ความคิดเห็นที่ 1 เขาคือ ”คุณวี”  เจ้าของตำแหน่งรองกรรมการผู้จัดการฝ่ายการตลาดฯ ที่เรานับถือมากๆ แม้ตำแหน่งเราและเขาจะคนละระดับ แต่คุณวีก็ไม่เคยถือตัวเลย   รูปร่างของเขาสูง สง่า สมาร์ทเชียวล่ะ ที่สำคัญหากเอ่ยชื่อเขาออกไป เราเชื่อแน่ว่าเธอๆทั้งสามต้องรู้จักแน่แท้ เพราะเขาก็มีหน้า มีตาในสังคมทีเดียว ครั้งหนึ่งที่เราและคุณวี ได้มีโอกาสไปสัมมนาร่วมกันที่จังหวัดนครนายก โดยบริษัทเป็นผู้จัดประจำทุกปี คืนนั้นเราชนแก้วกับผู้บริหารระดับสูงอยู่หลายคน รวมถึงคุณวีด้วย เนื่องจากเราทำหน้าที่ดำเนินรายการบนเวที ก็สามารถหยอกล้อ หรือแซวผู้บริหารได้ แบบ “ละไว้ในฐานที่เข้าใจ” จนเพื่อนๆแซวกันสนุกสนานหวั่นจะเกิดเหตุ “สัมมนา-ร้อนรัก” ระหว่างเรากับคุณวี บ้าจริงเชียว เพื่อนๆกลุ่มนี้ ช่างคิด ช่างจินตนาการไปได้ แทนที่จะให้เราคิดไปเองคนเดียว 555 แต่ความหวังของเพื่อนๆก็ดับลง พร้อมๆกับความหวังเขาเราด้วยมั๊ง เมื่อสภาพของเราที่เมามายไร้สติ จนเพื่อนๆต้องหามเข้าห้อง พร้อมกับถ่ายคลิปไว้แฉตอนเช้าของวันรุ่งขึ้น เป็นที่ฮือฮาเล่าสู่กันฟังตลอดทั้งปี จากวันนั้นจนถึงวันนี้ ยิ่งคิดเราก็ยังอับอายไม่หาย แต่นิด น้ำ และการ์ตูนรู้อะไรไหม? มันคงได้ผลเหมือนกันนะ เพราะหลังจากงานคืนนั้น สาวๆหลายคนในสำนักงานต่างขอบใจเราเป็นเสียงเดียวกัน ในฐานะที่เป็นหมอผี  “จับผี” ได้หลายตัวเชียวล่ะ แต่เราขอบอกก่อนนะว่า คุณวี ของเราไม่ใช่ “ผี” น๊า กลับมาที่เรื่องเครียดๆของเราต่อดีกว่า คุณวี ได้รับมอบหมายจากผู้บริหารระดับสูง ถามถึงเหตุจูงใจเรื่องที่เราร่างจดหมายฉบับนั้น เพราะเขาไม่เชื่อว่าเกิดจากความคิดของเราผู้เดียว บ้าไปแล้วใช่ไหม? นิด น้ำ และการ์ตูน เธอคิดว่าหัวสมองของเพื่อนเธอทำเรื่องง่ายๆเช่นนี้ไม่ได้เชียวหรือ? มันคือหน้าที่ มันคือหน้าที่ของนักประชาสัมพันธ์เลยนะเนี้ย เชอะ!!...จะดูถูกกันมากเกินไปแล้วนะ หึ!! และทางผู้บริหารระดับสูงยังยืนยันกระต่ายขาเดียวว่าต้องมี “คนอยู่เบื้องหลัง???” คำๆนี้ ก็ไม่เป็นปริศนาอีกต่อไป ยิ่งตอนนี้เรื่องของเรา เป็นที่จับตาของใครต่อใคร ก็ยิ่งทำให้มีคนอยากรู้มากขึ้น จับแพะชนแกะกันสนุกสนาน ทำให้พนักงานระดับเล็กๆอย่างเราได้รับรู้ถึง “ปมขัดแย้ง”ภายในองค์กรมากขึ้น ทั้งที่ไม่ควรจะรับรู้เลย และเรื่องดังกล่าวก็กลายเป็นชนวนเหตุ “ทอร์ก ออฟ เดอะ ทาวน์” ภายใน 24 ชั่วโมง ต่างคน ต่างมองคนละขั่วระหว่างความคิดของพนักงานอื่นๆ ที่มองว่า เจตนาการส่งจดหมายอีเมลล์ฉบับนี้ เป็นผลดีต่อองค์กร และสร้างความเข้าใจที่ดีของพนักงานในแต่ละแผนกให้เข้าใจปัญหา ตอบข้อซักถามอื่นๆไปในทิศทางเดียวกัน ให้กับลูกค้าได้ จากคุณ : ออมสินไตตั้น เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 53 17:13:16

