู้บอก" "แล้วข้าก็รู้เพราะพ่อข้าเป็นคนบอก" เด็กหนุ่มผมแดงเสริม ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง "ว่าแต่จะฟังเรื่องของเซอร์ดาวิมีต่อหรือเปล่านี่" "ต่อสิ" อาเมียร์ตอบ "เตือนข้าหลังเสร็จธุระกับเถระเหม็นโฉ่พวกนั้นก็แล้วกัน เพราะท่าทางเราจะต้องเผชิญหน้ากับพวกมันในไม่ช้านี้แล้ว" รูอาร์คตัดบท ขณะพยักพเยิดไปยังทางเข้าโรงทำเนยที่อยู่ไม่ไกล * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 53 20:24:39

ความคิดเห็นที่ 2 แอชลีนน์หันไปดูดอกแนร์คิแซสสลับกับฝูงวัวที่ยืนและเล็มหญ้าอยู่ในรั้วอีกครั้ง พร้อมกับปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปเรื่อยๆ ขณะที่รูอาร์คกับอาเมียร์เข้าไปเจรจาซื้อเนยแข็งเช่นเดียวกับไวน์ เธอนึกถึงเรื่องที่อาเมียร์ถาม... ที่จริงก็ไม่รู้จะเชื่อดีไหมว่าตนเองมีสายเลือดขององค์สุริยเทพลูค ในเมื่อเธอที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้สืบทอดสายเลือดของพระองค์กลับไม่ได้ยินพระวจนะขององค์เทพเจ้าผู้น่าจะเป็นบรรพบุรุษของตนเองเลย ทว่าเหล่านักบวชแห่งซาเกรดา โซลที่ไม่มีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือดด้วยซ้ำกลับเป็นผู้ได้ยิน และสำคัญที่สุด หากเป็นความจริง...เหตุใดองค์เทพบรรพบุรุษจึงไม่ปกป้องเสด็จพ่อ เสด็จแม่ และเสด็จพี่ของเธอจากเหตุการณ์นั้นแม้แต่นิดเดียว ...ต่อให้ใครๆ จะพากันพูดว่าทั้งสามพระองค์กลับคืนสู่องค์สุริยเทพแล้ว เด็กสาวยังคงกังขาว่านั่นเป็นเรื่องน่ายินดีหรือ หากองค์สุริยเทพรักเธอ เหตุใดจึงไม่ให้คนที่เธอรักอยู่กับเธอต่อไปจนแก่เฒ่าตามอายุขัยเล่า แล้วยังให้เสด็จพ่อ...เสด็จแม่...กับเสด็จพี่ไอลีชต้องสิ้นพระชนม์อย่างทุกข์ทรมานถึงเพียงนั้น ถึงขั้นที่ไม่มีใครยอมให้เธอได้เห็นพระศพของทั้งสามเป็นครั้งสุดท้ายเช่นนี้ ความคิดนั้นนำมาสู่อีกความคิดหนึ่ง...ความคิดที่ทำให้เด็กสาวถอนใจออกมาดังๆ เมื่อนึกไปถึงคำถามที่ตนไม่กล้าเอ่ยถามเพื่อนร่วมทางและอดีตอาจารย์เสียที เธออยากรู้ว่าคนมากมายที่เขาไม่อยากให้ตายนั้นมีพ่อของเขารวมอยู่ด้วยใช่ไหม ...พ่อที่เป็นเชื้อพระวงศ์ของดินแดนแสนไกล หรือบางทีอาจเป็นกระทั่งราชาของดินแดนนั้นเสียด้วยซ้ำ เด็กสาวสังหรณ์อย่างประหลาดว่าน่าจะเป็นอย่างหลัง อาเมียร์มีความรู้ด้านการปกครองและการศึกมากกว่าจะเป็นเชื้อพระวงศ์ธรรมดา เขาอาจเป็นถึงรัชทายาทอันดับหนึ่งด้วยซ้ำ ท่านสิมาที่เป็นแม่แท้ๆ ก็อาจเป็นราชินี แค่แรกเห็น เธอก็สังเกตว่านางมีกิริยานุ่มนวล แฝงความสง่างามราวกับสตรีชั้นสูง ทำให้แอชลีนน์รู้สึกรางๆ เหมือนกับได้เห็นเสด็จแม่อีกครั้ง แม้จะได้พบกันเพียงไม่กี่ครั้งและไม่นานก็ตาม เธออยากให้เขาเปิดใจกับเธอ เล่าทุกสิ่งทุกอย่างให้เธอฟัง ดังเช่นที่เธออยากเล่าให้เขาฟัง...