ความคิดเห็นที่ 1 ครั้นกลับมาอยู่กันแค่สองคนอีกครั้ง หนุ่มสาวทั้งคู่ก็เกิดขัดเขินขึ้นมาอีก สือหย่งหลุนพยายามหาเรื่องคุยด้วยการเสไปหยิบซาละเปาที่ตกพื้นขึ้นมา บ่นพึมพำว่า “น่าเสียดาย สกปรกหมดแล้ว” ฟ่านไป่หนิงนึกเสียใจที่ทำน้ำใจเพื่อนเสียหาย จึงเอื้อมมือมาคิดคว้าซาละเปาไป ปากก็ว่า “แค่นี้เอง ลอกแป้งด้านนอกออกยังพอทานได้” “ไฮ้” เด็กนุ่มรีบเบี่ยงตัวหลบไม่ยอมให้นางหยิบของในมือไป “อย่าทานเลย เอาอย่างนี้...ในตลาดกำลังมีงานออกร้าน งานนี้จัดมาหลายวันแล้วแต่เจ้ามัวยุ่งปรนนิบัติท่านซินแสเทวะจนไม่มีเวลาไปเที่ยวเลยนี่ อีกอย่างจะได้หาของกินในงานด้วย” ฟ่านไป่หนิงขมวดคิ้วคล้ายไม่แน่ใจ “แต่จะออกเดินทางพรุ่งนี้แล้วนะ อยู่จัดของไม่ดีกว่าหรือ” “พวกเราก็รีบไปรีบกลับซิ” ด้วยอารมณ์สนุก ทุกอย่างพลันดูเป็นเรื่องง่ายไปหมด “อีกอย่างของใช่ว่ามีมากมาย ไม่เสียเวลาจัดเท่าไหร่หรอกน่า” มันรีรอสักพักก็ยื่นมือออกมาแบตรงหน้าดรุณีน้อย พูดเสียงแผ่วอย่างนึกประหม่า “แต่ถ้าเจ้าไม่อยากไป...ก็ไม่เป็นไรหรอกนะ” สาวน้อยจับความนัยได้ทันควัน รีบก้มหน้าซ่อนยิ้มก่อนยอมวางมือในอุ้งมือมันเบา ๆ สือหย่งหลุนตาเป็นประกายกระชับมือนางไว้มั่น แล้วสองร่างก็พากันก้าวเท้าไปอย่างเบิกบานใจ ********** ระยะนี้เป็นช่วงหลังเก็บเกี่ยวไม่นาน งานออกร้านซึ่งปกติจะมีขึ้นทุกเดือนนั้นในครั้งนี้จึงครึกครื้นกว่าปกติ แม้เริ่มเข้าเวลาค่ำมืดดึกดื่นแต่ผู้คนยังพากันเดินเล่นอุดหนุนพ่อค้าไม่ขาดสาย ฟ่านไป่หนิงสวมใส่เสื้อคลุมตัวใหญ่ที่สือหย่งหลุนยื่นให้ด้วยกลัวนางหนาว อีกทั้งยังขอร้องนางติดหน้ากากแผลเป็นกลับเข้าที่ เพราะใจนั้นนึกห่วงความปลอดภัยนางและระแวงใจตนเองไม่น้อย ตัวมันความจริงแล้วแม้ฟ่านไป่หนิงจะหน้าตาเช่นไรก็มิได้ใส่ใจนัก แต่จำต้องยอมรับว่าใบหน้าภายใต้แผ่นหนังนั่นมีเสน่ห์ดึงดูดบางอย่างที่อาจชักนำบุรุษให้หลุ่มหลงโดยง่าย หนุ่มสาวทั้งคู่จูงมือกันเข้าร้านนู้น ชมร้านนี้พลางหัวร่อต่อกระซิกอย่างสบายใจ จนไม่ทันสังเกตว่าเมื่อผ่านโรงเตี้ยมสองชั้นแห่งหนึ่ง บุรุษผู้นั่งชิดริมระเบียงด้านบนนั่นแสดงท่าจ้องมองพวกมันไม่วางตา เด็กหนุ่มสองคนที่นั่งโต๊ะเดียวกับบุรุษผู้นั้นเห็นอาการมันแล้วคิดอ้าปากไถ่ถาม กลับถูกมันยกมือห้าม