ความคิดเห็นที่ 2 แต่มุมมองความคิดของผู้บริหาร กลับมองว่าจดหมายฉบับดังกล่าว เป็นการทำลายขวัญและกำลังใจของพนักงานให้ลดน้อยลง และหากถึงมือลูกค้าจะทำให้ขาดความมั่นใจต่อบริษัทได้ ดังนั้นผู้บริหารจึงตั้งคณะกรรมการตรวจสอบข้อเท็จจริงดังกล่าว  !! นิด น้ำและการ์ตูน เธอรู้ไหม? ความรู้สึกของเรา ณ ขณะนั้น เรามองว่าเป็นเรื่องที่ไร้สาระเหลือเกิน กับการมา “จับผิด”พนักงานตัวเล็กๆอย่างเรา เวลานี้สิ่งที่ควรทำที่สุดคือการรีบแก้ปัญหา ที่เกิดขึ้นกับบริษัทฯ หากเพิกเฉยมากขึ้นจะลุกลามบานปลาย เหมือนเช่นอดีตที่ผ่านๆมา บริษัทของเราเคยเสียชื่อเสียงจนขึ้นหน้าหนึ่ง ของหนังสือพิมพ์ติดต่อกันหลายฉบับมาแล้ว หากเล่าให้เธอเห็นภาพ ก็ต้องบอกว่า ในยามที่ข้าศึกมาตีล้อมเมืองเราเช่นนี้ เหตุใดคนในประเทศที่กินข้าวหม้อเดียวกันแท้ๆ ต้องมาทะเลาะ ขัดแย้งกันเอง หาคนผิด คนถูก เพียงแค่นั้นหรือ? แทนที่จะสมานฉันท์ร่วมมือกันฝันฝ่าปัญหา ให้พ้นไปโดยสวัสดี และมองการกระทำของเราที่เจตนาเล่า มันจะก่อให้เกิดขวัญและกำลังดีกว่าไหม? ไม่นาน... ไม่กี่วันต่อมา สิ่งที่เราได้รับรู้จากหน้าหนังสือพิมพ์ คือการประกาศ ”ปลดกรรมการผู้จัดการฯ” ที่เราเองก็เคารพนับถือ ออกจากบริษัทฯ ชนิดสายฟ้าแลบ หรือแม้แต่คุณวี ก็โดนหางเลขกับเขาด้วย เรายอมรับตรงๆว่า บุคคลทั้งสอง มีพระคุณกับเราไม่น้อย เมื่อในองค์กรนี้ไม่มีชื่อของทั้งสองอยู่แล้ว เราเองก็รู้สึกเคว้ง และขาดกำลังใจในการทำงาน เราเองยอมรับว่า บุคคลทั้งสองให้ความรัก ความเมตตากับเราอย่างมากๆ   มีหลายๆอย่างที่อยู่ในความทรงจำดีๆของเราที่ยากจะลบเลือน เขาจะมีดี หรือไม่ดีอย่างไร ช่างเขา ...แต่สำหรับเรา เขาทั้งสองคือผู้มีพระคุณอย่างที่สุดเสมอมา ยิ่งกว่านั้น ตอนนี้ดูเหมือนผู้บริหารระดับสูงจะแบ่งออกเป็นสองฝ่าย รวมถึงพนักงานระดับล่างๆลงมาด้วย ที่กำลังมองท่าที เตรียมพร้อมจะเปลี่ยนสีได้ทุกเวลา  การเป็นมือปืนรับจ้างก็เป็นเช่นนี้เอง พร้อมที่จะ "ทำงานได้เสมอ" อยู่ที่ "ใคร" เป็นคน "เสนอ เงินเดือน" !! แต่เหตุการณ์ดังกล่าว แม้จะไม่เกิดขึ้นกับตัวเราโดยตรงนัก   แต่ก็ทำให้เราได้ข้อคิด และเห็นชัดเจนว่า “ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน” วันใดที่เขาอยากปลดเราออกจากบริษัทฯก็สามารถทำได้ สิ่งที่เรารอคอยหรือต้องการคือ “เงินชดเชย” เท่านั้นหรือ? และเมื่อถึงเวลานั้นจริงๆ เงินก่อนนั้นจะอยู่ในกระเป๋าเราได้นานแค่ไหน? หากเราไม่มีเสาหลักให้ยึดมั่น วินาทีนั้น เราเริ่มมองหาช่องทางอื่น ซึ่งเราก็ยังตอบไม่ได้ว่า... เสาหลักสำหรับเรานั้น คืออะไร? จากคุณ : ออมสินไตตั้น เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 53 17:20:32