เพียงผู้เดียวเท่านั้น แต่วันที่ต้องจากกันก็ดูเหมือนจะใกล้เข้ามาทุกขณะ ทั้งๆ ที่เธอยังไม่อาจรวบรวมความกล้าที่จะพูดกับเขา และยังไม่รู้เลยว่าจะเริ่มต้นเอ่ยปากอย่างไรดี "ทำไม...ถึงได้ยากอย่างนี้นะ" เด็กสาวอดพึมพำกับตนเองไม่ได้ "อ...อะไรยากหรือ" ชาลัวห์ถามอย่างตื่นๆ "ม...ไม่มีอะไร" แอชลีนน์ตัดบท "หมายถึงเรื่อง...ทำให้ทุกๆ แห่งในธีร์ดีเร...เป็นเหมือนดาวิมีน่ะหรือ" ชายหนุ่มเดาไปอีกทาง "ข...ข้าว่า...ท่านต้องทำได้อยู่แล้ว อาเมียร์ก็...ออกจะเก่งอย่างนั้น ถ้ามีเขาช่วยท่าน ต้องทำได้แน่ๆ อย่า...เอ่อ...อย่ากังวลไปเลย" เด็กสาวกลับนิ่งเงียบ ไม่ตอบคำพูดนั้น "เขาเป็นคนที่...อยู่เบื้องหลังความสำเร็จของเฟลิมใช่ไหมล่ะ เขาเป็นคนมีความสามารถ ข้าคิดว่า...พวกขุนนางน่าจะยอมรับการแต่งงานของท่านกับเขาได้อยู่แล้ว" แอชลีนน์หันขวับมาทันที ทั้งๆ ที่ทำสีหน้าไม่ถูก "เราไม่ได้คิดจะแต่งงานกันสักหน่อย!" ชาลัวห์ก้มหน้าลงอย่างลนลานทันที "...ข...ขอโทษ ข้าก็แค่...คิดว่า...ท่านกับเขาเป็นคนรักกัน...ไม่ใช่หรือ" "ไม่ใช่" เธอบอกตนเองไปพร้อมกัน ทั้งด้วยเสียงและสีหน้าที่อ่อนลง "เราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น" "ใครว่าใครเป็นแค่เพื่อนกันนะ" เสียงของบุคคลที่สามทำให้เด็กสาวสะดุ้งโหยง หันไปก็เห็นใบหน้าซังกะตายของเด็กหนุ่มผมแดงอยู่ตรงหน้า มีเนยแข็งแว่นกลมหนาห่อกระดาษไขสองก้อนหนีบไว้กับไหล่สองด้าน "เจ้ากับอาเมียร์น่ะหรือ" แอชลีนน์ก้มหน้าลงมองเท้าของตน "จะใครเสียอีกล่ะ" รูอาร์คมองเธอนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดเบาลง "ถ้าหมอนั่นบอกว่าแต่งงานกับเจ้าไม่ได้ ก็ต่อยมันให้สลบ แล้วลากมาหาข้าเลย ข้าจะจัดการให้เอง ถ้าอยากให้รักสมหวัง บางทีเราก็ต้องดุเดือดกันบ้าง ไม่รู้รึยังไง" "ข้าไม่ได้คิดจะแต่งงานกับเขาเสียหน่อย" เด็กสาวปฏิเสธ "แล้วไม่ได้รักเขารึ หรือ...คิดว่าเขาไม่ได้รักเจ้า" "อาเมียร์ไปไหน" แอชลีนน์รีบถาม "ทำไมไม่ออกมาด้วยกันล่ะ" "หมอนั่น...ไม่รู้สิ เดี๋ยวคงตามมานั่นล่ะ รีบๆ พูดก่อนที่เขาจะมาดีกว่าไหม" "ข้าไม่มีอะไรจะพูดทั้งนั้น" เธอปฏิเสธ "เจ้าเปี๊ยก เวลา วารี กับความรักมันไม่คอยใครจริงๆ รู้ไว้เสียด้วย" เด็กหนุ่มผมแดงพูดเสียงเคร่งขรึมขึ้น "เรื่องนั้นข้ารู้แล้ว และข้าก็ตั้งใจจะกลับไปทำหน้าที่ของข้าต่อธีร์ดีเรหลังจากช่วยเขาได้...ในฐานะเพื่อน...เท่านั้นเอง" เด็กสาวยืนกราน "อย่าพูดอะไรอีกเลย ห้ามบอกอาเมียร์ด้วย ข้าตัดสินใจแล้ว" รูอาร์คทำท่าจะพูดอะไรต่อ แต่แล้วก็เงียบไว้ เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของบุคคลที่สี่ใกล้เข้ามา "คุยอะไรกันอยู่หรือ" "ม...ไม่มีอะไร" แอชลีนน์รีบเงยหน้าขึ้นตอบเขาด้วยรอยยิ้มทันที "ข้าแค่ขอให้รูอาร์คเล่าเรื่องของเซอร์ดาวิมีให้ฟัง แต่...แต่รูอาร์คบอกว่าให้รอก่อน เดี๋ยวอาเมียร์จะพลาดเรื่องนี้ไป" "อ้อ ถ้าอย่างนั้นก็เล่าตอนนี้ได้เลยนี่" เด็กหนุ่มรับ ก่อนจะยื่นมือข้างหนึ่งที่ไพล่ไว้ข้างหลังออกมาให้เธอ "เอ้านี่" เด็กสาวเบิกตากว้างอย่างประหลาดใจเมื่อเห็นของที่เขาถือไว้ เจ้าดวงดาวสีเหลืองพราวบนก้านสีเขียวดูเหมือนจะพยักหน้าทักทายเธอจริงๆ เสียด้วย "ดอกแนร์คิแซส...นี่" เธอรู้สึกเหมือนหัวใจกลับเต้นรัวทันควัน และทำให้คำพูดของตนติดขัด "ห...ให้ข้าหรือ" "ฮื่อ เห็นเจ้าชอบมอง คงอยากดูใกล้ๆ ใช่ไหมล่ะ" อาเมียร์พูดโดยไม่มองเธอตรงๆ แต่เสไปมองพื้นเหมือนกำลังประหม่า "ข้าเห็นริมทุ่งตรงโน้นมันสวยดี เลยถามคนแถวนี้ว่าเก็บได้หรือเปล่า เขาก็บอกว่าได้" "ข...ขอบคุณมากนะ" แอชลีนน์ยื่นมือออกไปรับดอกแนร์คิแซสช่อนั้น "พอไปถึงโรงแรมแล้วเอาไปใส่แจกันน่าจะดี คงทำให้ห้องสดชื่นขึ้น แต่น่าเสียดายที่เราคงต้องรีบเดินทาง เลยไม่ได้พักที่ดาวิมีสักคืน" "ม...ไม่เป็นไรหรอก" เด็กสาวบอกขณะมองช่อดอกไม้หอมในมือ "แค่ได้ดอกไม้ไปก็ดีแล้วล่ะ" "ถ้าอยากรีบไป ก็ขึ้นเกวียนได้แล้ว" รูอาร์คบอก หลังจากวางเนยแข็งลงในเกวียนดังปึง "มาเอ้อระเหยชมดอกไม้กันอยู่ได้ รีบๆ ขึ้นเกวียนกันไป" แอชลีนน์มองออกว่าอีกฝ่ายมีท่าทางหงุดหงิด ไม่สิ...ที่จริงทุกคนในนี้คงมองออกเหมือนกัน ชาลัวห์กับอาเมียร์จึงได้เงียบไป จนกระทั่งม้าเดินไปได้สักระยะหนึ่ง เด็กหนุ่มผมดำจึงเสี่ยงพูดขึ้น "แล้วเรื่องเซอร์ดาวิมี..." "ไม่รู้ ขี้เกียจเล่าแล้ว ไม่มีอารมณ์" เด็กหนุ่มผมแดงตอบห้วนๆ "เป็นอะไรของเจ้า" อาเมียร์พูดเสียงแข็งขึ้นบ้าง "เป็นตัวขวางโลก สมเพชหอยทากสองตัวที่เอาแต่คลานอ้อมทุ่ง ไม่ยอมเข้าหากันให้มันรู้เรื่องรู้ราวอยู่นั่น" เด็กหนุ่มผมดำไม่พูดอะไรต่อ แอชลีนน์เองก็เอาแต่ก้มลงมองดอกแนร์คิแซสที่เธอถืออยู่เงียบๆ เช่นกัน เธอรู้ว่ารูอาร์คหวังดี ถึงจะเจ้ากี้เจ้าการไปบ้าง ก็ยังมองความรู้สึกของเธอต่ออาเมียร์ออกจริงๆ แต่ถึงอย่างนั้น... ...ยังมีทางอื่นที่เธอจะสร้างความสงบสุขในธีร์ดีเรให้เกิดขึ้น...รวมทั้งความสงบสุขของอาเมียร์และครอบครัวด้วย...ได้อีกหรือ... * * * * * จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 53 20:25:21

ความคิดเห็นที่ 3 ที่หน้ามหาวิหารแห่งองค์สุริยเทพประจำเมืองหลวงแห่งธีร์ดีเรในยามบ่าย มีรถม้าเรียบๆ คันหนึ่งแล่นมาจอดอยู่ที่ลานน้ำพุด้านหน้า ชายร่างค่อนข้างกำยำ สวมหน้ากากไม้คล้ายใบหน้าของนกที่มีจงอยปากแหลมนูนออกมาน้อยๆ และชุดเกราะหนังอ่อนลงจากรถม้าก่อนจะปิดประตูโดยเร็ว เขาไปพูดกับชายสวมหน้ากากเช่นกัน ซึ่งเฝ้าประตูเหล็กหนาหนักที่จุดหนึ่งของแนวกำแพงหินข้างมหาวิหาร อันเป็นเขตกั้นระหว่างจัตุรัสจอแจด้านนอกและเขตที่อยู่อาศัยของนักบวช เพียงครู่เดียว ยามผู้เฝ้าก็เปิดประตูให้รถม้าคันนั้นกับชายสวมหน้ากากคนแรกผ่านเข้าไป ก่อนจะปิดประตูลงอีกครั้ง เบื้องหลังประตูคือสวนรูปร่างยาวและแคบ ปลูกเพียงหญ้ากับไม้ร่มเงาสูงใหญ่ในวงล้อมของระเบียงและประตูไม้แบบเรียบๆ หลายบาน คณะนักบวชผู้สวมหน้ากากไม้ ชุดขาวและผ้าคลุมทอสลับสี บ่งบอกระดับยศของพวกเขาด้วยลวดลายและสีที่แตกต่างกัน ยืนเรียงแถวอยู่ราวกับกำลังรอรับคนในรถม้า ชายสวมหน้ากากที่มากับรถม้าคันนั้นตรงไปเปิดประตูรถ ก่อนจะหลีกทางและค้อมคำนับชายเพียงคนเดียวที่ลงมาอย่างนอบน้อม ชายผู้นั้นร่างเล็ก สวมเสื้อคลุมติดหมวกคลุมสีขาว ปกปิดใบหน้าครึ่งบนด้วยหน้ากากไม้ที่มีลักษณะคล้ายใบหน้าของนกฮูก ซึ่งเป็นสัญลักษณ์อันชัดเจนของนักบวชชั้นพระมหาเถระ เช่นเดียวกับผ้าทอลวดลายสัญลักษณ์แห่งอารามสุริยเทพที่คลุมอกและแผ่นหลังของเขา ทิ้งตัวยาวลงมาถึงเข่า ชายผ้าประดับด้วยแผ่นเงินย้อยระย้า “คารวะพระมหาเถระลูเธียน” นักบวชคนหนึ่งก้าวออกมาจากแถว ก่อนจะค้อมศีรษะลงเบื้องหน้าผู้มาเยือน “สวัสดี พระเถระมาดาย” ‘พระมหาเถระลูเธียน’ ตอบด้วยเสียงอันฟังอ่อนวัยกว่าคนถามหลายสิบปี “ไม่ได้พบกันเสียนาน ท่านสบายดีอยู่หรือ” “ก็สบายดีตามอัตภาพ เท่าที่นักบวชในต่างแดนจะสบายได้” มาดายตอบ “ขอแสดงความยินดีกับการเลื่อนยศของท่าน และ...