ก่อนผุดรอยยิ้มเหี้ยมเกรียมกลั้วด้วยความสมใจบางอย่างออกมา “พี่หย่งหลุน” ฟ่านไป่หนิงยิ้มร่าเริง พลางหยิบกังกันของเล่นบนร้านแผงลอยขึ้นมาชี้ชวนให้ชม “น่ารักดีนะว่าไหม” สือหย่งหลุนหัวเราะฮา ๆ หยิบเงินส่งให้พ่อค้าไม่เกี่ยงงอน ก่อนสายตาจะสะดุดเข้าที่แผงเครื่องประดับของร้านข้าง ๆ มันตรงไปหาพลางพินิจกำไลหยกวงหนึ่งคร่าว ๆ แล้ววางลง ดรุณีน้อยยื่นหน้าเข้ามาหาด้วยสีหน้าสงสัย มันจึงเอ่ยว่า “ข้ากำลังขอของขวัญวันเกิดให้ท่านย่า แต่เครื่องประดับพวกนี้ท่านมีมากมายแล้ว ไม่รู้แบบไหนจะถูกใจท่าน ตัดสินใจยากจริง ๆ” ฟ่านไป่หนิงเอียงคอใคร่ครวญก่อนดีดนิ้วเปาะ “ของพวกนี้มันดาษดื่นไปนะ ท่านย่าพี่อายุมากข้าว่าให้เป็นยาบำรุงดีกว่า แค่หาสมุนไพรห้าหกอย่างแล้วพี่ก็ช่วยข้าปรุง วิธีทำไม่ยากมากหรอก ดีไหม” สือหย่งหลุนฉีกยิ้มอย่างเห็นด้วย “แต่ตอนนี้ร้านยาคงปิดหมดแล้วกระมัง” “ไม่แน่หรอก ลองหาดูก่อนเถอะ” ร้านขายยาย่อมไม่ใช่ร้านยอดนิยมของงานออกร้าน ส่วนใหญ่จึงปิดประตูพักผ่อนไปเกือบหมด สองสหายพยายามไต่ถามชาวบ้านมาเรื่อยจนพบร้านเล็ก ๆ ในตรอกแห่งหนึ่ง เผอิญเจ้าของร้านเพิ่งกลับจากไปเที่ยวในงานพอดี หลังขายของให้เสร็จก็ปิดประตูเงียบหายไป จังหวะที่ทั้งสองกำลังก้าวเท้าคิดกลับเข้าถนนสายใหญ่ พลันมีคนผู้หนึ่งสวนมาฉกห่อยาในมือดรุณีน้อยวิ่งหนีไปทางท้ายตรอกทันที อารามตกใจนางรีบร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ แต่ตรอกเล็ก ๆ ห่างจากบริเวณจัดงานแทบไม่มีผู้คน พวกมันได้แต่อาศัยกำลังตัววิ่งตามขโมยไปติด ๆ พอสุดทางคนตรงหน้าก็เลี้ยวมุดทางซ้าย พอทั้งคู่วกตามกลับพบว่าชายผู้นั้นหยุดยืนรออยู่ ครั้นสำนึกได้ว่าผิดท่า ด้านหลังสองหนุ่มสาวพลันมีบุรุษสองคนก้าวมาขวางทางไว้แล้ว อาจารย์สามจางเค่อแสยะยิ้มหมายมาด แต่ดวงตาที่จับจ้องสองหนุ่มสาวซึ่งยืนตัวเย็นเฉียบนั้นไม่ได้แสดงอารมณ์เหมือนรอยยิ้มแม้แต่น้อย มันเลิกคิ้วด้วยท่าทางยียวน แค่นเสียงว่า “ข้าและศิษย์ลอบตามตั้งนานยังไม่รู้ตัว พวกเจ้านี่ไม่ได้ก้าวหน้าขึ้นเลยนะ” สือหย่งหลุนขยับตัวนิดเดียว ชายข้างกายจางเค่อก็กระโดดแหวกอากาศมาทิ้งตัวลงอยู่กับเพื่อนอีกฝั่งหนึ่งแทน ข้างหน้ามีอาจารย์สาม ข้างหลังมีชายหนุ่มสองคน ในตรอกแคบ ๆ เช่นนี้สองหนุ่มสาวไม่มีทางหนีแม้แต่น้อย จางเค่อส่ายหัวระหว่างกระดกลิ้นส่งเสียงจุ๊ ๆ คล้ายสมิงกำลังหยอกล้อเหยื่อในอุ้งมือ “เพิ่งพบหน้ากันแท้ ๆ อยู่สนทนากันก่อนเถอะน่า กว่าข้าจะหาพวกเจ้าเจอลำบากขนาดไหนรู้ไหม” มันพยักเพยิดไปทางกลุ่มคนเบื้องหลังสือหย่งหลุน “หลังทะเลาะกับเจ้าหมอเหวิน ข้าก็กลับสำนักไปเตรียมตัว ระหว่างพาศิษย์ทั้งสองกลับไปหาพวกเจ้าที่เมืองน้ำมรกต ค่อยพบว่าพวกเจ้าจากมาแล้ว ทิ้งไว้แต่วีรกรรมใหญ่โตไม่เบานี่ กระทั่งข้าเองยังโดนหาว่าเป็นพวกเดียวกับเจ้าหมอเหวิน กว่าจะหนีการจับกุมของเหล่ามือปราบมาได้ก็เสียเวลาไม่น้อย” อาจารย์สามยกมือไพล่หลังด้วยท่าทางสบายอุรา ระหว่างสาวเท้าช้า ๆ เข้าหาเป้าหมายทีละนิด “ครั้นตัดสินใจไปหาแม่นางน้อยยังเรือนเพลินบุปผา กลับพบว่าไม่มีผู้ใดอยู่ที่นั่นสักคน ข้าเพียรสืบข่าวคราวแถวนั้นก็ไร้ผล โชคดีนึกขึ้นได้ว่าตอนอยู่เมืองน้ำมรกตนั้นเคยฟังว่าเจ้าหนุ่มนี่กลับเป็นถึงบุตรหลานตระกูลสือ เฮอะ งานวันเกิดเล่าฮูหยินแห่งตระกูลสือใกล้มาถึงแล้ว ยังไงมันก็ต้องกลับไปอวยพร ข้าจึงตัดสินใจเดินทางเข้าเมืองหลวงหวังดักทางพวกเจ้า ที่ไหนได้สวรรค์กลับเข้าข้างที่เมืองนี้เอง” สิ้นประโยคมันก็เลื่อนสายตามาหยุดที่เด็กหนุ่ม เลิกคิ้วกล่าวว่า “บนเกาะหนึ่งน้ำตานั่น ข้ามั่นใจว่าฆ่าเจ้าตายกับมือ ที่ไหนได้...กลับเป็นพรรคพวกคนอื่นของนังหนูหรอกรึ” สองหนุ่มสาวเม้มริมฝีปากแน่นไม่คิดตอบคำ ก่อนเด็กหนุ่มจะเหลือบหางตามาหาดรุณีน้อย ซึ่งส่ายหน้าแทนคำพูดตอบมันว่านางยังคิดแผนแก้ไขสถานการณ์ฉุกละหุกนี่ไม่ออกเลย ที่ผ่านมาสือหย่งหลุนเคยประมือแค่เพียงพวกอันธพาลข้างถนน ไร้ประสบการณ์ต่อสู้กับเหล่านักเลงในยุทธจักรจึงมักเสียทีโดยง่าย ทว่าเมื่อต้องประสบเหตุการณ์เฉียดตายหลายครั้งย่อมเรียนรู้ได้บ้าง ครานี้มันจึงแค่ก้าวมาตั้งท่าเตรียมพร้อมบังหน้าฟ่านไป่หนิง ไม่หุนหันพลันแล่นกระโจนเข้าใส่ศัตรูดั่งแต่ก่อน จางเค่อเห็นท่าทางมันแล้วต้องหัวเราะร่า เยาะเย้ยใส่ว่า “ไอ้หนู ไร้ฝีมือยังคิดทำตัวเก่งปกป้องสาว ถามหน่อยเถอะนังเด็กหน้าอัปลักษณ์นี่มีดีตรงไหน เจ้าถึงลงทุนเสี่ยงชีวิตขนาดนี้” “พี่หย่งหลุน” ดรุณีน้อยข้างหลังมันเอ่ยขึ้น “พวกเรามาช่วยกัน อย่างมากก็แค่ตาย” คราแรกที่ประจันหน้าคู่แค้นเก่ากะทันหัน ฟ่านไป่หนิงทั้งตะลึงและหวั่นใจไม่น้อยด้วยภาพชะตากรรมของเด็กหนุ่มยังติดตาไม่หาย