ความคิดเห็นที่ 3 ภายใต้ความนิ่ง และเงียบสงบของเรา ท่ามกลางความอึมครึมของบรรยากาศการทำงานนั้น สิ่งที่เราระบายออกมา ก็จากการได้ทักทายเพื่อนๆในโลกไซเบอร์อย่างพวกเธอทั้งสามนั่นเอง ทุกครั้งที่เราได้คุยกัน นั่นคือสิ่งที่เรามีความสุขมาก แม้จะคุยกันผ่านตัวหนังสือก็ตาม ไม่เคยเห็นหน้าตากันมาก่อนก็ตาม นิด เธอจำได้ไหม? ว่าเรารู้จักกันมานานแค่ไหนแล้ว? หากนับเดือนก็ถึงเดือน หากนับปีก็ถึงปี แต่ช่างเถอะนะ นั่นไม่สำคัญหรอก มันสำคัญว่าเราจะรักษาไมตรีจิตที่ดีๆแบบนี้ ให้นานที่สุดได้อย่างไร?มากกว่า สิ่งหนึ่งที่เรานิสัยคล้ายๆกันคือ การพูดความจริง การเปิดใจให้กัน  การจริงใจต่อกัน เธอก็รู้ว่าบางทีเราก็ “ใส่หน้ากาก”ไม่น้อย แต่พอเราได้มาคุยกัน มาสารภาพผิดกัน เราก็ได้ข้อคิดอย่างหนึ่ง ที่ไม่อาจปฎิเสธได้เลยว่า ... ในบางเหตุการณ์ การใส่หน้ากาก ก็จำเป็นไม่น้อย น้ำ แม้เราจะรู้จักเธอหลังจากที่รู้จักกับนิด แต่เธอก็ดูมีความคิดเป็นผู้ใหญ่ดี ท่าทางคุยเก่งเหมือนเรา และดูเธอเป็นผู้หญิงที่จิตใจเมตตา แต่เธอรู้ไหม? ว่าที่เราเรียกเธอว่า น้ำๆ นั้น เราเองก็ไม่รู้ว่าเธอทำงานอะไร? เธออายุเท่าไหร่? แต่นั่นก็ไม่สำคัญไปกว่าการได้รู้จักกัน การเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันใช่ไหม? เธอจะเป็นใคร อย่างไร? ในอดีตเราไม่สนใจหรอก รู้เพียงว่าในตอนนี้เธอเป็นเพื่อนที่ดีสำหรับเราก็พอแล้วล่ะ การ์ตูน ไม่คิดว่าการหยอกเย้า พูดแซวกันเล่น ผ่านตัวหนังสือ ในระยะเวลาไม่นาน มีทั้งสุข เศร้า เหงาบ้างบางครั้งคราว จะเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี ที่ทำให้เราได้รู้จักกันจนถึงวันนี้ และจะเป็นเช่นนี้ตลอดไปนะ แม่สาวน้อย ร้ายเดียงสา นิด น้ำและการ์ตูน เพื่อนรักทั้งสามสาว วันนี้เราได้เล่าเรื่องราว สาเหตุที่เงียบหายไป ให้เธอได้เข้าใจสถานการณ์ความรู้สึกของเราแล้ว เราก็เบาใจ และหวังว่าเราจะมีโอกาสได้ทักทายกันใหม่อีกครั้งนะ ฉบับนี้ เราขอตัวเก็บเอกสารต่างๆที่ไม่ได้ใช้แล้ว เก็บกลับบ้านก่อนล่ะ เพื่อว่าวันหนึ่ง หาก “องค์เราลง” เราจะได้สะบัดบ๊อบหายตัวไปเลยนะสิ อย่าได้แคร์ 555 เอาล่ะ ขอให้เธอทั้งสามมีความสุขมากๆนะจ๊ะ หากเราสบายใจเมื่อไหร่ จะเขียนจดหมายเล่าเรื่องราวให้ธอทั้งสามได้อ่านอีกนะ และเช่นกัน เราก็หวังว่า คนใดคนหนึ่งได้รับจดหมายฉบับนี้แล้ว มีเวลาว่าง ก็รบกวนเขียนตอบด้วยนะจ๊ะ เพื่อนรออ่านอยู่จ๊ะ ด้วยไมตรีจิต ออมสินไตตั้น จากคุณ : ออมสินไตตั้น เขียนเมื่อ : 3 พ.ย. 53 17:26:25

ความคิดเห็นที่ 4 แอบเข้ามาสมมุติตัวเองเป็น"นิด"ค่ะ ขอให้กำลังใจ จขกท. และรอฟังเรื่องราวต่อจากนี้ เดินหน้าต่อไปนะคะ.......สู้ๆ จากคุณ : จุดตานิด เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 53 09:19:20

ความคิดเห็นที่ 5 อะนะ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น(ภายในบริษัท) แต่ขอให้สู้ ๆ ต่อไปแล้วกัน ก่อนที่จะทำอะไร ก็คิดให้ดีก่อน นะค่ะ เป็นกำลังใจให้ แม้ว่า ไม่เคยเห็น  สู้..... จากคุณ : แม่นัง (อู๋ซ่า) เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 53 09:25:10

ความคิดเห็นที่ 6   แอบสมมุติ ตัวเองด้วยมั่ง อ่า  ท้อก็อยู่ที่ตัวเราเอง สู้ก็อยู่ที่ตัวเราเอง กำลังใจก็ย่อมสร้างได้ ด้วยตัวเราเอง   นะ สู้ๆๆ คร๊าาา  แก้ไขเมื่อ 04 พ.ย. 53 11:50:32 จากคุณ : like 2 hear from u เขียนเมื่อ : 4 พ.ย. 53 11:48:59