ไม่ทราบว่าองค์พระมหาสังฆราชทรงสบายดีใช่หรือไม่” “พระองค์ทรงมีพระพลานามัยแข็งแรงดี” ลูเธียนนิ่งไปชั่วอึดใจ “พระองค์ตรัสถามถึงท่าน และมีพระประสงค์ให้ท่านเดินทางกลับสู่ศาสนจักรแห่งซาเกรดา โซล โดยเร็ว” “แน่นอนที่สุด หลังจากที่ข้าได้อยู่ดูแล ‘พันธกิจ’ ของพวกเราทางนี้ให้เรียบร้อย” นักบวชชรารับ “แล้วข้าจะเดินทางกลับไปกับท่าน ปีศาจในกายของชายคนทรายนั่นคือปีศาจที่ข้าตามหามาตั้งแต่สามปีก่อน ท่านเองก็ทราบดี” ผู้ฟังเงียบไปครู่หนึ่ง แต่แล้วก็เอ่ยด้วยเสียงเรียบเฉยเป็นที่สุด “หากข้าจำไม่ผิด อำนาจมนตราของท่านถูกทำลายไปแล้วไม่ใช่หรือ” “เพียงบางส่วน...เช่นที่ท่านทราบ ข้าพยายามใช้มนตร์ของข้าสะกดอำนาจมืดในตัวเขาไว้ แต่ก็ไม่อาจผนึกได้อย่างสมบูรณ์ เป็นเหตุให้เขาหลบหนีไปได้ ซ้ำยังมีผู้เคราะห์ร้ายที่ต้องสังเวยชีวิตซ้ำอีก ข้าทราบว่าตนไม่อาจต่อกรกับเขาได้โดยตรง แต่ก็หวังว่าจะเป็นกำลังเสริมให้ท่านเท่าที่ทำได้” “ข้าเชื่อว่าข้าดูแลตนเองได้ และข้าคิดว่าท่านควรรีบกลับซาเกรดา โซลดีกว่า ใครๆ ล้วนคิดกันว่าท่านสิ้นชีวิตในทะเลทราย จนมีการจัดงานศพให้ท่านไปเรียบร้อยแล้ว” ลูเธียนปฏิเสธด้วยเสียงเช่นเดิม “ท่านคงไม่อยากให้นั่นกลายเป็นงานล่วงหน้าของท่าน...โดยไม่ได้กลับซาเกรดา โซลพร้อมกับลมหายใจใช่หรือไม่” มาดายกลับหัวเราะน้อยๆ “ก็เพราะข้าเป็น ‘พระเถระที่ตายไปแล้ว’ น่ะสิ พระมหาเถระ ข้าจึงไม่เห็นว่าควรเร่งร้อนกลับ สำคัญยิ่งกว่าคือนี่เป็นปีศาจที่เราไม่อาจปล่อยให้รอดไปได้เป็นอันขาด เมื่อตอนที่มันหลบรอดจากเชรัมบา...มันยังไม่มีอำนาจมากนัก แต่บัดนี้มันมีอำนาจแข็งกล้ายิ่งกว่า ‘ปีศาจแห่งเชรัมบา’ ที่มอบความดีความชอบและยศพระมหาเถระให้ท่านเสียอีก” นักบวชหนุ่มเงียบไป จนกระทั่งพระเถระชราเอ่ยขึ้นมาเอง “ขออภัย ท่านเพิ่งเดินทางมาถึงใหม่ๆ ข้าไม่ควรนำเรื่องเคร่งเครียดเช่นนี้มาบอกกล่าวในคำทักทายเลย ขอเชิญท่านเข้าไปพักผ่อนให้สบายก่อนเถิด พระเถระพาดริค จ้าวอารามแห่งเมอร์คาห์ได้เตรียมการรับรองท่านไว้เป็นอย่างดี” นักบวชอีกคนก้าวออกมาข้างหน้าก่อนจะค้อมคำนับ แสดงตนว่าเป็นจ้าวอารามผู้นั้น แต่นักบวชผู้มียศสูงกว่าทั้งๆ ที่อายุน้อยกว่ากลับโบกมืออย่างไม่ใส่ใจนัก “ไม่จำเป็น เพราะข้าจะไปเดี๋ยวนี้แล้ว” พระเถระพาดริคนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ “ป...ไปไหนหรือท่าน” “ไป ‘ปราบปีศาจ’ ตามหน้าที่อย่างไรเล่า ข้ารู้มาตั้งแต่ตอนเข้าธีร์ดีเรด้วยซ้ำ ว่าปีศาจนั่นอยู่ที่ไหน” แทบทุกคนในที่นั้นดูจะตะลึงงันไปตามๆ กัน ยกเว้นองครักษ์ของผู้พูดซึ่งยังคงนิ่งเฉย และพระเถระมาดายที่แย้มยิ้มน้อยๆ ใต้หน้ากาก “สมกับเป็นพระมหาเถระลูเธียนจริงๆ แต่หากทราบแล้วเช่นนี้ ท่านยิ่งต้องพักผ่อนเสียก่อนต่างหาก