แต่ความสุขุมไม่เกรงกลัวของสหายเสมือนเป็นกำลังใจให้คิดได้ นางและมันประสานใจเป็นหนึ่ง ไม่เหลือสิ่งใดติดค้าง ได้จูงมือไปปรภพพร้อมกันนับว่าฟ้ายังเมตตา ระหว่างนั้นเองสือหย่งหลุนก็เอ่ยว่า “แล้วท่านเล่า” เด็กหนุ่มคล้ายไม่นำพาคำของนาง กลับตอบโต้ใส่จางเค่อแทน “เป็นถึงอาจารย์สำนักใหญ่ กล้าสู้กับข้าตัวต่อตัวหรือไม่” จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 53 21:02:58

ความคิดเห็นที่ 2 ชายหน้าเสี้ยมหยุดหัวเราะทันควัน ถลึงตาจ้องเจ้าหนุ่มปากกล้าเขม็ง ด้วยโลดโผนในยุทธจักรมานาน มีหรือมันจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดยั่วโทสะเพื่อหวังรับมือมันเพียงทางเดียว จะได้ไม่ต้องพะวงกับลูกศิษย์ของมันทางเบื้องหลัง หากด้วยความมั่นใจในฝีมือตน อีกทั้งประมาทว่าสือหย่งหลุนนั้นไร้พลังวัตรจึงคิดสั่งสอนมันเป็นการอวดตน จางเค่อตะโกนรับปากไม่รีรอ พุ่งกายด้วยท่าร้อยเก้าเท้าเวหาเข้าใส่เด็กหนุ่มฉับพลัน เหตุการณ์ฉุกละหุกจนฟ่านไป่หนิงไม่ทันตั้งตัว แวบแรกที่เห็นศัตรูพุ่งหาคู่หู ใจก็กระตุ้นให้นางเตรียมโผนไปช่วยทันที ก่อนจะรีบชะงักเท้าเพราะหางตาเหลือบเห็นชายสองคนด้านหลังเริ่มขยับตัวตามติด ด้วยสำนึกได้ว่าหากตนกระโจนเข้าต่อสู้ด้วย อีกฝ่ายก็จะถือโอกาสใช้สามรุมสองแน่นอน เมื่อนั้นสถานการณ์คงเลวร้ายยิ่งกว่านี้ จึงได้แต่เตรียมตัวคอยระวังพวกลูกศิษย์จางเค่อเล่นลูกไม้ ระหว่างแบ่งสมาธิคอยมองสือหย่งหลุนด้วยความเป็นห่วง พยายามคิดหาทางรอดเป็นจ้าละหวั่น ในด้านของสือหย่งหลุนนั้น แม้เด็กหนุ่มจะตั้งมั่นเพียงใด แต่อีกฝ่ายก็เร็วเสียจนมองแทบไม่ทัน คราแรกจำต้องโดนฝ่ามือกระแทกเข้าเต็ม ๆ โชคดีที่รีบเบี่ยงตัวหลบตามสัญชาตญาณ หัวไหล่จึงรับแรงสะเทือนแทนหน้าอกซึ่งบอบบางกว่า กระนั้นพลังวัตรที่อีกฝ่ายส่งผ่านฝ่ามือมาก็ทำให้หัวไหล่ชาดิก ทั้งร่างกระเด็นถอยหลังไปเกือบสิบกว่าก้าว จางเค่อหัวเราะลั่น ถลาเข้าหาเหยื่อพร้อมฉกมือด้วยความไวปานสายฟ้า หมายใจไว้ที่หัวไหล่เด็กหนุ่มที่ยังชาเคลื่อนไหวไม่สะดวก หวังจับตรึงมันไว้เพื่อให้ง่ายต่อการจัดการ ทว่าเวลาร่วมเดือนที่ผ่านมา นอกจากวิชาของถูซิ่นจงแล้ว สือหย่งหลุนก็ไม่เคยละทิ้งการฝึกฝนท่าร่างของสำนักตน ดังนั้นชั่วแวบที่สมองคิดหาทางรับมือ ร่างกายก็ส่งกระบวนท่าเพลิงโกรธาสวนเข้าใส่จางเค่อเสียก่อนแล้ว พร้อมกันนั้นก็เริ่มรวบรวมพลังวัตรในวิชาลมปราณกลับทิศตามความเคยชิน ฟากจางเค่อแรกเห็นท่าเพลิงโกรธาก็นึกกระหยิ่ม ด้วยที่เคยปะทะกันมาย่อมรู้ว่าหนุ่มตรงหน้ามีแต่ท่าไร้พลังใด จึงไม่คิดหลบหลีกแต่กลับเร่งความเร็วหวังพิชิตสือหย่งหลุนในพริบตา พลันรู้สึกเหมือนถุกตุ้มเหล็กตอกใส่ยังกลางอกจนเจ็บแปลบเผลอผ่อนลมปราณคุ้มครองร่าง ฝ่ายสือหย่งหลุนก็สะดุดเล็กน้อยเมื่อคาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะเพลี่ยงพล้ำง่ายดายเพียงนี้ ก่อนเรียกสติกลับคืนพลางชกซ้ำตามติด แต่ครานี้เพราะอารามรีบร้อนรวมทั้งยังด้อยประสบการณ์ จนไม่ทันได้เร่งพลังวัตรในหมัด ร่างจางเค่อจึงไม่สะเทือนแม้แต่น้อย อาจารย์สามสำนักพยัคฆ์อมตะงุนงงยิ่งกับการกระทำของอีกฝ่าย ก่อนชะงักค้างเมื่อสองตาแลเห็นเบื้องหน้าถนัดถนี่ พริบตาเมื่อสือหย่งหลุนส่งหมัดที่สองออกไปก็รู้ตัวทันทีว่าไม่เข้าท่า จึงเร่งแก้ลำด้วยอาศัยท่าร่างร้อยเก้าเท้าเวหาพุ่งเข้าหาศัตรูไปติด ๆ ส่วนหมัดขวาก็เกร็งลมปราณกลับทิศขั้นที่สามกระแทกย้ำเข้าที่จุดเดิม จางเค่อที่ยังตื่นตระหนกเมื่อศัตรูสามารถใช้ท่าร่างร้อยเก้าเท้าเวหาได้จนไม่ทันเร่งลมปราณออกป้องกัน จึงโดนอัดจนกระอักโลหิตเป็นฝอยหงายหลังล้มใส่พื้นอย่างหมดท่า เนื่องจากวิชาของถูซิ่นจงนี้ไม่จำเป็นต้องรอให้เดินลมปราณครบรอบก่อน ดังนั้นแม้เปรียบกับวิชาอื่นแล้วจะมีกำลังด้อยกว่าแต่กลับสามารถปล่อยพลังวัตรได้รวดเร็วยิ่ง ส่งผลให้สือหย่งหลุนแก้ไขเหตุการณ์เฉพาะหน้าได้ทันการ ทว่าเด็กหนุ่มนั้นยังไม่ชินกับวิชาลมปราณกลับทิศในขั้นที่สาม ร่างกายซึ่งทานรับไม่ไหวต้องทรุดกองกับพื้นเช่นกัน โชคดีที่จางเค่อยังสับสนกับอาการเดี๋ยวเก่งเดี๋ยวด้อยของเด็กหนุ่มประจวบกับอาการบาดเจ็บของตนจึงไม่ทันเข้าทำร้ายตามติด ความจริงถ้าอาจารย์สามสำนักพยัคฆ์อมตะไม่ประมาทว่าชั่วเวลาไม่นาน สือหย่งหลุนจะพัฒนารวดเร็วสุดหยั่ง อีกทั้งไม่เผลอตกตะลึงเมื่อพบว่าศัตรูกลับสามารถใช้วิชาตนได้จนปล่อยเวลาเสียเปล่าเพียงเล็กน้อย มันคงไม่โดนผลเสียหายใหญ่หลวงจนเกินคาดขนาดนี้ ช่วงเดียวกันนั้น ดรุณีน้อยเจ้าของความคิดฝึกท่าร้อยเก้าเท้าเวหากลับอาศัยจังหวะที่สองศิษย์สำนักพยัคฆ์อมตะกำลังตกใจเมื่ออาจารย์เพลี่ยงพล้ำ ตวัดหลังเข้าจี้จุดสกัดพวกมันทันควัน ชายสองคนนี้เป็นศิษย์โปรดของจางเค่อเพราะฝีปากประจบสอพลอ รวมทั้งที่ผ่านมาจางเค่อไม่ค่อยอยู่สำนักจึงไม่ได้สั่งสอนศิษย์มากมาย ทำให้พวกมันล้วนพลังวัตรต่ำต้อย ฟ่านไป่หนิงจึงสามารถจี้จุดตรึงพวกมันไว้ได้ ตอนนั้นเองดรุณีน้อยก็ร้องขึ้น “พี่หย่งหลุน หนี!” โดยไม่รอช้า สือหย่งหลุนฝืนทนความเจ็บปวด แล้วใช้ท่าร้อยเก้าเท้าเวหาตามหลังนางไปติด ๆ ฝ่ายจางเค่อเห็นดังนั้นก็รีบโคจรลมปราณรักษาอาการบอบช้ำ มันนับว่าไม่เสียทีที่เป็นถึงอาจารย์สำนักใหญ่ พลังวัตรที่ฝึกฝนมาย่อมเหนือกว่าสือหย่งหลุนมาก ถึงแม้ประมาทจนได้รับบาดเจ็บแต่ยังนับว่าเล็กน้อย ชั่วไม่นานจึงสามารถกระโดดขึ้นยืนตั้งมั่น เงยหน้าคำรามคลั่งแค้นก่อนซอยเท้าตามกลุ่มศัตรูไป ทิ้งเหล่าศิษย์ไร้ฝีมือไว้ข้างหลังไม่ไยดี ********** คู่หูทั้งสองวิ่งหนีไปตามถนนไม่คิดชีวิต เนื่องจากยังกริ่งเกรงอาจารย์สามจางเค่อไม่น้อย ตอนหนีฟ่านไป่หนิงจึงเลือกหลบไปทางหลังตรอกซึ่งพวกศิษย์สำนักพยัคฆ์อมตะอยู่แทน ครั้นผ่านมาได้สักพักทางเดียวตรงหน้าก็บังคับวกไปทางขวา เมื่อเลี้ยวตามไปค่อยพบว่า ตนนั้นตัดสินใจพลาดครั้งใหญ่ ด้วยเบื้องหน้าพวกมัน กลับเป็นกำแพงตันเสียนี่! สือหย่งหลุนพุ่งเข้าหาประตูไม้หนาหนักบนกำแพงสูงตรงหน้า ออกแรงเต็มกำลังแต่บานไม้ก็ไม่เขยื้อนสักนิด มันยกสองมือทุบประตูอย่างหมดปัญญา หันหลังพิงกำแพงหอบเหน็ดเหนื่อยระหว่างส่ายหัวส่งสัญญาณให้สหาย ฟ่านไป่หนิงก้มตัวสองมือยันเข่า ต้องอ้าปากหายใจเพราะอ่อนล้าไม่แพ้มัน กระนั้นก็ยังสอดส่ายสายตาตรวจตรารอบ ๆ ตรอกนี้กว้างพอให้รถม้าหนึ่งคันวิ่งผ่านได้สบาย สองข้างเป็นกำแพงปูนสูงประมาณสามเท่าของความสูงสือหย่งหลุน ด้วยวิชาตัวเบาของนางและสหายในตอนนี้คงไม่สามารถข้ามผ่านไปได้ อีกทั้งผนังยังเรียบลื่นหมดปัญญาปีนป่าย ส่วนตรงพื้นข้างกำแพงล้วนว่างเปล่า ยกเว้นทางซีกซ้ายห่างประตูตรงหน้าราวหนึ่งจ้าง (1) มีกองไหน้ำมันขนาดใหญ่จำนวนสี่ใบวางเรียงกันสองแถว ๆ ละสองใบ คาดว่าด้านหลังประตูคงเป็นร้านอาหาร จึงมีคนมาส่งน้ำมันไว้ยังประตูหลังเพื่อไว้ใช้ในตอนเช้า พอเผยอหน้าดูรอบประตูนั่นก็พบผนังหนาแน่นกั้นทั้งสองฟากไปจรดมุม ตรงมุมนั้นเองมีซอกกำแพงลึกพอให้คนร่างเล็กอย่างนางหลบสายตาคนที่มองตรงมาจากปากตรอกได้ แต่คนร่างใหญ่อย่างสือหย่งหลุนย่อมซ่อนไม่มิด อย่าว่าแต่พอคนที่ตามมาค้นถึงตรงประตูก็เห็นในซอกนี่ได้ทันที ยังจะมีประโยชน์อันใดกัน สือหย่งหลุนยันตัวออกจากข้างประตูไม้ โผนร่างหวังวกกลับไปปากตรอก ดรุณีน้อยรีบคว้าตัวมันไว้ กระซิบร้อนรน “พี่หย่งหลุน ท่านจะทำอะไร” เด็กหนุ่มเค้นเสียงหนัก “ยังไงก็หนีไม่รอด ขอสู้ดูสักตั้งเถอะ” มันหันมาหาคู่หู กล่าวอีกว่า “ระหว่างข้าพัวพันกับมัน เจ้าก็หาทางหนีเถอะนะ” “ไม่มีทาง” ฟ่านไป่หนิงค้านเสียงหลง พยายามครุ่นคิดหาวิธีเอาตัวรอด ก่อนตัดสินใจรุดไปยังไหน้ำมัน พอเปิดฝาออกดูเห็นน้ำมันหมูอยู่เต็มก็รีบออกแรงดันเทของเหลวในนั้นทิ้ง พลางร้องเบา ๆ เรียกสือหย่งหลุนมาช่วย อาศัยแรงเด็กหนุ่มน้ำมันในไหก็โดนทิ้งไปหมด ระหว่างนั้นสือหย่งหลุนก็ไถ่ถามงุนงง “ไปหนิง เทน้ำมันออกทำไม” “ข้าจะใช้ไหน้ำมันซ่อนตัวน่ะซิ” “ฮ้า!” สือหย่งหลุนเผลออุทาน ก่อนรู้สึกตัวลดเสียงลงเตือนว่า “ถึงจะซ่อนในนี้ ยังไงอาจารย์สามก็ต้องเจออยู่ดีนะ” “เถอะน่า” ฟ่านไป่หนิงไม่ฟังเสียง รีบรุนหลังมันให้ปีนเข้าไปในไหโดยเร็ว ********** จางเค่อวิ่งวุ่นมาตามตรอก พอเห็นทางหักมุมเลี้ยวขวาก็ชะงัก แนบหลังชิดกำแพงตรงหัวมุมนั่นด้วยความระแวงว่า ศัตรูทั้งคู่อาจวางแผนซุ่มทำร้ายจากตำแหน่งที่มองไม่เห็น มันกระเถิบตัวไปช้า ๆ พอใกล้พ้นมุมกำแพงก็กระโดดเหวี่ยงตัววกเข้าทางเลี้ยวในฉับพลัน หวังใจว่าหากพวกศัตรูแอบอยู่จริง ๆ เจอไม้นี้เข้าไปย่อมเสียจังหวะ ที่ไหนได้ ด้านหน้ามันตอนนี้กลับมีแต่บรรยากาศเงียบเชียบ อย่าว่าแต่คนตัวใหญ่ ๆ อย่างสือหย่งหลุนเลย กระทั่งลูกแมวสักตัวยังไม่พบ จางเค่อกวาดสายตาระแวดระวังขณะเดียวกันก็ค่อย ๆ ย่างเท้าไปทางประตูที่ยังคงปิดสนิทนั้น เนื่องจากมันไม่รู้ว่าประตูดังกล่าวลั่นดาลปิดจากอีกฟากแล้ว จึงนึกสงสัยว่าพวกที่มันตามอยู่อาจหนีไปทางนั้นแล้วก็ได้ จังหวะที่คิดจะลองเปิดประตูดูพลันเห็นกองน้ำมันเจิ่งนองที่พื้นเข้าเสียก่อน ชายหน้าเสี้ยมชะงัก เผลอแสยะยิ้มอย่างหมายหมาด เริ่มมองออกว่าดึกดื่นค่อนคืนชาวบ้านแถวนี้ย่อมปิดประตูพักผ่อนกันแล้ว ไม่มีทางที่ประตูตรงหน้าจะเปิดได้ นังเด็กอัปลักษณ์นั่นคงคิดซ่อนตัวในไห พลางรอจังหวะที่มันมุ่งตรงไปที่ประตูแล้วรีบเผ่นจากที่ซ่อนตัดด้านหลังมันหนีกลับทางปากตรอก โดยอาศัยว่าช่วงที่มันย่ำลงบนน้ำมันถึงจะใช้วิชาตัวเบาก็ต้องเกิดเสียงน้ำกระเซ็น แม้เสียงจะเบาแต่ถ้าตั้งสมาธิเดินลมปราณอยู่ในไหย่อมได้ยินไม่ยาก แล้วกะเวลาให้พอเหมาะก็จะลงตัวพอดี จางเค่อจึงแสร้งเดินลงน้ำหนักกลางกองน้ำมันตามแผนลวงของนังตัวดี แล้วในช่วงที่ก้าวเท้าลงไปนั้นเอง มันก็เอี้ยวตัวไปด้านข้าง ตะปบมือดึงฝาไหน้ำมันตรงหน้าออกทันที! ++++++++++ (1) 1 จ้าง = 2 เมตร ********** จบตอนที่ 27 ค่ะ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 53 21:05:47

ความคิดเห็นที่ 3 หากมีท่านไหนอยากอ่านตอนก่อนหน้า ตามไปในนี้ได้เลยค่า http://writer.dek-d.com/yasitang/story/view.php?id=617692 ********** คุณ scottie - จริง ๆ ตาสือน่าจะได้รู้ความจริงนานแล้วล่ะค่ะ ติดที่ผู้เขียนเวิ่นเว้อไปเรื่องนู้นเรื่องนี้เสียนาน เพิ่งมาคิดเขียนฉากเฉลยเอาตอนนี้นี่เอง ^_^ คุณ นาเรเซรัน - ขออภัยค่ะ ผู้เขียนรีบจนลืมแปะลิ้งค์ไว้ให้ ^ ^" คุณ  tiger18 - ขอบคุณที่ช่วยผู้เขียนจอมขี้ลืมแปะลิ้งค์และคำอวยพรค่ะ ^_^ ส่วนเรื่องชดเชยนี่ขออนุญาตติดไว้ก่อน >_< เนื่องจากตอนที่สต็อกไว้ร่อยหรอลงทุกที ๆ (ช่วงนี้ขี้เกียจตัวเป็นขนมาก ๆ เลยค่ะ แทบไม่ได้เขียนเพิ่มมาเกือบเดือนแล้วมั้ง ^ ^") ถ้าพร้อมเมื่อไหร่จะรีบมาลงชดเชยให้ค่า คุณ Psycho man - ขอบคุณค่า ^_^ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านค่ะ ไว้พบกันวันศุกร์หน้านะคะ ********** จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 5 พ.ย. 53 21:16:13

ความคิดเห็นที่ 4 เอาไวจะตามอ่านให้ทันนะคะ ช่วงนี้ไม่มีเวลาเลยค่ะ ไม่ได้หายหน้าไปไหนนะคะ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 53 06:22:30

ความคิดเห็นที่ 5 ซ้อนแผนอะไรน้อ .. จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 6 พ.ย. 53 22:18:47

ความคิดเห็นที่ 6 ลุ้นมาก.... นึกว่าหนุ่มสือจะ..... ถ้าทำแบบนั้นจริงๆ จะโกรธร้อยปีเลย ถือว่ารังแกคนสวยๆ ลงไปซ่อนในไหจริงหรือนี่ แค่คิดก็จะเป็นลมแล้ว ^__^......... จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 7 พ.ย. 53 22:38:03

ความคิดเห็นที่ 7 เข้ามาอ่านแล้วครับ... จากคุณ : tiger18 เขียนเมื่อ : 11 พ.ย. 53 08:41:01