รอให้ทหารของธีร์ดีเรที่จะมาเป็นกำลังเสริมได้เดินทางมาถึงที่นี่ก่อน แล้วท่านจะได้รับคำอวยพรจากเหล่าผู้ศรัทธาในธีร์ดีเรด้วย” “ข้าไม่อยากเอาคนไปตายหรือเจ็บตัวเปล่าๆ แล้วข้าก็ไม่ใช่เทวรูปที่จะให้คนมาชมหรือกราบไหว้ขอพร” เสียงของลูเธียนแข็งขึ้น “ข้าจะออกเดินทางเดี๋ยวนี้ พระเถระมาดาย และถึงอย่างไรก็ต้องให้ท่านรออยู่ที่นี่ ข้าเพียงแต่เข้ามาเสนอหน้าให้ทุกท่านเห็น...ว่าข้ามาถึงธีร์ดีเรตามพระบัญชาขององค์พระมหาสังฆราชแล้วเท่านั้น” “แต่ว่า...” มาดายพยายามแย้ง “หากข้าเพลี้ยงพล้ำ ก็ต้องมีผู้คอยเก็บศพข้ากลับซาเกรดา โซลไม่ใช่หรือ” พระมหาเถระหนุ่มเพียงเหลือบมองชายผู้มากวัยกว่า ด้วยดวงตาสีฟ้าจางใต้หน้ากาก “แล้วใครจะเหมาะกับหน้าที่นี้มากที่สุด...นอกจากท่าน พระเถระมาดาย” “ห...หามิได้” ชายชรารีบก้มศีรษะ “แต่ข้าจะรออยู่ที่นี่ตามที่ท่านบัญชา พระมหาเถระลูเธียน” แกมีหูผีจมูกมดเป็นนกรู้...หรือว่าแค่ระแวงข้าเป็นพิเศษเท่านั้นนะ ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม...  มาดายนึกในใจ...ก่อนจะลอบยิ้มใต้หน้ากากอีกครั้ง ถึงอย่างไร...ทุกสิ่งก็ถูกวางแผนไว้เป็นอย่างดีแล้ว และพระมหาเถระลูเธียนก็จะนำชีวิตอันเยาว์วัยมาทิ้งเสียในธีร์ดีเรอีกไม่ช้า ...ด้วยน้ำมือของ ‘ท่านจ้าวแห่งความมืด’ ผู้จะสร้างความปั่นป่วนและสงครามให้แก่ธีร์ดีเร ไปจนถึงซาเกรดา โซล ในอนาคตอันใกล้... * * * * * คนเขียนขอคุย ดอกแนร์คิแซส ผมได้ต้นแบบมาจากดอกนาร์ซิสซัส หรือแดฟโฟดิล โดยใช้คำเรียกที่กล้อมแกล้มเป็นภาษาไอริช ผลเอรีมาจากแอ็ปเปิ้ลผสมพีช ส่วนผลพีราก็คือลูกแพร์นั่นละครับ ตอนของดาวิมีอยากให้เป็นช่วงที่ผ่อนคลายจากตอนก่อนหน้า แล้วก็ให้แอชได้คิดอะไรมากขึ้นเกี่ยวกับระบบของอาณาจักร และสินค้าโอท็อป (???) ด้วย ผมต้องยอมรับว่าตัวเองไม่มีความเข้าใจเรื่องการพัฒนาที่ยั่งยืน หรือเศรษฐกิจพอเพียงอย่างลึกซึ้ง แต่ก็อยากสอดแทรกความคิดเล็กๆ น้อยๆ ให้แอชกับผู้อ่านได้คิดเรื่องวิธีพัฒนาชุมชนไปจนถึงอาณาจักรด้วย เนยแข็งเถระเหม็นนี่มีจริงครับ มาจากเนยแข็ง Stinking Bishop ( http://en.wikipedia.org/wiki/Stinking_Bishop_cheese ) ของหมู่บ้าน Dymock ในอังกฤษ (ที่มาของชื่อดาวิมีในนี้) เรื่องของเซอร์ดาวิมี ก็มาจากตระกูล Dymoke เจ้าของที่ดินในหมู่บ้านนี้ ผู้เป็น Royal Champion ของกษัตริย์ ซึ่งมีหน้าที่คล้ายๆ กับที่รูอาร์คเล่าไว้นั่นละครับ ก็แปลกดี ที่จุดกำเนิดของหมู่บ้านนี้ทั้งหมด มาจากแค่ความพยายามหาสินค้าเหม็นๆ มาให้พวกอาเมียร์หลอกเข้าด่านกันอีกรอบแค่นั้นเอง ^^a ส่วนชาติกำเนิดของแอช ถ้าใครชอบเรื่องแนวหญิงแกร่งในประวัติศาสตร์ ก็คงจะคุ้นกับชื่อของราชินีบูดิกา (Boudica) กันมาบ้าง ส่วนชื่อ เอริน (Erin) เป็นอีกชื่อหนึ่งของไอร์แลนด์ ซึ่งผมนำวัฒนธรรมเคลติกของที่นั่นมาเป็นต้นแบบของธีร์ดีเร ชื่อสูริยเทพลู หรือ ลูค (Lugh) ของธีร์ดีเร ก็มาจากสุริยเทพของเคลติกนี่ละครับ อีกด้านก็ตัดจากคู่พระนางของเรามายังนักบวชกัดกันบ้าง การมาถึงของลูเธียนจะทำให้เกิดอะไรขึ้น ก็ขอให้รอติดตามชมต่อไปนะครับ ลิงก์ตอนเก่า บทนำ - 1 (ครึ่งแรก) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/05/W9280262/W9280262.html 1 (ครึ่งหลัง) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/05/W9290547/W9290547.html 2 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/05/W9301954/W9301954.html 3 (ครึ่งแรก) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/05/W9315581/W9315581.html 3 (ครึ่งหลัง) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/06/W9326678/W9326678.html 4 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/06/W9355723/W9355723.html 5 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/06/W9380192/W9380192.html 6 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/06/W9404897/W9404897.html 7 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/07/W9435713/W9435713.html 8 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/07/W9500605/W9500605.html 9 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/08/W9571637/W9571637.html 10 http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/08/W9623060/W9623060.html 11 (ครึ่งแรก) http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2010/09/W9647241/W9647241.html 11 (ครึ่งหลัง) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9678374/W9678374.html 12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9812163/W9812163.html 13 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W9846618/W9846618.html แก้ไขเมื่อ 07 พ.ย. 53 23:57:30 จากคุณ : Anithin เขียนเมื่อ : 2 พ.ย. 53 21:48:56

ความคิดเห็นที่ 4 มีรูอาร์คแล้วมันชื่นใจ๊ ชื่นใจ ^^ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 53 21:54:01